chemia nieorganiczna opracowane pytania1

Wszystkie ciała materialne wykazują charakter falowy.
Charakter falowy ciał materialnych wyraźnie widoczny jest tylko dla najmniejszych cząstek.
Tylko szybko poruszające się cząstki materialne wykazują charakter falowy.
Promieniowanie elektromagnetyczne ma większą energię dla krótszych fal.
Promieniowanie elektromagnetyczne ma większą energię dla większych częstotliwości.
Charakter falowy ciał materialnych wyraźnie widoczny jest tylko dla największych cząstek.
Promieniowanie elektromagnetyczne ma większą energię dla dłuższych fal.
Promieniowanie elektromagnetyczne ma większy pęd dla krótszych fal.
Promieniowanie elektromagnetyczne ma większą energię dla mniejszych częstotliwości.
Promieniowanie elektromagnetyczne ma większy pęd dla większych częstotliwości.
Energia cząstki elementarnej (np. elektronu) może zwiększać się tylko kwantowo.
Promieniowanie elektromagnetyczne ma większy pęd dla dłuższych fal.
Promieniowanie elektromagnetyczne ma większy pęd dla mniejszych częstotliwości.
Energia cząstki elementarnej (np. elektronu) może zwiększać się w sposób ciągły.
Kwant energii promieniowania opisany jest wzorem E = h/.
Kwant energii promieniowania opisany jest wzorem E = h.
Kwant energii promieniowania opisany jest wzorem E = h/c.
Światło niebieskie ma większą energię niż fioletowe.
Kwant energii promieniowania opisany jest wzorem E = hc/.
Światło niebieskie ma większą energię niż żółte.
Światło żółte ma większą energię niż zielone.
Światło niebieskie ma większą energię niż czerwone.
Światło niebieskie ma większą energię niż zielone.
Światło żółte ma większą energię niż niebieskie.
Światło żółte ma większą energię niż czerwone.
Światło czerwone ma większą energię niż żółte.
Światło czerwone ma większą energię niż zielone.
Światło czerwone ma większą energię niż niebieskie.
Światło zielone ma większą energię niż żółte.
Światło zielone ma większą energię niż fioletowe.
Światło zielone ma większą energię niż czerwone.
Długość fali de Broglie'a dowolnego ciała wynosi  = hm/v.
Długość fali de Broglie'a dowolnego ciała wynosi  = h/mv.
Na dokładność określenia położenia cząstki materialnej nie wpływa długość fali promieniowania oświetlającego.
Na dokładność określenia pędu cząstki materialnej nie wpływa pęd (energia) fali promieniowania oświetlającego.
Dokładność oznaczenia położenia i pędu cząstki materialnej jest ograniczona tylko dokładnością przyrządów pomiarowych.
Dokładność określenia położenia cząstki materialnej jest limitowana długością fali promieniowania oświetlającego.
Dokładność określenia pędu cząstki materialnej jest limitowana pędem (energią) fali promieniowania oświetlającego.
Ciała krystaliczne mają te same właściwości, niezależnie od kierunku w przestrzeni.
Nie jest możliwe dokładne oznaczenie położenia i pędu cząstki materialnej.
Ciała krystaliczne mają te różne właściwości, zależnie od kierunku w przestrzeni.
Ciała szkliste są anizotropowe.
Ciała szkliste są izotropowe.
Izotropia oznacza niezależność właściwości od kierunku w przestrzeni.
Izotropia oznacza zależność właściwości od kierunku w przestrzeni.
Anizotropia oznacza zależność właściwości od kierunku w przestrzeni.
Ciała stałe mają określony kształt.
Anizotropia oznacza niezależność właściwości od kierunku w przestrzeni.
Ciecze mają określony kształt.
Ciała stałe mają określoną objętość.
Gazy mają określony kształt.
Gazy mają określoną objętość.
Ciecze mają określoną objętość.
Ciała stałe nie mają określonego kształtu.
Ciecze nie mają określonego kształtu.
Ciała nie stałe mają określonej objętości.
Ciecze nie mają określonej objętości.
Gazy nie mają określonego kształtu.
Gazy nie mają określonej objętości.
O rodzaju sieci przestrzennej kryształów decyduje ich kształt.
O rodzaju sieci przestrzennej kryształów decydują ich elementy symetrii.
Kryształy o tej samej symetrii mogą mieć różne kształty.
Kryształy o tej samej symetrii mają identyczny kształt.
W kryształach mogą występować 2-krotne elementy symetrii.
W kryształach mogą występować 5-krotne elementy symetrii.
W kryształach mogą występować 8-krotne elementy symetrii.
W kryształach mogą występować 3-krotne elementy symetrii.
W kryształach mogą występować 10-krotne elementy symetrii.
W kryształach mogą występować 12-krotne elementy symetrii.
W kryształach molekularnych wszystkie atomy są powiązane ze sobą wiązaniami kowalencyjnymi.
W kryształach mogą występować 4-krotne elementy symetrii.
W kryształach kowalencyjnych występują pojedyncze cząsteczki, niepowiązane ze sobą.
W kryształach mogą występować 6-krotne elementy symetrii.
W kryształach molekularnych cząsteczki są niepowiązane ze sobą.
W kryształach kowalencyjnych wszystkie atomy występują w postaci jonów.
W kryształach molekularnych nie występują jony.
W kryształach jonowych wszystkie atomy są powiązane ze sobą wiązaniami kowalencyjnymi.
W kryształach metalicznych wszystkie atomy są powiązane ze sobą wiązaniami kowalencyjnymi.
W kryształach kowalencyjnych wszystkie atomy są powiązane ze sobą wiązaniami.
W kryształach jonowych wszystkie atomy występują w postaci jonów.
W kryształach metalicznych atomy występują w postaci kationów i anionów.
W kryształach jonowych nie występują pojedyncze cząsteczki związku chemicznego.
W kryształach metalicznych pomiędzy atomami znajdują się swobodne elektrony (gaz elektronowy).
Substancje tworzące kryształy molekularne mają dużą wytrzymałość mechaniczną.
Substancje tworzące kryształy molekularne mają dużą twardość.
Substancje tworzące kryształy molekularne mają małą wytrzymałość mechaniczną.
Substancje tworzące kryształy molekularne mają wysoką temperaturę topnienia.
Substancje tworzące kryształy molekularne mają małą twardość.
Substancje tworzące kryształy molekularne mają niską temperaturę topnienia.
Substancje tworzące kryształy molekularne mają małą rozszerzalność cieplną.
Substancje tworzące kryształy molekularne mają dobrze przewodzą prąd elektryczny.
Substancje tworzące kryształy molekularne mają dużą rozszerzalność cieplną.
Substancje tworzące kryształy kowalencyjne mają małą wytrzymałość mechaniczną.
Substancje tworzące kryształy molekularne mają źle przewodzą prąd elektryczny.
Substancje tworzące kryształy kowalencyjne mają dużą wytrzymałość mechaniczną.
Substancje tworzące kryształy kowalencyjne mają małą twardość.
Substancje tworzące kryształy kowalencyjne mają dużą twardość.
Substancje tworzące kryształy kowalencyjne mają niską temperaturę topnienia.
Substancje tworzące kryształy kowalencyjne mają dużą rozszerzalność cieplną.
Substancje tworzące kryształy kowalencyjne mają wysoką temperaturę topnienia.
Substancje tworzące kryształy kowalencyjne mają małą rozszerzalność cieplną.
Substancje tworzące kryształy kowalencyjne mają dobrze przewodzą prąd elektryczny.
Substancje tworzące kryształy kowalencyjne mają źle przewodzą prąd elektryczny.
Substancje tworzące kryształy jonowe mają małą wytrzymałość mechaniczną.
Substancje tworzące kryształy jonowe mają małą twardość.
Substancje tworzące kryształy jonowe mają dużą wytrzymałość mechaniczną.
Substancje tworzące kryształy jonowe mają dużą twardość.
Substancje tworzące kryształy jonowe mają niską temperaturę topnienia.
Substancje tworzące kryształy jonowe mają wysoką temperaturę topnienia.
Substancje tworzące kryształy jonowe mają małą rozszerzalność cieplną.
Substancje tworzące kryształy jonowe mają dużą rozszerzalność cieplną.
Substancje tworzące kryształy jonowe mają dobrze przewodzą prąd elektryczny w stanie stałym.
Substancje tworzące kryształy jonowe mają źle przewodzą prąd elektryczny w stanie stałym.
Substancje tworzące kryształy jonowe mają źle przewodzą prąd elektryczny w stanie stopionym.
Substancje tworzące kryształy jonowe mają dobrze przewodzą prąd elektryczny w stanie stopionym.
Charakterystyczną cechą mechaniczną substancji tworzących kryształy metaliczne jest ciągliwość.
Charakterystyczną cechą mechaniczną substancji tworzących kryształy metaliczne jest łupliwość.
Substancje tworzące kryształy metaliczne mają zazwyczaj dużą twardość.
Substancje tworzące kryształy metaliczne mają zawsze dużą twardość.
Substancje tworzące kryształy metaliczne mają zawsze wysoką temperaturę topnienia.
Substancje tworzące kryształy metaliczne mogą mieć niską temperaturę topnienia.
Substancje tworzące kryształy metaliczne mogą mieć wysoką temperaturę topnienia.
Substancje tworzące kryształy metaliczne mają małą rozszerzalność cieplną.
Substancje tworzące kryształy metaliczne mają dużą rozszerzalność cieplną.
Substancje tworzące kryształy metaliczne dobrze przewodzą prąd elektryczny.
Substancje tworzące kryształy metaliczne źle przewodzą prąd elektryczny.
Piknometr służy do pomiaru gęstości cieczy w porównaniu z inną cieczą (np. wodą).
Piknometr może być użyty do pomiaru gęstości cieczy łatwo lotnych.
Piknometr służy do bezwzględnego pomiaru gęstości cieczy.
Piknometr służy do pomiaru gęstości cieczy tylko w temperaturze otoczenia.
Areometr służy do technicznego (przemysłowego) pomiaru gęstości.
Wskazania areometru nie zależą od temperatury otoczenia.
Areometr działa na zasadzie prawa Pascala.
Areometr działa na zasadzie prawa Archimedesa.
Lepkość (dynamiczna) jest to siła potrzebna do zwiększenia prędkości warstwy cieczy w stosunku ścianki.
Lepkość (dynamiczna) jest to praca zwiększenia powierzchni swobodnej cieczy.
Lepkość (dynamiczna) jest to siła potrzebna do zwiększenia prędkości warstwy cieczy w stosunku do warstwy sąsiedniej.
Lepkość cieczy rośnie wraz ze wzrostem temperatury.
Lepkość cieczy maleje wraz ze wzrostem temperatury.
Lepkość cieczy nie zależy od temperatury.
Wiskozymetr Ostwalda służy do bezwzględnego pomiaru lepkości cieczy.
Wiskozymetr Ostwalda służy do pomiaru lepkości cieczy w porównaniu z inną cieczą (np. wodą).
Napięcie powierzchniowe jest to praca zwiększenia objętości cieczy.
Napięcie powierzchniowe jest to siła potrzebna do zwiększenia prędkości warstwy cieczy w stosunku do warstwy sąsiedniej.
Wiskozymetr Ostwalda służy do pomiaru lepkości cieczy w różnych temperaturach.
Wiskozymetr Ostwalda nie może być użyty do pomiaru cieczy o bardzo dużej lepkości.
Kąt zwilżania nie zależy od rodzaju cieczy.
Napięcie powierzchniowe jest to praca zwiększenia powierzchni swobodnej cieczy.
Kąt zwilżania zależy od rodzaju cieczy.
Kąt zwilżania nie zależy od rodzaju podłoża (substancji stałej).
Kąt zwilżania zależy od rodzaju podłoża (substancji stałej).
Duży kąt zwilżania świadczy o słabych oddziaływaniach międzycząsteczkowych ciecz-ciało stałe.
Duży kąt zwilżania świadczy o silnych oddziaływaniach międzycząsteczkowych ciecz-ciało stałe.
Mały kąt zwilżania świadczy o słabych oddziaływaniach międzycząsteczkowych ciecz-ciało stałe.
Mały kąt zwilżania świadczy o silnych oddziaływaniach międzycząsteczkowych ciecz-ciało stałe.
W modelu gazu doskonałego cząsteczki mają niezerową objętość.
W modelu gazu doskonałego cząsteczki mają zerową objętość.
W modelu gazu doskonałego masa cząsteczek jest skupiona w punktach matematycznych.
W modelu gazu doskonałego masa cząsteczek rozłożona jest równomiernie w całej objętości.
W modelu gazu doskonałego masa cząsteczek jest skupiona w środkach ciężkości.
W modelu gazu doskonałego cząsteczki oddziałują na siebie elektrostatycznie.
W modelu gazu doskonałego cząsteczki oddziałują na siebie siłami jądrowymi.
W modelu gazu doskonałego cząsteczki nie oddziałują na siebie.
W modelu gazu doskonałego zderzenia są doskonale sprężyste.
W modelu gazu doskonałego zderzenia są doskonale niesprężyste.
