PYTANIA EGZAMINACYJNE Z PRZEDMIOTU PŁYWANIA

DLA III-GO ROKU

Teoretyczne podstawy techniki pływania

1. Wyjaśnij zasady zachowania się ciała stałego, zanurzonego w cieczy, gdy jego gęstość jest: większa,
mniejsza czy równa gęstości cieczy.

Prawo Archimedesa

Siła wyporu działająca na ciało zanurzone w płynie jest równa ciężarowi płynu wyparte przez to ciało.

Siła wyporu jest tym większa, im cięższy jest płyn - większa siła wyporu jest w wodzie, niż w powietrzu i większa

w rtęci niż w wodzie.

Siła wyporu jest tym większa, im większe (rozmiarami, objętością) jest ciało (a przynajmniej siła jego zanurzona

części).

Ciało będzie pływało po powierzchni cieczy, jeśli jego siła wyporu przy maksymalnym zanurzeniu będzie większa

niż ciężar tego ciała.

Siła wyporu jest mniejsza od siły ciężkości - ciało tonie.

Siła wyporu jest większa od siły ciężkości - ciało wypływa unosząc się do góry.

Siły wyporu i ciężkości są sobie równe - wtedy ciało pozostaje w bezruchu unosząc się w płynie.

Jeżeli gęstość ciała jest większa niż gęstość płynu (p_Ciała > P_płynu), wtedy ciało będzie tonąć.

Jeżeli gęstość ciała jest mniejsza niż gęstość płynu [p_zaii < p^_m), wtedy ciało będzie wypływać na powierzchnię.

2. Podaj istotne cechy fizyczne środowiska wodnego i powietrza.
- Ciśnienie

- Gęstość i ciężar właściwy

- Przewodnictwo cieplne

3. Podaj wzór siły oporu i wyjaśnij zasady jej powstawania.

F = K*S* v²/2*c f» _v"_ra<w^ S -/"*<?*'-*/ /"V°-

Siła oporu powstaje poprzez przesuwanie się cząsteczek wody. Kiedy cząsteczki się przesuwają powstaje tarcie.
4. Co to jest gęstość ciała i podaj sposoby jej mierzenia?

Gęstość jest to stosunek masy ciała do jego objętości

Objętość ciała możemy zmierzyc po przez wzrok: d= m/v , czyli masia ciała przez objętość.

5. Czy wiedza o pływalności ciała ludzkiego może mieć wpływ na efektywność nauczania techniki pływania?

Jeżeli znamy zasady fizyczne jakie panują w środowisku wodnym możemy odpowiednio dobrać ćwiczenia do nauczania technik pływackich, niektóre z zasad działają na nasza niekorzyść czyli sprawiają trudności dla osób uczących się ale jednak większość pomaga chociażby wyporność ciała

6. Od czego zależy opór czołowy wody?

Opór czołowy wody zależy od przekroju czołowego pływaka, opór ten zmienia się wprost proporcjonalnie do
wielkości przekroju czołowego. Minimalny opór czołowy osiągniemy gdy oś długa pływaka pokryje się z
kierunkiem pływania.
Zależy także od:

• prędkości pływania

• kształtu i rodzaju powierzchni ciała

7. Wyjaśnij zasady powstawania dynamicznej siły parcia.

Powstaje ona w przypadku nie symetrycznego, opływu potokami wody ciała ułożonego pod pewnym kątem w stosunku do kierunku pływania. Wielkość zależna jest od siły oporu.

8. Co to jest siła ciągu?

Lokomocji pływaka w wodzie towarzyszy powstawanie siły oporu wody oraz siły nośnej, która jest tym większa, im szybciej ono płynie. W rezultacie wzajemnego oddziaływania kończyn pływaka i wody (różnice ciśnień - prawo Bernoulliego) powstaje m.in. siła ciągu.

9. Jak powstaje siła nośna?

Siła nośna to siła działająca na ciało poruszające się w płynie, prostopadła do kierunku ruchu. Siła nośna powstaje, gdy ciało poruszające się względem płynu zmienia całkowitą ilość ruchu (pęd) otaczającego to ciało płynu w kierunku prostopadłym do tego ruchu.

Rys. Powstawanie siły nośnej wg prawa Bernoulliego

10. Podaj metody oceny pływalności ciała ludzkiego.

- metoda szacunkowa - polega na określeniu pływalności na podstawie wynurzonych części ciała, jeżeli ciało zanurza się całkowicie pływalność jest niska, jeżeli wynurzone są dłonie - średnia, jeżeli dłonie i przedramiona-wysoka

- test Curetona- polega na mierzeniu czasu wypływania badanego na powierzchnie

11. Jak jest zależność oporu czołowego od prędkości ciała pływaka?
Opór wody zmienia się proporcjonalnie do kwadratu prędkości pływania.
Jeżeli szybkość zwiększa się dwukrotnie to opór czterokrotnie

12. Podaj ogólne zasady ułożenia ciała pływaka w wodzie.

-ułożenie horyzontalne, opływowe i odpowiednio „wysokie"

- kat natarcia a) tech. sport 3 -5 stopni

b) tech. standardowa-8 -12 stopni

- odpowiednie ułożenie głowy i bioder

- tułów pływaka nie powinien odchylać się w bok

13. Opisz ruchy kończyn górnych podczas pływania kraulem na piersiach.

Faza właściwa zaczyna się włożeniem ręki do wody i krótkim poślizgiem. Ręka przesuwa się w dół i na zewnątrz, a następnie do wewnątrz (ramię zgina się w stawie łokciowym do kąta ok. 95') - faza pociągnięcia. W połowie tej fazy ręka przecina oś długą ciała i zaczyna się odepchnięcie, dłoń podąża do bioder W końcowej fazie odepchnięcia następuje skręt głowy w celu wykonania wdechu. W wyniku ruchów ramion i skrętu głowy występuje rotacja : tułowia nadająca ciału „kraulisty" kształt opływowy. Na początku nauczania ramiona w fazie podwodnej są wyprostowane. Zbyt wczesne wprowadzenie ugięcia w stawie łokciowym może spowodować skracanie ruchu (głaskanie wody) Faza przygotowawcza zaczyna się od wynurzenia ramienia z wody, później przedramienia i ręki. Po wynurzeniu zwiększa się ugięcie w stawie łokciowym (wysoki łokieć). W drugiej części tej fazy następuje wyprost ramienia.

14. Zademonstruj na lądzie (w wolnym tempie) ruchy kończyn górnych w kraulu na piersiach.

15. Co to jest koordynacja ruchów?

Koordynacja to uporządkowanie, uzgodnienie, zharmonizowanie, np. przyporządkowanie ruchów celowi, który chcemy osiągnąć. Koordynacja ruchów to przyporządkowanie ruchów określonemu celowi. Poprawna koordynacja to takie „uporządkowanie ruchów", które umożliwi wykonanie motorycznego zadania. Podstawowe zdolności koordynacyjne to:

- zdolność sterowania ruchami zgodnie z zamierzeniem

- zdolność regulacji ruchów stosowanie do zmieniającej się sytuacji

- zdolność do uczenia się nowych, dotąd nieznanych czynności ruchowych

16. Opisz koordynację ruchów kończyn górnych, dolnych oraz oddychanie podczas pływania kraulem na piersiach.

W pływaniu kraulem sportowym spotyka się różne warianty koordynacji kończyn górnych i dolnych. Oprócz koordynacji sześciouderzeniowej dodatkowo wyróżnia się koordynację dwuuderzeniowa, czterouderzeniową oraz koordynacje dwu- i czterouderzeniwe ze skrzyżnym ruchem nóg.

W pływaniu sportowym oddychanie skoordynowane jest zawsze z pracą kończyn górnych, a w stylach naprzemianstronnych - prawego lub lewego ramienia. Wdech przypada na taki moment ruchu ramion, kiedy ciało ma dużą prędkość. Aby wykonać wdech, kraulista musi obrócić głowę, w stronę wiosłującego ramienia. Jest to moment, gdy ramię zaczyna prostować się w stawie łokciowym i kończy odepchnięcie, a w tym czasie druga kończyna rozpoczyna ruch wiosłujący. Jest to najkorzystniejsza chwila do wykonania wdechu, ponieważ występuje stosunkowo duża rotacja ciała wokół osi długiej. Wdech wykonywany jest ustami i trwa ok. 0,5 s, następnie jest długi bezdech i krótki, dynamiczny wydech. Zawodnicy zazwyczaj wykonują wdech w każdym cyklu ruchowym, zawsze na tę samą stronę. Na długich dystansach, preferowane jest oddychanie co półtora cyklu, czyli co trzeci ruch ramion.

17. Wyjaśnij, dlaczego ruch kończyny górnej podczas pływania kraulem na piersiach wykonywany-jest wolniej w wodzie niż nad nią?

Nad woda panują mniejsze opory ruchu niż pod woda dlatego jest różnica w szybkości ruchu

18. Wymień najczęściej występujące biedy w ruchach kończyn górnych i dolnych podczas pływania kraulem na piersiach.

Błędy w pracy nóg:

1. Nadmierne uginanie nóg w stawach kolanowych - podciąganie i uginanie podudziami zamiast całą długością w górę i w dół.

