ROZWÓJ
SPORTU
NIEPEŁNOSPRAWNYCH
|
|
Sport również dla niepełnosprawnych
Osoby niepełnosprawne pływają ,podnoszą ciężary, tańczą ,uprawiają szermierkę ,grają w szachy ,piłkę nożną ,rugby.Uprawiają wiele dyscyplin sportowych.Jest to nie tylko atrakcyjna forma aktywności i realizowania się w życiu,ale też rodzaj rehabilitacji. Należy tylko wybrac dyscyplinę, która będzie dostosowana do możliwości i zainteresowań.a jeśli ktoś nie jest zainteresowany wyczynowym uprawianiem sportu może brac udział w obozach rekreacyjnyh skierowanych na rehabilitacje naturalną lub aktywną ,w ramach których organizowane są np. spływy kajakowe, wspinaczka skałkowa, obozy konne lub po prostu nauka lub przystosowanie do aktywnego życia na wózku. Dla amatorów mocnych wrażeń dostępne są oferty skoków spadochronowych w tendemach z instruktorem .Tę dyscyplinę może także uprawiac osoba niepełnosprawna.
W Polsce działają różne organizacje ,które zajmują się propagowaniem sportu i umożliwiają niepełnosprawnym sportowcom udział w rozgrywkach na terenie kraju, a także start w znanych i liczących się imprezach międzynarodowych.
Jako pierwszy na świecie 100 m w czasie krótszym niż 1 min. przepłynął słynny odtwórca roli Tarzana - Johnny Weissmuller, w 1922 roku. Zawodnikowi niepełnosprawnemu udało się osiągnąć ten wynik niemal 60 lat później. Od tamtego czasu w pływaniu zmieniło się niemal wszystko, począwszy od techniki pływania i prowadzenia treningów, aż po stroje zmniejszające opór wody i rodzaje lin, skuteczniej rozbijających fale. Nie zmieniły się tylko długości dystansów i... chęć ustanawiania nowych rekordów.Od czasu Paraolimpiady w Rzymie w 1960 roku, w światowych zawodach pływackich zaczęły brać udział także osoby niepełnosprawne. I zaczęły ustanawiać własne rekordy.
Przepisy w pływaniu są takie same dla zawodników pełnosprawnych, jak i niepełnosprawnych. Z konieczności dostosowuje się niektóre z nich do specyfiki niepełnosprawności i wynikających z niej ograniczeń: np. start zawodników z paraplegią i tetraplegią odbywa się zawsze z pozycji grzbietowej, trenerzy trzymają ich za nogi przy kostce, tak aby ich stopy dotykały ściany basenu. Z oczywistych względów wielu zawodników nie wykonuje podczas dopływania do drugiej strony basenu obrotu z zanurzeniem. Natomiast osoba niewidoma, gdy zbliża się do któregoś krańca basenu, informowana jest o tym za pomocą cienkiej, dwumetrowej tyczki, którą wyznaczona osoba z drużyny dotyka jej głowy.
Pływacy z różnymi niepełnosprawnościami podzieleni są na 12 grup. Każda grupa określa stopień uszkodzenia organizmu zawodnika i rodzaj niepełnosprawności. Im niższy numer grupy, tym większe uszkodzenie ciała. Dlatego osoby z paraplegią i tetraplegią znajdują się najczęściej w grupach o najniższych numerach. W grupach o najwyższych numerach, pływają więc zawodnicy z mniejszymi uszkodzeniami. Najważniejsza w pływaniu osób niepełnosprawnych jest zasada prawidłowej symulacji ruchów - mówi Jan Chryczyk, trener sekcji pływackiej klubu START we Wrocławiu. - Na przykład osoba bez ręki czy z kikutem ręki, płynąc stylem klasycznym, musi nim i ramieniem wykonywać taką symulację ruchów, jakby rękę miała. Jeśli płynie motylkowym, nie może dla ułatwienia brać oddechu na stronie bez ręki, tylko na środku, jak osoby pełnosprawne. Musi więc symulować prawidłowy ruch zgodnie z danym stylem. I zasada ta dotyczy wszystkich grup.
