prawne uwarunkowania gosp wszytsko oprocz 3 wykładu, Studia - Gospodarka Przestrzenna, Licencjat, Prawne Uwarunkowania GP


PRAWNE UWARUNKOWANIA GOSPODARKI PRZESTRZENNEJ

WYKŁAD I

Artykuł 5 Konstytucji odwołuje się wprost do zasady zrównoważonego rozwoju.

Ochrona środowiska jest jednym z podstawowych zadań państwa. Zadania państwa wykonują jego organy i są to organy administracji publicznej.

Zadania te można podzielić:

W tym akcie prawnym ustawodawca prowadzi obowiązek uwzględniania w zagospodarowaniu przestrzennym wymagań ochrony środowiska. Należy podkreślić, że także ustawa o samorządach gmin, sprawy ładu i ochrony środowiska traktuje jako jeden z głównych typów zadań własnych samorządów.

Przykład typów takich zadań w ustawie 7 Ustawa o samorządności gminnych.

Można z tego wyprowadzić wniosek, że organy samorządu terytorialnego mają obowiązek podejmowania zadań związanych z gospodarką przestrzenna w taki sposób, aby w trakcie ich realizacji były wykonywane cele ochrony środowiska z treścią ustawa 71 Ustawa prawo ochrony środowiska. Podstawę do sporządzenia i aktualizacji koncepcji przestrzeni zagospodarowania województwa, stadium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennych gmin oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzeni są podstawą zasady zrównoważonego rozwoju i ochrony środowiska.

Ponadto wg przepisu o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w tego rodzaju dokumentach należy uwzględnić również:

  1. Rozwiązania niezbędne do zapobiegania powstawaniu zanieczyszczeń

  2. Kompleksowe rozwoje i zabudowy miasta

  3. Konieczność ochrony wód, gleb, ziemi przed zanieczyszczeniami w związku z prowadzeniem gospodarki rolnej

  4. Zachowanie walorów rolnych i klimatycznych

Oprócz przepisów prawnych o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzeni istotne znaczenie mają wymagania niezbędne przy prowadzeniu prac budowlanych. Do tego dochodzą przepisy określające warunki oddania do użytku obiektów budowlanych.

Wśród tych wszystkich warunków jednym z podstawowych założeń jest konieczność spełnienia warunków ochrony środowiska.

Ponadto zgodnie z ogólną zasadą obowiązującą w tych przepisach w trakcie przygotowania i realizacji inwestycji należy zapewnić oszczędne korzystanie z terenu. Natomiast przy prowadzeniu prac budowlanych inwestor musi uwzględnić ochronę środowiska na obszarze prowadzenia prac, a ponadto ochrony gleby, zieleni, naturalnego ukształtowania terenu i stosunków wodnych.

Według innej zasady wykorzystywanie i przekształcanie elementów przyrodniczych dopuszczalne jest wyłącznie w takim zakresie w jakim jest to konieczne w realizacji danej inwestycji.

System prawa ochrony środowiska; podstawy prawne ochrony środowiska

Podstawowy akt prawny ustawa 27 kwiecień 2007 Prawo ochrony środowiska, zastąpiła poprzednią obwiązującą ze stycznie 1980 o ochronie i kształtowaniu środowiska.

Przepisy tego katu spełniają 3 funkcje:

Na szczeblu ustawowym prawa ochrony środowiska jest aktualnie rozbudowanym systemem przepisów.

Przyczyny tego:

Ustawy sektorowe/szczegółowe

Porządkowanie przepisów prawnych ochrony środowiska:

Ustawa o ochronie środowiska została podzielona na 8 tytułów:

  1. Przepisy ogólne

  2. Ochrona zasobów środowiska

  3. Przeciwdziałanie zanieczyszczenia

  4. Poważne awarie

  5. Środki finansowo prawne ochrony środowiska

  6. Odpowiedzialność w ochronie środowiska

  7. Organy administrowania i instytucje właściwe do spraw ochrony środowiska

  8. Programy dostosowawcze

Poszczególne tytuły dzielą się na działy i rozdziały.

W tytule pierwszym duże znaczenie mają dwie grupy przepisów: 1 grupa- przepisy ochrony środowiska, są to zasady ogólne wszystkich aktów prawnych dotyczących środowiska; 2 grupa- przepisy tworzące słowniczek pojęć tj.: zanieczyszczenie, korzystanie ze środowiska, emisja, środowisko, zrównoważony rozwój, ochrona środowiska.

30 pojęć powtarzających się w różnych aktach prawnych.

W przepisach ogólnych mamy 3 prawne formy korzystania ze środowiska

Powszechnie z 1 i 3 formą mamy do czynienie, korzyści szczególne zachodzi w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

WYKŁAD II

Zasada zrównoważonego rozwoju

Powołuje się art. 5 Konstytucji, wyznacza ona koncepcje programową całego systemu przepisów prawa o ochronie środowiska. Sformułowana i wprowadzona w życie za pośrednictwem ONZ. Pierwszy raz termin ten pojawił się na konferencji w Sztokholmie w 1972r. Podsumowaniem tworzenia koncepcji zasady zrównoważonego rozwoju była konferencja ONZ w Rio te fomejro czerwiec 1992. W czasie tej konferencji przyjęto dokumenty rozwijająca treść zasady zrównoważonego rozwoju:

PRAWO POLSKIE

Do połowy lat 90 zasada nie występowała w prawie polskim. Pierwszym aktem prawnym odwołującym się do tej zasady była ustawa z 7 lipca 1994 r o zagospodarowaniu przestrzennym. Ustawa ta wprowadziła tzw. Eko rozwój= zasada zrównoważonego rozwoju. Aktualnie do zasady zrównoważonego rozwoju odwołuje się wiele aktów prawnych zwłaszcza z dziedziny ochrony środowiska. Pojęcie zrów. rozw. jest zdefiniowana w ustawie prawo ochrony środowiska art.3 podpunkt 50. Rozwój zróżnicowany to taki rozwój gospodarczy, w którym następuje proces integrowania, działań politycznych, gospodarczych i społecznych z zachowaniem równowagi przyrody i trwałości podstawowych procesów przyrodniczych w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb poszczególnych społeczności lub obywateli współcześnie jak i w przyszłości.

ZASADA KOMPLEKSOWOŚCI OCHRONY

Oznacza, że na środowisko naturalne składają się wszystkie elementy przyrodnicze w ich wzajemnym powiązaniu. Dotyczy zasobów środowiska stanów naturalnych podlegającym prawnie środowisku. Powinno być traktowane jako całość, czyli zespół powiązanych stałych oddziałujących na siebie elementów. Przepisy prawne dotyczyć powinny uwzględnienia relacji i zależności zachodzące pomiędzy elementami zasobów kompleksowych; nie występujących często w czystej postaci elementy innych zasad tj. zintegrowanej ochrony środowiska czy zasady zrównoważonego rozwoju. Kompleksowa ochrona środowiska ma charakter obowiązku administracyjnego. Do tej zasady odwołują się przepisy umów międzynarodowych np.: art.3 ustąp 6 konwencji o ochronie środowiska obszarów morza Bałtyckiego sporządzonej w Helsinkach 9 kwietnia 1992r.

ZASADA PREWENCJI I PRZEZORNOŚCI

Prewencja- wszelkie przedsięwzięcia zmierzające do przeciwdziałania niekorzystnym zjawiskom i niedopuszczenie do ich powstawania. Najczęściej obok terminu prewencja, zapobieganie używa się pojęć tj.: przeciwdziałanie, profilaktyka, ochrona. Na gruncie prawa zakres tych pojęć jest jednakowy. Zapobieganie zanieczyszczeń w zasadzie prewencji obejmuje szeroką problematykę ochronną, na którą składają się zagadnienia z zakresu polityki ochrony środowiska, prawa ochrony środowiska jego podstaw inst. Prewencja jest podstawową funkcją prawa ochrony środowiska. U jej podstaw leży założenie, że chodzi tu o zapobieganie czemuś co zagraża powstawaniem negatywnych skutków środowiskowy. Zasada prewencji w ochronie środowiska ma dostarczyć odpowiedzi na 2 zasadnicze pytania:1. Czy lepiej naprawiać szkody po ich powstaniu. 2 czy lepiej zawczasu im zapobiegać.

Odkładanie interwencji do momentu gdy szkody ujawnią się w środowisku może spowodować sytuacji, w której opanowanie jej skutków będzie wymagało podjęcia bardziej kosztownych działań niż gdyby zastosować zasad prewencji. Zasada prewencji powinna zobowiązywać podmioty oddziałujące na środowisko do uwzględnienia wymogów ochrony środowiska jeszcze przed podjęciem działalności np.: stosowanie meto i technologii zmniejszających zakres uciążliwości dla środowiska. Zasada prewencji w prawie międzynarodowych pierwszy raz pojawiła się w deklaracji z Nairobi z 1982r. stwierdza ona, że prewencja powinna mieć pierwszeństwo przed obowiązkiem naprawienie szkody i trzeba ją realizować w trakcie działań mogących wywołać szkody środowiska.

ZASADA PRZEZORNOŚCI

Uzupełnia treść zasady prewencji ponadto podnosi wymagania prawne w stosunku do zasady prewencji. W określeniu przezorności mieści się większy stopnień zapobiegania niż w zasadzie prewencji. Zasada przezorności pierwszy raz sformułowano w prawie niemieckim w 1976. Aktualnie oznacza, ż trzeba zapobiegać wszelkim potencjalnym zagrożeniom dla środowiska poniżej poziomu do którego należy się liczyć z prawdopodobieństwem zaistnienia szkody wykorzystując w tym celu technikę i uwzględniając zasadę proporcjonalności.

