KO T2, PP i K


Poznań, dnia 02.01.2014r.

ZATWIERDZAM

dowódca 3 kompani szkolnej OSP

p.o. por. Maria OGRODOWCZYK

PLAN - KONSPEKT

do przeprowadzenia zajęć z kształcenia obywatelskiego

z 1 i 2 plutonem 3 kompanii szkolnej OSP w dniu 15.01.2014 r.

I. TEMAT : Historia i tradycje jednostki wojskowej, patron i nazwa wyróżniająca.

  1. CELE ZAJĘĆ:

  1. FORMA: zajęcia teoretyczne.

  1. CZAS: 2 x 45 minut.

  1. MIEJSCE: sala wykładowa.

  1. ZAGADNIENIA:

  1. Historia i tradycje związane z powstaniem jednostki.

  2. Patron jednostki.

  3. Barwy i oznaki rozpoznawcze.

  4. Znaczenie nazwy wyróżniającej.

  1. WSKAZÓWKI ORGANIZACYJNO - METODYCZNE:

  1. LITERATURA:

  1. ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWO - TECHNICZNE:

  1. ORGANIZACJA ZAJĘĆ:

  1. WARUNKI BEZPIECZEŃSTWA:

Kategorycznie zabraniam:

  1. INNE:

Nie dotyczy.

  1. WPROWADZENIE W SYTUACJĘ TAKTYCZNĄ:

Nie dotyczy.

  1. PRZEBIEG ZAJĘĆ:

CZĘŚĆ WSTĘPNA (5 minut)

CZĘŚĆ GŁÓWNA: (80 minut)

ZAGADNIENIE 1- Historia i tradycje związane z powstaniem jednostki ( 30 min)

Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych w Poznaniu, utworzone 1 października 2002 roku, wiąże swój rodowód z okrytymi chwałą centrami, ośrodkami i kursami funkcjonującymi samodzielnie lub w strukturze organizacyjnej następujących jednostek szkolnictwa wojskowego broni pancernej i służb logistyki oraz Żandarmerii Wojskowej:

Broń pancerna:

Kurs Instrukcyjny- Łódź 1919-1921.

Szkoła Podchorążych Wojsk Samochodowych- Warszawa 1920-1923.

Centrum Instrukcyjne Czołgów- Warszawa 1921-1923.

Centralna Szkoła Czołgów- Warszawa, Żurawica 1923-1927.

Obóz Szkolny Wojsk Samochodowych- Warszawa 1923-1927.

Szkoła Czołgów i Samochodów- Warszawa 1927-1930.

Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych- Warszawa, Modlin 1930-1939.

Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej- Francja, Anglia 1940-1943.

Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej i Motorowej- Anglia 1940.

Centrum Wyszkolenia Pancernego i technicznego- Anglia 1943-1946.

Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej- Związek Radziecki 1941-1942.

Centrum Wyszkolenia Motorowego i Broni Pancernej- Palestyna, Irak 1943-1944.

Centrum Wyszkolenia Wojsk Pancernych -Włochy 1944-1946.

Szkoła Specjalistów Czołgowych- ZSRR 1943.

Oficerska Szkoła Broni Pancernej- Poznań 1948-1951.

Oficerska Szkoła Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych- Poznań 1951-1957.

Oficerska Szkoła Wojsk Pancernych- Poznań 1957-1967.

Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Pancernych- Poznań 1967-1933.

Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych- Poznań 1933-1994.

Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych i Logistyki

w Wyższej Szkole Oficerskiej im. Stefana Czarnieckiego- Poznań 1994-2002.

Służby logistyki:

Kursy Instrukcyjne 1914-1916.

Centa Szkoleniowe- Warszawa, Kraków, Poznań 1920-1921.

Szkoła Administracji- Łobzów 1925-1927.

Centrum Wyszkolenia Kwatermistrzowskiego- Warszawa, Poznań 1949-1956.

Ośrodek Szkolenia Służb Kwatermistrzowskich- poznań 1957-1968.

Centrum Szkolenia Służb Kwatermistrzowskich- Poznań 1968-1971.

Wyższa Szkoła Oficerska Służb Kwatermistrzowskich- poznań 1971-1994.

Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych i Logistyki

w Wyższej Szkole Oficerskiej im. Stefana Czarnieckiego-Poznań 1994-2002.

Żandarmeria Wojskowa:

Centralna Szkoła Żandarmerii- Grudziądz, Warszawa 1918-1930.

Centrum Wyszkolenia Żandarmerii- Grudziądz 1930-1939.

Ośrodek Szkolenia Żandarmerii- Mińsk Mazowiecki 1990-1995.

Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych i Logistyki w Wyższej Szkole Oficerskiej im. Stefana Czarnieckiego- Poznań 1995-2002.

Podstawowym zadaniem Centrum jest kształcenie i wychowanie elewów Podoficerskiej Szkoły Zawodowej- kandydatów na żołnierzy zawodowych, elewów Szkoły Młodszych Specjalistów- żołnierzy zasadniczej służby wojskowej i żołnierzy, w tym podchorążych rezerwy na potrzeby wojsk pancernych, zmechanizowanych, rozpoznania ogólno wojskowego, logistyki oraz Żandarmerii Wojskowej, przygotowanie specjalistyczne podchorążych Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Lądowych.

Centrum jest więc jednostką szkolnictwa wojskowego, która ma uzasadnione prawo do dziedziczenia i kultywowania tradycji centrów i ośrodków szkolenia broni pancernej, służb logistyki oraz żandarmerii Wojskowej od początków II Rzeczypospolitej.

Szkolenie specjalistów broni pancernej zapoczątkowane zostało 16 sierpnia 1919 roku w Łodzi, gdzie zorganizowano kurs instrukcyjny dla oficerów i podoficerów, którzy po trzymiesięcznym przeszkoleniu byli kierowani do pododdziałów pancernych. Wykorzystując doświadczenia z organizowanych doraźnie kursów przeszkalających, powstało w Łodzi w czerwcu 1920 Centrum Wyszkolenia Oficerów Czołgów. W dwa miesiące później 11.08.1921 r. w Warszawie utworzono Centrum Instrukcyjne Czołgów, w którym przygotowywano podoficerów, techników i majstrów z przeznaczeniem ich do warsztatów naprawczych i plutonów remontowych. Centrum łódzkie przeorganizowano w Centralną Szkołę Czołgów i przeniesiono 16.02.1923 roku- dołączając kadrę ośrodka warszawskiego- do Żurawicy koło Przemyśla. W szkole, oprócz sześciomiesięcznych kursów oficerskich organizowane były przeszkolenia podoficerskie.

Oficerów i podoficerów dla dywizjonów i samodzielnych szwadronów samochodów pancernych przygotowywano w zorganizowanej w październiku 1920 roku w Warszawie Szkole Podchorążych Wojsk Samochodowych, którą trzy lata później przekształcono w Obóz Szkolny Wojsk Samochodowych. W styczniu 1927 roku nastąpiło połączenie Obozu Szkolnego Wojsk Samochodowych z Centralną Szkoła Czołgów w Szkołę Czołgów i Samochodów w Warszawie, która z kolei, w 1930 roku przeformowano w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych przeniesione do Modlina w 1935 roku. Centrum szkoliło kadry oficerskie i podoficerskie dla pododdziałów czołgów i samochodów pancernych. Do czerwca 1937 roku w Centrum funkcjonowała szkoła podoficerska dla małoletnich. Prowadzono też kursy techników- majstrów pododdziałów remontowych i podoficerów zawodowych przed mianowaniem na stopień sierżanta.

Po zakończeniu kampanii wrześniowej, we Francji w lutym 1940 roku, powstało Centrum Wyszkolenia Broni pancernej przygotowujące kadry oficerskie i podoficerskie dla odbudowującego się tam Wojska polskiego. Po klęsce Francji centrum ewakuowano na teren Wielkiej Brytanii. W 1943 roku powstało Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej i Motorowej, a od sierpnia 1943 roku Centrum Wyszkolenia Pancernego i Technicznego, które szkoliło specjalistów broni pancernej na potrzeby 1 Dywizji Pancernej. Osiągnięciem Centrum było przeszkolenie 1470 oficerów i podchorążych oraz 11114 podoficerów i szeregowych.

