151


0x01 graphic
Biuro Podróży

0x08 graphic

Mały przewodnik po zabytkach

i ciekawych miejscach Paryża

Wydanie 1

Spis treści

Wstęp

Z przyjemnością przedstawiamy Państwu przygotowany specjalnie dla klientów naszego biura, wyjeżdżających do Paryża, Mały przewodnik po zabytkach i ciekawych miejscach Paryża. Staraniem naszych autorów było przekazanie najważniejszych informacji w skondensowanej formie. Obiekty, które znalazły się w tej publikacji nie zostały dobrane przypadkowo. Wszystkie te miejsca odwiedzą Państwo podczas naszych wycieczek. Nasi przewodnicy przekażą Państwu na miejscu bardziej wyczerpujące informacje. Można także przed podróżą skorzystać z naszej doskonale wyposażonej biblioteki, zawierającej przewodniki i opracowania polsko- i obcojęzyczne, jak i przewodniki multimedialne i bogatą kolekcję fotografii

Jeżeli chcieliby się państwo lepiej przygotować do podróży do Francji, proponujemy ekspresowy kurs języka francuskiego dla początkujących, który umożliwi Państwu poznanie niezbędnych dla turysty słów i zwrotów.

Bastylia

Zamek zbudowany w XIV w. dla obrony Paryża przed Anglikami. W wieku XVII, za rządów kardynała Richelieu, zamek stał się więzieniem państwowym, w który przebywali przestępcy polityczni, zdrajcy,  szpiedzy, pisarze, którzy narazili się władzy i rozpustnicy. Najbardziej znanym, a przy tym tajemniczym więźniem był "człowiek w żelaznej masce", jak głosi legenda, brat bliźniak króla Ludwika XIV. Inne znane postaci przebywające w Bastylii to markiz de Sade i Voltaire. Generalnie więźniowie byli dobrze traktowani, mogli sprowadzić swoje własne meble, wydawać kolacje, a niektórzy mogli nawet wychodzić do miasta i wracać wieczorem. Utrzymanie Bastylii kosztowało państwo bardzo dużo, dlatego postanowiono zamknąć więzienie w 1788 r. Król płacił ogromne sumy na utrzymanie personelu, który był bardzo liczny, jak na niewielką liczbę zatrzymanych. W dniu 14 lipca 1789 r., kiedy rozwścieczony lud Paryża zburzył zamek, było ich tylko 7.

Dziś tylko kolumna na Placu Bastylii przypomina o dawnych wydarzeniach. Dawna twierdza znajdowała się we wschodniej części obecnego placu. Pod numerem 5 można zobaczyć tablicę przedstawiającą dokładny plan dawnego zamku. Atrakcją jest natomiast Opéra Bastille, nowoczesny gmach teatru - w tle fotografii.

Bazylika Sacré Cœur

Na szczycie wzgórza Montmartre wzniesiono w latach 1876-1919 ogromną, eklektyczną bazylikę pod wezwaniem Najświętszego Serca, w ciekawym stylu architektonicznym, swoistej mieszance stylu romańskiego i bizantyjskiego. Cztery małe kopuły i duża są typowo orientalne. Z tyłu wznosi się 84 m dzwonnica z jednym z największych dzwonów na świecie, ważącym 19 ton, "Savoyarde". Do bazyliki prowadzą monumentalne schody, można też wjechać na górę kolejką, "funiculaire" to dla zaoszczędzenia sił - chociaż i tak cała wyprawa na Montmartre przypomina górską wycieczkę. Można również wsiąść do specjalnego autobusu, który obwozi turystów po całej dzielnicy, przeciskając się między wąskimi uliczkami, raz to wspinając się, raz to zjeżdżając.

Centrum Pompidou

Zakład przemysłowy w centrum Paryża? Takie wrażenie można odnieść widząc po raz pierwszy Centrum Pompidou, zwane też Beaubourg. Plątanina rur w różnych kolorach, coś, co wygląda jak rusztowania... Nocą oświetlony gmach przypomina akwarium. Jednych szokuje, innym się podoba, jednak bez względu na gusty estetyczne, każdy musi przyznać, że doskonale spełnia swoją rolę, jaką jest udostępnienie nowoczesnej sztuki i kultury szerokim masom.