Prawne uwarunkowania gp 15.112010 Wykład IV

ODPOWIEDZAILNOSC CYWILNA W OCHRONIE SRODOWISKA

Przyjęto ze odpowiedzialność za szkody spowodowane oddziaływaniem na środowisko stosuje się przepisy kodeksu cywilnego jeżeli ustawa nie stanowi inaczej

Cywilno-prawne środki ochrony środowiska można podzielic na dwie grupy:

  1. Środki dające podstawę do roszczenia

na podstawie artykułu 222 kodeksu cywilnego w związku z art. 144 oraz art. 439 kodeksu cywilnego są to tzw. środki prewencyjne

  1. Środki dające podstawę do uzyskania odszkodowania art. 415 i art. 435 kodeksu cywilnego- środki kompensacyjne

Pierwsza grupa środków daje możliwość złożenia skargi negatoryjnej polegającej na roszczeniu właściciela nieruchomości przeciwko osobie naruszającej jej własność w inny sposób niż pozbawienia właściciela faktycznego posiadania rzeczy.

Stwarza możliwość do___________________

Przy wykorzystaniu tych środków można żądać ograniczenia, wstrzymania emisji gazów, pyłów, zaprzestania nadmiernego hałasu. Roszczenia oparte na art. 439 stosuje się nie po powstaniu szkody, lecz w trakcie występowania niebezpieczeństwa jej powstania. Roszczenie o odwróceniu niebezpieczeństwa grożącego ma charakter prewencyjny, nie jest uzależnione od powstania szkody a jedynie od zaistnienia stanu zagrożenia.

Druga grupa opiera się na art. 415 i 435 kodeksu cywilnego ta grupa środków, która pozwala na dochodzenia odszkodowania.

Dwa rodzaje odpowiedzialności za szkody

  1. Odpowiedzialność z art. 435 jest odpowiedzialnością na zasadzie ryzyka podmiotu prowadzącego na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sil przyrody. Przepis art. 435 stwarza najszersze możliwości dochodzenia odszkodowania w razie szkody wywołanej zanieczyszczeniami powietrza lub składowania odpadów. W takich sytuacjach poszkodowany nie jest obciążony obowiązkiem przeprowadzenia dowodu zachowania bezprawności sprawcy szkody środowiska -odpowiedzialność za tzw. szkodę legalna

  2. Odpowiedzialność z art. 415 dotyczy przypadku odpowiedzialności na zasadzie winy spowodowanej czynem niedozwolonym. Przy zaistnieniu zdarzenia powodującego szkodę jedną z przesłanek jest żądanie naprawy szkody i wina; inaczej niż w przypadku odpowiedzialności na zasadzie ryzyka przy dochodzeniu roszczeń z tytułu działalności niedozwolonych konieczne jest wykonanie działań pokazujących bezprawność wyrządzenia szkody.

W ustawie prawo ochrony środowiska przepisy odpowiedzialności cywilnej zostały skonstruowane w sposób znacznie szerszy, niż w innych ustawach .Ustawa modyfikuje instrumenty odpowiedzialności cywilnej, ponieważ w ust. Prawo ochrony środowiska dokonano poszerzenia odpowiedzialności na zasadach określonych w art. 435 kodeksu cywilnego( o ryzyko)

Według ustawy prawo ochrony środowiska, jeśli szkodę wyrządzi zakład na terenie którego znajduje się substancja szkodliwa mogąca wywołać awarie przemysłową- wówczas zakład odpowiada bez względu czy jest wprawiony w ruch za pomocą siły przyrody.

Ustawy szczególne regulujące odpowiedzialność cywilna w ochronie środowiska

ODPOWIDZIALNOSC KARNA W OCHRONIE SRODOWISKA

Wystepuje w 2 formach:

  1. Odpowiedzialność za przestępstwa

  2. Odpowiedzialność za wykroczenia

Regulacje prawne w odpowiedzialność karnej są bardzo rozlegle i rozproszone w licznych ustawach

Akty regulujące odpowiedzialność karna:

Przepisy dotyczące odpowiedzialności karnej w ustawie prawo ochrony środowiska dotyczą szeregu wymagań, których nie dopełnienie rodzi odpowiedzialność karna; istnieje ścisły związek odpowiedzialności karnej z realizacja obowiązków administracyjno-prawnych.

Odpowiedzialność za przestępstwa w kodeksie karnym

Art. 182 kodeksu karnego reguluje przestępstwo, które nazywamy przestępnym zanieczyszczeniem środowiska. Dobrem chronionym jest tu życie ludzi oraz zasoby świata zwierzęcego i roślinnego. Szczególnym rodzajem negatywnego oddziaływania na życie ludzi i zasoby świata roślinnego i zwierzęcego są czyny polegające na bezprawnym postępowaniu z odpadami lub substancjami, dotyczy to składowania odpadów, przemieszczania, transportu substancji.

Kolejnym przestępstwem jest przestępne zaniedbanie w użytkowaniu urządzeń ochronnych art. 186 kodeksu karnego. Przedmiotem tego przestępstwa jest zaniechanie, które polega na nieutrzymaniu w należytym stanie urządzeń zabezpieczających lub ochronnych.

  1. Ustawa o ochronie przyrody

  2. Ustawa prawo łowieckie

  3. Przepisy dotyczące rybactwa śródlądowego

  4. Ustawy górnicze

  5. Przepisy dotyczące substancji i preparatów chemicznych

Oprócz tego odpowiedzialność karna w ochronie środowiska występuję w przepisach prawa międzynarodowego i przepisach UE.

ODPOWIEDZIALNOSC ADMISNISTRACYJNA

Niezależnie od odpowiedzialność cywilnej i karnej podmiot korzystający ze środowiska w sposób szkodliwy dla środowiska ponosi odpowiedzialność administracyjną.

Odpowiedzialność administracyjna- odpowiedzialność egzekwowana przez organy administracji poprzez odpowiednie decyzje administracyjne; ma najszerszy zakres przedmiotowy.

Odpowiedzialność administracyjna w zakresie ochrony środowiska- jest to regulowana prawem. Możliwość uruchomienia środków prawnych realizowanych na podstawie prawa administracyjnego wobec określonego podmiotu którego działalność narusza stan środowiska opiera się na następujących założeniach:

  1. Odpowiedzialność administracyjno-prawna obejmuje tylko te konsekwencje działalności naruszającej stan środowiska, które są sformułowane normatywnie

  2. Odpowiedzialności administracyjno-prawnej podlega zawsze określony kompletnie podmiot, oznacza to ze po pierwsze ustalenie tego podmiotu następuje w akcie administracyjnym, a po drugie podmiot ma określone obowiązki wynikające z prawa administracyjnego.

  3. Odpowiedzialność administracyjno-prawna można uruchomić tylko z powodu działalności określonego podmiotu korzystającego ze środowiska na podstawie decyzji administracyjnej

Na gruncie odpowiedzialności administracyjnej mamy dwa rodzaje decyzji:

  1. Sanacyjne decyzje zobowiązujące

  2. Sanacyjne decyzje wstrzymujące

Są skierowane do podmiotów korzystających ze środowiska

Ad1

Dotyczą obowiązków wynikających z przepisów o ochronie środowiska; należy do nich obowiązek podjęcia niezbędnych działań mających na celu nie dopuszczenie do dojścia do szkody ;obowiązek stosowania urządzeń ochronnych i zabezpieczających działalności gospodarczej

Ad2 Przewidują możliwość zastosowania sankcji w postaci wstrzymania prowadzonej działalności jest to nakaz wstrzymania działalności. Nie jest to nakaz całkowitego wstrzymania działalności, ale tylko tej części, która narusza prawa ochrony środowiska. Decyzji tego rodzaju są wydawanie przez wojewódzkiego inspektora środowiska.

Wstrzymanie działalności może mieć charakter obligatoryjny bądź fakultatywny. W określonej sytuacji przestępstwa wskazanych w przepisach inspektor ma obowiązek wydać decyzje wstrzymującą np. kiedy podmiot powoduje pogorszenie stanu środowiska w znacznych rozmiarach bądź kiedy zagraża to życiu ludzi. Chodzi tu o rodzaj działalności nie tylko prowadzony przez przedsiębiorstwa .Decyzja o wstrzymaniu działalności może dotyczyć całkowitego wstrzymania działalności lub częściowo- Inspektor ochrony środowiska musi dopasować zakres decyzji wstrzymującej do stanu faktycznego.

Prawne uwarunkowania GP 22.11.2010 Wykład V

OCHRONA PRZED ZANIECZYSZCZENIAMI

Ochrona przed zanieczyszczeniami regulowana przepisami tytułu 3 ustawy prawo ochrony środowiska. Przepisy te można podzielić na następujące grupy:

1)Ogólne- określające cele i podstawowe zasady ochrony przed zanieczyszczeniami

2) Prawa, które ustalają obowiązki związane z ochrona przed zanieczyszczeniami pochodzącymi ze wskazanych źródeł:

3) normy, które określają wymagania materiałowe i proceduralne dotyczące pozwoleń na emisje zanieczyszczeń

W prawie polskim mamy dwa pojęcia, które różnią się znacząco, dotyczą ochrony przed zanieczyszczeniami:

  1. zanieczyszczenie-należy rozumieć emisje, która może być szkodliwa dla zdrowia, życia człowieka lub stanu środowiska, może powodować szkodę w dobrach materialnych, pogarszać walory przyrodnicze środowisk lub kolidować z innymi uzasadnionymi sposobami korzystania ze środowiska

  2. emisja - bezpośrednie lub pośrednie wprowadzanie w rezultacie działalności człowieka do powietrza wody lub ziemi substancji lub energii w tym ciepła, hałasu oraz pól elektromagnetycznych.

Zgodnie z ogólnymi założeniami przeciwdziałanie zanieczyszczenia powinno polegać na zapobieganiu, ograniczaniu albo zakazie wprowadzania do środowiska substancji lub energii. Głównym celem takich działań jest przestrzeganie standardów ochrony środowiska.

Obowiązki w zakresie ochrony przed zanieczyszczeniami obciążają podmioty, które zarządzają poszczególnymi źródłami emisji. Takim podmiotem jest właściciel instalacji bądź podmiot dysponujący innym tytułem prawnym do instalacji.

Wymagania dotyczące instalacji

Najbardziej rozbudowane przepisy dotyczące podmiotów prowadzących instalacje oraz przepisy dotyczące wymagań jakie powinna spełniać instalacja.

