Sprawozdawczość finansowa-wykłady, szkoła 5


Sprawozdawczość finansowa - wykłady

Zakres tematyczny:

I wykład - 19.09.2009 r.

Sprawozdanie finansowe informuje o poczynaniach finansowych jednostki, dokumentach oraz o rozliczeniu się z kierownictwem.

Kryterium podziału sprawozdań finansowych:

  1. Częstotliwość:

  1. Odbiorcy:

Cechy jakościowe sprawozdania finansowego:

  1. Zrozumiałość

  2. Przydatność

  3. Wiarygodność

  4. Porównywalność

Odbiorcy sprawozdań finansowych:

  1. Inwestor

  2. Kredytodawca

  3. Pracownicy

  4. Społeczeństwo

  5. Rząd i agendy papierowe

Regulacje Prawne:

  1. MSSF

  2. Prawo Bilansowe

  3. Ustawa o rachunkowości

Zasady obowiązujące przy sporządzaniu sprawozdań finansowych:

  1. Zasada kontynuacji działalności

  2. Zasada memoriałowa

  3. Zasada ostrożności

  4. Zasada periodyzacji

  5. Zasada wyższości treści nad formą

  6. Zasada zakazu kompensowania poszczególnych składników

Sprawozdanie finansowe informuje o pozycji finansowej przedsiębiorstwa, jego dokonaniach, dokumentach i zmianach w sytuacji finansowej. Informacje te są przydatne dla odbiorców w podejmowaniu decyzji ekonomicznych zarówno bieżących ja i strategicznych.

Sprawozdania finansowe ukazują też spełnianie przez kierownictwo funkcji powierniczej nad majątkiem lub odpowiedzialności za efektywne wykorzystanie zawierzonych mu zasobów.

Zarówno w regulacjach międzynarodowych i krajowych brak wyraźnej definicji sprawozdania finansowego, jedynie wzmiankuje się, że sprawozdanie finansowe jest usystematyzowanym wykazem składników majątkowych i źródeł ich pochodzenia natomiast wymieniane są elementy wchodzące w skład sprawozdania finansowego. Należą do nich:

Bilans, rachunek zysków i strat oraz informację dodatkową z uwzględnieniem podziału na 2 elementy sporządzają wszystkie jednostki gospodarcze natomiast rachunek przepływów pieniężnych, zestawienie zmian w kapitale (funduszu własnym), sprawozdanie z działalności te jednostki gospodarcze, które na mocy prawa zobligowane są do badania sprawozdania finansowego.

Sprawozdania finansowe mają obowiązek sporządzać podmioty, które ewidencjonują zdarzenia gospodarcze a zatem mają siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium RP.

Cechy jakościowe sprawozdania finansowego to takie właściwości, które sprawiają, że informacje w nim zawarte są użyteczne dla jego odbiorców.

Głównymi cechami jakościowymi sprawozdania finansowego są:

  1. Zrozumiałość

  2. Przydatność

  3. Wiarygodność

  4. Porównywalność

Ad. a) aby informacje zawarte w sprawozdaniu finansowym wykorzystać w należyty sposób powinno się posiadać odpowiednią w tym względzie wiedzę ekonomiczną.

Ad. b) informacje wynikające ze sprawozdań finansowych są wykorzystywane przy podejmowaniu przez zarządzających decyzji ekonomicznych.

Ad. c) zawarte w sprawozdaniu finansowym dane powinny występować faktycznie, nie powinny one być wynikiem manipulowania przez osoby je sporządzające.

Ad. d) informacje zawarte w sprawozdaniu finansowym powinny dotyczyć nie tylko tych samych lat obrotowych, ale należy je ujmować według tych samych norm, reguł i zasad.

II wykład - 10.10.2009 r.

Sprawozdanie finansowe zatwierdza:

EGZ!!! Zasada wiernego i rzetelnego obrazu jednostki gospodarczej

NALEŻNOŚCI

∗ kryterium czasu

Wycena bieżąca (w ciągu roku wg wartości nominalnej)

Wycena na moment bilansowy (w kwocie wymaganej zapłaty -> cena nominalna+odsetki)

Należności reprezentują roszczenia w stosunku do różnych dłużników z tytułu przekazanych dóbr, świadczenia usług, udzielonych pożyczek i innych zdarzeń. Wykazane w bilansie należności powinny spełniać kryteria określone w UoR. Przy określaniu wiarygodnej wartości przyszłych korzyści ekonomicznych należy szczególnie wziąć pod uwagę ryzyko związane z możliwością utraty części należności.

