LABORATORIUM Z MATERIAŁÓW BUDOWLANYCH |
||||||
|
||||||
SPRAWOZDANIE Z ĆWICZEŃ LABORATORYJNYCH |
||||||
|
||||||
Temat: |
Wyroby budowlane z tworzyw sztucznych, materiały różne, metody badań. |
|||||
Nr ćwiczenia: |
4 |
Data wykonania ćwiczenia : |
02.04.2005 r. |
|||
|
||||||
Zespół nr: 6
|
Grupa dziekańska |
4 |
Rodzaj studiów |
Zaoczne |
||
|
Rok akademicki |
2004/05 |
Semestr |
II |
||
|
||||||
Prowadzacy zajęcia: |
||||||
Ocena:
|
||||||
SPRAWOZDANIE Z PRZEPROWADZENIA ĆWICZENIA NR 4
TEMAT ĆWICZENIA
Wyroby budowlane z tworzyw sztucznych, materiały różne, metody badań.
PODSTAWY TEORETYCZNE
Klasyfikacja materiałów termoizolacyjnych z tworzyw sztucznych stosowanych w budownictwie.
PN 89/B-04620 „Materiały i wyroby termoizolacyjne. Terminologia i klasyfikacja”
Materiałami termoizolacyjnymi nazywamy takie materiały, które w temperaturze 20oC posiadają współczynnik przewodnictwa ciepła nie większy niż 0,175 [W/(m . oC)]
Zgodnie z wymogami powyższej normy podstawową klasyfikacją materiałów termoizolacyjnych jest podział ze względu na surowiec z jakiego został wykonany
Materiały termoizolacyjne |
|
|
|
nieorganiczne |
organiczne |
np.: |
|
- wełna mineralna |
- tworzywa sztuczne |
- wata szklana |
|
- lekkie kruszywa mineralne |
|
Kolejną klasyfikacją materiałów termoizolacyjnych jest ich podział ze względu na strukturę.
Materiały termoizolacyjne |
|
|
|
włókniste |
komórkowe |
np.: |
np.: |
- wełna mineralna |
- styropian |
- wata szklana |
- pianki |
Materiały termoizolacyjne dzielą się również ze względu na swój kształt.
Materiały termoizolacyjne |
||
|
||
luźne |
płaskie |
ziarniste |
- wełna mineralna |
- płyty |
- otuliny |
|
- filce |
- bloczki |
|
- maty |
- kształtki |
Klasyfikacja materiałów termoizolacyjnych ze względu na lepiszcze.
Materiały termoizolacyjne |
|
|
|
z lepiszczem |
bez lepiszcza |
np.: |
np.: |
- wełna mineralna |
- lekkie kruszywa mineralne |
Ważną klasyfikacją materiałów termoizolacyjnych jest podział ze względu na palność.
Materiały termoizolacyjne |
|
|
|
palne |
nie palne |
Podstawowym materiałem termoizolacyjnym z tworzyw sztucznych jest styropian.
Styropian (polistyren spieniony) jest najbardziej rozpowszechnionym materiałem termoizolacyjnym. Płyty styropianowe zwykłe (F) i samogasnące (FS) otrzymywane są przez ekspandowanie w formie, wstępnie spienionych perełek polistyrenu spienianego PS-E lub przez cięcie bloków otrzymywanych w wyniku tej metody.
Jest on stosowany jako materiał termoizolacyjny w środowisku, gdzie temperatura otoczenia nie przekracza 80oC.
Oznaczenie handlowe płyt styropnianowych:
Np. płyty styropianowe samogasnące o gęstości pozornej 20 kg/m3 o wymiarach 2000x600x20 mm oznacza się:
Płyty styropianowe (PS-E) PN-B-20130:1999 FS20 2000x600x20
Styropian to materiał termoizolacyjny o bardzo niskim współczynniku przewodzenia ciepła, ponieważ komórki, z których jest zbudowany, wypełnione są nieruchomym powietrzem - jednym z najlepszych materiałów do izolacji cieplnej. Dodatkowo są dostępne na rynku unowocześnione rodzaje styropianu, do produkcji którego użyto środka pochłaniającego promieniowanie cieplne. Dzięki temu otrzymano wyrób, który zachowuje wszystkie właściwości tradycyjnego styropianu i osiąga równocześnie jeszcze lepsze, niespotykane wcześniej parametry izolacyjności cieplnej. Jest również styropian o jeszcze większej niż tradycyjnej odporności na wchłanianie wody, polecany np. do izolacji fundamentów lub dachów odwróconych.
Praca ze styropianem jest łatwa i bezpieczna dla zdrowia. Kontakt z nim nie powoduje oparzeń rąk czy podrażnień skóry i błon śluzowych oraz nie wywołuje innych, szkodliwych dla zdrowia skutków. Praca ze styropianem nie wymaga stosowania żadnych środków ochrony osobistej typu rękawice, maski przeciwpyłowe, ubrania i okulary ochronne. Dzięki tym zaletom nie budzi żadnych zastrzeżeń ze strony służb odpowiedzialnych za bezpieczeństwo i ochronę zdrowia na placu budowy. Ponieważ styropian nie zawiera żadnych substancji szkodliwych dla zdrowia, stosowany jest nie tylko w budownictwie, ale również jako materiał na opakowania żywności.
Styropian jest odporny na starzenie. Nie gnije w środowisku wilgotnym oraz zachowuje swoje wymiary i kształt. Jest również materiałem odpornym biologicznie na pleśń, grzyby i bakterie.
Styropian bardzo dobrze współpracuje z typowymi materiałami spotykanymi na placu budowy, np. wapnem, cementem czy gipsem.
