wykład VII 19/06/2010

• art. 36-38 ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologiami o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym;

• art. 33 ustawy o obrocie z zagranicą towarami technologiami i usługami o znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa;

• art. 211 ustawy Prawo lotnicze;

Art. 263 k.k.

§ 1  Kto bez wymaganego zezwolenia wyrabia broń palną albo amunicję lub nią handluje,

podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

§ 2. Kto bez wymaganego zezwolenia posiada broń palną lub amunicję,

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

§ 3. Kto, mając zezwolenie na posiadanie broni palnej lub amunicji, udostępnia lub przekazuje ją osobie nieuprawnionej,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

§ 4. Kto nieumyślnie powoduje utratę broni palnej lub amunicji, która zgodnie z prawem pozostaje w jego dyspozycji,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

II KKN 269/01, wyrok SN 2002.11.15, LEX nr 74451

Celem ustawodawcy przez użycie w art. 263 § 1 kk słowa "handluje" było określenie odpowiedzialności osób zajmujących się handlem bronią bez wymaganego zezwolenia, tzn. kupnem i sprzedażą, obrotem tym towarem. Taka wykładnia znamienia "handluje" nie przeczy poglądowi, że dla realizacji tego znamienia nie jest potrzebne, ażeby sprawca uprawiał działalność - proceder, którego przedmiotem jest broń lub amunicja, a pojedyncza i jednorazowa transakcja (kupno-sprzedaż - obrót tymi towarami) bronią palną, amunicją czy materiałami wybuchowymi odpowiadać będzie znamieniu "handluje". Do takiego wniosku prowadzić może nawet ustalenie tylko, że broń, amunicję czy materiały wybuchowe sprawca nabył w celu ich dalszej odsprzedaży z zyskiem, czy nawet bez.

II AKa 28/01, wyrok s.apel. 2001.03.21, w Krakowie, KZS 2001/4/27

Handluje bronią, amunicją bądź materiałami wybuchowymi, kto w jakikolwiek sposób, także jednorazowo, dokonuje obrotu tymi towarami.

II AKa 431/06 wyrok s.apel. 2007.04.25 w Katowicach; LEX nr 312513...

[...]2. Brak nieistotnej części broni (art. 5 ust. 2 ust. o broni - dop wł. R.P.) nie powodujący niemożności odstrzelenia naboju, nie dyskwalifikuje danego egzemplarza, jako broni palnej.

IV KK 349/06 wyrok SN 2007.03.06 OSNwSK 2007/1/566

Od wejścia w życie ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji - broń gazowa jest bronią palną zarówno w rozumieniu art. 263 § 2 k.k., jak i art. 280 § 2 k.k.

II AKa 238/04, wyrok s. apel. 2004.10.07 w Katowicach LEX nr 154976...

Posiadane przez oskarżonego rewolwery alarmowe KIMAR i START 4 na skutek dokonanych przeróbek polegających na usunięciu przegrody zabezpieczającej z lufy stanowią broń palną. O przyjęciu, iż zabezpieczone u oskarżonego rewolwery alarmowe stanowią broń palną w rozumieniu ustawy o broni, decyduje bowiem to, że na skutek niedozwolonych przeróbek możliwe jest miotanie pocisków wprowadzanych bezpośrednio do przewodu lufy, a nie jej celność, czy też zakres rażenia.

Wyrok SN z dnia 8 kwietnia 1975 r., Rw 627/74

Wystawiony jako eksponat w muzeum egzemplarz pistoletu wojskowego, będącego aktualnie na wyposażeniu wojska, stanowi broń palną w rozumieniu art. 286 k.k. (k.k. z 1969 - dop. wł R.P.) oraz broń wojskową w rozumieniu art. 329 § 2 k.k., choćby był technicznie niesprawny, jeżeli niesprawność ta może być usunięta. OSNKW 1975/7/100

Dz.U.04.52.525 j.t. ost. zm. Dz.U.08.195.1199

USTAWA z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji

(tekst jednolity)

Art. 1. Ustawa określa zasady wydawania i cofania pozwoleń na broń, nabywania, rejestracji, przechowywania, zbywania i deponowania broni i amunicji, przewozu przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz przywozu z zagranicy i wywozu za granicę broni i amunicji, jak również zasady posiadania broni i amunicji przez cudzoziemców oraz zasady funkcjonowania strzelnic.

Art. 2. Poza przypadkami określonymi w ustawie nabywanie, posiadanie oraz zbywanie broni i amunicji jest zabronione.

Art. 4. 1. Ilekroć w ustawie jest mowa o broni, należy przez to rozumieć:

broń palną, w tym broń bojową, myśliwską, sportową, gazową, alarmową i sygnałową;

broń pneumatyczną;

miotacze gazu obezwładniającego;

narzędzia i urządzenia, których używanie może zagrażać życiu lub zdrowiu:

broń białą w postaci:

- ostrzy ukrytych w przedmiotach nie mających wyglądu broni,

- kastetów i nunczaków,

- pałek posiadających zakończenie z ciężkiego i twardego materiału lub zawierających wkładki z takiego materiału,

- pałek wykonanych z drewna lub innego ciężkiego i twardego materiału, imitujących kij bejsbolowy,

broń cięciwową w postaci kusz,

przedmioty przeznaczone do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej.

2. Ilekroć w ustawie jest mowa o amunicji, należy przez to rozumieć amunicję do broni palnej.

3. W rozumieniu ustawy amunicją są naboje scalone i naboje ślepe przeznaczone do strzelania z broni palnej.

Art. 5. 1. Gotowe lub obrobione istotne części broni lub amunicji uważa się za broń lub amunicję.

2. Istotnymi częściami broni palnej i pneumatycznej są: szkielet broni, baskila, lufa, zamek, komora zamkowa oraz bęben nabojowy.

3. Istotnymi częściami amunicji są: pociski wypełnione materiałami wybuchowymi, chemicznymi środkami obezwładniającymi lub zapalającymi albo innymi substancjami, których działanie zagraża życiu lub zdrowiu, spłonki inicjujące spalanie materiału miotającego i materiał miotający w postaci prochu strzelniczego.

Art. 6. 1. Zabronione jest dokonywanie przeróbek broni zmieniających jej rodzaj, kaliber lub przeznaczenie, a w szczególności przerabianie broni przystosowanej wyłącznie do amunicji wypełnionej chemicznymi środkami obezwładniającymi lub do amunicji ślepej, dostosowujące ją do wystrzelenia pocisku z lufy albo z elementu zastępującego lufę w wyniku działania sprężonych gazów powstających na skutek spalania materiału miotającego.

2. Przeróbki broni, o których mowa w ust. 1, uważa się za wyrób broni. (263 par. 1 k.k. -dop. wł. R.P.)

Art. 6a.  1. Broń palna może zostać pozbawiona w sposób trwały cech użytkowych przez uprawnionego przedsiębiorcę, zgodnie ze specyfikacją techniczną określającą szczegółowo sposób pozbawiania cech użytkowych danego rodzaju, typu i modelu broni, zwaną dalej "specyfikacją techniczną", wydaną przez jednostkę uprawnioną i zatwierdzoną przez jednostkę uprawnioną do potwierdzania pozbawienia broni palnej cech użytkowych.

2. Przez pozbawienie broni palnej w sposób trwały cech użytkowych, zwane dalej "pozbawieniem cech użytkowych", rozumie się pozbawienie cech użytkowych wszystkich istotnych części broni palnej w taki sposób, by mimo działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, nie była zdolna do wystrzelenia pocisku lub substancji z lufy albo elementu ją zastępującego oraz do wywołania efektu wizualnego lub akustycznego, a przywrócenie broni cech użytkowych bez podjęcia czynności specjalistycznych nie było możliwe.

Art. 7. 1. W rozumieniu ustawy bronią palną jest niebezpieczne dla życia lub zdrowia urządzenie, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, jest zdolne do wystrzelenia pocisku lub substancji z lufy albo z elementu zastępującego lufę, a przez to do rażenia celów na odległość, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. W rozumieniu ustawy bronią palną sygnałową jest urządzenie wielokrotnego użycia, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, jest zdolne do wystrzelenia z lufy o kalibrze nie mniejszym niż 25 mm substancji w postaci ładunku pirotechnicznego celem wywołania efektu wizualnego lub akustycznego.

3. W rozumieniu ustawy bronią palną alarmową jest urządzenie wielokrotnego użycia, które w wyniku działania sprężonych gazów, powstających na skutek spalania materiału miotającego, wywołuje efekt akustyczny, a wystrzelona z lufy lub elementu ją zastępującego substancja razi cel na odległość nie większą niż 1 metr.

Art. 8. W rozumieniu ustawy bronią pneumatyczną jest niebezpieczne dla życia lub zdrowia urządzenie, które w wyniku działania sprężonego gazu jest zdolne do wystrzelenia pocisku z lufy lub elementu ją zastępującego i przez to zdolne do rażenia celu na odległość, a energia kinetyczna pocisku opuszczającego lufę lub element ją zastępujący przekracza 17 J.