Podczas różnych mistrzostw sędziowie czasami dyskwalifikują zawodników właśnie za tego typu nieprawidłowości i błędy techniczne. Wywołuje to protesty trenerów niektórych ekip, ale komisje sędziowskie są coraz bardziej nieugięte, choć wcześniej przymykały oczy na ten rodzaj błędów. Wina niestety leży po stronie trenerów, którzy na treningach nie egzekwują przestrzegania przez zawodników wszystkich przepisów technicznych.
Podnoszenie ciężarów
Marcinowi z dziecięcym porażeniem mózgowym nauczyciel powiedział, że nie nadaje się do zajęć WF-u i zwolnił go z nich. W tym samym roku chłopiec dowiedział się, że w mieście funkcjonuje klub, w którym tacy jak on wyciskają sześćdziesięciokilogramowe ciężary.
Gdy po raz pierwszy położył się na ławce, nie był w stanie utrzymać pustej sztangi. Po dwóch latach, na mistrzostwach Polski we Wrocławiu, wycisnął 65 kilogramów i zdobył brązowy medal.
- To było uwieńczenie dwuletnich, czasem bardzo ciężkich treningów - mówi Ryszard Tomaszewski, legenda podnoszenia ciężarów wśród osób niepełnosprawnych, obecnie trener klubu Start Wrocław i trener reprezentacji kobiet. - Ale gdyby pan zobaczył dziś jego radość i uśmiech na twarzy, jak zdobył ten medal i pobił swój rekord.
Zawodnicy niepełnosprawni, kwalifikujący się do uprawiania podnoszenia ciężarów (wyciskanie sztangi leżąc), to osoby po amputacjach, z uszkodzeniami rdzenia kręgowego (paraplegia), z innymi schorzeniami narządu ruchu oraz z porażeniem mózgowym. Każda z tych grup podzielona jest jeszcze na podgrupy, które dokładniej określają rodzaj uszkodzenia ciała. W grupie rdzenia kręgowego znajduje się np. aż pięć podgrup - uszkodzenie górnego odcinka piersiowego, dolnego, odcinka piersiowo-lędźwiowego, lędźwiowego kręgosłupa oraz uszkodzenie na poziomie odcinka krzyżowego. Warunkiem dopuszczenia do udziału w zawodach jest konieczność wykonania maksymalnego wyprostu w stawie łokciowym oraz zebranie odpowiedniej ilości punktów, które są wynikiem oceny siły mięśniowej danego zawodnika (testuje się całą grupę mięśni wykonujących określony ruch w stawie, a także w kończynach dolnych).
Wyrównywanie szans
Zgodnie ze światowymi przepisami w podnoszeniu ciężarów, walka o medale nie rozgrywa się pomiędzy zawodnikami tej samej grupy schorzeń, jak to ma często miejsce w wielu innych dyscyplinach sportowych, uprawianych przez osoby niepełnosprawne. Tutaj grupy medalowe tworzone są w obrębie zawodników znajdujących się w tej samej kategorii wagowej. Tak samo, jak w tradycyjnych ciężarach. Niestety, nie daje to wszystkim startującym równych szans. W jednej grupie wagowej mogą się znaleźć osoby ze złamanym kręgosłupem oraz osoby z amputowaną nogą, lecz sprawne powyżej pasa i dobrze zbudowane. Trudno nie zgadnąć, kto z nich ma większe szanse na wygraną. Wyrównuje je nieco fakt, że zawodnikom z amputacjami, zgodnie ze specjalnymi przelicznikami, dolicza się masę ciała, tzw. "wagę". Gdyby tego nie robiono, mieliby oni jeszcze większą przewagę nad innymi. Zasada jest bowiem taka, że gdy dwóch zawodników wyciśnie taki sam ciężar, to wygrywa ten, kto mniej waży. A to preferowałoby osoby z amputacjami. Jednak nawet po doliczeniu im np. 1-3 kg wagi, ich szanse na wygraną wciąż są duże.