Styropian jest odporny na działanie głównego wroga izolacji cieplnej - wody i wilgoci. Zawilgocony materiał termoizolacyjny przestaje być izolatorem, a staje się przewodnikiem. Od takiego niebezpieczeństwa wolne są płyty styropianowe. Wbudowany w ścianę zewnętrzną nie chłonie wilgoci, co ma duże znaczenie dla tworzenia dobrego mikroklimatu wewnątrz pomieszczenia oraz zdrowia jego użytkowników. Ta cecha ma również wielkie znaczenie dla warunków, w jakich materiał izolacyjny ma być przechowywany, czy to na składzie budowlanym, czy też już na budowie.
Styropian ma mały ciężar (płyty styropianowe w zależności od rodzaju, ważą od 8 do 40 kg/m3), łatwo można go transportować, przenosić na placu budowy. Jego niski ciężar nie powoduje dodatkowego obciążenia ściany.
Płyty styropianowe przycina się przy użyciu ręcznej piłki, zaś przy użyciu zwykłego noża styropian można przyciąć do dowolnego kształtu.
W przypadku ścian dwuwarstwowych zastosowanie styropianu pozwala na użycie wszystkich rodzajów tynków (mineralne, polimerowe, silikatowe, silikonowe), a tym samym do sięgnięcie po nieograniczoną paletę barw (ponad 800 kolorów).
Ważną cechą styropianu jest również jego duży opór dyfuzyjny. Przy zastosowaniu płyt styropianowych, zarówno w ścianie dwuwarstwowej, jak i trójwarstwowej, para wodna się nie kondensuje. Ściana jest sucha przez cały rok. Dzieje się tak, gdyż wilgoć - z powodu małej paroprzepuszczalności styropianu - napotyka na duży opór dyfuzyjny i nie może swobodnie przenikać przez ścianę.
Systemy na bazie styropianu w metodzie lekkiej mokrej ocieplania ścian zewnętrznych uzyskują zazwyczaj najlepszą klasyfikację ogniową, gdyż są systemami nierozprzestrzeniającymi ognia (NRO).
Płyty styropianowe stosuje się we wszystkich znanych technologiach budowy i izolacji ścian.
Inne materiały termoizolacyjne z tworzyw sztucznych
ekstrudowane płyty ze spienionego polistyrenu (XPS) - styrodur;
poliuretan spieniony;
polichlorek winylu spieniony;
pianki poliuretanowe;
pianizol (mocznikowa żywica spieniona).
Badane cechy i metody badawcze wyrobów termoizolacyjnych |
Normy i/lub udokumentowane procedury |
Długość i szerokość |
PN-EN 822:1998 |
Grubość |
PN-EN 823:1998 |
Prostokątność |
PN-EN 824:1998 |
Płaskość |
PN-EN 825:1998 |
Zachowanie przy ściskaniu |
PN-EN 826:1998 |
Gęstość pozorna |
PN-EN 1602:1999 |
Stabilność wymiarowa w stałych normalnych warunkach laboratoryjnych (23ºC/50% wilgotności względnej) |
PN-EN 1603:1999
|
Stabilność wymiarowa w określonych warunkach temperaturowych i wilgotnościowych |
PN-EN 1604+AC:1999 |
Odkształcenie przy działaniu obciążenia ściskającego w określonych warunkach temperaturowych |
PN-EN 1605:1999 |
Pełzanie przy ściskaniu |
PN-EN 1606 + AC:1999 |
Wytrzymałość na rozciąganie prostopadle do powierzchni czołowych |
PN-EN 1607:1999 |
Wytrzymałość na rozciąganie równolegle do powierzchni czołowych |
PN-EN 1608 + AC:1999
|
Krótkotrwała nasiąkliwość wodą metodą częściowego zanurzenia |
PN-EN 1609:1999
|
Przepuszczalność pary wodnej |
PN-EN 12086:2001 |
Nasiąkliwość wodą przy długotrwałym zanurzeniu |
PN-EN 12087:2000 |
Zachowanie przy zginaniu |
PN-EN 12089:2000 Metoda B |
Zachowanie przy ścinaniu |
PN-EN 12090:2000 |
Odporność na zamrażanie - odmrażanie |
PN-EN 12091:2000 |
Klimatyzowanie do wilgotności równowagowej w określonych warunkach temperatury i wilgotności |
PN-EN 12429:2001 |
Wykładziny dywanowe
Rodzaje wykładzin dywanowych
Wykładziny podłogowe, ze względu na materiał, można podzielić na:
- wykładziny elastyczne,
- wykładziny włókiennicze (dywanowe).
Ze względu na postać handlową można je podzielić na:
- produkowane w rolkach (arkuszach),
- produkowane w płytach (płytkach).
Wykładziny dywanowe
W zależności od sposobu produkcji wyróżnia się następujące rodzaje wykładzin dywanowych:
- wykładziny tkane - wytwarzane tradycyjnymi technikami tkackimi, głównie z czystej wełny lub z niewielką domieszką innych włókien, dostępne są również wykładziny wytwarzane z włókien roślinnych,
- wykładziny igłowe - produkowane przez wszywanie pasm włókien w warstwę osnowy (tkanina polipropylenowa, jutowa); po wszyciu runa, spód tkaniny powleka się lateksem kauczukowym, który dodatkowo mocuje włókna w tkaninie i łączy ją z podkładową warstwą izolacyjną; runo wykładzin igłowych może być pętelkowe (bouclé), strzyżone (głównie welur) lub mieszane,
- wykładziny flokowane - produkowane są metodą osadzania w warstwie żywicy syntetycznej lub płynnego polimeru runa w postaci krótkich (2-3 mm) odcinków włókien, proces ten odbywa się w silnym polu elektrostatycznym, dzięki czemu włókienka ustawiają się prostopadle do podkładu i są ciasno upakowane; wykładziny flokowane mają runo zbliżone do faktury weluru i dodatkową warstwę izolacyjną z filcu lub spienionego tworzywa sztucznego.
