POLITECHNIKA ŚLĄSKA
WYDZIAŁ GÓRNICTWA I GEOLOGII
PRACA ZALICZENIOWA
TEMAT PRACY: BEZPIECZEŃSTWO I HIGIENA PRACY W BUDOWNICTWIE
Wykładowca: dr inż. Marcin Krause
Stefania Piotrowicz gr.6
Gliwice 2008 r.
Analiza wymagań prawnych.
Budownictwo jest branżą, która zalicza się do najbardziej wypadkogennych gałęzi gospodarki, ponieważ występuje w niej szereg prac zaliczanych do szczególnie niebezpiecznych np. prace na wysokościach, w wykopach.
Bezpieczeństwo jest pojęciem trudno definiowalnym ze względu na wieloaspektowość. Niektórzy twierdzą, że potencjalne zagrożenie niebezpieczeństwa istnieje zawsze. Przepisy BHP służą informowaniu o unikaniu zagrożeń w np. w jakichś miejscach (sali gimnastycznej, na budowie domu jednorodzinnego, w zakładzie pracy), wskazują w jaki sposób należy się zachować w określonej sytuacji.
Przepisy BHP występują więc oczywiście także w budownictwie. Prawo polskie reguluje sprawy budowlane w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. zatytułowanej „Prawo budowlane” (Dz.U. 2006 nr 156 poz. 1118).
Bezpieczeństwo i higiena pracy w budownictwie opierają się w większości na regulacjach tejże ustawy.
Przykładowe regulacje prawne:
- pracodawca jest zobowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki.
- pracodawca ponosi odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny w zakładzie pracy
- powinien organizować pracę w sposób zapewniający bezpieczne i higieniczne warunki pracy, uwzględniając:
a) wymagania dotyczące rodzajów prac wymagających szczególnej sprawności psychofizycznej
b) wymagania dotyczące rodzajów prac, które powinny być wykonywane przez co najmniej dwie osoby
c) wymagania dotyczące prac na wysokości (każda praca wykonywana powyżej 1 m od podłoża jest pracą na wysokości)
Następnie chcę przedstawić kilka przepisów bezpośrednio z rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej.
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA PRACY I POLITYKI SOCJALNEJ
z dnia 26 września 1997 r.
DZIAŁ II
Obiekty budowlane i teren zakładu pracy
§ 3. Budynki i inne obiekty budowlane, w których znajdują się pomieszczenia pracy, powinny być zbudowane i utrzymywane zgodnie z wymaganiami określonymi w przepisach techniczno-budowlanych.
§ 4. 1. Pracodawca jest obowiązany zapewnić na terenie zakładu pracy wykonane i oznakowane, zgodnie z Polskimi Normami i właściwymi przepisami, drogi komunikacyjne i transportowe, zwane dalej „drogami”, drogi dla pieszych, zwane dalej „przejściami”, i dojazdy pożarowe oraz utrzymywać je w stanie nie stwarzającym zagrożeń dla użytkowników. Drogi i przejścia oraz dojazdy pożarowe nie mogą prowadzić przez miejsca, w których występują zagrożenia dla ich użytkowników.
2. Drogi i przejścia powinny posiadać wymiary odpowiednie do liczby potencjalnych użytkowników oraz rodzajów i wielkości stosowanych urządzeń transportowych i przemieszczanych ładunków. Minimalne wymiary dróg i przejść określają Polskie Normy.
3. Nawierzchnia dróg, placów manewrowych, postojowych i składowych, dojazdów pożarowych i przejść powinna być równa i twarda lub utwardzona oraz posiadać nośność odpowiednią do obciążenia wynikającego ze stosowanych środków transportowych oraz przemieszczanych i składowanych materiałów.
4. Drogi, przejścia oraz place manewrowe, postojowe i składowe powinny posiadać urządzenia lub inne rozwiązania techniczne zapewniające odprowadzanie wód opadowych.
§ 5. 1. Na drogach transportowych i w magazynach nie powinny występować progi ani stopnie. W przypadku zróżnicowania poziomów podłogi, różnice te powinny być wyrównane pochylniami o nachyleniu dostosowanym do rodzaju używanego środka transportu, ale nie większym niż 8%.
2. Pochylnie powinny umożliwiać bezpieczne poruszanie się pracowników i dogodny transport ładunków.
§ 6. 1. Miejsca w zakładzie pracy, w których występują zagrożenia dla pracowników, powinny być oznakowane widocznymi barwami lub znakami bezpieczeństwa zgodnie z wymaganiami określonymi w załączniku nr 1 do rozporządzenia i w Polskich Normach.
