ALERGOLOGIA.

1.Wymień atopowe schorzenia alergiczne.

-wyprysk kontaktowy alergiczny

2.Czynniki sprzyjające wystapieniu uczulenia na skórze.

-alergeny kontaktowe

3.Jakie znasz alergeny kontaktowe.

-proszki do prania, oleje, smary,kosmetyki, tworzywa sztuczne,guma,metal, pyłki traw, roztocza, sierść

4.Uczuleni na konserwanty stosowane w kosmetykach.

-kwas borny i borany, tetraborany, kwas tioglikolowy i jego sole, estry kw.tioglikolowego, kw.szczawiowy, jego estry, sole i zasady, amoniak, fenylodiamina(henna)

5.Uczelenia na barwniki zawarte w kosmetykach.

-p-fenylodiamina, eozyna,tlenek ołowiu, czerwień toluidyny, sole wapniowe czerwienie litowej

6.Metody diagnostyczne w alergii kontaktowej w kosmetologii

-skórny test płatkowy

7.Reakcje alergiczne na lateks mogą wyrażać się.

-wysypką, dusznościami, wstrząsem anafilaktycznym,zaczerwienieniem skóry,świądem, pieczeniem, rumieniem, wysypką, obrzękiem, łuszczeniem naskórka

8.Który z następujących metali powoduję reakcję alergiczną(uczuleniową)

-chrom, nikiel, kobalt

9.W patomechanizmie wyprysku kontaktowego skóry biorą udział.

Patomechanizm wyprysku kontaktowego związany jest z IV typem reakcji nadwrażliwośc wg.Coombsa i u jego patogenezy lezy stymulacja limfocytów Th1 przez komórki Langerhansa, wystawione na działanie związków o charakterze haptenów, które nabierają cech antygenowych w kontakcie z białkiem.

Anatomia prawidłowa

1.Mięsnie mimiczne- podział na grupy i ich skład.

2.Mięsnie mimiczne ich czynności i unerwienie.

M. naczaszny

1. M. potyliczno-czołowy

a. brzusiec czołowy - p.p.- czepiec ścięgnisty, p.k.- skóra brwi, cz. - podnosi brew, wywołuje poprzeczne zmarszczki na czole

b. brzusiec potyliczny - p.p.- kresa karkowa, p.k.- czepiec ścięgnisty, cz.- utrwala położenie czepca

2. M. skroniowo-ciemieniowy - ( zanikowy) - p.p.- czepiec ścięgnisty, p.k.- małżowina uszna, cz.- przesuwa m. uszną

3. M. uszny górny - najlepiej zachowana część mięśnia skroniowo-ciemieniowego

4. Czepiec ścięgnisty - mocna błona ścięgnista na sklepieniu czaszki. Wymienione mięśnie wraz z nim tworzą skalp.

3.Mięśnie żuchwy i ich czynności.

A. M. unoszące żuchwę

1. M. żwacz - najsilniejszy mięsień żuchwy pokrywa zewnętrzną powierzchnię gałęzi żuchwy, składa się z dwóch części powierzchownej i głębokiej, p.p.- części powierzchownej to dolny brzeg kości jarzmowej i łuku jarzmowego a części głębokiej to wewnętrzna powierzchnia łuku jarzmowego i głęboka blaszka powięzi skroniowej, p.k.- zewnętrzna powierzchnia kąta żuchwy guzowatość żwaczowa, cz.- unosi i skręca żuchwę na zewnątrz, n.żwaczowy z nerwu trójdzielnego V czaszkowego

2.M. skroniowy - największy m. żuchwy, ma kształt wachlarzowaty, p.p.- płaszczyzna skroniowa, blaszka głęboka powięzi skroniowej, p.k.- wyrostek dziobiasty żuchwy, cz.- podnosi i skręca żuchwę na zewnątrz oraz cofa wysuniętą żuchwę, nn. skroniowe głębokie

3. M. skrzydłowy przyśrodkowy - p.p.- kość klinowa, podniebienna, szczęka, p.k.- kąt żuchwy guzowatość skrzydłowa, cz.- unosi i skręca żuchwę na zewnątrz, n. skrzydłowy przyśrodkowy od III gałęzi n. trójdzielnego V n. czaszkowego

4. M. skrzydłowy boczny - składa się z głowy górnej i dolnej, p.p.- głowy górnej to skrzydło większe k. klinowej a głowy dolnej blaszka boczna wyrostka skrzydłowego k. klinowej, p.k.- głowy górnej torebka stawy skroniowo-żuchwowego a głowy dolnej wyrostek kłykciowy żuchwy, cz.- wysuwa żuchwę do przodu, skręca do wewnątrz, n. skrzydłowy boczny od III gałęzi n. trójdzielnego V n. czaszkowego

B. M. obniżające żuchwę

1. Część twarzowa m. szerokiego szyi - stanowi przedłużenie m. szerokiego szyi na twarz, cz.- obniża żuchwę

2. M. dwubrzuścowy - składa się z dwóch brzuśców tylnego i przedniego,

tylny - p.p.- kość skroniowa, p.k.- kość gnykowa przedni - p.p.- kość gnykowa, p.k.- dół dwubrzuścowy żuchwy

cz.- przy ustalonej kości gnykowej obniża żuchwę a przy ustalonej żuchwie podnosi kość gnykową, unerwienie - brzusiec tylny n. twarzowy VII n. czaszkowy, brzusiec przedni n. żuchwowo-gnykowy od III gałęzi n. trójdzielnego V czaszkowego

3. M. rylcowo-gnykowy - p.p.- wyrostek rylcowaty k. skroniowej, p.k.- kość gnykowa, cz.- tak jak w poprzednim, n. twarzowy VII czaszkowy

4. M. żuchwowo-gnykowy - wytwarza dno jamy ustnej, leży na granicy między głową a szyją, p.p.- kresa żuchwowo-gnykowa, p.k.- kość gnykowa i szew ścięgnisty, cz.- tak jak w poprzednim, n. żuchwowo- gnykowy od III gałęzi n. trójdzielnego V n. czaszkowego

5. M. bródkowo-gnykowy - położony jest powyżej m. żuchwowo-gnykowego, p.p.- kolec bródkowy żuchwy, p.k.- kość gnykowa, cz.- jak w poprzednim, n. podjęzykowy XII n. czaszkowy

3. M. rylcowo-gnykowy - p.p.- wyrostek rylcowaty k. skroniowej, p.k.- kość gnykowa, cz.- tak jak w poprzednim, n. twarzowy VII czaszkowy

4. M. żuchwowo-gnykowy - wytwarza dno jamy ustnej, leży na granicy między głową a szyją, p.p.- kresa żuchwowo-gnykowa, p.k.- kość gnykowa i szew ścięgnisty, cz.- tak jak w poprzednim, n. żuchwowo- gnykowy od III gałęzi n. trójdzielnego V n. czaszkowego

5. M. bródkowo-gnykowy - położony jest powyżej m. żuchwowo-gnykowego, p.p.- kolec bródkowy żuchwy, p.k.- kość gnykowa, cz.- jak w poprzednim, n. podjęzykowy XII n. czaszkowy

4.Podział kości czaszki i skład poszczególnych podgrup.

Kość czołowa:

Łuski - powierzchnię zewnętrzną i wewnętrzną

Części oczodołowych

Części nosowej

Kość klinowa:

Trzonu

Skrzydeł mniejszych

Skrzydeł większych

Wyrostków skrzydłowatych

Kość potyliczna:

Części podstawnej

Części bocznych

Łuski

Kości ciemieniowe:

Powierzchni zewnętrznej

Powierzchni wewnętrznej

Czterech brzegów

Czterech kątów

Kości skroniowe:

Części łuskowej

Części sutkowej

Części bębenkowej

Części skalistej

5.Nerw trójdzielny-odgałęzienie, zakres unerwienia, rodzaj włókien.

Nerw trójdzielny-V nerw czaszkowy, największy wśród nich. Jest nerwem I łuku skrzelowego. Ma charakter mieszany (czuciowo-ruchowy).

Źródła włókien

1.włókna czuciowe - komórki pseudojednobiegunowe zwoju trójdzielnego ; ich aksony tworzą część większą i wnikają do jąder czuciowych pnia mózgu:

a.jądra pasma śródmózgowego - czucie proprioceptywne

b.jądro główne nerwu trójdzielnego - czucie protopatyczne (dotyk, ucisk nieprecyzyjny) (w moście)

c.jądra pasma rdzeniowego - czucie epikrytyczne (bólu, ciepła zimna)

2.włókna ruchowe - jądro ruchowe nerwu trójdzielnego (w moście); kierują się wyłącznie do nerwu żuchwowego V₃

Przebieg i zakres unerwienia

Nerw wychodzi z mózgowia w przednio-bocznej części mostu dwoma korzeniami: częścią większą (czuciową) i częścią mniejszą (ruchową). Oba korzenie dochodzą do szczytu piramidy kości skroniowej, gdzie w wycisku nerwu trójdzielnego tworzą zwój trójdzielny (troisty, Gassera). Od zwoju odchodzą 3 gałęzie:

1.nerw oczny V₁ jest nerwem czuciowym, unerwia oko i oczodół; opuszcza jamę czaszki przez szczelinę oczodołową górną; dzieli się na 3 gałęzie końcowe:

a.nerw łzowy - unerwia gruczoł łzowy

b.nerw czołowy - unerwia zatokę czołową, skórę czoła, powiekę górną

-nerw nadbloczkowy

-nerw nadoczodołowy

c.nerw nosowo-rzęskowy - unerwia przyśrodkowy kąt oka

2.nerw szczękowy V₂ jest nerwem czuciowym, unerwia okolice szczęki; opuszcza jamę czaszki przez otwór okrągły; oddaje 3 gałęzie końcowe:

a.nerw jarzmowy - unerwia okolicę policzka

b.nerw podoczodołowy - unerwia zatokę szczękową, a za pośrednictwem nerwu zębodołowego górnego zęby i dziąsła górne.

-splot zębowy górny - unerwia zęby i dziąsła szczęki

c.nerwy skrzydłowo podniebienne- zaopatrują podniebienie twarde, gardło, oczodół i jamę nosową.

3.nerw żuchwowy V₃ jest nerwem czuciowo-ruchowym, unerwia czuciowo okolice żuchwy i skroni oraz ruchowo mięśnie żucia; opuszcza jamę czaszki przez otwór owalny; oddaje gałęzie:

A.grupa przednia

a.nerw policzkowy - unerwia skórę i śluzówkę policzka

b.nerw żwaczowy - unerwia mięsień żwacz

c.nerwy skroniowe głębokie - unerwiają mięsień skroniowy

d.nerw skrzydłowy boczny - unerwia mięsień skrzydłowy boczny

e.nerw skrzydłowy przyśrodkowy - unerwia mięsień skrzydłowy przyśrodkowy

B.grupa tylna

a.nerw uszno-skroniowy - unerwia staw skroniowo-żuchwowy, skórę skroni i małżowinę uszną; prowadzi włókna pozazwojowe przywspółczulne do ślinianki przyusznej

b.nerw językowy - unerwia czuciowo 2/3 przednie języka

c.nerw zębodołowy dolny

d.nerw żuchowowo-gnykowy - unerwia mięsień żuchwowo-gnykowy i brzusiec przedni mięśnia dwubrzuścowego (mięśnie szyi)

e.nerw bródkowy - unerwia skórę okolicy bródkowej i śluzówkę wargi dolnej

f.splot zębowy dolny - unerwia zęby i dziąsła żuchwy

6.Tętnica twarzowa.

Tętnica twarzowa zaopatruje przednią część twarzy, dno i ścianę boczną jamy ustnej. Odchodzi z przedniego obwodu tętnicy szyjnej zewnętrznej. Jest przykryta tylnym brzuścem mięśnia dwubrzuścowego oraz mięśniem rylcowo-gnykowym. Za kątem żuchwy jest ukryta w pobliżu gruczołu podżuchwowego. Na twarzy ukazuje się u przedniego brzegu mięśnia żwacza. Na twarzy kieruje się do przodu i ku górze do przyśrodkowego kąta oka. W swoim przebiegu spoczywa na mięśniu policzkowym i mięśniu dźwigaczu kąta ust. Jest przykryta mięśniem szerokim szyi oraz wyrazowymi mięśniami powierzchownymi. Do gałęzi tętnicy twarzowej należą: tętnica podniebienna wstępująca, gałąź migdałkowa, tętnica podbródkowa, gałęzie gruczołowe, tętnica wargowa dolna, tętnica wargowa górna, tętnica kątowa.

7.Nerw twarzowy-odgałęzienia, zakres unerwienia, rodzaj włókien.

Źródła włókien:

-włókna czuciowe - komórki pseudojednobiegunowe zwoju kolanka; ich aksony tworzą nerw pośredni (łac. nervus intermedius) i wnikają do jąder czuciowych tyłomózgowia:

• jądra pasma samotnego (w śródmózgowiu)

• jądra pasma rdzeniowego nerwu trójdzielnego

-włókna ruchowe - jądro początkowe nerwu twarzowego ruchowe (w moście). Ich neuryty kierują się do dna dołu równoległobocznego. Otaczają one jądro nerwu odwodzącego tworząc kolanko nerwu twarzowego.

-włókna przywspółczulne - znajdują się w jądrze przywspółczulnym nerwu twarzowego (jądro ślinowe górne). Ich aksony biegną wraz z włóknami czuciowymi w nerwie pośrednim a dalej drogą nerwu skalistego większego i struny bębenkowej do zwoju podżuchwowego i skrzydłowo-podniebiennego.