Budowa wykładzin igłowych (najbardziej popularnych) i właściwości poszczególnych warstw:
- runo z odpowiednio tkanych włókien stanowi warstwę użytkową wykładziny, splot włókna i jego rodzaj wpływają na wygląd i jakość wykładziny; bardzo ważny jest również ciężar runa - zasadą jest, że im jest on większy, tym wykładzina ma lepszą jakość i może być intensywniej eksploatowana:
- wykładziny lekkie (o masie ok. 800 g/m2) stosowane są w pomieszczeniach o niezbyt intensywnym natężeniu ruchu, np. w sypialniach,
- wykładziny średnio ciężkie (ok. 875 g/m2) układa się np. w salonach, wykładziny ciężkie (ok. 950 g/m2) - np. w jadalniach,
- wykładziny specjalne (ok. 1000 g/m2) stosowane są np. do okładania schodów,
- osnowa to warstwa nośna, do której przymocowane jest runo; występuje w dwóch wersjach - tkanej (w postaci siatki), najczęściej spotykanej, i nietkanej (w postaci włókniny), stosowanej w wykładzinach wyższej jakości (tzw. kontraktowych), które nie strzępią się, są bardziej stabilne wymiarowo (nie rozciągają się), a łączenia są mniej widoczne,
- warstwa łącząca - w celu wzmocnienia umocowania runa w tkaninie nośnej jest ona powlekana od spodu lateksem kauczukowym, co nadaje wykładzinie stabilność wymiarów i usztywnia ją,
- podkład (warstwa izolacyjna) - od tej warstwy zależy sprężystość wykładziny; jako podkład stosowane są: filc, juta naturalna lub włókna syntetyczne, spienione tworzywa sztuczne (gąbki) oraz PVC lub bitum (wykładziny w płytkach); rodzaj podkładu powinien być dobrany do rodzaju podłoża, na którym będzie instalowana wykładzina, podkład wpływa również na odporność wykładziny na przygniatanie.
Materiał włókien
Do produkcji wykładzin dywanowych używa się włókien naturalnych i sztucznych. Włókna naturalne dzielimy w zależności od pochodzenia na:
- roślinne (juta, sizal, włókno kokosowe, trawa morska, bawełna, len),
- zwierzęce (wełna owcza, kozia, wielbłądzia); przy produkcji wykładzin używane są głównie wełna owcza (stosowana jako runo) i juta (stosowana jako podkład); najbardziej popularne w produkcji wykładzin dywanowych włókna sztuczne to poliamid (nylon), polipropylen, poliester i akryl.
Wełna - jest włóknem o gładkiej powierzchni, miękkim w dotyku. Wykładziny wełniane cechuje elastyczność i sprężystość. Runo po usunięciu obciążenia wyprostowuje się i wykładzina wraca do pierwotnego kształtu. Wykładziny wełniane mają własności antystatyczne - nie gromadzą ładunków elektrostatycznych, nie przyciągają kurzu i łatwo dają się czyścić. Dzięki specyficznej budowie wełny runo wykładziny zawiera dużo powietrza, stanowi więc dodatkową izolację termiczną i akustyczną. Jednocześnie wykładziny wełniane są cieplejsze niż inne dzięki zdolności do kumulacji ciepła.
Poliamid (nylon) - włókna tego typu charakteryzują się doskonałą wytrzymałością na ścieranie i gniecenie. Tak jak pozostałe włókna sztuczne nie są atakowane przez mole i są odporne na działanie grzybów i bakterii. Poliamid w czystej postaci znacznie się elektryzuje, ale jest to eliminowane przez wykończenie antyelektrostatyczne. W porównaniu z innymi włóknami syntetycznymi ma dużą zdolność do wchłaniania barwników płynnych i innych cieczy - jest to jego zaletą, ponieważ włókna poliamidowe łatwo poddają się barwieniu, co pozwala na uzyskanie ładnych i trwałych wzorów oraz tworzenie ciekawych efektów dekoracyjnych. Łatwość wchłaniania cieczy powoduje też szybsze brudzenie wykładzin, dlatego aby temu zapobiec impregnuje się je specjalnymi preparatami.
Polipropylen - włókna z tego materiału odznaczają się dużą wytrzymałością mechaniczną - są bardzo odporne na ścieranie. Włókna polipropylenowe mają największy współczynnik przewodzenia ciepła i dlatego polecane są na podłogi z ogrzewaniem podłogowym. Polipropylen charakteryzuje się też bardzo dobrą odpornością na chemikalia i rozpuszczalniki organiczne. W normalnych warunkach użytkowania nie elektryzuje się. Ważną cechą polipropylenu jest odporność na wchłanianie wody. Z jednej strony jest to korzystne, ponieważ wykładziny mniej się brudzą, są łatwe do czyszczenia i można je stosować w warunkach podwyższonej wilgotności. Z drugiej jednak strony utrudnia to barwienie- wykładziny nie dają się zadrukowywać wzorami.
Poliester - włókna poliestrowe mają dobre własności mechaniczne, charakteryzują się bardzo dobrą odpornością na działanie światła - promienie słoneczne nie wpływają negatywnie na zmianę barwy włókien i ich wytrzymałość. Wykładziny poliestrowe łatwo zabarwić, dlatego występują w wielu kolorach, chociaż, ze względu na mniejszą nasiąkliwość, nie dają się drukować jak poliamid. W normalnych warunkach użytkowania poliester nie elektryzuje się.
