Pedagogika specjalna 27, studia, II ROK, Pedagogika specjalna


Pedagogika Specjalna

  1. Kształtowanie się dyscypliny - pedagogika specjalna.

PS jest subdyscypliną pedagogiki ogólnej, zajmuje się nauczaniem, wychowaniem, i opieka nad dzieckiem niepełnosprawnym.

W 1861 roku Hans Hanselman (Zurich) wyodrębnił dziedzinę pod nazwą Pedagogika Lecznicza. Była ona bliższa medycynie niż pedagogice i zajmowała się osobami z zaburzeniami

  1. percepcji (niewidomi i niesłyszący)

  2. przetwarzania (niepełnosprawni intelektualnie i umysłowo)

  3. wytwarzania (zaburzenia mowy i dysfunkcja narządów ruchu).

Wcześniej:

STAROZYTNOŚĆ:

  1. Platon - uważał że należy zająć się osobami niepełnosprawnymi

  2. Plinusz Stary - uważał że należy uczyć mowy głuchych

  3. Diadimius Aleksandryjski - jako pierwszy próbował wynaleźć pismo dla niewidomych

ŚREDNIOWIECZE

  1. Chrześcijanie - byli bardzo miłosierni i dawali niepełnosprawnym pieniądze chociaż uważali ich za żebraków; pod koniec XV wieku zakładano dla nich przytułki

  2. Wiek XVII

OŚWIECENIE

  1. Diderot i Kartezjusz - usiłując nauczyć czytania i pisania niewidomych doszli do wniosku że są oni wyuczalni

  2. Kartezjusz - stworzył prototyp „białej laski”

  3. Walenty Hanay - założył pierwszą szkolę specjalną (1784 rok Paryż) dla niewidomych gdzie na bazie przedmiotów ogólnokształcących uczono konkretnych zawodów by byli oni samowystarczalni

  4. Wzorem Hanaya zaczęły powstawać następne placówki dla innych niepełnosprawnych

POLSKA

  1. 1817 - powstaje Instytut Głuchoniemych i Ociemniałych w Warszawie

  2. 1861 - pierwszy zakład dla upośledzonych umysłowo w Studzieńcu

  3. 1912 - Maria Grzegorzewska („matka polskiej PS”) założyła w Warszawie pierwszą na świecie wyższą uczelnię kształcącą niepełnosprawnych do pracy (Akademia Specjalna).

  1. Działy pedagogiki specjalnej - przykładowe klasyfikacje subdyscyplin.

Według Marii Grzegorzewskiej:

    1. oligofrenopedagogika - pedagogika osób upośledzonych umysłowo

    2. surdopedagogika - pedagogika osób z dysfunkcją narządu słuchu

    3. tyflopedagogika - pedagogika osób z dysfunkcja narządu wzroku

    4. pedagogika lecznicza - inaczej pedagogika trapeutyczna, zajmująca się osobami przewlekle chorymi i z dysfunkcją narządu ruchu

    5. pedagogika resocjalizacyjna - zajmująca się osobami nieprzystosowanymi społecznie

Według Janiny Daraszewskiej:

  1. rewalidacja - osoby z upośledzeniem umysłowym

  2. rehabilitacja - osoby z dysfunkcją narządu ruchu i z chorobami przewlekłymi

  3. resocjalizacja - osoby nieprzystosowane społecznie

Współczesna klasyfikacja według Władysława Dykcika:

  1. pedagogika rewalidacyjna - osoby niepełnosprawne intelektualnie, z niepełnosprawnością sensoryczną (wzrok, słuch) i z niepełnosprawnością sprzężoną (wzrokowo słuchowa)

  2. pedagogika terapeutyczna - osoby przewlekle chore z dysfunkcją narządów ruchu, z odmiennością somatyczną (interseksualizm, bulimia, anoreksja), z autyzmem, zespołami psychozo podobnymi (zespół Aspergera, schizofrenia dziecięca i wieku podeszłego)

  3. pedagogika korekcyjna - osoby z dysfunkcjami parcjalnymi (fragmentaryczny deficyt w rozwoju)

  4. pedagogika resocjalizacyjna - osoby aspołeczne, antyspołeczne, jednostki przestępcze i dewiacyjne z nieprzystosowaniem społecznym

  5. pedagogika wybitnych uzdolnień - osoby ogólnymi i wybiórczymi uzdolnieniami.

  1. Interdyscyplinarność pedagogiki specjalnej - przykłady.

  1. Pojęcia: uszkodzenie, niepełnosprawność, upośledzenie.

DEFINICJA OSOBY NIEPEŁNOSPRAWNEJ

Jednostka, która w wyniku uszkodzenia organizmu nie jest w stanie wypełniać ról społecznych, przepisywanych jej ze względu na wiek i płeć oraz przynależność środowiskową, społeczną kulturalną i narodową. W ujęciu prawnym niepełnosprawny to osoba, która nie potrafi odróżnić dobra od zła.

Niepełnosprawność:

    1. pierwotna - wywołana jest przez chorobę lub uraz, w wyniku którego dochodzi do uszkodzenia ustroju, co ogranicza lub zakłóca sprawność lub aktywność życiową człowieka

    2. wtórna - kiedy przy występującej niesprawności pierwotnej z powodu istniejących w otoczeniu różnego rodzaju barier pogarsza się sytuacja bio psycho społeczna jednostki.

USZKODZENIE

Zaburzenie struktury anatomicznej i czynności fizjologicznych narządów organizmu.

Może być:

  1. okresowe lub trwałe

  2. całkowite lub częściowe

  3. ustabilizowane

  4. progresywne lub regresywne

Ze względu na czas wystąpienia może być:

  1. wrodzone, dziedziczne

  2. nabyte w okresie płodowym

  3. okołoporodowe (perinatalne) lub nabyte (postnatalne)

UPOŚLEDZENIE

Niekorzystna sytuacja, która wynika z uszkodzenie lub niesprawności osoby znacznie ograniczając jej interakcje z otoczeniem.

  1. Proces rewalidacji - podstawowe zasady i wyznaczniki.

  1. Stadialność procesu przystosowania do niepełnosprawności.

Według L. Kowalewskiego

    1. Stadium doznania niepełnosprawności