W modelu gazu doskonałego ruch cząsteczek jest jednostajny i prostoliniowy.
W modelu gazu doskonałego w gazie nie zachodzą reakcje chemiczne.
W modelu gazu doskonałego cząsteczki poruszają się po torach kołowych.
W modelu gazu doskonałego w gazie mogą zachodzić reakcje chemiczne.
Równanie stanu gazu doskonałego ma postać nVR=pT.
Objętość molowa gazu doskonałego nie zależy od temperatury.
Równanie stanu gazu doskonałego ma postać pV=nRT.
Objętość molowa gazu doskonałego zależy od temperatury.
Objętość molowa gazu doskonałego nie zależy od ciśnienia.
Objętość molowa gazu doskonałego zależy od masy molowej.
Objętość molowa gazu doskonałego zależy od ciśnienia.
Gęstość gazu doskonałego nie zależy od ciśnienia.
Objętość molowa gazu doskonałego nie zależy od masy molowej.
Gęstość gazu doskonałego zależy od ciśnienia.
Gęstość gazu doskonałego nie zależy od temperatury.
Gęstość gazu doskonałego zależy od temperatury.
Gęstość gazu doskonałego nie zależy od masy molowej.
Gęstość amoniaku (NH₃) jest większa niż tlenu (O₂).
Gęstość gazu doskonałego zależy od masy molowej.
Gęstość chloru (Cl₂) jest większa niż azotu (N₂).
Gęstość helu (He) jest większa niż chlorowodoru (HCl).
Gęstość wodoru (H₂) jest większa niż argonu (Ar).
Gęstość tlenku diazotu (N₂O) jest większa niż neonu (Ne).
Gęstość metanu (CH₄) jest większa niż dwutlenku węgla (CO₂).
Gęstość tlenku węgla (CO) jest większa niż fluorowodoru (HF).
Gęstość ozonu (O₃) jest większa niż tlenku azotu (NO).
Gęstość siarkowodoru (H₂S) jest większa niż bromu (Br₂).
W gazie rzeczywistym cząsteczki przyciągają się, zmniejszając ciśnienie.
W gazie rzeczywistym oddziaływania cząsteczkowe maleją z odległością.
W gazie rzeczywistym cząsteczki odpychają się, zmniejszając ciśnienie.
W gazie rzeczywistym cząsteczki przyciągają się, zwiększając ciśnienie.
W gazie rzeczywistym oddziaływania cząsteczkowe wpływają na ciśnienie.
W gazie rzeczywistym oddziaływania cząsteczkowe rosną z odległością.
W gazie rzeczywistym cząsteczki mają skończoną objętość.
Liczba składników układu zwiększa liczbę stopni swobody.
W gazie rzeczywistym cząsteczki mają nieskończenie małą objętość.
Liczba faz układu zmniejsza liczbę stopni swobody.
Liczba składników układu zmniejsza liczbę stopni swobody.
Liczba faz układu zwiększa liczbę stopni swobody.
Jeśli w układzie jednoskładnikowym jest obecna tylko faza gazowa, można zmieniać dowolnie temperaturę i ciśnienie układu.
Jeśli w układzie jednoskładnikowym jest obecna tylko faza ciekła, można zmieniać dowolnie temperaturę i ciśnienie układu.
Jeśli w układzie jednoskładnikowym jest obecna tylko faza gazowa, można zmieniać dowolnie tylko temperaturę układu.
Jeśli w układzie jednoskładnikowym jest obecna tylko faza gazowa, można zmieniać dowolnie tylko ciśnienie układu.
Jeśli w układzie jednoskładnikowym jest obecna tylko faza stała, można zmieniać dowolnie temperaturę i ciśnienie układu.
Jeśli w układzie jednoskładnikowym jest obecna tylko faza gazowa, można zmieniać dowolnie tylko temperaturę albo ciśnienie układu.
Jeśli w układzie jednoskładnikowym jest obecna faza gazowa i ciekła, można zmieniać dowolnie tylko jeden parametr układu.
Jeśli w układzie jednoskładnikowym jest obecna faza ciekła i stała, można zmieniać dowolnie tylko jeden parametr układu.
Jeśli w układzie jednoskładnikowym jest obecna faza gazowa i ciekła, można zmieniać dowolnie temperaturę i ciśnienie układu.
Jeśli w układzie jednoskładnikowym jest obecna faza gazowa, ciekła i stała, wszystkie parametry układu są określone (nie można ich zmieniać).
Jeśli w układzie dwuskładnikowym jest obecna tylko faza gazowa, można zmieniać dowolnie temperaturę i ciśnienie układu.
Jeśli w układzie jednoskładnikowym jest obecna faza gazowa i ciekła, można zmieniać dowolnie tylko temperaturę albo ciśnienie układu.
Jeśli w układzie jednoskładnikowym jest obecna faza ciekła i stała, można zmieniać dowolnie temperaturę i ciśnienie układu.
Jeśli w układzie dwuskładnikowym jest obecna tylko faza ciekła, można zmieniać dowolnie temperaturę i ciśnienie układu.
Jeśli w układzie jednoskładnikowym jest obecna faza gazowa, ciekła i stała, można zmieniać dowolnie temperaturę i ciśnienie układu.
Jeśli w układzie dwuskładnikowym jest obecna faza gazowa i ciekła, można zmieniać dowolnie temperaturę i ciśnienie układu.
Jeśli w układzie jednoskładnikowym jest obecna faza gazowa, ciekła i stała, można zmieniać tylko temperaturę albo ciśnienie układu.
Jeśli w układzie dwuskładnikowym jest obecna tylko faza gazowa, można zmieniać dowolnie tylko temperaturę układu.
Jeśli w układzie dwuskładnikowym jest obecna faza ciekła i stała, można zmieniać dowolnie temperaturę i ciśnienie układu.
Jeśli w układzie dwuskładnikowym jest obecna tylko faza gazowa, można zmieniać dowolnie tylko ciśnienie układu.
Jeśli w układzie dwuskładnikowym jest obecna faza gazowa i ciekła, można zmieniać dowolnie tylko temperaturę albo ciśnienie układu.
Jeśli w układzie dwuskładnikowym jest obecna faza gazowa, ciekła i stała, można zmieniać tylko jeden parametr układu.
Punkt potrójny może występować w układach jednoskładnikowych.
Jeśli w układzie dwuskładnikowym jest obecna faza gazowa i ciekła, można zmieniać dowolnie tylko jeden parametr układu.
Punkt poczwórny może występować tylko w układach co najmniej dwuskładnikowych.
W układzie zawierającym tylko wodę nie jest możliwe występowanie fazy stałej w temperaturze 25°C.
Jeśli w układzie dwuskładnikowym jest obecna faza gazowa, ciekła i stała, można zmieniać dowolnie temperaturę i ciśnienie układu.
W układzie zawierającym tylko wodę jest możliwe występowanie fazy ciekłej w temperaturze 25°C.
W układzie zawierającym tylko wodę jest możliwe występowanie fazy gazowej w temperaturze 25°C.
Jeśli w układzie dwuskładnikowym jest obecna faza gazowa, ciekła i stała, wszystkie parametry układu są określone (nie można ich zmieniać).
Przemiana fazy stałej w gazową zawsze jest możliwa przez podwyższenie temperatury układu.
Przemiana fazy stałej w gazową zawsze jest możliwa przez obniżenie ciśnienia układu.
Punkt potrójny może występować tylko w układach co najmniej dwuskładnikowych.
Punkt poczwórny może występować w układach jednoskładnikowych.
Przemiana fazy ciekłej w gazową zawsze jest możliwa przez podwyższenie temperatury układu.
Punkt poczwórny może występować tylko w układach co najmniej trójskładnikowych.
W układzie zawierającym tylko wodę nie jest możliwe występowanie fazy ciekłej w temperaturze -25°C.
Przemiana fazy ciekłej w gazową zawsze jest możliwa przez obniżenie ciśnienia układu.
W układzie zawierającym tylko wodę jest możliwe występowanie fazy stałej w temperaturze 25°C.
Przemiana fazy stałej w ciekłą nie zawsze jest możliwa przez podwyższenie temperatury układu.
W układzie zawierającym tylko wodę nie jest możliwe występowanie fazy gazowej w temperaturze 25°C.
Przemiana fazy stałej w gazową nie zawsze jest możliwa przez podwyższenie temperatury układu.
Przemiana fazy stałej w gazową nie zawsze jest możliwa przez obniżenie ciśnienia układu.
Przemiana fazy stałej w ciekłą nie zawsze jest możliwa przez obniżenie ciśnienia układu.
Przemiana fazy ciekłej w gazową nie zawsze jest możliwa przez podwyższenie temperatury układu.
Temperatura wrzenia wody zależy od ciśnienia układu.
Temperatura wrzenia dowolnej cieczy zależy od ciśnienia układu.
Przemiana fazy ciekłej w gazową nie zawsze jest możliwa przez obniżenie ciśnienia układu.
Temperatura topnienia mieszaniny wody (lodu) z solą zależy od stężenia soli.
Temperatura wrzenia mieszaniny wody z solą zależy od stężenia soli.
Przemiana fazy stałej w ciekłą zawsze jest możliwa przez podwyższenie temperatury układu.
Temperatura wrzenia mieszaniny wody z solą zależy od ciśnienia.
Efekt ebulioskopowy polega na podwyższeniu temperatury wrzenia.
Przemiana fazy stałej w ciekłą zawsze jest możliwa przez obniżenie ciśnienia układu.
Temperatura wrzenia wody nie zależy od ciśnienia układu.
Temperatura wrzenia dowolnej cieczy nie zawsze zależy od ciśnienia układu.
Temperatura topnienia mieszaniny wody (lodu) z solą nie zależy od stężenia soli.
Efekt krioskopowy polega na obniżeniu temperatury topnienia.
W układzie woda-sól położenie punktu potrójnego zależy od stężenia soli.
Temperatura wrzenia mieszaniny wody z solą nie zależy od stężenia soli.
W układzie woda-sól położenie punktu potrójnego zależy od temperatury.
Efekt ebulioskopowy polega na obniżeniu temperatury wrzenia.
Efekt ebulioskopowy polega na obniżeniu temperatury topnienia.
W układzie woda-sól położenie punktu potrójnego zależy od ciśnienia.
Ciśnienie cząstkowe substancji nad roztworem jest proporcjonalne do jej ułamka molowego w fazie gazowej.
Efekt krioskopowy polega na podwyższeniu temperatury wrzenia.
Ciśnienie cząstkowe substancji nad roztworem jest proporcjonalne do jej ułamka molowego w fazie ciekłej.
Efekt krioskopowy polega na podwyższeniu temperatury topnienia.
W układzie woda-sól położenie punktu potrójnego nie zależy od parametrów układu.
Ciśnienie cząstkowe substancji nad roztworem jest proporcjonalne do prężności pary czystej substancji.
Ciśnienie cząstkowe substancji nad roztworem nie zależy od ciśnienia zewnętrznego.
Ciśnienie cząstkowe substancji nad roztworem jest proporcjonalne do masy molowej.
Podczas destylacji zeotropu faza gazowa zawiera więcej składnika o niższej temperaturze wrzenia niż faza ciekła.
Podczas destylacji zeotropu faza gazowa zawiera mniej składnika o wyższej temperaturze wrzenia niż faza ciekła.
Ciśnienie cząstkowe substancji nad roztworem zależy od ciśnienia zewnętrznego.
Podczas destylacji zeotropu faza gazowa zawiera więcej składnika o wyższej temperaturze wrzenia niż faza ciekła.
Podczas destylacji zeotropu faza ciekła zawiera więcej składnika o wyższej temperaturze wrzenia niż faza gazowa.
Podczas destylacji zeotropu faza gazowa zawiera mniej składnika o niższej temperaturze wrzenia niż faza ciekła.
Podczas destylacji zeotropu faza ciekła zawiera mniej składnika o niższej temperaturze wrzenia niż faza gazowa.
Dla azeotropu dodatniego obserwuje się minimum temperatury wrzenia.
Podczas destylacji zeotropu faza ciekła zawiera więcej składnika o niższej temperaturze wrzenia niż faza gazowa.
Podczas destylacji zeotropu faza ciekła zawiera mniej składnika o wyższej temperaturze wrzenia niż faza gazowa.
Dla azeotropu dodatniego obserwuje się maksimum temperatury wrzenia.
Dla azeotropu ujemnego obserwuje się minimum temperatury wrzenia.
Położenie stanu równowagi zależy całkowitej masy substratów i produktów.
Dla azeotropu ujemnego obserwuje się maksimum temperatury wrzenia.
Położenie stanu równowagi nie może być osiągnięte przy zachowaniu stosunków stechiometrycznych.
Położenie stanu równowagi nie zależy całkowitej masy substratów i produktów.
Położenie stanu równowagi może być osiągnięte przy zachowaniu stosunków stechiometrycznych.
Położenie stanu równowagi może być osiągnięte tylko przy zachowaniu stosunków stechiometrycznych.
Usuwanie substratu pogarsza wydajność reakcji.
Usuwanie produktu poprawia wydajność reakcji.
