Materiały 06.11.2010 - Wykłady II rok - kinezyterapia, UJK.Fizjoterapia, - Notatki - Rok I -, Kinezyterapia


Ćwiczenia w systemie ciężarkowo-bloczkowym-wyk.1

Christian Rocher - 1958r

-Forma organizacyjna : ćwiczenia indywidualne

-Postawa ćwiczącego: czynna

-Zasięg oddziaływania : miejscowy

Ćwiczenie wykonywane :

-czynne w odciążeniu

-czynne w odciążeniu z oporem

-czynne z oporem

-samowspomagane

-rozluźniające

Przyrządy:

-UGUL ( uniwersalny gabinet usprawniania leczniczego)

-Terapii Master

-kolumna przejściowa

Wykonywanie

-stabilizacja

-pozycja pacjenta / punkty ruchome

-podwieszki ( podwieszamy od części proksymalnych ) w UGUL-stabilizacja

( -//- od części dystalnych) w Terapii Master -pozycje izolowane

Ćwiczenia czynne w odciążeniu

Czynne-wykonywane samoczynnie przez pacjenta

W odciążeniu - bez pokonywania siły grawitacji

Sposoby uzyskiwania odciążeń

-podwieszenie ; UGUL , terapii master, łóżka ortopedyczne w pł.równoległej

-zmniejszenie tarcia ; gładkie powierzchnie, „wrotki”, w pł.równoległej

-środowisko wodne ( zanurzenie pozorna utrata masy ciała)

-ręka terapeuty

Rodzaje odciążeń

-odciążenie całkowite zrównoważone - podwieszenie osiowe

-odciążenie całkowite niezrównoważone - podwieszenie pozaosiowe

-odciążenie częściowe - uzależnione od poziomu zanurzenia w wodzie

Cel: -przeciwdziałanie zanikom mięśniowym

-przyrost siły

-zapobieganie przykurczom

-zwiększenie zakresu ruchu

Wskazania : -zanik i znaczne osłabienie siły mięśni ( +1, 2,+2 w skali Lovetta)

-słaby zrost kostny

-zmiany chorobowe powierzchni stawowych

Przeciwwskazania : takie jak w ćw.biernych

Wskazówki metodyczne :

-pozycja wyjściowa ;analogiczna do testu Lovetta na ocenę 2

-płaszczyzna wykonywanego ruchu równoległa do podłoża ( prócz ruchów rotacji)

-odciążenie za pomocą podwieszek ( wygodne , bezpieczne)

-zawieszenie osiowe powinno być utworzone bezpośrednio nad stawem w którym wykonywany jest ruch

-zawieszenie pozaosiowe , przesunięty punkt zawieszenia kończyny w kierunku wykonywanego ruchu ułatwia ruch ( -2)

Przesunięcie punktu zawieszenia kończyny przeciwnie do kierunku wykonywanego ruchu, utrudnia ruch (+2)

Typy zawieszenia :

-dogłowowe

-odgłowowe

-czas trwania ćwiczenia 3-10 min dla każdej płaszczyzny

-ruch powinien być w pełnym zakresie

Ćwiczenia w odciążeniu w wodzie

Zanurzenie ciała

Poziom zanurzenia

KOBIETA

MĘŻCZYZNA

16%

Art.genus

84

84

39%

Trochanter major

56

63

48%

Spina illicea anter.superior

47

54

68%

Procesus xiphoilens

26

35

88%

Clavivula

12

14

94%

Mandible

8

8

Ćwiczenia w odciążeniu z oporem

Cel : -uzyskanie przyrostu siły (słabych) mięśni

Wskazania : -osłabienie siły mięśni ( +2, 3,+3, )

-zmiany chorobowe w powierzchniach stawowych

Przeciwwskazania : -takie same jak przy ćwiczeniach biernych

Ćwiczenia w odciążeniu z oporem - wykonuje się najczęściej w podwieszaniu osiowym stosując odciążenie ciężarkiem za pomocą dodatkowego zestawu ; linek, bloczków, mankietów.

Alternatywnie można stosować: taśmę theraband, sprężyny, oporu ręcznego, hantle, substancje gumowe, równie pochyłe, porowate powierzchnie, ekspandery

Czas i tempo : podobnie w odciążeniu i w odciążeniu z oporem dobiera się tempo i czas indywidualnie w zależności od możliwości pacjenta.

Około 2-8min jedna grupa mięśniowa

Uwaga:! Powyższe zasady nie dotyczą rotacji

Zasada doboru obciążeń : obciążenie w ćwiczeniach czynnych z oporem powinno być stopniowane, nie przekraczając swojej wartości ciężaru odcinka ćwiczonego.

Współczynnik Browna-Fischera

Ciężar ciała

Udział w ciężarze całego ciała [%]

-głowa

7,1

-tułów

42,7

-ramię

3,4

-przedramię

2,3

-ręka

6,9

-udo

11,6

-podudzie

5,3

-stopa

1,8

Wyk.2

Ćwiczenia czynne z oporem

Sposoby wykonywania ćwiczeń :

-w systemie ciężarkowo-bloczkowym

-ręka terapeuty

-sprężyny, taśmy, hantle

-fotel do ćwiczeń z oporem

-środowisko wodne

-aparat do ćwiczeń izokinetycznych

-masa własnego ciała

Ćwiczenia mogą mieć charakter :

-lokalny

-regionalny

-ogólny

O wielkości wysiłku decyduje :

-wielkość oporu

-liczba powtórzeń

-tempo

Do ćwiczeń tych kwalifikuje się wynik testu Loveta o sile na 4 , 5

Przezciwwskazania : takie jak w ćw.biernych

Szacowane intensywności obciążenia wg.Ruhla

INTENSYWNOŚĆ OBCIĄŻENIA

LICZBA POWTÓRZEŃ

100

1

95

2

90

3-4

85

5-6

80

7-8

75

9-10

70

11-13

65

14-16

60

17-20

55

21-24

Jak obliczyć maksymalny wyczyn siłowy? -przykład

Wyprostowanie ramienia w pozycji leżącej na plecach z hantlą ważącą 20kg , trenujący jest w stanie wykonać 18x z tego wylicza się max wyczyn siłowy , według tabeli, faktyczny wyczyn 20kg=60%

Max.wyczyn siłowy=

max.intensywność obciążenia 100% * ciężar (20kg) / faktyczna intensywność(60%)=33kg

TRENING OPOROWY WDG. MC.QUEENA

TRENING Z PROGRESYWNIE WZRASTAJĄCYM OPOREM WG.DE LORMEA I WATKINSA

PROGRAM OXFORDZKI WG.ZINOVIEFF

Trening progresywnie malejącym obciążeniem

-obejmuje 10 sektorów

-obciążenie w 1 secie = max.ciężarowi do 10-krotnego dźwignięcia

-po kolejnych setach, za każdym razem obciążenie o pół kg mniejsze

-5 razy w tygodniu

METODA CIĘŻKOATLETYCZNA

Metoda oporów maksymalnych

-przejście od oporów mniejszych do oporów max

-zmienne tempo od wolnego do szybkiego

-obciążenie wyliczone z max.ciężarem do 10-krotnego dźwignięcia

serie

% obciążenie

powtórzenia

2-3

30 %

4-5

1

60%

3

1

70%

3

1

80%

3

1

90%

3

1

95%

2

3

100%

1

-przerwy co 2 minuty

-cykl trwa 4-8 tyg

- co 1-2 tygodnie kontrola ciężaru wyjściowego

METODA „BODY BUILDING”-metoda kulturystyczna

-obciążenie wyjściowe odnosi się do max ciężaru do 1-krotnego dźwignięcia wynosi 30-40%

-3 serie ( max 12)

-1 seria 10 powtórzeń

-w ostatniej serii można wykonywać więcej powtórzeń, obciążenie koryguje się stopniowo dochodząc do 70-80% oporu max wykonując w serii 6 powtórzeń

-od 4-8 tygodni trwa trening

TRENING OBWODOWY ( STACYJNY)

Jedna z części stosowanych w formie kinezyterapii zespołowej

-od 8-12 ćwiczeń wykonywanych na różnych stanowiskach

-określona liczba powtórzeń danego ćwiczenia i czas powtórzeń

-obciążenie wysiłkiem do 50%

-max na 1 stanowisku 2 minuty i 3 krótkie powtórzenia obwodu

-możliwość ukierunkowania obwodu na kształtowanie najbardziej pożądanych cech

ĆWICZENIA IZOKINETYCZNE

Forma treningu dynamicznego

-stała prędkość kątowa

-pacjent otrzymuje taki opór jaki sam wytwarza na urządzeniu

-prowadzenie ruchu ze stałą nadaną prędkością umożliwia - dynanometr

- zmieniający się opór w pełni dopasowowuje się do układu mięśniowo-szkieletowego, bólu, zmęczenia

-aparat do ćwiczeń może być stosowany jako treningowy oraz test ( pomiar, zakres, moment obrotu, wydajność energii)

ĆWICZENIA IZOMETRYCZNE

Czynne napinanie mięśni bez zmiany długości włókien

Statyczna praca mięśni ( bez efektu ruchowego)

Zastosowanie :

-przeciwdziałanie zanikom

-przyrost masy siłowej

-utrzymanie aktywności w obrębie unieruchomionego odcinka ciała (np.opatrunek gipsowy)

Zasadą ćwiczeń jest sekwencja

napięcie-trzymanie-odprężenie

Podział ćwiczeń izometrycznych :

-zwykłe

-krótkie

-długie

1.Zwykłe ćwiczenia izometryczne

-stosowane w I etapach usprawniania pacjentów unieruchomionych

-napięcie mięśniowe sięga 80-100% napięcia max

-czas skurczu 5:6 przerwy 10 sekund

-trening zaczyna się od napięć o krótszym i mniejszym natężeniu

-2 powtórzenia dla ustawienia kątowego

-codziennie

2.Krótkie ćwiczenia izometryczne ( zwykłe z oporem zewnętrznym)

-opór max ( 90% )

-czas skurczu od 5:6 sekund, przerwy 5-10 sekund

-10 powtórzeń =1 set ( max 3 sety)

-5 razy w tyg.

- co 1-2 tygodnie kontrola ciężaru wyjściowego

3.Długie ćwiczenia izometryczne ( zwykłe z oporem zewnętrznym)

-od33-66% max oporu

-czas skurczu 30 sekund ( 1 skurcz dziennie)

-7 razy w tyg.

