Miód
Miód - naturalny słodki produkt spożywczy wytwarzany przez pszczoły z nektaru roślin lub innych słodkich soków roślinnych [spadzi], wzbogacony i przetworzony pod wpływem wydzielin gruczołów pszczół i dojrzewający w plastrach. Świeży miód jest płynny. Po pewnym czasie zależnym od gatunku miodu krystalizuje, nazywa się wówczas krupcem.
Poszczególne gatunki miodu maja zbliżony skład chemiczny i charakteryzują się zbliżonymi właściwościami chemicznymi, leczniczymi i odżywczymi. Są jednak miody szczególnie bogate w różnorakie składniki, dzięki którym miody te są szczególnie przydatne w określonych schorzeniach.
Miód pszczeli składa się w 70% z węglowodanów, w postaci monosacharydów (cukrów prostych). Główne składniki to glukoza (stanowiąca bezpośrednie źródło energii dla mózgu i mięśnia sercowego), fruktoza (odkłada się w postaci glikogenu - aktywowanego w razie większego wysiłku organizmu), kwasy organiczne (odpowiedzialne za aromat, smak), flawony - np. rutyna (uszczelnia naczynia krwionośne), hormony, biopierwiastki, enzymy. Dla pszczół miód stanowi źródło energii.
Miód jako antybiotyk - miód charakteryzuje się wysoką aktywnością antybiotyczną. Hamuje bądź niszczy rozwój bakterii Gram-dodatnich, Gram-ujemnych, grzybów, wirusów, pierwotniaków, paciorkowców. Te cenne właściwości zawdzięcza miód swemu składowi chemicznemu. Wysokie ciśnienie osmotyczne, kwaśny odczyn środowiska, obecność oksydazy glukozy, lizozymu, apidycyny, inhibiny to cechy nadające miodowi działanie antybiotyczne. Warto zapamiętać, że aktywność antybiotyczna miodu wzrasta nawet do 220 razy gdy go rozcieńczymy z wodą.
Miód zwalcza drobnoustroje, zalecany jest w leczeniu zapalenia spojówek, rogówki jęczmienia, których przyczyną są ropotwórcze gronkowce i paciorkowce. Działa antybiotycznie, przyśpiesza gojenie ran, oparzeń i odmrożeń, zabezpiecza je przed zakażeniem bakteriami. Poprawia odżywianie tkanek, oczyszcza rany, przyśpiesza gojenie ran. Działa więc przeciwzapalnie, regenerująco oraz przeciwbólowo. Stosuje się miód do leczenia oparzeń, odmrożeń skóry, trudno gojących się ran, owrzodzeń, ropni, czyraków, wyprysków. Dzięki dużej zawartości cukrów prostych [glukozy i fruktozy], mikroelementów i enzymów ma korzystny wpływ w schorzeniach układu krążenia. Glukoza dostarcza sercu niezbędną energie, fruktoza zaś jest magazynowana jako glikogen w wątrobie, stanowi rezerwę energetyczną organizmu.
Miód reguluje prace serca, rozszerza naczynia wieńcowe serca, obniża ciśnienie krwi, polepsza krążenie. Zapobiega powstawaniu obrzęków poprzez zwiększone wydzielanie moczu. Zmniejsza napięcie nerwowe, polepsza sen i ogólne samopoczucie. Jest więc stosowany w nerwicach naczyniowych i serca, chorobie wieńcowej, nadciśnieniu, zespole płuco-sercowym. Wzmacnia układ nerwowy, działa uspokajająco, poprawia samopoczucie. Stosuje się go w leczeniu nerwic, apatii, depresji, pobudzenia nerwowego, wyczerpania nerwowego, bezsenności, nadpobudliwości [szczególnie dzieci].W tych chorobach stosuje się duże dawki miodu.
W osłabieniu mięśnia sercowego - wskazane jest spożywanie dowolnej ilości miodu, najlepiej z mlekiem lub przegotowaną wodą, przynajmniej 3 razy dziennie po 1 łyżce.
W nadciśnieniu tętniczym - dobre efekty daje stosowanie mieszaniny przygotowanej przez zmieszanie po 1\2 szklanki każdego z następujących składników - miodu, soku z marchwi, buraków i chrzanu. Całość podzielić należy na 4 części i pić 4 razy po 1 szklanki na godzinę przed posiłkami.
Choroby układu krążenia - miód rozcieńczyć z sokiem świeżych buraków. Pić 3 razy dziennie po pół szklanki przy nadciśnieniu.
Miód znalazł zastosowanie w zapobieganiu i leczeniu schorzeń układu oddechowego. Ma działanie przeciwbakteryjne, przeciwalergiczne, przeciwzapalne, wykrztuśne, uodporniające. Zwiększa więc odporność organizmu i chroni drogi oddechowe przed rozwojem zakażenia. Stosowany jest w leczeniu stanów przeziębieniowych, chrypki, kaszlu, zapalenia gardła, zapalenia zatok, kataru, dreszczy, podwyższonej temperatury. Reguluje czynności trawienne żołądka, poprawia przemianę materii, przyśpiesza gojenie wrzodów, łagodzi skutki stresów, poprawia sen i łaknienie.