Należności można klasyfikować przyjmując różne kryteria. W bilansie prezentowane są z podziałem na krótko- i długoterminowe. Do aktywów obrotowych zaliczane są należności krótkoterminowe, które obejmują należności z tytułu dostaw i usług niezależnie od terminu ich spłaty. Jako należności krótkoterminowe wykazywane są także roszczenia sporne czyli należności kwestionowane przez dłużników i dochodzone na drodze sądowej bez względu pierwotny termin ich spłaty.

Wśród należności zakwalifikowanych do aktywów krótkoterminowych należy wymienić:

W bilansie należności z tytułu dostaw i usług należy zaprezentować z podziałem na należności o okresie spłaty do 12 miesięcy i powyżej 12 miesięcy.

Stanowią one nadpłaty z tytułu rozrachunków publiczno-prawnych tj. podatki, cła, ubezpieczenia podlegające zwrotowi z US, jednostek samorządu terytorialnego, urzędu celnego bądź ZUS a także dotacje przyznane jednostce.

Obejmują one należności od właścicieli np. zaliczki pobrane na poczet zysku przez właścicieli w spółkach osobowych, zaliczki pobrane na poczet dywidendy w spółkach kapitałowych oraz należności od pracowników ( z tytułu wypłaconych zaliczek do rozliczenia).

Należności skierowane do sądu gdy dłużnik zwleka z zapłatą należności, z tytułu niedoborów i szkód dochodzone od pracowników odpowiedzialnych za powierzone mienię.

Należności na dzień nabycia lub powstania a więc w ciągu roku obrotowego ujmuje się w księgach rachunkowych w wartościach nominalnych.

Na ostatni dzień roku obrotowego przeprowadzana jest inwentaryzacja należności w drodze pisemnych potwierdzeń stanów należności.

Na dzień bilansowy należności wycenia się w kwocie wymaganej zapłaty, która oznacza wartość nominalną powiększoną o odsetki.

Wysokość odsetek oraz warunki naliczenia powinny wynikać z umowy z kontrahentem. Jeżeli w umowie nie przyjęto konkretnych ustaleń przyjmuje się wysokość odsetek ustawowych.

0x01 graphic

O - odsetki

W - kwota zaległej należności

i - oprocentowanie roczne

t - liczba dni dla których obliczane są odsetki

Aktualizacja wartości należności jest realizacją dwóch fundamentalnych zasad rachunkowości:

  1. Zasady ostrożnej wyceny zgodnie z którą w wyniku finansowym bez względu na jego wysokość należy uwzględnić m.in. odpisy aktualizujące z tytułu utraty wartości przez aktywa.

  2. Zasady współmierności zgodnie z którą w księgach rachunkowych i w wyniku finansowym należy ująć wszystkie osiągnięte przychody i związane z nimi koszty dotyczące danego okresu sprawozdawczego, niezależnie od terminu ich zapłaty.

Na koniec każdego okresu obrotowego jest szacowana wartość należności, których spłata jest sporna lub wątpliwa oraz uwzględniane są koszty z tytułu odpisu aktualizującego należności. Koszty z tytułu odpisu aktualizującego należności obciążają wynik finansowy w pozycji pozostałych kosztów operacyjnych lub kosztów finansowych w zależności od rodzaju działalności, której dotyczy odpis.

Odpis aktualizujący należności zostanie uwzględniony w bilansie, gdzie wykazane są należności netto jako różnica między wartością nominalną należności a odpisem aktualizującym.

W informacji dodatkowej należy umieścić dane o odpisach aktualizujących wartość należności z podaniem stanu na początek roku obrotowego, zwiększenia, wykorzystaniu i stanie na koniec roku obrotowego.

Aby należności były aktualizowane muszą zaistnieć następujące przypadki:

  1. Muszą wystąpić należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub upadłości do wysokości należności nieobjętej gwarancjami lub innymi zabezpieczeniami zgłoszonymi likwidatorowi lub sędziemu komisarzowi w postępowaniu upadłościowym.

  2. W przypadku należności od dłużników w odniesieniu do oddalenie wniosku o upadłości. Jeżeli majątek dłużnika nie wystarcza na pokrycie kosztów postępowania upadłościowego w pełnej wysokości.

