Animaloterapia - Praca zaliczeniowa- kinezyterapia, FIZJOTERAPIA, FIZJOTERAPIA


Praca zaliczeniowa

z kinezyterapii

Temat: ,,Animaloterapia- terapia z udziałem zwierząt"

0x01 graphic

Przygotowała:

Anna Nowak

Fizjoterapia

Rok I sem II

,,ANIMALOTERAPIA"

Terapia z udziałem zwierząt (animaloterapia) opiera się na założeniu, że kontakt z psem, kotem, itd. przyczynia się do poprawy zdrowia, psychicznego i fizycznego. Najbardziej znaną formą animaloterapii jest obecnie hipoterapia (terapia z udziałem koni). Jednak z dnia na dzień coraz większe uznanie zyskują zajęcia z udziałem psów i kotów. Liczne badania wykazują, że np. kontakt z kotem szczególnie pozytywnie wpływa na schorzenia typu nerwicowego. Każdy właścicel psa lub kota dobrze wie, że posiadanie zwierzęcia ma pozytywny wpływ na całe nasze życie. Przede wszystkim kontakt ze zwierzęciem przynosi radość i chęć do życia, stymuluje ruch i aktywność, ułatwia nawiązywanie kontaktów towarzyskich, poprawia samopoczucie, zdrowie, odstresowuje, daje temat do rozmów, itd. Dzięki tak wszechstronnemu „działaniu” zwierząt animaloterapia coraz częściej wprowadzana jest do szkół, przedszkoli, domów starców, więzień czy szpitali. W Polsce tego typu działania nie są jeszcze tak powszechnie stosowane. Wszystko wskazuje jednak, że w najbliższych latach i u nas zwierzęta zawitają do w/w placówek, głównie dzięki różnego rodzaju grupom i fundacjom, które starają się rozpowszechniać animaloterapię. Należy dodać, że zajęcia z udziałem zwierząt są terapią uzupełniającą, wspomagającą. Nie ma w tej kwestii żadnych prawnych uregulowań, tzn. nikt nie wydaje uprawnień na prowadzenie takich zajęć, bowiem pojęcie np. dogoterapii nie istnieje w polskim prawie.

W artykule tym zajmę się psią i kocią terapią, bo jak już wspominałam, hipoterapia jest dość powszechna i znana. Zanim pies czy kot zostaniem „terapeutą”, musi spełniać określone warunki. Psy przechodzą odpowiednie szkolenia. Do dogoterapii często wykorzystywane są psy następujących ras: Retrievery, Nowofundlandy, Bernardyny, Husky, Collie, Owczarki Niemieckie - generalnie psy ras uznanych za łągodne (nie wyklucza się jednak kundelków). Psy muszą być zdrowe (szczepione, odpchlone, itp.), spokojne, odporne na stres, posłuszne, itd. Po kilku miesiącach szkolenia pies zdaje egzamin sprawdzający umiejętności i zachowanie, czyli np. akceptacja nieznajomego, akceptacja zabiegów pielęgnacyjnych, , chodzenie bez smyczy na terenie otwartym, przechodzenie w tłumie, siadanie na komendę i zostawanie, reakcja na drugiego psa, przeszkadzanie, itp. (wg TDI - Therapy Dog Interntional). Psy wykazujące odpowiednie przygotowanie rozpoczynają pracę z dziećmi, jak i osobami dorosłymi. Rodzaj ćwiczeń z udziałem psów jest nieograniczony: głaskanie, przytulanie, rozmawianie z psem, czesanie, prowadzenie na smyczy, próba chodzenia (podnoszenia się) z asekuracją psa, przechodzenia pod psem i wiele innych. Wybór ćwiczeń jest dostosowany do rodzaju schorzeń, inne zajęcia przewidziane są dla dzieci upośledzonych umysłowo, inne dla upośledzonych ruchowo. Wszystkie ćwiczenia mają jednak pozytywny wpływ zarówno na psychikę, jak i rozwój fizyczny. W przypadku dzieci starszych, dorosłych głównym celem zajęć jest nauka pielęgnacji i odpowiedzialności za zwierzę.