Wymagania można podzielić na 3 grupy:

  1. wymagania, które należy spełniać przed oddaniem instalacji do użytku

  2. wymagania związane z normalnym funkcjonowaniem instalacji

  3. wymagania dotyczące funkcjonowania instalacji w warunkach odbiegających od normalnych

Ad 1. Adresowane do jakiegokolwiek obiektu budowlanego ,najogólniej sprawdzają sie do konieczności takiego przygotowania instalacji, aby jej przyszła eksploatacja nie naruszała wymagań ochrony przed zanieczyszczeniami. Przygotowania dotyczą zarówno strony technicznej jak i formalno-prawej .Główne wymagania o charakterze technicznym to konieczność wyposażenia instalacji w odpowiednie środki techniczne chroniące środowisko oraz zastosowanie właściwych rozwiązań technologicznych.

Ad 2. Są związane przede wszystkim z koniecznością przestrzegania standardów zarówno imisyjnych (standardów jakości środowiska) jak i standardów emisyjnych. Podstawowy wymóg, który obowiązuje to niedopuszczenie do sytuacji, w której emisja z instalacji stanie się zanieczyszczeniem. Taka sytuacja będzie miała miejsce wówczas, gdy zostaną naruszone standardy imisyjne.

Ad 3. Według ustawy prawo ochrony środowiska jest to okres rozruchu, awarii bądź likwidacji instalacji. W tego typu sytuacjach pewne wymagania generalne mogą być naruszone, ale musza być zachowane pewne zasady:

  1. wielkość emisji z instalacji lub urządzenia nie może przekraczać przepisów określających standardy eksploatacji instalacji

  2. przekroczenie nie może trwać dłużej niż to konieczne( do okresu rozruchu instalacji)

OBSZAR OGRANIVCZONEGO UZYTKOWANIA

Ustawa prawo ochrony środowiska dopuszcza ograniczenie korzystania z nieruchomości dla realizacji celów ochrony środowiska. Może to nastąpić wyłącznie w przypadkach i formach określonych w tej ustawie. Jednym ze sposobów ograniczenia korzystania z nieruchomości jest utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania. Jest to instytucja prawna, która jest wykorzystywana w ochronie środowiska przed zanieczyszczeniem.

Podstawa do realizacji podjęcia decyzji o utworzeniu obszaru ograniczonego użytkowania jest stwierdzenie, ze mimo zastosowania dostępnych rozwiązań technicznych, technologicznych i organizacyjnych standardy ochrony środowiska poza terenem zakładu lub innego obiektu, na którym znajduje się dana instalacja nie mogą być utrzymane -mamy tutaj sytuacje obiektywna niezależną od prowadzącego instalacje.

Rodzaje tych działalności wylicza art. 135 ustawy prawo ochrony środowiska

  1. oczyszczalnie ścieków

  2. składowiska odpadów

  3. kompostownie

  4. trasy komunikacyjne

  5. lotniska

  6. linie i stacje elektroenergetyczne

  7. instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne, radiolokacyjne

Utworzenie takich obszarów pozwala na powodowanie negatywnych oddziaływań na nieruchomościach, do których tytuł prawny posiadają inne podmioty.

Sąsiedztwo w obrębię tych działalności jest obszar ograniczonego użytkowania.

Konsekwencje

Dla podmiotów dysponujących nieruchomościami objętymi obszarem ograniczonego użytkowania podstawową konsekwencją utworzenia obszaru jest ograniczenie możliwości korzystania z nieruchomości. Podmioty te ponoszą określona szkodę. Zgodnie z ogólna zasadą wyrażoną w art. 129 w ustawie prawo och. środowiska właściciel takiej nieruchomości(również użytkownik wieczysty) może on żądać wykupienia nieruchomości lub jej części jeżeli w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości korzystanie z niej lub jej części w dotychczasowym sposób stało się niemożliwe lub stanie się ograniczone

POZWOLENIE EMISYJNE charakter prawny określa art. 183 ustawy prawo ochrony środowiska. Przepis ten reguluje również tryb wydania pozwolenia emisyjnego. Od strony formalnej pozwolenie jest decyzja administracyjna regulowana przepisami kodeksu administracyjnego

Pozwolenie emisyjne jest wymagane na

  1. wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza

  2. wprowadzanie ścieków do wód i ziemi

  3. wytwarzanie odpadów

PRAWNE UWARUNKOWANIA GP wyklad 6 13.12.2010

POZWOLENIE EMISYJNE

Warunki wydania pozwolenia emisyjnego:

Pozwolenie emisyjne wydawane jest

  1. wyłącznie na wniosek zainteresowanego; wystąpienie z wnioskiem jest obowiązkowe, jeżeli ustawa wymaga takiej decyzji; wniosek jest żądaniem wszczęcia postępowania w sprawie wydania pozwolenia.

  2. pozwolenie może być wydane na wniosek zainteresowanego nabyciem instalacji bądź oznaczonej części

Treść pozwolenia emisyjnego

Powinna określać elementy, które są określone w art.188 ustawy prawo ochrony środowiska.

Zasadniczym zadaniem pozwolenia jest takie określenie dopuszczalnej emisji, aby nie powodowała naruszenia standardów ochrony środowiska bądź nie powodowała innych negatywnych konsekwencji, które są określone w wskazanych przepisach .

Jeżeli przemawia za tym szczególnie ważny interes społeczny związany z ochrona środowiska, a w szczególności zawiązany z zagrożeniem stanu środowiska w znacznych rozmiarach w takich przypadkach może być ustanowione zabezpieczenie roszczeń z tytułu wystąpienia negatywnych skutków środowiska. Zabezpieczenie takie może mieć formę depozyty, gwarancji bankowej lub polisy ubezpieczeniowej.

Polisa i gwarancja bankowa powinny stwierdzać, ze w razie wystąpienia negatywnych skutków w środowisku w wyniku nie wywiązania sie z obowiązku określonego w pozwoleniu firma ubezpieczeniowa ureguluje zobowiązania na rzecz organu, który wydal pozwolenie.

Wygaśniecie pozwolenia regulowane przez Art. 193 ustawy prawo ochrony środowiska

Sytuacje dotyczące

  1. utrata tytułu prawnego do instalacji , nie rozpoczęcie działalności objętej pozwoleniem w terminie 2 lat od dnia w którym pozwolenie stało się ostateczne

  2. nie prowadzenie określonej działalności objętej pozwoleniem przez 2 lata

  3. rezygnacja z pozwolenia

przez pojecie wygaśnięcia pozwolenia należy rozumieć utratę mocy obowiązującej

Cofniecie lub ograniczenie pozwolenia może odbywać się bez odszkodowania;

reguluje art. 194 ustawa prawo ochrony środowiska - zgodnie z nim pozwolenie podlega cofnięciu lub ograniczeniu bez odszkodowania, jeżeli instalacja nie jest należycie eksploatowana przez co stwarza zagrożenie stanu środowiska w znaczących rozmiarach bądź stwarza zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi.

Decyzja cofnięcia lub ograniczenia pozwolenia ma charakter prewencyjny-jej głównym celem jest niedopuszczenie do powstania negatywnych konsekwencji w środowisku lub dla życia człowieka

Pozwolenie może być cofnięte lub ograniczone jeżeli przemawiają za tym względy ochrony środowiska bądź korzystający z pozwolenia stwarza zagrożenie dla życia bądź zdrowia Lidzi. Praktycznie chodzi tu o sytuacje, w których pozwolenie się nie sprawdza czyli jego treść zawiera uchybienie, ze dalsze działanie na warunkach określonych w pozwoleniu nie powinno mieć miejsca.

Pozwolenie zintegrowane- ma obejmować całość oddziaływań na środowisko i powinno zastępować wszelkie pozwolenia sektorowe(emisyjne).

Pozwolenie zintegrowane jest pozwoleniem emisyjnym do którego z jednej strony są stosowane przepisy ogólne dotyczące wszystkich pozwoleń, a z drugiej strony cześć pozwoleń jest modyfikowana i zmieniana.

Podstawa prawna do wydania pozwolenia zintegrowanego jest art. 201 ustawy prawo ochrony środowiska. Zgodnie z nim prowadzenie instalacji, której funkcjonowanie ze względu na rodzaj i skale prowadzonej działalności może powodować znaczne zanieczyszczenie elementów przyrody albo środowiska jako całości wymaga pozwolenia zintegrowanego.

Najbardziej charakterystycznym dla pozwolenia zintegrowanego jest wymóg najlepszych dostępnych technik. Zgodnie z art. 204 ustawy prawo ochrony środowiska instalacje wymagające pozwolenia zintegrowanego powinny spełniać wymagania wynikające z najlepiej dostępnych technik.; pojecie najlepiej dostępnych technik jest wyjaśnione w ustawie prawo ochrony środowiska.

GOSPODARKA ODPADAMI

Podstawowy akt prawny regulujący gospodarkę odpadami -ustawa z 27 kwietnia 2001 o odpadach-Dziennik ustaw nr 39 poz. 251

Podstawowe definicje i pojęcia znajdujące się w ustawie o odpadach stanowią przeniesienie do polskiego prawa definicji i pojęć , które znajdują się w prawie unijnym.

Przepisy są adresowane do wytwórcy i posiadacza odpadów. Głównym adresatem obowiązku właściwego gospodarki odpadami jest ich posiadacz- według ustawy jest to każdy kto faktycznie włada odpadami. Wytwórca natomiast jest każdy podmiot , którego działalność lub bytowanie powoduje powstawanie odpadów. Ustawa również stwierdza ze wytwórcą odpadów powstających w związku z świadczeniem usług w zakresie budowy, rozbiórki i remontu obiektu jest podmiot który świadczący takie usługi.

W gospodarce odpadami podstawowe znaczenie maja zasady ogólne ustawy o odpadach; tworzą one hierarchie działań w postępowaniu odpadami.

Zasady ogólne:
1) zapobieganie powstawaniu odpadów

2) ograniczenie powstawania odpadów i ich uciążliwości dal ludzi i środowiska

3)odzyskiwanie z odpadów substancji, przedmiotów i produktów wraz z ich wykorzystaniem

4) unieszkodliwianie odpadów z wyłączeniem składowania

5) składowanie odpadów

Podstawowym obowiązkiem posiadacza odpadów jest pozbywanie się odpadów w sposób zgodny z tymi zasadami.

