Horton: Problemem społecznym jest odczuwane i uznawane za niepożądane przez znaczną liczbę ludzi zjawisko, co do którego istnieje przekonanie, że może zostać ograniczone dzięki kolektywnemu działaniu.

Elementy:

- odczuwanie - coś istnieje, wpływa na mnie co oznacza że zjawisko istnieje

- postrzeganie jako niepożądane (niezgodne ze społecznymi standardami) - nie tylko odczucie jednej osoby, a całej społeczności

- krytycznie postrzegane przez znaczną liczbę osób lub osoby kształtujące opinię publiczną - mogą być powszechne zjawiska które przez wszystkich są postrzegane jako problem. Ale są też takie zjawiska które tylko przez grupę osób są uznawane jako problem społeczny.

- mogące być ograniczone - w społeczeństwie ma istnieć przekonanie że problem może zostać rozwiązany.

- ograniczone przez kolektywne działanie

Obiektywne a subiektywne?

Stawienie pytania, kiedy ludzie uznają że coś istnieje realnie i nam szkodzi? Więc przed socjologiem staje pytanie co powinno świadczyć o tym że coś istnieje? Jeżeli odpowiedzieć twierdząco na pytanie: czy wystarczy powszechnie podzielane przekonanie o tym że coś istnieje? Czy socjologowie mogą w sposób obiektywny określić istnienie jakiegoś zjawiska?

Socjologa interesuje proces do przeświadczenia że coś jest problemem społecznym

Wartości

Problem społeczny jest niezgodny z wartościami wyznawanymi przez społeczeństwo.

Czy problem społeczny można określić bez odwoływania się do wartości?

Czy musimy hołdować wspólnym wartościom, aby uznać coś za problem społeczny? Czy tylko z perspektywy przeżywania jakiegoś problemu społecznego możemy uznawać coś za taki problem?

Co socjologowie powinni badać, aby określić jakieś zjawisko jako problem społeczny? Czy badać bezrobocie czy percepcją bezrobocia?

Siła oddziaływania

Kto kształtuje nasze postrzeganie problemów społecznych?

Czy liczy się ilość czy jakość? Czy liczy się liczba czy też to, że np. telewizja o tym mówi? Zdarza się tak, że problemy społeczne są rozwiązywane mimo że społeczeństwo nie uznaje tego problemu.

W jaki sposób wygląda cały proces kształtowania się problemów społecznych?

Problem społeczny a problem indywidualny

Analiza socjologii, technologii.

Czy rozwój technologii zwiększa czy zmniejsza liczbę problemów społecznych? Kwestia nie do rozwiązania, bo w stosunku co do jednego zmniejsza, ale do innego problemu zwiększa.

W jaki sposób możemy określić granicę naszych technicznych możliwości? Rozwój technologii zmniejszyły rozwój katastrof naturalnych.

Czy możemy wierzyć naukowcom? Coraz mniej problemów odczuwamy naocznie.

Problemy indywidualne a problemy społeczne

Jakie problemy możemy rozwiązać indywidualnie?

Jakie problemy powinniśmy rozwiązywać wspólnie? Kwestia wartości powoduje że wystrzygamy się przed działaniami kolektywnymi - np. bezrobocie jako indywidualny problem.

Czy istnieje obiektywna granica między problemami indywidualnymi a grupowymi?

Jeszcze raz

- odczuwane

- postrzegane jako niepożądane (niezgodne ze społecznymi standardami)

- krytycznie postrzegane przez znaczącą liczbę osób lub przez osoby kształtujące opinię publiczną

- mogące być ograniczone

- ograniczone przez kolektywne działania.

P. D.:
- przymiotnik społeczny

2 wątki:

Pierwszy historyczny - położenie nacisku na określoną sytuację dziejową oraz jej właściwości jako podstawy do kształtowania się pewnego rodzaju problemów społecznych. Tradycyjna koncepcja problemu społecznego pojawiła się na przełomie wieków 18 i 19. Miało na to wpływ 4 czynniki: napięcia wywołane nową sytuacją dziejową (długie godziny pracy, powszechne choroby, ubóstwo), nasilający się nurt humanitaryzmu, naukowa ideologia i reformatorzy reprezentujący klasę średnią (klasa średnia stwierdzająca co jest problemem społecznym, dostrzegające problemy społeczne).

Drugi wątek to wyróżnienie względnie odmiennych korelatów i atrybutów nadających problemom charakter społeczny.

social ­ - bezpośrednie stosunki międzyludzkie. Ktoś jest bezpośrednio uwikłany, ma bezpośredni kontakt z tymi którzy są dotknięci problemami. konkretnie, skala mikro

societal - odnoszenie się do społeczeństwa jako całości. Ogólniejsze wyodrębnienie i wyjaśnienie problemów. skala makro

- definicja R. Marisa

Problemy społeczne mogą być zdefiniowane jako ogólne wzory zachowania ludzkiego lub warunków społecznych, które są postrzegane jako zagrożenia dla społeczeństwa przez znaczącą liczbę ludności, przez silne grupy bądź przez charyzmatyczne jednostki, oraz które mogą być rozwiązane czy też którym można jakoż zaradzić.

- klasyfikacja źródeł problemów społecznych K. Gorlacha

- koncepcja społeczeństwa jako organizmu - nacisk położony na społeczną całość, na właściwe jej trwanie i stabilizacje, na ewolucyjne modernizujące zmiany. Przyczynami problemów społecznych mogą być przede wszystkim zaburzenia dotykające jakiejś społecznej część, nieprawidłowe funkcjonowanie jej instytucji, gwałtowna - dezorganizująca - zmiana społeczna

- koncepcja społeczeństwa jako pola walki - immanentną cechą społecznej rzeczywistości są mechanizmy dominacji i przymusu, oraz konflikty, to właśnie dominacja jednych nad drugimi, jej eksploatacyjne przejawy, wyzysk, spychanie pewnych grup społecznych na margines, stan nierówności i niesprawiedliwości charakteryzujący stosunki społeczne, generują nieuchronne problemy.

- koncepcja społeczeństwa jako teatru - jednostki ludzkie oraz właściwe im wzory postępowania i wzajemnego oddziaływania, właściwe im role "grane" w określonym kontekście społeczno-kulturowym. Nieprawidłowe granie owych ról, czego powodem może być złe przygotowanie i nieprzystosowanie do nich, pozostaje w sprzeczności z podstawowymi mechanizmami regulacji życia społecznego, zaburza stosunki społeczne i jest definiowane jako problem.

- patologia, dezorganizacja społeczna, dewiacja

Patologia - położenie nacisku na stan pewnego zwyrodnienia, przejawy chorobowe w organizmie (społecznym), odstępstwa od tego co normalne.

A. Podgórecki - Przez patologię społeczną należy rozumieć ten rodzaj zachowania, ten typ instytucji, ten typ funkcjonowania jakiegoś systemu społecznego czy ten rodzaj struktury jakiegoś systemu społecznego, który pozostaje w zasadniczej, niedającej się pogodzić sprzeczności ze światopoglądowymi wartościami, które w danej społeczności są akceptowane.

Dezorganizacja - złamanie regulatorów w zbiorowościach ludzkich, spowodowane przez braki i zakłócenia w społecznie podzielanych przekonaniach i orientacji normatywnej.

Brak wystarczającej podstawy w zakresie wspólnych podzielanych znaczeń i wartości prowadzi w kierunku dezorganizacji.

Becker twierdzi, że to grupy społeczne stwarzają dewiacje poprzez wprowadzanie reguł, których naruszenie konstytuuje dewiacje, oraz przez stosowanie tych reguł do poszczególnych ludzi, naznaczanie ich jako autsajderów.

14.10.2014r.

Patologia - określana jako choroba społeczna, czasem nie mamy na to wpływu. Spojrzenie przez pryzmat organizmu - gdzieś pojawia się zachowanie którego nie akceptujemy, choroba. Pojawia się w kontekście obiektywnym, wiemy jak coś ma funkcjonować i dąży się do tego aby wszystko tak funkcjonowało.

Dewiacja - wzory zachowań, które wzbudza kontrowersje, są uważane za nieprawidłowe. Bardziej jednostkowe zagadnienie, bo są pewne zachowania na które ludzie mają wpływ. Mogą ich unikać. Jak jest norma to jest dewiacja. Jak wybierzemy jak coś mamy robić, to znajdą się ludzie którzy nie zechcą się do tego zastosować. Jest norma i dewianci nie stosują tych norm.

Problem naturalny a problem społeczny

Problem naturalny to taki który naturalnie występuje, nad którym nie jesteśmy w stanie zapanować, jakoś ograniczyć. Jeśli zaczyna on się rozszerzać, zaczyna robić się problematyczny dla społeczeństwa. My jako ludzkość mamy środki aby ograniczać epidemię choroby, ale mamy problem z zastosowaniem tych środków. Wiemy jak ograniczać, ale mamy problemy z użyciem technologii.

Problem społeczny a indywidualny

Dotyczy większej liczby. Występuje tu przekonanie że sam nie dam rady rozwiązać swojego problemu i myśli się, że wspólnie uda się rozwiązać ten problem.

Identyfikacja PS

Co przemawia za tym, że dane zjawisko istnieje? Trzeba udowodnić że on jest.

Dlaczego jest ono problemem? Udowodnić że jest problemem.

Dlaczego jest ono problemem społecznym a nie problemem naturalnym?

Dlaczego jest ono problemem społecznym a nie indywidualnym? Nie dotyczy pojedynczych osób, odczuwany że nie jesteśmy sami w stanie rozwiązać go na poziomie indywidualnym.

Warto wtedy wspomnieć definicję Marisa, o tym że mogą o problemie społecznym mówi jakaś charyzmatyczna jednostka.

Pokazywanie jak społeczeństwa reagują na zachodzące zmiany. Wydarzenia zaburzają.

W teorii dezorganizacji - refleksja nad tym jak różne wydarzenia dezorganizują funkcjonowania społeczeństwa.

Szkoła ekologii społecznej - związek miejsca

Wiliam Thomas, Florian Znaniecki

Interesowała ich relacja między jednostką a kultura. W jaki sposób w życiu społecznym wykorzystujemy kulturę. Człowiek zawsze jest socjalizowany w jakimś procesie wartości. Ma pewne normy, które pozwalają mu funkcjonować w świecie, wchodzić w relacje ze światem. Każdy z nas nieco inaczej wykorzystuje wartości, które nam wpoili rodzice, nawet jeżeli wyznajemy te same wartości. Postawa to to w jaki sposób interpretujemy wartości. Można wyróżnić wiele typów postaw.