Coraz częściej, obok psów, do zajęć terapeutycznych wykorzystuje się koty. Idealny kot - terapeuta musi mieć przynajmniej rok, posiadać aktualne szczepienia, być przyzwyczajonym do sytuacji typu hałas, odgłos jeżdzących samochodów, nie bać się podróżowania samochodem, pozwalać brać się na ręce. Bardzo ważny jest sposób wychowywania kota. Należy przyzwyczajać go do dużej ilości osób, do głaskania, zapoznać go z szelkami i smyczą. Kot musi być zadbany, mieć gładką, lśniącą, wyczesaną sierść. Terapeutyczne działanie w przypadku kotów ma zwłaszcza głaskanie go, jak i mruczenie kota. Koty, podobnie jak psy, wykorzystywane są do zajęć z dziećmi i osobami starszymi.

Animaloterapia świetnie sprawdza się w przypadku dzieci chorych, pozwalając na poprawę stanu psychicznego i fizycznego. Należy jednak podkreślić fakt, iż zajęcia z udziałem zwierząt można, z powodzeniem, wykorzystywać do pracy z osobami zdrowymi. W innych krajach coraz częściej zajęcia tego typu są prowadzone regularnie np. w szkołach, więzieniach. Uczeń, więzień „otrzymuje” psa lub kota i za niego odpowiada. Poświęca mu swój czas, poznaje zasday pielęgnacji, bawi się, wychowuje zwierzę. Co najistotniejsze, zajęcia te mają podwójną korzyść - człowiek uczy się odpowiedzialności, a zwierzę, wyczuwające ludzkie nastroje, cierpliwe i oddane, zyskuje przyjaciela.

Do współczesnych form terapii ze zwierzętami możemy zaliczyć m.in. :

,,DOGOTERAPIA"

Dogoterapia to najbardziej naturalny sposób “przemycenia” trudnych, czasem żmudnych ćwiczeń wspomagających rehabilitację z pomocą odpowiednio wybranych i przygotowanych psów. Dzieci nie lubią wykonywać “suchych” gestów, za którymi nic się nie kryje. Pies daje możliwość wykonania ćwiczeń w naturalny sposób i okazania uczuć.
Jeśli nam się uda, to jest to nasza wspólna wygrana.

Podczas zajęć wykonuje się wiele rodzajów ćwiczeń i zabaw, które mają służyć podstawowemu celowi dogoterapii, wszechstronnemu rozwojowi podopiecznego. Dogoterapia oddziałuje na sferę emocjonalną przez przełamanie bariery niepewności przed kontaktem z psem, akceptowanie obecności psa w bliskim otoczeniu, eliminowanie agresji i autoagresji
u dziecka, kształtowanie pozytywnych emocji dziecka, rozwój empatii
i poprawę samooceny.

Zajęcia z udziałem psa mają również na celu rozwijanie sfery umysłowej dziecka, wpływając na koncentrację uwagi, rozwój mowy i funkcji poznawczych, pobudzanie zmysłu wzroku, słuchu, dotyku i węchu.
Osoby biorące udział w zajęciach uczą się określania związków przyczynowo-skutkowych, rozpoznawania kolorów i kształtów, różnic i podobieństw.
Dzięki nawiązaniu i pogłębieniu kontaktu z psem osoba niepełnosprawna czuje się pewniej we własnym środowisku, łatwiej nawiązuje kontakty społeczne, poprawia komunikację, zdobywa nowych przyjaciół.
Różnego rodzaju zabawy wpływają na aktywność fizyczną podopiecznych.

Do dogoterapii nadają się psy różnych ras z wyłączeniem bojowych
i stróżujących. Najczęściej spotykane są: Labrador Retriever, Golden Retriever, Nowofundland, Cavalier King Charles Spaniel, Berneński Pies Pasterski. Po odpowiednim przeszkoleniu, łagodne, zdrowe, objęte systematyczną kontrolą weterynaryjną, czyste, tolerancyjne, pewne siebie, akceptujące obcych mają możliwość niesienia radości i pomocy osobom potrzebującym.

Dogoterapia polega na:

W zależności od stopnia niepełnosprawności, diagnozy i zaleceń lekarskich zajęcia są indywidualnie dopasowywane do konkretnych osób.