W niepokoju nerwowym i bezsenności - miód wzmacnia układ nerwowy, działa uspokajająco, przeciwspazmatycznie, poprawia samopoczucie, nastrój. Stosuje się go w leczeniu nerwic, apatii, depresji, pobudzenia nerwowego, wyczerpania nerwowego, bezsenności, nadpobudliwości (szczególnie dzieci). W tych chorobach stosuje się duże dawki miodu. Spożycie 1 łyżki miodu przed snem działa uspokajająco i ułatwia zasypianie. Lepsze efekty zapewnia wypicie przed snem 1 szklanki ciepłego mleka z łyżką miodu.
Jako środek regenerujący organy wewnętrzne, zwłaszcza u osób starszych należy pić 1-2 szklanki wody miodowej otrzymanej przez rozpuszczenie 1 łyżki miodu w 1 szklance lekko ciepłej, przegotowanej wody. Dobre efekty daje wypijanie 1 szklanki na czczo, przygotowanej w tym celu wieczorem.
Uporczywy kaszel
Ćwierć kilograma miodu podgrzać do stanu płynnego w naczyniu zanurzonym w garnku z wodą. Dodać 50 g zmielonego czarnego pieprzu i tyle samo zmielonego siemienia lnianego oraz proszek z 1 gałki muszkatołowej. Wszystkie te składniki dokładnie wymieszać z miodem, aż powstanie jednolita masa. Po odstaniu zlać do słoików. Zażywać rano i wieczorem na pusty żołądek niewielką ilość, wielości zielonego groszku. Nie połykać, tylko ssać!
Ćwierć kilograma miodu podgrzać do stanu płynnego. Dodać 50 g sproszkowanych nasion lnu, 10 g anyżku oraz 10 g zmielonego imbiru. Dokładnie wymieszać. Przy silnym kaszlu zażywać 3 razy dziennie po 1 łyżeczce.
Obrać l/2 kg cebuli, drobno pokroić. Dodać 1 łyżkę rozdrobnionych nasion anyżku, łyżkę siemienia lnianego i zalać 1 litrem wody. Gotować na małym ogniu ok. 20 minut, po czym dodać 3-4 łyżki miodu oraz 1 łyżkę ziela podbiału i 1 łyżkę liści i kwiatu lebiodki pospolitej. Wszystko gotować jeszcze przez 10 minut. Po przestygnięciu odcedzić. Zażywać po pół łyżeczki 3 razy dziennie na 20 minut przed posiłkiem.
Kilkanaście ząbków drobno pokrojonego czosnku (ok. 1/8 szklanki) zmieszać z 1/2 szklanki również drobno pokrojonej cebuli. Do tego dodać 1/4 szklanki miodu lekko podgrzanego do stanu płynnego. Tak przygotowaną miazgę włożyć do słoika i szczelnie przykryć. Podawać po 1-2 łyżeczki co 2-3 godziny, a uporczywy kaszel powinien ustąpić.
Ćwierć kilograma miodu wymieszać z 50 g sproszkowanych liści mięty pieprzowej. Zażywać po 1 łyżeczce 3 razy dziennie.
Na szklankę przegotowanego mleka 1-2 łyżeczki miodu. Pić łykami, nie spiesząc się.
W osłabieniu organizmu i zmniejszonej odporności - dobry efekt można uzyskać stosując mieszaninę złożona z 250 g miodu, 250 ml soku wyciśniętego z liścia aloesu i 250 ml wina czerwonego. Mieszaninę należy przechowywać w lodówce. Przyjmować 1 łyżkę 3 razy dziennie na godzinę przed jedzeniem przez okres 1-2 miesięcy
W niewłaściwej przemianie materii - wskazane jest podawanie napoju przygotowanego z 2 łyżek miodu i soku z 1/4 cytryny na 1/2 szklanki letniej przegotowanej wody, środek także doskonale poprawia cerę.
W zaburzeniach czynności żołądka i jelit - Miód reguluje czynności trawienne żołądka, poprawia przemianę materii, przyspiesza gojenie wrzodów, łagodzi skutki stresów, poprawia sen i łaknienie. Pobudza perystaltykę, zmniejsza kurcze jelit, skraca czas trwania biegunek. Miód zmniejsza szkodliwe działanie używek jak kawa, herbata, tytoń, alkohol. Dobrze odżywia komórki wątrobowe, działa odtruwając organizm.
Cholina zawarta w miodzie zwiększa efekt żółciopędny. Powyższe właściwości miodu spowodowały, że z powodzeniem jest stosowany leczniczo w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy, w nieżytach żołądka, zapaleniu i stanach kurczowych jelit, biegunkach, zaparciach, zapaleniu wątroby, woreczka żółciowego.