Sytuacja w której świat materialny na tyle się zmienia i wymusza zmiany w świecie wartości i postawy stanowi kryzys.

Obaj doszli do wniosku, iż aby opisywać kryzys społeczny wystarczy śledzić ludzi wokoło. Obserwowali to jak pod koniec wieku 19 na ziemiach polskich chłopi zaczęli przenosić się do miast i zaczęli pracować w fabrykach. Obaj panowie uważają że przez to pojawiła się dezorganizacja społeczna. Te wartości które przekazywano od pokoleń nie pasują do nowego, zmieniającego się świata. Obyczaje chłopskie były wynikiem obyczaju obserwowanego przez społeczeństwo wiejskie. Gdy chłopi przenieśli się do miast te kontrole zaczęły zanikać. Nikt już nie mówił co ma robić, dlatego uważano że to było przyczyną dezorganizacji. Dawne normy były nieaktualne, nikt tego nie kontrolował.

Opisywali też co się dzieli w kolejnych pokoleniach od tych chłopów. Okazywało się że ta dezorganizacja mijała. Te społeczności przyjmowały nowe normy to życie się stabilizowało poprzez oparcie o nowe normy. Nie znajdywali nowej grupy która by im narzucała zachowania, tylko przyjęli nowe normy, które nimi kierowały. Inna norma zastąpiła miejsce starej normy.

Zdaniem Tomasa w naturalny sposób następuje stabilizacja wokół nowych norm.

Od dezorganizacji do reorganizacji

- zmiana (czynnik zewnętrzny) w otoczeniu danej grupy społecznej

- osłabienie organizacji społecznej (normy).

- indywidualizacja zachowań - odrzucamy stałe normy i każdy na własny sposób poszukuje rozwiązania sytuacji.

- tworzenie nowych norm

- powstanie nowych postaw

Teoria dezorganizacji opowiada o zderzeniu się różnych społeczności z różnymi wyznaniami, z konsekwencjami społecznymi. Problem społeczny powstaje z powodu braku norm społecznych. W sposób naturalny społeczności odnajdują nowe normy, one stają się obowiązujące i powracamy do życia w oparciu o nowe normy społeczne.

Opóźnienie kulturowe - Wiliam F. Ogburn

Skupił się na wpływie na życie społeczne pojawienia się nowych technologii. Technologia zmienia kulturę, pojawienie się nowych wynalazków jak samochód, komputer, Internet wymusza na nas konieczność zmiany naszych norm i zachowań. Pojawiają się przedmioty które są przez nasza kulturę opisane.

Ponieważ pojawia się nowa technologia zaczynamy kombinować, co możemy w fabryce zrobić. Opisywał że właściciele fabryk muszą płacić w przypadku gdy robotnik będzie miał płacić, w innej mówili że to wina robotnika i to on powinien płacić. Wszystko było różnie interpretowane.

Zdaniem Ogburna termin opóźnienie kulturowe opisuje się czas pomiędzy pojawieniem się technologii a pierwszym ustawodawstwem które reguluje pracę w fabrykach. Problem społeczny to jest to że eksperymentujemy z normami związanymi z daną technologią (np. czy można ściągać muzykę z Internetu). Pewna próba zalegalizowana sposobu korzystania z technologii została oprotestowana.

Miał on refleksję, że ewolucja społeczna: pojawia się nowa technologia, szukamy rozwiązania aż w końcu udaje się dojść do stworzenia nowych norm społecznych.

Ekologia społeczna - Clifford Shaw, Henry McKay

Relacja między przestrzenią a życiem społecznym. Wyszli od refleksji że łamanie norm nie jest równomiernie rozłożone przestrzennie. W jednych dzielnicach jest więcej przestępstw, a w innych mniej. W sposób systematyczny próbowali wyjaśnić jaka jest relacja między przestrzenią a przejawem problemów społecznych. Podstawowy wniosek: wszystko sprowadza się do integracji społecznych. W niektórych miastach jest większa szansa na integracje społeczną i dzięki temu będzie mniej przestępstw. Poszukiwali czynników warunkujących na poziomie lokalnym integrację społeczną.

Ekologia społeczna a Łamanie norm

Czynnikiem była jednorodność statusu mieszkańców. Tam gdzie ludzie posiadają jednolity status społeczny jest mniej przestępstw. Tam gdzie jest wysoka chomeogonizacja etniczna jest mniej przestępstw (jednorodna pod względem etnicznym).

Mobilność - ludzie rzadko się wyprowadzają, wprowadzają, znają się od dawna, mała jest rotacja mieszkańców. Mała przestępczość

Urbanizacja - im wyższy poziom gęstości zaludnienia tym więcej przestępstw.

Te czynniki przekładają się na inne czynniki. Silne więzi towarzyskie - sprzyja jednorodność społeczna, mała mobilność, etniczność, niski stopień urbanizacji.

Kontrola społeczna (nastolatków) - jak znamy dzieci sąsiadów, oni znają nasze dzieci to problem z kontrolą zachowania nastolatków jest żaden.

Organizacje formalne - tam gdzie są silne społeczności powstają różnego rodzaju grupy integrujące się. Organizują się w różny sposób.

Wszystkie te czynniki wpływają na to że w danym obszarze miasta są ludzie którzy przestrzegają norm społecznych.

Należy tworzyć homogeniczne wspólnoty, które wyznają te same wartości, znają się wszyscy, dzięki temu uniknie się problemów społecznych, nie będą łamane normy.

Problemy społeczne wynikają z braków odpowiednich norm wartości.

Praca domowa: Emile Durkheim, Samobójstwo, s. 313 - 329.

● Czym różni się natura człowieka od natury zwierzęcia?

Natura zwierzęcia jest dużo prostsza od człowieka. Jego organizm wymaga tylko i wyłącznie tego, co jest mu niezbędne do przeżycia. Ma ono zaspokajać te braki substancji i energii, których używa w trakcie swojego życia. Tak aby cykl zapotrzebowań był zamknięty. Wysiłek który wykonuje każdy narząd zależny jest od sił życiowych i potrzeby zachowania równowagi w organizmie, a zużycie ma związek z odtwarzaniem, realizuje się sama z siebie.

U człowieka jest inaczej ponieważ większość potrzeb nie jest zależne od ciała. Ilość pokarmu ma zasadnicze znaczenie, ale ważniejsze są różne pragnienia. Człowiek marzy o lepszych warunkach i do nich dąży. Niekiedy takie pragnienia natrafiają na granice. Jeżeli człowiek nie może, nie jest w stanie zaspokoić tych pragnień jest on nieszczęśliwy. Szczęście jest tylko złudzeniem pojawiającym się przy ocenie własnych dokonań. Tak naprawdę życie człowieka jest nieograniczone, odległość upragnionego celu nie maleje. To skazuje człowieka na wieczne niezadowolenie.

● Co może zaspokoić pragnienia człowieka?
Pragnienia człowieka mogą być zaspokojone poprzez umiarkowane ograniczenie. Wynikać ma ono z autorytewnego poszanowania władzy, oraz zgodnego życia w społeczeństwie. Człowiek powinien również znać górną granicę jaką może osiągnąć w swojej pracy i nie pożądać niczego ponad ten poziom. Polubić to co ma, zaakceptować to i nie dążyć do zdobywania tego, czego nie posiadł.

● Dlaczego życie społeczne jest niezbędne dla poprawnego życia człowieka?
Życie społeczne jest niezbędne ponieważ pomaga człowiekowi ograniczać swoje pragnienia, poprzez narzucenie pewnych wartości jakie może on osiągnąć. Społeczeństwo potępia pewne przesadne zachowania, jak np. bogacza który za nadto jest rozrzutny. Wpływ społeczeństwa sprawia że każdy człowiek zdaje sobie sprawę z najwyższego poziomu do jakiego mogą sięgnąć jego ambicje, wobec czego nie pragnie on niczego poza nim.

● Czym jest anomia?

To stan niepewności w systemie norm i wartości, spowodowany zmianami. W stanie anomii społeczeństwo nie jest zdolne do wytworzenia spójnego systemu norm i wartości, które byłyby wzorcami zachowań, wytycznymi działań. Jednostka żyjąca w takim społeczeństwie może odczuwać niepewność i zagubienie, co może doprowadzić do samobójstwa anomicznego.

● Czym są samobójstwa anomiczne?

Polega na tym, że działalność ludzka przestała być regulowana i jest przyczyną cierpienia. Do samobójstw anomicznych dochodzi gdy w uczuciach czysto indywidualnych społeczeństwo jest nieobecne, wskutek czego uczucia te nie maja regulującego je hamulca. Brak łączących więzi ze społeczeństwem.

20.10.2014r. Temat: teoria zachowań dewiacyjnych

Dlaczego niektórzy łamią normy społeczne?

Problemy społeczne pojawiają się wtedy gdy coś jest nie tak w społeczeństwie. Pewne normy i wartości zostają zachwiane

Dewiacja jest konsekwencją funkcjonowania normalnych struktur społecznych. Zachowania wynikają z tego, że funkcjonujemy w sposób poprawny, tworzymy normy. Efektem ubocznym jest pojawienie się dewianta.

Są 3 autorzy którzy przysłużyli się do rozwoju koncepcji dewiacji.

Robert K. Merton - koncepcja struktury społecznej, czyli struktura norm obowiązujących w danym społeczeństwie.

Na strukturę społeczną składają się 2 rodzaje informacji: co ja mam osiągnąć w życiu społecznym i jak mam to osiągnąć czyli kulturowo określone cele i kulturowo określone środki.

Stabilność struktury społecznej zależy od poziomu satysfakcji jednostek. Czy one są zadowolone z życia, są szczęśliwe?

Źródłem szczęścia według Mertona jest: satysfakcja z osiąganych celów, które są akceptowane społecznie. Ważne jest że większość członków społeczności ma możliwość osiągnięcia tego celu. Również jest to możliwe także wtedy gdy w sposób legalny, akceptowany przez społeczeństwo wykorzystuje się środki do osiągnięcia tych celów.

