Małe, Niezwykłe Przedmioty

Nie wiadomo, która z alternatyw jest bardziej niepokojąca.

Poszukiwania decydującego dowodu „abductions” doprowadziły do wydobycia z ciał niektórych „porwanych” dziwnych mikroskopijnych elementów

Nieznany Świat 6(90) 1998

Strona 36

Na podstawie artykułu Piera Luigi Sani w „Il Giornale dei Misteri”

Opracowała

Joanna Burakowska

Fenomen domniemanych porwań ludzi przez byty przybyłe z kosmosu stanowi jeden z dwóch głównych tematów badań w obecnej ufologii (drugim jest rozbicie statku kosmicznego w Roswell). Jeśli chodzi o dobrą wiarę „porwanych", a w każdym razie większości z nich, wszyscy są co do niej prawie całkowicie zgodni. Poddawany jest natomiast w wąt­pliwość obiektywny aspekt doświadczeń, a zwłaszcza ich charakter, czyli powiąza­nia z przybyszami spoza naszej planety.

Wszyscy, którzy dogłębnie przestudio­wali ten fenomen, kontaktując się ze świadkami i poddając ich różnym bada­niom, takim jak stawianie pytań, badania lekarskie i psychologiczne oraz regresja hipnotyczna, doszli do wniosku, że do­świadczenia te, mają charakter obiektyw­ny i że ich powiązania z przybyszami z kosmosu są wysoce prawdopodobne. Wśród najbardziej znanych, można zacy­tować takich badaczy jak Leo Sprinkle, Budd Hopkins, David Jacobs i last but not least prof John Mack. Sceptycy, z których wielu nie zadało sobie nawet trudu, aby osobiście przeprowadzić wy­wiad chociażby z jednym tylko świad­kiem (np. Philip Klass i Carl Sagan), uważają natomiast, że „abductions" są marzeniami sennymi lub halucynacjami (kiedy oczywiście nie ma się do czynie­nia z jawnym oszustwem). Słabość tego rodzaju „wyjaśnienia" tkwi z jednej stro­ny w wielkiej ilości rzekomych „porwa­nych", a z drugiej w rosnącym rozpo­wszechnieniu się fenomenu w skali planetarnej. Jest bowiem oczywiste, że gdy­by coraz częstsze tego typu wypadki by­ły spowodowane halucynacjami lub sna­mi, należałoby uznać, że mamy do czy­nienia z poważną umysłową degeneracją, przybierającą charakter swoistej epide­mii, której konsekwencje na dłuższą me­tę nie mogłyby nie rzucić ponurego cie­nia na przyszłość ludzkiej społeczności.

Zwolennicy teorii obiektywności tego rodzaju doświadczeń, mają swoją piętę Achillesową, polegającą na trudności w znalezieniu jakiegoś konkretnego do­wodu na poparcie swej tezy. Jak dotąd, wszystko, co przedstawiano jako dowo­dy, stanowiły ślady pozostawione przez pojazd kosmiczny porywaczy lub blizny znalezione na ciele „porwanych" i wska­zywane przez nich samych jako ślad ma­nipulacji, której zostali poddani, często bolesnej, a niekiedy wręcz okrutnej. Zbyt to mało jednak, aby przekonać scepty­ków, biorąc również pod uwagę dwu­znaczność tego rodzaju dowodów.

Ostatnio jednak badacze weszli na dro­gę, która być może okaże się decydująca w zdobyciu upragnionego dowodu: jest nią

polowanie na implanty.

Za implanty (z angielskiego implant) uważa się mikro-urządzenia, które „pory­wacze" umieszczaliby w ciałach „porwa­nych" celem ich śledzenia (monitorowa­nia). Lektura odnosząca się do „abduc­tions" obfituje w tego rodzaju historie. Częste są np. przypadki osób skarżących się, że w konsekwencji „porwania" mają powtarzające się krwotoki z nosa, na sku­tek umieszczenia w nim „czegoś" przez porywaczy. Wydaje się, że w nosach tych osób rzeczywiście odnaleziono obce cia­ła, lecz do niedawna jeszcze nie były one oddawane do żadnej analizy. Twierdzono bowiem, że implanty znikały samoistnie, a jeśli zostawały wydobyte poprzez chi­rurgiczny zabieg, wyparowywały lub zmieniały się w pyt. W tym miejscu - za­uważmy - granica pomiędzy legendą a prawdą staje się bardzo chwiejna.

Znaczący przypadek tego rodzaju zo­stał opisany w sierpniu 1995 roku w amerykańskim „Mufon UFO Journal" przez Williama Hamiltona. Pewna ko­bieta z Kalifornii o nazwisku Morgana Van Klausem posiadająca od trzech lat doświadczenia typu „abduction", 7 gru­dnia 1994 r. wykonała badanie kontrolne piersi tzw. mammografię. Wykazało ono, że w obrębie pachy na prawej piersi wy­stępuje podejrzana masa, nie będąca cy­stą, wielkości 1,6 x 6 cm. Termin opera­cji ustalono na dzień 14 grudnia. Ran­kiem w dniu operacji kobieta została poddana ponownemu prześwietleniu i le­karze oniemieli. Podejrzany guz bowiem nie był już widoczny! Jak to możliwe, że solidna masa zniknęła w ciągu tygodnia?