Ogólny schemat postępowania z odpadami jest adresowany do wszystkich, a następnie jest konkretyzowany w odniesieniu do wskazanych osób, czyli do wytwórców i posiadaczy odpadów.

W art. 6 ustawy o odpadach wskazuje się podstawowe obowiązki wytwórców odpadów. Wytwarzający odpady jest zobowiązany do stosowania sposobów produkcji lub form usług oraz surowców i materiałów, które zapobiegają powstawaniu odpadów lub pozwalają utrzymać ich ilość na niskim poziomie.

Posiadacz odpadów jest zgodnie z art. 7 zobowiązany do postępowań z odpadami w sposób zgodny z zasadami gospodarowania odpadami i wymaganiami ochrony środowiska oraz zgodnie z prawami gospodarki odpadami.

Głownie na posiadaczu odpadów spoczywa obowiązek zadawania wymaganej kolejności podejmowanych działań .

Ogólne zasady postępowania z odpadami zakładają także, ze należy ograniczać ich przemieszczanie. Gospodarowanie odpadami może być sprawowane w urządzeniach spełniających wymagania określone w normach prawnych. Ustawa wymaga prowadzenia gospodarki w sposób selektywny. Ustawa nie pozwala na unieszkodliwianie odpadów z których nie wysegregowano takich, które nadają się do odzysku.

Podstawowy obowiązek obciążający każdego posiadacaz odpadów to obowiązek gospodarowania odpadami zgodnie z zasadami odpowiedzialności _____________.

Ustawa o odpadach poświęca sporo miejsca na zgody na wytwarzanie odpadów;

wytwórca odpadów musi uzyskać pozwolenie na wytworzenie odpadów, takie pozwolenie jest wydawane na wniosek zainteresowanego; uzyskanie pozwolenia jest warunkiem niezbędnym dla wydania pozwolenia. Wniosek o wydanie pozwolenia powinien spełniać wymagania określone w ustawie .Pozwoleniem jest tzw. decyzja zwiazana tzn ze właściwy organ odmawia jego wydania tylko w przypadkach określonych w ustawie prawo ochrony środowiska lub w sytuacji, w której w znaczący sposób gospodarki odpadami spowodowałoby następujące konsekwencje określone w ustawie- mogłoby powodować zagrożenie dla zdrowia, życia ludzi lub środowiska albo byłoby niezgodne z prawami gospodarki odpadami.

Zgoda na gospodarowanie odpadami

Ustawa o odpadach zakłada, że co do zasady każdy posiadacz odpadów powinien posiadać zgodę na gospodarowanie nimi(zgodę obejmująca na taki zakres gospodarowania jaki rzeczywiście prowadzi)

Termiczne przekształcenie odpadów

Zgodnie z ustawa o odpadach może być ono przeprowadzone w spalarniach lub połspalarniach odpadów.

Spalarnia termiczna- zakład, na którym funkcjonuje instalacja bądź urządzenie techniczne , którego celem jest termiczne przekształcenie odpadów w celu ich unieszkodliwienia wraz ze wszystkimi urządzeniami umożliwiającymi prawidłowe ich funkcjonowanie.

Współspalarnie -obejmuje cały teren zakładu, na którym funkcjonuje instalacja bądź urzadzenie techniczne, którego głównym celem jest wytwarzanie energii przy wykorzystaniu odpadów jako paliwa .

Ustawa wymaga, aby spalarnie i wspołspalarnie były projektowane, budowane, wyposażane i użytkowane w sposób zapewniający taki poziom termicznego przekształcenia, przy którym ilość i szkodliwość dla życia i zdrowia ludzi będzie jak najmniejsza.

Składowanie odpadów

Składowiska maja charakter obiektów budowlanych, do których organizacji, budowy, eksploatacji maja zastosowanie przepisy z 27 marca 2003 o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz przepisy z 7 lipca 1994 prawo budowlane.

Wyznaczenie miejsca składowania odpadów wymaga odpowiednich ustaleń w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo uzyskania decyzji administracyjnej(przy ich wydawaniu powinna być przeprowadzona procedura oceny wpływu na środowisko).Organ wydający ta decyzje może uzależnić jej wydanie od przedstawienia przez inwestora inwestycji możliwości odzysku lub innego składowania odpadów.

Ustawa przewiduje także określone zakazy związane ze składowaniem pewnych rodzajów odpadów.

- zakaz składowania odpadów występujących w postaci ciekłej o właściwościach żrących, utleniających, łatwopalnych, wybuchowych, zakaźnych, weterynaryjnych.

Ustawa wprowadziła także zasadę ze składowiska odpadów podlegają monitorowaniu przed, podczas lub po skończeniu eksploatacji.

OBSZAROWE FORMY OCHRONY PRZYRODY

Zagadnienia te reguluje ustawa o ochronie przyrody-ustawa z 16 kwietnia 2004 Dziennik ustaw 92 pozycja 880 ze zmianami.

Ustawa ta dzieli formy ochrony na dwie kategorie:

1)formy ochrony obszarowej

2)formy ochrony indywidualnej

Ad 1

Wszystkie prawne formy ochrony obszarowej tworzone SA w drodze aktów normatywnych i określają typ formy, nazwę chronionego obszaru, granice terenu objętego ochrona, zakazy i ograniczenia na terenie objętym ochrona.

Park narodowy - najwyższa forma obszarowej ochrony przyrody; uwagi na szczególne wartości przyrodnicze, społeczne kulturowe i naukowe na terenie parku narodowego ochronie podlega całość przyrody oraz swoiste cechy krajobrazu.

Park narodowy tworzy się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów. Rozporządzenie o utworzeniu parku narodowego określa jego nazwę, obszar, przebieg granicy, wielkość, nieruchomości które wchodzą w skład parku .Park narodowy obejmuje obszar nie mniejszy niż 1000ha.

Obligatoryjnie (koniecznie) wokół parku narodowego tworzona jest otulina parku narodowego.

Od strony formalno-prawnej park narodowy jednostką budżetową, zarządzającą (z nielicznymi wyjątkami) większością gruntów państwowych w granicach parku. Kieruje nim dyrektor parku

Teren parku jest wyodrębniony dla realizacji uzasadnionych celów społecznych.

Na terenie parku są ograniczenia budowlane i osadnicze.

Rezerwat przyrody

Powstaje w drodze aktu prawa miejscowego - zarządzenie regionalnego dyrektora ochrony środowiska. Zarządzenie takie określa nazwę, położenie, przebieg granicy rezerwatu przyrody.

Na terenie rezerwatu chroniony jest jakiś element przyrody. Wyróżnia się:

  1. Park Krajobrazowy - podstawowa prawna forma ochrony walorów krajobrazowych środowiska, w których chroniony jest głownie krajobraz.

Park krajobrazowy tworzony jest w formie rozporządzeń wojewody; rozporządzenie określa nazwę parku, jego obszar oraz otulinę jeśli została wyznaczona.

Obejmuje obszar chroniony ze wzg. na wartości przyrodnicze, historyczne, kulturowe i krajobrazowe. Park krajobrazowy jest tworzony w celu popularyzacji tych wartości; to nie tylko obszar chroniony ale także jednostka organizacyjna, która ma swoje struktury i organy.

Organ zarządzający-dyrektor parku krajobrazowego

Organ opiniodawczo-doradczy- rada parku krajobrazowego

  1. Obszar chronionego krajobrazu-tworzony w celu zaspokojenia potrzeb związanych z turystyka i wypoczynkiem, a działalność gospodarcza podlega tylko niewielkim ograniczeniom (zakaz wznoszenia obiektów szkodliwych dla środowiska i niszczenia środowiska naturalnego)

Obszary takie zajmują różnej wielkości tereny, zwykle rozległe, obejmujące pełne jednostki środowiska naturalnego takie jak doliny rzeczne, kompleksy leśne, ciągi wzgórz, pola wydmowe, torfowiska. Obszary chronionego krajobrazu są bardzo słabą formą ochrony przyrody, o niewielkich rygorach ochronności. Powstają w drodze rozporządzenia wojewody; mniejsze obszary chronione.

Obszary Natura 2000- nowa forma ochrony przyrody w prawie polskim- konsekwencja dostosowania prawa polskiego do prawa unijnego .Siec obszarów Natura 2000 składa się na Europejska Siec Ekologiczna Natura 2000.Siec ta obejmuje 3 podsystemy:

  1. Obszary specjalnej ochrony ptaków

  2. Obszary specjalnej ochrony siedlisk

  3. Obszary mające znaczenie dla UE

Główne założenia Natura 2000 jest zachowanie dziedzictwa przyrodniczego Europy.

Obszary Natura 2000 są obszarami, które są wyjęte z pod wykorzystania gospodarczego. Nie ma jednak bezwzględnego zakazu prowadzenia jakichkolwiek działań. Jest natomiast zakaz działań, które zagrażają ochronie przyrody. Działalność, która może być prowadzona bez ograniczeń to działalność związana z utrzymaniem urządzeń i obiektów służących bezpieczeństwu przeciwpowodziowemu, działalności leśnej, rybackiej, łowieckiej.

20.12.2010r.

Prawne uwarunkowania GP
GOSPODARKA NIERUCHOMOŚCIAMI

Nieruchomość - regulują ją przepisy prawa cywilnego i administracyjnego. W prawie cywilnym - kodeks cyw. W prawie administracyjnym ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawa o budowie, czy przepisy dotyczące gospodarki nieruchomościami.
Podstawowe znaczenie ma art. 46 kodeksu cywilnego - zawiera definicję legalną nieruchomości. Według tego przepisu nieruchomościami są:

  1. Części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności - grunty

  2. Budynki trwale z gruntami związane lub części takich budynków, jeśli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności

Wyodrębnienie gruntów następuje przez skonkretyzowanie jego zakresu przedmiotowego. Wymaga to określenia granic wewnętrznych gruntu

Granice te określają mapy geodezyjne - przez wyodrębnienie obszar gruntu staje się odrębnym przedmiotem własności.

W prawie cywilnym obowiązuje zasada, że każda nieruchomość ma odrębną księgę wieczystą.