  3. Należności kwestionowane przez dłużników oraz z których zapłatą dłużnicy zwlekają a według oceny sytuacji majątkowej i finansowej spłata należności w umownej kwocie nie jest prawdopodobna do wysokości niepokrytej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności.

  4. Należności stanowiących równowartość kwot podwyższających należności, w stosunku do których uprzednio dokonano odpisu aktualizującego wysokości tych kwot do czasu ich otrzymania lub odpisania.

  5. Należności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych o znacznym stopniu prawdopodobieństwa nieściągnięcia należności w przypadkach uzasadnionych rodzajem prowadzonej działalności lub struktury odbiorców w wysokości wiarygodnie oszacowanej kwoty odpisu. Metoda pozwalająca określić wielkość odpisu aktualizującego należności polega na oszacowaniu jaka część z istniejących na koniec okresu należności jest zagrożona utratą (tzw. metoda bilansowa). Punktem wyjścia przy szacowaniu odpisu aktualizującego jest analiza należności przeterminowanych na koniec okresu obrotowego.

Analiza należności może zostać przeprowadzona w sposób indywidualny lub grupowy.

Podejście indywidualne polega na przeanalizowaniu każdej należności osobno na potrzeby ustalenia wielkości odpisu. Indywidualna ocena sytuacji finansowej dłużnika jest niezbędna w przypadku należności imiennych (dłużników postawionych w stan likwidacji lub upadłości).

III wykład - 24.10.2009 r.

REZERWY

(odpisy aktualizujące wartość)

Rezerwy na odroczony podatek dochodowy

REZERWY są to zobowiązania, których kwota lub termin zapłaty są niepewne. Rezerwa powinna być utworzona wtedy i tylko wtedy, gdy na jednostce gospodarczej ciąży obecny obowiązek prawny lub zwyczajowo oczekiwany, wynikający ze zdarzeń przeszłych.

Prawdopodobne jest to, że wypełnienie obowiązku spowoduje konieczność wypływu środków zawierających w sobie korzyści ekonomiczne.

Można dokonać wiarygodnego szacunku kwoty tego obowiązku.

Rezerwy tworzone w rachunkowości charakteryzują się różnorodnymi przyczynami ich tworzenia, mnogością rodzajów i dużym marginesem swobody w ustalaniu ich prawdopodobnych lub ściśle określonych wielkości, skutecznością w ostrożnym kształtowaniu wysokości wyniku finansowego i gwarancją możliwości otworzenia zaangażowanych w działalność gospodarczą aktywów.

Wyróżnia się następujące rezerwy: bilansowe i niebilansowe.

W ramach rezerw bilansowych wyodrębnić można rezerwy na zobowiązania, które obejmują odroczone podatki, rezerwy na restrukturyzację, na pozostałe zobowiązania. Do rezerw bilansowych zalicza się rezerwy kapitałowe tj. kapitał zapasowy, kapitały rezerwowe, zyski z lat ubiegłych i zysk bieżącego okresu.

Rezerwy niebilansowe tworzone są na utratę wartości aktywów trwałych oraz utratę wartości aktywów obrotowych.

W ramach utraty wartości aktywów trwałych wyodrębnia się: wartości niematerialne i prawne, środki trwałe, należności, inwestycje oraz pozostałe aktywa.

Utrata wartości aktywów obrotowych dotyczy: zapasów, należności, inwestycji, rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z punktu widzenia kryterium jawności dokonuje się podziału rezerw na jawne i ciche.

Rezerwy jawne to te wszystkie rezerwy, które tworzone są zgodnie z obowiązującymi warunkami prawnymi i zapisanymi w umowach.

Można je odczytać w księgach rachunkowych i sprawozdaniach finansowych. Obok taki rezerw istnieją rezerwy nieuwidocznione w księgach rachunkowych i sprawozdaniach finansowych. W sposób jawny nazywa się je rezerwami cichymi.

Zakres rezerw cichych jest indywidualną cechą każdej jednostki gospodarczej. Rezerwy ciche powstają wówczas, kiedy przychody i aktywa wyceniane są poniżej ich rzeczywistej wartości a wycena pasywów i kosztów jest zawyżona. Taka sytuacja prowadzi do wykreowania gorszego obrazu przedsiębiorstwa niż jego aktualny, rzeczywisty stan finansowo-księgowy.

W przypadku rezerw występuje ich tworzenie, wykorzystanie oraz rozwiązanie. Rezerwy mogą być tworzone w związku ze zdarzeniami związanymi z aktualnie prowadzoną działalnością finansową lub z tytułu zdarzeń nadzwyczajnych.

