ORGANY ŚCIGANIA KARNEGO

oraz

ORGANY WSPOMAGAJĄCE OCHRONĘ PRAWNĄ

stan prawny na dzień 04.06.2007 r.

ORGANY ŚCIGANIA KARNEGO: I. PROKURATURA			2
II. INSTYTUT PAMIĘCI NARODOWEJ Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu.			2
III. PROKURATORIA GENERALNA SKARBU PAŃSTWA			2
IV. RZĄDOWE ORGANY ŚCIGANIA KARNEGO			5
	a. Centralne Biuro Antykorupcyjne		5
		b. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji		11
			a) Policja	11
				b) Straż Graniczna	11
				c) Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencja Wywiadu	11
	c. Ministerstwo Obrony Narodowej		11
		a) Żandarmeria Wojskowa	11
				b) Służba Wywiadu Wojskowego i Służba Kontrwywiadu Wojskowego	12
		d. Organy administracji publicznej		19
			a) Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej	19
				b) Organy Kontroli skarbowej	19
				c) Urzędy i izby skarbowe	19
ORGANY WSPOMAGAJĄCE OCHRONĘ PRAWNĄ : I. URZĘDY WYODRĘBNIONE			20
	a. Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów		20
	b. Urząd Komunikacji Elektronicznej		20
II. INSPEKCJE WYODRĘBNIONE ORGANIZACYJNIE			20
III. SŁUŻBY SPECJALITYCZNE			21
	a. Służby funkcjonalno -organizacyjne		21
	b. Służby funkcjonalno - prewencyjne		22
IV. STRAŻE WYSPECJALIZOWANE			22
Bibliografia			24

ORGANY ŚCIGANIA KARNEGO:

1. PROKURATURA

Podstawą prawną dla działalności prokuratury jest ustawa z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze. Od roku 2004 została ona dwukrotnie zmieniona. Były to ustawy o zmianie ustawy o prokuraturze z dni: 14 lipca 2006 roku oraz 29 marca 2007 roku. Zmiany te nie są zbyt duże i nie wchodzą w zakres materiału przedstawionego przez prof. F. Prusaka.

2. INSTYTUT PAMIĘCI NARODOWEJ

Aktualnie obowiązującym aktem prawnym regulującym funkcjonowanie tej instytucji jest ustawa z dnia 18 grudnia 1998 roku o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu.

Po roku 2004, a więc po wydaniu aktualizowanego przeze mnie podręcznika pojawiły się dwie ustawy zmieniające treść powyższej ustawy. Pierwsza z dnia 4 marca 2005 r., a druga z dnia 14 lutego 2007 r. Obie są także niewielkie i w interesującej nas materii nie zmieniają niczego.

III. PROKURATORIA GENERALNA SKARBU PAŃSTWA

Rys historyczny:

Dekret Naczelnika Państwa Polskiej z dnia 7 lutego 1919 r. w przedmiocie utworzenia Prokuratorji Generalnej Rzeczypospolitej ustanawiał Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskie.

W okresie Polski Ludowej instytucja Prokuratorii Generalnej została zniesiona przez dekret z dnia 29 marca 1951 r. o organach zastępstwa prawnego.

W III RP znów powołano Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa - ustawą z dnia 8 lipca 2005 r. Działalność rozpoczęła 15 marca 2006. Natomiast istotnym może się wydawać to, iż została powołana dopiero w 2005 roku, gdy ogromna część majątku należącego do wielkich Państwowych przedsiębiorstw została już sprywatyzowana. Czy instytucja ta nie powinna zostać wskrzeszona dużo wcześniej?

Cel powołania PGSP:

Została ona powołana do życia jako państwowa jednostka organizacyjna, będąca w pełni niezależną w zakresie działań podejmowanych w ramach zastępstwa Skarbu Państwa oraz co do treści wydawanych opinii, celem zapewnienia ochrony prawnej praw i interesów Skarbu Państwa. Podlega ona pod ministra Skarbu Państwa.

Zadania PGSP:

1) wyłączne zastępstwo procesowe Skarbu Państwa przed Sądem Najwyższym;

2) zastępstwo procesowe Skarbu Państwa przed sądami powszechnymi, wojskowymi i polubownymi;

3) zastępstwo Rzeczypospolitej Polskiej przed sądami, trybunałami i innymi organami orzekającymi w stosunkach międzynarodowych (wykonują je wyłącznie radcowie Prokuratorii Generalnej),

4) wydawanie opinii prawnych (w sprawach dotyczących ważnych praw lub interesów Skarbu Państwa, na wniosek podmiotu reprezentującego Skarb Państwa.

5) inicjowanie i opiniowanie projektów aktów normatywnych dotyczących spraw z zakresu gospodarowania mieniem Skarbu Państwa.

Zastępstwo to staje się obowiązkowym, gdy wartość przedmiotu sprawy przewyższa kwotę 1 000 000 zł.

Przy wykonywaniu tych zadań Prokuratoria Generalna współdziała z organami władzy publicznej; państwowymi osobami prawnymi, a także z państwowymi jednostkami organizacyjnymi nie mającymi osobowości prawnej oraz organami jednostek samorządu terytorialnego i innymi podmiotami, którym powierzono wykonywanie zadań publicznych na podstawie ustaw lub porozumień.

Organizacja PGSP:

Pracami Prokuratorii Generalnej kieruje Prezes Prokuratorii Generalnej - powołany przez Prezesa Rady Ministrów, (który: reprezentuje Prokuratorię Generalną 2. kieruje Głównym Urzędem Prokuratorii Generalnej 3. jest przełożonym wszystkich radców i innych pracowników Prokuratorii Generalnej.) przy pomocy wiceprezesów Prokuratorii Generalnej (kierują działami jej pracy, wyznaczonymi przez Prezesa Prokuratorii Generalnej.) i dyrektorów oddziałów Prokuratorii Generalnej.