Przebieg i gałęzie

Nerw wychodzi z mózgowia w kącie mostowo-móżdżkowym dwoma korzeniami. Korzeń grubszy (ruchowy) tworzy właściwy nerw twarzowy, zaś korzeń leżący bocznie, zwany nerwem pośrednim, cieńszy od poprzedniego zawiera włókna wydzielnicze i czuciowe. Nerw wchodzi następnie do otworu słuchowego wewnętrznego biegnąc razem z nerwem przedsionkowo-ślimakowym. Do tego miejsca oba nerwy otoczone są wypustką opon mózgowia. Nerw twarzowy towarzyszy nerwowi przedsionkowo-ślimakowemu dochodząc z nim do dna przewodu słuchowego wewnętrznego. Następnie oddziela się od niego i wraz z nerwem pośrednim przechodzi przez pole nerwu twarzowego (łac. area nervi facialis) w dnie przewodu do kanału nerwu twarzowego (kanału Fallopia) w piramidzie kości skroniowej, gdzie zawraca ku tyłowi i tworzy kolanko nerwu twarzowego (łac. geniculum nervi facialis). Tu znajduje się zwój kolanka (ganglion geniculi). Następnie biegnie ku tyłowi i dołowi w ścianie błędnikowej (przyśrodkowej) jamy bębenkowej. Przechodzi tam pomiędzy wyniosłością kanału półkolistego bocznego a okienkiem przedsionka. Na tym odcinku nerw twarzowy jest oddzielony od jamy bębenkowej cienką blaszką kostną grubości 1-2 mm. Powoduje to, że jest on często wciągany w procesy chorobowe dziejące się w uchu środkowym. Opuszcza jamę czaszki przez otwór rylcowo-sutkowy wychodząc na zewnętrzną powierzchnię podstawy czaszki. Tutaj rozgałęzia się w trzech kierunkach: ku dołowi oddając gałąź do tylnego brzuśca mięśnia dwubrzuścowego, ku tyłowi oddając nerw uszny tylny i ku przodowi zakręcając i wnikając prawie poziomo do ślinianki przyusznej, tuż poniżej otworu słuchowego zewnętrznego i bocznie do tylnego brzuśca mięśnia dwubrzuścowego, leżąc na powierzchni bocznej gałęzi żuchwy. W śliniance przyusznej początkowo (zwykle) dzieli się na dwie gałęzie a następnie rozkrzewia tworząc splot przyuszniczy. Oddaje następujące gałęzie:

-nerw skalisty większy (łac. nervus petrosus major) - odchodzi od kolanka nerwu twarzowego wychodząc na przednią powierzchnię części skalistej kości skroniowej. Następnie układa się w swojej bruździe (sulcus nervi petrosi majoris) i zdąża do szczytu piramidy. Przebijając chrząstkozrost klinowo-skalisty otworu poszarpanego przechodzi do kanału skrzydłowego towarzysząc nerwowi skalistemu głębokiemu, następnie łączy się z nim tworząc nerw Widiusza, który dochodzi do zwoju skrzydłowo-podniebiennego.

Prowadzi włókna wydzielnicze przywspółczulne przedzwojowe do zwoju skrzydłowo-podniebiennego. Uważa się, że może prowadzić także włókna ruchowe dla mięśnia dźwigacza podniebienia miękkiego

-nerw strzemiączkowy (łac. nervus stapedius) - odchodzi od części zstępującej n. twarzowego i wnika do jamy bębenkowej unerwiając najmniejszy mięsień organizmu ludzkiego - mięsień strzemiączkowy, którego skurcz zmniejsza wrażliwość na dźwięki.

-struna bębenkowa (łac. chorda tympani) - unerwia smakowo i protopatycznie (czuciowo) 2/3 przednie języka oraz podniebienia miękkiego; prowadzi włókna przywspółczulne przedzwojowe do zwoju podżuchwowego

-nerw uszny tylny (łac. nervus auricularis posterior) - odchodzi od nerwu twarzowego tuż po jego wyjściu z otworu rylcowo-sutkowego, zmierza ku tyłowi i ku górze przebiegając na przedniej powierzchni wyrostka sutkowatego. Dzieli się na dwie gałęzie:

• gałąź uszna (łac. ramus auricularis nervi auricularis posterioris) - ruchowa, do mięśni małżowiny usznej

• gałąź potyliczna (łac. ramus occipitalis nervi auricularis posterioris), także ruchowa do brzuśca potylicznego mięśnia potyliczno-czołowego i do mięśnia poprzecznego karku.

Nerw uszny tylny łączy się z nerwami splotu szyjnego (nerwem usznym tylnym i nerwem potylicznym mniejszym). Za ich pośrednictwem unerwia czuciowo skórę przewodu słuchowego zewnętrznego, tylna powierzchnie małżowiny usznej i niewielki obszar skóry położony za małżowiną uszną.

-gałąź dwubrzuścowa (łac. ramus digastricus) - ruchowa, do tylnego brzuśca mięśnia dwubrzuścowego. Gałąź ta dzieli się także na gałąź rylcowo-gnykową, unerwiającą jednoimienny mięsień i gałąź łączącą z nerwem językowo-gardłowym.

-splot przyuszniczy (łac. plexus parotideus) - po rozpadzie głównego pnia na dwie gałęzie (górną i dolną) w miąższu ślinianki przyusznej, dzielą się one dalej wachlarzowato tworząc opisywany splot a dalej giną w zaopatrywanych odpowiednio mięśniach mimicznych. Splot przyuszniczy dzieli śliniankę przyuszna na dwa płaty: powierzchowny i głęboki. Liczne rozgałęzienia w przyusznicy nazywano dawniej gęsią stopką większą (łac. pes anserinus major).

Zasadnicze gałęzie splotu przyuszniczego:

-gałęzie skroniowe (łac. rami temporales) dochodzą do następujących mięśni mimicznych:

• mięśnia usznego przedniego (i częściowo górnego)

• mięśni małżowiny usznej

• mięśni czoła i otoczenia oczodołu

• brzuśca czołowego mięśnia potyliczno-czołowego

• mięśnia okrężnego oka (część górna)

• mięśnia marszczącego brwi.

-gałęzie jarzmowe (łac. rami zygomatici) dochodzą do:

• mięśnia okrężnego oka (część boczna i dolna)

• mięśnia jarzmowego większego i mniejszego.

-gałęzie policzkowe (łac. rami buccales) dochodzą do:

• mięśnia policzkowego

• mięśnia nosa

• mięśnia wargi górnej

-gałąź brzeżna żuchwy (łac. ramus marginalis mandibulae) dochodzi do:

• mięśnia obniżacza wargi górnej

• mięśnia bródkowego.

Gałąź ta jest szczególnie ważna podczas operacji laryngologicznych w tym obszarze (np. resekcja ślinianki podżuchwowej), gdyż można ją łatwo uszkodzić co może skutkować opadnięciem kącika ust i asymetrią dolnej części twarzy.

-gałąź szyi (łac. ramus colli) zaopatruje mięsień szeroki szyi a następnie zespala się z gałęzią splotu szyjnego - nerwem poprzecznym szyi.

8.Mięśnie szyi-podział i czynności.

M. szeroki szyi.-pokrywa prawie całkowicie cała powierzchnie przednią i boczna szyi, leży tuz pod skórą powierzchownie od powięzi szyi. P.p.- krawędź podstawy żuchwy, p.k.0tkanka podskórna wzdłuż linii biegnącej od chrząstki II żebra skośnie do wyrostka barkowego łopatki, CZ. Unosi skórę szyi z podłoża, zmniejsza ciśnienie powietrza na żyłę szyjną zew., n-g szyi odchodząca n.twarzowego VII n. czaszkowego

I.Mm. szyi powierzchowne

A.-Grupa boczna

M. mostkowo-obojczykowo-sutkowy- najsilniejszy m. szyi, składa się z części przyśrodkowej i bocznej, obie cześci łączy przyczep końcowy, p.p.części przyśrodkowej to rękojeść mostka, p.p. cześci bocznej to koniec mostkowy obojczyka, p.k.- wyrostek sutkowy k. skroniowej.

Przyczepy początkowe ograniczają dół nadobojczykowy mniejszy, miesień ten pokrywa gg.splotu szyjnego, tętnice szyjna wspólną , żyłę szyjną wew. N.dodatkowy (XI) i błedny(X), cz.- przy ustalonym obojczyku i mostku obustronnym skurcz zwraca twarz ku górze, skurcz jednostronny pochyla głowe w tę sama stronę z jednoczesnym skręceniem twarzy w stronę przeciwną , przy ustalonym przyczepie na głowie unosi mostek, unerwienie n.dodatkowy (XI) i od splotu szyjnego.

B.-Grupa przyśrodkowa

Warstwa pierwsza

1.m.obojczykowo-gnykowy-pokrywa częściowo gruczołtarczowy, p.p.- tylna powierzchnia rękojeści mostka, stawu mostkowo-obojczykowego oraz końca mostkowego obojczyka, p.k.-kośc gnykowa, cz.obniża kość gnykową

2.m.łopatkowo-gnykowy- skł. Się z 2 brzuśców , które łaczy ścięgno śródbrzuścowe zrasta się ono z ż. Szyjną wewnętrzną. P.p -brzyśca dolnego to górny brzeg łopatki, który po przejściu w ścięgno śródbrzuścowe przechodzi w brzusiec górny, który p.k. ma na k.gnykowej, cz.-obniża kość gnykową i rozszerza światło ż. Szyjnej wew., unerwienie pętla szyjna ze splotu szyjnego.

Warstwa druga

1.m. mostkowo-tarczowy-pokrywa gruczoł tarczowy, p.p-wew.strona rękojeści mostka, chrząstka I żebra, p.k. chrząstka tarczowata krtani, cz. Obniża kość gnykową , unerwienie za pomocą pętli szyjnej ze splotu szyjnego

2.m.tarczowo- gnykowy-biegnie w górnym przedłużeniu m.mostkowo-tarczowego, p.p.0-chrząstka tarczowata krtani, p.k.-kośc gnykowa, cz.obniża kość gnykową , a przy jej ustaleniu podnosi krtań, unerwienie od pętli szyjnej i od n. podjęzykowego XII n.czaszkowego

3.m. dźwigacz tarczycy stanowią go odczepione wiązki od m. tarczowo - gnykowego kończące się w torebce g. tarczowego

II.M.m. szyi głębokie

A.Grupa boczna

1.M.Pochyły przedni-p.p.-wyrostki poprzeczne kręgów szyjnych od III do VI, p.k. I żebro, cz. -jest wspólna dla wszytkich mm.pochyłych.Polega przy skurczu jednostronnym na zdjęciu kręgosłupa szyjnego w bok, a przy skurczu obustronnym na uniesieniu górnej części klatki piersiowej, są to więc mm.wdechowe

2.m.pochyły środkowy-p.p.wyrostki poprzeczne kręgów szyjnych, p.k. I żebro

3.m. pochyły tylny-p.p. wyrostki poprzeczne ostatnich dwóch kręgów szyjnych , p.k- II żebro

4.m.pochyły najmniejszy- dodatkowy m.wystepujący okresowo

B.grupa przyśrodkowa

a.mm . długie

1. m.długi szyi- rozciąga się od C1 do Th3, cz. Skurcz obustronny powoduje zgięcie kręgosłupa szyjnego do przodu, jednostronny- skręcanie i zgięcie w bok

2.m. długi głowy lezy bocznie od długiego szyi., rozciąga od C3-C6 do kości potylicznej, cz. Zgina głowę do przodu

b.mm. krótkie

1.mm międzypoprzeczne szyi przednie- rozciągają się pomiędzy wyrostkami poprzecznymi kręgów szyjnych, cz. Wspomagający czynność mm długich

2.m. prosty przedni głowy-rozciąga się pomiędzy C1 a kościa potyliczna, cz.-wspomaga czynność mm.długich

3.M.prosty boczny głowy- rozciąga się od C1 do kości potylicznej, cz.wspomaga zginanie głowy w bok

9.Układ limfatyczny- naczynia i węzły chłonne.

Naczynia chłonne tworzą po naczyniach krwionośnych trzecią najgęstszą sieć. Biorąc po uwagę budowę ściany, średnicę oraz obecność zastawek naczynia chłonne można podzielić na włosowate, małe i duże czyli pnie i przewody. Naczynia włosowate nie posiadają zastawek łącząc się z sobą tworzą sieci chłonne. Naczynia te odgrywają rolę w drenażu tkankowym, wchłaniają zarówno produkty przemiany tkankowej jak i niektóre składniki zewnątrzpochodne. Są to białka, lipidy, komórki tłuszczowe a w warunkach patologicznych komórki nowotworowe. Czynnikiem decydującym o tym, że substancje te są wchłaniane

do naczyń krwionośnych jest masa cząsteczkowa. Ściany naczyń krwionośnych włosowatych mają mniej przepuszczalną ścianę niż naczynia chłonne. Naczynia chłonne małe stanowią ogniwo pośrednie między włosowatymi a dużymi. Posiadają zastawki oraz w ścianach elementy sprężyste i mięśniowe. Rola ich sprowadza się do odprowadzania chłonki z narządów i części ciała do węzłów chłonnych lub do pni i przewodów. Naczynia chłonne duże - pnie i przewody mają największą średnicę i bezpośrednio zespalają się z naczyniami żylnymi w tzw. kątach żylnych czyli połączeniach żył szyjnych wewnętrz-nych z żyłami podobojczykowymi. Największym naczyniem chłonnym jest przewód piersiowy. Dzieli się on na część brzuszną, piersiową i szyją. Jego długość wynosi przeciętnie 30-40 cm. Początek

przewodu piersiowego powstaje w jamie brzusznej na wysokości XII kręgu piersiowego z połączenia pnia lędźwiowego prawego i lewego i nosi nazwę zbiornika mleczu. W jamie brzusznej uchodzą do niego również dwa, trzy pnie jelitowe zbierające chłonkę z jelita cienkiego. Do jamy klatki piersiowej przewód piersiowy wchodzi przez rozwór aortalny i zaczyna się jego część piersiowa. Część ta biegnie na przedniej powierzchni kręgosłupa piersiowego, nieco na prawo od aorty. Na wysokości VI kręgu piersiowego przechodzi na stronę lewą. Jamę klatki piersiowej opuszcza przez jej otwór górny i zaczyna się jego część szyjna. Na wysokości C₇ zatacza łuk skierowany w lewo i ku dołowi uchodząc do lewego kąta żylnego (zespolenie się lewej ż. podobojczyko-wej z lewą ż. szyjną wewnętrzną). Przed ujściem do kąta żylnego łączy się z pniem szyjnym lewym, pniem podobojczykowym lewym i pniem oskrzelowo-śródpiersiowym lewym. Pień szyjny lewy zbiera chłonkę z lewej połowy głowy i szyi, pień podoboj-czykowy lewy zbiera chłonkę z lewej kończyny górnej a pień oskrzelowo-śródpiersiowy z lewej połowy klatki piersiowej. W przebiegu przewodu piersiowego wy-stępują liczne zastawki. Przewód piersiowy zbiorczo odprowadza chłonkę z obu kończyn dolnych, jamy brzusznej, lewej połowy głowy i szyi, lewej kończyny górnej i lewej połowy klatki piersiowej. Drugim co do wielkości naczyniem limfatycznym jest przewód chłonny prawy. Jego długość to około 1 cm powstaje w okolicy prawego kąta żylnego z zespolenia się pnia szyjnego prawego, pnia podobojczykowego prawego i pnia oskrzelowo-śródpiersiowego prawego. Pień szyjny prawy zbiera chłonkę z prawej połowy głowy i szyi. Pień podobojczykowy prawy zbiera chłonkę z prawej kończyny górnej. Pień oskrzelowo-śródpiersiowy zbiera chłonkę z prawej połowy klatki piersiowej.