2. Jeżeli oznakowanie, o którym mowa w ust. 1, nie jest wystarczające dla zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracownika, miejsca niebezpieczne powinny być wyłączone z użytkowania poprzez ich odpowiednie wygrodzenie lub w inny sposób.
3. Otwory i zagłębienia powinny być zamknięte odpowiednimi pokrywami, a jeżeli jest to niemożliwe — właściwie ogrodzone i oznakowane.
4. Miejsca niebezpieczne na przejściach zagrażające potknięciem się, upadkiem lub uderzeniem (np. stopnie) powinny być pomalowane barwami bezpieczeństwa zgodnie z Polskimi Normami.
5. Na drogach — w miejscach, w których możliwe jest niespodziewane wtargnięcie pieszych, w szczególności przed bramami, drzwiami i przejściami, należy ustawić barierki lub zastosować inne skuteczne środki ochronne.
§ 7. 1. Dróg, przejść i dojazdów pożarowych nie wolno zastawiać materiałami, środkami transportu, sprzętem i innymi przedmiotami.
2. Na skrzyżowaniach dróg powinna być zapewniona dobra widoczność.
§ 8. W tunelach przeznaczonych do stałej komunikacji nie powinny znajdować się rurociągi służące do transportu substancji chemicznych toksycznych lub żrących oraz substancji z innych względów niebezpiecznych. Wymóg ten nie dotyczy przewodów służących do ogrzewania tunelu, jeżeli temperatura czynnika grzewczego nie przekracza 95oC.
§ 9. 1. Pracodawca jest obowiązany zapewnić drogi ewakuacyjne ze wszystkich pomieszczeń obiektu budowlanego, w których mogą przebywać pracownicy, umożliwiające szybkie wydostanie się pracowników na otwartą przestrzeń. Drogi ewakuacyjne oraz dojścia do nich prowadzące nie mogą być zastawiane.
2. Wymagania dla dróg ewakuacyjnych i warunki ewakuacji określają przepisy techniczno-budowlane i dotyczące ochrony przeciwpożarowej.
§ 10. 1. We wszystkich miejscach na terenie zakładu pracy, w których mogą przebywać pracownicy, pracodawca jest obowiązany zapewnić oświetlenie elektryczne w porze nocnej lub jeżeli oświetlenie dzienne jest niewystarczające. Wymagania dotyczące oświetlenia określają Polskie Normy.
2. Instalacje i urządzenia elektryczne powinny być tak wykonane i eksploatowane, aby nie narażały pracowników na porażenie prądem elektrycznym, przepięcia atmosferyczne, szkodliwe oddziaływanie pól elektromagnetycznych oraz nie stanowiły zagrożenia pożarowego, wybuchowego i nie powodowały innych szkodliwych skutków.
§ 11. Zakład pracy powinien być wyposażony w urządzenia zapobiegające zanieczyszczeniu lub skażeniu, w stopniu szkodliwym dla zdrowia ludzkiego — powietrza, gruntu oraz wód — substancjami chemicznymi, środkami promieniotwórczymi albo biologicznie zakaźnymi, w związku z produkcją bądź inną działalnością zakładu pracy.
§ 12. Pracodawca jest obowiązany zapewnić ochronę obiektów budowlanych i urządzeń technicznych przed gromadzeniem się ładunków i wyładowaniami elektryczności statycznej — stwarzającymi zagrożenia w środowisku pracy.
§ 13. 1. Pracodawca jest obowiązany zapewnić dostateczną ilość wody zdatnej do picia oraz do celów higienicznosanitarnych, gospodarczych i przeciwpożarowych.
2. Ilość wody do celów higienicznych przypadająca dziennie na każdego pracownika jednocześnie zatrudnionego nie może być mniejsza niż:
1) 120 l — przy pracach w kontakcie z substancjami szkodliwymi, trującymi lub zakaźnymi albo powodującymi silne zabrudzenie pyłami, w tym 90 l w przypadku korzystania z natrysków,
2) 90 l — przy pracach brudzących, wykonywanych w wysokiej temperaturze lub wymagających zapewnienia należytej higieny procesów technologicznych, w tym 60 l w przypadku korzystania z natrysków,
3) 30 l — przy pracach nie wymienionych w pkt 1 i 2.