Można stosować surówki przygotowane przez zmieszanie i namoczenie 1-2 łyżki miodu i 3 łyżki płatków owsianych oraz 5-10 rozdrobnionych orzechów laskowych w 1\2 szklanki zimnej, przegotowanej wody. Całość pozostawić na 1-2 godzin lub na noc, w zależności od pory spożywania, następnie należy dodać 1 duże utarte jabłko i 5 łyżek mleka lub śmietanki, wymieszać i skropić sokiem z cytryny. Surówka ta może być spożywana jako śniadanie, zapewnia uczucie sytości na okres 5-6 godzin.
Miód a choroby układu moczowego - miód działa moczopędnie, zwiększa przepływ naczyniowy w nerkach zapobiegając powstawaniu złogów, ma działanie diuretyczne sprzyjające zmniejszaniu obrzęków spowodowanych niewydolnością nerek. Stosowany jest więc miód jako środek wspomagający w chorobach układu moczowego, takich jak ostre i przewlekłe zapalenie nerek, pęcherza moczowego i miedniczek nerkowych, kamica nerkowa i pęcherza moczowego.
W stanach zapalnych gardła - zalecane jest płukanie gardła roztworem przygotowanym z 1 łyżeczki miodu w 1 szklanki letniej, przegotowanej wody.
W przeziębieniu, kaszlu - stosować miód cebulowy. W tym celu 2-3 duże cebule drobno pokroić, dodać pół szklanki miodu, zmieszać i pozostawić na 3-5 godzin. Następnie dodać 1 szklanki przegotowanej wody, zmieszać i pozostawić na 3 godziny.Wycisnąć, zlać do butelki i przyjmować po łyżce kilka razy dziennie. Przez 30 minut niczym nie popijać i nie jeść.
Miód a alergie na pyłki - miód nektarowy zawsze zawiera w swoim składzie wtrącenia pyłków z roślin z których pszczoły zbierały nektar. Najbardziej różnorodny zestaw pyłków ma miód wielokwiatowy. Ten fakt wykorzystuje się stosując miód w kuracji alergii. Miód powinien pochodzić z 10-kilometrowego promienia zamieszkania alergika.
Rodzaje miodów
Miód wielokwiatowy - zbierany jest z różnych roślin uprawnych, kwiatów i ziół. Kolor od jasno- do ciemnobrązowego. Zapach zależy od zebranego nektaru. Walory zdrowotne i lecznicze wynikają z różnorodności roślin, z których pszczoły korzystają. Szczególne zastosowanie, znajduje miód wielokwiatowy, w przypadku chorób alergicznych. O jego skuteczności decyduje różnorodność antygenów pyłkowych wchodzących w skład miodu wielokwiatowego
Miód akacjowy - w stanie płynnym kolor bezbarwny lub jasnosłomkowy, zapach kwiatów akacji, smak słodki, mdły. Długo nie krystalizuje. Stan skrystalizowany - kolor jasnosłomkowy, kremowy. Odznacza się znacznie większą zawartością sacharozy niż wszystkie inne miody nektarowe. Jest lubiany przez dzieci.
Miód akacjowy ma zastosowanie w leczeniu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, nadkwaśnego nieżytu żołądka, zapaleń błony śluzowej i stanów kurczowych jelit. W chorobie wrzodowej miód akacjowy przyspiesza regenerację tkanki istniejących nadżerek i owrzodzeń. Wpływa również na perystaltykę jelit i odznacza się niską aktywnością biotyczną.
Miód rzepakowy - w stanie płynnym kolor słomkowy. Krystalizuje się szybko, w ciągu kilku dni po odbiorze. Szybko krystalizuje, a po skrystalizowaniu jest biały lub kremowy o konsystencji drobnoziarnistej, mazistej, jego wygląd przypomina smalec. W smaku bardzo słodki z dodatkiem gorzkiego. Zapach kwitnącego rzepaku, raczej nieprzyjemny; z czasem woń słabnie. Miód o największej ilości glukozy i aminokwasów. Łatwo przyswajalny przez wątrobę; posiada duże właściwości detoksykacyjne. Szybko krystalizuje, najlepszy w chorobach serca.
Miód rzepakowy stosowany jest w chorobach układu krążenia (miażdżyca), w chorobach wątroby oraz przy stanach zapalnych górnych dróg oddechowych a także przy schorzeniach skóry. Wyrównuje w organizmie niedobory potasu. Obniża ciśnienie krwi. Przeciwdziała miażdżycy oraz poprawia zaopatrzenie mięśnia sercowego w tlen i elementy odżywcze. Stosowany zewnętrznie, w przypadku oparzeń, zapobiega tworzeniu się pęcherzy i związanych z nimi infekcji. Przyśpiesza proces ziarninowania a w następstwie gojenia się ran.
Miód lipowy - w stanie płynnym kolor żółty lub zielonkawożółty. Konsystencja i barwa przypomina olej rycynowy. Po skrystalizowaniu ma kolor żółtopomaranczowy lub brunatny; konsystencja drobnoziarnista, krupkowata. Miód o wyraźnym zapachu lipy. Ostry w smaku z lekką goryczką. Działa przeciwzapalnie, wykrztuśnie i uspokajająco. Stosowany w zapaleniu oskrzeli, grypie, kaszlu, gorączce oraz w stanach niepokoju i bezsenności. Posiada dużą aktywność antybiotyczną.