Usuwanie substratu poprawia wydajność reakcji.
Reakcje egzotermiczne przebiegają z wydzieleniem energii z układu do otoczenia.
Usuwanie produktu pogarsza wydajność reakcji.
Reakcje egzotermiczne przebiegają z pobraniem energii przez układ z otoczenia.
Reakcje egzotermiczne w układzie izolowanym przebiegają z obniżeniem temperatury.
Reakcje egzotermiczne w układzie izolowanym przebiegają ze wzrostem temperatury.
Reakcje endotermiczne przebiegają z wydzieleniem energii z układu do otoczenia.
Reakcje endotermiczne przebiegają z pobraniem energii przez układ z otoczenia.
Reakcje endotermiczne w układzie izolowanym przebiegają z obniżeniem temperatury.
Reakcje endotermiczne w układzie izolowanym przebiegają ze wzrostem temperatury.
Dla reakcji endotermicznych podwyższenie temperatury powoduje przesunięcie stanu równowagi w prawo.
Dla reakcji endotermicznych podwyższenie temperatury powoduje przesunięcie stanu równowagi w lewo.
Dla reakcji endotermicznych obniżenie temperatury powoduje przesunięcie stanu równowagi w prawo.
Dla reakcji endotermicznych obniżenie temperatury powoduje przesunięcie stanu równowagi w lewo.
Dla reakcji egzotermicznych podwyższenie temperatury powoduje przesunięcie stanu równowagi w lewo.
Dla reakcji egzotermicznych podwyższenie temperatury powoduje przesunięcie stanu równowagi w prawo.
Dla reakcji egzotermicznych obniżenie temperatury powoduje przesunięcie stanu równowagi w prawo.
Zwiększenie ciśnienia w układzie powoduje przesunięcie stanu równowagi w kierunku mniejszej ilości moli składników gazowych.
Dla reakcji egzotermicznych obniżenie temperatury powoduje przesunięcie stanu równowagi w lewo.
Zmniejszenie ciśnienia w układzie powoduje przesunięcie stanu równowagi w kierunku większej ilości moli składników gazowych.
Wartość stałej równowagi K_x zależy od temperatury.
Zwiększenie ciśnienia w układzie powoduje przesunięcie stanu równowagi w kierunku większej ilości moli składników gazowych.
Wartość stałej równowagi K_x zależy od ciśnienia.
Wartość stałej równowagi K_p zależy od temperatury.
Zmniejszenie ciśnienia w układzie powoduje przesunięcie stanu równowagi w kierunku mniejszej ilości moli składników gazowych.
Wartość stałej równowagi K_x nie zależy od temperatury.
Wartość stałej równowagi K_x nie zależy od ciśnienia.
Wartość stałej równowagi K_p zależy od ciśnienia.
Wartość stałej równowagi K_p nie zależy od temperatury.
Wartość stałej równowagi K_p nie zależy od ciśnienia.
W reakcji { I₂ + H₂ = 2HI } dodatek jodu przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { I₂ + H₂ = 2HI } dodatek jodu przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { I₂ + H₂ = 2HI } dodatek wodoru przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { I₂ + H₂ = 2HI } dodatek jodowodoru przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { I₂ + H₂ = 2HI } dodatek wodoru przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { I₂ + H₂ = 2HI } dodatek jodowodoru przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { I₂ + H₂ = 2HI } zwiększenie ciśnienia przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { I₂ + H₂ = 2HI } zwiększenie ciśnienia nie przesuwa położenia stanu równowagi.
W reakcji { I₂ + H₂ = 2HI } zmniejszenie ciśnienia nie przesuwa położenia stanu równowagi.
W reakcji { I₂ + H₂ = 2HI } zmniejszenie ciśnienia przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { I₂ + H₂ = 2HI -51,9kJ } podniesienie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { I₂ + H₂ = 2HI -51,9kJ } podniesienie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { I₂ + H₂ = 2HI -51,9kJ } obniżenie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { N₂ + 3H₂ = 2NH₃ } dodatek azotu przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { I₂ + H₂ = 2HI -51,9kJ } obniżenie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { N₂ + 3H₂ = 2NH₃ } dodatek wodoru przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { N₂ + 3H₂ = 2NH₃ } dodatek amoniaku przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { N₂ + 3H₂ = 2NH₃ } dodatek azotu przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { N₂ + 3H₂ = 2NH₃ } zwiększenie ciśnienia przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { N₂ + 3H₂ = 2NH₃ } dodatek wodoru przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { N₂ + 3H₂ = 2NH₃ } dodatek amoniaku przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { N₂ + 3H₂ = 2NH₃ } zwiększenie ciśnienia nie przesuwa położenia stanu równowagi.
W reakcji { N₂ + 3H₂ = 2NH₃ } zwiększenie ciśnienia przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { N₂ + 3H₂ = 2NH₃ +92,3kJ } podniesienie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { N₂ + 3H₂ = 2NH₃ +92,3kJ } obniżenie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { N₂ + 3H₂ = 2NH₃ } zmniejszenie ciśnienia przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { N₂ + 3H₂ = 2NH₃ +92,3kJ } podniesienie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { CO₂ + H₂ = CO + H₂O } dodatek dwutlenku węgla przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { N₂ + 3H₂ = 2NH₃ +92,3kJ } obniżenie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { CO₂ + H₂ = CO + H₂O } dodatek dwutlenku węgla przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { CO₂ + H₂ = CO + H₂O } dodatek wodoru przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { CO₂ + H₂ = CO + H₂O } dodatek wodoru przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { CO₂ + H₂ = CO + H₂O } dodatek tlenku węgla przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { CO₂ + H₂ = CO + H₂O } dodatek tlenku węgla przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { CO₂ + H₂ = CO + H₂O } dodatek wody przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { CO₂ + H₂ = CO + H₂O } zwiększenie ciśnienia nie przesuwa położenia stanu równowagi.
W reakcji { CO₂ + H₂ = CO + H₂O } dodatek wody przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { CO₂ + H₂ = CO + H₂O } zwiększenie ciśnienia przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { CO₂ + H₂ = CO + H₂O } zmniejszenie ciśnienia nie przesuwa położenia stanu równowagi.
W reakcji { CO₂ + H₂ = CO + H₂O } zmniejszenie ciśnienia przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { CO₂ + H₂ = CO + H₂O -41,2kJ } podniesienie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { CO₂ + H₂ = CO + H₂O -41,2kJ } obniżenie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { CO₂ + H₂ = CO + H₂O -41,2kJ } podniesienie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { N₂O₄ = 2NO₂ } dodatek dwutlenku azotu przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { CO₂ + H₂ = CO + H₂O -41,2kJ } obniżenie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { N₂O₄ = 2NO₂ } dodatek dwutlenku azotu przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { N₂O₄ = 2NO₂ } dodatek czterotlenku dwuazotu przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { N₂O₄ = 2NO₂ } dodatek czterotlenku dwuazotu przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { N₂O₄ = 2NO₂ } zwiększenie ciśnienia nie przesuwa położenia stanu równowagi.
W reakcji { N₂O₄ = 2NO₂ } zwiększenie ciśnienia przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { N₂O₄ = 2NO₂ } zmniejszenie ciśnienia nie przesuwa położenia stanu równowagi.
W reakcji { N₂O₄ = 2NO₂ -58,4kJ } podniesienie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { N₂O₄ = 2NO₂ } zmniejszenie ciśnienia przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { N₂O₄ = 2NO₂ -58,4kJ } podniesienie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { N₂O₄ = 2NO₂ -58,4kJ } obniżenie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { N₂O₄ = 2NO₂ -58,4kJ } obniżenie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { 2SO₂ + O₂ = 2SO₃ } dodatek dwutlenku siarki przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { 2SO₂ + O₂ = 2SO₃ } dodatek dwutlenku siarki przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { 2SO₂ + O₂ = 2SO₃ } dodatek tlenu przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { 2SO₂ + O₂ = 2SO₃ } dodatek tlenu przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { 2SO₂ + O₂ = 2SO₃ } dodatek trójtlenku siarki przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { 2SO₂ + O₂ = 2SO₃ } dodatek trójtlenku siarki przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { 2SO₂ + O₂ = 2SO₃ } zwiększenie ciśnienia przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { 2SO₂ + O₂ = 2SO₃ } zwiększenie ciśnienia nie przesuwa położenia stanu równowagi.
W reakcji { 2SO₂ + O₂ = 2SO₃ } zmniejszenie ciśnienia nie przesuwa położenia stanu równowagi.
W reakcji { 2SO₂ + O₂ = 2SO₃ +191,4kJ } podniesienie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { 2SO₂ + O₂ = 2SO₃ +191,4kJ } obniżenie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { 2SO₂ + O₂ = 2SO₃ } zmniejszenie ciśnienia przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { 2SO₂ + O₂ = 2SO₃ +191,4kJ } podniesienie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { CO₂ + C_/s/ = 2CO } dodatek dwutlenku węgla nie przesuwa położenia stanu równowagi.
W reakcji { 2SO₂ + O₂ = 2SO₃ +191,4kJ } obniżenie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { CO₂ + C_/s/ = 2CO } dodatek dwutlenku węgla przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { CO₂ + C_/s/ = 2CO } dodatek węgla przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { CO₂ + C_/s/ = 2CO } dodatek węgla nie przesuwa położenia stanu równowagi.
W reakcji { CO₂ + C_/s/ = 2CO } dodatek tlenku węgla przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { CO₂ + C_/s/ = 2CO } dodatek tlenku węgla przesuwa nie przesuwa położenia stanu równowagi.
W reakcji { CO₂ + C_/s/ = 2CO } zwiększenie ciśnienia nie przesuwa położenia stanu równowagi.
W reakcji { CO₂ + C_/s/ = 2CO } zwiększenie ciśnienia przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { CO₂ + C_/s/ = 2CO } zmniejszenie ciśnienia nie przesuwa położenia stanu równowagi.
W reakcji { CO₂ + C_/s/ = 2CO -172,5kJ } podniesienie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { CO₂ + C_/s/ = 2CO } zmniejszenie ciśnienia przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { CO₂ + C_/s/ = 2CO -172,5kJ } obniżenie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { CO₂ + C_/s/ = 2CO -172,5kJ } podniesienie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { CO₂ + C_/s/ = 2CO -172,5kJ } obniżenie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { CaCO_3/s/ = CaO_/s/ + CO₂ } dodatek węglanu wapnia przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { CaCO_3/s/ = CaO_/s/ + CO₂ } dodatek węglanu wapnia nie przesuwa położenia stanu równowagi.
W reakcji { CaCO_3/s/ = CaO_/s/ + CO₂ } dodatek tlenku wapnia przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { CaCO₃_/s/ = CaO_/s/ + CO₂ } dodatek dwutlenku węgla nie przesuwa położenia stanu równowagi.
W reakcji { CaCO_3/s/ = CaO_/s/ + CO₂ } dodatek tlenku wapnia nie przesuwa położenia stanu równowagi.
W reakcji { CaCO_3/s/ = CaO_/s/ + CO₂ } zwiększenie ciśnienia nie przesuwa położenia stanu równowagi.
W reakcji { CaCO_3/s/ = CaO_/s/ + CO₂ } zmniejszenie ciśnienia nie przesuwa położenia stanu równowagi.
W reakcji { CaCO_3/s/ = CaO_/s/ + CO₂ } dodatek dwutlenku węgla przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { CaCO_3/s/ = CaO_/s/ + CO₂ } zwiększenie ciśnienia przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { CaCO_3/s/ = CaO_/s/ + CO₂ -177,4kJ } podniesienie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
W reakcji { CaCO_3/s/ = CaO_/s/ + CO₂ } zmniejszenie ciśnienia przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { CaCO_3/s/ = CaO_/s/ + CO₂ -177,4kJ } podniesienie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { CaCO_3/s/ = CaO_/s/ + CO₂ -177,4kJ } obniżenie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w prawo.
W reakcji { CaCO_3/s/ = CaO_/s/ + CO₂ -177,4kJ } obniżenie temperatury przesuwa położenie stanu równowagi w lewo.
Cząsteczki wody mają charakter niepolarny.
Dysocjacja homolityczna prowadzi do powstania jonów.
Dysocjacja heterolityczna prowadzi do powstania jonów.
Cząsteczki wody mają charakter polarny.
Dysocjacja heterolityczna prowadzi do powstania rodników.
Dysocjacja homolityczna prowadzi do powstania rodników.
Polaryzacja cząsteczki wody powoduje występowanie częściowego ładunku dodatniego na atomach wodoru.
Polaryzacja cząsteczki wody powoduje występowanie częściowego ładunku ujemnego na atomach wodoru.
Polaryzacja cząsteczki wody powoduje występowanie częściowego ładunku ujemnego na atomie tlenu.