- Oczywiście system ten ma swoje wady i nie jest do końca sprawiedliwy - mówi Jerzy Mysłakowski, trener kadry narodowej ciężarowców niepełnosprawnych. - Zresztą wystarczy, że dwóch zawodników ma złamany kręgosłup, ale w innym miejscu. Już wtedy można powiedzieć, że ich szanse są nierówne. Bo u jednego pozostały włókna nerwowe odgrywające rolę przy wyciskaniu ciężaru, a drugi ich nie ma. I już traci.
Najmniejsze szanse na wyrównaną walkę mają zawodnicy z porażeniem mózgowym. Dlatego w sekcji związku podnoszenia ciężarów osób niepełnosprawnych postanowiono zachować dla nich oddzielną grupę medalową. Inaczej niemal zawsze skazani byliby na porażkę. Prawdopodobnie wielu z nich po krótkim czasie zrezygnowałoby z treningów i odeszło
Przechytrzyć wynik
Najbardziej pamiętna sytuacja, w której waga zdecydowała o wygranej, zdarzyła się polskiemu zawodnikowi podczas międzynarodowych zawodów. Grzegorz Szczebowski oraz reprezentant Izraela wycisnęli wtedy taki sam ciężar, a przed rozpoczęciem zawodów ważyli dokładnie tyle samo. Trenerzy okryli wtedy Grzegorza dwoma kocami i kazali gimnastykować się z pustą sztangą, w szybkim tempie.
Z powodu różnicy wagowej przegrać więc może zawodnik, który właśnie ustanowił rekord świata w swojej kategorii. I nawet zająć dopiero trzecie miejsce, co już się zdarzyło.
Ewenementem na światową skalę był Ryszard Tomaszewski (ostatnie zdjęcie) - zdobywca 4 złotych i 1srebrnego medalu na pięciu paraolimpiadach, 7 złotych medali na mistrzostwach świata oraz 11-krotny złoty medalista mistrzostw Europy. W sumie ustanowił 20 rekordów świata, a w latach 1995- 2000, jako jedyny zawodnik na świecie, był aktualnym rekordzistą świata w trzech kategoriach wagowych! To wyczyn bez precedensu, którego nikomu nie udało się powtórzyć. Rekord, który Ryszard Tomaszewski pamięta najbardziej ustanowił w 1995 podczas mistrzostw Europy w Strazburgu. Startował tam pewien Niemiec, prawdziwy król w swej kategorii, niepobity rekordzista świata, z wynikiem 203 kg.
Pół roku przygotowań i treningów przyniosło rezultaty. W Strazburgu, gdy oznajmiono, że wielki mistrz wystartuje o dwie kategorie wagowe niżej, w ekipach drużyn zrobiło się spore poruszenie. Na zawody przyjechał także niemiecki konsul z wieloma nagrodami dla zwycięzcy, którym, jak zwykle, zostać miał reprezentant Niemiec.
Polska ma najlepszą drużynę w Europie, na świecie wyprzedzają nas reprezentacje Iranu, Egiptu, Chin, Korei i Nigerii.
Organizacje sportowe osób niepełnosprawnych:
*Integracyjny Klub Sportowy TARNOBRZEG
*Polski Związek Żeglarzy Niepełnosprawnych
*Integracyjny Klub Sportowy w Warszawie
*Sportowe Stowarzyszenie Inwalidów „Start”
*Polski Komitet Paraolimpijski
*Stowarzyszenie Olimpiady Specjalnej Polska
*Stowarzyszenie Rehabilitacji i Tańca Integracyjnego Osób Niepełnosprawnych Swing - Duet
*Polskie Towarzystwo Społeczno - Sportowe ''Sprawni Razem''
*Polski Związek Tenisa na Wózkach
*Międzynarodowe organizacje sportu niepełnosprawnych
*Stowarzyszenie Kultury Fizycznej, Sportu i Turystyki Niewidomych i Słabowidzących CROSS
*Fundacja Aktywnej Rehabilitacji
Paraolimpiada Ateny 2004
Zawody sportowe dla osób niepełnosprawnych rozgrywano na długo przed powstaniem idei paraolimpiady. Po II wojnie światowej w 1948 roku rozegrano zawody lekkoatletyczne w Stoke Mandeville w Wielkiej Brytanii. Rozpoczęty się tego samego dnia, kiedy olimpiada w Londynie. Jednak igrzyska dla osób niepełnosprawnych z prawdziwe go zdarzenia odbywają się od 1960 roku, kiedy to zorganizowano paraolimpiadę w Rzymie. Sama nazwa "paraolimpiada" powstała znacznie później - Międzynarodowy Komitet Olimpijski zaczął jej używać dopiero w 1984 roku. W Rzymie zawody odbywały się jako 9th Annual International Stoke Mandeville Games, choć zaczynały być wzorowane na olimpiadach dla pełnosprawnych.
