USTAWA z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym
Przepisy ogólne Art. 1. 1. Ustawa określa zasady podejmowania i wykonywania: 1) krajowego transportu drogowego, 2) międzynarodowego transportu drogowego, 3) niezarobkowego krajowego przewozu drogowego, 4) niezarobkowego międzynarodowego przewozu drogowego. 2. Ustawa określa również zasady działania Inspekcji Transportu Drogowego.
Art. 2. Na zasadzie wzajemności, o ile umowy międzynarodowe ratyfikowane przez
Art. 3. 1. Przepisów ustawy nie stosuje się do przewozu drogowego wykonywanego
1) przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie
2) o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony w
3) zespołów ratownictwa medycznego oraz w ramach usług transportu 2. Do przewozów drogowych wykonywanych: 1) w ramach powszechnych usług pocztowych,
2) w ramach usług polegających na przewozie odpadów komunalnych lub
3) przez podmioty nie będące przedsiębiorcami - stosuje się odpowiednio Art. 4. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) krajowy transport drogowy - podejmowanie i wykonywanie działalności
2) międzynarodowy transport drogowy - podejmowanie i wykonywanie działalności
3) transport drogowy - krajowy transport drogowy lub międzynarodowy transport
a) pojazdy samochodowe używane do przewozu są prowadzone przez
b) przedsiębiorca legitymuje się tytułem prawnym do dysponowania pojazdami
c) w przypadku przejazdu pojazdu załadowanego - rzeczy przewożone są
d) nie jest przewozem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w
5) niezarobkowy krajowy przewóz drogowy - przewóz na potrzeby własne
6) niezarobkowy międzynarodowy przewóz drogowy - przewóz na potrzeby 7) przewóz regularny - publiczny przewóz osób i ich bagażu:
a) wykonywany według rozkładu jazdy podanego przez przewoźnika drogowego
b) podczas którego wsiadanie i wysiadanie pasażerów odbywa się na
c) w którym należność za przejazd jest pobierana zgodnie z cennikiem opłat
d) wykonywany zgodnie z warunkami przewozu osób określonymi w zezwoleniu,
7a) komunikacja miejska - przewóz regularny wykonywany w ramach lokalnego a) miasta i gminy, b) miast albo miast i gmin sąsiadujących
- jeżeli zawarły porozumienie lub utworzyły związek międzygminny w sprawie
8) linia komunikacyjna - połączenie komunikacyjne na określonej drodze między
8a) przystanek - miejsce przeznaczone do wsiadania lub wysiadania pasażerów na
9) przewóz regularny specjalny - niepubliczny przewóz regularny określonej grupy
10) przewóz wahadłowy - wielokrotny przewóz zorganizowanych grup osób tam i z
a) każda grupa osób przewiezionych do miejsca docelowego wraca do miejsca
b) miejsce początkowe i miejsce docelowe oznaczają odpowiednio miejsce
11) przewóz okazjonalny - przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego,
12) przewóz kabotażowy - przewóz wykonywany pojazdem samochodowym
13) transport kombinowany - przewóz rzeczy, podczas którego samochód
a) pomiędzy punktem, gdzie rzeczy są załadowane, i najbliższą odpowiednią
b) wewnątrz promienia nie przekraczającego 150 km w linii prostej ze
14) międzynarodowy transport kombinowany - transport kombinowany, podczas
15) przewoźnik drogowy - przedsiębiorca uprawniony do wykonywania działalności
17) licencja - decyzja administracyjna wydana przez ministra właściwego do spraw
18) zezwolenie - decyzja administracyjna wydana przez ministra właściwego do
19) zezwolenie zagraniczne - dokument otrzymany na podstawie umowy
20) certyfikat kompetencji zawodowych - dokument potwierdzający posiadanie 21) uchyla się pkt 21;
Rozdział 2 Zasady podejmowania i wykonywania transportu drogowego
Art. 5. 1. Podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej
2. Licencji udziela się na czas oznaczony, nie krótszy niż 2 lata i nie dłuższy niż 50 3. Przedsiębiorcy udziela się licencji, z zastrzeżeniem art. 6, jeżeli:
1) członkowie organu zarządzającego osoby prawnej, osoby zarządzające spółką
a) zostały skazane prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwa umyślne:
b) wydano w stosunku do tych osób prawomocne orzeczenie zakazujące
a) 9 000 euro - na pierwszy pojazd samochodowy przeznaczony do transportu b) 5 000 euro - na każdy następny pojazd samochodowy,
4) przedsiębiorca osobiście wykonujący przewozy i zatrudnieni przez
5) posiada tytuł prawny do dysponowania pojazdem lub pojazdami
Art. 6. 1. Licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką udziela się
1) spełnia wymagania określone w art. 5 ust. 3 pkt 1 i 5 oraz w art. 39a ust. 1, a) spełniają wymagania określone w przepisach prawa o ruchu drogowym,
b) nie byli skazani za przestępstwa, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 4, a
c) posiadają zaświadczenie o ukończeniu szkolenia w zakresie transportu
2. Egzamin, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 lit. c), przeprowadzają komisje
4. Licencja, o której mowa w ust. 1, udzielana jest na określony pojazd i obszar 1) gminę,
2) gminy sąsiadujące - po uprzednim zawarciu przez nie porozumienia,
5. Dopuszcza się wykonywanie przewozu z obszaru określonego w licencji poza ten
6. Właściwe rady gmin i Rada m.st. Warszawy określają na dany rok kalendarzowy,
7. Niedotrzymanie terminu, o którym mowa w ust. 6, oznacza zachowanie
Art. 7. 1. Udzielenie, odmowa udzielenia, zmiana lub cofnięcie licencji następuje w drodze
2. Organem właściwym w sprawach udzielenia, odmowy udzielenia, zmiany lub
1) w krajowym transporcie drogowym - starosta właściwy dla siedziby 2) w przewozach taksówkowych:
a) na obszar, o którym mowa w art. 6 ust. 4 pkt 1 - wójt, burmistrz lub
b) na obszar, o którym mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 - wójt, burmistrz lub
c) na obszar, o którym mowa w art. 6 ust. 4 pkt 3 - prezydent m.st.
3) w międzynarodowym transporcie drogowym - minister właściwy do spraw Art. 8. 1. Licencji udziela się na pisemny wniosek przedsiębiorcy. 2. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać: 1) oznaczenie przedsiębiorcy, jego siedzibę i adres,
2) numer w rejestrze przedsiębiorców albo w ewidencji działalności 3) określenie rodzaju, zakresu i obszaru wykonywania transportu drogowego,
4) rodzaj i liczbę pojazdów samochodowych, którymi dysponuje przedsiębiorca 5) czas, na jaki licencja ma być udzielona. 3. Do wniosku o udzielenie licencji, z zastrzeżeniem ust. 4, należy dołączyć:
1) odpis z rejestru przedsiębiorców albo z ewidencji działalności gospodarczej, 3) kserokopię zaświadczenia o nadaniu numeru identyfikacji podatkowej (NIP),
4) kserokopię certyfikatu kompetencji zawodowych przedsiębiorcy lub osoby
5) zaświadczenie z rejestru skazanych stwierdzające niekaralność osób, o których
6) dokumenty potwierdzające spełnienie warunków, o których mowa w art. 5
7) oświadczenie o zamiarze zatrudnienia kierowców spełniających warunki, o
8) wykaz pojazdów samochodowych wraz z kserokopiami dowodów
4. Przy składaniu wniosku o udzielenie licencji, o której mowa w art. 6, nie dołącza
Art. 9. 1. Przedsiębiorca zamierzający podjąć działalność gospodarczą w zakresie
2. W postępowaniu o udzielenie promesy stosuje się odpowiednio przepisy Art. 10. 1. Wnioski o udzielenie licencji rozpatruje się według kolejności ich złożenia.
2. W razie niespełnienia przez przedsiębiorcę warunków, o których mowa w art. 5
3. Minister właściwy do spraw transportu, z zastrzeżeniem ust. 3a, odmawia 4. uchyla się ust. 4.
5. Minister właściwy do spraw transportu, po zasięgnięciu opinii polskich Art. 11. 1. W licencji określa się w szczególności: 1) numer ewidencyjny licencji, 2) organ, który udzielił licencji, 3) datę udzielenia licencji, 4) podstawę prawną, 5) przedsiębiorcę, jego siedzibę i adres, 6) zakres transportu drogowego, 7) rodzaj przewozów,
8) oznaczenie obszaru przewozów w krajowym lub międzynarodowym
2. Załącznikiem do licencji na międzynarodowy transport drogowy rzeczy jest wykaz
3. Organ udzielający licencji, o którym mowa w art. 7 ust. 2 pkt 3, wydaje jej wypis 5. uchyla się ust. 5;
Art. 12. 1. Licencja na krajowy transport drogowy uprawnia do wykonywania przewozów
2. Licencja na międzynarodowy transport drogowy uprawnia do wykonywania
2a. Licencja, o której mowa w ust. 2, uprawnia również do wykonywania
3. Licencja nie zastępuje zezwoleń wymaganych przepisami ustawy lub umów
Art. 13. 1. Licencji nie można odstępować osobom trzecim ani przenosić uprawnień z niej
2. Organ, który udzielił licencji, przenosi, w drodze decyzji administracyjnej,
1) śmierci osoby fizycznej posiadającej licencję i wstąpienia na jej miejsce
2) połączenia, podziału lub przekształcenia, zgodnie z odrębnymi przepisami,
3) przejęcia przez innego przedsiębiorcę w całości lub w części działalności w 3. Postępowanie, o którym mowa w ust. 2, wszczyna się na wniosek.
4. Minister właściwy do spraw transportu może, w drodze decyzji
2. Jeżeli zmiany, o których mowa w ust. 1, obejmują dane zawarte w licencji,
4. W przypadku zmiany licencji polegającej na zmianie wykazu numerów Art. 15. 1. Licencję cofa się: 1) w przypadku gdy:
a) nie spełnia wymagań uprawniających do wykonywania działalności w
b) przedsiębiorca nie podjął działalności objętej licencją w ciągu 6 miesięcy 2) jeżeli jej posiadacz: a) przestał spełniać wymagania uprawniające do jej udzielenia,
b) rażąco naruszył warunki określone w licencji lub inne warunki c) odstąpił licencję osobie trzeciej,
d) zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej objętej licencją, a w
e) rażąco narusza przepisy dotyczące czasu pracy kierowców lub kwalifikacji
3) jeżeli posiadacz licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką
2. Cofnięcie licencji w przypadkach określonych w ust. 1 pkt 2 lit. a, b, d oraz lit. e 3. Licencja może być cofnięta, jeżeli jej posiadacz:
1) nie przedstawił w wyznaczonym terminie informacji i dokumentów, o których
2) rażąco lub wielokrotnie narusza przepisy w zakresie dopuszczalnej masy,
3) zalega w regulowaniu, stwierdzonych decyzją ostateczną lub prawomocnym b) wobec kontrahenta,
4) samowolnie zmienia wskazania urządzeń pomiarowo-kontrolnych
4. Przedsiębiorca jest obowiązany zwrócić dokumenty, o których mowa w art. 11,
5. W przypadku cofnięcia licencji nie może być ona ponownie udzielona wcześniej niż 1) upływu okresu, na który została udzielona, 2) zrzeczenia się jej, z zastrzeżeniem ust. 3, 3) śmierci posiadacza licencji, z zastrzeżeniem ust. 4,
4) likwidacji albo postanowienia o upadłości przedsiębiorcy, któremu została 2. Przepis art. 15 ust. 4 stosuje się odpowiednio.
3. Przedsiębiorca nie może zrzec się licencji w przypadku wszczęcia postępowania
4. W razie śmierci osoby fizycznej posiadającej licencję organ, który jej udzielił, na
Art. 17. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, wzory:
2. Minister właściwy do spraw transportu może upoważnić, w drodze zarządzenia, |
Rozdział 3
Transport drogowy osób
Art. 18. 1. Wykonywanie przewozów regularnych i przewozów regularnych specjalnych
wymaga zezwolenia:
1) w krajowym transporcie drogowym - wydanego w zależności od zasięgu tych
przewozów odpowiednio przez:
a) wójta - na wykonywanie przewozów na liniach komunikacyjnych na
obszarze gminy,
b) burmistrza albo prezydenta miasta - na wykonywanie przewozów na liniach
komunikacyjnych w komunikacji miejskiej,
c) burmistrza albo prezydenta miasta, któremu powierzono to zadanie na mocy
porozumienia, o którym mowa w art. 4 pkt 7a - na wykonywanie
przewozów na liniach komunikacyjnych w komunikacji miejskiej w
granicach określonych w art. 4 pkt 7a lit. a albo lit. b,
d) burmistrza albo prezydenta miasta, będącego siedzibą związku
międzygminnego, o którym mowa w art. 4 pkt 7a - na wykonywanie
przewozów na liniach komunikacyjnych na obszarze gmin, które utworzyły
związek międzygminny,
e) starostę, w uzgodnieniu z wójtami, burmistrzami lub prezydentami miast
właściwymi ze względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej - na
wykonywanie przewozów na liniach komunikacyjnych na obszarze powiatu,
z wyłączeniem linii komunikacyjnych określonych w lit. a-d,
f) marszałka województwa, w uzgodnieniu ze starostami właściwymi ze
względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej - na wykonywanie
przewozów na liniach komunikacyjnych wykraczających poza obszar co
najmniej jednego powiatu, jednakże nie wykraczających poza obszar
województwa,
g) marszałka województwa właściwego dla siedziby albo miejsca zamieszkania
przedsiębiorcy, w uzgodnieniu z marszałkami województw właściwymi ze
względu na planowany przebieg linii komunikacyjnej - na wykonywanie
przewozów na liniach komunikacyjnych wykraczających poza obszar co
najmniej jednego województwa,
2. Wykonywanie przewozów wahadłowych i okazjonalnych w międzynarodowym
transporcie drogowym wymaga zezwolenia wydanego przez organ, o którym
mowa w ust. 1 pkt 2, z zastrzeżeniem ust. 3.
3. Nie wymaga zezwolenia wykonywanie przewozu okazjonalnego, jeżeli:
1) tym samym pojazdem samochodowym na całej trasie przejazdu przewozi się tę
samą grupę osób i dowozi się ją do miejsca początkowego albo
2) polega on na przewozie osób do miejsca docelowego, natomiast jazda powrotna
jest jazdą bez osób (podróżnych), albo
3) polega on na jeździe bez osób do miejsca docelowego i odebraniu oraz
przewiezieniu do miejsca początkowego grupy osób, która przez tego samego
przewoźnika drogowego została przewieziona na zasadzie określonej w pkt 2.