- co 1-2 tygodnie kontrola ciężaru wyjściowego

Ćwiczenia kształtujące poszczególne cechy zdolności motorycznych-wyk.3

Cechy:

-siła

-wytrzymałość

-równowaga

-koordynacja

-gibkość

Podstawy fizjologiczne siły mięśniowej

Siła mięśniowa

-jest wykładnikiem możliwości funkcjonalnych organizmu

-podstawowym źródłem jest układ mięśniowy

-mięśnie stanowią 40% ciężaru ludzkiego , a ciało ludzkie składa się z ok.400 róznych mięśni

-podstawowy składnik tk.mięśniowej to woda ( 75-80%) oraz białka proporcje ulegają zmianie

-mięśnie zbudowane są z włókien wyróżniamy:

*włókna czerwone (wolnokurczliwe)

*włókna białe (szybkokurczliwe)

Włókna czerwone charakteryzują się-powolnym skurczem i odpornością na zmęczenie np.mięsnie brzucha

Włókna białe charakteryzują się- szybkim skurczem i małą odpornością na zmęczenie

np. mięsień trójgłowy łydki

-pobudzenie mięśnia szkieletowego odbywa się za pośrednictwem włókna nerwowego (jednostka motoryczna) , które przed wejściem w mięsień dzieli się na 10-15 rozgałęzień

-mięsień szkieletowy jest bogato unaczyniony przez tętnice, żyły i naczynia włosowate (1400 na 1mm krwi) ale w stanie spoczynku tylko niewielka część naczyń jest wykorzystywana

-źródłem siły mięśnia jest skurcz , który dzieli się na :

*izometryczny

*izotoniczny

*aksjotoniczny

1.W którym nie dochodzi do zmiany odległości między przyczepami , natomiast napięcie rośnie

2.Gdy napięcie jest stałe , a dochodzi do zmiany odległości między przyczepami:

KONCENTRYCZNY - gdy przyczepy zbliżają się do siebie (zmniejsza się długość, aktywne pokonywanie oporu , np.podnoszenie ciśnienia)

EKSCENTYRCZNY - gdy przyczepy oddalają się od siebie (pasywne pokonywanie oporu, ustępująca praca mięśni) np.schodzenie ze schodów

3.Gdy zmianie podlega zarówno napięcie mięśni jak i długość samego mięsnia

Siła mięśniowa zależy od :

-budowy morfologicznej ( mięśnie pierzaste dysponują większą siłą niż mięśnie o przebiegu równoległym)

-powierzchni przekroju fizjologicznego

-stopień rozciągnięcia ( pozycja mięśnia zmusza do pracy) optimum przy rozciągnięciu wynoszącym ok. 30% długości spoczynkowej

-kąta ustawienia w danym stawie np.dla mięśnia zginaczy stawu łokciowego

-długości dźwigni czyli odległości pomiędzy przyczepami jako ramienia działającej siły

SIŁA MIĘŚNIA JAKO CECHA MOTORYCZNA

1.Kształtuje się w rozwoju osobniczym i ma ścisły związek z rozmiarami ciała oraz dojrzałością biologiczną

2.Pomiar siły zależy od :

-płci ( kobiety dominują siłą około 30-40% mniejszą )

-wieku ( wraz ze spadkiem wydolności biologicznej organizmu, spada też pomiar siły mięśniowej

-aktywności ruchowej ( strata siły mięśniowej w wyniku bezruchu , bezczynności znacznie przewyższa jej spadek w przypadku krótkotrwałej choroby czy unieruchomienia, czy nawet kalectwa wg.Taylora)

4.Siła mięśniowa jest cechą plastyczną bardzo podatną na zmiany pod wpływem treningu na który składają się ćwiczenia kształtujące siłę.

5.Celem treningu może być

-rekonstrukcja siły mięśniowej

-utrzymanie poziomu siły mięśniowej

-wzrost siły mięśniowej

6.Metodyka ćw.kształtujących siłę

-środki treningu ćw.

-metody

-charakterystyka pracy mięśni

-wielkość pokonywanego oporu

-intensywność ćwiczenia

-liczba powtórzeń

-czas przerw pomiędzy ćwiczeniami

-liczba serii

-pozycje wyjściowe do ćw.

30% to obciążenie minimalne oporu, które powoduje przyrost mięśni
ŚRODKI

-ćw.z pokonywaniem własnego środka ciężkości np.unoszenie kkg,kkd

-ćw.z oporem zew; hantle, sztangi, piłki lekarskie

-ćw.z oporem sprężystym; gumy, sprężyny

ZASADY

1.-krótkotrwałe wysiłki i max obciążenie lub submax,

-niewielka liczba powtórzeń

2.-zwielokrotnienie wysiłków do granicznego zmęczenia

3.Powstawanie wysiłków :

WIELKOŚĆ STOSOWANIA OBCIĄŻEŃ

Max siłę izometryczną danej grupy mięśniowej określa się jako 100% obciążenia max

Max siła dynamiczna wynosi w skurczu koncentrycznym 80% siły izometrycznej, a w skurczu ekscentrycznym aż 130%

Dobierając obciążenie zgodnie z metodyką treningu należy uwzględnić

Zbyt małe obciążenie poniżej 30% nie wpływa na rozwój siły mięśniowej, nie występuje odbudowa wł.mięśniowych

POZYCJA WYJŚCIOWA

Maksymalne wartości siły ciągu mięsień rozwija przy swoim największym rozciągnięciu, a najmniejsze wartości w pełnym skurczu. Pozycje do ćwiczeń siłowych powinny być tak dobrane aby mięśnie były rozciągnięte oraz aby zapewnić napięcie podczas całego zakresu.

Pozycja do ćwiczeń musi być bezpieczna. Najliczniejsze przeciążenia i urazy związane z podnoszeniem dużych ciężarów dotyczą kręgosłupa i to zazwyczaj odcinka lędźwiowego.

Elementy okołostawowe kręgosłupa przystosowane są do przenoszenia obciążeń w pozycjach naturalnych

ODDYCHANNIE W CZASIE ĆWICZEŃ

1.Max wysiłki mięśni możliwe są tylko przy zamkniętej głośni przy napięciu m.wydechowych, zwiększenie ciśnienia wewnętrznego płuc powoduje zmiany stanu czynnościowego mięsni klatki piersiowej.

2.Równocześnie powoduje to niekorzystne oddziaływanie na układ naczyniowy serca , utrudniając dopły krwi do serca zjawisko Valsalvy, który polega na zmniejszeniu wymiarów serca pod wpływem ciśnienia wewnątrz kp.

3.W celu ochrony

-naprężenie kp nie może być długotrwałe

-na początku treningu nie można stosować max oporów

-nie robić głębokich wdechów na początku przed wykonywaniem ćwiczeń

-max wysiłki można wykonywać bez wstrzymywania oddechu

ĆWICZENIA KSZTAŁTUJĄCE WYTRZYMAŁOŚĆ

Ćwiczenia oporwe mogą mieć charakter wysiłku lokalnego ( mniej niż 20% m.mięśniowej)

Lub angażujące dużą ilość grup mięśniowych-wysiłek globalny.

Charakter wysiłku oraz intensywność ćwiczeń określanych wielkością oporu, ilością powtórzeń oraz tempem ćw.będzie kształtować pozostałe cechy motoryczne.

Wytrzymałość siłowa

-cechuje zdolność org.do pokonywania i utrzymywania znacznych oporów zew.w dłuższym czasie - przeprowadzane do granicznego zmęczenia

-umiarkowane obciążenie ( 50% )

-umiarkowane tempo

-duża liczba powtórzeń

Wytrzymałość szybkościowa

-to odporność organizmu na wysiłek o max.lub submax.intensywności

-niewielkie obciążenia ( ok. 30 stopni )

-bardzo duże tempo

-przeprowadzane z dużą prędkością ruchu

RÓWNOWAGA

Poczucie równowagi jest mniejszym doznaniem pochodzącym ze zmysłów :

-narząd równowagi uk.przedsionkowy informuje OUN o zmianach pozycji w przestrzeni oraz działających na ciało przyśpieszeń liniowych i kątowych

-czucie głębokie uk.prioprioceptywnego i zmysłu kinestetycznego dającego możliwość odczuwania układu ciała w przestrzeni

-czucie dotyku receptorów eksteroceptywnych , dostarczające informacje o otoczeniu w którym znajduje się i porusza się ciało

-narząd wzroku , dzieki któremu można zobaczyć i kontrolować położenie i porusze się części ciała oraz otaczający świat.

Ruch zaczyna się w życiu wewnątrzłonowym już 6-7 tyg.

Płud pływa w wodach płodowych stale stymulująć uk.przedsionkowy , dotykowy i prioprioceptywny

Pod koniec ciąży płód wytrącony z pozycji głowy w dól natychmiast do niej powraca

Zmysł równowagi zaczyna funkcjonować już w 8 tyg.życia płodowego i osiąga dojrzałość neuronalna w 6 miesiącu ciąży.