Podział nieruchomości jest poddany ustawowym ograniczeniom. Są one zróżnicowane i zależą od rodzaju nieruchomości, miejsca ich położenia i celu podziału.
Jeśli podział następuje w postępowaniu sadowym to o podziale decyduje sąd. Zgodnie z ogólną zasadą podział może nastąpić, jeśli jest zgodny z miejscowym planem zagospodarowanie przestrzennego.

Ustalenia przebiegu granicy nieruchomości następuje przez określenie położenia punktów oraz linii granicznych, utrwalenie punktów znakami granicznymi na gruncie, sporządzenie odpowiednich dokumentów w postępowaniu rozgraniczeniowym przez geodetę.

Niezależnie od ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego podział może nastąpić w sytuacjach:

  1. W celu zniesienia współwłasności nieruchomości zabudowanej

  2. W celu wydzielenia gruntu niezbędnego do prawidłowego korzystania z domu lub budynku

  3. W celu wydzielenia gruntu nabytego przez zasiedlenie

Stan prawny nieruchomości, która jest wpisana do księgi wieczystej określają wpisy praw i roszczeń. Wpisane są w domniemanie prawdziwości, tzn. zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym

Podstawą oznaczenia nieruchomości( gruntów i budynków) są dane informacyjne, które znajdują się w ewidencji gruntów i budynków. Ewidencja ta jest jednolitym dla kraju zbiorem informacji o gruntach i budynkach i właścicielach oraz o władających tymi gruntami.

Ewidencja obejmuje informacje o ich położeniu, granicach, powierzchni, rodzaju użytków gruntowych oraz o ich klasach gleboznawczych

Co do zasady informacje o gruntach i budynkach są jawne, dostępne i wydawane na żądanie osób zainteresowanych.

Nieruchomości gruntowe obejmują różnego rodzaju użytki gruntowe, można wyodrębnić grunty:

  1. Użytkowane rolniczo

  2. Pod lasami i zadrzewieniami

  3. Pod wodami

  4. Zajęte pod wydobywanie kopalin sposobem odkrywkowym

  5. Zajęte pod urządzenia komunikacji lądowej i powietrznej

  6. Zabudowane lub przeznaczone do zabudowy

  7. Użytkowane w inny sposób

  8. Nienadające się do produkcji rolniczej

Rodzajom nieruchomości gruntowej są grunty rolne- dzielą się na:

  1. Grunty orne

  2. Sady

  3. Łąki i pastwiska

Inne tereny - tereny budownictwa mieszkaniowego

  1. Grunty przeznaczone w miejscowych planach zagospodarowanie przestrzennego pod skoncentrowane budownictwo jednorodzinne

  2. Grunty przeznaczone w miejscowych planach zagospodarowanie przestrzennego pod zorganizowane budownictwo wielorodzinne

  3. Grunty poza terenami wymienionymi w pkt..1. i 2., z których mogą być tworzone działki pod budownictwo mieszkalne( działki budowlane zgodnie z miejscowym planem zagospodarowanie miejscowego.

Działka- pojęcie prawa geodezyjnego i kartograficznego. Oznacza obszar gruntu stanowiący podstawową jednostkę geodezyjną określaną na mapie ewidencyjnej granicami, numerem, powierzchnią, rodzajem użytkowania i klasa gruntu. Może stanowić samodzielną nieruchomość jako przedmiot odrębnej własności, albo wraz z innymi działkami może wchodzić w skład większej nieruchomości obejmujące kompleks działek.

Numery działek i inne dane są podstawą oznaczania nieruchomości w księdze wieczystej.

!!! O zgodności budowy z ustaleniami miejscowego prawa zagospodarowania przestrzennego rozstrzyga pozwolenie na budowę

Działka letniskowa - działka budowlana przeznaczona w planie miejscowym na cele indywidualnego budownictwa letniskowego. Na te cele mogą być przeznaczone

  1. Nieużytki

  2. Grunty rolne, jeśli ich położenie uniemożliwia racjonalne rolnicze użytkowanie.

  3. Grunty leśne, tzw. bory suche

Działka rekreacyjna ( nie ma charakteru prawnego) pojęcie faktyczne, określane przez sposób korzystania z danego gruntu. Działką rekreacyjna w tym znaczeniu może być każda działka przeznaczona na jakiekolwiek cele, jeśli tylko korzystanie rekreacyjne nie zmieniło sposobu jej użytkowania wynikającego z przeznaczenia określonego w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Jeśli plan miejscowy nadaje gruntom przeznaczenie rekreacyjne to działka położona na takim obszarze m a charakter działki rekreacyjnej

!!!O tym, czy na danej działce rekreacyjnej dopuszczalna jest zabudowa decyduje plan miejscowy

Nieruchomości budynkowe są to budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane. Są one częściami składowymi gruntu i jako takie nie mogą być przedmiotem odrębnej własności i innych praw rzeczowych. Budynek jest trwale z gruntem związany jeżeli nie może być od niego odłączony bez uszkodzeń konstrukcji. Temu wymaganiu nie odpowiadają budynki tymczasowe( przeznaczone do czasowego użytkowania w okresie krótszym od ich trwałości technicznej, przewidziane do przeniesienia w inne miejsce lub do rozbiórki, a także nie połączone trwale z gruntem, skonstruowanie jako rozbieralne, np. baraki, kioski, budynki o konstrukcji pneumatycznej i namiotowej

Lokale ( nieruchomością lokalową jest lokal mieszkalny lub użytkowy, a także garaż stanowiący część składową budynku, o ile lokal ten stanowi odrębną własność. Odrębna własność lokali może powstać w drodze umowy, w drodze jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości i na drodze orzeczenia sądu znoszącego współwłasność.

Użytkowanie wieczyste jest instytucją prawa cywilnego. Powstało w wyniku poszukiwania prawnych norm korzystania z gruntów państwowych w celu realizacji na tych gruntach budownictwa.
Charakter prawny użytkowania wieczystego jest sporny.

Przedmiot i podmioty użytkowania - zgodnie z prawem cywilnym grunty stanowiące skarb własnt państwa, a położony w granicach administracyjnych miasta, mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym i prawnym, W użytkowanie mogą być oddawane grunty skarbu państwa, gminy lub związku gmin.

Prawo do użytkowania wieczystego powstaje na podstawie umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste a następnie wpis do księgi wieczystej.

Oddanie gruntu zabudowanego następuje z równoczesną sprzedażą położonych ba tym gruncie budynków i innych urządzeń.

Umowa musi być sporządzona w formie notarialnej.

Nabycie użytków wieczystych - podstawowym sposobem jest umowa ze skarbem państwa lub gminą. ( umowa o oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste)

Treści i wykonywanie użytkowania wieczystego - użytkownik wieczysty może korzystać z gruntu z wyłączaniem innych osób. W porównaniu do właściciela nieruchomości jego prawo określa oprócz przepisów ustawowych - umowa o użytkowaniu wieczystym

Podstawowym uprawnieniem użytkownika wieczystego jest możliwość faktycznego władania gruntem z wyłączeniem innych osób, również właściciela gruntu.

Jeżeli oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste następuje w celu wzniesienia na gruncie budynków lub innych urządzeń tu umowa powinna określać

  1. Termin rozpoczęcia zabudowy

  2. Rodzaj budynków/ urządzeń oraz obowiązek ich utrzymania w należytym stanie

  3. Warunki i termin odbudowy w razie zniszczenia albo rozbiórki budynków/urządzeń.

  4. Wynagrodzenie należne wieczystemu użytkownikowi za budynek lub urządzenie istniejące na gruncie w dniu wygaśnięcia użytkowania wieczystego

Ochrona użytkowania wieczystego- do ochrony mają zastosowania przepisy o ochronie własności

Wygaśnięcie użytkowania wieczystego -> prawo terminowe. Tzn., ze oddane grunty skarbu państwa lub gminy następuje na okres 99lat - wyjątkowo, krócej co najmniej 40lat, tzn. że użytkowanie wieczyste wygasa przede wszystkim z upływem terminu, i Ole użytkownik wieczysty nie wystąpił o przedłużenie okresu użytkowania wieczystego, lub nastąpiła odmowa przedłużenia.

Akt notarialny - stosuje się najczęściej przy dokonywaniu czynności prawnych związanych z obrotem nieruchomościami

Zawarcie umowy kupna/ sprzedaży nieruchomości musi być pod rygorem nieważności wykonany w formie aktu notarialnego

Akt notarialny ma charakter dokumentu urzędowego. Co do zasady dokumentu urzędowe sporządzanie się w przepisanej formie przez powołane do tego organy państwa i organy samorządowe oraz przez osoby zaufania publicznego tj., notariuszy.

Dokument stanowi dowód tego co zostało w nim zaświadczone.

Każdy akt notarialny musi zawierać pewne obligatoryjne danie faktyczne, bez których nie może być uważany z akt notarialny

  1. Dzień/miesiąc/rok sporządzenia aktu ( na żądanie strony również godzina, minuta) i podpisanie aktu
    podanie daty niezgodnej = brak daty
    to samo dotyczy odczytania i podpisania aktu w innych dniach bez zaznaczenia tego w akcie

  2. Miejsce sporządzenia aktu ( miejscowość, brak dokładnego adresu nie dyskwalifikuje aktu)

  3. Imię i nazwisko notariusza i siedziba kancelarii

  4. Imiona, nazwiska, imiona rodziców i miejsce zamieszkania osób fizycznych osób biorących udział w akcie notarialnym

  5. Stwierdzenie, że akt został odczytany, przyjęty i podpisany

  6. Podpisy biorących udział w akcie osób obecnych przy sporządzaniu aktu. Musi to być podpis własnoręczny bez pomocy fizycznej

  7. Podpis notariusza

Akt notarialny, który nie ma wymienionych elementów nie jest aktem notarialnym (jest nieważna czynność, którą akt notarialny potwierdza)

Oryginały aktów notarialnych są przechowywane w kancelariach notariusza, nie mogą być wynoszone poza kancelarię. Moc oryginału ma wypis. Otrzymują go strony aktu, lub osoby, dla których zastrzeżono w akcie prawo otrzymania wypisu, jest to dosłowne powtórzenia oryginału. Podpisuje go notariusz i opatruje pieczęcią.

