Rozdział 1. Umysł i poznanie

1. PPP bada w większej mierze procesy nieświadome. Bada złożony system wyspecjalizowany w odbiorze i przetwarzaniu informacji zwany umysłem.

2. P O J Ę C I A

procesy przetwarzania informacji - składają się na nie wszystkie operacje, dzięki którym odbierane przez jednostkę informacje są transformowane, przekształcane, redukowane, wzmacniane, zachowywane, przywoływane lub wykorzystywane w inny sposób.

ekonomia systemu poznawczego - przetwarzanie wszystkich informacji nie miałoby żadnego sensu - większość z nich jest i tak bezużyteczna, z punktu widzenia w jakim znajduje się organizm. Ekonomia działania poznawczego przejawia się też w tym, że człowiek wielokrotnie wykonujący te same działania tworzy coraz bardziej stabilne i elastyczniejsze struktury poznawcze.

struktury poznawcze - względnie trwałe elementy umysłu możliwe do wielokrotnego wykorzystania w różnych warunkach i sytuacjach. Struktury poznawcze: wiedza, sądy, przekonania, schematy.

skąpiec poznawczy - to człowiek, czyli angażuje on tylko cześć dostępnych mu zasobów poznawczych, jak gdyby zachowując resztę na wszelki wypadek i chroniąc się prze przeciążeniem systemu. Skutkiem skąpienia jest skłonność do stosowania heurystyk, schematów stereotypów.

pamięć - tu przechowywane są struktury poznawcze, stąd łatwo je wydobyć i tu nie ulegają degradacji,

uwaga - uniknięcie przeciążenia informacyjnego, selekcja danych.

kontrola poznawcza - zdolność systemu do samoregulacji i samoorganizacji. Możliwość powstrzymania się od reakcji i wyzwolenia jej we właściwym momencie.

poziomy przetwarzania - ta sama informacja może być poddawana obróbce z różną intensywnością i starannością.

kontekst - przetwarzanie na każdym poziomie uzależnione jest od kontekstu. Jest kontekst zewnętrzny (otoczenie/ widzimy zdjęcie niebezpiecznego zwierzęcia, wiemy ze to tylko zdjęcie więc nie uciekamy) i wewnętrzny (wzbudzone struktury poznawcze/ hodowca jadowitych węży widok zwierzęcia nie jest bodźcem do ucieczki, bo ma wiedze o sposobach unikania niebezpieczeństwa).

reprezentacja poznawcza - budowana przez indywidualne doświadczenie, jest wynikiem aktywnego konstruowania obrazu świata przez podmiot - taki pogląd na naturę umysłu nazywa się konstruktywizmem.

reprezentacjonizm - poznawcza reprezentacja krzesła jest uproszczonym, zastępczym modelem prawdziwego krzesła jako pewnej kategorii obiektów lub konkretnego egzemplarza tej kategorii. Dzięki reprezentacjom umysł może sobie radzić sobie w warunkach, które przez swoją złożoność lub nowość przekraczałyby jego możliwości.

solipsyzm - pogląd o istnieniu wyłącznie podmiotu, który poznaje już nie świat, lecz wyłącznie własne miazmaty.

odruch orientalny - reakcja na wydarzenia nagłe i nieoczekiwane (głośny dźwięk, nowa sytuacja). Obserwuje się znieruchomienie i ukierunkowanie receptorów na odbiór bodźców.

zachowanie eksploracyjne - aktywne poszukiwanie informacji w otoczeniu.

interioryzacja - rozwój poznawczy dokonuje się w ten sposób, że najpierw przejawia się w zachowaniu a potem się uwewnętrznia. Można powiedzie, że umysł ewoluuje, przekształcając się z postaci jawnej w postać ukrytą.

3. M O D E L E U M Y S Ł U

1. B L O K O W Y

Informacja przetwarzana przez system sekwencyjnie i oddolnie (bottom-up), czyli od wejścia sensorycznego aż po wyjście behawioralne. Sekwencja przetwarzania składa się z etapów, następujących po sobie kolejno i realizowanych w kolejnych blokach procesów przetwarzania informacji. Blok - zespół procesów przetwarzania informacji o podobnym charakterze i zadaniach, obsługujący wyróżnioną czynność poznawczą (np. spostrzeganie, pamięć, kontrolę motoryki). W modelu blokowym wyróżniono następujące bloki: wejście sensoryczne, uwagę, spostrzeganie, pamięć, procesy myślowe, decyzyjne, wyjście behawioralne).

M O D E L A T K I N S O N A I S H I F F R I N A - magazyny pamięci: rejestr sensoryczny, pamięć krótkotrwała, pamięć długotrwała.

M O D E L H Y D R A U L I C Z N Y U W A G I S E L E K T Y W N E J B R O A D B E N T A - 3 bloki: kanały sensoryczne, filtr uwagi, kanał przetwarzania semantycznego.

Komputerowa metafora umysłu - porównanie elementów ludzkiego systemu poznawczego do analogicznych elementów systemu komputerowego. Komputer tez działa według reguły przetwarzania oddolnego: odbiera dane na wejściu przetwarza je zgodnie z algorytmami informacja na wyjściu.

McClelland i Rumelhart - krytyka modelów blokowych, bo człowiek nie analizuje pojedynczych cech a całość wzorca jakim jest litera. Analiza sensoryczna dokonuje się równolegle z analizą semantyczną, zmierzającą do stwierdzenia, co znaczy widziana przez nas litera. Ponadto litery nabierają sensu dopiero w szerszym kontekście słowa, które tworzą. Informacje o znaczeniu liter i słów przechowywane są w pamięci trwałej, dlatego analiza sensoryczna musi się dokonywać równolegle.

2. K O N C E P C J A P O Z I O M Ó W P R Z E T W A R Z A N I A

Każda informacja jest przetwarzana przez te same struktury (w modelu blokowym były struktury), ale na różnym poziomie głębokości. Nie ma tu wydębionych etapów przetwarzania i odpowiadających im struktur.

Wraz z pogłębianiem przetwarzania wzrasta zarówno liczba, jak i złożoność operacji, jakim w toku procesu przetwarzania poddawane sądocierające do systemu informacje.

3 poziomy przetwarzania:

P Ł Y T K I - analiza sensoryczna. Nietrwałość informacji, podatność na zakłócenia. Cel: np. detekcja 2 identycznych znaków (liter, cyfr…)

G Ł Ę B S Z Y - analiza semantyczna (rozumienie znaczenia słów), bardziej trwały ślad pamięciowy i odporny na zakłócenia i zapominanie. Cel: stwierdzenie identyczności 2 lub więcej elementów należących do 1 kategorii (np. owoców, pojazdów…)

N A J G Ł E B S Z Y - aktywacja skojarzeń z wcześniej odebranym i przeanalizowanym sensorycznie lub semantycznie sygnałem.

Informacja podlegająca przetwarzaniu może pochodzić z 2 źródeł:

O B I E G P I E R W O T N Y - informacja polega na przejściu danych odbieranych na poziomie płytkim przez poziom głęboki aż do poziomu najgłębszego.

O B I E G W T Ó R N Y - Zjawiska pamięciowe.

C R A I K I L O C K G H A R T - umysł - system jednolity, przekazujący sobie informacje w określonym porządku, o jednolitej strukturze, bez kolejnych etapów przetwarzania, za to z wydzielonymi poziomami obróbki danych - od płytkiego do najgłębszego. Wejście do systemu może być zlokalizowane na którymkolwiek z poziomów, zakłada też oddolny kierunek przetwarzania - tylko w stronę poziomu najgłębszego.

3. S Y S T E M M O D U Ł O W Y

Metaforą umysłu modularnego jest skrzynka z narzędziami, w której znajdziemy mnóstwo różnych specjalistycznych przyrządów, ale nie znajdziemy narzędzia uniwersalnego.

F O D O R - umysł składa się z 3 rodzajów budulca:

Przetworników - pozyskiwanie energii dopływającej do organizmu i przekształcanie jej w postać dostępną dla pozostałych mechanizmów psychologicznych.

Systemów centralnych - wnioskowanie i tworzenie przekonań, myślenie, poznanie.

Modułów - pośredniczy między przetwornikami a systemami centralnymi.

Cechy modułów:

1. Zależność od dziedziny - każdy moduł może działać tylko na określonej klasie bodźców (twarz ludzka, dźwięki…), każdy moduł jest wyspecjalizowany w 1 funkcji i nie może pełnić żadnej innej,

2. Automatyczność działania - raz uruchomiony moduł nie może wyhamować, dopóki nie wykona swego zadania. Działa szybko i nie angażuje uwagi, pamięci roboczej.

Moduły działają niezależnie od siebie. Domeną modułów jest przede wszystkim percepcja i sterowanie motoryką, moduły obsługują wejście i wyjście systemu poznawczego, a centralne funkcje tego systemu obsługuje uniwersalny „procesor” wszechstronnego zastosowania (jego funkcja jest np. myślenie)

4. M O D E L S I E C I O W Y ( k o n e k s j o n i z m ) (sieci neuropodobne)

Założenia modelu: przetwarzanie informacji - dzięki aktywności bardzo licznych i prostych jednostek (które aktywują się w tym samym czasie) - tworzą one sieć. Poznanie jest równoległym i rozproszonym przetwarzaniem informacji.

ROZDZIAL 2

REPREZENTACJE UMYSŁOWE

Reprezentacja poznawcza- umysłowy odpowiednik obiektów realnych, fikcyjnych czy hipotetycznych. Obiektem może być przedmiot, osoba, kategoria, relacja. Reprezentacja poznawcza zastępuje swój obiekt w procesach przetwarzania informacji.

Funkcja - Przedstawienie w obrębie umysłu wszelkich zdarzeń bodźcowych dostępnych zmysłom

Reprezentacje są:

• Trwałe - składają się na struktury wiedzy, powstają i zmieniają się w dłuższym cyklu czasowym.

• Nietrwałe - powstają doraźnie, np. w celu podjęcia decyzji, później zanikają, Są to np. wyobrażenia, etykiety werbalne, sądy, modele umysłowe

reprezentacja pojęciowa matki z reguły należy do najmniej podatnych na zmiany

Proces tworzenia reprezentacji- odmienne stanowiska

• Realizm- Bezpośrednie odwzorowanie bodźca w umyśle

• Konstruktywizm- proces tworzenia złożonej konstrukcji umysłowej, polegający na zakodowaniu danych sensorycznych w specjalnym języku w wyniku czego dane zmysłowe zostają przetłumaczone na dane umysłowe

Rodzaje reprezentacji:

- wg A. Paivio do reprezentacji zalicza się m.in. obrazy umysłowe, ślady pamięciowe, słowa (elementy języka), sądy, pojęcia, reprezentacje pojęciowe (prototypy, listy cech) oraz schematy

- Rebena to obrazy umysłowe, słowa i idee ( abstrakcje)

- Eyesenck i Keane najbardziej restrykcyjny podział na:

reprezentacje analogowe-obrazy umysłowe, modele mentalne

reprezentacje w formie sądów/ twierdzeń

Obrazy umysłowe- są najbardziej zbliżone do rzeczywistej formy przedstawionych obiektów np. dom (są okna, drzwi,dach, dach jest na szczycie itd)

Pojęcia abstrakcyjne są natomiast bardzo oddalone od rzeczywistości

Wyobrażenia - jeden z wielu typów reprezentacji umysłowych

- nietrwała struktura poznawcza, zbliżóna do spostrzegania, występuje pod nieobecność wyobrażanego obiektu

- nie muszą przyjmować formy obrazowej

- umysłowe przedstawienie przedmiotu, który przestal dzialać na nasze zmysły (Maruszewski)

- charakteryzują się brakiem trwałości i ścisłym powiązaniem z percepcją

Wyróżniono wyobraźnie:

• Twórczą- zdolność do tworzenia nowych wyobrażeń oraz pojęć i innych reprezentacji poznawczych

• Odtworczą- odpowiedzialna za tworzenie się wyobrażen obiektów wczesniej spostrzeganych i dobrze znanych

Obraz umysłowy - forma reprezentacji poznawczej świata w umyśle

- ścisła odpowiedniość w stosunku do obiektu (jakby wew. fotografia)

- analogowy charakter

Twierdzenie o wewnętrznej fotografii odrzuca wielu badaczy tłumacząc istnienie wyobrażeń w inny sposób

- umysł generuje wyobrażenie z głębszych struktur wiedzy zapisanych w postaci pojec i twierdzen a nie obrazow

Teoria Kosslyna:

Wyobrażenia składają się z dwoch komponentów:

1. Powierzchniowego- zawiera to co jest dostępne w doświadczeniach wew.

- jego elementy powstaja w wyniku dzialania elementów głębokich

- świadome i nietrwałe doświadczenia ALE- właściwe wobrażenia

maja charakter trwały i niedostępny świadomemu doświadczaniu

obrazu

- obraz koduje inf. w sposób analogowy i przestrzenny

2. Głębokiego- obejmuje to co jest zapisane w LTM

Spór o naturę wyobrażeń:

• Stanowisko obrazowe- wyobrażenia wzrokowe są kodowane w postaci reprezentacji posiadających zarówno własności przestrzenne jak i zmysłowe. Inf werbalne i wizualne maja różne kody

• Stanowisko twierdzeniowe (propozycjonalne)- dane zmysłowe są kodowane w postaci abstrakcyjnych zbiorów twierdzeń czy sądów tak jak inf werbalne

Hipoteza funkcjonalnej ekwiwalencji percepcji i wyobrażni

- Shepard i Chapman- badanie z mapą USA

- Shepard- badanie o podobieństwie cyfr

Badania te SA silnym argumentami na rzecz tezy i funkcjonalnej ekwiwalencji spostrzegania i wyobrażania co zakładał Kosslyn

Rotacje mentalne (argument na rzecz stanowiska obrazowego)

Paradygmat rotacji mentalnej- prezentowane cyfry, litery lub figury geometryczne wzajemnie zrotowane lub jeszcze dodatkowo przekształcone (lustrzane odbicie). Badani odpowiadali na pytanie czy dwa prezentowane bodźce są identyczne

• Cooper i Shepard- rotowane litery (G,J,R) lub cyfry (2,5,7) nachylone pod różnmi kątami mogły być też reprezentowane w lustrzanym odbiciu. Badani musieli swierdzić czy symbol jest prezentowany prawidłowo

• Shepard i Metzler- na monitorze prezentowano dwie rotowane względem sibie figury trójwymiarowe

• Stwierdzono : czas decyzji wzrasta wraz z wielkościa kąta rotacji

Niezależnie od płaszczyzny rotacji

Argumenty potwierdzające, że reprezentacje wyobrażeniowe maja charakter obrazowy:

- liniowa zależność miedzy kątem rotacji obiektu a czasem potrzebnym na podjecie decyzji (niezależnie od: typu zadania- identyfikacja, porównanie; typu rotowanego symbolu- litery, cyfry, symbole wymyślone; formy rotacji-płaszczyzna, przestrzeń

- badani pracowali w różnych warunkach- percepcji i wyobraźni a rezultaty w obu warunkach niewiele się różniły

WYJĄTKI (wyklad)

Kąt 180- nie ma czasami efektu rotacji. Czas RT bardzo krótki- Koriat, Norman, Kimchi

Skaning mentalny (argument za stanowiskiem obrazowym)

• Kosslyn- Efekt wielkości obiektu- im mniejszy obiekt tym dłuższy czas RT

- Efekt złożoności- im bardziej skomplikowana struktura obiektu tym RT

dłuższe

- Efekt ziarnistości obrazu- aby podać szczegóły jakiegos obiekty, trzeba go sobie w wyobraźni „powiększyć”

• Kosslyn, Ball, Reiser- Efekt odległości- badanie z mapą punktem fiksacji- im większa odległość obiektu od punktu tym RT dłuższe

• Wyjątki( wyklad)

Argumenty przeciw stanowisku obrazowemu:

- tożsamość funkcjonalna nie oznacza tożsamości strukturalnej (Edelman)

- efekt rotacji- badania Kariata, Normana i Kimcha wykazuje ograniczenie powszechności tego prawa. Ludzie nie zawsze dokonują rotacji chcąc porównać obiekty

- Marmor i Zaback- badanie osób niewidomych o wykonanie zadania Coopera i Sheparda. Badani wykorzystywali dotyk. Wykazano efekt liniowy między RT a wielkościa kąta

Również badania Indos- Peterson, Raskos- Ewaldson wykazały możliwą zależność modalności zmysłowej formy wyobrażeniowej

- skaning zalezy od oczekiwań badaczy (instrukcja)

- alternatywne wyjaśnienia efektu odległości, wielkości i złożoności (sądy)

Reprezentacje werbalne

Sylogizm werbalny- zadanie wymagające wyciągania wnioskow z przeslanek

Clark- badanie z sylogizmami werbalnymi- im bardziej skomplikowana konstrukcja w stosunku do przesłanek tym czas odpowiedzi jest dłuższy

Paradygmat weryfikacji treści zdań- badanym prezentuje się obazek przedstawiający „+” i „*” w przestrzeni. Jeden symbol jest u góry a drugi na dole. Uczestnikom prezentuje się zdanie np. „plus jest nad gwiazdką” a badani musza swierdzic zgodność zdania z obrazkiem

Clark i Chale - najpierw zdanie potem obrazek

McLeeod, Hunt i Mathews- odwrotnie

Im bardziej skomplikowane logicznie i gramatycznie zdanie, tym czas weryfikacji dłuższy

Sternberg- analizował związek miedzy czasem rozwiązywania sylogizmow a zdolnościami przestrzennymi

Teoria podwójnego kodowania Paivio:

Są dwa systemy reprezentacji rzeczywistości

• Niewerbalny (sensoryczny)- 5 podsystemów kodowania danych zmysłowych

- każdy podsystem ma inny język kodowania i odpowiada za inną modalność sensoryczną

- imageny- wszelkie niewerbalne reprezentacje umysłowe, są przetwarzane szybko i równolegle, ponieważ reprezentują struktury holistyczne (całe obiekty, grupy obiektów)

Czyli: imageny zachowują niektóre fizyczne właściwości obiektu np. wielkość

Badanie- kodowanie zależne od wielkości obiektu (zdjęcie)- małe obiekty zapamiętujemy gorzej niż duże

• Werbalny (językowy)- trzy rodzaje podsystemów do kodowania inf. przeznaczonych

dla danych nadchodzących kanałem wizualnym, akustycznym,

dotykowym

- logogeny- wszystkie reprezentacje werbalne

- przetwarzanie wolne i szeregowe

- kodowanie niezależne od wielkości obiektu

Oba systemy są powiązane relacjami. Mają charakter referencyjny- reprezentacjom obrazowym odpowiadają werbalne i odwrotnie

Trzy rodzaje procesów

1 . Referencjalne- wzbudzanie reprezentacji werbalnej aktywizue reprezentację niewerbalną i na odwrót

2. Reprezentacyjne- przyporządkowanie poszczególnych obiektów, spostrzeganych w różnych modalnościach zmysłowych do jednego z 5 podsystemów niewerbalnych lub jednego z 3 podsystemów werbalnych

3 . Asocjacyjne- odpowiadają za łączenie się poszczególnych reprezentacji w skojarzone ze sobą grupy

Obraz może zostać zakodowany werbalnie ale to jest mniej prawdopodobne niż kodowanie obrazowe i na odwrót

• Paivio, Yuille, Mandigan- wysoka korelacja pomiędzy konkretnością słowa a możliwością jego obrazowej reprezentacji w umyśle

• Richardson- wyobraźnia wspomaga zapamiętywanie słów, ale tylko gdy nie są abstrakcyjne

• Johnson, Paivio, Clark- definicje dla słów konkretnych są bardziej precyzyjne, dłuższe i wspomagane wyobraźnią niż słowa abstrakcyjne

• Efekt przewagi obrazu nad słowem- Paivio i Csapo- kodowanie obrazowe bardziej sprzyja efektywności zapamiętania

Reprezentacje numeryczne

• Efekt dystansu numerycznego- Moyer- znacznie łatwiej porównać wartości liczb zdecydowanie różniących się np. 2 i 8 a znacznie trudniej mniej różniących się np. 2 i 4

• Campbell- werbalny format liczb zmniejsza efekt dystansu, np. trzy

• Hipoteza trzeciego języka/języka myśli- Anderson

- umysł nie gromadzi trwałęj wiedzy ani w postaci obrazów, ani w postaci etykiet werbalnych ale w postaci zbioru sądów(twierdzeń)

- kod twierdzeniowy ma postać abstrakcyjnych, amodalnych twierdzeń opisowych

- sąd- forma reprezentacji umysłowej, wyrażająca relacje pomiędzy obiektami

- rachunek predykatów- logiczny system przetwarzania zdań abstrakcyjnych. Dzięki niemu można przekształcać sądy

Oprócz obrazów, słów i sądów umysł generuje tzw. Modele mentalne- Philips Johson-Laird- są to nietrwałe reprezentacje słowno-obrazowe o dość dużym poziomie odpowiedniości. Powstają na bazie reprezentacji nietrwałych (spostrzeżeń, wyobrażeń) i trwałych (wiedzy)

Stanowisko eklektyczne- dopuszcza możliwość istnienia wielu różnych form kodowania

ROZDZIAL 3

POJĘCIA I SCHEMATY (ROZDZ 3)

Pojęcie - poznawcza reprezentacja zbioru obiektów, np. kategorii naturalnych (owoce), sztucznych (liczby rzeczywiste) lub hipotetycznych (UFO).

Schemat poznawczy - złożona forma reprezentacji umysłowej, obejmująca zarówno sens typowej sytuacji (obiad w restauracji), jak i znaczenie typowych form zachowania (płacenie rachunku), jakie powinny być wygenerowane w reakcji na tę typową sytuację.

POJĘCIA

Są schematycznymi reprezentacjami zbiorów rzeczywistych obiektów, stanowią dla nich nadrzędną kategorię umysłową. Pozwalają identyfikować i rozróżniać obiekty w ramach konkretnych kategorii. Są zbiorami cech połączonych znaczeniowo lub funkcjonalnie.

- DESYGNAT - egzemplarz - przedstawiciel danej kategorii pojęciowej. Poszczególne desygnaty mogą się znacznie różnić w ramach jednej kategorii.

Struktura pojęciowa istotnych właściwości:

Koniunkcyjna (A i B)

Dysjunkcyjna (A albo B)

Pojęcia są niezależne od formy zmysłowej i właściwości zmysłu, którym postrzegane są obiekty. Mają charakter amodalnych sądów o relacjach między właściwościami obiektów.

Zapewniają systemowi poznawczemu ekonomiczne funkcjonowanie (skąpiec poznawczy) - ograniczają różnorodność danych docierających do umysłu.

Mają różne stopnie ogólności - im bardziej ogólne pojęcie, tym bardziej jest zbiorem właściwości typowych.

Proces kategoryzacji - łączenie obiektów o wspólnych właściwościach w grupy.

Pojęcia nabywane są w toku doświadczenia - są zależne od kontekstu ich nabywania i stosowania.

Pojęcia matrycowe a pojęcia naturalne

- Pojęcia matrycowe - inaczej sztuczne, naukowe - reprezentacje skończonej liczby cech wspólnych wszystkim desygnatom. Cechy te przysługują wszystkim desygnatom w jednakowym stopniu.

- Pojęcia naturalne - dominują w tworzeniu potocznej reprezentacji świata, są mniej precyzyjne, posiadają bardziej i mniej typowe egzemplarze.

Struktura i funkcjonowanie reprezentacji pojęciowych

1. Teorie klasyczne (Bruner, Goodnow, Austin/ Lewicki/ Loftus, Loftus)

Pojęcie jako syntetyczny opis pewnej klasy desygnatów, zbiór cech istotnych, koniecznych i wyczerpujących. Cechy te inaczej nazywa się cechami definicyjnymi.

Nabywanie w procesie abstrahowania - wyróżniania pewnych cech przy pominięciu pozostałych.

Abstrakcja pozytywna - wyróżnianie cech istotnych (błąd I rodzaju)

Abstrakcja negatywna - pomijanie cech nieistotnych (błąd II rodzaju) (Lewicki, 1968)

Lewicki 1968 r. - badanie w drugiej odmianie paradygmatu recepcji - nabywanie sztucznego pojęcia „klipiec”. Wnioski: testowanie hipotez jako kolejny sposób nabywania pojęć. Szybkość nabywania zależna od sumarycznej liczby cech istotnych i różnicujących.

Pojęcia jawne/niejawne (Howard) - nabywane przez testowanie hipotez/abstrakcję percepcyjną.

• Procedura identyfikacyjna a istota pojęcia

• Krytyka dotycząca istnienia pojęć dysjunktywnych

• Być może teorie klasyczne mają zastosowanie jedynie wobec pojęć matrycowych, typowo naukowych.

• Elastyczność procesu kategoryzacji - możliwość redefiniowania pojęć na skutek nowych doświadczeń.

2. Teorie probabilistyczne

Pojęcie jako sumaryczny opis wszystkich egzemplarzy będących desygnatami pojęcia.Cechy te różnią się w zakresie powszechności występowania u poszczególnych egzemplarzy, dlatego każdy egzemplarz posiada je jedynie z pewnym prawdopodobieństwem.

Zawiera mniej i bardziej typowe właściwości obiektów, a co za tym idzie, mniej lub bardziej typowe egzemplarze (wróbel vs kura).

