Fundacja dla Polski istnieje, by umożliwiać innym realizację własnych działań filantropijnych. Fundacja tworzy, upowszechnia różnorodne formy działań społecznych i oferuje usługi, za pomocą których osoby prywatne, firmy i instytucje oraz organizacje społeczne mogą w efektywny i najbardziej dopasowany do swoich potrzeb sposób realizować wytyczone przez siebie cele społeczne - tak aby zwrot poniesionych inwestycji był największy.
Działania realizowane przez Fundację dla Polski odpowiadają zainteresowaniu i potrzebom współpracujących z nią partnerów. Obecnie koncentrują się one w czterech podstawowych obszarach:
integracja społeczna grup zagrożonych marginalizacją
(działania skierowane są do dzieci z grup szczególnego ryzyka, zagrożonych wykluczeniem)
kształtowanie postaw odpowiedzialności w życiu publicznym
(działania mające na celu promowanie zaangażowania w życie publiczne poprzez wyróżnianie osób, których postawa ma znaczący wpływ na kształtowanie wizerunku służby na rzecz społeczeństwa)
wspieranie zrównoważonego rozwoju i wyrównywaniu potencjału społeczno - ekonomicznego poszczególnych regionów Polski
(działania skierowane do mieszkańców regionów zaniedbanych, których celem jest wzrost ich poziomu życia, tworzenie nowych miejsc pracy oraz zachęcania do rozpoczęcia działalności gospodarczej)
tworzenie przyjaznego środowiska dla rozwoju przedsiębiorczości i kształceniu umiejętności niezbędnych do dostosowania się do potrzeb rynku pracy
(działania skierowane do osób pragnących podnieść swoje kwalifikacje zawodowe, w szczególności młodzieży zagrożonej bezrobociem).
Fundacja dla Polski jest niezależną, niedochodową organizacją pozarządową o statusie organizacji pożytku publicznego, zarejestrowaną w Krajowym Rejestrze Sądowym pod numerem 39342.
Fundacja jest sygnatariuszem Karty Zasad Działania Organizacji Pozarządowych. Jest także członkiem Forum Darczyńców.
HISTORIA
Fundacja dla Polski powstała w 1990 roku jako przedstawicielstwo Fondation de France stając się wówczas jedną z największych instytucji grantodawczych w Polsce. Korzystając z tradycji francuskiej demokracji, Fundacja stała się pomostem pomiędzy dorobkiem kulturowym Zachodniej i Wschodniej Europy.
W pierwszym okresie jej działalności (1990-1996), przy dużym zaangażowaniu partnerów francuskich, koncentrowała się przede wszystkim na wspieraniu odrodzenia ruchu obywatelskiego w Polsce poprzez finansowanie projektów ukierunkowanych na popularyzację kultury życia stowarzyszeniowego oraz inicjatyw obywatelskich w zakresie pomocy społecznej i usług socjalnych, oświaty, ochrony zdrowia, rozwoju lokalnego i kultury. W 1997 r. Fundacja dla Polski rozpoczęła działalność jako niezależna polska fundacja. Podstawowym celem Fundacji, w zmienionych warunkach społecznych i gospodarczych, stało się stworzenie warunków dla powstania mechanizmów, za pomocą których zarówno osoby prywatne jak również instytucje i przedsiębiorstwa mogłyby wspierać inicjatywy ważne społecznie, promujące działania innowacyjne i przynoszące wymierne rezultaty.
Fundacja dla Polski odegrała także istotną rolę w powołaniu do życia ważnych dla polskiego ruchu organizacji społecznych inicjatyw w tym Biuro Obsługi Ruchu Inicjatyw Społecznych, Forum Inicjatyw Pozarządowych oraz Forum Inicjatyw Oświatowych.
Ogółem w latach 1990-2008 Fundacja dla Polski udzieliła wsparcia ponad 650 projektom o wartości ponad 6 500 000 PLN oraz przyznała stypendia i nagrody blisko 500 osobom o wartości ponad 1 700 000 PLN.
Program Dzieci Ulicy
Celem Programu jest pomoc dzieciom ulicy, promowanie wysokich standardów metod pracy z tymi dziećmi i ich rodzinami, jak również szkolenie kadry oraz wolontariuszy pomagających dzieciom.
Program został zainicjowany w 1998 roku przez belgijską Fundację Króla Baudouina w 10 krajach Europy Środkowej i Wschodniej: w Estonii, Rumunii, Bułgarii, Łotwie, Macedonii, Czechach, Polsce, na Litwie, Węgrzech i Słowacji.
W ramach Programu Dzieci Ulicy realizujemy działania w trzech podstawowych obszarach:
Doskonalenie metod pracy organizacji pozarządowych
Konkurs grantowy
Kampanie społeczne
Działania Programu są wspierane przez Radę Programu Dzieci Ulicy, która współtworzy merytoryczną zawartość Programu. W skład Rady wchodzą doświadczeni profesjonaliści - przedstawiciele administracji rządowej, świata nauki, mediów i działacze organizacji pozarządowych.