Miód koniczynowy - w stanie płynnym barwa słomkowożółta, zapach kwiatów koniczyny nikły. Po skrystalizowaniu barwa jasnożółta, smak bardzo słodki, łagodny, ale nieco mdły. Miód z koniczyny czerwonej jest jaśniejszy i długo pozostaje w stanie płynnym. Po skrystalizowaniu jest prawie biały. Ma wyraźny, nie spotykany w innych miodach, kwaskowaty posmak.. Działa uspakajająco, stosowany jest w wyczerpaniu nerwowym i anemii.
Miód malinowy - barwy złocistomalinowej o zapachu malin i kwaśnym smaku. Zawiera dużo kwasów organicznych i pektyn. Wykazuje działanie napotne, przeciwgorączkowe i antyseptyczne. Podawany jest również w niedokrwistości i miażdżycy.
Miód gryczany - Ma barwę ciemnoherbacianą do brązowej, zapach bardzo silny i przypominający zapach kwiatów gryki, który utrzymuje się bardzo długo w czasie przechowywania. Miód ten ma słodki, zdecydowanie ostry, piekący smak. Krystalizacja miodu przebiega wolno, około dwóch, trzech miesięcy. Przechowywany w temperaturze pokojowej, po pewnym czasie, w miarę postępowania procesu krystalizacji, rozdziela się zwykle na dwie warstwy: górną płynną i dolną skrystalizowaną. W niższej temperaturze (10-14oC) miód ten krystalizuje równomiernie. Pomocny w stanach wyczerpania nerwowego, miażdżycy, nadciśnieniu, zapaleniu nerek. Sprzyja tworzeniu się kostnicy po złamaniach.
Miód wrzosowy - Ma barwę bursztynowoherbacianą z jaśniejszym lub ciemniejszym odcieniem, o silnym bardzo przyjemnym zapachu, nieco podobnym do zapachu kwiatu wrzosu i słodkim, lekko gorzkawym, charakterystycznym, bardzo przyjemnym smaku. W temperaturze około 20oC miód wrzosowy żeluje się w ciągu kilku tygodni w galaretowatą masę. Taki specyficzny sposób "krystalizacji" jest właściwy tylko dla tej odmiany miodu. Znajduje zastosowanie w leczeniu zapalenia gardła i błony śluzowej jamy ustnej - zwiększa odporność i chroni przed rozwojem zakażenia. Stosowany w leczeniu prostaty.
Miód bławatkowy - barwa złocistożółta, o ostrym zapachu bławatka, miód o charakterystycznym smaku.
Miody spadziowe
W Polsce przeważają miody spadziowe z jodły i świerka; rzadko spotyka się miody spadziowe z drzew liściastych. Miody spadziowe z drzew iglastych zawierają substancje lecznicze stosowane w schorzeniach dróg oddechowych. Miód spadziowy jest najczęściej ciemny z odcieniem zielonkawym lub szarym i sprawia wrażenie jakby przybrudzonego. W stanie płynnym jest prawie czarny, po skrystalizowaniu rozjaśnia się. Miody spadziowe z drzew liściastych mają nieprzyjemny smak, a z drzew iglastych -- łagodny, lekko żywiczny. W miodach spadziowych znajduje się znaczny procent cukru złożonego, melezytozy, zwanego też cukrem modrzewiowym, którego nie ma bądź jest w nieznacznej ilości w miodzie nektarowym.
Miód ze spadzi drzew iglastych - Ma ciemną brązową barwę, z zielonkawym lub szarozielonkawym odcieniem, silny charakterystyczny zapach przypominający zapach igliwia lub żywiczny. Miód spadziowy krystalizuje w ciągu około pięciu do ośmiu tygodni. Przechowywany przez dłuższy okres w temperaturze około 20oC często rozwarstwia się na dwie części: górną płynną i dolną skrystalizowaną. Ma zastosowanie w leczeniach nieżytów górnych dróg oddechowych. Przeciwdziała promieniowaniu jonizującemu. Polecany dla dzieci.
Miód ze spadzi drzew liściastych - głównie lipy, klonu, jawora. Ma barwę brązową, nieco jaśniejszą od miodu ze spadzi iglastej, czasem z brudnozielonkawym odcieniem. Smak słodki, charakterystyczny, z nieco gorzkawym posmakiem. W opinii konsumentów jest to smak mniej atrakcyjny, niż miodu ze spadzi iglastej. Zapach tego miodu jest niezbyt silny, ale specyficzny. W temperaturze około 20oC zwykle krystalizuje w ciągu kilku tygodni. Wykazuje wysoką aktywność antybiotyczną i większe wartości odżywcze niż miody nektarowe (większa zawartość składników mineralnych i inhibiny). Stosowany w anemiach, gruźlicy, chorobach krążenia i zaparciach.