ZDOLNOŚĆ DO ZACHOWANIA STABILNEJ POZYCJI

-równowaga statyczna ( utrzymanie pozycji , bezruchu )

-równowaga dynamiczna ( utrzymanie stabilnej pozycji podczas ruchu )

Równowaga z biomechanicznego punktu widzenia zależy od :

-wysokości położenia śr.ciężkości

-wielkości płaszczyzny podparcia

-rzutu środka ciężkości na czworobok podparcia

-wzajemne przemieszczanie poszczególnych segmentów ciała w kierunku utraty równowagi lub jej odzyskanie

Warunkiem utrzymania równowagi jest :

-właściwy rozkład zrównoważenia sił ciężkości poszczególnych segmentów ciała

-właściwe przemieszczenie poszcz.segmentów ciała ( momentów sił )

Do zaburzeń równowagi dochodzi :

-gdy bodźce błędnikowe prioprioceptywne, kinestetyczne lub wzrokowe nie są prawidłowo :

ĆWICZENIA KSZTAŁTUJĄCE RÓWNOWAGE

  1. Na nie ruchomym podłożu

-zmniejszenie płaszczyzny podparcia

-przemieszczenie segmentów ciała , tak aby rzut środka ciężkości oscylował w granicy podparcia

-unoszenie środka ciężkości

  1. Na ruchomych podłożach

-istota ćw.polega na zmianach ułożenia podłoża, co wymusza zmianę przestrzennego układu ciała

-zmiany usytuowania podłoża mogą mieć charakter :

-wykorzystuje się :

KSZTAŁTOWANIE ZDOLNOŚCI KOORDYNACJI

Poziom koordynacji ruchów człowieka wyznaczają umiejętności dokonywania optymalnych zmian położenia ciała w przestrzeni i poszczególnych segmentów ciała względem siebie i w przestrzeni :

Trzy poziomy koordynacji wdg.Farfela :

  1. typowy dla ruchów dokładnych przestrzennie, lecz wolne

  2. ruchy dokładne i szybkie

  3. ruchy dokładne optymalne, dostosowane do stale zmieniających się warunków

Z punktu widzenia sterowania ruchem wyróżniamy trzy rodzaje aktów :

  1. ruchy mimowolne ( odruchy )

  2. ruchy balistyczne - sterowane ante factum

  3. ruchy ciągłe sterowane in factum ( w trakcie ) wymagające stosowania funkcjonujących systemów sprzężeń zwrotnych ( mają wartości koordynujące )

Ćwiczenia kształtujące koordynacje

Każde ćwiczenie może być ćw.koordynującym jeżeli będzie dla ćwiczącego nie znane , nie typowe , realizowane w odmiennych warunkach niż do tej pory ono przebiegało, a ruch wykonywany :

Ćwiczenia koordynacyjne wdg.Raczka

to ćwiczenia ukierunkowane na kształtowanie takich zdolności jak :

-różnicowanie siłowych , czasowych i przestrzennych parametrów ruchu

-zachowanie równowagi

-rytmizacja i dostosowanie przestrzennie ruchu

-orientacja przestrzenna

-szybkość reagowania

Najprostrzymi ćw.kształtującymi koord. To :

GIBKOŚĆ - STREACHING

To nowa metoda pozwalająca na zwiększenie możliwości w zakresie ruchomości w stawach oraz elastyczności mięśni.

Sekwencja :

1.Max.napięcie izometryczne mięśnia 10-30 s

2.Całkowite rozluźnienie 2 s

-czynne rozciągnięcie mięśnia ( mięśnie w końcowej pozycji czynnego zakresu mm.)

3.Bierne rozciągnięcie mięśnia (mięśnie w końcowej pozycji biernego zakresu mm.)

4.Streaching ( utrzymanie mm w pozycji rozciągniętej ) 10-30 s

-zwiększenie zakresu ruchomości w stawach

-zwiększenie elastyczności

Co to jest streaching ?

napięcie - rozluźnienie - rozciągnięcie

Streaching zapobiega

-urazom mm , ścięgien , przyczepów mm

Miejsca najbardziej narażone na urazy :

1.Elastyczność mm zostaje głównie ograniczona poprzez zmniejszenie rozciągliwości tk.łącznej.

2.Ścięgna, więzadła oraz pochewki mm zbudowane są w 90% z włókien kolagenowych.

3.Sam mm w warunkach całkowitego rozluźnienia może zostać powoli rozciągnięty do swojej dwukrotnej długości bez żadnych cech uszkodzenia.

4.Właściwości tych nie posiadają jednak elementy kolagenowe, takie jak ścięgno, więzadła oraz pochewki.

5.Ćwiczenia obejmują głównie : ścięgna , więzadła , pochewki.

6.W celu uelastycznienia wł.kolagenowych wskazane jest 6-10 s ich rozciągnięcia przy niewielkich napięciach mm.

7.Rozciągliwość kolagenowa zwiększa się w temp.39 C.

8.Prawidłowo rozumiany streaching to ostrożne i stopniowe rozciąganie mm i elementów okołostawowych.

9.Gwałtowne rozciągnięcie mm wywołuje wzmożone odruchy na rozciąganie.

PROPRIORECEPTORY MIĘŚNIOWE

Receptory rejestrujące skurcz i rozciągnięcie mm, wrażliwe na zmiany długości mm , zmiany napięcia.

1.Wrzecionka nerwowow-mięśniowe

-znajdują się w centralnej części wł.mm i okalają niekurczliwą jego część

-mają bardzo niski próg pobudliwości reagują bardzo szybko , zarówno na rozciągnięcie statyczne jak i dynamiczne, głównie reagują jednak na zmiany napięcia mm ( skurcz )

-aktywność odruchu jest wprostproporcjonalna do szybkości i siły działającego bodźca

-znajdują się w centralnej części wł.mm i okalają kurczliwą jego część

-mają nieco wyższy próg pobudliwości reagują bardziej na rozciągnięcie statyczne ( powolne)

oraz większy stopień rozciągnięcia jest mm

2.Narządy ścięgniste Golgiego

-znajdują się w miejscu przejścia wł.mm na włókno ścięgniste

-reagują na zmiany długości wł.mm

-reagują zarówno na nadmierne rozciąganie jak i nadmierne skrócenie mm

-mają wyższy próg pobudliwości

HAMOWANIE AUTOGENNE

1.Max skurcz izometryczny wywołuje mocne pobudzenie wrzecionek ścięgnistych ( jedynie to prioprioceptory reagują na zmianę nadmierną skrócenia mm ) i wysyłają info.do rdzenia kręgowego , skąd neurony hamujące wywołują ich natychmiastowy i całkowity rozkurcz wł.mm..

2.Mechanizm ten zapobiega sam mm i jego przyczep przed uszkodzeniem przy pokonywaniu bardzo dużych obciążeń

3.Zjawisko to nazywa się :

4.Ponieważ wrzecionka mają większy próg pobudliwości niż wł.mm-nerwowe , hamują możliwośc ich pobudzania. Dochodzi więc do skutecznego zahamowania odruchu mięśnia na rozciąganie. Im większy i silniejszy skurcz mm tym większe jesgo poskurczowe rozluźnienie.

5.Dlatego w streachingu zawsze występują 3 etapy :

Metody hamowania mogą dotyczyć :

1. m.agonistycznych / napięcie - rozluźnienie

Metoda ta polega na max.biernym rozciągnięciu mm bezpośrednio po jego max.skurczu izometrycznym. Wykorzystuje się tu hamujący wpływ wrzecionek ścięgnistych na odruch na rozciąganie tzw.HAMOWANIE POSKURCZOWE

2.Napięcie izometryczne m.antagonistycznych.

Podczas max.skurczów mm agonistycznych na zasadzie unerwienia przeciwwstawnego dochodzi do max.rozluźnienia mm.agonistycznych tzw.HAMOWANIE ZWROTNE

Ćwiczenia oddechowe i relaksacyjne-wyk.4

Mechanika oddychania - WDECH

  1. akt czynny (dzięki pracy mm)

  2. powiększenie wymiarów klatki piersiowej w 3 kierunkach

- pionowym (obniżenie przepony 1,5-10 cm 70% powietrza )

- przednio-tylnym (unoszenie żeber - mm międzyżebrowe zew.)

- bocznym (rozchylenie dolnych żeber - mm międzyżebrowe zew.)

3) wykonywany nosem

Mechanika oddychania - WYDECH

1) akt bierny

  1. wykonywany nosem (podczas wysiłku ustami)

Tory oddychania:

  1. brzuszny (przeponowy)

  2. piersiowy

  3. dolnożebrowy

ok.16 odd/min w spoczynku

Mm wydechowe dodatkowe (nasilony wydech)

Mm wdechowe dodatkowe ( nasilony wdech)

Wpływ pozycji wyjściowej na mechanikę oddychania:

Cel ćwiczeń oddechowych:

Ćwiczenia oddechowe mogą mieć charakter:

Kinezyterapia oddechowa może być stosowana jako:

Właściwe ćwiczenia oddechowe:

Ćwiczenia bierne - bierne zwiększanie amplitudy wdechu i wydechu poprzez uciskanie i pociąganie klatki piersiowej

Ćwiczenia czynne - statyczne i dynamiczne

Statyczne - polegają na wykonywaniu wdechów i wydechów określonym torem i rytmie. Czynnikiem utrudniającym lub ułatwiającym jest pozycja. Można prowadzić w wodzie. Mogą być symetryczne lub asymetryczne.

Ćwiczenie statyczne oporowe - rozprężanie poszczególnych partii płuc, ręczny opór przeciwko wdechowi - ćwiczący stara się kierować powietrze w kierunku ręki terapełty.

Dynamiczne - wdech i wydech połączony jest z ruchami kk i tułowia. Pozycja wyjściowa, rodzaj i kierunek współruchów mogą ułatwić lub utrudnić poszczególne fazy oddychania.

Ćwiczenia oddechowe czynne powtarza się 6-8 razy z 2-3 sekundową przerwą między oddechami. Obowiązuje kontrola poprawności wykonywanych ćwiczeń.

Ćwiczenia odksztuśne i efektywnego kaszlu.

-stosowane przy zaleganiu wydzieliny w drzewie oskrzelowym

-przygotowanie do stanu po zabiegu torakochirurgicznym

Toaleta drzewa chirurgicznego

-na czczo

-poprzedzone zabiegami fizykalnymi (rozluźnienie oskrzeli, rozrzedzenie wydzieliny)

-wykorzystanie pozycji

-naprzemienne, gwałtowne zwiększanie i zmniejszanie szybkości powietrza przepływającego przez drogi oddechowe podczas wydechu przy otwartych ustach

-wymawianie spółgłosek „r” i „ż” powoduje drżenie / wibrację drzewa oskrzelowego i odrywanie wydzieliny

Forsowne stosowanie techniki wdechu i wydechu może prowadzić do hiperwentylacji. Prowadzi to do hipokapnii, czyli obniżenia prężności CO2 w powietrzu pęcherzykowym i krwi. W następstwie powstają zmiany biochemiczne (zasadowica).

Zmiany biochemiczne powodują zwężenie naczyń mózgowych i obniżenie wrażliwości ośrodków oddechowych na niedobór tlenu. Może to prowadzić do niedotlenienia tkanki nerwowej łącznie z utratą przytomności. Najbardziej właściwe jest więc oddychanie odruchowe - sterowane przez naturalne mechanizmy fizjologiczne.

Próby czynnościowe układu oddechowego:

Badanie spirometryczne:

VC - wykonanie najgłębszego wydechu do spirometru po uprzednim najgłębszym wdechu.

Uzyskany wynik porównuje się z wartością należną dla danego wieku i wysokości ciała wg normogramu Cournanda.