Prezes lub wiceprezes Prokuratorii Generalnej nie może przynależeć do partii politycznych ani pełnić funkcji publicznych. Nie mogą także prowadzić działalności zarobkowej, z wyjątkiem działalności naukowej, naukowo-dydaktycznej, dydaktycznej i publicystycznej.

W skład Prokuratorii Generalnej wchodzi Główny Urząd Prokuratorii Generalnej z siedzibą w mieście stołecznym Warszawie oraz mogą wchodzić oddziały Prokuratorii Generalnej.

W dniu 4 stycznia  2007 r. Prezes Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa zatwierdził regulamin organizacyjny Głównego Urzędu Prokuratorii Generalnej w m.st. Warszawie. Zgodnie z  § 5 Regulaminu w skład Głównego Urzędu wchodzą:

1) Biuro Prezesa Prokuratorii Generalnej;
2) Departament Zastępstwa Procesowego I-IV
3) Departament Opinii Prawnych I-IV
4) Departament Legislacyjny;
5) Departament Orzecznictwa;
6) Departament Studiów i Analiz;
7) Biuro Administracyjno-Gospodarcze;
8) Biuro Budżetu i Finansów;
9) Biuro Obsługi Kancelaryjnej. 

Oddziały Prokuratorii Generalnej w okręgach swojej właściwości miejscowej samodzielnie wykonują zadania i czynności Prokuratorii Generalnej. Oddziałem Prokuratorii Generalnej kieruje dyrektor oddziału, któremu funkcję tę powierza Prezes Prokuratorii Generalnej. Dyrektor oddziału jest przełożonym radców i innych pracowników tego oddziału. Funkcję dyrektora oddziału Prokuratorii Generalnej powierza się radcy Prokuratorii Generalnej.

Radcowie Prokuratorii Generalnej i starsi radcowie Prokuratorii Generalnej:

Radcowie, wykonując czynności procesowe, kierują się własnym przekonaniem

opartym na wiedzy prawniczej i doświadczeniu, a przy wykonywaniu czynności procesowych są niezależni. Są mianowani przez Prezesa Prokuratorii Generalnej.

Radcą Prokuratorii Generalnej może być osoba, która:

1) posiada obywatelstwo polskie;

2) korzysta z pełni praw cywilnych i obywatelskich;

3) ukończyła wyższe studia prawnicze w Polsce i uzyskała tytuł magistra albo ukończyła zagraniczne studia prawnicze, uznane w Polsce;

4) posiada uprawnienia radcy prawnego, adwokata lub notariusza albo zajmowała stanowisko sędziego sądu powszechnego, sędziego sądu wojskowego lub sędziego sądu administracyjnego albo stanowisko prokuratora;

5) nie była karana za umyślne przestępstwo lub przestępstwo skarbowe albo nieumyślne przestępstwo przeciwko obrotowi gospodarczemu;

6) jest nieskazitelnego charakteru i swym dotychczasowym zachowaniem daje rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu radcy.

Starszym radcą Prokuratorii Generalnej może być:

1) radca Prokuratorii Generalnej, który przez co najmniej trzy lata zajmował stanowisko radcy Prokuratorii Generalnej, lub

2) osoba, która posiada tytuł naukowy profesora lub stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych, lub

3) osoba, która posiada uprawnienia radcy prawnego, adwokata lub notariusza i wykonywała ten zawód przez co najmniej pięć lat, lub

4) osoba, która zajmowała stanowisko sędziego sądu powszechnego, sędziego sądu wojskowego lub sędziego sądu administracyjnego albo stanowisko prokuratora przez co najmniej trzy lata, lub

5) osoba, która pracowała na stanowisku związanym z legislacją, nie niższym niż legislator lub specjalista do spraw legislacji, w urzędzie organu władzy państwowej przez co najmniej osiem lat.

Obowiązkiem radcy jest postępować zgodnie ze złożonym ślubowaniem,
a w szczególności:

-chronić prawa i interesy Skarbu Państwa;

-rzetelnie i terminowo wykonywać czynności służbowe;

-przestrzegać tajemnic ustawowo chronionych;

-stale podnosić kwalifikacje zawodowe.

4. 
   RZĄDOWE ORGANY ŚCIGANIA KARNEGO

1. Centralne Biuro Antykorupcyjne

Jest to stosunkowo nowa instytucja. Powołana została ustawą z dnia 9 czerwca 2006 r. (Dz. U. 2006 nr 104 poz. 708)

Ustawodawca dzieli zadania powierzone CBA na dwie główne grupy:

1. zwalczanie korupcji w życiu publicznym i gospodarczym, zwłaszcza w instytucjach państwowych i samorządowych.

Korupcją jest obiecywanie, proponowanie, wręczanie, żądanie, przyjmowanie przez jakąkolwiek osobę, bezpośrednio lub pośrednio, jakiejkolwiek nienależnej korzyści majątkowej, osobistej lub innej, dla niej samej lub jakiejkolwiek innej osoby, lub przyjmowanie propozycji lub obietnicy takich korzyści w zamian za działanie lub zaniechanie działania w wykonywaniu funkcji publicznej lub w toku działalności gospodarczej.

2. zwalczanie działalności godzącej w interesy ekonomiczne państwa.

Jest nim zachowanie mogące spowodować w mieniu:

- jednostki sektora finansów publicznych (ust. o finansach publicznych)

- jednostki nie zaliczanej do sektora finansów publicznych otrzymującej środki publiczne

-przedsiębiorcy z udziałem Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego znaczną szkodę (art. 115 § 7 K.K.)

Przykładowe zadania szczegółowe:

rozpoznawanie, zapobieganie i wykrywanie przestępstw przeciwko:

• działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego, określonych w art. 228-231 k.k.

• ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne

• dokumentowanie podstaw i inicjowanie realizacji przepisów ustawy z dnia 21 czerwca 1990 r. o zwrocie korzyści uzyskanych niesłusznie kosztem Skarbu Państwa lub innych państwowych osób prawnych

• ujawnianie przypadków nieprzestrzegania określonych przepisami prawa procedur podejmowania i realizacji decyzji w przedmiocie: prywatyzacji i komercjalizacji, wsparcia finansowego, udzielania zamówień publicznych, rozporządzania mieniem jednostek lub przedsiębiorców, przyznawania koncesji, zezwoleń, ulg, preferencji, kontyngentów, plafonów, poręczeń i gwarancji kredytowych;

• kontrola prawidłowości i prawdziwości oświadczeń majątkowych lub oświadczeń o prowadzeniu działalności gospodarczej osób pełniących funkcje publiczne prowadzenie działalności analitycznej dotyczącej zjawisk występujących w obszarze właściwości CBA oraz przedstawianie w tym zakresie informacji Prezesowi Rady Ministrów, Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej, Sejmowi oraz Senatowi.

Centralne biuro Antykorupcyjne ma także za zadanie współpracować w zakresie swoich kompetencji z organizacjami międzynarodowymi na podstawie umów i porozumień międzynarodowych oraz odrębnych przepisów. Także organy administracji rządowej, organy samorządu terytorialnego oraz instytucje państwowe mają współpracować z CBA (są do tego obowiązane).

Cała działalność CBA jest finansowana z budżetu państwa. Część zadań wykonywanych przez CBA jest niejawna i do tych zadań środki pochodzą z funduszu operacyjnego, przy którym nie stosowane są przepisy o finansach publicznych, rachunkowości i zamówieniach publicznych.

Organizacja CBA:

• Szef Centralnego Biura Antykorupcyjnego (pierwszym i jednocześnie aktualnym Szefem CBA jest Mariusz Kamiński)

Jest on centralnym organem administracji rządowej nadzorowanym przez Prezesa Rady Ministrów, działającym przy pomocy CBA, które jest urzędem administracji rządowej. Jest powoływany (i odwoływany - pełni obowiązki do dnia powołania jego następcy) na czteroletnią kadencję przez Prezesa Rady Ministrów, po zasięgnięciu opinii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Kolegium do spraw Służb Specjalnych oraz sejmowej komisji do spraw służb specjalnych. Jego zastępcy są także powoływani i odwoływani przez Prezesa Rady Ministrów.

Kadencja Szefa CBA wygasa w przypadku jego śmierci lub odwołania.

Ustawa w art. 7 wylicza wymagania stawiane szefowi i jego zastępcom:

1) posiada wyłącznie obywatelstwo polskie;

2) korzysta z pełni praw publicznych;

3) wykazuje nieskazitelną postawę moralną, obywatelską i patriotyczną;

4) nie był skazana za przestępstwo popełnione umyślnie ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe;

5) spełnia wymagania określone w przepisach o ochronie informacji niejawnych w zakresie dostępu do informacji stanowiących tajemnicę państwową, oznaczonych klauzulą „ściśle tajne”;

6) posiada wyższe wykształcenie;

7) nie pełnił służby zawodowej i nie pracował w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 5 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu oraz nie był osobowym źródłem informacji w rozumieniu art. 6 tej ustawy, ani też nie był sędzią, który orzekając uchybił godności urzędu, sprzeniewierzając się niezawisłości sędziowskiej.

Szef CBA lub zastępca Szefa CBA nie może łączyć swojej funkcji z inną funkcją publiczną, nie może pozostawać w stosunku pracy z innym pracodawcą oraz podejmować innego zajęcia zarobkowego poza służbą, nie może być członkiem partii politycznej ani uczestniczyć w działalności tej partii lub na jej rzecz.

Odwołanie Szefa CBA z zajmowanego stanowiska następuje w przypadku:

1) rezygnacji z zajmowanego stanowiska;

2) nie spełniania któregokolwiek z warunków określonych w art. 7;

3 )niewykonywania obowiązków z powodu choroby trwającej nieprzerwanie ponad 3 miesiące.

W przypadku zwolnienia stanowiska Szefa CBA lub czasowej niemożności sprawowania przez niego funkcji, Prezes Rady Ministrów może powierzyć pełnienie obowiązków Szefa, na czas nie dłuższy niż 3 miesiące, jego zastępcy lub innej osobie, która spełnia warunki określone w art. 7.

Szef CBA kierujący Biurem, najpóźniej na 2 miesiące przed końcem roku kalendarzowego, przedstawia Prezesowi Rady Ministrów do zatwierdzenia roczny plan działania CBA na rok następny, przedstawia corocznie do dnia 31 marca Prezesowi Rady Ministrów oraz Sejmowej Komisji do Spraw Służb Specjalnych sprawozdanie z działalności CBA za poprzedni rok kalendarzowy, a Sejmowi oraz Senatowi informację o wynikach działalności CBA, (za wyjątkiem informacji niejawnych).

• W skład CBA wchodzą także następujące jednostki organizacyjne:

1. Zarząd Operacyjno-Śledczy;

2. Zarząd Postępowań Kontrolnych;

3. Zarząd Analiz i Ewidencji;

4. Zarząd Techniki Operacyjnej;

5. Gabinet Szefa;

6. Departament Ochrony;

7. Departament Kadr i Szkolenia;

8. Departament Finansów;

9. Departament Logistyki;

10. Samodzielny Wydział Prawny;

11. Samodzielny Wydział Inspekcji;

12. Zespół Audytu Wewnętrznego.

Uprawnienia CBA:

Funkcjonariusze CBA mają podobne uprawnienia jak inne służby specjalne i policja, mogą prowadzić czynności operacyjno-rozpoznawcze, kontrolne i dochodzeniowo-śledcze. Według samego CBA połączenie tych trzech rodzajów uprawnień pozwoli funkcjonariuszom CBA na osiągnięcie wysokiej skuteczności działań.

-czynności operacyjno-rozpoznawcze w celu zapobiegania popełnieniu przestępstw, ich rozpoznania i wykrywania oraz - jeżeli istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa - czynności dochodzeniowo-śledcze w celu ścigania sprawców przestępstw;

-czynności kontrolne w celu ujawniania przypadków korupcji w instytucjach państwowych i samorządzie terytorialnym oraz nadużyć osób pełniących funkcje publiczne, a także działalności godzącej w interesy ekonomiczne państwa;

-czynności dochodzeniowo - śledcze i analityczno-informacyjne w celu uzyskiwania i przetwarzania informacji istotnych dla zwalczania korupcji w instytucjach państwowych i samorządzie terytorialnym oraz działalności godzącej w interesy ekonomiczne państwa.