Miód mieszany spadziowo-nektarowy - charakteryzuje się brunatną barwą często z zielonkawym odcieniem, ma bardzo słabo wyczuwalny, lekko korzenny zapach, słodki smak (czasem z łagodnym gorzkawym posmakiem). Proces krystalizacji zachodzi w tym miodzie w ciągu kilku tygodni. Miód łączy w sobie delikatny smak miodów nektarowych i zwiększoną aktywność antybiotyczną spadziowych. Stosowany w zaburzeniach trawienia, przeziębieniach. Zmniejsza szkodliwe działanie używek (kawy, herbaty, alkoholu). Ma zdolność blokowania ołowiu.
Propolis
Propolis stanowi lepką mieszaninę żywicy drzew i krzewów oraz wydzielin gruczołów pszczelich. Propolis jest używany przez pszczoły do pokrywania nim wszelkich elementów wewnętrznych ula, uszczelniania gniazda. Czynią tak, aby zabezpieczyć rodzinę pszczelą przed bakteriami, zakażeniami, pleśniami i innymi mikroorganizmami. Pszczoły wykorzystują tu właściwości silnie bakteriobójcze i bakteriostatyczne propolisu. Jego właściwości są wykorzystywane w leczeniu różnych dolegliwości u ludzi. Także przemysł kosmetyczny używa kitu pszczelego do produkcji niektórych preparatów.
"Surowy" propolis tj. kit pszczeli ma charakterystyczny, intensywny zapach, gorzki smak, różnorodne zabarwienie (brązowy, szary, brunatny, zielony, czarny). W temperaturze poniżej 15°C jest twardy i kruchy; zaś w wyższej temperaturze mięknie. W temperaturze około staje się 70°C półpłynny.
Skład propolisu zależy od warunków miejsca, w którym jest tworzony przez pszczoły, oraz od sposobu, w jaki jest pozyskiwany. Dlatego też nie należy kupować kitu pszczelego z tzw. niepewnego źródła, ponieważ mogą znajdować się w nim różne zanieczyszczenia (m.in. też wosk pszczeli).
Propolis zawiera biologicznie czynne związki chemiczne, wśród których należy wymienić: flawonoidy (mają duże znaczenie dla jego terapeutycznych zalet), związki fenolowe, terpeny, substancje lipidowo-woskowe, biopierwiastki. Kit pszczeli działa antybakteryjnie, regenerująco, znieczulająco, a także stymulująco na układ immunologiczny. Preparaty propolisowe są dostępne w postaci tabletek, granulatów, nalewek i maści.
Propolis bardzo często stosowany jest w leczeniu ran i różnych schorzeń skórnych. Zwalcza gronkowca złocistego, dwoinki kataralne, paciorkowce, niektóre szczepy prądków gruźlicy. Przeciwdziała rozwojowi grzybów drożdżoidalnych, wirusa grypy, zapalenia mózgu, a także niszczy pierwotniaki wywołujące rzęsistkowicę, toksoplazmozę i lambiozę. Używa się go środkach stosowanych przy półpaścu, trądziku, łuszczycy. Łagodzi też ból w przypadku tzw. łokcia tenisisty (bolesne zapalenie mięśni i ścięgien w tej okolicy). Propolis umożliwia szybkie gojenie się sączących się ran po amputacjach, pomaga przy złamaniach, uszkodzeniach tkanek chrzęstnych stawów, w przypadku bolesnych pustych zębodołów. Poleca się go również wrzodowcom.
Skład propolisu
Żywice 50-85% Olejki eteryczne 4-15%
woski 12-40% Garbniki 4-10%
Pyłki kwiatowe 5-11% Zanieczyszczenia mechaniczne 5-20%
Kwasy i alkohole organiczne, związki typy flawonoidów i terpenów 5-30%
PRZEPISY LECZNICZE Z WYKORZYSTANIEM PROPOLISU
UWAGA!: U niektórych osób występuje uczulenie na propolis. Przed pierwszym zastosowaniem należy przeprowadzić test, rozprowadzając propolis na zgięciu ramienia.
W przypadku wystąpienia zaczerwienienia odstąpić od stosowania preparatu.
W warunkach domowych z propolisu przygotować można formy leków takie jak etanolowy wyciąg z propolisu lub maść propolisową, mające zastosowanie w różnych przypadkach schorzeń. Etanolowy wyciąg z propolisu przygotowuje się najczęściej w stężeniu 3% lub rzadziej 10%. W tym celu 3 lub 10 g rozdrobnionego propolisu umieszcza się w słoiku z ciemnego szkła, dodaje 90 g etanolu, najlepiej 70% i zamyka korkiem. Pozostawia w temperaturze pokojowej na 7-10 dni, mieszając 2-3 razy dziennie. Po tym czasie umieszcza się słoik w lodówce na ok. 24 godziny, a następnie przesącza, uwalniając wyciąg propolisowy od osadu na dnie i od wosku na powierzchni płynu. Klarowny wyciąg przechowuje się w butelce z ciemnego szkła w temperaturze pokojowej. W miarę potrzeby wyciąg odpowiednio rozcieńcza się przed użyciem. Wyciąg może być stosowany wewnętrznie i zewnętrzne.