Ewidencyjne tworzenie rezerw na zobowiązania przedstawia się następująco:

0x01 graphic

  1. Utworzenie rezerwy na zobowiązania związane z aktualnie prowadzoną działalnością operacyjną.

  2. Utworzenie rezerwy na zobowiązania związane z aktualnie prowadzoną działalnością finansową.

  3. Utworzenie rezerwy za zobowiązania z tytułu zdarzeń nadzwyczajnych.

Korekta In minus wcześniej utworzonych rezerw:

0x01 graphic

Wykorzystanie rezerw na zobowiązania przebiegać będzie w sposób następujący:

0x01 graphic

  1. Wykorzystanie wcześniej utworzonej rezerwy.

1a) Ewidencja różnicy pomiędzy wykorzystaną rezerwą a utworzoną rezerwą.

Ewidencyjne ujęcie rozwiązania rezerw:

0x01 graphic

0x01 graphic

  1. Utworzenie rezerwy na podstawie oszacowanych bezpośrednich kosztów restrukturyzacyjnych.

  2. Wykorzystanie rezerwy, czyli finansowanie realnych działań związanych z procesem restrukturyzacji.

  3. Bieżące koszty związane z restrukturyzacją przewyższające wysokość utworzonej i wykorzystanej rezerwy.

  4. Cena sprzedaży zbędnych aktywów restrukturyzowanego przedsiębiorstwa.

4a) Korekta In minus rezerwy, czyli rozwiązanie rezerwy o wielkość przychodów ze sprzedaży zbędnych aktywów objętych rezerwą.

  1. Rozwiązanie niewykorzystanej rezerwy przed datą zakończenia procesu restrukturyzacji.

Rezerwa na odroczony podatek dochodowy

MSR nr 12

Rezerwy i aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego tworzone są w związku z odmiennością pojmowania przychodów i kosztów w prawie podatkowym i bilansowym.

Podatek dochodowy jest opłacany od dochodu, czyli nadwyżki przychodów nad kosztami ich uzyskania. Głównym celem wykonywania aktualizacji i rezerw z tytułu odroczonego podatku dochodowego jest rzetelna i jasna prezentacja sytuacji majątkowej i finansowej jednostki a w szczególności prawidłowa wycena składników majątku, kapitału i prawidłowe ujęcie wyniku netto do podziału.

W znowelizowanej Ustawie i rachunkowości wprowadzono zmiany dotyczące tworzenia rezerw i ustalaniu aktywów z tytułu odroczonego podatku dochodowego.

Odroczony podatek dochodowy wynika z różnicy przejściowej między wartością księgową a podatkową aktywów i pasywów a nie jak dotychczas między wynikiem finansowym a dochodem podatkowym.

IV wykład - 14.11.2009 r.

KONTRAKTY DŁUGOTERMINOWE

MSR nr 11

Zgodnie z MSR nr 11 kontrakt długoterminowy oznacza specjalnie wynegocjowany kontrakt, którego przedmiotem jest zbudowanie określonego składnika majątku trwałego lub kombinacji tych składników ściśle powiązanych lub wzajemnie zależnych.

Kontrakty dotyczą zazwyczaj długiego okresu, są wielofunkcyjne i mają złożoną strukturę. Mogą one przybierać różne postaci:

Ze względu na przyjętą metodologię ustalania przychodów MSR nr 11 wyróżnia:

W Polsce obu wymienionym kategoriom odpowiadają ceny ryczałtowe i ceny kosztorysowe. Przychody z kontraktu powinny obejmować wstępnie uzgodnioną kwotę z kontraktu oraz zmiany w toku realizacji umowy, roszczenia i zachęty materialne, jeśli przyniosą prawdopodobne skutki w zakresie przychodów i można je wiarygodnie określić i oszacować.

Zmiany przychodów następują w wyniku zmian instrukcji danej przez klienta co do modyfikacji zakresu robót objętych kontraktem. Zmiany te mają powodować wzrost lub spadek przychodów.

Roszczenia wykonawcy wyrażają się w kwotach, jakie chce otrzymać od klienta z tytułu zwrotu kosztów niewliczonych w cenę kontraktu np. opóźnienia prac z winy klienta, błędy w kosztorysie itp.

Zachęty materialne są dodatkowymi kwotami płaconymi wykonawcy, jeśli osiąga on lub przekracza ustalone normy wykonanych robót, np. wykonawca zrezygnował z wykonania robót.