Badanie spirograficzne:

Objętości oddechowe TV - tidal volume

Objętość wdechowa zapasowa IRV - inspiratory reserve volume

Objętość wydechowa zapasowa ERV - expiratory reserve volume

Objętość zalegająca RV - residual volume

Pojemność życiowa VC - vital capacity

Pojemność wdechowa IC - inspiratory capacity

Czynnościowa pojemność zalegająca FRC - functional residual capesity

Całkowita pojemność płuc TLC - total lung capacity

Dynamiczne próby czynnościowe układu oddechowego

- próba Ttiffeneau - pomiar natężonej pojemności życiowej płuc (wykonanej z największą siłą i szybkością)

  1. max. pojemność wydechowa półsekundowa

  2. max. pojemność wydechowa 1- sekundowa

  3. max. pojemność wydechowa 3 sekuntowa

Czas bezdechu dowolnego (po głębokim wdechu):

Próba Jamesa - wchodzenie na stopień ze stałą częstością ok. 20 razy na minutę. Regulacje wysokości stopnia zgodne z wagą.

80 i więcej wejść - pełna wydolność

Próba gaszenia zapałki (orientacyjna) - w pozycji siedzącej lub leżącej z odległości 15 cm. Obie pozycje wynik prawidłowy, jedynie na siedząco - pośredni.

Ćwiczenia relaksacyjne

Relaks - zmniejszenie stanu napięcia psychosomatycznego w całym ciele (mm, trzewia, psychika)

Ćwiczenia rozluźniające - ćwiczenia wyrabiające umiejętność świadomego i kontrolowanego zmniejszenia napięcia mm do wielkości tonusu spoczynkowego, a nawet do regulacji akcji serca i rytmu oddechowego .

Gimnastyczne ćwiczenia rozluźniające (oddziaływanie lokalne) :

- ruch wahadłowy

- bezwładne opadanie

- celowe naprzemienne napinanie i rozluźnianie mm

Zarówno miejscowemu jak i ogólnemu zmniejszeniu napięcia mm. sprzyja stosowanie ciepła suchego lub wilgotnego lub delikatnego masażu.

Pozycje wg Colsona :

Postawa ciała-wyk.5

Postawa ciała jest to sposób trzymania się osobnika w pozycji stojącej , którego wyrazem jest wzajemny układ poszczególnych segmentów ciała

Wady w płaszczyźnie strzałkowej:

1) Plecy okrągłe ( Dorsum rotundum )

*przyczyna/etiologia

-wrodzona

-nabyta (zmęczenie, schorzenie)

*lokalizacja zmian

-odc fizjologicznej kifozy ( hyperkifoza piersiowa)

- przemieszczanie szczytu kifozy w górę w dół ( wysoka , niska)

-odc.niższy ( kifoza totalna, połowiczna *piersiowo-lędźwiowa, *lędźwiowa)

-odc.kręgosłupa gdzie fizjologicznie nie występuje (kifoza totalna,połączenia piersiowo-lędźwiowe, lędźwiowa)

*stopień zaawansowania zmian

-trzony kręgowe (zniekształcenie , sklinowanie, zmiany zwyrodnieniowe)

-dyski (przemieszczenie ku tyłowi , uciśnięte do przodu ulegają trwałym zwyrodnieniom)

HIPER KIFOZA PIERSIOWA

- nadmierne uwypuklenie kifozy klatki piersiowej , mające tendencje do kompensacji w odcinku sąsiednich ;lordozy szyjnej i lędźwiowej.

Sylwetka dziecka z boku:

-głowa wysunięta ku przodowi

-barki wysunięte do przodu

-klatka piersiowa spłaszczona zapadnięta

-łopatki odstające

-klatka piersiowa nadmiernie uwypuklona

Konsekwencje:

Mięśnie z tendencjami do przykurczu, nadmiernie napięte :

-przykurcz mięśni piersiowych mniejszych

-przykurcz mięśni międzyżebrowych

-przykurcz mięśni zębatych przednich

-klatka piersiowa w pozycji wydechowej ( niewydolność oddechowa)

Mięśnie rozciągnięte i osłabione :

Wygięcie kręgosłupa powoduje jakby osiadanie żeber-zbliżanie ich do siebie.

Praca mięśni międzyżebrowych odbywa się w pozycji zbliżania przyczepów, co doprowadza do ich przykurczu.

Nie korygowana funkcjonalna hyperkifoza powstała na tle dystoni mięśniowo-więzadłowej może doprowadzić do nieodwracalnych zmian strukturalnych.

Zadanie ćwiczeń korekcyjnych :

1.Rozciągnięcie mm.przykurczonych szczególnie piersiowych

2.Zwiększenie siły i wytrzymałości mięśni :

-karku w pozycji cofnięcia głowy

-ściągających łopatek w pozycji zbliżania ich do kręgosłupa

-prostownik grzbietu odc.piersiowego pozycja zbliżanie przyczepów

3.Utrzymanie prawidłowej ruchomości kręgosłupa

2) Plecy wklęsłe (Dorsum congauvn)

charakteryzuje się nadmiernym uwypukleniem lordozy lędźwiowej ku przodowi

*przyczyna/etiologia

-wrodzona ( efekt dystoni)

-nabyta

*lokalizacja

1.Pogłębienie fizjologicznej lordozy bez zmian lokalizacji --hyperlordoza

2.Przemieszczenie szczytu lordozy (lordoza wysoka i niska , krótka i długa)

HIPER LORDOZA LĘDŹWIOWA

Mięśnie rozciągnięte :

-mięsień pośladkowy wielki

-mięsień kulszowo-goleniowy

-mięsień prosty brzucha

Mięśnie nadmiernie napięte z tendencjami do przykurczu :

-mięsień biodrowo-lędźwiowy

-mięsień prosty uda

-mięsień czworoboczny lędźwi

-prostownik grzbietu odc lędźwiowy

Sylwetka z boku:

-wygięcie lordozy nad uwypuklającymi się pośladkami

-przodopochylenie miednicy

-brzuch wygięty

Konsekwencje:

-zaburzenie narządów wewnętrznych na poziomie jamy brzusznej

-zaburzenie miesiączkowania

-nawykowe zaparcia

-bólowe zespoły dolnego odcinka kręgosłupa przeciążenie wyrostków stawowych

-upośledzenie ruchów przepony

Zadania korekcyjnych ćwiczeń :

1.Rozciągnięcie zespołu mięśni nadmiernie napiętych

2.Zwiększenie siły i wytrzymałości m.brzucha

3.Utrzymanie prawidłowej ruchomości kręgosłupa

4.Wzmacnianie siły mięśniowej grzbietu, odcinka piersiowego

3) Plecy płaskie (Dorsum planum)

Zmniejszenie wszystkich fizjologicznych krzywizn kręgosłupa.

Wada rozwija się zwykle jako skutek niewykształcenia prawidłowego przodopochylenia miednicy.

Obserwuje się je u : - asteników , -dzieci silnie umięśnionych wcześnie i intensywnie ćwiczących

Sylwetka

-obniżone barki

-spłaszczona klatka piersiowa

-odstające łopatki

Przednio-tylny wymiar k.p jest zmniejszony (ucisk narządów)

U asteników plecy proste sprzyjają rozwojowi BSK

Kręgosłup nie spełni dobrej roli amortyzatora wstrząsów głowy ( bóle głowy)

Konsekwencje

-bóle głowy

-ucisk narządów wewnętrznych

Zadania ćwiczeń korekcyjnych :

Przy słabej muskulaturze ogólne wszechstronne wzmocnienie mm.z uwzględnieniem elementów uwypuklających kifozę odcinka piersiowego i lordotyzującego.

Zwiększenie przodopochylenia miednicy

4) Plecy wklęsło-okrągłe (Dorsum rotundo-cancavum)

Pogłębienie kifozy piersiowej i lordozy lędźwiowej.

*przyczyna/etiologia

-wrodzone (rzadko)

-nabyte

-asteniczna postawa ciała

-jako wyznacznik kompensacyjny

Zadania ćwiczeń korekcyjnych :

Zwiększenie nadmiernie akcentowanej krzywizn poprzez ogólne szeroko pojęte wzmacnianie

5) Skolioza

Odchylenie od osi anatomicznej kręgosłupa w trzech płaszczyznach.

Zniekształcenie wielopłaszczyznowe kręgosłupa i związane z tym zniekształcenie k.p i narządów wew.

Boczne skrzywienia w pł.czołowej tworzą zmiany krzywizn w pł.strzałkowej oraz rotacje i torsje kręgów na poziomie skrzywienia

Stopień zniekształcenia tułowia i związane z tym zniekształcenie sylwetki zależy od umiejscowienia i wielkości wygięcia.

Jest to choroba ogólnoustrojowa, powodująca szereg zmian wtórnych w uk.narządów ruchu, oddechowym, krążenia.

Nieznana etiologia 80-90% sprawia że narastają trudności w rokowaniu i terapii,występują 4-15% osób w wieku od 10-14 lat.

Konsekwencje

-zaburzenie oddychania

-zaburzenia uk krwionośnego

Postawa skoliotyczna :

Podział skoliozy wg.Cobba

1.Czynnościowe ( funkcjonalne )

Przyczyny pierwotne

-ma utworzone boczne wygięcie kręgosłupa

-łatwo korygująca w pozycji leżącej

-niskostopniowa ( 10 -20 stopni )

-brak zmian strukturalnych

Krzywizna wtórna

-skrócenie , ból kończyn, astenia mięśniowa

2.Strukturalne

Przyczyny pierwotne

-kostnopochodne

-neuropochodne

-mięśniowopochodne

-idiopatyczne ( około 80% )

Objawy

I rzędowa dot kręgosłupa i kości krzyżowej

-boczne wygięcie kręgosłupa

-rotacja kręgosłupa - obrót całego kręgosłupa

-torsja kręgów ( deformacje, skręcenie samych trzonów )

-zmiany w zakresie przednio-tylnym

II rzędowa dot klatki piersiowej i miednicy

-garb żebrowy tylny ( po wypukłej stronie kręgosłupa)

-wgłębienie żebrowe (po wklęsłej stronie kręgosłupa)

-wgłębienie k.p ( po stronie wypukłej od przodu)

-garb żebrowy przedni (po stronie wypukłej od przodu)

-przesunięcie k.p w stronę wypukłą

-torsja k.p

-skręcenie i obniżenie talerza biodrowego

-wystawanie biodra

III rzędowa dot dalszych odcinków

-asymetria trójkąta talii ( głębszy po stronie wklęsłości lędźwiowej)

-asymetria łopatek ( po stronie wypukłej ,ustawione wyżej i bardziej oddalone od kręgosłupa )