2. Wykonywanie ruchów nóg tylko w stawach kolanowych.

3. Usztywnianie nóg w kolanach;

4. Zbyt wysokie unoszenie bioder.

5. Zbyt głębokie lub płytkie zanurzenie nóg (stopy wychodzą nad powierzchnię wody).

6. Zbyt mała rozpiętość między stopami, w ich skrajnym położeniu. Błędy w pracy ramion:

Błędy w pracy ramion:

1. Podciągnięcie prostym ramieniem w wodzie.

2. Podciągnięci zbyt ugiętym ramieniem

3. Zbyt wczesne zakończenie ruchem ramion

4. Wkładanie ramienia do wody zbyt blisko głowy (skośnie), nie prostowanie go w momencie włożenia

5. Przytrzymywanie ramion w przodzie

6. Podnoszenie głowy przy wykonywaniu wdechu

7.Głowa po skręceniu i wykonaniu wdechu nie wraca do pozycji wyjściowej

8. Brak wydechu do wody

19. Co to jest rytm i tempo w pływaniu i czy cechy te maja wpływ na poprawność techniki?

Rytmem nazywamy stosunek fazy ruchu o daej prędkości do fazy ruchu o innej prędkości. Tempem nazywamy częstotliwość ruchu kończyn, wyrażona liczbą cykli w jednostce czasu. Cechy te maja wpływ na poprawność techniki ponieważ pomagają w płynności ruchu i w oddychaniu

20. opisz algorytmiczną strukturę ruchów kończyn górnych i dolnych występującą w technice pływania kraulem na piersiach

Ruchy nóg:

a) faza przygotowawcza (ruch z dołu do góry)

b)faza zasadnicza ( ruch z góry w dół)

c) pociągnięcie

d) odepchnięcie

e) wyjście ramienia z wody

f) przeniesienie ramienia nad wodą z tzw. ,,wysokim łokciem”

21. Podaj definicję sekwencji sensomotorycznej?

Sekwencja sensomotoryczna to elementarna konfiguracja czynności, ograniczona dwoma miejscami decyzji, między którymi nie podejmuje się żadnej innej decyzji w strukturze systemu sensomotorycznego. Sekwencja sensomotoryczna to najprostszy ruch ograniczony dwiema decyzjami. Na przykład ruch przedramieniem od decyzji ,,zginam przedramię” do decyzji ,,zakończę zginanie” lub ,,prostuję”. Jest najmniejszą elementarną strukturą ruchu składająca się na całą strukturę ruchu techniki pływania, ograniczona dwoma punktami decyzji.

22. Dlaczego podczas pływania kraulem na piersiach oraz kraulem na grzbiecie wystepuje rotacja wokół osi długiej ciała?

Pomaga ona przy pływaniu kraulem w oddychaniu i zwiększa zakres stawu barkowego. Gdyby nie występowała ograniczona by była ruchomość w stawach i spadla by prędkość pływania.

23. Czy rotacja wokół osi długiej ciała podczas pływania kraulem na piersiach i na grzbiecie jest zjawiskiem korzystnym dla efektywności przemieszczania się w wodzie?

Jest to zjawisko korzystne w poruszaniu się w wodzie ponieważ pomaga w oddychaniu i w naturalnej pracy kończyn górnych, pomaga zwiększyć zakres stawu barkowego.

24. Opisz algorytmiczną strukturę ruchów kończyn górnych i dolnych podczas pływania kraulem na grzbiecie

Ruchy nóg:

a) faza przygotowawcza (ruch z góry do dołu)

b) faza zasadnicza (ruch z dołu do góry)

Ruchy ramion:

a) wejście ramienia do wody

b) napłynięcie i chwyt wody

c) pociągnięcie

d) odepchnięcie

e) wyjście ramienia z wody

f) przeniesienie ramienia nad wodą

25. Opisz koordynacje kończyn górnych, dolnych i oddychania podczas pływania kraulem na grzbiecie.

W kraulu na grzbiecie występuje jeden rodzaj koordynacji kończyn górnych dolnych i jest to koordynacja sześciouderzeniowa. Oznacza to, że na jeden ruch kończyn górnych przypada sześć uderzeń nóg. Pracy ramion towarzyszy duża, większa aniżeli w kraulu na piersiach, rotacja całego ciała. Rotację rozpoczynają ramiona i przenoszona jest ona na biodra oraz kończyny dolne. Obroty ciała wokół osi długiej są celowe i spowodowane ograniczeniem zakresu ruchu ramienia do tyłu, wynikającym z anatomicznej budowy stawu ramiennego, głównie łopatki. Zakres ruchu w stawie ramiennym do tyłu jest znacznie mniejszy aniżeli do przodu. Stad też konieczność występowania większej, aniżeli w kraulu na na piersiach, rotacji całego ciała oraz mniejsza efektywność ruchów kończyn górnych. Oddychanie w kraulu na grzbiecie jest stosunkowo łatwe, ponieważ odpada problem wydechu powietrza do wody. W pływaniu sportowym oddychanie skoordynowane jest z pracą kończyn górnych: podczas przeniesienia tego samego ramienia nad woda - wydech. Rytmiczność oddychania jest szczególnie ważna podczas wyścigu pływackiego dla sprawnej pracy układów krążenia i oddechowego.

26. Zademonstruj na lądzie (w sposób wzorcowy) ruchy kończyn górnych w kraulu na

grzbiecie.

27.Jak zgodnie z przepisami należy wykonać skok startowy i nawrót w kraulu na piersiach?

SW 5 Styl dowolny.

SW 5.2 Po przepłynięciu każdej długości pływalni i przy zakończeniu wyścigu, pływak musi dotknąć ściany

dowolną częścią ciała.

SW 5.3 Część ciała pływaka, przez cały czas trwania wyścigu musi „łamać" powierzchnię wody, z wyjątkiem, że

dozwolone jest całkowite zanurzenie się pływaka w czasie nawrotu i na dystansie nie dłuższym niż 15 metrów po

starcie i po każdym nawrocie. Przed tym punktem, głowa musi „złamać" powierzchnię wody.

SW 4.1. Start w wyścigach w stylu dowolnym rozpoczyna się skokiem. Na długi gwizdek sędziego głównego

pływacy wchodzą na słupek startowy i pozostają tam. Na komendę startera „na miejsca", bezzwłocznie zajmują

pozycję startową, z przynajmniej jedną stopą na krawędzi słupka startowego. Położenie rąk nie ma znaczenia. Gdy

wszyscy pływacy stoją nieruchomo, starter podaje sygnał startu.

28.Jak zgodnie z przepisami należy wykonać skok startowy i nawrót w kraulu na

grzbiecie?

SW 6 Styl grzbietowy.

SW 4.2 Start w stylu grzbietowym i w sztafecie zmiennej odbywa się z wody. Na pierwszy dług i gwizdek sędziego

głównego pływacy bezzwłocznie wchodzą do wody. Na drugi długi gwizdek sędziego głównego, pływacy bez

zbędnej zwłoki wracają na miejsca startowe. Gdy wszyscy pływacy zajmą pozycje startowe, starter podaje komendę

„na miejsca". Gdy wszyscy pływacy są nieruchomi, starter podaje sygnał startu.

SW 6.1 Pływacy ustawiają się w wodzie twarzą do krawędzi startowej pływalni trzymając obydwiema dłońmi uchwyty startowe. Umieszczanie stóp na rynnach przelewowych lub stanie na nich jest zabronione. SW 6.2 Na sygnał startu i po nawrocie, pływak odbija się i płynie na plecach przez cały wyścig, z wyjątkiem gdy wykonuje nawrót.

SW 6.3 Część ciała pływaka, przez cały czas trwania wyścigu musi „łamać" powierzchnię wody. Dozwolone jest całkowite zanurzenie się pływaka w czasie nawrotu, finiszu i na dystansie nie dłuższym niż 15 metrów po starcie i po każdym nawrocie. Przed tym punktem głowa musi „złamać" powierzchnię wody. SW 6.4 W czasie wykonywania nawrotu, pływak musi dotknąć ściany jakakolwiek częścią ciała. W trakcie wykonywania nawrotu plecy pływaka mogą być obrócone poza płaszczyznę pionową, do pozycji na piersiach, po czym następuje ciągłe pojedyncze pociągnięcie ramieniem lub ciągłe równoczesne pociągnięcie obydwoma ramionami dla zapoczątkowania nawrotu. Pływak musi powrócić do położenia na plecach przy opuszczaniu ściany. SW 6.5 Kończąc wyścig pływak musi dotknąć ściany, znajdując się w pozycji na plecach.

29.Za co można zdyskwalifikować podczas zawodów zawodnika płynącego stylem

grzbietowym?

Dyskwalifikacja:

- nie utrzymanie pozycji ciała na grzbiecie (z wyjątkiem nawrotu)

- stanie (zmiana pozycji ciała)

- wynurzenie głowy spod lustra wody po starcie i po nawrocie poza linią 15 metrów

- brak kontaktu ze ścianą podczas nawrotu i zakończeniu wyścigu

- wykonywanie ruchów ramion, nóg nie związanych z wykonywaniem nawrotu

- brak pozycji na plecach przy opuszczaniu ściany nawrotowej

- obrót ciała wzdłuż podłużnej osi, przekraczający 90° od poziomu

- ukończenie wyścigu w położeniu innym niż na plecach

30. Za co można zdyskwalifikować podczas zawodów płynącego kraulem na piersiach?

Dyskwalifikacja:

- brak „łamania" lustra wody przez dowolną część ciała w trakcie pływania na dystansie (nurkowanie)

- przepłynięcie ponad 15 metrów pod wodą po starcie i nawrocie

- brak kontaktu ze ścianą przy nawrocie i zakończeniu wyścigu

- chodzenie po dnie pływalni

31. Wymień najczęściej pojawiające się błędy podczas pływania kraulem na grzbiecie

Błędy w pracy nóg:

1. Zbyt duże ugięcie w biodrach.

2. Nadmierne uginanie i wynurzanie kolan.

3. Zbyt głębokie ruchy stopami i podudziami.

4. Zgięcie grzbietowe stóp, usztywnienie w stawie skokowym.

5. Ruchy nóg z usztywnionymi- kolanami.

6. Zbyt mała rozpiętość między stopami w ich skrajnym położeniu.

Błędy w pracy ramion:

1. Odchylenie głowy do tyłu lub zbyt wysokie wyniesienie jej nad wodę.

2. Wkładanie do wody ugiętych ramion, zbyt blisko głowy.

3. Wykonywanie ruchów właściwych (pod woda) wyprostowanymi ramionami.

4. Brak zakończenia fazy pociągnięcia.

5. Brak ciągłości pracy ramion, tzw. „dokładanka" (przytrzymywanie rąk przy biodrach).

6. Wkładanie ramienia poza podłużną osią ciała (pływanie zygzakiem).

32. Wymień najczęściej pojawiające się błędy w koordynacji i oddychaniu podczas

pływania kraulem na grzbiecie .