Koszty realizacji kontraktu powinny obejmować:

Koszty odnoszące się bezpośrednio do konkretnego kontraktu obejmują :

Do kosztów ogólnych powiązanych z działalnością zalicza się :

W praktyce wyróżnić można 4 metody ustalania wyniku finansowego z kontraktu . Są to :

  1. Metoda wystawianych faktur

  2. Metoda zysku zerowego

  3. Metoda klasyczna

  4. Metoda stopnia zaawansowania

Ad. a) Metoda wystawiania faktur polega na częściowym fakturowaniu robót. Koszt wytworzenia robót zafakturowanych wykazuje się w rachunku zysków i strat zaś produkcję w toku w bilansie. Rozwiązanie to posiada szereg mankamentów. Wobec bardzo niskich kosztorysowych stawek płac wykonawca wykazuje wyższą rentowność w pierwszym etapie budowy, gdzie udział robocizny w kosztach jest relatywnie niewielki, a materiałów w tym kosztów zaopatrzenia znaczny. Wypacza to rentowność sprzedaży danego kontraktu, gdyż prowadzi do błędów w wycenie produkcji w toku, a także stosunek cen do kosztów nie jest jednakowy dla wszystkich etapów budowy. Im większe rozproszenie prac między podwykonawcami, tym trudniej zapewnić kompletność kosztów.

Ad. b) Metoda zysku zerowego polega na uznaniu przychodów tylko do wysokości poniesionych kosztów kontraktu, które mogą być odzyskane. Oznacza to, że przez cały okres realizacji kontraktu, aż do momentu jego ostatecznego rozliczenia przedsiębiorca nie wykazuje zysku.

Ad. c) Metoda klasyczna zakłada, że przedmiotem transakcji jest kompletnie gotowy obiekt. Z chwilą ukończenia budowy następuje rejestracja sprzedaży za uzgodnioną cenę. Przez cały czas trwania kontraktu wszystkie poniesione koszty wykazuje się w bilansie, jako produkcja w toku.

Ad. d) Zgodnie z Ustawą o rachunkowości i KSR przychód z wykonania niezakończonej usługi w tym budowlanej ustala się na dzień bilansowy stosownie do stopnia zaawansowania usługi, jeżeli stopień ten można ustalić w sposób wiarygodny.Stopień zawansowania usługi mierzy się udziałem kosztów poniesionych od dnia zawarcia umowy do dnia ustalenia przychodu w całkowitych kosztach wykonania usługi liczbą przepracowanych godzin bezpośrednich wykonania usługi, na podstawie obmiaru wykonanych prac lub innych metod, odzwierciedlają one w sposób wiarygodny stopień zaawansowania usługi.

Warunkiem zastosowania metody stopnia zaawansowania jest wiarygodny pomiar poziomu zaawansowania usługi.

Przykład zastosowania metody stopnia zaawansowania przy założeniu , iż stopień ten mierzy się relacją kosztów faktycznie poniesionych do całkowitego kosztu kontraktu.

Treść

I rok

II rok

III rok

Całkowity przychód z kontraktu

10.000

10.000

10.000

Zmiana przychodu

-

500

500

Przychód z kontraktu po zmianach

10.000

10.500

10.500

Szacowane koszty kontraktu ogółem

8.000

8.400

8.400

Koszty rzeczywiście poniesione na moment bilansowy

2.560

5.880

8.400

Szacowane koszty pozostające do poniesienia( 4-5)

5.440

2.520

-

Szacowany zysk ( 3-4 )

2.000

2.100

2.100

Stopień zaawansowania usługi na moment bilansowy(5/4)

2560/8000

32 %

5880/8400

70%

100%

Zafakturowana sprzedaż

3.100

4.320

3.080

Pomiar Wyniku Finansowego w poszczególnych latach realizacji kontraktu

Treść

Kwoty narastająco

Kwoty uznane w latach poprzednich

Kwoty uznane w roku bieżącym

I rok

Przychody ( 10.000x 32%)

Koszty

Zysk

3.200

2.560

640

-

-

-

3.200

2.560

640

II rok

Przychody ( 10.500x7%)

Koszty

Zysk

7.350

5.880

1.470

3.200

2.560

640

4.150

3.320

830

III rok

Przychody ( 10.500x100%)

Koszty

Zysk

10.500

8.400

2.100

7.350

5.880

1.470

3.150

2.520

630

V wykład - 28.11.2009 r.