Funkcjonariusze CBA:

Służyć w Centralnym Biurze Antykorupcyjnym mogą osoby, które:

1) posiadające wyłącznie obywatelstwo polskie;

2) korzystające z pełni praw publicznych;

3) wykazujące nieskazitelną postawę moralną, obywatelską i patriotyczną;

4) nie będące skazanymi za popełnione umyślnie przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe;

5) dające rękojmię zachowania tajemnicy stosownie do wymogów określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych;

6) posiadające co najmniej średnie wykształcenie i wymagane kwalifikacje zawodowe oraz zdolność fizyczną i psychiczną do pełnienia służby;

7) które nie pełniłniły służby zawodowej, nie pracowały i nie były współpracownikami organów bezpieczeństwa państwa, wymienionych w art. 5 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu

Dodatkowo funkcjonariusz nie może być członkiem partii politycznej ani uczestniczyć w działalności tej partii lub na jej rzecz, nie może pełnić funkcji publicznej, ani też zrzeszać się w związkach zawodowych.

Po przejściu kilkuetapowego postępowania kwalifikacyjnego, a przed przyjęciem do służby każdy funkcjonariusz ma obowiązek złożyć przysięgę:

„Ja, Obywatel Rzeczypospolitej Polskiej przysięgam:

służyć wiernie Narodowi, pilnie przestrzegać prawa,

dochować wierności konstytucyjnym organom Rzeczypospolitej Polskiej,

sumiennie i bezstronnie wykonywać obowiązki funkcjonariusza

Centralnego Biura Antykorupcyjnego , nawet z narażeniem życia,

a także strzec honoru, godności i dobrego imienia służby

oraz przestrzegać dyscypliny służbowej i zasad etyki zawodowej.”.

Przysięga może być złożona z dodaniem zdania „Tak mi dopomóż Bóg”.

Funkcjonariusz jest zobowiązany dochować obowiązków wynikających z roty złożonej przysięgi, a także wypełniać wszystkie polecenia wydawane przez swoich przełożonych. Jedynie w przypadku, gdy polecenie takie łączyłoby się z popełnieniem przestępstwa funkcjonariusz musi odmówić wykonania go. O tej odmowie funkcjonariusz informuje Szefa CBA, z pominięciem drogi służbowej.

Funkcjonariusz, niezależnie od odpowiedzialności karnej, ponosi odpowiedzialność dyscyplinarną za popełnione przestępstwa i wykroczenia. Podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej za naruszenia dyscypliny służbowej oraz w innych przypadkach określonych w ustawie.

. Funkcjonariusz nie może pozostawać w stosunku pracy oraz podejmować innego zajęcia zarobkowego poza służbą (ograniczenia w prowadzeniu działalności gospodarczej wynikające z ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne). Dodatkowo funkcjonariusz obowiązani jest do złożenia oświadczenia o swoim stanie majątkowym na zasadach, w trybie i w terminach określonych w przepisach tej ustawy.

Funkcjonariusz jest obowiązany poinformować przełożonego o wyjeździe za granicę do państw Unii Europejskiej, a uzyskać zezwolenie Szefa CBA na wyjazd poza obszar Unii Europejskiej.

1. 
   Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji

1. Policja

Pierwszym podlegającym pod jurysdykcję Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji organem jest Policja. Podstawą prawną działania Policji w Polsce jest ustawa z 6 kwietnia 1990 roku. Od 2004 roku była nowelizowana dwukrotnie: 17.12.2004 roku - tworzenie baz danych zawierających informacje DNA oraz 21.07.2006 roku - zmiany związane z wdrażaniem Systemu Informacyjnego Schengen (SIS). Reszta materiału przedstawionego przez prof. F. Prusaka nie została zdezaktualizowana.

2. 
   Straż graniczna.

Co prawda podlega ona Ministerstwu Spraw Wewnętrznych i Administracji, ale przez prof. Prusaka została przyporządkowana do rozdziału VI: Organy wspomagające ochronę prawną.

3. Agencja Wywiadu (AW) i Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego (ABW)

Obie te instytucje od czasu swojego powołania w 2002 roku nie zostały merytorycznie zmieniane i w dalszym ciągu swoje działanie opierają na ustawie z dnia 24 maja 2002 roku o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu.

2. Ministerstwo Obrony Narodowej

1. Żandarmeria Wojskowa

Zagadnienie dotyczące Żandarmerii Wojskowej jest uregulowane ustawą z dnia 24 sierpnia 2001 roku o Żandarmerii Wojskowej i wojskowych organach porządkowych. Jest to ustawa obowiązująca, która nie była nowelizowana, więc zainteresowanych tą tematyką ponownie odsyłam do podręcznika prof. F. Prusaka.

2. 
   Służba Wywiadu Wojskowego i Służba Kontrwywiadu Wojskowego

Wojskowe Służby Informacyjne (istniejące w latach 1991-2006) były służbą ochrony państwa odpowiedzialną za bezpieczeństwo tajemnic państwowych i służbowych związanych z obronnością kraju. WSI były formacją wojskową podległą Ministrowi Obrony Narodowej. Przestały one istnieć z końcem września 2006 roku.

Ich miejsce zajęły dwie osobne formacje: Służba Wywiadu Wojskowego oraz Służba Kontrwywiadu Wojskowego. Powstały one równocześnie na podstawie ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego.

Służba Kontrwywiadu Wojskowego jest służbą specjalną i służbą ochrony państwa, właściwą w sprawach ochrony przed zagrożeniami wewnętrznymi dla obronności Państwa, bezpieczeństwa i zdolności bojowej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (SZ RP) oraz innych jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej.

Służba Wywiadu Wojskowego jest podobną służbą, ale chronić ma ona przed zagrożeniami zewnętrznymi.