Narodowe Centrum Sztuki i Kultury otwarto 1977 r., już po śmierci  swojego pomysłodawcy, prezydenta Georgesa Pompidou, na Plateau Beaubourg. W obrębie Centrum działają następujące instytucje : 

W Centrum organizowane są wystawy sztuki nowoczesnej, prezentacje malarstwa światowego, filmu i teatru. Zgromadzono tam dzieła artystów urodzonych po 1870 r. Doskonale wyposażona biblioteka daje ogromne możliwości. 

Zwiedzając poszczególne poziomy Centrum, korzystając z zewnętrznych, ruchomych schodów, można jednocześnie podziwiać panoramę Paryża w kierunku wzgórza Montmartre, a po trudach pracy lub tylko zwiedzania można odpocząć w kafejce na ostatnim piętrze .

Na rozległym placu przed budynkiem występują uliczni artyści, muzycy, utalentowani amatorzy z całego świata mając stale wdzięczną publiczność składającą się z kosmopolitycznego tłumu turystów. Na licznych stoiskach na obrzeżach placu można kupić wiele pamiątek i gadżetów - dla zakochanych w Paryżu oferowane jest paryskie powietrze w puszkach... Można też spróbować własnych sił i wystąpić przed międzynarodową publicznością. Kto to wie... może w tłumie znajdzie się jakiś impresario... może to będzie początek światowej kariery...

Conciergerie

Niedaleko od Mostu Nowego, podążając wzdłuż Sekwany, turysta natrafi na okazały i surowy gmach zwany Conciergerie. Jego powstanie datuje się na koniec XIII w., a nazwa pochodzi od słowa "concierge", tytularnego urzędnika królewskiego kierującego budową. Obecnie Conciergerie zajmuje jedno skrzydło Pałacu Sprawiedliwości. W Conciergerie znajduje się dużo pamiątek z minionych epok. W wieku XVI mieściło się tu więzienie państwowe, później, w czasie Rewolucji Francuskiej, w jego celach przebywało wielu obywateli, przeżywających tu swoje ostatnie chwile przed wejściem na gilotynę. Najbardziej znaną postacią więzioną tutaj przez ponad dwa miesiące i stąd przewiezioną na śmierć, była żona ściętego dziewięć miesięcy wcześniej  Ludwika XVI, królowa Maria Antonina.

Dzielnica Défense

Na północno-zachodnim krańcu Paryża, wyrosła nowoczesna dzielnica o nazwie Défense. Szkło, aluminium, marmury, fontanny, kształty geometryczne i duże przestrzenie... Tradycjonaliści jak zwykle narzekają. Ale tak naprawdę Défense jest dzielnicą XXI wieku. Budowę dzielnicy rozpoczęto w roku 1957, a jej rozbudowa trwa do dzisiaj. Odizolowano tutaj ruch pieszy i samochodowy dzięki wybudowaniu sztucznego gruntu z betonu. Wieżowce biurowe i część mieszkalna zadziwiają kształtami i rozmiarami. Ogromne centrum handlowo-rekreacyjne umożliwia mieszkańcom, pracownikom i turystom załatwienie wszystkich spraw, począwszy od zakupów, a na posiłku w przerwie obiadowej skończywszy.

Dzielnica Łacińska

Na lewym brzegu Sekwany spotkamy Paryż intelektualistów, studentów, artystów, uniwersytetów. Paryż swobodnie wędrującej myśli... Wzgórze św. Genowefy, patronki miasta, razem z wyspą Cité jest najstarszą częścią stolicy. Już w XIII w. był tu ośrodek nauczania, a w 1253 r. Robert de Sorbon założył kolegium teologiczne dla studentów z niezamożnych rodzin, które później przekształciło się w uniwersytet. Nazwa dzielnicy wywodzi się z tych czasów, gdyż językiem nauki była wtedy łacina. 

Dzielnica Łacińska usadowiła się po obu stronach Bulwaru św. Michała, Boul'Mich, jak pieszczotliwie mówią o nim Paryżanie i studenci z całego świata. Niedaleko stąd do Ogrodu Luksemburskiego, gdzie można odpocząć między wykładami, pospacerować wśród zieleni lub posiedzieć, podziwiając pałac luksemburski i fontannę Medyceuszy. Pałac Luksemburski pochodzi z XVII wieku. Zbudowano go na polecenie Marii Medycejskiej, która chciała zamieszkać w siedzibie podobnej do pałaców Florencji, skąd pochodziła. Podczas Rewolucji Francuskiej pałac zmieniono w więzienie państwowe, a następnie, Napoleon przekształcił go w siedzibę senatu.