RACHUNEK PRZEPŁYWÓW PIENIĘŻNYCH (Cash flow)

MSR nr 7

Ustawa o rachunkowości

Krajowy Standard Rachunkowości

Rozpatrując bilans można dowiedzieć się o zmianie stanu środków pieniężnych. Na tej podstawie można dowiedzieć się czy w stosunku do poprzedniego okresu sprawozdawczego jest więcej czy też mniej gotówki natomiast nie wynika z tego, jakie były źródła jej pozyskania i kierunki wydatków zgodnie z ustawą o rachunkowości na potrzeby rachunku przepływów pieniężnych zalicza się:

Aktami prawnymi regulującymi sporządzanie rachunku przepływów pieniężnych są:

Celem KRS jest określenie zasad wykazywania w rachunku przepływów pieniężnych informacji o zmianie stanu środków pieniężnych i ich ekwiwalentów, jakie nastąpiły w jednostce a tym samym ułatwienie jego sporządzania oraz zapewnienie porównywalności danych.

W rachunku przepływów pieniężnych znajduje zastosowanie zarówno zasada memoriałowa jak i kasowa. Informacje zawarte w tym sprawozdaniu ułatwiają i pozwalają na prawidłowe przewidywanie wystąpienia przepływów pieniężnych w przyszłości.

Niekiedy może wystąpić niezgodność sumy przepływów pieniężnych netto i zmiany stanu środków pieniężnych wynikającej z bilansu. W takim przypadku konieczne jest dla potrzeb rachunku przepływów pieniężnych przeklasyfikowanie pewnych kategorii krótkoterminowych aktywów finansowych do środków pieniężnych. W dodatkowej informacji i objaśnieniach należy wyjaśnić przyczyny różnic między kwotą zmiany stanu środków pieniężnych wykazaną w bilansie i wykazaną w rachunku przepływów pieniężnych.

Rachunek przepływów pieniężnych ujmuje oddzielnie przepływy netto z działalności operacyjnej, inwestycyjnej i finansowej.

Działalność operacyjna jest to podstawowy rodzaj działalności jednostki oraz inne rodzaje działalności niezaliczone do działalności inwestycyjnej.

Działalność inwestycyjna (lokacyjna) jest to działalność, której przedmiotem jest zakup lub sprzedaż rzeczowych aktywów trwałych ( środków trwałych), środków trwałych w budowie, wartości niematerialnych i prawnych, długoterminowych inwestycji, krótkoterminowych aktywów finansowych z wyjątkiem środków pieniężnych i ich ekwiwalentów oraz związane z nimi pieniężne koszty i korzyści z wyjątkiem dotyczących podatku dochodowego.

Działalność finansowa jest to działalność, której celem jest pozaoperacyjne pozyskiwanie źródeł finansowania, lub ich spłata, oraz związane z tym pieniężne koszty i korzyści z wyjątkiem dotyczących podatku dochodowego. Występowanie przepływów pieniężnych w działalności finansowej powoduje zmiany rozmiarów i relacji kapitału własnego i zadłużenia finansowego jednostki (jeżeli jednostka korzysta z obcych źródeł finansowania).

Zgodnie ze znowelizowaną Ustawą o rachunkowości Rachunek Przepływów Pieniężnych można sporządzać metodą bezpośrednią lub pośrednią , przy czym określenie metoda oznacza sposób prezentacji informacji finansowej o przepływach działalności operacyjnej , a nie technikę obliczeń prowadzących do określenia sposobu prezentacji .

Dane dotyczące przepływów z działalności operacyjnej prezentuje się metodą bezpośrednią lub pośrednią.

Metoda bezpośrednia polega na wykazywaniu w ramach działalności operacyjnej wpływów i wydatków podstawowych tytułów. Są to: wpływy ze sprzedaży produktów, towarów i materiałów, wpływy z tytułu honorariów, praw autorskich , opłat i innych przychodów operacyjnych

Wydatki z tytułu zapłaty za dostarczone towary , materiały ,surowce , energię i usługi służące realizacji działalności operacyjnej jednostki, wydatki na wynagrodzenia dla pracowników oraz inne świadczenia, wpływy i wydatki na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, wydatki z tytułu podatku dochodowego i innych podatków i opłat o charakterze publiczno prawnym , wpływy i wydatki z tytułu kontraktów zawieranych w cel odsprzedaży , jeżeli są one elementem działalności operacyjnej jednostki .