Prostowanie omyłek w akcie notarialnym - usuwanie omyłek i niedokładności może nastąpić tylko przed podpisaniem aktu w formie przekreśleń błędnego teksty i w formie poprawek, które powinny być omówione na końcu akty, przed złożeniem podpisu przez osoby biorące udział w czynności.

Przekreślenie nieomówione= niedokonane

W ten sposób nie mogą być prostowane zawarte w akcie oświadczenia woli.

Obalenie mocy dowodowej aktu notarialnego - prawdziwość aktu notarialnego może być obalone tylko w postępowaniu przed sadem. W razie zniszczenia oryginału aktu notarialnego, zniszczenia, zgubienia wypisu sąd dopuszcza dowody ze świadków, czy przesłuchania stron.

03.01.2011r.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
W prawie polskim dot. zagospodarowania przestrzennego przepisy te reguluje ustawa z dn. 27.03.2007r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dziennik ustaw z 2003r. nor 80. Pozycja 717 z późniejszymi zmianami) Ta ustawa tworzy obok prawa budowlanego podstawy prawne procesu inwestycyjnego .

Ustawa określa:

  1. Zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej

  2. Zakres i sposoby postępowania w sprawach przeznaczenia terenów na określone cele, oraz ustalenia zasad ich zagospodarowania i zabudowy.

Wartości uwzględniane w planowaniu zagospodarowania przestrzennego:

  1. Wymagania ładu przestrzennego ( urbanistyki, architektury)

  2. Walory architektoniczne i krajobrazowe

  3. Wymagania ochrony środowiska (gospodarowanie wodami i ochrona gruntów rolnych i leśnych)

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
Zgodnie z art. 14.ustawy plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego. Ustalenia planu miejscowego reguluje status prawnych konkretnych nieruchomości, które są położone na obszarze tego planu.
Plan miejscowy jest uchwalany w drodze uchwały rady gminy.
Skutki prawne uchwalenia planu miejscowego dotyczą właścicieli nieruchomości i inwestorów. Jeśli plan dopuszcza zabudowę, to inwestorzy znajdują się w znacznie korzystniejszej sytuacji niż w przypadku braku planu.

Uchwalenie planu miejscowego jest warunkiem koniecznym do dokonania pewnych działań. Otwiera drogę do scalenia i podziału gruntów, do zmiany przeznaczenia gruntów na cele nierolnicze lub nieleśne. Gmina samodzielnie gospodaruje przestrzenią. Nie może tego czynić dowolnie.

W planie miejscowym określa się obowiązkowo:

  1. Przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnych przeznaczeniach

  2. Zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego

  3. Zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego

Projekt planu oraz przyszły plan miejscowy musi zawierać część tekstową i część graficzną.

Ustawa zobowiązuje do sporządzenia projektu planu miejscowego w zgodzie z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy

Ustalenia planu miejscowego:
Plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego. Konsekwencją jest to, że ma postać przepisów powszechnie obowiązujących na danym terenie.
Pan miejscowy sporządza się z wykorzystaniem kopii map zasadniczych albo map katastralnych ( dot. wartości nieruchomości)

Procedura sporządzania planu miejscowego:
Procedura jest sformalizowana i reguluje ją ustawa i planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Projekt miejscowego zagospodarowania przestrzennego sporządza się przy udziale innych jednostek samorządu terytorialnego( organy właściwe do uzgadniania i opiniowania planu miejscowego.

Właściciel nieruchomości może zagospodarować swoją działkę gruntu tylko w taki sposób, jaki zostanie określony w planie miejscowym. Wyklucza to dowolność w zagospodarowaniu przedmiotu swojej własności.

Uczestnicy procesu budowlanego
Zagadnienia te reguluje ustawa z dnia 07.07.1994r. prawo budowlane.
Prawo budowlane odmiennie niż prawo cywilne, reguluje stosunki prawne w sferze budownictwa oraz w sferze uprawnień właścicieli nieruchomości.
Uczestników procesu budowlanego wymienia art.17 ust. prawo budowlane:

  1. Inwestor

  2. Inspektor nadzoru inwestorskiego

  3. Projektant

  4. Kierownik budowy(robót)

Określając uczestników procesu budowlanego ustawa nakłada na nich ściśle określone obowiązki i uprawnienia. Główny ciężar odpowiedzialności za prawidłowy przebieg procesu budowlanego i przestrzeganie przepisów prawa spoczywa na inwestorze.

Mimo że inwestor jest głównym uczestnikiem procesu budowlanego to prawo budowlane nie definiuje tej nazwy. Najogólniej, inwestor jest podmiotem praw i obowiązków wynikających z norm określanych przepisami prawa budowlanego. Za inwestora można uznać podmiot, tzn. osobę fizyczną, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nie posiadającą osobowości prawnej. Musi być to podmiot mający uprawnienia do dysponowania nieruchomością.

Prawo do dysponowania nieruchomością należy oceniać według prawa cywilnego. Prawo to wybuja z prawa własności i innych praw rzeczowych (umów, najmu, dzierżawy)


Obowiązki inwestora (art.18 prawo budowlane)

Do obowiązków inwestora należy zorganizowanie procesu budowy przez zapewnienie opracowania projektów oraz wykonania odbioru robót budowlanych przez osoby o odpowiednich kwalifikacjach zawodowych.
inwestor może ustanowić inspektora nadzoru inwestorskiego na budowie. Może zobowiązać projektanta do sprawowania nadzoru autorskiego. Taki obowiązek może być nałożony na inwestora przez organ, który wydaje decyzje o pozwoleniu na budowę.
Obowiązki inwestora, które określa art. 18 prawa budowlanego zostały podane bardzo skrótowo. Ma on również inne obowiązki wynikające z przepisów prawa budowlanego.

Inwestor zobowiązany jest dostarczyć wykonawcy kompletną dokumentację projektowo-kosztorysową oraz ponosi odpowiedzialność za szkody powstałe na terenie budowy.
Inwestor jest stroną stosunków cywilno-prawnych, które wynikają z umowy o roboty budowlane.
Umowy te są zawierane w celu zrealizowania zamierzonego przedsięwzięcia inwestycyjnego.
Przedsięwzięcie to musi być zgodne pod względem technicznym i ekonomicznym z warunkami pozwolenia ba budowę.
Sankcją za nieprzestrzeganie tych obowiązków może być nakaz wstrzymania robót budowlanych, a także nakaz rozbiórki tego co zostało już wybudowane.
O zamierzonym terminie rozpoczęcia robót budowlanych, na które wydano pozwolenie na budowę inwestor powinien zawiadomić organ nadzoru budowlanego. Inwestor odpowiada za objęcie kierownictwa budowy/rozbiórki przez osoby posiadające do tego odpowiednie kwalifikacje zawodowe.

Do obowiązków inwestora należy bezzwłoczne zawiadomienia organów nadzoru budowlanego o zmianach kierownika budowy, o zmianach inspektora nadzoru inwestorskiego, czy zmianach projektanta, który sprawuje nadzór autorski.

Inspektor nadzoru inwestorskiego

Powołanie może nastąpić przez inwestora. Może też być wynikiem nałożenia na inwestora powołania inspektora nadzoru Inwestorskiego. Powołanie następuje na podstawie umowy o nadzór inwestorski. Jest to umowa starannego działania i podlega przepisom kodeksu cywilnego.
Inspektora traktuje się jako pomocnika inwestora
Odpowiada od za skutki swojej staranności
Jego obowiązki określa art. 25 prawa budowlanego:

  1. Reprezentowanie inwestora na budowie przez sprawowanie kontroli zgodności jej realizacji z projektem i pozwoleniem na budowę.

  2. Sprawdzanie jakości wykonywanych robót i zapobieganie stosowaniu wyrobów handlowych niedopuszczonych do obrotu/

  3. Sprawdzanie i odbiór robót budowlanych ulegających zakryciu lub zanikających

  4. Potwierdzenie faktycznie wykonywanych robót i usunięcie wad, a także kontrolowanie na życzenie inwestora rozliczeń budowy.

Inspektor ma prawo wydawać kierownikowi budowy lub kierownikowi robót polecenia, które są potwierdzone wpisem do dziennika budowy. Może żądać od kierownika budowy/robót dokonania poprawek lub ponownego wykonania wadliwie wykonanych robót.

Uprzywilejowania projektanta(art. 20 prawa budowlanego)
Do jego zadań należy:

  1. opracowanie projektu budowlanego w sposób zgodny z ustaleniami określonymi w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

  2. sprawdzenie projektu architektoniczno-budowlanego pod względem zgodności z przepisami prawa.

  3. Uzgadnianie dokumentów technicznych.

Ma prawo do wstępu na teren budowy i do dokonywania wpisów w dzienniku budowy dotyczących jej realizacji.

Kierownik budowy/robót

Prawo budowlane w sposób szczegółowy reguluje prawa i obowiązki kierownika i jago funkcje w procesie budowlanym. Reguluje je art. 22 prawa budowlanego. Kierownik jest reprezentantem wykonawcy robót budowlanych.

Powołanie kierownika powinno nastąpić w umowie o roboty budowlane zawartej między inwestorem a wykonawcą robót. Powołuje się go spośród osób posiadających wymagane w prawie budowlanym kwalifikacje.
Kierownik odpowiada za:

  1. Protokolarne przejęcie od inwestora i odpowiednie zabezpieczenie ternu budowy wraz z zabezpieczeniem obiektów budowlanych, za zabezpieczenie elementów środowiska, urządzeń

  2. Za prowadzenie dokumentacji budowy

  3. Za zapewnienie geodezyjnego wytyczenia obiekty zgodnie z projektami i pozwoleniami na budowę.

  4. Realizację zleceń wpisanych do dziennika budowy

  5. Za przygotowanie dokumentacji powykonawczej obiektu budowlanego

  6. Zgłoszenie obiektu budowlanego do odbioru (musi uczestniczyć w czynnościach odbioru i zapewnić usuniecie stwierdzonych wad)

  7. Jest uprawniony do wystąpienia do inwestora o zmiany w rozwiązaniach projektowych jeśli uzasadnione są koniecznością zwiększenia bezpieczeństwa robót budowlanych.