Rzymskie igrzyska dla niepełnosprawnych przygotowywano od 1958 roku, mimo to nie udało się rozwiązać wszystkich problemów Nie zdołano na przykład w pełni dostosować wioski olimpijskiej dla osób poruszających na wózkach - zawodnicy byli wnoszeni i znoszeni po schodach. Pomagali nawet żołnierze.
Kolorowe symbole
Oficjalną maskotką paraolimpiady został Proteusz - mitologiczny syn Okeanosa i nimfy Tetydy, Każdy, kto złapał to morskie bóstwo, mógł otrzymać przepowiednię przyszłości. Według Odysei Homera, Proteusz był pasterzem fok u Posejdona boga morza.
Proteusz miał jeszcze jeden niezwykły dar. Mógł przybrać dowolną postać. Na czas paraolimpiady zmieni się w konika morskiego.
Każdą olimpijską dyscyplinę sportową będą reprezentować specjalnie na tę okazję zaprojektowane piktogramy. Są wynikiem inspiracji sztuką starożytnej Grecji. Przede wszystkim postaciami malowanymi na greckich wazach.
Komitety paraolimpijskie
Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski powstał dopiero w 1989 roku, choć od dawna już były organizowane mniejsze i większe zawody dla niepełnosprawnych sportowców, Jest z założenia organizacją typu non profit, czyli działającą nie dla zysku. Obecnie tworzy go 6 światowych organizacji sportowych i ponad 155 komitetów narodowych wśród nich jest oczywiście Polski Komitet Paraolimpijski.
Nasz Komitet działa od zaledwie 6 lat Jego członkami są Polski Związek Sportu Niepełnosprawnych START, Polskie Towarzystwo Społeczno-Sportowe "Sprawni Razem", Polski Związek Tenisa Na Wózkach, Fundacja Aktywnej Rehabilitacji, Stowarzyszenie Kultury Fizycznej, Sportu i Turystyki Niewidomych i Słabowidzących "CROSS". Głównym celem działania Polskiego Komitetu Paraolimpijskiego jest oczywiście propagowanie idei paraolimpiad i organizowanie wyjazdów polskiej reprezentacji na igrzyska letnie i zimowe, i, co się z tym wiąże, zapewnienie na te cele funduszy (także z budżetu państwa).Wysyłanie zawodników na paraolimpiadę i zresztą sama paraolimpiada są zwieńczeniem kilkuletniej pracy. Zorganizowanie tak rozbudowanego wydarzenia sportowego jak olimpiada jest logistycznie niezwykle skomplikowane. Jeszcze nie rozpoczęły się igrzyska w Atenach, a Polski Komitet Paraolimpijski przygotowuje już zimowe Igrzyska w Turynie. Uczestniczy - jak każdy narodowy komitet - w międzynarodowych naradach dotyczących organizacji igrzysk. Ma także kontakt z komitetami paraoiimpljskimi innych krajów. Między olimpiadami olimpiadami organizuje konferencje szkołenlowe (m.in. dla trenerów) i sam jest organizatorem różnych wydarzeń sportowych głównie dla dzieci i młodzieży.