Węzły chłonne - są narządami włączonymi w bieg naczyń chłonnych przez które przepływa bezpośred-nio chłonka. Większość naczyń chłonnych małych za-nim znajdzie ujście do pni i przewodów chłonnych ma w swoim przebiegu przynajmniej jeden węzeł chłonny choć liczba ich może dochodzić do 8 lub 10. Węzły chłonne występują w małych (3-6) lub dużych (10-30) grupach. Rzadko obserwuje się występowanie poje-dyńczych węzłów. Węzły chłonne otrzymują nazwy od okolic w których są położone, od sąsiedztwa narządu lub naczyń krwionośnych którym towarzyszą. Każdy węzeł zbudowany jest z torebki, miąższu i zatoki.

Miąższ dzieli się na rdzeń i korę. Składnikiem kory są grudki chłonne mające zdolność wytwarzania limfocytów (limfoblasty), które wytwarzają przeciw-ciała. Ponadto tkanka siateczkowa wytwarza mono-cyty (makrofagi) o właściwościach fagocytarnych. Każdy węzeł ma naczynia doprowadzające w liczbie od 3 do 11 i naczynia odprowadzające w liczbie 2 lub 3. Mniejsza liczba naczyń odprowadzających ma na celu zmniejszenie szybkości przepływu chłonki przez węzeł. W warunkach prawidłowych węzły chłonne są niewyczuwalne, natomiast powiększają się w sta-nach chorobowych. Węzły chłonne spełniają funkcję obronną (oczyszczanie z bakterii i komórek nowo-tworowych, biorą udział w procesach odpornościo-wych) i krwiotwórczą (wytwarzanie limfocytów).

Na głowie wyróżniamy węzły chłonne: potyliczne, zamałżowinowe, przyusznicze, policzkowe, podżuchwowe i podbródkowe.

Na szyi węzły chłonne dzielą się na powierzchowne i głębokie. Głębokie dzielą się na górne i dolne. Zarów-no jedne jak i drugie dzielą się na grupę przyśrodkową i boczną. Górne przyśrodkowe leżą w obrębie trójkąta t. szyjnej a górno boczne to szyjno-dwubrzuścowy i szyjno-łopatkowo-gnykowy. Dolno przyśrodkowe leżą w dole nadobojczykowym mniejszym a dolno boczne w dole nadobojczykowym większym.

Na kończynie górnej wyróżniamy węzły chłonne: dołu łokciowego i pachowe.

Klatka piersiowa zwiera węzły chłonne międzyżebrowe, mostkowe, śródpiersiowe przednie i tylne oraz płucne.

W jamie brzusznej węzły chłonne dzielą się na: krezkowe, krętniczo-okrężnicze, żołądkowe lewe, prawe, wątrobowe, trzustkowo-śledzionowe, odźwiernikowe, trzewne, krzyżowe i biodrowe wewnętrzne.

Na kończynie dolnej leżą: piszczelowe przednie, podkolanowe, pachwinowe powierzchowne i głębokie.

10.Szkielet ręki.

Szkielet ręki składa się z trzech grup kości: nadgarstka, śródręcza i palców ręki.

Kości nadgarstka układają się w dwa szeregi bliższy i dalszy. W skład bliższego idąc od kciuka leży kość: łódeczkowata, księżycowata, trójgraniasta i grochowata. W skład dalszego wchodzą: czworoboczna większa, czworoboczna mniejsza, główkowata i haczykowata.

W całości kości nadgarstka układają się tak, że od strony dłoniowej tworzą bruzdę nadgarstka, która zamknięta jest przez troczek zginaczy (więzadło) w kanał nadgarstka. Przez kanał ten biegną ścięgna mięśni zginających palce i nerw pośrodkowy (10 elementów).

Kości śródręcza oznaczane są kolejnymi liczbami rzymskimi od I do V idąc od strony kciuka. Są to kości długie posiadają one koniec bliższy czyli podstawę, trzon i koniec dalszy czyli głowę. Powierzchnie stawowe leżą na podstawie i na głowie. Na powierzchni dłoniowej głowy I kości mogą pojawiać się kości dodatkowe tzw. trzeszczki.

Kości palców ręki noszą nazwę paliczków. Palec I posiada dwa paliczki bliższy i dalszy natomiast palce od II do V mają po trzy paliczki bliższy, środkowy i dalszy. Są to kości długie dlatego każdy posiada podstawę trzon i głowę tylko paliczki dalsze zamiast głowy mają guzowatość paliczka dalszego. Powierzchnie stawowe leżą na głowach i na podstawach.

11.Mięśnie ręki.

A. Mm. kłębu

Grupę tą tworzą mięśnie: odwodziciel krótki kciuka, zginacz krótki kciuka, przeciwstawiacz kciuka i przywodziciel kciuka. Cz.- odwodzenie, przywodzenie, przeciwstawianie kciuka, zginanie kciuka w stawie śródręczno-paliczkowym a prostowanie w międzypaliczkowym. Unerwienie n. pośrodkowy i n. łokciowy.

B. Mm. kłębika

Grupę tą tworzą mięśnie: dłoniowy krótki, odwodziciel palca małego, zginacz krótki palca małego, przeciwstawiacz palca małego. Cz. - odwodzenie, zginanie palca małego w stawie śródręczno-paliczkowym i prostowanie paliczków w stawach międzypaliczkowych. Unerwienie n. łokciowy.

C. Mm. dłoni

Grupa ta jest utworzona przez: mm. glistowate, mm. międzykostne grzbietowe i dłoniowe. Cz.- zginają palce od II do V w stawach śródręczno-paliczkowych a prostują w stawach międzypaliczkowych. Ponadto mm. międzykostne grzbietowe odwodzą palce, a mm. międzykostne dłoniowe przywodzą palce. Unerwienie n. łokciowy.

Mm. ręki pokryte są powięzią grzbietową głęboką i powierzchowną oraz dłoniową powierzchowną i głęboką. Dłoniowa powierzchowna wytwarza rozcięgno dłoniowe

12.Nerwy ręki.

N. pośrodkowy - zaopatruje większość przednich mięśni przedramienia, mięśnie i skórę ręki oraz palce I,II,III i ½ IV po stronie dłoniowej jak i te same palce od paliczka środkowego po stronie grzbietowej.

N. łokciowy - unerwia tylko dwa mm. przednie przedramienia, mięśnie i skórę ręki oraz palce V i ½ IV po stronie dłoniowej i V,IV i ½ III po stronie grzbietowej, ale palce IV i ½ III tylko do paliczka środkowego.

N. promieniowy - zaopatruje mm. tylne ramienia, skórę bocznej i tylnej części ramienia, mm. boczne i tylne przedramienia, skórę tylnej części przedramienia, skórę ręki oraz palec I,II i ½ palca III od strony grzbietowej do paliczka środkowego.

13.Szkielet stopy

Dzielą się na kości: stępu, śródstopia i kości palców stopy.

Kości stępu to kość: skokowa, piętowa, łódkowata, sześcienna i trzy kości klinowate - przyśrodkowa, pośrednia i boczna. Szereg bliższy tworzą kość skokowa leżąca na kości piętowej. Szereg dalszy tworzą kości klinowate. Kość łódkowata leży pomiędzy klinowatymi a skokową.

Kości śródstopia jest ich pięć I - V, posiadają podstawę, trzon i głowę. Powierzchnie stawowe leżą na podstawach i na głowach.

Kości palców to paliczki. W palcach od II do V

występuje paliczek bliższy, środkowy i dalszy. W palcu I czyli paluchu (hallux) występuje tylko paliczek bliższy i dalszy. Paliczki posiadają podstawę, trzon i głowę tylko paliczki dalsze zamiast głowy posiadają guzowatość paliczka dalszego. Powierzchnie stawowe leżą na podstawach i na głowach.

Kości stępu i śródstopia wraz z aparatem więzadło- wym i mięśniami są odpowiedzialne za prawidłowe wysklepienie stopy. Stopa jest wysklepiona zarówno w łuku poprzecznym jak i podłużnym. Ma trzy punkty podparcia, od tyłu to guz kości piętowej, od przodu i boku głowa V kości śródstopia a od przodu i strony przyśrodkowej głowa I kości śródstopia.

Trzeszczki mogą występować na stronie podeszwowej głowy I kości śródstopia.

14.Mięśnie stopy.

Leżą na grzbietowej i podeszwowej stronie stopy.

Po stronie grzbietowej leżą: m. prostownik krótki palców i m. prostownik krótki palucha. Cz.- prostują i zginają grzbietowo palce stopy. Unerwienie - n. strzałkowy głęboki.

Po stronie podeszwowej mięśnie tworzą trzy wyniosłości: przyśrodkową, boczną i pośrednią.

Do wyniosłości przyśrodkowej należą: m. odwodziciel palucha, m. zginacz krótki palucha i m. przywodziciel palucha. Unerwienie - wszystkie mięśnie podeszwowe są zaopatrywane przez n. podeszwowy boczny i przyśrodkowy gałęzie n. piszczelowego.

Do wyniosłości bocznej należą: m. odwodziciel palca małego, m. zginacz krótki palca małego.

Do wyniosłości pośredniej należą: m. zginacz krótki palców, m. czworoboczny podeszwy, mm. glistowate, mm. międzykostne podeszwowe i grzbietowe.

Cz.- polega na zginaniu, przywodzeniu i odwodzeniu palców. Utrzymują również prawidłowe wysklepienie podłużne i poprzeczne stopy.

15.Nerwy stopy

Nerw piszczelowy biegnie pomiędzy powierzchowną a głęboką warstwą mięśni tylnych podudzia i dzieli się na podeszwowej stronie stopy na n. podeszwo-wy przyśrodkowy i boczny, unerwia mm. tylne goleni, mm. podeszwowe stopy i skórę podeszwy.

N. łydkowy - powstaje poniżej połowy łydki z połączenia się n. skórnego bocznego łydki i n. skórnego przyśrodkowego łydki. Owija się za kostką boczną i przedłuża w n. skórny grzbietowy boczny, unerwia stawy stępu i skórę bocznego brzegu stopy od strony

grzbietowej.

DERMATOLOGIA

1. Wybierz właściwą kolejność warstw skóry:

(licząc od zewnątrz):

naskórek (epidermis) - warstwa zewnętrzna pełniąca funkcję ochronną i rozrodczą, która posiada barwnik - melaninę, nadającą włosom i skórze barwę; naskórek dzieli się na 4 lub 5 warstw w zależności od grubości. Są to (od dołu):

• warstwa podstawna (łac. stratum basale)- rozrodcza; składa się z komórek podłużnych, prekursorów keratyny(ostatecznego produktu metabolizmu naskórka), czyli w 90% z keranocytów i melanocytów, komórki Langerhansa i Merkela - 10%); komórki podstawne łączą się ze sobą i z warstwą kolejną, czyli kolczastą, za pomocą specjalnych wypustek błony komórkowej, zwanych desmosomami. Z błoną podstawną komórki kolczaste łączą się za pomocą półdesmosomów. Niektóre choroby skóry mają związek z nieprawidłowościami takich połączeń.

• warstwa kolczysta (łac. stratum spinosum)- zbudowana jest z komórek wielobocznych, ułożonych w kilku rzędach.

• warstwa ziarnista (łac. stratum granulosum) - jest granicą miedzy warstwą żywych komórek a martwych komórek naskórka. Ma związek z barwą skóry, gdyby jej nie było, widać byłoby co jest pod skórą. Rozprasza światło. Składa się z kilku komórek wrzecionowatych o spłaszczonych jądrach, biora one udział w wytworzeniu białka keratynowego (początki keratynizacji)

warstwa jasna (łac. stratum lucidum) - tylko w miejscach gdzie skóra jest gruba - na podeszwach stóp, zwłaszcza na piętach i wewnętrznej stronie dłoni

• warstwa rogowa (łac. stratum corneum), która dzieli się na warstwę zbitą (łac. stratum compactum) i warstwę rogowaciejącą (łac. stratum disjunctum)- to najbardziej zewnętrzna warstwa, składająca się z keratynocytów (pozbawione jądra komórki). Warstwa tych komórek okryta jest (jak płaszczem) fosfolipidami, które wraz z keratyną regulują procesy wchłaniania i przenikania do skóry substancji rozpuszczalnych w wodzie i tłuszczach

skóra właściwa (łac. cutis vera) - warstwa środkowa, zawiera receptory, naczynia krwionośne, nerwy oraz gruczoły, np. potowe, a także korzenie włosów, jest to warstwa odżywcza i wspierająca (ma od 1 do 3 mm grubości), jest pochodzenia mezodermalnego; wyróznia się w niej 2 warstwy: brodawkowatą i siateczkowatą; komórki zawiera: fibroblasty i fibrocyty, komórki tuczne- mastocyty, komórki krwi-nieliczne; włokna: kolagenowe i sręzyste

tkanka podskórna (łac. hypodermis, tela subcutanea) - warstwa najgłębsza, zbudowana z tkanki łącznej właściwej luźnej; zawiera komórki tłuszczowe, izoluje przed nagłymi zmianami temperatury.