Art. 11. Pozwolenia na broń nie wymaga się w przypadku:

1) posiadania broni palnej wytworzonej przed rokiem 1850 lub replikę tej broni;

2) gromadzenia broni w zbiorach muzealnych na podstawie odrębnych przepisów;

3) dysponowania bronią przez przedsiębiorców dokonujących obrotu bronią i amunicją na podstawie koncesji lub świadczących usługi rusznikarskie na podstawie odrębnych przepisów, o ile jest to związane bezpośrednio z prowadzeniem działalności gospodarczej;

3a) dysponowania bronią przekazaną w celu pozbawienia lub potwierdzenia pozbawienia cech użytkowych;

4) używania broni w celach sportowych, szkoleniowych lub rekreacyjnych na strzelnicy działającej na podstawie zezwolenia właściwego organu;

5) posiadania broni alarmowej o kalibrze do 6 mm;

6) posiadania ręcznych miotaczy gazu obezwładniającego;

7) posiadania przedmiotów przeznaczonych do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznej o średniej wartości prądu w obwodzie nie przekraczającej 10 mA;

8) używania broni palnej sygnałowej i alarmowej do celów wzywania pomocy, ratowniczych, poszukiwawczych oraz przez osoby uprawnione do sygnalizacji zawodnikom rozpoczęcia konkurencji sportowej w trakcie zawodów sportowych, jeżeli wymaga ona takiej sygnalizacji;

9) posiadania broni palnej pozbawionej cech użytkowych;

10) posiadania broni pneumatycznej.

Art. 15. 1. Pozwolenia na broń nie wydaje się osobom:

1) nie mającym ukończonych 21 lat, z zastrzeżeniem ust. 2;

2) z zaburzeniami psychicznymi, o których mowa w ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535, z 1997 r. Nr 88, poz. 554 i Nr 113, poz. 731, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 1999 r. Nr 11, poz. 95 oraz z 2000 r. Nr 120, poz. 1268), lub o znacznie ograniczonej sprawności psychofizycznej;

3) wykazującym istotne zaburzenia funkcjonowania psychologicznego;

4) uzależnionym od alkoholu lub od substancji psychoaktywnych;

5) nie posiadającym miejsca stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

6) co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw.

Art. 22. 1. Osoba, która utraciła uprawnienie do posiadania broni lub której unieważniono kartę rejestracyjną broni pneumatycznej, jest obowiązana niezwłocznie zbyć broń i amunicję do tej broni.

1a.  Za wykonanie obowiązku, o którym mowa w ust. 1, uważa się także pozbawienie broni palnej cech użytkowych.

2. Zbycie broni, o którym mowa w ust. 1, może nastąpić za pośrednictwem przedsiębiorcy uprawnionego do obrotu bronią lub w sposób, o którym mowa w art. 21.

3. Jeżeli broń nie zostanie zbyta w terminie 30 dni, należy ją złożyć wraz z amunicją do depozytu właściwego organu Policji.

4. Złożenie broni i amunicji do depozytu nie stanowi przeszkody do ich zbycia w trybie, o którym mowa w ust. 2.

Art. 25. Posiadacz broni w przypadku jej utraty jest zobowiązany niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 24 godzin od chwili stwierdzenia utraty broni, zawiadomić o tym Policję albo Żandarmerię Wojskową.

Art. 32. 1. Broń i amunicję należy przechowywać i nosić w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osób nieuprawnionych.

Dz.U.05.189.1583

EUROPEJSKA KONWENCJA o kontroli nabywania i posiadania broni palnej przez osoby fizyczne, sporządzona w Strasburgu dnia 28 czerwca 1978 r.

(Dz. U. z dnia 30 września 2005 r.)

Artykuł 2

Umawiające się Strony zobowiązują się do udzielania sobie wzajemnie pomocy, poprzez właściwe organy administracji, w zwalczaniu nielegalnego handlu bronią palną oraz w wykrywaniu i ustalaniu miejsc, w których znajduje się broń przewożona z terytorium jednego państwa na terytorium innego państwa.

Dz.U.05.32.285

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH I ADMINISTRACJI z dnia 11 lutego 2005 r.

w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadających kategoriom broni palnej określonym w dyrektywie w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni2)

(Dz. U. z dnia 22 lutego 2005 r.)

Dz.U.07.86.578

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SPRAW WEWNĘTRZNYCH I ADMINISTRACJI z dnia 24 kwietnia 2007 r.

w sprawie rodzajów broni palnej odpowiadających kategoriom broni palnej określonym w dyrektywie w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni2)

(Dz. U. z dnia 16 maja 2007 r.)

Dz.U.UE.L.91.256.51

Dz.U.UE-sp.13-11-3 2008.07.28 zm. Dz.U.UE.L.2008.179.5

art. 1 DYREKTYWA RADY z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni

(91/477/EWG)

(Dz.U. UE L z dnia 13 września 1991 r.)

§ 1. Użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają:

1) dyrektywa - dyrektywę 91/477/EWG z dnia 18 czerwca 1991 r. w sprawie kontroli nabywania i posiadania broni (Dz. Urz. WE L 256 z 13.09.1991, str. 51 i n.);

2) kategoria A - kategorię broni palnej określoną w dyrektywie, do której należąca broń palna i amunicja jest niedopuszczona do nabywania i posiadania przez osoby fizyczne na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

3) kategoria B - kategorię broni palnej określoną w dyrektywie, do której należąca broń palna wymaga posiadania pozwolenia wydanego przez właściwe władze polskie w celu nabywania i posiadania przez osoby fizyczne na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

4) kategoria C - kategorię broni palnej określoną w dyrektywie, do której należąca broń palna wymaga zarejestrowania;

5) kategoria D - kategorię broni palnej określoną w dyrektywie, do której należąca broń palna nie wymaga posiadania pozwolenia albo zarejestrowania;

§ 2. Kategoriom broni palnej określonym w dyrektywie odpowiadają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej następujące rodzaje broni palnej:

1) kategorii A:

a) broń palna automatyczna i broń palna półautomatyczna podobna do broni palnej automatycznej,

b) broń palna:

- wytworzona lub przerobiona w sposób pozwalający na zatajenie jej przeznaczenia lub ułatwiający jej skryte używanie, a także broń palna imitująca innego rodzaju przedmioty,

- wyposażona w tłumik huku lub przystosowana do strzelania z użyciem tłumika huku,

- wyposażona w laserowe lub noktowizyjne urządzenia służące do zwiększenia dokładności celowania,

- której nie można wykryć przy pomocy urządzeń przeznaczonych do kontroli osób i bagażu,

c) amunicja: z pociskami penetrującymi, wybuchającymi i zapalającymi albo innymi substancjami, których działanie zagraża życiu lub zdrowiu, albo pociski do tej amunicji, z pociskami pełnopłaszczowymi zawierającymi rdzeń wykonany z materiału twardszego niż stop ołowiu, z pociskami podkalibrowymi, z płaszczem lub elementem wiodącym wykonanym z tworzyw sztucznych, z wyłączeniem amunicji przeznaczonej do strzelania z broni gładkolufowej, pistoletowa i rewolwerowa z pociskami półpłaszczowymi i rdzeniem konstrukcyjnie przystosowanym do rozrywania się po osiągnięciu przeszkody, wytworzona niefabrycznie, w tym także taka, do której wytworzenia są wykorzystywane fabrycznie nowe elementy amunicji, z wyłączeniem amunicji wytwarzanej na własny użytek przez osoby posiadające broń myśliwską lub sportową;

2) kategorii B:

a) broń palna krótka półautomatyczna,

b) broń palna krótka powtarzalna,

c) broń palna krótka jednostrzałowa centralnego zapłonu,

d) broń palna krótka jednostrzałowa bocznego zapłonu,

e) broń palna długa powtarzalna,

f) broń palna długa jednostrzałowa o lufie gwintowanej,

g) broń palna długa jednostrzałowa gładkolufowa,

h) broń palna długa półautomatyczna, z wyjątkiem broni palnej półautomatycznej, o której mowa w pkt 1 lit. a;

3) kategorii C i D - nie odpowiadają w Rzeczypospolitej Polskiej żadne rodzaje broni palnej.

Dz.U.01.67.679 ost. zm. Dz.U.10.47.278

USTAWA z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym.1)

(Dz. U. z dnia 29 czerwca 2001 r.)

Art. 1. Ustawa określa zasady podejmowania i wykonywania przez przedsiębiorców działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym.

Art. 2. Wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym jest dozwolone wyłącznie po spełnieniu warunków określonych w ustawie.