Błędy w koordynacji:

1. Nierytmiczne oddychanie.

2. Przestoje w ruchach nóg, w trakcie ruchów ramion

33. Opisz technikę pływania stylem klasycznym (wg. Czabański, Filon, Wiesner)

- ciało ułożone jest w wodzie na piersiach

- w trakcie wdechu głowa jest uniesiona tak, aby podbródek nie odrywał się od powierzchni wody

- podczas wydechu oczy znajdują się pod wodą

- ruchy kończyn dolnych wykonywane są równocześnie i symetrycznie

- w trakcie podciągania kończyn dolnych duże palce powinny się wzajemnie dotykać

- ruch podciągania kończyn dolnych kończy się dotknięciem pięt i ustawieniem palców na zewnątrz

- ruch odepchnięcia kończyn dolnych od wody wykonywany jest wewnętrzną częścią podudzia i stopy

- ruchy kończyn górnych wykonywane są równocześnie symetrycznie

- podczas poślizgu ręce dotykają się stroną grzbietowa

- barki są zanurzone w wodzie

- podczas ruchu w bok kończyny górne prowadzone są poza linią barków, a następnie po ugięciu w łokciach, podciągane do tułowia, a ręce do podbródka

- kończyny górne wyprowadza się w przód powoli, złączone ręce skierowane sA dłońmi dłońmi dół

- wdech następuje w momencie, kiedy ramiona przyciągane są do tułowia

34. Opisz technikę pływania stylem motylkowym, (wg. Czabański, FiJon, Wiesner)

- ciało ułożone jest w wodzie na piersiach

- ruch ciała odbywa się po krzywej sinusoidalnej

- ruchy kończyn dolnych odbywają się równocześnie symetrycznie

- palce stóp są lekko skierowane do wewnątrz

- ruch kończyn dolnych rozpoczyna się ruchem całego tułowia, a następnie przenoszony jest na biodra i podudzia; ruch kończyn dolnych kończą stopy -

- kończyny dolne wykonują dwa ruchy na jeden cykl ruchu ramion: pierwszy-po włożeniu rąk do wody, drugi-po zakończeniu ruchu wiosłującego kończyn górnych

- ruchy kończyn górnych odbywają się równocześnie symetrycznie

- faza przygotowawcza ruchu ramion przebiega nad wodą

- podczas przenoszenia kończyn' górnych nad woda dłonie ustawione są grzbietowo w kierunku wody

- ręce wkładane są do wody palcami w dół

- ruch wiosłujący kończyn górnych jest podobny do ruchu kraulowego, tyle że wykonywanego równocześnie

- wdech rozpoczyna się w trakcie zakończenia ruchu kończyn w wodzie, poprzez uniesienie głowy w przód

- wydech wykonywany jest do wody

35. Zademonstruj na lądzie (w sposób wzorcowy) ruchy ramion w stylu klasycznym i

motylkowym.

36. Opisz algorytmiczną strukturę występującą w ruchach kończyn górnych stylu klasycznego

Ruchy ramion są podporządkowane ruchom nóg. Dzielą się na następujące fazy:

a) napłynięcie i chwyt wody

b) zagarnięcie

c) przeniesienie

37. Opisz algorytmiczną strukturę występującą w ruchach kończyn górnych stylu motylkowego

Ruchy ramion dzielą się na fazy:

a) wejście ramion do wody

b) napłynięcie i chwyt wody

c) pociągnięcie

d) odepchnięcie

e) wyjście ramion z wody

f) przeniesienie ramion nad wodą

38. Wyjaśnij zasadę koordynacji w stylu klasycznym

Zasadą poprawnej koordynacji ruchów kończyn w czasie pływania stylem klasycznym jest aby ruch ramion

odbywał się w chwili kiedy nogi nie stwarzają dodatkowych oporów, zaś ruch nóg wówczas, gdy ręce przesuwane

są w przód a ciało pływaka przyjmuje kształt opływowy

39. Zademonstruj na lądzie (w sposób wzorcowy) ruchy ramion w stylu klasycznym.

40. Za co można zdyskwalifikować zawodnika płynącego podczas zawodów stylem klasycznym?

Dyskwalifikacja:

- obrót ciała na plecy w trakcie wyścigu (zmiana pozycji ciała)

- asymetryczne ruchy ramion lub nóg

- nierównoczesne ruchy ramion lub nóg

- ruchy nóg w płaszczyźnie pionowej w dół

- wynurzanie łokci ponad lustro wody w czasie pływania na dystansie, z wyjątkiem ostatniego ruchu przed nawrotem i ostatniego ruchu na finiszu

- brak wynurzenia-części głowy w każdym cyklu podczas pływania na dystansie

- przeniesienie dłoni poza linię bioder (bioder wyjątkiem pierwszego ruchu ramion po starcie i nawrocie)

- wynurzenie głowy później niż w fazie napłynięcia drugiego ruchu ramion po starcie lub nawrocie

- dotknięcie ściany pływalni jedną ręką przy nawrocie i zakończeniu wyścigu

- nierównoczesne dotknięcie rękoma ściany pływalni przy nawrocie i zakończeniu wyścigu.

41. Za co można zdyskwalifikować zawodnika płynącego podczas zawodów stylem

motylkowym.

Dyskwalifikacja:

- stanie (zmiana pozycji ciała)

- obrót na plecy w żadnym momencie wyścigu

- brak „łamania" lustra wody przez dowolną cześć ciała w trakcie pływania na dystansie (nurkowanie)

- asymetryczne i niejednoczesne ruchy ramion .

- przemienne ruchy nóg

- ruchy nóg do stylu klasycznego

- przenoszenie ramion do przodu pod lub po powierzchni wody

- wykonanie więcej niż jednego ruchu ramion w celu wypłynięcia na powierzchnię po starcie lub nawrocie

- przenoszenie ramion do przodu pod powierzchnią wody podczas ostatniego cyklu ramion przed nawrotem i zakończeniem wyścigu

- przepłynięcie ponad 15 metrów pod wodą po starcie i nawrocie

- dotknięcie ściany przy nawrocie lub zakończeniu dystansu jedną ręką

- nierównoczesne dotknięcie ściany pływalni przy nawrocie lub zakończeniu wyścigu

42. Podaj ogólne zasady wykonywania nawrotów: w kraulu na piersiach, kraulu na grzbiecie, stylu klasycznym i stylu motylkowym.

Nawrót składa się z:

dopłynięcia do ściany obrotu odbicia poślizgu W stylu dowolnym obowiązuje jedynie dotknięcie ściany, a w motylkowym, klasycznym dotknięcie ściany musi nastąpić obiema dłońmi, pod woda można wykonać tylko jeden ruch ramion w grzbietowym pływak po odbiciu od ściany musi wrócić do pozycje na plecach, dozwolone jest jedno odepchniecie ramieniem jeśli będzie to ciągłość nawrotu

43. Jakie znasz subiektywne i obiektywne metody oceny techniki pływania?

Metody subiektywne ocena techniki za pomocą obserwacji wzrokowej

Metody obiektywne filmowe fotograficzne pomiary spidograficzne, czasowe pomiar długości kroku pływackiego pomiar rytmu, tempa, zwięzłości ruchów

44. Wymień najczęściej pojawiające się błędy w koordynacji i oddychaniu podczas pływania stylem klasycznym.

Błędy w koordynacji:

1. Brak krótkiego poślizgu po pełnym cyklu pracy ramion.

2. Przyspieszenie ruchów nóg w stosunku do pracy rąk.

3. Zbyt małe wyjście głowy i klatki piersiowej nad powierzchnię wody podczas wykonywania wdechu.

45. Wymień najczęściej pojawiające się błędy w koordynacji i oddychaniu podczas

pływania w stylem motylkowym.

Błędy w koordynacji:

1. Niepełny wydech do wody powodujący zaburzenia w rytmie pływania

2. Zbyt wczesna praca ramion (w trakcie jednego ruchu nogami)

46. Jakie znasz odmiany koordynacji w stylu motylkowym i jedną z nich opisz?

47. Zademonstruj na lądzie (w sposób wzorcowy) ruchy ramion w stylu motylkowym.

49. Jaka jest różnica w technice pływania „motylkiem a delfinem"?

Styl motylkowy Nogi pracują tak samo jak przy żabce.

Delfin. Styl ten różni się od motylkowego tylko pracą nóg. Praca ramion jest bowiem taka sama. Przy stylu tym nóg nie zwiera się i nie rozwiera, są one przez cały czas złączone wykonując ruch w dół i w górę. Styl ten jest szybszy od stylu motylkowego.

50. Opisz koordynację kończyn górnych i dolnych w pływaniu stylem motylkowym.

W pływaniu delfinem przyjęta jest koordynacja dwuuderzeniowa, co oznacza, że na jeden cykl pracy ramion przypadają dwa uderzenia nóg. Pierwsze uderzenie nóg, słabsze, przypada na moment włożenia ramion do wody i rozpoczęcia ruchu wiosłującego, natomiast drugie, mocniejsze uderzenie pokrywa się z zakończeniem ruchu wiosłującego ramion i wyjęciem ich z wody. Ciało pływaka posiada wówczas dużą prędkość i jest to najkorzystniejszy moment, aby wykonać wdech. W tym czasie ramiona i głowa znajdują się w najwyższym położeniu, a broda pływaka powinna utrzymywać kontakt z wodą. Zawodnicy zazwyczaj wykonują wdech powietrza, w co drugim cyklu pracy ramion. W następnym cyklu ruchu ma miejsce długi bezdech i krótki -ustami i nosem - wydech. '

51. Jakie są podobieństwa i różnice w ruchach kończyn górnych podczas pływania stylem klasycznym i delfinem?

Jeśli chodzi o podobieństwo w ruchach kończyn górnych w jednym jak i w drugim stylu ruchy wykonywane są równocześnie, symetrycznie. Jeśli chodzi o różnice w stylu klasycznym ruchy ramion wykonywane SA pod powierzchnią wody , nie ma przeniesienia ramion na wodą oraz nie ma przeniesienia dłoni poza linię bioder.