Program "Women's Act"
Fundacja dla Polski rozpoczyna realizację nowego dwuletniego projektu „Women's act”. Jego celem jest wzmocnienie społecznych, edukacyjnych oraz zawodowych kompetencji młodych kobiet ze środowisk ubogich i zagrożonych marginalizacją, dzięki czemu będą one mogły podejmować trafniejsze wybory życiowe.
Poprzez rozwijanie kompetencji społecznych projekt będzie budował i rozwijał pro-aktywne i przedsiębiorcze postawy, zachęci uczestniczki do wzięcia odpowiedzialności za swoje własne życie i pomoże w zrozumieniu, jakie posiadają prawa jako kobiety, obywatelki oraz uczestniczki rynku pracy. Poprzez wzmocnienie kompetencji zawodowych projekt pomoże im w odkryciu własnego potencjału i posiadanych umiejętności, zaplanowaniu indywidualnej edukacji i ścieżki kariery oraz podjęciu edukacyjnych i zawodowych inicjatyw.
Ponadto projekt pomoże zidentyfikować i zbudować kompetencje liderek grupowych. Będą one rzeczywistym przykładem tego, że przy odrobinie samozaparcia i determinacji można wkroczyć na lepszą i bardziej satysfakcjonującą drogę życiową. Liderki będą organizowały i prowadziły lokalne grupy wsparcia dla kobiet, co będzie służyć promowaniu wśród kobiet aktywnego i odpowiedzialnego stosunku do życia, informowaniu o ich prawach oraz wspieraniu innych kobiet w stawaniu się aktywnymi członkiniami społeczności.
Grupą docelową projektu są młode kobiety pomiędzy 16 a 22 rokiem życia, pochodzące ze środowisk ubogich i zagrożonych wykluczeniem.
Projekt obejmuje serię pięciu komplementarnych działań, na które składają się:
szkolenia,
stypendia,
kluby samopomocy dla kobiet,
warsztaty dla przedstawicieli organizacji pozarządowych pracujących z grupami kobiet
promocję projektu.
W konsekwencji projekt umożliwi młodym kobietom zmianę postaw życiowych z biernych na aktywne, zaangażowane i przedsiębiorcze, co stanowić dla nich będzie szansę na wyrwanie się z dotychczasowego środowiska życia.
Projekt realizowany jest dzięki wsparciu udzielonemu przez Fundację Alcatel-Lucent oraz we współpracy z firmą Alcatel-Lucent w Polsce.
Program Rozwoju Regionalnego i Lokalnego
Program wspiera działania służące poprawie jakości życia zagrożonych marginalizacją i wykluczeniem społecznym mieszkańców najuboższych regionów Polski. Działania Fundacji w tym obszarze koncentrują się na rozwiązywaniu głównych problemów strukturalnych na terenach zaniedbanych, tj.: wysokiego bezrobocia oraz barier w dostępie do edukacji oraz do instytucji kultury.
Celem Programu jest podniesienie poziomu życia mieszkańców terenów wiejskich przez tworzenie nowych miejsc pracy na wsi, uruchamianie dodatkowych źródeł dochodów oraz wzmacnianie konkurencyjności małych i średnich przedsiębiorstw funkcjonujących na tych terenach. Program koncentruje swoje działania głównie na obszarze tzw. „ściany wschodniej”, ze względu na rażąco dysproporcję w rozwoju między Polską wschodnią a regionami bardziej rozwiniętymi.
Dotychczasowa formuła programu obejmuje realizację samodzielnych, powiązanych ze sobą tematycznie projektów, służących poprawie sytuacji określonych grup beneficjentów. W swoim założeniu program ma ewoluować w kierunku inicjatyw obejmujących w sposób kompleksowy zagadnienia rozwoju regionalnego i lokalnego zaniedbanych obszarów wiejskich.
Fundsz Krzyś
Celem Funduszu jest pomoc dzieciom przebywającym w Domach Małego Dziecka.
Fundusz powstał dzięki pieniądzom ludzi, którzy chcieli poprawić warunki życia dzieci przebywających w Domach Małego Dziecka. Są to dzieci w wieku do pięciu lat, opuszczone przez rodziców lub pozostawione przez matki w szpitalach, a także mali uchodźcy przebywający w Polsce bez opieki rodziców.
Dbamy o to, aby pieniądze gromadzone przez Fundusz były przeznaczane nie tyle na bieżące potrzeby Domów Małego Dziecka, ale aby z ich pomocą stwarzać szanse dalszego rozwoju ich małych mieszkańców. Przekazywane dotacje wspierają zmiany w systemie opieki nad dziećmi w tym poszanowania ich praw, rozwijania poczucia własnej wartości oraz bezpieczeństwa.