2. W rozumieniu ustawy:

1) materiały wybuchowe - są to:

a) substancje chemiczne stałe lub ciekłe albo mieszaniny substancji, zdolne do reakcji chemicznej z wytwarzaniem gazu o takiej temperaturze i ciśnieniu i z taką szybkością, że mogą powodować zniszczenia w otaczającym środowisku, a także wyroby wypełnione materiałem wybuchowym, z wyłączeniem amunicji, o której mowa w pkt 3,

b) materiały pirotechniczne - materiały lub mieszaniny materiałów przewidzianych do wytwarzania efektów cieplnych, świetlnych, dźwiękowych, gazu, dymu lub kombinacji tych efektów, w wyniku bezdetonacyjnej, samopodtrzymującej się reakcji chemicznej, a także wyroby wypełnione materiałem pirotechnicznym,

c) plastyczne materiały wybuchowe - materiały wybuchowe w giętkiej lub elastycznej prasowanej postaci, których opis jest przedstawiony w części 1 ust. I "Opis materiałów wybuchowych" załącznika technicznego do Konwencji,

1a) materiały niebezpieczne - są to substancje szkodliwe dla życia lub zdrowia ludzkiego, a w szczególności: znajdujące się w różnym stanie skupienia materiały samozapalne, łatwopalne, trujące, żrące albo wytwarzające substancje o podobnym działaniu po zetknięciu się z wodą, powietrzem, wysoką temperaturą lub inną substancją, zakaźne oraz promieniotwórcze,

1b) materiał znakujący - jest to jedna z substancji wymienionych w części 2 "Materiały znakujące" załącznika technicznego do Konwencji,

2) broń i istotne części broni - są to broń i istotne części broni w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. Nr 53, poz. 549 i z 2001 r. Nr 27, poz. 298), a także inne urządzenia służące do niszczenia lub obezwładniania celów,

3) amunicja - są to wyroby wypełnione materiałem wybuchowym, przeznaczone do miotania przy użyciu broni palnej, służące do niszczenia lub obezwładniania celów, a także dla celów ćwiczebnych,

4) wyroby i technologie o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym - są to wyroby zaprojektowane dla celów wojskowych lub policyjnych oraz technologie związane z produkcją lub używaniem tych wyrobów,

Art. 6. 1. Wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie:

1) wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym,

2) obrotu technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym

wymaga uzyskania koncesji, z zastrzeżeniem przypadków, o których mowa w ust. 2.

2.  Nie jest wymagane uzyskanie koncesji na obrót:

1) wyrobami pirotechnicznymi wymienionymi w przepisach wydanych na podstawie art. 9 ust. 8 ustawy z dnia 21 czerwca 2002 r. o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego (Dz. U. Nr 117, poz. 1007 i Nr 238, poz. 2019 oraz z 2004 r. Nr 222, poz. 2249),

2) wyrobami pirotechnicznymi stosowanymi w kolejnictwie, leśnictwie, modelarstwie, motoryzacji, ratownictwie, rolnictwie i żegludze.

Art. 7. 1.  Koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej, o której mowa w art. 6 ust. 1, zwanej dalej "koncesją", udziela, odmawia udzielenia, zmienia, cofa lub ogranicza jej zakres, w drodze decyzji, minister właściwy do spraw wewnętrznych, zwany dalej "organem koncesyjnym".

2.  Przed udzieleniem koncesji organ koncesyjny jest obowiązany, a przed wydaniem innych decyzji, o których mowa w ust. 1, może zasięgnąć opinii Ministra Obrony Narodowej, ministra właściwego do spraw gospodarki, Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i właściwego komendanta wojewódzkiego Policji.

3.  Organ koncesyjny zawiadamia o udzieleniu koncesji, jej zmianie lub cofnięciu właściwych ze względu na siedzibę przedsiębiorcy lub miejsce wykonywania działalności gospodarczej wojewodę, komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej, komendanta wojewódzkiego Policji, Głównego Inspektora Pracy, Ministra Obrony Narodowej, ministra właściwego do spraw gospodarki i Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. O odmowie wydania koncesji zawiadamia się również Ministra Obrony Narodowej, Szefa Urzędu Ochrony Państwa oraz komendanta wojewódzkiego Policji.

Art. 8. 1. Koncesji udziela się:

a. osobie fizycznej, która:

- posiada obywatelstwo polskie lub innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, a także innego państwa, jeżeli otrzymała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zezwolenie na osiedlenie się lub zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich albo na zasadzie wzajemności, o ile umowy międzynarodowe ratyfikowane przez Rzeczpospolitą Polską nie stanowią inaczej,

- ukończyła 25 lat, albo 21 lat - w przypadku rusznikarzy,

- posiada co najmniej wykształcenie średnie,

- udokumentowała przygotowanie zawodowe do wykonywania lub kierowania działalnością gospodarczą w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym,

- ma pełną zdolność do czynności prawnych,

- nie wykazuje zaburzeń psychicznych, o których mowa w ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535, z 1997 r. Nr 88, poz. 554 i Nr 113, poz. 731, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 1999 r. Nr 11, poz. 95 oraz z 2000 r. Nr 120, poz. 1268) oraz istotnych zaburzeń funkcjonowania psychologicznego,

- nie była skazana prawomocnym orzeczeniem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo lub wykroczenie skarbowe oraz nie toczy się przeciwko niej postępowanie w sprawie o takie przestępstwo lub wykroczenie,

b. przedsiębiorcy innemu niż osoba fizyczna, jeżeli co najmniej dwie osoby będące członkami organu zarządzającego przedsiębiorstwa albo członek organu zarządzającego przedsiębiorstwa i ustanowiony przez ten organ do kierowania działalnością określoną w koncesji prokurent lub pełnomocnik spełniają warunki określone w pkt 1, z tym że warunek, o którym mowa w pkt 1 lit. g), dotyczy także wspólników spółki, członków organu zarządzającego, prokurentów oraz udziałowców lub akcjonariuszy posiadających co najmniej 20% udziałów lub akcji.

2. Koncesji udziela się przedsiębiorcy, który:

1) nie jest wpisany do rejestru dłużników niewypłacalnych, prowadzonego przez Krajowy Rejestr Sądowy,

2) udokumentował możliwość spełnienia warunków technicznych i organizacyjnych, zapewniających prawidłowe wykonywanie działalności gospodarczej objętej koncesją poprzez dołączenie opinii, o których mowa w art. 9.

3. Wymóg, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. c), nie dotyczy rusznikarzy.

4. Potwierdzeniem przygotowania zawodowego do wykonywania lub kierowania działalnością gospodarczą w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1, jest odbycie szkolenia na koszt osoby szkolącej się.

Art. 36. 1. Kto wykonuje działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania lub obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją albo wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym bez koncesji lub wbrew warunkom określonym w koncesji,

podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

2. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa nieumyślnie,

podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

3. W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1 lub 2, orzeka się przepadek materiałów wybuchowych, broni, amunicji oraz wyrobów o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, a także innych przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa albo pochodzących bezpośrednio lub pośrednio z przestępstwa, chociażby nie stanowiły one własności sprawcy.

Art. 2. ust. o swobodzie [...]

Działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Art. 37. Kto sprzedaje wyroby pirotechniczne, wyłączone spod koncesjonowania lub broń, na posiadanie której nie jest wymagane pozwolenie, osobom niepełnoletnim,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Art. 38. Kto wbrew obowiązkom określonym w art. 15 pkt 2 i 3 nie dokonuje zawiadomień określonych w tych przepisach,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

(Art. 15. Przedsiębiorca, który uzyskał koncesję na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1, jest obowiązany:

1) podjąć działalność gospodarczą w terminie 6 miesięcy od daty wydania koncesji lub planowanej daty rozpoczęcia działalności gospodarczej,

2) zawiadomić organ koncesyjny o podjęciu działalności gospodarczej, w terminie 14 dni, od dnia jej podjęcia, a także o jej zaprzestaniu,

3) zawiadomić organ koncesyjny w terminie 14 dni o zmianach stanu faktycznego i prawnego w zakresie danych zawartych we wniosku o wydanie koncesji i w dokumentach stanowiących załączniki do tego wniosku, powstałych po dniu wydania koncesji,

4) zabezpieczyć wytworzone i zgromadzone towary - w przypadku zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej.)

Dz.U.04.229.2315 j.t. ost. zm. Dz.U.09.18.97 art. 25

USTAWA z dnia 29 listopada 2000 r. o obrocie z zagranicą towarami, technologiami i usługami o znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa

(tekst jednolity)

Art. 1. Ustawa reguluje zasady obrotu z zagranicą towarami, technologiami i usługami o znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, zasady kontroli i ewidencji tego obrotu oraz odpowiedzialności za niezgodny z prawem obrót tymi towarami, technologiami i usługami.

Art. 1a. Ustawa służy wykonaniu postanowień zawartych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1334/2000 z dnia 22 czerwca 2000 r. ustanawiającym wspólnotowy system kontroli eksportu produktów i technologii podwójnego zastosowania (Dz. Urz. WE L 159 z 30.06.2000), ostatnio zmienionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 149/2003 (Dz. Urz. UE L 30 z 05.02.2003)1).