Na czele obydwu służb stoją ich Szefowie Służb, którzy są centralnymi organami administracji rządowej. Podlegają Ministrowi Obrony Narodowej, z zastrzeżeniem określonych w ustawie uprawnień Prezesa Rady Ministrów lub Ministra Koordynatora Służb Specjalnych, w przypadku jego powołania. Oprócz tego podlegają także kontroli Sejmu.

Zadania SKW:

1. rozpoznawanie, zapobieganie oraz wykrywanie popełnianych przestępstw przez:

1. żołnierzy pełniących czynną służbę wojskową,

2. funkcjonariuszy SKW i SWW

3. pracowników SZ RP

4. pracowników innych jednostek organizacyjnych MON,:

które to przestępstwa są:

• przeciwko pokojowi, ludzkości oraz przestępstw wojennych określonych w rozdziale XVI Kodeksu karnego, a także innych ustawach i umowach międzynarodowych,

• przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej określonych w rozdziale XVII Kodeksu karnego, oraz takich czynów skierowanych przeciwko państwom obcym, które zapewniają wzajemność,

• określone w art. 140 oraz w art. 228 - 230 K.K.

• związane z działalnością terrorystyczną

• współdziałanie z Żandarmerią Wojskową i innymi organami uprawnionymi do ścigania przestępstw wymienionych w pkt 1,

• realizowanie, w granicach swojej właściwości, zadań służby ochrony państwa określonych w ustawie z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych

• uzyskiwanie, gromadzenie, analizowanie, przetwarzanie i przekazywanie właściwym organom informacji mogących mieć znaczenie dla obronności państwa, bezpieczeństwa lub zdolności bojowej SZ RP lub innych jednostek organizacyjnych MON, w zakresie określonym w pkt. 1, oraz podejmowanie działań w celu eliminowania ustalonych zagrożeń

• prowadzenie kontrwywiadu radioelektronicznego oraz przedsięwzięć z zakresu ochrony kryptograficznej i kryptoanalizy;

• uczestniczenie w planowaniu i przeprowadzaniu kontroli realizacji umów międzynarodowych dotyczących rozbrojenia;

• ochrona bezpieczeństwa jednostek wojskowych, innych jednostek organizacyjnych MON oraz żołnierzy wykonujących zadania służbowe poza granicami państwa;

• podejmowanie działań, przewidzianych dla SKW, w innych ustawach, a także umowach międzynarodowych, którymi Rzeczpospolita Polska jest związana.

Działalność SKW poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej może być prowadzona w związku z jej działalnością na terytorium państwa wyłącznie w zakresie realizacji zadań określonych w punktach 1) i 2).

Zadania SWW:

1. Uzyskiwanie, gromadzenie, analizowanie, przetwarzanie i przekazywanie właściwym organom informacji mogących mieć istotne znaczenie dla:

a) bezpieczeństwa potencjału obronnego Rzeczypospolitej Polskiej,

b) bezpieczeństwa i zdolności bojowej SZ RP,

c) warunków realizacji, przez SZ RP, zadań poza granicami państwa;

2. rozpoznawanie i przeciwdziałanie militarnym zagrożeniom zewnętrznym godzącym w obronność Rzeczypospolitej Polskiej,

3. rozpoznawanie międzynarodowego obrotu bronią, amunicją i materiałami wybuchowymi oraz towarami, technologiami i usługami o znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także rozpoznawanie międzynarodowego obrotu bronią masowej zagłady i zagrożeń związanych z rozprzestrzenianiem tej broni oraz środków jej przenoszenia;

4. rozpoznawanie i analizowanie zagrożeń z rejonów napięć, które mogłyby zagrażać obronności państwa oraz zdolności bojowej SZ RP,

5. prowadzenie wywiadu elektronicznego na rzecz SZ RP oraz przedsięwzięć z zakresu kryptoanalizy i kryptografii;

6. współdziałanie w organizowaniu polskich przedstawicielstw wojskowych za granicą;

7. różne czynności przy realizacji umów międzynarodowych dotyczących rozbrojenia;

8. podejmowanie innych działań przewidzianych dla SWW w odrębnych ustawach, akże umowach międzynarodowych, którymi Rzeczpospolita Polska jest związana.

Działalność SWW na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej może być prowadzona wyłącznie w związku z jej działalnością poza granicami państwa.

Jak łatwo zauważyć kompetencje obydwu służb są dość podobne, a jedyna różnica jest tym, iż jedna Służba zajmuje się zagrożeniami zewnętrznymi (wywiad) a druga wewnętrznymi (kontrwywiad).

Cechy wspólne dla obydwu Służb:

Kierunki działania SKW i SWW w drodze wytycznych określa Minister Obrony Narodowej (gdy powołano Ministra Koordynatora Służb Specjalnych, określenie tych wytycznych następuje po uzgodnieniu z tymże ministrem). Wytyczne są zatwierdzane Prezes Rady Ministrów.

Obie te służby dla osiągnięcia lepszych wyników powinny ze sobą współdziałać. Sposób tego współdziałania określa Minister Obrony Narodowej (drogą zarządzenia niepodlegającego ogłoszeniu).

Szefowie SKW i SWW, najpóźniej na 3 miesiące przed końcem roku kalendarzowego, przedstawiają Ministrowi Obrony Narodowej, każdy w zakresie swojej właściwości, roczne plany działania na rok następny.

Funkcjonariusze SKW i SWW składają odpowiednio Szefowi SKW albo Szefowi SWW oświadczenie o swoim stanie majątkowym, o którym mowa w przepisach ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne w trybie określonym w tych przepisach.

Obydwie służby mogą podejmować współpracę z właściwymi organami i służbami innych państw. Natomiast Szefowie poszczególnych Służb muszą otrzymać na takie działania zezwolenie od Prezesa Rady Ministrów zaopiniowane przez Ministra Obrony narodowej.