52. Jaki jest rozkład sił na dłoniach pływaka podczas pływania delfinem?

Rozkład sił jest jednakowy, gdyż ruchy ramion podczas pływania delfinem są wykonywane równocześnie i symetrycznie.

53. W których konkurencjach zawodnik rozpoczyna wyścig pływacki startem z wody?

W stylu grzbietowym oraz w sztafecie zmiennej zawodnicy rozpoczynają pływanie na dystansie od startu z wody.

54. Opisz technikę wykonywania skoku startowego do stylu klasycznego

Skok startowy do stylu klasycznego jest jedynym skokiem, którego długość szybowania nie została przez przepisy ograniczona odległością a ilością dozwolonych pod wodą ruchów. Składa się z faz:

a) pozycja startowa

b) odbicie c)lot

d) wejście do wody

e) szybowanie pierwsze

f) ruch ramion

g) szybowanie drugie

h) ruch nóg i przeniesienie ramion

i) szybowanie trzecie

j) wynurzenie i przejście do pływania

55. Opisz technikę wykonywania skoku startowego do stylu motylkowego

a) pozycja startowa

b) odbicie

c)lot

d) wejście do wody

e) szybowanie i napędowe ruchy nóg

f) wynurzenie i przejście do pływania

56. Co decyduje o skuteczności skoku startowego?

odpowiednia pozycja wyjściowa

czas reakcji

odbicie

faza lotu

wejście do wody i poślizg

57. Którą ze znanych ci odmian skoku startowego, można uznać za najbardziej skuteczną?

Skuteczniejsza jest pozycja startowa ze słupka gdyż dzięki fazie lotu pokonuje się już jakiś dystans przy mniejszych oporach niż w wodzie

58. Opisz technikę nawrotu w stylu klasycznym

W pływaniu stylem klasycznym stosowane są nawroty zwykłe. Należy dotknąć ściany nawrotowej oburącz i jednocześnie. Po dotknięciu ściany następuje ugięcie ramion w stawach łokciowych, podciągnięcie nóg do tułowia oraz skręt barków i głowy co powoduje przyśpieszenie obrotu. W momencie obrotu następuje wdech i oderwanie jednego ramienia od ściany nawrotowej - ramię, które dłużej było oparte zostaje przeniesione nad powierzchnią wody. Ustawione są na ścianie na głębokości ok. 40 - 50 cm - są one jednak oparte na różnej głębokości. Podczas odbicia następuje energiczny wyprost nóg w stawach biodrowych, ugiętych pod kątem ok. 140' i kolanowych, gdzie ugięcie wynosi ok. 115 - 120°. W pływaniu żabką należy opóźnić wykonywanie ruchów napędowych podczas poślizgu ponieważ istnieje duża różnica prędkości pływania w tym momencie, a prędkością uzyskiwaną przez zawodnika na dystansie.

Nawrót do stylu klasycznego składa się z faz: 1. Dopłyniecie, 2. Obrót, 3. Odbicie, szybowanie pierwsze, 4. Ruch ramion, 5. Szybowanie drugie, 6. Ruch nóg i przeniesienie ramion, 7. Szybowanie trzecie, 8. Wynurzenie i przejście do pływania.

FINA SW 7.6 Przy każdym nawrocie i na przy zakończeniu wyścigu dotknięcie ściany musi być równoczesne obydwiema dłońmi, na poziomie wody, powyżej lub poniżej lustra wody. Głowa może być zanurzona po ostatnim pociągnięciu ramion przed dotknięciem ściany, pod warunkiem, że "złamie" ona lustro wody w jakimś momencie trwania ostatniego, pełnego lub niepełnego cyklu ruchowego, poprzedzającego dotknięcie ściany.

59. Opisz technikę nawrotu w stylu motylkowym

W pływaniu delfimem stosowane są nawroty zwykłe. Należy dotknąć ściany nawrotowej oburącz i jednocześnie. Po dotknięciu ściany następuje ugięcie ramion w stawach łokciowych, podciągnięcie nóg do tułowia oraz skręt barków i głowy co powoduje przyśpieszenie obrotu. W momencie obrotu następuje wdech i oderwanie jednego ramienia od ściany nawrotowej - ramię, które dłużej było oparte zostaje przeniesione nad powierzchnią wody. Ustawione są na ścianie na głębokości ok. 40.- 50 cm - są one jednak oparte na różnej głębokości. Podczas odbicia następuje energiczny wyprost nóg w stawach biodrowych, ugiętych pod kątem ok. 140° i kolanowych, gdzie ugięcie wynosi ok. 115 - 120°. W delfinie pierwsze ruchy wykonują nogi, następnie z pewnym opóźnieniem ramiona, które kończą swój ruch w momencie wynurzenia się zawodnika na powierzchnię wody. Pozwala to na przeniesienie ramion nad wodą i harmonijną synchronizację ruchów podczas pływania.

Nawrót do delfina składa się z następujących: 1. Dopłynięcie, 2. Obrót, 3. Odbicie, 4. Szybowanie i napędowe ruchy nóg, 5. Wynurzenie i przejście do pływania.

FINA SW 8.4 Przy każdym nawrocie i przy zakończeniu wyścigu dotknięcie ściany musi być równoczesne obydwiema dłońmi, na, powyżej lub poniżej lustra wody.

SW 8.5 Po starcie i po nawrotach, pływak może wykonać pod wodą jeden lub więcej ruchów nóg i jeden ruch ramion w celu wypłynięcia na powierzchnię. Dozwolone jest całkowite zanurzenie pływaka na dystansie nie dłuższym niż 15 m po starcie i każdym nawrocie, przed tym punktem głowa musi złamać lustro wody Pływak musi pozostawać wynurzony do następnego nawrotu lub finiszu.

60. Jakie błędy popełnia się najczęściej podczas nawrotów w stylach klasycznym i motylkowym ?

Błędy podczas nawrotów w stylu klasycznym:

1. Brak jednoczesnego ułożenia dłoni na ścianie pływalni.

2. Zbyt głębokie zanurzenie podczas poślizgu pod powierzchnią wody

3. Wykonanie więcej niż jednego cyklu ruchowego pod wodą

Błędy podczas nawrotów w stylu motylkowym:

1. Brak jednoczesnego ułożenia dłoni na ścianie pływalni

2. Zbyt głębokie zanurzenie podczas poślizgu pod wodą

3. Zbyt płytkie zanurzenie, poślizg na powierzchni wody.

61. W jakim stopniu sprawność nawrotu decyduje o wyniku sportowym?

Sprawność nawrotu ma duży wpływ na osiągany wynik sportowy gdyż przy nawrocie można stracić wiele cennego czasu bądź tez poprzez nie zgodne z przepisami wykonanie nawrotu może doprowadzić do dyskwalifikacji zawodnika

5. Wiedza o pływaniu (hydrofizyka, biomechanika pływania, fizjologia pływania i nurkowania, metodyka pływania, historia pływania, ratownictwo wodne)

Umiejętności:

1. U. pedagogiczne (wycfi. I dydaktyczne)

2. U. pływackie (w zakresie czterech technik pływania sportowego)

3. U. ratownicze (pozwalające na przeprowadzenie akcji ratunkowej w wodzie)

4. U. sportowe (wysoki poziom ogólnej sprawności fizycznej)

5. U organizacyjne (związane z organizacją bezpieczeństwa, miejsca zajęć i grupy ćwiczących, organizacja imprez i zawodów pływackich) Osobowość

1. Cechy odnoszące się do uczniów: życzliwy, sprawiedliwy, cierpliwy, konsekwentny, komunikatywny, opiekuńczy.

2. Cechy odnoszące się do pracy: sumienny, odpowiedzialny, obowiązkowy, zaangażowany, twórczy.

3. Odpowiedni poziom cech odnoszących się do pływania: nastawienia motywacje, zainteresowania, postawy, aktywny w utrzymywaniu sprawności pływackiej.

Teoretyczne podstawy treningu pływackiego, pływanie zdrowotne .pływanie syncnroniczne, piłka wodna, nurkowanie swobodne.

1. Jakie podstawowe czynniki morfo-iunkcjonalne należy uwzględnić przy naborze dzieci 7-8 letnich do uprawiania pływania

sportowego'.'

2. Jakie istotne różnice winny charakteryzować trening pływacki dzieci i młodzieży

oraz osób dorosłych?

3. Wpływ czynników motywacyjnych na realizację procesu treningowego w pływaniu.

4. W którym etapie treningu pływackiego szczególne znaczenie ma wprowadzenie czynników motywacyjnych.?

5. Podaj konkretne przykłady działań trenera pływania zmierzających do szczególnego umotywowania _do uprawiania" sportu pływackiego.

6. Co rozumiem pod pojęciem ..ogólny rozwój zawodnika" w treningu pływackim?

7. Scharakteryzuj podstawowy etap treningu pływackiego

8. Co rozumiesz pod pojęciem .,przygotowaiiie fizyczne, techniczne i taktyczne" w treningu pływackim ?

9. Jak kształtować zdolności szybkościowe , wytrzymałościowe i siłowe u młodego niywakn?

10.Jakie znasz obiektywne metody naboru i selekcji do sportu pływackiego?

ll.Jakie istotne cechy psycho-fizyczne warunkują uprawianie sportu pływackiego?

12. Scharakteryzuj kolejne etapy treningu pływackiego?

1.Schemat ramowy jednego treningu:
a0)rozgrzewka na lądzie
a1)rozgrzewka w wodzie
b)zadanie poboczne X *
c)zadanie główne
d)zadanie poboczne Y *
e)rozpływanie

13.Jakie znasz podstawowe metody stosowane w treningu pływackim?

