Najczęściej stosowane są w boksie ciosy proste. Są one praktyczne, względnie proste w wykonaniu, szybkie i dokładne. Ciosy proste przeznaczone są, w zasadzie, do przeprowadzania ataku z dystansu, a w walce z bliska mogą być one zadawane i zgiętą ręką. Jednocześnie stosuje się je jako kontrciosy, w połączeniu z wszystkimi rodzajami obron, a także i po to, aby powstrzymywać ataki przeciwnika i utrzymywać dystans. Prostych ciosów uczy się na samym początku szkolenia, ponieważ nadają one bojowym działaniom początkującego boksera cechy pewnego zorganizowania i pomagają w wybitny sposób w opanowaniu techniki walki na dystans.

Cios prosty lewą w głowę
Najczęściej, w trakcie walki, stosuje się cios prosty lewą w głowę. Krótkość drogi lewej roki przy ciosie pozwala go zadawać szybko i dokładnie. Długim ciosem prostym posługują się bokserzy, szczególnie w walce na dystans, dla realizacji najrozmaitszych zamierzeń taktycznych: stosując go, można nawiązać walkę przed właściwym atakiem, utrzymywać dystans, powstrzymywać ataki przeciwnika, wypełniać pauzy w walce, zachowując w ten sposób inicjatywę w swoich rękach. Doświadczony bokser może zdezorganizować taktykę najbardziej rozsądnego przeciwnika, dokuczając mu licznymi, celnymi, powtarzającymi się wciąż, prostymi ciosami.

Długi cios prosty lewą w głowę jest stosunkowo bezpieczny dla zadającego go, ponieważ tułów boksera pozostaje w dostatecznej odległości od przeciwnika i nie jest bezpośrednio narażony na jego krótkie kontrciosy. Skręt tułowia w prawo chroni boksera, w pewnej mierze, od kontrciosów prawej ręki przeciwnika. Cios zadaje się z dystansu bezpośrednio z pozycji bokserskiej (rys. 7).

Ciężar ciała przed ciosem równomiernie rozkłada się na obie nogi, bąd� nieco przesuwa się na nogę prawa. Odbiciem się prawą nogą bokser posyła ciało w przód w kierunku przeciwnika. Lewa noga wykonuje posuwisty krok w przód. W ten sposób ciało posuwa się w przód, przy czym odbicie się prawą nogą nadaje ruchowi jeszcze więcej dynamiki.

Lewa ręka, skierowana przed zadaniem ciosu w stronę przeciwnika, szybko wysuwa się w przód, pięścią w cel. Szybkość wzrasta jeszcze dzięki skrętowi tułowia z lewej strony na prawo, zgranemu z równoczesnym ogólnym ruchem ku przodowi. W ostatnim momencie zadawania ciosu, ostrość jego zwiększa się przez kończący, gwałtowny ruch ręki zadającej cios. Pięść w momencie, kiedy dotyka ona celu, powinna być zwrócona paznokciami w półobrotu ku dołowi, przy czym przedramię znajduje się w układzie pośrednim między pronacją i supinacją. To położenie przedramienia ustala się dla początkowego okresu nauczania. Nie można go jednak uważać za niezmienne. Boks wysokiej klasy wymaga wszechstronnego opanowania różnych nawyków technicznych. Cios lewy prosty, zadawany bądź pięścią z palcami zwróconymi w dół, czy też w prawo, jest w równej mierze naturalny i dogodny dla mięśni i stawów przedramienia.

Lewa ręka dotyka celu w tym momencie, kiedy ciężar ciała przeniesiony został na lewą nogę, powstrzymującą dalszy ruch ciała ku przodowi. Taka pozycja ciała w końcowej fazie ciosu, przy równoczesnym oparciu się na przedniej części stopy, sprawia, że pozwala równocześnie utrzymać równowagę na wypadek chybienia. Przy zadawaniu pojedynczych, szybkich, atakujących ciosów z dystansu, możliwe są wypadki, kiedy pięść osiągnie cel wcześniej, niż noga wykraczająca znajdzie punkt oparcia.