Omawiane Służby powinny nawiązywać także współpracę ze Sztabem Generalnym Wojska Polskiego i innymi komórkami organizacyjnymi Ministerstwa Obrony Narodowej oraz dowódcami rodzajów SZ , a także odpowiednimi organami i jednostkami organizacyjnymi podległymi ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych, spraw wewnętrznych oraz spraw zagranicznych.

Obowiązane do współpracy ze Służbami Wywiadu i Kontrwywiadu Wojskowego są także: organy administracji rządowej, organy samorządu terytorialnego, instytucje państwowe oraz przedsiębiorcy prowadzący działalność w zakresie użyteczności publicznej. Natomiast przedsiębiorcy, instytucje oraz inne organizacje realizujące umowy z jednostkami

organizacyjnymi MON, w zakresie badań naukowych i prac rozwojowych oraz produkcji i obrotu towarami, technologiami i usługami o przeznaczeniu wojskowym są obowiązane, w zakresie realizowanych umów, do współdziałania z SKW i SWW, jeżeli nie stoi to w sprzeczności z ich prawnie chronionym interesem.

Tak szeroko zakrojona kooperacja różnych organów sprzyjać ma lepszemu wypełnianiu zadań powierzonym tym Służbom.

Organizacja Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego.

Szefowie SKW i SWW są powoływani i odwoływani, na wniosek Ministra Obrony Narodowej, przez Prezes Rady Ministrów, po zasięgnięciu opinii Prezydenta RP oraz Kolegium do spraw Służb Specjalnych i Sejmowej Komisji do spraw Służb Specjalnych.

Zastępcy Szefów Służb są powoływani przez Ministra Obrony Narodowej, na wniosek Szefa właściwej służby, po zasięgnięciu opinii Sejmowej Komisji do spraw Służb Specjalnych.

Szefem SKW i Szefem SWW może zostać osoba, która:

1) posiada wyłącznie obywatelstwo polskie;

2) korzysta z pełni praw publicznych;

3) wykazuje nieskazitelną postawę moralną, obywatelską i patriotyczną;

4) daje rękojmię należytego wykonywania zadań;

5) spełnia wymagania określone w przepisach o ochronie informacji niejawnych w zakresie dostępu do informacji stanowiących tajemnicę państwową, oznaczonych klauzulą „ściśle tajne”;

6) posiada wyższe wykształcenie;

7) nie pełniła służby zawodowej, nie pracowała i nie była współpracownikiem organów bezpieczeństwa państwa, wymienionych w art. 5 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu

8) nie została skazana prawomocnym wyrokiem sądu dyscyplinarnego za czyn, o którym mowa w art. 1 ust. 1 lub 3 ustawy z dnia 3 grudnia 1998 r. o odpowiedzialności dyscyplinarnej sędziów, którzy w latach 1944-1989 sprzeniewierzyli się niezawisłości sędziowskiej .

Powyższe Służby działają także w oparciu o statut przyznany przez Ministra Obrony Narodowej, po uzyskaniu zgody Prezesa Rady Ministrów.

Natomiast Szefowie SKW i SWW, po uzyskaniu zgody Ministra Obrony Narodowej, w drodze zarządzeń (w zakresie swojej właściwości) nadają regulaminy organizacyjne jednostkom organizacyjnym każdej ze służb, w których określają ich strukturę wewnętrzną i szczegółowe zadania.

Uprawnienie funkcjonariuszy SWW i SKW:

Należy na wstępie zaznaczyć, iż żołnierze zawodowi wyznaczeni na stanowiska służbowe w SKW albo SWW posiadają te same uprawnienia i podlegają tym samym obowiązkom, co funkcjonariusze SKW albo SWW.

W granicach wcześniej nakreślonych funkcjonariusze służb mają wykonywać czynności operacyjno-rozpoznawcze oraz analityczno-informacyjne. Natomiast do zadań tylko SKW należą inne czynności wynikających z przepisów ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochronie informacji niejawnych.

Przy wykonywaniu tych czynności funkcjonariusze są uprawnieni miedzy innymi do:

1. obserwowania i rejestrowania przy użyciu środków technicznych obrazu zdarzeń w miejscach publicznych oraz dźwięku towarzyszącego tym zdarzeniom.

2. użycia broni palnej w ściśle określony sposób oraz w ściśle określonych okolicznościach, m. in.:

1. odparcia bezpośredniego i bezprawnego zamachu na życie, zdrowie lub wolność funkcjonariusza lub innej osoby, a także

2. na obiekty lub urządzenia ważne dla bezpieczeństwa lub obronności państwa,

3. przeciwko osobie niepodporządkowującej się wezwaniu do natychmiastowego porzucenia broni lub która

4. usiłuje bezprawnie, przemocą odebrać broń palną funkcjonariuszowi.

3. SKW może przeprowadzić kontrolę operacyjną (dotyczy np.: kontrolowania korespondencji, przesyłek oraz rozmów telefonicznych). Zgodę na to musi wyrazić sąd (na pisemny wniosek Szefa SKW, złożony po uzyskaniu pisemnej zgody Prokuratora Generalnego).

1. Odbywa się to gdy inne środki okazały się bezskuteczne albo zachodzi wysokie prawdopodobieństwo, że będą nieskuteczne lub nieprzydatne.

2. Kontrolę operacyjną zarządza się na okres nie przekraczający 3 miesięcy

3. W przypadkach nie cierpiących zwłoki (groźba utraty informacji lub zatarcie albo zniszczenie dowodów) Szef SKW zarządza, po uzyskaniu pisemnej zgody Prokuratora Generalnego, kontrolę operacyjną. Musi jednak w tym samym czasie zwrócić się do sądu z wnioskiem o wydanie postanowienia w tej sprawie.

4. Może się oczywiście zdarzyć, że sąd nie udzieli zgody, a przecież kontrola już się odbyła. W takim przypadku w terminie 5 dni od dnia zarządzenia kontroli operacyjnej Szef SKW powinien wstrzymać kontrolę operacyjną oraz polecić niezwłoczne, protokolarne i komisyjne zniszczenie materiałów zgromadzonych podczas jej stosowania.