Anomia to brak koordynacji między dominującymi celami a dostępnymi środkami. Czyli albo cele nie są powszechnie dostępne, albo środki bądź oba razem. Wtedy pojawia się anomia i stabilność struktury społecznej jest zagrożona.

Typologia sposobów indywidualnego przystosowania

	Cele kulturowe	Zinstytucjonalizowane środki
Konformizm	+	+
Innowacja - osiągają cele ale nie w sposób legalny.	+	-
Rytualizm - nie ważne są cele, ale środki.	-	+
Wycofanie - przestaje funkcjonować w głównym nurcie społecznym, nie realizuje ani celów, ani ni korzysta z środków. Tworzą subkulturę.	-	-
Bunt - rewolucja. Chęć narzucenia własnych norm i wartości.	+/-	+/-

Największymi zagrożeniami są nieuprawnione działania adaptacyjne. Ludzie mniej więcej tego samego chcą. Problem polega na tym, że nie wszyscy z nas są zdolni w sposób legalny osiągnąć dominujący cel kulturowy.

Zdaniem Mertona współcześnie dochodzi do tego, że w społeczeństwie dochodzi do klasowego ujednolicenia celów. Wszyscy amerykanie chcą być bogaci i te cele materialne są podzielane przez najbogatszych i najbiedniejszych. Jedna kultura która obejmuje całe społeczeństwo.

Klasowość pojawia się na poziomie dostępności środków. Nie wszystkim w społeczeństwie dane jest osiągnąć ten sam cel w sposób legalny. Istnieje zróżnicowanie dostępności do legalnych środków.

Wiodą one do frustracji, niespełnienia aspiracji co prowadzi do ucieczki. Przez to dążą do nielegalnego osiągania danych celów.

Albert K. Cohen - subkultury młodzieżowe, gangi młodzieżowe.

Zastanawiał się, dlaczego gangi które są przepełnione przemocą, brutalnością względem innych, cieszą się taką popularnością?

Teza brzmi iż wartości klasy średniej są niedostępne dla młodzieży z klasy robotniczej.

Gangi składały się z młodych ludzi pochodzących z klasy robotniczej. Wynikało to z tego, że system edukacji odrzucił te dzieci, zabrał im możliwość akceptacji. Zbyt duże wymagania powodowały że dzieci z klasy robotniczej czuły się odrzucane i szybko się orientowały że większa kariera jest przed im zamknięta. W związku z tym nie mają szans na edukacje, był to świat zamknięty i nie akceptował ich.

Pojawienie się gangów było strategią innowacji, dostosowania się do nowych warunków.

Przed jakąś grupą pojawiło się wyzwanie - brak akceptacji ze strony klasy średniej więc musieli stworzyć własne kultury. To nie był bunt, tylko wycofywali się z całego systemu, tworzyli alternatywną kulturę gangów. Ona kompensowała im odrzucenie, jakie oferowała ta kultura klasy średniej i dawała im akceptacje. Zmieniała ona jednak szansę na sukces jednostki.

Ten model poszukiwania akceptacji gangu sprawdzał się do momentu gdy stawali się oni młodymi ludźmi. Gdy dorastali wychodzili poza gang i mieli problem w życiu w innym społeczeństwie. Rozwijane kompetencje w gangach nie dawały kompetencji do podjęcia pracy, zawody były przed nimi zamknięte. Cenę jaką nastolatki płaciły za akceptację w gangach , było to że nie znajdywały zatrudnienia jako dorosłych.

Cohen był przeciwnikiem rozwiązywania problemów gangu przez zwiększenie ilości policji, mówił o tym by klasa średnia zaakceptowała tych z klasy niższej.

Edwin H. Sutherland (koncepcja zróżnicowanych odniesień)

Zastanawia się dlaczego część z nas zachowuje się dewiacyjne.

Zachowania przestępcze (dewiacyjne) to suma cech sytuacji i cech jednostki. Aby przewidzieć to ile osób złamie normy społeczne musimy znać kontekst sytuacji oraz cechy jednostki. Siła socjalizacji jaką przeszła dana jednostka i jak silnie przywiązana jest do norm i wartości, oraz jakie są te wartości.

Przestępca ocenia swoje zachowania w odniesieniu do grupy, która sankcjonuje zachowania niezgodne z prawem. Złodziej w swoim przekonaniu nie łamie norm społecznych. Większość przestępców to konformiści, tylko oni odnoszą swoje zachowanie do norm przestępczych. Dla kieszonkowca, oprócz niego i jego kolegów wszyscy jesteśmy frajerami, funkcjonujemy w świecie norm i wartości które podziela większość, ale nie podziela świat przestępczy. To są zachowania akceptowane i nagradzane w świecie przestępczym.

W każdym z nas tkwi mały dewiant, każdy z nas zna wartości które są niezgodne z powszechnie obowiązującymi kanonami. Różnimy się siłą z jaką trzymamy się tych kanonów.

Można badać jak silne jest te zakorzenienie norm.

Przyczyny zachowań przestępczych

Jak dokładnie wygląda proces budowania socjalizacji przestępczej? W jaki sposób wygląda proces przyuczania kogoś do bycia członkiem.

- Zachowania przestępcze są wyuczone - nikt się nie rodzi przestępcą.

- kluczowe są grupy pierwotne - czyli rodzina.

- nauka rzemiosła - czyli uczymy się jak kraść, zabijać, przemycać narkotyki. Trzeba znać swoje rzemiosło. Jest to czasami dość długa nauka.

- nauka postaw i norm - trzeba mieć inny punkt odniesienia. Zacząć postrzegać kradzież jako coś dobrego. Żeby być przestępcą trzeba mieć alternatywne normy, punkt widzenia. Przestępca zawodowy w swoim przekonaniu nie łamie norm społecznych, bo ich łamanie jest zawsze nieprzyjemne. Problem jest taki, że inne zachowania są akceptowane, wymagane.

- przestępca - dominacja nakazu łamania norm. Silna dominacja norm alternatywnych.

- oddziaływanie alternatywnych norm jest zróżnicowane - dla kieszonkowca bardzo trudno jest stać się mordercą. Grupy w różnym natężeniu do różnych norm się różnie odwołują, z różnym natężeniem.

Zachowania przestępcze są wynikiem konformizmu

Sutherland nienawidził więzień, ponieważ nie ma lepszego środowiska do tworzenia subkultury przestępczej od więzienia. Prosi się aż o budowanie nowych przestępców. Sadzanie ludzi za drobne przestępstwa powoduje że taki człowiek musi poddać się prymatowi grupy przestępczej, przechodzi socjalizację wtórną, dostosowuje się do nowych norm i z tego wychodzi przestępca. Czasami doskonałe warunki do integracji społecznej potęguje problemy społeczne.

Struktura korporacji jest podoba do struktury gangu.

Mechanizm socjalizacji do dewiacji zachodzi również w obrębie klasy średniej, ale ona jest częścią tego świata i nie uznaje za ciężkie przestępstwo naruszanie gospodarki. W różnych kontekstach, różne instytucje próbują przekonać że łamanie norm jest normą.

P.D.: R. K. Merton, Struktura społeczna, s. 583-596.

- Anomia

Merton opisuje przebieg procesu prowadzącego do anomii. Zaznacza on , że nacisk na cel, na jego osiągnięcie osłabia satysfakcję z pracy wkładanej w jego osiągnięcie. Przez to ludzie korzystają z innych metod, nie koniecznie legalnych, aby zawsze osiągnąć wymarzony cel <-- bez względu na koszty.

- typy indywidualnego przystosowania

Sposoby przystosowania	Cele kulturowe	Zinstytucjonalizowane środki
I Konformizm	+	+
II Innowacja	+	-
III Rytualizm	-	+
IV Wycofanie	-	-
V Bunt	-/+	-/+

I Konformizm - reakcja najbardziej typowa. Sieć oczekiwań, którą wytwarza każdy porządek społeczny podtrzymywana jest przez typowe zachowania jego członków, konformistyczne wobec ustalonych wzorców kulturowych.

II Innowacja - ogromny nacisk na cel sukcesu zachęca do podjęcia tego sposobu przystosowania poprzez wykorzystywanie instytucjonalnie zakazanych, lecz często skutecznych środków zdobycia przynajmniej oznak sukcesu - bogactwa i władzy. Najsilniejsze naciski w kierunku dewiacji wywierane są na członków warstw najniższych, ponieważ dostęp do tradycyjnych, usankcjonowanych środków osiągania sukcesów jest niewielki. Wymagania im stawiane są dla nich nie do pogodzenia. Żąda się od nich aby dążyli do wielkiego bogactwa, ale z drugiej strony nie daje im się faktycznych szans na osiągnięcie tego.

III Rytualizm - polega na odrzuceniu kulturowych celów wielkiego sukcesu finansowego i szybkiego społecznego awansu bądź też zaniżeniu ich do poziomu, na którym aspiracje jednostki mogą być zaspokojone. Mimo to - niemal przymusowo - przestrzegane są normy społeczne. Nie jest uważany za problem społeczny, ponieważ jednostki przestrzegają w dalszym ciągu normy. Duże ambicje powodują frustracje i zagrożenie, podczas gdy mniejsze dają zadowolenie i bezpieczeństwo.

IV Wycofanie - najrzadziej spotykana reakcja. Pozostają w społeczeństwie, ale nie należą do niego. Przedstawiciele zarzucili zalecane cele kulturowe, a ich zachowania nie odpowiadają normom instytucjonalnym. Największe prawdopodobieństwo wystąpienia istnieje wtedy, kiedy cele i praktyki instytucjonalne zostały przyswojone, ale dostępne środki nie prowadzą do sukcesu. Powoduje to konflikt.

V Bunt - wprowadzają ludzie na zewnątrz otaczającej struktury społecznej, aby tworzyli wizję i próbowali realizować strukturę nową, tzn. zupełnie przekształconą. Zakłada to wyobcowanie z panujących celów i wzorców, które uznawane są za czysto arbitralne, czyli takie które nie są ani prawomocne, ani też nie są w stanie egzekwować posłuszeństwa, ponieważ równie dobrze sytuacja może wyglądać inaczej.

3.11.2014r. Temat: Teorie naznaczenia. Rola dewianta.

Edwin M. Lemert

Rola dewianta dominuje i integruje wszystkie działania jednostki.