Maść propolisowa - 5% maść propolisową do użytku zewnętrznego uzyskuje się poprzez odparowanie 50ml wyciągu propolisowego do konsystencji półpłynnej, wstawiając zawartość do naczynia z gorącą wodą o temperaturze do 60°C. Zagęszczony wyciąg w ilości 5g miesza się z 95g wazeliny lub lanoliny i maść jest gotowa do użytku.
Zastosowanie: trudno gojące się rany, odparzenia, odleżyny, odmrożenia, grzybica, łuszczyca.
Tinktura propolisowa: - do 300 ml spirytusu wsypać 3 dag rozdrobnionego (zmrożonego) propolisu, odstawić 10-14 dni w zacienionym miejscu, codziennie wstrząsając. Zlać znad osadu sklarowany płyn do ciemnej butelki. Dawkowanie: dorośli 15-20 kropli na kostkę cukru lub łyżkę wody - 2 x dziennie.
Wyciąg propolisowy: 50 g rozdrobnionego propolisu, 500 cm3 alkoholu etylowego 70% (350 ml spirytusu i 150 ml przegotowanej wody) - pozostawić w temperaturze pokojowej, bez dostępu światła, przez ok. 14 dni - codziennie wstrząsać. Wstawić na 24 godziny do lodówki. Przecedzić. Przechowywać w temperaturze pokojowej w ciemnym szklanym naczyniu.
Masło propolisowe: 1 kg masła rozpuścić, wsypać 150 g rozdrobnionego propolisu, wymieszać, przetrzeć przez sitko lub gazę. Przechowywać w lodówce.
Mleko propolisowe: 1 litr świeżego mleka zagotować, dodać 50 g roz-drobnionego propolisu, wymieszać, przecedzić przez sitko lub gazę, ostu-dzić, zebrać wierzchnią warstewkę wosku, przechowywać w lodówce.
Maść propolisowa: 70 g wazeliny i 15 g rozdrobnionego propolisu wymieszać w naczyniu wstawionym do gorącej wody, przetrzeć przez sitko lub gazę, ostudzić.
Nagniotki (maść): 50 gramów kitu pszczelego, 20 gramów wosku, sok z jednej cytryny; ucierać "na ciepło", aż powstanie jednolita maść. Stosować co-dziennie na nagniotek, aż zbieleje; po wymoczeniu wyjąć razem z "korzeniem".
Właściwości i zastosowanie /stosowanie wewnętrzne i zewnętrzne/:
Działa jak naturalny antybiotyk /p/grzybiczo, p/bakteryjnie, p/wirusowo/
Działa p/zapalnie, regeneracyjnie
Podnosi odporność
Zwalcza drożdżyce, grzybice, pleśniawki
Stosowany przy anginie, zapaleniu oskrzeli i płuc, astmie, przeziębieniu, kaszlu
Stosowany przy zapaleniu jamy ustnej i gardła
Stosowany przy paradentozie, stanach zapalnych tkanki około zębowej, ropniu i bólu zęba
Przy ropnym zapaleniu kości
W ginekologii: zapalenie pochwy, szyjki macicy, otarcia, nadżerki, grzybice, upławy
Przy stanach zapalnych odbytu, hemoroidach
Przy ropnym zapaleniu skóry, czyrakach, egzemach, owrzodzeniach podudzi, odleżynach, oparzeniach
Przy przetokach pooperacyjnych
Przy potliwości i grzybicy stóp, grzybicy paznokci
Przy schorzeniach układu krążenia
Przy chorobie wrzodowej i stanach zapalnych żołądka, jelit i dwunastnicy
W chorobach reumatycznych /tinctura, tabletki, kapsułki, maść
W stanach zapalnych organizmu np. zapalenie dróg moczowych
Dla poprawy odporności
W anginie, zapaleniu gardła - zaleca się przyjmowanie wyciągu propolisowego w dawkach 30-60 kropli 2-3 razy dziennie przed jedzeniem. Krople po zmieszaniu ze śliną należy połknąć powoli, po przyjęciu nie jeść jeszcze około ½ godz. Można również dawkę kropli przyjąć na łyżeczce cukru i powoli połykać.
Zapalenie ucha środkowego - przewlekłe ropne zapalenie ucha środkowego ze względu na ewentualność komplikacji może doprowadzić do utraty słuchu. Wskazane jest stosowanie 30-procentowego roztworu propolisu na 70-procentowym spirytusie. Cierpiący na zapalenie ucha środkowego, po starannym oczyszczeniu ucha z ropy, wprowadzają do przewodu słuchowego zmoczone w roztworze propolisu sączki z gazy, przyciskając je ściśle do błony bębenka. Zabieg ten powtarzamy następnego dnia i kontynuujemy przez 10-15 dni. Skuteczność zabiegu potwierdzi suchość powierzchni ucha w miesiąc po jego zakończeniu.
W przypadku kataru - można stosować rozcieńczony wyciąg propolisowy w ilości 3-5 ml na 100 ml wody, w dawce 3-4 krople do nosa, 3-5 razy dziennie.