Smith, Shoben, Rips (1973, 1974) po badaniu w paradygmacie podejmowania decyzji semantycznych, wykazali, że podjęcie decyzji co do przynależności obiektu do danej kategorii zależy od jego typowości.

Cechy definicyjne - tworzą rdzeń pojęcia, posiadają je wszystkie desygnaty pojęcia

Cechy charakterystyczne - reprezentatywne cechy egzemplarzy pojęcia, wskazują na typowość obiektu, im jest ich więcej, tym bardziej typowy egzemplarz

Porównanie całościowe - I etap kategoryzacji - obejmuje wszystkie cechy kategoryzowanego obiektu oraz pojęcia, jeśli egzemplarz jest typowy - zostaje zaliczony do kategorii.

Porównanie szczegółowe - II etap kategoryzacji - dotyczy cech definicyjnych nadrzędnej kategorii, polega na ustaleniu proporcji posiadanych przez obiekt cech definicyjnych do cech mu brakujących. Wymaga czasu, ale pozwala na zaliczenie do danej kategorii nawet bardzo nietypowych egzemplarzy.

Przestrzeń semantyczna reprezentacji pojęciowej - pojedyncze desygnaty pojęcia można wpisać w układ dwóch podstawowych wymiarów.

Krytyka:

• Zestaw cech prawdopodobnych niekoniecznie tworzy spójną kategorię pojęciową. Dwie bliskie kategorie mogą mieć ten sam zestaw cech definicyjnych, a różnić się cechami charakterystycznymi.

• Nie można zdefiniować przez zestaw cech o dużym stopniu typowości - brak symetrii w zakresie cech kategorii i cech egzemplarzy. (egz - poj/ poj-egz)

3. Teorie prototypów (Rosch, 1973)

Pionowy i poziomy wymiar reprezentacji pojęciowej

Wymiar pionowy (dot. Stopnia ogólności pojęcia) ma wg Rosch trzy poziomy:

1. poziom nadrzędny - pojęcia odzwierciedlane przez niewielką liczbę cech. Kategorie ogólne charakteryzują się dużą inkluzywnością.

2. Poziom podstawowy - najpowszechniej używany, pojęcia z tego poziomu są wymieniane przez nas spontanicznie. Zawiera większą liczbę cech charakteryzujących pojęcie. Egzemplarze tego poziomu są najszybciej identyfikowane.

3. Poziom podrzędny - pojęcia specyficzne, szczegółowe, o dużej liczbie charakteryzujących je cech. Trudniej je zidentyfikować, ale łatwiejsze w opamiętywaniu metodą rozpoznawania.

Wymiar poziomy dotyczy desygnatów pojęcia znajdującego się na poziomie wyższym. Desygnaty te różnią się typowością. Najbardziej typowy, reprezentatywny egzemplarzy to prototyp.

Koncepcja prototypów zakłada, że pojęcia nabywane są w procesie doświadczania egzemplarzy. Najefektywniej nabywa się pojęcie, jeśli zaczyna się od prototypu (wymiar poziomy) kategorii pojęciowej z poziomu podstawowego (wymiar pionowy).

- Prototyp jako „czysty” lub „najlepszy” desygnat.

Problemy z klasyfikacją na skali typowości. Prototypy wspólne dla badanych z tej samej populacji, ale mogą się różnić kulturowo (wróbel vs drozd), jak również płciowo (spódnica vs spodnie).

Prototyp może być:

• Najbardziej typowym egzemplarzem, najbardziej podobnym do pozostałych desygnatów kategorii i najmniej podobnym do desygnatów innych kategorii - podobieństwo rodzinne (Rosch)

• Egzemplarzem o średniej arytmetycznej właściwości wszystkich desygnatów kategorii (Posner i Keele). Percepcyjne doświadczenie prototypu nie byłoby konieczne do uformowania się pojęcia. (Co z pojęciami naturalnymi? Taki prototyp może być obiektem nieistniejącym w rzeczywistości)

• Modalną spotykanych egzemplarzy (Neumann) lub modalną właściwości wszystkich spotkanych desygnatów. [Poglądy Neumanna, ale i Posnera i Keele nie dają się pogodzić z przekonaniem o względnej trwałości prototypu].

• Hampton - pojęcie polimorficzne - pojęcia definiowane przez pewną liczbę cech charakterystycznych, nieprzysługujących żadnemu z desygnatów w stopniu koniecznym i wystarczającym. Protopyme pojęcia polimorficznego ma być desygnat o największej liczbie cech charakterystycznych.

Teorie prototypów znajdują zastosowanie w badaniu pojęć konkretnych. Bardziej abstrakcyjne kategorie pojęciowe wydają się nie mieć prototypów. (Ale: badania Hamptona na temat pojęć abstrakcyjnych - emocje mogą być reprezentowane w formie prototypów przy niższym poziomie reprezentacji).

Podsumowując:

- prototyp jest konkretnym egzemplarzem (niekoniecznie rzeczywistym)

- proces kategoryzacji polega na określaniu stopnia podobieństwa (dystansu semantycznego) między kategoryzowanym obiektem a prototypem (ma to odzwierciedlenie w różnicach w rankingach typowości)

- pojęcia nabywane są na podstawowym poziomie hierarchii poprzez doświadczanie egzemplarzy typowych

4. Teorie egzemplarzy ( Medin i Schaffer 1978)

Reprezentacja pojęciowa składa się z odrębnych opisów egzemplarzy danego pojęcia.

Mogą nimi być odzwierciedlenia pojedynczych przedstawicieli kategorii (wśród nich egzemplarz prototypowy) jak i podzbiory wchodzące w zakres danego pojęcia.

Przykład: reprezentacja pojęciowa psa: a) mój pies (prototyp), b) wilczur sąsiada i jamniczka sąsiadki (egzemplarze ważne ze względów indywidualnych), c) pozostałe napotkane psy.

- Jeśli napotkany obiekt jest podobny do opisu któregoś ważnego egzemplarza, wówczas zostaje zakwalifikowany do danej kategorii i sam staje się punktem odniesienia dla następnych porównywanych obiektów.

Reed (1971) twierdzi, że taki proces jest zbyt czasochłonny, w związku z czym kategoryzacja ma się odbywać poprzez ocenę podobieństwa obiektu z pierwszym napotkanym desygnatem pojęcia. Stąd niezwykle ważne mają być pierwsze doświadczenia z egzemplarzami danego pojęcia (chihuahua).

Krytyka:

• Nie wiadomo, do jakiego stopnia brak podobieństwa pośród kategoryzowanych egzemplarzy jest tolerowany przez kategorię nadrzędną. Konsekwencją mogą być problemy z kategoryzacją.

• Taki proces kategoryzacji nie sprawdziłby się w naukach ścisłych, teoria egzemplarzy odnosi się raczej do pojęć konkretnych i naturalnych.

• W jaki sposób umysł przechowuje wiedzę o podzbiorze (np. psów myśliwskich) w postaci jednego egzemplarza?

• Po co przechowywać wszystkie opisy doświadczanych desygnatów, skoro punktem odniesienia miałby być jedynie pierwszy napotkany egzemplarz?

Podsumowując:

Teoria egzemplarzy przedstawia najmniej ekonomiczną formę trwałego reprezentowania obiektów rzeczywistych w umyśle.

W podejściu eklektycznym przyjmuje się, że teorie klasyczne odnoszą się do pojęć matrycowych i abstrakcyjnych, natomiast teorie wzorców, szczególnie prototypów raczej do pojęć naturalnych i konkretnych.

WSKAZANE :) - Tabela 3.3 na stronie 126 w podręczniku

O RELACJACH MIĘDZY POJĘCIAMI

Reprezentacje pojęciowe wiążą relacje opisane w modelu sieci semantycznej (Collins, Quillan, 1969). Przechowywane są na trwałe w pamięci w postaci zhierarchizowanej sieci, składającej się z punktów węzłowych i łączących te punkty relacji. W poszczególnych węzłach znajdują się reprezentacje pojęciowe.

Właściwości charakteryzujące pojęcia przypisane są reprezentacjom pojęciowym na możliwie najwyższym poziomie hierarchii ogólności.

• Relacja semantyczna dwóch reprezentacji pojęciowych wyraża się sumą wszystkich połączeń między ich desygnatami desygnatami właściwościami. Im więcej połączeń, tym bliżej związane ze sobą pojęcia.

• Połączenia te, to ścieżki sieci, zróżnicowane pod względem wagi. Im silniejszy związek między pojęciami, tym łatwiej aktywują się one nawzajem.

• Typowi przedstawiciele pojęć oraz ich typowe właściwości związane są silniejszymi relacjami semantycznymi - sieć pojęciowa nie jest symetryczna.

Relacje semantyczne mogą być dwojakiego rodzaju:

- połączenia pozytywne (kura jest to ptak)

- ścieżki zaprzeczające (kot nie jest to pies)

1. Teoria schematów (Rumelhart, 1980).

• Schematy są dobrze zintegrowanymi fragmentami sieci semantycznej. Jest w nich zakodowany sens typowej sytuacji, do której schemat się odnosi, jak i znaczenie typowej formy zachowania, która powinna zostać wygenerowana w reakcji na typową sytuację.

• Schematy różnią się pod względem poziomów ogólności, od pojedynczych reprezentacji pojęciowych do rozbudowanych ideologii.

• Hierarchiczna struktura schematów: schematy o szerokim zakresie zastosowania zawierają mniej ogólne struktury. Zawierają także część rdzenną (reprezentacje wspólne wszystkim sytuacjom z tego zakresu) oraz część elastyczną (pozwalającą na zastosowanie schematu w konkretnej sytuacji bodźcowej, różnej od typowej.

• Generowanie brakujących elementów systemu reprezentacji pojęciowych jest również możliwe w ramach schematów.

• Podobieństwo do gry (scenariusz-aktorzy), teorii (naiwne przekonania), programów komputerowych.

• Mogą ulegać modyfikacji na drodze uczenia się.

Nabywanie i modyfikacja schematów (transformacja, abstrahowanie, indukcja)

- nabywanie wiedzy przez przyrost informacji (istniejące schematy rozwijane na skutek nowych sytuacji)

- dostrajanie schematu do nowej sytuacji poprzez stopniową modyfikację subprocedur

- całkowita restrukturalizacja (relacje rozbite i utworzone nowe na drodze abstrahowania i indukcji)

Wg tej teorii, zadaniem sieci semantycznych jest umożliwienie człowiekowi szybkiej i adekwatnej reakcji na zmienne warunki bodźcowe na podstawie ukształtowanej wcześniej wiedzy o świecie.

2. Teoria ram (Minsky, 1975)

Dwa poziomy ram:

- wyższy - stałe elementy struktury sieciowej, niezależne od możliwego zakresu stosowalności ramy

- niższy - zawiera „okienka”, które są zapełniane przez elastyczne zmienne w zakresie różnych wymiarów

Możliwości nietypowej transformacji w zakresie ramy wykorzystują niektóre techniki twórczego myślenia.

Istotne informacje w obrębie każdej ramy:

• W jaki sposób ramę stosować?

• Jaka jest sekwencja zdarzeń?

• Co zrobić, kiedy oczekiwania odnośnie sekwencji nie potwierdzają się?

Informacje te powinny być punktem wyjścia dla modyfikacji ramy.

Rama jako struktura bardziej zależna od kontekstu sytuacji, a przez to znacznie bardziej zróżnicowana - istotny aspekt społeczny

3. Teoria planów, scen i tematów (Schank, 1982)

Jak to się dzieje, że nawet będąc po raz pierwszy w jakiejś sytuacji (np. napadu na bank), potrafimy jakoś zinterpretować dane i zrozumieć cele i czynności innych ludzi uczestniczących w zdarzeniu? Czy rzeczywiście musimy nabywać taką wiedzę na drodze doświadczenia?

• Plany - schematy zawierające wiedzę na temat abstrakcyjnych lub potencjalnych celów działania człowieka

• MOP-y (Memory Organization Packets) - zbiory podobnych fragmentów różnych schematów (np. możliwych form powitania) rozpoczynających reguły interakcje społeczne

• Odnoszą się do pojedynczych rodzajów podobnych do siebie scen, które mogą wystąpić w ramach wielu różnych schematów, iż których poszczególne scenariusze tych struktur poznawczych mogą być budowane.

• TOP-y (Thematic Organisation Points) - zbiory ogólnych tematów czy też motywów, których złożone scenariusze mogą dotyczyć.

PODSUMOWUJĄĆ:

- W koncepcji schematów wiedza deklaratywna staje się podstawą dla wiedzy proceduralnej.

- W pozostałych koncepcjach bardziej znacząca wydaje się być wiedza proceduralna, a różnorodnośc bądź stereotypowość generowanych zachowań staje się podstawą do do formułowania wniosków odnośnie do możliwych struktur reprezentacji świata

ROZDZIAL 4

Wiedza - forma trwałej reprezentacji rzeczywistości, mająca postać uporządkowanej i wzajemnie powiązanej struktury informacji, kodowanej w pamięci długotrwałej.

Podział wiedzy (Gilbert Ryle):

- deklaratywna (że) - odnosi się do danych (faktów), kodowanych w pamięci trwałej. Danymi może być wiedza ogólna, epizodyczna, czy autobiograficzna. Jest łatwa do werbalizacji, ponieważ ma wyraźny komponent semantyczny. Nabywana jest dyskretnie poprzez włączenie jakiejś informacji w istniejące struktury wiedzy. Wydobywanie ma charakter wolicjonalny i polega na jej werbalizacji.

- proceduralna (jak) - odnosi się do kodowanych w pamięci trwałej procedur realizacji czynności o charakterze umysłowym i ruchowym. Jest to specyficzna wiedza, potocznie zwana umiejętnościami (zarówno wykonawczymi jak i poznawczymi). Nabywana jest w toku treningu, polegającego na wielokrotnym powtarzaniu czynności. Uruchamiana jest automatycznie w przypadku zainicjowania dobrze nam znanej czynności.

Burnett i Ceci - Wiedza może być wykreowana przez jednostkę dzięki wnioskowaniu, powiązaniu posiadanych wcześniej informacji i myśleniu o tych informacjach w nowy sposób.

Metawiedza - wiedza typu „wiem, że wiem”. Dotyczy ona wiedzy o wiedzy posiadanej przez jednostkę.

Michael Polanyi: Wiedza ukryta („milcząca”) - nie wiemy, że ją posiadamy.

Grafi Schacter - wyróżnienie pamięci jawnej i niejawnej.

Wiedza ukryta - wiedza nabywana długotrwale na drodze praktyki i doświadczenia

Wiedza niejawna - efekt mimowolnego uczeni się. Ujawnia się pomiarze pośrednim.

Kryteria, jakie powinny spełniać wyniki testów na potwierdzenie obecności wiedzy niejawnej:

- kryterium wyłączności - dana metoda ma umożliwiać dotarcie tylko do tej wiedz, która jest wykorzystywana w wykonaniu danego zadania. Odporność na inną, niezwiązaną z zadaniem wiedzą.

- kryterium czujności - test mierzący zakres wiedzy jawnej ma być na tyle wyczerpujący, aby ujawnić pełną informację, której badani są świadomi.

Cleeremans - wiedza jest niejawna, kiedy wpływa na przetwarzani informacji bez uświadomienia jej właściwości. Wiedza ta ma swoją reprezentację w pamięci trwałej, przez co może być z niej wydobywana i wykorzystywana.

Wagner i Sternber - wiedza ukryta - „milcząca”; składnik inteligencji praktycznej. Wiedza ta nie jest bezpośrednio wyrażana, a jej nabywanie odbywa się dzięki indywidualnemu doświadczeniu jednostki. Jest nabywana samodzielnie, ma charakter proceduralny i jest stosowana w praktyce. Jest konkretna i specyficzna dla kontekstu (sic!).

Podstawa rozróżnienia: niepełne uświadomienie zawartości wiedzy niejawnej - wiedza jawna jest dostępna i świadoma.

Reber - podstawowym sposobem nabywania wiedzy niejawnej jest mimowolne uczenie się (proces bez udziału świadomych strategii uczenia się i bez zamiaru nabycia wiedzy, bezwysiłkowy).

Paradygmaty badań nad mimowolnym uczeniem się i nabywaniem wiedzy niejawnej:

- uczenie się sztucznej gramatyki

- wyuczenie się sekwencji zdarzeń

- kontrola systemów dynamicznych

Możliwość jawnego wydobycia wiedzy niejawnej występuje tylko wtedy, gdy poziom tej wiedzy jest dość wysoki.

Organizacja wiedzy

Reprezentacja wiedzy za pomocą cech

Cecha - symboliczny i dyskretny (tj. nieciągły i nieanalogowy) element umysłowej reprezentacji wiedzy o wyraźnie określonych granicach.

Zarówno cechy, jak i relacje muszą działać jednocześnie, aby powstało znaczenie.

Definiowanie znaczenia słów:

Clark - definiowanie wymaga zbioru cech unikalnych dla konkretnego pojęcia, stworzonego za pomocą mechanizmu nawarstwiania się cech. Hipoteza cechu semantycznej wyjaśnia ten mechanizm: cechy pochodzą zestawu cech pierwotnych i są łączone w znaczenia w taki sposób, aby było ono zgodne z przyjętym użyciem słowa oraz aby dwa różne słowa nie miały identycznego znaczenia.

Porównywanie znaczeń słów:

Smith - dwa rodzaje cech w reprezentacji znaczenia:

- rdzenne - składają się na rożsamosć obiektu; cechy definicyjne

- charakterystyczne - typowe dla obiektu.

Model dwufazowego porównywania cech:

I faza - porównywanie zarówno cech rdzennych, jak i charakterystycznych

II faza - porównywania wyłącznie cech rdzennych

Tversky - podobieństwo znaczeń jest tym większe, im więcej para znaczeń posiada cech wspólnych i im mniej dystynktywnych.

Organizacja wiedzy semantycznej

Endel Tulving - pamięć semantyczna - „umysłowy słownika”, zorganizowana wiedza o symbolach werbalnych, ich znaczeniu i odniesieniach oraz relacjach między nimi. Zapis wiedzy ogólnej.

Teoria wiedzy semantycznej - kodowaniu podlega treść pojęć języka, czyli ich struktura głęboka, a nie powierzchowna (forma informacji werbalnej).

Collins i Quillian - Wiedza zawarta w pamięci semantycznej ma postać sieci, w której węzłom odpowiadają pojęcia, a połączeniom między nimi - ich wzajemne relacje. Sieć jest zorganizowana hierarchicznie - pojęci bardziej ogólne znajdują się wyżej w hierarchii. Odległość pojęć w sieci jest w ściśle związana z podobieństwem ich znaczenia. Pojęci o wyższym stopniu podobieństwa są reprezentowane przez węzły znajdują się blisko w sieci.

Model zakłada dwa rodzaje relacji między pojęciami:

- relacja przynależności do klasy - relacje obejmują pojęcia z dwóch różnych poziomów hierarchii sieci.

- relacja predykatywna - pełni funkcję orzeczenia, zawiera wiedzę o właściwościach obiektu. Jest kodowana na możliwie najwyższym poziomie ogólności.

Collins i Loftus - podstawowy czynnik decydujący o połączeniach między elementami wiedzy uznali związek skojarzeniowy - bardziej typowe obiekty są szybciej identyfikowane. Struktura wiedzy ma postać sieci, w której węzłom odpowiadają pojęcia, podczas gdy ich etykiety werbalne są reprezentowane w postaci wewnętrznego leksykonu. Im pojęcie jest bogatsze semantycznie, tym więcej połączeń między węzłami, a co za tym idzie tym większa siła skojarzeniowa danego związku.

Proces przywoływania wiedzy odbywa się dzięki rozprzestrzeniającej się aktywacji.

Organizacja wiedzy proceduralnej

Systemy reguł - wiedza jest poznawczo reprezentowana za pomocą zestawu reguł. Reprezentacja tego typu pozwala na tworzenia procedur działania.

Reguła - składa się z warunku wyznaczającego zbiór właściwości, które muszą być spełnione, aby uruchomić daną czynność i samej czynności, czyli zbioru produkcji.

Zasada specyficzności reguł - prymat ma reguła bardziej wyspecjalizowana.

Zasada niepowtarzalności reguł - w procesie korzystania z wiedzy proceduralnej może mieć udział specyficzny bufor pamięci, który zawiera pewien zbiór reguł, które zostały użyte w trakcie bieżącego zadania.

Organizacja wiedzy modelach ACT, ACT* i ACT-R

John Anderson

Wiedza może mieć postać sądów, ale również obrazów, a nawet następstwa czasowego.

Wiedza deklaratywna - reprezentowana jest w postaci węzłów (jednostek informacji) i relacji między nimi (powiązania miedzy jednostkami). Połączenia między węzłami charakteryzują się określoną silą związku skojarzeniowego. Aktywacja może być wywołana albo dzięki zewnętrznym bodźcom, albo dzięki przywołaniu informacji z pamięci. Elementy często przywoływane są bardziej aktywne. Aktywacja jest limitowana pojemność pamięci roboczej i czasem. Zatem o charakterze przetwarzania decyduje struktura oraz sprawność mechanizmu aktywacji.

Wiedza proceduralna - reprezentowana w postaci reguł aplikowanych w celu przetwarzania wiedzy deklaratywnej, oraz w postaci informacji zawartych w buforach wyspecjalizowanych modułów (wzrokowego, słuchowego i motorycznego)

Efekt wachlarza - połączenia odchodzące od każdego z węzłów sieci przypominają wachlarz. Na tym efekcie oparto wyjaśnienie interferencji, kiedy to jedna z konkurencyjnych informacji pozostaje niedostępna.

Nabywanie wiedzy

Kodowanie informacji - odbywa się w każdym magazynie pamięciowym.

Zapamiętywanie - dotyczy pamięci krótkotrwałej i długotrwałej.

Nabywanie wiedzy - pamięć długotrwała.

Nabywanie wiedzy semantycznej

Collins, Loftus - nabywanie wiedzy polega na tworzeniu nowych węzłów oraz łączeni zarówno nowych, jak i istniejących za pomocą nowych połączeń. Nowy węzeł zostaje wbudowany w strukturę sieci poprzez powiązanie go z innymi węzłami.

Anderson - jednostki wiedzy są tworzone dzięki regułom produkcji, aplikowanym do informacji pochodzącej ze środowiska. Wiedza proceduralna służy do budowania trwałych reprezentacji wiedzy deklaratywnej.

Nabywanie wiedzy proceduralnej

Anderson - proceduralizacja - przekształcanie jawnej wiedzy deklaratywnej w niejawne procedury działania. Zachodzi w trzech etapach:

1. Etap deklaratywny - jednostka otrzymuje zestaw instrukcji o określonej umiejętności i sposobie jej nabywania. Tworzone są procedury działania.

2. Etap kompilacyjny - polega na ćwiczeniu reguł dostarczonych i wygenerowanych dzięki procedurom interpretacji. Jest wysiłkowy i podlega świadomej kontroli. Prowadzi do zwiększenia tempa wykonywanie czynności, wyeliminowania pośrednictwa wiedzy deklaratywnej, a co za tym idzie konieczności werbalizacji oraz połączenia wielu kroków w jedną, autonomiczną procedurę.

Kompozycja - łączenie dwóch lub więcej procedur w jedną.

Automatyzacja - skomponowane w większe całości procedury w coraz mniejszym stopniu obciążają pamięć roboczą. Wyeliminowanie udziału wiedzy deklaratywnej.

3. Etap proceduralny - automatyczny i niemal bezwysiłkowy.

Proceduralizacji wiedzy towarzyszy:

- generalizacja - uogólnianie nabywanej wiedzy proceduralnej na szerszą klasę sytuacji.

- różnicowanie - odróżnianie warunków uruchomienia różnych procedur.

Nabywanie wiedzy niejawnej

Reber - wiedza niejawna nabywana jest na drodze uczenia się mimowolnego, rozumianego jako proces poznawczy, w wyniku którego jednostka nabywa wiedzę nie jawną niezależnie od świadomych intencji.

Nabywanie wiedze odbywa się niezależnie od świadomej kontroli albo bez udziału wiedzy werbalnej o wszystkich nabywanych regułach.

Sternberg

- transformacja jawnej wiedzy o procedurach w „milczącą” wiedzę proceduralną; wiąże się z pamięcią semantyczną

- niejawne uczenie się reguł proceduralnych na podstawie osobistych doświadczeń; wiąże się z pamięcią epizodyczną

Wiedza ekspercka

- ekspert posiada bardzo obszerną wiedzę, ale jest ona ograniczona do pewnej dziedziny.

Właściwości wiedzy eksperckiej:

- organizacja - wiedza jest uporządkowana na wielu poziomach: od poziomu elementarnych składników po wyabstrahowane struktury wyższego rzędu.

/struktura wydobycia - powiązanie napływającej informacji z zestawem wskazówek/

- proceduralizacja - wysoka sprawność wykonywania procedur przy utrzymaniu zdolności ich werbalizacji

- schematy rozwiązywania problemów - zawierają abstrakcyjną wiedze pozbawioną kontekstu, w którym została ona pozyskana. Łatwo podlegają transferowi pomiędzy różnymi kontekstami.