- Metoda równomierna -w treningu pływackim przewiduje pływanie odcinków o długości 400 -1500 i więcej metrów z równomierną prędkością. Pływanie takie sprzyja harmonijnej i wszechstronnej pracy wszystkich systemów organizmu i zmusza pływaka do bardziej ekonomicznej pracy w wodzie. Metoda ta najczęściej wykorzystywana jest w kształtowaniu wytrzymałości ogólnej.

-Metoda zmienna polega na niestałym (zmiennym) dozowaniu obciążenia organizmu pływaka w trakcie pływania Najczęściej polega to na zmianie prędkości pływania podczas pokonywania kolejnych odcinków dystansu, np. 50 m szybko. 50 wolno itd. na dystansie 400m. Metoda ta kształtuje wytrzymałość ogólna, a przy szybkim pływaniu również wytrzymałość specjalną.

- Metoda interwałowa ;o pływanie składające się z serii odcinków o określonej liczbie, długości, intensywności oraz przerw między odcinkami i seriami. W treningu interwałowym wyróżnia się dwa kierunki - rozwój wytrzymałości ogólnej oraz rozwój wytrzymałości specjalnej.

- Metoda powtórzeniowa polega na przepływaniu odcinków od 25 do 80 m z wysoką intensywnością Przerwy między odcinkami wynoszą 5-10 min i powinny zapewnić pełny odpoczynek. Liczba przepływanych odcinków uzależniona jest od długości przepływanego dystansu oraz stopnia przygotowania zawodnika. Metoda powtórzeniowa ma na celu rozwój szybkości zawodnika.

- Metoda startowa (kontrolna) - to przepływanie dystansu na zawodach z maksymalną prędkością. Metodę tę stosujemy zazwyczaj przed startem w zawodach, sprawdzając w trakcie takie elementy, jak start, nawroty, równomierność przepływania dystansu, technikę.

14.Scharakteryzuj metodę zmienna i interwałowa stosowaną w treningu pływackim.

Metoda imienna polega na niestałym (zmiennym) dozowaniu obciążenia organizmu pływaka w trakcie pływania Najczęściej polega to na

zmianie prędkości pływania podczas pokonywania kolejnych odcinków dystansu, np. 50 m szybko, 50 wolno itd. na dystansie 400m. Metoda ta kształtuje wytrzymałość ogólną, a przy szybkim pływaniu również wytrzymałość specjalną

Metoda interwałowa to pływanie składające się z serii odcinków o określonej liczbie, długości, intensywności oraz przerw między odcinkami i seriami. W treningu interwałowvm wyróżnia się dwa kierunki - rozwój wytrzymałości ogólnej oraz rozwój wytrzymałości specjalnej.

15.Podaj ogólne zasady planowania treningu pływackiego

ló. Podstawowe cele sportu pływackiego

1. Współdziałanie w upowszechnianiu umiejętności pływania a w szczególności nauka pływania dzieci i młodzieży.

2. Harmonijny rozwój psychofizyczny dzieci i młodzieży.

3. Popularyzacja, upowszechnianie oraz rozwój sportu pływackiego.

4. Pozwijanie umiejętności pływackich do najwyższego poziomu sportowego.

5. Kształtowanie pozytywnych cech charakteru i osobowości wśród dzieci i młodzieży uczestniczących w zajęciach pływackich.

6. Upowszechnianie kultur.^- fizycznej, wychowania fizycznego i sportu. -

17. Zasady organizacji zawodów pływackich o randze krajowej i skład komisji sędziowskiej

18. Kompetencje sędziego głównego podczas zawodów pływackich

Sędzia główny sprawuje pełną kontrolę nad wszystkimi sędziami i odpowiada za sprawny przebieg zawodów. W kwestiach spornych decyduje o ich rozstrzygnięciu. Ponadto:

- ustala kolejność zawodników na mecie w przypadku różnicy zdań sędziów celowniczych oraz niezgodność w zarejestrowanych czasach,

- wyznacza poszczególnych sędziów na stanowiska,

- poprzez serię krótkich gwizdków zaprasza zawodników do przygotowania się do startu, następnie długim gwizdkiem, poleca im aby zajęli ; pozycję na słupku startowym lub w wodzie. Po zajęciu pozycji przez zawodników gestem wyciągniętej ręki, przekazuje ich starterowi

- dyskwalifikuje pływaków za naruszenie przepisów - na wniosek upoważnionych sędziów lub gdy sam zauważy wykroczenie.

19. Zakres obowiązków i uprawnień członków komisji sędziowskiej

20. Powinności sędziego celowniczego i torowego

Sędziowie celowniczy zajmują miejsca na stanowiskach stopniowo wznoszących się (umieszczonych na linii mety), ustalają i notują kolejność zawodników, zgodnie ze swoim podziałem. W tym czasie nie mogą wykonywać innych czynności niż mierzenie czasu. Sędziowie torowi pełnią swe funkcje na każdym torze, na obu jego końcach.

- sprawdzają poprawność wykonania nawrotów i dopłynięcia do ściany

- notują liczbę przepłyniętych długości basenu, przy indywidualnych wyścigach 800 i 1500 metrów stylem dowolnym

• pełniący swe obowiązki po stronie startu dają sygnał ostrzegawczy, gdy zawodnik płynący na jego torze ma do ukończenia dystansu dwie długości basenu + 5 metrów

- w wyścigach sztafetowych sprawdzają czy następny zawodnik startuje po dotknięciu ściany przez zawodnika

21. Zasady upracowaniu regulaminu zawodów pływackich (podaj przykład)

22. Opisz pole gry w piłkę wodną

Pole gry - na igrzyskach olimpijskich, mistrzostwach świata i turniejach międzynarodowych pole wynosi 30 x 20 m przy głębokości wody minimum 1,3 m. W spotkaniach rozgrywanych przez kobiety maksymalne wymiary pola gry wynoszą 25 x 17 m.

23. Jak określisz przewinienia zwykłe i główne występujące podczas gry w piłkę wodną.

Przewinienie zwykłe - to m. in. trzymanie i odpychanie się od brzegu pływalni, branie czynnego udziału w grze, stojąc na dnie, chodzenie lub odbijanie się od dna. zanurzanie piłki pod wodą, dotykanie jej oburącz, przeszkadzanie, odpychanie i popychanie przeciwnika, gra na czas (ponad 35 s)

Przewinienie główne - to trzymanie, zatapianie i odciąganie przeciwnika do tyłu, kopanie lub uderzanie przeciwnika, nieposłuszeństwo „ wobec decyzji sędziego głównego. 24. Jaki jest skład drużyny w piłce wodnej?

7 zawodników oraz nie więcej niz 6 rezerwowych.

25. Scharakteryzuj technikę podania i chwytu w grze w piłkę wodną

26. Który zawodnik drużyny piłki wodnej i w jakiej części pola gry może dotknąć piłki oburącz?

Bramkarze w obrębie 4 m mają dodatkowe uprawnienia, jak uderzenie piłki pięścią, odbicie się od dna, dotykanie piłki oburącz.

27. Od kiedy piłka wodna jest w programie Igrzysk Olimpijskich?

Od 1900 (Paryż) jest dyscypliną olimpijską.

28. Jak zgodnie z przepisami winien być ubrany zawodnik grający w piłkę wodną?

Czepki powinny mieć kolor kontrastowy w stosunku do koloru piłki. Bramkarze powinni mieć czerwone czepki. Czepki powinny być zapięte pod broda. Czepki powinny mieć ochraniacze uszu. Czepki powinny być oznaczone po obu stronach numerami o wysokości 10 cm. Bramkarz ma numer 1, a pozostali zawodnicy od 2 do 13. Zawodnicy powinni nosić nieprzezroczyste kostiumy bez żadnych elementów powodujących obrażeniu.

29. Wymień najczęściej stosowane rzuty do bramki w grze w piłkę wodną

Rzut karny wykonuje się z linii 4 m. Na sygnał zawodnik ruchem ciągłym musi natychmiast oddać rzut.

Rzut wolny wykonuje zawodnik będący najbliżej miejsca przewinienia drużyny pokrzywdzonej, podając piłkę partnerowi lub sobie tak, żeby piłka oderwała się od dłoni. W drugim przypadku nie ma prawa oddania rzutu na bramkę.

30. W jaki sposób ustalamy skład sędziowski podczas zawodów w piłce wodnej?

31. Jaki jest podstawowy skład komisji sędziowskiej w grze w piłkę wodną?

Minimalny skład komisji sędziowskiej: sekretarz, sędzia czasu oraz dwóch sędziów głównych albo jeden sędzia główny i dwóch sędziów bramkowych.

32. Jaką karę ponosi zawodnik popełniający przewinienie główne podczas gry w piłkę wodną ?

Za przewinienie główne rzut kamy, jeżeli przewinienie nastąpiło na polu 4 m i mogło przeszkodzić w zdobyciu bramki. W innych przypadkach zawodnik zostaje usunięć;/ z gry na 35 s lub do czasu zdobycia bramki przez którykolwiek z zespołów. Następna w gradacji kara to usuniecie gracza do końca meczu z prawem zamiany (po 35 s lub po bramce) bądź bez prawa zamiany.

33. Omów rozwój skoków do wody jako dyscypliny sportu w kraju i na świecie

W XVII-wiecznych Niemczech i Szwecji gimnastycy tradycyjnie przenosili się latem na plaże, gdzie skacząc do wody ćwiczyli w powietrzu figury akrobatyczne. Tak więc sport ten zapoczątkowali nie pływacy, lecz gimnastycy.