Prawą nogę, po odepchnięciu się, w samym momencie zadaniu ciosu, nieco podciąga się do lewej, na odległość nieodzowną dla utrzymania równowagi. Dzięki temu osiąga się trwałą równowagę, zarówno w chwili zadawania ciosu jak i po jego zadaniu. Prawa ręka, w chwili zadawania ciosu, otwartą dłonią osłania podbródek, a opuszczonym łokciem tułów. Niezależnie od tego należy osłaniać podbródek lewym barkiem. Asekuracja (obrona) od kontrciosów powinna w sposób niejako organiczny być połączona z ciosem atakującym i zapewniać bezpieczeństwo cios ten zadającemu. Cios prosty lewą na tułów
Cios ten zadaję się z równoczesnym lekkim pochyleniem tułowia w przód � w prawo co zabezpiecza głowę od nieoczekiwanych kontrciosów przeciwnika. Cios prosty lewą w tułów może być zastosowany jako pierwszy cios ataku, jako cios markowany, mający spowodować odsłonięcie głowy przeciwnika dla ciosów własnych, wreszcie jako cios spotykający (stoping).

Atakując ciosem prostym lewą w tułów (rys. 8), bokser wykonuje posuwisty krok lewą nogą w przód, wzmacniając ruch odbiciem się prawa nogą. Pieść lewej ręki, zwrócona palcami w dół, w chwili pochylenia tułowia, szybko wysuwa się w przód, do celu. Głowa, dla ochrony, pochylona, podbródek przylega do lewego barku. Prawa ręka znajduje się przy głowie, uzupełniając krycie otwartą dłonią, równocześnie przygotowana jest do zadania ciosu.

W końcowej fazie ciosu (jak również przy wszystkich innych ciosach) rzeczą nieodzowną jest zachować równowagę. Lewa (oporowa) noga, obrócona piętą na zewnątrz (w lewo) powinna zatrzymać dalszy ruch ciała ku przodowi, na wypadek chybienia. Prawą nogę podciąga się przy zadawaniu ciosu do lewej na tyle, by utrzymać ciało w równowadze, którą koniecznie należy zachować przy każdym ruchu boksera. Jeśli bokser tego nic przestrzega, to przy chybieniu �cios pociągnie go" i równowaga zostanie stracona. Wspierając się silnie lewą nogą o podłogę, po ciosie, a także w wypadku chybienia, należy błyskawicznie rozluźnić mięśnie ręki zadającej cios, a także całego pasa barkowego, wykorzystując jako ,,przeciwwagę" prawą nogę, co będzie hamować" nabytą szybkość i utrzymywać ciało w równowadze.

Cios prosty prawą w głowę
Cios ten należy do rzędu najsilniejszych, ponieważ przy zadawaniu go wykorzystany jest znaczny skręt tułowia w połączeniu z odbiciem się prawą nogą (rys. 9). Prawa ręka, pozostająca przy lewostronnej pozycji bokserskiej nieco w tyle, znajduje się w dogodnym wyjściowym położeniu dla zadania silnego ciosu. Z drugiej strony jednak pięść prawej ręki, oddalona od celu, musi przebyć dość znaczną drogę, dzięki czemu przeciwnik często zdąży się przed nią obronić. Atakować tym ciosem tylko ze względu na jego szybkość - jest niecelowe. Aby cios skutecznie osiągał cel, wykonuje się uprzednio lewą ręką kilka markowanych ciosów, zmniejszających szczelność obrony przeciwnika i pomagających wybrać odpowiedni moment do ataku. Przy zadawaniu ciosu z krokiem w przód, ruch rozpoczyna się odpowiednim do uzyskania potrzebnego dystansu odbiciem się prawą nogą, posyłającym ciało ku przodowi, połączonym z równoczesnym skrętem tułowia z prawej strony na lewą.