Akryl - włókna akrylowe wykazują najmniejszą wytrzymałość na działanie sił mechanicznych spośród włókien syntetycznych. Pod względem miękkości, sprężystości i elastyczności są bardzo podobne do wełny.
Przykładowe rodzaje splotu włókna:
welur - jest to gęsta, ścięta masa włókna, gdzie pęki przędzy są gęsto upakowane i tworzą luksusową powierzchnię o bardzo dobrych parametrach wytrzymałościowych,
plusz saksoński - czyli ścięta masa z puszystego i wysokiego włókna,
scroll - to mieszanina przyciętych i nie przyciętych pętli, tworzy elegancką, strukturalną powierzchnię,
pętla (Level loop) - to prosta pętla z pęczkami równej wysokości; odpowiedni do pomieszczeń o dużym natężeniu ruchu dzięki trwałej konstrukcji,
pętla ścięta (Cut loop) - gdzie przędza tworzy wysoko przecięte "wyspy" i niskie pętle dookoła nich, o bardzo atrakcyjnym wyglądzie.
Przykładowa karta produktu |
|
Nazwa firmy: |
|
Rodzaj produktu: |
|
Opis produktu: |
Wykładzina dywanowa, pętelkowa, wymiary (dł./szer.): 50/50 cm, 4-klasa użytkowania do bardo ciężkich obciążeń |
Nazwa: |
Kolekcja I2 |
Konstrukcja : |
pętelkowa |
Materiał (skład runa) : |
100% DuPont Antron Excel SC Nylon |
Wymiary (dł. x szer.) [cm] : |
50 x 50 |
Gramatura runa [g/m2] : |
612 Entropy |
Ciężar całkowity [g/m2] : |
od 4527 do 4817 |
Wysokość włókien [mm] : |
od 2,5 do 4,0 |
Wysokość całkowita [mm] : |
od 7,1 do 8,8 |
Gęstość [pęczków/m2] : |
od 165200 do 174640 |
Klasyfikacja użytkowa : |
klasa 4 - do bardzo dużych obciążeń (wg Normy EN 1307) |
Odporność na kółka krzeseł: |
Ir>2,4 |
Stabilność wymiarów [%] : |
poniżej 0,2 |
Antystatyczność [kV] : |
poniżej 2 |
Odporność ogniowa [kW/m2] : |
powyżej 4,5 (wg ISO 9239/1) |
Stabilność barwy : |
6 (wg ISO 105) |
Kolory : |
8 typów wykładziny, w każdym od 8 do 16 kolorów) |
Sposób mocowania : |
bezkierunkowy, minimalizuje odpady montażowe (ok. 3%), płytki układa się bez użycia kleju stosując wyłącznie płyn antypoślizgowy (w każdym momencie użytkowania płytkę można wyjąć z posadzki) |
Cechy szczególne : |
Bezkierunkowy sposób montażu; nie ma znaczenia jak położymy płytkę, zawsze stworzy na posadzce spójny wzór dając bardzo dobry efekt wizualny |
Zastosowanie: |
Budynki użyteczności publicznej o bardzo dużym natężeniu ruchu i budownictwo mieszkaniowe |
Kraj produkcji : |
Wielka Brytania, Irlandia |
Gwarancja : |
W zależności od uzgodnionego sposobu konserwacji i montażu wykładziny okres gwarancji wynosi 3 lub 5 lat |
Normy, aprobaty, certyfikaty : |
Badnia zgodne z Normami EN 1307 (klasyfikacja użytkowa), ISO 9239/1 (odporność ogniowa), pozytywne opinie PZH |
Cena - opis : |
od 36,75 do 47,15 €/m2 |
Wykładziny PCV
2.3.1 Klasyfikacja wykładzin elastycznych i PCV
Wykładziny elastyczne dzielimy na:
- wykładziny z PVC (polichlorku winylu),
- wykładziny z linoleum,
- wykładziny z kauczuków syntetycznych (gumowe),
- wykładziny z korka.
Wykładziny z PVC, ze względu na budowę, dzielimy na:
- jednorodne - charakteryzujące się bardzo dobrą odpornością na ścieranie, rozrywanie i inne uszkodzenia mechaniczne; warstwę użytkową stanowi cała grubość wykładziny, więc mało widoczne są ślady jej zużycia; brak warstwy podkładowej sprawia, że tworzą twardą posadzkę, która nie tłumi dźwięków upadających przedmiotów; na powierzchni mogą mieć wytłoczoną fakturę antypoślizgową; dzielą się na ukierunkowane z efektem smugowym oraz ukierunkowane lub nieukierunkowane z efektem chipsowym,
- niejednorodne, które dzielą się na dwie grupy: drukowane walcowane i wielowarstwowe.
Wykładziny drukowane walcowane - składają się z dwóch warstw: wierzchniej - wykonanej z przezroczystej folii, odznaczającej się dużą twardością i odpornością na ścieranie, od której zależy trwałość wykładziny, oraz warstwy spodniej - sprężystej, o dobrych właściwościach amortyzacyjnych, na powierzchni której nadrukowany jest wzór i nawalcowana faktura.