2. Komórki tworzące naskórek to: keratynocyty

3. Barwnik skóry wytwarzany jest w komórkach: melanocytach

4. Faza wzrostu włosa nazywana jest: anagenem

5. Układ naczyniowy skóry składa się z 2 splotów zlokalizowanych w: powierzchniowy splot podbrodawkowy i splot głęboki na granicy skóry właściwej i tkanki podskórnej

6. Gruczoły potowe: wyróżniamy ekrynowe i apokrynowe; EKRYNOWE: występują na całym ciele (dłonie, czoło, doły pachowe), zbudowane są jako cewkowate gruczoły z kłębkiem; skład: 99% wody i ilości śladowe innych substancji; odgrywają rolę w regulacji cieplnej; rodzaje pocenia: stałe i niewidoczne- w celu nawilżania skóry i tworzenia płaszcza ochronnego; termoregulacyjne- przy przegrzaniu organizmu (twarz, klatka piersiowa); emocjonalne- regulacja wegetatywna (twarz, dłonie); „smakowe”- czoło, noc górna warga, jedzenie ciepłych lub ostrych potraw. APOKRYNOWE: pojawiają się dopiero po okresie pokwitania, okolice pachowe, pachwinowe, anogenitalne; pot jest bezwonny, przewód wyprowadzający- mieszek włosowy.

7. Wykwity skórne: dzieli się na pierwotne i wtórne. PIERWOTNE:

plama- matula, wykwit charakteryzujący się zmianą zabawienia, niewyczuwalny przy dotyku, leżący w poziomie skóry. Wyróżniamy plamy pochodzenia: naczyniowego- przekrwienie, niedokrwienie, wynaczynienie(wybroczyny, sińce), nowotworzeni naczyń, Teleangiektazje; barwnikowego- zwiększona zawartośc melaniny (znamiona barwnikowe, piegi, plamy soczewicowate, ostuda, przebarwienia pozapalne), zmniejszona zawartośc barwnika ( bielactwo nabyte i bielactwo wrodzone częściowe); złogowego- tatuaże, złogi, hemosyderyny, szare plamy w srebrzycy, zatrucia rtęcią.

Bąbel- urtica, obrzęk okołonaczyniowy w skórze właściwej, szybko początek, krótki czas trwania, swiąd ustępuje bez pozostawienia śladu; Babel pokrzywkowy- zajmuje skórę, obrzęk naczynioruchowy, zmiany trwają od kilku do kilkunastu minut

Grudka- wykwit do 1 cm średnicy wyniosły ponad powierzchnię skóry, dość wyraźnie odgraniczony, różniący się od skóry otaczającej spoistością, ustępujący bez śladu; grudka naskórkowa- brodawki płaskie, brodawki pospolite, mięczak zakaźny; grudka skórno-naskórkowa - łuszczyca, liszaj płaski, wyprysk i inne; grudka skórna- kępki żółte, wyjątkowo rzado i jest ich kilka typów

Blaszka- charakter płąskowyniosły o średnicy większej niż 1 cm, wynik obwodowego starzenia się

Guzek- wykwit wyniosły ponad powierzchnię skóry o średnicy mniejszej niż 1 cm, związany zawsze ze zmianami w skórze właściwej, często ulegający rozpadowi, ustępujący z pozostawieniem blizny lub nie ustępuje w ogóle, gruźlica, sarkoidoza, włókniak miekki

Guz- większy wykwit, podobnie jak blaszka o średnicy większej niż 1 cm, tworzy się w tkance podskórnej lub w skórze właściwej; guz zapalny (czyrak, rumień guzowaty); guz nowotworowy- łagodne i złośliwe; nie ma kryterium ustępowania, ustępuje z pozostawieniem blizny, może ustępować bez śladu

Pęcherzyk- wykwit wypełniony treścią surowiczą o średnicy mniejszej niż 0,5 cm, tworzy się z naskórku; stan gąbczasty- płyn w przestrzeniach międzykomórkowych czyli wyprysk; stan balonowy- opryszczka, czyli zwyrodnienie wodniczkowe komórek, półpasiec charakterystyczny dla chorób wirusowych; ustępują zazwyczaj bez blizn

Pęcherz- wykwit osrednicy większej niż 0,5 cm, treść wypełniająca jest różna(surowica, ropa, krew), wyróżniamy pokrywę, komorę i dno pęcherza; w zależności od ilości warstw mamy: pęcherz podrogowy- płyn gromadzi się pod warstwa rogową, są one szczególnie nietrwałe, nie ma wykształconych pęcherzy (liszaje zakażny, pęcherzyca liściasta); pęcherz śródnaskórkowy- bardziej trwały, pęcherzyca zwykła; pęcherz podnaskórkowy- pokrywę pęcherza stanowi cały naskórek, są tu pęcherze dermolityczne, pemifigoid;

Krosta- wykwit o wyglądzie pęcherzyka zawierający od początku treść ropną; często związana z ujściem przydatków; płyn jałowy (łuszczyca krostkowa) zakażony w ropnym zapaleniu mieszków włosowych

Torbiel- wykwit leżący głębiej w tkance podskórnej, wyścielony nabłonkiem; zawartość: masy rogowe, łój, złogi wapnia; torbiele rzekome- przestrzenie wypełnione płynem, nie mają własnej struktury ściany

WTÓRNE:

Łuska- złuszczająca się warstwa rogowa; zmiana powstała w wyniku odwarstwiania warstwy rogowej; łuska spowodowana jest zaburzeniem lub zajściem stanu zapalnego; następstwo hyperkeratozy- rybia łuska

Nadżerka- częściowy ubytek naskórka powstający w wyniku jego zniszczenia; jest to zejście pęcherzy i pęcherzyków; może to być wynik maceracji; otarcia mechaniczne, fałdy skóry; goi się bez pozostawienia blizny

Przeczos- w istocie jest to nadżerka (liniowy ubytek naskórka) na skutek drapania, np. przy świerzbie

Owrzodzenie- ubytek skóry właściwej, rana jest formą owrzodzenia; wynik zmian naczyniowych (tętniczych, żylnych); działanie czynników fizycznych (oparzenie, odmrożenie); działanie czynników mechanicznych- odleżyny; jest to zejście guzów i guzków i zawsze goi się z pozostawieniem blizny

Martwica, zgorzel- jest to forma martwicy tkanki; sucha gdy ma czarną barwę; rozpłynna gdy tkanka ma półpłynną postać ropy; sepsa, gangrenosum, zespoły wykrzepiania

Rozpadlina- odpowiednik pęknięcia w procesie nadżerki; wykwity linijne, sięgające skóry właściwej, goją się blizną

Strup- każda zaschnięta wydzielina, zastygła na powierzchni skóry; wydzielina ropna, surowicza lub krwawa

Blizna- wynik zastępowania ubytków skóry właściwej tkanką włóknistą (mało elementów komórkowych); blizna atroficzna- zanikowa; blizna hipertroficzna- przerosła, jeśli się ja wytnie to rośnie 2 razy większa; blizna pstra- poikilodermiczna

Zliszajowacenie- pogrubienie naskórka i warstwy brodawkowatej skóry co objawia się wzmożonym poletkowaniem; atopowe zapalenie skóry

Rana- mechaniczny ubytek tkanki zdrowej

8. Liszajec zakaźny to: powierzchowne zakażenie skóry, objawiające się ropnymi pęcherzami o krótkim okresie trwania. Zmiany dotyczą głównie dzieci, zakażenie szerzy się przez kontakt bezpośredni, duża zakaźność. Jest to zakażenie najczęściej gronkowcowo-paciorkowcowe, przenosi się bezpośrednio z chorego dziecka lub pośrednio poprzez ręczniki i przedmioty wspólnego użytku. Zakaźność jest bardzo wysoka, szczególnie w dużych zbiorowiskach dzieci, takich jak przedszkola, domy dziecka i szkoły. Infekcja manifestuje się występowaniem pęcherzy lub pęcherzyków wypełnionych wodnistą treścią, które szybko pękają, przechodząc w grube, miodowe strupy. Zmiany zlokalizowane są zwykle na twarzy, w okolicy jamy ustnej i nosa, rzadziej na się rękach i szyi. Lokalizacja okołonosowa liszajca może być wynikiem infekcji górnych dróg oddechowych. Pęcherzykom, nadżerkom i strupom często towarzyszy świąd i niewielka bolesność oraz powiększenie okolicznych węzłów chłonnych. Niekiedy widoczne są zajady i zapalenie wałów paznokciowych (paronychia). Liszajec nie leczony może trwać kilka tygodni, po czym ustępuje samoistnie lub niekiedy staje się źródłem powikłań. Zmiany ustępują zwykle bez pozostawiania blizn. W różnicowaniu należy uwzględnić infekcję wirusem opryszczki (herpes simplex), a także zapalne postaci grzybicy. Zajady należy różnicować z infekcją drożdżakową. Zliszajcowacenie (impetiginisatio) to powikłanie wielu dermatoz świądowych (atopowe zapalenie skóry, świerzb itp.), które przybiera kliniczne cechy liszajca zakaźnego; rozstrzyga rozpoznanie choroby podstawowej.

9. Róża to: choroba bakteryjna wywołana przez paciorkowce. Dotyczy ludzi dorosłych w różnym wieku. Wrotami zakażenia są ubytki skóry powstałe w wyniku mikrourazów (wydrapania, pęknięcia). Zakażenie szybko się szerzy w głąb tkanek miękkich. Choroba rozpoczyna się nagle gorączką z dreszczami. Występuje ogniskowo ostry stan zapalny skóry i tkanki podskórnej przejawiający się rumieniem i obrzękiem. Ognisko ma gładka powierzchnię i jest odgraniczone od otoczenia charakterystycznym wałowatym brzegiem. Częstym objawem, w związku z gromadzeniem płynu wysiękowego, jest tworzenie się pęcherzy, mogą dołączyć się objawy krwotoczne i może dojść do martwicy lub zgorzeli. Zmiany umiejscawiają się najczęściej jednostronnie na podudziach i twarzy. Może im towarzyszyć ból i pieczenie. Ustępują bez pozostawiania śladów, lecz mogą nawracać.

10. Łupież rumieniowy występuje najczęściej : w okolicach wyprzeniowych (pachy, pachwiny i przestrzenie międzypalcowe stóp).

11. Opryszczka wirusowa: są to drobnopęcherzykowe zmiany wywołane przez wirus HSV typu 1 lub 2. powstaje w wyniku zakażenia wirusem opryszczki. Zakażenie może powodować różnorodne objawy kliniczne, dotyczące skóry, błon sluzowych, czasem ośrodkowego układu nerwowego, czy narządów wewnętrznych. Cechą charakterystyczną dla wirusa opryszczki jest fakt, że pozostaje on w w komórkach gospodarza w formie utajonej, aby przy osłabieniu odporności tego gospodarza, ujawnić się ponownie. Wrotami zakażenia HIV SA najczęściej błony śluzowe, zakażenie może mieć charakter pierwotny i nawrotowy. Zakażenie pierwotne: przed pojawieniem się zmian na skórze lub błonach śluzowych odczuwa się najpierw tzw. objawy prodromalne (pieczenie, swędzenie, przeczulica), po 2-3 dniach pojawiają się małe pęcherzyki wypełnione treścią surowiczą, pęcherzyki mają skłonnośc do grupowania się. Zazwyczaj trwa 7 dni.

12. Objawy zakażenia wirusem HIV to: zmiany grudkowe, brodawkujące na skórze i błonach śluzowych, wywołane przez różne typy wirusa brodawczaka ludzkiego, są to brodawki pospolite, stóp i rąk, brodawki płaskie, narządów płciowych, kłykciny kończyste. W ciągu kilku tygodni od momentu infekcji u 30 do 60% osób zarażonych występują objawy pierwotnego zakażenia HIV. Jest to tzw. ostry zespół zakażenia retrowirusem albo zespół serokonwersji. Chory ma gorączkę, bóle stawów, jest osłabiony, pojawia się zaczerwienienie skóry i wysypka. Węzły chłonne ulegają znacznemu powiększeniu. W jamie ustnej są aftowe owrzodzenia. Czasem już wówczas mogą wystąpić objawy związane z niedoborami immunologicznymi, np. grzybice.

13. Łupież pstry: to częsta i nawrotowa dermatoza wywołana przez grzyb drożdżopodobny Malasesia farfur. Zmiany zajmują głównie skórę tułowia(klatka piersiowa), początkowo w postaci lekko łuszczących się , różowobrunatnych plam, które z upływem czasu ulegają odbarwieniu. Pomocna w rozpoznaniu jest żółtawa fluorescencja wykwitów w świetle lampy Wooda. Okres trwania jest wieloletni. Objawy podmiotowe nie występują. Róznicuje się z: wypryskiem łojotokowym, bielactwem nabytym, bielactwem kiłowym. O rozpoznaniu rozstrzyga badanie mikologiczne.