Nieżyt nosa, oskrzeli i tchawicy - we wszystkich tych przypadkach wskazane jest stosowanie inhalacji propolisem. W warunkach domowych stosujemy ją przez 15 minut rano lub wieczorem. 60 g propolisu i 40 g wosku pszczelego umieszczamy w aluminiowym kubku o pojemności 300 mg i wstawiamy go do większego naczynia z wrzącą wodą. Gdy wosk i propolis rozpuszczą się, a jego fitoncydy zaczną się unosić wraz z parą, pochylamy nad naczyniem głowę przykrytą ręcznikiem i wdychamy leczniczą parę.
W osłabieniu odporności - dobre wyniki uzyskuje się przyjmując 3-4 razy dziennie mieszaninę powstałą z 20-40 kropli wyciągu pro propolisowego i 1 łyżki miodu, rozpuszczonej w 1 szklance przegotowanej letniej wody.
W nadciśnieniu tętniczym i profilaktyce miażdżycy- zaleca się przyjmowanie 30-60 kropli wyciągu z propolisu raz dziennie w ½ szklanki mleka lub przegotowanej wody.
W stanach zapalnych żołądka i jelit - można stosować wspomagająco, 30 minut przed jedzeniem , wyciąg z propolisu w dawce 30-60 kropli 2-3 razy dziennie, rozcieńczając każdą jednorazową dawkę łyżeczką soku z cytryny.
10 g rozdrobnionego propolisu mieszamy ze 100 g rozgrzanego masła śmietankowego. Wyodrębniamy go podgrzewając mieszankę przez 5-10 minut, nie dopuszczając do jej wrzenia, a następnie filtrujemy. Masło propolisowe zażywamy po łyżeczce w podgrzanym mleku 3 razy dziennie na 1-1,5 godziny przed posiłkiem przez 18-20 dni.
W stanach zapalnych dróg moczowych i pęcherza moczowego - dobre efekty można uzyskać przyjmując 50 kropli wyciągu z propolisu w szklance letniej przegotowanej wody, do której dodać należy 1 łyżkę miodu i 1 łyżkę roztartego pyłku kwiatowego. Pić 2 razy dziennie przez okres około 1 miesiąca.
W zranieniach, owrzodzeniach, grzybicach, odleżynach, oparzeniach - do przemywania stosuje się wyciąg propolisowy rozcieńczony świeżo przegotowaną i ochłodzoną wodą w ilości 3-5 ml wyciągu na 100 ml wody.
W bólu zębów - złagodzenie bólu uzyskać można smarując kilkakrotnie w krótkich odstępach czasu chore miejsce lub przykładając tampon z waty, nasączony wyciągiem etanolowym z propolisu.
Prostata - propolis sprzyja leczeniu przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego (prostaty) dzięki swym właściwościom bakteriobójczym i regeneracyjnym. Stosuje się czopki z wyciągu propolisu otrzymanego drogą wyparowania (40g propolisu i 200 mg 96-procentowego spirytusu). Zawartość czopków: 0,1 g wyciągu propolisu i 2 g masła kakaowego. Czopki stosujemy codziennie wieczorem przez 30 dni i powtarzamy 2-3 razy z 1-2 miesięcznymi przerwami.
Pyłek kwiatowy
Pyłek kwiatowy- to produkt roślinny zbierany i częściowo przetwarzany przez pszczoły , posiadający w równej mierze właściwości odżywcze i biotyczne.
Pyłek jest naturalnym biopreparatem uzupełniającym pierwiastki w organizmie człowieka. Obecność takich pierwiastków jak selen, mangan i cynk warunkują prawidłowe działanie układu immunologicznego i związanej z tym odporności organizmu . Natomiast żelazo , miedz, magnez spełniają ważną rolę w zapobieganiu niedokrwistości . Jeszcze inne jak cynk , zaznaczają swój wpływ w zapobieganiu chorobom włosów czy w regulacji długości czasu działania insuliny w organizmie . Ważną rolę w działaniu biologicznym pyłku odgrywają obecne w nim witaminy .Witamina E - naturalny przeciwutleniacz , przedłuża w organizmie działanie innych związków czynnych biologicznie , a wrażliwych na procesy utleniania, takich jak witamina C, A, kwas arachidonowy . Witamina A oraz witamina B2 wpływa korzystnie na polepszenie wzroku . Witamina C i P działają uszczelniająco na naczynia włosowate i zapobiegają ich łamliwości , co ma znaczenie w leczeniu miażdżycy . Zespół witamin B wpływa znacząco na funkcjonowanie systemu nerwowego .
Wyróżnia się dużą zawartością witamin z grupy B, cukrów prostych i złożonych oraz aminokwasów, w tym argininy. Arginina odgrywa znaczącą rolę w profilaktyce i leczeniu choroby wieńcowej dzięki wytwarzaniu NO-(tlenku azotu) działającego rozszerzająco na światło naczyń wieńcowych serca, podobnie jak nitrogliceryna. Wykazuje również działanie antyagregacyjne (przeciwkrzepliwe). Zawiera również inne substancje odżywcze i aktywne biologicznie, enzymy, hormony, nienasycone kwasy tłuszczowe. Ze względu na skład zwany „bombą witaminową”, znajduje szczególne zastosowanie w rekonwalescencji, braku apetytu, awitaminozie, schorzeniach układu pokarmowego i wątroby. Od lat pyłek kwiatowy z powodzeniem stosowany jest przy przeroście gruczołu krokowego. Kuracja pyłkowa poprawia samopoczucie, podnosi kondycję i wzmaga odporność organizmu.