/efekt eksperta - polega na większej sztywności ekspertów w rozwiązywaniu nierutynowych problemów/

Nabywanie wiedzy eksperckiej

Glaser:

- etap wsparcia zewnętrznego - nowicjusz otrzymuje wsparcie od osób posiadających wiedzę

- etap przejściowy - rozwijanie umiejętności monitorowania i regulacji własnych czynności oraz identyfikowanie kryteriów coraz wyższego poziomy wykonywania zadania.

- etap samoregulacji - pełna kontrola nad nabywaniem wiedzy i wykonywaniem zadań.

Schaumacher i Czerwiński:

- faza przedteoretyczna - wydobywanie przykładów z pamięci opartych na powierzchownym podobieństwie cech danej sytuacji

- faza doświadczeniowa - odkrywanie związków przyczynowych obowiązujących w systemie. Nabywanie wiedzy eksperckiej.

- faza ekspercka - dokonywanie abstrakcji na najwyższym poziomie, możliwość transferu wiedzy.

ROZDZIAL 5

UWAGA

-powiązana ze świadomością

-selektywna( selekcja dotyczy spostrzegania i wyższych procesów poznawczych, myślenia)

-pozwala na koncentracje na ważnych sygnałach

-konieczna do przystosowania się organizmu do środowiska.

Funkcje uwagi:

1. Selekcja źródła informacji

Wybór sygnału spośród szumów, ignorowanie dystraktorów.

2. przeszukiwanie pola percepcyjnego ( przez kodowanie cech i selektywna integracja właściwości poszukiwanego obiektu w postać.

Przeszukiwanie:

-proste( 1 cecha), równoległe

-koniungcyjne( np. ruch i kolor), dłuższe i szeregowe(Treisman, Gelade)

>cechy priorytetowe( przetwarzane jako pierwsze )np. ruch, kolor, głębia

ale!!cecha niepriorytetowa może przyciągać takim samym stopniu jak priorytetowa!

3. przedłużona koncentracja- dłuższe monitorowanie otoczenia(czujność)

paradygmat zegara gdzie notuje się nieuchronny spadek koncentracji-energii

( Mackworth)

4. Podzielność uwagi

5. Przerzutność -przełączenie się między obsługiwanymi niezależnie procesami przetwarzania info.

*paradygmat słuchania dychotycznego( cocktail party problem, Cherry)

*technika podążania(shadoving) wykorzystywana w badaniach Broadbenta Treisman i Moray'a

>koszty poznawcze w postaci dłuższego czasu wykonania, przy zahamowywaniu jednego procesu a uruchamianiu alternatywnego.

*paradygmat przełączania( task switching)-efekt podłogowy????do sprawdzenia

Teorie

• Filtr uwagi

Redukcja informacji docierających do systemu odbywa się na wejściu sensorycznym, poprzez zablokowanie wszystkich źródeł info-prócz jednego

!to czego filtr nie zaakceptuje ulega degradacji zależy od modalności zmysłowej(wzrok, słuch itp.)

-->przejście przez filtr oznacza dalsze przetwarzanie info na głębszym poziomie-semantycznym a w rezultacie daje świadome doznanie

Koncepcja ta doczekała się różnych odmian:

~Broadbent Y

Wyróżnił dwa kanały doprowadzające info( sensoryczne) i jeden dalszy kanał semantyczny. Uwaga przełącza się pomiędzy dwoma kanałami na wejściu selekcjonując info pod względem właściwości fizycznych: intensywność, kolejność sekwencji bodźców)

*zasada ,,wszystko albo nic” komunikat nieprzetwarzalny ulega zapomnieniu(pozostaje po nim jedynie ślad fizyczny np. rozpoznanie płci spikera w kanale ignorowanym(słuchanie dychotyczne) ale nierozpoznanie treści.

Krytyka: wiele wskazuje na to, że decyzje o zaakceptowaniu info przez filtr podejmowane są na podstawie znaczenia sygnału

=>wybór filtra sensoryczny/semantyczny zależy od dostępności czasu( Gray, Wadderburn, prezentowanie ciągów cyfr i sylab naprzemiennie. Odpamiętywane są osobno: litery,liczby)

~ Treisman

uwaga przełączana jest z jednego kanału sensorycznego na drugi aby śledzić treść komunikatu. Filtr skleja info z kanału ważnego i ignorowanego, gdy taki zlep ma sens.

>związki iluzoryczne: połączenie wbrew instrukcji 2 odrębnych elementów sensorycznych różnych źródeł sensorycznych (zbitek dwóch słów)

=>filtr uwagi otwierany jest od środka przez informacje, które przedostały się przez filtr, są przetwarzane semantycznie wzmacniają dane próbujące się tam przedostać

propozycja Treisman została nazwana modelem ,,osłabiacza” gdyż info niepowiązane z wcześniej przetworzonymi są słabiej obrabiane.

~ Broadbent & Gregory

proponują koncepcje dwóch filtrów( model poprawiony): sensorycznego sensorycznego semantycznego

~ Deutsch & Deutsch

według ich koncepcji decyzja o wzmocnieniu/osłabieniu sygnału jest podejmowana dopiero po przekroczeniu prze info progu świadomości- do tego momentu bodźce przetwarzane są jednakowo głęboko. Zasada koniecznej świadomości została jednak szybko odrzucona

!!spory pomiędzy modelami wczesnej i później selekcji.

~ Johnson

zaproponował istnienie jednego filtra, ale zmieniającego charakter w zależności od poziomu przetwarzania-elastyczność

=>im wyższy poziom przetwarzania tym większa pojemność filtra

=>możliwość działania zasady przetargu między szybkością a poprawnością

Filtr na poziomie sensorycznym działa wraz z zasadą wszystko albo nic. Na poziomie semantycznym wraz z zasadą osłabiacza a na najgłębszym poziomie (odniesienie do ,,ja”)z zasadą koniecznej świadomości i zasady przetargu.

Ograniczenia: analiza i selekcja dalej odbywa się tylko w jednym kanale przetwarzania.

• Teorie przeszukiwania pola percepcyjnego:

~ Treisman i teoria ,,integracji cech” sygnały docierają do ,,map lokacyjnych”(kodują sygnał w mapach cech: kolor, kształt itp.) wykrywają one własności bodźców wykrywają czy atrybut jest obecny w obiekcie w polu wzrokowym

według koncepcji zadaniem uwagi jest:

-wybór właściwych map lokacyjnych co prowadzi do selekcji właściwych map cech następuje integracja zakodowanych wcześniej cech rozpoznanie obiektu

selekcja= aktywacja poszczególnych cech i ich integracja w obiekt

>proces przeszukiwania pola percepcyjnego ma charakter szeregowy( gdy mamy do czynienia z koniunkcjami cech

>ma charakter równoległy, gdy występują cechy proste

krytyka teori Triesman

=>im trudniejsze odróżnienie sygnału spośród szumów/dystraktorów tym większe prawdopodobieństwo wystąpienia procesu szeregowego!!

=> to czy proces będzie szeregowy/równoległy zależy od podobieństwa sygnału do dystraktora, a nie liczby integrowanych cech. ( Bergen, Juliusz)( Duncan), potwierdzone w badaniach Słabosz i Szymury.

=>bodźce poruszające się wraz z sygnałem wywołują większą interferencję niż dystraktory statyczne

=> w przypadku cech priorytetowych możliwe jest szybkie przetwarzanie bodźcazachodzi we wczesnej fazie selekcji(przeduwagowej)tylko wtedy, gdy cecha rzeczywiście wyróżnia obiekt w polu wzrokowym( przyjmuje wartości dystynktywne).

~Treisman (zmodyfikowana wersja)

właściwości priorytetowe są kodowane szybciej w odpowiednich mapach cech.

Model,, dwufazowy” równoległej i szeregowej integracji cech:

-proces odgórny, aktywizacja właściwych map cech,

-oddolny, automatyczna dezaktywacja pozostałych cech

!!model akceptowany do dziś!!

~Theeuwes

model uwagi podążającej za najbardziej znaczącą( dystynktywną) prezentacją stymulacji

Najpierw polu uwagi wyodrębniamy element o najwyrazistrzych cechach

• Teorie przedłużonej koncentracji

Skupianie uwagi przez dłuższy czas powoduje spadek czujności( obniżenie poprawności, rejestruje się dłuższy czas wykonania zadania)

~ teoria detekcji sygnałów( Green, Swets)

model odróżniania sygnału od szumu. Idealny obserwator zauważy każdy sygnał( reakcja -trafienie) i zawsze zignoruje szum/dystraktory( prawidłowe odrzucenie. Możliwe jest jednak popełnienie błędów:

- FA zareagowanie na szum/dystraktory

-OM zignorowanie sygnału

Obserwator przy rozwiązywaniu może podejmować różne strategie to znaczy skłaniać się ku FA lub OM np. wtedy gdy konsekwencje popełnienia błędów FA są mniejsze niż OM.

Każdy ustala sobie kryterium decyzyjne= próg reaktywności

Im wyższy próg tym maleje prawdopodobieństwo FA ale rośnie OM

=>z upływem czasu obserwuje się jednak po prostu generalny wzrost liczby błędów.

Idealny obserwator ma niższe kryterium decyzyjne dla bodźców prawdopodobnych niż dal tych mniej prawdopodobnych!!!

*eksp Baddeley'a -nieadekwatne oczekiwania co do prawdopodobieństwa wystąpienia sygnału są przyczyną spadku czujności.

=>Baker , zależność między subiektywnym prawdopodobieństwem pojawienia się sygnału a wielkością przedziału czasowego jest krzywoliniowa -odwrócone,,U”

trening przedłuża koncentrację

spadek czujności występuje w wyniku zmniejszenia się wrażliwości na bodziec przy dłuższej jego ekspozycji w czasie

*Poziom wykonania zadania zależy od aktualnego stanu energetycznego organizmu( prawo Jerkesa-Dodsona , odwrócone,, U”

>introwertycy łatwiej radzą sobie monotonnych i łatwych zadaniach na czujność uwagi

>ekstrawertycy łatwiej natomiast w zadaniach złożonych i stymulujących.

=>hipoteza zmieniającej się aktywacji Daviesa i Parasuramana

• Teorie podzielności

Badania prowadzone w paradygmacie słuchania dychotycznego

>Bernstein i badania nad dwiema czynnościami wykonywanymi niezależnie, przy braku ponoszenia kosztów poznawczych( widzenie i słuchanie)potwierdziły jej założenia. Okazało się ponadto, że gdy obie modalności dotyczą tego samego zadania info słuchowe skraca czas reakcji na jednocześnie prezentowany bodziec wzrokowy.

=> Duncan- koncepcja uwagi ,,ukierunkowanej na obiekt”. Oznacza to iż podzielność uwagi w zakresie jednego zadania lub obiektu jest możliwa bez ponoszenia dodatkowych kosztó( błędów, wydłużonego czasu reakcji)

=>Allport i współpracownicy ,,multikanałowa koncepcja selektywnej uwagi”

według nich uwaga funkcjonuje jako zestaw niezależnych kanałów zawierających własne filtry( są to mechanizmy zdolne do niezależnej selekcji)

-wersja poprawiona:

niezależność kanałów selekcyjnych zależy od tego czy dwa konkurencyjne zadania wymagają różnych receptorów, reprezentacji umysłowych i efektorów.

*uwaga może działać jak zbiór niezależnych modułów to, który z nich zostaje użyty jest zdefiniowane na wejściu

moduł- każdy ma wyspecjalizowany podsystem własnymi zasobami, dlatego możliwe jest przetwarzanie równoległe. Są one jednak ograniczone to znaczy, że tylko jeden może przetwarzać info słuchową, tylko jeden info wzrokową itp.

ograniczenia zatem wynikają nie z istnienia jednego filtra lecz z limitowanej dostępnośći modułów.

~Kahneman teoria zasobów

uwagamoże działać tylko przy szeregowym jednokanałowym przetwarzaniu. Jeśli dochodzi do przetwarzania wielokanałowego to muszą pojawić się koszty jednoczesności(zakłócenia przebiegu jednoczesnych procesów selekcji, analizy info) ( str 213, graficzny model-warto zerknąć).

=>każdy system poznawczy ma ograniczoną pulę zasobów- energię mentalną. Są one przydzielane różnym procesom( alokacja zasobów). Zajmuje się tym ,,nadrzędny mechanizm selekcjonujący” jest on centralnym dyspozytorem energii( Nęcka, Szymura)!!

Dlaczego powstają koszty??:

Interferencja strukturalna( Allport) czy interferencja zasobowa( Kahneman) trudne do rozstrzygnięcia!!

Uwaga jest konsruktem jednorodnym!

Stanowisko pośrednie między koncepcjami parcjalistycznymi a holistycznymi prezentują m.in. Hirst Hist. Kalmaruwaga może funkcjonować jako zestaw do pewnego stopnia niezależnych zasobów specyficznych. Jeśli wymagania ze strony jednocześnie realizowanych różnych procesów nie przekraczają możliwości systemu do przydzielenia tych zasobów to uwaga funkcjonuje jako system niezależnych podsystemów zasobowych.

=>Nęcka i Szymura,( DIVA) ich badania wskazują na to, że uwaga jest mechanizmem jednorodnym. W zadaniach trudnych system zaostrza politykę przydzielania zasobów, przy zadaniach łatwych poszczególne składniki systemu uzyskują częściową autonomię!

• Teorie przerzutności

*hipoteza przełącznika( Nęcka) przy zadaniach wykonywanych jednocześnie filtr przełącza się między dwoma zadaniami( naprzemiennie jedno jest analizowane a drugie ignorowane). Jeśli dokonuje się to dostatecznie szybko, koszty ograniczają się jedynie do czasu. Jeśli przełączanie się jest zbyt wolne lub rzadkie, pojawiają się koszty poprawności( FA, OM)

~ Rogers & Monsell w przełączaniu biorą udział dwa procesy:

-odgórne: wzbudzane wewnętrznie, przygotowują odpowiednie operacje umysłowe, przygotowawcze, działają proakywnie- uruchamiane jeszcze przed bodźcem, mają charakter kontrolny

- oddolne: wzbudzane zewnętrznie, działają reaktywnie jako odpowiedź systemu na zaistniałą sytuację, dokańczają rozpoczęty proces, charakter automatyczny.

*zestaw zadaniowy- kieruje procesem od skupiania uwagi do odpowiedzi motorycznej. Jest to rodzaj modułu funkcjonalnego przechowywanego w pamięci.

* RSI( response-stimulus interval)- przerwa między zadaniami konieczna do zredukowania kosztów przerzutności.

jeśli za powstawanie kosztów miałyby odpowiadać jedynie procesy kontrolne to powinny one ulec całkowitej redukcji na skutek podania wskazówki wyprzedzającej lub wystarczająco długiej( RSI) w rzeczywistości redukcja kosztów nigdy nie jest zupełna, może być jedynie minimalizowana.--> oznacza to że w generowaniu kosztów przełączania się biorą udział również procesy automatyczne( wzbudzane oddolnie przez stymulację zewnętrzną).

>takim przykładem działania procesów automatycznych jest efekt ,,poprzedzania pozytywnego”szybsze przetwarzanie w kolejnym zadaniu z serii tej samej stymulacji co w poprzednim zadaniu lub podobnej.

> za powstawanie kosztów odpowiedzialna jest interferencja proaktywna: przy nowym zadaniu utrzymująca się aktywacja z poprzedniego zadania utrudnia wzbudzenie nowej. Aby ją zredukować potrzebna jest odpowiednio długa przerwa między zadaniami

> badania Allporta:

koszty przerzutności wiążą się z wykonywaniem wcześniejszego zadania nie zadania nadchodzącego

badanie Śmigasiewicz, Szymury i Słabosz nie potwierdziły tej tezy(str 220).wielkość kosztów przerzutności zależy od poziomu trudności zadania.

*koszty rezydualne -koszty ujawniające się mimo wszystko, ale nie podlegające redukcji. Źródłem takich kosztów mogą być:

>źródłem kosztów rezydualnych może być mechanizm inhibicji(odrzucenie) gdyżprzejście do kolejnego zdania z serii wymaga uruchomienia dwóch procesów:

-wzbudzeniu aktywacji nowego zestawu zadaniowego

-zahamowaniu aktywacji zestawu już nieprzydatnego.

Mayr i Keele wykazali, aktywacja modułu potrzebnego do realizacji zadani wcześniej odłączonego trwa dłużej (ABA) niż aktywacja nowego modułu(ABC) - analogia do zjawiska poprzedzania negatywnego.

UWAGA, PERCEPCJA, NIEŚWIADOMOŚĆ

* procesy przeduwagowe dotyczą obróbki info na wczesnych etapach( uwaga jest tu obecna)

!!obecnie uważa się że uwaga selekcjonuje info nawet gdy jej treść nie przedostaje się do świadomości

> kryterium świadomego przetwarzania(Velmans) :

zdawanie sobie sprawy przebiegu procesu poznawczego i dysponowanie wiedzą o rezultatach tego procesu. Świadomość procesu ma ponadto wpływ na jego przebieg

> Baar jest zdania że proces nieświadomy to taki gdzie nie wyzwala się subiektywne doświadczenie, nie jest możliwe jego zrelacjonowanie ale ujawniają się skutki jego działania.

* bodziec podprogowy: jest na tyle silny, iż pobudza org sensorycznie, ale zbyt słaby by go świadomie zauważyć. Działa powyżej absolutnego progu percepcji, ale poniżej progu świadomości.

>Mendelson i anagramy:

efekt nieuświadomionej podpowiedzi np. słowo zapamiętane w uprzednim zadaniu eksperymentu pomaga rozwiązać zadanie z anagramami. Wielkość efektu zalezy od modalności zmysłowej( większy przy modalności wizualnej)

* bodźce peryferyczne: bodźce znajdujące się na peryferiach uwagi, przetwarzane są słabo, na płytkim poziomie, mało analizowane semantycznie.

W zauważeniu bodźca peryferycznego pomagają cechy priorytetowe( kolor ruch)jeśli są dystynktywne(str 223)

>Dallas i Merikle

reakcja na słowo kanale ważnym( samochód) może być przyspieszona gdy w kanale ignorowanym pojawi się słowo semantycznie związane( kierowca). Czas reakcji wydłuża się natomiast gdy w kanale ignorowanym pojawi się synonim słowa( auto).

Poprzedzanie:

Bodziec wcześniejszy( pryma)wpływa na przetwarzanie bodźca docelowego!

Paradygmat*

>poprzedzanie repetytywne: krótka prezentacja tego samego bodźca przed tym jak ma on być za chwilę rozpoznany

> poprzedzanie semantyczne: pryma nie jest identyczna z bodźcem docelowym, ale jest z nim semantycznie związana( np., bibliotekaksięgozbiór)

>*gdy bodziec prymujący ułatwia przetworzenie b.docelowegopoprzedzanie pozytywne

>poprzedzanie podprogowe(sublimalne):pryma działa w bardzo krótkim czasie-badany jej nie zauważa, ale obserwujemy zmianę w przetwarzaniu bodźca docelowego(!efekt ten można uzyskać również przez prezentacje bodźca o bardzo małej intensywności)

>poprzedzanie peryferyczne: bodziec poprzedzający jest wystarczająco intensywny, trwa długo ale osoba jest nieświadoma jego oddziaływania.

>poprzedzanie afektywne: przed bodźcem właściwym prezentowany jest bodziec o zabarwieniu emocjonalnym-bodziec docelowy jest przez to inaczej interpretowany

>poprzedzanie sekwencyjne:

pryma maskabodziec docelowyreakcja

*paradygmat prymowania niesekwencyjnego( str. 226)

ROZDZIAL 6

KONTROLA POZNAWCZA (ROZDZIAŁ 6)

Kontrola poznawcza- zdolność systemu poznawczego do nadzorowania i regulowania własnych procesów poznawczych, poznawczych także do planowanego sterowania ich przebiegiem.

Trzy postaci kontroli poznawczej (Chuderski):

- monitorowanie

- regulacja

- sterowanie

Automatyzacja- nabywanie wprawy na skutek treningu

→ trening jednorodny- ta sama reakcja jest odpowiedzią na ten sam układ bodźców

→ trening niejednorodny- ten sam typ reakcji przy częstej zmianie bodźców

czynności automatyczne są szybkie, bezwysiłkowe, pozbawione kosztów poznawczych; realizowane bez namysłu i poza kontrolą świadomości; balistyczne (rozpoczęta czynność musi zostać ukończona)

Procesy nieautomatyczne dzięki nabywaniu wprawy mogą stać się procesami zautomatyzowanymi (wtórnie automatyczne)- takie procesy są poza kontrolą świadomości, zmniejszają wysiłek umysłowy, są intencjonalne oraz celowe

• przeciwieństwem są procesy pierwotnie automatyczne, które są bezwysiłkowe, poza kontrolą świadomości, nieintencjonalne

↑ procesy słabo i silnie automatyczne

Schneider i Shriffin teoria kontinuum (efekt nabywania wprawy przesuwa się od bieguna kontroli w stronę automatyzmu)

- model procesów automatycznych i kontrolowanych

→ system poznawczy podzielony na dwie ścieżki

• pierwsza wymaga kontroli ze strony uwagi, pojawia się w przypadku pojawienie się

nowych bodźców i braku strategii postępowania

• druga jest związana z automatyczną detekcją układu bodźców, jest poza kontrolą, czynności zapisane są w pamięci długotrwałej, są niemodyfikowalne

Schneider i Shriffin podzieli procesy kontrolowane na dwa rodzaje

- procesy jawne (dostępne świadomości)

intencjonalne przeszukiwanie świadomości

• niewydajne, wolne

- procesy zawoalowane (niedostępne świadomości)

porównywanie elementów w pamięci świeżej

• szybkie, możliwe zmiany na skutek instrukcji werbalnych lub nabywania wprawy

Procesy automatyczne są nieświadome i jednorodne, wymagają jedynie minimalnej ilości zasobów (wysiłku mentalnego)

Różnica w zakresie stopnia automatyzacji

- warunek spójny

- warunek niespójny (szybka identyfikacja)

Proces automatyzacji wymaga długiego treningu, procesy kontrolowane mogą stać się automatycznymi

Interakcje procesów automatycznych i kontrolowanych nie musi wyzwalać efektów interferencji

Możliwy jest transfer wprawy w zakresie zautomatyzowania czynności z jednego zestawu bodźców na drugi

Możliwość kontroli procesów automatycznych- modyfikacja w takcie ich przebiegu (Logan, Tzelgov) np. przerwanie pisania na maszynie, kiedy się popełni bład

Paradygmat SYGNAŁU STOP

Pisanie na maszynie z presją czasową, w nieprzewidzianym momencie zaprzestanie czynności

- zgodnie z teorią egzemplarzy badani tym szybciej zahamują czynność im krótszy będzie interwał czasowy pomiędzy bodźcem wzbudzającym a bodźcem stop. Możliwe jest także powstrzymanie czynności przy dużych interwałach czasowych.

Paradygmat EFEKTU STROOPA

Istotą efektu jest utrudnienie w przetwarzaniu bodźców niespójnych w porównaniu z bodźcami spójnymi

- zahamowanie dobrze wyuczonej czynności i zastąpienie jej inną niewyuczoną

- efekt interferencji

Osoby badane czytają słowa spójne lub niespójne albo nazywają kolor atramentu użyty do napisania słów spójnych lub niespójnych. Czytanie słów zwykle wymaga mniej czasu niż nazywanie kolorów, ponieważ jest czynnością silnie zautomatyzowaną. Jeśli chodzi o nazywanie kolorów czynność ta jest zwykle znacznie dłuższa w przypadku słów niespójnych w porównaniu ze spójnymi.

Procesy automatyczne nie są całkowicie balistyczne

siła automatyzmu zależy od proporcji bodźców

np. można zredukować efekt Stroopa zmniejszając liczbę kolorów

Modyfikacje zadania Stroopa:

1. Stroop emocjonalny - nazywanie koloru jakim napisano słowo kojarzące się z lękiem albo rzeczami lub sytuacjami o negatywnym zabarwieniu emocjonalnym

2. Stroop rozproszony - nazywanie koloru obiektu występującego w towarzystwie wyrazu oznaczającego zupełnie inny kolor

3. Stroop figuralny - nazywanie figury stanowiącej tworzywo, a ignorowanie figury głównej, osoby badane widzą figurę zbudowaną z innych figur

4. Stroop kierunkowy - badani mają za zadanie reagować za pomocą odpowiedniego klawisza kursora klawiatury na strzałkę pokazującą kierunek przeciwny niż klawisz

Teoria rywalizacji egzemplarzy (Logan) <teoria przypadków>

uwzględnia możliwość kontroli procesów automatycznych, które mają właściwości:

- są autonomiczne (uruchamiane i wykonywane nieintencjonalnie)

• detekcja bodźca powoduje przywołanie informacji deklaratywnych i proceduralnych

- można je wykorzystywać intencjonalnie (kontrola do momentu uruchomienia reakcji

motorycznych)

- dostępność do pamięci długotrwałej

- brak introspekcyjnej świadomości przebiegu

- bezwysiłkowość

Najważniejszym konstruktem tej teorii jest pojęcie egzemplarza- reprezentacja bodźca (S) i sposobu reakcji (R).

