. Białkomocz rozpoznaje się przy dobowej utracie białka z moczem, która przekracza:
A. 15 g/dobę
B. 1.5 g/dobę
C. 0.15 g/dobę
D. 0.015 g/dobę
E. 0.0015 g/dobę
. Wartość odcięcia dla stężenia PSA w surowicy krwi wynosi 4 ng/ml. Jest to wartość równa wartości:
A. 40 µg/L
B. 4 µg/L
C. 0.4 µg/L
D. 0.04 µg/L
E. 0.004 µg/L
. Stężenie glukozy wynosi 3600 mg/dl. Pamiętając o tym, że masa molowa glukozy wynosi 180g, można stwierdzić, że wartość ta odpowiada stężeniu:
A. 2 mol/L
B. 20 mol/L
C. 20 mmol/L
D. 200 mmol/L
E. 2000 mmol/L
. Wskaźnikiem niedożywienia u osób poddawanych hemodializie może być stężenie kreatyniny w surowicy krwi poniżej 10 mg/dL. Jeśli wiadomo, że masa molowa kreatyniny wynosi 113 g, można stwierdzić, że wartość ta odpowiada stężeniu:
A. 885 µmol/L
B. 88.5 µmol/L
C. 11.3 µmol/L
D. 11.3 mmol/L
E. 113 mmol/L
. Informacje o moczniku - CO(NH2)2 - podawane są w niektórych opracowaniach w formie stężenia azotu mocznika we krwi (ang. blood urea nitrogen, BUN). Stężeniu mocznika 60 mg/dl odpowiada więc BUN równe:
A. 60 mg/dL
B. 56 mg/dL
C. 42 mg/dL
D. 28 mg/dL
E. 14 mg/dL
. Według zaleceń NCEP ATP III wartość decyzyjna, której przekroczenie wiąże się z rozpoznaniem hipercholesterolemii, wynosi 200 mg/dL. Pamiętając, że masa molowa cholesterolu wynosi 386.7 g, można stwierdzić, że jest to w przybliżeniu:
A. 52 mmol/L
B. 5.2 mmol/L
C. 0.52 mmol/L
D. 7.7 mmol/L
E. 77 mmol/L
. Które z poniższych stwierdzeń jest prawdziwe:
A. jeden nanogram jest mniejszy od jednego grama miliard razy
B. czułość diagnostyczna zależy od kryteriów doboru grupy porównawczej
C. stężenie danego analitu jest równe ilorazowi absorbancji przy danej długości fali i molarnego współczynnika absorbancji (przy drodze optycznej 1 cm)
D. prawo Beera mówi o tym, że absorbancja roztworu jest wprost proporcjonalna do stężenia substancji, znajdującej się w roztworze
E. wszystkie odpowiedzi prawidłowe
. Metoda indukcyjna wyznaczania normy:
A. stosowana jest w badaniu pacjentów hospitalizowanych
B. za pomocą tej metody określa się normę parametrów o małej swoistości diagnostycznej
C. zaletą metody jest dostępność materiału i jego zróżnicowanie
D. wymaga przyjęcia założenia o charakterze rozkładu wartości referencyjnych
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. Na przedział wartości referencyjnych nie ma wpływu:
A. dobór populacji referencyjnej
B. sposób pobrania materiału
C. nieprecyzyjność metody pomiarowej
D. obciążenie metody pomiarowej
E. żadne ze stwierdzeń nie jest prawidłowe
. Niezgodność wyniku badania laboratoryjnego z obrazem klinicznym może być
spowodowana:
A. błędem trywialnym
B. utajonym stanem patologicznym
C. nietypowym przebiegiem choroby
D. przesunięciem w czasie objawów klinicznych i wyników badań laboratoryjnych
E. wszystkie odpowiedzi prawidłowe
. Nieprawidłowe przygotowanie materiału kontrolnego może mieć wpływ na wielkość błędu:
A. przypadkowego
B. systematycznego
C. przypadkowego lub systematycznego, zależnie od powstałej nieprawidłowości
D. całkowitego
E. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa
. Stopień zgodności pomiędzy niezależnymi wynikami badania, które otrzymano w ustalonych warunkach, to:
A. powtarzalność
B. odtwarzalność
C. precyzja
D. poprawność
E. dokładność
. Stopień zgodności pomiędzy wartością średnią otrzymaną na podstawie dużej serii wyników badania a przyjętą wartością odniesienia, to:
A. powtarzalność
B. odtwarzalność
C. precyzja
D. poprawność
E. dokładność
. Stopień zgodności pomiędzy wynikiem pomiaru z przyjętą wartością odniesienia, to:
A. powtarzalność
B. odtwarzalność
C. precyzja
D. poprawność
E. dokładność
. Jeśli przedział referencyjny stężenia sodu w surowicy krwi wynosi 135-145 mmol/L, to dopuszczalne granice błędu zgodnie z koncepcją Tonksa wyznacza wartość:
A. 7,1%
B. 6,2%
C. 4,5%
D. 3%
E. 1,8%
. Zmienność wewnątrzosobnicza badanej wielkości wynosi 3%, a zmienność międzyosobnicza 4%. Ile wynosi dopuszczalny błąd przypadkowy metody służącej do pomiaru tej wielkości?
A. 1%
B. 1.25%
C. 1.5%
D. 1.75%
E. 2%
. Błędy przypadkowe występujące przy wykonywaniu pomiarów:
A. mogą wynikać z nieprawidłowej kalibracji układu pomiarowego
B. prowadzą do przesunięcia wszystkich wyników w jedną stronę
C. są nieodłącznym zjawiskiem towarzyszącym wykonywanym pomiarom
D. zmniejszają poprawność uzyskiwanych wyników
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. Błędy przypadkowe decydują o:
A. precyzji metody pomiarowej
B. wrażliwości na interferencje
C. liniowości metody pomiarowej
D. odzysku metody pomiarowej
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. Ilościową informacją o precyzji nie jest:
A. odchylenie standardowe
B. współczynnik zmienności
C. nieprecyzyjność
D. różnica pomiędzy dwoma wynikami pomiaru wykonanego w tej samej próbce
E. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa
. Które z wyników walidacji wskazują najlepszą precyzję?