3. Niezależnie od ilości wody, określonej w ust. 2, należy zapewnić wodę niezbędną do utrzymania czystości pomieszczeń i terenu zakładu pracy w ilości co najmniej 1,5 l na dobę na każdy metr kwadratowy powierzchni podłogi, wymagającej zmywania, oraz co najmniej 2,5 l na dobę na każdy metr kwadratowy powierzchni terenu poza budynkami, wymagającej polewania (tereny zielone, utwardzone ulice, place itp.).
Podobnych regulacji w prawie polskim można szukać niemal w każdej kwestii dotyczącej sytuacji jakie mogą zaistnieć podczas prac budowlanych. Przepisy BHP mówią nam jak w tych przypadkach postępować i reagować. Naruszenie praw wynikających z przepisów lub zasad bezpieczeństwa i higieny pracy może skutkować odpowiedzialnością karną lub wykroczeniową.
Analiza specjalistycznej literatury.
W literaturze znaleźć można wiele pozycji dotyczących przepisów BHP.
„BHP w praktyce” Bogdana Rączkowskiego to poradnik przeznaczony przede wszystkim dla pracowników służb bezpieczeństwa i higieny pracy. Duża ilość nowych przepisów dostosowanych do prawa Unii Europejskiej, także w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, jak również utrudniony niejednokrotnie dostęp do aktualnych aktów prawnych, publikacji, praktycznych wiadomości z zakresu bhp uzasadniają celowość wydania kompendium wiedzy z tej dziedziny.
Poradnik może służyć pomocą pracodawcom, społecznym inspektorom pracy, inspektorom pracy, projektantom, rzeczoznawcom do spraw bezpieczeństwa i higieny pracy i wykładowcom na kursach z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, a także osobom uczącym się.
Ponadto wszyscy, którzy są odpowiedzialni za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładzie, mogą wykorzystać zamieszczone tu informacje dla zapewnienia pracownikom bezpiecznych i higienicznych warunków pracy.
Dziesiąte już wydanie "BHP w praktyce" zostało zaktualizowane na podstawie nowych aktów prawnych oraz Polskich Norm (stan prawny na dzień 1 lipca 2005 r.).
Charakterystyka instytucji państwowych, naukowych oraz zawodowych sprawujących nadzór i kontrolę.
System ochrony pracy Polsce jest dosyć mocno rozbudowany. Nad przestrzeganiem praw i zasad BHP pracowników czuwa wiele organów i instytucji państwowych.
Od najdrobniejszych organów takich jak: Służba BHP i Komisja BHP po bardziej rozbudowane takie jak Centralny Instytut Ochrony Pracy, Urząd Dozoru Technicznego aż po sam Parlament, istnieje całe mnóstwo organizacji czuwających nad przestrzeganiem przepisów związanych z pracą i przestrzeganiem zasad BHP.
Od 1 stycznia 2004 r. obowiązują nowe przepisy Kodeksu pracy. Ostatnia nowelizacja zmieniła również przepisy dotyczące zakładowego nadzoru nad warunkami pracy.
Zmiana ta jest wynikiem dostosowania naszego prawa do prawa obowiązującego w tym zakresie w Unii Europejskiej.
Pracodawcy powinni pamiętać, że mają obowiązek chronić życie i zdrowie zatrudnionych pracowników oraz ponosić odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w swoim zakładzie pracy.
Aby sprostać w pełni temu zadaniu powinni utworzyć służbę bezpieczeństwa i higieny pracy, która będzie pełniła dla nich funkcje doradcze i kontrolne w tym zakresie.
Służba bezpieczeństwa i higieny pracy.
W celu prawidłowego wypełniania obowiązków w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy przez pracodawcę ustawodawca nałożył na niego obowiązek tworzenia służby bezpieczeństwa i higieny pracy, pełniącej funkcje doradcze i kontrolne w omawianej dziedzinie.
Podstawę prawną działalności służby bhp stanowi art. 23711 Kodeksu pracy oraz rozporządzenie Rady Ministrów z 2 września 1997 r. w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy (DzU nr 109, poz. 704).
Aktualne zmiany art. 23711 Kodeksu pracy, uchwalone 14 listopada 2003 r., miały na celu zlikwidowanie rozbieżności z postanowieniami art. 7 wyżej przywołanej dyrektywy ramowej. Rozbieżności te wynikały z uprzednio obowiązujących przepisów omawianego artykułu Kodeksu pracy dopuszczających możliwość powierzania wykonywania zadań służby bhp specjalistom spoza zakładu pracy praktycznie bez żadnych ograniczeń, tj. niezależnie od liczby pracowników zatrudnionych w zakładzie pracy.