Pierwsze zawody rozegrano w Anglii około 1S80 roku. Choć nie które źródła podają, iż w 1886 roku rozegrano pierwsze. mistrzostwa Niemiec. Skoki zadebiutowały na igrzyskach olimpijskich w St Louis w roku 1904 (skoki mężczyzn z wieży) z tym, że kobiety startują od Sztokholmu 1912 roku. Program tej konkurencji praktycznie nie zmieniał się od 1924 do 1996 roku. W Sydney po raz pierwszy pojawiły się skoki synchroniczne i skoki parami na olimpiadzie. Pierwszy zloty medal zdobył Amerykanin George Sheldon, zapoczątkowując wieloletnią amerykańską dominacje w tym sporcie: do olimpiady w Atlancie (1996) Największym zawodnikiem w historii tej dyscypliny byl Amerykanin C-reg Louganis. Pierwsze przepisy mówiące o skokach do wody zostały opracowane przez Kallenabacha i Lindera w 1891 roku. Początkowo dyscyplina ta podlegała Międzynarodowej Federacji Pływania Amatorskiego, ale z czasem wyodrębnił się Międzynarodowy Komitet Skoków do Wody (EDC). W Polsce dyscyplina ta jest mało popularna, choć pierwsze zawody rozegrano juz w 1923 roku, W ramach konkurencji olimpijskich odbywają się skoki z wieży i trampoliny. Zawody międzynarodowe rozgrywa się na trampolinie o wysokości 3,40 do 3,80 m i wieży o wysokości 4,50 do 5 m lub 3,80 do 4 m.

34. Jakie elementy skoku wchodzą w ocenę skoku do wody?

Podczas oceny skoków sędzia punktowy nie powinien kierować się żadnymi czynnikami innymi niż technika i wykonanie skoku. Skok oceniany jest bez względu na postawę przed pozycją wyjściową, stopień trudności skoku, czy pozycja skoczka pod powierzchnią wody. Punkty za 'wykonanie skoku powinny być rozważane ze względu na;

a) pozycję wyjściową,

b) rozbieg,

c) odbicie,

d) technikę wykonania i elegancję skoku podczas lotu w powietrzu,

e) wejście do wody.

35. Jakie znasz grupy skoków do wody?

36. W jakich pozycjach wykonuje się skoki do wody?

Skoki w przód

• skok zwykły w pozycji prostej

• skok zwykły w pozycji łamanej

• salto w pozycji prostej

• salto w pozycji łamanej

• 1 1/2 w pozycji prostej

• 11/2 w pozycji łamanej

• dwa salta w pozycji łamanej

• 2 1/2 w pozycji kucznej

• 2 1/2 w pozycji łamanej

• trzy salta w pozycji kucznej

• 3 1/2 salta w pozycji kucznej

• salto w przód w locie w pozycji kucznej

• 1 1/2 w przód w locie w pozycji kucznej

• dwa salta w przód w locie w pozycji kucznej

• 2 1/2 salta wprzód w locie w pozycji kucznej

Skoki w tył

Skoki auerbacha

Skoki odwrócone (delfina)

• delfin prosty

• delfin łamany

• salto delfina w pozycji łamanej

• 11/2 w pozycji łamanej

• 1 1/2 w pozycji kucznej

• dwa salta w pozycji łamanej

• 2 1/2 w pozycji kucznej

• salto odwrócone w locie w pozycji kucznej

• 1 1/2 odwróconego w locie w pozycji kucznej Skoki ze obrotami (śrubami)

• pół śruby w przód w pozycji prostej Skoki ze stania na rękach

37. W jakiej skali ocenia się skoki do wody?

Punkty i pół punkty od 0 do 10 przyznawane przez sędziów punktowych:

Całkowicie nieudany - 0

Niezadawalający - 1/2 do 2

Niedokładny - 2 1/2 do 4 1/2

Zadawalający - 5 do 6

Dobry - 6 1/2 do 8

3ardzo Dobry - 8 1/2 do 10

38. Kiedy skok do wody ocenia się jako nieudany?

W przypadku, gdy sędzia jest pewien, Ze skoczek wykonał skok o numerze innym niż zapowiadany, wtedy oznajmią, ze skok jest całkowicie nieudany.

Sędzia główny może ogłosić skok za całkowicie nieudany, jeżeli uzna, że skoczek otrzymał pomoc w trakcie wykonywania skoku. Za początek wykonania skoku uznaje sie sygnał dany przez sędziego głównego.

39. Jakie kategorie zawodów płetwonurków wyróżnia regulamin międzynarodowy ?

Płetwonurkowanie sportowe Pływanie w płetwach,  Orientacja podwodna,  Pływanie długodystansowe, Łowiectwo podwodne

40. Jaki sprzęt do płetwonurkowania wykorzystują zawodnicy ?

41. Jakimi kryteriami należy kierować się przy doborze terenu do penetracji podwodnej?

42. Co wchodzi w skład zestawu ABC?

Sprzęt podstawowy tzn.: A3C to: • płetwy * maska • fajka

43. Jakich technik pływackiej] używa płetwonurek?

44. Omów zasady asekuracji podczas płetwonurkowania

45. Ca to jest kompensacja i korektywa?

Kompensacja biol. zastępczość funkcji, przejęcie funkcji utraconego a. chorego narządu przez inny narząd;

46. Wyjaśnij, dlaczego środowisko wodne nadaje się szczególnie do działań o charakterze kompensacyjno-korektywnym?

Pływanie jest szczególnie ważne w profilaktyce powstawania wad postawy u dzieci, dzieje się tak ponieważ, podczas utrzymywania pozycji poziomej w wodzie następuje:

- wyeliminowanie ciążeniu masy ciała znajdującego się powyżej miejsca schorzenia, co wpływa na samo korekcję ( w skrzywieniach aktywnych >,

- dodatkowy wymuszony ruch mięśni oddechowych głównych i pomocniczych biorących udział w procesie oddechowym,

- wzrost pojemności życiowej pluć,

- zwiększenie wpływu na układ wegetatywny,

- rozwój gorsetu mięśniowego, a w szczególności wybiórcze aktywizowanie określonych partii mięśniowych,

- korygowanie nieprawidłowego ułożenia poszczególnych segmentów ciała w warunkach odciążenia od ucisku osiowego,

- likwidowanie dystonii mięśniowej przez rozciąganie mięśni przykurczonych i wzmacnianie w pozycji skorygowanej mięśni osłabionych,

^- doskonalenie koordynacji ruchowej,

- wyrabianie silnego gorsetu mięśniowego,

- zwiększenie ogólnej wydolności organizmu.

Walorem podstawowym pływania jest specyfika środowiska wodnego, które umożliwia odciążenie kręgosłupa i możliwość stosowania różnorodnych ćwiczeń oddechowych. Wpływa to korzystnie na. układ krążenia i oddychania zwiększając ogólną wytrzymałość.

47. Rola ćwiczeń oddechowych w działaniach o charakterze kornpensacyjno-korektywnyra w środowisku wodnym. Ćwiczenia oddechowe pełnią w gimnastyce korekcyjnej bardzo ważną funkcję. Z jednej strony, korygując wadę postawy dziecka, nie możemy zapominać 0 rozwijaniu i usprawnianiu układu oddechowego, który ma decydujący wpływ na sprawność i wydolność dziecka. Z drugiej strony, wady postawy nie stwarzają sprzyjających warunków do prawidłowego rozwoju układu oddechowego. Wada postawy często prowadzi do pogorszenia jego mechanicznej sprawności, a to z kolei - upośledza wentylacją płuc i wydolność organizmu. Każda wada postawy występująca w obrębie klatki piersiowej zaburza mechanikę oddychania. Zaburzenia te dotyczą głównie pomocniczych mięśni, oddechowych, a (e wpływają również na utrzymanie poprawnej postawy ciała. Przywracając prawidłową mechanikę oddychania wpływamy więc także na korekcję wad postawy. Dlatego do zadań korektywy musi być włączone oddziaływanie na układ oddechowy.

Ćwiczenia oddechowe stosowane w gimnastyce korekcyjnej służą:

1. Poprawie ruchomości i kształtu klatki piersiowej

2. Zwiększeniu pojemności życiowej i wentylacji płuc

3. Zwiększeniu wydolności organizmu

4. Usprawnienia oddychania

5. Uspokojeniu organizmu i odpoczynkowi - zwłaszcza po intensywnym wysiłku i przygotowaniu do dalszej pracy

48. Czy sport pływacki może spełniać cele korektywne?

Pływackie ćwiczenia korekcyjne:

W zajęciach korekcyjnych dla dzieci z wadami postawy, prowadzonych w wodzie, główny nacisk powinien być położony na pływanie. Dziecko przez pływanie w określony sposób lub konkretnym stylem realizuje założone cele korekcyjne, którymi są:

- korygowanie nieprawidłowego ułożenia poszczególnych segmentów ciała w warunkach odciążenia od ucisku osiowego

- likwidacja dystonii mięśniowej przez rozciąganie mięśni przykurczonych i wzmacnianie w pozycji skorygowanej mięśni osłabionych

- rozciąganie przykurczonych tkanek miękkich

- wyrabianie silnego gorsetu mięśniowego -doskonalenie koordynacji ruchowej

- oddziaływanie na układ oddechowy przez zwiększanie ruchomości klatki piersiowej i pojemności życiowej płuc

- zwiększenie ogólnej wydolności organizmu

W pływackich ćwiczeniach korekcyjnych, czyli sposobach pływackich podporządkowanych celom korekcyjnym, wyróżnia się:

- ćwiczenia o charakterze elongacyjno- rozciągąjącym

- ćwiczenia wzmacniające określone grupy mięśniowe

49. Wymień korektywne sposoby pływaniu na plecach

1. Pływanie kraulem-na grzbiecie może być wykorzystywane w korekcji:

a) wad postawy w płaszczyźnie strzałkowej, to jest pleców okrągłych, wklęsłych i wklęslo-okrągiych

b) kolan koślawych

c) płaskostopia

2. W celu zintensyfikowaniu oddziaływania korekcyjnego pływania na grzbiecie należałoby po przeniesieniu ręki za głowę zanurzać ją w wodę jak najbliżej linii środkowej ciała. a przy symetrycznej pracy rak zanurzać ręce wyprostowane w stawach łokciowych ze złączonymi dłońmi.