5. Przedsiębiorcy telekomunikacyjni oraz operatorzy świadczący usługi pocztowe są obowiązani do zapewnienia na własny koszt warunków technicznych i organizacyjnych umożliwiających prowadzenie przez SKW kontroli operacyjnej.

6. Kontrola operacyjna powinna być zakończona niezwłocznie po ustaniu przyczyn jej zarządzenia, najpóźniej jednak z upływem okresu, na który została wprowadzona.

7. Prokurator Generalny powinien być informowany przez Szefa SKW o wynikach kontroli operacyjnej po jej zakończeniu, a na jego żądanie także w trakcie przebiegu czynności kontroli.

4. W zakresie swojej właściwości SKW i SWW mogą uzyskiwać informacje, w tym także niejawnie, gromadzić je, sprawdzać i przetwarzać.

5. SKW i SWW przy wykonywaniu swoich zadań mogą korzystać z pomocy osób niebędących ich funkcjonariuszami (za którą to może być przyznane wynagrodzenie wypłacane z funduszu operacyjnego). Zabronione jest ujawnianie danych o tych osobach. SKW i SWW nie mogą przy wykonywaniu swoich zadań korzystać z tajnej współpracy:

1. posłów i senatorów,

2. osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe,

3. dyrektorów generalnych w ministerstwach, urzędach centralnych lub wojewódzkich,

4. sędziów, prokuratorów i adwokatów,

5. członków rady nadzorczej, członków zarządu oraz dyrektorów programów „Telewizji Polskiej - Spółka Akcyjna” i „Polskiego Radia - Spółka Akcyjna”,

6. dyrektora generalnego, dyrektorów biur oraz kierowników oddziałów regionalnych „Polskiej Agencji Prasowej - Spółka Akcyjna”,

7. nadawców w rozumieniu art. 4 pkt. 1 ustawy o radiofonii i telewizji,

8. redaktorów naczelnych, dziennikarzy lub osób prowadzących działalność wydawniczą, o których mowa w ustawie prawo prasowe,

9. rektorów, prorektorów i kierowników podstawowych jednostek organizacyjnych w publicznych i niepublicznych szkołach wyższych,

10. członków Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego, Państwowej Komisji Akredytacyjnej i Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów.

Mówiąc o Służbie Wywiadu i Kontrwywiadu Wojskowego należy przynajmniej na koniec wspomnieć o drugiej ustawie, która nie zajmuję się samymi instytucjami wywiadowczymi, a jedynie formułuje zasady odbywania w nich służby. Chodzi mianowicie o ustawę o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego również z dnia 9 czerwca 2006 r. (Dz. U. 2006 nr 104 poz. 710). Jednakże sądzę, iż dla niniejszego opracowania wystarczy jedynie wspomnieć o tym akcie normatywnym, bez głębszego jego zgłębiania.

1. Organy administracji publicznej

1. Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej

Dotychczas istniał Urząd Regulacji Telekomunikacji i Poczty, natomiast został on zniesiony, a w jego miejsce powołano Urząd Komunikacji Elektronicznej. Podstawą prawną działania tej instytucji jest ustawa z dnia 29 grudnia 2005 r. o przekształceniach i zmianach w podziale zadań i kompetencji organów państwowych właściwych w sprawach łączności, radiofonii i telewizji. Urzędem tym kieruje Prezes, który jest centralnym organem administracji rządowej.

Artykuł 4 powyższej ustawy określa kompetencje Prezesa UKE: „Do zakresu działania Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej przechodzą dotychczasowe zadania i kompetencje Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej”.

2. Organy Kontroli skarbowej

Pomimo kilku nowelizacji działają w oparciu o ustawę z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz.U. 1991 nr 100 poz. 442). Aktualizacja nie jest wymagana.




3. Urzędy i izby skarbowe

W niezmienionej ustawowo formie działają dalej na podstawie Ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędzie Ministra Finansów oraz o urzędach i izbach skarbowych (Dz. U. 1996 nr 106 poz. 489)

ORGANY WSPOMAGAJĄCE OCHRONĘ PRAWNĄ :




I. URZĘDY WYODRĘBNIONE

a. Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

Podstawę prawną organizacji i funkcjonowania Urzędu

Ochrony Konkurencji i Konsumentów stanowi ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów. W podręczniku prof. F. Prusaka nie zaszły znaczące zmiany. Ustawa z 2007 roku wdraża jedynie dyrektywę 98/27/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 1998 roku w sprawie nakazów zaprzestania szkodliwych praktyk w celu ochrony interesów konsumentów.

b. Urząd Komunikacji Elektronicznej

Dotychczas istniał Urząd Regulacji Telekomunikacji i Poczty, natomiast został on zniesiony, a w jego miejsce powołano Urząd Komunikacji Elektronicznej. Podstawą prawną działania tej instytucji jest ustawa z dnia 29 grudnia 2005 r. o przekształceniach i zmianach w podziale zadań i kompetencji organów państwowych właściwych w sprawach łączności, radiofonii i telewizji. Urzędem tym kieruje Prezes, który jest centralnym organem administracji rządowej.

Wszystkie dotychczasowe kompetencje Urzędu regulacji Telekomunikacji i Poczty przejął UKE, za wyjątkiem tych, które zostały określone przez przepisy szczegółowe.