Wykładziny wielowarstwowe - w ich skład wchodzą cztery warstwy:
- warstwa nawierzchniowa (ścieralna) - stanowi ją przezroczysta powłoka wykonana z folii z PVC lub poliuretanu, od której zależy wytrzymałość wykładziny i jej odporność na ścieranie; im grubsza jest warstwa nawierzchniowa, tym większa jest wytrzymałość wykładziny,
- warstwa dekoracyjna - stanowi ją spieniony PVC z nadrukowanym wzorem imitującym drewno, kamienie, płytki ceramiczne lub zawierającym oryginalne kompozycje plastyczne, możliwe są również wytłoczenia imitujące np. spoiny,
- warstwa nośna - wykonana z włókna szklanego; jej zadaniem jest utrzymywanie stabilności wymiarów wykładziny,
- warstwa podkładowa - wykonana ze spienionego PVC, ma wpływ na komfort użytkowania wykładziny, jej elastyczność i sprężystość, zapewnia dopasowywanie się wykładziny do podłoża, na którym jest instalowana, pełni też rolę izolacji termicznej i akustycznej; warstwa ta jest wykonywana w dwóch technologiach - jako podkład mechaniczny lub chemiczny: podkład mechaniczny zawiera otwarte pory (kanaliki), dzięki czemu jest sprężysty i elastyczny oraz bardziej odporny na duże obciążenia statyczne, jest jednak również bardziej nasiąkliwy, podkład chemiczny zawiera pory zamknięte - nie wchłania więc wilgoci, jest jednak mniej odporny na duże obciążenia statyczne, np. długotrwały duży nacisk. Wykładziny wielowarstwowe z PVC można stosować we wszystkich pomieszczeniach mieszkalnych, z wyjątkiem tarasów i balkonów. Za stosowaniem ich w kuchniach i łazienkach przemawiają niskie koszty wykonania, łatwość utrzymania w czystości oraz mniejsze w porównaniu z wykładzinami ceramicznymi uczucie chłodu w dotyku. Wykładziny wielowarstwowe, szczególnie ich odmiany o zwiększonej odporności na ścieranie, są przeznaczone również do stosowania w korytarzach i przedpokojach. Pomieszczenia te są narażone na zabrudzenia, szczególnie jeśli mają bezpośrednie wyjście na zewnątrz. Łatwość zmywania wykładzin pomaga utrzymać je w czystości. Natomiast dzięki bardzo bogatej ofercie wzorniczej i kolorystycznej są również chętnie stosowane w pokojach. Klient może dobrać wzór wg indywidualnych upodobań i dopasować go do stylu mieszkania.
2.3.2. Badania wykładzin PCV
W celu określenia właściwości wykładzin PCV przeprowadza się następujące badania:
Lp. |
Tytuł normy |
Numer normy |
1. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie odporności na zabrudzenie |
|
2. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie skutku symulowanego ruchu nogi mebla |
|
3. |
Elastyczne i laminowane pokrycia podłogowe. Badanie metodą krzesła na rolkach |
|
4. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie szerokości, długości, prostoliniowości i płaskości arkusza |
|
5. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie grubości całkowitej |
|
6. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie grubości warstw |
|
7. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie masy powierzchniowej |
|
8. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie odporności na rozwarstwianie |
|
9. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie siły ścinającej |
|
10. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie wgniecenia resztkowego po obciążeniu statycznym |
|
11. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie stabilności wymiarów i zwijania się po działaniu ciepła |
|
12. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie giętkości |
|
13. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie gęstości |
|
14. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie odporności na ścieranie. Część 1: Metoda Stuttgart |
|
15. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie odporności na ścieranie. Część 2: Metoda Fricka-Tabera |
|
16. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie rozprzestrzeniania się wody |
|
17. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie zwijania się pod wpływem wilgoci |
|
18. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie typowej głębokości wzoru |
|
19. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie ubytku części lotnych |
|
20. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie migracji plastyfikatora |
|
21. |
Elastyczne pokrycia podłogowe. Wyznaczanie żelowania |
Porównanie właściwości wykładzin podłogowych
Właściwości materiałów.
Wykładziny elastyczne i dywanowe
Lp. |
Właściwości |
Wykładziny elastyczne (PCV)
|
Wykładziny dywanowe |
|
|
|
|
1. |
Mrozoodporność |
Niektóre są mrozoodporne |
Nie są mrozoodporne |
2. |
Odporność na wilgoć |
Odporne, najlepsze z twardym podkładem wodoszczelnym |
Z wyjątkiem polipropylenowych nie są odporne |
3. |
Odporność na ścieranie |
Dużą odporność mają wykładziny jednorodne o jednolitej strukturze, wykładziny zbudowane warstwowo zapewnia grubsza warstwa ścieralna |
Tym odporniejsze im twardsze i gęstsze mają włókna. Najbardziej odporne są poliamidowe |
4. |
Odporność na zarysowania |
Zależy od grubości warstwy ścieralnej |
Odporne |
5. |
Grubość |
Od 2 mm |
Od 2 mm |
6. |
Antypoślizgowość |
