29.04.2010, Olsztyn
Prowadząca: Pani dr inż. Anna Kowalczyk
Sprawozdanie nr 3
Temat: Metoda porównawczo - bezpośrednia Bajerowskiego
Wykonała:
Mariola Wiśniewska
Gr. 3 GiSzN
Rok II
OPIS METODY:
Metoda ta jest modyfikacją metody krzywej wrażeń Wejcherta. Modyfikacja polega na:
- przyjęciu marszruty oceniającego wzdłuż granic krajobrazów wydzielonych za pomocą metody krzywej wrażeń
- zastosowaniu metody porównywania parami poszczególnych walorów w punktach oceny estetycznej krajobrazu, czyli porównywania w opracowanym w formie macierzowej diagramie.
Dokonując oceny zaznacza się jedynie te wcześniejsze punkty oglądu, w których, jego zdaniem, krajobraz był mniej, bardziej lub tak samo wartościowane jak w aktualnym punkcie obserwacji. W ten sposób można łatwo ominąć problem z doborem skali do oceny krajobrazu. Wskazanie jednoznaczne punktu, w którym krajobraz jest bardziej wartościowy, to przypisanie mu 2 pkt, w przypadku krajobrazów równoważnych, zdaniem oceniającego, to 1 pkt, w przypadku krajobrazu mniej wartościowego to 0 pkt. Po dokonaniu oceny sumuje się punkty dla poszczególnych stanowisk w celu uzyskania danych do wykreślenia krzywej wrażeń.
Macierzowa forma diagramu jest wygodna, ponieważ uzupełnia się tylko górną część, ponad przekątną, natomiast uzupełnienie diagramu poniżej przekątnej należy do opracowującego wyniki.
Zaletą metody jest również ograniczenie do minimum możliwości popełnienia pomyłki, dzięki prostemu zapisowi za pomocą symboli w postaci strzałek.
Wadą tej metody jest:
- trudność oceny przy zbyt dużej liczbie stanowisk z powodu niemożliwości zapamiętania wrażeń odnoszących się do poszczególnych miejsc, co powoduje niemożliwość dalszej oceny lub powtarzanie marszruty częściami, co znacznie zwiększa pracochłonność i wydłuża badania terenowe
- suma punktów zależy od długości marszruty i odległości między stanowiskami
Przedziały dowartościowania
Liczba punktów |
Kategoria |
0-10 |
Teren mało atrakcyjny, wymaga dużego dofinansowania |
11-20 |
Teren średnio atrakcyjny, wymaga mniejszego nakładu dofinansowania na poprawę walorów krajobrazu |
21-30 |
Teren bardzo atrakcyjny, nie wymaga dofinansowania, ewentualnie małe inwestycje |
X |
1 |
2 |
3 |
4 |
5 |
6 |
7 |
8 |
9 |
10 |
11 |
12 |
13 |
14 |
15 |
∑ |
1 |
X |
↑
|
↑
|
↑
|
←
|
= |
↑
|
= |
←
|
↑
|
= |
←
|
↑
|
↑
|
↑
|
9 |
2 |
←
|
X |
= |
↑
|
←
|
←
|
= |
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
↑
|
↑
|
= |
19 |
3 |
←
|
= |
X |
= |
←
|
←
|
= |
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
↑
|
↑
|
= |
20 |
4 |
←
|
←
|
= |
X |
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
= |
↑
|
= |
23 |
5 |
↑
|
↑
|
↑
|
↑
|
X |
↑
|
↑
|
= |
↑
|
↑
|
↑
|
↑
|
↑
|
↑
|
↑
|
1 |
6 |
= |
↑
|
↑
|
↑
|
←
|
X |
= |
= |
↑
|
↑
|
= |
←
|
↑
|
↑
|
↑
|
8 |
7 |
←
|
= |
= |
↑
|
←
|
= |
X |
←
|
= |
↑
|
= |
= |
↑
|
↑
|
↑
|
12 |
8 |
= |
↑
|
↑
|
↑
|
= |
= |
↑
|
X |
= |
= |
= |
= |
↑
|
↑
|
↑
|
7 |
9 |
↑
|
↑
|
↑
|
↑
|
←
|
←
|
= |
= |
X |
= |
= |
= |
↑
|
↑
|
↑
|
9 |
10 |
←
|
↑
|
↑
|
↑
|
←
|
←
|
←
|
= |
= |
X |
= |
←
|
↑
|
↑
|
↑
|
13 |
11 |
= |
↑
|
↑
|
↑
|
←
|
= |
= |
= |
= |
= |
X |
= |
↑
|
↑
|
↑
|
9 |
12 |
↑
|
↑
|
↑
|
↑
|
←
|
↑
|
= |
= |
= |
↑
|
= |
X |
↑
|
↑
|
↑
|
6 |
13 |
←
|
←
|
←
|
= |
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
X |
= |
= |
25 |
14 |
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
= |
X |
= |
26 |
15 |
←
|
= |
= |
= |
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
←
|
= |
= |
X |
23 |
Wnioski:
W tej metodzie dokonujemy porównania dwóch różnych zdjęć krajobrazu. Oceniamy, który obszar jest bardziej atrakcyjny, a który wymaga dużego nakładu pieniędzy w jego poprawę atrakcyjności.
Na wykresie widać trzy poziomy określające potrzeby jakie wymaga dany teren. Tereny będące w przedziale 0-10 punktów są to tereny najmniej atrakcyjne. Te obszary wymagają dużego dofinansowania, są to głównie okolice z rozwiniętą infrastrukturą. Na tych terenach przeważają małe gospodarstwa i pola uprawna. Gdzieniegdzie można zauważyć łąki, które idealnie nadawałyby się pod nowe inwestycje. Można byłoby na nich zbudować elektrownie, które wykorzystują środowisko naturalne jak np. wiatraki (napędzane wiatrem). Sprzyjałoby to ochronie środowiska i nie naruszyłoby wiejskiego obrazu tych okolic. Również budowa ekologicznych gospodarstw lub rozwój agroturystyki, podniosłoby atrakcyjność tych obszarów. Krajobraz mający najmniejszą ilość punktów, a mianowicie tylko 3 punkty, był teren wymagający znacznej poprawy, ponieważ na tym terenie występowała tylko polna droga i łąki wokół niej. W żaden sposób nie był on zachęcający do odwiedzenia tego miejsca. Dlatego uważam, że wyżej wymienione rozwiązania wpłyną korzystnie na ocenę tego krajobrazu.
Dalej analizując wykres, obszary mieszczące się w przedziale 11-20 punktów, należą do miejsc średnio atrakcyjnych. Wymagają o wiele mniejszego nakładu pracy w ich poprawę. Na tych obszarach zauważyłam sporo zalesienia i gdzieniegdzie jezior, dlatego można byłoby rozwinąć tu rekreacja i turystykę. Wyznaczyć ścieżki rowerowe, piesze i zbudować małe porty dla żaglówek i rowerów wodnych.
Natomiast obszary znajdujące się w przedziale 21-30 punktów nie wymagają zbyt dużego dofinansowania. Można powiedzieć, że tereny te wymagają jedynie „kosmetycznych” poprawek. Obszar mający najwięcej punktów (aż 26 pkt.) jest najbardziej atrakcyjny i nie wymaga, żadnego wkładu finansowego. Natomiast obszar mający 25 punkty mógłby być trochę poprawiony, jedynie pod względem rekreacyjnym, jak np. więcej ścieżek turystycznych.
Wyszukiwarka