Zaobserwować można:

Zajęcia z udziałem psów pozwalają także:

Dogoterapia dotyczy:

Zaburzenia i niepełnosprawności psychiczne i fizyczne w tym:

Terapia z udziałem psa-w Polsce:

W Polsce używane dla terapii z udziałem psów używane są nazwy kynoterapia (z gr. kýon - pies, w dopełniaczu: kynós i therapeía - opieka; leczenie) oraz dogoterapia (z ang. dog - pies i therapy - terapia). W polskim prawie nie ma terminu "dogoterapia" ani "kynoterapia", nie został też jeszcze powołany zawód "dogoterapeuty" ani "kynoterapeuty".

Terapia jest stosowana w Polsce od 1987, a od 2007 w dniu 15 czerwca obchodzony jest Ogólnopolski Dzień Dogoterapii. W Polsce brak jest jeszcze uregulowań prawnych, które porządkowałyby i precyzowały wymagania, jakie spełniać powinni terapeuci oraz psy terapeutyczne. Terapią zajmują się osoby fizyczne - najczęściej są to miłośnicy psów posiadający wykształcenie pedagogiczne oraz fundacje posiadające różniące się między sobą wymagania i procedury pracy.

W 2005 powołano Polski Związek Dogoterapii.

Rasy psów używane w terapii:

W doborze psa dla terapii istotne jest pierwotne przeznaczenie rasy i związane z tym odruchowe zachowania mające wpływ na bezpieczeństwo zajęć. Stąd preferuje się psy rasowe, u których można spodziewać się występowania z dużym prawdopodobieństwem cech niezbędnych przy prowadzeniu zajęć terapeutycznych. Pies terapeutyczny to:

W terapii nie powinny być używane psy z grup, których pierwotna użytkowość wymagała zachowań agresywnych:

Nie ma rasy psów szczególnie nadającej się do terapii. O przydatności decydują zawsze cechy osobnicze oraz umiejętności przewodnika. Rasami psów, których spolegliwość i łatwość szkolenia pozwalają na udział w terapii są m.in.:

Używane w początkowym etapie doświadczeń z terapią rasy psów północy Alaskan Malamute i Siberian Husky wymagają od przewodnika dużego doświadczenia i konsekwencji w prowadzeniu. Rasy te charakteryzują się dużą niezależnością i związanym z tym zwiększonym ryzykiem zachowań niebezpiecznych, stąd nie są proponowanymi rasami dla nowicjuszy w terapii.

,,HIPOTERAPIA"

Hipoterapia - zespół działań mających na celu przywracanie zdrowia i usprawnianie przy pomocy konia i jazdy konnej.

Hipoterapię stosuje się u osób:

Hipoterapia stanowi jedną z metod rehabilitacji osób niepełnosprawnych, a swoją specyfikację zawdzięcza koniowi biorącemu udział w terapii. To właśnie obecność konia - "współterapeuty" - sprawia, że jest to wyjątkowa i niepowtarzalna metoda terapeutyczna dająca zupełnie nowe i niespotykane w innych terapiach możliwości. Jest ona jednak ściśle powiązana z innymi metodami rehabilitacyjnymi i terapeutycznymi i w pełni korzysta z ich dorobku.

Celem terapii z koniem i terapii jazdą konną jest przywrócenie tym osobom sprawności fizycznej i psychicznej w możliwym do osiągnięcia zakresie. Hipoterapia stanowi jeden z elementów rehabilitacji leczniczej i jako taka jest prowadzona przez specjalistę, na zlecenie lekarza.

Czasami do hipoterapii wlicza się terapię na ośle, zwaną onoterapią.

Potrzeby i możliwości dzieci z nieharmonijnym rozwojem psychoruchowym lub upośledzeniem umysłowym różnią się zasadniczo od potrzeb i możliwości dzieci, u których takie choroby jak mózgowe porażenie dziecięce, wrodzony niedorozwój kończyn czy zespoły nerwowo-mięśniowe są przyczyną głównie niesprawności ruchowej. Jeszcze inne potrzeby i możliwości mają dzieci autystyczne, dzieci z wrodzonymi wadami postawy czy zaburzeniami psychiatrycznymi. Wszystkie one różnią się między sobą zdolnościami percepcyjnymi, możliwościami komunikacji werbalnej, stopniem dojrzałości emocjonalnej, umiejętnościami funkcjonowania społecznego oraz poziomem rozwoju fizycznego i motorycznego. Pomimo tak wielu różnic we wszystkich sferach rozwoju osobniczego, dzieci z różnymi rodzajami niepełnosprawności ,,spotykają się'' na zajęciach hipoterapeutycznych...