Egzemplarz przechowywany jest w postaci wiedzy trwałej

Pojawienie się bodźca może spowodować jeden z dwóch sposobów przetwarzania informacji

- zastosowanie ogólnego algorytmu (automatyczna procedura)

- znanego z przeszłości sposobu poradzenia sobie z bodźcem (kontrolowane przetwarzanie)

Egzemplarze podlegają procesowi nabywania

→ pojawienie się bodźca powoduje zapis w pamięci

→ odmienne pojawienie się tego samego bodźca powoduje ukształtowanie się odrębnej

reprezentacji egzemplarzowej

→ gromadzenie egzemplarzy jest tożsame z nabywaniem wprawy

→ początkowe efekty gromadzenia egzemplarzy gwałtownie skraca czas reagowania, dalsze

ćwiczenia skracają go w coraz mniejszym stopniu

Nabywanie wprawy jest związane z wtórna automatyzacją

Automatyzmy związane są z dostępnością egzemplarzy

Dzięki automatyzacji uwalniane są zasoby systemu, które można przeznaczyć na wykonywanie innych zadań, co przyspiesza i większa poprawność reagowania, redukuje efekt przetargu między poprawnością a szybkością

Efekt przetargu między szybkością a poprawnością

z presją czasową

im płytszy poziom analizy bodźców tym szybszy i mniej poprawny proces selekcji informacji, na głębokich poziomach przetwarzania informacji analizy selekcyjne są znacznie bardziej złożone, wymagają więcej czasu, ale w konsekwencji są bardziej poprawne

zwiększona szybkość powoduje wzrost błędów, jednakże efekt ten ulega sukcesywnemu zmniejszaniu w każdej kolejnej próbie tego samego testu, najbardziej istotne różnice na początku (Szymura, Słabosz)

Negatywne konsekwencje automatyzacji- deproceduralizacja

Trzy stadia nabywania automatyzacji

- poznawcze (zrozumienie i przyswojenie instrukcji)

- asocjacyjne (proceduralizacja sposobu wykonania czynności)

- autonomiczne (uzyskanie statusu autonomicznego, przebieg bezwysiłkowy)

Innym negatywnym zjawiskiem jest transfer negatywny - dobrze wyuczona czynność utrudnia wykonanie czynności podobnej, ale nie tożsamej z poprzednio wyuczoną

• Hamowanie

Hamowanie jest mechanizmem kontrolnym polegającym na, z jednej strony, utrudnieniu dostępu do informacji nieistotnych, a z drugiej, na powstrzymaniu niepożądanej w danym momencie aktywności neuronalnej, mentalnej lub behawioralnej.

Podstawowym zadaniem hamowanie jest blokowanie pobudek zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych.

Hamowanie jest konstruktem niejednorodnym.

Hamowanie ze wzbudzeniem alternatywnej reakcji motorycznej jest trudniejsze niż proste powstrzymanie dominującej reakcji (warunek stop- zmiany, warunek stop- ogólny)

Najtrudniejsze jest hamowanie selektywne- powstrzymanie tylko jeleniej z dwóch możliwych do wzbudzenia reakcji motorycznych (stop- selektywny) należy, bowiem zablokować energię potrzebną do wykonania ruchu, ale nie każdego ruchu, a jedynie takiego, który zostanie centralnie wskazany do zablokowania.

• Odporność na dystrakcję

Francolini i Egeth (1980) twierdzą, że w pewnych warunkach proces odrzucania dystrakcji może być całkowicie skuteczny dzięki przestrzennej separacji konfliktowych aspektów bodźca:

- udane próby redukcji efektu Stroopa

- udane próby redukcji efektu flankerów

Bodźce zakłócające przetwarzanie poza ogniskiem uwagi są w stanie wzbudzić reakcję konkurencyjną względem wykonywanej czynności.

W Teście flankerów badani reagują na literę pojawiającą się w centrum ekranu. Litera ta jest otoczona przez dwa bodźce zakłócające (flankery), którymi są inne litery pojawiające się po obu stronach sygnału w jednym rzędzie. Flankery mogą być tożsame z sygnałem lub też mogą być zupełnie innymi literami. Zadania testowe różnią się w zakresie przestrzennej lokalizacji bodźców zakłócających (bliżej lub dalej od sygnału).

- Czas reakcji na sygnał znacznie się wydłuża, gdy pojawiają się flankery, w porównaniu do sytuacji, gdy ich nie ma lub są tożsame z sygnałem. Wydłuża się tym bardziej, im bardziej podobne do siebie są sygnały i dystraktory oraz im mniejsza jest ich wzajemna odległość (Eriksen i Eriksen)

[np. C A C / CCC/CAC/C C C]

Efekt flankerów wynika z konieczności zahamowania potencjalnej reakcji na bodziec zakłócający. Wykonanie tego testu jest bardziej związane z hamowaniem reakcji konkurencyjnej (na dystraktor) niż z odpornością na dystrakcję rozumianą jako powstrzymywanie się od przetwarzania bodźców zakłócających (przetwarzanie tak, dopiero na poziomie reakcji jest STOP).

Karen, O'Hara i Skelton wykorzystali w swoim badaniu zadanie Posnera i Mitchella (1967). Badani mieli podjąć decyzję, czy para prezentowanych liter spełnia narzucone przez instrukcję kryterium selekcyjne:

1. identyczności fizycznej (AA)

2. identyczności nominalnej (Aa)

3. identyczności opartej o regułę (np. Ae)

Wg nich przetwarzanie bodźców może być powstrzymywane bardzo wcześnie, na poziomie ich rozpoznania (1), lub też bardzo późno, na poziomie przetwarzania ich znaczenia (2)

1. dystraktory powodowały interferencję tylko w zadaniach, w których zastosowano kryterium fizycznej identyczności (skutecznie odrzucane w warunkach wymagających uwzględnienia znaczenia bodźców)

2. interferencja stwierdzona w zakresie wszystkich zadań, niezależnie od kryterium selekcji

Dynamiczna wersja zadania Posnera i Mitchella- DIVA- pokazał, że sposób przeszukiwania pola percepcyjnego jest zależny od odporności na dystrakcje.

Efekt tłumienia dystrakcji (Neill) - zastosowano zadanie Stroopa układając w specyficzny sposób porządek bodźców na liście niespójnej. N+1 bodziec tej listy był napisany kolorem atramentu, który był tożsamy ze znaczeniem bodźca N-tego

Reakcja na tłumiony wcześniej aspekt bodźca konfliktowego jest wolniejsza niż wówczas, gdy aspekt ten nie był uprzednio odrzucany.

Efekt ten jest zależny od strategii rozwiązania przetargu między poprawnością a szybkością (Neill, Westberry). Gdy badani, wykonujący zadanie Stroopa, poświęcali poprawność na rzecz szybkości, nie stwierdzono efektu tłumienia dystrakcji, gdy zaś poświęcali szybkość na rzecz poprawności, efekt ten wystąpił z jeszcze większą siłą.

Tłumienie dystrakcji jest krótkotrwałe- proces ten jest aktywny przez najwyżej 1000ms.

Paradygmat POPRZEDZANIA NEGATYWNEGO (Neill)

Własną wersję zadania w tym paradygmacie stworzył także Tipper

- N-ty bodziec- pryma, N+1- próba testowa

- prezentowanie prymy utrudnia przetwarzanie bodźca właściwego

- wydłużenie czasu potrzebnego na przetworzenie bodźca właściwego

- efekt występuje tylko w kontekście konieczności dokonywania procesu selekcji w obrębie pary bodźców

Zagadnieniem odporności na interferencję pamięciową zajęli się Andersen, Bjork i Bjork- określili oni zjawisko zapominania z powodu przywoływania- odpamiętanie informacji z konkretnej kategorii może spowodować brak możliwości przypomnienia innej informacji z tej samej kategorii.

Hamowanie pamięciowe (Pefrect, Mulin, Conway, Perry)- redukcja w zakresie poziomu aktywacji reprezentacji pamięciowej.

- odpamiętywane są przede wszystkim egzemplarze ćwiczone

Klasyfikacja rodzajów hamowania (Nigg, 2000):

1. kontrola interferencji

2. hamowanie percepcyjne (tłumienie odruchu kaskadowego)

3. hamowanie poznawcze (tłumienie irrelewantnych reprezentacji umysłowych)

4. hamowanie behawioralne

5. hamowanie powrotu

6. hamowanie uwagowe odruchu orientacyjnego

Odmienna taksonomia rodzajów hamowania (Friedman i Miyake, 2004)

1. hamowanie dominującej reakcji [zadanie Stroopa]

2. odporność na dystrakcję (możliwe jest odrzucenie informacji niepotrzebnych, z punktu widzenia aktualnie przetwarzanych danych) [Test flankerów]

3. odporność na interferencję proaktywną (proces aktywny i wysiłkowy, prowadzonym przy wykorzystaniu głębokich, trwałych reprezentacji umysłowych) [zadanie Petersonów- opamiętywanie egzemplarzy pojedynczej kategorii, które wcześniej są sukcesywnie prezentowane]

• Funkcje zarządcze

Problem homunculusa (Nęcka, 2004)- odnalezienia, opisania i wyjaśnienia mechanizmów działania Tego, który buduje reprezentacje, steruje myśleniem i podejmuje ważne dla całości systemu poznawczego decyzje, a więc Tego, który kontroluje działanie systemu poznawczego.

Homunculus odnaleziony przez psychologów poznawczych został określony mianem funkcji zarządczych

- zlokalizowanych w przednich płatach czołowych mózgu

- ich upośledzenie - syndrom czołowy- dezorganizacja wszystkich form zachowania

Funkcje zarządcze:

1. przerzutność (pomiędzy zadaniami, procesami, czynnościami) [Wisconsin Card Sorting Test]

2. hamowanie (niepożądanej reakcji, bodźców zakłócających) [Wieża z Hanoi]

3. odświeżanie informacji w zakresie pamięci roboczej [Test Sternberga]

Collete i Van der Linden (2002) wykazali, że wykonywanie zadań wymaga aktywizacji zarówno przednich płatów czołowych, jak i płatów tylnych, a w szczególności ciemieniowych obszarów kory mózgowej.

Owen (2000) stwierdził, że mechanizm hamowania dominującej reakcji należy lokalizować tylko w części przednich płatów czołowych, zawierających obszary:

- środkową część grzbietowo-boczną

- środkową część brzuszno-boczną

- grzbietową część przedniej części zakrętu obręczy

Modele kontroli poznawczej:

- markery somatyczne

- mechanizmy uwagowe

- mechanizmy pamięciowe

Koncepcja uwagi Posnera- podstawowe mechanizmy uwagowe:

- mechanizm aktywacyjny- podtrzymanie umysłu w sta nie pobudzenia niezbędnego do wykonania danej czynności poznawczej

- mechanizm orientacyjny- odpowiada za przenoszenie uwagi w polu percepcyjnym z obiektu na obiekt

- mechanizm zarządczy- kontrola wykonania czynności celowych; mechanizm zarządczy bierze górę nad mechanizmem orientacyjnym.

Mechanizm zarządczy może skutecznie ograniczyć interferencję płynącą z bodźców zakłócających, jeśli system poznawczy z wyprzedzeniem zna np. kolor, odróżniający oba rodzaje bodźców: sygnał i dystraktor (Theeuwes, Burger, 1998).

Zarządczy mechanizm uwagi odpowiada za hamowanie wagowego odruchu orientacyjnego oraz kontrolę interferencji pochodzenia zewnętrznego; niepowodzenia w funkcjonowaniu tego odpowiada hamowanie powrotu- niedopuszczanie do powrotu uwagi do wskazanego miejsca pojawienia się sygnału (Posner, Cohen, 1984).

Kontrola uwagowa jest sprawowana odgórnie i ma charakter wewnętrzny. Mechanizm zarządczy determinuje, co i w jaki sposób będzie dalej przekazywane. Percepcja podąża wiec za uwagą.

Jeśli mechanizm zarządczy nie jest dostatecznie ukształtowany- przetwarzanie informacji sterowane jest oddolnie i ma charakter zewnętrzny, przez co uwaga podąża za percepcją, będąc automatycznie nakierowaną na spostrzegany obiekt.

Dwustopniowy system kontroli zachowania (Shallice)

Zachowanie jest kierowane w większości przez automatyzmy (rutyny), zarówno pierwotne (odruchy), jak i wtórne (nawyki)

System kontroli czynności automatycznych decyduje, w przypadku konfliktu czynności automatycznych, automatycznych kolejności realizowania czynności; jego zadaniem jest hamowanie wszystkich rutyn, które są w mniejszym stopniu dostosowane do sytuacji bodźcowej.

Ogólnym zadaniem mechanizmu automatycznego, selektywnego hamowania działań rutynowych jest ustalenie rozkładu jazdy czynności automatycznych.

System kontroli czynności automatycznych jest nieskuteczny w sytuacjach nowych.

W takich sytuacjach trzeba zahamować dominującą reakcję, monitorować i korygować błędy wynikające z prób dostosowania posiadanych schematów do nowych układów bodźców je wyzwalających, a także podejmować złożone decyzje i tworzyć nowe plany działań.

Kontrolą przetwarzania informacji w sytuacjach nowych zajmuje się nadzorczy system uwagi SAS (polska nazwa tego sytemu: dominujący system zadaniowy).

Zadaniem SAS jest układanie „rozkładu jazdy” czynności kontrolowanych oraz ich bieżący monitoring:

- tworzenie nietrwałej reprezentacji umysłowej dla sytuacji problemowej

Konsekwencje wynikające z założeń modelu kontroli zachowania (Shallice):

- działanie systemu kontroli czynności nieautomatycznych może zostać upośledzone w sytuacji wykonywania zadań jednoczesnych o porównywalnym priorytecie

- system kontroli nieautomatycznych może funkcjonować skutecznie jedynie przy efektywnym hamowaniu interferencji ze strony danych zawartych w pamięci

- jednym z najważniejszych mechanizmów kontrolnych SAS powinien być mechanizm przerzutności pomiędzy elementami aktualnie przetwarzanych schematów działań

Centralny system wykonawczy pamięci roboczej (Baddeley)

Do tego modelu Baddeley zapożyczył model SAS. System ten jest jednym z elementów pamięci roboczej.

Centralny system wykonawczy jest odpowiedzialny za kontrolę zadań jednoczesnych. Jego głównym zadaniem jest zarządzanie zasobami uwagowymi systemu poznawczego i przeznaczenie ich do wykonywania czynności jednoczesnych. Kontrola czynności jednoczesnych jest możliwa, a redukcja kosztów poznawczych w wyniku efektywnej kontroli wydajna.

• ALE: Istnieją takie zadania, które wydają się pobierać całą dostępną moc centralnego systemu wykonawczego, a ich kontrolowanie jednocześnie z innymi zadaniami okazuje się niemożliwe.

Np. test generowania liczb losowych

Centralny system wykonawczy zlokalizowany jest w przednich płatach czołowych mózgu.

System ten jest kandydatem na poszukiwanego przez psychologię poznawczą homunculusa kierującego zachowaniem.

RODZIAL 7

Percepcja (spostrzeganie) - proces aktywnej interpretacji (odzwierciedlenia w systemie poznawczym) danych zmysłowych z wykorzystaniem wskazówek kontekstualnych, nastawienia i wcześniej zdobytej wiedzy. W wyniku percepcji dochodzi do rozpoznania obiektu. Wymaga aktywności podmiotu.

Recepcja sensoryczna - polega na odzwierciedleniu bodźców w receptorach, czyli narządach zmysłów. Stanowi konieczny warunek i pierwszy etap procesu spostrzegania. Jest pasywny i odpowiada za gromadzenie informacji przez zmysły.

Bodziec dystalny - zewnętrzny, znajdujący się poza systemem poznawczym.

Wskutek bezpośredniego kontaktu z narządem zmysłu powstaje:

Bodziec proksymalny - wewnętrzny i bliski.

Zmysły bliskie (receptory kontaktowe) - zmysł smaku, dotyku i węchu

Zmysły dalekie (telereceptory) - wzrok i słuch

Odebranie bodźca proksymalnego prowadzi do powstania wrażeń. Są to najprostsze procesy psychiczne, w wyniku których dochodzi do odzwierciedlenia w spostrzegającym umyśle pojedynczych właściwości rejestrowanych obiektów.

Spostrzeżenie jest całościowym odzwierciedleniem obiektów, składający się z bodźców dystalnych i wywołanych przez nie wrażeń.

Deprywacja sensoryczna - znaczne obniżenie poziomu stymulacji, prowadzi do wystąpienia halucynacji (nie odpowiadające rzeczywistości wrażenia) oraz do urojeń (myśli).

Bodźce zdegradowane - bodźce niepełne, niekompletne, pojawiające się w nieoptymalnych warunkach czasowych lub przestrzennych.

Naiwne koncepcje spostrzegania (metafora aparatu fotograficznego)

Ignorują problem przekładu danych zmysłowych na dane umysłowe. Rejestrator zmysłowy pełni funkcję przekaźnik informacji na drodze do kory mózgowej, zatem informacja ma charakter zmysłowy.

Proces identyfikacji obiektów:

- koncepcja modeli - egzemplarz jest porównywany do modelu wzorca, który reprezentuje nadrzędną kategorię. Modelem może być specyficzny egzemplarz, czyli pierwszy napotkany przedstawiciele danego wzorca lub prototyp, czyli najczęstszy z dotychczas napotkanych egzemplarzy.

- koncepcja cech - decyzja o rozpoznaniu wzorca jest wynikiem porównania cech kategoryzowanego obiektu i cech wzorcowych.

Spostrzeganie jest procesem oddolnym - przebiega w kierunku od rejestracji wrażeń do identyfikacji obiektów.

Mechanizm orientacyjny selektywnej uwagi - uchwycenie przez receptory wystąpienia bodźca w polu percepcyjnym

Detektory cech - odbiór i kodowanie wrażeń

Magazyny informacji sensorycznej (pamięć ultrakrótkotrwała) - przechowywanie efektów recepcji

Pamięć trwała - wiedza w niej zgromadzona umożliwia identyfikację poostrzeganych bodźców

Magazyny informacji sensorycznej:

- magazyn ikoniczny - czas przechowywanie - 500 ms, pojemność jest zmienna w czasie, sposób kodowanie jest ściśle sensoryczny

- magazyn echoiczny - dłuższy czas przechowywania, ale mniejsza pojemność

Percepcja głębi - możliwość spostrzegania absolutnego dystansu, jaki dzieli obserwatora od obiektu oraz względnego dystansu, dzielącego poszczególne obiekty w polu wzrokowym od siebie. Warunkuje percepcję przedmiotów, a ona z kolei jest warunkiem procesu kategoryzacji i myślenia pojęciowego.

Szacowanie odległości odbywa się za pomocą:

- wskazówek okulomotorycznych

- śledzenie zmiany lokalizacji obiektu w polu wzrokowym (akomodacja soczewki)

- określenie siły sygnału przesyłanego drogami nerwowymi z centrum kontroli motorycznej do mięśni, regulujących kształt soczewki.

- wskazówek wizualnych

- monokularne

- perspektywa liniowa

- szacowanie wielkości cienia

- ocena kontrastu

- szczegóły powierzchni

- porównywanie względnej pozycji obiektów (możliwe złudzenie Kanizsy)

- znajomość wielkości obiektu

- ocena paralaksy ruchowej (przebytego dystansu)

- binokularne

- konwergencja dwuoczna

- widzenie stereooptyczne - zdolność do oszacowania względnego dystansu obiektów znajdujących się obok siebie w polu wzrokowym

Identyfikacja obiektu

Humphreys i Bruce - Fazy identyfikacji obiektu (relatywnie odrębne, ale posiadające sztywne następstwo czasowe):

- recepcja danych zmysłowych

- odzwierciedlenie obiektu w systemie poznawczym

- klasyfikacja percepcyjna obiektu - dane zmysłowe są porównywane z danymi umysłowymi

- klasyfikacja semantyczna - przywołanie danych dotyczących funkcji danego obiektu

- klasyfikacja leksykalna - przypisanie obiektowi określonej etykiety werbalnej

Biederman - Identyfikacja obiektów zachodzi poprzez detekcję ich geometrycznych komponentów strukturalnych, zwanych geonami.

Spostrzeganie jest również procesem odgórnym. Reprezentacja percepcyjna obiektu jest konfrontowana z danymi umysłowymi. Dowody na odgórny charakter percepcji:

- stałość spostrzegania (stałość wielkości, kształtu, jasności i barwy)

- wpływ nastawienia na spostrzeganie (wstępne przygotowanie umysłu do odbioru określonej informacji - Bugelski i Alampay - łysy i szczur )

- złudzenia i błędy w spostrzeganiu (trójkąt Penrose'a, sześcian Neckera)

- wpływ kontekstu na spostrzeganie

Teorie percepcji

Teoria asocjacjonistyczna - spostrzeżenie to prosta suma wrażeń i powstaje (oddolnie) jako ich połączenie na zasadzie praw kojarzenia:

- styczności wrażeń w czasie

- styczność wrażeń w przestrzeni

- wrażeń przez podobieństwo

- wrażeń przez wzajemny kontrast

Spostrzeżenie powstaje po wielokrotnym łącznym występowaniu poszczególnych wrażeń.

Głosi prymat części nad całością oraz wrażeń nad spostrzeżeniami.

Nie uwzględnia roli reprezentacji umysłowych w procesie percepcji.

Teoria postaciowa (Wertheimer, Koffka, Kohler)

Prymat całości nad częścią - pierwotne są spostrzeżenia, wrażenia zaś wtórne (wynikają z analizy).

Sumowaniem wrażeń nie da się wyjaśnić procesu percepcji. Dowody:

- płynny ruch pozorny

- spostrzeganie całej konstelacji gwiazd wcześniej niż elementów konstelacji

Zasady, zgodnie z którymi system poznawczy wyodrębnia całości (figury) z tła różnorodnych wrażeń:

- bliskość przestrzenna

- podobieństwo

- kontynuacja - wspólny ruch obiektów w tym samym kierunku

- pregnancja - „domknięcie” obiektu niedokończonego

- dobra figura - najpierw widzimy figurę, a następnie jej niedoskonałości

Teoria wzorców (Reed)

- proces identyfikacji obiektu przebiega na zasadzie porównania obrazu percepcyjnego z jego umysłowym wzorcem

- wzorce są holistyczne, nie podlegają rozbiciu na elementy składowe

- miarą rozpoznania jest stopień pokrywania się obrazu percepcyjnego i wzorca

- teoria ta jest możliwa do zaakceptowania jedynie tylko na poziomie recepcji sensorycznej

Teoria cech (Gibson)

- nabywanie wzorcowych reprezentacji odbywa się w procesie spostrzegania dystynktywnych cech

- cecha kryterialna

- musi przyjmować różne wartości dla różnych wzorców

- musi pozostać niezmienna niezależnie od punktu i właściwości obserwacji

- wszystkie cechy kryterialne powinny razem układać się w unikatowy wzorzec

- liczba cech kryterialnych powinna być relatywnie mała

- tego typu identyfikacja ma miejsce przy długiej prezentacji obiektu

Teoria obliczeniowa (Marr)

- proces spostrzegania polega na generowaniu pewnej serii reprezentacji spostrzeganego środowiska

- reprezentacja pierwotna - dwuwymiarowy obraz, pozbawiony głębi

Zjawisko przechodzenia przez krawędź - wyróżnienie krawędzi figury dzięki oddzieleniu dwóch obszarów o różnej luminacji światła

- surowe - mapa punktów świetlnych

- pełne - odzwierciedlają kształty obiektów

- reprezentacja wymiarowa - opis obiektów w kategorii głębi oraz obrazu powierzchni

- odzwierciedlenie 3D - ostateczny produkt procesu percepcji - pełny trójwymiarowy obraz, niezależny od kąta obserwacji. Są łatwo dostępne i konstruowane, niezależne od obiektu widzianego z różnych perspektyw oraz elastyczne. Są konstruowane z różnych przestrzennych form podstawowych.

Teoria ekologiczna (James Gibson)

- rzeczywistość poznajemy bezpośrednio, bez konieczności posługiwania się danymi pamięciowymi dotyczącymi spostrzeganych obiektów.

- oddolne podejście do procesów spostrzegania

- informacje docierają do receptorów w szyku optycznym (ze względu na intensywność światła)

- spostrzegamy dystans za pomocą gradientu struktury powierzchni, paralaksy ruchowej

- właściwość priorytetowa obiektów - ruch

- właściwości pola percepcyjnego:

- niezmienniki - właściwości, które się nie zmieniają wraz ze zmianą punktu obserwacji, ważne z punktu widzenia przebiegu procesu percepcji

- zmienniki

- percepcja wynika z wyuczonej umiejętności

- cechy i funkcje obiektów są spostrzegane bezpośrednio

- percepcyjnie dane są afordancje - akty lub zachowania, których wykonanie umożliwiają nam pewne obiekty, miejsca lub zdarzenia.

Spostrzeganie twarzy -

koncepcja modeli (ujęcie holistyczne) vs. koncepcja cech (najważniejsze są rejony oczu, a najmniej istotne rejony nosa)

Czytanie słów - proces wykorzystujący oddolne mechanizmy spostrzegania:

Tłumienie sakkadowe - rejestrowanie danych zmysłowych nie jest możliwe.

Asymetria wokół punktu fiksacji - obszar na lewo od punktu fiksacji jest trzykrotnie mniejszy od obszaru na prawo.