14. Grzybicę stóp wywołuje tinea rubrum, t. mentagrophytes var. interdigitale

15. Świerzb jest to: choroba pasożytnicza skóry przebiegająca z różnie nasilonym świądem i charakterystycznymi norami świerzbowcowymi. Jest to choroba zakaźna wywołana przez rodzaj roztoczy. Czynnikiem wywołującym jest świerzbowiec ludzki, który przenika do naskórka i żłobi w warstwie rogowej norę. Składa dziennie 2-3 jaja i ginie po kilku tygodniach. Zakażenie następuje drogą bezpośredniego kontaktu, rzadziej za pośrednictwem przedmiotów, zwłaszcza pościeli. Czynnikami sprzyjającymi rozwojowi jest obnizona odporność i wyniszczenie fizyczne. Świąd nasila się w porze nocnej. Lokalizacja: boczne powierzchnie palców rąk, nadgarstki, zgięcia i fałdy skórne, tułów oraz pośladki. W wyniku drapania powstają przeczosy i wtórne zakażenia.

16. wymień odmiany wszawicy: głowowa, odzieżowa, łonowa.

17. Propionibacterium acnes to bakterie odpowiedzialne za rozwój: trądzika

18. Trądzik zwykły wywołany jest przez: propionibacterium acnes bądź Corynebacterium acnes

19. Wykwitem, który występuje w każdej postaci trądziku zwykłego jest: zaskórnik

20. Trądzik różowaty: są to wykwity rumieniowe, grudkowe i krostkowe występujące na podłożu łojotoku i zaburzeń naczynioruchowych występujące wyłącznie na twarzy, dotyczące osób w wieku dojrzałym, częściej kobiet. Choroba zwykle trwa wiele lat, u kobiet mogą występować zaostrzenia w czasie miesiączek, nasilenie objawów stwierdza się w okresie przekwitania. Różnicuje się z: toczniem rumieniowatym, trądzikiem pospolitym, lupoidem prosówkowym. Miejscowo stosuje się krem metronidazolowy, tetracykline, erytromycynę, klindamycynę.

21. Etiologia łuszczycy jest niejasna, ale zakłada się: rolę odgrywa czynnik genetyczny, ponieważ choroba często występuje genetycznie.

22. Wybierz alergeny nie mające znaczenia w etiologii atopowego zapalenia skóry: najczęstszymi czynnikami wywołującymi są alergeny wziewne (kurz, roztocza, pyłki), pokarmy, niektóre drożdżaki, bakterie, itd. Z czynników drażniących najczęściej zmiany wywołuje wełna (lanolina) oraz detergenty.

23. Pęcherzyca to: Istotą choroby jest obecność autoprzeciwciał w klasie IgG skierowanych przeciwko antygenom powierzchniowym keratynocytów co prowadzi do przerwania ich połączeń desmosomalnych i tworzenia pęcherzy śródnaskórkowych,. Efekt - powstawanie komórek akantolitycznych (test Tzanka). Odmiany kliniczne i histologiczne:

Pęcherzyca zwykła (i odmiana bujająca) - akantoliza w głębszych warstwach naskórka + błony śluzowe

Pęcherzyca liściasta (i odmiana rumieniowata) - akantoliza powierzchowna w górnych warstwach naskórka, błony śluzowe nie zajęte

24. W opryszczkowatym zapaleniu skóry (choroba Duhringa) współistnieją objawy: wielopostaciowość wykwitów (grudki, rumienie, wykwity pokrzywkowate i drobne pęcherzyki), podmiotowe objawy- świąd i pieczenie, wieloletni nawrotowy przebieg, lokalizacja: łokcie i kolana, okolica krzyżowa i pośladki, owłosiona skóra głowy i twarzy, łopatki.

25. Toczeń rumieniowaty ulega zaostrzeniu po: ekspozycji na słońce, lekach (hipotensyjnych, antyarytmicznych, przeciwdrgawkowych, hydrazyd kwasu izonikotynowego).

26. W twardzinie narządowej zmiany skórne najłatwiej i najwcześniej możemy zauważyć:

27. Bielactwo nabyte to: zazwyczaj liczne, odbarwione plamy, różnego kształtu i wielkości, nie wykazujące objawów zapalnych ani zaniku, otoczone przebarwioną obwódką. Występuje równie często u dorosłych jak u dzieci. Choroba występuje rodzinnie w 30% przypadków. Dziedziczenie jest autosomalne, częściej dominujące. bezpośrednią przyczyną jest wymieranie melanocytów, komórek odpowiedzialnych za kolor skóry, określone mechanizmy obronne układu immunologicznego atakują struktury własne organizmu, w tym przypadku melanocyty. Dokładne przyczyny powstawania bielactwa nie są do końca poznane. Bielactwo objawia się plackowatymi odbarwieniami spowodowanymi zmniejszeniem się liczby lub zanikiem melanocytów. Im ciemniejsza karnacja, tym wyraźniejsze są zmiany chorobowe. Może mieć różny przebieg. Typowe są wyraźnie odgraniczone, białe plamy o różnych kształtach i wielkości, zwykle przebarwione na obwodzie. Choroba atakuje także włosy, które w obrębie odbarwień skóry również są odbarwione. Choroba może ograniczać się do kilku plam i zatrzymać się na tym stadium. Najczęściej odbarwienia występują na twarzy, grzbietach rak, klatce piersiowej, może także rozprzestrzeniać się oraz opanować całą skórę. Odbarwienia mogą ustępować samoistnie bądź pojawić się bez dalszego rozwoju bądź też rozprzestrzeniać powodując całkowite odbarwienie. Skóra ta jest wrażliwsza na światło i może dochodzić do oparzeń słonecznych. Chorzy są bardziej narażeni na powstanie stanów przedrukowych i raka skóry.

28. Rogowacenie przymieszkowe (mieszkowe) najczęściej występuje na: górnej zewnętrznej części ramion, bocznych powierzchniach ud i pośladkach.

29. Wzrost włosów typu męskiego u kobiet określamy terminem: hirsutyzm

30. Objaw „plamy olejowej" na paznokciach występuje w przebiegu: łuszczycy

31. Skrót MED związany jest z badaniem nadwrażliwości na UVB i oznacza: minimalną dawkę rumieniową

32. Z podanych zdań opisujących ziarniniaka obrączkowatego wybierz zdanie nieprawdziwe: ja napisałam po prostu o ziarniniaku: są to twarde nieco wyniosłe wykwity o gładkiej powierzchni, układająca się często obrączkowato, nie wykazujące skłonności do rozpadu i ustępujące bez pozostawiania blizny. Etiopatogeneza jest nieznana. Choroba jest częstsza u kobiet, nierzadko występuje u dzieci. Może współistnieć z cukrzycą lub towarzyszyć chorobom trzustki, jednak związek przyczynowy jest niejasny. Guzki dotyczą głównie skóry, ale mogą również występować w tkance podskórnej. Ogniska składają się ze skupionych guzków, które łącząc się powodują powstanie tworów kolistych lub festonowatych. Najczęstszym umiejscowieniem są grzbiety rąk i stóp, ale zmiany mogą występować wszędzie. Odmiany: - mnoga (zmiany są rozsiane na kończynach, tułowiu i twarzy); - podskórna (częstsza u dzieci w okolicy stawów); - rumieniowa (rozsiane płaskie wykwity grudkowo-rumieniowe, niekiedy z komponentą naczyniową); - granuloma annulare perforans (rozpad guzków z powstaniem drobnych owrzodzeń). Przebieg jest przewlekły i na ogół bezobjawowy. Wykwity mogą ustępować samoistnie. Rozpoznanie opiera się na stwierdzeniu guzków o układzie obrączkowatym, koloru nie zmienionej skóry, rozstrzyga badanie histologiczne (nekrobioza kolagenu). Róznicuje się z: guzkami okołostawowymi, sarkoidozą obrączkowatą, necrobiosis lipoidica, liszajem płaskim obrączkowatym. W leczeniu stosuje się płynny azot lub CO2, kortykosteroidy.

33. W liszaju płaskim zmiany nie zajmują : lokalizacja: klasyczne wykwity pojawiają się na wewnętrznej powierzchni nadgarstków, w okolicy lędźwiowej, na wewnętrznych powierzchniach ud, przednich powierzchniach podudzi i w okolicy stawów skokowych. Mogą występować jednak we wszystkich okolicach powierzchnia ciała, pojawiają się zmiany paznokciowe oraz zmiany na błonach śluzowych jamy ustnej a także na narządach płciowych oraz obdycie i na owłosionej skórze głowy.

CHEMIA KOSMETYCZNA

1.Wymień 5 pierwiastków chemicznych,któe zaliczane są do mikroelementów:

siarka(S),cynk(Zn),krzem(Si),selen(Se)

2.Jakie sole kwasu węglowego są chętnie i często stosowane w kosmetyce:węglan potasu (K2CO3), węglan wapnia (CaCO3), węglan magnezu (MgCO3)

3.Które węglowodory nasycone znajdują zastosowanie w kosmetyce: benzyna apteczna, nafta, olej wazelinowy, olej parafinowy, wazelina,parafina, wosk ziemy (cerezyna), terpeny i azuleny

4.Zdefiniuj od strony chemicznej węglowodory terpenowe i podaj przykłady terpenów o dużym znaczeniu kosmetycznym: węglowodory terpenowe traktowane są jako związki pochodne węglowodoru macierzystego 2-metylo-1,3-butadienu (izopropenu).Powstają przez połączenie 2,3,4 i więcej takich cząstek.Najprostszym terpenem są azuleny-mają intensywną fioletową,niebieską lub zielona barwę.Mąją silne działanie bakteriobójcze; stosowane są do wyrobu środków do dezynfecji, past do zębów i środków do płukania ust.

5.Podaj istotne różnice między nasyconymi i nienasyconymi alkoholami tłuszczowymi a pozostałymi alkoholami alifatycznymi decydujące o dużym znaczeniu kosmetycznym tych pierwszych:

-alkohole

6.Jakie funkcje pełnią aldehydy i ketony terpenowe:

-aldehydy terpenowe-powstają w wyniku utleniania skrajnej,pierwszorzędowej grupy wodorotlenowej alkoholi.Najbardziej znanym aldehydem jest formaldehyd. Używano go jako środka dezynfekującego i konserwującego do środków czyszczących, dezynfekujących, płynów płukania ust,do zmiękczania,do kremów,szamponów, mydeł i dezodorantów.Kolorowe ubrania również zawierają formaldehyd.Roztwory farmaldehydu utwardzają proteiny dlatego stosowany jest w utwardzaczach do paznokci w formie 5% roztworu. Formalina-to rozpuszczony w wodzie formaldehyd.35-40% roztwór stosowany jest do dezynfekcji narzędzi kosmetycznych.Heliotropina-środek maskujący i kondycjonujący skóręEtylowanilina-środek maskujący zapacg, smak oraz wyrównujący niejednorodność powierzchni skóry.Aldehyd benzylowy-środek konserwujący, rozpuszczalnik.Aldehyd cynamonow-środek maskujący.Aldehyd octowy-śroek kondycjonujący.

-ketony terpenowe-do grupy tej należy Aceton-powstaje w wyniku utleniania izopropanolu.Dodawany jest do lakierów i zmywaczy do paznokci.Dihedroksyaceton (DHA) to pochodna acetonu, dodawany do samoopalaczy. MBIK-subst.denaturująca białko,rozpuszczalnik. Acetyloheksametyloindan-substancja maskująca.

7.Jeśli dany związek zawiera w nazwie określenie „stearynowy”to jest alkoholem czy kwasem i jaką funkcję kosmetyczną może pełnić?związek taki jest kwasem,kwasem tłuszczowym. Mają one szerokie spektrum zastosowania w kosmetce. Wykorzystywane są jako składniki niektórych kremów, emulsyjnych preparatów nietłuszczących i jako substancje zmniejszające odtłuszczające działanie niektórych śr.myjących (mydeł)

8.Lanolinę i wosk pszczeli możemy zaliczyć do grupy związków organicznych. Podaj nazwę tej grupy i funkcje kosmetyczne jakie pełni lanolina i wosk pszczeli: są to lipidy.Wosk pszczeli-stanowi bazę kosmetyków w sztyfcie, poprawia konsystencję emulsji, jest składnikiem kremów do ciała, preparatów do makijażu, pomadek do ust oraz mieszanek woskowo-żywicowych w preparatach depilacyjnych. Lanolina-do produkcji kosmetyków stosuje się tzw.bazy absorbcyjne oparte na alkoholach lanolinowych. Stosowane są jako podstawa kosmetyków emulsyjnych, maści oraz w kosmetyce dekoracyjnej.

9.Do jakiej grupy związków organicznych zaliczysz celulozę,glikogen,galaktyny i podaj jakie główne zastosowanie kosmetyczne mają te związki:

-celuloza-to węglowodan, zawny też błonnikiem.Jest głównym budulcem ścian komórkowych roślin. Celuloza dobrze stabilizuje emulsję O/W Celulozy modyfikowane uzywane są do zagęszczania w produkcji emulsji i lotionów

-glikogen-

-galaktyny-

10.Wymień główne składniki lakierów do paznkoci: za warstwęlastyczną na paznkciu,którą daje lakier odpowiada nitroceluloza oraz naturalne i syntetyczne żywice np.poliakrylan,polioctan winylu oraz żywice glicerynowo-wtalenowe. Aby warstwy żywicy nie odpryskiwały dodaje się zmiękczacze (plastyfikatory)- stearynian butylu lub kamforę.

Jako rozpuszczalniki i rozcięczalniki dodaje się alkohole(butanol i propanol) lub octan etylu,toulen i aceton. Kolor lakierom nadają nieorganiczne barwniki i pigmenty (tlenki żelaza i dwutlenek tytanu)oraz organiczne laki, a także barwniki rozpuszczalne w alkoholu lub ekstrakt. Aby lakier nie osadzał się na buteleczce i upłynniał po wstrząśnięciu dodaje się do niego rozpraszacze,takie jak metalowe kuleczki czy płytki.