Słowo Hipoterapia (od gr. hippos - koń) w Niemczech i krajach anglosaskich oznacza tylko i wyłącznie fizjoterapie na koniu, gimnastykę leczniczą na koniu (Heipertz 1977, Vogel 1987), tymczasem w Polsce termin ten przyjął się już w szerszym znaczeniu i dotyczy ogółu działań terapeutycznych związanych
z koniem i jazdą konną. Hipoterapia w polskim tego słowa znaczeniu najbliższa jest terminowi jeździectwo terapeutyczne (Therapeutisches Reiten). Obejmuje wszelkie działania mające na celu przywrócenie zdrowia i sprawności poprzez wykorzystanie jazdy konnej i kontaktu z koniem.

Z Hipoterapii mogą korzystać osoby:
• po przebytych chorobach zostawiających trwałe ślady w sprawności fizycznej i/lub psychice,
• upośledzone umysłowo,
• zaburzeniami rozwoju,
• z uszkodzeniem analizatorów (wzrok, słuch),
• niedostosowanie społecznie.

Celem hipoterapii jest przywrócenie tym osobom sprawności fizycznej i psychicznej w możliwym
do osiągnięcia zakresie. Hipoterapia stanowi jeden z elementów rehabilitacji leczniczej i jako taka jest prowadzona przez specjalistę, na zlecenie lekarza.

Wyodrębnione są następujące działania hipoterapeutyczne:
1. Fizjoterapia na koniu - przywracanie sprawności fizycznej poprzez odpowiednią gimnastykę leczniczą
wykonaną na koniu poruszającym się stępem, zalecana i nadzorowana przez lekarza, prowadzona przez
fizjoterapeutę. Jest uzupełnieniem klasycznej fizjoterapii.
2. Psychopedagogiczna jazda konna - zespół działań podejmowanych w celu usprawnienia intelektualnego, poznawczego, emocjonalnego i fizycznego. Podczas jazdy konnej i czynności z nią związanych stosowane są działania edukacyjne, pedagogiczne, elementy psychoterapii, terapii zajęciowej i logopedii. Zajęcia prowadzone są przez pedagogów i psychologów.
3. Terapia z koniem - to umożliwienie pacjentowi poznania zwierzęcia i nawiązania z nim kontaktu. Efektem terapeutycznym jest poprawienie komunikacji pacjenta ze światem zewnętrznym. Sama jazda konna
może, ale nie musi, być jednym z elementów tej formy terapii. Zajęcia prowadzone są przez
pedagogów, psychologów i psychiatrów.

Jazda konna dla osób niepełnosprawnych - sport i rekreacja - nie stanowi części hipoterapii,
ale jest z nią ściśle związana i ma aspekt terapeutyczny. Umożliwia aktywność sportową osobom niepełnosprawnym, wyrabia w nich nawyk i potrzebę aktywnego spędzenia wolnego czasu w otoczeniu przyrody. Zajęcia prowadzone są przez specjalnie przygotowanych instruktorów jazdy konnej i instruktorów hipoterapii.

Cele działań hipoterapeutycznych:
1. Stymulacja rozwoju psychoruchowego dziecka, w tym:
• poprawa koordynacji wzrokowo - ruchowej, orientacji przestrzennej oraz rozeznania w schemacie
własnego ciała,
• zwiększenie możliwości koncentracji uwagi i utrzymania zorganizowanej aktywności,
• zwiększenie motywacji do wykonywania ćwiczeń,
• rozwijanie samodzielności;
2. Zmniejszenie zaburzeń równowagi i poprawa reakcji obronnych;
3. Zwiększenie możliwości lokomocyjnych;
4. Zwiększenie poczucia własnej wartości;
5. Relaksacja i osłabienie reakcji nerwicowych;
6. Zapewnienie kontaktu ze zwierzęciem i przyrodą.