4. Organ wydający zezwolenia wydaje przedsiębiorcy wypis lub wypisy z zezwoleń w
liczbie określonej we wniosku przedsiębiorcy.
Art. 18a. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób, poza uprawnieniami
pasażerów do ulgowych przejazdów określonymi w odrębnych przepisach,
uwzględnia także uprawnienia pasażerów do innych ulgowych przejazdów, jeżeli
podmiot, który ustanawia te ulgi, ustali z przewoźnikiem, w drodze
umowy, warunki zwrotu kosztów stosowania tych ulg.
Art. 19. 1. Wykonywanie przez zagranicznego przewoźnika drogowego przewozu
kabotażowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wymaga zezwolenia na
przewóz kabotażowy wydanego przez ministra właściwego do spraw transportu.
Przepisy art. 22 ust. 1 stosuje się odpowiednio.
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, może być wydane na wniosek
zagranicznego przewoźnika drogowego pod warunkiem dołączenia do niego co
najmniej dwóch pozytywnych opinii polskich organizacji o
zasięgu ogólnokrajowym zrzeszających przewoźników drogowych.
Art. 19a. 1. Wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego osób na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przez zagranicznego przewoźnika drogowego
pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie
więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą wymaga zezwolenia ministra właściwego do
spraw transportu.
2. Przepis ust. 1 stosuje się również w przypadku przejazdu pojazdu
samochodowego bez osób podróżnych.
Art. 20. 1. W zezwoleniu określa się w szczególności:
1) warunki wykonywania przewozów,
2) przebieg trasy przewozów, w tym miejscowości, w których znajdują się
miejsca początkowe i docelowe przewozów,
3) miejscowości, w których znajdują się przystanki - przy przewozach
regularnych osób.
2. Minister właściwy do spraw transportu określi w drodze rozporządzenia wzór
zezwolenia, o którym mowa w art. 19a, oraz wzór zezwolenia i wypisu z
zezwolenia, o którym mowa w art. 18, uwzględniając zakres niezbędnych danych.
Art. 21. 1. Zezwolenie, o którym mowa w art. 18, wydaje się, na wniosek przedsiębiorcy,
na czas nie dłuższy niż:
1) 5 lat - na wykonywanie przewozów regularnych lub przewozów regularnych
specjalnych,
2) rok - na wykonywanie przewozów wahadłowych lub przewozów
okazjonalnych.
2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, dołącza się kserokopię licencji i
dokumenty, o których mowa w art. 22.
3. Po upływie okresu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, zezwolenie przedłuża się, na
wniosek przedsiębiorcy, na okres nie przekraczający 5 lat, o ile nie zaistniały
okoliczności, o których mowa w art. 23 pkt 2 i art. 24 ust.
Art. 22. 1. Do wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych w
krajowym transporcie drogowym dołącza się:
1) proponowany rozkład jazdy uwzględniający przystanki, godziny odjazdów
środków transportowych, długość linii komunikacyjnej, podaną w
kilometrach, i odległości między przystankami, kursy oraz liczbę pojazdów
niezbędnych do wykonywania codziennych przewozów, zgodnie z rozkładem
jazdy,
2) schemat połączeń komunikacyjnych z zaznaczoną linią komunikacyjną i
przystankami,
3) potwierdzenie uzgodnienia zasad korzystania z obiektów dworcowych i
przystanków, dokonanego z ich właścicielami lub zarządzającymi,
4) zobowiązanie do zamieszczania informacji o godzinach odjazdów na
tabliczkach przystankowych na przystankach,
5) cennik,
6) wykaz pojazdów z określeniem ich liczby oraz liczby miejsc, którymi
wnioskodawca zamierza wykonywać przewozy.
2. Do wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych w
międzynarodowym transporcie drogowym dołącza się:
1) rozkład jazdy uzgodniony z zagranicznym przewoźnikiem drogowym
przewidzianym do prowadzenia przewozów regularnych na danej linii
regularnej, uwzględniający przystanki, czas odjazdów i przyjazdów, przejścia
graniczne oraz długość linii regularnej podaną w kilometrach i odległości
między przystankami,
2) kopię umowy z zagranicznym przewoźnikiem drogowym o wspólnym
prowadzeniu linii regularnej,
3) harmonogram czasu pracy i odpoczynku kierowców,
4) schemat połączeń komunikacyjnych z zaznaczoną linią komunikacyjną i
przystankami,
5) cennik.
3. Do wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywanie przewozów wahadłowych i
okazjonalnych w międzynarodowym transporcie drogowym dołącza się:
1) przebieg trasy przewozu dla każdej grupy osób, uwzględniający miejsce
początkowe i docelowe przewozu, długość tej trasy podaną w kilometrach
oraz przejścia graniczne,
2) wykaz terminów przewozów,
3) schemat połączeń komunikacyjnych z zaznaczoną trasą przewozu,
4) kopię umowy między organizatorem przewozu a przewoźnikiem drogowym,
5) harmonogram czasu pracy i odpoczynku kierowców.
4. Do wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych
specjalnych w krajowym transporcie drogowym dołącza się:
1) informację określającą grupę osób, która będzie uprawniona do korzystania z
przewozu,
2) proponowany rozkład jazdy uwzględniający przystanki, godziny odjazdów i
przyjazdów środków transportowych, długość linii komunikacyjnej, podaną w
kilometrach, i odległości między przystankami oraz liczbę pojazdów
niezbędnych do wykonywania codziennych przewozów zgodnie z
rozkładem jazdy,
3) schemat połączeń komunikacyjnych z zaznaczoną linią komunikacyjną i
przystankami,
4) potwierdzenie uzgodnienia zasad korzystania z obiektów dworcowych i
przystanków innych niż zlokalizowane przy drogach publicznych, ustalone z ich
właścicielami lub zarządzającymi.
5. Do wniosku w sprawach, o których mowa w ust. 2 i 3, dołącza się informację
potwierdzającą przekazanie marszałkom właściwych województw schematu
połączeń komunikacyjnych z zaznaczoną trasą przewozu.
Art. 22a. 1. Organy, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1:
1) odmawiają udzielenia lub zmiany zezwolenia na wykonywanie przewozów
regularnych w krajowym transporcie drogowym w przypadku, gdy
wnioskodawca nie jest w stanie świadczyć usług będących przedmiotem
wniosku, korzystając z pojazdów pozostających w jego bezpośredniej
dyspozycji,
2) mogą odmówić udzielenia lub zmiany zezwolenia na wykonywanie
przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym w przypadku
wystąpienia jednej z następujących okoliczności:
a) zostanie wykazane, że projektowana linia regularna stanowić będzie
zagrożenie dla już istniejących linii regularnych z wyjątkiem sytuacji, kiedy
linie te są obsługiwane tylko przez jednego przewoźnika lub przez jedną
grupę przewoźników,
b) zostanie wykazane, że wydanie zezwolenia ujemnie wpłynie na
rentowność porównywalnych usług kolejowych na liniach bezpośrednio
związanych z trasą usług drogowych,
c) wnioskodawca nie wykonuje, na skutek okoliczności zależnych od niego,
krajowych przewozów regularnych na innych obsługiwanych liniach
komunikacyjnych co najmniej przez 7 dni,
d) wnioskodawca nie przestrzega warunków określonych w posiadanym już
zezwoleniu lub wykonuje przewozy niezgodnie z posiadanym zezwoleniem.
2. Organy, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 1, mogą odmówić udzielenia
zezwolenia lub zmiany zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych
specjalnych w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 oraz pkt 2 lit. a i d.
3. Podjęcie decyzji w sprawie wydania nowego lub zmiany istniejącego
zezwolenia na linie komunikacyjne o długości do 100 km, w szczególności w
zakresie zwiększenia pojemności pojazdów, częstotliwości ich kursowania,
zmiany godzin odjazdów z poszczególnych przystanków powinno być
poprzedzone analizą sytuacji rynkowej w zakresie regularnego
przewozu osób.
4. Za czynności związane z opracowaniem analizy, o której mowa w ust. 3,
organ właściwy do spraw zezwoleń pobiera opłatę od wnioskodawcy.
5. Analizę, o której mowa w ust. 3, przeprowadza organ właściwy do spraw
zezwoleń co najmniej raz w roku z uwzględnieniem:
1) istniejącej komunikacji, w tym rodzaju pojazdów, godzin ich odjazdów lub
częstotliwości kursów oraz ich dostosowanie do potrzeb społecznych,
2) dotychczasowego wywiązywania się przewoźników posiadających
zezwolenia z realizacji przewozów i stosowanych taryf,
3) przewidywanych zmian w natężeniu przewozu podróżnych,
4) miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy lub planu
zagospodarowania przestrzennego województwa.
6. Organ przeprowadzający analizę, o której mowa w ust. 3, zasięga opinii w
sprawie proponowanych zmian w zakresie udzielanych lub zmienianych
zezwoleń od organizacji konsumentów.
7. Organy, o których mowa w art. 18 ust. 1, mogą realizować zadania,
o których mowa w ust. 3, poprzez własne jednostki lub inne
wyspecjalizowane podmioty.
8. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze
rozporządzenia, stawki opłat uiszczanych przez przewoźników drogowych za
czynności określone w ust. 3 w wysokości nie wyższej niż 5 zł za każde
1000 km planowanego rocznego przebiegu danej linii komunikacyjnej
oraz nie mniejszej niż 100 zł za daną linię komunikacyjną, mając na uwadze
ilość linii komunikacyjnych oraz stopień zaspokojenia potrzeb
przewozowych, a także sytuację rynkową na danym terenie w zakresie
regularnego przewozu osób.
Art. 23. Minister właściwy do spraw transportu:
1) odmawia udzielenia zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych w
międzynarodowym transporcie drogowym, gdy:
a) wnioskodawca nie jest w stanie świadczyć usług będących przedmiotem
wniosku, korzystając ze sprzętu pozostającego w jego bezpośredniej
dyspozycji,
b) projektowana linia regularna będzie stanowiła bezpośrednie zagrożenie dla
istnienia już zatwierdzonych linii regularnych, z wyjątkiem sytuacji, kiedy linie te
są obsługiwane tylko przez jednego przewoźnika lub przez jedną grupę
przewoźników,
c) zostanie wykazane, iż wydanie zezwolenia poważnie wpłynęłoby na
rentowność porównywalnych usług kolejowych na liniach bezpośrednio
związanych z trasą usług drogowych,
d) można wywnioskować, że usługi wymienione we wniosku są nastawione
tylko na najbardziej dochodowe spośród usług istniejących na
danych trasach,
2) może odmówić udzielenia zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych,
wahadłowych lub okazjonalnych w międzynarodowym transporcie drogowym,
gdy przedsiębiorca:
a) nie przestrzega warunków określonych w posiadanym już zezwoleniu,
b) nie wykonuje, na skutek okoliczności zależnych od niego, przewozów
regularnych co najmniej przez 3 miesiące,
c) wykonuje przewozy bez wymaganego zezwolenia.
Art. 24. 1. Zezwolenie zmienia się na wniosek jego posiadacza w razie zmiany:
1) oznaczenia przedsiębiorcy,
2) siedziby i adresu przedsiębiorcy.
2. Zezwolenie może być zmienione na wniosek jego posiadacza w razie zmiany:
1) przebiegu linii regularnej,
2) zagranicznego przewoźnika drogowego, z którym zawarto umowę o wspólnym
prowadzeniu linii regularnej w międzynarodowym transporcie drogowym.
3. Zezwolenie wygasa w razie:
1) zrzeczenia się zezwolenia, z zastrzeżeniem ust. 6,
2) upływu terminu określonego w zezwoleniu,
3) wystąpienia okoliczności, o których mowa w art. 16 ust. 1.
4. Zezwolenie cofa się w razie:
1) cofnięcia licencji,
2) naruszenia lub zmiany warunków, na jakich zezwolenie zostało wydane oraz
określonych w zezwoleniu,
3) niewykonywania przez przedsiębiorcę, na skutek okoliczności zależnych od
niego, przewozów regularnych co najmniej przez 3 miesiące,
4) odstąpienia zezwolenia osobie trzeciej, przy czym nie jest odstąpieniem
zezwolenia powierzenie wykonania przewozu innemu przewoźnikowi, o którym
mowa w art. 5 ustawy z 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe
(DzU z 2000 r. nr 50, poz. 601, z 2001 r. nr 125, poz. 1371 oraz
z 2002 r. nr 113, poz. 984 i nr 130, poz. 1112).
5. W razie cofnięcia zezwolenia wniosek o ponowne wydanie zezwolenia nie
może być rozpatrzony wcześniej niż po upływie 3 lat od dnia, w którym
decyzja o cofnięciu stała się ostateczna.
6. Przedsiębiorca nie może zrzec się zezwolenia w przypadku wszczęcia
postępowania o cofnięcie zezwolenia.
Art. 25. 1. Minister właściwy do spraw transportu wydaje przewoźnikowi drogowemu
zezwolenie zagraniczne na przewóz osób pod warunkiem posiadania przez
niego odpowiedniej licencji.
2. Minister właściwy do spraw transportu:
1) odmawia wydania zezwolenia zagranicznego w razie braku możliwości
zapewnienia wystarczającej liczby zezwoleń,
2) odmawia wydania zezwolenia zagranicznego w przypadkach, o których
mowa w art. 15 ust. 1,
3) może odmówić wydania zezwolenia zagranicznego w przypadkach, o których
mowa w art. 15 ust. 3.
Art. 26. Minister właściwy do spraw transportu, mając na względzie usprawnienie procedur
wydawania zezwoleń zagranicznych, może upoważnić do wydawania tych
dokumentów:
1) w drodze zarządzenia - kierownika jednostki, o którym mowa w art. 17 ust. 2,
na określonych warunkach,
2) w drodze rozporządzenia - polskie organizacje o zasięgu ogólnokrajowym
zrzeszające międzynarodowych przewoźników drogowych, uwzględniając w
szczególności właściwe zabezpieczenie tych dokumentów uniemożliwiające
dostęp osób niepowołanych, wyposażenie pomieszczeń w urządzenia
gwarantujące bezpieczeństwo przechowywanych dokumentów, ubezpieczenie
od wszelkiego ryzyka oraz sposób rozliczania się w przypadku zaginięcia,
zniszczenia lub utraty tych dokumentów.