Polaryzacja cząsteczki wody powoduje występowanie częściowego ładunku dodatniego na atomie tlenu.
Iloczyn jonowy wody może przyjmować różne wartości w danej temperaturze.
Iloczyn jonowy wody jest stały w danej temperaturze.
Wartość iloczynu jonowego wody zależy od temperatury.
Wartość iloczynu jonowego wody nie zależy od temperatury.
Wartość iloczynu jonowego wody nie zależy od ciśnienia.
Iloczyn jonowy wody przyjmuje wartość 10^-14 w temperaturze 25°C.
Wartość iloczynu jonowego wody zależy od ciśnienia.
Iloczyn jonowy wody przyjmuje wartość 10^-¹⁴ w zakresie temperatur 0÷100°C.
Autodysocjacja wody prowadzi do powstania jonów H₃O⁺.
Autodysocjacja wody prowadzi do powstania jonów OH⁺.
Autodysocjacja wody prowadzi do powstania jonów OH^-.
Autodysocjacja amoniaku prowadzi do powstania jonów NH₄⁺.
Autodysocjacja wody prowadzi do powstania jonów H₃O^-.
Autodysocjacja amoniaku prowadzi do powstania jonów NH₃⁺.
Autodysocjacja amoniaku prowadzi do powstania jonów NH₂^-.
Autodysocjacja amoniaku prowadzi do powstania jonów NH₃^-.
Autodysocjacja kwasu siarkowego(VI) prowadzi do powstania jonów H₃SO₄⁺.
Autodysocjacja kwasu siarkowego(VI) prowadzi do powstania jonów HSO₄^-.
Autodysocjacja kwasu siarkowego(VI) prowadzi do powstania jonów H₃O⁺.
W roztworze substancji tworzących kryształy jonowe występują kationy i aniony.
Autodysocjacja kwasu siarkowego(VI) prowadzi do powstania jonów HSO₃^-.
W roztworze substancji tworzących kryształy jonowe występują niezdysocjowane cząsteczki.
W roztworze substancji tworzących kryształy jonowe nie występują niezdysocjowane cząsteczki.
Podczas rozpuszczania kryształów jonowych powstają hydratowane jony.
W roztworze substancji tworzących kryształy jonowe nie występują kationy i aniony.
Proces rozpuszczania jest na ogół endotermiczny.
Proces rozpuszczania nie zawsze jest endotermiczny.
Podczas rozpuszczania kryształów jonowych powstają niezdysocjowane pary jonowe.
Proces rozpuszczania może być egzotermiczny.
Rozpuszczalność soli zazwyczaj rośnie ze wzrostem temperatury.
Proces rozpuszczania jest zawsze endotermiczny.
Rozpuszczalność soli może maleć ze wzrostem temperatury.
Rozpuszczalność soli zawsze zmienia się z temperaturą.
Proces rozpuszczania jest na ogół egzotermiczny.
Proces rozpuszczania jest zawsze egzotermiczny.
Przebieg krzywej rozpuszczalności jest zazwyczaj monotoniczny.
Rozpuszczalność soli zazwyczaj maleje ze wzrostem temperatury.
Przebieg krzywej rozpuszczalności może się zmieniać w przypadku tworzenia różnych hydratów.
Badają metodami chemicznymi roztwór zawierający jony Na⁺, K⁺, Cl^- i Br^- nie można stwierdzić jakie sole zostały rozpuszczone.
Rozpuszczalność soli zawsze rośnie ze wzrostem temperatury.
Badają metodami fizycznymi roztwór zawierający jony Na⁺, K⁺, Cl^- i Br^- nie można stwierdzić jakie sole zostały rozpuszczone.
Rozpuszczalność soli zawsze maleje ze wzrostem temperatury.
Rozpuszczalność soli zazwyczaj nie zmienia się z temperaturą.
Badają metodami spektroskopowymi roztwór zawierający jony Na⁺, K⁺, Cl^- i Br^- nie można stwierdzić jakie sole zostały rozpuszczone.
Badają metodami statystycznymi roztwór zawierający jony Na⁺, K⁺, Cl^- i Br^- nie można stwierdzić jakie sole zostały rozpuszczone.
Przebieg krzywej rozpuszczalności jest zawsze monotoniczny.
Badają metodami chemicznymi roztwór zawierający jony Na⁺, K⁺, Cl^- i Br^- można stwierdzić jakie sole zostały rozpuszczone.
Sole kwasu azotowego(V) są na ogół dobrze rozpuszczalne w wodzie.
Badają metodami fizycznymi roztwór zawierający jony Na⁺, K⁺, Cl^- i Br^- można stwierdzić jakie sole zostały rozpuszczone.
Sole kwasu siarkowego(VI) są na ogół dobrze rozpuszczalne w wodzie.
Sole kwasu siarkowodorowego są na ogół słabo rozpuszczalne w wodzie.
Badają metodami spektroskopowymi roztwór zawierający jony Na⁺, K⁺, Cl^- i Br^- można stwierdzić jakie sole zostały rozpuszczone.
Sole kwasu węglowego(VI) są na ogół słabo rozpuszczalne w wodzie.
Sole kwasu fosforowego(V) są na ogół słabo rozpuszczalne w wodzie.
Badają metodami statystycznymi roztwór zawierający jony Na⁺, K⁺, Cl^- i Br^- można stwierdzić jakie sole zostały rozpuszczone.
Sole kwasu azotowego(V) są na ogół słabo rozpuszczalne w wodzie.
Sole kwasu chlorowodorowego są na ogół dobrze rozpuszczalne w wodzie.
Sole kwasu siarkowego(VI) są na ogół słabo rozpuszczalne w wodzie.
Sole kwasu siarkowodorowego są na ogół dobrze rozpuszczalne w wodzie.
Sole kwasu węglowego(VI) są na ogół dobrze rozpuszczalne w wodzie.
Sole kwasu fosforowego(V) są na ogół dobrze rozpuszczalne w wodzie.
Sole kwasu octowego są na ogół dobrze rozpuszczalne w wodzie.
Sole kwasu chlorowodorowego są na ogół słabo rozpuszczalne w wodzie.
Sole kwasu octowego są na ogół słabo rozpuszczalne w wodzie.
Wodorotlenki są na ogół słabo rozpuszczalne w wodzie.
Rozpuszczalność AgBr (pK_so = 12,4) jest większa niż AgI (pK_so = 16,0).
Wodorotlenki są na ogół dobrze rozpuszczalne w wodzie.
Rozpuszczalność CdS (pK_so = 27,8) jest większa niż HgS (pK_so = 52,4).
Rozpuszczalność Fe(OH)₂ (pK_so = 13,5) jest większa niż Sn(OH)₂ (pK_so = 25,3).
Rozpuszczalność AgCl (pK_so = 9,96) jest większa niż Ag₂CrO₄ (pK_so = 11,7).
Rozpuszczalność Mg(OH)₂ (pK_so = 10,9) jest większa niż BaCrO₄ (pK_so = 9,7).
Rozpuszczalność Fe(OH)₃ (pK_so = 37,4) jest większa niż CdS (pK_so = 27,8).
Rozpuszczalność Ag₂S (pK_so = 49,5) jest większa niż Cu₂S (pK_so = 46,7).
Rozpuszczalność Zn(OH)₂ (pK_so = 16,8) jest większa niż AgI (pK_so = 16,0).
Rozpuszczalność BaSO₄ (pK_so = 10,0) jest większa niż AgBr (pK_so = 12,4).
Rozpuszczalność SnS (pK_so = 26,0) jest większa niż BaCO₃ (pK_so = 8,2).
Rozpuszczalność Sb(OH)₃ (pK_so = 41,4) jest większa niż Al(OH)₃ (pK_so = 32,7).
Rozpuszczalność Ag₂CrO₄ (pK_so = 11,7) jest większa niż Fe(OH)₂ (pK_so = 13,5).
Rozpuszczalność ZnS (pK_so = 25,3) jest większa niż Cr(OH)₃ (pK_so = 30,2).
Rozpuszczalność AgCl (pK_so = 9,96) jest mniejsza niż Ag₂CrO₄ (pK_so = 11,7).
Rozpuszczalność Ag₂S (pK_so = 49,5) jest mniejsza niż Cu₂S (pK_so = 46,7).
Rozpuszczalność Cu₂S (pK_so = 46,7) jest większa niż Sb(OH)₃ (pK_so = 41,4).
Rozpuszczalność SnS (pK_so = 26,0) jest mniejsza niż BaCO₃ (pK_so = 8,2).
Rozpuszczalność AgBr (pK_so = 12,4) jest mniejsza niż AgI (pK_so = 16,0).
Rozpuszczalność CdS (pK_so = 27,8) jest mniejsza niż HgS (pK_so = 52,4).
Rozpuszczalność Fe(OH)₂ (pK_so = 13,5) jest mniejsza niż Sn(OH)₂ (pK_so = 25,3).
Rozpuszczalność Sb(OH)₃ (pK_so = 41,4) jest mniejsza niż Al(OH)₃ (pK_so = 32,7).
Rozpuszczalność Mg(OH)₂ (pK_so = 10,9) jest mniejsza niż BaCrO₄ (pK_so = 9,7).
Rozpuszczalność ZnS (pK_so = 25,3) jest mniejsza niż Cr(OH)₃ (pK_so = 30,2).
Rozpuszczalność Cu₂S (pK_so = 46,7) jest mniejsza niż Sb(OH)₃ (pK_so = 41,4).
Rozpuszczalność Fe(OH)₃ (pK_so = 37,4) jest mniejsza niż CdS (pK_so = 27,8).
Rozpuszczalność AgCl maleje w roztworze NaCl.
Rozpuszczalność Zn(OH)₂ (pK_so = 16,8) jest mniejsza niż AgI (pK_so = 16,0).
Rozpuszczalność BaSO₄ (pK_so = 10,0) jest mniejsza niż AgBr (pK_so = 12,4).
Rozpuszczalność AgCl maleje w roztworze NaNO₂.
Rozpuszczalność AgCl maleje w roztworze AgNO₃.
Rozpuszczalność Ag₂CrO₄ (pK_so = 11,7) jest mniejsza niż Fe(OH)₂ (pK_so = 13,5).
Rozpuszczalność AgCl rośnie w roztworze NaCl.
Rozpuszczalność AgCl rośnie w roztworze NaNO₂.
Rozpuszczalność AgCl rośnie w roztworze AgNO₃.
Rozpuszczalność Cu(OH)₂ maleje w roztworze CuSO₄.
Rozpuszczalność Cu(OH)₂ maleje w roztworze NaOH.
Rozpuszczalność Cu(OH)₂ rośnie w roztworze CuSO₄.
Rozpuszczalność Cu(OH)₂ maleje w roztworze NaCl.
Rozpuszczalność Cu(OH)₂ rośnie w roztworze NaOH.
Rozpuszczalność Cu(OH)₂ rośnie w roztworze NaCl.
Rozpuszczalność Mg(NH₄)PO₄ maleje w roztworze MgCl₂.
Rozpuszczalność Mg(NH₄)PO₄ maleje w roztworze NH₃.
Rozpuszczalność Mg(NH₄)PO₄ rośnie w roztworze MgCl₂.
Rozpuszczalność Mg(NH₄)PO₄ rośnie w roztworze NH₃.
Rozpuszczalność Mg(NH₄)PO₄ maleje w roztworze Na₂HPO₄.
Rozpuszczalność Mg(NH₄)PO₄ rośnie w roztworze Na₂HPO₄.
Rozpuszczalność PbI₂ maleje w roztworze KNO₃.
Rozpuszczalność PbI₂ maleje w roztworze Pb(NO₃)₂.
Rozpuszczalność PbI₂ rośnie w roztworze KNO₃.
Rozpuszczalność PbI₂ maleje w roztworze KI.
Rozpuszczalność SrSO₄ maleje w roztworze Sr(NO₃)₂.
Rozpuszczalność PbI₂ rośnie w roztworze Pb(NO₃)₂.
Rozpuszczalność PbI₂ rośnie w roztworze KI.
Rozpuszczalność SrSO₄ maleje w roztworze ZnSO₄.
Rozpuszczalność SrSO₄ rośnie w roztworze Sr(NO₃)₂.
Rozpuszczalność SrSO₄ maleje w roztworze CaCl₂.
Aktywność jonów w roztworze generalnie rośnie wraz ze stężeniem.
Rozpuszczalność SrSO₄ rośnie w roztworze Sr(NO₃)₂.
Rozpuszczalność SrSO₄ rośnie w roztworze CaCl₂.
Aktywność jonów w roztworze generalnie maleje ze wzrostem stężenia.
Aktywność jonów w roztworze generalnie rośnie ze spadkiem stężenia.
Aktywność jonów w roztworze generalnie maleje wraz ze stężeniem.
Współczynnik aktywności jonów w roztworze generalnie maleje ze wzrostem stężenia.
Współczynnik aktywności jonów w roztworze generalnie rośnie wraz ze stężeniem.
Współczynnik aktywności jonów w roztworze generalnie rośnie ze spadkiem stężenia.
W tych samych warunkach współczynnik aktywności jonu Ba²⁺ jest mniejszy niż jonu Li⁺.