Historię szkolnictwa pancernego w Armii Polskiej w ZSRR zapoczątkowało utworzenie Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej, w ramach którego prowadzono kursy aplikacyjne dla oficerów i kursy dla podoficerów. Po wycofaniu oddziałów polskich na Środkowy Wschód/ Irak, Palestyna/ w ramach 2 korpusu w lipcu 1942 roku, sformowano Ośrodek Wyszkolenia Motorowego i Broni Pancernej, w którym oprócz kursów oficerskich prowadzono kursy podoficerskie radio-operatorów i techniczno- warsztatowe. W grudniu 1944 roku we Włoszech ośrodek został zreorganizowany i na jego bazie utworzono Centrum Wyszkolenia Wojsk Pancernych funkcjonujące do 1946 roku. W sumie polskie ośrodki szkolne w ZSRR, na Środkowym Wschodzie i we Włoszech przygotowały dla oddziałów pancernych 265 oficerów, 452 podchorążych i około 36 tysięcy podoficerów i szeregowych, głównie mechaników- kierowców, operatorów i specjalistów warsztatów naprawczych.

Zalążkiem szkolnictwa pancernego w obozie sieleckim był oficerski kurs specjalistów czołgowych i Szkoła Specjalistów Czołgowych. Absolwenci, którzy ukończyli ją z dobrymi wynikami otrzymywali stopnie oficerskie, a pozostali stopnie podoficerskie.

Rozwój jednostek pancernych i zmotoryzowanych wymagał nowych kadr. W tym celu Naczelny Dowódca Wojska Polskiego w dniu 19.10.1944 roku wydał rozkaz nr 56 o organizacji szkół oficerskich. Na jego podstawie w Chełmie Lubelskim sformowano Oficerską Szkołę Czołgów, przeniesioną z Modlina w 1945 roku, by ostatecznie, wiosną 1947 roku szkołę przenieść do Poznania gdzie po połączeniu z Oficerską Szkołą Samochodową powstała Oficerska Szkoła Broni pancernej i Wojsk Samochodowych. W szkole funkcjonowały dwa bataliony podchorążych- pancerny i samochodowy oraz szkolna kompania młodszych specjalistów, która przygotowywała mechaników- kierowców, radiooperatorów i mechaników remontu silnika.

W latach 1948-1967 poznańska szkoła przechodziła szereg zmian organizacyjnych. W tym okresie, jednocześnie z podchorążymi szkolono żołnierzy zasadniczej służby wojskowej w Szkole Młodszych Specjalistów, w miejsce której w 1966 roku powstała zasadnicza Szkoła Zawodowa dla żołnierzy długoterminowej służby wojskowej w specjalnościach: mechanik czołgowo- ciągnikowy, ślusarz, tokarz i spawacz.

Z dniem 1 października 1967 roku szkoła otrzymała status uczelni wyższej. W systemie studiów czteroletnich kształcono dowódców- inżynierów wojsk pancernych, a także kadetów w ramach Technicznej Szkoły Chorążych Wojsk Pancernych do 1980 roku i Szkoły Chorążych Wojsk Pancernych od 1983 roku. Ponadto w Podoficerskiej Szkole Zawodowej Wojsk Pancernych szkolono elewów, którzy w sześciomiesięcznych cyklach szkoleniowych przygotowywani byli do objęcia stanowisk mechaników regulujących, dowódców drużyn remontowych oraz pomocników dowódców plutonów szkolnych.

W ramach restrukturyzacji Sił Zbrojnych i szkolnictwa wojskowego podjęto decyzję o zniesieniu Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego z dniem 1 października 1993 roku, kiedy wraz likwidowaną Wyższą Szkołą Oficerska Służb Kwatermistrzowskich im. Mariana Buczka stanowiła bazę tworzonej Wyższej Szkoły Oficerskiej im. Stefana Czarnieckiego. Centrum przygotowywało kadry w ramach:

Początki szkolnictwa wojskowego, przygotowującego personel dla służb kwatermistrzowskich sięgają okresu I wojny światowej i związane są z Legionami Polskimi, w których w latach 1914 - 1916 organizowano kursy instrukcyjne trwające od kilku dni do trzech miesięcy. Ich uczestników- oficerów, chorążych, podoficerów i szeregowych zapoznawano z zasadami prowadzenia gospodarki w kampaniach i pułkach.