Art. 27. Przy wykonywaniu przewozów wahadłowych i okazjonalnych w
międzynarodowym transporcie drogowym wymagany jest formularz jazdy
zawierający w szczególności dane dotyczące oznaczenia przedsiębiorcy,
numeru rejestracyjnego pojazdu, rodzaju usługi, miejsca początkowego i miejsca
docelowego przewozu drogowego oraz listę imienną przewożonych osób.
Rozdział 4
Transport drogowy rzeczy
Art. 28. 1. Wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego rzeczy na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przez zagranicznego przewoźnika drogowego wymaga
zezwolenia ministra właściwego do spraw transportu, o ile umowy
międzynarodowe nie stanowią inaczej.
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, może być udzielone na okres nie
przekraczający danego roku kalendarzowego.
3. Przepisy ust. 1 i ust. 2 stosuje się również w przypadku przejazdu pojazdu
samochodowego bez ładunku.
Art. 29. 1. Wykonywanie przez zagranicznego przewoźnika przewozu kabotażowego na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wymaga uzyskania zezwolenia, które wydaje
minister właściwy do spraw transportu, o ile umowy międzynarodowe nie
stanowią inaczej.
2. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, może być wydane na wniosek
zagranicznego przewoźnika pod warunkiem dołączenia do niego
co najmniej dwóch pozytywnych opinii polskich organizacji o zasięgu
ogólnokrajowym zrzeszających przewoźników drogowych.
Art. 30. 1. Minister właściwy do spraw transportu wydaje przewoźnikowi drogowemu
zezwolenie zagraniczne na przewóz rzeczy pod warunkiem posiadania przez niego
odpowiedniej licencji.
2. Przepis art. 25 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
Art. 31. Wykonywanie międzynarodowego transportu kombinowanego nie wymaga
posiadania zezwolenia zagranicznego ani zezwolenia polskiego przez
przewoźnika zagranicznego, jeżeli w umowach międzynarodowych, którymi
Rzeczpospolita Polska jest związana, przewidziano wzajemne zwolnienie w tym
zakresie.
Art. 32. Minister właściwy do spraw transportu, mając na względzie usprawnienie procedur
wydawania zezwoleń zagranicznych, może upoważnić do wydawania tych
dokumentów:
1) w drodze zarządzenia - kierownika jednostki, o którym mowa w art. 17 ust. 2, na
określonych warunkach,
2) w drodze rozporządzenia - polskie organizacje o zasięgu ogólnokrajowym
zrzeszające międzynarodowych przewoźników drogowych, uwzględniając w
szczególności właściwe zabezpieczenie tych dokumentów uniemożliwiające
dostęp osób niepowołanych, wyposażenie pomieszczeń w urządzenia
gwarantujące bezpieczeństwo przechowywanych dokumentów, ubezpieczenie
od wszelkiego ryzyka oraz sposób rozliczania się w przypadku zaginięcia,
zniszczenia lub utraty tych dokumentów.
Rozdział 5
Przewozy na potrzeby własne
Art. 33. 1. Przewozy drogowe na potrzeby własne mogą być wykonywane po uzyskaniu
zaświadczenia potwierdzającego zgłoszenie przez przedsiębiorcę prowadzenia
przewozów drogowych jako działalności pomocniczej w stosunku do jego
podstawowej działalności gospodarczej.
2. Obowiązek uzyskania zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy
przewozów drogowych wykonywanych:
1) w ramach powszechnych usług pocztowych,
2) przez podmioty nie będące przedsiębiorcami, o których mowa w art. 3 ust. 2
pkt 3, z tym że w przypadku działalności wytwórczej w rolnictwie dotyczącej
upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa,
leśnictwa i rybactwa śródlądowego obowiązek uzyskania zaświadczenia nie
dotyczy rolnika w rozumieniu przepisów ustawy z 20 grudnia 1990 r. o
ubezpieczeniu społecznym rolników (DzU z 1998 r. nr 7, poz. 25, nr 106,
poz. 668 i nr 117, poz. 756, z 1999 r. nr 60, poz. 636, z 2000 r. nr 45,
poz. 531, z 2001 r. nr 73, poz. 764, z 2002 r. nr 113, poz. 984 oraz
z 2003 r. nr 45, poz. 391),
3) przez przedsiębiorców posiadających uprawnienia do wykonywania transportu
drogowego.
3. Zaświadczenie, o którym mowa w ust. 1, powinno zawierać: oznaczenie
przedsiębiorcy, jego siedzibę (miejsce zamieszkania) i adres, numer w rejestrze
przedsiębiorców albo w ewidencji działalności gospodarczej, rodzaj i zakres
wykonywania przewozów drogowych na potrzeby własne oraz rodzaj i liczbę
pojazdów samochodowych.
3a. Zaświadczenie na krajowy niezarobkowy przewóz drogowy uprawnia do
wykonywania przewozów wyłącznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
3b. Zaświadczenie na międzynarodowy niezarobkowy przewóz drogowy
uprawnia do wykonywania przewozów z przekroczeniem granicy
Rzeczypospolitej Polskiej. Zaświadczenie to uprawnia również do wykonywania
niezarobkowego przewozu drogowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
zgodnie z rodzajem przewozów w nim określonych.
4. Wniosek o wydanie zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać
informacje i dokumenty określone w art. 8 ust. 2 pkt 1- 4 i ust. 3 pkt 1- 3, 7 i
pkt 8.
4a. Przepis art. 14 ust. 1 stosuje się odpowiednio.
5. Zaświadczenie oraz wypis lub wypisy z zaświadczenia wydaje właściwy dla
siedziby przedsiębiorcy starosta na okres do 5 lat.
6. W przypadku wykonywania przewozów, o których mowa w ust. 1, niezgodnie z
wydanym zaświadczeniem, właściwy organ odmawia wydania nowego
zaświadczenia przez okres 3 lat od dnia upływu ważności posiadanego
zaświadczenia.
7. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, wzór
zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1, oraz wypisu z tego zaświadczenia.
Art. 34. 1. Wykonywanie międzynarodowego przewozu drogowego na potrzeby własne
może wymagać uzyskania odpowiedniego zezwolenia, jeżeli
umowy międzynarodowe, którymi Rzeczpospolita Polska jest związana,
tak stanowią.
2. Do wniosku o wydanie zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, przedsiębiorca, z
zastrzeżeniem art. 33 ust. 2, obowiązany jest dołączyć zaświadczenie określone w
art. 33 ust. 1.
3. Przepis art. 25 oraz art. 30 ust. 1 stosuje się odpowiednio.
4. Przy wykonywaniu międzynarodowego przewozu drogowego osób na potrzeby
własne jest wymagany formularz jazdy, o którym mowa w art. 27.
5. Minister właściwy do spraw transportu prowadzi rejestr pojazdów i
przedsiębiorców wykonujących międzynarodowy przewóz drogowy na
potrzeby własne z zastrzeżeniem ust. 6.
6. Minister właściwy do spraw transportu może upoważnić, w drodze zarządzenia,
kierownika jednostki, o którym mowa w art. 17 ust. 2, do prowadzenia rejestru,
o którym mowa w ust. 5.
7. Minister właściwy do spraw transportu odmawia wydania zezwolenia na
wykonywanie międzynarodowego przewozu drogowego na potrzeby własne
przez okres 3 lat od dnia stwierdzenia wykonywania przewozu niezgodnie
z wydanym zaświadczeniem.
Rozdział 6
Zwolnienie z obowiązku uzyskania zezwolenia
Art. 35. 1. Przedsiębiorca wykonujący transport drogowy może być zwolniony z obowiązku
uzyskania zezwolenia w przypadku wykonywania przez niego przewozów w
ramach pomocy humanitarnej, medycznej lub w przypadku klęski żywiołowej.
2. Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, następuje, w drodze decyzji
administracyjnej, wydanej przez ministra właściwego do spraw transportu.
3. Przedsiębiorca wykonujący transport drogowy jest zwolniony z obowiązku
uzyskania zezwolenia, jeżeli umowy międzynarodowe, którymi Rzeczpospolita
Polska jest związana, tak stanowią.
Art. 36. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
dokumenty potwierdzające wykonywanie przez przedsiębiorcę przewozów,
o których mowa w art. 35 ust. 1.
Rozdział 7
Warunki i tryb uzyskiwania certyfikatów kompetencji zawodowych
Art. 37. 1. Uzyskanie certyfikatu kompetencji zawodowych wymaga wykazania się wiedzą
lub praktyką niezbędnymi do wykonywania działalności gospodarczej w
zakresie transportu drogowego, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Osoby legitymujące się co najmniej 5-letnią praktyką przedsiębiorcy
wykonującego działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego lub
zarządzania przedsiębiorstwem wykonującym taką działalność otrzymują
certyfikat kompetencji zawodowych po uzyskaniu pozytywnego wyniku
testu z wiedzy, potwierdzającego kompetencje zawodowe.
3. Do wykonywania międzynarodowego transportu drogowego wymagane jest
ponadto wykazanie się znajomością zagadnień w zakresie obowiązujących
międzynarodowych umów i przepisów transportowych, przepisów celnych oraz
warunków i dokumentów wymaganych do wykonywania międzynarodowego
transportu drogowego.
4. Certyfikat kompetencji zawodowych w międzynarodowym transporcie
drogowym osób jest jednocześnie certyfikatem kompetencji
zawodowych w krajowym transporcie drogowym osób.
5. Certyfikat kompetencji zawodowych w międzynarodowym transporcie
drogowym rzeczy jest jednocześnie certyfikatem kompetencji
zawodowych w krajowym transporcie drogowym rzeczy.
Art. 38. 1. Sprawdzianem znajomości zagadnień, o których mowa w art. 37 ust. 1 i ust. 3,
jest egzamin pisemny zdany przed komisją egzaminacyjną.
2. Minister właściwy do spraw transportu wyznacza jednostki certyfikujące,
akredytowane zgodnie z odrębnymi przepisami, przy których działają komisje
egzaminacyjne.
3. Jednostki, o których mowa w ust. 2, wydają certyfikaty kompetencji
zawodowych i przekazują informacje o ich wydaniu do centralnego rejestru
tych certyfikatów prowadzonego przez ministra właściwego do spraw transportu.
Art. 39. 1. Minister właściwy do spraw transportu określi w drodze rozporządzenia:
1) zakres zagadnień objętych egzaminem, o którym mowa w art. 38 ust. 1, oraz
jego formę,
2) jednostki certyfikujące, o których mowa w art. 38 ust. 2 i 3,
3) wymagania kwalifikacyjne dotyczące członków komisji egzaminacyjnej i
jej skład,
4) wzory certyfikatów kompetencji zawodowych w:
a) krajowym transporcie drogowym osób,
b) międzynarodowym transporcie drogowym osób,
c) krajowym transporcie drogowym rzeczy,
d) międzynarodowym transporcie drogowym rzeczy.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, określa się odrębnie zakres oraz
formę testu z wiedzy dla osób, o których mowa w art. 37 ust. 2.
Rozdział 7a
Kierowcy wykonujący transport drogowy lub przewozy na potrzeby własne
Art. 39a. 1. Przewoźnik drogowy może zatrudnić kierowcę, jeżeli osoba ta:
1) ukończyła 21 lat z zastrzeżeniem ust. 2,
2) posiada odpowiednie uprawnienie do kierowania pojazdem samochodowym
określone w ustawie z 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym,
3) ukończyła odpowiedni kurs dokształcający kierowców, o którym mowa w
art. 39b ust. 1,
4) nie ma przeciwwskazań zdrowotnych do pracy na stanowisku kierowcy,
5) nie ma przeciwwskazań psychologicznych do pracy na stanowisku kierowcy.
2. Wymaganie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie dotyczy kierowcy
wykonującego transport drogowy rzeczy pojazdem samochodowym lub
zespołem pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej od 3,5 t do 7,5 t.
Art. 39b. 1. Osoba ubiegająca się o zatrudnienie po raz pierwszy na stanowisku kierowcy
wykonującego transport drogowy jest obowiązana ukończyć
kurs dokształcający:
1) kierowców przewożących rzeczy - dla kierowców pojazdów
samochodowych konstrukcyjnie przystosowanych do przewozu rzeczy,
2) kierowców przewożących osoby - dla kierowców pojazdów
samochodowych przeznaczonych konstrukcyjnie do przewozu
powyżej 5 osób łącznie z kierowcą.
2. Kursy dokształcające, o których mowa w ust. 1, zwane dalej „kursami”, są
prowadzone przez wojewódzkie ośrodki ruchu drogowego, o których mowa w
przepisach ustawy z 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym.
3. Wojewódzki ośrodek ruchu drogowego przy organizacji i realizacji kursów jest
zobowiązany do współpracy z organizacjami zrzeszającymi kierowców i
przewoźników drogowych o zasięgu ogólnokrajowym.
4. Współpraca, o której mowa w ust. 3, obejmuje zwłaszcza uzgodnienie
szczegółowego programu kursu oraz warunków i miejsca jego przeprowadzenia.
5. Dyrektor wojewódzkiego ośrodka ruchu drogowego potwierdza ukończenie
kursu przez wydanie zaświadczenia o jego ukończeniu, a także
prowadzi rejestr osób przeszkolonych i wydanych zaświadczeń.
6. Nadzór nad prowadzeniem kursów sprawuje wojewoda. W ramach nadzoru
wojewoda może:
1) kontrolować sposób prowadzenia kursów oraz dokumentację z
nimi związaną,
2) zawiesić prowadzenie kursów do czasu usunięcia stwierdzonych
nieprawidłowości.
7. Minister właściwy do spraw transportu, określi, w drodze rozporządzenia,
ramowy program kursów, o których mowa w ust. 1, minimalny czas
ich trwania, wzór zaświadczenia oraz rejestru, o których mowa w ust. 5,
mając na względzie podniesienie kwalifikacji zawodowych kierowców
wykonujących transport drogowy.
Art. 39c. 1. Kierowca wykonujący transport drogowy podlega badaniom lekarskim
przeprowadzanym w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań
zdrowotnych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy.