Stwierdził, że w pewnych sytuacjach jesteśmy w stanie przyjąć rolę dewianta, ponieważ jest ona jako jedyna dostępna i pomaga dostosować swoje działania. Nada ona sens naszemu działaniu.

Jednostka naznaczona (labeled), stygmatyzowana, podlega ocenom opartym na stereotypie.

Dla niego ten dewiant to osoba naznaczona i bycie naznaczonym to właśnie stanie się osobą, po której ze względu na jej cechy oczekujemy jak najgorszych zachowań, uważamy za złą. Zaczynają być przypisywane cechy które są negatywnie kojarzone w życiu społecznym.

Naznaczenie to proces w którym ludzie inaczej zaczynają postrzegać człowieka, oczekują od niego łamania norm społecznych. Lemert stwierdził że nikt nie staje się od razu dewiantem. Proces naznaczenia jest procesem społecznym i zastanawiał się w jaki sposób łamanie norm prowadzi do powstania roli dewianta?

Wyróżnił 2 typy dewiacji:

- pierwotna - łamanie norm nie prowadzi do narodzin roli dewianta. Ulegamy jej bardzo często. Łamiemy normy, ale nie jest budowana wokół tego nowa rola. Może się tak zdarzyć, że np. ściągamy na egzaminie i z samego faktu ludzie zaczynają postrzegać że ciągle ściągamy. Coś musi się nadzwyczajnego stać z tym łamaniem normy aby stała się ona dewiacją wtórną. Te złamanie normy które doprowadza do nabycia nowej roli społecznej.

- wtórna - łamanie norm prowadzi do narodzin roli dewianta. Prowadzi do tego że będzie się postrzeganym przez pryzmat roli dewianta. Główną rolą, za pomocą której otoczenie społeczne będzie opisywać relacja z normą.

Rola dewianta stosowana do obrony, ataku lub dostosowania się do sytuacji wynikłych z łamania norm.

Gdy już otrzymamy nową rolę społeczną, to nie koniecznie musi ona nas stawiać w roli bezbronnej. Może być różnie wykorzystywana, np. do obrony. Skoro jestem dewiantem to należy mi się więcej. Rola dewianta może być na różne sposoby wykorzystywana i cechą charakterystyczną jest to, że ludzie oczekują od tej osoby łamania norm.

Lemert stworzył historię wchodzenia w role dewianta.

1. dewiacja pierwotna

2. Kara

3. Kolejna dewiacja pierwotna

4. Cięższa kara

5. Kolejna dewiacja pierwotna (wrogość, resentyment).

6. Stygmatyzacja jednostki przez wspólnotę

7. Reakcja na stygmatyzację - natężenie zachowań dewiacyjnych

8. Zaakceptowanie roli dewianta.

Stygmatyzacja - nabycie roli dewiacji powoduje oczekiwanie że ta osoba będzie łamać wszelakie normy.

Zdaniem Lemerta proces wchodzenia w rolę jest dynamicznym. Po odrzuceniu nie jestem w stanie uciec od tego i następuje akceptacja, wejście w rolę.

Howard S. Becker

Stwierdził, że do naznaczenia społecznego są 3 rzeczy konieczne:

• Norma grupy

• Zastosowanie tych norm wobec jednostek/innych grup

• Naznaczenie jednostek, innych grup

To że są jakieś normy nie oznacza że muszą być one stosowane. Nie muszą pojawiać się sankcje związane z niestosowaniem jakieś normy lub jej łamanie. Jednak koszty nałożenia kary są bardzo wysokie. Dopiero jak się zaczyna karać ludzi za łamanie norm publicznie to pojawia się groźba naznaczenia jako dewianta.

Żeby pojawił się mechanizm naznaczenia muszą być nie tylko normy, ale także sankcje. Musimy publiczne zwracać uwagę że się źle zachowuje. To spowoduje że wszyscy zaczną patrzeć przez pryzmat dewiacji.

Dalej się zastanawia nad dewiacją, naznaczeniem i dochodzi do wniosku że naruszenie normy nie jest warunkiem wystarczającym. Trzeba często łamać normę i musi to być wskazane. Ale też nie zawsze trzeba złamać normę aby stać się dewiantem. Utożsamianie do podobnej osoby. Nie następuje złamanie normy, ale wokół kogoś zaczynamy budować rolę dewianta. Czyli dewiantem można stać się przez przypadek. Naznaczenie działa pomimo tego czy to się zgadza czy nie. Bardzo często możemy być uznani za dewianta, nawet jeżeli jesteśmy niewinni.

Prawdopodobieństwo zostania dewiantem naznaczonym nie jest równomiernie rozłożone w całym społeczeństwie. Niektóre grupy społeczne są poddawane ściślejszej kontroli niż inne. Jednostki/ grupy nie są w równym stopniu poddawane ocenie. Jeżeli znajdujemy się w instytucjach, które pomagają ale z drugiej strony nieustannie nas oceniają. Grupa średnia nie ma pomocy, ale przez to nie jest kontrolowana i może częściej łamać przepisy. Im więcej kontroli społecznej tym większe prawdopodobieństwo wpadnięcia w rolę dewianta.

Becker stworzył typologię zachowań dewiacyjnych.

	Zachowania zgodne z normami	Zachowania sprzeczne z normami
Zachowania postrzegane jako dewiacyjne	Zachowania błędnie oceniane	Czyste zachowania dewiacyjne
Zachowania postrzegane jako normalne	Zachowania konformistyczne	Ukryte zachowania dewiacyjne

Mimo że nie łamiemy norm jesteśmy postrzegani jako dewianci, łamiący normy. Jesteśmy grzeczni a jesteśmy postrzegani jako dewianci.

Ukryte zachowania dewiacyjne - łamiemy normy ale jesteśmy uważani za odpowiedzialnych członków społecznych. Im jesteśmy lepiej usytuowani tym trudniej jest przyczepić łatkę.

Ubóstwo samo w sobie jest rzeczą która stygmatyzuje. Pojawiają się podejrzenia stereotypowe. Łańcuszek bardzo negatywnych skojarzeń.

Becker zajmował się rozróżnieniem

Intencjonalne zachowania dewiacyjne:

• Niskie koszty łamania norm - nie ma wielkich sankcji

• Techniki neutralizacji negatywnej samooceny -Różnego rodzaju historie, które mają obniżyć poczucie winy ze złamania tej normy.

• Osiąganie celów społecznie sankcjonowanych - jeżeli przez tą normę osiągniemy cel osiągalny społecznie to istnieje ryzyko że znowu złamiemy tę normę.

Ułatwiają one łamanie norm.

Nieintencjonalne zachowania dewiacyjne

• Brak wiedzy o obowiązujących normach - nie znamy powszechnie obowiązujących norm.

• Brak umiejętności stosowania norm - nie wiemy jak stosować normy.

Podsumowanie:

Becker doszedł do wniosku, że konformizm się opłaca ale z tych 3 powodów odejście od niego jest w jakiś sposób wynagradzane i w związku z tym chcemy łamać normy i w sposób intencjonalny je łamiemy.

Kosztem dewiacji jest groźba uzyskania negatywnej roli społecznej. W pewnych kontekstach łamanie normy może się opłacać, ale zawsze istnieje ryzyko uznania za dewianta.

Uzyskanie roli dewianta intensyfikuje zachowania dewiacyjne. Becker używa sformułowania kariera dewianta. Ludzie doskonalą się, rozwijają kompetencje, sprawdzają swoje umiejętności związane z nadaną rolą. Wejście w role dewianta zachęca do pogłębiania tej roli, zdobywania większej wiedzy. Opisuje jak coraz głębiej, krok po kroku rozwijamy rolę, nabywamy kompetencje, coraz chętniej łamiemy normy. Jest to rzecz dynamiczna i wpływa jak my sami siebie postrzegamy.

Choroba psychiczna Thomas Schaff

Pewna rola społeczna. Interesował się jaki wpływ na zachowania związane z chorobą psychiczną ma wpływ uzyskanie diagnozy u lekarza specjalisty. Stwierdził że pierwsze wizyty u psychiatry prowadzą do intensyfikacji zachowań, które są łączone ze schizofrenią. Ta wizyta u lekarza, postawienie diagnozy intensyfikuje zachowania, ponieważ mówi że teraz jest oczekiwanie społeczne aby wejść w rolę osoby chorej. Wszyscy ci którzy będą naznaczeni, w dzieciństwie uczą się oczekiwania wobec osób chorych, tych ról społecznych które są naznaczające społecznie. My wszyscy uczymy się tych ról w dzieciństwie. Część z nas, ci chorzy, zaczynają odgrywać rolę.

1. uczenie się tego, czym jest choroba psychiczna.

2. Oficjalne naznaczenie - skłania nas na wchodzenie w rolę.

3. Społeczna reakcja na naznaczenie.

4. Przyjęcie roli - intensyfikacja. I gdy zbudujemy znaczenie wokół swojej roli następuje

5. Stabilizacja symptomów - akceptacja symptomów.

Praca domowa: Erving Hoffman, Piętno, s. 31- 76

• Piętno
  Atrybut, który różni osobę od pozostałych członków przypisanej mu kategorii, który czyni tą osobę mniej pożądaną społecznie. Może wskazywać że osoba jest z gruntu zła, niebezpieczna lub słaba. Czyli piętno to atrybut dotkliwie dyskredytujący, jego kompromitujące konsekwencje są znaczne. Szczególny rodzaj relacji pomiędzy atrybutem a stereotypem.

• Normals
  Określenie wszystkich tych, którzy nie odbiegają od pierwotnych antycypacji, oczekiwań społeczeństwa.

• Kontakty mieszane
  Momenty, w których nosiciel piętna i normals znajdują się w tej samej sytuacji społecznej, to znaczy w swojej bezpośredniej fizycznej współobecności - czy to w sytuacji rozmowy, czy tylko w współuczestnictwa w jakimś niezorganizowanym zgromadzeniu.

• Swoi i zorientowani
  Swoi to grupa którzy noszą to samo piętno. Mają oni doświadczenie z nim związane i mogą dzielić się wskazówkami dotyczącymi 'zawodowych' chwytów, a także stanowić grupę wsparcia. Dzięki nim osoba napiętnowana może uzyskać wsparcie moralne, a także poczuć się wśród własnych, zostać zaakceptowana.
  Zorientowani - to normalsi, którzy z jakiś powodów zostają wtajemniczeni w sekretne życie jednostki z piętnem i są wobec niego życzliwi. Są oni do pewnego stopnia akceptowani, przyjmują dobrowolne członkowstwo w klanie. Są to ci nieliczni, przed którymi jednostka mająca jakąś ułomność nie musi odczuwać wstydu czy się kontrolować, wiedząc że mimo swojej słabości będzie akceptowana.