Poprzedzanie percepcyjne - poprzedzające obiekty punkt fiksacji są objęte wstępną analizą percepcyjną.

Czytanie słów - proces wykorzystujący odgórne mechanizmy spostrzegania:

Efekt przewagi słowa nad literami

ROZDZIAL 8

PAMIĘĆ

Pamięć - zdolność do przechowywania informacji i późniejszego wykorzystania. LUB zespół procesów poznawczych, zaangażowanych w nabywanie, przechowywanie i późniejsze odtwarzanie informacji.

1. RODZAJE PAMIĘCI

Pamięć przemijająca (nietrwała) - Pamięć trwała (bez ograniczeń czasowych)

Norman, 1970 - rozróżnił ponad 20 rodzajów pamięci

Tulving, 1984 - systemy pamięciowe są odrębne jeśli:

1. są wyspecjalizowane w przetwarzaniu różnych rodzajów informacji

2. funkcjonują wedle różnych reguł

3. mają różne podłoże neuronalne

4. pojawiają się w różnym czasie w rozwoju ontogenetycznym

5. różnią się formatem reprezentowanych informacji

2. Klasyczny podział pamięci:

4. Wywodzi się z blokowego modelu pamięci (Atkinson i Shifrin, 1968). Oparty na kryterium czasu przechowywania. Dzieli się na: magazyn sensoryczny -> magazyn krótkotrwały(STS) -> magazyn długotrwały(LTS).

a) Magazyn sensoryczny: powiązany ze zmysłami zmysłu np. wzroku, słuchu, węchu.

Przechowuje bodziec krótko (kilkaset milisekund). Ogromna pojemność a na pewno

większa od STM.

b) Magazyn pamięci krótkotrwałej: posiada informacje zarówno bodźcową jak i

przywołaną z LTS. Posiada różne kody podtrzymywania informacji jak np.

mechanizm bezgłośnego powtarzania. Mało pojemny. Funkcją jego jest

przetrzymywanie informacji w czasie niezbędnym do dalszego przetwarzania.

c) Magazyn pamięci długotrwałej: nieograniczony czas przechowywania informacji.

Funkcją jego jest umożliwienie skutecznej adaptacji jednostki w środowisku w

dłuższej perspektywie czasowej.

Klasyfikacja rodzajów pamięci wg Squire'a i Zola-Morgan (1991)

Pamięć:

a) Deklaratywna (jawna): fakty i wydarzenia(u Tulvinga semantyczna i epizodyczna*)

b) niedeklaratywna (niejawna): umiejętności i nawyki, poprzedzanie, warunkowanie

klasyczne, nieasocjacyjne uczenie się.

*jej odmianą jest autobiograficzna czyli zapis wydarzeń w których sami braliśmy

udział.

Informacje w pamięciach semantycznych i epizodycznych mogą się przenikać.

Metoda miejsc: mnemotechnika polegająca na nałożeniu wiedzy na utrwalony zapis autobiograficzny z charakterystyczną lokalizacją przestrzenną.

Blokowe modele pamięci (Atkinson i Shifrin, 1968):

pamięć rozumiana jako system wielu magazynów. Każdy magazyn jest wyspecjalizowany w przechowywaniu określonej informacji. Ich model był niemalże identyczny z modelem klasycznym.

Blokowy Model Lehra i Fishera (1988): system percepcyjny człowieka przetwarza w przybliżeniu 10_9 - 10_11 bitów na sekundę. Sensoryczna->Długotrwała->Krótkotrwała->Długotrwała.

Efekt świeżości: łatwiej odtworzone bodźce z końca listy

Efekt pierwszeństwa: łatwiej odtworzone bodźce z początku listy

Utrata dostępu do informacji w LTM to powód „zapominania”(informacja ciągle jest ale nie możemy wydobyć np. efekt końca języka).

Podwójna dysocjacja: dowód na odrębność STM i LTM. Pacjenci z uszkodzeniami mają np. efekt świeżości ale nie mają efektu pierwszeństwa.

Interferencja: w STM przez nakładanie się podobieństwa akustycznego bodźców. W LTM przez nakładanie się bodźców semantycznych.

1. Procesualne modele pamięci

Modele procesualne: wszystkie alternatywne dla modeli magazynowych ale ich nie kwestionuje.

Teorie poziomów przetwarzania (Craik i Lockhart, 1972):

Przełomowa alternatywa. Trwałość śladów pamięciowych wiąże się z głębokością przetworzenia stymulacji. System pamięciowy jednorodny choć angażuje różne systemy poznawcze. Ślady pamięciowe są zapisem operacji poznawczych składających się na proces jego percepcji nie zaś odwzorowaniem bodźca. Dlatego proces odpamiętania jest próbą odtworzenia sytuacji percepcyjnej.

Efekt autoreferencji (Rogers, Kupler i Kirke, 1977):

Badani odpowiadali na różne pytania + jedno (czy słowo opisuje ich samych). Najłatwiej odpamiętywali to właśnie pytanie.

2. SYSTEMY PAMIĘCI PRZEMIJAJĄCEJ

Pamięć przemijająca: obejmuje rejestry sensoryczne oraz pamięć krótkotrwałą (roboczą)

Pamięć sensoryczna: pamięć ikoniczna(wzrok) i echoiczna(słuch).

1. pamięć ikoniczna (Sperling, 1960): Przechowuje dużo ale krótko.

2. Pamięć echoiczna (Treisman, 1964): Odkryta w badaniu słuchu dychotycznego.

Maskowanie wsteczne: nowy bodziec przy szybkiej prezentacji po starym (max 100ms) zaciera go całkowicie.

Pamięć krótkotrwała:

Około 7 sekund. Zapominamy bo: zanik z upływem czasu, interferencja, przekierowanie uwagi.

Grupowanie: mnemotechnika polegająca na próbie połączenia materiału tak by więcej się go zmieściło w STM. Można zapamiętać mniej dużych „brył” niż małych.

Efekt podobieństwa fonologicznego: Baddeley. Słowa podobne trudniejsze w odpamiętaniu od wyraźnie różnych.

Rodzaje przeszukiwania STM (Sternberg): sekwencyjne i wyczerpujące. Jeden element po drugim i wszystkie, a nie losowo do znalezienia poszukiwanego.

Pamięć robocza (wielokomponentowy model Baddeleya):

Pamięć robocza (Baddeley i Hitch): zarówno przechowywanie i przetwarzanie informacji.

Centralny system wykonawczy  pętla fenologiczna, bufor epizodyczny, szkicownik wzrokowo-przestrzenny.

Centralny system wykonawczy: funkcje: bieżące przetwarzanie informacji, koordynacja buforów, nadzór nad bieżącym przetwarzaniem.

Pętla fenologiczna: jeden z 3 buforów podlegających CSW. Odpowiada za krótkotrwałe przechowywanie informacji fenologicznych (dwa sposoby: pasywny i aktywny).

Szkicownik wzrokowo-przestrzenny: przechowywanie materiału wzrokowego i przestrzennego.

Bufor epizodyczny: czasowe przechowywanie zintegrowanych epizodów.

Pamięć robocza (model aktywacyjny Cowana):

Koncepcja jednorodna - tłumaczy funkcjonowanie pamięci roboczej bez odwoływania się do podsystemów krótkotrwałego przechowywania informacji.

Ognisko uwagi - w nim znajduje się najbardziej aktywna informacja

Model długotrwałej pamięci roboczej Ericssona i Kintsha:

Zaproponowali model pamięci roboczej powiązanej z przechowywaniem informacji w LTM. Według nich STM tylko wyciąga i podtrzymuje aktualnie potrzebne informacje z LTM.

Pamięć prospektywna: Pamięć planów na najbliższy czas. Najprawdopodobniej jest niezależna i niezwiązana z retrospektywną.

3. SYSTEMY PAMIĘCI TRWAŁEJ

(powtórka z pkt 1. semantyczna itd.)

Pamięć trwała: dłuższy czas przechowywania i inne funkcje niż przemijająca. Gromadzi informacje potrzebne do dobrej adaptacji do środowiska.

Decyzja leksykalna: badani mieli określić czy to słowo czy nie słowo

RODZIAL 10

MYŚLENIE I ROZUMOWANIE (rozdz. 10)

Myślenie to proces łączenia elementów poznawczej reprezentacji świata (obrazów, pojęć lub sądów) w dłuższe ciągi. Tak utworzony ciąg zastępy realne, obserwowalne zachowanie w rzeczywistym świecie fizycznym lub społecznym, uwalniając nas od konieczności ponoszenia natychmiastowych skutków własnych działań.

Rozumowanie jest procesem formułowania wniosku na podstawie przesłanek, czyli z wykorzystaniem uprzednio nabytej lub powszechnie dostępnej wiedzy

5. Istota myślenia

• Nęcka - myślenie jest jednym z narzędzi budowania modeli mentalnych - zawiera alternatywne wersje wydarzeń, które mogłyby być skutkiem konkretnych działań. Jest taż narzędziem wirtualnego testowania tych modeli

• Pinker - nie ma dużej różnicy pomiędzy problemami, z jakimi borykali się nasi przodkowie w długim procesie antropogenezy a rozwiązywaniem abstrakcyjnych problemów, z jakim borykamy się dziś

- egzaptacja - proces adaptacji struktur mózgowych do zadań, które pierwotnie nie były im stawiane

• Cole - badanie na przedstawicielach plemienia Kpelle - różnice w myśleniu w sytuacjach naturalnych i abstrakcyjnych

- utajona „definicja” inteligencji w danej kulturze wpływa na to, jakie zachowania będą w niej cenione i wzmacniane; definicja ta jest ściśle związana z potrzebami i celami danej kultury

• Carraher, Scheliman - powiązanie treści problemu z dotychczasowymi doświadczeniami badanego wpływa pozytywnie na poprawność rozwiązania problemu

• Ceci i Ruiz - eksperci w jednej dziedzinie nie potrafili dokonać transferu swojej wiedzy na inną dziedzinę, mimo że stawiane przed nimi problemy były izomorficzne, tj. identyczne w swojej strukturze głębokiej

• Ceci - istotny wpływ na efektywność myślenia ma motywacja

• Tobby i Cosmides - racjonalnośc ekologiczna - niepełne dostosowanie ludzkiego umysłu do myślenia abstrakcyjnego, w przeciwieństwie do znakomitego dostosowania do myślenia praktycznego

• Trzy rodzaje modeli myślenia:

- modele deskryptywne - ich celem jest opis procesu myślenia w jego rzeczywistej postaci ze wszystkimi systematycznymi błędami i uproszczeniami; podstawowa forma ekspresji - heurystyki, czyli uproszczone reguły postępowania, stosowane w konkretnych sytuacjach

- modele preskryptywne - dotyczą poprawności z punktu widzenia stosowanych heurystyk (zastosowanie heurystyki dostosowanej do charakteru zadania)

- modele normatywne - dotyczą poprawności myślenia z punktu widzenia pewnego systemu norm, którym może być np. rachunek prawdopodobieństwa; czasochłonne i bardziej wysiłkowe niż zastosowanie prostszych heurystyk

• Maruszewski - krytykuje dwie podstawowe właściwości myślenia w rozumowaniu potocznym: to, że myślenie jest procesem świadomym oraz kontrolowany charakter procesu myślenia (intruzje w myśleniu)

Rodzaje myślenia

• David Berlyne - dwa rodzaje myślenia: autystyczne i realistyczne

- myślenie autystyczne - nie jest nastawione na osiągniecie konkretnego efektu; charakterystyczne dla stanu relaksacji, kiedy myślimy o przysłowiowych niebieskich migdałach; pozwala fantazjować i zastępczo zaspokajać potrzeby, które chwilowo nie są możliwe do zaspokojenia

- myślenie realistyczne - uwzględnia ograniczenia nakładane przez rzeczywistość, jest ukierunkowanie na osiągnięcie jakiegoś celu (np. rozwiązanie problemów)

• Otto Sezl - podział myślenia na produktywne i reproduktywne

- myślenie produktywne - efektem jest wytworzenie nowych treści intelektualnych; nowość może dotyczyć albo wytworu będącego efektem myślenia albo procesu poznawczego, który do tego wytworu doprowadził; treść i wynik m.p. są nowe z punktu widzenia dotychczasowej wiedzy podmiotu myślącego, ale nie koniecznie z punktu widzenia innych ludzi

- myślenie reproduktywne - sprowadza się do różnych form odtwarzania przeszłego doświadczenia (np. wyciągnięcie pierwiastka kwadratowego z liczby 256, sporządzenie rutynowego raportu)

• podział myślenia na twórcze i odtwórcze

- myślenie twórcze - rodzaj myślenia, którego wynik jest oceniany jako nowy i wartościowy w sensie poznawczym, estetycznym, etycznym albo użytkowy (Nęcka)

- myślenie odtwórcze - aktywność umysłowa, której wynik nie zyskał uznania jako nowy i wartościowy dla społeczności

• myślenie krytyczne - jest rodzajem myślenia realistycznego ukierunkowanego na specyficzny cel, jakim jest ewaluacja; jego celem jest rzetelna i realistyczna ocena istotnych aspektów aktywności intelektualnej człowieka;

- Sternberg - w przypadku, gdy myślenie krytyczne dotyczy samego siebie uważane jest wtedy za proces metapoznawczy

- myślenie krytyczne ≠ krytyczna refleksja - ocena relacji między tym, jak działamy, a tym, co jest w danej kulturze cenione jako spełniające kryteria etyczne

6. Podział oparty na kryterium rozwojowym

• dwa rodzaje myślenia

- sensoryczno-motoryczne - przetwarzanie informacji ograniczone do bodźców rejestrowanych sensorycznie w danym momencie, a operacje na nich dokonywane mają postać czynności eksploracyjnych

- wyobrażeniowo-pojęciowe - dojrzała forma myślenia, charakterystyczną wyłącznie dla człowieka od pewnego stadium rozwoju, gdzie wyobraźnia i pojęcia zajmują miejsce spostrzeżeń, a abstrakcyjne operacje przejmują rolę czynności motorycznych

• klasyfikacje myślenia według Piageta

- stadium myślenia sensoryczno-motorycznego

- stadium przedoperacyjne - rozwój myślenia pojęciowego

- stadium operacji konkretnych - umiejętność myślenia logicznego, odwracalność operacji myślenia (dokonanie w umyśle odwróconego działania i wyprowadzenia logicznego wniosku) oraz decentracja (uwzględnienie wmyśleniu więcej niż jednej cechy obiektów, a nawet gradacji ich ważności

- stadium operacji formalnych - przeniesienie zdolności wykształconych w poprzednim stadium na obiekty abstrakcyjne

• myślenie postformalne (dialektyczne) - formułowanie w myśleniu tez i antytez oraz ich późniejszego syntetyzowania, które może być podstawą sformułowania kolejnej tezy, a dla niej stosownej antytezy itd.

1. Teorie myślenia

• teoria Berlyne'a - myślenie jest ciągiem symbolicznych bodźców i reakcji; symboliczny bodziec to taki, który posiada znaczenie i wywołuje reakcję, kiedy fizycznie bodziec nie jest obecny; reakcja symboliczna - r. wywołana bodźcem symbolicznym (np. mowa, gesty, czynności obrzędowe)

- myślenie typu S - jeżeli reakcje nawykowe rutynowo uruchamiane w danej kategorii sytuacji, w wyniku procesu myślenia przenoszone są na inna kategorię sytuacji (zbliżone do m. reproduktywnego)

- myślenie typu R - podmiot wykonuje reakcję lub sekwencję reakcji, której nigdy wcześniej nie wykonywał (zbliżone do m. produktywnego)

dwie grupy procesów poznawczych wzbogacające myślenie:

- zbieranie informacji - wypełnianie luk informacyjnych w aktualnej sytuacji bodźcowej (zachowania eksploracyjne i zachowania poznawcze)

- odrzucanie informacji - selekcja uwagowa i abstrakcja (mechanizm redukcji różnorodności przez ignorowanie różnic)

• teoria Barona - myślenie składa się z dwóch grup operacji:

1) poszukiwania

• możliwości - potencjalne możliwości odpowiedzi na zadane pytania, dopuszczalne sposoby rozwiązywania początkowego stanu wątpliwości czy niepewności

• dowodów - wszelkie informacje pomocne w ustaleniu zakresu, w którym określona możliwość spełnia założone cele

• celów - stanowią kryteria czy standardy oceny możliwości

2) wnioskowania

Dowody wpływają na „moc” możliwości , ale z uwzględnieniem ich wag, które wynikają z realizowanych celów.

Elementy struktury myślenia

• Badanie struktury myślenia polega na wyróżnianiu składników budulcowych tego procesu oraz sposobu (reguł)ich łączenia

• Właściwości analizy struktury myślenia:

- materiał - rodzaj informacji przetwarzanych w procesie myślenia, który charakteryzuje się określoną formą reprezentacji (konkretno-obrazowa vs. abstrakcyjna) i treścią (drzewo vs. prawda)

- operacje umysłowe - przekształcenia dokonywane na reprezentacjach umysłowych

- reguły - sposoby uporządkowania łańcucha operacji umysłowych, składających się na proces myślenia

Operacje i strategie

• Do lat 60. XX w. uważano, że myślenie można sprowadzić do dwóch grup operacji: analizy (proces dekompozycji złożonej całości na jej elementarne części) i syntezy.

• Ponadto wyróżniono 3 operacje pochodne względem analizy i syntezy: porównywanie, abstrahowanie i uogólnianie

• Berlyne - w przebiegu procesu myślenia wyróżnić można:

- ogniwa - poszczególne stany wiedzy składające się na cały proces umysłowy

- operacje - przekształcenie jednego stanu ogniwa w drugi

- operacje kluczowe - są koniecznym warunkiem osiągnięcia celu

• Łańcuch operacji symbolicznych posiada dwie charakterystyczne właściwości:

- pętle - operacje nie powodujące zmiany w jego ogniwach

- I rodzaju - polega na cofnięciu się do poprzedniego stanu

- II rodzaju - polega na wykonaniu operacji tożsamościowej (nie powoduje żadnej zmiany)

- rozgałęzienia - powstają, gdy w wyniku jakiejś operacji mogą zostać wypracowane różne stany wiedzy; decydują o alternatywnym charakterze myślenia

1. Reguły, algorytmy i heurystyki

• Reguły to sposoby uporządkowania łańcucha operacji umysłowych, składających się na proces myślenia

• Algorytm jest jednoznacznym i niezawodnym przepisem działania, zawierającym skończona sekwencję operacji, jaką należy wykonać, aby osiągnąć określony cel; właściwości:

- niezawodny - prowadzi do uzyskanie jednoznacznego rezultatu w danej klasie zadań

- dobrze określony - jednoznaczna procedura postępowania

- masowy - można go stosować do każdego problemu z danej klasy

- jest zestawem sztywnych reguł - brak choćby niewielkiej części danych powoduje, że uzyskany wynik jest błędny albo w ogóle niemożliwy do uzyskania

• Heurystyka jest nieformalną, spekulatywną, uproszczoną albo skrótową metodą rozwiązywania problemów lub podejmowania decyzji; jest zawodna i bardziej ryzykowna od algorytmu oraz słabo określona, ma zastosowanie w przypadku problemów, których nie da się jednoznacznie i kompleksowo określić; dwa powody stosowania heurystyk:

- złożoność sytuacji nie pozwala na wykonanie algorytmu

- oszczędność czasu i wysiłku poznawczego

• Berlyne - wyróżnił 4 podstawowe reguły myślenia, tworzące grupę transformacji:

- składanie transformacji - zakłada istnienie takiej transformacji, która prowadzi do identycznego wyniku, jak dwie jej składowe φ₃= (φ₂ φ₁)

- transformacja tożsamościowa φ₀ - złożona z dowolną inną transformacją φ_i, daje taki rezultat, jak zastosowanie wyłącznie φ_i; zatem (φ_i φ₀) = (φ₀ φ_i) = φ_i

- odwracalność transformacji - zakłada istnienie przekształcenia φ_p odwrotnego w stosunku do φ_i, a ich łączne zastosowanie daje wynik transformacji tożsamościowej φ₀, znaczenie odgrywa kolejność zastosowanych transformacji φ_p i φ_i

- łączenie transformacji - dowolne trzy transformacje, połączone dowolnie parami na zasadzie składania transformacji, dają ten sam rezultat

Rozumowanie dedukcyjne

Tu doczytac z książki

Rozumowanie warunkowe- jest częścią logiki zajmującą tzw. rachunkiem zdań.

Implikacja- funktor używany w rachunku zdań; składa się z dwóch zdań:

- poprzednik

- następnik

połączonych spójnikiem „ jeżeli… to…”

Aby implikacja była prawdziwa, zajście poprzednika jest warunkiem wystarczającym (ale niekoniecznym) dla zajścia następnika, ale zajście następnika jest koniecznym skutkiem uprzedniego zajścia poprzednika.

Implikacje można w sposób formalny wyrazić następująco:

„jeżeli p, to q”, a każdy z jej argumentów może przyjąć dwie wartości- prawda albo fałsz.

Schematy wnioskowania:

1. Modus Ponens:

Jeżeli p, to q

p

więc: q

2. Potwierdzenie Następnika:

Jeżeli p, to q

q

więc: p

3. Potwierdzenie Poprzednika:

Jeżeli p, to q

nie p

więc: nie q

4. Modus Tollens:

Jeżeli p, to q

nie q

więc: nie p

schematy 1 i 4 są niezawodne, ich użycie jest uprawnione i konkluzywne z logicznego punktu widzenia, wnioskowanie z ich użyciem jest poprawne, co nie oznacza, że implikacja jako całość jest prawdziwa bądź fałszywa

Zadanie selekcyjne (Wason) wymaga weryfikacji prawdziwości prostej hipotezy, że jeśli na kartce z jednej strony napisano konkretną literę (np. A), to na drugiej stronie musi być napisana liczba parzysta. Osoba badana widzi cztery kartki, dwie odkryte po stronie liczby, z dwie po stronie litery. Musi wskazać te kartki, które koniecznie trzeba odkryć, aby sprawdzić, czy hipoteza jest prawdziwa.

Większość ludzi przy wykonywaniu zadania odwołuje się do konfirmacyjnej strategii testowania hipotez ( poszukiwanie przypadków potwierdzających regułę, przy niedostatecznym uwrażliwieniu na przypadki, które jej przeczą). Tymczasem mnożenie przypadków potwierdzających nie daje gwarancji prawdziwości hipotezy, bo wystarczy jeden przypadek przeczący hipotezie, aby ją obalić.

Zmiana treści implikacji z „abstrakcyjnej” na „życiową” znacznie zwiększa poprawność rozumowania (Griggs, Cox).

W życiowej wersji więcej osób badanych wykonało zadanie poprawnie (efekt materiału tematycznego).

Jednak, jeśli implikacja wymaga specyficznej wiedzy, efekt materiału tematycznego jest słabszy, a nawet zupełnie zanika.

Implikacja jest poprawnie używana w specyficznych sytuacjach społecznych (Cosmides).

Czynnikiem wpływającym na poprawność rozumowania jest również jego kontekst (Braine)

Specyficzna postać zadań dedukcyjnych może stanowić dla osób badanych ukrytą wskazówkę, aby we wnioskowaniu wykorzystać jedynie te informacje, które są wyrażone wprost w przesłankach i wniosku.

Ale kontekst może też się przyczynić do zmniejszenia poprawności rozumowania (Byrne), jeśli będą podane informacje nieistotne.

• Rozumowanie dedukcyjne

Człowiek jest z natury istotą racjonalną, co przekłada się na zdolność efektywnego używania reguł logiki (logika mentalna).

Jeśli zdanie zostanie rozpoznane jako wymagające zastosowania reguł logicznych, uruchamia się program rozumowania:

1. identyfikacja logiczna struktury przesłanek, ich treść jest przekładana na abstrakcyjną formę sądów, operujących abstrakcyjnymi symbolami

2. jeżeli struktura konkretnego zdania zostanie uznana za dopasowaną do jakiejś reguły umysłowej, zostaje uruchamiany odpowiedni program rozumowania; efektem jest wygenerowanie konkluzji, sformułowanej w języku abstrakcyjnych symboli

3. przełożenie wniosku z formy abstrakcyjnej na język przesłanek.

Ludzie w sposób naturalny myślą logicznie, błędy popełniają raczej sporadycznie (Braine).

Rozumowanie bezpośrednie- zastosowanie w konkretnej sytuacji ogólnych schematów opartych na abstrakcyjnych regułach.

Schematy biorące udział w rozumowaniu bezpośrednim dzielą się na

- rdzenne (takie jak modus ponens, korzystają z fundamentalnych reguł logicznych)

- posiłkowe (pełnią funkcje pomocnicze i są stosowane do generowania wniosków wspomagających działanie schematów podstawowych)

- inną kategorią są schematy niezgodności( stosowane do testowania zawartości pamięci roboczej pod kątem detekcji wniosków nieuprawnionych)

Rozumowanie pośrednie- schematy wnioskowania wykraczają poza reguły logiki umysłowej

Rodzaje i źródła powstawania błędów w rozumowaniu

1. błędy rozumienia- wynika z niepoprawnej interpretacji związków między informacjami zawartymi w przesłankach i ewentualnie we wniosku

2. błędy przetwarzania- powstają w wyniku dekoncentracji uwagi albo niskiej wydolności procesu przechowywania i obróbki informacji w pamięci roboczej

3. błędy nieadekwatności heurystyki- wynikają z niewłaściwego doboru strategii, które odpowiadają za koordynację schematów rozumowania w konkretnej sytuacji

Teoria modeli mentalnych (Johnson- Laird)

Ludzie często wyobrażają sobie konkretne przykłady pojęć użytych w sylogizmach wraz z zachodzącymi między nimi relacjami, te wyobrażenia są umysłowymi modelami sytuacji opisanej w zadaniu, bądź zaistniałej w rzeczywistości.