2. Badania lekarskie, o których mowa w ust. 1, są wykonywane, z zastrzeżeniem
ust. 3, w zakresie i na zasadach określonych w przepisach ustawy z 26 czerwca
1974 r. - Kodeks pracy (DzU z 1998 r. nr 21, poz. 94, z późn. zm. 2*), zwany
dalej „Kodeksem pracy”, z tym że badania okresowe przeprowadza się
do czasu ukończenia przez kierowcę:
1) 55 lat - co 5 lat,
2) od 56 lat do 65 lat - co 2 lata,
3) powyżej 65. roku - corocznie.
3. Zakres badań lekarskich, o których mowa w ust. 1, obejmuje ponadto ustalenie
istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami,
zgodnie z ustawą z 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym.
4. Badania lekarskie, o których mowa w ust. 1, wykonują lekarze uprawnieni do
wykonywania badań profilaktycznych, o których mowa w przepisach Kodeksu
pracy i posiadający dodatkowo uprawnienia do przeprowadzania badań
lekarskich kandydatów na kierowców i kierowców określone w
odrębnych przepisach.
Art. 39d. 1. Kierowca wykonujący transport drogowy podlega badaniom psychologicznym
przeprowadzanym w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań
psychologicznych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy.
2. Badania psychologiczne, o których mowa w ust. 1, są wykonywane:
1) w wieku do 55 lat - co 5 lat,
2) w wieku od 56 lat do 65 lat - co 2 lata,
3) powyżej 65. roku życia - corocznie.
3. Badania psychologiczne, o których mowa w ust. 1, są wykonywane w zakresie i
na zasadach określonych dla kierowców w ustawie z 20 czerwca 1997 r. -
Prawo o ruchu drogowym.
Art. 39e. 1. Przewoźnik drogowy jest obowiązany do:
1) kierowania kierowców na badania lekarskie i psychologiczne, o których
mowa odpowiednio w art. 39e i 39d,
2) pokrywania kosztów badań lekarskich i psychologicznych,
3) przechowywania przez cały okres zatrudnienia kierowcy orzeczeń lekarskich i
psychologicznych oraz zaświadczeń o ukończeniu kursów dokształcających,
jeżeli kursy te są wymagane,
4) prowadzenia dokumentacji dotyczącej pracy kierowcy, a w szczególności
pojazdów, którymi kierowca wykonywał przewozy, oraz
czasu pracy kierowcy; przepis ten dotyczy dokumentacji prowadzonej
niezależnie od ewidencji czasu pracy, o której mowa w art. 12911
Kodeksu pracy,
5) przekazania kierowcy z chwilą rozwiązania stosunku pracy orzeczeń i
zaświadczeń, o których mowa w pkt 3, oraz wyciągu z dokumentacji, o
której mowa w pkt 4,
6) wystawienia kierowcy zaświadczenia poświadczającego jego zatrudnienie
oraz spełnianie wszystkich wymagań określonych ustawą.
2. Spełnienie przez przedsiębiorcę będącego pracodawcą obowiązku, o którym
mowa w ust. 1 pkt 1, uznaje się za równoznaczne ze spełnieniem obowiązków
pracodawcy w zakresie wykonywania wstępnych i okresowych
badań lekarskich, o których mowa w art. 229 § 1 i 2 Kodeksu pracy.
3. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy sposób postępowania z dokumentacją związaną z pracą kierowcy
oraz ustali wzory stosowanych dokumentów, w tym wzór zaświadczenia, o
którym mowa w ust. 1 pkt 6, uwzględniając zakres niezbędnych informacji.
Art. 39f. Wymagania, o których mowa:
1) w art. 39a -39e, stosuje się odpowiednio do przedsiębiorcy osobiście
wykonującego transport drogowy lub osób wykonujących osobiście przewozy
na rzecz tego przedsiębiorcy,
2) w art. 39a ust. 1 pkt 2, 4 i 5 oraz art. 39e-39e, stosuje się odpowiednio do
przedsiębiorcy osobiście wykonującego przewozy na potrzeby własne lub
kierowcy przez niego zatrudnionego.
Rozdział 8
Opłaty
Art. 40. Przedsiębiorca podejmujący i wykonujący transport drogowy jest obowiązany do
ponoszenia opłat za:
1) czynności administracyjne określone w ustawie,
2) przeprowadzenie egzaminu, o którym mowa w art. 38 ust. 1,
3) wydanie certyfikatu kompetencji zawodowych, o którym mowa w art. 38 ust. 3.
Art. 41. 1. Opłaty za czynności administracyjne pobiera się z tytułu:
1) udzielenia licencji lub zmiany licencji, wydania wypisu z licencji, wydania
wtórnika licencji, przeniesienia uprawnień wynikających z licencji oraz
wyrażenia zgody na wykonywanie uprawnień wynikających z licencji,
2) wydania zezwolenia lub zmiany zezwolenia, wydania wypisu z zezwolenia na
wykonywanie przewozu regularnego, przewozu regularnego specjalnego,
przewozu wahadłowego lub przewozu okazjonalnego,
3) wydania zezwolenia na przewóz kabotażowy,
4) wydania zezwolenia zagranicznego,
5) wydania zaświadczenia lub zmiany zaświadczenia, wydania wypisu z
zaświadczenia o zgłoszeniu działalności w zakresie przewozów na potrzeby
własne,
6) wydania zezwolenia zagranicznemu przewoźnikowi na wykonanie na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej przewozu w międzynarodowym transporcie
drogowym osób pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do
przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.
2. Opłaty, o których mowa w ust. 1, pobierają organy dokonujące tych czynności.
3. Opłaty, o których mowa w art. 40 pkt 2 i pkt 3, pobiera jednostka, o której
mowa w art. 38 ust. 2 i 3.
4. Minister właściwy do spraw transportu może, w drodze rozporządzenia,
upoważnić, na określonych warunkach, do pobierania opłat za czynności
administracyjne w międzynarodowym transporcie drogowym, o których mowa
w ust. 1 pkt 1, 4 i 6, jednostkę określoną w art. 17 ust. 2 lub
polskie organizacje o zasięgu ogólnokrajowym zrzeszające międzynarodowych
przewoźników drogowych, mając na względzie usprawnienie procedur
pobierania opłat.
Art. 42. 1. Przedsiębiorcy wykonujący transport drogowy na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej oraz wykonujący przewozy na potrzeby własne są obowiązani do
uiszczania opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych,
której maksymalna wysokość nie może być wyższa niż równowartość 800 euro
rocznie, z wyłączeniem:
1) przedsiębiorców wykonujących transport drogowy taksówką,
2) przejazdów po autostradach płatnych,
3) transportu kombinowanego,
4) komunikacji miejskiej,
5) zakładów pracy chronionej lub zakładów aktywności zawodowej.
2. Stawki opłaty, o której mowa w ust. 1, uzależnione są od:
1) czasu przejazdu po drogach krajowych,
2) rodzaju pojazdu samochodowego,
3) dopuszczalnej masy całkowitej oraz liczby osi i emisji spalin pojazdu
samochodowego.
3. Opłata, o której mowa w ust. 1, może być w szczególności wnoszona w:
1) jednostce, o której mowa w art. 17 ust. 2,
2) granicznych urzędach celnych,
3) urzędach celnych wewnątrz kraju,
4) stacjach benzynowych, z zastrzeżeniem ust. 4,
5) polskich organizacjach zrzeszających przewoźników drogowych o zasięgu
ogólnokrajowym, z zastrzeżeniem ust. 5.
4. Przedsiębiorcy prowadzący stacje benzynowe mogą pobierać wyłącznie opłatę
dobową, siedmiodniową i miesięczną po zawarciu porozumień z jednostką,
o której mowa w art. 17 ust. 2.
5. Polskie organizacje zrzeszające przewoźników drogowych o zasięgu
ogólnokrajowym mogą pobierać opłatę po zawarciu porozumień z jednostką,
o której mowa w art. 17 ust. 2.
6. W porozumieniach, o których mowa w ust. 4 i ust. 5, określa się w szczególności:
1) sposób zabezpieczenia przekazywanych kart opłaty drogowej uniemożliwiający
dostęp do nich osobom niepowołanym,
2) wyposażenie w odpowiednie urządzenia gwarantujące zabezpieczenie przed
zaginięciem, zniszczeniem lub utratą dokumentów,
3) obowiązek ubezpieczenia otrzymanych dokumentów od wszelkiego ryzyka
związanego z ich zaginięciem, zniszczeniem lub utratą,
4) zasady rozliczania z jednostką, o której mowa w art. 17 ust. 2, w przypadku
zaginięcia, zniszczenia lub utraty otrzymanych dokumentów.
7. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia, rodzaj i stawki
opłaty za przejazd po drogach krajowych, zgodnie z zasadami określonymi w
ust. 2, oraz tryb wnoszenia i sposób rozliczania tej opłaty w przypadku
niewykorzystania w całości lub w części dokumentu potwierdzającego
jej wniesienie za okres półroczny lub roczny z przyczyn niezależnych od
przedsiębiorcy, a także wzory dokumentów potwierdzających
wniesienie tej opłaty.
Art. 42a. Przepisu art. 42 nie stosuje się do podmiotów nie będących przedsiębiorcami, a
zaliczonych do sektora finansów publicznych.
Art. 43. 1. Na zasadach wzajemności mogą być pobierane od przedsiębiorców
zagranicznych opłaty inne niż określone w art. 42.
2. Minister właściwy do spraw transportu może, w drodze rozporządzenia,
wprowadzić dla przedsiębiorców zagranicznych opłaty, o których mowa w
ust. 1, określając ich wysokość, tryb wnoszenia oraz jednostki właściwe
do ich pobierania.
Art. 44. 1. Jednostki, o których mowa w art. 17 ust. 2, art. 26 pkt 2, art. 32 pkt 2,
art. 42 ust. 3 oraz art. 43 ust. 2, otrzymują prowizję od pobranych opłat, w
wysokości nie mniejszej niż 7% i nie większej niż 10%,
z zastrzeżeniem ust. 1b.
1b. Jednostka, o której mowa w art. 17 ust. 2, otrzymuje prowizję w wysokości
nie większej niż 14% od opłat pobranych z tytułu wydania zezwolenia
zagranicznego, wydania zezwolenia zagranicznemu przewoźnikowi na
wykonanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przewozu w
międzynarodowym transporcie drogowym osób pojazdem samochodowym
przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z
kierowcą, udzielenia licencji lub zmiany licencji, wydania wypisu z licencji,
wydania wtórnika licencji, przeniesienia uprawnień wynikających z licencji
oraz wyrażenia zgody na wykonywanie uprawnień wynikających z licencji w
międzynarodowym transporcie drogowym.
2. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość stawek prowizji oraz sposób jej pobierania i rozliczania z
jednostkami, o których mowa w ust. 1.
Art. 45. 1. Przedsiębiorca wykonujący transport drogowy może być zwolniony z opłat, o
których mowa w art. 42 i art. 43, w przypadku wykonywania przez niego
przewozów w ramach pomocy humanitarnej, medycznej lub w przypadku
klęski żywiołowej.
2. Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, następuje, w drodze decyzji
administracyjnej, wydanej przez ministra właściwego do spraw transportu,
na zgodny wniosek przedsiębiorcy i właściwego organu państwowego lub
organizacji humanitarnej.
Art. 46. 1. Wpływy uzyskane z opłat, o których mowa w art. 42 i art. 43, oraz z opłat z
tytułu licencji na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego,
zezwoleń na wykonywanie przewozów regularnych i przewozów regularnych
specjalnych oraz przewozów wahadłowych i przewozów okazjonalnych, a także
przewozów kabotażowych w międzynarodowym transporcie drogowym, jak
również z tytułu zezwoleń zagranicznych przekazywane są na wyodrębniony
rachunek środków specjalnych w Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych,
z przeznaczeniem na budowę i utrzymanie dróg krajowych. generalny
dyrektor dróg publicznych sprawuje nadzór nad prawidłową realizacją
wpływów z opłat, o których mowa w art. 42 i 43.
1a. Wpływy uzyskane z opłat z tytułu zezwoleń dla zagranicznych przewoźników
drogowych na wykonywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
międzynarodowego transportu drogowego osób pojazdem samochodowym
przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z
kierowcą są przekazywane na wyodrębniony rachunek środków specjalnych
jednostki, o której mowa w ust. 1.
2. Wpływy uzyskane z innych opłat niż wymienione w ust. 1 i 1 a stanowią
odpowiednio dochód właściwego organu samorządu terytorialnego lub budżetu
państwa.
3. Część wpływów, o których mowa w ust. 1 i 1a, może zostać przeznaczona na
poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego i budowy autostrad oraz na
druk kart opłat za przejazd po drogach krajowych.
Art. 47. 1. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia:
1) wysokość opłat za czynności administracyjne, o których mowa
w art. 41 ust. 1, mając na uwadze w szczególności rodzaj udzielanych
uprawnień i okres, na jaki zostaną wydane,
2) wysokość opłat za egzaminowanie oraz za wydanie certyfikatu kompetencji
zawodowych.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, wysokość opłat zostanie
określona w zależności od:
1) okresu ważności licencji,
2) liczby pojazdów samochodowych, na które wydaje się wypisy z licencji lub
zezwoleń,
3) obszaru objętego licencją,
4) w zakresie transportu drogowego osób:
a) rodzaju przewozów,
b) okresu ważności zezwolenia,
5) w zakresie transportu drogowego rzeczy:
a) dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu,
b) liczby państw objętych zezwoleniem,
c) rodzaju zezwolenia (jednorazowe, wielokrotne),
6) zakresu i formy testu z wiedzy z uwzględnieniem kosztów jego
przeprowadzenia,
7) rodzaju certyfikatu kompetencji zawodowych z uwzględnieniem kosztów jego
wydania.
3. Wysokość opłaty z tytułu:
1) udzielenia licencji - nie może być wyższa niż równowartość 1 000 000 euro,
2) udzielenia zezwolenia na transport drogowy osób - nie może być wyższa niż
równowartość 800 euro,
3) udzielenia zezwolenia na przewóz kabotażowy - nie może być wyższa niż
równowartość 800 euro za przewóz jednorazowy,
4) wydania zezwolenia zagranicznego - nie może być wyższa niż równowartość:
a) 500 euro za wielokrotne zezwolenie roczne,
b) 15 euro za zezwolenie jednorazowe.