Art. 2. Obrót z zagranicą, o którym mowa w art. 3 pkt 8, jest zabroniony z mocy prawa, jeżeli nie zostały spełnione warunki i ograniczenia określone w rozporządzeniu nr 1334/2000, w niniejszej ustawie, przepisach innych ustaw oraz w umowach i innych zobowiązaniach międzynarodowych.

Art. 33. 1. Kto dokonuje obrotu* bez zezwolenia lub, chociażby nieumyślnie, wbrew warunkom określonym w zezwoleniu, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

2. Jeżeli sprawca, dokonujący obrotu wbrew warunkom określonym w zezwoleniu, działa nieumyślnie i przywrócił stan, o którym mowa w art. 31 ust. 1, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

3. Karze określonej w ust. 1 podlega, kto dopuszcza do popełnienia czynu określonego w ust. 1 lub 2.

4. W razie skazania za przestępstwo określone w ust. 1-3 sąd może orzec przepadek towarów o znaczeniu strategicznym lub innych przedmiotów służących lub przeznaczonych do popełnienia albo pochodzących bezpośrednio lub pośrednio z przestępstwa, w tym środków płatniczych i papierów wartościowych, chociażby nie stanowiły one własności sprawcy.

* towarami, technologiami i usługami o znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa

„inny podobnie niebezpieczny przedmiot”

(art. 280, 159, 223 k.k.)

-jest to takie narzędzie które użyte w bójce lub pobiciu (159) stanowi takie zagrożenie dla zdrowie a lub życia jakie powoduje użycie broni palnej lub noża;

- wykorzystanie zwykłych funkcji lub działania przedmiotu przeciwko człowiekowi spowoduje powstanie realnego zagrożenia o równowartości odpowiadającej użyciu broni palnej lub noża.

- zwykłe użycie ≠ użycie zgodnie z przeznaczeniem !

Art. 280. § 1 k.k. 

Kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności,

podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.

§ 2. Jeżeli sprawca rozboju posługuje się bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem lub środkiem obezwładniającym albo działa w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu lub wspólnie z inną osobą, która posługuje się taką bronią, przedmiotem, środkiem lub sposobem,

• podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.

Art. 159 k.k.

Kto, biorąc udział w bójce lub pobiciu człowieka, używa broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu,

podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

II AKa 370/07 wyrok s.apel. 2007.12.13 w Katowicach

Prok.i Pr.-wkł. 2008/9/29...

Aktualnie w judykaturze wykładnia pojęcia "niebezpieczny przedmiot" na gruncie przepisu art. 280 § 2 k.k. ma niezwykle restryktywny charakter i odwołuje się do rozgraniczenia tego pojęcia (przedmiot i jego właściwości same w sobie muszą mieć właściwości podobnie niebezpieczne, jak nóż i broń palna) od działania w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu, które jest niezależne od środka, jakim posługuje się sprawca. Nie chodzi przy tym o podobieństwo tego innego przedmiotu do noża lub broni palnej, ale podobieństwo niebezpieczeństwa wynikającego z właściwości danego przedmiotu tkwiącego w nim samym. Tak więc potencjał niebezpieczeństwa przedmiotu ograniczony jest do jego właściwości, ale tylko takich, iż normalne, zwyczajne jego wykorzystanie bezpośrednio zagraża niebezpieczeństwem dla życia. Za podstawę analizy, czy mamy do czynienia z przedmiotem, o jakim mowa wyżej, należy brać zawsze pod uwagę tylko i wyłącznie skutki wiążące się z normalnym, zwykłym użyciem przedmiotu, a nie jego użyciem w sposób niebezpieczny. Chodzi więc wyłącznie o przedmioty, których każde normalne użycie wobec innej osoby zawsze stwarza realne zagrożenie dla życia.

I KZP 13/03,postanow. SN 2003. 05. 29 OSNKW 2003/7-8/69.

Przy dokonywaniu oceny "niebezpieczności" przedmiotu z punktu widzenia kwalifikacji prawnej z art. 223 k.k. (także art. 280 § 2 k.k.), istotne znaczenie będą miały takie cechy (właściwości) przedmiotu, które sprawią, że wykorzystanie zwykłych funkcji lub działania przedmiotu przeciwko człowiekowi spowoduje powstanie realnego zagrożenia o równowartości odpowiadającej użyciu broni palnej lub noża.

II AKa 36/04 wyrok s. apel. 2004.03.08, w Lublinie, Prok. i Pr. - wkł. 2004/10/22.

Deska drewniana o długości 107 cm, z wbitym gwoździem o długości 5 cm, ostrym końcem wystającym z deski jest innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem w rozumieniu art. 280 § 2 k.k.

II AKa 115/08 wyrok s.apel. w Krakowie 2008.08.28 KZS 2008/9/25

Sąd Apelacyjny nie podziela poglądu, że pałka policyjna typu "tonfa" jest przedmiotem niebezpiecznym, bo cechy jej budowy i za tym idące normalne użycie nie zagrażają życiu ludzkiemu jak zagraża mu użycie broni palnej czy noża.

II AKa 340/99 wyrok s.apel. 2000.01.20 w Katowicach Prok. i Pr. - wkł. 2000/9/20

Pałka typu "Tomfa" ma długość 59 cm, wykonana jest z twardego, nieelastycznego materiału i służy policjantom i pracownikom ochrony do obrony i rozpraszania napastników. Cechami swymi jest zbliżona do kija baseballowego, który przez sądy apelacyjne powszechnie jest uznawany za "inny niebezpieczny przedmiot". Takie więc właściwości tej pałki sprawiają, że jej wykorzystanie zagraża bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia ofiary.

II AKa 312/07 wyrok s. apel. w Lublinie 2008.01.24 LEX nr 399915

Normalne użycie drewnianej pałki o nieznacznym ciężarze i długości 39 cm nie posiadającej na powierzchni elementów ostrych, tnących ani kłujących, nie stwarza niebezpieczeństwa dla życia, porównywalnego z bronią palną i nożem, a tym samym bezzasadnym jest zakwalifikowanie jej jako przedmiotu niebezpiecznego, w rozumieniu art. 280 § 2 k.k.

II AKa 371/07 wyrok s. apel. we Wrocławiu 2007.12.28; LEX nr 357165

Przyjąć należy, że wymienione w art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525) rodzaje broni, w tym kastet, wolą ustawodawcy, zaliczone zostały do grupy narzędzi i urządzeń, których użycie może zagrażać życiu lub zdrowiu człowieka. Tym samym powinny być one uznane za przedmioty niebezpieczne w rozumieniu art. 280 § 2 k.k., a posłużenie się nimi w trakcie rozboju musi skutkować przyjęciem kwalifikowanej formy tego przestępstwa.

II AKa 86/05 wyrok s. apel. 2005.05.24 w Białymstoku OSAB 2005/4/56...

Kastet nie może być zaliczony z samej tylko definicji - tak jak broń palna czy nóż - do przedmiotów niebezpiecznych w takim znaczeniu jakie określa przepis art. 280 § 2 k.k. Konieczne jest ustalenie, że określony przedmiot, którym sprawca rozboju się posługuje ma właściwości porównywalne w swym niebezpieczeństwie dla życia człowieka co broń palna lub nóż.

II AKa 114/07 wyrok s. apel. w Lublinie 2007.12.18; LEX nr 357193...

Żyletka, choć ma niewielkie rozmiary, cechuje się z uwagi na swą konstrukcję, niezwykle cienkie i ostre ostrze, wielką możliwością i łatwością powodowania ran ciętych. Jej użycie powoduje podobne zagrożenie dla zdrowia, a nawet życia, jak użycie noża. Tak więc, żyletka jest innym niebezpiecznym przedmiotem, gdyż może spowodować poważne uszkodzenie ciała.

II AKz 500/07 postanow. s. apel. 2007.08.08

w Katowicach ; LEX nr 370407...

Posłużenie się "nunczaku" (nunczako) - dawną bronią wywodzącą się z terenów dzisiejszej Japonii, składającą się z dwóch kawałków drewna połączonych łańcuchem, a więc przedmiotem potencjalnie zawierającym w sobie poważny ładunek niebezpieczeństwa dla życia lub zdrowia, jest posłużeniem się innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem w rozumieniu art. 280 § 2 k.k.

II AKa 173/07 wyrok s.apel. 2007.06.05 w Katowicach

LEX nr 341451...

Noga od stołu wykonana z twardego, litego drewna, mająca kształt stożka i zakończona stalowym wkręconym elementem, co przy uwzględnieniu jej długości i grubości pozwala na przyjęcie, że przy normalnym posługiwaniu się tym przedmiotem i ingerencji nim w ludzkie ciało, można było spowodować, co najmniej ciężkie obrażenia, a tym samym przedmiot ten uznać należy za podobny do broni bądź noża.