• Normalizacja
  Osoby dobrowolnie przyjmujące piętno są wzorem normalizacji, pokazując jak daleko normalsi mogliby się posunąć w traktowaniu napiętnowanego tak, jakby nie miał swojego piętna.

• Normifikacja
  Wysiłki ze strony nosiciela piętna, aby przedstawić siebie jako osobę zwyczajną, choć nie koniecznie robiącą przy tym ze swojej ułomności tajemnicę

17.11.2014r. Temat: Teorie konfliktu

Od poszukiwania harmonii do akceptacji heterogenicznego porządku.

W socjologii są 2 rodzaje teorii konfliktu:

- Marksistowska wizja konfliktu - celem działań społecznych ma być wyrugowanie konfliktu społecznego. Sposobem na pozbycie się konfliktu jest rewolucja która tworzy społeczeństwo komunistyczne, w którym nie ma konfliktu.

- Liberalna wizja konfliktu - konflikt jest czymś naturalnym. Z faktu że mamy sprzeczne interesy, sprzeczne wartości i z tego, że mamy ograniczoną liczbę zasobów zawsze będzie konflikt. Kiedy rezygnujemy z konfliktu społecznego budujemy utopię.

Marksistowska wizja konfliktu - Marks

Dlaczego w ogóle w życiu społecznym pojawiają się konflikty?

Wynika to z technologicznych uwarunkowań i wynikających z niego stosunków produkcji.

Funkcjonujemy w świecie w którym są zasoby naturalne, które wykorzystujemy do tworzenia innych zasobów. W produkcji tych zasobów wykorzystujemy różne technologie, których charakter determinuje sposoby relacji społecznych. Charakter technologii determinuje to jakie są stosunki produkcji - relacje wytwarzające się w miejscu pracy. Te stosunki w miejscu pracy przekładają się na ogólne stosunki społeczne. Relacja między właścicielem fabryki a robotnikami stawała się podstawowym stosunkiem społecznym. Z tego konfliktu klasowego wynikało, wpływało na politykę (sztukę kontroli klasy podrzędnej, podporządkowanie pracowników przez burżuazję) i kulturę (kontrolowana przez klasy wyższe, służy legitymizacji istniejącego porządku - aby z jednej strony silnie represjonować, oraz by postrzegali ludzie porządek kapitalistyczny jako naturalny - zgoda na istnienie obecnego porządku klasowego).

Co z problemem społecznym?

Dla Marksa głównym problemem społecznym było całe społeczeństwo. Konflikt klasowy jako główny problem społeczny. Wszystkie problemy wynikają z konfliktu klasowego. Najlepiej aby ludzie zaczęli się buntować z czego by przeszli do komunizmu.

Obecnie w socjologii problemów społecznych Marksizm „nie żyje”.

Liberalna wizja konfliktu

Wychodzenie z założenia, że konflikt społeczny jest czymś naturalnym. Istnienie jakichkolwiek społeczności stwarza konflikty. Można się zastanawiać nad ich charakterem.

Socjologiem który wprowadził liberalną wizję konfliktu był geolog Georg Simmel, który twierdził że konflikt jest dlatego rzeczą, która jest konieczna ponieważ integruje grupy społeczne. Grupy wchodzą ze sobą w konflikt ponieważ to je integruje. „Dostrzeżcie wartość pozytywną konfliktu”.

Drugą rzeczą jest określenie 3 osi konfliktu:

- konflikt między jednostkami - dotyczy pomiędzy jednostkami bardzo wielu spraw

- konflikty między grupami - różne grupy mają różne interesy, usiłują zdominować wykorzystywane zasoby.

- konflikty idei - czasami źródłem konfliktów grupowych są konflikty pomiędzy ideami. Często trudno opisać przyczyny konfliktu nie odwołując się do świata wartości, idei. Poprzez ludzi czasami wchodzą ze sobą w konflikt idee. My jesteśmy nośnikami idei, jesteśmy nimi kształtowani.

W socjologii problemów społecznych wywodzących się z koncepcji Simmela źródłem problemów społecznych jest spór dot. idei konfiktualizacji zasobów społecznych.

Lewis A. Coser

Powtórzył tezę że konflikt integruję tworząc opozycję my-oni. Dalej ciągnął refleksje, że konflikty społeczne, ponieważ są tak naturalne, zazwyczaj nie prowadzą do dezintegracji. Bardzo rzadko konflikty społeczne dezintegrują życie społeczne. Oczywiście w pewnych sytuacjach tak, ale to jest wyjątek. W związku z tym pojawia się zarządzanie konfliktem. W większości instytucji nie tylko mamy konflikty, ale także zespół norm, które regulują to w jaki sposób ma konflikt przebiegać.

Dla bezpieczeństwa społecznego jest niebezpieczne gdy instytucje kontrolujące konflikt przestaną działać.

Podział na rodzaje konfliktów:

- Konflikt rzeczywisty - konflikt w kontekście którego można wskazać dobre o które strony się spierają (ropa, pieniądze, łupy wojenne). Jest jakaś rzecz, która realnie istnieje i strony konfliktu chcą w jak największym stopniu zawłaszczyć. O tyle ten konflikt jest dobry, ponieważ można go w jakiś sposób rozwiązać.

- Konflikt nierzeczywisty/nierealny - nie odnajdujemy przedmiotu, do którego odnosi się konflikt. Ma w znacznej mierze charakter symboliczny. Jest to konflikt idei. Nie można tego w odpowiedni sposób rozwiązać. Są one zazwyczaj długie i są nierozwiązywalne. Są mocniejsze, słabsze ale nie mogą zniknąć.

Koncepcja wentyla bezpieczeństwa - rozładowanie frustracji bez rozwiązania kwestii wywołującej frustrację, czyli przeniesienie konfliktu rzeczywistego na konflikt nierzeczywisty. Ludzie są niezadowoleni ze swojej sytuacji społecznej i wyładowują oni agresje na sobie nawzajem. W ten sposób uzasadnia się wydatki na służby porządkowe.

Zastanawiał się nad stopniem natężenia konfliktu.

- Im silniejsze więzi społeczne tym większe prawdopodobieństwo wystąpienia konfliktu, jest większe natężenie. Najbardziej konfliktogenną jednostką jest rodzina, ponieważ są w niej silne więzi, założenie że wszyscy się powinni kochać. Taką wielką wagę przywiązujemy do życia rodzinnego że jeżeli pojawiają się jakieś małe konflikty to mogą się one przerodzić w konflikty dotyczące wszystkiego. Tam gdzie dużo pokładamy swoje emocje, gdy odczujemy małe zmiany możemy bardzo gwałtownie reagować.

- Drugim elementem wpływającym na siłę konfliktu są struktury społeczne zarządzania konfliktem. Tam gdzie jest mniejsza tolerancja dla konfliktu tym większe zagrożenie ze strony konfliktu. Tam gdzie jest uważane, że konflikt istnieje, gdzie jest za

Struktury o cechach autorytarnych - tłamsi konflikty społeczne. Wtedy niezadowolenie może przerodzić się w rewolucje, które obalą cały system. Te systemy, które uważają że nie ma konfliktów, muszą uważać na powstawanie konfliktów.

Podsumowując

1. sam konflikt społeczny nie jest problemem społecznym póki jest dobrze zarządzany - do momentu gdy system może zrozumieć że ludzie mają sprzeczne interesy dopóty jest dobrze.

2. Najważniejsze stwierdzenie, że możemy mieć do czynienia z konfliktami dotyczącymi rzeczy oraz wartości.

Richard C. Fuller, Richard R. Myers

To czy coś jest problemem społecznym czy nie traktowano z góry, że jest oczywiste. Socjologowie nie zadawali pytania dlaczego bieda jest problemem społecznym. Ci dwaj stwierdzili że z takim założeniem jest coś nie tak, socjologowie powinni zainteresować się definiowaniem problemów społecznych. Socjologowie być może powinni skupić się na zastanawianiu się dlaczego dane zjawisko jest uznawane za problem społecznym.

W ten sposób zaczęli się zastanawiać nad naturą problemu społecznego.

Stwierdzili, że musi być jakieś zjawisko (obiektywnie występujący proces, który podaje się obserwacji przez socjologów i przez zwykłych ludzi). Z drugiej strony muszą być wartości, czyli żeby uznać coś za problem to muszę odnieść to do jakiejś normy. Bez odniesienia do jakiejś wartości, do tego jak powinno być nie jestem w stanie dokonać oceny (porównać zjawisko z jakąś normą kulturową). Dopiero wtedy można ocenić czy to zjawisko jest dobre.

Nie wystarczy dobrze opisać problem społeczny. Musi być jakaś norma, która określa nasz stosunek do zjawiska.

Żeby był problem społeczny muszą być: zjawisko, wartości i następować ocena tego.

Przy takim rozumieniu natury problemu społecznego socjologia może się zajmować 2 rzeczami:

- naturą zjawiska (dlaczego ludzie są biedni); ale także mogą się zająć
- wartościami (dlaczego w pewnym momencie ludziom zaczęło przeszkadzać uzależnienie od alkoholu).

Socjolog może się również zająć zmianami w wartościach, które powodują zmianę nastawienia do danego zjawiska.

Mamy 2 obszary zainteresowań: analiza zjawisk i analiza wartości.

Problem społeczny = zjawisko (element obiektywny) + ocena (element subiektywny)

Problemy społeczne a wartości

Wartości mogą wywołać zjawisko, które jest podstawą problemu społecznego. Zawsze stworzenie nowej normy powoduje, że pojawiają się ludzie, którzy pod tą normę nie podchodzą. Pojawienie się normy zawsze powoduje że pojawiają się dewianci, którzy nie są w stanie działać zgodnie z tą normą. Czyli tworzenie nowych norm może spowodować że nagle znajdziemy się w grupie dewiantów.

Mówili, że życie społeczne nie jest proste i mamy różne systemy wartości odnoszące się do jednego zjawiska. Socjologa ma interesować co z konfliktu wynika. Jak samo zjawisko jest definiowane. Konflikt wartości to interpretacja danego zjawiska.