Analiza statystyki wypadków przy pracy.
Na budowach w 2005 r. zginęło 106 osób. Co piąty pracownik, który stracił życie w wyniku wypadku przy pracy w Polsce zatrudniony był w budownictwie. Najwięcej, bo aż 40% tych wypadków wydarzyło się w małych kilkunastoosobowych firmach budowlanych. O rozmiarze bezpośrednich zagrożeń dla życia i zdrowia na budowach świadczą statystyki Państwowej Inspekcji Pracy, która to w 2005 roku wstrzymała ponad 6600 prac. Stanowi to ponad 43% wszystkich prac wstrzymanych przez tę instytucję.
Według danych Głównego Urzędu Statystycznego w 2005 r. zgłoszono
84 402 osoby (w 2004 r. - 87 050) poszkodowane w wypadkach przy pracy (bez rolnictwa indywidualnego) - co stanowi spadek liczby poszkodowanych o 3,0% w stosunku do roku poprzedniego (rys. 1.). Wypadkom ciężkim uległo 960 osób (w 2004 r. - 1 029), tj. o 6,7% mniej niż w roku poprzednim (rys. 2.). Wypadki przy pracy spowodowały śmierć 470 osób (w 2004 r. - 490), tj. o 4,1% mniej niż w 2004 r. (rys. 3.)
Największą liczbę osób, które uległy wypadkom przy pracy odnotowano w 2005 r. w następujących sekcjach (wg Polskiej Klasyfikacji Działalności):
przetwórstwo przemysłowe - 39,2%,
handel i naprawy - 10,1%,
ochrona zdrowia i pomoc społeczna - 8,9%,
budownictwo - 7,9%,
transport, gospodarka magazynowa i łączność - 6,9%,
obsługa nieruchomości, wynajem i usługi związane z prowadzeniem działalności gospodarczej - 6,1%,
edukacja - 4,4%,
administracja publiczna i obrona narodowa; obowiązkowe ubezpieczenia społeczne i powszechne ubezpieczenie zdrowotne - 4,2%,
górnictwo - 3,4%.
Jak więc budownictwo jest sekcją silnie narażoną na wystąpienie wypadku.
W sekcjach tych zostało poszkodowanych w wypadkach przy pracy 91,1% ogólnej liczby poszkodowanych.
W 2005 r. wskaźnik częstotliwości wypadków przy pracy (mierzony liczbą poszkodowanych na 1 tys. pracujących) wynosił 7,99 (w 2004 r. - 8,35), przy czym największą częstotliwość odnotowano w sekcjach (rys. 4.):
górnictwo (15,82),
przetwórstwo przemysłowe (13,03),
rolnictwo, łowiectwo i leśnictwo (12,51),
budownictwo (11,26),
ochrona zdrowia i pomoc społeczna (10,67),
wytwarzanie i zaopatrywanie w energię elektryczną, gaz, wodę (8,58),
transport, gospodarka magazynowa i łączność (8,16)
oraz rybactwo (8,05).
Najwyższe wskaźniki częstotliwości wypadków przy pracy ogółem (bez pracowników cywilnych jednostek budżetowych prowadzących działalność w zakresie obrony i bezpieczeństwa publicznego) zanotowano w województwach: warmińsko-mazurskim (11,21), dolnośląskim (10,70), lubuskim (10,64), opolskim (9,65), zachodniopomorskim (9,52), pomorskim (8,96), wielkopolskim (8,80), śląskim (8,61) oraz podlaskim (8,30).
Najniższe wskaźniki zanotowano w województwach: mazowieckim (5,85), małopolskim (6,34), świętokrzyskim (6,53) i podkarpackim (6,98), (rys. 5.).
W I kwartale 2008 roku na budowach było dwa razy więcej wypadków śmiertelnych niż w analogicznym okresie 2007 roku.