Roger Leir (z lewej) i Derrel Sims, którzy zrealizowali projekt chirurgicznego usunięcia implantów znajdujących się w ciałach porwanych. Po pierwszych dwóch operacjach zostały wykonane następne. Analizy w toku.

Następna kontrola w marcu potwierdziła całkowite wyzdrowienie.

Pacjentka znała - lub wierzyła, że zna - ­wyjaśnienie tej tajemnicy, ale miała się na baczności przed ujawnieniem go leka­rzom, nie chcąc być uznana za chorą umy­słowo. Sukcesywnie przekazała natomiast swoje doświadczenie Mufonowi. Z jej rela­cji wynikało, że w dniu poprzedzającym operację, czyli 13 grudnia, około 18.30, kiedy wracała do domu że swym czterolet­nim synkiem, po prawej stronie prowadzo­nego przez nią samochodu, w odległości około 450 metrów i bardzo nisko pojawiło się trójkątne UF0. Morgana zatrzymała samochód i zaczęła obserwować pojazd, co trwało około trzech minut, aż do mo­mentu kiedy ten odleciał z olbrzymią pręd­kością. Dziecko zareagowało wówczas, mówiąc: Zobacz, mamusiu! To dobry znak: oni nas chronią. Zobaczysz, że nie będziesz już mieć problemów!

Tej samej nocy, kobieta obudziła się odurzona i z bardzo silnym bólem w miej­scu, gdzie znajdował się guz. Starała się wstać, aby wziąć środek przeciwbólowy, ale nie udało się jej zejść z łóżka. Później już nic nie pamięta. Takie są fakty.

Jak przytomnie zauważa Hamilton, od­nośnie możliwego wyjaśnienia tego przy­padku można jedynie spekulować. Przy przyjęciu hipotezy interwencji ze strony „kosmitów", narzuca się pytanie: czy masa, jaka zniknęła z prawej piersi, była guzem, czy też był to implant? W pierw­szym przypadku Obcy uleczyliby kobietę metodą nie mającą charakteru chirurgicz­nego; w drugim wyeliminowaliby (w ja­ki jednak sposób?) implant wcześniej do organizmu wprowadzony przez nich sa­mych, zanim mógłby zostać usunięty chirurgicznie w szpitalu.

Jakkolwiek by było - kończy autor ­epizod ten jest tego rodzaju, że wyjaśnie­nia w rodzaju snu czy halucynacji

wydają się wysoce nieprawdopodobne.

Nie wszystkie jednak „implanty" zni­kają. 6 stycznia 1995 roku jeden z nich zdołano poddać analizie w Kanadzie w miejscowości Missisauga na zachód od Toronto. Ten metalowy przedmiot o wy­miarach 1 milimetra, w ciemnym kolorze, został usunięty chirurgicznie pięć lat wcześniej z tylnej części ucha pani Betty Stewart Dagenais, która miała doświad­czenia związane z „porwaniami".

W owym czasie lekarze ograniczyli się do analizy tkanki otaczającej „ciało obce" nie stwierdzając przy tym nic niezwykłego. Inicjatywa poddania anali­zie tego przedmiotu w laboratorium chemicznym, wyszła od Lawrence'a J. Fenwicka - członka kanadyjskiej grupy ufologicznej CUFORN, a badanie zostało przeprowadzone przez doktora Geor­ge'a Hathaway'a przy pomocy elektro­nicznego mikroskopu. Wykazało ono, że przedmiot składał się głównie z alumi­nium, tytanu i krzemu. Elementy te posiadają różne wspólne cechy, takie jak krystaliczna budowa, przewodnictwo cie­plne i elektryczne, odporność na korozje, rozciągliwość. Pewien technik z firmy „Panasonic" zapytany o cel użytkowania urządzenia składającego się z wyżej opi­sanych elementów odpowiedział: Do przekazywania sygnałów

.

Naturalnie nie stanowi to dowodu, że omawiany przedmiot jest pochodzenia „pozaziemskiego". Sugeruje tylko jego możliwe zastosowanie.

Badaczem, który w największym stop­niu zajmuje się „implantami" jest pocho­dzący z Teksasu i posiadający dyplom z hipnoanestezjologii Derrel Sims. Uwa­ża on słusznie, że jeśli „implanty" istnieją, mogą one dostarczyć decydującego dowodu na obiektywny fakt istnienia „abductions". W maju 1997 r. Derrel Sims brał udział w Sympozjum Ufolo­gicznym w San Marino, gdzie zilustro­wał własne badania na ten temat i zade­monstrował swoją

kolekcję implantów.