Inne podziały

-lokalizacja ; piersiowa, lędźwiowa, szyjna

-liczba łuków ; jednołukowa , wielołukowa

-pierwotność skrzywień- pierwotne ( większy kąt ) i wtórne ( wyrównawcze )

-stopień mechanicznego wyrównania skrzywień ; wyrównana , niewyrównana

Skolioza skompensowana - pion z guzowatości potylicznej zewnętrznej przez szparę pośladkową

Skolioza nieskompensowana - pion nie przechodzi przez szparę pośladkową

Kąt Cobba- określa skrzywienie pierwotne

-skolioza I rzędu do 30 ( skrzywienie wyrównuje się czynnie , całkowicie lub częściowo )

-skolioza II rzędu 30-60 ( biernie , całkowicie lub częściowo)

-skolioza III rzędu 60-90 ( nie wyrównuje się ani czynnie ani biernie)

-skolioza IV rzędu ponad 90 ( zmiany zwyrodnieniowe, leczenie operacyjne)

Podział ze wzg.na umiejscowienie :

PIERWOTNE SKRZYWIENIE PIERSIOWE

-zwykle prawostronne

-obejmuje Th6-Th12 ( kręg szczytowy Th9 )

-wygięcie wyrównawcze Th1-6 , L1-4

-jest to skolioza wczesnodziecięca

-charakteryzuje ją skokowa progresja

-osiąga duże wartości kątowe

-najczęściej wymagana leczenia operacyjnego

PIERWOTNE SKRZYWIENIE PIERSIOWO-LĘDŹWIOWE

-zwykle lewostronne

-obejmuje TH7,8 - L1,2

-często jest wygięciem dwułukowym ( trudna kompensacja)

-najczęściej dotyczy dziewcząt w wieku 10-12 lat

-powiększa się powoli

-rzadko dotyczy leczenia operacyjnego

PIERWOTNE SKRZYWIENIA LĘDŹWIOWE

-zwykle lewostronna ale też prawo

-obejmuje TH11,12 - L4,5

-wygięcie wyrównawcze TH4-10

-pojawia się po 13 roku życia , zwykle u kobiet

-postępuje powoli

-rzadko osiąga duże wartości kątowe

PIERWOTNE SKRZYWIENIE SZYJNO-PIERSIOWE

-najczęściej lewostronne

-obejmuje TH1-5 ( TH3 - szczyt )

-powoduje znaczne zniekształcenie górnej części tułowia

-powstaje często jako następstwo wad wrodzonych

PIERWOTNE PODWÓJNE SKRZYWIENIE PIERSIOWE I LĘDŹWIOWE

-wygięcie piersiowe zwykle prawostronne TH5,6-TH11,12

-wygięcie lędźwiowe zwykle skompensowane

-skrzywienia pojawiają się w każdym wieku od 3 r.życia

-rokują źle , gdy występują wcześnie

Podział skolioz ze względu na wiek

1.Typ niemowlęcy

-przed 3 r.życia ( zwykle do 24 miesięcy )

-częściej u chłopców

-wygięcie lewostronne

-najczęściej w cz.piersiowo-lędźwiowej , piersiowej

-występuje w wersji postępującej lub ustępującej

2.Typ dziecięcy

-pojawia się między 3-10 r.życia

-powiększa się skokowo w okresie przyśpieszonego wzrostu

3.Typ młodzieńczy

-okres dojrzewania

-nie osiąga dużych wartości kątowych

-najczęściej lewostronna

Leczenie skoliozy - zaczyna się zaraz po jej rozpoznaniu

Sposoby i metody - zależy od wielkości kąta skrzywienia, lokalizacji, typu skoliozy

SYSTEMATYKA METOD

Definicja metody leczenia ruchem :

Metoda kinezyterapeutyczna - zbiór niezmiennych wzorców ruchowych, dostosowanych i dokładnie opracowanych do leczniczych potrzeb określonych jednostek chorobowych czy jednorodnych pod względem etiologi grupy schorzenia.

Jest to samodzielny sposób podejścia do postępów leczniczych zawierające adekwatne do stanu choroby techniki diagnostyczne.

Reedukacja posturalna - Metoda Klappa-wyk.6

Postawa ciała - swobodny układ ciała w pozycji stojącej uwarunkowany :

Prawidłowa postawa ciała kryteria :

-zapewnić zrównoważenie i stabilność ciała

-stanowić dogodną pozycję wyjściową dla ruchu

-zapewnić dużą wydolność statyczno-dynamiczną

-zapewnić ekonomikę wydatku energetycznego

-nie zaburzać czynności narządów wew.

-spełniać wymogi estetyczne i psychologiczne

Prawidłowy układ ciała poszczególnych segmentów ciała :

1.w pł.czołowej - układ segmentów ciała w postaci trzech prostokątów ( Lener-Schroth )

2.w pł.strzałkowej - układ segmentów ciała w postaci trzech trapezów

3.w pł.horyzontalnej

Układ trzech współśrodkowych :

-obręczy barkowej , piersiowej i lędźwiowej

ETAPY REEDUKACJI

1.Rzetelna informacja posturalna

-uświadomienie dziecka o jego defekcie

2.Korekcja wady

-wybranie umiejętności korygowania wady

3.Wytrzymałość posturalna

-wyrabianie zdolności utrzymania skorygowanej postawy

4.Nawyki prawidłowej postawy ciała

-utrwalenie automatycznego utrzymania skorygowanej postawy ciała

5.Szczegółowa taktyka reedukacji posturalnej zależy przede wszystkim od rodzaju zaburzenia statyki ciała.

6.Zaburzenie statyki ciała w pł.strzałkowej czyli wady postawy w tej płaszczyźnie :

-plecy wklęsłe

-plecy okrągłe

-plecy płaskie

7.Zaburzenie statyki ciała w pł.czołowej czyli boczne skrzywienia kręgosłupa tzw.skoliozy

SKOLIOZA - jest to odchylenie od osi mechanicznej kręgosłupa od jego osi anatomicznej, przede wszystkim w kierunku bocznym.

Kąt Ferqusona - prowadzi prostą od kręgu granicznego do szczytowego

Skrzywienia pierwotne - to przy których kąt skrzywienia jest większy

ŚRODKI WYKORZYSTYWANE W REEDUKACJI

1.Środki profilaktyczne

-eliminacja zbędnych obciążeń

-pozycje funkcjonalne

-leczenie ułożeniowe

2.Usunięcie lub zmniejszenie zniekształcenia

-wyciągi

-gorsety ortopedyczne

-leczenie operacyjne

3.Korekcje bocznego skrzywienia kręgosłupa

-metody reedukacji posturalnej

-metoda Niderhoffera

-metoda Klappa

-metoda Lehnert-Schroth

4.Wytrzymałość posturalna

-ćw.o charakterze wytrzymałościowo-siłowym :

5.Nawyki prawidłowej pozycji

-ćw.oparte o Biofeedback

METODA KLAPPA

Podstawowe założenia

1.Boczne skrzywienia kręgosłupa występują jedynie wśród ludzi i związane są :

2.Ćw.korekcyjne odbywają się w pozycjach niskich

3.Ruchomość kręgosłupa w pł.czołowej

Zmienia się w zależności od zmiany jego ustawienia w pł.strzałkowej

4.Aby zwiększyć możliwości ruchomości kręgosłupa wprowadzono 6 pozycji lordotyzujących i 5 pozycji kifotyzujących

5.Pozycje do ćw.dobiera się odpowiednio do lokalizacji szczytu skrzywienia pierwotnego

Im wyżej zlokalizowane jest skrzywienie pierwotne tym niższa pozycja lordotyzująca , wyższa p.kifotyzująca.

Im niżej zlokalizowane jest skrzywienie pierwotne tym wyższe pozycje lordotyzujące , niższe kifotyzujące.

-ćwiczenia odbywają się po wycinku koła

-metoda ćw.hiperkorekcyjnych

-sterowanie ruchami kręgosłupa poprzez ruchy obręczy barkowej i biodrowej

-zmiana ułożenia obręczy barkowej lub biodrowej w pł.czołowej zmienia też ukształtowanie kręgosłupa w pł.czołowej

Działanie korygujące ustawienia :

ĆWICZENIA

Skrzywienie jednołukowe lewostronne

1.Ruchu naprzemienne

kg - wklęsła i kd - wypukła

kd - wklęsła i kg - wypukła

Skrzywienie dwułukowe pierwotne lędźwiowe lewostronne

1.Ruch odstawno-dostawny

kd - wypukła i kg - wklęsła

kg - wypukła i kd - wklęsła

Skrzywienie dwułukowe pierwotne piersiowe prawostronne i lędźwiowe lewostronne

1.Ruch homologiczny

kg - wklęsła i kd - wypukła

kd - wklęsła i kd - wypukła

( skany z rysunkami w ćwiczeniach )

FORMUŁA SKOLIOZ

1.nazwa skrzywienia -skolioza ( Sc )

-szyjne ( C )

-piersiowe ( Th )

-lędźwiowe ( L )

2.umiejscoweinie skrzywienia

3.etiologia

4.forma skrzywienia

-funkcjonalna - (F) funcionalis

-strukturalna - (S) structuralis

5.zrównoważenia skrzywienia

-zrównoważona

-niezrównoważona

6.stopień ruchomości skrzywienia

I - ulegające czynnej korekcji

Ia - ulegają korekcji po dostarczeniu informacji

II - ulegające biernej korekcji

III - nie ulegające biernej korekcji

IV - nie ulegające korekcji z deformacjami strukturalnymi

7.zakres łuku skrzywienia i oznaczenia początkowego, szczytowego i końcowego kręgu skrzywienia pierwotnego i łuków wtórnych

8.długość skrzywienia pierwotnego , długość cięciwy łuku

9.wysokość skrzywienia

10.stopień rotacji

Metoda L.Schrott i inne metody reedukacji posturalnej-wyk.7

Inaczej nazywa się system ortopedyczno-oddechowy

Charakterystyka :

-podstawy metody bazują na własnych doświadczeniach autorki N.Kathariny Lehnert-Schroth związanych z problemami kręgosłupa

-kluczem korekcji bocznych skrzywień kręgosłupa jest wykorzystanie mechanizmu oddychania w połączeniu z trójpłaszczyznową oddolną korekcją

METODA POSTĘPOWA KOREKCYJNA

Skolioza - częściowa utrwalona deformacja kręgosłupa z funkcjonalnymi i strukturalnymi zniekształceniami, występującymi w trzech płaszczyznach

NOMENKLATURA

Łuk piersiowy jest głównym ( z nazwy ) łukiem skoliozy w stosunku do niego ułożone są określenia :

STRONA WKLĘSŁA

STRONA WYPUKŁA

Przód : garb żebrowy

Tył : garb żebrowy

Tył : garb lędźwiowy

Przód : wklęsłość żeber

Tył : wklęsłość lędźwiowa

SKOLIOZA 3- ŁUKOWA

Prostokąty kliny

Przesunięcie w pł.czołowej ( kliny nasuwają się na boki )

Przesunięcie w pł.strzałkowej

Kliny „wyostrzają się” pogłębienie kifozy piersiowej, lordozy lędźwiowej i szyjnej

Przesunięcie w pł.poprzecznej

Szczyty powstałych klinów skracają się do przodu podstawy klinów.

