1.BUDOWNICTWO DROGOWE. TYCZENIE DŁUGICH ODCINKÓW PROSTYCH, METODY, DOKŁADNOŚĆ.

Sposób tyczenia zależy od warunków terenowych, długości odcinka i wymaganej dokładności tyczenia.

I. Tyczenie przy możliwości celowania wzdłuż całego odcinka.

1. Jeżeli długość odcinka nie przekracza 2 km, można zastosować tyczenie zwykłe przy użyciu teodolitu. Na punkcie początkowym P ustawiamy teodolit, a na punkcie końcowym K - dobrze widoczny sygnał. Tyczenie zaczynamy od punktu najdalszego i prowadzimy je w kierunku „na siebie”. Punkty pośrednie 1, 2, 3, ...(zwane kierunkowymi) rozmieszczamy we wzajemnej odległości nie większej niż 300 m, aby później można było między nimi przetoczyć prostą nawet bez posługiwania się teodolitem. Punkty kierunkowe obieramy w takich miejscach, gdzie nie będą narażone na zniszczenie. Sygnał wprowadzamy w płaszczyznę celowania.

Jeżeli punkt końcowy i punkt tyczony są jednocześnie w polu widzenia, to wyznaczenie punktu pośredniego można wykonać przy jednym położeniu lunety, jeżeli natomiast punkty te znajdują się na różnych wysokościach, to tyczenie należy wykonać przy dwóch położeniach lunety.

2. W celu dokładniejszego wytyczenia długiej prostej mniej więcej w pobliżu środka odcinka AB obieramy punkt M, mierzymy na nim kąt (200^g-γ) i obliczamy przesunięcie P, które należy wykonać tak, aby punkt M znalazł się dokładnie na tyczonej prostej.

bo sin(200-γ)=sinγ

Można przyjąć z bardzo dużym przybliżeniem, że:

oraz ze względu małą wartość kąta gama: singama=gama

Otrzymujemy wzór końcowy na wielkość przesunięcia:

Długości odcinków d₁ i d₂ wystarczy znać z takim przybliżeniem, jakie daje graficzne ich określenie z mapy. Jeżeli przyjmiemy, że np. d₁= d₂ =2 km, a kąt γ = 10' zmierzymy z dokładnością ±0,1', to w celu wyznaczenia punktu pośredniego M_o na prostej z dokładnością ± 5 cm wystarczy znać odcinki d₁ i d₂ z dokładnością ± 20 m.

Po odmierzeniu odcinka P od punktu M wzdłuż dwusiecznej sprawdzamy, czy tak znaleziony punkt M_o leży na prostej PK. W tum celu mierzymy kąt PM_oK - powinien on być równy 200^g.

II. Tyczenie prostej w terenie falistym.

1.W terenie falistym zdarza się, np. przy tyczeniu przez doliny, że z punktu początkowego widać punkt końcowy i bliskie punkty pośrednie, lecz dalsze są niewidoczne. Ponieważ mamy w tym wypadku dany kierunek prostej, więc wytyczamy najpierw możliwie najdalszy punkt pomocniczy M. Jeżeli z punktu tego widać punkt końcowy K, to dla sprawdzenia możemy zmierzyć kąt PMK, który powinien być równy 200^g.

Jeśli jednak z punktu M nie widać punktu K, to do tyczenia dalszych punktów stosujemy metodę przybliżeń. Na ostatnim wytyczonym punkcie M ustawiamy teodolit, celujemy na punkt P i po przerzuceniu lunety przez zenit wyznaczamy na kierunku MK możliwie daleko położony punkt N₁. Ze względu na błędy instrumentalne celujemy na punkt P ponownie przy drugim położeniu lunety i po przerzuceniu jej przez zenit wyznaczamy punkt N₂. Jeżeli punkty N₁ i N₂ nie pokrywają się, to właściwe położenie punktu N otrzymamy dzieląc odcinek N₁N₂ na połowę.

2.Jeżeli z punktu początkowego nie widać punktu końcowego, a w terenie istnieje osnowa geodezyjna, to po nawiązaniu do niej kierunku projektowanej trasy można będzie obliczyć współrzędne punktów P i K. Pozwoli to wyznaczyć kąt, zawarty między tyczoną prostą a kierunkiem na widoczny punkt triangulacyjny lub poligonowy.