Pyłek pochodzący z różnych roślin oraz okresu zbioru wykazuje różnorodne działanie. Najbogatszy w składniki mineralne jest pyłek pochodzący z możliwie jak największej ilości gatunków roślin.
W handlu pyłek występuje w postaci wysuszonych obnóży, tabletek, granulatu oraz w postaci mieszaniny z miodem. Dzieciom podajemy pyłek mielony z dodatkiem soku z czarnej porzeczki.
Właściwości i zastosowanie pyłku kwiatowego:
Środek odżywczy, wzmacniający, poprawiający samopoczucie, energetyzujący
Reguluje pracę jelit, działa p/zapalnie
Pobudza łaknienie u dzieci
Poprawia przemianę materii, przemianę tłuszczową / pyłek rzepakowy i lipowy/
Zwiększa odporność organizmu
Chroni przed skutkami niedotlenienia
Obniża poziom cholesterolu
Działa pozytywnie w stanach zapalnych gruczołu krokowego
Poprawia przyswajanie żelaza
Chroni wątrobę przed szkodliwym wpływem toksyn
Pierzga powstaje po dodaniu przez pszczołę do pyłku wydzieliny z gruczołów ślinowych oraz miodu. Ma właściwości odżywcze i bardzo dobrą przyswajalność także przez organizm ludzki. Medycyna ludowa poleca pierzgę jako lek w przypadku niewydolności i marskości wątroby. Pierzga zawiera dużą ilość enzymów, witaminę "K", cały zestaw aminokwasów, witamin, soli mineralnych, co uzasadnia stosowanie jej w stanach niewydolności wątroby.
Właściwości i zastosowanie:
Działa antybiotycznie
Środek odżywczy wzmacniający, szczególnie po ciężkich chorobach, przy dużym wysiłku fizycznym i psychicznym
Stosowana przy niewydolności układu pokarmowego /marskość wątroby, owrzodzenia, choroby jelit/
Stosowana przy niedostatecznym łaknieniu
Stosowana dla poprawy odporności
Wartość odżywcza w przeliczeniu na 100g obnóży pyłkowych: 1400 kJ (340 kcal)
Witamina B6 |
0,90 mg |
Pyłek kwiatowy w formie obnóży lub granulatu (2-3 łyżeczki) należy zalać 1/3 szklanki przegotowanej, ostudzonej wody lub mleka i odstawić na kilka godzin. Osłodzić miodem tuż przed spożyciem. Ze względu na fakt iż płyny ciepłe są lepiej przyswajalne, wskazane jest dolanie przed spożyciem nieco ciepłej wody (poniżej 40 stopni Celsjusza). Pyłek w tej postaci zaleca się przyjmować dwa razy dziennie, rano na czczo i wieczorem przed snem. Kuracja jednorazowa powinna trwać od jednego do dwu miesięcy. Najlepiej wiosną i jesienią.
PRZEPISY LECZNICZE Z WYKORZYSTANIEM PYŁKU KWIATOWEGO
Jako środek regenerujący , poprawiający samopoczucie , w zmęczeniu , osłabieniu , w schorzeniach systemu nerwowego - zaleca się podawanie mieszaniny z 1 łyżeczki roztartego pyłku z 1 łyżeczką miodu 3 razy dziennie 1 godzinę przed jedzeniem przez okres 1 miesiąca.
Jako środek obniżający ciśnienie oraz w anemii -uzyskać można poprawę stosując 3 razy dziennie mieszaninę z 1-2 łyżeczek pyłku roztartego z 1 łyżką miodu , które przygotowuje się 3 godziny wcześniej , a przyjmuje 1 godzinę przed jedzeniem.
W kuracji odchudzającej i zaparciach -wskazane jest stosowanie w miejsce śniadania i kolacji , dania przygotowanego przez zmieszanie 3 łyżeczek roztartego pyłku , 3 łyżeczek miodu , 1 dużego utartego jabłka i 2 łyżek preparowanych otrąb pszennych lub owsianych. Kurację prowadzić co najmniej w czasie 1 miesiąca.
W zapaleniu wątroby - przewlekłym i wirusowym - dobre efekty daje przyjmowanie 1-2 łyżeczek zmielonego pyłku, zmieszanego z 1-2 łyżkami miodu w 1 szklance przegotowanej letniej wody . Pić 3 razy dziennie 1 godzinę przed posiłkami przez okres 2-3 miesięcy.
Maseczka kosmetyczna regenerująca -maseczkę przygotować można mieszając 1 łyżeczkę zmielonego pyłku z 1 żółtkiem . Po dokładnym roztarciu , nałożyć na twarz i szyję, pozostawić na 30 minut, a następnie zmyć i posmarować kremem.
Wyszukiwarka