Skracają się do tyłu

Zmiany obserwowane w 3 płaszczyznach powodują przymusowe skrócenie tułowia.

W skoliozach dużego stopnia dochodzi do przybliżenia się barków i biodra strony wklęsłej , żebra strony wklęsłej są wypychane do przodu.

- zwieszenie pionu po stronie wypukłej

- odstawanie biodra w stronę wklęsłą

- statyka - niezrównoważona z tendencją do pogłębiania

- obciążenie stopy po stronie wypukłej

SKOLIOZA 4-ŁUKOWA

- brak zwieszenia pionu

- odstawanie biodra w stronę wypukłą

- statyka zrównoważona

- stopy równo obciążone

Porównanie III i IV

III

IV

-zwiększenie tułowia po stronie wypukłej

-brak zwieszenia tułowia

-odstawanie biodra w stronie wklęsłej

-odstawanie biodra po stronie wypukłej

-statyka (ogólna ) niezrównoważona

-statyka - zrównoważona

-obciążenie stopy z przewagą po stronie wypukłej

-stopy równo obciążone ( lub z przewagą po stronie wklęsłej )

Układ oddechowy

WDECH

-symetrycznie zwiększa się docisk głów żeber do trzonów kręgowych

-dzieje się tak w wyniku napięcia mięśni międzyżebrowych zewnętrznych

-poprawia to stabilizację piersiową odcinak kręgosłupa

WDECH asymetryczny (b.s.k )

-siła wzmacniająca docisk żeber działa jednostronnie pogłębiając rotację kręgów

-z każdym nieprawidłowym wdechem deformacja ulega zwiększeniu, bo powietrze kierowane jest w rozszerzone części k.p

ODDECH TERAPEUTYCZNY ( kątowo-obrotowy )

-wdech ma być kierowany w tzw.miejsca słabe ;

WZÓR SKOLIOTYCZNEGO ODDECHU

KIERUNEK ODDYCHANIA DZIAŁĄNIE

1, 2

  1. na bok deflexio

  2. do tyłu derotatio

  3. do góry elongatio

3 Wklęsłość żeber od przodu

A do przodu

B do góry

Rozszerzenie wklęsłości żeber i łuku piersiowego.

Oddychanie stanowi integralną część każdego ćwiczenia i włączany jest w momencie maksymalnej korekcji.

Anatomia ćwiczenia:

  1. Nazwa ćwiczenia.

  2. Cel - uzasadnione potrzeby.

  3. Pozycja wyjściowa - wstępna korekcja.

  4. Wyciągnięcie się (elongacja) i oddech.

  5. Oddech techniką Schroth.

  6. Faza wydechu (aktywne napięcie mm posturalnych).

  7. Powtórka i utrwalenie.

  8. Świadoma korekcja (współpraca, akceptacja).

Prognoza:

- ilość łuków (im więcej, tym lepiej, bo mają mniejszą wartość kątową)

- wiek (wczesne rozpoznanie lecz dłuższa choroba)

- płeć (dziewczęta 10 razy częściej)

- kostnienie (jeśli zakończone, to mniejszy rozwój)

- stopień skrzywienia i rotacje

-profil kręgosłupa ( plecy płaskie )

-odejście kręgosłupa od pionu

-czynny ruch kręgosłupa ( łatwiej korygować ale i pogłębiać wadę )

Ćwiczenia według Leneret - Schroth:

- wentylacyjne

- mobilizacyjne

- kształtujące

- rozciągające

- w zwisach

Cele:

A.Dzieci:

- korekcje skoliotycznej postawy

- stabilizacja skorygowanej sylwetki

- utrzymanie korekcji w życiu codziennym

- zahamowanie pogłębiania łuków

- kosmetyczna korekta postawy

- poprawa wydolności oddechowej

- pozytywne psychiczne ustosunkowanie się do choroby

B.Dorośli :

- kosmetyczna korekta postawy

- poprawa wydolności oddechowej

- pozytywne psychiczne ustosunkowanie się do choroby

Pozycje ułożeniowe - bierne korygowanie skrzywienia dzięki podkładaniu w odpowiednie miejsca woreczków wypełnionych piaskiem lub ryżem.

Sekwencje ćwiczenia:

  1. pozycja wyjściowa - wstępna korekcja

  2. dalsza korekcja zewnętrzna

  3. „pierwsza elongacja”

  4. wdech techniką L - Schrotha, połączony z „drugą elongacją”

  5. sześciosekundowe napięcia mm posturalnych, połączone z wydechem

Pięć korekcji miednicy dla skoliozy trójłukowej:

  1. korekcja miednicy - przesunięcie miednicy do tyłu (załamanie, ugięcie); korekcja ciała w płaszczyźnie strzałkowej

  2. korekcja miednicy - podniesienie przedniej krawędzi miednicy w przód i w górę (lekkie spłaszczenie odcinka lędźwiowego); korekcja w płaszczyźnie strzałkowej

  3. korekcja miednicy - boczne przesunięcie miednicy - korekcja wystającego biodra po stronie wklęsłej; korekcja w płaszczyźnie czołowej ( gdy miednica nie jest przesunięta 3 korekcja jest zbyteczna )

  4. korekcja miednicy - biodro po stronie wypukłej ( które ucieka w przód ) skręcić do tyłu i odwrotnie; korekcja w płaszczyźnie poprzecznej

  5. korekcja miednicy - łagodne skrzywienia w odc.lędźwiowym nacisk pięty po stronie wypukłej daje obniżenie biodra po tej samej stronie; wyprostowanie kręgosłupa w odcinku lędźwiowym

ĆWICZENIA

1.Cylinder mięśniowy

P.w - klęk jednonóż na kolanie strony wklęsłej

- noga po stronie wypukłej w odwiedzeniu i rotacji zewnętrznej

- ramię strony wypukłej w odwiedzeniu

- ręka po stronie wklęsłej oparta na biodrze

Wykonanie ruchu - zgięcie boczne tułowia w stronie wklęsłej , przesunięcie boczne biodra strony wklęsłej do wewnątrz i zrotowanie go do przodu

Kkd strony wypukłej tworzą z tułowiem jedną linię

Cel - deflexio , derotatio , wzmocnienie mm. kręgosłupa lędźwiowego

2.Ukradzione krzesło

Drabinki - aktywny wyprost kręgosłupa zachowując wszystkie korekcje miednicy

3.Izometryczne napięcie głowy

Dla skoliozy pleców okrągłych

Łokieć strony wklęsłej naciska w kierunku podłoża ( korekcja garbu piersiowego )

4.Pomiędzy dwoma krzesłami

P.w - kkg w odwiedzeniu naciskają na krzesła - trening m.najszerszego grzbietu

5.Futryna drzwi

Dla pleców okrągłych

Drabinki - w pozycji stojącej nacisk przedramion na drabinki

6.Skrzywiony siad

w Skolioza 3 łukowych gdy wysunięte jest biodro.

P.w - odwrotny siad na krześle

7.Praczka

8.Leżenie przodem na stole

P.w - leżenie przodem na stole

Kkg zgięte a kkd strony wypukłej naciskają w zgięciu na stół , łokcie skierowane w górę i na zewnątrz aktywacja m.iliopsoas.

0x01 graphic

ĆWICZENIA KOREKCYJNE WG.HOPPE

Założenia metody: ustawienie kończyn dolnych, a zwłaszcza stóp, odgrywa istotną rolę dla globalnych możliwości korekcyjnych. Stopy wymagają płaszczyzny podparcia i płaszczyzny odniesienia dla wszelkich ruchów ciała ludzkiego.

Nieprawidłowe ustawienie stóp rzutuje na całą sylwetkę prowadzi do zmian w ukształtowaniu kręgosłupa w pł.strzałkowej i czołowej.

Stosowane w leczeniu wad o charakterze czynnościowym.

DIAGNOSTYKA

1.Ocena przebiegu „osi długich” głowy , tułowia kkd.

Prawidłowo : one pokrywają się i tworzą pion.

W zaburzeniach : osie nie pokrywają się a nawet się przecinają

2.Ocena przebiegu osi długich kkd

Prawidłowe : st.biodrowy, środek stawu kolanowego , długość palców stopy

Przebieg osi ma być równoległy do pośrodkowego pionu ciała.

Ocena asymetrii w pł.poprzecznej ( garb lędźwiowy , wklęsłość )

Korekcja wg.Hoppego - część terapeutyczna

Jednoczesne trójpłaszczyznowe oddziaływanie korekcji.

Metoda stosowana zwłaszcza w leczeniu wad o charakterze czynnościowym

Cel :

Charakter ćwiczeń :

- w leżeniu tyłem ramiona odwiedzione do kąta 90 stopni i zgięte do 90 stopni w st.łokciowych , w dłoniach kijek po obu stronach głowy drewniane kwadraty.

- symetryczny ruchy kkd z zastosowaniem drewnianych przyborów

- w dalszych etapach ćwiczenia w pozycji stojącej np.chód na piętach i palcach wzdłuż drewnianych listewek

- korekcja paluchów koślawych , ćwiczenia z przybandażowanymi po przyśrodkowej stronie stopy listewkami

- indywidualnie wykonywane 2-3 ćwiczenia wykonywane w cyklach 1-2 tyg. lub

- jednorazowo 5-10 minut, wielokrotnie wciągu dnia

Metoda Majocha i inne metody reedukacji posturalnej-wyk.8

Metoda ta została opracowana przez S.Majocha na przełomie 50 i 60 lat w Stołecznym Centrum Rehabilitacji Schorzeń Narządu Ruchu w Konstancinie.