Fundusz Serce Dziecka
został założony w 2004 r. przez rodziców dzieci z wadami serca w celu udzielania wsparcia i pomocy rodzicom, którzy dowiadują się o wadzie serca swojego dziecka i przechodzą wraz z nim wszystkie etapy leczenia, umożliwiania dzieciom kontaktu z innymi dziećmi z wadami serca oraz informowania o możliwościach wykrywania i leczenia skomplikowanych wad serca w Polsce.
W latach 2004-2007 działania Funduszu koncentrowały się na promocji wiedzy nt. leczenia skomplikowanych wad serca u dzieci wśród lekarzy oraz podejmowane były działania informacyjne skierowane konkretnie do rodziców dzieci, których ten problem dotyczy. Dodatkowo Fundusz udzielał także wsparcia placówkom medycznym poprzez m.in. przekazywanie środków pielęgnacyjnych, ubrań i zabawek.
W roku 2008, zadania Funduszu zostały powierzone Fundacji Serce Dziecka im. Diny Radziwiłłowej.
Fundusz im. Edwarda J. Wende
Fundusz, ustanowiony z inicjatywy Rodziny przez Fundację dla Polski, ma na celu krzewienie i podnoszenie kultury prawnej dzięki przyznawaniu Nagrody im. Edwarda J. Wende - adwokata - w czasach PRL obrońcy politycznie prześladowanych, po 1989 roku senatora i posła III RP, niezależnego w poglądach i odważnego w ich głoszeniu, pierwszego po wojnie Konsula Honorowego Luksemburga w Polsce, przewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych Senatu RP.
Nagroda im. Edwarda J. Wende jest przyznawana prawnikom i osobom zaangażowanym w działalność publiczną za szczególne dokonania na polu krzewienia i podnoszenia kultury prawnej, realizacji idei państwa prawa oraz za działania mające na celu zachowanie i rozwój tak polskiego, jak europejskiego dorobku prawnego, umacnianie demokracji i miejsca Polski w Europie.
Nagroda przyznawana jest osobom fizycznym, które:
• działają zgodnie z zasadami etyki zawodowej i profesjonalizmu,
• w swojej działalności wyróżniły się odwagą cywilną i niezłomnością zasad,
• bezinteresownie działają na rzecz dobra publicznego.
Nagrodę przyznaje powołana w tym celu Kapituła Nagrody im. Edwarda J. Wende.
Patronem prasowym i partnerem jest "Rzeczpospolita" i jej Wydawca Presspublica sp. z o.o.
Fundusz im. Małgorzaty Baczko i Piotra Zakrzewskiego
Celem Funduszu im. Małgorzaty Baczko i Piotra Zakrzewskiego jest upowszechnienie nowoczesnych rozwiązań architektonicznych w dziedzinach budownictwa społeczno-publicznego (szkoły, przedszkola, instytucje kulturalno-oświatowe, szpitale, budownictwo mieszkaniowe), renowacji starego budownictwa i jego adaptacji na cele społeczne, rewaloryzacji blokowisk, a także popularyzacja stosowania proekologicznych materiałów i rozwiązań budowlanych oraz budownictwa energooszczędnego, wykorzystującego alternatywne źródła energii.
Nagrody, przyznawane co roku w drodze konkursu (stypendia na samodzielne wyjazdy naukowe), umożliwiają młodym architektom i inżynierom budowlanym, zainteresowanym wyżej określoną tematyką, dalsze kształcenie, doskonalenie umiejętności zawodowych i podnoszenie kwalifikacji zawodowych w dziedzinie architektury, a także zapoznanie się z zagranicznymi rozwiązaniami w budownictwie społeczno-publicznym.
Projekty zgłaszane do konkursu ocenia Jury złożone z przedstawicieli rodzin Baczko i Zakrzewskich, przedstawicieli środowisk architektów polskich i francuskich oraz przedstawicieli Fundacji dla Polski.
Fundusz „Bądźmy Solidarni” Agentów Ubezpieczeniowych Commercial Union
Fundusz powstał z inicjatywy Biura Rzecznika Agentów, działającego w Commercial Union, i jest przeznaczony dla Agentów Ubezpieczeniowych Commercial Union.
Celem Funduszu jest pomoc agentom Commercial Union oraz członkom ich najbliższych rodzin w przypadku przewlekłej choroby lub wystąpienia zdarzenia losowego, które nie są objęte ochroną ich polis ubezpieczeniowych. Oferowana pomoc jest wsparciem dodatkowym, obok i ponad świadczeniami ubezpieczeniowymi wypłacanymi z polis, i nie zastępuje świadczeń z polis ubezpieczeniowych oraz ubezpieczenia grupowego agentów współpracujących ze spółkami Grupy Commercial Union Polska
O przeznaczeniu środków funduszu decyduje powołana w tym celu Rada Funduszu złożona z agentów, przedstawiciela Commercial Union Polska oraz Fundacji dla Polski. Fundusz jest finansowany ze składek członkowskich agentów oraz wpłat Commercial Union, proporcjonalnych do składek zebranych przez agentów.