2 poziomy konfliktu wartości:

- konflikt wartości na poziomie diagnozowania - czy rozwody są problemem?

- konflikt wartości na poziomie rozwiązywania - jak ograniczyć jakiś problem?

Poziom diagnozy	+	+	-
Poziom rozwiązywania	+	-	-

3 sytuacje:

- powszechna zgoda

- zgoda co do diagnozy, niezgoda co do rozwiązywania

- niezgoda

Historia naturalna problemu społecznego

Każdy problem społeczny, żeby w pełni się rozwinąć musi przejść 3 etapy:
Musi być zjawisko i nagle pojawia się grupa x z własnymi przekonaniami, która zaczyna postrzegać to zjawisko jako zagrożenie. Pojawiają się grupy, które zaczynają dostrzegać coś jako problem społeczny. One z tą nową wartością dążą do tego, żeby co do istotności tego problemu przekonać inne grupy społeczne, aby ten system wartości został przyjęty przez innych. uświadamianie. Faza definiowania problemu społecznego. Grupa przekonuje o zagrożeniu.
Gdy ta grupa pionierów przekona społeczeństwo mamy Określenie strategii rozwiązywania problemów. Jak to rozwiązywać?

Zmiana - dochodzimy do tego, zgoda co do strategii działania i co do diagnozy. Teraz socjolog patrzy w jaki sposób te sposoby są wprowadzane w życie, jak społeczeństwo na to reaguje, czy grupa inicjatorów zgadza się z tym. Od momentu zmiany mogą się pojawić wtórne problemy społeczne. Cała polityka społeczna zamiast redukować, kreuje nowe problemy społeczne. Pojawiają się grupy, które uważają że w ramach tej zmiany powstają inne problemy.

O tym, że coś jest uznawane za problem społeczny może decydować ilość osób które podzielają takie przekonanie, ale także i jakość. Jeżeli ludzie wpływowi uznają coś za problem, a ci słabsi nie zauważają tego, to i tak będzie to uznawane za problem.

P. D. Podstawowe stadia rozwoju problemów społecznych wg. Myeres:

1. Awerness - świadomość

Grupa zaczyna postrzegać jakąś szczególną sytuację jako zagrożenie dla ważnych wartości.

Geneza wszystkich problemów społecznych leży w obudzaniu ludzi w jakiejś miejscowości w realizacji że niektóre cenione wartości są zagrożone przez warunki które stały się dolegliwe. Definicje alarmu pojawiają się tylko gdy te grupowe wartości mogą być zaangażowane. Bez świadomości bądź 'świadomości problemu' w niektórych grupach ludzi nie zidentyfikowany problem może istnieć. Nim problem społeczny może zostać zidentyfikowany, musi być świadomość grupy ludzi którzy wyrażą swoją troskę w jakiejś komunikacyjnej lub obserwowalnej formie. Cechą charakterystyczną tej fazy świadomości tkwi w stale powtarzających się wypowiedzi ludzi uwikłanych w trudnych sytuacjach w których "coś powinno być zrobione". Na razie ci ludzie nie skrystalizowali ich definicji wystarczająco aby zasugerować bądź debatować nad dokładnymi środkami poprawy lub likwidacji niepożądanych warunków. Zamiast tego, jest niezsynchronizowane przypadkowe zachowanie, z wyrażonym protestem.

2. Policy determination - określenie polityki

Ludzie wybierają strony, przedefiniowują wartości i oferują propozycje działań.

Bardzo szybko za pojawieniem się świadomości pojawia się debata nad zaangażowaniem polityki w alternatywne rozwiązania. Końce i środki są dyskutowane i konflikt społecznych interesów staje się intensywny. Ludzie którzy proponują rozwiązania wkrótce przekonują się że nie przez wszystkich są one akceptowane. Nawet jeżeli mogą przekonać innych do zaakceptowania rozwiązań, to nie wiadomo czy znajdą porozumienie dotyczące dalszych problemów. Stadium określenia polityki różni się znacznie od stadia świadomości tym, że te zainteresowanie grup dotyczy przede wszystkim tego "co powinno być zrobione" i ludzie proponują, że "to i to powinno być zrobione". Specyficzne programy znajdują się w centrum uwagi.

3. Reform - reforma

Niektóre grupy odnoszą sukcesy w zbiorowej akcji w imieniu ich wartości.

Znajdujemy tu jednostki administracyjne zaangażowane w wprowadzanie sformułowanej polityki w życie. generalne polityki były debatowane i definiowane przez generalną społeczność; przez specjalne zainteresowane grupy; przez ekspertów. Teraz jest to zadanie dla administracyjnych ekspertów specjalnie wyszkolonych w administrowaniu reformami. Jest to stadium akcji, publicznego i prywatnego. Skupienie na fakcie, że 'to i to jest robione'. Akcja publiczna jest reprezentowana przed organami rządu, ustawodawczej, wykonawczej i sądowniczej. To jest zinstytucjonalizowana faza problemu społecznych w sensie takim, iż ustaliliśmy polityki prowadzone przez publicznie upoważnione do tego agencje. Reformy mogą mieć prywatny charakter, co świadczy o działalności prywatnych klubów i organizacji, prywatnych organizacji charytatywnych, oraz innych stowarzyszeń dobroczynnych i kościelnych grup.

17.11.2014r. Temat: Konstruktywizm społeczny. Intersubiektywność problemów społecznych.

Konstruktywizm społeczny - geneza

Wywodzi się z fenomenologii i etnometodologii. Podejmuje refleksje jakie procesy towarzyszą budowaniu procesu rzeczywistości. W jaki sposób określamy że coś jest realne, coś nam się podoba. W jaki sposób tworzymy poczucie rzeczywistości? Dogadanie co uznajemy za prawdę/fałsz.

Tej syntezy konstruktywizmu dokonali Berger i Luckmann. I zaraz potem John Kitsuse, Malcolm Spector przełożyli teorię konstruktywizmu do socjologii problemów społecznych.

Kluczowy termin

Intersubiektywność - chodzi o proces dostrajania subiektywnych odczuć rzeczywistości. Jak my, nasze przekonania ze sobą koordynujemy.

Rozpisana na 3 etapy, składa się z etapów:

- eksternalizacja - na co dzień dokonujemy aktów ekspresji (coś się podoba, nie podoba, smaczne), eskternalizacja poglądów, wartości. Z tego naszego gadania nie wiele zostaje w obiegu społecznym, czyli mamy proces obiektywizacji. Wygłoszenie opinii, dochodzi do dyskusji, wymiany informacji. Grupa może odrzucić pogląd, podchwycić pogląd to wtedy zostaje on przyjęty.

W wyniku dyskusji część tych ekspresji staje się podzielanym elementem rzeczywistości. Każdy z nas ma szanse, że jego opinia staje się obiektywna.

- internalizacja - przekazujemy to co wydaje się nam obiektywne, to co jest dla danej grupy podstawą.

Życie społeczne jest dynamiczne. Dzieci uczą się świata swoich rodziców, następuje internalizacja ale dokonują jakieś reinterpretacji, zmiany. Życie społeczne nieustannie jest konstruowane, nigdy nasza rzeczywistość nie ulegnie do końca opisowi. Nieustannie tworzymy nowe elementy.

To co konstruktywistów interesuje to to, w jakich sytuacjach budujemy poczucie rzeczywistości i realności.

Według intersubiektywistów czujemy się bezpieczni gdy proces budowania intersubiektywnego rzeczywistości dobrze funkcjonuje, czyli odbieramy na tych samych falach.

John Kitsuse, Malcolm Spector

Problem społeczny:

- nie jest stanem;

- jest procesem, aktywnością.

Nie jest tak, że mamy zjawisko i je w wyniku analizy uznajemy za problem społeczny. Ponieważ życie społeczne się zmienia, każdy element rzeczywistości nie jest procesem. Dziś możemy coś uznawać za problem, ale w wyniku komunikacji, zmiany za 10 lat będzie inaczej postrzegane. Problem społeczny powinniśmy postrzegać jako coś dynamicznego, jego rozumienie ulegać będzie reinterpretacji.

Krytyka teorii dezorganizacji i teorii zachowań dewiacyjnych.

Problem społeczny tworzy się w wyniku interakcji społecznych, komunikacji. Problemy społeczne pojawiają się jako element interpretacji, postrzegania świata przez innych ludzi.

Rozwijanie teorii konfliktu wartości. My jako socjologowie nie możemy wypowiadać się na temat natury zjawiska uważanego za problem społeczny. Ja, jako socjolog, jestem specjalistą w kontekście konstruktywizmu od mechanizmu tworzenia subiektywności. Patrzenie, śledzenie w jaki sposobów dochodzimy do wniosku że coś jest problemem.

Roszczenie

Problem społeczny to zespół działań wynikający z roszczeń jednostek albo grup postrzegający pewne domniemane warunki jako krzywdzące.

Roszczenie - żądanie polepszenia zastanego stanu rzeczy. Odnosi się do domniemanych warunków.

P. S. bada historię roszczeń. Pewna grupa mówi że coś się jej nie podoba, konstruktywizm bada dlaczego to roszczenie się pojawia i czy zostało to podzielone przez pozostałe grupy.

Co socjologia problemów społecznych może robić?

- powstania - Dlaczego powstanie roszczeń?

- natura - do jakich wartości, norm się odwołują. Jak usiłują uzasadnić swoje roszczenie.

- trwania - problem społeczny, roszczenie jest procesem; to roszczenie może się pojawić, trwać i zniknąć. Możemy opisywać dynamikę tego roszczenia, przekształcanie.

Socjologia problemów społecznych nie zajmuje się weryfikacją prawdziwości roszczeń. jak kształtowane jest poczucie to, że coś jest problemem społecznym. Nie zajmować się naturą danego zjawisko. Mogę badać jak osoby doszły że np. alkoholizm jest problemem społecznym?

Rola wartości

Krytyka teorii konfliktu społecznego.

Zadali pytanie: w jaki sposób wartości skłaniałyby nad do działania? Jak odróżnić zachowanie, które kierowane jest pobudkami materialnymi, a kiedy wartościami. Dla konstruktywistów jesteśmy czarną skrzynką i być może działamy pod wpływem różnych czynników. Socjologowie jedynie mogą działać ludzkie działania, nie motywy. Dlaczego ludzie tak działają bardzo trudno uchwytne. Więc w jaki sposób odróżniać grupy kierujące się wartościami od grup kierujących się interesami?