Współczynnik aktywności jonów w roztworze generalnie maleje wraz ze stężeniem.
W tych samych warunkach współczynnik aktywności jonu Mg²⁺ jest mniejszy niż jonu K⁺.
W tych samych warunkach współczynnik aktywności jonu SO₄^2- jest mniejszy niż jonu Cl^-.
W tych samych warunkach współczynnik aktywności jonu Ba²⁺ jest większy niż jonu Li⁺.
W tych samych warunkach współczynnik aktywności jonu Ag⁺ jest większy niż jonu PO₄^3-.
W tych samych warunkach współczynnik aktywności jonu Mg²⁺ jest większy niż jonu K⁺.
W tych samych warunkach współczynnik aktywności jonu SO₄^2- jest większy niż jonu Cl^-.
W tych samych warunkach współczynnik aktywności jonu Ag⁺ jest mniejszy niż jonu PO₄^3-.
W tych samych warunkach współczynnik aktywności jonu Sn⁴⁺ jest mniejszy niż jonu AsO₄^3-.
W tych samych warunkach współczynnik aktywności jonu Sn⁴⁺ jest większy niż jonu AsO₄^3-.
W tych samych warunkach współczynnik aktywności jonu H₃O⁺ jest większy niż jonu Br^-.
W tych samych warunkach współczynnik aktywności jonu H₃O⁺ jest mniejszy niż jonu Br^-.
Kwas jest substancją zawierającą cząsteczki zdolne do przyjmowania protonów.
Kwas jest substancją zawierającą cząsteczki zdolne do oddawania protonów.
Zasada jest substancją zawierającą cząsteczki zdolne do oddawania protonów.
Kwas jest akceptorem protonów.
Zasada jest substancją zawierającą cząsteczki zdolne do przyjmowania protonów.
Kwas jest donorem protonów.
Zasada jest donorem protonów.
Zasada jest akceptorem protonów.
W reakcji { NH₃ + HCl = NH₄⁺ + Cl^- } NH₃ jest zasadą.
W reakcji { NH₃ + HCl = NH₄⁺ + Cl^- } NH₃ jest kwasem.
W reakcji { NH₃ + HCl = NH₄⁺ + Cl^- } HCl jest kwasem.
W reakcji { H₂O + HCl = H₃O⁺ + Cl^- } H₂O jest zasadą.
W reakcji { NH₃ + HCl = NH₄⁺ + Cl^- } HCl jest zasadą.
W reakcji { H₂O + HCl = H₃O⁺ + Cl^- } HCl jest kwasem.
W reakcji { NH₃ + H₂O = NH₄⁺ + OH^- } NH₃ jest zasadą.
W reakcji { H₂O + HCl = H₃O⁺ + Cl^- } H₂O jest kwasem.
W reakcji { H₂O + HCl = H₃O⁺ + Cl^- } HCl jest zasadą.
W reakcji { NH₃ + H₂O = NH₄⁺ + OH^- } H₂O jest kwasem.
W reakcji { NH₃ + H₂O = NH₄⁺ + OH^- } NH₃ jest kwasem.
W reakcji { NH₃ + H₂O = NH₄⁺ + OH^- } H₂O jest zasadą.
W reakcji { NH₄⁺ + CH₃COO^- = NH₃ + CH₃COOH } NH₄⁺ jest kwasem.
W reakcji { NH₄⁺ + CH₃COO^- = NH₃ + CH₃COOH } NH₄⁺ jest zasadą.
W reakcji { NH₄⁺ + CH₃COO^- = NH₃ + CH₃COOH } CH₃COO^- jest zasadą.
W reakcji { NH₄⁺ + CH₃COO^- = NH₃ + CH₃COOH } CH₃COO^- jest kwasem.
W reakcji { HCl + S^2- = Cl^- + HS^- } HCl jest zasadą.
W reakcji { HCl + S^2- = Cl^- + HS^- } HCl jest kwasem.
W reakcji { HCl + S^2- = Cl^- + HS^- } S^2- jest zasadą.
W reakcji { HCl + S^2- = Cl^- + HS^- } S^2- jest kwasem.
W reakcji { HNO₃ + H₂SO₄ = H₂NO₃⁺ + HSO₄^- } HNO₃ jest zasadą.
W reakcji { HNO₃ + H₂SO₄ = H₂NO₃⁺ + HSO₄^- } H₂SO₄ jest kwasem.
W reakcji { HNO₃ + H₂SO₄ = H₂NO₃⁺ + HSO₄^- } HNO₃ jest kwasem.
W reakcji { HSO₄^- + CO₃^2- = SO₄^2- + HCO₃^- } HSO₄^- jest kwasem.
W reakcji { HNO₃ + H₂SO₄ = H₂NO₃⁺ + HSO₄^- } H₂SO₄ jest zasadą.
W reakcji { HSO₄^- + CO₃^2- = SO₄^2- + HCO₃^- } HSO₄^- jest zasadą.
W reakcji { HSO₄^- + CO₃^2- = SO₄^2- + HCO₃^- } CO₃^2- jest zasadą.
Wartość stałej kwasowości zależy od temperatury.
W reakcji { HSO₄^- + CO₃^2- = SO₄^2- + HCO₃^- } CO₃^2- jest kwasem.
Wartość stałej kwasowości nie zależy od temperatury.
Wartość stałej zasadowości zależy od temperatury.
Wartość stałej zasadowości nie zależy od temperatury.
Wartość stałej kwasowości nie zależy od pH roztworu.
Wartość stałej zasadowości nie zależy od pH roztworu.
Wartość stałej kwasowości zależy od pH roztworu.
Wartość stałej kwasowości nie zależy od stężenia roztworu.
Wartość stałej zasadowości zależy od pH roztworu.
Wartość stałej kwasowości zależy od stężenia roztworu.
Wartość stałej zasadowości nie zależy od stężenia roztworu.
Stopień dysocjacji słabych elektrolitów zależy od temperatury.
Wartość stałej zasadowości zależy od stężenia roztworu.
Stopień dysocjacji słabych kwasów maleje ze spadkiem pH roztworu.
Stopień dysocjacji słabych elektrolitów nie zależy od temperatury.
Stopień dysocjacji słabych kwasów rośnie ze spadkiem pH roztworu.
Stopień dysocjacji słabych kwasów rośnie ze wzrostem pH roztworu.
Stopień dysocjacji słabych zasad rośnie ze spadkiem pH roztworu.
Stopień dysocjacji słabych kwasów maleje ze wzrostem pH roztworu.
Stopień dysocjacji słabych zasad maleje ze wzrostem pH roztworu.
Stopień dysocjacji słabych kwasów rośnie ze spadkiem stężenia roztworu.
Stopień dysocjacji słabych zasad maleje ze spadkiem pH roztworu.
Stopień dysocjacji słabych zasad rośnie ze wzrostem pH roztworu.
Stopień dysocjacji słabych zasad rośnie ze wzrostem stężenia roztworu.
Stopień dysocjacji słabych kwasów maleje ze wzrostem stężenia roztworu.
pH roztworów słabych kwasów maleje ze wzrostem stężenia.
pH roztworów słabych zasad rośnie ze wzrostem stężenia.
Stopień dysocjacji słabych zasad maleje ze spadkiem stężenia roztworu.
NH₃ jest słabszym kwasem niż PH₃.
pH roztworów słabych kwasów rośnie ze spadkiem stężenia.
pH roztworów słabych zasad maleje ze spadkiem stężenia.
NH₃ jest mocniejszym kwasem niż PH₃.
NH₃ jest słabszym kwasem niż H₂O.
NH₃ jest mocniejszym kwasem niż H₂O.
NH₃ jest słabszym kwasem niż H₂S.
NH₃ jest mocniejszym kwasem niż H₂S.
H₂O jest mocniejszym kwasem niż H₂S.
H₂O jest słabszym kwasem niż H₂S.
H₂Te jest mocniejszym kwasem niż H₂S.
H₂Te jest słabszym kwasem niż H₂S.
H₂S jest słabszym kwasem niż H₂Se.
H₂O jest słabszym kwasem niż HF.
H₂S jest mocniejszym kwasem niż H₂Se.
H₂O jest mocniejszym kwasem niż HF.
H₂O jest słabszym kwasem niż HCl.
H₂O jest mocniejszym kwasem niż HCl.
H₂O jest słabszym kwasem niż HBr.
H₂O jest słabszym kwasem niż HI.
H₂O jest mocniejszym kwasem niż HBr.
H₂S jest słabszym kwasem niż HCl.
H₂O jest mocniejszym kwasem niż HI.
H₂S jest mocniejszym kwasem niż HCl.
H₂S jest słabszym kwasem niż HBr.
HBr jest mocniejszym kwasem niż HCl.
H₂S jest mocniejszym kwasem niż HBr.
HBr jest mocniejszym kwasem niż HF.
HBr jest słabszym kwasem niż HI.
HBr jest słabszym kwasem niż HCl.
HI jest mocniejszym kwasem niż HF.
H₃BO₃ jest słabszym kwasem niż [H₂CO₃].
HBr jest słabszym kwasem niż HF.
HBr jest mocniejszym kwasem niż HI.
H₃BO₃ jest słabszym kwasem niż HNO₃.
HI jest słabszym kwasem niż HF.
H₃BO₃ jest mocniejszym kwasem niż [H₂CO₃].
H₃BO₃ jest mocniejszym kwasem niż HNO₃.
HNO₃ jest słabszym kwasem niż H₃PO₄.
HNO₃ jest mocniejszym kwasem niż H₃PO₄.
HNO₂ jest mocniejszym kwasem niż H₃PO₃.
HNO₂ jest słabszym kwasem niż H₃PO₃.
H₃PO₄ jest słabszym kwasem niż H₂SO₄.
H₃PO₄ jest mocniejszym kwasem niż H₂SO₄.
H₃PO₄ jest słabszym kwasem niż H₃AsO₄.
H₃PO₄ jest mocniejszym kwasem niż H₃AsO₄.
H₃AsO₃ jest mocniejszym kwasem niż HNO₃.
HNO₃ jest mocniejszym kwasem niż H₂SO₄.
H₃AsO₃ jest słabszym kwasem niż HNO₃.
HNO₃ jest słabszym kwasem niż H₂SO₄.
HNO₃ jest mocniejszym kwasem niż HClO₄.
HNO₃ jest słabszym kwasem niż HClO₄.
HClO₄ jest mocniejszym kwasem niż HClO₃.
HClO₄ jest słabszym kwasem niż HClO₃.
HClO₄ jest słabszym kwasem niż HClO₂.
HClO₄ jest mocniejszym kwasem niż HClO₂.
HClO jest mocniejszym kwasem niż HClO₃.
HClO jest słabszym kwasem niż HBrO.
HClO jest słabszym kwasem niż HClO₃.
HIO jest mocniejszym kwasem niż HBrO.
HClO jest mocniejszym kwasem niż HBrO.
HIO jest słabszym kwasem niż HBrO.
HBrO₄ jest mocniejszym kwasem niż HClO₄.
HBrO₄ jest słabszym kwasem niż HClO₄.
HBrO₃ jest mocniejszym kwasem niż HClO₄.
Dla dowolnego kwasu dwuprotonowego pK_a,1 jest większe niż pK_a,2.
HBrO₃ jest słabszym kwasem niż HClO₄.
Dla dowolnego kwasu dwuprotonowego pK_a,1 jest mniejsze niż pK_a,2.
Dla dowolnego kwasu trójprotonowego pK_a,1 jest większe niż pK_a,3.
Dla dowolnego kwasu trójprotonowego pK_a,1 jest mniejsze niż pK_a,3.
Dla dowolnego kwasu trójprotonowego pK_a,3 jest większe niż pK_a,2.
Dla dowolnego kwasu trójprotonowego pK_a,3 jest mniejsze niż pK_a,2.
Kwasem sprzężonym z NH₃ jest NH₂^-.
Kwasem sprzężonym z NH₃ jest NH₄⁺.
Kwasem sprzężonym z H₂O jest OH^-.
Kwasem sprzężonym z H₂O jest H₃O⁺.
Kwasem sprzężonym z HCl jest H₂Cl⁺.
Kwasem sprzężonym z HCl jest Cl^-.
Kwasem sprzężonym z H₂SO₄ jest HSO₄^-.
Kwasem sprzężonym z H₂SO₄ jest H₃SO₄⁺.
Kwasem sprzężonym z HSO₄^- jest SO₄^2-.
Kwasem sprzężonym z HSO₄^- jest H₂SO₄.
Zasadą sprzężoną z NH₃ jest NH₂^-.
Zasadą sprzężoną z NH₃ jest NH₄⁺.
Zasadą sprzężoną z H₂O jest OH^-.
Zasadą sprzężoną z H₂O jest H₃O⁺.
Zasadą sprzężoną z HCl jest H₂Cl⁺.
Zasadą sprzężoną z HCl jest Cl^-.
Zasadą sprzężoną z H₂SO₄ jest H₃SO₄⁺.
Zasadą sprzężoną z HSO₄^- jest H₂SO₄.
Zasadą sprzężoną z H₂SO₄ jest HSO₄^-.