3. Stosując pływanie stylem grzbietowym u dzieci z bocznym skrzywieniem kręgosłupa należy zmienić naprzemienną pracę rąk na równoczesną - symetryczną, aby uniknąć pogłębiania rotacji kręgosłupa.

50. Jak rozpoznasz tzw. „plecy okrągłe „ oraz jakie formy ruchu zastosować w wodzie aby tą wadę wyeliminować ?

Plecy okrągłe w wada ..odcinka piersiowego kręgosłupa. W warunkach prawidłowych odcinek piersiowy wygięty jest ku tyłowi, tworząc tzw. kifozę piersiową. W przepadku pleców okrągłych wygięcie to jest pogłębione - powstaje hiperkifoza piersiowa"

Charakterystyczne dla sylwetki dziecka z piecami okrągłymi są:

- pogłębienie kifozy piersiowej,

- wysunięcie głowy do przodu,

- wysunięcie do przodu barków,

- spłaszczenie i zapadnięcie klaki piersiowej,

- rozsuniecie i dostawanie łopatek od klatki piersiowej.

51. Dlaczego w przypadku skolioz wskazane jest pływanie symetryczne? Pytanie 49

52. Uzasadnij celowość stosowania ćwiczeń oporowych w wodzie do celów korektywnych

53. Od kiedy pływanie synchroniczne znajduje się w programach Igrzysk Olimpijskich?

Od 1984 roku jest to dyscypliną olimpijska.

54. W jakich konkurencjach odbywają się zawody w pływaniu synchronicznym?

Konkursy odbywają się w konkurencji indywidualnej, dwójkami i zespołowo. Składają się z pięciu figur obowiązkowych oraz programu dowolnego. Czas występu dowolnego od 3 do 5 min.

55. Na jakie główne elementy zwraca uwagę sędzia w konkursie pływania synchronicznego?

'' Zasady sędziowania - ocena obowiązkowych figur i dowolnych konkurencji ujęta jest w skali od 0 do 10 pkt Przy ocenie bierze się pod

uwag; technikę wykonania figur, wysokość położenia ciała, precyzję rysunku figur. Zwraca się uwagę na płynność, rytm wykonania figur, ich prawidłowość w zestawieniu z klasyfikacją

56. Dlaczego pływanie synchroniczne można zaliczyć do form alternatywnego pływania?

57. Jaka minimalna głębokość wody wymagana jest podczas wykonywania programu obowiązkowego w pływaniu synchronicznym?

Zawody w pływaniu synchronicznym odbywać się powinny w pływalniach o powierzchni co najmniej 12 xl2 m i głębokości nie mniej niż 3 m.

61. W jakim stopniu sprawność nawrotu decyduje o wyniku sportowym?

Teoretyczne i praktyczne podstawy metodyki nauczania pływania (ze szczególnym uwzględnieniem etapu wstępnego)

1 . Jakie niezbędne czynności organizacyjne musi wykonać nauczyciel przed lekcją pływania i po jej zakończeniu ?

2. Wymień przepisy prawnie regulujące bezpieczeństwo na zajęciach z pływania.

Warunki bezpieczeństwa regulują następujące akty prawne:

• Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sporni z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych niepublicznych szkołach i placówkach.

• Rozporządzenie Rady Ministrów dnia 6 maja 1997 roku w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne.

3. Na jakie urazy narażone są dzieci podczas zajęć na basenie?

Zajęcia w wodzie zawsze niosą ze sobą ryzyko utonięcia. Dochodzą do tego inne niebezpieczeństwa, jak kontuzje po skokach do wody, urazy po upadkach na śliskim podłożu pływalni, zachorowania w wyniku oziębienia organizmu albo nieprzestrzegania higieny.

4. Jakie warunki prakseologiczne winien spełniać dobry plan pracy?

5. Podaj zasady formułowania celów perspektywicznych i etapowych stanowiących niezbędny warunek opracowania programu nauczania pływania.

6.. Jakie informacje winien posiadać nauczyciel pływania, aby opracować sprawnie

funkcjonujący program nauczania.

7. Przypomnij zasady obciążenia wysiłkiem dzieci podczas lekcji pływania?

8. Jak ocenisz czy intensywność zajęć z pływania jest zgodna z przyjętymi normami metodycznymi?

9. Kiedy zajęcia w środowisku wodnym będą miały wpływ na stymulowanie rozwoju biologicznego dziecka?

10. Jaka. dokumentację należy gromadzić z realizacji procesu dydaktycznego w pływaniu?

11. Podaj zasady oceny poziomu umiejętności pływackich dzieci przed rozpoczęciem

zajęć w wodzie

12. Jakie warunki musi spełnić nauczyciel, aby sprawnie przeprowadzić test oceniający

poziom sprawności pływackiej uczących się dzieci.?

13. Jakie warunki muszą być zachowane, aby proces nauczania pływania dzieci odbywał

się zgodnie z współczesnymi koncepcjami edukacyjnymi podkreślającymi podmiotowość uczącego się?

14. Opisz basen „twoich marzeń, dla efektywnego nauczania pływania dzieci.

15. Co rozumiesz pod pojęciem ..oswojenie z wodą.,?

16- Jak interpretują proces oswojenia^ wodą autorzy podręczników traktujących o metodyce nauczania pływania? Kiedy uczący się w ogóle nie umieją pływać, oswojenie z woda utożsamiane jest często ze wstępnym etapem nauczania-uczenia się pływania. Takiego uogólnienia i uproszczenia używa się często wśród praktyków. Zakres rozumienia tego pojęcia bywa wśród autorów szeroki, od adaptacji fizycznej organizmu człowieka do środowiska wodnego, po elementy pływania statycznego, a nawet nauczanie pływackiego oddychania i pokonania lęku przed wodą.

17. Empatia- główna cecha nauczyciela pływania

Współcześnie za jedna z podstawowych cech osobowości nauczyciela uznajemy empatię, czyli zdolność i chęć wczuwania się w stany emocjonalne innego, np. uczącego się, człowieka. Jak bowiem skutecznie pomagać uczącemu się, nie znając jego nastawienia, nie rozumiejąc jego rozterek, nie współuczstnicząc w jego porażkach i radościach z sukcesów i postępów w nauce. Uczucie, jakim darzy nauczyciel ucznia, powinno być podobne do uczucia zatroskanego o swe dziecko rodzica, pełnego niepokoju o jego wykształcenie, a więc: o doskonalenie uczuć wyższego rzędu, rozwój intelektu i rozwój psychomotoryczny.

18. Podaj podstawowe przyczyny powstawania lęku u dzieci przed zajęciami z pływania

Podstawowa przyczyna Jest nieznajomość środowiska wodnego. Podczas zajęć w wodzie jest to strach przed utonięciem. Wśród innych przyczyn lęku można wyróżnić dramatyczne lub tylko przykre przeżycia związane z wodą. Lęk wynika z przykrych doznań, do których z pewnością zaliczyć można: zalewanie twarzy wodą, wlewanie się wody do ust i nosa, utrata równowagi spowodowana silą wyporu, utrata kontaktu z podłożem. uderzenie o wodę podczas skoków. Dlatego też najczęściej lęk występuje podczas pierwszego wejścia do wody, układanie się w wodzie na plecach, także na piersiach, podczas skoków do wody czy ćwiczeń w wodzie głębokiej.

19. W jaki sposób rozpoznać dziecko bojące się wody

Dzieci przejawiające lęk przed wodą wyróżniają emocje pośrednie tj. ostrożność, niepokój, obawa, zdenerwowanie, lęk. Najwięcej jednak można się dowiedzieć obserwując uczących się. Dzieci lękliwe będą się ustawiać na końcu grupy, będą się chować, będą unikać wykonania niektórych zadań, czasem przejawiać nadmierne pobudzenie, a nawet agresję. Agresja jest formą rozładowania napięcia lękowego, często bardzo niebezpieczną dla otoczenia i potencjalnej ofiary. Niektóre dzieci będą reagować płaczem lub wręcz odmówią wejścia do wody.

20. Które sytuacje na lekcji pływania generują stany lękowe u uczących się dzieci?

" Lek wynika z przykrych doznań, do których z pewnością zaliczyć można: zalewanie twarzy wodą, wlewanie się wody do ust i nosa, utrata równowagi? spowodowana siła wyporu, utrata kontaktu z podłożem, uderzenie o wodę podczas skoków. Dlatego też najczęściej lęk występuje podczas pierwszego wejścia do wody, układania się w wodzie na piecach, także na piersiach, podczas skoków do wody czy ćwiczeń w wodzie głębokiej.

21. Czy pedagogiczne działania nauczyciela pływania mogą mieć wpływ na osłabienie stanów lekowych a dzieci ? Poznanie poziomu lęku uczących się pozwala dostosować część zadań dydaktycznych do poszczególnych uczniów indywidualnie. Indywidualizacja zadań oraz indywidualny, osobisty kontakt z uczącym się pozwala na kształtowanie u niego mechanizmów redukujących lęk. Należy do nich głównie rozwijanie odwagi oraz kształtowanie odporności psychicznej, czyli zdolności sprawnego działania mimo zagrożenia. Lęk przedmiotowy (strach) można zredukować przez przyzwyczajanie ucznia do zagrażającego przedmiotu, poprzez celowe pomniejszanie żródla lęku, poprzez czasowe i przestrzenne zbliżanie się do przyczyny lęku. Powoduje to oswojenie z zagrożeniem, pobudza do walki z zagrożeniem, wzmacnia odwagę i nie paraliżuje podczas wykonania działań.

22. Jak określić stopień oswojenia dziecka z wodą?

Dziecko powinno wykonać:

- samodzielne wejście do wody

- zanurzenie głowy pod wodę

- leżenie na wodzie

- poślizgi

- proste ruchy lokomocyjne (strzałki na piersiach i na plecach)

Praktycznym sprawdzianem oceniającym całościowo oswojenie z woda jest wykonanie próby na plakietkę „Już pływam". Obejmuje ona samodzielny skok do głębokiej wody z wysokości ok. 1 m, a następnie przepłynięcie w dowolny sposób odcinka 25 m.