3.Jeżeli punkty początkowy i końcowy nie są widoczne, lecz w terenie na kierunku tyczonej trasy istnieje dostatecznie zagęszczona sieć poligonowa, to punkty kierunkowe można wyznaczyć przez obliczenie przecięć prostej PK z bokami poligonowymi albo przez obliczenie domiarów prostokątnych lub biegunowych do określonych punktów. Jeżeli takiej osnowy nie ma, to w celu dokładnego wytyczenia długiego odcinka prostego zakładamy wzdłuż trasy prostoliniowy ciąg poligonowy i obliczamy go w lokalnym układzie współrzędnych. Początek układu przyjmujemy w punkcie P, a kierunek osi x wzdłuż pierwszego boku poligonowego.

2. WYMIEŃ UKŁADY KONSTRUKCYJNE BUDYNKÓW, RYSUNKI.

Dla budownictwa mieszkaniowego i podobnego - Część ścian nośnych może być w tym przypadku zastąpiona słupami. Słupy mają w tym przypadku przekrój płaski, mieszczący się w grubości ścian, tj. 15 cm słupy formowane są w deskowaniach układów ścianowych.

Dla budownictwa usługowego - Ściana nośna, nazywana również konstrukcyjną, przenosi na fundament lub inne konstrukcje elementy budowli ciężar własny i obciążenie z elementów spoczywających na niej (np. obciążenie z dachu, obciążenie użytkowe stropów i ich ciężar własny). Ściana konstrukcyjna oprócz przejmowanych obciążeń pionowych współpracuje ze stropami w przenoszeniu obciążeń poziomych, tworząc układy konstrukcyjne: podłużne, poprzeczne, krzyżowe.

3. CO TO JEST PRZEŚWIT, ROZSTAW I PRZECHYŁKA TORÓW KOLEJOWYCH:

Prześwit- jest to odległość między wewnętrznymi krawędziami szyn toru, mierzona na wysokości 14mm poniżej powierzchni tocznych.. Na odcinkach prostych i łukach o R ≥ 300m wynosi. 1435mm. Dla R<300m prześwit należy powiększyć.

Rozstaw- odległość między osiami dwóch sąsiednich torów. Na szlaku linii dwutorowej nie może być mniejszy od 3,5m.

Jeżeli R< 350m to rozstaw 3,5m należy powiększyć o poszerzenie. Rozstaw min. 3.5 m, 4.0 m do 4.7 m w przypadku ustawienia sygnałów kolejowych. Jeżeli promień dwóch linii kolejowych leżących w łuku jest mniejszy od 350 m, to rozstaw powiększa się od 20 - 1100 mm.

Przechyłka torów - jest to różnica wysokości toków szyn w torze. Jej wartość zależy od: promienia łuku, prędkości, siły odśrodkowej i ciężaru własnego.

Przechyłkę stosuje się dla łuków o R ≤ 4000 m.

Przechyłka toru:

h=b*tgα

F=c*tgα tgα=h/b=F/c

h=F/c*b, ponieważ: F=mv^2/R, c=m*g

h=(v^2/R*g)*b

Jeżeli h przyjmiemy w mm, a v w km/godz. b=1435~1.5 m

h=11.8 v^2/R lub h=600v/R (wzór doświadczalny)

4. WYZNACZENIE GŁĘBOKOŚCI UŁOŻENIA PRZEWODÓW METODĄ POŚREDNIĄ:

5. Budownictwo wieżowe, wyznaczenie odchyleń od pionowości metodą kątową wraz z analizą dokładności.

metoda kątowa = metoda kierunkowa = metoda dwusiecznej

Pomiar polega na wyznaczeniu kierunków stycznych (lewej K_L i prawej K_P) do obiektu w każdym z przekroju, z każdego stanowiska obserwacyjnego.

Średnia z każdej pary kierunków określa położenie osi budowli w poszczególnych przekrojach:

K=(K_l+K_p)/2

Natomiast DKi=Ki-K1 jest różnicą między położeniem osi na poziomie i oraz na poziomie najniższym - najbliższym podstawie budowli ( przyjmowany za poziom zerowy) i pozwala z zależności

d - odległość między stanowiskiem a osią obiektu

obliczyć składowe wychylenia osi budowli od pionowości w kierunku prostopadłym do celowych z poszczególnych stanowisk obserwacyjnych

Liczba stanowisk od 2 do 5, najlepiej 3, a kąt między poszczególnymi stanowiskami a kierunkiem do osi obiektu 2pi/n, n - liczba stanowisk obserwacyjnych.

m_u²=(du/dd)²*m_d²+(du/dDα)²*mDα²+(du/dα₀)²*mα₀+(du/dαi)²*mα_i

mα=mDα

m_u=√((m_d/d)²+(m_α/Dα)²)

mu=(um_d√2)/Dα

(m_d/d)^2 Jest bardzo małe i pomijamy

---