Rozdział 9
Inspekcja Transportu Drogowego
Art. 48. Tworzy się Inspekcję Transportu Drogowego, zwaną dalej „Inspekcją”, powołaną
do kontroli przestrzegania przepisów w zakresie transportu drogowego oraz
niezarobkowego krajowego i międzynarodowego przewozu drogowego
wykonywanego pojazdami samochodowymi, z wyjątkiem pojazdów, o których
mowa w art. 3.
Art. 49. Przepisy ustawy nie naruszają przewidzianych w odrębnych ustawach
obowiązków i uprawnień organów publicznych w zakresie kontroli przestrzegania
przepisów.
Art. 50. Do zadań Inspekcji należy kontrola:
1) dokumentów związanych z wykonywaniem transportu drogowego lub przewozów
na potrzeby własne oraz przestrzegania warunków w nich określonych,
2) dokumentów przewozowych związanych z wykonywaniem transportu
drogowego lub przewozów na potrzeby własne, o których mowa w art. 1,
3) ruchu drogowego w zakresie transportu, o którym mowa w art. 1, na zasadach
określonych w przepisach działu V ustawy z 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu
drogowym (DzU nr 98, poz. 602, nr 123, poz. 779 i nr 160, poz. 1086,
z 1998 r. nr 106, poz. 668 i nr 133, poz. 872, z 1999 r. nr 106, poz. 1216,
z 2000 r. nr 12, poz. 136, nr 43, poz. 483 i nr 53, poz. 649 oraz z 2001 r. nr 27,
poz. 298, nr 106, poz. 1149, nr 110, poz. 1189, nr 111, poz. 1194 i nr 123,
poz. 1353), a w tym stanu technicznego pojazdów,
4) przestrzegania przepisów dotyczących okresów prowadzenia pojazdu i
obowiązkowych przerw oraz czasu odpoczynku kierowcy,
5) przestrzegania szczegółowych zasad i warunków transportu zwierząt.
Art. 51. 1. Zadania Inspekcji Transportu Drogowego określone w niniejszym rozdziale
wykonują następujące organy:
1) główny inspektor transportu drogowego,
2) wojewódzki inspektor transportu drogowego.
2. Organy wymienione w ust. 1 wykonują zadania Inspekcji Transportu Drogowego
zgodnie z kompetencjami określonymi w ustawie i przepisach odrębnych.
3. Główny inspektor transportu drogowego koordynuje, nadzoruje i kontroluje
działalność wojewódzkich inspektorów transportu drogowego.
4. Wojewódzki inspektor transportu drogowego kieruje działalnością
wojewódzkiego inspektoratu transportu drogowego.
5. Czynności związane z realizacją zadań określonych w art. 50 w zakresie
określonym w art. 68-75 wykonują inspektorzy wojewódzkich inspektoratów
transportu drogowego, zwani dalej „inspektorami”.
6. W sprawach związanych z wykonywaniem zadań i kompetencji inspekcji organem
właściwym jest wojewódzki inspektor, a organem wyższego stopnia w rozumieniu
Kodeksu postępowania administracyjnego - główny inspektor.
Art. 52. 1. Główny inspektor kieruje Inspekcją za pomocą podległego mu
Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego.
2. Organizację Głównego Inspektoratu Transportu Drogowego określi statut
nadany, w drodze rozporządzenia, przez prezesa Rady Ministrów.
3. Wojewódzki inspektor kieruje wojewódzką inspekcją przy pomocy
wojewódzkiego inspektoratu transportu drogowego.
4. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw administracji publicznej, określi, w drodze rozporządzenia, zasady
organizacji wojewódzkich inspektoratów transportu drogowego, uwzględniając
podział na komórki organizacyjne.
Art. 53. 1. Główny inspektor jest centralnym organem administracji rządowej podległym
ministrowi właściwemu do spraw transportu.
2. Głównego inspektora powołuje i odwołuje prezes Rady Ministrów, na wniosek
ministra właściwego do spraw transportu.
3. Zastępcę głównego inspektora powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw
transportu, na wniosek głównego inspektora.
4. Wojewódzkiego inspektora transportu drogowego powołuje, po zasięgnięciu
opinii wojewody, główny inspektor transportu drogowego. Wojewódzkiego
inspektora transportu drogowego odwołuje główny inspektor
transportu drogowego.
5. Zastępcę wojewódzkiego inspektora transportu drogowego powołuje i odwołuje
główny inspektor transportu drogowego na wniosek wojewódzkiego
inspektora transportu drogowego.
Art. 54. 1. Główny inspektor sprawuje nadzór nad wojewódzkimi inspektorami oraz ma
prawo kontroli ich działalności, a także wydawania im wiążących poleceń
w tym zakresie.
2. Główny inspektor transportu drogowego:
1) opracowuje kierunki działania Inspekcji w porozumieniu z organizacjami
zrzeszającymi przewoźników o zasięgu ogólnokrajowym i plany kontroli o
znaczeniu ogólnokrajowym, zatwierdzane przez ministra właściwego do spraw
transportu,
2) określa metody i formy wykonywania zadań przez inspekcję w zakresie nie
objętym innymi przepisami wydanymi na podstawie ustawy,
3) organizuje kursy specjalistyczne i szkolenia inspektorów.
3. Wojewódzki inspektor opracowuje kierunki działania wojewódzkiej inspekcji
transportu drogowego, zatwierdzane przez Głównego inspektora.
Art. 55. 1. Inspektor wykonując zadania, o których mowa w art. 50, ma prawo do:
1) wstępu do pojazdu,
2) kontroli dokumentów,
3) kontroli urządzeń pomiarowo-kontrolnych znajdujących się w pojeździe,
4) kontrolowania masy, nacisków osi i wymiarów pojazdu przy użyciu przyrządu
pomiarowego.
2. Inspektor ma również prawo do:
1) stosowania środków przymusu bezpośredniego,
2) używania broni palnej.
Art. 56. Inspektor ma prawo w szczególności do nakładania i pobierania kar pieniężnych:
1) zgodnie z przepisami ustawy,
2) zgodnie z przepisami o drogach publicznych,
Art. 57. 1. Środki przymusu bezpośredniego stosuje się wobec osób określonych w art. 68
ust. 1 pkt 1, nie podporządkowujących się poleceniom wydanym przez
inspektorów, a także wobec osób uniemożliwiających im wykonanie
czynności kontrolnych.
2. Środki przymusu bezpośredniego mogą być użyte jedynie w zakresie niezbędnym
do osiągnięcia podporządkowania się poleceniom, o których mowa w ust. 1, lub
do skutecznego odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na inspektora.
3. Dopuszczalne jest stosowanie tylko takich środków przymusu bezpośredniego,
jakie odpowiadają potrzebom wynikającym z istniejącej sytuacji, i pod
warunkiem, że w inny dostępny w tej sytuacji sposób nie można skutecznie
oraz bezpiecznie wykonać czynności kontrolnych.
Art. 58. 1. Do środków przymusu bezpośredniego zalicza się użycie:
1) siły fizycznej, w postaci chwytów obezwładniających oraz podobnych technik
obrony,
2) indywidualnych technicznych i chemicznych środków lub urządzeń
przeznaczonych do obezwładniania osób oraz unieruchamiania pojazdów.
2. Siłę fizyczną można stosować w celu odparcia czynnej napaści lub zmuszenia do
wykonania polecenia albo zatrzymania osoby ściganej.
3. Indywidualne techniczne i chemiczne środki przymusu bezpośredniego można
stosować w przypadku odpierania czynnej napaści, pokonywania czynnego oporu
lub udaremniania ucieczki osoby kontrolowanej.
4. Inspektor może stosować również kolczatkę drogową lub inne urządzenia
techniczne umożliwiające unieruchomienie pojazdu.
5. Zastosowanie urządzenia technicznego, o którym mowa w ust. 4, należy
poprzedzić:
1) sygnałem zatrzymania, podanym przez inspektora w sposób zrozumiały i
widoczny dla kierującego zatrzymywanym pojazdem,
2) wstrzymaniem ruchu drogowego w obu kierunkach na odległość nie mniejszą
niż 100 metrów od tego urządzenia.
Art. 59. 1. Środki przymusu bezpośredniego mogą być stosowane po uprzednim wezwaniu
do zachowania się zgodnego z prawem oraz po bezskutecznym uprzedzeniu o
zamiarze ich użycia.
2. Inspektor może odstąpić od wezwania osoby do zachowania się zgodnego z
prawem oraz od uprzedzenia o zamiarze użycia środków przymusu
bezpośredniego, jeżeli zwłoka groziłaby niebezpieczeństwem dla życia,
zdrowia ludzkiego lub mienia.
3. Środki przymusu bezpośredniego stosuje się w taki sposób, aby osiągnięcie
podporządkowania się wydanym poleceniom powodowało możliwie najmniejszą
dolegliwość osobie, wobec której zostały one użyte.
4. Od dalszego stosowania środków przymusu bezpośredniego należy odstąpić, gdy
osoba, wobec której użyto tych środków, podporządkowała się wydanym
poleceniom.
Art. 60. Jeżeli wskutek zastosowania środka przymusu bezpośredniego nastąpiło zranienie
osoby, inspektor jest obowiązany udzielić jej pierwszej pomocy, a w razie potrzeby
wezwać lekarza.
Art. 61. 1. O fakcie zastosowania środka przymusu bezpośredniego inspektor niezwłocznie
zawiadamia pisemnie bezpośredniego przełożonego.
2. Przełożony jest obowiązany każdorazowo zbadać zasadność, warunki i sposób
zastosowania środków przymusu bezpośredniego przez podległych mu
inspektorów.
Art. 62. 1. W przypadku gdy środki przymusu bezpośredniego wymienione w art. 58 ust. 1
okażą się niewystarczające lub ich użycie ze względu na okoliczności danego
zdarzenia nie będzie możliwe, inspektor może użyć broni palnej.
2. Użycie broni palnej przez inspektora w przypadku, o którym mowa w ust. 1,
może nastąpić wyłącznie w celu odparcia bezpośredniego i bezprawnego
zamachu na jego życie lub zdrowie.
3. Przez użycie broni palnej rozumie się oddanie strzału w kierunku osoby w celu jej
obezwładnienia, po wyczerpaniu toku postępowania określonego w art. 63.
4. Inspektor, który podjął decyzję o użyciu broni palnej, powinien postępować ze
szczególną rozwagą, traktując broń jako ostateczny środek działania.
5. Broni palnej należy użyć w sposób wyrządzający możliwie najmniejszą szkodę
osobie, przeciwko której jej użyto, i jej użycie nie może zmierzać do pozbawienia
tej osoby życia ani narażać osób postronnych na niebezpieczeństwo utraty
życia lub zdrowia.
Art. 63. 1. Inspektor przed użyciem broni palnej jest obowiązany:
1) po okrzyku „Inspekcja drogowa” wezwać osobę, w stosunku do której
przewiduje się użycie broni palnej, do zachowania zgodnego z prawem,
a w szczególności do natychmiastowego porzucenia broni lub innego
niebezpiecznego narzędzia, odstąpienia od bezprawnych działań lub użycia
przemocy albo zaniechania ucieczki,
2) w razie niepodporządkowania się wezwaniom określonym w pkt 1 zagrozić
użyciem broni palnej okrzykiem „Stój, bo strzelam”,
3) oddać strzał ostrzegawczy w górę, jeżeli czynności określone w pkt 1 i pkt 2
okażą się bezskuteczne.
2. Przepisów ust. 1 nie stosuje się, w przypadku gdy z zachowania osoby
posiadającej broń lub inne niebezpieczne narzędzie wynika, że wszelka
zwłoka groziłaby bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia lub
zdrowia ludzkiego.
3. Użycie broni palnej w sytuacji, o której mowa w ust. 2, musi być poprzedzone
okrzykiem „Inspekcja drogowa”.
Art. 64. 1. Jeżeli wskutek użycia broni palnej następuje zranienie lub zachodzi podejrzenie
śmierci osoby, inspektor jest obowiązany, bez zbędnej zwłoki, do udzielenia
pierwszej pomocy i niezwłocznego wezwania lekarza oraz powiadomienia
najbliższej jednostki policji.
2. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, oraz gdy w wyniku użycia broni palnej
doszło do wyrządzenia szkody w mieniu, inspektor jest obowiązany ponadto do
zabezpieczenia śladów na miejscu zdarzenia i niedopuszczenia na to miejsce osób
trzecich oraz jeżeli jest to możliwe - ustalenia świadków zdarzenia.
Art. 65. 1. O każdym przypadku użycia broni palnej lub podjęcia czynności, o których
mowa w art. 63, inspektor jest obowiązany niezwłocznie powiadomić
bezpośredniego przełożonego oraz sporządzić pisemną notatkę.
2. Do obowiązków wojewódzkiego inspektora należy:
1) zbadanie, czy użycie broni palnej lub podjęcie czynności określonych w art. 63
było zgodne z obowiązującymi przepisami,
2) niezwłoczne zawiadomienie prokuratora
- w przypadku stwierdzenia, że użycie broni palnej było niezgodne z
obowiązującymi przepisami,
3) wszczęcie postępowania dyscyplinarnego w przypadku określonym w pkt 2
oraz w razie stwierdzenia, że podjęcie czynności określonych w art. 63 było
niezgodne z obowiązującymi przepisami.
Art. 66. 1. Inspektorzy wykonujący zadania określone w art. 50 ustawy mogą być
wyposażeni w broń palną.
2. Pozwolenie na broń palną na okaziciela wydaje, na wniosek wojewódzkiego
inspektora, w trybie określonym w ustawie z 21 maja 1999 r. o broni i amunicji
(DzU nr 53, poz. 549, z 2001 r. nr 27, poz. 298, z 2002 r. nr 74, poz. 676 i
nr 117, poz. 1007 oraz z 2003 r. nr 52, poz. 451i nr 80, poz. 718), właściwy
miejscowo komendant wojewódzki policji.
3. Wojewódzki inspektor dokonuje zakupu broni palnej i amunicji według zasad
określonych w przepisach o broni i amunicji.
4. Wojewódzki inspektor występuje z wnioskiem do właściwego miejscowo
komendanta wojewódzkiego policji o dopuszczenie inspektora do posiadania
broni palnej oraz amunicji na zasadach określonych w przepisach o broni i
amunicji.
5. Inspektorzy, po zakończeniu pracy, są obowiązani do codziennego zdawania
broni i amunicji do podręcznego magazynku broni, znajdującego się w
najbliższej jednostce policji, gdzie inspektor wykonywał swoje
zadanie służbowe.