23. Jakie formy zajęć z pływania są szczególnie lubiane przez dzieci?

24. Które formy i metody zajęcz dziećmi w wodzie wymagają szczególnej czujności

nauczyciela pływania?

25. .Jakie znasz współczesne (nowoczesne) metody nauczania techniki pływania? Str. 18 K

a) metody nauczania oparte na słowie

b) metody oparte na pokazie

- pokaz w wodzie

- pokaz na ladzie

c) metody oparte na działaniu praktycznym uczniów

d) metody nauczania częściami (analityczny) i w całości (syntetyczny)

26. Podaj metody przekazywania informacji podczas nauczania pływania i jedną z nich opisz.

Metody:

a) oglądowe •'pokaz, obserwacja)

b) słowne (opis. objaśnieniu, dyskusją analiza, wykład)

c) praktycznego działania

- metoda syntetyczna - (całościowa) polega na nauczaniu ruchu w całości, bez naruszania jego wewnętrznego schematu. Jest ona najbardziej naturalna. Bardzo często oparta jest na naśladownictwie. Stosowana jest w nauczaniu ruchów prostych i łatwych, których nie ma potrzeby i sensu rozbijać na części np. nauczanie ruchów nóg do kraula skoku szkolnego na głowę itp. Zaletą jej jest powtarzanie ruchu we właściwej kolejności, a więc utrwala ona właściwą kolejność skojarzeń nerwowo-mięśniowych.

- metoda analityczna - (częściowa) polega na rozbiciu całego ruchu na części i nauczaniu ich osobno. Zakończenie nauczania następuje po połączeniu wyuczonych uprzednio części i uporządkowaniu ich zgodnie ze strukturą ruchu. Stosowana jest przy nauczaniu ruchów złożonych, trudnych nip. nawrót do stylu klasycznego (osobno nauczamy: dopłynięcie do ściany, obrotu z odbiciem, ruchów wykonywanych w szybowaniu). Wadą jest stosowania jest utrudnione koordynowanie osobno nauczanych części w całość. Poprawność wykonania poszczególnych części często różni się od jakości wykonania całego ruchu. Dlatego ważne jest logiczne dzielenie ruchu na części mało ze sobą związane.

- metoda kompleksowa - .mieszana) sianowi połączenie metody syntetycznej i analitycznej. Polega na stosowaniu ich na przemian (całość-cześć-całość). ?o pokazaniu ruchu i wykonaniu kliku prób przez ucznia w całości, nauczyciel wybiera najtrudniejszy element (kompleks), którego naucza oddzielnie (analitycznie), a potem włącza go w całość ruchu. Stosowana jest w nauczaniu ćwiczeń złożonych. Zaleta jej stosowania jest racjonalne wykorzystanie dodatnich cech metody analityczni-) i syntetycznej.

27. W jaki sposób zgodnie z zasadami sprawnego komunikowania się należy przygotować metody przekazywania informacji przy pomocy pokazu?

Zasady przeprowadzenia pokazu:

•jest kilkukrotny - najpierw z pełną szybkością (by uczeń poznał cała czynność w jej dynamicznej formie), potem wolno (bo nie wszystkie szczegóły są od razu odbierane przez ucznia), następnie wolno z rozbiciem na części składowe (szczególnie przy złożonym ruchu) i wreszcie szybko i całościowo. • może byc wrócony - stosowany w toku nauczania np. podczas korekty błędów i doskonaleniu techniki wybranych elementów.

28. Jakie warunki musi spełniać -pokaz", aby był skuteczny.'

Cechy pokazu warunkujące jego skuteczność:

a) zawsze poprawie może wykonywać nauczyciel lub uczeni

b) debrze widoczny przez ucznia, W zależności od pokazywanego elementu możliwe są ustawienia;

- demonstrator i uczeń w wodzie (np. pokaz wydechu do wody)

- demonstrator w wodzie, a uczeń na lądzie (np. pokaz ruchu nóg do-stytu klasycznego)

- demonstrator i uczeń na ladzie (np. pokaz ruchu- ramion do stylu grzbietowego przy omawianiu techniki)

■i) ze zmiennym ustawieniem demonstratora zależnie od fazy pokazywanego elementu np. przodem do grupy - gdy pokazujemy fazę pociągnięcia ramienia Jo kraula, ale bokiem, gdy fazę odepchnięcia.

29. Podaj istotni: różnie: w przygotowaniu pokazowych metod przekazywaniu informacji miedzy etapem wstępnym nauczania techniki pływania, a jej doskonaleniem.

30. Czy stosowanie audiowizualnych środków dydaktycznych zawsze podnosi efektywność nauczania techniki pływania?

31. Co to jest „język gestów"?

37.. Dlaczego w nauczaniu techniki pływania przekazywanie informacji przy pomocy ..gestów" ma swoje szczególne uzasadnienie?

33. Podaj konkretne przykłady nauczania pływania przy pomocy informacji przesyłanej

„gestem".

34. Co rozumiesz pod pojęciem „wzajemny przekaz informacji między nauczycielem

a uczniem?

33. W jaki sposób iw jakim celu uczeń przekazuje informacje nauczycielowi pływania?

36. Kiedy nauczyciel pływania jest zobowiązany do zmodyfikowania swoich form, środków i metod nauczania ?

37. Jakie, zasady musza spełnić metody nauczania, aby były skuteczne?

38. Co to "jest instrukcja, opis i objaśnienie? Kiedy te formy przekazywania wiadomości sa najczęściej stosowane w nauczaniu pływania?

Instrukcja to metoda słowna Morząca wyobrażenie o sposobie wykonania techniki pływania. Jak wykonać dany ruch? Efektem instrukcji może być nie tylko wyobrażenie o wykonaniu, ale także samo wykonanie nauczanej czynności. W instrukcji powinno się podać uczniowi cel działania jego ogólny przebieg (.miejsce wykonania ruchu, kierunek poruszania się, organizację grupy itp.), pozycję wyjściową i pozycję, w. jakiej ruch będzie wykonywany, a także sposób wykonania czynności.

Opis jest najbardziej powszechną, słowną metodą wytwarzania wyobrażeń o celu nauczania. Zawiera informacje odpowiadające napytanie, jak wygląda dana technika pływania. Opisywanie rozpoczyna się podaniem nazwy nauczanego ruchu, a następnie od ogółu do szczegółu podawane są najważniejsze informacje prezentujące ten ruch. Słowa muszą być tak dobrane, aby zawierały dokładne przedstawienie nauczanej czynności ruchowej. Jednocześnie muszą uwzględniać specyfikę odbioru informacji przesz konkretnego ucznia. Poszczególne określenia słowne muszą oznaczać to samo dla nauczyciela i uczącego się.

Objaśnienie metoda ta rnoże być stosowana jako uzupełnienie opisu lub instrukcji słownej. Zawiera informacje o związkach przyczynowo-skutkowych w nauczanej technice pływania. Objaśniając odpowiadamy na pytania, dlaczego dany ruch tak wygląda lub dlaczego wykonuje się go w taki sposób. Objaśnienie podnosi poziom świadomości uczących się, którzy dzięki niemu mają szansę zrozumieć, na czym polega istota ruchu, którego się uczą.

40. Która z metod nauczania pływania ^syntetyczna, czy analityczna), jest bardziej

efektywna. Uzasadnij, dlaczego? Str. -1-22 K Metoda syntetyczna - (całościowa) polega na nauczaniu ruchu w całości, bez naruszania jego wewnętrznego schematu. Jest ona najbardziej naturalna. 3ardzo często oparta jest na naśladownictwie. Stosowana jest w nauczaniu ruchów prostych i łatwych, których nie ma potrzeby i sensu rozbijać na części np. nauczanie ruchów nóg do kraula, skoku szkolnego na głowę itp. Zaletą jej jest powtarzanie ruchu we właściwe), kolejności, a wiec utrwala ona właściwą kolejność skojarzeń nerwowo-mięśniowych.

Metoda analityczna - (częściowa) polega na rozbiciu całego ruchu na części i nauczaniu ich osobno. Zakończenie nauczania następuje po połączeniu wyuczonych uprzednio części i uporządkowaniu ich zgodnie ze strukturą ruchu. Stosowana jest przy nauczaniu ruchów złożnych, trudnych np. nawrot do stylu klasycznego (osobno nauczamy: dopłynięcie do ściany, obrotu z odbiciem, ruchów wykonywanych w Szybowaniu). '.Wadą jej stosowania jest utrudnione koordynowanie osobno nauczanych części w całość. Poprawność wykonania poszczególnych części czesto różni sic od jakości wykonania całego ruchu. Dlatego ważne jest logiczne dzielenie ruchu na części mało ze sobą związane.

41. Cd rozumiesz pud pojęciem „semantyczna weryfikacja treści informacji" przekazywanych podczas nauczania pływania?

42. Wyjaśnij w jaki sposób ocenisz. czy opracowany przez irauezycieia program nauczania techniki pływania został zrealizowany?

43. podaj obiektywne metody oceny postępów nauczania pływania.

44. Dlaczego zgodnie z współczesnymi koncepcjami edukacyjnymi, głównie nauczyciel

ponosi winę ;a niepowodzenia dydaktyczne uczniów podczas uczenia się pływania?

45. I zasadni), dlaczego wyobrażenia u technice pływania mają wpływ na efektywność

uczenia sie .

46. -jakie metody nauczania stosowane przez nauczyciela sprzyjają powstawaniu wyobrażeń motorycznych?

47. Jakie warunki musza spełnić metody przekazywania informacji .aby powstało

prawidłowe wyobrażenie nauczanej techniki pływania ?

48. W jaki sposób sprawdzisz, zy powstało w umyśle dziecka poprawne wyobrażenie

nauczanej techniki

30. jak uczeń odbiera informacje od środowiska?

---