A. średnia 1500 mmol/l, współczynnik zmienności 18%
B. średnia 10 mg/dl, współczynnik zmienności 18%
C. średnia 1500 mmol/l, odchylenie standardowe 180 mmol/l
D. średnia 10 mg/dl, odchylenie standardowe 1,8 mg/dl
E. precyzja wszędzie jest jednakowa
. Błędy systematyczne występujące przy wykonywaniu pomiarów:
A. mogą wynikać z nieprawidłowej kalibracji układu pomiarowego
B. prowadzą do przesunięcia wszystkich wyników w jedną stronę
C. nie są nieodłącznym zjawiskiem towarzyszącym wykonywanym pomiarom
D. decydują o poprawności uzyskiwanych wyników
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. Błędy systematyczne mogą decydować o:
A. dokładności metody pomiarowej
B. poprawności metody pomiarowej
C. zakresie liniowości metody pomiarowej
D. odzysku metody pomiarowej
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. Ilościową informacją o poprawności może być:
A. odchylenie standardowe
B. współczynnik zmienności
C. nieprecyzyjność
D. obciążenie
E. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa
. Nieprecyzyjność metody ELISA przy wykonywaniu pojedynczych pomiarów w badanych próbkach wynosi 14%. Jaki może być efekt zmiany w procedurze pomiaru, polegającej na wykonywaniu czterech pomiarów w każdej próbce i podawaniu średniej jako wyniku uzyskanego u pacjenta?
A. nieprecyzyjność nie ulegnie zmianie
B. nieprecyzyjność zmniejszy się do 10%
C. nieprecyzyjność zmniejszy się do 7%
D. nieprecyzyjność zmniejszy się do 4%
E. nieprecyzyjność zmniejszy się do 3,5%
. Obciążenie metody elektrochemiluminscencyjnej przy wykonywaniu pojedynczych pomiarów w badanych próbkach wynosi 4%. Jaki może być efekt zmiany w procedurze pomiaru, polegającej na wykonywaniu czterech pomiarów w każdej próbce i podawaniu średniej jako wyniku uzyskanego u pacjenta?
A. obciążenie nie ulegnie zmianie
B. obciążenie zmniejszy się do 3%
C. obciążenie zmniejszy się do 2%
D. obciążenie zmniejszy się do 1%
E. obciążenie zwiększy się do 8%
. Czułość analityczna metody oznaczania stężenia TSH jest to:
A. najmniejsze stężenie TSH różniące się istotnie statystycznie od zera
B. najmniejsze stężenie TSH, przy którym CV metody nie przekracza 10%
C. najmniejsze stężenie TSH, przy którym CV metody nie przekracza 20%
D. zmiana odczytywanego sygnału przypadająca na 1 mIU/l
E. współczynnik zmienności metody wynoszący 20%
. Oznaczanie TSH testem pierwszej generacji wiązało się z czułością funkcjonalną metody na poziomie:
A. 20%
B. 10%
C. 5%
D. 1%
E. żadne z powyższych
. Całkowity dopuszczalny błąd pomiaru może być wyznaczony na podstawie:
A. biologicznej zmienności osobniczej i międzyosobniczej badanej wielkości
B. wymagań klinicznych związanych ze stosowaniem badanej wielkości
C. zaleceń organizatorów programów oceny zewnątrzlaboratoryjnej
D. zasady state of the art
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. Zakres granic kontrolnych w karcie Levey'a i Jenningsa średnia ±3 SD obejmuje:
A. 68% wyników kontrolnych przy prawidłowym funkcjonowaniu metody
B. 95% wyników kontrolnych przy prawidłowym funkcjonowaniu metody
C. 95,45% wyników kontrolnych przy prawidłowym funkcjonowaniu metody
D. 99,7% wyników kontrolnych przy prawidłowym funkcjonowaniu metody
E. 100% wyników kontrolnych przy prawidłowym funkcjonowaniu metody
. W sytuacji, gdy nie jest dostępny stabilny materiał kontrolny, minimalną formą kontroli jakości jest ocena powtarzalności prowadzona w formie kontroli:
A. średnich ruchomych
B. metodą „nieznanego dubletu”
C. rozrzutu wyników w grupie pacjentów
D. niezgodności stwierdzanych w czasie pracy analizatora
E. odpowiedzi A i B są prawidłowe
. Wyniki dwóch kolejno wykonanych pomiarów kontrolnych przekraczają granicę dwóch odchyleń standardowych po przeciwnych stronach wartości średniej. Przyczyną takiego rozkładu wyników jest:
A. zmniejszenie czułości analitycznej kontrolowanej metody pomiarowej
B. zmniejszenie poprawności metody pomiarowej
C. zmniejszenie precyzji metody pomiarowej
D. zwiększenie czułości analitycznej metody pomiarowej
E. zwiększenie precyzji metody pomiarowej
. Reguły interpretacyjne wskazujące na możliwość pojawienia się nadmiernego błędu przypadkowego to:
A. R4s, 41s, 10x
B. 22s, R4s, 41s
C. 13s, 12s, R4s
D. 22s, 41s, 10x
E. żadne z powyższych
--------------------------------------------------------------------------
. Czułość diagnostyczną testu określa iloraz wyników:
A. prawdziwie dodatnich i fałszywie dodatnich
B. prawdziwie dodatnich i fałszywie ujemnych
C. prawdziwie ujemnych i fałszywie ujemnych
D. prawdziwie ujemnych i fałszywie dodatnich
E. żadna z podanych odpowiedzi nie jest prawidłowa
. Swoistość diagnostyczną testu oblicza się, dzieląc:
A. wyniki prawdziwie dodatnie przez wszystkie wyniki dodatnie
B. wyniki prawdziwie dodatnie przez wszystkie wyniki uzyskane u chorych
C. wyniki prawdziwie ujemne przez wszystkie wyniki ujemne
D. wyniki prawdziwie ujemne przez wszystkie wyniki uzyskane u zdrowych
E. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa
. Dokładność (efektywność) diagnostyczna jest to prawdopodobieństwo uzyskania:
A. wyniku prawdziwie dodatniego
B. wyniku prawdziwie ujemnego
C. wyniku prawdziwie dodatniego lub prawdziwie ujemnego
D. wyniku identycznego z wartością odniesienia ustaloną dla badanego materiału
E. wyniku identycznego z wartością rzeczywistą
. W grupie 100 chorych uzyskano 50 wyników dodatnich, a w grupie 80 zdrowych stwierdzono
10 wyników dodatnich. Czułość i swoistość diagnostyczna testu to odpowiednio:
A. 80% i 10%
B. 10% i 50%
C. 80% i 50%
D. 50% i 80%
E. żadne z powyższych
. W 75% próbek pochodzących od osób zdrowych obserwuje się wyniki, które nie przekraczają wartości granicznej. W przypadku osób chorych sytuację taką obserwuje się w 25% przypadków. Proszę określić czułość i swoistość diagnostyczną użytego testu.
