Koordynacja planu z profilem

Koordynacja geometryczna drogi jest procesem polegającym na odpowiednim zgraniu ze sobą elementów geometrycznych (proste, łuki kołowe i krzywe przejściowe) drogi w planie z jej profilem podłużnym.

Koordynacja ma na celu:

• bezpieczeństwo pojazdów

• wizualną płynność trasy

• jasność kierunku jazdy

• estetykę drogi

Elementem trasy nazywamy odcinek ukształtowany według jednej określonej zasady

Wzajemne kombinacje praktycznie stosowanych elementów planu i profilu dają 20 elementów trasy w przestrzeni.

Podział drogi na jednorodne elementy

Połączenia elementów geometrycznych trasy ze sobą

Prosta w planie może łączyć się z:	Klotoida i łuk kołowy w planie mogą się łączyć z:
poziomą prostą pochyłą prostą łukiem pionowym wklęsłym łukiem pionowym wypukłym wklęsłą klotoidą wypukłą klotoidą	poziomą prostą pochyłą prostą łukiem pionowym wklęsłym łukiem pionowym wypukłym wklęsłą klotoidą wypukłą klotoidą sinusoidą w profilu

Charakterystyka połączeń elementów drogi

Połączenia elementów drogi można scharakteryzować przez:

• asymetrię

• względną długość łuku pionowego

• wzajemne przesunięcie początków i końców łuków

• stosunek promieni

Asymetria jest scharakteryzowana przez wskaźnik asymetrii ka

Względna długość łuku pionowego jest scharakteryzowana przez wskaźnik ks

Wzajemny stosunek między promieniami łuków w planie i przekroju jest scharakteryzowany przez wskaźnik kr

• dw - przesunięcie wierzchołka trasy w stosunku do załamania niwelety

• Sp - długość łuku w planie

• Sv - długość łuku w przekroju

• Rp - promień łuku w planie

• Rv - promień łuku w przekroju

Połączenia krzywizn poziomych i pionowych

Długie proste

Poprawienie widoku prostej przez zastosowanie niecki

Krótka wstawka prosta między dwoma łukami skierowanymi w tę samą stronę

Zbyt krótka wstawka prosta między dwoma łukami

Krótkie łuki o małych długościach stycznych między prostymi

Jezdnia z załomem i bez załomu

Krótkie proste odcinki niwelety między dwoma kolejno po sobie następującymi pionowymi łukami wklęsłymi

Jezdnia z optycznym wygięciem i spłaszczeniem na nieckach na krzywych i bez tych wad

Krótkie proste odcinki niwelety między dwoma pionowymi łukami wypukłymi

Jezdnia z optycznym spłaszczeniem na garbie na krzywej

Krótki łuk wklęsły na odcinku prostym w planie

Efekt załamania jezdni na niecce na prostej przy zastosowaniu małego promienia pionowego

Krótki łuk wklęsły na odcinku o krzywiźnie poziomej

Optyczne zapadnięcie jezdni na niecce na krzywej

Zbyt mały promień łuku wypukłego

Optyczny załom jezdni na garbie na prostej przy małym promieniu pionowym

Punkty zwrotu krzywizn poziomych leżą w tym samym miejscu co punkty zwrotu krzywych pionowych

Zgodność widoku optycznego drogi z jej planem sytuacyjnym

Trasa prostoliniowa przebiega przez krótkie wzniesienie

Wybrzuszenie jezdni

Kilka wybrzuszeń trasy w polu widzenia

Falowanie jezdni

Przebieg trasy przez małe wzniesienia, za którymi nie jest ona widoczna

Zanikanie jezdni na prostej i na łuku poziomym (trasa zanurza się)

Przebieg trasy przez małe wzniesienia, za którymi nie jest ona widoczna

Wielokrotne zanikanie jezdni na łuku poziomym (trasa zanurza się)

Duży skręt trasy poza wierzchołkiem wzniesienia

Optyczny skok trasy

Szczególny przypadek „zanurzenia” i „skoku”

Metody redukowania wad optycznych w projektowanej trasie

Wzajemne położenie punktów zwrotu planu z profilem

Zgrupowanie punktów zwrotu krzywych pionowych i poziomych

Wzajemne położenie punktów zwrotu

Koordynacja trasy w planie i profilu

Sposoby poprawy niewłaściwej koordynacji

Wybrane zalecenia odnośnie koordynacji drogi w planie z profilem:

• starać się, aby długości odcinków prostych i krzywizn w planie były zbliżone do siebie•

• między długie proste nie wstawiać krótkich łuków poziomych,

• między długie pochylenia niwelety nie wstawiać krótkich pionowych wyokrąglających łuków wklęsłych

• unikać załomów wypukłych niwelety na prostej

• unikać falistego przebiegu niwelety na prostej

• unikać falistego przebiegu niwelety w obrębie łagodnych łuków poziomych

• unikać łączenia elementów niwelety o granicznych wartościach z granicznymi elementami drogi

• stosować tym większych wartości w planie i przekroju podłużnym im z większej odległości są spostrzegane

• tak wzajemnie powiązywać elementy krzywoliniowe w planie i profilu aby długość odcinków z możliwością wyprzedzania był jak największy:

• nakładanie prostych w planie i profilu,

• stosowanie łuków wklęsłych na odcinkach prostych,

• nakładanie na siebie odcinków w planie i profilu uniemożliwiających wyprzedzanie;

• nakładając odcinek krzywoliniowy w planie na łuk wypukły w profilu należy:

• wzajemne przesunięcie wierzchołków w planie i profilu nie powinno być większe niż 1/4 długości krzywoliniowego odcinka w planie (łuk i krzywe przejściowe),

• długość odcinka krzywoliniowego w planie powinna być większa od długości łuku wypukłego o około 10%,

• zmiana kierunku trasy od początku krzywizny w planie do najwyższego punktu na łuku wypukłym była większa od 3^o,

• nie stosować załamań trasy (katów zwrotu) od 6^o

---