  8. Prowadzenie dziennika robót- budowy/rozbiórki

Prawo budowlane zawiera bezwzględny zakaz łączenia funkcji kierownika budowy z funkcją inspektora nadzoru inwestorskiego.

Dokumenty urzędowe dotyczące przebiegu robót budowlanych

Dziennik budowy - potwierdza przebieg robót budowlanych, zdarzenia i okoliczności zachodzące w toku wykonywania robót budowlanych.

Przed rozpoczęciem robót budowlanych w dzienniku należy dokonać wpisu osób, którym zostało powierzone kierownictwo budowy.

Dziennik musi stale znajdować się na terenie robót budowlanych. Powinien być dostępny dla osób upoważnionych.
Musi być prowadzony odrębnie dla każdego obiektu budowlanego, gdzie jest pozwolenie na budowę/rozbiórkę

Wpisy powinny być potwierdzone datą i podpisem os.

Z zapisów powinna wynikać kolejność i sposób wykonywania poszczególnych etapów budowy.

10.01.2011r.

Postępowanie poprzedzające rozpoczęcie robót budowlanych

Prawo budowlane w rozdziale 4 reguluje zespół wymagań, które powinien spełnić inwestor przed przystąpieniem do realizacji robót budowlanych.

Roboty budowlane to prace polegające na budowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego.

Zasadniczym elementem poprzedzającym rozpoczęcie robót budowlanych jest otrzymanie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę.

Pozwolenie na budowę od strony formalnej jest to decyzja administracyjna wydawana przez organ nadzoru budowlanego. Decyzja zezwala inwestorowi na rozpoczęcie i wykonywanie budowy i robót budowlanych.

W decyzji o pozwoleniu na budowę następuje:

  1. Zatwierdzenie projektu

  2. Akceptacja planu budowy

  3. Akceptacja zasad zagospodarowania działki budowlanej lub terenu budowy.

Zgoda na budowę obiektu budowlanego udzielona inwestorowi przez zarządcę terenu, na którym obiekt miał być wybudowany jest skuteczna tylko w zakresie możliwości skorzystanie z terenu. ( nie zastępuje pozwolenia na budowę)

Cel pozwolenia na budowę.
Pozwolenie na budowę ma na celu stwierdzenie zgodności projektowanej inwestycji z wymogami określonymi w prawie budowlanym, oraz określenie zgodności z wymaganiami norm technicznych oraz wiedzy technicznej/

Do rozpoczęcia robót budowlanych objętych obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę wymaganie jest opracowanie projektu budowlanego.

Decyzja o pozwoleniu na budowę nie musi być ostateczna. Inwestor, który podejmuje praca budowlane na mocy nie ostatecznej zgody na budowę działa na własne ryzyko.

Zakres pozwolenia na budowę
-Może dotyczyć całego zamierzenia budowlanego lub na wniosek inwestora - wydzielonej części zamierzenia.
Jest pozwolenie na budowę dotyczy tylko wydzielonej części zamierzenia to inwestor jest obowiązany przedstawić projekt zagospodarowanie ternu dla czułego zamierzenia budowlanego.

W pozwoleniu na budowę organ nadzoru budowlanego określa w razie potrzeby:

  1. Szczególne skutki zabezpieczenia ternu budowy i prowadzenia robót budowlanych

  2. Czas ……………………………………….tymczasowych obiektów budowlanych

  3. Terminy rozbiórki istniejących obiektów budowlanych nie przewidzianych do dalszego użytkowania oraz tymczasowych obiektów budowlanych

Istotne odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowlanego lub odstąpienie od innych warunków jest dopuszczalne jedynie po uzyskani decyzji o zmianie pozwolenia na budowę . Naruszenie tego wymagań skutkuje uchyleniem pozwolenia na budowę.

Obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę powstaje przed przystąpieniem do wykonywania robót budowlanych ( określa to treść art. 29)

Obiekt małej architektury - oznacza to niewielkie obiekty, w szczególności obiekty kultu religijnego( kapliczki, krzyże przydrożne, figury)

Podział pomiędzy budowle a obiekty małej architektury został przeprowadzony w prawie budowlanym. Opiera się na kryterium wielkości stopnia skomplikowania wykonania takich obiektów.

Wydanie pozwolenia na budowę

Uprawnionym do wystąpienia z wnioskiem o pozwolenie na budowę jest inwestor lub jego pełnomocnik.

Inwestor musi podać niebudzący wątpliwości dowód stwierdzający jego prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Do wniosku, oprócz takiego dowodu inwestor musi dołączyć projekt budowlany wraz z opiniami, urządzeniami wymaganymi przepisami szczegółowymi (np. dot. ochrony środowiska, lub np. zgoda konserwatora budynku)

Wygaśnięcie pozwolenia na budowę

Co do zasady pozwolenie na budowę wygasa jeśli budowa nie została rozpoczęta przed upływem 2 lat od dnia, kiedy decyzja stała się ostateczna, lub budowa została przerwana na czas dłuższy niż dwa lata.

Formalnie, o wygaśnięciu pozwolenia na budowę właściwy organ orzeka w drodze decyzji.

Po wygaśnięciu rozpoczęcie lub wznowienie budowy może nastąpić dopiero po wydaniu nowej decyzji

Prace projektowe w budownictwie.

Projekt budowlany jest zasadniczym dokumentem, który jest przedstawiany przez inwestora przy składaniu wniosku na pozwolenie na budowę

Projekt powinien spełniać wymagania, które są określone w warunkach o decyzji o zabudowie i zagospodarowaniu terenu budowy. Zakres i treści powinny być dostosowane od specyfiki o charakteru obiektu oraz stopnia skomplikowania robót budowlanych.

Projekt budowy powinien zawierać:

  1. Projekt zagospodarowania działki lub terenu

  2. Projekt architektoniczno- budowlany

  3. 3. Stosownie do potrzeb powinien zawierać oświadczenia właściwych jednostek organizacyjnych i zapewnieniu dostaw energii, ciepła, gazu ( Ew. odbioru ścieków)

  4. Część opisową

  5. Części rysunkową

Projekt architektoniczno-budowlany powinien zawierać zwięzły opis i cześć rysunkową

Zakres i formy projektu budowlanego regulują przepisy wykonawcze do prawa budowlanego.

Podstawowe obowiązki projektanta:

  1. Opracowanie projektu obiektu budowlanego w sposób zgodny z ustaleniami określonymi w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu

  2. Zapewnienie, w razie potrzeby udziału w opracowaniu projektu osób posiadających uprawnienia budowlane do projektowania w odpowiedniej specjalności

  3. Uzyskanie wymaganych opinii, uzgodnień i sprawdzeń rozwiązań projektowych w zakresie wynikającym z przepisów

  4. Wyjaśnienia wątpliwości dot. projektu i zawartych w nim rozwiązań

Budowa i oddanie do użytku obiektu budowlanego

Prawo budowlane definiuje budowę jako wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, jak również odbudowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę i modernizację obiektu budowlanego.

Elementem łączącym te działania jest pojęcie obiektu budowlanego umiejscowionego w ściśle określonej przestrzeni pojmowanego jako budynki wraz z instalacjami i urządzeniami.

Budynkiem w prawie budowlanym jest taki obiekt, który jest trwale związany z gruntem i jest wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, oraz posiada fundamenty i dach.

Budowla - każdy obiekt budowlany, który nie jest budynkiem lub obiektem małej architektury.

Rozpoczęcie budowy, wg prawa budowlanego, następuje z chwilą podjęcia prac przygotowawczych na ternie budowy. Prace te mogą być wykonywanie tylko po uprzednim uzyskaniu pozwolenia na budowę.

Do prac przygotowawczych zalicza się:

  1. Wytyczenie geodezyjne obiektu w ternie

  2. Wykonywanie niwelacji terenu

  3. Zagospodarowanie ternu budowy wraz z budowaniem tymczasowych obiektów

  4. Wykonywanie przyłączy do sieci infrastruktury technicznej na potrzeby budowy.

Terenem budowy w prawie budowlanym jest przestrzeń, w której prowadzony są roboty budowlane wraz z prowadzeniem zaplecza budowlanego.

Wykonywanie robót budowlanych

Roboty powinny być wykonywanie zgodnie z przepisami prawa budowlanego, techniczno- budowlanego, obowiązującymi normami i zasadami wiedzy technicznej.

Często prowadzenie robót budowlanych wiąże się z koniecznością naruszenia sąsiednich nieruchomości. Prawo budowlane stanowi, że jeśli do wykonania prac przygotowawczych lub robót budowlanych jest niezbędne wejście do sąsiedniego budynku, lokalu lub na teren sąsiedniej nieruchomości to inwestor musi uzyskać zgodę właściciela sąsiedniej nieruchomości.

Zagadnienia te reguluje po części prawo cywilne i po części prawo budowlane.

Zakończenie budowy i przystąpienie do oddania obiektu budowlanego

Przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego, na wzniesienie którego było wydane pozwolenie na budowę inwestor musi zawiadomić organ nadzoru budowlanego o zakończeniu budowy. Do takiego zawiadomienia musi dołączyć

  1. Oryginał dziennika budowy

  2. Oświadczenie kierownika budowy o zgodności z ………………………………………………?)

  3. Oświadczenie kierownika budowy o terenach przyległych, jeżeli eksploatacja obiektu jest uzależniona od ich właściwego zagospodarowania

  4. Protokoły badań i sprawdzenia obiektu.

  5. Inwentaryzację geodezyjną i powykonawczą

Organ nadzoru budowlanego wydaje pozwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego po protokolarnym stwierdzeniu zgodności wykonania obiektu z warunkami zabudowy.

Inwestor oddając do użytku obiekt budowlany musi przekazać właścicielowi lub zarządcy obiektu dokumentację budowy i dokumentację powykonawczą.

Utrzymanie i zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego

Podstawowym wymogiem utrzymania obiektu budowlanego jest zapewnienie użytkownikom należytego stanu bezpieczeństwa i trwałości budowli

Należyty stan techniczny obiekty budowlanego - stan sprawności technicznej jako całości oraz jego elementów instalacji i urządzeń odpowiadających wymaganiom prawa.