Początkowo w odrodzonej Rzeczypospolitej Polskiej podstawowym źródłem dopływu kadr do kwatermistrzostwa były kursy organizowane doraźnie przez szefów intendentur. W połowie 1920 roku powołano trzy centa szkoleniowe: w Warszawie, Krakowie i Poznaniu, gdzie szkolono słuchaczy na kursach podoficerskich. W 1925 roku utworzono Szkołę Administracji w Łobzowie pod Krakowem, w składzie której funkcjonowały: Oficerska Szkoła Administracji Funkcyjnej dla Podoficerów oraz Szkoła podoficerów Zawodowych Służby Intendentury. Szkoła przygotowywała do pracy w grupach: żywnościowej, rachunkowej, kwaterunkowej i kancelaryjnej. W 1926 roku wstrzymano nabór kandydatów, a rok później szkołę rozwiązano. Szkolenie średnich kadr służb kwatermistrzowskich w Wojsku Polskim podjęto po zakończeniu II wojny światowej w 1949 roku. Utworzono wtedy Centrum Wyszkolenia Kwatermistrzowskiego, które w latach 1949-1956 oprócz szkolenia podchorążych, oficerów zawodowych i rezerwy prowadziło szkolenie podoficerów Kwatermistrzowskich i zaprzestano szkolenia podchorążych skupiając główny wysiłek na szkoleniu kursowym oficerów oraz podoficerów na dziesięciomiesięcznych kursach w Szkole Podoficerów Kwatermistrzostwa, a także szeregowych na potrzeby pododdziałów zaopatrzenia.

29 września 1971 roku ukazało się rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie utworzenia Wyższej Szkoły Oficerskiej Służb Kwatermistrzowskich im. Mariana Buczka, której głównym zadaniem było przygotowanie kadr kwatermistrzowskich z wyższym wykształceniem zawodowym. W uczelni szkolono także kadetów w Szkole Chorążych Służb Kwatermistrzowskich i podoficerów, którzy w sześciomiesięcznych cyklach szkoleniowych przygotowywani byli do objęcia stanowisk w pododdziałach zaopatrzenia. Uczelnia funkcjonowała w tej postaci do 1994 roku, kiedy na jej bazie utworzono Wyższą Szkołę Oficerską im. Stefana Czarnieckiego.

Wyższa Szkoła Oficerska im. Stefana Czarnieckiego funkcjonowała do 30 września 2002 r. kiedy zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2001 roku w sprawie zniesienia niektórych wyższych szkół oficerskich oraz utworzenia Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk lądowych we Wrocławiu została rozformowana.

W ramach Uczelni funkcjonowało Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych i Logistyki, które prowadziło szkolenie kadetów w Szkole Chorążych oraz elewów w Szkole podoficerskiej i Szkole Młodszych Specjalistów w specjalnościach: wojska pancerne i zmechanizowane, pododdziały specjalne, służby logistyki oraz Żandarmerii Wojskowej.

Szkolenie kadr na potrzeby Żandarmerii zapoczątkował zorganizowany w Warszawie w 1917 roku Wyższy Kurs Żandarmerii, na który zostali skierowani wszyscy starsi podoficerowie żandarmerii przewidziani w przyszłości do objęcia stanowisk oficerskich.

Szkolenie ochotników napływających do pododdziałów Żandarmerii Polowej w latach 1918-1921 prowadzono w zakładach /na szczeblu oddziału/ szkołach i kursach trwających od 4 do 8 tygodni, natomiast do Żandarmerii Wojskowej odbywało się w Oddziałach Szkolnych Dywizjonów.