Wg tej koncepcji rozumowanie polega na konstruowaniu i manipulacji tzw. modelami mentalnymi- quasi-analogowa reprezentacja sytuacja problemowa, opisana w zadaniu logicznym albo dostrzeżona w sytuacji życia codziennego, która zawiera minimalną ilość informacji potrzebnej do rozumienia tej sytuacji.

Model umysłowy:

- elementy sytuacji problemowej mają swoje odpowiedniki w modelu umysłowym

- model umysłowy odzwierciedla strukturę sytuacji problemowej

- możliwe jest zbudowanie większej liczby modeli umysłowych, dla jednego problemu

- możliwe jest włączenie niektórych elementów reprezentacji obiektów, o których mowa w przesłankach

Etapy rozumowania:

1. skonstruowanie modelu stanu rzeczy opisanego w przesłankach

2. sprawdzenie czy domniemany wniosek jest zgodny z tym modelem

3. próba falsyfikacji konkluzji, poprzez skonstruowanie alternatywnych modleli wynikających z przesłanek

Racjonalność nie polega na stosowaniu abstrakcyjnych reguł logicznych, lecz poszukiwaniu większej liczby modeli, prawidłowo ujmujących informacje zawarte w przesłankach. Chodzi w szczególności o uwolnienie się od modelu początkowego, czemu służy poszukiwanie kontrprzykładów- mechanizm do falsyfikacji hipotez.

Zalety teorii:

- nie wymaga przyjmowania założeń wątpliwych lub niefalsyfikowalnych

- dobrze radzi sobie z wyjaśnieniem błędów negacji poprzednika i potwierdzenia następnika, nie potrzebując w tym celu właściwie żadnych dodatkowych założeń

- świetnie radzi sobie z wyjaśnianiem wpływu treści o kontekstu na wynik rozumowania

- jest stosowana do wyjaśniania złożonych procesów poznawczych

Krytyka:

- niedopracowana

- nie opisuje mechanizmu poprawnego rozumowania, lecz koncentruje się na wyjaśnieniu błędów

- niejasny mechanizm poszukiwania kontrprzykładów, kontrprzykładów nawet samych modeli mentalnych

• Rozumowanie indukcyjne

Istotą jest dokonywanie nieuprawnionych (wyprowadzonych na podstawie skończonej liczby obserwacji) uogólnień.

Reguła relacyjna- osobom badanym prezentowany był ciąg liczb, zestawionych wg prostej reguły, np. 2 4 6 - zadaniem było podanie innego ciągu wg reguły ciągu wzorcowego oraz próba werbalizacji reguły.

Tendencja konfirmacyjna- pomimo prostoty reguły ciągu wzorcowego, poziom poprawności wykonania okazał się niski; osoby badane szybko stawiały hipotezę, a następnie generowały ciąg zgodny z jej treścią, tworzyły, więc ciągi, które mogły potwierdzić wstępną hipotezę.

Rozumowanie przez analogię

Analogia- związek między dwoma obiektami, oparty na podobieństwie ich wewnętrznej struktury lub podobieństwie relacji zachodzących w obrębie porównywanych członów.

podobieństwo celu, okoliczności, skutków

A jest analogiczne względem B, jeśli A i B są zbiorami i jeśli relacja Ri porządkująca elementy zbioru A jest podobna do relacji Ri' porządkującej elementy zbioru B

wymaga głównie podobieństwa wewnętrznych struktur porównywanych członów, a nie związku między obiektami opartego na podobieństwie zewnętrznym ; nie zachodzi ze względu na pojedynczą cechę

dzięki niej nabywamy nową wiedzę

jeden z centralnych mechanizmów regulacji psychicznej

szczególny rodzaj indukcji: najpierw od szczegółu do ogółu (abstrahowanie relacji między członami relacji w dziedzinie analogii Y) a następnie od ogółu do szczegółu (przeniesienie wyabstrahowanej relacji na przestrzeń semantyczną dziedziny Y)

zjawisko transferu wiedzy, czyli przeniesienia jej na zupełnie nową dziedzinę- charakter pozytywny lub negatywny

D. Gentner- teoria odwzorowania struktury; najważniejsze jest dostrzeżenie podobieństwa relacji zachodzących między elementami w obrębie dwóch różnych dziedzin (relacja ich wewnętrznej struktury)

inne stanowisko- uchwycenie odpowiedniości między strukturami dwóch dziedzin nie wystarczy-potrzeba analizy podobieństw niższego rzędu, w tym cech powierzchownych obu dziedzin

obecnie- w przypadku dziedzin słabo znanych dostrzegane podobieństwo zewnętrzne i dopiero wraz z nabywaniem doświadczeń w obrębie funkcji czy mechanizmów

pomyśle przeniesienie wiedzy zależy od abstrakcyjnych schematów rozumowania, które są ogólnym reprezentacjami rozwiązań możliwych do zastosowania w różnych sytuacjach- im bogatsze schematy tym łatwiej dostrzegać analogię

Rumelhart i Abrahamson testowali hipotezę, w myśl, której rozumowanie przez analogię wymaga wydawania sądów na temat podobieństwa pomiędzy pojęciami ( konc. semantyczna- stopień podobieństwa zależy od odległości pojęć w niej zawartych)

-autorzy uznali, że w wypadku wnioskowania przez analogię zadanie polega na znalezieniu takiego wektora w wielowymiarowej przestrzeni pamięci, który miałby taką samą długość dla relacji A:B jak i do relacji C:x, szukamy x; manipulowano eksperymentalnie odległością alternatywnych członów x1- x4, wyprowadzoną z wielowymiarowym modelu Henley; (czyli nie tylko odległość pomiędzy pkt w przestrzeni decyduje, ale i pomiędzy alternatywami)

wyniki potwierdziły model, tolerancja pomiędzy C a x-ami wynosi ok., 0,12 jedn.

Sternberg, użył analizy komponentowej i wielu zadań wymagających rozumowania przez analogię, uzyskał najlepsze dopasowanie danych-80% wyj waniancji

Rekonstrukcja procesu rozumowania przez analogię:

1. osoba badana koduje człony A i B analogii i następuje przywołanie z LTM do WM niektórych atrybutów tych pojęć

2. w procesie wnioskowania człony A i B podlegają kompletnemu porównaniu ze względu na atrybuty wydobyte z WM

3. odwzorowanie polega na znalezieniu relacji pomiędzy członem A i C analogii, co wymaga wcześniejszego kodowania członu C i przywołania jego atrybutów porównanie atrybutów w ramach odwzorowania przebiega z uwzględnieniem relacji A: B i dokonuje się dla jednej wyróżnionej wcześniej relacji

4. jeśli relacja okaże się istotna z uwzględnieniem C, następuje przejście do dekodowania członu D i zastosowania wykrytej relacji w stosunku do tego elementu

5. proces kończy się emisją reakcji

6. jeśli relacja C:D nie spełnia wymagań podobieństwa A:B to następuje powtórzenie cyklu w pętli rozpoczynającej się odwzorowaniem, z uwzględnieniem innej relacji A:B, aż do znalezienia poprawnego rozwiązania

najistotniejsza rola składnika odwzorowania

CO ŁĄCZY RÓŻNE FORMY ROZUMOWANIA???

Integracja relacyjna- zestawienie relacji między obiektami albo zdarzeniami i manipulowanie nimi

Wlatz i współpracownicy

zadanie dedukcyjne- wnioskowanie przechodnie

zadanie indukcyjne- matrix problem

3 grupy pacjentów:

1. uszkodzenie kory przedczołowej

2. uszkodzenie przyśrodkowej części płata skroniowego

3. normalni

zwiększenie trudności zadań powodowało znaczne obniżenie poprawności u 1, odwołanie do WM

ROZUMOWANIE PROBABILISTYCZNE

efekt siły przekonań- treść logicznego wniosku pozostaje w związku z wiedzą czy przekonaniami osób bzdanych

ROZUMOWANIE NIEFORMALNE

zdecydowanie odbiega od tego, które przyjmują logicy; włączanie nowych wiadomości do przesłanek

ROZDZIAL 11

ROZWIĄZYWANIE PROBLEMÓW

1.PROBLEM I ROZWIĄZYWANIE PROBLEMU

Problem - rozbieżność między aktualnym stanem rzeczy a wyznaczonym bądź narzuconym celem (pożądanym stanem), której nie można usnąć rutynowo)

Rozwiązywanie problemów - aktywność ukierunkowana na zredukowanie rozbieżności pomiędzy stanem aktualnym a pożądanym, polegająca na realizacji zaplanowanej sekwencji operacji poznawczych

Problem to rodzaj relacji między obiektywną zewnętrzną sytuacją bodźcową a jednostką lub grupą ludzi. Istotą tej relacji jest to, że nie można osiągnąć celu, co wynika z różnych powodów (brak forsy, wsparcia, wiedzy). Kiedy człowiek pomimo braku środków podejmuje się próby osiągnięcia celu to znaczy, że wykonuje czynność rozwiązywania problemu.

PROBLEM CHARAKTERYZUJEMY WG 4 WYMIARÓW -

Stan docelowy - na ten stan nakierowany jest proces rozwiązywania problemu i podług niego oceniamy czy cel został osiągnięty

Stan początkowy - dane wyjściowe, okoliczności decydujące o tym, że jest problem

Operatory - są to środki, reguły, których można użyć w przekształcaniu stanu początkowego w dążeniu do osiągnięcia celu

Przeszkody - mogą być nakładane na operatory niektóre przekształcenia się w ich obrębie niedozwolone (np.nie można dzielić przez 0)

2.TYPY PROBLEMÓW

PODZIAŁ PROBLEMÓW ZE WZGLĘDU NA ICH CECHY I STRUKTURĘ

• Problem konwergencyjny (zbieżny) - ma jednoznaczne rozwiązanie - niezależnie od przyjętej strategii - procesy poznawcze zbiegają się w jednym punkcie stanowiącym rozwiązanie problemu

• Problem dywergencyjny (rozbieżny) - dopuszcza wiele rozwiązań - każde może być poprawne - procesy myślowe angażowane w rozwiązanie problemu rozbiegają się w wielu kierunkach

• Dymensja proste-złożone - różnica w poziomach komplikacji modelu umysłowego

• Dymensja łatwe-trudne - różnica w wysiłku poznawczym włożonym w rozwiązanie problemu

• Problem dobrze określony - zawiera jasny opis kryteriów oceny jego osiągnięcia

• Problem źle określony - niesprecyzowane dopuszczalne i niedopuszczalne zasady rozwiązywania problemów - Wg Simona - problem źle określony można rozwiązać, jeśli przekształci się go w dobrze określony

• Problem wymagający wglądu - wymaga odrzucenia podstawowej przeszkody - przyjętych ukrytych, fałszywych założeń, - kiedy je odrzucimy problem wydaje się prosty) Wgląd wg WOLFGANGA KOHLERA to zjawisko nagłej zmiany percepcji problemu poprzedzone zazwyczaj tzw. przerwą inkubacyjną

• Problem bogaty semantycznie - sieć semantyczna związana z problemem jest rozbudowana. Dysponujemy zasobem doświadczeń w jego rozwiązaniu, pomimo, że problem jest nowy.

• Problem ubogi semantycznie - nie może być odniesiony do naszych wcześniejszych doświadczeń, ponieważ jego struktura jest całkiem nowa.

Problemy z pozoru różne mogą mieć identyczną strukturę.

• Problem o strukturze głębokiej - podobieństwo struktury dotyczy danych początkowych mimo różnic w przekształceniach

• Problem o strukturze powierzchniowej - podobieństwo struktury dotyczy reguł przekształcenia i relacji zachodzącymi między składowymi elementami problemów

Ten podział wprowadził pan KOZIELECKI otwarte - zamknięte

• Problem otwarty, - (jeśli otwarty jest abstrakcyjny i złożony - to jest to DYLEMAT) - niewielka ilość danych początkowych, niejasny cel, słabo zdefiniowane kryteria jego osiągnięcia (liczne różnorodne rozwiązania) - są źle określone i dywergencyjne

• Problem zamknięty - pełna dawka informacji, z danymi dotyczącymi alternatywnych rozwiązań. - wybór jednego alternatywnego rozwiązania - są dobrze określone i kowergencyjne

PODZIAŁ PROBLEMÓW ZE WZGLĘDU NA WYMAGANIA POZNAWCZE

• Problem specyficzny - odnoszący się do określonej dziedziny wiedzy

• Problem ogólny -wymaga zastosowania prostych zasad logiki - niezależny od specyficznej dziedziny wiedzy

Podział wprowadzony przez JAMESA GREENO - opiera się na zdolnościach operacjach umysłowych angażowanych w proces rozwiązywania

• Problem wymagający porządkowania - polega na organizacji obiektów według z góry określonych reguł (np.anagramy - zadania wymagające reorganizacji ciągu liter tak, aby utworzyły słowo)

• Problem wymagający indukcji - polega na odkryciu i zastosowaniu relacji między elementami problemu. (Np. ciągi liczb - 2,4,6..... zwany jest ten problem ekstrapolacją serii, lub uzupełnianiem serii)

Rodzajem problemu o strukturze indukcyjnej jest zadanie wymagające transferu wiedzy poprzez zastosowanie analogii np. szewc but księgowa - znaleźć słowo pasujące do tych słów - odp.zeznania podatkowe

Transfer przez analogię - polega na przeniesieniu przez analogię relacji odnalezionej w obrębie pierwszej pary pojęć przez drugą, wymaga dostrzeżenia relacji wyższego rzędy między problemami.

Odwzorowanie - polega na takim ujęciu relacji A:B aby można ją było aplikować do obszaru semantyczego związanego z C.

Transparencja - wg.GENTNERA u jej podłoża leży błąd lub brak procesu abstrahowania

( to tak jakby ktoś do szewc but księgowa dopasował słowo - trzewik)

TRANSFER może być NEGATYWY - badał to LUCHINS na przykładzie rozwiązywania tzw. problemów dzbanów z wodą, - czyli odmierzanie określonej ilości wody mając do dyspozycji trzy dzbany o zadanej pojemności i nieograniczony dostęp do wody

Jeśli rezultatem transferu powstałego na skutek rozwiązywania kolejnych zadań było skrócenie czasu to był TRANSFER POZYTWNY - struktura zadań powierzchniowa i głęboka była identyczna.

To zjawisko badane przez LUCHINSA to Efekt nastawienia lub Efekt mechanizacji myślenia i obrazuje ono negatywne skutki transferu uprzednich doświadczeń, jeśli głęboka struktura dwóch lub większej liczby problemów jest różna.

• Problem transformacyjny - problem tego typu posiada jasno zdefiniowany stan początkowy, cel oraz reguły przekształcenia wraz z restrykcjami. Polega na znalezieniu drogi przejścia z punktu wyjścia do punktu docelowego. Takie problemy są dobrze określone, łatwo śledzić sposób rozwiązywania problemu.

Przykłady - gra w szachy i problem wieży z Hanoi

Problem wieży z Hanoi - zadanie polega na „przeniesieniu” wieży zbudowanej z trzech lub większej liczby krążków o różnej średnicy z jednego pręta na inny przy czym obowiązują 3 zasady - można przenieść jeden krążek w jednym ruchu, można położyć tylko mniejszy na większym, można je kłaść tylko na prętach.

Algorytm - za jego pomocą można rozwiązać cześć problemów transformacyjnych - jest to ścisły, jednoznaczny przepis działania zawierający sekwencje operacji, jakie należy wykonać, aby osiągnąć określony cel (dlatego można je modelować przy użyciu komputerów) - jego główną cechą jest powtarzalność.

Heurystyka - nieformalna, spekulatywna, uproszczona metoda rozwiązywania problemów - ale zawodna i ryzykowna - kolejne jej użycie w tej samej postaci daje inny rezultat.

Heurystyka jest osobną dziedziną wiedzy zajmującą się twórczym rozwiązywaniem problemów.

***Neuroobrazowanie procesu rozwiązywania problemów - za pomocą:

ERP - pomiar potencjałów skorelowanych z pobudzeniem;

(uchwycenie szybkich zmian aktywności elektrycznej kory - ale nie ma zadawalających inf.

o jej lokalizacji i nie da się uchwycić aktywności struktur leżących w głębszych partiach mózgu)

PET - tomografia pozytonowa; fMRI - funkcjonalny rezonans magnetyczny.

(pozwalają na precyzyjne lokalizowanie aktywności metabolicznej głębokich struktur mózgowych - ale ze względu na małą rozdzielczość czasową nie wychwytują szybkich zmian

tej aktywności)

3. TEORIE ROZWIĄZYWANIA PROBLEMÓW

• TEORIA NEWELLA I SIMONA

- umysł jako system przetwarzania informacji

- problem jako układ STANÓW WIEDZY

- przekształcenia dokonują się w tzw. PRZESTRZENI PROBLEMU

Przestrzeń stanów - potencjalne stany wiedzy, które mogą pojawić się w przestrzeni problemu

• Metoda protokołów werbalnych wymyślona przez ERICSSONA I SIMONA

GŁOŚNE MÓWIENIE OSÓB BADANYCH

- BEZPOŚREDNIA - pojawiąją się problemy natury werbalnej np. operacje arytmetyczne

- ZAWARTOŚCI STM - opisanie aspektu stanu i przełożenie kodu obrazowego na werbany

3 TYPY (rodzaje) interesujących badacza wypowiedzi

TYP I - werbalizacja bezpośrednia

TYPII - werbalizacja zawartości STM

TYP III - werbalizacja polegająca na chwilowym przerwaniu procesu rozwiązywania problemu i wyjaśnieniu dlaczego podjęto określone działanie

4. HEURYSTYKI ROZWIĄZYWANIA PROBLEMÓW

HEURYSTYKI - są konsekwentne, nastawione na cel, świadome

(metoda prób i błędów do rozwiązywania problemów bez udział myślenia to nie heurystyka, bo niesystematyczna i nieintelektualna)

a)METODA RÓŻNICY REDUKCJI (heurystyka wspinania się)

- między stanem aktualnym a celem

- każdy kolejny etap przybliża nas do celu

Problem Misjonarzy i Kanibali

to Problemy izomorficzne -ich struktura głęboka jest identyczna



b)METODA PORUSZANIA SIĘ WSTECZ

- odwrócenie kierunku rozwiązywania problemu

- problem i niektóre aspekty nie są symetryczne

c)METODA ANALIZOWANIA ŚRODKÓW I CELÓW

- podział problemu na mniejsze części tzw. cele cząstkowe

plany dalekosiężne

Wg. SIMONA są tzw. heurystyki dekompozycji celów

Strategia powracającego celu

Złożona strategia percepcyjna

5. FAZY ROZWIĄZYWANIA PROBLEMÓW

7 Etapów 5 Faz - model IDEAL

-identyfikacja -Identyfikacja

-definiowanie -Definiowanie celów

-budowanie strategii rozwiązania -Eksploracja

-zdobywanie i przywoływaie -Antycypacja

-alokacja zasobów poznawczvch -Lustracja

-monitorowanie postępu

FAZA IDENTYFIKACJI PROBLEMÓW

-problem istnieje

Wg GETZELS -

- problemu zbadanego nie trzeba definiować, ale potrzeba redefinicji lud ewentualnie doprecyzowania

FAZA DEFINIOWANIA PROBLEMU

Ujęcie celów

Reprezentacja problemu

Redefinicja - reorganizacja danych wyjściowych

Problem dwóch sznurków Maiera

Problemy Wickelgrena - problem uszkodzonej szachownicy

FAZA DOBORU STRATEGII

Tendencja do używania strategii optymalnych

- Strategie - konkretne zadania poznawcze

-heurystyki - ogólne

Poziom strategiczny - sprawność procesów

Poziom metapoznania - analiza potencjalnych strategii, wybór najbardziej użytecznych, eliminacje nieużytecznych - przykład : wiedza ekspercka

Wg ROZENWAJG - 3 rodzaje strategii -

STRATEGIE:

• analityczna - segmentacja wzorca

• syntetyczna - uchwycenie postaci całego układu

• globalna - manipulacja całością wzoru do momentu dopasowania

Efektywniejsze rozwiązywanie problemów daje stasowanie większej ilości rutynowych strategii (np. eksperci, którzy mają doświadczenie) a także wysoki poziom kompetencji metapoznawczych

Wg KOSSOWSKA, NĘCKA

• strategia analityczna - długie sekwencyjne, głębokie kodowanie, szybki i poprawny wybór rozwiązania (wysoki poziom EQ)

• strategia holistyczna - szybkie całościowe, płytkie kodowanie i wolny mniej poprawny wybór

FAZA ZDOBYWANIA INFORMACJI

- poziom strategii; podcelów; operatorów

FAZA ALOKACJI ZASOBÓW

• rodzaj zasobów np. czas, zaangażowanie

• przydział zasobów

Osoby bardziej sprawne w rozwiązywaniu problemów - więcej czasu poświęcają fazom wcześniejszym (identyfikacji, definiowaniu) niż późniejszym.

Eksperci stosują planowanie globalne - Całość problemu (nie - lokalne - szczegółowe podcele)

Wg DUNKER rozwiązywanie problemów ma charakter fazowy (od ogółu do szczegółu)

***Problem nieoperacyjnego zniszczenia guza jamy brzusznej - DUNKER (problem rentgenowski)


FAZA MONITOROWANIA POSTĘPU

- proces kontrolny

-osoba bardziej biegła w rozwiązywaniu problemów mniej monitoruje jedynie w ważniejszych momentach (monitorowanie pochłania zasoby poznawcze)

- może ja uruchamiać werbalizacja, ale nie jest ona sama wystarczającym czynnikiem, a badania pokazują, że jest nawet zbędna

FAZA OCENY POPRAWNOŚCI ROZWIĄZANIA

- daje możliwość wprowadzenia rozwiązania w życie

-następuje konfrontacja z WARUNKAMI BRZEGOWYMI ograniczeniami

Wg PROCTOR

-wyodrębnienie przeszkód

-ocena możliwości wprowadzenia w życie

- działania prewencyjne, plany awaryjne

Rozumowanie warunkowe- jest częścią logiki zajmującą tzw. rachunkiem zdań.

Implikacja- funktor używany w rachunku zdań; składa się z dwóch zdań:

- poprzednik

- następnik

połączonych spójnikiem „ jeżeli… to…”

Aby implikacja była prawdziwa, zajście poprzednika jest warunkiem wystarczającym (ale niekoniecznym) dla zajścia następnika, ale zajście następnika jest koniecznym skutkiem uprzedniego zajścia poprzednika.

Implikacje można w sposób formalny wyrazić następująco:

„jeżeli p, to q”, a każdy z jej argumentów może przyjąć dwie wartości- prawda albo fałsz.

Schematy wnioskowania:

1. Modus Ponens:

Jeżeli p, to q

p

więc: q

2. Potwierdzenie Następnika:

Jeżeli p, to q

q

więc: p

3. Potwierdzenie Poprzednika:

Jeżeli p, to q

nie p

więc: nie q

4. Modus Tollens:

Jeżeli p, to q

nie q

więc: nie p

schematy 1 i 4 są niezawodne, ich użycie jest uprawnione i konkluzywne z logicznego punktu widzenia, wnioskowanie z ich użyciem jest poprawne, co nie oznacza, że implikacja jako całość jest prawdziwa bądź fałszywa

Zadanie selekcyjne (Wason) wymaga weryfikacji prawdziwości prostej hipotezy, że jeśli na kartce z jednej strony napisano konkretną literę (np. A), to na drugiej stronie musi być napisana liczba parzysta. Osoba badana widzi cztery kartki, dwie odkryte po stronie liczby, z dwie po stronie litery. Musi wskazać te kartki, które koniecznie trzeba odkryć, aby sprawdzić, czy hipoteza jest prawdziwa.

Większość ludzi przy wykonywaniu zadania odwołuje się do konfirmacyjnej strategii testowania hipotez ( poszukiwanie przypadków potwierdzających regułę, przy niedostatecznym uwrażliwieniu na przypadki, które jej przeczą). Tymczasem mnożenie przypadków potwierdzających nie daje gwarancji prawdziwości hipotezy, bo wystarczy jeden przypadek przeczący hipotezie, aby ją obalić.

Zmiana treści implikacji z „abstrakcyjnej” na „życiową” znacznie zwiększa poprawność rozumowania (Griggs, Cox).

W życiowej wersji więcej osób badanych wykonało zadanie poprawnie (efekt materiału tematycznego).

Jednak, jeśli implikacja wymaga specyficznej wiedzy, efekt materiału tematycznego jest słabszy, a nawet zupełnie zanika.

Implikacja jest poprawnie używana w specyficznych sytuacjach społecznych (Cosmides).