Na wzgórzu św. Genowefy wznosi się Panteon, zbudowany w XVIII w. przez architekta Soufflota. Początkowo był to kościół pod wezwaniem św. Genowefy, przekształcony w czasie Rewolucji Francuskiej w Świątynię Chwały przeznaczoną na mauzoleum dla wielkich Francuzów. Przywrócony do swego pierwotnego przeznaczenia na kilkadziesiąt lat przez Napoleona, Panteon stał się definitywnie świątynią świecką w 1885 r. Fronton przedstawia alegorię Ojczyzny między Wolnością a Historią, a poniżej  znajduje się słynny napis : "Wielkim Ludziom, wdzięczna Ojczyzna." Wnętrze Panteonu ozdobione jest freskami przedstawiającymi sceny z historii Francji. W krypcie, pod kościołem znajdują się grobowce zasłużonych Francuzów m.in. Victora Hugo, Emila Zoli, Voltaire`a, Mirabeau i samego Soufflota.

Dzielnica Montmartre

W części północnej Paryża, na wysokim wzgórzu, Butte de Montmartre, wznosi się biała bazylika górująca nad całym Paryżem.  Według podań to tutaj miał zginąć męczeńską śmiercią św. Dionizy (Saint Denis), biskup Paryża. Stąd też prawdopodobnie pochodzi nazwa wzgórza i dzielnicy "Wzgórze Męczenników". Pod koniec XI w. założono tu klasztor, zniszczony w czasie Rewolucji, którego pozostałością jest kościół św. Piotra. Przy klasztorze powstała osada o niezbyt dobrej reputacji i do końca wieku XIX miała ona raczej charakter wiejski z niską zabudową, jaką można oglądać w re-jonie Placu du Tertre. Malowniczości dodawały osadzie liczne wiatraki. Moulin Rouge to reminiscencja tamtych czasów.

Montmartre stał się częścią Paryża pod koniec XIX w. Wtedy rozpoczęła się jego szybka rozbudowa. Na szczycie wzgórza wzniesiono w latach 1876-1919 ogromną, eklektyczną bazylikę pod wezwaniem Najświętszego Serca, w ciekawym stylu architektonicznym, swoistej mieszance stylu romańskiego i bizantyjskiego. Nieopodal bazyliki, trochę niżej znajduje się słynny Place du Tertre, miejsce spotkań artystów z całego świata malujących paryskie widoki i wykonujących na poczekaniu portrety turystów. Wieczorem muzyka dobiegająca z oko-licznych kafejek nadaje temu miejscu wyjątkową, nigdzie niespotykaną atmosferę.  Aby zrozumieć ducha Montmartru, trzeba pospacerować, nie śpiesząc się, jego wąskimi uliczkami, przejść obok skromnych domków i samodzielnie odkryć charakterystyczne zakątki dzielnicy, takie jak rue des Saules, gdzie mieszkali niegdyś przedstawiciele paryskiej bohemy artystycznej, tacy jak Valadon czy Utrillo.

Géode

Kino w kształcie kuli o średnicy 36 m, w którym projekcje odbywają się na półkulistym ekranie ogromnych rozmiarów (1000 m2). Pole widzenia wynosi tutaj 180°, a dźwięk jest zbliżony do naturalnego. Widz ma wrażenie, że jest w centrum filmu. Wyświetlane są tu filmy w technice omnimax. Technikę tę stosuje tylko około 200 kin na świecie.

Grande Arche de la Fraternité

W 1989 r., dla uczczenia 200 rocznicy Rewolucji Francuskiej wybudowano monumentalny łuk triumfalny, Wielki Łuk Braterstwa, który jest siedzibą fundacji zajmującej się prawami człowieka. Do łuku prowadzą ogromne schody, a na górę można wjechać oszkloną windą. Łuk stanął na linii rozpoczynającej się na dziedzińcu Luwru i biegnącej poprzez Ogrody Tuileries, Plac Zgody, Pola Elizejskie Łuk Triumfalny na Placu Charlesa de Gaulle`a. Przy sprzyjającej pogodzie można nawet zobaczyć obelisk na Placu Zgody. Dzielnica Défense daje przedsmak architektury przyszłości, a jednocześnie można tu wspaniale wypocząć, z dala od hałasu samochodów, podziwiając gustownie urządzone klomby kwiatowe, a wieczorem taniec różnokolorowo oświetlonych fontann przy dźwiękach dyskretnej muzyki. Naprawdę warto spędzić tu popołudnie.