Socjologie nie powinni chcieć być specjalistami od „rzeczywistych” motywów.

Niemożliwość poznania ludzi za pomocą narzędzi socjologii.

Racjonalizacja/manipulacja

Wartości i interesy to elementy wytłumaczeń.

Natomiast możemy śledzić wypowiedzi ludzi. Socjolog może śledzić w jaki sposób odwoływanie do wartości służy do sprzedawaniu swojego roszczenia. Rozwój problemu społecznego, sukces roszczeń będzie zależeć od tego jak skuteczny będę w procesie przekonywania. Zazwyczaj roszczenie nie odwołuje się do interesów, tylko do języka moralności/wartości. Dla konstruktywistów, jeżeli celem jest dokonanie obiektywizacji, to sfera wartości jest strefą władzy. Wartości są elementem świata władzy pozwalają przekonywać innych, pod płaszczykiem bezinteresowności.

Co jest pociągającego w moralności, w języku wartości? To że mogą ukrywać własne korzyści indywidualne. Odwołuje się do wartości, dzięki czemu zaciemniam mój pierwotny motyw.

Moralność pozwala przekonywać bez użycia siły, bez oferowania nagrody. np. jeżeli chcesz być dobrym obywatelem to segreguj śmieci. Kwestia konformizmu - lubimy być konformistami. Jesteśmy wynagradzani w obrazie samych siebie, poprzez konformizm. Kształtuje postrzeganie rzeczywistości, co jest dobre a co jest złe. Żeby stworzyć dobre roszczenie, najlepiej jest wykorzystywać sferę wartości. Pozwalają one bez użycia siły i bez nagrody skłonić ludzi do działania.

Historia naturalna problemu społecznego

1. Formułowanie przez grupę roszczenia. - coś się zaczyna nie podobać jakiejś grupie.

2. Uznanie roszczenia - ogół społeczeństwa zaczyna podzielać nasze roszczenie.

3. Roszczenie wynikające z uznania pierwotnego roszczenia - w momencie, kiedy następuje instytucjonalizacja problemu społecznego to się pojawiają wtórne problemy roszczenia. Komuś może się nie podobać sposób rozwiązywania problemów, ma roszczenie wobec sposobu działania wobec instytucji polityki społecznej.

4. odrzucenie oficjalnego sposobu rozwiązywania problemu społecznego - próba stworzenia alternatywy.

Marketing społeczny

Konstruktywiści bardzo silnie rozwinęli nurt marketingu społecznego. W jaki sposób komunikować że coś jest problemem społecznym? Jak nastraszyć klasę społeczną? Strach najlepiej służy instytucjonalizacji, naprawy problemu społecznego. Klasa średnia boi się zubożeć, więc najlepiej przedstawić problem jak ktoś stracił coś z komunikatem, że i ciebie też to może spotkać.

Ten tekst obowiązuje. Poprzedni tylko na egzamin śródsemestralny

Jak skutecznie sformułować problem społeczny?
1. Stworzyć powszechne ramy

Strategia „odmienności w jednakowości” (ang. difference within sameness):
Umiejętne przedstawienie starego problemu w nowy sposób, tak aby nie znudzić naszego odbiorcy, pamiętając jednocześnie, że nadmierne nowatorstwo może skutkować niezrozumieniem (ludzie nie mają wyrobionego zdania na bardzo skomplikowane tematy typu klonowanie ludzi)
Istnieją dwa sposoby owej strategii:
„Noszenie na barana”: nowy problem jest sformułowany jako odmienny przykład już istniejącego problemu. Tworzenie nowego typ problemów społecznych z nowymi rodzajami ofiar i łotrów, którzy są w istocie modyfikacją starych, już przyswojonych typów problemów i ludzi.
Exemplum: Walka o równość rasową zapoczątkowana przez Afro-Amerykanów była początkiem o walkę o równość w innych sferach niż rasa (np. płci, orientacji seksualnej).
„Poszerzenie zakresu”

2. Ukazanie powszechności zjawiska

Prawo liczb: Im więcej ofiar tworzy dane zjawisko, tym większe prawdopodobieństwo, że odbiorcy zechcą ocenić dane zjawisko jako problem społeczny.
Exemplum: Ofiarą narkomanii są sami narkomani. Jak widać jest to zbyt wąska grupa. Zatem konstruktor problem społecznego może dodać, że ofiarami narkomanii są także ludzie żyjący z lub blisko narkomana. Aby jeszcze bardziej poszerzyć grono ofiar, możemy powiedzieć, że narkomania jest przyczyną ciąż u nastolatków i złych wyników w nauce.

3. Ukazanie straszliwych konsekwencji
Uwydatnić dużą częstotliwość występowania zjawiska, podkreślić ich dokuczliwość dla społeczeństwa. Używać ostrego języka na określenie problemu: to kryzys, epidemia, katastrofa, kataklizm. Exemplum: Mamy problem społeczny „jazda po pijaku”. Skupiamy się na skrajnej konsekwencji tego zjawiska - pijani kierowcy zabijają innych ludzi.
Exemplum 2: Zjawisko „zaginionych dzieci”. Przeważnie na początku jest drastyczny opis morderstwa dziecka przez nieznajomego.
Skuteczna strategia: Pokazujemy, że zjawisko jest niepokojące moralnie, następnie przejaskrawiamy, hiperbolizujemy cechy zjawiska, które prowadzą do najbardziej skrajnych konsekwencji.

4. Ukazujemy uosobienie zjawiska i ludzi z krwi i kości

Liczby to za mało, chcemy znać szczegóły w jaki sposób zjawisko dotyka ludzi i jakie szczegóły możemy odnaleźć tylko w ich osobistej opowieści.
Wielkie liczby dostarczają logicznego powodu dla którego sprawę trzeba traktować poważnie.
Opowieści osób z krwi i kości zaś dostarczają argumentów emocjonalnych naszemu odbiorcy.
Exemplum: Wykorzystujemy opowieść zwykłego człowieka (albo o zwykłym człowieku) o jego zetknięciu z problemem. U odbiorców pojawiają się myśli typu „to mogłem być ja!”
Exemplum 2: Wykorzystujemy opowieści celebrytów (albo o celebrytach). Ludzie mogą się silnie utożsamiać ze swoimi idolami. Księżna Diana i problem pijanych kierowców.
Indywidualna opowieść może być warta niezliczonej ilości opartych na logice prób zwrócenia uwagi na problem.

5. Prostota w ukazywaniu

Problemy w naszym życiu są skomplikowane i wielowątkowe.
Istotą jednakże ukazywania ich jako problemy społeczne jest zapomnienie o tej całej złożoności.
Pokazujemy tylko te cechy zjawiska, które prowadzą do problemu społecznego, pokazujemy tylko cechy ofiary, który konstytuują ją jako ofiarę, pokazujemy tylko cechy łotra, które czynią z niego łotra.
Prostotę możemy również wyzyskać poprzez podkreślanie niewinności i czystości ofiary zjawiska. Pokazujemy, że ofiary nie są odpowiedzialne za cierpienia, które doświadczają w związku z problemem.
Exemplum: Choroba AIDS. Ukazywanie przykładu dzieci urodzonych z tą chorobą, gdyż nabyły ją od swojej matki.

6. Strategie w ukazywaniu łotra

Ukazanie łotra jako nie do końca odpowiedzialnego za czyny. Tak był mordercą, ale to wina jego strasznej matki, nie miał wyboru, zmusiły go do tego warunki egzystencjalne.. bla bla. Odbiorca czuje swego rodzaju sympatię do łotra. Skuteczna strategia jeśli chcemy trafić do emocji odbiorcy: kochaj grzeszników, nienawidź grzechu
Ukazanie łotra jako kogoś, kim może być każdy z nas. Jak poznasz pedofila, męża znęcającego się nad żoną? Zaletą tejże strategii jest to, iż nie znamionuje. „Mógł to być każdy z nas”
Ukazanie łotra jako zasługującego na potępienie degenerata. Czyste zło. Osama bin Laden i terroryzm.

7. Ukazanie typów problemów i ludzi w środkach masowego komunikowania

Należy formułować problem we właściwym czasie. Np. problem bezdomności nagłaśniać zimą (bardziej dotkliwe, jaskrawe).
Formułować problem, gdy prawdziwe życie dostarcza „żywych” przykładów. Śmierć Księżnej Diany i kampania o pijanych kierowcach.

24.11.2014r. Temat: Post-strukturalizm. Polityczna produkcja dewiacji.

Łączona z konstruktywizmem. Obydwie koncepcje łączy

Różnica polega na rozłożeniu akcentów. Konstruktywizm zastanawiała się jak w wyniku interakcji tworzymy poczucie realności. Analiza tego, jak różni aktorzy życia społecznego mogą wpływać na tworzenie poczucia.

Post-strukturalizm interesuje w jaki sposób władza polityczna wykorzystuje mechanizm tworzenia poczucia życia społecznego do realizacji swoich interesów. Jakie interesy polityczne mogą się kryć za tym że coś uznajemy za problem społeczny.

Mamy strukturalizm. To jest przekonanie że są uniwersalne prawa kierujące życiem społeczne i można wyznaczyć naturalne postawy funkcjonowania człowieka. Jedną z podstawowych zasad postrzegania rzeczywistości jest dualizm: brzydkie i ładne, dobre i złę.

Post-struktualiści

Wszystko to jest brednią. Nie ma czegoś takiego jak uniwersalna natura ludzka, jak uniwersalne prawa kierujące życiem społecznym. Każdy kieruje się indywidualnym zasadami. To jak się kierujemy opiera się na historii, która kształtuje kulturę. Badacz może poznawać poszczególne konteksty, społeczeństwa i szukać prawideł kierujących w funkcjonowaniu poszczególnych społeczeństw. Możemy to odkrywać. Inaczej my teraz funkcjonujemy, inaczej kiedyś.