Art. 67. 1. Inspekcja współdziała w szczególności z: policją, Agencją Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencją Wywiadu, Biurem Ochrony Rządu, Żandarmerią
Wojskową, Strażą Graniczną, Służbą Celną, kontrolą skarbową. Państwową
Inspekcją Pracy, Inspekcją Handlową, Inspekcją Ochrony Środowiska,
Inspekcją Weterynaryjną i zarządcami dróg - w zakresie
bezpieczeństwa i porządku ruchu na drogach publicznych oraz zwalczania
przestępstw i wykroczeń drogowych dokonywanych w zakresie transportu
drogowego lub w związku z tym transportem, z uwzględnieniem właściwości i
kompetencji tych organów oraz zadań Inspekcji.
2. W celu realizacji zadań określonych w art. 50 Inspekcja współdziała z organami
samorządu terytorialnego, jak również z organizacjami zrzeszającymi
przewoźników drogowych.
Art. 68. 1. Kontroli, o której mowa w art. 50 i 87, z zastrzeżeniem ust. 2, podlegają:
1) kierowcy wykonujący transport drogowy lub przewóz na potrzeby własne,
2) przedsiębiorcy wykonujący transport drogowy lub przewóz na potrzeby
własne,
3) podmioty, o których mowa w art. 3 ust. 2
- zwani dalej „kontrolowanymi”.
2. Kontroli, o której mowa w ust. 1, nie podlegają pojazdy przewożące wartości
pieniężne w rozumieniu przepisów o ochronie osób i mienia.
Art. 69. 1. Inspektor wykonuje czynności kontrolne w umundurowaniu oraz posługuje się
legitymacją służbową i znakiem identyfikacyjnym, a także używa oznakowanego
pojazdu służbowego.
2. Głównemu inspektorowi, wojewódzkiemu inspektorowi, ich zastępcom,
inspektorom oraz pracownikom inspektoratów wykonujących zadania z zakresu
nadzoru i kontroli
pracy inspektorów przysługuje umundurowanie służbowe.
3. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
dystynkcje i wzór umundurowania, o którym mowa w ust. 2, normy
umundurowania i sposób jego przydziału oraz zasady i sposób noszenia
umundurowania, jak również ustali kryteria przydziału umundurowania,
warunki jego używania, mając na uwadze okres używalności umundurowania.
3a. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych, określi, w drodze rozporządzenia,
wysokość i warunki przyznawania równoważnika pieniężnego w zamian
za umundurowanie, uwzględniając:
1) elementy umundurowania stanowiące podstawę do określenia wysokości
równoważnika,
2) sposób ustalania wysokości równoważnika,
3) tryb i przypadki przyznawania, zwrotu i zawieszania wypłaty równoważnika,
4) terminy wypłacania lub zwrotu równoważnika.
4. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, wzór
legitymacji inspektora oraz szczegółowy sposób postępowania z nią związanego.
Do legitymacji służbowej podlegają wpisaniu następujące dane osobowe: imię,
nazwisko, stanowisko. Rozporządzenie ustali sposób wydawania legitymacji oraz
przypadki, w których podlega ona wymianie i zwrotowi, a także sposób jej
używania i przechowywania.
5. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, wzór
odznaki identyfikacyjnej inspektora i oznakowania pojazdu służbowego oraz
szczegółowy sposób postępowania z nimi związany. Rozporządzenie to ustali w
szczególności sposób używania i przechowywania odznaki.
Art. 70. 1. Rozpoczęcie kontroli przez inspektora poprzedzone jest okazaniem
kontrolowanemu legitymacji służbowej.
2. Legitymacja, o której mowa w ust. 1, upoważnia inspektora do dokonania
czynności kontrolnych.
3. Inspektor ma obowiązek zapoznać kontrolowanego z jego
prawami i obowiązkami wynikającymi z ustawy.
4. Inspektor wykonuje czynności kontrolne w obecności kontrolowanego, osoby
zastępującej kontrolowanego lub przez niego zatrudnionej.
Art. 71. Zatrzymanie pojazdu samochodowego do kontroli może być dokonane tylko przez
umundurowanych inspektorów, znajdujących się w pobliżu oznakowanego pojazdu
służbowego.
Art. 72. Kontrolowany jest obowiązany umożliwić inspektorowi dokonanie czynności
kontrolnych, a w szczególności:
1) udzielić ustnych lub pisemnych wyjaśnień, okazać dokumenty lub inne nośniki
informacji oraz udostępnić dane mające związek z przedmiotem kontroli,
2) udostępnić pojazd, a w uzasadnionych przypadkach wynikających z
przeprowadzonej kontroli pojazdu na drodze obiekt, siedzibę przedsiębiorcy oraz
wszystkie pomieszczenia, w których przedsiębiorca prowadzi działalność
gospodarczą bądź też przechowuje mienie przedsiębiorstwa,
3) umożliwić sporządzenie kopii dokumentów wskazanych przez kontrolującego,
4) umożliwić sporządzenie dokumentacji filmowej lub fotograficznej, jeżeli może ona
stanowić dowód lub przyczynić się do utrwalenia dowodu w sprawie będącej
przedmiotem kontroli.
5) umożliwić przekazanie, za potwierdzeniem odbioru, kopii dokumentów oraz
oryginału zapisu urządzenia samoczynnie rejestrującego prędkość jazdy, czas
jazdy i postoju, których kontrola będzie dokonywana
poza siedzibą przedsiębiorcy.
Art. 73. 1. W toku kontroli inspektor może:
1) legitymować kierowców i inne osoby w celu ustalenia tożsamości, jeżeli jest to
niezbędne dla potrzeb kontroli,
2) badać dokumenty i inne nośniki informacji objęte zakresem kontroli,
3) dokonywać oględzin i zabezpieczać zebrane dowody,
4) przesłuchiwać świadków i zasięgać opinii biegłych,
5) przesłuchiwać kontrolowanego w charakterze strony, jeżeli po wyczerpaniu
środków dowodowych lub z powodu ich braku pozostały niewyjaśnione fakty
istotne dla ustaleń kontroli.
2. W przypadku nieusprawiedliwionego niestawienia się kontrolowanego, świadka
lub biegłego na wezwanie inspektora stosuje się przepisy
kodeksu postępowania administracyjnego.
Art. 74. 1. Z przeprowadzonych czynności kontrolnych inspektor sporządza protokół, a
jego kopię doręcza się kontrolowanemu.
2. Protokół podpisują inspektor i kontrolowany. Do protokołu kontroli
kontrolowany może wnieść zastrzeżenia.
3. Odmowę podpisania protokołu przez kontrolowanego odnotowuje się w
protokole.
Art. 75. Wyniki kontroli wykorzystywane są do formułowania wniosków o wszczęcie
postępowania:
1) administracyjnego o cofnięcie uprawnień przewozowych przedsiębiorcy,
określonych przepisami ustawy,
2) karnego lub karnoskarbowego,
3) w sprawach o wykroczenia,
4) przez organy Państwowej Inspekcji Pracy,
5) przewidzianego w umowach międzynarodowych w stosunku do przedsiębiorców
zagranicznych.
Art. 76. 1. Inspektorem może być osoba, która:
1) posiada obywatelstwo polskie,
2) ma nienaganną opinię i nie była karana za przestępstwo umyślne,
3) legitymuje się świadectwem dojrzałości po zdanym egzaminie maturalnym,
4) posiada prawo jazdy co najmniej kategorii B,
5) ukończyła 25 lat oraz posiada wymagany stan zdrowotny,
6) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin kwalifikacyjny.
2. Zatrudnienie pracownika Inspekcji na stanowisku inspektora poprzedzone jest
praktyką w ramach sześciomiesięcznego kursu specjalistycznego zakończonego
egzaminem kwalifikacyjnym, z zastrzeżeniem ust. 3.
3. Inspektor podlega co najmniej raz w roku szkoleniu organizowanemu przez
głównego inspektora w celu podniesienia poziomu wiedzy fachowej.
4. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia:
1) szczegółowe warunki odbywania praktyki, programy szkolenia oraz sposób
organizacji kursów specjalistycznych i przeprowadzania egzaminów
kwalifikacyjnych, a także obowiązujące kryteria kwalifikacji, z uwzględnieniem
czasu trwania praktyki i wiedzy niezbędnej dla inspektorów, kryteriów
oceny osób przystępujących do egzaminu kwalifikacyjnego oraz trybu
jego przeprowadzenia,
2) warunki i tryb przeprowadzania badań lekarskich i psychologicznych w celu
stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania
czynności inspektora.
Art. 77. 1. Do pracowników Inspekcji zatrudnionych na stanowiskach urzędniczych, w tym
inspektorów, stosuje się przepisy ustawy z 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej
(DzU z 1999 r. nr 49, poz. 483, nr 70, poz. 778 i nr 110, poz. 1255 oraz z
2001 r. nr 102, poz. 1116 i nr 111, poz. 1194), z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Do pracowników Inspekcji zatrudnionych na stanowiskach inspektorów nie mają
zastosowania przepisy art. 4 i art. 25-27 ustawy, o której mowa w ust. 1.
3. Do pracowników innych niż wymienieni w ust. 1 mają zastosowanie przepisy
ustawy z 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych
(DzU z 2001 r. nr 86, poz. 953, nr 98, poz. 1071 i nr 123, poz. 1353).
Art. 78. Inspektorom wykonującym czynności kontrolne przysługuje miesięczny dodatek
inspekcyjny do wynagrodzenia w wysokości do 100% wynagrodzenia.
Art. 79. Inspektorzy w związku z wykonywaniem czynności kontrolnych korzystają z
ochrony przewidzianej w kodeksie karnym dla funkcjonariuszy publicznych.
Art. 80. 1. Tworzy się centralną ewidencję naruszeń stwierdzonych w wyniku
przeprowadzanych kontroli, zwaną dalej „ewidencją”.
2. W ewidencji gromadzi się dane oraz informacje o przedsiębiorcach i kierowcach
oraz popełnianych przez nich naruszeniach, o których mowa w ust. 1.
2a. Ewidencja obejmuje również informacje o przeprowadzonych kontrolach, w
trakcie których nie stwierdzono naruszeń, o których mowa w ust. 1.
3. Ewidencję prowadzi w systemie telefonicznym lub elektronicznym
główny inspektor, który jest administratorem danych i informacji
zgromadzonych w ewidencji.
Art. 81. Dane i informacje przekazują do ewidencji:
1) wojewódzki inspektor,
2) uprawnieni do kontroli, o których mowa w przepisach ustawy.
Art. 82. Administrator danych przetwarzający dane osobowe na potrzeby ewidencji jest
zwolniony z obowiązku informacyjnego określonego w art. 25 ust. 1 ustawy z 29
sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (DzU nr 133, poz. 883, z 2000 r.
nr 12, poz. 136, nr 50, poz. 580 i nr 116, poz. 1216 oraz z 2001 r. nr 42,
poz. 474, nr 49, poz. 509 i nr 100, poz. 1087).
Rozdział 10
Nadzór i kontrola
Art. 83. 1. Organ, który udzielił licencji lub zezwolenia, może nałożyć na przewoźnika
drogowego obowiązek przedstawienia w oznaczonym terminie informacji i
dokumentów potwierdzających, że spełnia on wymagania ustawowe i warunki
określone w licencji lub zezwoleniu.
2. Na żądanie ministra właściwego do spraw transportu lub organu właściwego w
sprawach licencji lub zezwoleń przewoźnik drogowy obowiązany jest
przekazywać informacje związane z działalnością transportową dotyczące
stosowanych cen i taryf oraz liczby przewiezionych osób lub masy
przewiezionych rzeczy.
3. Organy, o których mowa w art. 7 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 oraz art. 18 ust. 1 pkt 1,
obowiązane są przedstawiać ministrowi właściwemu do spraw transportu, co
najmniej dwa razy w roku, w terminach do 15 stycznia oraz do 15 lipca,
informacje dotyczące liczby i zakresu udzielonych licencji i zezwoleń.
4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do jednostki uprawnionej do
egzaminowania w zakresie wymaganym do uzyskania certyfikatu
kompetencji zawodowych.
5. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, zakres
danych i informacji, o których mowa w ust. 1 i ust. 2, sposób i terminy ich
przedstawiania, mając na względzie konieczność monitorowania rynku
przewozów drogowych.
Art. 84. 1. Organ udzielający licencji lub zezwolenia albo organ wydający zaświadczenie jest
uprawniony do kontroli przedsiębiorcy w zakresie zgodności wykonywania
transportu drogowego lub przewozów na potrzeby własne z przepisami ustawy i
warunkami udzielonej licencji lub zezwolenia albo zaświadczenia.
2. Kontrolę, o której mowa w ust. 1, organ udzielający licencji przeprowadza co
najmniej raz na 5 lat.
Art. 85. 1. Postępowanie kontrolne przeprowadza się na podstawie wydanego w tej
sprawie postanowienia, określającego zakres kontroli oraz osoby upoważnione
do jej przeprowadzenia.
2. Osoby upoważnione do przeprowadzenia kontroli mają prawo do:
1) żądania od przedsiębiorcy i jego pracowników pisemnych lub ustnych
wyjaśnień, okazania dokumentów i innych nośników informacji oraz
udostępnienia wszelkich danych mających związek z przedmiotem kontroli,
2) wstępu na teren przedsiębiorcy, w tym do pomieszczeń, gdzie prowadzi on
działalność gospodarczą, w dniach i godzinach, w których jest lub powinna być
wykonywana ta działalność, oraz wstępu do pojazdów użytkowanych przez
przedsiębiorcę.
3. Czynności kontrolne przeprowadza się w obecności przedsiębiorcy lub osoby
przez niego wyznaczonej.
Art. 86. 1. Organ udzielający licencji lub zezwolenia może powierzyć, w drodze
porozumienia, czynności kontrolne organowi administracji publicznej lub
innemu organowi państwowemu.
2. Nadzór nad wydawaniem licencji i zezwoleń w krajowym transporcie
drogowym, a także zaświadczeń przy przewozach na potrzeby własne,
sprawuje wojewódzki inspektor transportu drogowego.