Po zamoczeniu są śliskie, niektóre mają powłokę antypoślizgową |
Nie są śliskie |
7. |
Palność |
Niepalne, ale niektóre pod wpływem ognia wydzielają substancje toksyczne |
Zależy od rodzaju. Wykładziny trudno zapalne oznaczone są symbolem ognia. |
8. |
Antyalergiczność |
Nie alergizują |
Są bardziej alergizujące niż inne materiały, jednakowe włóknach nie rozwijają się roztocza |
9. |
Odporność na zaplamienie i środki chemiczne |
Może je trwale zaplamić guma. Wykładziny jednowarstwowe są podatne na działanie chemikaliów. |
Najbardziej odporne na plamienie są włokna poliestrowe, najmniej - poliamidowe. |
10. |
Akustyczność |
Dobrze tłumią dźwięki. |
Dobrze tłumią dźwięki. |
11. |
Właściwości powierzchni |
Są sprężyste, nie męczą stóp i kręgosłupa, amortyzują upadki. Ciepłe. |
Są sprężyste, nie męczą stóp i kręgosłupa, amortyzują upadki. To najcieplejszy materiał posadzkowy. |
12. |
Czyszczenie i konserwacja |
Wystarczy ciepła woda i łagodne detergenty. |
Wiele jest pokrytych impregnatem zabezpieczającym przed zabrudzeniem. Należy je odkurzać i okresowo czyścić specjalistycznymi środkami. |
Symbole i oznaczenia wykładzin
grubość całkowita
grubość warstwy użytkowej
szerokość rulonu
produkt w rulonie
produkt w płytkach
5 letnia gwarancja producenta
sposób wykończenia powierzchni
bardzo dobre właściwości akustyczne
ciężar całkowity w g/m2
klasa ognioodporności wg DIN
pozostałość odkształcenia w oparciu o normę
możliwość stosowania przy ogrzewaniu podłogowym
odporność na działanie promieni słonecznych
produkt może być wykorzystany jako surowiec wtórny
odporność na ścieranie przez kółka samoustawne
możliwość stosowania w sypialni
możliwość stosowania w pokojach stołowych
możliwość stosowania w pomieszczeniach biurowych
możliwość stosowania na schodach
Oznaczenie ścieralności powłok
Oznaczenie ścieralności powłok przeprowadza się za pomocą specjalnego aparatu złożonego z rury zasypowej długości 100 cm oraz podstawy ustawionej pod rurą, do której mocuje się badaną próbkę pokrytą powłoką malarską. Podstawa ustawiona jest pod kątem 45 o.
Metoda oznaczenia odporności na ścieranie polega na swobodnym przepuszczeniu przez rurę materiału ściernego na próbkę, pochyloną pod kątem 45°. Jako materiał ścierny należy stosować elektrokorund szlachetny 99A* o uziarnieniu 36. Materiał ścierny należy sypać w porcjach: 1sza porcja 3,5 kg, każda następna o 0,5 kg większe. Odległość końca rury od próbki powinna wynosić 25 mm. Ścieralność jednostkową wyrażoną jest kg/µm grubości powłoki, a kryterium całkowitego przetarcia powłoki jest powstanie eliptycznego otworu o większej średnicy równej 4 mm i mniejszej równej 2 mm.
Badanie przeprowadza się trzykrotnie, a wynikiem oznaczenia jest średnia arytmetyczna o ile poszczególne wyniki nie różnią się więcej niż 10%.
Oznaczenie ścieralności powłoki oblicza się według wzoru:
X= |
m |
|
|
kg |
|
|
S |
|
|
μm |
|
gdzie:
X - ścieralność powłoki
m- masa użytego materiału (elektrokorundu szlachetnego) [kg]
s - średnia grubość badanej powłoki [µm]
Podczas ćwiczeń laboratoryjnych oznaczenia ścieralności powłoki nie przeprowadzono.
CEL ĆWICZENIA
Celem ćwiczenia jest wykonanie następujących oznaczeń:
Oznaczenie zdolności krycia farby akrylowej
Podstawa
PN-89/C-81536 Wyroby lakierów. Oznaczenie krycia.
Oznaczenie przeprowadza się jako: ilościowe i jakościowe.
Oznaczenie jakościowe polega na obserwacji pokrycia czarno-białej szachownicy po naniesieniu na jej powierzchnię badanej farby. Miarą jakości farby jest ilość warstw na niesionych, potrzebnych do całkowitego pokrycia szachownicy. Po naniesieniu warstwy farby należy wysuszuć powstałą powłokę i jeśli nie pokryła ona całkowicie szachownicy, należy nanieść warstwę kolejną. Im więcej warstw farby koniecznej do pokrycia czarno-białych pól tym mniejsza jakość badanej farby.
Oznaczenie ilościowe polega na zmierzeniu grubości powłoki zapewniającej całkowite krycie i porównanie jej z największą normatywną wartością grubości powłoki. Pomiar grubości powłoki wykonuje się w pięciu różnych miejscach, a wynikiem ostatecznym jest średnia arytmetyczna 5 pomiarów (d1)
Ostateczny wynik badania obliczamy zgodnie ze wzorem:
K= |
d1 |
|
d0 |
gdzie:
K - wartość krycia jakościowego
d1 - grubość powłoki zapewniającej krycie [µm]
d0 - największa grubość powłoki wg normy
Skala wartości krycia jakościowego (wg normy):
K |
jakość |
|
|
0-1 |
1 |
1-2 |
2 |
2-3 |
3 |
3-4 |
4 |
Oznaczenie lepkości farby emulsyjnej
Podstawa:
PN-EN ISO 2431:1999 Farby i lakiery. Oznaczanie czasu wypływu za pomocą kubków wypływowych
Oznaczenie przeprowadza się za pomocą przyrządu : kubka Forda.
Jest to jedna z podstawowych wielkości charakteryzujących wyroby malarskie. Często błędnie nazywana gęstością farby (mówimy, że farba jest gęstsza lub rzadsza, a powinniśmy mówić, że ma wyższą lub niższą lepkość). Lepkość mierzona jest odpowiednio dobranym kubkiem cylindrycznym. Najpopularniejszy z nich to tzw. kubek Forda - napełnia się go farbą i mierzy czas, w jakim wypłynie ona z kubka. Im farba w potocznym rozumieniu gęstsza, tym dłużej wypływa z kubka.