Fundusz wpisuje się w konsekwentnie realizowaną przez Grupę Commercial Union Polska politykę odpowiedzialnego uczestnictwa w życiu społecznym, wspierającą osoby współtworzące firmę.
KRAJOWY KOMITET WYCHOWANIA RESOCJALIZUJĄCEGO
PEDAGOG RODZINNY w systemie wychowania i środowiskowej opieki nad dzieckiem uzupełnia brakujące ogniwo stanowiąc istotne wsparcie działań opiekuńczo-wychowawczych podejmowanych przez szkołę, placówki wychowania środowiskowego poradnie, sądy i inne instytucje. Jego kontakt z rodziną ma charakter stałej, stymulującej współpracy przy uwzględnieniu potrzeby zmniejszania intensywności i zakresu pomocy na rzecz aktywizowania samej rodziny w rozwiązywaniu swoich problemów. CELE I ZAŁOŻENIA PROGRAMU:
Wychodząc naprzeciw potrzebom społecznym oraz postulatom prorodzinnej polityki rządu - Krajowy Komitet Wychowania Resocjalizującego podjął zadanie wypracowania modelu środowiskowej pomocy rodzinie w realizacji jej funkcji wychowawczych i opiekuńczych.
* poprawy komunikacji i relacji pomiędzy rodzicami, a dziećmi oraz rodzicami, a instytucjami wychowawczymi i wspierającymi rodzinę;
Zakłada się, że wielokierunkowe i systemowe wsparcie merytoryczne dziecka i rodziny w ich własnym środowisku w znacznym stopniu ograniczy napływ wychowanków do placówek opiekuńczo-wychowawczych oraz zmniejszy liczbę interwencji sądów rodzinnych, a w przypadku dzieci umieszczonych w placówkach - przyczyni się do skrócenia czasu ich pobytu i przygotowania rodziny do powrotu dziecka. |
Program "WYCHOWAWCA PODWÓRKOWY"
ZAŁOŻENIA PROGRAMU
1. Ulica i podwórko rozumiane dosłownie i w przenośni jako otwarte środowisko lokalne są terenem naturalnej socjalizacji rówieśniczej. Tu kształtują się rówieśnicze więzi, przyjaźnie, normy współżycia społecznego, wyznaczane są cele działania. Podwórkowa socjalizacja jest szkołą zachowań społecznych, które przy braku alternatywnych propozycji pozostają normą na wiele lat. Identyfikacja z grupą podwórkową, internalizacja jej norm i zachowań kształtuje zarówno negatywne, jak i pozytywne wzorce.
2. Podwórko jest terenem uwalniania się od powściągliwości. Tu specyficznym żargonem manifestują się podkulturowe zachowania, narastające w szkole i domu frustracje. Jest terenem, na którym "medialne dzieci" wcielają się w postacie telewizyjnych, często negatywnych, bohaterów. Pozostając poza kontrolą, swą wolność, fantazję, odwagę i dorosłość demonstrują w nie zawsze pożądany i akceptowany sposób.
3. Dzieci z zaburzoną socjalizacją, mające za sobą przykre przeżycia rodzinne, niepowodzenia szkolne i koleżeńskie, z wyraźnym stygmatem podkultury, źle adaptują się w formalnych grupach rówieśniczych. Ich niska samoocena nie sprzyja realizacji ambitnych celów. "Dobrymi" mogą być w grupie podobnych do siebie, ale wówczas ich aktywność przeradza się w agresję, ciekawość w szukanie mocnych doznań, spryt w poszukiwanie łatwych zdobyczy. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że bez pomocy mądrego przewodnika życiowego osoby, znaczącej, bliskiej i godnej zaufania motywacje do aspołecznych zachowań będą się utrwalały.
4. Znaczną większość czynów przestępczych nieletni popełniają w grupach, w czasie i miejscu poza zasięgiem oddziaływania rodziców i szkoły. Terenem swoistej edukacji przestępczej jest ulica/podwórko, a nieletni sprawcy na ogół nie uczestniczą w żadnej zorganizowanej działalności pozalekcyjnej czy pozaszkolnej;
5. Ze względu na komercjalizację instytucji kultury, sportu i rekreacji oraz znaczne niedofinansowanie szkolnych zajęć pozalekcyjnych w najbliższym czasie nie należy się spodziewać radykalnej poprawy i rozwoju środowiskowej infrastruktury niezbędnej do zagospodarowania niekontrolowanych rejonów wolnego czasu;
Nie wdając się głębiej w rozważania dotyczące trendów rozwoju i zasięgu patologii społecznej przy zaniechaniu działań zaradczych - odwołując się do tradycji wychowania środowiskowego oraz własnych doświadczeń wynikających z pracy instruktorów sportu oraz w poszukiwaniu doskonalszych metod profilaktyki społecznej - Krajowy Komitet Wychowania Resocjalizującego proponuje włączenie do systemu wychowania środowiskowego stanowiska WYCHOWAWCY PODWÓRKOWEGO.