Katedra Najświętszej Marii Panny (Notre-Dame)

Któż nie zna tej wspaniałej budowli położonej w kolebce Paryża, na wyspie Cité, dumnie wznoszącej swoje dwie, jakby niedokończone wieże? Katedra Marii Panny była świadkiem wielu wydarzeń historycznych, stała się bohaterką powieści XIX-wiecznego klasyka literatury francuskiej, Victora Hugo, omal nie została zniszczona podczas Rewolucji Francuskiej i uniknęła spalenia w 1871 r.

Stanęła na miejscu dawnej bazyliki chrześcijańskiej, a wcześniej istniała tu już świątynia rzymska. Budowę rozpoczęto w 1163 r. i trwała ona do 1345 r. Blisko 200 lat... Czas wycisnął na katedrze swoje piętno... tak jak i architekt Viollet-le-Duc, który odrestaurował ją ostatecznie w XIX stuleciu, i, puszczając wodze swojej wyobraźni, nadał budowli obecny wygląd. Doskonały przykład stylu gotyckiego i jedna z najpiękniejszych katedr francuskich.

Wejście do katedry stanowią trzy portale, nad którymi umieszczono galerię 28 postaci przedstawiających królów Izraela, zniszczonych w czasie Rewolucji, gdyż lud Paryża sądził, że są to królowie Francji. Nad środkowym portalem - ogromna rozeta z witrażem. Wieże mają wysokość 69 m. Wymiary katedry są imponujące: 130 m długości i 50 m szerokości. Z łatwością mieści się tutaj 9.000 osób. Ogromne filary o średnicy 5 m dzielą świątynię na pięć naw. Kaplice bogate są w dzieła sztuki z XVII i XVIII w. W sanktuarium można podziwiać liczne rzeźby oraz skarbiec, w którym znajdują się relikwie i wyroby ze złota. Zamiast tradycyjnych ławek w Notre-Dame są krzesła, co jest charakterystyczne dla kościołów we Francji. Oprócz doskonałych proporcji architektonicznych i kunsztu średniowiecznych budowniczych, uderza piękno witraży wpuszczających do wnętrza światło o cudownie zmienionych kolorach.

Ciekawy widok katedry można podziwiać z Quai de Montebelle, gdzie bukiniści wystawiają na swoich straganach książki, pocztówki, obrazy, stare grafiki... Jest to jeden z przesiąkniętych swoistą atmosferą zakątków Paryża. Czasem, przy odrobinie szczęścia można tu trafić na białego kruka.

Kościół Św. Marii Magdaleny

Świątynia grecka w środku stolicy Francji? Tak! To kościół św. Marii Magdaleny, la Madeleine, gmach wybudowany z inspiracji Napoleona dla uhonorowania Wielkiej Armii. Kościół ma rzeczywiście formę i strukturę klasycznej świątyni greckiej, z szerokimi schodami z przodu i kolumnadą liczącą 52 kolumny korynckie o wysokości 20 m każda, biegnącymi dookoła. Na frontonie wielki, rzeźbiony fryz, przedstawiający sąd ostateczny, dłuta Lemaire`a.  Wnętrze stanowi jedna jedyna nawa, przedsionek z rzeźbami Pradiera i Rude`a oraz  absyda. Nad ołtarzem ogromne malowidło "Wniebowstąpienie św. Magdaleny". Po wyjściu ze świątyni, widać pełną splendoru rue Royale, obelisk na Placu Zgody, a nawet Pałac Burbonów.

Luwr

Zamek średniowieczny, rezydencja królów Francji, muzeum od dwóch wieków, Luwr rozbudowuje się od przeszło 800 lat swojej historii. Począwszy od XII w. (1190 r.), od czasów Filipa Augusta, kiedy powstał pierwszy zamek obronny do roku 1870, Luwr rozrastał się na prawym brzegu Sekwany tworząc barierę między północną i południową częścią miasta.