W zależności od tego jak wysoką lepkość ma wyrób używa się do jej pomiaru różnego rodzaju kubków. Jak już wcześniej wspomniano najpopularniejszy jest kubek Forda o średnicach otworu 4 lub 6mm. Służy on do pomiaru lepkości takich wyrobów jak np. emalie rozpuszczalnikowe do drewna i metalu. Do pomiaru lepkości wyrobów o znacznie wyższej lepkości np. farb emulsyjnych, służą kubki o innej budowie - kubki cylindryczne o średnicach otworów 6 lub 8mm. Dla bardzo gęstych wyrobów np. szpachlówek gotowych nie wystarczają nawet takie kubki i dlatego należy użyć specjalnego obciążnika, który wyciśnie; szpachlę z kubka. Ale to nie wszystko - istnieją specyficzne wyroby farbiarskie o konsystencji żelu lub galarety (farby tiksotropowe). Do pomiaru lepkości takich wyrobów służą tzw. wiskozymetry. W uproszczeniu mierzą one opór jak stawia ciecz (farba) obracającemu się w niej metalowemu prętowi o określonej średnicy.
Rodzaje kubków Forda:
|
Opis |
ZFC 3010 |
Wiskozymetr kubek Forda zgodny z ASTM 1200 z dyszami nr 1, 2, 3, 4, lub 5 |
ZFC 3011 |
Wiskozymetr* wypływowy zgodny z DIN 53211 z dyszą 4 mm |
ZFC 3012 |
Wiskozymetr* wypływowy zanurzeniowy zgodny z DIN 53211 z dyszą 4 mm |
ZFC 3013 |
Wiskozymetr wypływowy zgodny z EN ISO 2431 z dyszami 3, 4, 5 lub 6 mm |
ZFC 3014 |
Wiskozymetr wypływowy zanurzeniowy zgodny z EN ISO 2431 z dyszami 3, 4, 5 lub 6 mm |
* Dostępne są także wiskozymetry z dyszami o średnicach 2, 3, 5, 6, 7 lub 8 - średnice te nie są wymieniane przez normę DIN 53211 (norma wycofana w 1996 roku).
Kubek Forda
Kubek Forda na statywie podczas badania.
Oznaczenie twardości rysowej powłoki wykonanej farbą epoksydową
Podstawa:
PN-64/C-81513 „
Oznaczenie twardości rysowej powłoki przeprowadza się za pomocą przyrządu typu Clemena. Składa się on z podstawy, na której zamocowany jest na ramieniu rylec, służący do rysowania powłoki. Ramię rylca przystosowane jest do zamocowania odważników (krążków), obciążających rylec i zwiększających jego nacisk na badaną powłokę.
W wyposażeniu przyrządu znajdują się : 2 odważniki po 50g każdy, 2 odważniki po 100g, 2 odważniki po 300g. Badanie przeprowadza się do momentu, gdy rylec spowoduje trwałe rysy na powłoce. Wynikiem badania jest wynik najwyższego obciążenia nie powodującego zarysowań.
Jeśli badana próbka w pełnym zakresie obciążenia, po przeprowadzeniu badania nie posiada trwałych rys to znaczy, że powłoka jest wysoce odporna na rysowanie.
Oznaczenie odporności na uderzenie, powłoki.
Podstawa:
PN-54/C-81526 „Pomiar odporności powłok malarskich na uderzenie”
Oznaczenie odporności na uderzenie powłoki przeprowadza się za pomocą aparatu Du Pont'a.
Aparat Du Ponta składa się z podstawy, na której umocowany jest walec rurowy o wysokości 50 cm, w którego środku umocowany jest przesuwny ciężarek o masie 0,5 kg. Walec wyposażony jest w podziałkę. Ciężarek zamontowany jest w taki sposób, że po podciągnięciu go na określoną wysokość, można go zablokować i zwolnić dopiero po naciśnięciu przycisku. Zwolnienie ciężarka powoduje jego upadek i uderzenie zaostrzonym końcem w blachę powleczoną farbą. Po uderzeniu dokonuje się oględzin powłoki. Jeśli powierzchnia powłoki malarskiej nie wykazuje ubytków lub spękań, to wtedy ponawia się próbę, lecz z wyższej wysokości. Jeśli badana próbka nie wykazuje spękań powłoki w pełnym zakresie badania to znaczy, że badana powłoka jest odporna na uderzenie.
PRZEBIEG WYKONYWANYCH CZYNNOŚCI
Oznaczenie zdolności krycia farby akrylowej
Badanie przeprowadza się dla białej farby akrylowej.
Na folię podzieloną w szachownicę w biało czarne pola za pomocą pędzla nanosimy warstwę farby. Za jedną warstwę uznajemy dwukrotne pociągnięcie pędzla w prostopadłych, krzyżujących się kierunkach. Po naniesieniu każdej warstwy farby próbkę umieszcza się w suszarce elektrycznej do momentu wyschnięcia. Po wyjęciu z suszarki sprawdzamy czy warstwa farby pokryła szachownicę. Po jednokrotnym malowaniu szachownica jest widoczna. W związku z tym czynności powtarzamy.
Dopiero po naniesieniu trzeciej warstwy szachownica stała się niewidoczna.
Wynik badania wskazuje niedostateczne krycie.
Oznaczenie lepkości farby emulsyjnej
Badanie przeprowadzono dla farby białej emulsyjnej.