Szkolenie kadr żandarmerii prowadziła także Centralna Szkoła Żandarmerii przekształcona w 1930 roku w Centrum Wyszkolenia Żandarmerii z siedzibą w Grudziądzu. Centrum prowadziło szkolenie żołnierzy wcielonych do żandarmerii z poboru i kandydatów na podoficerów oraz kursy oficerów młodszych, którzy przychodzili do żandarmerii z innych służb i kursy dla oficerów rezerwy. Prowadzono także szkolenie podoficerów przed mianowaniem na stopień chorążego oraz przed wyznaczeniem na stanowisko dowódcy posterunku. W szkole odbywały się także kursy wojskowe dla oficerów Policji Państwowej, którzy nie posiadali stopni wojskowych.

W okresie II wojny światowej w polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie występowały pododdziały Żandarmerii Wojskowej, które prowadziły szkolenie żołnierzy w pododdziałach szkolnych w oparciu o instrukcje francuskie lub brytyjskie. Prowadzono również szkolenie kadry w latach 1944-1948 w dwóch ośrodkach szkolenia oficerów żandarmerii na terenie Włoch.

Po odtworzeniu w wojsku polskim Żandarmerii Wojskowej, 18 kwietnia 1990 roku, rozpoczęto szkolenie kadr na różnego typu kursach doskonalących. Prowadzono również szkolenie kadetów w Szkole Chorążych oraz żołnierzy zasadniczej służby wojskowej w ramach Szkoły Podoficerskiej Służby Zasadniczej i Szkoły Młodszych Specjalistów ŻW w Ośrodku Szkolenia Żandarmerii w Mińsku Mazowieckim. Ośrodek, zgodnie z zarządzeniem Szefa Sztabu Generalnego WP nr 058/OR z 29 sierpnia 1994 r. w sprawie reorganizacji wojskowego szkolnictwa zawodowego i zarządzaniem nr PF- 1 z 6 lutego 1995 Komendanta Głównego Żandarmerii został w 1995 przeniesiony do Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych i logistyki w Wyższej Szkole Oficerskiej im. Stefana Czarnieckiego, które przestało funkcjonować wraz z rozformowaniem szkoły z dniem 30 września 2002 roku.

ZAGADNIENIE 2- Patron jednostki ( 20 min)

Stefan Czarniecki herbu Łodzia urodził się w roku 1599 w średnio zamożnej rodzinie szlacheckiej, osiadłej w Czarncy. Pierwsze lata służby wojskowej Stefana Czarnieckiego są trudne do uchwycenia. Prawdopodobnie walczył pod Chocimiem w 1621 roku w chorągwiach „lisowczyków”. Należy przypuszczać, iż po wiktorii chocimskiej zaciągnął się do wojsk komputowych hetmana polnego Stanisława Koniecpolskiego, ucząc się od niego organizacji wali poprzez wciąganie nieprzyjaciela w zasadzki. Dla Czarnieckiego była to dobra szkoła wojny, doświadczenia w niej zdobyte wykorzystał potem w latach „potopu”.

Z Ukrainy losy wojenne i potrzeby rzuciły Czarnieckiego na północne rubieże ojczystego kraju. Jak pisze Jan Chryzostom Pasek cyt. „...u rodzonego swego chorągiew nosił...”, chorągiew Pawła Czarnieckiego do jesieni 1620 roku toczyła ze zmiennym szczęściem walki ze szwedami. W 1633 roku Stefan Czarniecki awansował na stopień porucznika z chorągwi hetmana Marcina Kazanowskiego. Mógł więc samodzielnie wykazać się umiejętnościami dowodzenia oddziałem lekkiej jazdy. Poz zakończonej wojnie moskiewskiej Stefan Czarniecki służył w husarskiej chorągwi Władysława Myszkowskiego. Chorągwie husarskie uchodziły za elitarne w wojsku i służba w nich była wyróżnieniem nawet dla zwykłego towarzysza. Przejście Czarnieckiego do chorągwi husarskiej świadczyło już o pewnej jego zamożności, a zachowanie rangi porucznika- o docenieniu jego umiejętności.

Na początku 1637 roku zawarł związek małżeński z Zofią Kobierzycką. Szczęśliwe rozwiązanie spraw rodzinnych i majątkowych zbiegło się ze zmianą w służbie wojskowej: Czarniecki przeszedł do chorągwi husarskiej Stanisława Lubomirskiego- wojewody ruskiego.