Lewą nogą wykonuje się posuwisty krok ku przeciwnikowi, stawiając ją w takiej odległości, z której można zadać tenże cios bez kroku. Prawa ręka z pozycji wyjściowej (z dłonią przy podbródku i z opuszczonym przy prawym boku łokciem) gwałtownie wysuwa się pięścią w przód, wzdłuż linii prostej do celu (bez uprzedniego zamachu), nic spó�niając się za ruchem tułowia. Prawą nogę, po odbiciu, podciąga się na potrzebną odległość ku lewej, aby zachować równowagę, bąd� też zostawia się ją z tyłu. Kiedy ciężar ciała przeniesiony został na lewą nogę, mięśnie prawej nogi rozlu�niają się, sama zaś noga podciąga się ku lewej niejako samorzutnie, na konieczną odległość i obraca się na palcach z prawej strony na lewą. Jest to nieodzowne, dlatego, żeby prawa strona tułowia, nic powstrzymywana przez naprężone mięśnie, wyszła dalej ku przodowi, zapewniając tym samym ciosowi możliwie największą �dalekosiężność� Od kontrciosów chroni lewa ręka, osłaniając dłonią głowę; opuszczonym łokciem - tułów.

Zatrzymywać się w końcowej pozycji zadawania ciosu jest niebezpiecznie, ponieważ tułów pozostaje odkryty i przeciwnik może zadać kontrcios ,,z obrony" prawą ręką. Po zadania ciosu, a szczególnie po chybieniu, bokser stara się jak najszybciej powrócić do pozycji bąd� też, kiedy to jest możliwe, zadać następny cios lewą ręką, do zapoczątkowania którego może być wykorzystane odbicie się lewą nogą. W wypadku, kiedy można przeciwnikowi zadać serię ciosów, prawą nogę ustawia się na jednej linii z lewą lub nieco z tyłu, w zależności od dystansu, z którego byłoby dogodnie zadawać ciosy z obu rąk.

Cios prosty prawą w tułów
Cios prosty prawą w hitów stosuje się jako, cios atakujący, po wykonaniu przygotowawczej pracy przez rękę lewa, jako cios drugi po zadanym uprzednio prostym ciosie lewą w głowę, jako kontrcios bezpośredni, względnie � z obrony", lub też jako jeden z ciosów serii w czasie przeprowadzania ataku bąd� kontrataku. Przy ataku cios ten zadaje się jak i cios w głowę, lecz z nieco większym pochyleniem tułowia (rys. 10).

Energicznie prostując prawą nogę ciężar ciała przenosi się całkowicie na wysuniętą w przód i w lewo lewą nogę. Tułów, pochylając się w przód - w lewo i skręcając się z prawej strony na lewo, w momencie zadania ciosu znajduje się w położeniu półobrotu do przeciwnika. Pięść przy trafieniu w cel zwrócona jest palcami w lewo i w dół. Pochylenie tułowia ze skrętem z prawej strony na lewo i ruch pięści w przód odbywa się równocześnie. W momencie ciosu lewa noga jest półzgiętą w stawie kolanowym i opiera się o podłogę przedni; części stopy. Jest to nieodzowne, by nie stracić równowagi w wypadku chybienia, przy odejściu przeciwnika do tyłu. W odróżnieniu od ciosu prostego lewą w tułów, stosowanego zwykle w charakterze ciosu markowanego, prawy prosty v/ tułów należy do rzędu najsilniejszych. Po ciosie prawą w tułów (tak jak i przy ciosie w głowę), możliwe jest rozwinięcie ataku ciosem lewą, z odbiciem się lewą nogą.

Zasłona od kontrciosu powinna być specjalnie staranna, gdyż skręt tułowia w lewo odsłania części ciała, nic zabezpieczono od ciosu prawej ręki przeciwnika. Lewa ręka powinna zakrywać lewą stronę głowy dłonią, a tułów opuszczonym łokciem. Żeby się ochronić od kontrataku, bokser, który chybił, powinien przede wszystkim przyjąć pozycję obronną, frontem do przeciwnika.

---