11.Podaj kryteria podziału środków kosmetycznych do perfumowania ciała: w zależności od zawartości olejków zapachowych stosuje się następujący podział:

-perfumy (parfum)20-43%

-woda perfumowana (eau de parfum)10-20%

-woda toaletowa(eau de toilette)5-10%

-woda kolońksa(eau de Cologne)3-5%

-woda odświerzająca(eau de fraiche)1-3%

12.Wymień środki do makijażu oczu:kredk(ołówki), cienie sypkie, tusze

13.Wymień kategorie substancji zapachowych w środkach do perfumowania ciała: cytrusowe,kwiatowe, szyprowe,aldehydowe, orientalne,paprociowe, drzewne,tytoniowo-skórzane, zielone

14.Co to jest baza pudrów kosmetycznych i jakie substancje wchodzą w skład tej bazy?:

15.Wymień funkcje jakie muszą pełnić składniki past do zębów: czyszczące i polerujące,smaokwe i zapachowe,oczyszczające i pianotwórcze,bakteriobójcze, słodzące,barwiące, wybielające i konserwujące

16.Wymień środki do makijażu twarzy:silikonowe bazy pod podkład,podkłady (płynne,prasowane), pudry (sypkie,transparentne, translucentne, prasowane), kosmetyki maskujące,czyli kamuflarz, pomadki do ust, konturówki do ust,kredki do oczu, cienie do oczu (sypkie, kremowe),róże do policzków, tusze do rzęs,kredki do brwi

CHEMIA OGÓLNA I NIEORGANICZNA

1. Srebrzystoszare, miękkie metale. Rozpuszczają się w wodzie
wydzielając wodór. Otrzymuje się je metodą elektrolizy.

Czy to jest charakterystyka grupy 12 ? w układzie okresowym ?

Nie, jest to charakterystyka grup : 1 i 2

2. W wyniku miareczkowania możemy ustalić …

odp. stężenie (lub liczbę moli lub masę) kwasów przez miareczkowanie zasadą oraz oznaczyć stężenia (lub liczbę moli lub masę) zasad przez miareczkowanie kwasem.

Definicja: Miareczkowanie inaczej nazywamy alkacymetrią.

Miareczkowanie jest metodą analityczną służącą do wyznaczenia dokładnego stężenia roztworu. Polega na kontrolowanym dodawaniu jednej substancji do drugiej tak dobranych, że zachodzi między nimi reakcja chemiczna. Roztwór pierwszej substancji (titrant) znajduje się w biurecie, a roztwór drugiej substancji (analit) - w zlewce lub kolbie stożkowej umieszczonej pod biuretą. Titrant powinien reagować z analitem szybko i ilościowo. Punkt równoważnikowy miareczkowania pojawia się w momencie, gdy pewna porcja titranta przereaguje stechiometrycznie z odpowiednią ilością analitu zawartego w roztworze. Punkt końcowy miareczkowania określony jest przez urządzenie lub wskaźnik służący do oznaczania końca reakcji stechiometrycznej titranta z analitem. Jeżeli metoda oznaczania jest dobrze dobrana to pokrywa się on z punktem równoważnikowym.

3. Stężenie molowe określa ilość substancji w

dm³ roztworu, czyli objętości roztworu.

Wzór stężenia molowego:

Cm=n*V

Cm- stężenie molowe [mol/dm³]

n- ilość moli [mol]

V- objętość [dm³]

4. Jaką objętość w warunkach normalnych zajmie tlen po rozłożeniu
   1 mola HgO ?odp.11,2dm³

Reakcja analizy - jeden substrat rozkłada się na dwa lub więcej produktów:

Reakcja analizy HgO:

2 HgO --> 2 Hg + O₂

2mole 2mole 1mol

W warunkach normalnych 1 mol każdego gazu zajmuje taką samą objętość, czyli 22,4dm³.

W wyniku reakcji z 2 moli HgO powstaje 1mol O₂ ,

czyli z 1 mola HgO powstaje 0,5mola O₂

1 mol ------ 22,4dm³

0,5mola --- x dm³

x=0.5*22,4/1= 11,2dm³ tlenu

5. Reakcja zobojętnienia to reakcja między....

kwasem a zasadą, która prowadzi do zmiany pH środowiska reakcji w kierunku bardziej obojętnego odczynu(neutralizacja substancji). W jej wyniku powstaje sól i często, choć nie zawsze, woda.

Przykłady reakcji zobojętnienia:

NaOH + HCl → NaCl + H₂O

2KOH + H₂SO₄ → K₂SO₄ + 2H₂O

6. Budowa przestrzenna metanu (CH₄) przypomina budowę. odp. tetraedryczną

Cząsteczka ma kształt czworościanu foremnego, w którego narożach znajdują się atomy wodoru, a w środku atom węgla.

7. Jeśli substancja pełni rolę utleniacza w reakcji chemicznej, to ona sama
się utlenia ?

Nie, ponieważ: Utleniacz -utlenia inną substancję samemu się redukując,

reduktor - redukuje inną substancję samemu się utleniając.

8. Napięcie powierzchniowe roztworów obniżają cząsteczki o
własnościach

Odp. hydrofilowych

9. Wiązanie wodorowe jest wiązaniem chemicznym ?...

Jest to wiązanie międzycząsteczkowe lub wewnątrzcząsteczkowe ; jest wiązaniem bardzo słabym

Wiązanie wodorowe formalnie rzecz biorąc nie jest wiązaniem chemicznym, w tym sensie, że nie powstaje ono na skutek wymiany elektronów i jest zwykle dużo mniej trwałe od "prawdziwych" wiązań, jednak ten rodzaj oddziaływania również łączy ze sobą atomy. Wiązanie wodorowe polega na "dzieleniu" między dwoma atomami (np. tlenu) jednego atomu wodoru, tak, że atom wodoru jest częściowo połączony z nimi oboma. Można to też ująć w ten sposób, że atom wodoru jest powiązany z oboma atomami wiązaniami "połówkowymi", gdyż jedno normalne pojedyncze (czyli dwuelektronowe) wiązanie wodór-inny atom jest dzielone na dwa słabsze "półwiązania" inny atom-wodór i wodór-inny atom.

10. Istnienie „ dziury ozonowej „ powoduje efekt? odp. zmniejszania się efektywności pochłaniania promieni UV. W wyniku tego organizmy są narażone na zwiększone promieniowanie ultrafioletowe.

Dziura ozonowa jest to zjawisko spadku stężenia ozonu (O₃),

powstaje wskutek niszczenia warstwy ozonowej przez związki chemiczne, zwane freonami.
Pod wpływem promieniowania ultrafioletowego freony ulegają fotolizie, w wyniku czego uwalniane zostają atomy chloru. Chlor wchodzi w reakcję z ozonem, tworząc równie aktywny tlenek chloru (ClO) oraz zwykły tlen (O₂). Następnie reakcja dwóch cząsteczek tlenku chloru prowadzi do powstania cząsteczki dwutlenku chloru (ClO₂) oraz uwolnienia kolejnego atomu chloru, który rozbija następne cząsteczki ozonu. Oprócz tego dwutlenek chloru może ulegać rozpadowi na atom chloru oraz dwuatomową cząsteczkę tlenu.

CHEMIA ORGANICZNA

1. Które równania przedstawiają reakcję przyłączenia (addycji):

Addycja (przyłączanie) - rodzaj reakcji chemicznej, polegającej na przyłączeniu jednej cząsteczki do drugiej w wyniku czego powstaje tylko jeden produkt, bez żadnych produktów ubocznych. W chemii organicznej addycja przebiega zwykle z rozerwaniem wiązania wielokrotnego węgiel-węgiel lub węgiel-heteroatom

Charakterystyczne reakcje addycji:

a)addycja chlorowcopochodnych:

CH₂ = CH₂ + Cl₂ → CH-CH

ǀ ǀ

Cl Cl

b) addycja wody:

CH₂ = CH₂ + H₂O → CH-CH

ǀ ǀ

H OH

c) addycja chlorowcowodorów:

CH₂ = CH₂ + HCl → CH - CH

ǀ ǀ

H Cl

d)addycja wodoru:

CH₂ = CH₂ + H₂ → CH - CH

ǀ ǀ

H H

2. Gliceryna należy do alkoholi:

odp. Wielowodorotlenowych, czyli wielohydroksylowych, jest najprostrzym trwałym alkoholem trójwodorotlenowym (triol)

wzór chemiczny:

CH₂ -OH

ǀ

CH - OH

ǀ

CH₂ -OH

3.Aminokwasy z których zbudowane są białka można określić wzorem:

gdzie:
( - COOH ) - grupa kwasowa
( - NH2 ) - grupa aminowa
R - symbolizuje różne rodniki wchodzące w skład aminokwasów.

Przykłady aminokwasów:

Glicyna(Gly):

H₂N - CH - COOH

ǀ

H

Seryna(Ser)

H₂N - CH - COOH

ǀ

CH₂-OH

Cysteina (Cys)

H₂N - CH - COOH

ǀ

CH₂-SH

4. Który z poniższych związków zaliczamy do cukrów:

Cukry to inaczej węglowodany ,czyli związki węgla i wody , dlatego cukry można przedstawić wzorem ogólnym:

C_n(H₂O)_n,

w którym węgiel przedstawia się jako uwodniony.
gdzie: n - ilość atomów węgla i ilość cząsteczek wody,

np. sacharoza ma wz: C₁₂H₂₂O₁₁

GLUKOZA

FRUKTOZA

SACHAROZA

5. Mocznik jest związkiem organicznym należącym do grupy:

Mocznik należy do amid.

Mocznik (karbamid) jest organicznym związkiem chemicznym - dwuamidem kwasu węglowego. Pierwszy związek organiczny, wytworzony syntetycznie z substratów nieorganicznych.

Wzór mocznika: CO(NH₂)₂ :

H₂N - C - NH₂

ǀǀ

O

6. Tłuszcze są to:

Tłuszcze (Lipidy) należą do dużej grupy naturalnych związków organicznych, nierozpuszczalnych w wodzie, natomiast rozpuszczalnych w rozpuszczalnikach organicznych

Tłuszcze to mieszaniny estrów, wyższych kwasów tłuszczowych i gliceryny. Inna nazwa tłuszczów to glicerydy.

Mamy tłuszcze:

Stałe- o nasyconych wiązaniach reszt kwasowych (np. margaryna)

Ciekłe- o nienasyconych wiązaniach reszt kwasowych(np.olej)

7. Kwas mlekowy optycznie czynny (inaczej kwas alfa-hydroksypropionowy), należy do: Odp. Hydroksokwasów.

Kwas mlekowy ( kwas 2-hydroksypropanowy, kwas α-hydroksypropionowy) (CH₃-CH(OH)-COOH),to optycznie czynny hydroksykwas. Kwas D-(+)-mlekowy (tzw. kwas mlekowy mięśniowy) tworzy się podczas wysiłku w mięśniach i powoduje objawy zmęczenia po nadmiernym nagromadzeniu.

8. Co to jest lecytyna:

Lecytyna (nazwa chemiczna: fosfatydylocholina) to estry gliceryny, w której dwie grupy OH są zestryfikowane kwasami tłuszczowymi, a trzecia ma zamiast atomu wodoru resztę kwasu ortofosforowego(V) zestryfikowanego choliną. Należą do grupy związków zwanych fosfatydami, są rozpuszczalne w tłuszczach (emulgują je) i w rozpuszczalnikach tłuszczów.
Jest to fosfolipid, który zwykle otrzymuje się z żółtek jajek kurzych oraz z rzepaku lub ziaren soi.
Jest niezbędna do funkcjonowania układu nerwowego zwierząt i ludzi. Ponadto opóźnia procesy starzenia, pełni funkcje ochronne wobec wątroby, wspomaga wykorzystanie witamin rozpuszczalnych w tłuszczach

9.Jak odróżnić aceton od propanalu:

Aceton jest ketonem

Propanal jest aldehydem

Ketony od aldehydów można odróżnić za pomocą:

a) Odczynnika Fechlinga I i II czyli próby Trommera (u aldehydów powstanie czerwono ceglasty osad, a u ketonów nie)

b) Odczynnik Tollensa (u aldehydów powstanie efekt srebnego lustra, a u ketonów nie)

c) Manganianu (VII)potasu (pod wpływem aldehydów następuje odbarwienie fioletowego zabarwienia, a pod wpływem ketonu nie)

10. Woski są to:

Woski to substancje organiczne, pochodzenia naturalnego, są estrami wyższych nasyconych kwasów tłuszczowych monokarboksylowych i wyższych alkoholi jednowodorotlenowych o parzystych liczbach atomów węgla od C₁₆ do C₃₆.

W woskach występują kwasy: palmitynowy, oleinowy stearynowy oraz ceratowy i lignocerynowy.

Woski stosowane w kosmetyce dzielą się na:
- woski pochodzenia zwierzęcego
- woski pochodzenia roślinnego

FARMAKOLOGIA

1. Co to są inhibitory ATP-azy zależnej od K+ i H+ i w jaki sposób działają

Inhibitory pompy protonowej (IPP) - grupa leków stosowanych w terapii schorzeń górnego odcinka przewodu pokarmowego, głównie w zapobieganiu i leczeniu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy. Działanie inhibitorów pompy protonowej polega na zahamowaniu wytwarzania kwasu solnego przez pompę protonową znajdującą się w komórkach okładzinowych błony śluzowej żołądka. Z chemicznego punktu widzenia są one słabymi zasadami, pochodnymi sulfinylobenzimidazolu. Są silniejsze od innych leków stosowanych w celu hamowania wydzielania kwasu żołądkowego. Rzadko wywołują działania uboczne, najczęściej pod postacią zaburzeń żołądkowo-jelitowych. Mogą wchodzić w interakcje z lekami, które ulegają metabolizmowi przy udziale cytochromu P450.