Do końca czerwca zginęło na budowach 57 osób. Ponad połowa poszkodowanych w wypadkach śmiertelnych i ciężkich to pracownicy o stażu pracy nieprzekraczającym roku. W tej grupie co piąty poszkodowany pracował krócej niż siedem dni. Wszystko to przez dopuszczanie do pracy pracowników bez właściwego przygotowania, tolerowanie przez kierowników odstępstw od przepisów i zasad BHP. Państwowa Inspekcja Pracy przeprowadziła w tym roku kontrole w ponad 5 tys. zakładów branży budowlanej. Inspektorzy stwierdzili najwięcej nieprawidłowości w zabezpieczaniu i prowadzeniu prac na wysokości, wykonywaniu wykopów i obsłudze urządzeń zasilanych energią elektryczną. Budowlańcy zostali ukarani mandatami na ponad 3 mln zł.
Analiza statystyki chorób zawodowych.
Jak wynika z opracowania pt. „Choroby zawodowe w Polsce w 2005 roku” przygotowanego przez Instytut Medycyny Pracy w Łodzi - w 2005 r. stwierdzono w Polsce 3249 przypadków chorób zawodowych. Większość chorób zawodowych powstała w wyniku wieloletniej ekspozycji na czynniki szkodliwe i uciążliwe. Choroby zawodowe według Polskiej Klasyfikacji Działalności przedstawia rysunek 7.
Roczny współczynnik zapadalności wyniósł 34,8 przypadków na 100 tys. zatrudnionych. Zapadalność na choroby zawodowej zmniejszyła się o 15,1% w porównaniu do 2004 r.
Największą zapadalnością odznaczały się przewlekłe choroby narządu głosu, spowodowane nadmiernym wysiłkiem głosowym - 681 przypadków, tj. 21,0% wszystkich chorób zawodowych.
Drugą grupą, pod względem poziomu zapadalności w 2005 r., były pylice płuc (672 przypadki, tj. 20,7% ogółu chorób zawodowych). W grupie tej dominowały pylice stwierdzane u górników kopalń węgla - 391 przypadków (58,2% w tej grupie), pylica azbestowa - 119 przypadków (17,7%) i pylica krzemowa - 110 przypadków (16,4%).
Na trzecim miejscu znalazły się choroby zakaźne lub pasożytnicze albo ich następstwa - 615 przypadków, co stanowiło 18,9% wszystkich chorób zawodowych. W grupie tej przeważały: borelioza - 333 przypadki (54,1% tej grupy), wirusowe zapalenia wątroby - 151 przypadków (tj. 24,6% ogółu chorób w tej grupie) i gruźlica - 91 przypadków (14,8% ogółu chorób zakaźnych).
Kolejne grupy to obustronny trwały ubytek słuchu typu ślimakowego - 338 przypadków (10,4% ogółu chorób zawodowych), choroby skóry - 163 przypadki (5,0%) z tego alergiczne kontaktowe zapalenia skóry stwierdzono u 143 chorych (87,7% zachorowań w tej grupie). Pozostałe jednostki chorobowe zgłoszone zostały z częstotliwością mniejszą niż 5%.
Liczba nowo stwierdzonych chorób zawodowych w porównaniu do 2004 r. zmniejszyła się o 541 przypadków, tj. o 14,3%. Przede wszystkim spadła liczba chorób narządu głosu o 200 przypadków (o 22, 7%), a także takich chorób, jak: ubytek słuchu, pylice płuc, choroby opłucnej lub osierdzia wywołane pyłem azbestu. Wzrost liczby przypadków dotyczył tylko chorób zakaźnych lub pasożytniczych i wynikał głównie ze zwiększonej zapadalności na boreliozę.
Najwyższe współczynniki zapadalności na choroby zawodowe na 100 tys. zatrudnionych odnotowano w województwach: podlaskim (87,3), lubelskim (82,1), śląskim (66,3), zaś najniższy współczynnik odnotowano w województwie mazowieckim (13,4).
Według informacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w 2005 r. przyznano 1 275 rent z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej skutkami chorób zawodowych, tj. o 15,3% mniej niż w roku poprzednim (w 2004 r. - 1 506), w tym w 19 przypadkach orzeczono renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji (w 2004 r. - 19), a w 81 przypadkach - renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy (w 2004 r. - 86), (rys. 6.).
Analiza statystyki chorób zawodowych.