Od końca lat trzydziestych XVII wieku życie i działalność Stefana Czarnieckiego na długie lata związały się z Ukrainą. Prowadził tutaj walki z Tatarami, m.in. Ochmatowem, Kozakami pod wodzą Chmielnickiego (Żółte Wody, Beresteczko, Biała Cerkiew). Kampania 1654 roku, tak nie udana dla polski, Czarnieckiemu przyniosła znaczącą nagrodę. Jego siedmioletni trud o odzyskanie Ukrainy Zadnieprzańskiej został wreszcie dostrzeżony. Oceniając bardzo wysoko działalność wojskową Czarnieckiego, 14 maja 1655 roku król nadał mu kasztelanię kijowską.

W lipcu 1655 roku wojska szwedzkie pod dowództwem króla Karola Gustawa wznowiły działania wojenne Rzeczypospolitej. Czarniecki jako jeden z nielicznych dowódców polskich przeciwstawił się wojskom szwedzkim cyt. „na różnych miejscach gromił Szwedów i polskich ludzi, którzy byli przy Szwedach”(wg. W. Kochowskiego). Działania prowadzone przez Czarnieckiego nie przyniosły mu wymarzonej buławy hetmańskiej, którą w 1657 roku otrzymał Jerzy Lubomirski. Czarniecki rozżalony wypowiedział wtedy słowa, które przeszły do historii: „ Jam nie z soli, ani roli, ale z tego co mnie boli”. Dzięki bezkompromisowej walce z „potopem” Stefan Czarniecki stał się jednym z najbardziej znanych ludzi w Rzeczypospolitej. Na ciągłych utarczkach z wojskami rosyjskimi, Kozakami i Tatarami schodziły następne lata. Z końcem stycznia 1665 roku otrzymał wiadomość z Warszawy o nadaniu mu buławy hetmana polnego.

Stan jego zdrowia, ze względu na odniesione rany, znacznie się pogorszył. Zmarł 16 lutego 1665 roku w Sokołówce. Pochowany został w kruchcie kościoła w Czarncy, ufundowanego przez niego po powrocie z Danii.

Niezamożny Szlachcic i były lisowczyk, Stefan Czarniecki zrobił zaiste niezwykłą karierę wojskową, polityczną i finansową, przechodząc na dodatek do polskiej legendy i hymnu.

Postać Czarnieckiego zawsze kojarzyła się z cechami najlepszymi i najwznioślejszymi- umiłowania Ojczyzny, szacunku i służby dla niej. Te pozytywne cechy obywatelskie Stefana Czarnieckiego, połączone z jego zdolnościami wojskowymi, szczególnie w zakresie planowania i realizacji szybkich oraz zdecydowanych manewrów wojskami leżą u podstaw wybrania jego przez kadrę Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych w Poznaniu za swojego patrona.

ZAGADNIENIE 3- Barwy i oznaki wyróżniające ( 20 min)

Zgodnie z Decyzją nr 297/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 4 listopada 2003 roku w sprawie wprowadzenia odznaki pamiątkowej, oznaki rozpoznawczej i proporczyka na beret Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych im. Hetmana Polnego Koronnego Stefana Czarnieckiego w poznaniu 1 października 2004 roku wprowadzono do powszechnego użytku przez żołnierzy centrum: odznakę pamiątkową, rozpoznawczą i proporczyk.

0x01 graphic

ZAGADNIENIE 4- Znaczenie nazwy wyróżniającej ( 10 min)

Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych jest największym centrum doskonalenia zawodowego żołnierzy i pracowników wojska. Kształcimy kandydatów na żołnierzy zawodowych, szkolimy kadrę Wojska Polskiego. Pracownicy wojska mają możliwość podnoszenia kwalifikacji zawodowych w ramach kursów doskonalących. Nazwa jednostki - Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych wyróżnia tą jednostkę spośród innych jednostek i już sama nazwa przedstawia czym zajmuję się jednostka.

CZĘŚĆ KOŃCOWA (5 minut ):

Zakończenie zajęć:

0x08 graphic

OPRACOWAŁ

Dowódca 3 kompanii szkolnej

wz. por. Maria OGRODOWCZYK


Wyszukiwarka