Źródłem podbudowy teoretycznej naszej idei są prace wybitnych pedagogów społecznych, praktyczne doświadczenia Kazimierza Lisieckiego, a także środowiskowychch ognisk wychowawczych, działających od 1989 r. w systemie opiekuńczo-wychowawczym KKWR
CELE PROGRAMU
Celem ogólnym programu "WYCHOWAWCA PODWÓRKOWY" jest wypracowanie optymalnego, dostosowanego do różnorodnych warunków modelu pracy profilaktyczno-wychowawczej w środowisku otwartym - na ulicy, podwórku, boisku, w parku, ogrodzie jordanowskim, na dworcu, i w innych miejscach spotkań młodzieży.
WYCHOWAWCA PODWÓRKOWY przez bliskie, bezpośrednie kontakty z dziećmi, dzięki wychowawczym, kulturotwórczym i korygującym działaniom będzie dążył do wzmacniania pozytywnych nastawień, rozwoju aspiracji życiowych i pokazania możliwości ich realizacji w integracji i współdziałaniu ze środowiskiem.
Treści pracy WYCHOWAWCY PODWÓRKOWEGO i zakres jego działania w znakomity sposób nawiązują do postulatu zawartego w art. 31 Konwencji o Prawach Dziecka, w myśl którego dziecko ma prawo do uczestnictwa i współudziału w tworzeniu dóbr kulturalnych. Zgonie z tym artykułem "Państwa, strony uznają prawo dziecka do wypoczynku i czasu wolnego, stosownych do wieku oraz nieskrępowanego uczestnictwa w życiu kulturalnym i artystycznym." Naprzeciw naszym zamiarom wychodzi zwłaszcza dyrektywa zawarta w ust. 2 tego artykułu, która zobowiąuje Państwa aby "(...)przestrzegały oraz popierały prawo dziecka do wszechstronnego uczestnictwa w życiu kulturalnym i artystycznym, oraz będą sprzyjały tworzeniu właściwych i równych sposobności dla działalności kulturalnej, artystycznej, rekreacyjnej oraz w zakresie wykorzystywania czasu wolnego".
A zatem poza celami profilaktycznymi WYCHOWAWCA PODWÓRKOWY, wykorzystując wartości i możliwości jakie tkwią w prawidłowo zorganizowanym czasie wolnym, kulturze, rozrywce i zabawie stwarza dzieciom warunki do realizowania jednego z ich podstawowych praw.
Istotą funkcji WYCHOWAWCY PODWÓRKOWEGO jest to, że w naturalny sposób dokonywać się będzie nieodzowne dla wychowania zbliżenie świata dzieci i dorosłych na gruncie wspólnego działania, zabawy i rozrywki, poprzez udział w życiu najbliższego środowiska.
W swej pracy WYCHOWAWCA PODWÓRKOWY będzie wykorzystywał metody i techniki oddziaływań zmierzające do samorozwoju kierowanego przez siebie zespołu dziecięcego.
W ramach realizacji celów szczegółowych zamierzamy wypracować:
metody i kryteria kwalifikacji WYCHOWAWCÓW PODWÓRKOWYCH;
zakres treści oraz metody szkolenia WYCHOWAWCÓW PODWÓRKOWYCH w trzech edycjach jako: szkolenie: wstępne, przywarsztatowe, wspierające;metody ewaluacji programu; wzory dokumentacji i oceny pracy wychowawcy podwórkowego, a ponadto:
wypracować przykłady skutecznych metod pracy wychowawcy podwórkowego;
dokonać analizy w zakresie potrzeb i metod pracy w zależności od zróżnicowanych czynników, a w szczególności:
środowiska rodzinnego dzieci;
wieku podopiecznych,
rodzaju i stopnia nasilenia zagrożeń społecznych,
typu środowiska lokalnego;
ożywić ruch społeczny i działalność na rzecz "dzieci ulicy" przez włączanie do pracy asystentów-stażystów (rekrutujących się spośród studentów i absolwentów) i asystentów-wolontariuszy wychowawcy podwórkowego pozyskać do realizacji zadań wychowania środowiskowego przedstawicieli struktur administracyjnych, ciał samorządowych, organizacji społecznych, parafii itp.
BEZPIECZNA ULICA
środowiskowy program pracy pedagogicznej realizowany przez "Wychowawcę Podwórkowego" i "Przyjaciela Dzieci Ulicy" zwanych: "Pedagogami Ulicznymi"
Program jest propozycją autorskiego rozwiązania wypracowanego wspólnie przez KKWR i Kierownictwo Zespołu Zdrowia i Opieki Społecznej w Urzędzie Dzielnicy Praga Południe z wykorzystaniem doświadczeń KKWR w realizacji programów: "Wychowawca Podwórkowy" i "Przyjaciel Dzieci Ulicy" oraz bazy środowiskowej Dzielnicy. Projekt ma charakter otwarty, modyfikowany i dostosowywany do konkretnych realiów środowiskowych.