,,DELFINOTERAPIA"

Delfinoterapia - wykorzystanie delfinów przy leczeniu chorób psychicznych i fizycznych u dzieci.

Delfinoterapia polega na wspólnych zabawach dzieci z delfinami, podczas których wykonywane są określone ćwiczenia ruchowe.

Z racji dużego zainteresowania delfinów człowiekiem, w trakcie zabaw delfiny znajdują chorobowo zmienione miejsca w organizmie dziecka i wysyłają wiązki ultradźwięków. Przenikają one przez ludzkie tkanki regenerując zniszczone lub chorobowo zmienione okolice.

W latach 70. XX wieku naukowcy i neuropsychiatrzy z Uniwersytetu w Miami rozpoczęli badania nad wykorzystaniem kontaktów z delfinami w leczeniu chorób o podłożu neurologicznym. Dzięki prowadzonym badaniom udało się pomóc 15 tysiącom dzieci, zwłaszcza cierpiącym na autyzm.

Obecnie na świecie istnieje kilka ośrodków specjalizujących się w delfinoterapii. Powstał projekt budowy delfinarium w Polsce.

Zalecenia dotyczące wspomagania leczenia oraz rehabilitacji obejmują kilkadziesiąt chorób najczęściej o podłożu neurologicznym, psychicznym i onkologicznym.

Delfinoterapia - badania nad wykorzystywaniem delfinów do terapii dzieci cierpiących na choroby psychiczne i fizyczne, rozpoczęli w latach 70-tych amerykańscy naukowcy i neuropsychiatrzy z Uniwersytetu w Miami. Metoda ta polega na zabawach dzieci z delfinami, w czasie, których mali pacjenci wykonują określone ćwiczenia ruchowe. W czasie tych zabaw wiązki ultradźwięków emitowane przez delfiny przenikają przez ludzkie tkanki powodując drobne korzystne zmiany w zniszczonych komórkach. Delfiny ciekawi u człowieka wszystko, co odbiega od normy np. protezy czy też nowotwory i tam właśnie wysyłają swoje ultradźwięki regenerując zniszczone komórki. Podczas zabawy z delfinami zwiększa się też u człowieka wydzielanie endorfin, czyli naturalnych substancji produkowanych przez przysadkę mózgową. Endorfiny zmniejszają odczucie bólu, głodu, ułatwiając oddychanie, wpływają na termoregulację oraz wydzielanie się różnych hormonów. Efekt terapii okazał się rewelacyjny, udało się pomóc ponad 15 tys. dzieci, zwłaszcza cierpiącym na autyzm. Maluchy, które nie potrafiły wypowiedzieć ani jednego słowa teraz, rozmawiają czytają i reagują na otoczenie. Aby terapia odniosła sukces mały pacjent musi trafić do ośrodka w wieku 4-6 lat. Na świecie działają tylko trzy takie centra m.in. na Ukrainie i USA. Czas oczekiwania na przyjęcie do tych placówek wynosi ponad rok.

Delfinoterapia obecnie jest zalecana przez lekarzy jako doskonałe leczenie
wspomagające. W delfinariach rehabilitowane są osoby cierpiące na 80 różnych chorób zwłaszcza psychicznych, neurologicznych oraz onkologicznych. Aby terapia przyniosła rezultat pacjent musi odbyć co najmniej 10 seansów z delfinem. Najbliższy taki ośrodek znajduje się w Kozaczej Buchcie na Ukrainie. W naszym kraju delfinoterapia jest uznaną prawnie metodą rehabilitowania ludzi.

Lista chorób leczonych w delfinariach:

- ataksja Fredricha
- autyzm
- bezwład
- białaczka
- brak ciała Modzelowatego
- choroba Parkinsona
- choroba zwyrodnieniowa mięśni
- depresja
- dysleksja
- dystrofia mięśniowa
- dystonia
- gruźlica skóry
- guz mózgu
- hipotonia
- kalectwo umysłowe i fizyczne
- kruchy chromosom X
- padaczka
- przerost komory serca
- porażenie trzykończynowe
- psychoza maniakalna
- przerost mózgu
- stwardnienie guzowate
- statyczne uszkodzenie mózgu
- uszkodzenie wzroku
- upośledzenie mowy
- uszkodzenie słuchu
- wrodzona łamliwość kości
- wodogłowia
- wady genetyczne
- wybiórcze zaburzenia mowy
- zapalenie mózgu
- zaburzenia czynności mózgu
- zaburzenia czucia
- zakażenie bakteriami Proteus
- zakażenie wirusem Polio
- zanik mięśni
- zespól Angelmana
- zespół Wolffa
- zespół Downa
- zespól Draska
- zespół Huberta
- zespół Kahuki
- zespół Lennoxa-Gasteuta
- zespól Noonnan
- zespół Pierre-Robina
- zespół Retta
- zespół Touretta
- zespół Leigha

Zasada działania źródła promieniowania «Delfin»

Do tej pory nie został poznany do końca mechanizm leczniczego oddziaływania delfina. Uczeni z całego świata nie stworzyli konsensusu, jakim właściwie sposobem zwierzę leczy człowieka, a liczne aspekty tego procesu w ogóle pozostają zagadką.
Ale do jednego wniosku można dojść z pewnością: podstawowe działanie delfina, podobnie jak i naszego źródła promieniowania «Delfin» - to harmonizacja wszystkich wewnętrznych systemów organizmu człowieka (w tym i jego bioenergetycznej struktury), która prowadzi do stymulacji obronnych sił i zmusza organizm od wewnątrz do walki z dolegliwościami.
«Delfin» jak by «dostosowuje się» do każdego konkretnego człowieka i okazuje lecznicze działanie w tym miejscu, w którym jest to koniecznie potrzebne; Jeśli wysokie ciśnienie - wpływa na przyczyny choroby - w rezultacie ciśnienie stopniowo wraca do normy» jeśli bezsenność - pomaga z nią walczyć, jeśli zmęczenie - podnosi tonus.
Jak szybko będzie następował efekt - tutaj wszystko zależy od wieku i stopnia zaawansowania dysfunkcji organizmu - może to być jeden dzień lub jeden tydzień - dla każdego indywidualnie.

,,FELINOTERAPIA"
Felinoterapia - jedna z metod zooterapii, polegająca na kontakcie osoby poddawanej terapii z kotem.

Felinoterapię wykorzystuje się w leczeniu osób starszych, niepełnosprawnych i niedołężnych, a także niepełnosprawnych fizycznie i psychicznie dzieci. Kontakt z kotami ma pozytywny wpływ na psychikę osób biorących udział w felinoterapii, wyraźnie poprawia ich nastrój, obniża poziom lęku, przełamuje bariery i zahamowania u osób przeżywających lęk przed zwierzętami lub uczulonymi na ich sierść.

Pierwszą fundacją, która prowadzi w Polsce regularną felinoterapię od 2004 roku jest Fundacja DOGTOR. Wiele artykułów, w tym opracowania naukowe o felinoterapii opublikowano w miesięczniku KOT.

Jaki powinien być idealny kot terapeuta?

• Musi mieć co najmniej rok. To daje mozliwość sprawdzenia czy zwierzę jest odpowiednio zsocjalizowane. Poza tym dopiero po ukończeniu roku układ odpornościowy kotka jest na tyle rozwinięty, że nie dopuści do zakażenia szpitalnymi zarazkami.

• Musi mieć aktualne szczepienia i świadectwo zdrowia.

• Jest przyzwyczajony do różnych sytuacji takich jak obecność psa, tłum, hałas. To daje pewność, że gdy podobna sytuacja zdarzy się w placówce odwiedzanej, kot nie wystraszy się, nie wyskoczy nagle i nie podrapie osoby, która trzyma go aktualnie na rękach. • Nie boi się podrózy samochodem i innymi środkami lokomocji.

• Pozwala brać się na ręce i pieścić osobom obcym.