Zdarzenie o dużym znaczeniu ukazują­cym rzeczywiste istnienie osób będących nosicielami „implantów" miało miejsce w Kalifornii 19 sierpnia 1995 roku. Ze­spół lekarzy, kierowany przez dr. Rogera K. Leira i w obecności Derrela Simsa w charakterze hipno-anestezjologa usu­nął wówczas chirurgicznie trzy ciała ob­ce (implanty?) z organizmów dwóch osób, domniemanych ofiar abductions. Operacja została w całości nagrana na video i dokładnie opisana.

Pierwszą z operowanych była „Patry­cja". Prześwietlenia wykazały u niej obec­ność dwóch ciał obcych w dużym palcu u lewej nogi. Operacja trwała ponad go­dzinę i pozwoliła na wyjęcie obu ciał: jedno z nich było w kształcie trójkąta lub „gwiazdy" o wielkości pół centymetra; drugie posiadało kształt i wymiary małe­go nasiona melona. Szczególnie interesu­jący był fakt, że kiedy chirurg dotykał narzędziami ciał obcych, pacjent gwał­townie podskakiwał, mimo iż znajdował się pod działaniem hipno-anestezjologii ogólnej i był poddany podwójnemu znie­czuleniu miejscowemu (mieszanka środka znieczulającego o szybkim działaniu z innym o działaniu przedłużonym). Dru­ga operacja została przeprowadzona na mężczyźnie o nazwisku Pat Parrinello. Z zewnętrznej powierzchni dłoni wyjęto mu przedmiot przypominający mniejszy przedmiot usunięty wcześniej z palca u nogi poprzedniej pacjentki.

Wstępne badanie trzech przedmiotów zostało wykonane w Houston w Teksa­sie. Do tej pory okazało się, że:

• Wszystkie trzy przedmioty są owinięte w szczególną szarą błonę, bardzo twardą i nie możliwą do usunięcia przez skalpel. Została ona usunięta dopiero wtedy, kiedy wyschła.

• Przed usunięciem błony przedmioty zostały poddane badaniu za pomocą promieni ultrafioletowych. Okazało się wówczas, że świecą one własnym bły­szczącym zielonym światłem i że jest to ta sama barwa, którą zaobserwowano na pewnych powierzchniach skóry „porwa­nych". Przedmioty były namagnetyzowa­ne i przylegały do ostrza skalpela.

• Pod błoną znaleziono jądra metalowe błyszczące i ciemnej barwy. Jądra te zo­stały poddane całej serii badań chemicz­no-fizycznych, których rezultaty nie są jeszcze znane.

• Tkanki otaczające przedmioty, podda­ne badaniom patologicznym, nie wyka­zały oznak stanów zapalnych, ani ost­rych, ani chronicznych; co okazuje się co najmniej dziwne.

• Analiza próbki błony dała następujący wynik: „koagulacja białka" (czyli składająca się z białka i z krwi) i keratyny (substancji pokrywającej wierzchnią warstwę skóry i z której składają się za­równo paznokcie jak i włosy).

Należy podkreślić, że są to dane wstępne. Definitywne wyniki zostaną opublikowane jak tylko będzie to możli­we. Wszystko, co można do tej chwili stwierdzić, to fakt, że

przedmioty te mają niezwykły charakter.

Na jakiekolwiek inne komentarze w obecnym momencie jest jeszcze za wcześnie.

Tak czy inaczej praca Derrela Simsa zasługuje z pewnością na uznanie i win­na przynieść konkretne rezultaty przy odnajdywaniu „dowodu" na obiektywną rzeczywistość odnoszącą się do abduc­tions. Wątpliwe jest jednak, czy tą drogą uda się udowodnić „pozaziemski" cha­rakter samych wzięć. Nawet jeśli stwier­dzi się, że wykryte dotąd implanty oraz inne, które zostaną odnalezione, mają charakter mikro-urządzeń nadawczo­odbiorczych służących do kontrolowania na odległość ich nosicieli, będziemy je­dynie mieć pewność, że „ktoś" wykonuje określony eksperyment - i to zakrojony na szeroką skalę (tak jak robią nasi zoo­logowie w odniesieniu do dzikich zwie­rząt). Nie będziemy jednak w stanie odkryć jego tożsamości. Albowiem hipo­teza, że są to ET, nie jest jedyną z. możli­wych. Inna, której nie możemy wyklu­czyć, dotyczy ziemskich „tajnych grup" zajmujących się szeroką operacją mającą na celu kontrolę ludzkiego zachowania.

Po odkryciu istnienia implantów, nale­żałoby więc zająć się odnalezieniem tych, którzy ja zakładają. Mogłyby nimi być tajemnicze Szaraki opisywane przez porwanych; ale, powtórzmy raz jeszcze, wcale nie musi tak być. Nieprzyjaciel może znajdować się wewnątrz naszej cywilizacji.

­

---