Zasadą sprzężoną z HSO₄^- jest SO₄^2-.
Jeśli pK_a = 5,4 to pK_b* = -5,4.
Jeśli pK_a = 7,5 to pK_b* = 6,5.
Jeśli pK_a = 3,1 to pK_b* = 10,9.
Jeśli pK_a = 4,8 to pK_b* = 5,2.
Jeśli pK_a = 3,6 to pK_b* = 10,4.
Jeśli pK_b = 10,2 to pK_a* = 3,8.
Jeśli pK_a = 2,5 to pK_b* = -2,5.
Jeśli pK_b = 8,4 to pK_a* = 4,8.
Jeśli pK_b = 3,8 to pK_a* = 10,2.
Jeśli pK_b = 4,5 to pK_a* = -4,5.
Jeśli pK_b = 6,4 to pK_a* = 7,6.
Dodatek soli słabego kwasu zmniejsza jego stopień dysocjacji w roztworze.
Jeśli pK_b = 1,9 to pK_a* = -1,9.
Dodatek soli słabego kwasu zwiększa jego stopień dysocjacji w roztworze.
Dodatek soli słabego kwasu zmienia jego stałą dysocjacji w roztworze.
Dodatek soli słabej zasady zwiększa jej stopień dysocjacji w roztworze.
Dodatek soli słabego kwasu nie zmienia jego stałej dysocjacji w roztworze.
Dodatek soli słabej zasady zmniejsza jej stopień dysocjacji w roztworze.
Dodatek soli słabej zasady zmienia jej stałą dysocjacji w roztworze.
Roztwór słabego kwasu ma dużą pojemność buforową.
Dodatek soli słabej zasady nie zmienia jej stałej dysocjacji w roztworze.
Roztwór soli słabego kwasu ma dużą pojemność buforową.
Roztwór słabego kwasu ma małą pojemność buforową.
Roztwór soli słabego kwasu ma małą pojemność buforową.
Roztwór słabego kwasu i jego soli ma małą pojemność buforową.
Roztwór słabego kwasu i jego soli ma dużą pojemność buforową.
Roztwór słabej zasady ma małą pojemność buforową.
Roztwór słabej zasady ma dużą pojemność buforową.
Roztwór soli słabej zasady ma dużą pojemność buforową.
Roztwór soli słabej zasady ma małą pojemność buforową.
Roztwór słabej zasady i jej soli ma małą pojemność buforową.
Roztwór słabej zasady i jej soli ma dużą pojemność buforową.
Stężony roztwór mocnego kwasu ma małą pojemność buforową.
Stężony roztwór mocnej zasady ma małą pojemność buforową.
Stężony roztwór mocnego kwasu ma dużą pojemność buforową.
Jeśli pK_a kwasu chlorooctowego wynosi 2,9 i pK_b aniliny wynosi 9,4 to odczyn roztworu ich soli jest prawie obojętny.
Jeśli pK_a kwasu chlorooctowego wynosi 2,9 i pK_b pirydyny wynosi 8,8 to odczyn roztworu ich soli jest słabo zasadowy.
Stężony roztwór mocnej zasady ma dużą pojemność buforową.
Jeśli pK_a kwasu chlorooctowego wynosi 2,9 i pK_b hydrazyny wynosi 6,0 to odczyn roztworu ich soli jest słabo kwaśny.
Jeśli pK_a kwasu fluorowodorowego wynosi 3,2 i pK_b amoniaku wynosi 4,75 to odczyn roztworu ich soli jest słabo zasadowy.
Jeśli pK_a kwasu fluorowodorowego wynosi 3,2 i pK_b hydroksyloaminy wynosi 7,9 to odczyn roztworu ich soli jest słabo kwaśny.
Jeśli pK_a kwasu fluorowodorowego wynosi 3,2 i pK_b metyloaminy wynosi 3,3 to odczyn roztworu ich soli jest prawie obojętny.
Jeśli pK_a kwasu mrówkowego wynosi 3,8 i pK_b aniliny wynosi 9,4 to odczyn roztworu ich soli jest słabo zasadowy.
Jeśli pK_a kwasu mrówkowego wynosi 3,8 i pK_b hydrazyny wynosi 6,0 to odczyn roztworu ich soli jest słabo kwaśny.
Jeśli pK_a kwasu octowego wynosi 4,75 i pK_b pirydyny wynosi 8,8 to odczyn roztworu ich soli jest słabo kwaśny.
Jeśli pK_a kwasu octowego wynosi 4,75 i pK_b hydroksyloaminy wynosi 7,9 to odczyn roztworu ich soli jest prawie obojętny.
Jeśli pK_a kwasu węglowego wynosi 6,4 i pK_b hydrazyny wynosi 6,0 to odczyn roztworu ich soli jest prawie obojętny.
Jeśli pK_a kwasu octowego wynosi 4,75 i pK_b amoniaku wynosi 4,75 to odczyn roztworu ich soli jest słabo zasadowy.
Jeśli pK_a kwasu węglowego wynosi 6,4 i pK_b metyloaminy wynosi 3,3 to odczyn roztworu ich soli jest słabo kwaśny.
Jeśli pK_a kwasu chlorowego(I) wynosi 7,5 i pK_b pirydyny wynosi 8,8 to odczyn roztworu ich soli jest słabo zasadowy.
Jeśli pK_a kwasu chlorowego(I) wynosi 7,5 i pK_b aniliny wynosi 9,4 to odczyn roztworu ich soli jest słabo kwaśny.
Jeśli pK_a kwasu cyjanowodorowego wynosi 9,2 i pK_b metyloaminy wynosi 3,3 to odczyn roztworu ich soli jest prawie obojętny.
Jeśli pK_a kwasu chlorowego(I) wynosi 7,5 i pK_b hydroksyloaminy wynosi 7,9 to odczyn roztworu ich soli jest prawie obojętny.
Jeśli pK_a kwasu cyjanowodorowego wynosi 9,2 i pK_b amoniaku wynosi 4,75 to odczyn roztworu ich soli jest słabo zasadowy.
Najczęściej spotykane liczby koordynacyjne związków kompleksowych to m.in. 4 i 8.
Najczęściej spotykane liczby koordynacyjne związków kompleksowych to m.in. 4 i 6.
Najczęściej spotykane liczby koordynacyjne związków kompleksowych to m.in. 3 i 5.
Najczęściej spotykane liczby koordynacyjne związków kompleksowych to m.in. 2 i 3.
Niemetale tworzą liczne kompleksy.
Najczęściej spotykane liczby koordynacyjne związków kompleksowych to m.in. 2 i 6.
Gazy szlachetne tworzą liczne kompleksy.
Najczęściej spotykane liczby koordynacyjne związków kompleksowych to m.in. 2 i 6.
Niemetale zasadniczo nie tworzą kompleksów.
Metale alkaliczne tworzą liczne kompleksy.
Metale takie jak cyna i ołów zasadniczo nie tworzą kompleksów.
Gazy szlachetne zasadniczo nie tworzą kompleksów.
Metale takie jak cynk i srebro zasadniczo nie tworzą kompleksów.
Metale alkaliczne zasadniczo nie tworzą kompleksów.
Metale takie jak cyna i ołów tworzą kompleksy.
Metale takie jak kobalt i żelazo zasadniczo nie tworzą kompleksów.
Metale takie jak nikiel i chrom zasadniczo nie tworzą kompleksów.
Kompleksy o liczbie koordynacyjnej 2 tworzą cząsteczki trójkątne.
Kompleksy o liczbie koordynacyjnej 4 tworzą cząsteczki liniowe.
Metale takie jak cynk i srebro tworzą kompleksy.
Metale takie jak kobalt i żelazo tworzą liczne kompleksy.
Kompleksy o liczbie koordynacyjnej 4 tworzą cząsteczki oktaedryczne.
Metale takie jak nikiel i chrom tworzą liczne kompleksy.
Kompleksy o liczbie koordynacyjnej 6 tworzą cząsteczki płaskie.
Kompleksy chelatowe są mniej trwałe niż proste.
Kompleksy o liczbie koordynacyjnej 2 tworzą cząsteczki liniowe.
Kompleksy o liczbie koordynacyjnej 4 tworzą cząsteczki płaskie.
Kompleksy kleszczowe są mniej trwałe niż proste.
Kompleksy o liczbie koordynacyjnej 4 tworzą cząsteczki tetraedryczne.
Kompleksy o liczbie koordynacyjnej 6 tworzą cząsteczki oktaedryczne.
[Co(NH₃)₅(SO₄)]Br i [Co(NH₃)₅Br]SO₄ to izomery wiązaniowe.
Kompleksy chelatowe są trwalsze niż proste.
Kompleksy kleszczowe są trwalsze niż proste.
[Ni(N₂H₄)₂Cl₂]Br i [Ni(N₂H₄)₂BrCl]Cl to izomery wiązaniowe.
[Co(NH₃)₅(SO₄)]Br i [Co(NH₃)₅Br]SO₄ to izomery jonowe.
[Ni(N₂H₄)₂Cl₂]Br i [Ni(N₂H₄)₂BrCl]Cl to izomery jonowe.
[Cr(H₂O)₆]Cl₃ i [Cr(H₂O)₅Cl]Cl₂·H₂O to izomery jonowe.
[Cr(H₂O)₆]Cl₃ i [Cr(H₂O)₄Cl₂]Cl·2H₂O to izomery wiązaniowe.
[Cr(H₂O)₆]Cl₃ i [Cr(H₂O)₅Cl]Cl₂·H₂O to izomery hydratcyjne.
[Cr(H₂O)₅Cl]Cl₂·H₂O i [Cr(H₂O)₄Cl₂]Cl·2H₂O to izomery jonowe.
[Cr(H₂O)₆]Cl₃ i [Cr(H₂O)₄Cl₂]Cl·2H₂O to izomery hydratcyjne
[Cr(H₂O)₅Cl]Cl₂·H₂O i [Cr(H₂O)₄Cl₂]Cl·2H₂O to izomery hydratcyjne
Ligandy tiocyjano-N i tiocyjano-S tworzą izomery jonowe.
Ligandy nitrito-N i nitrito-O tworzą izomery jonowe.
W atomie wodoru główna liczba kwantowa określa moment pędu elektronu.
W atomie wodoru poboczna liczba kwantowa określa energię elektronu.
Ligandy tiocyjano-N i tiocyjano-S tworzą izomery wiązaniowe.
Ligandy nitrito-N i nitrito-O tworzą izomery wiązaniowe.
W atomie wodoru poboczna liczba kwantowa określa kierunek wektora moment pędu elektronu względem pola magnetycznego.
W atomie wodoru główna liczba kwantowa określa energię elektronu.
W atomie wodoru poboczna liczba kwantowa określa moment pędu elektronu.
W atomie wodoru magnetyczna liczba kwantowa określa moment pędu elektronu.
W atomie wodoru magnetyczna liczba kwantowa określa kierunek wektora moment pędu elektronu względem pola magnetycznego.
Główna liczba kwantowa może przyjmować tylko wartości całkowite dodatnie.
Główna liczba kwantowa może przyjmować tylko wartości całkowite nieujemne.
Poboczna liczba kwantowa może przyjmować tylko wartości całkowite nieujemne.
Poboczna liczba kwantowa może przyjmować tylko wartości całkowite dodatnie.
Magnetyczna liczba kwantowa może przyjmować tylko wartości całkowite nieujemne.
Poboczna liczba kwantowa jest zawsze większa niż główna.
Magnetyczna liczba kwantowa może przyjmować tylko wartości całkowite.
Magnetyczna liczba kwantowa jest zawsze mniejsza niż poboczna.
Magnetyczna liczba kwantowa jest zawsze mniejsza niż główna.
Poboczna liczba kwantowa jest zawsze mniejsza niż główna.
Dla pobocznej liczby kwantowej równej 1 możliwe są dwa orbitale atomowe.
Moduł magnetycznej liczby kwantowej jest zawsze mniejszy niż poboczna.
Dla pobocznej liczby kwantowej równej 2 możliwy jest jeden orbital atomowy.
Dla pobocznej liczby kwantowej równej 3 możliwe są trzy orbitale atomowe.
Moduł magnetycznej liczby kwantowej jest zawsze mniejszy niż główna.
Dla pobocznej liczby kwantowej równej 1 możliwy jest jeden orbital atomowy.
Dla pobocznej liczby kwantowej równej 4 możliwe jest pięć orbitali atomowych.
Dla pobocznej liczby kwantowej równej 2 możliwe są trzy orbitale atomowe.
Dla pobocznej liczby kwantowej równej 3 możliwe jest pięć orbitali atomowych.
Dla głównej liczby kwantowej równej 1 możliwe są dwa orbitale atomowe.
Dla pobocznej liczby kwantowej równej 4 możliwe jest siedem orbitali atomowych.
Dla głównej liczby kwantowej równej 1 możliwy jest jeden orbital atomowy.
Dla głównej liczby kwantowej równej 2 możliwe są trzy orbitale atomowe.
Dla głównej liczby kwantowej równej 2 możliwe są cztery orbitale atomowe.