Czynnikiem wpływającym na poprawność rozumowania jest również jego kontekst (Braine)

Specyficzna postać zadań dedukcyjnych może stanowić dla osób badanych ukrytą wskazówkę, aby we wnioskowaniu wykorzystać jedynie te informacje, które są wyrażone wprost w przesłankach i wniosku.

Ale kontekst może też się przyczynić do zmniejszenia poprawności rozumowania (Byrne), jeśli będą podane informacje nieistotne.

• Rozumowanie dedukcyjne

Człowiek jest z natury istotą racjonalną, co przekłada się na zdolność efektywnego używania reguł logiki (logika mentalna).

Jeśli zdanie zostanie rozpoznane jako wymagające zastosowania reguł logicznych, uruchamia się program rozumowania:

1. identyfikacja logiczna struktury przesłanek, ich treść jest przekładana na abstrakcyjną formę sądów, operujących abstrakcyjnymi symbolami

2. jeżeli struktura konkretnego zdania zostanie uznana za dopasowaną do jakiejś reguły umysłowej, zostaje uruchamiany odpowiedni program rozumowania; efektem jest wygenerowanie konkluzji, sformułowanej w języku abstrakcyjnych symboli

3. przełożenie wniosku z formy abstrakcyjnej na język przesłanek.

Ludzie w sposób naturalny myślą logicznie, błędy popełniają raczej sporadycznie (Braine).

Rozumowanie bezpośrednie- zastosowanie w konkretnej sytuacji ogólnych schematów opartych na abstrakcyjnych regułach.

Schematy biorące udział w rozumowaniu bezpośrednim dzielą się na

- rdzenne (takie jak modus ponens, korzystają z fundamentalnych reguł logicznych)

- posiłkowe (pełnią funkcje pomocnicze i są stosowane do generowania wniosków wspomagających działanie schematów podstawowych)

- inną kategorią są schematy niezgodności( stosowane do testowania zawartości pamięci roboczej pod kątem detekcji wniosków nieuprawnionych)

Rozumowanie pośrednie- schematy wnioskowania wykraczają poza reguły logiki umysłowej

Rodzaje i źródła powstawania błędów w rozumowaniu

1. błędy rozumienia- wynika z niepoprawnej interpretacji związków między informacjami zawartymi w przesłankach i ewentualnie we wniosku

2. błędy przetwarzania- powstają w wyniku dekoncentracji uwagi albo niskiej wydolności procesu przechowywania i obróbki informacji w pamięci roboczej

3. błędy nieadekwatności heurystyki- wynikają z niewłaściwego doboru strategii, które odpowiadają za koordynację schematów rozumowania w konkretnej sytuacji

Teoria modeli mentalnych (Johnson- Laird)

Ludzie często wyobrażają sobie konkretne przykłady pojęć użytych w sylogizmach wraz z zachodzącymi między nimi relacjami, te wyobrażenia są umysłowymi modelami sytuacji opisanej w zadaniu, bądź zaistniałej w rzeczywistości.

Wg tej koncepcji rozumowanie polega na konstruowaniu i manipulacji tzw. modelami mentalnymi- quasi-analogowa reprezentacja sytuacja problemowa, opisana w zadaniu logicznym albo dostrzeżona w sytuacji życia codziennego, która zawiera minimalną ilość informacji potrzebnej do rozumienia tej sytuacji.

Model umysłowy:

- elementy sytuacji problemowej mają swoje odpowiedniki w modelu umysłowym

- model umysłowy odzwierciedla strukturę sytuacji problemowej

- możliwe jest zbudowanie większej liczby modeli umysłowych, dla jednego problemu

- możliwe jest włączenie niektórych elementów reprezentacji obiektów, o których mowa w przesłankach

Etapy rozumowania:

1. skonstruowanie modelu stanu rzeczy opisanego w przesłankach

2. sprawdzenie czy domniemany wniosek jest zgodny z tym modelem

3. próba falsyfikacji konkluzji, poprzez skonstruowanie alternatywnych modleli wynikających z przesłanek

Racjonalność nie polega na stosowaniu abstrakcyjnych reguł logicznych, lecz poszukiwaniu większej liczby modeli, prawidłowo ujmujących informacje zawarte w przesłankach. Chodzi w szczególności o uwolnienie się od modelu początkowego, czemu służy poszukiwanie kontrprzykładów- mechanizm do falsyfikacji hipotez.

Zalety teorii:

- nie wymaga przyjmowania założeń wątpliwych lub niefalsyfikowalnych

- dobrze radzi sobie z wyjaśnieniem błędów negacji poprzednika i potwierdzenia następnika, nie potrzebując w tym celu właściwie żadnych dodatkowych założeń

- świetnie radzi sobie z wyjaśnianiem wpływu treści o kontekstu na wynik rozumowania

- jest stosowana do wyjaśniania złożonych procesów poznawczych

Krytyka:

- niedopracowana

- nie opisuje mechanizmu poprawnego rozumowania, lecz koncentruje się na wyjaśnieniu błędów

- niejasny mechanizm poszukiwania kontrprzykładów, kontrprzykładów nawet samych modeli mentalnych

• Rozumowanie indukcyjne

Istotą jest dokonywanie nieuprawnionych (wyprowadzonych na podstawie skończonej liczby obserwacji) uogólnień.

Reguła relacyjna- osobom badanym prezentowany był ciąg liczb, zestawionych wg prostej reguły, np. 2 4 6 - zadaniem było podanie innego ciągu wg reguły ciągu wzorcowego oraz próba werbalizacji reguły.

Tendencja konfirmacyjna- pomimo prostoty reguły ciągu wzorcowego, poziom poprawności wykonania okazał się niski; osoby badane szybko stawiały hipotezę, a następnie generowały ciąg zgodny z jej treścią, tworzyły, więc ciągi, które mogły potwierdzić wstępną hipotezę.

Rozumowanie przez analogię

Analogia- związek między dwoma obiektami, oparty na podobieństwie ich wewnętrznej struktury lub podobieństwie relacji zachodzących w obrębie porównywanych członów.

podobieństwo celu, okoliczności, skutków

A jest analogiczne względem B, jeśli A i B są zbiorami i jeśli relacja Ri porządkująca elementy zbioru A jest podobna do relacji Ri' porządkującej elementy zbioru B

wymaga głównie podobieństwa wewnętrznych struktur porównywanych członów, a nie związku między obiektami opartego na podobieństwie zewnętrznym ; nie zachodzi ze względu na pojedynczą cechę

dzięki niej nabywamy nową wiedzę

jeden z centralnych mechanizmów regulacji psychicznej

szczególny rodzaj indukcji: najpierw od szczegółu do ogółu (abstrahowanie relacji między członami relacji w dziedzinie analogii Y) a następnie od ogółu do szczegółu (przeniesienie wyabstrahowanej relacji na przestrzeń semantyczną dziedziny Y)

zjawisko transferu wiedzy, czyli przeniesienia jej na zupełnie nową dziedzinę- charakter pozytywny lub negatywny

D. Gentner- teoria odwzorowania struktury; najważniejsze jest dostrzeżenie podobieństwa relacji zachodzących między elementami w obrębie dwóch różnych dziedzin (relacja ich wewnętrznej struktury)

inne stanowisko- uchwycenie odpowiedniości między strukturami dwóch dziedzin nie wystarczy-potrzeba analizy podobieństw niższego rzędu, w tym cech powierzchownych obu dziedzin

obecnie- w przypadku dziedzin słabo znanych dostrzegane podobieństwo zewnętrzne i dopiero wraz z nabywaniem doświadczeń w obrębie funkcji czy mechanizmów

pomyśle przeniesienie wiedzy zależy od abstrakcyjnych schematów rozumowania, które są ogólnym reprezentacjami rozwiązań możliwych do zastosowania w różnych sytuacjach- im bogatsze schematy tym łatwiej dostrzegać analogię

Rumelhart i Abrahamson testowali hipotezę, w myśl, której rozumowanie przez analogię wymaga wydawania sądów na temat podobieństwa pomiędzy pojęciami ( konc. semantyczna- stopień podobieństwa zależy od odległości pojęć w niej zawartych)

-autorzy uznali, że w wypadku wnioskowania przez analogię zadanie polega na znalezieniu takiego wektora w wielowymiarowej przestrzeni pamięci, który miałby taką samą długość dla relacji A:B jak i do relacji C:x, szukamy x; manipulowano eksperymentalnie odległością alternatywnych członów x1- x4, wyprowadzoną z wielowymiarowym modelu Henley; (czyli nie tylko odległość pomiędzy pkt w przestrzeni decyduje, ale i pomiędzy alternatywami)

wyniki potwierdziły model, tolerancja pomiędzy C a x-ami wynosi ok., 0,12 jedn.

Sternberg, użył analizy komponentowej i wielu zadań wymagających rozumowania przez analogię, uzyskał najlepsze dopasowanie danych-80% wyj waniancji

Rekonstrukcja procesu rozumowania przez analogię:

1. osoba badana koduje człony A i B analogii i następuje przywołanie z LTM do WM niektórych atrybutów tych pojęć

2. w procesie wnioskowania człony A i B podlegają kompletnemu porównaniu ze względu na atrybuty wydobyte z WM

3. odwzorowanie polega na znalezieniu relacji pomiędzy członem A i C analogii, co wymaga wcześniejszego kodowania członu C i przywołania jego atrybutów porównanie atrybutów w ramach odwzorowania przebiega z uwzględnieniem relacji A: B i dokonuje się dla jednej wyróżnionej wcześniej relacji

4. jeśli relacja okaże się istotna z uwzględnieniem C, następuje przejście do dekodowania członu D i zastosowania wykrytej relacji w stosunku do tego elementu

5. proces kończy się emisją reakcji

6. jeśli relacja C:D nie spełnia wymagań podobieństwa A:B to następuje powtórzenie cyklu w pętli rozpoczynającej się odwzorowaniem, z uwzględnieniem innej relacji A:B, aż do znalezienia poprawnego rozwiązania

najistotniejsza rola składnika odwzorowania

CO ŁĄCZY RÓŻNE FORMY ROZUMOWANIA???

Integracja relacyjna- zestawienie relacji między obiektami albo zdarzeniami i manipulowanie nimi

Wlatz i współpracownicy

zadanie dedukcyjne- wnioskowanie przechodnie

zadanie indukcyjne- matrix problem

3 grupy pacjentów:

1. uszkodzenie kory przedczołowej

2. uszkodzenie przyśrodkowej części płata skroniowego

3. normalni

zwiększenie trudności zadań powodowało znaczne obniżenie poprawności u 1, odwołanie do WM

ROZUMOWANIE PROBABILISTYCZNE

efekt siły przekonań- treść logicznego wniosku pozostaje w związku z wiedzą czy przekonaniami osób bzdanych

ROZUMOWANIE NIEFORMALNE

zdecydowanie odbiega od tego, które przyjmują logicy; włączanie nowych wiadomości do przesłanek

ROZDZIAL 12

WYDAWANIE SĄDÓW I PODEJMOWANIE DECYZJI

Sąd - wyrażone wprost twierdzenie na temat pewnego stanu rzeczy, np.: przynależności obiektu do określonej kategorii, posiadania przez obiekt jakiejś cechy, wartości danego obiektu z punktu widzenia pewnego kryterium, a także prawdopodobieństwa wystąpienia danego zdarzenia.

Decyzja - to wybór jednej możliwości decyzji spośród dwóch co najmniej dwóch opcji. Samo dokonanie wyboru nie oznacza jeszcze podjęcia działania, ponieważ do tego potrzebna jest skuteczna motywacja oraz obiektywne możliwości realizacji decyzji.

Sądy dzielimy w zależności od tego, czego dotyczą i czemu służą:

• Sądy atrybucyjne - odnoszą się do cech, które - według nas - charakteryzują ludzi (włącznie z nami samymi) lub inne obiekty.

• Sądy probabilistyczne - polegają na ocenie szans lub zagrożeń, lub prawdopodobieństwa wystąpienia wydarzeń całkowicie nam obojętnych.

• Sądy wartościujące - to te, w których obiektowi jest przypisana jedna wartość np.: estetyczna lub etyczna.

TENDENCYJNOŚĆ W WYDAWANIU SĄDÓW

Tendencyjność- przypadłość umysłu ludzkiego polegającą na systematycznym odstępowaniu od idealnego wzorca rozumowania, co skutkuje regularnym popełnianiem błędu określonego rodzaju. Tendencyjność nie jest więc równoznaczna z podatnością na błędy wszelkiego rodzaju, lecz ze skłonnością do popełniania błędów uniwersalnych i bardzo charakterystycznych

Amos Tversky i Daniel Kahnemam - o tendencyjności sądów

• ich zdaniem ludzie wydając sądy nie kierują się racjonalnymi przesłankami i ścisłymi regułami rozumowania ale tzw heurystykami




Uproszczone zasady wnioskowania, umożliwiające szybkie sformułowanie sądu, któremu bardzo często towarzyszy subiektywne przekonanie o słuszności.

Najcześciej badano dwie heurystyki decydujące i tendencyjności w wydawaniu sądów:

1. Heurystyka reprezentatywności- polega na kierowaniu się tym, czy dany obiekt lub zdarzenie jest według nas charakterystycznym egzemplarzem szerszej klasy obiektów lub zdarzeń, np. wybierając 6 liczb w totolotku i mając dwa ciągi liczb:

1 2 3 4 5 6

i

3 8 17 26 35 47

Bardziej prawdopodobny w wydaje się nam drugi ciąg liczb. Tymczasem oba przykłady SA jednakowo mało prawdopodobne, ponieważ wylosowani dowolnej liczby nie zmienia prawdopodobieństwa wylosowania dowolnej, innej liczby

Ciąg liczb 1 2 3 4 5 6 wydaje nam się mniej reprezentatywny

• Reprezentatywnośc danego obiektu oceniamy na podstawie dwóch przesłąnek:

- podobieństwo tego obiektu do innych egzemplarzy tej samej klasy. Obiekt reprezentatywny to taki, który charakteryzuje się dużą liczbą cech wspólnych dla wszystkich egzemplarzy kategorii

- sposób, w jaki dany obiekt został pobrany ze zbioru lub populacji obiektów. Wylosowany ciąg liczb musi wyglądać jak wylosowany inaczej nie będzie uważany za cos typowego w swojej klasie.

Złudzenia poznawcze/ tendencyjność sądów, do których prowadzi nas heurystyka reprezentatywności:

• Złudzenie hazardzisty (efekt Monte Carlo)- ludzie przeceniają prawdopodobieństwo wyniku losowania, który od dawna nie wystąpił, przykład z rzucaniem monetą (str 551)

• Złudzenie koniunkcji- zawyżanie prawdopodobieństwa posiadania przez obiekt pewnej cechy, jeśli występuje ona z inną cechą (Tversky i Kahneman- problem Lindy- badani wskazywali na większe prawdopodobieństwo posiadania dwóch cech niż posiadanie jednej z nich) - złudzenie może wynikać z tego, że poszczególne elementy koniunkcji postrzegane są jako logiczny ciąg zdarzeń powiązanych relacjami przyczynowo- skutkowymi. Zdarzenia tworzą wtedy tzw. wiarygodny scenariusz, charakterystyczny dla szerszej klasy scenariuszy tego samego typu.

2. Heurystyka dostępności- polega ona na kierowaniu się tymi przesłankami lub elementami wiedzy, które są dostępne i łatwe do wydobycia z pamięci trwałej, a ignorowaniu tych, które są trudno dostępne (przykład z szacowaniem częstości występowania w polskich nazwiskach litery K jako przedostatniej- str 555).

Błędy i tendencyjne sądy do których prowadzi heurystyka dostępności:

• Efekt świeżości- przykład z dużą liczbą informacji w mediach o atakach terrorystycznych i katastrofach- ludzie przeceniają prawdopodobieństwo śmierci w wyniku ataku terrorystycznego)

• Złudzenie osobistego doświadczenia- osobiste doświadczenia, zapisane w pamięci autobiograficznej, wspomagane emocjami i licznymi, dobrze pamiętanymi szczegółami, jest łatwo dostępne, w przeciwieństwie do suchych statystyk, które nawet gdyby były nam znane, nie mogą konkurować z osobiście zapamiętanymi epizodami.

• Prawo małych liczb- ludzie chętniej wnioskują na podstawie skąpej liczby przypadków, pod warunkiem ze sa to przypadki przez nich osobiście doświadczone. W szczególności mamy tendencję do ferowania sądów o ludziach na podstawie nielicznej próbki badanych pod nazwą „moi znajomi”

Heurystyka dostępności (dysponujemy klasą ogólną, np. końcówki SKI- przykład powyżej- po czym szukamy w pamięci konkretnych przykładów kategorii, jeśli znajdujemy je szybko i bez wysiłku to przeceniamy częstość występowania elementów tej kategorii, a jeśli idzie nam wolno to mamy tendencje do niedoszacowania częstości ich występowania) jest w pewien sposób odrotnością heurystyki reprezentatywności (dysponując konkretnym przypadkiem- osoba o imieniu Linda- odwołujemy się o szerszej klasy zjawisk lub obiektów, po czym przeceniamy prawdopodobieństwo wystąpienia tego, co uważamy za charakterystyczne dla całej tej kategorii)

Heurystyka zakotwiczenia i dopasowania- prowadzi do błednej oceny wielkości liczbowych. Odpowiada za niedoszacowanie bądź przeszacowanie głównie wartości statystycznych

IGNOROWANIE PROPORCJI PODSTAWOWEJ

Wiele błedów w ocenie prawdopodobieństwa wynik z ignorowanie proporcji podstawowej- określa ona ogólną częstość występowania zdarzenia lub cechy w populacji

- reguła Bayesa

WADY I ZALETY PROSTYCH HEURYSTYK

• (badania Tversky'ego i Kahnemana) krytykowano sposób zadawania pytań i formułowania zadań

Np. (problem Lindy- str 553) sztuczne przyklejenie cechy „feministka” do „pracuje w banku”. Należało porównać częstość zaznaczania pozycji „feministka” z „feministka pracująca w banku”

• w realnych sytuacjach życiowych tendencyjność w wydawaniu sądów jest znaczne mniejsza niż w badanich laboratoryjnych

• Zaleta: umożliwiają sformułowanie poprawnego sądu osobom, które bez nich byłyby skazane na porażkę ze względu na brak wymaganych zdolności intelektualnych.

SĄDY INTUICYJNE:

- poznanie intuicyjne- szeroka kategoria zjawisk dotyczących uczenia się, nabywania wiedzy, języka oraz myślenia i rozwiązywania problemów. Wspólną cechą tych zjawisk jest to, że człowiek wykonuje złożone czynności poznawcze, np. rozwiązywanie problemów, nie zdają sobie sprawy z istotnych elementów tego procesu lub z jego przesłanek, a często nawet z tego, że w ogóle dysponuje jakąś sprawnością poznawczą lub wiedzą

- sąd intuicyjny- nagły, bo w doświadczeniu wewnętrznym nie stanowi końcowego ogniwa dłuższego ciągu rozumowania. Nagłość sądu apriorycznego jest cechą charakterystyczną ale nie konieczną.

-oczywisty bo nie domaga się uzasadnień, jego prawdziwość nie budzi wątpliwości. oczywistość sądu intuicyjnego nie występuje w każdym przypadku. Czasami doświadczamy tzw poczucia wiedzy(FOK)-ale nie jest ono zawsze mocne i niezachwiane.

-aprioryczny, bo wydaje się nam, że powstał nie na podstawie doświadczenia i wiedzy ale w wyniku tajemniczego olśnienia. Aprioryczność jest cechą nieodzowną

- sąd intuicyjny odnosi się do trzech kategorii zjawisk:

1. Sądy, których nie potrafimy uzasadnić

Westcott- przeskoki intuicyjne- zgadywanie kolejnych wartości ciągu jeszcze przed sformułowaniem ogólnej zasady

Bowers- twierdzi, że sądy intuicyjne powstają w dwóch etapach:

- stadium naprowadzenia- uaktywniają się struktury wiedzy

Odpowiadające poszczególnym składnikom koherentnej struktury.

Stopniowo aktywizują się odpowiednie węzły sieci semantycznej,

Reprezentujące trzy oderwane pojęcia np. grzywa, król, pustynia

- Faza integracji- pobudzenie czwartego węzła może przekroczyć

wartość graniczną, umożliwiającą uświadomienie sobie i zwerbalizowanie rozwiązania

2. Sąd naiwny oparty na doświadczeniu potocznym- często przybierają postać przysłów i są elementami wiedzy przednaukowej

Modele umysłowe- dotyczą określonego obszaru rzeczywistości fizycznej lub społecznej, na ich analizie polega badanie poznania potocznego

3. Sąd alogiczny- są to sądy oparte na heurystyce dostępności czy reprezentatywności.

Przykładem są też sądy dzieci w wieku przedoperacyjnym dotyczące stałości masy lub objętości (przykład z przelewaniem wody ze szklanki do innego naczynia str 571)

Piaget uważa, że myślenie alogiczne trwa dotąd aż dziecko jest w stanie poprawnie uzasadnić swój sąd

Istotą myślenia operacyjnego (logicznego) jest wg Piageta odwracalność operacji umysłowych. Operacje są odwracalne ⇒ ich negacja znosi skutek ich własnego działania np. 7+5- 5=7

PODEJMOWANIE DECZJI

Klasyczna teoria decyzji (KTD)- opisuje zachowanie idealnego, doskonale racjonalnego sprawcy (decydenta) w warunkach wymagających wyboru jednej spośród pewnej liczby dobrze znanych opcji. Doskonale racjonalny decydent kieruje się zasadą użyteczności, biorąc pod uwagę przede wszystkim te opcje, które niosą mu jakąś korzyść. Kieruje się także zasadą prawdopodobieństwa, odrzucając opcje mało realne.

Teoria ta jest modelem preskryptywnym- podaje przepis na racjonalną decyzję ale nie opisuje rzeczywistych zachowań ludzi w sytuacjach wymagających podjęcia decyzji.

Chcąc zmodyfikować KTD w taki sposób, aby opisywała rzeczywiste, a nie idealne zachowania ludzi, wprowadzono pojęcie

- oczekiwanej subiektywnej użyteczności wyniku - SEU - oznacza ono wartość konkretnej opcji jako funkcję subiektywnego prawdopodobieństwa jej wystąpienia i subiektywnej użyteczności jej skutków.

- Pewna odmiana KTD, nazywana jest modelem kompensacyjnym. Zgodnie z tym modelem, dostępne nam opcje oceniamy według szeregu kryteriów, a następnie wybieramy to, co uzyskuje wyższą globalną sumę ocen. Zakładamy przy tym, że przyjęte kryteria równoważą się, czyli możliwa jest kompensacja braków w jednej dziedzinie zaletami w innych. Model kompensacyjny może też opisywać przypadki znacznie bardziej skomplikowane, gdzie poszczególnym opcjom towarzyszą szacowane prawdopodobieństwa. Na przykład lekarz może rozważać zastosowanie jednej z dwóch możliwych terapii, z których każda - oprócz zalet - ma negatywne skutki uboczne, a ponadto każda cechuję się określonym prawdopodobieństwem wyzdrowienia pacjenta. Prawdopodobieństwo to może być oceniane obiektywnie, np. na podstawie ogólnej wiedzy medycznej i raportów z poprzednich przypadków stosowania danej terapii, lub subiektywnie, na podstawie intuicji lekarza i jego osobistego doświadczenia klinicznego.

Mimo, że koncepcja oczekiwanej subiektywnej użyteczności oraz model kompensacyjny wprowadzają istotne modyfikacje do klasycznej teorii decyzji, są to dalszym ciągu mało trafne przybliżenia w stosunku do tego, jak ludzie naprawdę podejmują decyzje.

STRATEGIE W PODEJMOWANIU DECYZJI:

1. Strategia zadowolenia- (Herbert Simon) polega na przeglądaniu dostępnych opcji w przypadkowych porządku i wyborze pierwszej, która nas wystarczająco satysfakcjonuje. Zdaniem Simona ludzie nie porównują wszystkich opcji pod każdym względem w celu wybrania najlepszej, ponieważ zabrakłoby na to czasu, wiedzy lub wolnych zasobów poznawczych. Autor odwołuje się tu do koncepcji ograniczonej racjonalności umysłu ludzkiego- wybieramy kryterium, niekiedy bardzo skromne, i na tej podstawie wybieramy. W tej sytuacji jest mało prawdopodobne odnalezienie idealnego rozwiązania ale z pewnością przyniesie nam zadowolnie

2. Eliminacja według aspektów- (Amos Tversky)- model ten może być użyty jako przygotowanie do bardziej dogłębnych procesów decyzyjnych. Raz odrzucona opcja nie jest już brana pod uwagę w dalszych rozważaniach, nawet gdyby niektóre jej aspekty były atrakcyjne

3. „Kieruj się tym co najważniejsze” -( grupa ABC)- tworzymy liste najważniejszych kryteriów odrzucając po kolei te opcje, które ich nie spełniają

4. „Kieruj się tym co się ostatnio sprawdziło”- (grupa ABC)- nie mając Widzy która wskazówka jest najważniejsza lub nie mogąc się zdecydować, bierzemy pod uwagę kryterium sprawdzone w ostatniej próbie tego samego rodzaju.