Zgodnie z założeniami w terapii wad postawy najistotniejsze jest :

Schemat badania

1.POMIAR

-wzrostowo-ciężarowe

-dł.względna i bezwzględna kkd

-obwód k.p w ustawieniu wdechowym i wydechowym

-ustawienie barków, łopatek , kolców biodrowych tylnych, górnych , trójkątów talii

-ocena pionów rzutowanych C7 ,Th ,L

-zakres ruchomości kręgosłupa w zgięciu i skłonie bocznym

W skład badania wchodzą ;

2.TESTY SIŁY M.BRZUCHA I GRZBIETU

3.TESTY ELONGACYJNE

4.TESTY ANTYGRAWITACYJNE

5.BADANIE RTG ( które jest podstawą )

Majoch określił 4 grupy terapeutyczne

I) - kąt skrzywienia pierwotnego podstawowego nie przekracza 30 stopni

II) - kąt skrzywienia pierwotnego podstawowego nie przekracza 31 a 60

III) - kąt skrzywienia pierwotnego podstawowego nie przekracza 61 a 90

IV) - kąt skrzywienia pierwotnego podstawowego nie przekracza 90

Dla programu leczenia niezwykle istotne jest :

Ze względu na występowanie skoliozy w różnych okresach wzrostu dziecka dzielimy je na :

wczesnodziecięce - pojawiają się od ½-3 r.ż

dziecięce - między 6-8 r.ż

młodzieńcze - w okresie dojrzewania

Etiologiczny podział wg.Cobba wyróżnia

I - skrzywienia czynnościowe

II - skrzywienia strukturalne

1.Sk.kostnopochodne

-wrodzone

-torebkopochodne

-układopochodne

2.Sk.nerwopochodne

-wrodzone

-porażenia wiotki

-porażenia spastyczne

3.Sk.mięsniopochodne

-wrodzone

-dystrofie mięśniowe

III - skrzywienia idiopatyczne

Metoda ta jest przeznaczona przede wszystkim dla pacjentów z gr.I i II.

Wprowadził do programu ćw.korekcyjnych tzw.ĆWICZENIA TESTY ( 2 w 1 )

Testy za pomocą których można było sprawnie i szybko wyznaczyć optymalne parametry obciążenia tj.obciążenie i czas trwania ćwiczeń lub ilość powtórzeń.

Ćwiczenia - kształtują wytrzymałość siłową m.posturalnych ( głównie grzbietu i brzucha )

Przy obciążeniach treningowych jak w treningu sportowym tj 4, 5 do 5 godzin na dzień.

Powyższe ćwiczenia określały zazwyczaj 4 stopień wytrenowania , każdy z nich charakteryzował się progresywnie wzrastającym obciążeniem zewnętrznym.

Przejście na kolejny poziom wytrenowania występował po pięciokrotnym osiągnięciu przez ćwiczonego max.ilości punktów przyznawanych w zależności od czasu wykonywania ćwiczenia.

Każde ćwiczenie wykonuje się 3 krotnie w ciągu dnia.

I - sprawdzenie możliwości pacjenta

II - po 70 % czasu uzyskanego w 1 próbie dla zwiększenia wytrzymałości siłowej

TEST ŚCIENNY ( ANTYGRAWITACYJNY )

P.w - pozycja stojąca przy ścianie - głowa. Plecy i pośladki przylegają do ściany

Wykonanie - max.korekcja skrzywienia, przyłożenie obciążenia na szyjny odcinek kręgosłupa. Utrzymanie skorygowanej postawy ciała jak najdłużej.

Miara wytrenowania - czas utrzymania korygowanej postawy

ĆWICZENIA WYTRZYMAŁOŚCIOWO - SIŁOWE DLA MM.PROSTOWNIKÓW GRZBIETU I ST.BIODROWEGO.

P.w - leżenie przodem na stole , tułów poza stołem uniesienie do poziomu obciążenia zawieszonego na głowie, stabilizacja pasem kkd.

Wykonanie - utrzymanie skorygowanej pozycji na czas

Inny wariant

P.w - j.w + dłoń kg po wypukłej stronie skrzywienia ułożone na szczycie skrzywienia ( na szczycie garbu żebrowego tylnego )

Wykonanie - j.w

Ćwiczenia to stosowano u dzieci ze skrzywieniem 1-łukowym oraz 2-łukowe w których skrzywienie pierwotne piersiowe zdecydowanie przeważa wartością kątową wtórną.

-Kontrola tętna w czasie ćw.przyśpieszenie powyżej 50 uderzeń na min.w stosunku do wyjściowego - wskazane do przerwania ćwiczenia , a potem do zweryfikowania obciążenia.

Ćwiczenie poprzedzone jest czynną korekcją lub bierną lub osiowym biernym rozciągnięciem kręgosłupa przez terapeutę.

ĆWICZENIA DLA M.POŚLADKOWYCH WIELKICH I PROSTOWNIKÓW KARKU I GRZBIETU.

P.w - leżenie przodem na stole kkd poza stołem do wysokości kolców biodrowych przednich górnych ustawione prostopadle do podłoża zwisają wzdłuż stołu kkg.dłońmi trzymając blat stołu.

Wykonanie -

    1. wędrując dłońmi w przód dziecko czynnie koryguje osiowo skrzywienie kręgosłupa

    2. biernie wspomaganie osiowego wyciągu przez terapeutę

    3. równoczesny wznos głowy ( przeciwko oporowi ) oraz uniesienie do poziomu obciążonych kkd

    4. utrzymanie 6-8 sek.

    5. liczba powtórzeń 10

ĆWICZENIA IZOMETRYCZNE DLA MM.PROSTOWNIKÓW GRZBIETU.

P.w - klęk podparty pomiędzy dwoma deskami połączonymi na 4 rogach łańcuchami o długości kkg.

Wykonanie - wypchnięcie deski grzbietem „koci grzbiet „

Czas 6-8 sek.

Ilość : 4 serie

ĆWICZENIA DEROTACYJNE W KLĘKU PODPARTYM.

P.w - klęk podparty dłonie oparte na niskich poręczach

Wykonanie - terapeuta stabilizuje miednicę pacjenta kolanami , dłońmi wykonuje stopniowo korekcję k.p w kierunku likwidacji garbu żebrowego.

Aktywna korekcja manualna przypada na fazę pogłębionego wydechu , w czasie wdechu terapeuta utrzymuje tylko uzyskaną wcześniej korekcję.

Liczba powtórzeń : 5 rękoczynów x 8 powtórzeń.

ZWIS KOREKCYJNY CZYNNY NA TRAPEZIE , NA DRABINCE.

P.w - zwis czynny

Wykonanie - jak najdłużej utrzymać pozycję , progresywnie narastające obciążenie

WYCIĄG GRAWITACYJNY MAJOCHA.

Przeznaczony dla pacjentów z gr. I i II.

W III i IV prowadzono terapię jako przygotowanie do operacji.

Gorset gipsowy EDF - E-elongacja , D-erotacyjno , F-leksyjne

ANTYGRAWITACYJNY KOREKTOR POSTAWY.

Inną formą wykorzystywania zastępczego sprzężenia zwrotnego było zastosowanie antygrawitacyjnego korektora postawy.

P.w - stojąca , siedząca

Wykonanie - wypchnięcie umieszczonego na szczycie głowy ciężaru czynna pracą mięśni posturalnych i utrzymanie 10 sekund

Ilość powtórzeń : 10 razy

ĆWICZENIA BIOFFEDBACK.

Są to ćwiczenia :

Wzbogacone dodatkowo o zastępczą informacją o :

Pierwowzorem ćw.korekcyjnych opartych o biofeedback były ćwiczenia korekcyjne przed lustrem. Rozwój techniczny pozwolił na zastosowanie w tym celu wielu doskonałych urządzeń i aparatów które potrafią :

W ćwiczeniach tych wykorzystuje się następujące urządzenia :

Sprawność fizyczna i kinezyterapia wodna-wyk.9

Sprawność fizyczna - stan aktualny wszechstronnych umiejętności ruchowych

Sprawność fizyczna uwarunkowana jest :

Poziom sprawności fizycznej jest osobniczo różny.

Minimum sprawności fizycznej człowieka powinno być takie , by możliwe było wykonywanie przez niego czynności życia codziennego oraz wykonywanie czynności związanych z pracą zawodową.

TESTY

-analityczne ( ocena poszczególnych cech motorycznych)

-syntetyczne

-specyficzne test ( ADL )

Kryteria oceny : ( skala kilkustopniowa )

z pomocą osoby ( nadzór , niewielka pomoc, wyraźna pomoc , znaczna pomoc przy współpracy , nie wykonuje)

Wydolność fizyczna - jest to zdolność do podejmowania max.wysiłków fizycznych

Efektywna i ekonomiczna adaptacja ustroju podczas pracy.

Szybki powrót do stanu wyjściowego w czasie wypoczynku.

Zależy od :

Podstawowym kryterium w fizjologi jest PUŁAP TLENOWY czyli max.zużycie O2.

Pewnym wskaźnikiem jest także zachowanie się HR ( tętna )

-przy wykonywaniu tej samej pracy osoba bardziej wydolna będzie charakteryzowała się mniejszym zużyciem O2

-w warunkach pracy max.osoby o niskiej wydolności będą osiągać pułap na poziomie 2,5-3l

min.wysoko wytrenowany zużywa do 6 litrów na minutę)

W niektórych przypadkach terapeutycznych miernikiem wydolności może być wielkość „pracy” możliwej do wykonania ( pokonanie dystansu drogi, długości przepłynięcia)

Sprzęt :

W próbach oceny wydolności aerobowej jako wysiłki testowe stosuje się najczęściej 3 rodzaje aktywności mięśniowej :

  1. Bieganie na bieżni ruchomej

  2. Jazda na ergometrze rowerowym

  3. Próba „stopnie” (polega na rytmicznym wstępowaniu na stopnie o określonej wysokości )

Na początku każdej próby wykonywany jest wysiłek o umiarkowanej intensywności.

Po upływie 3-5min podnosi się natężenie pracy.

Niektóre testy :

Warunki prawidłowego prowadzenia próby

PRÓBA HARWARDZKA (próba stopnia, plecakowa)

Próba stopnia :

-słuzy do masowych badań młodych, zdrowych osobników

-polega na wchodzeniu i schodzeniu na stopnie w rytmie taktomierza z częstotliwością 30 wejść na 1 minutę

-wysokość stopnia mężczyźni -51cm kobiety -46cm

-czas próby mężczyźni - 5 min kobiety -4min

-trzy razy pomiar tętna przez 30 sekund począwszy od 1 minuty , po zakończeniu próby z przerwami 30s.pomiędzy pomiarami

OBLICZANIE WSKAŹNIKA SPRAWNOŚCI FI

FI= [(czas pracy w sek.)x 100] : (2+ suma trzech pomiarów tętna)

Ocena

55p i mniej = forma słaba

55-63 = forma dost.