( ŚRUBOKRĘT)

II AKa 244/06 wyrok s. apel. 2006.06.25, w Lublinie, KZS 2007/2/63

Rację należy przyznać apelującym gdy wywodzą, że właściwości użytego w rozboju przedmiotu nie pozwalają na zaliczenie go do kategorii "innego przedmiotu podobnie niebezpiecznego" w rozumieniu art. 280 § 2 k.k. Sąd Okręgowy uzasadniając swe stanowisko co do uznania śrubokrętu za inny niebezpieczny przedmiot, ograniczył się do prostego zacytowania judykatu Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, w którym to tenże sąd uznał śrubokręt za przedmiot podobnie niebezpieczny do noża. Taki sposób argumentacji nie może być uznany za wystarczający, jako że w orzecznictwie sądów apelacyjnych można odnaleźć stanowiska przeciwstawne. Wyraził je chociażby Sąd Apelacyjny w Krakowie, który uznał, że "śrubokręt nie jest przedmiotem niebezpiecznym w rozumieniu art. 280 § 2 k.k., albowiem dopiero użycie go w sposób szczególny, niezgodny z jego przeznaczeniem, może powodować zagrożenie życia ofiary rozboju, czym zawsze ryzykuje sprawca posługujący się bronią palną, nożem czy innym niebezpiecznym narzędziem" (wyrok z dnia 26 stycznia 2000 roku w sprawie sygn. II AKa 250/99, KZS 2000/3/33). Kwalifikując przedmiotowy śrubokręt jako niebezpieczny, sąd abstrahował od jego właściwości. Tymczasem przy dokonywaniu oceny "niebezpieczności" przedmiotu z punktu widzenia, art. 280 § 2 k.k. istotne znaczenie będą miały takie jego cechy (właściwości), które sprawią, że wykorzystanie zwykłych jego funkcji lub działania przeciwko człowiekowi spowoduje powstanie realnego zagrożenia o równowartości odpowiadającej użyciu broni palnej lub noża (postanowienie SN z 29 maja 2003 roku, I KZP 13/03, OSNKW 2003, nr 7-8 poz. 69). Chodzi więc o przedmioty niebezpieczne ze względu na swą konstrukcję lub właściwości, a nie z uwagi na sposób ich użycia (por. wyrok SA w Lublinie z dnia 18 lipca 2001 roku, II AKa 157/02, Prok. i Pr. 2003 rok, Nr 4 poz. 24). Dla ustalenia, że dany przedmiot zawiera w sobie taki poziom niebezpieczeństwa co broń palna lub nóż, niezbędna jest wiedza empiryczna o jego właściwościach. Winien być on zatem zidentyfikowany, a następnie szczegółowo opisany i oceniony (por. wyrok SA w Krakowie z 14 stycznia 1999 roku, II AKa 210/98, KZS 1999, z. 2 poz. 22; wyrok SA we Wrocławiu z 6 marca 2002 roku, II AKa 45/02, OSA 2002, z. 11 poz. 78).

II AKa 45/06 wyrok s. apel. 2006.03.28

w Łodzi; Prok. i Pr. - wkł. 2007/7-8/39...

Kij bejsbolowy, chociaż jest przeznaczony do gry sportowej, nadaje się równie dobrze do wykorzystania jako narzędzie walki, a swymi cechami (kształt, materiał) jest zbliżony do używanych dawniej maczug. Od lat jest ulubionym narzędziem rażenia (bójek, pobić) zarówno w ataku, jak i w obronie. W tym też celu jest przez niemałą grupę osób nabywany i przechowywany. Na podstawie cech obiektywnych, a nie wymyślnych sposobów użycia takiego przedmiotu, jest uznawany taki kij za "inny podobnie niebezpieczny przedmiot" w rozumieniu art. 280 § 2 k.k. (...) Innym, podobnie niebezpiecznym przedmiotem jest nie tylko taki przedmiot, którego użycie może spowodować wyłącznie śmierć człowieka, ale również taki, którym można spowodować także uszczerbek na zdrowiu. Ponadto należy przypomnieć, że już samo posłużenie się przedmiotem niebezpiecznym, a więc nawet brak zadania nim ciosu, czyli użycia takiego przedmiotu, może rodzić odpowiedzialność karną ze wskazanego przepisu kodeksu karnego. Chodzi więc o samo posłużenie się takim przedmiotem, a nie tylko jego użycie.

II AKa 354/01 wyrok s.apel. 2001.10.04 we Wrocławiu OSA 2002/2/12...

Imitacja kija bejsbolowego jest przedmiotem podobnie niebezpiecznym do noża, w rozumieniu art. 280 § 2 k.k

II AKa 15/06 wyrok s. apel. 2006.02.16, w Katowicach, LEX nr 191761...

1. Szklana butelka po wódce, w aktualnym stanie prawnym, zgodnie z bieżącą judykaturą, nie stanowi niebezpiecznego przedmiotu, w jakim mowa w art. 280 § 2 k.k., czy art. 159 k.k., nie mniej jednak takiego przymiotu nie ma już butelka rozbita tzw. tulipan, której ostre i tnące fragmenty podobne są do noża.

[...]

II AKa 381/05 wyrok s. apel. 2005.10.25, w Katowicach

OSA 2007/8/36...

1. Nie sposób uznać, że laska - kula ortopedyczna zrobiona z aluminium, a więc lekkiego materiału z rączką plastikową, pusta w środku - może być zrównana pod względem niebezpieczeństwa z nożem lub bronią palną.

2. Możliwość przyjęcia bowiem tej kwalifikacji prawnej wobec osoby wykorzystującej inne przedmioty niż opisane w art. 280 § 2 k.k. jest tylko wówczas zasadna, gdy stworzyło to bezpośrednie, konkretne zagrożenie życia ofiary.

II AKa 252/05 wyrok s. apel. 2005.10.21, w Lublinie, KZS 2006/6/88

Klucz monterski z uwagi na swe cechy fizyczne nie jest podobny, w rozumieniu art. 280 § 2 k.k., ani do broni palnej, ani do noża, gdyż nie posiada żadnych cech do nich podobnych, ani też jego "normalne" użycie nie stwarza realnego zagrożenia dla życia człowieka. Z tego powodu nie może być on traktowany jako inny podobnie niebezpieczny przedmiot w rozumieniu tego przepisu. W takiej sytuacji samo używanie przez napastnika bądź napastników takiego klucza nie przesądza o zakwalifikowaniu ich działania z art. 280 § 2 k.k. Oczywiste jest, iż można takiego klucza używać w trakcie dokonywania rozboju w sposób bezpośrednio zagrażający życiu, co uzasadniałoby kwalifikację takiego czynu z art. 280 § 2 k.k.

II AKa 157/05 wyrok s. apel. 2005.10.20 w Katowicach KZS 2006/4/68

Nie można się zgodzić z zarzutem apelacji, iż metalowy pilnik o długości ostrza 30 cm nie nosi cech "innego podobnie niebezpiecznego narzędzia w rozumieniu art. 280 § 2 k.k.".

II AKa 308/05 wyrok s. apel. 2005.10.13 w Warszawie Apel. - W-wa 2006/1/1...

Gumowy młotek jak i jego złamany drewniany trzonek nie są niebezpiecznymi przedmiotami w rozumieniu art. 280 § 2 kk.

II AKa 275/04 wyrok s. apel. w Katowicach 2004.09.16, LEX nr 154978.

Sąd żadną miarą nie podziela wywodów sądu I instancji, jakoby użyty przez oskarżonego metalowy przecinak nie stanowił niebezpiecznego przedmiotu w rozumieniu art. 280 § 2 k.k. Metalowy przecinak o długości ok. 0,66 m ostro zakończony jest przedmiotem, który należy uznać za podobnie niebezpieczny jak nóż. Podobieństwo to wynika wprost z fizycznych właściwości przecinaka - jest to bowiem przedmiot wykonany z metalu, jest dość ciężki i ostro zakończony, tak by mógł spełniać swoją funkcję przecinającą.

II Aka 57/05, wyrok s. apel. 2005.05.04, w Krakowie, KZS 2005/5/41

Wykazywanie, że nóż do cięcia tapet użyty w rozboju nie jest nożem, o którym mowa w art. 280 § 2 k.k. jest działaniem sofistycznym. Noże do tapet, do owoców, do chleba, do masła, do papieru itd. różnią się między sobą jedynie drugorzędnymi szczegółami. Każdy z nich należy do zakresu przewidzianego w cyt. przepisie, który dodatkowych wymagań nie wprowadza.

II AKa 125/05 wyrok s. apel. 2005.04.28, w Katowicach, Prok. i Pr. - wkł. 2006/1/26

Nie można uznać, by paralizator elektryczny był równie niebezpieczny jak nóż czy broń palna, które to przedmioty wyznaczają poziom niebezpieczeństwa również dla innych przedmiotów lub sposobów działania opisanych w omawianym przepisie.