Należą do leków najczęściej przepisywanych w podstawowej opiece zdrowotnej^[1].

2. Co odwraca działanie apomorfiny : Nalokson

3. Jakie jest działanie efedryny?

• podwyższenie ciśnienia tętniczego krwi (skurcz naczyń oporowych) - stosowana w leczeniu niedociśnienia;

• zwiększenie siły skurczu mięśnia sercowego;

• przyspieszenie akcji serca;

• rozszerzenie oskrzeli (rozkurcz mięśni gładkich oskrzeli);

• pobudzające ośrodkowy układ nerwowy;

• zwiększenie przepływu krwi przez tętnice wieńcowe, mózgowe i zaopatrujące mięśnie prążkowane;

• zmniejszenie przepływu przez tętnice trzewne oraz zaopatrujące skórę.

4. Zastosowanie jakiego antybiotyku może prowadzić do powikłań w postaci rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego. Do jakiej grupy należy ten antybiotyk, jaki ma zakres działania i inne działania niepożądane

Klindamycyna lub Linkomycyna należą do grupy Linkozamidów.

Linkozamidy są skuteczne w walce z bakteriami Gram-dodatnimi i Gram-ujemnymi beztlenowcami. Nie działają na Gram-ujemne tlenowce (np. Shigella, Salmonella, Proteus). Stosuje się je m.in. w chorobach takich jak:

• zakażenia brzuszne i ginekologiczne beztlenowcami (szczególnie Bacteroides fragilis)

• zakażenia układu oddechowego i tkanek miękkich beztlenowcami

• błonica

• posocznica gronkowcowa

• zapalenie szpiku kostnego

w stomatologii (np. ropnie okołozębowe, po ekstrakcjach zębów)
Linkozamidy należą do niezbyt toksycznych antybiotyków. Najczęstszym działaniem niepożądanym są biegunki. Mogą też spowodować wtórne zakażenia przewodu pokarmowego bakteriami Clostridium difficile, które mogą zasiedlić jelito po przetrzebieniu naturalnej flory bakteryjnej.

Niekiedy mogą wywoływać reakcje uczuleniowe lub podrażnienie w miejscu podania.

5. Antybiotyki z jakiej grupy zastosujemy w leczeniu atypowych zapaleń górnych dróg

oddechowych wywołanych przez Chlamydie

Makrolidy

6. Jakich antybiotyków nie powinno się stosować u dzieci ze względu na niszczenie chrząstki

wzrostowej?

Tetracykliny

7. Co jest bezwzględnym przeciwwskazaniem do stosowania jodyny?

Uczulenie na związki jodu

8. Co jest głównym problemem w leczeniu zakażeń grzybiczych?

Narastająca lekooporność i szybkie reinfekcje.
Grzyby mają wiele mechanizmów uniemożliwiających ich eliminacje :
- ściana komórkowa zbudowana z chityny utrudnia przenikanie leku do wnętrza komórki
- pleomorfizm i związana z tym różnorodność morfologiczna grzybów
- zdolność wytwarzania form zarodnikowych i przetrwalnikowych (chlamidospor)
- zdolność wytwarzania enzymów lipoltycznych i hydrolitycznych, które ułatwiają inwazję grzyba ale mogą też chronić grzyby przed rozmaitymi czynnikami toksycznymi do których należą również leki

9. Kiedy możemy wdrożyć leczenie przeciwgrzybicze?

Tylko po potwierdzeniu infekcji grzybiczej badaniem mikologicznym

10. Jaki lek przeciwgrzybiczy najlepiej zastosować zapobiegawczo u chorych po naświetlaniach i

chemioterapii i dlaczego.

Flukonazol bo wykazuje rzadkie działania niepożądane, rzadkie działanie nefro i hepatotoksyczne. Dobrze penetruje do naskórka, osiąga wysokie stężenie w warstwie rogowej naskórka i w moczu, dobrze się wchłania przewodu pokarmowego i dobrze przenika do tkanek.
11. Zmiana pH moczu i konkurencja dwóch substancji o ten sam układ transportujący w kanalikach
nerkowych to przykład -antagonizmu na poziomie wydalania (dotyczy interakcji miedzy lekami)

12. Zdefiniuj termin nieprawidłowego działania leków typu A.
zależne od dawki- in. typu A

 są spowodowane nadmiernie silnym pożądanym działaniem farmakologicznym leku

(np. hipoglikemia po insulinie) a niekiedy działaniem niepożądanym występującym

jednocześnie z głownym działaniem farmakologicznym (depresja oddechowa po

morfinie);

 reakcje częste;

 prawdopodobieństwo ich wystąpienia zwiększa się wraz z dawką leku (a zatem

można je przewidywać),

 modyfikacja dawki zwykle pozwala je usunąć lub zminimalizować

 rzadko bywają one przyczyną zgonu

najczęściej po lekach o stromej krzywej zależności dawka-efekt i/lub przy

małej rozpiętości między dawką terapeutyczną a dawką toksyczną (tzw.

mały wspołczynnik terapeutyczny [stosunek między dawką bezpieczną,

działającą skutecznie a dawką mogącą wywołać objawy toksyczne])

 leki o małym współczynniku terapeutycznym to: antykoagulanty, leki

hipoglikemiczne, digoksyna, leki antyarytmiczne, amioglikozydy, ksantyny,

leki cytotoksyczne i immunosupresyjne

 wynikają z nieprawidłowego dawkowania lub zmienionej farmakokinetyki

(zwłaszcza upośledzoną eliminacją)

13. Stosowanie leków działających podobnie do objawów choroby to przykład leczenia....- homeopatycznego.

14. Co to znaczy leczenie objawowe.

Usuwanie objawów choroby lub nie dopuszczanie do ich powstania poprzez przerwanie łańcucha patogenicznych procesów.

15. Co to są interakcje pomiędzy lekami na poziomie wchłaniania. Podaj przykłady.
antagonizm na poziomie wchłaniania:

 węgiel leczniczy o właściwościach adsorbujących (nie tylko unieczynnia

toksyny bb. w p. pok. ale też ma właściwości adsorbowania i unieczynniania

wielu lekow (np. antybiotykow)),

 środki zmieniające pH żołądka,

 leki zawierające jony Ca, Al, Mg, Fe + Tetracykliny = helatacja, ktora

znacznie hamuje wchłanianie tetracyklin z p. pokarmowego;

 leki zmieniające perystaltykę p. pok. Mogą zmniejszać lub zwiększać wchłanianie

rożnych lekow. Perystaltykę zwalniają np. atropina. Przyspiesza perystaltykę a

tym samym przyspiesza pasaż treści pokarmowej i skraca czas potrzebny do

wchłonięcia lekow - środki przeczyszczające, metoclopramid, cisaprid;

 antybiotyki (niszczą florę bakteryjną co przyspiesza wydalanie np. środkow

antykoncepcyjnych).

FIZJOLOGIA

1.Homeostaza ustroju jest: jest to stałość środowiska wewnętrznego

2.Refrakcja bezwzględna odpowiada przedziałowi potencjałów w komórce nerwowej przy których:

komórka nie może zostać pobudzona ponownie, niezależnie od siły bodźca

3.Mediatorem uwalniania w synapsach układu przywspółczulnego jest: acetylocholina

4.Biochemicznym wskaźnikiem nadczynności tarczycy jest: wzrost poziomu hormonów T3 (trójjodotyronina) i T4 (tyrozyna) we krwi

5.Do objawów niedoczynności tarczycy należy: suchość skóry i włosów, obrzęk dłoni, twarzy i powiek, łysienie, cienkie i łamliwe włosy, żółty odcień skóry, zmniejszona potliwość, niewydolność serca, upośledzenie kurczliwości mięśnia sercowego, osłabienie siły mięśni, zaparcia, wzdęcia, brak apetytu ale wzrost wagi, zmniejszenie koncentracji, senność trudności w obudzeniu

6.Noradrenalina: wydzielana jest na zakończeniu włókien zazwojowych części współczulnej układu autonomicznego. Noradrenalina szybko dociera do mózgu, który na jej obecność reaguje przyspieszeniem rytmu serca, zwęża naczynia obwodowe a rozszerza naczynia wieńcowe w sercu.Jednak działa słabiej niż adrenalizna

7.Optymalne ciśnienie tętnicze u 20-letniej kobiety wynosi: ok. 120/70 mm Hg

8.Reakcja ortostatyczna zachodzi przy udziale: aldosteronu albo reniny

9.prawidłowe ciśnienie parcjalne tlenu we krwi wyływającej z pęcherzyków płucnych wynosi: 100 mmHg

10.Objętonść oddechowa VT to: to ilość powietrza napływająca do płuc przy spokojnym wdechu i uchodząca z płuc przy wydechu

11.Odczuwanie wibracji związane jest z obecnością: ciałek Paciniego (blaszkowate), które zlokalizowane są w warstwie podskórnej

12.Osoba z grupą krwi AB: może być dawcą dla osoby z grupą 0,A,B i AB. Biorcą dla osoby z grupą AB są wyżej wymienione

13.W pierwszej fazie procesu krzepnięcia biorą udział: trombocyty (płytki krwi)

14.Do czynników uczestniczących w prawidłowym procesie krzepnięcia nie należy: trombocyty, uwalniania serotonina, protrąbina zamieniana na trombinę, wit.K oraz osoczowe czynniki krzepnięcia,wszystkiej w/w biorą udział

15.Antygen Rh znajduje się: w krwinkach czerwonych

HISTORIA KOSMETYKI Z ESTETYKĄ

1.Na czym polega kanon postaci ludzkiej starożytnego Egiptu

odp. kanom -jest to zespół wzorców ,reguł jakim podlega przedstawienie postaci ludzkiej

• przedstawiano postacie ludzkie na siatce geometrycznej,która umożliwiała zachowanie odpowiednich proporcji pomiędzy szczególnymi częściami ciała

• był dwuwymiarowy portret postaci charakteryzujący się tym, że głowa i nogi przedstawione są z profilu a oko i tors przedstawione są frontalnie

• postać siedząca przedstawiona była z rękami na kolanach

• mężczyzna na portretach miał zawsze cerę ciemniejszą od kobiety

2.Co to jest kohl?

Odp. Jego składnikiem jest siarczek - ołowiu jest to mazidło używane w starożytnym egipskie do robienia kresek na powiekach, chroniło oczy przed promieniami słonecznymi

3.. Opis krótko egipskie stroje, nakrycia głowy oraz biżuterię w okresie Nowego Państwa

odp. Noszono przepaske na biodrach , o elegancji stroju świadczyła jakość materiału i precyzja ułożenia fałd. Tors u mężczyzn był nagi,kobiety wkładały pelerynę ,na stopy wkładano sandały wykonane z drewna i utwardzonej skóry ,Które chroniły przed słońcem. Egipcjanie golili głowy i nosili perułki czarnego koloru ,które były do ramion. Egipcjanki

ozdabiały szyję ciężkimi naszyjnikami do ich wyrobu używano kamieni w kolorze jasnym lub niebieskim. Często kamieniami zdobiono też perułkę.

4.Co to jest chiton?

Odp. Noszony w starożytnej grecji koszula lniana lub bawełniana składająca się z dwóch materiałów ,zszytych dłuższymi bokami ,nakłada bezpośrednio na ciało

5.Kosmetyka w starożytnej Grecji?

Greckie kobiety robiły sobie maseczki z koziego mleka ,farbowały sobie brwi sadzą lub henną, używano pomatek w kolorze czerwonym ( barwnik roślinny +tłuszcz)

6.Zasady higieny w Rzymie

_ dużą uwagę przyjmowano do higieny w starożytnym Rzymie kobiety kąpały się w mleku kozim i oślim,Ideałem rzymianki były jasne włosy, które uzyskiwały przebywając długo na słońcu,stosując kąpiele ziołowe i hennę , stosowano łaźnie które są do dziś dnia

7.Jak wizerunek „pięknej madonny” wpłynął na ideał kobiecego piękna w średniowiecznej Europie

odp. Była ona ideałem kobiecego piękna kobieta była o wyważonych proporciach, była skromna ,kobiety miały jasną wręcz trupiastą cerę ,dopuszczano rumieńce na twarzy , które miały symbolizować dziewictwo .W kobiecie zaczęto dostrzegać źródło grzech dlatego nosiła ubrania bezkształtne szaty,była pozbawiona biustu, bioder .Osoba musiała być smukła i długowłosa

8.Kultura rycerska a ideał piękna w średniowieczu

odp. Mężczyzna idealny to osoby honorowe,wierne ,oddani, szlachetni ,uczciwi ,waleczni,silny, urodziwy.

10. Co to jest krynolina

odp. To sztywna spódnica ,sukienka, halka ,która jest oparta na metalowej konstrukcji

11. kobieta secesji

kobieta secesji -smukła giętka postać w linii”S” o długiej szyi i dużych oczach ,kobiety nosiły smukłe kapelusze , upięte włosy,eksponowały biust, były wąskie w talii i eksponowały pupę,który był na odpowiednim stelażu

12.”Chłopczyca „ w Art deco styl Coco Chanel

styl ,który początek miał w latach 20 zapoczątkowany przez Coco Chanel, styl który pozwalał odkryć nogi ,zapoczątkował on „małą czarną” w modę weszły długie czarne rękawiczki , modne stały się również krótkie fryzury „na chłopczyce” był to koniec gorsetów ,weszły spodnie oraz nowe kapelusze w kształcie hełmu nastąpił przełom w modzie

BIOCHEMIA

1.Czym jest proces translacji? To powstawanie białek w polikondensacji alfa-L-aminokwasów.Reakcja ta zachodzi przy udziale wyspecjalizowanych kompleksów enzymatycznych- rybosomów we wszystkich komórkach każdego żywego organizmu.