Logo naszego komitetu to trzy łezki, które są także znakiem Międzynarodowego Komitetu Paraolimpijskiego. Symbolizują harmonię umysłu, ciała i ducha. W tle widoczna jest flaga narodowa.Szefem Polskiego Komitetu Para olimpijskiego jest Longin Komołowski, a jego zastępcą i jednocześnie prezesem zarządu Startu Witold Dłużniak.
Medale
Paraolimpijski medal z jednej strony przedstawia Ateny, a dokładnie Akropol z Partenonem, z drugiej zaś napis po grecku i w alfabecie Braille'a: Ateny 2004 oraz graficzny symbol paraolimpiady i Międzynarodowego Komitetu Paraolimpijskiego. W zamyśle Constantinosa Kazakosa, który zaprojektował medal, Partenon - oprócz tego, że symbolizuje Ateny i z nimi się kojarzy - ma wskazywać na korzenie nowoczesnej cywilizacji opartej na demokracji.
Ilu Polaków w Atenach?
W tym roku po raz 10. wezmą udział w letnich igrzyskach paraolimpijskich (licząc od zawodów w Haidelbergu), W imprezie uczestniczyć będzie aż 4 tys. zawodników, z czego z Polski - 111 sportowców. Będą rywalizować w 13 dyscyplinach na 19 możliwych. Największą popularnością cieszy się lekkoatletyka - na olimpiadę wybiera się aż 25 polskich lekkoatletów, czyli niemal 1/4 całej naszej reprezentacji. Polscy niepełnosprawni nie są wyjątkiem - lekkoatletyka jest najbardziej popularna na całym świecie. Do lekkoatletycznych rywalizacji stanie w sumie 1040 zawodników.
Drugim superpopularnym sportem jest pływanie - 25 pływaków z Polski (na 580 pływaków z całego świata) będzie walczyć o miejsca na podium. Kolejne pod względem liczebności zawodników w ekipie są: szermierka na wózkach (12 zawodników z Polski), powerlifting (10), tenis stalowy (9) i łucznictwo (8). Najsłabiej reprezentowane będą tenis na wózkach (4), strzelectwo (4), kolarstwo (1 tandem) i jeździectwo (1), Po raz pierwszy w zawodach wystartuje nasza osada żeglarska, Będzie liczyć 3 zawodników. W dyscyplinach pokazowych Polacy wystartują w pływaniu (5) i w tenisie stołowym (3).
Polacy na letnich igrzyskach paraolimpijskich
Tomasz Blatkiewicz Najlepszym Niepełnosprawnym Sportowcem w Polsce
Tomasz Blatkiewicz - rekordzista świata w pchnięciu kulą i rzucie oszczepem zwyciężył w III Ogólnopolskim Plebiscycie na Najlepszego Niepełnosprawnego Sportowca w Polsce. Rozstrzygnięcie plebiscytu odbyło się w sobotę wieczorem w bydgoskiej Łuczniczce. Potem około 250 osób bawiło się na III Ogólnopolskim Balu Paraolimpijczyków.
Tomasz Blatkiewicz od urodzenia cierpi na jednostronne porażenie mózgowe. Na niedawnych Paraigrzyskach Olimpijskich w Atenach zdobył dwa złote medale i pobił dwa rekordy świata. Aż trudno uwierzyć, że trenować zaczął raptem w 1999 roku. - Zaczepiłem go na ulicy. Wiedziałem, że to materiał na wielkiego sportowca - mówi Zbigniew Lewkowicz, trener Blatkiewicza z kadry i klubu Start Gorzów. - Po kilku eksperymentach byłem pewien, że rzut dyskiem i pchnięcie kulą to idealne dyscypliny dla niego.
Blatkiewicz szybko zaczął udowadniać, że jego trener się nie mylił. Co roku miał lepsze wyniki. Apogeum formy przypadło na wrzesień tego roku. Nikogo nie zdziwiło, że w sobotę został uznany za najlepszego niepełnosprawnego sportowca w Polsce.
- Za cztery lata wrócę na olimpiadę i zdobędę kolejne medale. To dopiero będzie coś - powiedział Tomasz Blatkiewicz po ogłoszeniu wyników.
Wyszukiwarka