CEL PROGRAMU
Celem ogólnym programu "Bezpieczna ulica (...)" jest wypracowanie optymalnego, dostosowanego do różnorodnych warunków modelu pracy profilaktyczno-wychowawczej w środowisku otwartym - na ulicy, podwórku, boisku, w parku, ogrodzie jordanowskim i w innych miejscach spotkań młodzieży oraz zmniejszenie zagrożeń patologią i niedostosowaniem społecznym poprzez stworzenie możliwości udzielania ochrony i różnorodnej pomocy dzieciom i młodzieży pozostającym bez opieki, spędzającym wiele czasu poza domem, w niekontrolowanych obszarach dziecięcej aktywności w rejonie ulicy Wiatracznej.
PEDAGODZY ULICZNI spełniają trzy uzupełniające się funkcje:
są rzecznikami interesów i praw dzieci i młodzieży, którym pomagają,
podejmują interwencję w sytuacji, gdy stwierdzą, że dziecko jest krzywdzone.
wpływają na zmianę zachowań podopiecznych; przez bliskie, bezpośrednie kontakty z dziećmi, dzięki wychowawczym, kulturotwórczym i korygującym działaniom dążą do wzmacniania pozytywnych nastawień, rozwoju aspiracji życiowych i pokazania możliwości ich realizacji w integracji i współdziałaniu ze środowiskiem.
Istotą pracy PEDAGOGÓW ULICZNYCH jest to, że w naturalny sposób dokonywać się będzie nieodzowne dla wychowania zbliżenie świata dzieci i dorosłych na gruncie wspólnego działania, zabawy i rozrywki, poprzez udział w życiu najbliższego środowiska.
Ponadto celem programu jest ożywienie ruchu społecznego i działalności na rzecz "dzieci ulicy" przez włączanie do pracy: asystentów-stażystów (rekrutujących się spośród studentów i absolwentów) i asystentów-wolontariuszy , a także pozyskanie do realizacji zadań wychowania środowiskowego przedstawicieli służb miejskich, policji, pedagogów szkolnych, kuratorów sądowych, innych organizacji pozarządowych parafii itp.
SPOSÓB REALIZACJI
1. Zatrudnienie PEDAGOGÓW ULICZNYCH według zasad:
12 godzin w tygodniu bezpośredniej pracy z dzieckiem;
Przyjaciel Dzieci Ulicy równoległe zajmuje się sprawami 10-15 podopiecznych;
Wychowawca Podwórkowy ma pod opieką ok. 15-30 wychowanków i prowadzi zajęcia w różnych zespołach (zgodnie z normami bezpieczeństwa);
kwalifikowanie podopiecznych odbywa się także we współpracy z: policją, strażą miejską, Ośrodkiem Pomocy Społecznej;
wynagrodzenie miesięczne 800 zł (brutto).
2. Dokumentacja pracy wg wzorów wypracowanych przez Ośrodek Metodyczny KKWR - "Dziennik pracy Pedagoga Ulicznego", Ewaluacyjny arkusz sprawozdawczy".
3. Poza określonym czasem pracy pedagodzy 1 raz w miesiącu (ok. 3 godz.) uczestniczą w spotkaniach o charakterze doskonalącym.
W ramach realizacji programu zatrudnia się dwóch pedagogów ulicznych: "Przyjaciela Dzieci Ulicy" i "Wychowawcę Podwórkowego" którzy pracują w jednym rejonie, współpracują ze sobą, wymieniają informacje, uzupełniają się, organizują wspólne przedsięwzięcia, jednak realizują komplementarne, aczkolwiek odrębne programy według zróżnicowanych zadań.
Przyjaciel Dzieci Ulicy
obejmuje działalnością, stosownie do potrzeb środowiska, rejon ustalony w programie
pracuje w czasie dostosowanym do faktycznych potrzeb. Czas i miejsce realizacji programu ustalone są wspólnie z Wychowawcą Podwórkowym, o poinformowany jest koordynator programu;
organizuje własną pracę samodzielnie i odpowiada za dobór metod i form realizacji zadań.
nie zastępuje innych osób ani instytucji działających na rzecz utrzymania porządku publicznego, opieki nad dzieckiem, pomocy dzieciom i rodzinie. Założone cele realizuje w szczególności poprzez:
doradzanie,
wzbudzanie motywacji do korzystania z pomocy osób i instytucji, pomaganie w nawiązaniu kontaktu z odpowiednimi osobami i instytucjami,
stymulowanie pożądanych zachowań,
rozbudzanie pożytecznych zainteresowań i wskazywanie możliwości realizacji zamierzeń, wspieranie w sytuacjach kryzysowych,
Wychowawca podwórkowy pracuje w środowisku otwartym, w stałym miejscu spotkań grup młodzieży. Zadania swe realizuje przy pomocy ustrukturalizowanego zespołu, stanowiącego społeczność wychowawczą. Jest łącznikiem pomiędzy placówkami opiekuńczo-wychowawczymi działającymi w Dzielnicy Praga Południe, a podwórkowym środowiskiem rówieśniczym. Pracuje według zasad i programu "WYCHOWAWCA PODWÓRKOWY".