Grupa ABC- porównuje umysł ludzki do przydatnej skrzynki narzędziowej- zestawu modułów służących rozwiązywaniu konkretnych problemów. Szybkie i oszczędne heurystyki to narzędzia dzieki którym umysł przystosowuje się do stawianych mu wymagań.

TEORIA PERSPEKTYWY

- Daniel Kahneman

- wiąże się ona ściśle z teorią obramowania- Kahnemana i Tversky'ego dotycząca wpływu mentalnej reprezentacji problemu decyzyjnego na treść podejmowanych decyzji (eksperyment ze studentami i wyborem programu ratowania ludzi przed epidemią- str 581)- poznawcza reprezentacja problemu może ulec zmianie pod wpływem rodzaju użytych słów

- efekt obramowania jest przykładem asymetrii pozytywno- negatywnej-(Kahneman, Tversky)- ludzie inaczej wartościują zyski a inaczej straty nawet jeśli sa one wyrazone w porównywalnych jednostkach np. pieniężnych. Subiektywne poczucie straty rośnie znacznie szybciej niż subiektywne poczucie zysku

PROCES PODEJMOWANIA DECYZJI:

Podejmowanie decyzji to złożony proces poznawczy, na który wpływa mają elementy poznawcze, emocjonalne i motywacyjne a także wiedza i doświadczenie decydenta jak i czynniki kontekstualne

• Faza przeddecyzyjna- zdefiniowanie problemu (określenie rozbieżności miedzy stanem obecnym a stanem docelowym) i zbieranie informacji na temat dostępnych opcji

• Proces decyzyjny- wg Oli Svenson jest to stopniowe wyróżnienie jednej opcji spośród pozostałych. Jest to długi proces polegający na gromadzeniu wiedzy na temat wyróżnionej opcji. Rohrbaugh i Shanteau uważają ze zasadniczym elementem procesu decyzyjnego jest ocena ważności zebranyc wcześniej inf na temat dostępnych możliwości wyboru. Co uznamy za informacje ważną zależy od trzech czynników(wykres na str 585- warto zerknąć):

> procesów poznawczych- przywołanie wiedzy z pamięci trwałej a ponadto operacje

myślenia i rozumowania. W ich wyniku dochodzi do uaktywnienia heurystyk lub

strategii decyzyjnych. Na przebieg tych procesów mają wpływ takie czynniki:

- poziom ryzyka

- pozytywne lub negatywne emocje

- polityka podejmowania decyzji(zachowania automatyczne- decydent szybko i automatycznie uruchamia pewien system działania, jeśli bieżąca sytuacja jest szczególnym przypadkiem szerszej klasy problemów, które skutecznie rozwiązywał już wczesniej, intuicyjne- uwzględnienie najbardziej oczywistych przesłanek z pominięciem tych ukrytych choc może ważniejszych, decydent wspomaga się wyobrażeniem tego co się stanie, deliberatywne- decydent dokładnie rozważawszelkie opcje i przesłanki wyboru)

- korzystanie z inf zwrotnych

- zasobność systemu poznawczego

> doświadczenia-

> kontekstu

Szczególną role odgrywają również takie zmienne indywidualne jak: temperament, osobowość, ekspertywność (eksperci stosują bardziej wydajne strategie a także szybciej i trafniej rozpoznają)

Model Rohrbaugh i Shanteau pokazuje również z czego wynikają błędy decyzyjne:

- Niewłaściwy przebieg procesów poznawczych lub działanie czynników zakłócających

- działanie czynnikow indywidualnych np. brak doświadczenia

- ignorowanie kontekstu lub nadmierne przejmowanie się nim

• Faza postdecyzyjna- często rodzą się wątpliwości co do słuszności wyboru. Decydent wtedy:

- utwierdza się w przekonaniu ze dobrze zrobil (jeden z trzech przejawów dysonansu poznawczego Festingera)

- wybiórczy stosunek do inf napływającej z otoczenia (odrzuca się inf niezgodne z przekonaniem)

- poszukiwanie uzasadnienia dla własnych działań (dorabia się wewnętrzne motywy, wczesnej nieobecne)

Żal postdecyzyjny jest tym wiekszy im wazniejsza była decyzja i im trudniej było ja podjąć, im dłużej nad nia pracowaliśmy i im trudniej teraz przeciwdziałać jej negatywnym skutkom. Według Svenson można uniknąć zalu pod warunkiem ze wybrana wczesniej opcja ulegnie konsolidacji (podnszenie wartości wybranej opcji a obniżeniu wartości odrzuconych)

Faza postdecyzyjna zawiera także takie elementy jak: trafność decyzji, uwzględnionych kryteriów wyboru, wagi tych kryteriów itp

RODZIAL 13

by Marzenna :-) Rozdział 13

Język i mowa

Język- system kodowania znaczeń poprzez wykorzystanie skończonego zbioru symboli (dźwięków mowy lub znaków pisma). Operowanie na symbolach podlega regułom gramatycznym, swoistym dla każdego języka naturalnego lub sztucznego.

Mowa- używanie języka w celu przekazywania znaczeń oraz wpływania na zachowanie cudze lub własne. W innym ujęciu mowa to zdolność gatunku ludzkiego do przekazywania i odbierania komunikatów językowych za pomocą wyrażeń wokalnych lub znaków pisma.

Procesy przetwarzania języka- procesy przetwarzania informacji biorące udział w tworzeniu wyrażeń językowych i ich analizie.

Język pełni dwie podstawowe funkcje psychiczne:

• komunikacyjna- język to medium porozumiewania się, czyli wzajemnego przekazywania sobie informacji; porozumiewanie się ma postać:

- niewerbalną (mimika, pantomimika, postawa ciała itp.)

- parawerbalną (ton głosu, pauzy, intonacja)

- komunikatów stricte językowych

zasada prymatu komunikacji niewerbalnej nad werbalną- niekiedy sens komunikatu niewerbalnego jest sprzeczny z treścią przekazywaną za pośrednictwem języka, np. mówimy do dziecka „chodź tu mały brzydalu”- komunikat negatywny jednak dzięki pieszczotliwej artykulacji dziecko przybiega; komunikaty niewerbalne nie muszą być sprzeczne z werbalnymi- zwykle wzajemnie się uzupełniają i wzmacniają.

• poznawcza- polega na wspomaganiu procesów przetwarzania informacji (głównie myślenia i rozumowania); dzięki językowi możliwe jest myślenie pojęciowe, którego składnikami są pojęcia, sądy i schematy; myślenie abstrakcyjne nie jest tożsame z używaniem języka, ale nie byłoby bez niego możliwe; język pełni ważną rolę w procesach kontroli poznawczej i samokontroli emocjonalnej (panowanie nad sobą w postaci nakazów i zakazów); kategoryzacja

Inny podział funkcji języka:

• ekspresyjna- wyrażanie stanów podmiotu mówiącego (emocjonalnych-czuję; motywacyjnych-chcę); nakazy, zakazy, polecenia, groźby i inne wyrażenia mające na celu wpływanie na działanie innych ludzi lub zwierząt to przejawy ekspresyjnej funkcji języka.

• referencjalna- język może służyć do opisu rzeczywistości pozajęzykowej, też do opisu samego siebie; referencjalnośc- odnoszenie się symbolu oznaczającego (słowa) do przedmiotu oznaczanego (desygnat); relacje słowo-przedmiot tworzą znaczenie; słowo, desygnat i znaczenie składają się na trójkąt semantyczny.

Cechy języka: system złożony, dynamiczny (ciągle ewoluujący), produktywny (korzystając z ograniczonego zasobu słów jesteśmy w stanie stworzyć nieskończoną liczbę zdań (komunikatów)-> niekiedy produktywność prowadzi do twórczości językowej (np. dziecko „Co foczki ją?”).

Przyczyny dynamicznej zmiany języka:

• Zmiany polityczne, kulturowe i obyczajowe

• Eufemizacja i poprawność polityczna, np. sprzątaczka-> osoba sprzątająca

• Bariera oni-my, gwary środowiskowe działające jako przeszkoda dla niewtajemniczonych.

Poziomy języka:

• fonologiczny- obejmuje podstawowe jednostki budulcowe komunikatu werbalnego (głoski, fonemy); każdy język buduje swoje przekazy korzystając z około 30-40 głosek

• semantyczny- obejmuje ulepione z głosek lub znaków pisma elementarne składniki znaczenia (morfemy (rdzeń)- składniki słów, niosące pewną treść); na tym poziomie analizy języka istotne staje się znaczenie, definiowane jako fragment wiedzy o świecie, wyrażonej pojęciami i sądami:

- znaczenie denotacyjne- kiedy wiedza dotyczy faktów

- znaczenie konotacyjne- kiedy wiedza dotyczy emocji i skojarzeń

np. denotacja słowa dom to budynek, a konotacja to bogata siec skojarzeń (ciepły, rodzinny)

• syntaktyczny- składa się z fraz i zdań, połączonych według reguł gramatyki; zdanie składa się z:

- frazy nominalnej- określającej sprawcę i jego atrybuty

- frazy czasownikowej- określającej czynność i jej okoliczności

Strukturę zdania możemy zapisać w postaci drzewka derywacyjnego.

• pragmatyczny- dotyczy społecznych aspektów języka, a właściwie jego użycia w funkcji komunikacyjnej- czyli co komu i w jakim celu chcemy powiedzieć. Jest on szczególnie istotny w przypadku wyrażeń ironicznych czy sarkastycznych, np. „no to pieknie!”.

Niektórzy wyróżniają 2 warstwy funkcjonowania języka (Noam Chomsky-teoria gramatyki generatywnej)

• struktura powierzchniowa- to rzeczywiste zdanie utworzone według obowiązujących reguł gramat.

• struktura głęboka- to abstrakcyjna postać tego zdania, wyrażona w postaci drzewka derywacyjnego

Przekształcenie struktury głębokiej w powierzchniową jest możliwe dzięki regułom transformacji); umysł przechowuje sens zdarzenia na poziomie głębokim, co wystarczy, aby w razie potrzeby wygenerować odpowiadające temu sensowi struktury powierzchniowe; perspektywa mówcy: transformacja z głębokiego znaczenia na powierzchniową strukturę syntaktyczną zdania<- z perspektywy słuchacza odwrotnie; opowiadając jakąś historię, za każdym razem generujemy nowy zestaw struktur powierzchniowych.

Hipoteza determinizmu językowego (hipoteza Sapira- Whorfa)- język zasadniczo wpływa na to, jak spostrzegamy rzeczywistość, przetwarzamy informacje, formułujemy sądy lub korzystamy z zasobów pamięci; wielu pojęć nie da się przełożyć z jednego języka na inny; sposób w jaki mówimy determinuje to, jak widzimy świat i myślimy o nim; relatywizm językowy- nie ma dwóch identycznych języków, więc nie ma dwóch jednakowych sposobów poznawczego reprezentowania rzeczywistości, przede wszystkim społecznej.

Koncepcje przyswajania języka:

• behawioryzm (teoria uczeniowa):

- warunkowanie klasyczne

*Iwan Pawłow- język jako drugi system sygnałowy- w wyniku warunkowania wyższego rzędu możemy

reagować strachem już nie tylko na sygnał zagrożenia, ale również na sygnał zapowiadający ten sygnał

(słowa jak „uważaj”, „groźne”)

*Hobart Mowrer- wyróżnił 4 grupy sytuacji odpowiadających znaczeniom językowym: groźba,

obietnica, ulga, rozczarowanie-tymi terminami opisał przypadki, gdy słowo sygnalizuje

niebezpieczeństwo, nagrodę, minięcie zagrożenia lub brak zapowiadanej nagrody.

- warunkowanie sprawcze- człowiek spontanicznie używa pewnych dźwięków- najpierw pojedynczych głosek i sylab, potem słów i pełnych zdań- otrzymując w zamian wzmocnienie pozytywne lub negatywne; dzięki stosowaniu reguł kształtowania złożonych reakcji, dorośli są w stanie wykształcić u dzieci umiejętność posługiwania się długimi, skomplikowanymi strukturami językowymi. Czynnikiem wzmacniającym może być tutaj sam fakt naśladowania innego osobnika, w szczególności kogoś ważnego.

• poglądy natywistyczne:

- zdaniem Norma Chomsky'ego proces nabywania języka jest zdeterminowany wrodzonymi strukturami mózgowymi (urządzenie do przyswajania języka- LAD); dziecko posiada wrodzoną, ukrytą kompetencję językową, AGRUMENTY:

* istoty języka nie tworzą słowa, lecz struktury syntaktyczne, które są ukryte a przez to trudne do bezpośredniego utrwalania poprzez wzmocnienia pozytywne

* struktur gramatycznych raczej nie uczymy się wprost w sposób jawny (dziecko posługuje się już w pełni gramatycznym językiem, zanim pójdzie do szkoły)

* ludzie-zwłaszcza dzieci- używają zdań, których nie mieli okazji wcześniej usłyszeć

- Steven Linker- człowiek ma instynktowną zdolność do mówienia (instynkt językowy), czyli wrodzoną gotowość do wykształcenia określonych struktur; dzięki ekspozycji na komunikaty językowe, która musi nastąpić w okresie sensytywnym, uruchamiają się odpowiednie struktury mózgowe, w wyniku czego proces przyswajania języka uzyskuje nadzwyczajne przyspieszenie i wydajność.

- mowa ukierunkowana na dziecko- polega na modelowaniu (a nie karaniu) zachowań werbalnych dziecka w następstwie wielokrotnego powtarzania krótkich, ale syntaktycznie poprawnych zdań, np. „Kot mleko”- „Tak, kot pije mleko”.

Stadia przyswajania języka:

- proces przyswajania pierwszego języka jest w zasadzie ukończony u progu 4 roku życia dziecka (chodzi tu o kompetencję językową- kompetencja komunikacyjna rozwija się niekiedy do okresu adolescencji)

• pierwszy rok życia dziecka to ćwiczenia w zakresie fonologii, prozodii (charakterystyczny dla każdego języka typ „zaśpiewu”- składa się na nią intonacja, a także akcent i rytm), intonacji

* głużenie- wypowiadanie pojedynczych fonemów

* gaworzenie- wypowiadanie pojedynczych sylab

• drugi rok życia to próby konstruowania niegramatycznych zdań z ukrytą syntaksą

- pierwsze słowa pojawiają się zwykle między 12-14 miesiącem życia, choć przejawy ich rozumienia już po 9 miesiącach od urodzenia

- mowa telegraficzna-mówienie pojedynczymi wyrazami lub łączenie ich w krótkie zestawy bez poprawnego odmieniania przez osoby, czasy, przypadki, np. „mama bawić”.

• trzeci rok życia to ćwiczenia w pełni gramatycznych wypowiedzi i dopasowywanie ich do potrzeb komunikacyjnych dziecka; dwa rodzaje błędów występujące w tym okresie dotyczą kategoryzowania i tworzenia struktur gramatycznych:

* błąd nadrozciągłości znaczeń- włącznie w obręb kategorii obiektów, które do niej nie należą (np. nazywanie każdej istoty czworonożnej psem)

* błąd hiperregularyzacji- dziecko ignoruje wyjątki i przypadki szczególne, stosując wszędzie regularne struktury gramatyczne (np. „on ma dwa braty”= dwóch braci).

Dwujęzyczność i wielojęzyczność:

- we współczesnym ujęciu dwujęzyczność i wielojęzyczność to zdolność do posługiwania się więcej niż jednym językiem

- do pewnego momentu w rozwoju poznawczym drugi język przyswajamy tak jak pierwszy, to znaczy szybko i bezwysiłkowo, korzystając z „instynktu językowego”

- kiedy minie okres sensytywny, przyswajanie drugiego języka staje się procesem powolnym i wymagającym wysiłku, a jego efekty nigdy nie będą idealne

- do kosztów dwujęzyczności zalicza się interferencję między językami- znajomość więcej niż jednego języka zwiększa ryzyko pomyłki w doborze słów i wyrażeń, spowalnia procesy wydobywania słów z leksykonu mentalnego i wymaga zwiększenia kontroli na etapie artykulacji, aby słowo z jednego języka nie „wcisnęło się” w komunikat sformułowany w innym języku

- osoby wielojęzyczne funkcjonują na wyższym poziomie świadomości metajęzykowej- osoby te wyrażają się bardziej precyzyjnie, ponieważ staranniej dobierają słowa i struktury składniowe

Mówienie:

• planowanie mowy: polega na podjęciu decyzji co do sensu przekazu i intencji jego przekazania; wymaga uwzględnienia pragmatycznego aspektu języka;

- zasada kooperacji- mówca i słuchacz muszą ze sobą współdziałać (Paul Grice); 4 maksymy językowe mające ułatwić kooperację:

1) maksyma ilości- komunikat powinien zawierać tyle danych, ile to konieczne- nie więcej i nie mniej

2) maksyma jakości- mówca powinien mówić prawdę, ponieważ takie będzie prawdopodobne oczekiwanie słuchacza (chyba, że słuchacz zdaje sobie sprawę, że komunikat jest fałszywy to OK.)

3) maksyma relacji- mówca powinien mówić na temat, bez dygresji i odbiegania od głównego wątku- jeśli jednak dygresja czemuś służy, maksyma relacji nie zostaje złamana

4) maksyma sposobu- mówca powinien używać środków wyrazu dostępnych odbiorcy (głośna i wyraźna artykulacja, nieużywanie słów i wyrażeń, których słuchacz nie rozumie ze względu na brak wiedzy itp.)

- planowanie mowy dokonuje się z uwzględnieniem wspólnej płaszczyzny czyli podzielanych przez obie strony konwersacji elementów wiedzy, często niejawnej- jeśli porozumiewają się osoby obce, ustalenie wspólnej płaszczyzny może być bardzo trudne

- planowanie mowy jest minimalnie przesunięte w czasie w stosunku do realizacji planu= wypowiadając zaplanowane wcześniej słowa, jesteśmy już mentalnie przy następnym fragmencie wypowiedzi, świadczą o tym przejęzyczenia, w szczególności błędy antycypacji („Piciu, co ci zrobić do misia?”)
- jednostką planowania mowy jest FRAZA

- przetwarzając frazę, mamy do czynienia ze szczególnym przypadkiem interferencji, wynikającej z wykonywania dwóch czynności jednocześnie (planowanie wypowiedzi- realizacja planu)

• kodowanie semantyczno- syntaktyczne:

- leksykalizacja- przekształcanie myśli w słowa; wymaga zaangażowania trzech poziomów języka: semantycznego, syntaktycznego, fonologicznego

- według Levelta pierwszy etap leksykalizacji polega na wyborze lemm (abstrakcyjna postać słowa obejmująca 3 elementy: jego znaczenie, funkcję syntaktyczną przewidzianą dla niego w przyszłym zdaniu oraz wskaźniki fonologiczne, czyli wstępne dane dotyczące sposobu jego wymawiania)

- dowód na obecność tego etapu- efekt końca języka- np. pytamy kogoś jak nazywa się rezygnacja osoby panującej z praw do tronu-> osoba nie udzieli odpowiedzi choć jest przekonana, że zna to słowo (abdykcja), co więcej niektórzy badani będą w stanie poprawnie określić na jaką literę zaczyna się to słowo, czyn z ilu składa się sylab- świadczy to o tym, że lemma zawiera nie tylko znaczenie i funkcję przyszłego słowa, ale też wskaźniki fonologiczne (jedynie szczątkowe wskazówki)

• kodowanie fonologiczne:

- następuje drugi etap leksykalizacji= wybór leksemów; leksem- jednostka umysłowego słownika, na który składają się konkretne słowa odpowiadające określonym znaczeniom (np. leksemy słowa koń to koń, konie, koniom itp.); leksykon mentalny- zbiór wszystkich leksemów, którymi dysponuje konkretny użytkownik języka (jeśli jest wielojęzyczny może dysponować więcej niż jednym leksykonem)

- teoria Levelta- etap fonologiczny obejmuje trzy podetapy:

* przywoływanie z pamięci głosek i układanie ich we właściwej kolejności

* sylabizacja i prozodyzacja wypowiedzi

* kodowanie fonetyczne czyli wybór odpowiednich wzorców artykulacyjnych dla każdej sylaby (w pamięci

mamy „sylabiarz” składający się z ok. 500 sylab)

- interakcyjny model mówienia- Dell twierdzi, że istnieje samoorganizująca się sieć tworzą ją znaczenia i brzmienie wszystkich słów, jest podobna do sieci semantycznych), zdolna do wytwarzania mowy

Rozumienie przekazów językowych:

• złamanie kodu:

- pierwszym zadaniem słuchacza jest dokonanie podziału nieprzerwanego potoku głosek na jednostki (segmenty), odpowiadające poszczególnym słowom ->segmentacja; dokonując segmentacji słuchacz musi kierować się innymi wskazówkami, takimi jak prozodia (intonacja, akcent, rytm), kontekst ogólny, a przede wszystkim kontekst wewnątrzjęzykowy

- proces identyfikacji poszczególnych słów w potoku żywej mowy dobrze opisuje model kohorty- słuchacz rozpoznaje słowa, systematycznie zwężając listę potencjalnych „kandydatów”, czyli zmniejszając kohortę możliwych jednostek leksykalnych aż do momentu, gdy nie będzie innego wyboru (np. słowo wczoraj jest rozpoznawalne już po pierwszych czterech głoskach `wczo…')

- w procesie deszyfracji mowy współwystępują dwie czynności: segmentacja i odczyt znaczeń zapisanych w pamięci semantycznej; segmentacja byłaby niemożliwa bez wstępnej hipotezy na temat znaczenia słowa: tylko znaczenie eliminuje kolejne elementy z kohorty, aż do momentu wyeliminowania wszystkich z wyjątkiem jednego

- łamanie kodu akustycznego u dorosłych posługujących się językiem ojczystym dokonuje się automatycznie i bezwysiłkowo, stanowi jednak poważne wyzwanie dla kogoś, kto posługuje się słabo opanowanym językiem obcym

• rozbiór zdania:

- rozbiór zdania polega na utworzeniu umysłowej reprezentacji jego treści, czyli zbudowania `w wyobraźni' czegoś na kształt drzewna derywacyjnego

- zdania „ślepej uliczki” to szczególny rodzaj zdań dwuznacznych (np. Chłopiec odbił piłkę ręką podtrzymując kolegę)-> zdania te tracą dwuznaczności po dodaniu przecinka

- zasada późnego domknięcia- odbiorca stara się domknąć frazę najpóźniej, jak się da; domykanie frazy polega na ustaleniu granicy, poza którą zaczyna się nowa fraza zdaniowa

- w momencie, gdy dokona się rozbiór zdania, użytkownik języka przechodzi na poziom, który Chomsky nazwałby strukturą głęboką; powierzchniowa forma wypowiedzi jest zapominana tak szybko, jak tylko zbudowana zostanie reprezentacja głęboka

- parser- struktura odpowiedzialna za rozbiór zdania; jego głowne zadanie polega na przypisaniu poszczególnym słowom odpowiednich funkcji, np. podmiotu, orzeczenia, dopełnienia; w przypadku języka polskiego parser odpowiada przede wszystkim za prawidłową interpretację wskazówek fleksyjnych (końcówki definiujące rodzaj, czas i tryb gramatyczny)

• budowa modelu sytuacyjnego i wnioskowanie:

- model sytuacyjny jest niezbędnym warunkiem zrozumienia, jeśli przekaz zawiera wiele luk wymagających wypełnienia przez wnioskowanie

- budowę modelu sytuacyjnego kształtuje wiele czynników, przede wszystkim znajomość tematu: wystarczy krótki fragment prozy opatrzyć tytułem aby poprawić jego zrozumienie i przechowanie treści w pamięci; dzięki tytułowi możliwe jest zbudowanie modelu sytuacyjnego

- szczególną rolę w rozumieniu przekazów językowych odgrywają schematy narracyjne, czyli elementy wiedzy zorganizowane ze względu na epizody; schemat narracyjny wpływa na rozumienie przekazu, jeśli określone porcje wiedzy nabierają sensu dopiero w kontekście całej historii

- procesy zaangażowane w budowanie modelu sytuacyjnego to przede wszystkim rozumowanie nieformalne, czyli wnioskowanie na podstawie swobodnie wybranych przesłanek, nie zawsze zwerbalizowane; mówca konstruując wypowiedź, przekazuje pewne treści jawnie, a inne domyślnie- odbiorca musi więc odróżnić to, co mówca chciał przekazać, od tego, co rzeczywiście przekazał

- reguły rządzące wnioskowaniem podczas rozmowy nazwano implikaturą; Grice wyróżnił dwa jej rodzaje:

* implikatura konwencjonalna- treść wypowiedzi (np. mówiąc koń mamy na myśli zwierze z kopytami, a

nie konika morskiego)

* implikatura konwersacyjna- polega na domyślnym, wzajemnym szanowaniem reguł dobrej komunikacji

(zasady kooperacji i czterech maksym konwersacyjnych)

- wnioskowanie w procesie rozumienia mowy pełni dwie funkcje:

* uzupełnianie luk w strukturze przekazu

* budowanie połączeń między nową wiedzą zawartą w komunikacie, a wiedzą nabytą już wcześniej

- komunikaty nie wprost- polecenia sformułowane w postaci pytań lub delikatnych sugestii (np. Czy mógłbyś zgasić światło?)-> wymagają odkrycia prawdziwych intencji nadawcy, co zwykle nie jest trudne

1

---