Kwoty wymienionych wpływów i wydatków w rachunku przepływów pieniężnych sporządzanym metoda bezpośrednią są wykazywane, jako odrębne pozycje a następnie zagregowane są do kwoty przepływów pieniężnych netto z działalności operacyjnej.

Metoda pośrednia za punkt wyjścia w ustalaniu wielkości przepływów pieniężnych netto z działalności operacyjnej przyjmuje wynik finansowy netto.

Wartość wyniku finansowego koryguje się następnie o pozycje niepieniężne, które dotyczą działalności operacyjnej, pozycje niepowodujące zmian w gotówce lub jej ekwiwalentach „in plus” lub „in minus” oraz o wyniki z działalności pozaoperacyjnej.

Bez względu na rodzaj zastosowanej metody ostateczna wartość przepływów pieniężnych netto z działalności operacyjnej pozostaje taka sama, inne są jednak informacje wykazywane przy użyciu każdej z nich. Obie metody odnoszą się wyłącznie do działalności operacyjnej , pozostałe pozycje sprawozdania , jak również saldo końcowe środków pieniężnych pozostają takie same bez względu na rodzaj zastosowanej metody .

Dane dotyczące przepływów z działalności inwestycyjnej i finansowej prezentuje się zawsze metodą bezpośrednią.

Wybór metody jest kwestią otwartą, należy jednak pamiętać o zasadzie ciągłości metod. Jeżeli jednostka wybierze metodę bezpośrednią nie może bez istotnych powodów w następnym okresie sprawozdawczym wrócić do metody pośredniej.

Kierownik jednostki przy wyborze metody powinien kierować się specyfiką działalności jednostki, oczekiwaniem użytkowników informacji finansowych, potrzebami zarządu jednostki, możliwością uzyskania wiarygodnych danych, możliwościami rozbudowy ewidencji księgowych dla uzyskania danych niezbędnych do sporządzenia prezentacji i analizy rachunku przepływów pieniężnych i wymogami innych niż ustawa o rachunkowości aktów prawnych oraz regulacji środowiskowych.

Do głównych zalet metody bezpośredniej należą: prostota, łatwość czytania, interpretacji.

W przypadku metody pośredniej dużo trudniej jest zinterpretować znaczenie korekt memoriałowych, wyniku finansowego oraz określić ich wpływ na Cash flow w jednostce.

Głównymi zaletami metody pośredniej w myśl KSR nr 1 są:

Do działalności inwestycyjnej zalicza się w szczególności następujące rodzaje wydatków i wpływów:

Do działalności finansowej zalicza się wpływy i wydatki związane zarówno z pozyskaniem jak i spłatą własnych i obcych źródeł finansowania.

Do działalności finansowej zalicza się w szczególności następujące rodzaje wpływów i wydatków :

Przepływy (wpływy i wydatki) w rachunku przepływów pieniężnych dotyczące niektórych operacji mogą być wykazywane w kwotach netto a więc skompensowane ze sobą. W większości przypadków wpływy i wydatki wymagają oddzielnego wykazania gdyż zwiększa się wartość poznawcza przepływów pieniężnych.

VI wykład - 12.12.2009 r.

INFORMACJE DODATKOWE (DOT. ZMIAN W KAPITAŁACH WŁASNYCH, SPRAWOZDANIE Z DZIAŁALNOŚCI)

Kapitał własny odpowiada aktywom netto jednostki tj. majątkowi pomniejszonemu o zobowiązania. Sprawozdanie to pojawiło się w znowelizowanej Ustawie o rachunkowości obowiązującej od 1.01.2002 r. Sprawozdanie to sporządzają tylko te jednostki, których działalność gospodarcza podlega badaniu przez biegłego rewidenta. Głównym celem tego sprawozdania jest dostarczenie informacji o zmianach, jakie zaszły w kapitale własnym oraz w składnikach kapitału własnego w bieżącym oraz poprzednim roku obrotowym. Dzięki temu sprawozdaniu możliwa jest ocena dynamiki i struktury zmian, które dotyczą aktywów netto, dla których są one źródłem finansowania oraz przychodów i kosztów, które wpływają na wynik finansowy.