Ustawiamy kubek Forda o średnicy wypływu = 4 mm, na statywie, a pod nim w odległości nie większej niż 10 cm naczynie na wypływającą farbę (zlewka szklana). Do kubka Forda, po wcześniejszym zatkaniu otworu, wlewamy farbę, w taki sposób, aby cały kubek był nią wypełniony. W chwili odetkania otworu wypływowego kubka włączamy stoper. W chwili, gdy strumień wypływającej farby zostanie przerwany wyłączamy stoper. Doświadczenie przeprowadzamy dwukrotnie. Wynikiem doświadczenia jest średnia arytmetyczna obu wyników. Jeżeli wyniki obu pomiarów nie różnią się od siebie o więcej niż 5 % to wynik możemy określić jako ostateczny. Pomiar czasu wykonujemy z dokładnością do 0,5 sek.
Wyniki pomiarów:
Pomiar pierwszy P1= 113 sek.
Pomiar drugi P2= 117 sek.
Obliczenia:
Pśr = |
113+117 |
= |
230 |
= 115 |
[sek] |
|
2 |
|
2 |
|
|
Porównanie wyników pomiarów szczątkowych i średniej arytmetycznej:
115/113 = 1,018 - różnica = +1,8%
115/117 = 0,982 - różnica = - 1,7%
Ponieważ różnica obu pomiarów i średniej arytmetycznej nie są większe niż 5% kończymy badanie określając ostateczny wynik badania:
P = 115 sek
Oznaczenie twardości rysowej powłoki wykonanej farbą epoksydową
Oznaczenie twardości rysowej zostało przeprowadzone zgodnie z wymogami normy PN 64/C-81513, za pomocą przyrządu typu Clemena.
Po obciążeniu ramienia rylca wszystkimi odważnikami (200 g) i przeciągnięciu rylcem po powierzchni badanej powłoki malarskiej wykonanej farbą epoksydową, powłoka nie posiada trwałych rys.
Badanie powtórzono z takim samym wynikiem.
W pełnym zakresie badania powłoka pozostaje nieuszkodzona.
Wynik badania;
Badana powłoka wykonana farbą epoksydową jest odporna na zarysowania.
Oznaczenie odporności na uderzenie, powłoki.
Oznaczenie odporności na uderzenie powłoki przeprowadza się za pomocą aparatu Du Pont'a.
Badanie rozpoczęto od ustawienia ciężarka na wysokości 20 cm. Po wykonaniu uderzenie nie stwierdzono spękań powłoki. Ponowiono próbę na wysokości 30 cm i 40cm. Ponownie nie stwierdzono spękań powłoki.
Po ustawieniu ciężarka w pozycji 50 cm i spuszczeniu go na badaną powłokę nie stwierdzono żadnych odprysków, ani spękań powłoki.
Badanie powtórzono z takim samym wynikiem.
W pełnym zakresie badania powłoka pozostaje nieuszkodzona.
Wynik badania:
Badana powłoka wykonana farbą epoksydową jest odporna na uderzenie.
WYNIKI BADAŃ
Po zakończeniu wszystkich oznaczeń przystępujemy do podsumowania wyników i przedstawienia ich w przejrzysty i jednoznaczny sposób.
W tym celu sporządzamy tabelę.
Zestawienie uzyskanych wyników z oznaczeń cech technicznych materiałów malarskich
PODZIAŁ I OZNACZENIA |
||||||
Farba emulsyjna - biała |
||||||
Przeznaczenie |
|
|||||
Rodzaj |
|
|||||
Symbol |
|
|||||
Oznaczenie |
|
|||||
BADANIE FARBY |
||||||
Lp. |
Rodzaj badania |
Wynik badania |
Wymagania normy |
|||
1. |
Oznaczenie lepkości [sek] |
P1 = 113 sek P2 = 117 sek Pśr.= 115 sek |
PN-EN/535 ISO 2431 |
|||
PODZIAŁ I OZNACZENIA |
||||||
Farba akrylowa - biała |
||||||
Przeznaczenie |
|
|||||
Rodzaj |
|
|||||
Symbol |
|
|||||
Oznaczenie |
|
|||||
BADANIE FARBY |
||||||
Lp. |
Rodzaj badania |
Wynik badania |
Wymagania normy |
|||
2. |
Oznaczenie zdolności krycia
|
nie przeprowadzono 3 warstwy |
PN 89/C-81536 |
|||
POWŁOKA |
||||||
Farba epoksydowa |
||||||
Przeznaczenie |
|
|||||
Rodzaj |
|
|||||
Symbol |
|
|||||
Oznaczenie |
|
|||||
BADANIE POWŁOKI |
||||||
Lp. |
Rodzaj badania |
Wynik badania |
Wymagania normy |
|||
3. |
Oznaczenie twardości rysowej powłoki |
W pełnym zakresie badania powłoka nie ulega zarysowaniu. Powłoka jest odporna na zarysowania. |
PN 64/C-81513 |
|||
4. |
Oznaczenie odporności na uderzenie powłoki |
W pełnym zakresie badania powłoka nie ulega spękaniom. Powłoka jest odporna na uderzenie. |
PN 54/C-81526 |
|||
LITERATURA
Edward Szymański, Zygmunt Wrześniowski „Materiały Budowlane” Państwowe Wydawnictwa Szkolnictwa Zawodowego, Bytom 1972, wydanie V poprawione, s.284-286, s.288-290, s.307-308
Praca zbiorowa „Poradnik majstra budowlanego” Wydawnictwo Arkady, Warszawa 1996, wydanie VIII, s.430-432
Wacław Jędrzejowski „Budownictwo ogólne” Państwowe Wydawnictwa Naukowe, Warszawa 1977, wydanie II poprawione, s. 141-142
Witryny i strony internetowe:
http://www.integram.com.pl
http://www.styropmin.pl
11
Zespół nr 6 - Materiały Budowlane - Ćwiczenie nr 4
Wyszukiwarka