Dla głównej liczby kwantowej równej 3 możliwe jest dziewięć orbitali atomowych.
Dla głównej liczby kwantowej równej 3 możliwe jest pięć orbitali atomowych.
Dla głównej liczby kwantowej równej 4 możliwe jest siedem orbitali atomowych.
Dla głównej liczby kwantowej równej 4 możliwe jest szesnaście orbitali atomowych.
Kolejność zapełniania orbitali atomowych jest zasadniczo następująca: 3s, 3p, 3d.
Kolejność zapełniania orbitali atomowych jest zasadniczo następująca: 4s, 3p, 3d.
Kolejność zapełniania orbitali atomowych jest zasadniczo następująca: 2p, 3s, 3p.
Kolejność zapełniania orbitali atomowych jest zasadniczo następująca: 5s, 4d, 4f.
Kolejność zapełniania orbitali atomowych jest zasadniczo następująca: 3p, 4s, 3d.
Kolejność zapełniania orbitali atomowych jest zasadniczo następująca: 4s, 3p, 3d.
Atom wodoru w stanie podstawowym nie posiada niesparowanych elektronów.
Kolejność zapełniania orbitali atomowych jest zasadniczo następująca: 5s, 4d, 5p.
Kolejność zapełniania orbitali atomowych jest zasadniczo następująca: 6s, 4f, 5d.
Atom helu w stanie podstawowym posiada dwa niesparowane elektrony.
Atom wodoru w stanie podstawowym posiada jeden niesparowany elektron.
Atom helu w stanie podstawowym nie posiada niesparowanych elektronów.
Atom litu w stanie podstawowym posiada trzy niesparowane elektrony.
Atom litu w stanie podstawowym posiada jeden niesparowany elektron.
Atom berylu w stanie podstawowym posiada dwa niesparowane elektrony.
Atom boru w stanie podstawowym posiada trzy niesparowane elektrony.
Atom berylu w stanie podstawowym nie posiada niesparowanych elektronów.
Atom boru w stanie podstawowym posiada jeden niesparowany elektron.
Atom węgla w stanie podstawowym posiada cztery niesparowane elektrony.
Atom azotu w stanie podstawowym posiada jeden niesparowany elektron.
Atom węgla w stanie podstawowym posiada dwa niesparowane elektrony.
Atom tlenu w stanie podstawowym nie posiada niesparowanych elektronów.
Atom azotu w stanie podstawowym posiada trzy niesparowane elektrony.
Atom tlenu w stanie podstawowym posiada dwa niesparowane elektrony.
Atom fluoru w stanie podstawowym posiada dwa niesparowane elektrony.
Atom fluoru w stanie podstawowym posiada jeden niesparowany elektron.
Atom neonu w stanie podstawowym posiada dwa niesparowane elektrony.
Struktura elektronowa tytanu, Ti to [Kr]3d²4s².
Atom neonu w stanie podstawowym nie posiada niesparowanych elektronów.
Struktura elektronowa tytanu, Ti to [Ar]3d²4s².
Struktura elektronowa manganu, Mn to [Ar]3d⁴4s².
Struktura elektronowa żelaza, Fe to [Ar]3d⁴4s².
Struktura elektronowa manganu, Mn to [Ar]3d⁵4s².
Struktura elektronowa kobaltu, Co to [Ar]3d⁶4s².
Struktura elektronowa żelaza, Fe to [Ar]3d⁶4s².
Struktura elektronowa kobaltu, Co to [Ar]3d⁷4s².
Struktura elektronowa niklu, Ni to [Ar]3d⁶4s².
Struktura elektronowa niklu, Ni to [Ar]3d⁸4s².
Struktura elektronowa cynku, Zn to [Ar]3d¹⁰4s².
Struktura elektronowa cynku, Zn to [Ar]3d⁸4s².
Struktura elektronowa chromu (!), Cr to [Ar]3d⁴4s².
Struktura elektronowa chromu (!), Cr to [Ar]3d⁵4s¹.
Struktura elektronowa miedzi (!), Cu to [Ar]3d⁹4s².
Struktura elektronowa miedzi (!), Cu to [Ar]3d¹⁰4s¹.
Struktura elektronowa srebra (!), Ag to [Kr]3d¹⁰4s¹.
Struktura elektronowa srebra (!), Ag to [Kr]3d⁹4s².
Struktura elektronowa fosforu, P to [Ne]3s²3p³.
Struktura elektronowa fosforu, P to [Ne]4s²4p³.
Struktura elektronowa siarki, S to [Ne]3d⁴4s².
Struktura elektronowa siarki, S to [Ne]3s²3p⁴.
Struktura elektronowa chloru, Cl to [Ne]3s²3p⁵.
Struktura elektronowa chloru, Cl to [Ne]3s²3d⁵.
Struktura elektronowa arsenu, As to [Ar]3d¹⁰4s²4p³.
Struktura elektronowa arsenu, As to [Ar]3d³4s².
Struktura elektronowa bromu, Br to [Ar]3d¹⁰4s¹4p⁶.
Struktura elektronowa bromu, Br to [Ar]3d¹⁰4s²4p⁵.
Struktura elektronowa cyny, Sn to [Kr]4d¹⁰5s²5p².
Struktura elektronowa cyny, Sn to [Kr]4d¹⁰5p²6s².
Struktura elektronowa ołowiu, Pb to [Xe]4f¹⁴5d¹⁰6s²6p².
W K₂O występują wiązania jonowe.
Struktura elektronowa ołowiu, Pb to [Xe]4f¹⁴5d¹⁰6p²7s².
W K₂O występują wiązania kowalencyjne.
W NaBr występują wiązania jonowe.
W NaBr występują wiązania kowalencyjne.
W KCl występują wiązania jonowe.
W KCl występują wiązania kowalencyjne.
W LiF występują wiązania kowalencyjne.
W LiF występują wiązania jonowe.
W BaO występują wiązania kowalencyjne.
W Na₃N występują wiązania kowalencyjne.
W BaO występują wiązania jonowe.
W Na₃N występują wiązania jonowe.
W F₂ występują wiązania jonowe.
W F₂ występują wiązania kowalencyjne.
W Cl₂ występują wiązania kowalencyjne.
W Cl₂ występują wiązania jonowe.
W Br₂ występują wiązania kowalencyjne.
W N₂ występują wiązania kowalencyjne.
W Br₂ występują wiązania jonowe.
W N₂ występują wiązania jonowe.
W O₂ występują wiązania kowalencyjne.
W O₂ występują wiązania jonowe.
W S₈ występują wiązania jonowe.
W S₈ występują wiązania kowalencyjne.
W P₄ występują wiązania jonowe.
W P₄ występują wiązania kowalencyjne.
W PI₃ występują wiązania kowalencyjne spolaryzowane.
W PI₃ występują wiązania jonowe.
W AsCl₃ występują wiązania kowalencyjne spolaryzowane.
W AsCl₃ występują wiązania jonowe.
W SO₂ występują wiązania jonowe.
W SO₂ występują wiązania kowalencyjne spolaryzowane.
W BrCl występują wiązania jonowe.
W NH₃ występują wiązania jonowe.
W BrCl występują wiązania kowalencyjne spolaryzowane.
W NH₃ występują wiązania kowalencyjne spolaryzowane.
W SnS występują wiązania jonowe.
W SnS występują wiązania kowalencyjne spolaryzowane.
W PbI₂ występują wiązania kowalencyjne spolaryzowane.
W PbI₂ występują wiązania jonowe.
Dwa atomy mogą utworzyć tylko jedno wiązanie typu σ.
Dwa atomy mogą utworzyć dwa wiązania typu .
Dwa atomy mogą utworzyć dwa wiązania typu σ.
Dwa atomy mogą utworzyć trzy wiązania typu σ.
Dwa atomy mogą utworzyć jedno wiązanie typu .
Dwa atomy mogą utworzyć tylko jedno wiązanie typu .
Dwa atomy mogą utworzyć co najwyżej dwa wiązania typu .
Hybrydyzacja typu sp prowadzi do powstania cząsteczek o strukturze liniowej.
Dwa atomy mogą utworzyć trzy wiązania typu .
Hybrydyzacja typu sp² prowadzi do powstania cząsteczek o strukturze płaskiej.
Dwa atomy mogą utworzyć wyłącznie dwa wiązania typu .
Hybrydyzacja typu sp prowadzi do powstania cząsteczek o strukturze płaskiej.
Hybrydyzacja typu sp³ prowadzi do powstania cząsteczek o strukturze tetragonalnej.
Beryl wykazuje hybrydyzację typu sp.
Hybrydyzacja typu sp² prowadzi do powstania cząsteczek o strukturze liniowej.
Bor wykazuje hybrydyzację typu sp².
Hybrydyzacja typu sp³ prowadzi do powstania cząsteczek o strukturze płaskiej.
Beryl wykazuje hybrydyzację typu sp².
Bor wykazuje hybrydyzację typu sp.
Węgiel wykazuje hybrydyzację typu sp³.
Węgiel wykazuje hybrydyzację typu sp².
Azot wykazuje hybrydyzację typu sp³.
Tlen wykazuje hybrydyzację typu sp³.
Azot wykazuje hybrydyzację typu sp².
Tlen wykazuje hybrydyzację typu sp.
Cząsteczka BeCl₂ ma strukturę liniową.
Cząsteczka BeCl₂ ma strukturę płaską.
Cząsteczka BF₃ ma strukturę płaską.
Cząsteczka CH₄ ma strukturę tetragonalną.
Cząsteczka BF₃ ma strukturę tetragonalną.
Cząsteczka CFCl₃ ma strukturę tetragonalną.
Cząsteczka CH₄ ma strukturę płaską.
Cząsteczka CFCl₃ ma strukturę płaską.
Cząsteczka NCl₃ ma strukturę płaską.
Cząsteczka NCl₃ ma strukturę piramidalną.
Cząsteczka CS₂ ma strukturę tetragonalną.
Cząsteczka CS₂ ma strukturę liniową.
Cząsteczka H₂C=CH₂ ma strukturę płaską.
Cząsteczka H₂C=CH₂ ma strukturę tetragonalną.
Cząsteczka HC≡CH ma strukturę liniową.
Cząsteczka H₂C=O ma strukturę płaską.
Cząsteczka HC≡CH ma strukturę płaską.
Rząd wiązań N-O w jonie NO₂^- wynosi 1½.
Rząd wiązań N-O w jonie NO₃^- wynosi 1⅓.
Cząsteczka H₂C=O ma strukturę tetragonalną.
Rząd wiązań N-O w jonie NO₂^- wynosi ½.
Rząd wiązań C-O w jonie CO₃^2- wynosi 1⅓.
Rząd wiązań N-O w jonie NO₃^- wynosi 1.
Rząd wiązań C-O w cząsteczce CO₂ wynosi 2.
Rząd wiązań S-O w cząsteczce SO₂ wynosi 1½.
Rząd wiązań C-O w jonie CO₃^2- wynosi 1½.
Rząd wiązań O-O w cząsteczce O₃ wynosi 1½.
Rząd wiązań C-O w cząsteczce CO₂ wynosi 1½.
Rząd wiązań S-O w cząsteczce SO₂ wynosi 2.
Rząd wiązań N-O w cząsteczce NO wynosi 2½.
Rząd wiązań C-O w cząsteczce CO wynosi 3.
Rząd wiązań O-O w cząsteczce O₃ wynosi 2.
Rząd wiązań N-O w cząsteczce NO wynosi 2.
Rząd wiązań C-N w cząsteczce HCN wynosi 3.
Rząd wiązań C-O w cząsteczce CO wynosi 2.
Atom fosforu w związku PCl₅ ma hybrydyzację dsp³.
Atom siarki w związku SCl₄ ma hybrydyzację dsp³.
Rząd wiązań C-N w cząsteczce HCN wynosi 2.
Atom chloru w związku ClF₃ ma hybrydyzację dsp³.
Atom ksenonu w związku XeF₂ ma hybrydyzację dsp³.
Atom fosforu w związku PCl₅ ma hybrydyzację d²sp³.
Atom siarki w związku SCl₄ ma hybrydyzację d²sp³.
Atom chloru w związku ClF₃ ma hybrydyzację d²sp³.
Atom ksenonu w związku XeF₂ ma hybrydyzację d²sp³.
Atom krzemu w jonie SiF₆^2- ma hybrydyzację d²sp³.
Atom krzemu w jonie SiF₆^2- ma hybrydyzację dsp³.
Atom arsenu w jonie AsCl₆^- ma hybrydyzację d³sp³.
Atom arsenu w jonie AsCl₆^- ma hybrydyzację d²sp³.
Atom selenu w związku SeF₆ ma hybrydyzację dsp³.
Atom bromu w związku BrCl₅ ma hybrydyzację d³sp³.
Atom selenu w związku SeF₆ ma hybrydyzację d²sp³.
Atom bromu w związku BrCl₅ ma hybrydyzację d²sp³.
Atom ksenonu w związku XeF₄ ma hybrydyzację d²sp³.
Atom telluru w związku TeCl₆ ma hybrydyzację d³sp³.
Atom jodu w związku IF₇ ma hybrydyzację d³sp³.