II AKa 252/04 wyrok s. apel. 2004.10.05, w Lublinie KZS 2005/7-8/122

Kawałek kabla elektrycznego używany przez sprawców przy popełnianiu przestępstw, jak prawidłowo ustalił sąd I instancji, nie stanowią niebezpiecznych narzędzi w rozumieniu przepisów art. 280 § 2 k.k., gdyż nie mógł on stwierdzić, czy narzędzia te były wykonane z materiału twardego, sztywnego, jaka była ich waga, gdyż nie zostały zabezpieczone jako dowody rzeczowe w toku postępowania.

II AKa 217/04 wyrok s. apel. w Katowicach 2004.08.19, LEX nr 154972.

Nie można się zgodzić z twierdzeniem, że buty typu "glany" z uwagi na swoje niebezpieczne cechy (podeszwa wzmocniona metalowymi śrubami) podlegają uznaniu za niebezpieczny przedmiot w rozumieniu ww. przepisów. Nie mają one bowiem takiego przymiotu niebezpieczeństwa, jak broń palna czy nóż, których użycie zawsze zagraża bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia ofiary. Wprawdzie skutki takie można wywołać poprzez sposób użycia, np. poprzez wielokrotne zadawanie ciosów ciężkimi butami w głowę, ale z tego punktu widzenia każdy przedmiot mógłby być niebezpieczny.

Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 kwietnia 2003 r. II AKa 116/03

II. But typu "martens", nawet uwzględniając jego szczególny sposób wykonania, jakim jest to, że czub buta jest obłożony blachą i pokryty skórą, tak bardzo różni się w swoich cechach, stałych, obiektywnych właściwościach oraz przeznaczeniu od broni palnej i noża, że można jednoznacznie wykluczać go z kręgu desygnatów pojęcia "innego, podobnie niebezpiecznego przedmiotu", wyrażającego znamię kwalifikujące przestępstwa z art. 159 k.k.

OSA 2003/7/69, KZS 2003/10/23, Wokanda 2004/1/36

II AKa 268/02 wyrok s. apel. 2002.10.29 w Lublinie

OSA 2003/5/46...

Nie można zgodzić się z poglądem, jakoby nawet 120 cm poziomnica, wykonana z lekkiego materiału jakim jest aluminium, mogła być uznana za podobny właściwościom broni palnej lub noża inny niebezpieczny przedmiot. Należy mieć na uwadze, że potencjał niebezpieczeństwa przedmiotu ograniczony jest do jego właściwości. Dotyczy to jednak takich właściwości, że samo już normalne wykorzystanie przedmiotu zagraża niebezpieczeństwem dla zdrowia lub życia, co wymaga zachowania chociażby minimum ostrożności.

II AKa 1/02 wyrok s. apel. 2002.04.04 w Katowicach

Prok. i Pr. - wkł. 2003/5/21...

O ile sąd orzekający w sposób prawidłowy uznał i ocenił, iż użyte przez oskarżonych narzędzia - dwa łańcuchy - nie odpowiadają pojęciu "innego niebezpiecznego przedmiotu" podobnego do broni palnej czy noża, to błędnie uznał, że zachowanie oskarżonych wypełniło znamię kwalifikacyjne z art. 280 § 2 k.k. jako "działanie w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu". By można bowiem mówić, iż zachowanie sprawców działających w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu wypełnia dyspozycję przepisu art. 280 § 2 k.k. niezbędne jest wykazanie, iż na skutek działania sprawców życie pokrzywdzonego było rzeczywiście, realnie i faktycznie zagrożone, a więc, iż sprawcy poprzez swoje działanie stworzyli konkretne i istniejące zagrożenie dla życia pokrzywdzonego.

II AKa 173/01 wyrok s. apel. 2001.09.20, w Lublinie OSA 2002/5/36...

Metalowa rurka jest niebezpiecznym przedmiotem w rozumieniu art. 280 § 2 k.k.

II AKz 383/00 postanow. s. apel. 2000.10.11 w Gdańsku, OSAG 2001/1/9

(...) Sposób określenia innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu, zrelacjonowany do broni palnej lub noża, jako ze swej istoty niebezpiecznych przedmiotów, których niebezpieczeństwo wynika przede wszystkim z ich naturalnych właściwości stwarzających potencjalną możliwość spowodowania przy jego wykorzystaniu poważniejszego uszkodzenia ciała lub nawet śmierci człowieka, prowadzić winien do zawężenia zakresu pola definicyjnego pojęcia "niebezpieczny przedmiot". (...)

Sąd dostrzegając, iż psy rasy "Rottweiler", uznawane są za agresywne, wymagał, aby posiadały one cechy wspólne jak broń palna, czy też nóż, by można je było uznać za przedmiot podobnie niebezpieczny, zapominając przy tym, o naturalnych właściwościach i bezpośrednim niebezpieczeństwie dla życia lub zdrowia, jakie stanowi posłużenie się psami tej rasy. Psy rasy "Rottweiler" obowiązane są przechodzić profesjonalne szkolenia. Niektóre ze szkolonych psów, jak trafnie podał skarżący, wykorzystywane są do określonych celów. W związku z tym rozważenia wymaga, czy w takiej sytuacji, jak wskazuje Prokurator, nie należałoby psa potraktować jako narzędzie przeznaczone do realizacji określonych celów, gdy stosują się one do wydawanych poleceń, niosąc w sobie potencjalny ładunek niebezpieczeństwa dla zdrowia lub życia ludzkiego, po otrzymaniu odpowiedniej komendy. Powyższy pogląd nie byłby odosobniony, skoro na przykład Sąd Apelacyjny w Lublinie przyjął, że "ustawowe znamię określone ogólnym pojęciem posługuje się (...) innym niebezpiecznym narzędziem, obejmuje swoim zakresem również szczucie psem, wtedy, gdy w jego wyniku następuje atak psa, którego właściwości eksterierowe (duża silna budowa) i interierowe (agresja, zajadłość, nieustępliwość) powodują stan zagrożenia dla zdrowia a nawet życia ofiary, zaś zamiarem sprawcy było posłużenie się psem, jako narzędziem służącym do osiągnięcia określonego celu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie II Akr 204/95 OSA 1995/10/41; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie II AKa 99/ 96 KZS 1996/5-6/57).

Art. 223. Kto, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami lub używając broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu albo środka obezwładniającego, dopuszcza się czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych,

podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

II KK 369/06, postanow. SN 2007.05.23, LEX nr 280705

Tłuczek, którym posługiwał się sprawca, był wykonany z metalu, a jedna z jego stron była zakończona ostrzem tnącym. W świetle tych cech nie może budzić wątpliwości fakt, że zwykłe użycie tego przedmiotu mogło pociągać za sobą niebezpieczeństwo dla zdrowia pokrzywdzonych, porównywalne z użyciem noża, czy innego przedmiotu służącego do rąbania.

II AKa 142/07 wyrok s. apel. 2007.05.17, w Katowicach, KZS 2007/11/44

Metalowy wspornik, którym rzucał oskarżony, nie jest podobnie niebezpiecznym przedmiotem do broni palnej i noża w rozumieniu art. 223 k.k.

II AKa 170/05 wyrok s. apel. 2005.09.06, w Poznaniu

OSA 2006/1/4...

Przy dokonywaniu oceny "niebezpieczności" przedmiotu z punktu widzenia kwalifikacji prawnej z art. 223 k.k. (także art. 280 § 2 k.k.), istotne znaczenie będą miały takie cechy (właściwości) przedmiotu, które stanowią, że wykorzystanie zwykłych funkcji lub działania przedmiotu przeciwko człowiekowi spowoduje powstanie realnego zagrożenia o równowartości odpowiadającej użyciu broni palnej lub noża.

II AKa 124/05 wyrok s. apel. 2005.06.13,w Lublinie LEX nr 165988...

1. Oskarżony najeżdżając na policjanta posłużył się niebezpiecznym narzędziem, nadającym się do dokonania zabójstwa ze względu na gabaryty, masę i kinetykę samochodu osobowego. Należy jednakże mieć na uwadze to, że użycie narzędzia, mogącego spowodować śmierć człowieka, samo przez się nie decyduje o tym, że sprawca działał w celu zabójstwa człowieka, chociażby w zamiarze ewentualnym.

II AKa 12/04 wyrok s. apel. 2004.02.12, w Katowicach, LEX nr 142857...

O ile samochód, którym kierował oskarżony, stanowi przedmiot podobnie niebezpieczny w rozumieniu art. 223 k.k., to brak jest po stronie oskarżonego tych podmiotowych elementów, które świadczyłyby, iż co najmniej godzi się on na zabójstwo policjanta. Nie można zgodzić się z argumentem, że nawet nieumyślne potrącenie osoby przy użyciu samochodu kończy się śmiertelnie. Oskarżony umyślnie najeżdżając na stojącego przed nim człowieka, w wyniku czego wpadł on na maskę samochodu, a następnie spadł z niej, naraził go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, albowiem narażenie człowieka na niebezpieczeństwo, o którym jest mowa w art. 160 k.k., zachodzi w wypadku naruszenia przez sprawcę opartych na naszej wiedzy i doświadczeniu reguł postępowania w stosunku do drugiego człowieka. Warunkiem przestępności jest podjęcie przez sprawcę takich działań, które sprowadzają stan niebezpieczeństwa, mogącego grozić rzeczywiście i poważnie człowiekowi, przeciwko któremu w konkretnym wypadku działanie przestępne skierowano.