Przyjmuje się, że należyty stan estetyczny należy rozumieć przez utrzymywanie w dobrym stanie elewacji i wyglądu obiektu oraz jego części składowych.

Utrzymaniem obiektu budowlanego zajmują się organy nadzoru budowlanego. Jeśli stwierdzą, że obiekt budowlany jest w nieodpowiednim stanie technicznym, zagraża bezpieczeństwu lub jest używany niezgodnie z przeznaczeniem to wydają decyzję nakazującą usunięcie zaistniałej nieprawidłowości.

17.01.2010

Systemy planowania przestrzennego - geneza

Początki planowania przestrzennego i pierwszych przepisów dotyczące tego zagadnienia możemy doszukać się z starożytności, następny etap rozwoju tych przepisów miał miejsce w okresie średniowiecza i nowoczesne przepisy związane z planowaniem przestrzennym pojawiły się wraz z rozwojem większych miast w Europie.

  1. Model francuski.

We Francji w 1607 r. zostały wprowadzone przepisy prawne, które regulowały plany linii zabudowy. W 1808 r. Wydano przepisy, które regulowały zabudowę otoczenia cmentarzy. Dekret z 1852 r., który dotyczy linii zabudowy i wznoszenia budowli w Paryżu. Przełom, jeśli chodzi o te przepisy, nastąpił po I wojnie światowej, we Francji, została wprowadzona instytucja uproszczonego planu zagospodarowania przestrzennego. Instytucja-tu w znaczeniu zbiór przepisów prawnych.

Jak wyglądały inne modele planowania zagospodarowania przestrzennego?

  1. Model niemiecki

Modelowanie koncentrowało się na związkach gmin, które było tworzone dla celów planistycznych. Ściśle powiazanie tych przepisów z planowaniem przemysłowym. Dynamiczny rozwój także nastąpił po I wojnie światowej (potrzeba odbudowy miast). Kolejny etap planowania przestrzennego nastąpił po roku 1933 (po dojściu Hitlera do władzy). Po 1933r. został stworzony centralnie sterowany system zagospodarowania przestrzennego całych Niemiec, został powołany urząd rzeczy do tego celu. W zakresie jego działania należały plany autostrad, lotnisk i urządzeń wojskowych.

  1. Model Polski-geneza planowania przestrzennego

Pierwszym aktem prawnym dotyczącym planowania zagospodarowania przestrzennego było rozporządzenie prezydenta RP z 16 II 1928r „o prawie budowlanym i zabudowie osiedli”. Te przepisy tego rozporządzenia wprowadziły obowiązek opracowywania ogólnych i szczegółowych planów zabudowy miast i osiedli oraz regionalnych planów zabudowy. Część I tego rozporządzenia w całości obejmowała przepisy z zakresu planowania przestrzennego. Można powiedzieć ze przepisy tego rozporządzenia były nie tylko ówczesnym prawem budowlany, ale również prawem o planowaniu przestrzennym. Takie rozwiązanie, łączenie dwóch zagadnień w ramach jednego aktu było ówczesnym standardem w Polsce.

Do tego rozporządzenia zostały dodane przepisy wykonawcze

- rozporządzenie z 29 kwietnia 1932 r „o przygotowaniu w czasie pokoju obrony przeciw lotniczej i przeciw gazowej w dziedzinie regulacji i zabudowy osiedli oraz budownictwa publicznego i prywatnego”

- rozporządzenie Rady ministrów 24 marca 1939 r. -„o przygotowaniu w czasie pokoju obrony przeciwlotniczej i przeciwgazowej w dziedzinie budownictwa przemysłowego”.

Te dwa rozporządzenia były podyktowane względami obronności.

Planowanie przestrzenne po II wojnie światowej:

Pierwszym aktem prawnym po II wojnie był dekret z 2 IV 1946 r „o planowym zagospodarowaniu kraju”-ten dekret był przede wszystkim aktem prawnym, który miał się przyczynić do przestrzennej odbudowy kraju po wojnie. Ten dekret tworzył warunki do centralizacji palowania przestrzennego i wprowadził preferowanie interesu państwa kosztem interesu obywateli w planowaniu przestrzennym.

Drugim aktem była ustawa o planowaniu przestrzennym z 31 I 1961r według tej ustawy planowanie przestrzenne stało się częścią systemu gospodarki planowej. Było to takie założenie, które było zgodne z zasada jedności polanowania, czyli wszystkie plany musza być połączone ze sobą. W tym okresie (po 1961r.) plany zagospodarowania przestrzennego były powiązane z narodowymi planami gospodarczymi. W latach 70. Nastąpił odwrót od tego modelu (powiązania tych modeli). Zmiany wynikały przede wszystkim z wejściem w życie ustawy prawo budowlane 24 X 1974 r. Również po wejściu tego prawu znaczna część przepisów ustawy o planowaniu przestrzennym została uchylona i obowiązywała tylko w niewielkim fragmencie. Kolejną ustawą o planowaniu przestrzennym była ustawa z 12 VII 1984 r. Ta ustawa przyjęła bardziej kompromisowe rozwiązanie niż ta z 1974r. Polegała na zmniejszeniu zcentralizowania zagadnień dotyczących planowania przestrzennego. Wg ustawy z 1984r. planowanie przestrzenne zostało potraktowane, jako element planowania terytorialnego. Również przepisy tej ustawy wprowadziły zmiany w funkcjonującym planowaniu zagospodarowania przestrzennego. Obok planów krajowych, regionalnych i miejscowych wykreowały one nowy rodzaj planów obszarów funkcjonalnych.

Nowość w przepisach o zagospodarowaniu przestrzennym:

Hierarchiczna struktura planowania przestrzennego -polegała na tym, że istniał obowiązek uwzględniania ustaleń planów wyższego stopnia w planach stopnia niższego. W ustawie z 1984 r również można zauważyć tendencję do uspołeczniania procesów planowania przestrzennego -polagalo ono na tym że w procesie planowania przestrzennego pojawiły się organy opiniodawcze i doradcze. Również nowością było to ze doraźnie zaznaczono ze uchwalone plany zagospodarowania przestrzennego wymagają opublikowania dla swojej ważności.

Kolejnym aktem prawnym była ustawa „o zagospodarowaniu przestrzennym” z 7 lipca 1994 r. (przedostatnia ustawa). Ta ustawa w stosunku do poprzedniczek stanowiła powrót do źródeł. W dużej mierze wzorowano się na rozporządzeniu prezydenta z 1928 r.

Co wprowadzono:

-decentralizacja planowania przestrzennego ( od 1946 r gdy była zcentralizowana)

-pojawiła się rola gminy w systemie planowania przestrzennego w administracji publicznej wprowadzono podział zadań, w którym gmina stała się podstawą systemu planowania przestrzennego. Gmina również stała się bezpośrednim dysponentem przestrzeni.

-zasada ekorozwoju =zasada zrównoważonego rozwoju.

-w tej ustawie ustawodawca odszedł od hierarchicznej struktury planowan przestrzennych.

Polski system prawny jeśli chodzi o planowanie przestrzenne ma bogatą tradycje. Podstawy tego sytemu tworzy rozporządzenie prezydenta z 16 II 1928r „o prawie budowlanym i zabudowie osiedli” W czasach tzw. PRL-u rozwiązania z 1928r. zostały odrzucone i ponownie odwołano się w ustawie z 1994r.

Podstawowe zasady planowania przestrzennego aktualnie:

  1. Zasada zrównoważonego rozwoju

  2. Zasada ochrony innych wartości wysoko cenionych -te wysoko cenione wartości to m.in. wymagania ładu przestrzennego, walory architektoniczne i krajobrazowe, ochrona zdrowia, dziedzictwo kulturowe, dobra kultury, walory ekonomiczne przestrzeni, prawo własności oraz potrzeb obronności państwa.

  3. Zasada ochrony interesu prawnego podmiotów dotkniętych ustaleniami planistycznymi. Ta zasada dotyczy ochrony własności nieruchomości i według tej zasady ograniczenia prawa własności nieruchomości nie mogą być interpretowane rozszerzająco. Ta zasada również daje każdemu prawo do ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenu należącego do innych osób.

  4. Zasada samodzielności planistycznej gminy -według tej zasady do zadań własnych gminy zaliczone jest ustalenie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu. Te ustalenia dokonywane są w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego. Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują również sposób wykonywania prawa własności plan miejscowy jest wg tej zasady podstawowym aktem normatywnym kształtującym treść prawa własności. Przepisy aktualnie obowiązującej ustawy o planowania przestrzennym szczegółowo regulują zasady i tryb stanowienia planów a naruszenie tych przepisów powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części. Decentralizacja zadań z zakresu planowania przestrzennego ukształtowała samodzielność planistyczną gminy.

Władztwo planistyczne gminy:

Podstawowym podmiotem w strukturze samorządu terytorialnego jest gmina. Gmina stanowi o przeznaczeniu i zasadach zagospodarowania terenu. Rozstrzygnięcia planistyczne gminy mają moc obowiązującą i wiążą właścicieli gruntu, tak dużych uprawnień w zakresie planowania przestrzennego jak gmina nie posiada żadna inna jednostka samorządu terytorialnego. Takich uprawnień nie posiada również administracja rządowa. W takiej sytuacji gmina jest podstawą systemu planowania przestrzennego. Jest to standard każdego państwa demokratycznego.

Władztwo- udział gminy w planowaniu przestrzennym sprowadza się przede wszystkim do planowania lokalnego. Kompetencja gmin do tego rodzaju planowania nie jest kwestionowana. Ta kompetencja ma swoją ochronę konstytucyjną. Można mówić o suwerenności planistycznej gmin. W wypadku naruszenia suwerenności planistycznej gminie służy ochrona sadowa. Ale planowanie gminy jest częścią szerszego systemu planowania przestrzennego. Ten system obejmuje także planowanie krajowe i regionalne. Gminy w ramach swoich uprawnień muszą uwzględniać ustalenia planów wyższego szczebla. W szczególności chodzi tu o planowanie regionalne. Planowanie regionalne w pewnym sensie ogranicza samodzielności planistyczna gminy.


Wyszukiwarka