Budowla stanowi punkt wyjścia dla perspektywy wschód - zachód przebiegającej poprzez szklaną piramidę, l'Arc du Caroussel, obelisk na Placu Zgody, Pola Elizejskie, Łuk Triumfalny aż do Wielkiego Łuku w dzielnicy Défense. Ostatnie dzieło architektoniczne wzbogacające pałac i ułatwiające dostęp rzeszom zwiedzających, to piramida autorstwa chińsko-amerykańskiego architekta Oeoh Ming Peia. Przez jednych podziwiana, krytykowana przez innych, tak jak swego czasu Wieża Eiffla, stanowi ona ultra-nowoczesny element na tle starego pałacu. Pałac zajmuje obszar 40 ha w samym sercu Paryża i posiada prawie 60.000 m2 powierzchni wystawowej, gdzie oglądać można eksponaty ilustrujące jedenaście tysiącleci cywilizacji i kultury.

Za czasów króla Ludwika XIV Luwr pustoszeje i przestaje powoli być rezydencją monarchów na rzecz podparyskiego Wersalu. W tym czasie powstaje idea stworzenia "pałacu sztuk", później "pałacu Muz" - muzeum, w którym można by obejrzeć kolekcje królewskie. Całkiem nowe pojęcie "muzeum" należy do tego samego nurtu myśli, co Encyklopedia i filozofia Oświecenia.

Muzeum powstaje ostatecznie w 1793 r. ufundowane przez Republikę Francuską i jest jedną z najstarszych europejskich instytucji tego typu. Kolekcje Luwru zgromadzone są w następujących działach :

Najbardziej znane dzieła sztuki, jakie można obejrzeć w Luwrze to Venus z Milo i Mona Lisa Leonarda da Vinci. Venus z Milo, odkryta w 1820 r. przez wieśniaka na wyspie Milo, stała się wzorcem kobiecej urody. Posąg mierzy ponad 2 m wysokości i ma oderwane ramiona. Wykonany jest z marmuru z Paros, który dodaje ciału bogini finezji i delikatności. Mona Lisa - Gioconda - Leonarda da Vinci, portret stworzony przez renesansowego geniusza włoskiego między 1503 a 1505 r. jest celem pielgrzymek licznych turystów. Przed tym niewielkim obrazem, osłoniętym pancernym szkłem gromadzi się zawsze tłum widzów. Leonardo tak bardzo upodobał sobie ten portret, że woził go wszędzie ze sobą. Przywiózł go też do Francji i sprzedał królowi Franciszkowi I. Mona Liza uważana jest za wzorzec malarstwa portretowego Renesansu, a jej tajemniczy uśmiech stanowi przedmiot dociekań wielu badaczy i admira-torów.

Łuk triumfalny

Ta monumentalna budowla wznosi się na gwiaździstym skrzyżowaniu Placu Charles de Gaulle. Budowę Łuku rozpoczęto na zlecenie Napoleona Bonaparte w 1806 r. dla uhonorowania Wielkiej Armii. Zakończono ją po 30 latach, za panowania Ludwika Filipa.

Łuk Triumfalny ma 50 m wysokości i 45 m szerokości. Zdobią go cztery płaskorzeźby. Najsłynniejsza z nich to "Marsylianka" autorstwa Rude`a.

W 1920 r. pod łukiem Triumfalnym złożono zwłoki nieznanego żołnierza, symbolizujące 1.390.000 Francuzów poległych w czasie I wojny światowej. Jest to pierwszy Grób Nieznanego Żołnierza na świecie. Wieczny ogień jest podsycany każdego wieczora. Na potężnych filarach wygrawerowano nazwy wielkich pól bitewnych oraz nazwiska 558 generałów, w tym 7 Polaków (Poniatowski, Dąbrowski, Zajączek, Kniaziewicz, Chlopicki, Sułkowski, Łazowski). 

Miasteczko Nauki i Przemysłu - La Villette

Miasteczko Nauki i Przemysłu, La Villette, to raj dla wszystkich zainteresowanych nauką i techniką. Znajduje się w XIX dzielnicy Paryża o tej samej nazwie. W sposób interesujący i przystępny można tu zapoznać się ze zjawiskami otaczającego świata, fizycznymi, chemicznymi, biologicznymi, astronomicznymi i wieloma innymi. Nauka połączona z rozrywką daje najlepsze rezultaty. Dlatego zawsze pełno tu dzieci, młodzieży a także ludzi dorosłych. Są to Paryżanie, którzy zwyczajnie chcą się czegoś nauczyć, jest też wielu turystów, gdyż park tego typu jest czymś wyjątkowym nie tylko w Europie, ale i na świecie.