II. INSPEKCJE WYODRĘBNIONE ORGANIZACYJNIE

Wśród tych instytucji niezmienioną od 2004 roku postać mają:

• Inspekcja Farmaceutyczna

• Państwowa Inspekcja Pracy

• Społeczna Inspekcja Pracy

• Inspekcja Handlowa

• Inspekcja Weterynaryjna

• Generalny Inspektor Informacji Finansowej

• Inspekcja Transportu Drogowego

• Państwowa Inspekcja Ochrony Roślin i Nasiennictwa

• Inspektor Do Spraw Substancji i Preparatów Chemicznych

• Inspektorzy Rybołówstwa Morskiego

• Inspekcja Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych

Zmiany nastąpiły w następujących Inspekcjach:

• Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego - Dz. U. z 2006 R. Nr 156, Poz. 1118

• Państwowa Inspekcja Sanitarna - Dz.U. z 2006 r. Nr 122, Poz. 851

• Inspekcja Ochrony Środowiska - Dz.U. z 2007 r., Nr 44, Poz. 287

• Inspektorzy Żeglugi Śródlądowej - Dz.U. z 2006r., Nr 123, Poz.857

Wszystkie te zmiany są zmianami kosmetycznymi lub w zasadzie związanymi z innymi ustawami. Nowelizacje ustaw o wyżej wymienionych czterech inspekcjach nie wnoszą zasadniczych zmian dla omawianych zagadnień w książce prof. F. Prusaka.

III. SŁUŻBY SPECJALITYCZNE

a. Służby funkcjonalno - organizacyjne

Służba Celna

Zadania i kompetencje tej Służby regulowane są przez ustawę z dnia 24 lipca 1999 r. o Służbie Celnej (tekst jednolity Dz. U. 2004r., Nr 156, poz. 1641). Zmiany przeprowadzone przez ustawodawcę od 2004 dotyczą zagadnień pobocznych, nie przedstawionych w aktualizowanym podręczniku.

Służba Więzienna

Działa w oparciu o przepisy ustawy z dnia 26 kwietnia 1996r. o Służbie Więziennej. Od 2004 brak nowelizacji ustawy.

Morska Służba Poszukiwania I Ratownictwa

Służba ta działa na podstawie ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o bezpieczeństwie morskim oraz rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 18 sierpnia 2005 r.. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowej organizacji Morskiej Służby Poszukiwania
i Ratownictwa.

Jak widać sama ustawa nadal pozostaje niezmieniona, a nowości zawarte
w rozporządzeniu dotyczą jedynie drobnych zmian w Morskim Ratowniczym Centrum Koordynacyjnym w Gdyni.

Służba Geodezyjna i Kartograficzna

24 listopada 2005 Marszałek Sejmu wydał obwieszczenie w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne, które to reguluje także Służbę Geodezji i Kartografii. Zmiany, jakie zostały dokonane nie wpłynęły na zakres kompetencji GiK.

b. Służby funkcjonalno - prewencyjne

Służba Parków Narodowych

Podstawę prawną organizacji i funkcjonowania Służby Parków Narodowych jest ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody.

Służba Leśna

Służby Leśnej działa w oparciu o przepisy zawarte w ustawie z dnia 28 września 1991 r. o lasach, które od 2004 roku nie zmieniły się.

Służba Bezpieczeństwa i Higieny Pracy

W dalszym ciągu działa w oparciu o niezmienione przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 września 1997 r. w sprawie Służby bezpieczeństwa i higieny

Służba Medycyny Pracy

Regulacją prawna dotyczącą tego zagadnienia jest ustawa z dnia 27 czerwca 1997 r. o Służbie medycyny pracy.

5. STRAŻE WYSPECJALIZOWANE

Straż Graniczna

Służba ta funkcjonuje w oparciu o przepisy ustawa z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej. Natomiast całkiem niedawno, 13 kwietnia 2007 roku Sejm znowelizował tą ustawę. Zmiany są także kosmetyczne, choć niektóre, wybrane postanowiłem zaprezentować.

Do art.1 ust2 pkt5 dodano dwie kolejne litery, określające kompetencje Straży Granicznej: „ochrona szlaków komunikacyjnych o szczególnym znaczeniu międzynarodowym przed przestępczością, której zwalczanie należy do właściwości SG” (lit. c) oraz (lit. d) „prowadzenie czynności w celu rozpoznawania i przeciwdziałania zagrożeniom terroryzmem.”

Straż Ochrony Kolei

Zastąpiła ona w 1997 roku Służbę Ochrony Kolei. Dzisiaj Straż Ochrony Kolei funkcjonuje w dalszym ciągu na mocy ustawy z 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym. (tekst jednolity ustawy pochodzi z 2007 roku, ale zmiany te nie dotyczą SOK)

Państwowa Straż Pożarna

Państwowa Straż Pożarna podstawę swojej działalności odnajduje w ustawie z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej oraz ustawie z dnia 24 sierpnia 1991 o ochronie przeciwpożarowej. Oba źródła prawa nie zostały zmienione po 2004 roku.

Straże Gminne

Funkcjonuje w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych.

Straż Leśna

Straż Leśna, tak jak Służba Leśna działa w oparciu o przepisy zawarte w ustawie
z dnia 28 września 1991 r. o lasach, które od 2004 roku nie zmieniły się.

Państwowa Straż Rybacka

Jej funkcjonowanie reguluje ustawa z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym (tekst jednolity pochodzi z 1999 r.)

Państwowa Straż Łowiecka

Państwowa Straż Łowiecka działa na podstawie ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie.

BIBLIOGRAFIA:

1. Prusak, F. Niesądowe organy ochrony prawnej, Warszawa 2004.

2. Ustawa z dnia 9 czerwca 2006 r. o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym (Dz.U. 2006 nr 104 poz. 708)

3. Ustawa z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego (Dz.U. 2006 nr 104 poz. 709)

4. Ustawa z dnia 8 lipca 2005 r. o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa

5. Ustawa z dnia 29 grudnia 2005 r. o przekształceniach i zmianach w podziale zadań i kompetencji organów państwowych właściwych w sprawach łączności, radiofonii i telewizji.

6. www.sejm.gov.pl

7. www.pl.wikipedia.org

8. www.cba.gov.pl

9. www.sztab.org

10. www.urtip.gov.pl/uke

11. www.uokik.gov.pl

Niniejsze opracowanie dostępne jest również

na stronie internetowej:

www.studentprawa.edu.pl

Niniejsze opracowanie stanowi próbę aktualizacji rozdziałów V i VI podręcznika prof. Feliksa Prusaka Niesądowe organy ochrony prawnej, Warszawa 2004.

www.cba.gov.pl

6

---