W wielu krajach zachodnich koty w terapii używane są już od dawna. Wykorzystywane są głównie w domach opieki i domach seniorów jako zwierzęta potrafiące szybko nawiązywać niepowtarzalne więzi z mieszkańcami tych placówek. W Polsce terapia z udziałem kotów nie ma jeszcze nawet swojej nazwy. Żargonowo można by ją nazwać „kototerapią” lecz nazwą bardziej odpowiednią jest felinoterapia. Inicjatywę przeniesienia do Polski programów wizyt kotów w placówkach opieki społecznej oraz pracy z niepełnosprawnymi przy udziale kotów, podjęła Fundacja „Mruczący Terapeuta” z Olsztyna. W planach działania fundacji jest promocja i prowadzenie działalności felinoterapeutycznej. Obecnie trwa nabór wolontariuszy ze spełniającymi szereg warunków kotami. Ale idealny kot to nie wszytko. Właściciel, który będzie zarazem wolontariszem powinien być osobą sympatyczną, otwartą, cierpliwą i gotową poświęcić swój czas na odwiedzanie pensjonariuszy w różnych ośrodkach oraz prace z dziećmi niepełnosprawnymi. Jeżeli właściciel i jego kot spełnią wszystkie postawione im warunki, zostaną zaproszeni na kurs. Zajęcia, na które będą przyprowadzane kotki i kocury będą miały na celu sprawdzenie stuprocentowej przydatności kota do terapii. Prowadzący postarają się stworzyć warunki i sytuacje mozliwie najbardziej podobne do tych panujących w miejscach, które zwierzęta będą odwiedzać - hałas, duża ilość osób, sprzęt medyczny i rehabilitacyjny. Właściciele będą uczestniczyć w pogadankach prowadzonych przez psychologów, na temat tego, jak rozmawiać z chorymi, jak prowadzić spotkania w ośrodkach i co daje kontakt ze zwierzęciem. Te koty, które wytrwają do końca kursu otrzymają Certyfikat Kota Terapeuty Fundacji „Mruczący Terapeuta”. Po tym czasie kot ponownie będzie sprawdzany pod kątem przydatności do terapii.Dopiero wtedy wolontariusz ze swoim ulubieńcem będą mogli po raz pierwszy uczestniczyć w zajęciach terapeutycznych. Uczestnicy terapii będą mogli do woli głaskać, prztulać, karmić zwierzęta. Zadaniem wolontariusza jest prowadzenie rozmowy np. o swoim ulubieńcu - o tym co je, jak lubi się bawić i wypoczywać. Bardzo często osoby odwiedzane przypominają sobie o własnych posiadanych kiedyś zwierzętach, co jest świetnym tematem do rozmowy. Wizyty w ośrodkach nie powinny odbywać się nie częściej niż raz w tygodniu a ich czas nie powinien przekraczać godziny. Jeżeli zwierzę zmęczy się szybciej niż zwykle to czas trzeba maksymalnie skrócić by nie narazić go na stres i nie zniechęcić na przyszłość. Koty pracować też będą z dziećmi niepełnosprawnymi w specjalnie do tego celu utworzonym Gabinecie Felinoterapii w oparciu o indywidualne programy terapeutyczne.

Co daje felinoterapia?
Prowadzone od lat 70. badania wykazują, że nawet krotkie spotkania ze zwierzętami mają pozytywny wpływ na psychikę osób biorących w nich udział. Poprawiają nastrój, urozmaicają życie, zmniejszają poczucie samotności. Wydarzenia towarzyszące odwiedzinom dają tematy do rozmów i dyskusji, co często pomaga nowym osobom nawiązać pierwsze znajomości. Oprócz korzyści psychologicznych felinoterapia ma tez wpływ na nasze zdrowie fizyczne. Kontakt z kotem obniża ciśnienie, poziom trójglicerydów i cholerestolu we krwi, przez co zmniejsza ryzyko chorób serca i układu krążenia. Poza tym głaskanie, przytulanie, podnoszenie, karmienie kota to najprzyjemniejsza gimnastyka jaką można sobie wymarzyć. Ćwiczenia wykonywane podczas tych czynności poprawiają ruchomość stawów, a co za tym idzie zmniejszają dolegliwości bólów związanych z reumatyzmem. Osoby biorące udział w zajęciach ze zwierzętami zwiększają swoją aktywność nie tylko w czasie zajęć ale i długo po nich. Na pewno wielu właścicieli kotów chciałby by ich ulubieniec mógł w przyszłości pomagać innym. Nic trudnego! Zapraszamy do Fundacji „Mruczący Terapeuta”!

Bottom of Form 1



Wyszukiwarka