UCZESTNICY PROGRAMU
Dzieci i młodzież spędzające dużo czasu na ulicy, w rejonie Ronda Wiatraczna i ulicy Wiatracznej, wychowujące się w trudnych warunkach socjalnych i kulturowych, wagarujące, mające epizody ze spożywaniem alkoholu, braniem środków uzależniających, będące w polu zainteresowania policji, straży miejskiej, pod opieką kuratorów sądowych i innych służb publicznych.
Kwalifikowanie uczestników programu odbywa się we współpracy z: policją, strażą miejską, pedagogami szkolnymi, Ośrodkiem Pomocy Społecznej i innymi; Przyjaciel Dzieci Ulicy stara się zaprzyjaźnić i zachęcić do współpracy dzieci rozpoznane przez siebie jako potrzebujące pomocy lub wskazane przez inne służby. W kontakcie z dzieckiem
działa dla dobra jego dobra i w jego interesie,
udzielać pomocy z respektowaniem praw innych osób i instytucji,
przestrzega tajemnicy powierzonych przez podopiecznych informacji;
Wychowawca Podwórkowy organizuje grupę podwórkową (lub kilka grup) liczącą 10-15) osób w trakcie zajęć. Grupa ma charakter spontaniczny a uczestnictwo w niej jest dobrowolne. Członkowie grupy podwórkowej uczestniczą w wybranych przez siebie zajęciach oraz imprezach prowadzonych wspólnie z ogniskiem oraz, w miarę potrzeby, korzystają z dożywiania organizowanego przez ognisko lub inna placówkę opiekuńczo-wychowawczą.
Program profilaktyczny "TĘCZA”
NAZWA i UCZESTNICY PROGRAMU
Indywidualny program profilaktyczny "TĘCZA" adresowany jest do rodzin posiadających małoletnie dzieci, których rodzice pozostają w konflikcie z prawem są osadzeni w areszcie, bądź odbywają karę pozbawienia wolności.
Nazwa programu - "TĘCZA" jest tu symbolem lepszego życia, po przetrwaniu trudności i życiowych burz. Nawiązuje do wzbudzania wiary w możliwość stawiania i osiągania odległych celów zapewniających większe perspektywy i poprawę sytuacji w przyszłości.
Zgodnie z założeniami, pomocą zamierzamy objąć:
96 dzieci, w wieku 4 - 18 lat, spośród których przynajmniej jedno uczęszcza do środowiskowego ogniska wychowawczego prowadzonego przez KKWR lub TPD;
dorosłych członków 38 rodzin, w których wychowują się dzieci objęte programem.
ZAŁOŻENIA PROGRAMU
1. Szczegółowa analiza sytuacji rodzinnej i środowiskowej dzieci objętych programem w latach poprzednich wykazała potrzebę dalszego indywidualizowania oddziaływań i dostosowania pomocy do faktycznych - bieżących i perspektywicznych, potrzeb dzieci i rodzin nim objętych.
2. U dzieci wychowujących się w rodzinach, w których co najmniej jedno z rodziców odbywa karę pozbawienia wolności. częściej niż w populacji ogólnej występują różnorodne zaburzenia jak zespół nadpobudliwości psychoruchowej, zachowania wskazujące na nerwice, tendencje do rozładowywania napięcia psychicznego, niedosytu emocjonalnego i zmniejszonego poczucia bezpieczeństwa poprzez agresję i destrukcję. Częściej występują u mich zaniedbania i niepowodzenia w nauce.
3. W większości rodzin naszych podopiecznych wychowanków, także przed osadzeniem jednego z rodziców panowała zła sytuacja materialna, wychowawcza i społeczna, która jednakże nasila się w związku z nieobecnością osadzonego. Wszelkie trudności związane z prowadzeniem domu i wychowaniem dzieci, a także presją skazanego z reguły pokonuje samotna matka borykająca się z bardzo poważnymi problemami osobistymi, nierzadko uwikłana w los partnera.
4. Dzieciom osadzonych towarzyszy presja stygmatyzacji społecznej i poczucie braku perspektyw.
5. Dzieci skazanych w szczególności za czyny kryminalne poddawane są szczególnej edukacji penitencjarnej gryp serki.
6. Rodziny dzieci zakwalifikowanych do programu bez długotrwałego i wielokierunkowego wsparcia stają się środowiskiem kryminogennym dla wychowujących się w nich dzieci.