W podsumowaniu omawianej oceny stanu BHP w 2005 r. stwierdzono, że mimo podejmowania wielu działań nie można uznać stanu bezpieczeństwa pracy za zadowalający. W zakresie wypełniania obowiązków bhp przez pracodawców zarówno sektora publicznego, jak i prywatnego nie odnotowano zasadniczej poprawy stanu warunków pracy, zwłaszcza tam, gdzie do osiągnięcia takiej poprawy niezbędne są znaczne nakłady finansowe. Jednak nie tylko słaba kondycja ekonomiczna jest przyczyną tego stanu, lecz także niewystarczająca znajomość obowiązków w tej dziedzinie, zwłaszcza wśród pracodawców prowadzących małe przedsiębiorstwa w sektorze prywatnym. Nie wszyscy pracodawcy w Polsce są także świadomi skutków powodowanych przez niebezpieczne, szkodliwe i uciążliwe czynniki środowiska pracy, z kolei duże bezrobocie skłania wiele osób do podejmowania pracy w warunkach zagrażających ich zdrowiu, a nawet życiu. Nieprawidłowości są najczęściej stwierdzane w mikroprzedsiębiorstwach zatrudniających do 9 pracowników (które stanowią około 95,1% ogółu) oraz firmach małych od 10 do 49 pracowników (około 4,0%).
Pocieszające jest to, że rośnie liczba pracodawców świadomych znaczenia warunków pracy dla konkurencyjności firmy i kosztów jakie niosą ze sobą zagrożenia w pracy oraz następuje ożywienie gospodarcze. Polscy pracodawcy coraz częściej zaczynają zauważać potrzebę inwestowania także w bezpieczeństwo pracy i ochronę zdrowia pracowników.
Działania samych przedsiębiorstw są wspierane przez organy państwa. Ministrowie właściwi dla określonych gałęzi pracy lub rodzajów prac inicjują prowadzenie prac naukowo-badawczych i wdrożeniowych zmierzających do likwidacji lub ograniczania zagrożeń powodujących wypadki i choroby zawodowe oraz ryzyka zawodowego, a także prowadzą prace legislacyjne, w wyniku których wydanych zostało wiele rozporządzeń dostosowujących
przepisy bhp do obecnego stanu techniki, technologii i wymagań wynikających z postanowień dyrektyw UE.
Organy nadzoru i kontroli nad warunkami pracy prowadzą intensywne kontrole w tego typu zakładach, upowszechniając tam działania prewencyjne i promujące bhp oraz systemowe zarządzanie bezpieczeństwem pracy. W celu zaktywizowania pracodawców do działań na rzecz poprawy warunków pracy CIOP-PIB w porozumieniu z MPiPS od wielu lat realizuje ideę Forum Liderów Bezpiecznej Pracy, w ramach której podejmowanych jest wiele działań edukacyjnych i upowszechniających dobre praktyki. W ocenie stanu bhp w 2005 r. podkreślono m.in. znaczenie działań realizowanych w ramach europejskich kampanii informacyjnych przez Krajowy Punkt Centralny Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy, którego funkcję pełni CIOP-PIB. Nadal konieczne są działania profilaktyczne, edukacyjne i promocyjne oraz wzmożony nadzór i kontrola przestrzegania prawa. Czynnikiem, który może przynieść pewną poprawę będzie wprowadzenie kolejnych etapów nowego systemu ubezpieczeń wypadkowych przewidującego zróżnicowanie składki na ubezpieczenie w zależności od zagrożeń zawodowych i ich skutków. Zmniejszeniu liczby wypadków przy pracy i utrzymaniu trendu w zakresie spadku chorób zawodowych powinna między innymi służyć także realizacja II etapu programu wieloletniego pod nazwą „Dostosowywanie warunków pracy w Polsce do standardów Unii Europejskiej”.
Poziom BHP w budownictwie nie jest zadowalający, a duża liczba wypadków, w tym śmiertelnych wpływa niekorzystnie na ocenę działań w tym zakresie. Tej niechlubnej statystyce sprzyja z całą pewnością ogromna liczba osób zatrudnionych w tym sektorze.
Wykaz bibliografii:
Bogdan Rączkowski, BHP w praktyce, Ośrodek Doradztwa i Doskonalenia Kadr Sp. z o.o., Rok wydania: 2005, ISBN: 83-74262-13-3
Zbiór przepisów BHP w budownictwie, Instytut Wydawniczy CRZZ 1972
Czarne statystyki w budownictwie, źródło: Rzeczpospolita, 10 lipca 2008 r.
Strony www:
- http://www.ciop.pl (strona Centralnego Instytutu Ochrony Pracy i Państwowego Instytutu badawczego)
- http://www.portal-bhp.pl
Wyszukiwarka