A. 75% i 25%
B. 75% i 75%
C. 25% i 25%
D. 25% i 75%
E. nie można określić czułości i swoistości testu ponieważ nie podano wartości granicznej.
. Czułość diagnostyczną można zdefiniować jako:
A. P(CH+/T+)
B. P(T+/CH+)
C. P(T+/CH-)
D. P(CH+/T-)
E. odpowiedzi B i D są poprawne
. Swoistość diagnostyczną można zdefiniować jako prawdopodobieństwo:
A. braku choroby u pacjenta z dodatnim wynikiem testu
B. uzyskania dodatniego wyniku testu u osoby zdrowej
C. obecności choroby u pacjenta z ujemnym wynikiem testu
D. uzyskania ujemnego wyniku testu u osoby zdrowej
E. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa
. Dodatnią wartość predykcyjną określa iloraz wyników:
A. prawdziwie dodatnich i fałszywie dodatnich
B. prawdziwie dodatnich i fałszywie ujemnych
C. prawdziwie ujemnych i fałszywie ujemnych
D. prawdziwie ujemnych i fałszywie dodatnich
E. żadna z podanych odpowiedzi nie jest prawidłowa
. Ujemną wartość predykcyjną oblicza się, dzieląc:
A. wyniki prawdziwie dodatnie przez wszystkie wyniki dodatnie
B. wyniki prawdziwie dodatnie przez wszystkie wyniki uzyskane u chorych
C. wyniki prawdziwie ujemne przez wszystkie wyniki ujemne
D. wyniki prawdziwie ujemne przez wszystkie wyniki uzyskane u zdrowych
E. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa
. W grupie 60 chorych uzyskano 50 wyników dodatnich, a w grupie 80 zdrowych stwierdzono
70 wyników ujemnych. Dodatnia i ujemna wartość predykcyjna to odpowiednio:
A. 83,3% i 71,4%
B. 62,5% i 85,7%
C. 75% i 87,5%
D. 83,3% i 87,5%
E. 71,4% i 85,7%
. Zbadano 1000 osób chorych oraz 1000 osób zdrowych. W 75% próbek pochodzących od osób zdrowych stwierdzono wyniki, które nie przekraczają wartości granicznej. W przypadku osób chorych sytuację taką stwierdzono w 25% przypadków. Proszę określić dodatnią i ujemną wartość predykcyjną.
A. 75% i 25%
B. 75% i 75%
C. 25% i 25%
D. 25% i 75%
E. nie można określić tych wartości ponieważ nie podano wartości granicznej.
. Zbadano 1000 osób chorych oraz 2000 osób zdrowych. W 75% próbek pochodzących od osób zdrowych stwierdzono wyniki, które nie przekraczają wartości granicznej. W przypadku osób chorych sytuację taką stwierdzono w 25% przypadków. Proszę określić dodatnią i ujemną wartość predykcyjną.
A. 60% i 14,3%
B. 60% i 85,7%
C. 14,3% i 40%
D. 85,7% i 60%
E. 40% i 14,3%.
. Dodatnią wartość predykcyjną można zdefiniować jako prawdopodobieństwo:
A. P(T+/CH+)
B. P(T-/CH+)
C. P(CH-/T+)
D. P(CH+/T-)
E. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa
. Ujemną wartość predykcyjną można zdefiniować jako prawdopodobieństwo:
A. braku choroby u pacjenta z dodatnim wynikiem testu
B. uzyskania dodatniego wyniku testu u osoby zdrowej
C. obecności choroby u pacjenta z ujemnym wynikiem testu
D. uzyskania ujemnego wyniku testu u osoby zdrowej
E. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa
. Czułość i swoistość diagnostyczna są cechami, które:
A. są stałe dla danego testu
B. zmieniają się wskutek zmian w proporcji osób chorych i zdrowych w badanej populacji
C. zmieniają się wskutek zmian w stosowanej wartości odcięcia
D. zmieniają się zależnie od osoby interpretującej wynik testu
E. odpowiedzi B, C i D są prawidłowe
. Przesuwając wartość odcięcia w stronę wartości fizjologicznych, zawsze zwiększa się:
A. czułość diagnostyczną testu
B. swoistość diagnostyczną testu
C. czułość i swoistość diagnostyczną testu
D. dodatnią wartość predykcyjną
E. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa
. Utrata precyzji metody pomiarowej nie prowadzi do:
A. wzrostu liczby wyników prawdziwie dodatnich
B. wzrostu liczby wyników fałszywie ujemnych
C. wzrostu liczby wyników prawdziwie ujemnych
D. wzrostu liczby wyników fałszywie dodatnich
E. odpowiedzi A i C są prawidłowe
. Zmniejszenie nieprecyzyjności metody pomiarowej prowadzi do:
A. spadku dodatniej wartości predykcyjnej
B. wzrostu dodatniej wartości predykcyjnej
C. spadku ujemnej wartości predykcyjnej
D. odpowiedzi A i C są prawidłowe
E. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa
. Przesuwając wartość odcięcia dla Hb z 12 g/dl do 10 g/dl, uzyskuje się:
A. tylko poprawę czułości diagnostycznej
B. tylko poprawę swoistości diagnostycznej
C. poprawę czułości diagnostycznej i pogorszenie swoistości diagnostycznej
D. pogorszenie czułości diagnostycznej i poprawę swoistości diagnostycznej
E. odpowiedzi A i B są prawidłowe
. Pole powierzchni pod krzywą ROC wykreśloną dla sercowej troponiny T (cTnT) pomiędzy 6 a 12 godziną od wystąpienia bólu za mostkiem, wynosi 0,92. Oznacza to, że:
A. cTnT jest idealnym markerem zawału mięśnia sercowego
B. czułość cTnT wynosi w tych warunkach 92%
C. swoistość cTnT wynosi w tych warunkach 92%
D. w 8% przypadków diagnoza oparta na cTnT jest w tych warunkach błędna
E. prawdopodobieństwo istnienia zawału mięśnia sercowego wynosi 92%
. Proszę wskazać optymalną wartość odcięcia dla PSA:
A. wartość odcięcia 2 ng/ml czułość 0,96 swoistość 0,45
B. wartość odcięcia 4 ng/ml czułość 0,94 swoistość 0,49
C. wartość odcięcia 6 ng/ml czułość 0,87 swoistość 0,51
D. wartość odcięcia 8 ng/ml czułość 0,81 swoistość 0,54
E. wartość odcięcia 10 ng/ml czułość 0,73 swoistość 0,61
. Dodatnia i ujemna wartość predykcyjna są cechami, które:
A. są stałe dla danego testu
B. zmieniają się wskutek zmian w proporcji osób chorych i zdrowych w badanej populacji
C. zmieniają się wskutek zmian w stosowanej wartości odcięcia
D. zmieniają się zależnie od osoby interpretującej wynik testu
E. odpowiedzi B i C są prawidłowe
. Prewalencja jest to:
A. przewaga liczby osób chorych nad liczbą osób zdrowych
B. przewaga liczby osób zdrowych nad liczbą osób chorych
C. częstość występowania danej choroby w ściśle określonym okresie, niezależnie od czasu wystąpienia choroby w przeliczeniu na określoną liczbę osób
D. liczba nowych przypadków choroby pojawiających się w ściśle określonym czasie, na ściśle określonym terenie w przeliczeniu na określoną liczbę osób
E. prawdopodobieństwo wystąpienia choroby u osoby dotychczas zdrowej
. Obliczanie prawdopodobieństw a posteriori, oparte na twierdzeniu Bayesa, jest złożonym zadaniem, które uprościć można poprzez wprowadzenie do obliczeń ilorazu prawdopodobieństwa (likelihood ratio, LR). LR jest to liczba służąca do obliczania zmiany:
A. czułości diagnostycznej
B. swoistości diagnostycznej
C. szansy istnienia choroby
D. szansy braku choroby
E. dodatniej wartości predykcyjnej
. Dodatni iloraz prawdopodobieństwa (LR+) określa:
A. jak zmienia się szansa istnienia choroby po uzyskaniu dodatniego wyniku testu
B. jak zmienia się szans istnienia choroby po uzyskaniu ujemnego wyniku testu
C. jak zmienia się szansa braku choroby po uzyskaniu dodatniego wyniku testu
D. jak zmienia się szansa braku choroby po uzyskaniu ujemnego wyniku testu
E. odpowiedzi A i C są prawidłowe
. Ujemny iloraz prawdopodobieństwa (LR-) określa:
A. jak zmienia się szansa istnienia choroby po uzyskaniu dodatniego wyniku testu
B. jak zmienia się szansa istnienia choroby po uzyskaniu ujemnego wyniku testu
C. jak zmienia się szansa braku choroby po uzyskaniu dodatniego wyniku testu
D. jak zmienia się szansa braku choroby po uzyskaniu ujemnego wyniku testu
E. odpowiedzi A i C są prawidłowe
. Prawdopodobieństwo a priori wynosi 10%. Jaka jest szansa a priori?
A. 10:90
B. 10:100
C. 50:50
D. 100:10
E. 90:10
. Analizując wartości LR, wskaż test, który nadaje się najbardziej do wykluczania istnienia choroby:
A. LR+ = 100, LR- = 100
B. LR+ = 100, LR- = 0,01
C. LR+ = 0,01, LR- = 100
D. LR+ = 0,01, LR- = 1
E. LR+ = 0,01, LR- = 1
. Analizując wartości LR, wskaż test, który nadaje się najbardziej do potwierdzania istnienia choroby:
A. LR+ = 100, LR- = 100
B. LR+ = 100, LR- = 0,01
C. LR+ = 0,01, LR- = 100
D. LR+ = 0,01, LR- = 1
E. odpowiedzi A i B
. Prewalencja choroby wynosi 10%. Test o czułości diagnostycznej 80% i swoistości diagnostycznej 70% wypadł ujemnie. Jak przedstawia się ujemna wartość predykcyjna?
A. 96,9%
B. 95,4%
C. 90%
D. 84,3%
E. 81,8%
. Prewalencja choroby wynosi 10%. Test o czułości diagnostycznej 80% i swoistości diagnostycznej 70% wypadł ujemnie. Jak przedstawia się prawdopodobieństwo istnienia choroby a posteriori?