7. W realizacji programu niezbędna jest współpraca wielu ogniw, osób i instytucji, a w szczególności: opiekuna "Tęczy" z rodziną dziecka, ze szkołą, z kuratorem sądowym, jednostką pomocy społecznej oraz innymi osobami i instytucjami według indywidualnego programu wsparcia.
CELE PROGRAMU
1. Cel ogólny:
Osiągnięcie trwałej poprawy sytuacji dzieci wychowujących się w rodzinach objętych programem.
Poprawa wizerunku rodziny.
2. Cele cząstkowe
Poprawa wyników w nauce dzieci objętych programem;
Złagodzenie zaburzeń emocjonalnych występujących u dzieci;
Zmniejszenie trudności wychowawczych, agresji i innych przejawów nieakceptowanego zachowania;
Poprawa kontaktów interpersonalnych w rodzinie;
Podniesienie poziomu aspiracji członków rodziny;
Poprawa kontaktów dzieci ze skazanym rodzicem.
Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom i Młodzieży "Dom Aniołów Stróżów" jest stowarzyszeniem prowadzącym działalność pożytku publicznego na rzecz dzieci i młodzieży ze środowisk patologicznych oraz osób niedostosowanych społecznie, a także dla ich rodzin w dzielnicy Katowic - Załężu. Na Dom "Aniołów Stróżów" można przekazać 1% swojego podatku w Polsce.
Historia
Stowarzyszenie powstało w 1991 roku. Początkowo prowadziło działalność w centrum Katowic: głównie na dworcu kolejowym. Wolontariusze otoczyli opieką, przede wszystkim dzieci i młodzież zaniedbaną i odrzuconą, wąchającą kleje i inne substancje toksyczne. W 1994 roku stowarzyszenie znalazło siedzibę w zniszczonym domu przy ulicy Andrzeja w Katowicach. W 1999 roku uruchomiono Punkt Pracowników Ulicznych w Załężu, a w roku 2001 otwarło świetlicę w Śródmieściu Katowic i Załężu. Obecnie w najbiedniejszej[1] dzielnicy Katowic - Załężu prowadzi Środowiskowy Program Psychoprofilaktyczny dla Dzieci i Młodzieży oraz ich Rodzin Zagrożonych Marginalizacją Społeczną. Stowarzyszenie zajmuje się dziećmi w wieku przedszkolnym i prowadzi dom dla 60 podopiecznych zagrożonych marginalizacją społeczną.
Ponadto na terenie dzielnicy Katowice Załęże prowadzi:
ognisko wychowawcze
2 świetlice terapeutyczne
poradnię rodzinną
prace ze społecznością lokalną na rzecz integracji społecznej
pracę uliczną
staże i szkolenia zawodowe dla pracowników i wolontariuszy
Anton Semionowicz Makarenko (ur. 13 marca 1888 w Biłopillia, zm. 1 kwietnia 1939 w Moskwie), radziecki pedagog i pisarz, twórca oryginalnego systemu wychowania komunistycznego.
W 1917 roku ukończył ze złotym medalem Instytut Nauczycielski w Połtawie. Z jego ust padły słowa: „Nie ma złej młodzieży, są tylko źli wychowawcy”. W latach 1920-1935 organizował w Połtawie i Charkowie placówki opiekuńczo-wychowawcze dla bezdomnej i wykolejonej młodzieży, zaś po roku 1935 zajął się głównie pracą pisarską i popularyzatorską. Dążył do włączenia wychowanków w formę działalności grupowej zorganizowanej zgodnie z założeniami ideologii komunistycznej. Od Maksyma Gorkiego Makarenko przejął wiarę w możliwość przeobrażenia się człowieka, nawet najbardziej zaniedbanego społecznie i moralnie, co nazwano hipotezą optymistyczną. System Makarenki obowiązywał jeszcze w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku w ZSRR i podporządkowanych mu krajach Europy Środkowej.
Makarenko w swoich pracach przedstawił wszechstronnie system oddziaływań pedagogicznych na młodzież, wychodząc z założenia, że zadania wychowawcze wynikają z ogólnych zadań budownictwa komunizmu, a podstawowa forma wychowania, jaką stanowi kolektyw, z charakteru nowych socjalistycznych stosunków. Styl kolektywu - połączenie wysokich wymagań z zaufaniem i szacunkiem dla ludzi - to tylko odbicie stylu życia społecznego. Rozwój kolektywu dokonuje się przez wytwarzanie systemu więzi społecznych, opartego na dążeniu do wspólnego celu, na solidarności jego uczestników we wspólnej pracy i organizacji życia społecznego. Za ważny element kolektywu Makarenko uważał dobrą organizację, opartą nawet do pewnego stopnia na wzorach wojskowych.