Politechnika Wrocławska

Zakład Geodezji i Systemów Informacji Geograficznych

Wydział Górniczy

ANALITYCZNE OPRACOWANIE STEREOGRAMU ZDJĘĆ NAZIEMNYCH

• WIADUKT KOLEJOWY

Prowadzący:

Dr inż. Józef Woźniak

Wykonali:

GRUPA NR 21

Lp.	Imię i Nazwisko
1	Wojciech Iwaśków
2	Krystian Pankiewicz
3	Wojciech Bury
4	Tomasz Bednarz
5	Paweł Jabłoński

STEREOGRAM

W metodach analitycznych występuje zagadnienie precyzyjnego pomiaru współrzędnych tłowych i obliczenie na tej podstawie współrzędnych przestrzennych poszczególnych punktów sfotografowanych na zdjęciach. W tym celu wykorzystuje się związki analityczne, jakie zachodzą między współrzędnymi tłowymi, a elementami orientacji wewnętrznej i zewnętrznej zdjęć tworzących stereogram.

Pomiary na negatywach zdjęć wykonuje się za pomocą precyzyjnych monokomparatorów i stereokomparatorów.

Stereokomparator Zeissa 1818

a) strojenie stereokomparatora polegające na wyeliminowaniu kąta skręcenia między układem łącznic znaczków tłowych każdego ze zdjęć a układem pomiarowym instrumentu wykonuje się następująco:

• ruchami x, y ustawia się znaczek pomiarowy na lewym poziomym znaczku tłowym,

• ruchem x przesuwa się znaczek pomiarowy w otoczenie prawego poziomego znaczka tłowego,

• występujące przesunięcie znaczka tłowego względem znaczka pomiarowego na kierunku y koryguje się ruchem y oraz skręceniem nośnika, eliminując każdym połowę wartości przesunięcia,

• czynności te wykonuje się aż do uzyskania równoległości poziomych znaczków tłowych do osi x instrumentu, co przejawia się brakiem przesunięcia w kierunku osi y na prawym znaczku tłowym przy przesuwaniu znaczka pomiarowego z lewego poziomego znaczka tłowego.

b) wykonanie odczytów współrzędnych tłowych w układzie stereokomparatora.

W stereokomparatorze wyróżnia się dwa zasadnicze podzespoły:

• system obserwacyjny,

• układ pomiarowy instrumentu.

System optyczny stanowi podwójny mikroskop zogniskowany na górne płaszczyzny nośników, na które zakłada się mierzone zdjęcia. Okulary umożliwiają obserwatorowi indywidualną regulację ostrości obrazu i ich rozstawu. Natomiast znajdujący się w systemie optycznym pozorny znaczek pomiarowy gwarantuje właściwą precyzję pomiaru.

Układ pomiarowy składa się z:

• nośników, na które kładzie się mierzone fotogramy,

• układu prowadnic, definiujących materialne układy współrzędnych instrumentu, pozwalających na wykonanie pomiaru.

Właściwy pomiar odbywa się poprzez przesuwanie zdjęć na nośnikach względem nieruchomego systemu obserwacyjnego lub odwrotnie. W instrumencie wielkościami mierzonymi są x_st, y_st, px_st, py_st. Wielkości x_st, px_st są określane poprzez pomiar przesuwu nośników względem nieruchomego na tym kierunku systemu optycznego. Pomiar wielkości y_st, py_st na kierunku prostopadłym do poprzedniego jest realizowany poprzez przesuw układu optycznego stereokomparatora.

Współrzędne x_st, y_st odczytuje się z dokładnością do ±0,02 mm, natomiast dokładność paralaksy px_st, py_st jest równa ±0,005 mm .

c) obliczenie współrzędnych tłowych,

2. Obliczenie współrzędnych fotogrametrycznych X, Y, Z.

3. Ocena dokładności wyznaczonych współrzędnych.

Najdokładniej błędy wyznaczania współrzędnych fotogrametrycznych wyznaczamy za pomocą błędu funkcji Gaussa.

gdzie:

b = 3,98 m = 3980 mm

c_k = 99,11 mm

m_ck = 0,01 mm

m_px = 0,01 mm

m_b = 10 mm

m_x' = m_z' = 0,01 mm

Przykładowe obliczenia:

4. Opracowanie graficzne wyników pomiarów.

4

---