A. 28,2%
B. 15,7%
C. 10%
D. 4,6%
E. 3,1%
--------------------------------------------
. Wskaż ogólne zasady postępowania z próbkami do badań hemostazy:
1. jeśli test będzie wykonany w ciągu 2h po pobraniu materiału, próbkę przechowuje się w
lodówce; osocze po odwirowaniu próbki może pozostać nad warstwą elementów
morfotycznych;
2. za wszelką cenę należy unikać ekspozycji materiału na bezpośrednie działanie światła
słonecznego;
3. jeśli test nie może być wykonany w krótkim czasie od pobrania próbki, ubogopłytkowe
osocze cytrynianowe (< 5000/μl) należy zamrozić w zamkniętych probówkach;
4. zamrożone próbki powinny być rozmrażane bardzo wolno w temperaturze pokojowej i
starannie mieszane;
Prawidłowe:
A. 1 i 2
B. 1 i 3
C. 1 i 4
D. 2 i 3
E. 2 i 4
. U pacjenta z niedokrwistością (Ht 20%) należy:
A. zwiększyć proporcję krew:cytrynian w celu uniknięcia fałszywego zaniżenia PT i APTT
B. zmniejszyć proporcję krew:cytrynian w celu uniknięcia fałszywego zaniżenia PT i APTT
C. zwiększyć proporcję krew:cytrynian w celu uniknięcia fałszywego zawyżenia PT i APTT
D. zmniejszyć proporcję krew:cytrynian w celu uniknięcia fałszywego zawyżenia PT i APTT
E. zachować standardową proporcję krew:cytrynian
. Czynniki krzepnięcia aktywowane przez trombinę to:
A. II, VII, IX, X
B. I, V, VIII, XIII
C. XII, prekalikreina, HMWK
D. odpowiedzi A i B
E. wszystkie powyższe
. Najsilniejszym czynnikiem nasilającym aktywację czynnika VII in vivo jest:
A. hipoglikemia
B. hipercholesterolemia
C. hiperamylazemia
D. hipourykemia
E. hipertriglicerydemia
. Przy obecności antykoagulanta tocznia obserwuje się:
1. tendencję do częstszego występowania zakrzepicy żylnej
2. występowanie skazy krwotocznej
3. niekiedy niewielkie przedłużenie PT
4. wyraźne skrócenie PT
5. przedłużenie APTT
6. skrócenie APTT
Odpowiedzi:
A. 1, 4, 5
B. 2, 3, 6
C. 1, 3, 5
D. 2, 4, 6
E. 2, 4, 5
. Enzym zawarty w jadzie żmii Russella aktywuje:
A. antykoagulant tocznia
B. fosfolipidy
C. fibrynolizę
D. czynnik X
E. białko C
. Skazy krwotocznej nie wywołuje niedobór:
A. czynnika V
B. czynnika VII
C. czynnika XI
D. czynnika XIII
E. żadne z powyższych
. Czas krwawienia jest wydłużony w:
A. małopłytkowościach oraz hemofilii A
B. małopłytkowościach oraz hemofilii C
C. zaburzeniach naczyniowych oraz hipofibrynogenemii
D. wszystkie odpowiedzi są prawdziwe
E. żadna z odpowiedzi nie jest prawdziwa
. Uporządkuj schorzenia zgodnie z rosnącą częstością ich występowania:
A. vWD, hemofilia A, hemofilia B
B. hemofilia A, hemofilia B, vWD
C. hemofilia B, vWD, hemofilia A
D. vWD, hemofilia B, hemofilia A
E. hemofilia B, hemofilia A, vWD
. Wydłużony APTT:
A. można stwierdzić w stanach o zwiększonym ryzyku nadkrzepliwości
B. może świadczyć o ryzyku niedokrzepliwości
C. może nie mieć znaczenia klinicznego
D. może świadczyć o obecności LA
E. wszystkie odpowiedzi są prawdziwe
. Stwierdzono równoczesne przedłużenie PT, APTT i TT. Obserwowana sytuacja nie może być wynikiem:
A. pierwotnej aktywacji fibrynolizy
B. zespołu rozsianego wykrzepiania śródnaczyniowego
C. złożonego niedoboru czynników zależnych od witaminy K
D. ciężkiego uszkodzenia wątroby
E. zanieczyszczenia próbki heparyną
. W chorobie von Willebranda obserwuje się:
A. czas protrombinowy wydłużony, czas kaolinowo-kefalinowy prawidłowy
B. czas protrombinowy prawidłowy, czas kaolinowo-kefalinowy wydłużony
C. czas protrombinowy wydłużony i czas kaolinowo-kefalinowy wydłużony
D. czas protrombinowy prawidłowy i czas kaolinowo-kefalinowy prawidłowy
E. odpowiedź B i D
. Do białek syntetyzowanych w wątrobie witamino-K zależnych należą:
A. czynniki II, V, XI, XII
B. czynniki II, VII, PK, X, białko C i S
C. czynniki II, VII, IX, XI, antytrombina
D. czynniki II, VIII, IX, X, białko C, S, Z
E. żaden z zestawów nie jest poprawny
. Kofaktor II heparyny należy do grupy:
A. antytrombin
B. inhibitorów aktywnych proteaz serynowych
C. inhibitorów układu białka C
D. aktywnych proteaz serynowych
E. aktywatorów antytrombiny
. Z poniższych nieprawdziwe jest stwierdzenie:
A. TAFI jest inhibitorem fibrynolizy
B. TAFI wzmaga wiązanie plazminogenu z fibryną
C. TAFI katalizuje proteolizę w miejscach występowania grup hydroksylowych lizyny
D. TAFI aktywuje protrombinę w obrębie zakrzepu
E. odpowiedzi A-D
. Przy różnicowaniu DIC z zespołem pierwotnej aktywacji fibrynolizy, za obecnością tego drugiego stanu przemawia:
A. prawidłowa liczba płytek, wydłużony ELT, prawidłowe D-dimery, norma FDP, brak monomerów fibryny, obniżona antytrombina
B. obniżona liczba płytek, skrócony ELT, zwiększone D-dimery, wzrost FDP, obecność monomerów fibryny, prawidłowa antytrombina
C. prawidłowa liczba płytek, skrócony ELT, prawidłowe D-dimery, wzrost FDP, brak monomerów fibryny, prawidłowa antytrombina
D. obniżona liczba płytek, wydłużony ELT, zwiększone D-dimery, norma FDP, obecność monomerów fibryny, obniżona antytrombina
E. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa
. Najniższe stężenia czynnika VIII i czynnika von Willebranda stwierdza się u osób z grupą krwi:
A. A
B. B
C. AB
D. 0
E. odpowiedzi A i C
. Wskaż nieprawdziwe twierdzenie dotyczące patologii czynników kontaktu:
A. są to rzadkie, dziedziczone autosomalnie recesywnie zaburzenia
B. w ich przebiegu czas protrombinowy pozostaje w normie
C. niedobór czynnika XII może wiązać się z nadkrzepliwością
D. APTT ulega tu przedłużeniu
E. zazwyczaj dochodzi w ich przebiegu do jawnych klinicznie krwawień
. Najczęstszym zaburzeniem układu krzepnięcia, obserwowanym w przebiegu mocznicy, jest:
A. przedłużenie czasu krwawienia
B. przedłużenie PT
C. przedłużenie APTT
D. wzrost liczby płytek
E. żadne z powyższych
. Nieprawdą jest, że typ II małopłytkowości poheparynowej (HIT II):
A. stwarza ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych
B. ujawnia się w ciągu pierwszych 4 dni leczenia heparyną
C. zwykle przebiega z małopłytkowością <100 000/uL
D. indukowany jest obecnością przeciwciał skierowanych przeciwko kompleksowi heparyna-PF4
E. wszystkie powyższe
. Najczęstszą nieprawidłowością w wynikach badań laboratoryjnych diagnozujących przyczyny wrodzonej trombofilii w Polsce jest:
A. obniżona aktywność AT
B. FVL (Factor V Leiden)
C. mutacja G20210A protrombiny
D. obecność przeciwciał antyfosfolipidowych
E. obecność antykoagulanta tocznia
. Wykonywanie badań laboratoryjnych w kierunku wrodzonej trombofilii nie jest uzasadnione:
A. w nawrotach zakrzepicy żylnej
B. w zakrzepicy w przebiegu choroby nowotworowej
C. w zakrzepicy żył krezkowych
D. u pacjentów opornych na leczenie heparyną
E. odpowiedzi C i D
. Czynnikiem promiażdżycogennym nie jest:
A. wzrost zawartości katecholamin
B. aktywacja fibrynolizy
C. aktywacja płytek
D. Lp(a)
E. TAFI
-----------------------------------------------------
. Enzym lizosomalny - alfa-L-fukozydaza charakteryzuje się dużą czułością diagnostyczną w odniesieniu do:
A. raka pierwotnego wątroby
B. nasieniaka jądra
C. niedrobnokomórkowego raka oskrzela
D. czerniaka złośliwego
E. raka szyjki macicy
. W przypadku rakowiaka możemy stwierdzić:
1. wzrost poziomu serotoniny w surowicy
2. wzrost kwasu wanilino-migdałowego w surowicy
3. wzrost kwasu wanilino-migdałowego w moczu
4. wzrost kwasu 5-hydroksyindolooctowego w moczu
Prawidłowe:
A. 1, 2 i 3
B. 1 i 4
C. 2 i 3
D. tylko 4
E. wszystkie
. Do niespecyficznych markerów guzów neuroendokrynnych zaliczamy:
A. serotoninę
B. insulinę
C. kwas 5-hydroksyindolooctowy
D. chromograninę A
E. wszystkie powyższe
--------------------------------------------------------
. Stężenie hemoglobiny 8,0-9,4 g/dl wg klasyfikacji WHO jest charakterystyczne dla niedokrwistości:
A. łagodnej
B. umiarkowanej
C. ciężkiej
D. zagrażającej życiu
E. odpowiedzi C i D są prawidłowe
. Niedokrwistość z niedoboru witaminy B12 charakteryzuje:
A. pancytopenia we krwi obwodowej i ubogokomórkowy szpik
B. retikulocytoza i wzrost MCV
C. pancytopenia we krwi obwodowej i hiperplazja komórek układu czerwonokrwinkowego w szpiku z dominacją erytroblastów ortochromatycznych i polichromatycznych
D. pancytopenia we krwi obwodowej i hiperplazja komórek układu czerwonokrwinkowego w szpiku z odnową megaloblastyczną i przewagą promegaloblastów i megaloblastów zasadochłonnych
E. neutrofilia i hipersegmentacja jąder granulocytów obojętnochłonnych
. Niedokrwistość o charakterze makrocytowym bez obecności typowych megaloblastów można spotkać w takich stanach jak:
A. niedokrwistość syderoblastyczna
B. alkoholizm
C. MDS
D. wrodzona niedokrwistość dyserytropoetyczna
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. Na wyczerpywanie się zasobów żelaza w magazynach ustrojowych wskazuje:
A. wzrost odsetka erytrocytów hipochromicznych we krwi obwodowej
B. spadek stężenia żelaza, wzrost TIBC, wzrost stężenia transferyny w surowicy krwi
C. wzrost stężenia ferrytyny w surowicy, brak syderomakrofagów
D. spadek stężenia ferrytyny w surowicy krwi
E. niedokrwistość mikrocytarna niedobarwliwa
. Podstawą rozpoznania czerwienicy prawdziwej jest stwierdzenie dwóch dużych kryteriów i jednego małego lub jednego dużego i dwóch małych. Dużym kryterium jest:
1. zwiększone stężenie Hb lub wartość hematokrytu
2. obecność mutacji JAK2 V617F lub podobnej, np. JAK2 w egzonie 12
3. bogatokomórkowy szpik (panmyelosis) - proliferacja trzech linii komórkowych
4. stężenie erytropoetyny poniżej dolnej granicy referencyjnej
5. endogenne tworzenie kolonii erytroidalnych in vitro
Prawidłowe:
A. 1 i 2
B. 1 i 4
C. 1, 3 i 4
D. 1, 2 i 5
E. wszystkie
. Proszę wskazać wartości graniczne stężenia hemoglobiny dla mężczyzn i kobiet, zalecane wg WHO2008 przy rozpoznawaniu czerwienicy prawdziwej. Jest to odpowiednio (g/dl):
A. 16,5 oraz 15,5
B. 15,5 oraz 16,5
C. 17,5 oraz 15,5
D. 18,5 oraz 16,5
E. 16,5 oraz 18,5
. Niedokrwistość hemolityczną sugeruje:
A. spadek stężenia hemoglobiny we krwi obwodowej, wzrost stężenia bilirubiny pośredniej w surowicy, zahamowanie dojrzewania erytroblastów w szpiku i spadek odsetka retikulocytów
B. spadek stężenia hemoglobiny we krwi obwodowej, wzrost stężenia bilirubiny pośredniej w surowicy, hiperplazja układu czerwonokrwinkowego w szpiku i wzrost odsetka retikulocytów
C. spadek stężenia hemoglobiny we krwi obwodowej wzrost stężenia bilirubiny bezpośredniej w surowicy, hiperplazja układu czerwonokrwinkowego w szpiku i wzrost retikulocytozy
D. spadek stężenia hemoglobiny we krwi obwodowej wzrost stężenia bilirubiny bezpośredniej w surowicy, hipoplazja układu czerwonokrwinkowego w szpiku i wzrost retikulocytozy
E. żadna z odpowiedzi nie jest poprawna
. Kryterium rozpoznania pierwotnej (samoistnej) nadpłytkowości nie jest:
A. utrzymująca się nadpłytkowość ≥ 450 × 109/L
B. obniżone stężenie trombopoetyny
C. szpikowa proliferacja linii megakariocytowej z dużą liczbą powiększonych, dojrzałych megakariocytów
D. wykluczenie PV, PMF, CML, MDS
E. obecność JAK2 V617F lub innego markera rozrostu klonalnego
. Niedokrwistości chorób przewlekłych towarzyszy:
A. spadek stężenia żelaza, wzrost stężenia transferyny, spadek stężenia ferrytyny, wzrost stężenia sTfR, wzrost odsetka syderoblastów
B. spadek stężenia żelaza i transferyny, wzrost stężenia ferrytyny, dodatni odczyn Coombsa
C. spadek stężenia żelaza i norma lub spadek transferyny, norma lub wzrost stężenia ferrytyny, norma sTfR, zmniejszony odsetek syderoblastów
D. spadek stężenia żelaza i transferyny, wzrost retikulocytozy, wzrost sTfR
E. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa
. Podstawą rozpoznania pierwotnej mielofibrozy jest stwierdzenie trzech dużych i dwóch małych kryteriów. Do małych kryteriów PMF zalicza się:
A. leukoerytroblastozę
B. wzrost aktywności LDH
C. niedokrwistość
D. splenomegalię
E. wszystkie wymienione
. Do zespołów mieloproliferacyjnych nie należy:
A. przewlekła białaczka szpikowa
B. przewlekła białaczka limfocytowa
C. zwłóknienie szpiku
D. czerwienica prawdziwa
E. przewlekła białaczka megakariocytowa
. Mutacja JAK2 V617F obserwowana jest w:
A. czerwienicy prawdziwej
B. pierwotnej nadpłytkowości
C. pierwotnej mielofibrozie
D. odpowiedzi A i B
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. Wykrywanie mutacji JAK2:
A. jest użyteczne w diagnostyce ostrych białaczek szpikowych
B. może być podstawą różnicowania samoistnej i wtórnej nadpłytkowości
C. przeprowadza się w trakcie diagnozowania przewlekłej białaczki szpikowej
D. wykorzystywane jest do różnicowania typów MDS
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. ZAP-70 nie jest:
A. czynnikiem o znaczeniu rokowniczym w CLL
B. niereceptorową białkową kinazą tyrozynową
C. czynnikiem występującym w prawidłowych limfocytach B
D. kinazą niezbędną do dojrzewania i różnicowania limfocytów T
E. obecna na komórkach NK
. Ciałka Heinza powstają z:
A. remnantów DNA
B. precypitatów hemoglobiny
C. rybosomalnego RNA
D. zmagazynowanego żelaza
E. fragmentów siateczki endoplazmatycznej
. Zespół 5q- zalicza się, zgodnie z klasyfikacją WHO, do:
A. zespołów mielodysplastycznych
B. chorób mielodysplastycznych/mieloproliferacyjnych
C. ostrych białaczek szpikowych z dysplazją wieloliniową
D. ostrych białaczek szpikowych związanych z leczeniem
E. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa
. Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące zespołu 5q-:
A. stanowi <5% przypadków MDS, występuje u starszych kobiet
B. cechuje go niedokrwistość oporna na leczenie (RA) z makrocytozą i nadpłytkowością
C. w szpiku charakterystyczne są duże megakariocyty z pojedynczym, małym, niepłatowym jądrem i niski odsetek erytroblastów
D. wyróżnia się powolnym przebiegiem choroby i dobrym rokowaniem, a ryzyko transformacji białaczkowej jest w nim mniejsze niż 10%
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. Bazopenia towarzyszy:
1. nadczynności tarczycy
2. czerwienicy prawdziwej
3. zespołowi Cushinga
4. stosowaniu heparyny
Prawidłowe:
A. 1, 2 i 3
B. 2, 3 i 4
C. 1, 3 i 4
D. 1, 2 i 4
E. 1, 2, 3 i 4
. W morfologii krwi stwierdzono:
Hb 10 g/dl
Ht 30%
RBC 3,5 mln/μl
MCV 77 fl
RDW 21%
w rozmazie:
hipochromia
mikrocytoza
Najbardziej prawdopodobne rozpoznanie to:
A. niedokrwistość megaloblastyczna
B. niedokrwistość chorób przewlekłych
C. niedokrwistość syderopeniczna
D. niedokrwistość aplastyczna
E. niedokrwistość syderoblastyczna
. Przyczyny niedokrwistości z niedoboru kwasu foliowego są następujące, z wyjątkiem:
A. nieprawidłowego wchłaniania w przewodzie pokarmowym
B. podawania leków
C. chorób pasożytniczych
D. spożywania koziego mleka
E. niedoboru witaminy B12
. Zmniejszoną wartość score LAP obserwuje się:
A. w przewlekłej białaczce szpikowej oraz nocnej napadowej hemoglobinurii
B. w idiopatycznej skazie małopłytkowej i we wrodzonej hipofasfatazemii
C. w postępującej dystrofii mięśniowej oraz przy znacznej eozynofilii