Atom telluru w związku TeCl₆ ma hybrydyzację dsp³.
Atom ksenonu w związku XeF₆ ma hybrydyzację d³sp³.
Ładunek formalny atomu azotu w NH₃ wynosi 0.
Atom jodu w związku IF₇ ma hybrydyzację dsp³.
Atom ksenonu w związku XeF₆ ma hybrydyzację d²sp³.
Ładunek formalny atomu azotu w NH₄⁺ wynosi +1.
Ładunek formalny atomu azotu w NH₃ wynosi -3.
Ładunek formalny atomu azotu w NH₄⁺ wynosi 0.
Ładunek formalny atomu azotu w HNO₂ wynosi 0.
Ładunek formalny atomu azotu w HNO₂ wynosi +1.
Ładunek formalny atomu azotu w HNO₃ wynosi +1.
Ładunek formalny atomu fosforu w H₃PO₃ wynosi 0.
Ładunek formalny atomu azotu w HNO₃ wynosi 0.
Ładunek formalny atomu fosforu w H₃PO₄ wynosi +1.
Ładunek formalny atomu fosforu w H₃PO₃ wynosi +1.
Ładunek formalny atomu fosforu w H₃PO₄ wynosi 0.
Ładunek formalny atomu siarki w H₂SO₃ wynosi 0.
Ładunek formalny atomu siarki w H₂SO₃ wynosi +1.
Ładunek formalny atomu siarki w H₂SO₄ wynosi +6.
Ładunek formalny atomu siarki w H₂SO₄ wynosi +2.
Ładunek formalny atomu chloru w HCl wynosi 0.
Ładunek formalny atomu chloru w HCl wynosi -1.
Ładunek formalny atomu chloru w HClO wynosi +1.
Ładunek formalny atomu chloru w HClO₂ wynosi +3.
Ładunek formalny atomu chloru w HClO wynosi 0.
Ładunek formalny atomu chloru w HClO₃ wynosi +5.
Ładunek formalny atomu chloru w HClO₄ wynosi +7.
Ładunek formalny atomu chloru w HClO₂ wynosi +2.
Ładunek formalny atomu chloru w HClO₃ wynosi +4.
Ładunek formalny atomu chloru w HClO₄ wynosi +6.
Stopień utlenienia węgla w związku CO wynosi III.
Stopień utlenienia węgla w związku CO wynosi II.
Stopień utlenienia węgla w związku CO₂ wynosi IV.
Stopień utlenienia węgla w związku CO₂ wynosi III.
Stopień utlenienia węgla w związku CH₄ wynosi -IV.
Stopień utlenienia węgla w związku CH₄ wynosi IV.
Stopień utlenienia węgla w związku H₂CO wynosi II.
Stopień utlenienia węgla w związku H₂CO wynosi 0.
Stopień utlenienia węgla w związku CH₃OH wynosi II.
Stopień utlenienia węgla w związku C₂H₂ wynosi -II.
Stopień utlenienia węgla w związku CH₃OH wynosi -II.
Stopień utlenienia węgla w związku C₂H₂ wynosi -I.
Stopień utlenienia węgla w związku HCN wynosi IV.
Stopień utlenienia węgla w związku HCN wynosi II.
Stopień utlenienia węgla w związku CHCl₃ wynosi II.
Stopień utlenienia węgla w związku CHCl₃ wynosi -II.
Stopień utlenienia azotu w związku NO wynosi II.
Stopień utlenienia azotu w związku N₂O wynosi I.
Stopień utlenienia azotu w związku NO wynosi III.
Stopień utlenienia azotu w związku N₂O wynosi II.
Stopień utlenienia azotu w związku HNO₃ wynosi V.
Stopień utlenienia azotu w związku HNO₃ wynosi IV.
Stopień utlenienia azotu w związku KNO₂ wynosi III.
Stopień utlenienia azotu w związku NH₄Cl wynosi -III.
Stopień utlenienia azotu w związku KNO₂ wynosi V.
Stopień utlenienia azotu w związku NH₄Cl wynosi -II.
Stopień utlenienia azotu w związku Mg₃N₂ wynosi III.
Stopień utlenienia azotu w jonie NO₂⁺ wynosi IV.
Stopień utlenienia azotu w związku Mg₃N₂ wynosi -III.
Stopień utlenienia azotu w jonie NO₂⁺ wynosi V.
Stopień utlenienia azotu w jonie NO⁺ wynosi II.
Stopień utlenienia azotu w jonie NO⁺ wynosi III.
Stopień utlenienia fosforu w związku PH₃ wynosi -III.
Stopień utlenienia fosforu w związku PH₃ wynosi III.
Stopień utlenienia fosforu w związku POCl wynosi III.
Stopień utlenienia fosforu w związku PBr₅ wynosi V.
Stopień utlenienia fosforu w związku POCl wynosi -III.
Stopień utlenienia fosforu w związku H₃PO₄ wynosi V.
Stopień utlenienia fosforu w związku PBr₅ wynosi -V.
Stopień utlenienia fosforu w związku H₃PO₄ wynosi VI.
Stopień utlenienia siarki w związku SOCl₂ wynosi VI.
Stopień utlenienia siarki w związku SOCl₂ wynosi IV.
Stopień utlenienia siarki w związku SO₃ wynosi IV.
Stopień utlenienia siarki w związku SO₃ wynosi VI.
Stopień utlenienia siarki w związku K₂S₂O₇ wynosi VI.
Stopień utlenienia siarki w związku K₂S₂O₇ wynosi V.
Stopień utlenienia siarki w związku CaS wynosi -II.
Stopień utlenienia siarki w związku CaS wynosi -I.
Stopień utlenienia siarki w związku Na₂S₂ wynosi -II.
Stopień utlenienia siarki w związku Na₂S₂ wynosi -I.
Stopień utlenienia chloru w związku HCl wynosi -I.
Stopień utlenienia chloru w związku HCl wynosi I.
Stopień utlenienia chloru w związku Ca(ClO)₂ wynosi I.
Stopień utlenienia chloru w związku NaClO₂ wynosi III.
Stopień utlenienia chloru w związku Ca(ClO)₂ wynosi -I.
Stopień utlenienia chloru w związku KClO₃ wynosi V.
Stopień utlenienia chloru w związku NH₄ClO₄ wynosi VII.
Stopień utlenienia chloru w związku NaClO₂ wynosi II.
Stopień utlenienia chloru w jonie SbCl₆^- wynosi -I.
Stopień utlenienia chloru w związku KClO₃ wynosi IV.
Stopień utlenienia chloru w związku NH₄ClO₄ wynosi V.
Stopień utlenienia chloru w jonie SbCl₆^- wynosi -II.
Stopień utlenienia antymonu w związku K[Sb(OH)₆] wynosi V.
Stopień utlenienia antymonu w związku K[Sb(OH)₆] wynosi VI.
Stopień utlenienia srebra w zwiazku [Ag(NH₃)₂]OH wynosi III.
Stopień utlenienia srebra w zwiazku [Ag(NH₃)₂]OH wynosi I.
Stopień utlenienia chromu w związku Cr₂O₃ wynosi II.
Stopień utlenienia chromu w związku Cr₂O₃ wynosi III.
Stopień utlenienia chromu w związku Na₂Cr₂O₇ wynosi VII.
Stopień utlenienia chromu w związku CrO₃ wynosi V.
Stopień utlenienia chromu w związku Na₂Cr₂O₇ wynosi VI.
Stopień utlenienia chromu w związku CrO₃ wynosi VI.
Stopień utlenienia żelaza w związku K₃[Fe(CN)₆] wynosi II.
Stopień utlenienia żelaza w związku K₃[Fe(CN)₆] wynosi III.
Stopień utlenienia żelaza w związku K₄[Fe(CN)₆] wynosi II.
Stopień utlenienia żelaza w związku K₄[Fe(CN)₆] wynosi IV.
Stopień utlenienia manganu w związku K₂MnO₄ wynosi VII.
Stopień utlenienia manganu w związku KMnO₄ wynosi VI.
Stopień utlenienia manganu w związku MnO₂ wynosi VI.
Stopień utlenienia manganu w związku K₂MnO₄ wynosi VI.
Stopień utlenienia manganu w związku KMnO₄ wynosi VII.
Stopień utlenienia manganu w związku Mn₂(SO₄)₃ wynosi II.
Stopień utlenienia manganu w związku MnCl₂ wynosi -II.
Stopień utlenienia manganu w związku MnO₂ wynosi IV.
Stopień utlenienia niklu w związku [Ni(N₂H₄)₃](NO₃)₂ wynosi III.
Stopień utlenienia manganu w związku Mn₂(SO₄)₃ wynosi III.
Stopień utlenienia manganu w związku MnCl₂ wynosi II.
W środowisku kwaśnym jony MnO₄^- ulegają redukcji do MnO₂.
Stopień utlenienia niklu w związku [Ni(N₂H₄)₃](NO₃)₂ wynosi II.
W środowisku obojętnym jony MnO₄^- ulegają redukcji do Mn²⁺.
W środowisku zasadowym jony MnO₄^- ulegają redukcji do MnO₂.
W środowisku kwaśnym jony MnO₄^- ulegają redukcji do Mn²⁺.
W środowisku obojętnym jony MnO₄^- ulegają redukcji do MnO₂.
Jeżeli E°Fe³⁺/Fe²⁺ = +0,77V a E°Sn⁴⁺/Sn²⁺ = +0,15V reakcja przebiegnie w kierunku Fe³⁺ i Sn²⁺.
W środowisku zasadowym jony MnO₄^- ulegają redukcji do MnO₄^2-.
Jeżeli E°Fe³⁺/Fe²⁺ = +0,77V a E°Sn⁴⁺/Sn²⁺ = +0,15V reakcja przebiegnie w kierunku Fe²⁺ i Sn⁴⁺.
Jeżeli E°Br₂/Br^- = +1,06V a E°Fe³⁺/Fe²⁺ = +0,77V reakcja przebiegnie w kierunku Fe²⁺ i Br₂.
Jeżeli E°Br₂/Br^- = +1,06V a E°Fe³⁺/Fe²⁺ = +0,77V reakcja przebiegnie w kierunku Fe³⁺ i Br^-.
Jeżeli E°I₂/I^- = +0,54V a E°Sn⁴⁺/Sn²⁺ = +0,15V reakcja przebiegnie w kierunku I^- i Sn⁴⁺.
Jeżeli E°I₂/I^- = +0,54V a E°Sn⁴⁺/Sn²⁺ = +0,15V reakcja przebiegnie w kierunku I₂ i Sn²⁺.
Jeżeli E°Fe³⁺/Fe²⁺ = +0,77V a E°I₂/I^- = +0,54V reakcja przebiegnie w kierunku Fe²⁺ i I₂.
Jeżeli E°NO₃^-/NO₂^- = +0,01V a E°Fe³⁺/Fe²⁺ = +0,77V reakcja przebiegnie w kierunku NO₃^- i Fe²⁺.
Jeżeli E°Fe³⁺/Fe²⁺ = +0,77V a E°I₂/I^- = +0,54V reakcja przebiegnie w kierunku Fe³⁺ i I^-.
Jeżeli E°NO₃^-/NO₂^- = +0,01V a E°Fe³⁺/Fe²⁺ = +0,77V reakcja przebiegnie w kierunku NO₂^- i Fe³⁺.
Jeżeli E°Zn²⁺/Zn = -0,76V a E°Pb²⁺/Pb = -0,13V reakcja przebiegnie w kierunku Zn²⁺ i Pb.
Jeżeli E°Zn²⁺/Zn = -0,76V a E°Pb²⁺/Pb = -0,13V reakcja przebiegnie w kierunku Zn i Pb²⁺.
Jeżeli w reakcji połówkowej redoks biorą udział jony OH^- to wzrost pH zwiększa potencjał utleniający.
Jeżeli w reakcji połówkowej redoks biorą udział jony OH^- to spadek pH obniża potencjał utleniający.
Jeżeli w reakcji połówkowej redoks biorą udział jony OH^- to wzrost pH obniża potencjał utleniający.
Jeżeli w reakcji połówkowej redoks biorą udział jony H₃O⁺ to wzrost pH zwiększa potencjał utleniający.
Jeżeli w reakcji połówkowej redoks biorą udział jony OH^- to spadek pH zwiększa potencjał utleniający.
Jeżeli w reakcji połówkowej redoks biorą udział jony H₃O⁺ to wzrost pH obniża potencjał utleniający.
Jeżeli w reakcji połówkowej redoks biorą udział jony H₃O⁺ to spadek pH obniża potencjał utleniający.
Kompleksowanie formy utlenionej obniża potencjał utleniający układu redoks.
Jeżeli w reakcji połówkowej redoks biorą udział jony H₃O⁺ to spadek pH zwiększa potencjał utleniający.
Kompleksowanie formy zredukowanej podwyższa potencjał utleniający układu redoks.
Kompleksowanie formy utlenionej podwyższa potencjał utleniający układu redoks.
Kompleksowanie formy zredukowanej obniża potencjał utleniający układu redoks.

Wyszukiwarka