II AKa 161/03 wyrok s. apel. 2003.07.17, w Krakowie KZS 2003/9/20...

Najechanie samochodem na policjanta, by mu uniemożliwić zatrzymanie, ani późniejsze przewożenie go na masce auta nie jest użyciem przedmiotu niebezpiecznego z art. 223 k.k. Czyn taki jest stosowaniem przemocy dla uniemożliwienia czynności zatrzymania z art. 224 § 2 k.k.

V KK 148/02 wyrok SN 2003.03.11; Prok. i Pr. - wkł. 2003/9/4

Sprawca, który dokonując czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną, podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, używa samochodu w sposób stanowiący poważne zagrożenie dla ich życia lub zdrowia, nie wypełnia swoim działaniem znamion przestępstwa opisanego w art. 223 k.k.

Dz.U.06.100.696 j.t. ost. zm. Dz. U. 10.47.278

USTAWA z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze1)

(tekst jednolity)

Art. 1. 1. Przepisy Prawa lotniczego regulują stosunki prawne z zakresu lotnictwa cywilnego.

2. Przepisy Prawa lotniczego stosuje się do polskiego lotnictwa cywilnego oraz, w zakresie ustalonym przez to prawo, również do obcego lotnictwa cywilnego.

3. Lotnictwo cywilne obejmuje wszystkie rodzaje lotnictwa, z wyjątkiem lotnictwa państwowego, to jest państwowych statków powietrznych oraz lotnisk państwowych wykorzystywanych wyłącznie do startów i lądowań państwowych statków powietrznych.

4. Przepisów prawa lotniczego nie stosuje się do lotnictwa państwowego, z wyjątkiem przepisów art. 1 ust. 6-7(1), art. 2, 3-10, art. 11 ust. 1, art. 12, 14, 33, art. 35 ust. 2, art. 43, 44, 60, 74, 75, art. 76 ust. 2, art. 89, 92, 119-125, 128, 130, 133, 140, 149 i 150 ustawy, oraz z zastrzeżeniem ust. 5.

5. W przypadku wykorzystywania:

1) polskich i obcych państwowych statków powietrznych do prowadzenia działalności innej niż służba publiczna,

2) lotnisk lotnictwa państwowego do startów i lądowań cywilnych statków powietrznych oraz statków, o których mowa w pkt 1,

przepisy ustawy stosuje się odpowiednio.

6. Nadzór nad działalnością lotnictwa państwowego, z zastrzeżeniem przepisów ustawy, sprawują odpowiednio ministrowie właściwi ze względu na przynależność jednostki będącej właścicielem lub użytkownikiem państwowego statku powietrznego lub zarządzającej lotniskiem.

7. (uchylony).

8. Przepisy prawa lotniczego dotyczące przewozów lotniczych stosuje się odpowiednio do nieodpłatnych przewozów dokonywanych przez przewoźnika lotniczego.

Art. 2. W rozumieniu przepisów ustawy:

1) statkiem powietrznym jest urządzenie zdolne do unoszenia się w atmosferze na skutek oddziaływania powietrza innego niż oddziaływanie powietrza odbitego od podłoża;

2) polskim państwowym statkiem powietrznym jest:

a) statek powietrzny używany przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej (wojskowy statek powietrzny),

b) statek powietrzny używany przez jednostki organizacyjne Straży Granicznej, Policji, Państwowej Straży Pożarnej i służby celnej (statek powietrzny lotnictwa służb porządku publicznego);

3) użytkownikiem statku powietrznego jest jego właściciel lub inna osoba wpisana jako użytkownik do rejestru statków powietrznych;

4) lotniskiem jest wydzielony obszar na lądzie, wodzie lub innej powierzchni w całości lub w części przeznaczony do wykonywania startów, lądowań i naziemnego lub nawodnego ruchu statków powietrznych, wraz ze znajdującymi się w jego granicach obiektami i urządzeniami budowlanymi o charakterze trwałym, wpisany do rejestru lotnisk;

5) lądowiskiem jest wydzielony obszar na lądzie, wodzie lub innej powierzchni w całości lub w części przeznaczony do wykonywania startów, lądowań i naziemnego ruchu statków powietrznych, ujęty w ewidencji lądowisk;

6) część lotnicza lotniska to obszar trwale przeznaczony do startów i lądowań statków powietrznych oraz do związanego z tym ruchu statków powietrznych, wraz z urządzeniami służącymi do obsługi tego ruchu, do którego dostęp jest kontrolowany;

7) zarządzającym lotniskiem jest podmiot, który został wpisany jako zarządzający do rejestru lotnisk cywilnych;

8) lądowaniem handlowym jest lądowanie w celu zabrania lub pozostawienia pasażerów, bagażu, towarów lub poczty, przewożonych odpłatnie;

9) lotem handlowym jest lot związany z lądowaniem handlowym;

10) lotem międzynarodowym jest lot, w trakcie którego następuje przekroczenie granicy państwowej;

11) lotem tranzytowym jest lot w przestrzeni powietrznej Rzeczypospolitej Polskiej, rozpoczynający się i kończący poza jej terytorium;

12) lotem długodystansowym jest jednoodcinkowy lot na dystansie, którego pokonanie wymaga minimum 8 godzin lotu statku powietrznego;

13) przewozem lotniczym jest przewóz pasażerów, bagażu, towarów lub poczty, wykonywany statkiem powietrznym odpłatnie;

14) regularnym przewozem lotniczym jest przewóz lotniczy, jeżeli w każdym locie miejsca w statkach powietrznych przeznaczone do przewozu pasażerów, bagażu, towarów lub poczty są publicznie oferowane do nabycia, a przewóz jest wykonywany między tymi samymi punktami według opublikowanego rozkładu lotów albo w stałych odstępach czasu lub z częstotliwością wskazującą na regularność lotów;

15) przewozem czarterowym jest przewóz lotniczy dokonywany na podstawie umowy czarteru lotniczego, w której przewoźnik lotniczy oddaje do dyspozycji czarterującego określoną liczbę miejsc lub pojemność statku powietrznego w celu wykonania określonego przewozu pasażerów, bagażu, towarów lub poczty, wskazanych przez czarterującego;

16) przewoźnikiem lotniczym jest podmiot uprawniony do wykonywania przewozów lotniczych na podstawie koncesji - w przypadku polskiego przewoźnika lotniczego, lub na podstawie odpowiedniego aktu właściwego organu obcego państwa - w przypadku obcego przewoźnika lotniczego;

17) portem lotniczym jest lotnisko użytku publicznego wykorzystywane do lotów handlowych;

18) obowiązek użyteczności publicznej polega na zobowiązaniu:

a) przewoźnika lotniczego do zapewnienia świadczenia usług przewozu lotniczego, spełniających określone wymogi co do ciągłości, regularności, zdolności przewozowej i taryf, których przewoźnik lotniczy nie spełniałby, kierując się jedynie interesem handlowym,

b) zarządzającego lotniskiem do zapewnienia funkcjonowania lotniska z zachowaniem określonych wymagań, których zarządzający lotniskiem nie spełniałby, kierując się jedynie interesem handlowym

- na warunkach określonych zgodnie z niniejszą ustawą;

19) EASA jest Europejską Agencją Bezpieczeństwa Lotniczego w rozumieniu rozporządzenia nr 1592/2002/WE z dnia 15 lipca 2002 r. w sprawie wspólnych zasad w dziedzinie lotnictwa cywilnego oraz ustanowienia Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Lotniczego (Dz. Urz. WE L 240 z 7.09.2002).