Jeden dzień to za mało, aby zapoznać się z bogatą ofertą la Villette, ale nawet jeśli brakuje nam czasu, to warto spędzić tu chociaż kilka godzin.

Miasteczko powstało na terenie dawnych rzeźni, które zamknięto 1974 r., na powierzchni 55 ha. Otwarcie odbyło się 13 marca 1986 r., nocą, w czasie przelotu komety Halleya. Co roku La Villette odwiedza 3,5 miliona osób.

W kompleksie la Villette znajdują się także :

Muzeum d'Orsay

W gmachu dawnego dworca kolejowego otwarto w 1986 r.   państwowe  muzeum sztuki od 1848 do 1914 r. Zgromadzono w nim malarstwo, rzeźbę, a także architekturę oraz przedmioty sztuki dekoracyjnej - art déco.

Zrealizowano projekt pozwalający na zachowanie dawnej struktury dworca, a zarazem nadający budowli całkiem nowe funkcje. Jednak chyba najbardziej przyciągającą zwiedzających kolekcją są zbiory dzieł impresjonistów. Można tu zobaczyć niemal wszystkie słynne płótna począwszy od słynnej Impresji Claude`a Moneta, od której wziął nazwę cały nurt artystyczny (ilustracja znajduje się niżej), po Śniadanie na trawie Maneta czy Tancerki Degasa.

Wnętrza zostały urządzone przez zespół scenografów i architektów. Ściany wyłożono kamiennymi okładzinami. Wykorzystano oświetlenie naturalne i sztuczne dla wyeksponowania dzieł sztuki. Na zbiory Musée d'Orsay złożyły się kolekcje z trzech innych muzeów paryskich : z Luwru pochodzą dzieła artystów urodzonych po 1820 r., z muzeum Jeu de Paume - kolekcje impresjonistów i z muzeum Sztuki Nowoczesnej, które w 1976 r. przeniesiono do Centrum Pompidou, dzieła artystów urodzonych przed rokiem 1870. W przeciwieństwie do innych muzeów tego rodzaju, kolekcję poszerzono o meble, architekturę i fotografie.

Opera paryska

Największy teatr liryczny na świecie - 11.000 m2 powierzchni - może pomieścić 2.200 widzów oraz 450 aktorów i sta-tystów na scenie. Jest to także jeden z najciekawszych,  budynków pochodzących z czasów Napoleona III (budowa trwała od 1862 do 1875 r.). Jej fasada zawiera obfitość elementów charakterystycznych dla stylu eklektycznego tej epoki. Opera znajduje się na Placu Opery między bulwarami Haussmanna i Capucines. Najważniejszymi elementami wewnątrz gmachu są monumentalne schody, wielkie foyer i widownia. Wszystko ozdobione jest barwnymi marmurami, złoceniami i polichromiami. Poza spektaklem widzowie mogą podziwiać plafon wykonany przez Marca Chagalla. W budynku opery mieszczą się także muzeum i biblioteka.

Pałac Inwalidów

Pałac Inwalidów, kopuła i kościół pod wezwaniem św. Ludwika od Inwalidów, rozciągają się między Place Vauban i l'Esplanade des Invalides. Ten ogromny kompleks został zbudowany z polecenia króla Ludwika XIV w celu zapewnienia schronienia starym żołnierzom, inwalidom, którzy bardzo często w owych czasach stawali się żebrakami. Najpierw zbudowano pałac, w 1676 r., a następnie powstał kościół i kopuła. 

Przed pałacem, ustawiono 18 siedemnastowiecznych i osiemnastowiecznych armat z brązu, tzw. "baterię triumfalną", której używa się z okazji wyjątkowych wydarzeń. Fasada pałacu z majestatycznym portalem przedstawiającym Ludwika XIV w towarzystwie dwóch cnót -  Przezorności i Sprawiedliwości, liczy 196 m długości. Kopuła Inwalidów to arcydzieło klasycystyczne architekta Hardouin-Mansarta, zbudowane w latach 1679-1706. W blasku słońca lśni pokrywające ją złoto. Całość zbudowana jest na planie krzyża greckiego i odzwierciedla prostotę zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz. Bezpośrednio pod kopułą znajduje się krypta z sarkofagiem Napoleona Bonaparte. Kościół ten jest prawdziwym sanktuarium pamiątek napoleońskich. Są tu też grobowce innych członków jego rodziny oraz innych sławnych Francuzów, m. in. marszałków Vaubana i Focha.