Art. 87. 1. Podczas przejazdu wykonywanego w ramach transportu drogowego kierowca
pojazdu samochodowego, z zastrzeżeniem ust. 4, jest obowiązany mieć
przy sobie i okazywać, na żądanie uprawnionego organu kontroli,
wypis z licencji, dowód uiszczenia należnej opłaty za korzystanie z
dróg krajowych, zapisy urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość jazdy,
czas jazdy i czas postoju, obowiązkowe przerwy i czas odpoczynku, a ponadto:
1) w transporcie drogowym osób:
a) przy wykonywaniu przewozów regularnych, przewozów regularnych
specjalnych, przewozów wahadłowych lub okazjonalnych - odpowiednie
zezwolenie,
b) przy wykonywaniu międzynarodowych przewozów okazjonalnych lub
wahadłowych, a także międzynarodowych przewozów na potrzeby własne -
formularz jazdy,
2) w transporcie drogowym rzeczy - dokumenty związane z przesyłką:
a) odpowiednie zezwolenie wymagane w międzynarodowym transporcie
drogowym,
b) wymagane przy przewozie drogowym materiałów niebezpiecznych,
c) świadectwo wymagane zgodnie z umową o międzynarodowych przewozach
szybko psujących się artykułów żywnościowych i o specjalnych środkach
transportu przeznaczonych do tych przewozów (ATP),
d) zezwolenie na przejazd pojazdu, z ładunkiem lub bez ładunku, o masie,
naciskach osi lub wymiarach przekraczających wielkości określone w
odrębnych przepisach,
e) wymagane przy przewozie żywych zwierząt,
3) w międzynarodowym transporcie drogowym rzeczy - wypis z wykazu
numerów rejestracyjnych pojazdów samochodowych.
1a. Podczas przejazdu wykonywanego w ramach transportu drogowego lub
przewozu na potrzeby własne kierowca pojazdu samochodowego jest
obowiązany mieć przy sobie i okazywać na żądanie uprawnionego organu
kontroli zaświadczenie, o którym mowa w art. 39e ust. 1 pkt 6.
2. Podczas przewozu drogowego wykonywanego na potrzeby własne
kontrolowany jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać na żądanie
uprawnionego organu kontroli, oprócz odpowiednich dokumentów
wymaganych przy takim przewozie, określonych w ust. 1 i 1 a, wypis z
zaświadczenia, o którym mowa w art. 33 ust. 5.
3. Przedsiębiorca lub podmiot, o którym mowa w art. 3 ust. 2, wykonujący
przewozy na potrzeby własne, odpowiedzialni są za wyposażenie kierowcy
wykonującego transport drogowy lub przewóz na potrzeby własne w
wymagane dokumenty.
4. Podczas przejazdu wykonywanego w ramach transportu drogowego
kierowca taksówki jest obowiązany mieć przy sobie i okazać na
żądanie licencję.
Art. 88. Przepisy art. 87 nie naruszają praw i obowiązków przedsiębiorców i kierowców
wykonujących transport drogowy, wynikających z odrębnych ustaw lub umów
międzynarodowych.
Art. 89. 1. Do kontroli dokumentów, o których mowa w art. 87, oraz warunków w nich
określonych, uprawnieni są:
1) funkcjonariusze policji,
2) inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego,
3) funkcjonariusze organów celnych,
4) funkcjonariusze Straży Granicznej,
5) upoważnieni pracownicy zarządców dróg publicznych - z wyłączeniem
dokumentów, o których mowa w art. 87 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 lit . a i ust. 4,
6) inspektorzy Państwowej Inspekcji Pracy
- w odniesieniu do zapisów urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość
jazdy oraz czas jazdy i postoju.
2. Minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw finansów publicznych,
kierując się zasadą skuteczności kontroli, określi, w drodze rozporządzenia,
warunki i sposób wykonywania kontroli, o której mowa w ust. 1, oraz stosowane
przez uprawnionych do tej kontroli dokumenty, a także ich wzory.
Art. 90. W wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzającej uchybienia organ udzielający
licencji lub zezwolenia:
1) wzywa przedsiębiorcę do usunięcia stwierdzonych uchybień w wyznaczonym
terminie,
2) cofa licencję lub zezwolenie, z zachowaniem warunków, o których mowa w
art. 15 i art. 24 ust. 4-6.
Art. 91. 1. Minister właściwy do spraw transportu kontroluje sposób egzaminowania i
wydawania certyfikatów kompetencji zawodowych oraz gospodarkę finansową
jednostki certyfikującej.
2. Jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono uchybienia,
minister właściwy do spraw transportu:
1) wzywa kontrolowaną jednostkę do niezwłocznego usunięcia uchybień lub
2) pozbawia ją uprawnień, o których mowa w art. 38 ust. 3.
Rozdział 11
Kary pieniężne
Art. 92. 1. Kto wykonuje transport drogowy lub przewozy na potrzeby własne, naruszając
obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów:
1) ustawy z 28 października 2002 r. o przewozie drogowym towarów
niebezpiecznych (DzU nr 199, poz. 1671),
2) ustawy z 24 sierpnia 2001 r. o czasie pracy kierowców (DzU nr 123,
poz. 1354 oraz z 2002 r. nr 155, poz. 1286),
3) ustawy z 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (DzU nr 62, poz. 628, z 2002 r.
nr 41, poz. 365, nr 113, poz. 984 i nr 199, poz. 1671 oraz z
2003 r. nr 7, poz. 78),
4) ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (DzU z 2003 r. nr 106, poz.
1002),
5) ustawy z 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym oraz w zakresie
ochrony środowiska, okresowych ograniczeń ruchu pojazdów na drogach lub
zakazu ruchu niektórych ich rodzajów,
6) wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych
- podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15 000 złotych.
2. Suma kar pieniężnych nałożonych podczas jednej kontroli nie może przekroczyć
kwoty:
1) 15 000 złotych - w odniesieniu do kontroli drogowej,
2) 30 000 złotych - w odniesieniu do kontroli w przedsiębiorstwie.
3. Jeżeli czyn będący naruszeniem przepisów, o których mowa w ust. 1, wyczerpuje
jednocześnie znamiona wykroczenia, stosuje się wyłącznie przepisy niniejszej
ustawy.
4. Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w ust. 1, oraz
wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik do
ustawy.
Art. 93. 1. Uprawnieni do kontroli, o których mowa w art. 89 ust. 1, mają prawo
nałożyć na przedsiębiorcę wykonującego transport drogowy lub
przedsiębiorcę wykonującego przewozy na potrzeby własne albo podmiot, o
którym mowa w art. 3 ust. 2, karę pieniężną w drodze decyzji administracyjnej.
1a. Decyzja, o której mowa w ust. 1, wydawana jest w imieniu organu
właściwego ze względu na miejsce przeprowadzanej kontroli.
2. W przypadku gdy podczas kontroli granicznej na kontrolowanego zostanie
nałożona kara, o której mowa w ust. 1, przeprowadzający kontrolę uprawnieni
są do uniemożliwienia kontrolowanemu wjazdu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Decyzji, o której mowa w ust. 1, nadaje się rygor natychmiastowej
wykonalności, z zastrzeżeniem ust. 4.
4. Przedsiębiorca krajowy uiszcza nałożoną karę pieniężną w terminie 21 dni od dnia
jej wymierzenia; spoczywa na nim obowiązek niezwłocznego przekazania dowodu
uiszczenia kary pieniężnej organowi, który ją nałożył.
5. Od decyzji o nałożeniu kary pieniężnej przysługuje odwołanie do organu
nadrzędnego w stosunku do organu, który karę tę nałożył, w terminie 14 dni od
dnia doręczenia przedsiębiorcy lub innemu podmiotowi wykonującemu
przewozy na potrzeby własne tej decyzji.
6. W przypadku uwzględnienia odwołania uiszczona kara pieniężna podlega
zwrotowi w terminie 14 dni od dnia uchylenia lub zmiany decyzji o nałożeniu kary
pieniężnej, a w sytuacji, kiedy o uchyleniu lub zmianie decyzji orzekł organ drugiej
instancji - w terminie 14 dni od dnia otrzymania przez właściwy organ pierwszej
instancji decyzji uchylającej lub zmieniającej decyzję o nałożeniu kary.
Art. 94. 1. Kary pieniężne stanowią dochody budżetu państwa.
2. Karę pieniężną uiszcza się w formie przekazu na właściwy rachunek bankowy, z
tym że możliwe jest jej uiszczenie w formie gotówkowej bezpośrednio organowi,
który ją nałożył, przez ukaranego nie będącego przedsiębiorcą krajowym.
2a. W przypadku kiedy kara pieniężna nałożona została przez inspektorów Inspekcji
Transportu Drogowego, możliwe jest jej uiszczenie w formie bezgotówkowej, za
pomocą karty płatniczej.
3. W przypadku uiszczenia kary pieniężnej w formie gotówkowej organ wydaje
pokwitowanie na druku ścisłego zarachowania, stanowiące dowód uiszczenia tej
kary.
3a. W przypadku, o którym mowa w ust. 2a, ukarany ponosi również koszty
związane z autoryzacją transakcji i przekazem środków na właściwy
rachunek bankowy.
4. Koszty związane z uiszczeniem kary pieniężnej poprzez przekazanie jej na
rachunek bankowy pokrywa wpłacający.
5. W przypadku uwzględnienia odwołania uiszczona kara pieniężna podlega
zwrotowi w terminie 14 dni od dnia wydania decyzji o zwrocie tej kary.
Art. 95. 1. Uprawniony do kontroli zatrzymuje, za pokwitowaniem, dokumenty podlegające
kontroli i kieruje lub usuwa pojazd, na koszt przedsiębiorcy, na najbliższy parking
strzeżony do czasu:
1) uiszczenia kary pieniężnej, z zastrzeżeniem art. 93 ust. 4,
2) usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości,
3) ustąpienia zakazów lub ograniczeń ruchu, o których mowa w
art. 92 ust. 1 pkt 5.
2. W zakresie postępowania w związku z usuwaniem pojazdu stosuje się
odpowiednio przepisy prawa o ruchu drogowym.
3. Zwrot pojazdu z parkingu następuje po przedstawieniu przez kontrolowanego
organowi, który karę nałożył, dowodu uiszczenia kary pieniężnej oraz usunięcia
przyczyny skierowania pojazdu na parking.
4. Jeżeli kara pieniężna nie zostanie uiszczona i pojazd nie zostanie odebrany z
parkingu w ciągu 30 dni od dnia nałożenia kary pieniężnej, stosuje się
odpowiednio przepisy działu II rozdziału 6 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o
postępowaniu egzekucyjnym w administracji (DzU z 1991 r. nr 36, poz. 161, z
1992 r. nr 20, poz. 78, z 1993 r. nr 28, poz. 127, z 1995 r. nr 85, poz. 426, z
1996 r. nr 43, poz. 189 i nr 146, poz. 680, z 1997 r. nr 137, poz. 926 i nr 141,
poz. 943 i 944, z 1998 r. nr 162, poz. 1126, z 2000 r. nr 114, poz. 1193,
nr 120, poz. 1268 i nr 122, poz. 1315 oraz z 2001 r. nr 76, poz. 809, nr 98,
poz. 1068, nr 123, poz. 1353 i nr 125, poz. 1368) dotyczące egzekucji
należności pieniężnych z ruchomości.
Art. 96. W sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie stosuje się odpowiednio
przepisy ustawy z 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej
(DzU nr 101, poz. 1178, z 2000 r. nr 86 poz. 958 i nr 114, poz. 1193 oraz z
2001 r. nr 49, poz. 509, nr 67, poz.679 i nr 102, poz. 1115).
Rozdział 11 a
Przepisy karne
Art. 96a. 1. Kto nie wypełnia obowiązków, o których mowa w art. 14 ust. 4 i art. 15 ust. 4,
podlega karze grzywny.
2. Orzekanie w sprawach, o których mowa w ust. 1, następuje w trybie przepisów
Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.
Rozdział 12
Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe
Art. 97. W ustawie z 20 maja 1971 r. - Kodeks wykroczeń (DzU nr 12, poz. 114,
z 1981 r. nr 24, poz. 124, z 1982 r. nr 16, poz. 125, z 1983 r. nr 6, poz. 35 i
nr 44, poz. 203, z 1984 r. nr 54, poz. 275, z 1985 r. nr 14, poz. 60 i nr 23,
poz. 100, z 1986 r. nr 39, poz. 193, z 1988 r. nr 20, poz. 135 i nr 41, poz. 324,
z 1989 r. nr 34, poz. 180, z 1990 r. nr 51, poz. 297, nr 72, poz. 422 i Nr 86,
poz. 504, z 1991 r. nr 75, poz. 332 i nr 91, poz. 408, z 1992 r. nr 24, poz. 101,
z 1994 r. nr 123, poz. 600, z 1995 r. nr 6, poz. 29, nr 60, poz. 310 i nr 95,
poz. 475, z 1997 r. nr 54, poz. 349, nr 60, poz. 369, nr 85, poz. 539, nr 98,
poz. 602, nr 104, poz. 661, nr 106, poz. 677, nr 111, poz. 724, nr 123,
poz. 779, nr 133, poz. 884 i nr 141, poz. 942, z 1998 r. nr 113, poz. 717, z
1999 r. nr 83, poz. 931 i nr 101, poz. 1178, z 2000 r. nr 22, poz. 271, nr 73,
poz. 852, nr 74, poz. 855 i nr 117, poz. 1228 oraz z 2001 r. nr 100, poz. 1081 i
nr 106, poz. 1149) skreśla się art. 103a.
Art. 98. W ustawie z 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe
(DzU z 2000 r. nr 50, poz. 601) w art. 72:
a) dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1,
b) dodaje się ust. 2 i ust. 3 w brzmieniu:
„2. Nadawca przesyłki w transporcie drogowym rzeczy odpowiada za
wszelkie koszty, jakie mógłby ponieść przewoźnik na skutek
nieścisłości lub niedostateczności danych, o których mowa
w ust. 1 pkt 1.
3. Nadawca ponosi także koszty związane z przeładunkiem przesyłki, w
przypadku gdy dane dotyczące masy przesyłki, zawarte w liście
przewozowym, są niezgodne ze stanem faktycznym”.
Art. 99. W ustawie z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (DzU z 2000 r. nr 71,
poz. 838 i nr 86, poz. 958) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 13:
a) ust. 2a otrzymuje brzmienie:
„2a. Za przejazd po drogach publicznych pojazdów, o których mowa w
ust. 2 pkt 3, bez zezwolenia określonego przepisami prawa o
ruchu drogowym lub niezgodnie z warunkami podanymi w
zezwoleniu oraz za nieuiszczenie opłat, o których mowa w
ust. 2 pkt 4, pobiera się kary pieniężne”,
b) po ust. 2a dodaje się ust. 2b w brzmieniu:
„2b. Wysokość kar pieniężnych, o których mowa w ust. 2a, określa
załącznik do ustawy”,
c) w ust. 4 skreśla się wyrazy „i ust. 2a”;
2) art. 40a otrzymuje brzmienie:
„Art. 40a. 1. Opłaty pochodzące ze źródeł, o których mowa w art. 13 ust.