2.Który z etapów rozkładu cukrów jest wspólny dla organizmów tlenowych i beztlenowych? Glikoliza i fermentacja,czyli rozkład pirogroniany do etanolu (drożdże) lub kwasu mlekowego (mięśnie gładkie). Glikoliza i fermentacja moga zachodzić bez użycia tlenu w komórce

3.W których etapach oddychania tlenowego syntezowane jest ATP? W 2 etapie glikolizy(fosforylacja substratowa),u roślin cząsteczka ATP powstaje też w cyklu Krebsa. Zdecydowanie większość ATP powstaje w fosforylacji oksydacyjnej w 3 etapie oddychania,łańcuchu oddechowym, zachądzącym na błonach wew mitochondriów

4.jakie grupy funkcyjne towrzą wiązania peptydowe? Pomiędzy grupą aminową jednego aminokwasy a grupą karboksylową drugiego aminokwasu.

5.Jakie funkcje w komórkach organizmów żywych pełnią rybosomy? Syntezują białka

6. W jakich związkach występują wiązania glikozydowe? Między cukrami/węglowodanami,wszędzie gdzie składnikiem cząsteczki jest cukier, też w cukrach złożonych, związkach modyfikowanych przez dodanie różnych reszt cukrowych (proteinach), kwasach nukleinowych

7.Wyjaśnij pojęcia fosforylacji substratowej i oksydacyjnej?

-Fosforylacja substratowa ma miejsce w glikolizie (podczas rozkładu glukozy),celem jej jest synteza 2 cząsteczek ATP,zachodzi z udziałem kinazy która przenosi resztę fosforanową z ufosforylowanego związku na ADP w wyniku czego powstaje ATP ; fosforylacja oksydacyjna-zachodzi w trzecim etapie oddychania (łańcuch oddechowy) z udziałem kompleksu enzymatycznego zwanego syntazą ATP, zbudowanego z trzonka i główki. Trzonek tworzy kanał przez który przechodzą protony w wyniku czego główka się obraca i syntetyzuje ATP. Syntaza ATP wyrównuje gradient protonów powstający w poprzek wewnętrznej błony mitochondrialnej w wyniku transportu elektronów przez przenośniki elektronów. Gradient ten jest energią do syntezy ATP.

8.Z jakich związków zbudowane są kwasy nykleinowe? Z nukleotydów -RNA (które tworzą zasady azotowe: adenina, uracyl, guanina i cytozyna, cukier-ryboza i reszta fosforanowa) lub deoksynukleotydów - DNA (które tworzą zasady azotowe: adenina, tymina, guanina i cytozyna, cukier-deoksyryboza i reszta fosforanowa)

9.Co to są izomerazy? Są to enzymy,które katalizują reakcje izomeryzacji,czyli wewnątrzcząsteczkowego przegrupowania

10.W jaki sposób inhibitory kompetencyjne hamują aktywność enzymów? Inhibiotr współzawodniczy z substratem o miejsce aktywne i hamowanie może być odwrócone dużym stężeniem substratu

11.Jakie funkcje w komórkach żywych pełnią nukleotydy?

-magazynują i przenoszą energię chemiczną-najpopularniejszym przenośnikiem energii jest ATP

-regulują przemiany biochemiczne-niektóre nukleotydy załaszcza adeninowe są składnikami trzech podstawowych koenzymów:NAD+, FAD i CoA

-są wtórnymi przekaźnikami sygnałów

-są prekursorami kwasów nukleinowych DNA i RNA

12.Do jakiej klasy związków organicznych należą kolagen, hemoglobina i keratyna? Są to białka

13.Na czym polega proces glukoneogenezy? Proces ten zachodzi w wątrobie, dochodzi do zamiany pirogronianu na glukozę,czyli ponowne syntezowanie glukozy.

14.Co to jest wartość tzw. Stałej Michaelisa (Km) i co określa?

Jest miarą powinowactwa enzymu do substratu. Określa stężenie substratu,przy którym szybkość reakcji enzymatycznej jest równa połowie szybkości maksymalnej. Duża wartość Km wskazuje na słabe wiązanie substratu, mała wartość Km wskazuje na silne wiązanie substratu.

15.Zasady purynowe i pirymidynowe oraz ich komplementarność:

do zasad putynowych zaliczamy ADENINĘ I GUANINĘ.Do zasad pirymidynowych zaliczamy TYMINĘ I CYTOZYNĘ.

Komplementarność zasad polega na łączeniu się tychże zasad ze sobą.I tak: ADENIAN (A) łączy się z TYMINĄ (T) lub URACYLEM (U) za pomocą dwóch wiązań wodorowych.Natomiast GUANINA łaczy się z CYTOZYNĄ za pomocą trzech wiązań wodorowych.

Fizjoterapia i masaż

1. Do prądów średniej częstotliwości należą?

Prądy interferencyjne

2. Galwanizacja katodowa powoduje?

Ma działanie pobudzające i drażniące, powoduje zwiększoną pobudliwość nerwów i mięśni na bodziec prądu.

3. W zabiegach z prądem stałym zagęszczenie ładunków elektrycznych występuje pod elektroda?

Czynną

4. Natężenie prądu w zabiegu jonoforezy nie powinno przekraczać?

0,2 mA/cm kwadratowy

5. W diadynamiku elektrodą czynna przeciwbólową jest?

Katoda

6. Zabieg elektroleczniczy z wykorzystaniem prądu stałego, który ma zastosowanie także w kosmetyce nazywa się?

Galwanizacja / Jonoforeza

7. Zabieg służący do wprowadzania leku przy pomocy ultradźwięków nazywa się?

Fonoforeza

8. Światło emitowane przez lampę Bioptron nie zawiera?

Promieni UV (ultrafioletowych)

9. Działanie ultradźwięków zwane „mikromasażem” to działanie?

Mechaniczne

10. Przy naświetlaniach całościowych przedniej strony ciała lampę ustawia się na wysokości?

100 cm, można w 5 dni zmniejszyć do 60cm max.

11. Kierunek głaskania głębokiego nie uwzględnia?

Kierunek wykonywania ruchów zgodny z anatomicznym przebiegiem mieśni i naczyń.

12. Która z technik masażu wpływa na pobudzenie receptorów czucia głębokiego?

Ugniatanie (celem ugniatania jest pobudzenie poprzez receptory czucia głębokiego ośrodkowego układu nerwowego).

13. Który z masaży specjalistycznych opiera się na powiązaniach pomiędzy określonymi obszarami skóry, tkanki łącznej i mięśniowej a narządami wewnętrznymi?

Masaż segmentarny

14. Który z masaży specjalistycznych zastosowałabyś w przypadku osłabionej siły mięśniowej?

Masaż izometryczny

15. Przeciwwskazaniem do masażu powłok brzusznych jest:

Choroba wrzodowa z krwawieniem, stany zapalne dróg żółciowych, choroby jelit z owrzodzeniem i krwawieniem, kamica wątrobowa i nerkowa, zaawansowana ciąża

RECEPTURA KOSMETYCZNA

1. Olejki eteryczne zawierają:

surowce roślinne(otrzymywane przez destylacje z parą wodną)

2. Które z wymienionych składników mogą być składnikami fazy tłuszczowej w kremach?

• Tłuszcze zwierzęce

• Tłuszcze mineralne(parafina i wazelina)

• Oleje roślinne

• Woski [pszczeli, kaczy(z kuprów), owczy(z wełny-lanolina)]

• Alkohole tłuszczowe(cetylowy, cetosterylowy, sterylowy, palmitylowy)

3. Tlenek cynku:

antybiotyk, substancja przeciwzapalna, przeciwgrzybicza, przeciwłupieżowa, leczenie hemoroidów, ochrona przed jadowitym smakiem(meszek szkodliwy)

4. Olej z wiesiołka to:

(Oleum Oenotherae) Olej z nasion bogaty w kwas gamma-linolenowy(GLA), dostarcza do organizmu NNKT. Stosowany w lecznictwie i do wyrobu kosmetyków.

5. Antybiotykiem stosowanym miejscowo na skórę jest:

6. Siarczek selenu został zatwierdzony w 2006 do leczenia:

Łupieżu

7. Żywice(resinoidy) to:

Ekstrakty suchego surowca roślinnego niepolarnym rozpuszczalnikiem.

8. Zol to:

Roztwór koloidalny( niejednorodna mieszanina, zwykle dwufazowa, tworząca układ dwóch substancji, w którym jedna z substancji jest rozproszona w drugiej).

9. Laurylosiarczan sodowy(SLS):

Związek chemiczny(detergent),działa drażniąco na skórę, toksyczny dla nerek i wątroby. Stosowany w kosmetykach(kremy, płyny do kąpieli, pasty do zębów).

10. Oliwa z oliwek:

Jeden z lipidów, wykazuje najwyższe powinowactwo do ludzkiej skóry(w naskórku).Jest składnikiem odżywczym oraz rewelacyjnym emulgatorem i antyoksydantem. Stosowany w lecznictwie i do wyrobu kosmetyków.

11. Miostarzenie dotyczy:

Zmarszczek mimicznych

12. Gliceryna jest:

Alkoholem trójwodorotlenowym

13. W kremie odżywczym nie znajdziemy:

Alkoholu, substancji wysuszających

14. Metoda enfleurage:

Olejki eteryczne. Świeże kwiaty układa się na warstwie tłuszczu zwierzęcego, który wchłania olejki, następnie olejki z tłuszczu wymywa się etanolem, który usuwamy oddestylowaniem.

15. Alternatywa dla chemicznych konserwantów to:

Bakteriocyny- substancje białkowe, bakteriobójcze, wytwarzane przez jedne bakterie przeciwko innym bakteriom. Nietoksyczne dla człowieka, po zastosowaniu nie pojawia się problem antybiotykoodporności.

sensoryka i środki zapachowe

1.W jakich granicach powinna oscylować masa cząsteczkowa związku ,wykazującego właściwość zapachowe:

odp. na poziomie kilku ppm-ów

2.Ustal zawartość kompozycji zapachowych w wyrobach perfumeryjnych:

odp. 15-20%

3.Wymień grupy osmotyczne w związku przyjemny zapach

odp. grupa estrowa,eterowa,aldehydowa ,ketonowa

4.Zarówno związki feromonowe jak i allelochemiczne mogą wywołać reakcje adaptacyjne korzystne dla:

odp. człowieka,zwierząt

5.Co to są grupy osmoforowe?

Odp. Grupy osmoforowe -są grupą funkcyjną związku zapachowego,które są odpowiedzialne za to jak odbieramy dany zapach

6.Co oznacza termin „związek identyczny z naturalnym”

odp. Oznacza to ,że związek został pozyskany na drodze syntetycznej, posiadają inną strukturę niż te występujące w naturze

7.Wymień metody chromatograficzne stosowane do analizy olejków eterycznych

odp. chromatografia gazowa i spektrometria masowa

8.Z jakich części roślin pozyskuje się naturalne związki zapachowe?

Odp.z korzenia, cebulki, liści , kwiatów, owoców ,nasion

9.Wymień metody otrzymywania związków zapachowych

odp. Destylacja z parą wodną,przez wyciskanie (skórki owoców cytrusowych), lub ekstrakcję rozpuszczalnika

BIOFIZYKA

1. Tlen i dwutlenek węgla zawarte w powietrzu rozpuszczają się w wodzie. Na podstawie prawa Henry'ego można powiedzieć, że w stanie równowagi: termodynamicznej

2. Ciśnienie osmotyczne mierzy się przy pomocy osmometru. Wykonano dwa pomiary ciśnienia osmotycznego tego samego układu. Pierwszy pomiar był wykonany przy temperaturze T, drugi przy temperaturze T₁ > T. Na podstawie równania van't Hoffa można stwierdzić, że:

3. Przy nieumiejętnym doborze parametrów fali ultradźwiękowej stosowanej w zabiegu kosmetycznym można spowodować w organizmie człowieka zjawisko kawitacji. W takim przypadku pęcherzyki kawitacyjne pojawiają się np. w cytoplazmie komórek na skutek: gwałtownego obniżenia się lokalnego ciśnienia w ośrodku, spowodowanego przemieszczaniem się fali ultradźwiękowej.

4. 
   W równaniu Goldmana P_Na, P_K, P_Cl oznaczają przepuszczalność błony neuronu dla określonych jonów, których stężenia zaznaczone są prostokątnymi nawiasami.

Potencjał błonowy V_b będzie równy w przybliżeniu potencjałowi równowagowemu Nernsta dla jonów potasowych jeżeli: P_K>>P_NaP_Cl

5. Światło laserowe jest: jednobarwne, spójne i kierunkowe.

6. W dwóch przedziałach znajdują się dwa zdysocjowane roztwory o różnym stężeniu, oddzielone błoną półprzepuszczalną przepuszczającą jeden określony jon. Potencjał równowagowy Nernsta dla tego jonu występuje w przypadku, gdy: (różnica potencjałów na błonie półprzepuszczalnej) wypadkowy ruch danego jonu przez błonę jest równy zero

7. Generowanie światła laserowego związane jest z emitowaniem energii elektromagnetycznej ze wzbudzonego stanu metastabilnego ośrodka czynnego lasera. Podczas pełnej akcji laserowej energia emitowana jest na skutek: 1- obecności stanów metastabilnych w ośrodku czynnym, 2- pompowania atomów do stanów metastabilnych, 3- inwersji obsadzeń, 4- emisji wymuszonej, 5- optycznym sprzężeniu zwrotnym

8. Krzywa dyspersji określa zależność współczynnika (n) złamania fali elektromagnetycznej dla danego ośrodka od długości () tej fali. Na podstawie krzywej dyspersji dla światła widzialnego można stwierdzić, że: współczynnik załamania światła nie ma stałej wartości dla danej substancji, zależy od długości fali światła padającego.

9. Odwrócony efekt piezoelektryczny polega na: odkształceniu kryształu (naprężenia mechanicznego) w odpowiedzi na pojawienie się zewnętrznego pola elektrycznego.

---