Cesarz spoczywa w monumentalnym sarkofagu z czerwonego porfiru, w sześciu trumnach : pierwsza jest z białego żelaza, druga z mahoniu, trzecia i czwarta z ołowiu, piąta z hebanu, szósta dębowa. Sarkofag znajduje się w specjalnie urządzonej krypcie w kształcie koła, gdzie 12 kolosalnych  Wolności pilnuje swojego bohatera. Wielu turystów odwiedza kryptę, do której trzeba kupić bilet taki, jak na ilustracji powyżej.

W kompleksie Inwalidów można zwiedzić także Muzeum Armii, znajdujące się w pałacu. Turysta obejrzy tam wyjątkowe kolekcje broni, zbroi, mundurów i emblematów, przedmiotów osobistych Napoleona, pamiątek z I i II wojny światowej, ok. 1000 sztuk elementów artyleryjskich, unikalną kolekcję makiet dawnych pól bitewnych.

Plac Zgody

Plac Zgody powstał w połowie XVIII w. według projektu J.-A. Gabriela i na początku nosił nazwę Placu Ludwika XV, którego konny pomnik znajdował się na środku. Podczas Rewolucji Francuskiej miejsce zburzonego pomnika króla zastąpiła gilotyna. To tutaj stracili głowy król Ludwik XVI, jego żona, Maria Antonina, Danton, Madame Roland i Robespierre. Obecna nazwa placu istnieje od 1795 r. a wygląd zawdzięcza on pracom przeprowadzonym przez architekta Hittorfa w latach 1836-40. 

W 1836 r. na środku wzniesiono obelisk egipski, pochodzący z Luksoru i ofiarowany w 1831 r. Ludwikowi-Filipowi przez Mehementa Ali. Obelisk ma 23 m wysokości i pokryty jest hieroglifami ilustrującymi chwalebne przedsięwzięcia faraona Ramzesa II. Na rogach Placu Zgody znajduje się osiem pomników, symboli głównych miast Francji. Od strony północnej, u początku rue Royale zbudowano dwa pałace ozdobione kolumnami korynckimi, przenoszące niejako turystę do starożytnej Grecji...

Pola Elizejskie

"Aux Champs-Elysées, aux Champs-Elysées, au soleil, sous la pluie, à midi ou à minuit, il y a tout ce que vous voulez, aux Champs-Elysées... " "Na Polach Elizejskich na Polach Elizejskich, w słońcu, w deszczu, jest wszystko, czego tylko chcecie, na Polach Elizejskich..." - słowa tej piosenki francuskiej podsumowują wszystko, co można powiedzieć o tej słynnej, paryskiej ulicy. Jednak garść bardziej szczegółowych informacji nie zaszkodzi... Nazywane pompatycznie najpiękniejszą ulicą świata, Pola Elizejskie łączą Plac Zgody z Placem Charlesa de Gaulle`a. Liczą 71 m szerokości i 1880 m długości. Ulica wytyczona została jeszcze w XVII w. Obecnie niewielu ludzi zamieszkuje prywatne kamienice. Liczne biura gromadzą dynamicznych pracowników, luksusowe butiki kuszą zamożnych turystów, a kina amatorów srebrnego ekranu. Podczas świąt narodowych, Pola Elizejskie są miejscem uroczystych defilad. To także ulica wybierana chętnie przez róznego rodzaju demonstrantów.

Pont Neuf

Pont Neuf - Most Nowy - wbrew swojej nazwie jest najstarszym mostem Paryża, pochodzącym z epoki panowania królów Henryka III Walezego i Henryka IV, a więc z początków XVII w. Nowy, bo jak na owe czasy jego konstrukcja była całkiem rewolucyjna w porównaniu z mostami budowanymi wcześniej. Na wszystkich istniejących w owych czasach mostach budowano wysokie kamienice, zasłaniające widok rzeki. Na Pont Neuf tego nie zrobiono. Most dawał niczym nieskrępowany widok Sekwany. Paryżanie bardzo szybko docenili jego urodę i w ten sposób Pont Neuf stał się ulubionym miejscem spotkań i przechadzek.

Ratusz

Siedziba  władz miejskich, ratusz paryski, położony jest w centrum dużego placu. na którym przez przeszło pięć stuleci odbywały się egzekucje, na dawnym Place du Grève. Obecny budynek stoi na miejscu renesansowego gmachu z XVI w. spalonego w 1871 r. w czasie Komuny Paryskiej. Ratusz odbudowano w roku 1882 wzorując się na pierwowzorze. Imponujący i oryginalny, ratusz jest ozdobiony prawie 140 statuetkami rozmieszczonymi na jego czterech murach.