Klasyk post-struktualizmy jest Michael Foucault - Archeologia wiedzy

Stwierdzał że każda epoka kieruję się inną logiką. Interesowały go pęknięcia - czyli pomiędzy różnymi okresami historycznymi pojawiają się pęknięcia. Okresy kiedy ludzie zaczynają nadawać nowe znaczenia swojemu społeczeństwu. Wraz z nastaniem oświecenia zmieniliśmy diametralnie postrzeganie świata. Pewne rzeczy stały się nie do pomyślenia. Rola badacza polega na odkrywaniu utraconych sensów. Np. Badacz może próbować odtwarzać jak na świat patrzyli XVI wieczni chłopi itp. Nazwał to archeologią wiedzy. Siedzenie w archiwum i odczytywanie symbolicznych przekazów z przeszłości, próba odtworzenia myślenia ówczesnych ludzi. To co go najbardziej interesowało to egzemplifikacji - system sądowniczy i penitencjarny.

Kaźń

W Struktury feudalne koncentrowanie się na bólu fizycznym. W procesie karania kluczowe było stosowanie bólu fizycznego. Wynikało to z logiki funkcjonowania feudalnych instytucji.

W kontekście sądzenia kaźń postrzegana była jako pojedynek. Oskarżony stawał przed sędziom, który nie musiał ale mógł stosować tortury, aby dowiedzieć się czy oskarżony jest winny. Siła charakteru i odporność na ból to rzeczy, które mają przekonywać że ktoś jest niewinny. Wiązało się z tym, że w dobie słabo rozwiniętych technik kryminalistycznych kluczowym dowodem było przyznanie się do winy. Dążono do tego aby oskarżony przyznał się i tu pojawia się ta koncepcja pojedynku. Gdy kogoś uznano za winnego to chodziło o unicestwienie fizyczne - ciało miało być zmasakrowane, poniżone. Człowiek miał być publicznie unicestwiony, zmasakrowany.

On stwierdził że używanie kaźni wynikało z tego, że ówcześni ludzie byli zafascynowani sadyzmem. To wynikało z ówczesnej polityki. Prawo uosabiało królewski majestat. Wszystkie łamania reguł prawnych odnosiły się mniej lub bardziej do króla. Każde złamanie prawa wiązało się z naruszaniem królewskiego majestatu.. Ale króla za wiele nie interesowało. Władza skupiała się na pieniądzach (podatkach) i wojny. Olbrzymie obszary życia społecznego nie były opisywane, monarcha nie był tym zainteresowany.

Ówczesny poziom techniki i edukacji nie pozwalał tworzyć nowoczesnej, wydajnej biurokracji. Król miał problem z budowaniem aparatury administracji, stąd ten sadyzm kaźni.

Żeby nadrobić nieco słabość aparatu administracyjnego, monarchowie i ich system opierał się na okrucieństwie. Nieefektywnie łapano tego kto złamał prawo, ale jak już złapano to publicznie się go karało, po to aby stał się przykładem negatywnym dla innych.

Złamanie prawa to złamanie majestatu. Największym przestępstwem wtedy było królobójstwo.

Konieczność ukorzenia się - kara cielesna, kaźń miała pokazać jak mały jest człowiek w majestacie króla.

Pewnego dnia pojawiła się rewolucja. Lud poszedł na barykady. Zmieniła się struktura polityczna.

Lud stał się suwerenem. Monarcha zaczął ustępować ludowi. To oni mieli prawo do żądania państwem. Pojawił się problem - bo poddanych nie ma. Reprezentant ludu - sąd - ocenia suwerena. W związku z tym ludzie nie byli tak skorzy do stosowania przemocy, bo poniżanie człowieka jest poniżaniem suwerena. Narażenie majestatu całego systemu politycznego, który opiera się na obywatelach. Więc trzeba zmienić sposobu sądzenia, w którym kaźń była wycofywana. Pojawiła się koncepcja nietykalności cielesnej. Nawet jak był podejrzany o najgorsze przestępstwo nie można było karać, przypiekać, torturować.

Gospodarka: Zniknęło napięcie pomiędzy królem a jego poddanymi. Każdy z nas zaczyna być zainteresowany tym, aby wokół nas było dobrze. Zaczyna się pojawiać dobro publiczne. Jakość funkcjonowania społeczeństwo staje się naszym interesem. Państwo zaczęło się wtrącać w coraz więcej dziedzin życia. Cała polityka społeczna - zaczęliśmy być zainteresowani tym dobrem którym jest państwo. z poddanych staliśmy się gospodarzami, a aparat państwa jako narzędzie które ma nam służyć. Rozwój technologii pozwolił rozwinięcie się administracji, stał się bardziej wydajny.

Administracja publiczna wynika z 2 przyczyn: technologicznych (można tak robić) oraz potrzeby dbania o dobro publiczne.

Więzienie jako nowy instrument karania, który pasuje do tej nowej rzeczywistości republiki.

Republika chce działać w sposób wydajny, stosować nowoczesne technologie więc pojawia się nauka o karaniu. Karanie poddane jest wnikliwej obserwacji, dyskusji. Celem karania nie jest poniżenie jednostki, a jej przekształcenie. Interesuje nas dusza, psychika. Nie chcemy komuś zadać bólu, tylko chcemy by ten obywatel który popełnił przestępstwo poszedł do więzienia i uległ transformacji, by był zadowolony. Pojawiła się resocjalizacja. Więzienia miały za zadanie przekształcanie ludzi, budowanie z upadłych obywateli idealnych obywateli. Cały czas z szacunkiem ale zamiarem dydaktycznym.

Nakierowane były na dyscyplinę - aby nauczyć ludzi podlegania rozumnemu prawo, stanowionemu przez oświecony lud. Trzeba nauczyć ludzi być posłusznym, zdyscyplinowanym ich własnych woli. Więzienia jako koszary, szkoleni. Więzienie nakierowane na resocjalizacje, a nie na cierpienie, ból, kaźń, odkupienie winy.

Pokazanie jak zmiana systemu politycznego zmienia strategię rozwiązywania problemów społecznych.

To prowadzi do władzy pozytywnej

Władza opiera się na tworzeniu. W klasycznych ujęciach fenomen władzy to jest wymuszanie - coś rób, czegoś nie rób. Post-struktualiści zwracają uwagę że władza czasami odwołuje się do przemocy, zazwyczaj robimy to co robimy i jest to zgodne z intencją władzy, bo uznajemy to za coś naturalnego. Więc władza koncentruje się na polu kultury.

Te organizacje mają silną pozycje w systemie politycznym które produkują różne aspekty naszego otoczenia. Władza może produkować przestępstwo, dewiacje. Uchwalone prawo sprawia że nagle możemy się stać przestępcami. To co jest uznawane za normę wynika z interakcji wielu instytucji, to się ociera. Jesteśmy we władzy pewnego dyskursu. To co jest uznawane powszechnie za przestępstwo jest bezosobowym aparatem opresji.

To co można badać wybiera je z licznych illegalizmów. Z jakiś przyczyn, pewne rzeczy zaczęły być zabronione w danej strefie. Pytanie dlaczego z tych licznych zachowań niektóre zaczynają uznawać za zabronione.

Tutaj, tak jak konstruktywiście zwracali uwagę na instytucje związane ze sferą wartości, przekład język wartości na to jak postrzegamy świata. Tak post-struktualiści bardziej zajmują się wiedzą - te instytucje które opierają się na przekazywaniem, przetwarzania, interpretowaniem wiedzy. Dla nich jesteśmy społeczeństwem oświeconym, które ceni racjonalność i obiektywność, to co jest związane z naturą. W związku z tym aktem legitymizacji jest prosta prezentacja zrobiona w Power poincie. Nie możemy ocenić czy dobrze mówi, czy nie. Post-sturkturalizm zwraca uwagę na połączenie wiedza - władza. Zwykli ludzie nie są w stanie ocenić oblicze naukowców, ale lubimy ekspertów. Nie jesteśmy w stanie tego pojąć, ale my temu wierzymy. Na tym polega siła nauki we współczesnym społeczeństwie. Sądu powołują ekspertów, odwołanie się więc do nauki która pozwoli poznać przyczynę rzeczy. W związku z tym z sądów wyrosła cała nauka prawna: jak sądzić, jak poznać. Dalej myślimy że więzienia resocjalizują. Przestępczości się nie ruguje (nie eliminuje) tylko się nią zarządza. Tak długo jak będzie władza polityczna tak długo będzie przestępczość. Władza zawsze będzie stwarzała nowe normy, bo produkuje świat który ją otacza i ma w nim kontrolę. Interesuje w polu socjologii problemów społeczny dlaczego alkoholizm został uznany za problem. Dlaczego nagle pozwolono żeby alkoholizm był uznawany za problem, dlaczego nie można nagle wypić 2 butelki piwa? Mamy się więc zastanowić nad motywami instytucji do uznania za problem społeczny.

Praca domowa: „Więzienia nędzy” Loic Wacquant, s. 101-148.

- nadwyżka kary

Badania wykazały że istnieje silna korelacja pomiędzy pogorszeniem się sytuacji na rynku pracy i wzrostem populacji więziennej. Bezrobocie i bieda są surowo karane przez sądy. Oznacza to, że przestępstwo lub wykroczenie spotykają się z "nadwyżką" kary pozbawienia wolności w przypadku skazanych , którzy byli zmarginalizowani na rynku pracy. Brak zatrudnienia zwiększa prawdopodobieństwo aresztu tymczasowego, oraz to że osoba bez pracy częściej umieszczana jest w więzieniu. Słaba pozycja na miejscu pracy również redukuje szanse na skrócenie kary lub zwolnienie warunkowe.

- więzienie rozróżniające

Więzienia, których celem jest utrzymywanie jakiejś grupy w oddzieleniu i ułatwienie jej izolacji od reszty ciała społecznego.

- socjalny panoptyzm

Względnie łagodna forma prymitywnego zarządzania nędzą wciąż dominująca w Europie. Realna alternatywa dla masowego więzienia. Objęcie słabszej części populacji ścisłym nadzorem przez instytucje zajmujące się wykluczeniem społecznym. Łączenie w sieci swoich baz danych i koordynowanie działań. Modernizowanie procedur i sposobów działania w celu zminimalizowania ryzyka ze strony ludności i dostosować je do rosnących wymagań w sferze bezpieczeństwa.

- przeinwestowanie karceralne

Jest spowodowane przez niedoinwestowanie socjalne. Demontaż państwa opiekuńczego i materialna niepewność jutra uderzają w sposób nieunikniony w niskie szczeble społecznej drabiny. Więzienia prywatne stały się powszechną praktyką polityki karnej.

str. 18

Socjologia problemów społecznych

---