2 pkt 2 - 5, i kary pieniężne określone w art. 13 ust. 2a, a także
opłaty i kary pieniężne określone w art. 40 ust. 4 stanowią
dochody środków specjalnych zarządów dróg przeznaczonych
na utrzymanie dróg.
2. Opłaty za zezwolenia na przejazdy pojazdów wymienionych w
art. 13 ust. 2 pkt 3, których trasa przekracza granicę państwa, i
kary, o których mowa w art. 13 ust. 2a, dotyczące tych
pojazdów, stanowią dochody środka specjalnego Generalnej
Dyrekcji Dróg Publicznych przeznaczonego na budowę i
utrzymanie dróg krajowych oraz na zakup urządzeń do
ważenia pojazdów”;
3) w art. 40b:
a) w ust. 2 dodaje się na końcu wyrazy „i kary pieniężne ustalone
zgodnie z art. 13 ust. 2b”,
b) w ust. 3 dodaje się na końcu wyrazy „i kar pieniężnych”;
4) po art. 40b dodaje się art. 40c w brzmieniu:
„Art. 40c. 1. W razie stwierdzenia, że pojazd przekracza dopuszczalną masę,
naciski osi, wymiary lub przejazd pojazdu odbywa się
bez zezwolenia wymaganego przepisami prawa o ruchu drogowym,
inspektor Inspekcji Transportu Drogowego ma również prawo
nakładania i pobierania kary pieniężnej ustalonej zgodnie z
art. 13 ust. 2b.
2. Od decyzji o nałożeniu kary, o której mowa w ust. 1, przysługuje
odwołanie do głównego inspektora transportu drogowego w
terminie 14 dni od dnia jej doręczenia”;
5) dodaje się załącznik do ustawy w brzmieniu:
Art. 100. W ustawie z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych
(DzU nr 9, poz. 31 i nr 101, poz. 444, z 1992 r. nr 21, poz. 86, z
1994 r. nr 123, poz. 600, z 1996 r. nr 91, poz. 409 i nr 149, poz. 704,
z 1997 r. nr 5, poz. 24, nr 107, poz. 689, nr 121, poz. 770 i nr 123,
poz. 780, z 1998 r. nr 106, poz. 668, nr 150, poz. 983 i nr 160,
poz. 1058, z 2000 r. nr 88, poz. 983, nr 95, poz. 1041 i nr 122,
poz. 1315 oraz z 2001 r. nr 111, poz. 1197) wprowadza się
następujące zmiany:
1) po art. 11 dodaje się art. 11a w brzmieniu:
„Art. 11a. 1. Podatnikom wykorzystującym środki transportu, o
których mowa w art. 8 pkt 1 - 6, dla wykonywania
przewozów w transporcie kombinowanym na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przysługuje
zwrot zapłaconego podatku od tych środków.
2. Kwotę zwrotu podatku od środków transportowych, o
którym mowa w ust. 1, ustala się, przyjmując za
podstawę liczbę jazd z ładunkiem lub bez ładunku
wykonanych przez środek transportu w przewozie
koleją w danym roku podatkowym w następujący
sposób:
1) od 100 jazd i więcej - 100% kwoty rocznego
podatku,
2) od 70 do 99 jazd włącznie - 75% kwoty rocznego
podatku,
3) od 50 do 69 jazd włącznie - 50% kwoty rocznego
podatku,
4) od 20 do 49 jazd włącznie - 25% kwoty rocznego
podatku.
3. Zwrotu zapłaconego podatku od środków
transportowych na zasadach określonych w ust. 1 i 2
dokonuje organ podatkowy, na rachunek którego
uiszczono podatek, na wniosek podatnika złożony nie
później niż do 31 marca roku następującego po roku
podatkowym. Podstawą sporządzenia wniosku są
dane zawarte w dokumentach przewozowych
stosowanych przy wykonywaniu przewozów w
transporcie kombinowanym, w których
dokonano wpisu o wykonaniu przewozu koleją.
4. Zwrot podatku od środków transportowych następuje w
gotówce albo na rachunek bankowy podatnika wskazany
we wniosku, w terminie 3 miesięcy od dnia złożenia
wniosku,”;
2) w art. 12 w ust. 1 dodaje się pkt 4 w brzmieniu:
,,4) środki transportowe, o których mowa w art. 8 pkt 1 - 6,
wykorzystywane w dowozie i odwozie na maksymalną
odległość w linii prostej do 150 km na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej w transporcie kombinowanym.
Warunkiem zwolnienia jest
przeznaczenie wymienionych pojazdów wyłącznie dla tych
przewozów, potwierdzone na podstawie dokumentów
określonych w odrębnych przepisach”.
Art. 101. W ustawie z 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (DzU nr 98,
poz. 602, nr 123, poz. 779 i nr 160, poz. 1086, z 1998 r. nr 106, poz. 668 i
nr 133, poz. 872, z 1999 r. nr 106, poz. 1216, z 2000 r. nr 12, poz. 136, nr 43,
poz. 483 i nr 53, poz. 649 oraz z 2001 r. nr 27, poz. 298, nr 106, poz. 1149,
nr 110, poz. 1189, nr 111,
poz. 1194 i nr 123, poz. 1353) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 6 w ust. 1 po pkt 3 dodaje się pkt 3a w brzmieniu:
,,3a) inspektor Inspekcji Transportu Drogowego”;
2) w art. 80b w ust. 2 w pkt 2 lit. d) otrzymuje brzmienie:
„d) w lit. d) - właściwa jednostka organizacyjna policji, Inspekcji Transportu
Drogowego lub Żandarmerii Wojskowej albo stacja kontroli pojazdów,
niezwłocznie po dokonaniu tych czynności”;
3) w art. 80c w ust. 1 po pkt 1 dodaje się pkt 1a w brzmieniu:
„1a) Inspekcji Transportu Drogowego”;
4) w art. 100b w ust. 2 w pkt 2 lit. a) otrzymuje brzmienie:
„a) w lit. a) - odpowiednio do swoich kompetencji: właściwa jednostka
organizacyjna Policji, Inspekcji Transportu Drogowego lub Żandarmerii
Wojskowej, organ właściwy w sprawach wydawania dokumentów
stwierdzających uprawnienia do kierowania pojazdami, prokurator, sąd,
kolegium do spraw wykroczeń lub inny organ uprawniony do orzekania w
sprawach o wykroczenia w trybie dyscyplinarnym, niezwłocznie po
dokonaniu tych czynności”;
5) w art. 100c w ust. 1 po pkt 1 dodaje się pkt 1a w brzmieniu:
„1a) Inspekcji Transportu Drogowego”;
6) w art. 100d w ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
„1) dla podmiotów, o których mowa w art. 100c ust. 1 i 2 - nieodpłatnie”;
7) po art. 129 dodaje się art. 129a w brzmieniu:
„Art. 129a. Kontrola ruchu drogowego w stosunku do kierujących pojazdami,
którzy wykonują krajowy lub międzynarodowy transport drogowy,
należy również do inspektorów Inspekcji Transportu Drogowego.
W tym zakresie inspektorom przysługują uprawnienia
określone w art. 129 ust. 2”;
8) po art. 134 dodaje się art. 134a w brzmieniu:
„Art. 134a. W stosunku do pojazdów wykonujących krajowy lub
międzynarodowy transport drogowy uprawnienia i obowiązki
policjantów oraz organów policji określone w
art. 132 ust. 1 - 3, 5 i 6 oraz w art. 133 wykonują
również odpowiednio inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego
oraz
organy tej inspekcji”;
9) w art. 139 dodaje się ust. 4 w brzmieniu:
„4. W stosunku do kierujących pojazdami, którzy wykonują krajowy lub
międzynarodowy transport drogowy, uprawnienia i obowiązki policjantów
określone w art. 135 ust. 1 i art. 136 ust. 1 wykonują również inspektorzy
Inspekcji Transportu Drogowego”.
Art. 102. W ustawie z 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (DzU z 1999 r.
nr 82, poz. 928, z 2000 r. nr 12, poz. 136, nr 43, poz. 489, nr 48, poz. 550,
nr 62, poz. 718, nr 70, poz. 816, nr 73, poz. 852, nr 109, poz. 1158 i nr 122,
poz. 1314 i 1321 oraz z 2001 r. nr 3, poz. 18, nr 5, poz. 43 i 44, nr 42,
poz. 475, nr 63, poz. 634, nr 73, poz. 761, nr 76, poz. 811, nr 87, poz. 954,
nr 102, poz. 1116, nr 113, poz. 1207, nr 115, poz. 1229 i nr 123, poz. 1353) w
art. 27 w ust. 2 kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się wyrazy
„głównym inspektorem transportu drogowego.”
Art. 103. 1. Przedsiębiorcy prowadzący do dnia wejścia w życie ustawy działalność
gospodarczą w zakresie międzynarodowego transportu drogowego obowiązani
są do dnia uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii
Europejskiej uzyskać odpowiednią licencję na wykonywanie tego transportu
pod rygorem wygaśnięcia dotychczasowych uprawnień. Nie później niż w
terminie 2 lat od dnia wejścia w życie ustawy przedsiębiorcy powinni wystąpić
do ministra właściwego do spraw transportu z wnioskiem o udzielenie
licencji na międzynarodowy transport drogowy.
2. Przedsiębiorcy prowadzący do dnia wejścia w życie ustawy działalność
gospodarczą w zakresie krajowego drogowego przewozu osób mogą ją nadal
wykonywać w dotychczasowym zakresie, na podstawie posiadanych uprawnień,
przez okres 2 lat od dnia wejścia w życie ustawy. Nie później niż w terminie 6
miesięcy przed upływem tego okresu przedsiębiorcy ci powinni wystąpić do
organu udzielającego licencji z wnioskiem o udzielenie licencji na
krajowy transport drogowy osób.
3. Przedsiębiorcy prowadzący do dnia wejścia w życie ustawy działalność
gospodarczą w zakresie krajowego drogowego przewozu rzeczy obowiązani są
do dnia uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej
uzyskać licencję na wykonywanie tego transportu pod rygorem wygaśnięcia
dotychczasowych uprawnień. Nie później niż w terminie 2 lat od dnia wejścia w
życie ustawy przedsiębiorcy powinni wystąpić do organu udzielającego licencji z
wnioskiem o udzielenie licencji na krajowy transport drogowy rzeczy.
3a. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, do czasu uzyskania licencji
przedsiębiorcy są obowiązani posiadać dokument potwierdzający prowadzenie
przez nich, przed 1 stycznia 2002 r., działalności gospodarczej w tym zakresie.
4. Organ udzielający licencji jest obowiązany udzielić lub odmówić udzielenia
licencji w terminie 3 miesięcy od dnia złożenia wniosku, o którym mowa w
ust. 2 i ust. 3.
5. Przedsiębiorcy, o których mowa w ust. 1 - 3, do czasu uzyskania licencji
prowadzą działalność gospodarczą na dotychczasowych warunkach.
6. Za wymianę uprawnień przewozowych, o których mowa w ust. 1 i ust. 2, gdy nie
ulegają zmianie dotychczasowe dane określone w tych uprawnieniach, właściwe
organy pobierają opłatę w wysokości 100 zł.
Art. 104. 1. Zezwolenia na wykonywanie transportu drogowego udzielone przed
dniem wejścia w życie ustawy zachowują moc.
2. Do postępowań administracyjnych wszczętych, a nie zakończonych decyzją
ostateczną przed dniem wejścia w życie ustawy, stosuje się jej przepisy.
Art. 105. Świadectwo potwierdzające zdanie egzaminu z zakresu wykonywania krajowego
zarobkowego przewozu osób wydane na podstawie dotychczasowych
przepisów o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób
staje się z mocy prawa certyfikatem kompetencji zawodowych w zakresie
krajowego transportu drogowego osób.
Art. 106. 1. Wysokości minimalnych wymaganych zabezpieczeń, o których mowa w art. 5
ust. 3 pkt 3 lit. a), wynoszą w 2002 r. - 3 000 euro i w 2003 r. - 6 000 euro.
2. Wysokości minimalnych wymaganych zabezpieczeń, o których mowa w art. 5
ust. 3 pkt 3 lit. b), wynoszą w 2002 r. - 1 000 euro i w 2003 r. - 2 000 euro.
Art. 107. Z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej
do przedsiębiorców zagranicznych z państw członkowskich Unii Europejskiej
nie stosuje się przepisów art. 18 ust. 2, art. 19, art. 19a oraz art. 28 ust. 1.
Art. 108. 1. W terminie 24 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy wojewodowie
przejmą, z mocy prawa, na własność urządzenia techniczne do
ważenia pojazdów, będące we władaniu Generalnej Dyrekcji Dróg Publicznych.
2. Przekazanie urządzeń, o których mowa w ust. 1, nastąpi w drodze protokołu
zdawczo-odbiorczego.
Art. 109. 1. Tracą moc:
1) ustawa z 2 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania międzynarodowego
transportu drogowego (DzU nr 106, poz. 677, z 1999 r. nr 32, poz. 310 i z
2000 r. nr 120, poz. 1268),
2) ustawa z 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego
drogowego przewozu osób (DzU nr 141, poz. 942 i nr 158, poz. 1045,
z 1998 r. nr 106, poz. 668, z 1999 r. nr 86, poz. 963 i nr 91, poz. 1043
oraz z 2000 r. nr 12, poz. 136).
2. Przepisy wydane na podstawie ustaw, o których mowa w ust. 1, zachowują moc
do czasu wydania przepisów na podstawie niniejszej ustawy, nie dłużej
jednak niż
do 31 grudnia 2002 r., o ile nie są sprzeczne z niniejszą ustawą.
Art. 110. Ustawa wchodzi w życie 1 stycznia 2002 r., z tym że rozdział 9 wchodzi w życie
1 listopada 2001 r., z wyjątkiem art. 50, art. 68 - 75 i art. 80 - 82, które
wchodzą w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia.
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Aleksander Kwaśniewski