Święta Kaplica

Perełka  stylu gotyckiego, Święta Kaplica znajduje się w zespole Pałacu Sprawiedliwości, w samym sercu stolicy, niedaleko katedry Notre-Dame. Decyzję o jej budowie podjął Ludwik IX Święty w celu przechowywania Korony Cierniowej. Kaplicę konsekrowano w 1248 r.

Architektura budowli jest bardzo oryginalna. Święta Kaplica składa się z dwóch umieszczonych jedna na drugiej kaplic, kaplicy niskiej (dolnej) i kaplicy wysokiej (górnej). Gmach jest ozdobiony finezyjną, kamienną koronką. Całość ukoronowana jest strzelistą, ażurową wieżą o wysokości 75 m. Wysokość Kaplicy Niskiej wynosi tylko 7 m. Podzielona jest ona na trzy nawy. Dominują tu kolory polichromii : błękit, czerwień i złoto. Kaplica Wysoka, do której wchodzi się wewnętrznymi schodami, posiada tylko jedną nawę. Ma 17 metrów szerokości i 20,5 m wysokości. Ozdobiona jest ażurowymi marmurami, ale podziw budzą przede wszystkim ogromne witraże, mierzące przeszło 15 m wysokości. Piętnaście witraży, pochodzących z XIII w.,  przedstawia 1134 sceny biblijne i ma powierzchnię 618 m2.

Wieża Eiffla

Pojechać do Paryża i nie widzieć Wieży Eiffla? Niemożliwe! Ta metalowa konstrukcja widoczna jest niemal zewsząd. 

Wieża Eiffla została zbudowana z okazji 100-lecia Rewolucji Francuskiej i Wystawy Światowej w 1889 r. jako ilustracja dokonującej się w zawrotnym tempie rewolucji przemysłowej. Szkło i stal stały się nowymi materiałami budowlanymi, których zastosowanie było wskazane, aby nadać konstrukcji lekkości, dynamiki i nowoczesności. W ten sposób projekt inżyniera Gustawa Eiffla ucieleśnił przyszłe możliwości technicznej myśli ludzkości. Budowa jej trwała 600 dni, a otwarcie nastąpiło 31 marca 1889 r. 

Przez jednych przyjmowana jako symbol nowoczesności, przez innych, m. in. pisarza, Guy de Maupassanta, uważana za monstrum szpecące harmonijną zabudowę stolicy.

Gigantyczna budowla składa się z 15.000 elementów z metalu, zespawanych i połączonych 2,5 mln nitów. Waży 7 tysięcy ton i liczy ponad 300 m wysokości. Przez 40 lat Wieża Eiffla pozostawała najwyższą konstrukcją na ziemi. Na wierzchołek można wjechać przemyślną windą lub wejść pieszo pokonując prawie 1800 stopni. Wieża Eiffla ma trzy piętra. Pierwsze na wysokości 57, drugie 115, a trzecie 274 m. W pogodne dni widok rozciąga się na odległość 70 km.

Początkowo budowlę pomalowano na kolor pomarańczowy, który wyblakł z biegiem czasu, a po renowacji zainstalowano na wieży tysiące świateł. Na granatowym, nocnym tle paryskiego nieba, oświetlona wygląda jakby była zbudowana z czystego złota. U stóp budowli położone jest Pole Marsowe, dawniej miejsce, gdzie celebrowano święta państwowe, przekształcone obecnie w park, podzielony szerokimi alejami, z sadzawkami i klombami. Ten symbol Paryża, przyciągający codziennie tłumy turystów, stoi nieopodal innego znanego pomnika, a raczej jego repliki - Statui Wolności, podarunku Francuzów dla Amerykanów. Tutaj także wsławił się inż. Eiffel, konstruktor szkieletu pomnika. Replika znajduje się w Paryżu na Quai des Cygnès, w pobliżu innego charakterystycznego gmachu,  Radio France.

Indeks

Biuro podróży DOOKOŁA ŚWIATA - Mały przewodnik po zabytkach i ciekawych miejscach Paryża - Wydanie 1

Data wydania: 2005-06-25

Autor:


Wyszukiwarka