65-79=forma przeciętna

80-89=dobra

90 i wyżej = b.db

Próba plecakowa :

-stosowana u zdrowych mężczyzn

-wejście na stopień o wys.47cm z obciążeniem równym 1/3 masy badanego

-identyczny sposób obliczania FI

OCENA WYDOLNOŚCI OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH

Cel : ocena adaptacji wysiłkowej pacjentów na wybranym etapie usprawniania

Modyfikacja testu :

-zmniejszenie intensywności obciążenia

-skrócenie czasu trwania

-zmiana sposobu wykonywania próby

Podział pacjentów na grupy :

1.Osoby niepełnosprawne bez przeciwwskazań do wykonywania wysiłku bez schorzeń towarzyszących o sprawnym uk.krążenia.

2.Pacjenci o podwyższonym ryzyku wystąpienia niewydolności uk.krążenia ( 2 lub więcej czynników ryzyka choroby niedokrwiennej serca ) z występowaniem schorzeń towarzyszących ( cukrzyca, żylaki ).

3.Pacjenci z rozpoznaną chorobą uk.krążenia z objawami niewydolności lub po przebytych operacjach kardiochirurgicznych.

PRÓBE WYSIŁKOWĄ NALEŻY PRZERWAĆ GDY :

Upośledzenie sprawności i wydolności -

Minimalny poziom sprawności i wydolności powinien zapewniać życiową samodzielność

( ADL + praca zawodowa ) :

-przejściową ( odwracalne )

-trwałą ( nieodwracalne )

-upośledzenie lokalne ( odcinkowe )

-upośledzenie ogólne

( upośledzenia są indywidualne )

1.”sytuacja postawna”

Pozycje : stojąca, siedząca, leżąca ( zachowanie prawidłowej podporowej funkcji szkieletu, odpowiednia siła mm.antygrawitacyjnych, sprawna regulacja równowagi)

-wydolność ( choroby ogólnoustrojowe ze wskazaniem przebywania w łóżku)

2.upośledzenie sprawności związane z ograniczeniem funkcjonalnym kkg

-sięganie, chwytanie, manipulowanie, kompensacja

3.możliwości lokomocyjne

-poruszanie się w obrębie własnego mieszkania i poza nim

-zaburzenia chodu mogą być spowodowane :

Wyróżniamy lokomocję : apedalna, quadri pedalna, dipedalna

Klasyfikacja NYHA ( New York Heart Association )

Dotyczy osób cierpiących na schorzenia uk.krążenia.

NYHA I - osoby u których codzienne czynności i wysiłek nie wywołują niekorzystnych objawów ze strony uk.krążenia.

NYHA II - pod wpływem większych wysiłków pojawia się zmęczenie, duszność, ból dusznicowy ( ograniczona niewielka wydolność ).

NYHA III - występują dolegliwości przy każdym nawet niewielkim wysiłku ( duże ograniczenie aktywności fizycznej ).

NYHA IV - objawy niewydolności występują po najmniejszym wysiłku jaki i w spoczynku.

Trenażery - maszyny stosowane w sporcie

1.rower treningowy stacjonarny lub bieżnie

2.steper

3.wiosła

KINEZYTERAPIA WODNA

Właściwości wody:

Pławność - zdolność do utrzymania się na powierzchni wody dzięki sile wyporu , kierunek jest przeciwny do kierunku siły ciążenia ( wynika to z Prawa Archimedesa ).

Korzyści :

Problemy związane z pławnością :

Względna gęstość - to stosunek masy ciała do tej samej objętości wody

Względa gęstość równa jest masie ciała przez masę wypartej wody

Wzg.gęst.H2O o temp.4C = 1.0

Gdy jest > 1.0 to ciało tonie

Gdy jest <1.0 ciało unosi się

Względna gęstość dla mężczyzn = 0,98

Względna gęstość dla kobiet = 0,75

Względna gęstość dla dziecka = 0,86

W przypadku wiotkich kończy lub obrzękiem wzg.gęst.jest niższa , natomiast spastyczne kończyny mają wzg.gęst.większą niż normalne.

Lepkość - tarcie pomiędzy cząsteczkami płynu powoduje opór.

Korzyści i problemy :

Turbulencje - inaczej burzliwość , powstawanie zawirowania ( fal ) w związku z poruszaniem w wodzie

Korzyści :

Ciśnienie - wywierane jest przez molekuły płynu na zanużone w nim ciało.

Korzyści :

Problemy :

Temperatura

10-12 C --> woda na granicy tolerancji

12-15 C --> woda bardzo zimna

18 C --> krytyczna

24-25 C --> zimna

28-30 C --> chłodna

34 C --> obojętna

37-38 C --> ciepła

40-42 C --> bardzo ciepła

43-45 C --> gorąca

46-48 C --> bardzo gorąca

49-50 C --> granica tolerancji

Terapeutyczne aspekty :

Planując pracę z pacjentem w wodzie należy ;

Przeciwwskazania i przeciwwskazania względne:

Pływanie :

Zasady bezpieczeństwa

Wspomaganie terapii :

Kinezyterapia w wodzie

1.pozycje ćwiczącego

-horyzontalne ( leżąca)

-wertykalne ( pionowo )

2.kierunek ruchu

-równolegle do powierzchni wody ( podobne do ćw.w odciążeniu)

-od dna basenu do powierzchni (podobne do ćw.do samowspomaganych,czynnych)

-od powierzchni wody w dół ( podobne do ćw.do oporowych)

Specyfika ćw.oporowych:

-opór zwiększony poprzez przybory

-opór zwiększony poprzez wzrost częstotliwości ruchów

-ćw.izokinetyczne

Specyficzne kształcenie wydolności :

-nawet niewielki ruch w połączeniu z oporem znacznie zwiększa wysiłek

Specyficzne kształcenie równowagii

-wystarczająca fizjologiczna płaszczyzna podparcia

-mniejsza obawa przed upadkiem

-równomierne rozłożenie środka ciężkości

Metody :

1.Polega na kształtowanie równowagi, jest to 10 punktowy program. Obejmuje :

-sposób przechodzenia z pozycji siedzącej do leżacej

-rotacje

2. Jest to PNF w środowisku wodnym w schorzeniach neurologicznych.

3.Jest to relaksacyjna metoda zaburzenia napięcia mięśniowego w hipertoni, jako przerywnik w innych ćwiczeniach.

Synergizm mięśniowy

1.Synergizmy mięśniowe

2.Ćw.synergistyczne bezwzględne ; wykorzystuje synergizmy bezwzględne)

Ćwiczenia synergistyczne ( wykorzystanie synergizmu ) :

Ćwiczenia synergistyczne względne ( wykorzystanie synergizmu ) :

Ćwiczenia synkinetyczne ( wykorzystanie synergizmu ) :

3.Metoda Brunkowa

4.Metoda Brunsturm

Synergizmy - połączenia funkcjonalne ( względne , bezwzględne )

Pojęcie synergii - oznacza współdziałanie wielu czynników tak dobranych że ich wspólne działanie jest w efekcie korzystniejsze od sumy ich działania pojedynczego.

Synergizm mięśniowy - oznacza współruchy, które w sposób mimowolny dołączają się do ruchów dowolnych i jakby je uzupełniają. Niekiedy „nie widać” efektu ruchów , lecz występuje tylko skurcz izometryczny, lub wzmożone czynności bioelektryczne mięśni odległych tj.nie biorących udziału w danym ruchu.

Współdziałanie mięśniowej synergii w warunkach prawidłowych sprowadza się do wspomagania aktywności mięśni stabilizujących , co ułatwia zdecydowanie wykonywanie ruchu podstawowego.

Poza tym synergia polega na dostosowawczej zmianie napięcia w grupie agonistów podczas wykonywania ruchu, w zależności od wielkości oporów zewnętrznych.

PODZIAŁ FUNKCJONALNY MIĘŚNI

Wykonywanie ruchu celowego zawsze związane jest z czynnościa rozległych zespołów mięśniowych.

Ruch w stawach wykonywany jest bezpośrednio w wyniku rozwijania się siły.

Dowolne czynności ruchowe charakteryzują się :

Współruchy mogą występować jako :

Są one : wrodzone, stałe mają skłonność do promieinowania brak im cech przystosowawczych.

Są one : nabyte można je przekształcać i dostosowywać do aktualnych potrzeb ruchowych.

Topograficzne rozróżnienia :

Współruchy - czyli synergie mięśniowe, fizjologiczne współruchy nosząznamiona całości i użyteczności cechuje je :

-obustronność

-symetria

-identyczność

-równoczesność

Ćwiczenia synergistyczne , synkinetyczne - wykorzystują fizjologie jak i kompensacje lub patologie nrwowe połączenia czynnościowe w celu aktywności mięśniowej, których dowolna czynność ruchowa z jakiejś przyczyny jest niemożliwa.

Stanowią jedyny sposób na uzyskanie ruchu ( odpowiedzi ruchowej, aktywności niedowładnych mięśni)

W niektórych patologicznych przypadkach są one jednak nie pożądane trzeba je zwalczać.

Wykonywanie ćwiczeń synergistycznych nie przynosi jednak efektów wzrostu siły mięśni czy zwiększenia zakresu ruchu.

Pozwalają one na opóźnienie występowania prostych zaników mięśni z bezczynności np.wskutek unieruchomienia kończyny w opatrunku gipsowym.

Podstawowym wskazaniem do tych ćwiczeń jest planowanie z różnych względów unieruchomienia kończyn. Wykonując te ćwiczenia w późniejszym okresie lub po zabiegu mogą działać w sposób najbardziej skuteczny wpływając max.na aktywacje mięśni unieruchomionej kończyny.

Wielkość napiętych mięśni wywołanych za pomocą ćwiczeń opartych o synergizm względny w upływie czasu maleje. Powoduje to konieczność odpowiednio częstych zmian grup mięśniowych

METODYKA

-ruchy stymulują odpowiednie napięcie mięśni, z wykorzystaniem synergizmu bezwzględnego i względnego, muszą być wykonywane w pełnych zakresach przeciw oporowi max lub submax.


Wyszukiwarka