W skład kapitału własnego wchodzą:

Podstawowym pojęciem związanym z tym sprawozdaniem jest kapitał (fundusz) własny. Kapitał własny pełni w przedsiębiorstwie szereg funkcji. Do najważniejszych należą:

Kapitał zakładowy w spółce akcyjnej tworzony jest według wartości nominalnej akcji. Może on być wniesiony w postaci wkładów pieniężnych lub niepieniężnych tzw. aportu. Nie ma obowiązku aby był on pokryty w całości przed zarejestrowaniem spółki, jednak akcje, które zostały objęte z wkładów niepieniężnych zostają imiennymi do momentu aż sprawozdanie finansowe za dany rok obrotowy za który nastąpiło pokrycie akcji zostanie zatwierdzone przez zwyczajne zgromadzenie akcjonariuszy.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością musi posiadać kapitał zakładowy wnoszony przez wspólników. Kapitał ten dzieli się na udziały, które mogą mieć równą lub nierówną wysokość. Kodeks handlowy nie wymaga żadnej urzędowej oceny aportu z spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Oznacza to, że sami wspólnicy decydują o tym, ile udziałów i o jakiej wartości otrzyma wspólnik w zamian za wniesiony aport. Z chwilą zawarcia umowy sp.z o.o powstaje sp.z o. o w organizacji. Z chwilą wpisu do rejestru spółka w organizacji staje się spółką z ograniczoną odpowiedzialnością.

Pozycjami korygującymi wielkość kapitału własnego są:

  1. Należne wpłaty na kapitał podstawowy występują w spółce akcyjnej. Wynika to z faktu, że kodeks handlowy dopuszcza możliwość wydania akcji przed ich pełnym pokryciem, ale pod warunkiem, że zostaną one pokryte w całości nie później niż przed upływem roku od zarejestrowania spółki. W przypadku akcji obejmowanych za wkłady niepieniężne i zostaną spłacone prze zarejestrowaniem spółki, co najmniej w ¼ ich wartości nominalnej. W spółce z ograniczoną odpowiedzialnością nie występują należne, lecz niewniesione wpłaty na rzecz kapitału własnego.

  2. Udziały (akcje) własne nie mogą być nabywane przez spółki akcyjne. Zakaz ten nie dotyczy następujących sytuacji:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością podobnie jak spółka akcyjna nie może nabywać, obejmować ani przyjmować w zastaw własnych udziałów poza przypadkami, gdy spółka nabywa własne udziały w drodze egzekucji na zaspokojenie roszczeń spółki, których nie można zaspokoić z innego majątku wspólnika i w celu umorzenia udziałów. Udziały (akcje własne) wprowadza się do ksiąg w cenie nabycia. W sytuacji nabycia udziałów (akcji) mogą pojawić się różnice pomiędzy wartością udziałów wprowadzonych do ksiąg a ceną ich sprzedaży.

  1. Wartość udziałów wprowadzonych do ksiąg a ich wartość nominalną, która podlega umorzeniu

Zgodnie z interpretacją MSR nie należy ujmować zysków ani strat z tytułu sprzedaży lub umorzenia akcji własnych w Rachunku Zysków i Strat lecz prezentować w sprawozdaniu finansowym jako zmianę w kapitale własnym.

  1. Kapitał zapasowy

Spółka akcyjna ma obowiązek dokonywania odpisów zysku netto na kapitał zapasowy w wysokości niemniejszej niż 8% rocznie do czasu aż kapitał ten nie osiągnie przynajmniej 1/3 kapitału zakładowego. Kapitał zapasowy zwiększa się w spółce akcyjnej o:

  1. Kapitał z aktualizacji wyceny powstał w 1994 roku. Powstaje on z tytułu różnicy wyceny wartości netto środków trwałych powstałych w wyniku aktualizacji wyceny dokonywanej na podstawie odrębnych przepisów. Wartość ta nie może być przeznaczona do podziału. Na kapitał z aktualizacji wyceny odnosi się również wzrost wartości inwestycji zaliczonych do aktywów trwałych do poziomu cen rynkowych. Kapitał z aktualizacji wyceny inwestycji długoterminowych ulega zmniejszeniu również na skutek sprzedaży inwestycji długoterminowych oraz poprzez przekwalifikowanie ich do inwestycji krótkoterminowych. Kapitał z aktualizacji wyceny może ulec zmniejszeniu w momencie pojawienia się zagrożenia kontynuacji działalności jednostki. Wówczas jednostka ma obowiązek utworzyć rezerwę na przewidywane dodatkowe koszty i straty, które mogą być spowodowane utratą lub zaniechaniem zdolności do kontynuacji działalności.

15


Wyszukiwarka