Art. 211. 1. Kto:

1) wykonuje lot przy użyciu statku powietrznego nie posiadającego wymaganej zdatności do lotów lub niezgodnie z ograniczeniami określonymi w świadectwie zdatności do lotów,

2) wbrew art. 46 lub wymaganiom zawartym w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy wykonuje lot z naruszeniem wymagań dotyczących ochrony środowiska przed nadmiernym hałasem statków powietrznych, wibracjami i zanieczyszczeniami ziemi, wody i powietrza,

3) wbrew art. 84 lub wymaganiom zawartym w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 85 ustawy, nie dopełniając ciążącego na nim obowiązku, narusza przepisy o ratownictwie na lotniskach i ochronie przeciwpożarowej lotnisk,

4) wbrew art. 87 ust. 1-3 lub warunkom określonym w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 92 pkt 4 i 5 ustawy wznosi przeszkody lotnicze, dopuszcza do ich powstania lub przeszkód takich nie zgłasza i nie likwiduje lub nie oznakowuje,

5) wbrew art. 97 ustawy wykonuje lot lub inne czynności lotnicze, nie mając ważnej licencji lub świadectwa kwalifikacji lub niezgodnie z ich treścią i warunkami,

6) wbrew art. 105 ust. 2 ustawy wykonuje loty lub inne czynności lotnicze mimo utraty wymaganej sprawności psychicznej i fizycznej,

7) wbrew art. 115 ust. 1 ustawy nie wykonuje poleceń dowódcy statku powietrznego związanych z bezpieczeństwem lotu,

8) wbrew art. 122 ust. 2 nie wykonuje poleceń organów, o których mowa w tym przepisie,

9) wbrew art. 123 ust. 1 i 2 ustawy oraz rozporządzeniom wydanym na ich podstawie:

a) wykonuje lot próbny lub akrobacyjny nad osiedlem lub innym skupiskiem ludności,

b) dokonuje zrzutu ze statku powietrznego w czasie jego lotu,

10) działając we własnym imieniu lub za osobę prawną albo jednostkę organizacyjną nie posiadającą osobowości prawnej prowadzącą przedsiębiorstwo:

a) podejmuje lub prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu lotniczego i innych usług lotniczych bez wymaganej koncesji, zezwolenia lub certyfikatu albo niezgodnie z ich warunkami i ograniczeniami,

b) uniemożliwia lub utrudnia wykonywanie przez członków Komisji lub osoby, o których mowa w art. 136 ust. 3, czynności, o których mowa w art. 136 ust. 1 i 2,

11) wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi, o którym mowa w art. 137 ust. 4, nie dokonuje zawiadomienia

• - podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do roku.

2. Tym samym karom podlega, kto, nie dopełniając ciążącego na nim obowiązku, dopuszcza do popełnienia czynów określonych w ust. 1.

Art. 160. 1. Podjęcie i wykonywanie działalności w lotnictwie cywilnym, w zakresie określonym w ust. 3, wymaga uzyskania certyfikatu.

1a. Do podjęcia i wykonywania działalności w lotnictwie cywilnym, w zakresie określonym w ust. 3 pkt 1 oraz pkt 3-8, z wyłączeniem świadczenia usług lotniczych innych niż przewóz lotniczy, nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o świadczeniu usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 47, poz. 278).

2. Wydanie certyfikatu musi być poprzedzone procesem certyfikacji, który jest sprawdzeniem trwałej zdolności podmiotu do bezpiecznego wykonywania określonej działalności lotniczej.

3. Certyfikacji podlega:

1) wykonywanie działalności gospodarczej przy użyciu statków powietrznych;

2) szkolenie personelu lotniczego w celu uzyskania licencji członka personelu lotniczego oraz wpisywanych do niej dodatkowych uprawnień; 3) zarządzanie lotniskami w rozumieniu działu IV niniejszej ustawy; 4) obsługa naziemna statków powietrznych, ładunków, pasażerów i ich bagażu oraz zaopatrywanie statków powietrznych; 5) spedycja rzeczy do przewozu lotniczego, a w szczególności spedycja materiałów niebezpiecznych drogą lotniczą; 6) projektowanie, produkcja i obsługa techniczna statków powietrznych i innego sprzętu lotniczego;7) inne rodzaje działalności lotniczej, jeżeli wymagają tego odrębne przepisy albo umowy międzynarodowe; 8) zapewnianie służb żeglugi powietrznej zgodnie z art. 7 rozporządzenia nr 550/2004/WE z dnia 10 marca 2004 r. w sprawie zapewniania służb nawigacji lotniczej w Jednolitej Europejskiej Przestrzeni Powietrznej.

4. Sprawdzenie, o którym mowa w ust. 2, obejmuje:

1) organizację wykonywania określonej działalności, z uwzględnieniem bezpiecznej eksploatacji statków powietrznych, zawodowego przygotowania personelu kierowniczego, nadzorującego i wykonawczego, metod wykonywania działalności, programów szkolenia personelu, instrukcji wykonawczych, środków technicznych oraz ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej;

2) w odniesieniu do przewozu lotniczego - także zdolności finansowych;

3) w odniesieniu do zarządzania lotniskami - zapewnienia bezpiecznego funkcjonowania lotniska;

4) zapewnienie innych warunków istotnych dla danego rodzaju działalności, związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa lotnictwa i osób trzecich oraz ochrony, o której mowa w dziale IX, określonych w odrębnych przepisach.

Art. 161. 1. Certyfikację przeprowadza Prezes Urzędu (Lotnictwa Cywilnego - dop. wł R.P.)na wniosek zainteresowanego podmiotu.

2. Pozytywny wynik sprawdzenia spełnienia wymagań Prezes Urzędu stwierdza wydaniem certyfikatu odpowiedniego dla danego rodzaju działalności, w którym określa nazwę podmiotu, zakres, warunki i ograniczenia oraz termin ważności certyfikatu.

3. Certyfikat wydaje się na czas oznaczony, nie dłuższy jednak niż 12 miesięcy, jeśli wydawany jest po raz pierwszy, i nie dłuższy niż 36 miesięcy - przy jego kolejnym przedłużeniu.

4. Prezes Urzędu odmawia wydania certyfikatu, jeżeli stwierdzi, że wnioskodawca nie spełnił wymagań ustanowionych dla wnioskowanej działalności lotniczej. Prezes Urzędu może cofnąć, zawiesić ważność lub ograniczyć uprawnienia wynikające z certyfikatu, jeśli stwierdzi, że jego posiadacz przestał spełniać wymagania przewidziane przepisami prawa.

Art. 164. 1. Koncesji na podjęcie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu lotniczego udziela Prezes Urzędu zgodnie z rozporządzeniem nr 2407/92/EWG z dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie licencjonowania przewoźników lotniczych.

2. Do lotów lokalnych nie obejmujących przewozu lotniczego miedzy różnymi lotniskami stosuje się przepisy dotyczące koncesjonowania zawarte w rozporządzeniu nr 2407/92/EWG z dnia 23 lipca 1992 r. w sprawie licencjonowania przewoźników lotniczych, z wyjątkiem art. 5 ust. 1-4 i 6 tego rozporządzenia.

3. Z obowiązku uzyskania koncesji jest zwolniony przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą w zakresie przewozu lotniczego wykonywanego wyłącznie przy użyciu statków powietrznych bezsilnikowych lub o masie startowej nie przekraczającej 495 kg.

Art. 173. 1. Uzyskania zezwolenia wymaga wykonywanie działalności gospodarczej na lotniskach użytku publicznego w zakresie:

1) zarządzania lotniskiem;

2) obsługi naziemnej statków powietrznych, ładunków, pasażerów i ich bagażu.

2. Prezes Urzędu, w drodze decyzji administracyjnej, wydaje, odmawia wydania oraz cofa zezwolenie, o którym mowa w ust. 1.

3. Warunkiem wydania zezwolenia na rozpoczęcie i prowadzenie działalności, o której mowa w ust. 1, jest posiadanie przez przedsiębiorcę odpowiedniego certyfikatu, uzyskanego w trybie określonym w art. 160.

4. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, udzielane jest na wniosek zainteresowanego.

Art. 6. W czasie lotu w polskiej przestrzeni powietrznej i w czasie przebywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wszystkie statki powietrzne oraz osoby i rzeczy na tych statkach podlegają prawu polskiemu, chyba że prawo to stanowi inaczej.

Art. 7. W czasie lotu poza granicami polskiej przestrzeni powietrznej i w czasie przebywania na obszarze nie podlegającym zwierzchnictwu żadnego państwa polskie statki powietrzne oraz osoby i rzeczy na tych statkach podlegają prawu polskiemu, chyba że prawo to stanowi inaczej.

Art. 9. Polską ustawę karną stosuje się do obywateli polskich i cudzoziemców, którzy popełnili za granicą: (por. art. 109 - 114 k.k.- dop. wł. R.P.);

1) przestępstwo lub wykroczenie przeciwko Prawu lotniczemu, o których mowa w art. 210-212, jeżeli:

a) sprawcą jest właściciel, użytkownik albo inny posiadacz bądź członek załogi polskiego statku powietrznego,

b) sprawcą jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub prowadząca przedsiębiorstwo w Rzeczypospolitej Polskiej, w tym członkowie władz takich przedsiębiorstw, będąca użytkownikiem obcego statku powietrznego, bądź członek załogi takiego statku,

c) czyn został popełniony na polskim statku powietrznym albo na statku powietrznym, którego użytkownikiem jest osoba, o której mowa w lit. b;

2) przestępstwo lub wykroczenie przeciwko przepisom, o których mowa w art. 8, lub inne przestępstwo podlegające obowiązkowemu ściganiu zgodnie z międzynarodowymi umowami ratyfikowanymi przez Rzeczpospolitą Polską.

Art. 5 k.k. Ustawę karną polską stosuje się do sprawcy, który popełnił czyn zabroniony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również na polskim statku wodnym lub powietrznym, chyba że umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, stanowi inaczej.

22

---