D. w zespole nerczycowym i niedokrwistości syderoblastycznej
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. W kryzie blastycznej w przebiegu CML odsetek blastów wynosi co najmniej:
A. 5%
B. 10%
C. 15%
D. 20%
E. 30%
. Fosfataza zasadowa granulocytów wykazuje wzrost aktywności w:
A. w 95% przypadków czerwienicy rzekomej (zespole Pickwicka)
B. w 99% przypadków przewlekłej białaczki szpikowej
C. w 75% przypadków zwłóknienia szpiku
D. w 50% przypadków chłoniaków złośliwych
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. Uważa się, że w patogenezie MDS dochodzi do:
A. mutacji komórki macierzystej
B. mutacji komórki ukierunkowanej
C. zmiany nie mają podłoża genetycznego
D. zmiany dotyczą komórek dojrzałych
E. wszystkie wyżej wymienione
. RARS to:
A. niedokrwistość wywołana leczeniem
B. niedokrwistość oporna na leczenie z pierścieniowatymi syderoblastami
C. niedokrwistość oporna na leczenie ze zwiększonym odsetkiem blastów
D. niedokrwistość oporna na leczenia
E. żadne z powyższych
. Które z wymienionych stanów przebiegają ze zmniejszoną opornością osmotyczną erytrocytów:
1. hemoliza mikroangiopatyczna
2. hemoliza wywołana przez ciepłe autoprzeciwciała
3. hemoliza u chorych ze sztuczną zastawką serca
4. wrodzona sferocytoza
Prawidłowe:
A. 1,2 i 3 B. 1 i 3 C. 2 i 4 D. tylko 4 E. wszystkie
. Pseudomałopłytkowość zależna od EDTA:
A. związana jest z obecnością autoprzeciwciał rozpoznających antygeny płytkowe zmienione pod wpływem działania EDTA w temperaturze pokojowej (gp IIb-IIIa)
B. występuje w specyficznych stanach patologicznych, takich jak nowotwory, choroby autoimmunologiczne, choroby zapalne
C. powodowana jest działaniem niektórych leków, m.in. fenytoiny, heparyny, acetaminofenu
D. charakterystyczne jest, że prowadzi do nieznacznego przedłużenia czasu krwawienia
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. Wskaźnik CHr, dopuszczony do stosowania przez FDA w 1997 roku, obliczany przez analizatory ADVIA, oznacza:
A. średnią zawartość hemoglobiny w retikulocytach
B. odsetek dojrzałych retikulocytów
C. średnie stężenie hemoglobiny w retikulocytach
D. średnią objętość retikulocytów
E. odsetek niedojrzałych retikulocytów
. U 8-letniego chłopca stwierdzono: WBC 1,2 tyś/μl, RBC 1,5 mln/μl, Ht 15%, PLT 70 tyś/μl. Wyniki sugerują:
A. AML
B. CML
C. ALL
D. pancytopenię
E. idiopatyczną małopłytkowość
. Stężenie żelaza w surowicy wynosi 60 μg/dl, a UIBC 240 μg/dl. Proszę obliczyć saturację transferyny:
A. 40%
B. 35%
C. 30%
D. 25%
E. 20%
. Wzrost stężenia wolnej protoporfiryny w erytrocytach (FEP) charakterystyczny jest dla:
1. niedokrwistości z niedoboru żelaza
2. niedokrwistości chorób przewlekłych
3. zatrucia ołowiem
4. talasemii
Prawidłowe:
A. 1, 2 i 3 B. 1 i 3 C. 1 i 2 D. tylko 1 E. wszystkie
. U mężczyzny uzyskano następujące wyniki badań: Hb 9 g/dl, RBC 3,1 mln/μl, Ht 27%, Ret. 20‰. Proszę obliczyć skorygowaną liczbę retikulocytów (SLR).
A. 3‰
B. 6‰
C. 12‰
D. 24‰
E. 48‰
. Niedobór witaminy B12 nie występuje:
A. u wegetarian
B. po subtotalnej gastrektomii
C. w ciąży
D. w obecności przeciwciał przeciw komórkom okładzinowym
E. wskutek wagotomii
. Antygeny różnicowania komórkowego charakterystyczne dla limfocytów linii B to:
A. CD3, CD 79a, CD 14, CD 19
B. CD3, CD7, CD14, CD 19
C. CD10, CD 19, CD22, CD79a
D. CD19, CD22, CD24, CD41
E. żadne z powyższych
. W przewlekłej białaczce limfocytowej populacja limfocytów wykazuje ekspresję następujących antygenów:
A. CD33, CD13
B. CD19, CD15
C. CD19, CD5, CD23
D. CD14, CD33
E. CD34
. Markerami linii mieloidalnej są następujące antygeny CD:
A. CD33, CD13
B. CD19, CD20
C. CD7, CD3
D. CD34
E. CD117, CD10
. Fenotyp białaczki limfoblastycznej z antygenem CALLA to:
A. CD19
B. CD13, CD33
C. CD14, CD15
D. CD10, CD19
E. CD117, CD13
. Rolą komórek dendrytycznych nie jest:
A. wychwytywanie antygenów
B. przenoszenie antygenów do węzłów chłonnych
C. przekazywanie impulsów nerwowych
D. prezentowanie antygenów limfocytom Th
E. odpowiedzi B i C
. Niedokrwistość mikrocytową możemy stwierdzić w następujących jednostkach chorobowych:
1. niedokrwistości aplastycznej
2. niedokrwistości z niedoboru miedzi
3. talasemii
4. niedokrwistości syderoblastycznej
Prawidłowe są:
A. 1, 2, 4
B. 1, 3, 4
C. 2, 3, 4
D. 3, 4
E. wszystkie
. W patogenezie nocnej napadowej hemoglobinurii kluczową rolę odgrywa defekt zaczepu glikozylofosfatydyloinozytolowego na:
A. komórkach toru erytropoetycznego
B. komórkach toru granulopoetycznego
C. komórkach toru megakariocytowego
D. odpowiedź A i B
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. Defekt strukturalny występujący w nocnej napadowej hemoglobinurii przejawia się, wykrywanym w celach diagnostycznych, spadkiem ekspresji antygenów:
A. CD3 i CD4
B. CD10 i CD14
C. CD19 i CD22
D. CD34 i CD38
E. CD55 i CD59
. Wstępnym testem przy podejrzeniu NNH (PNH) może być:
1. test glicerolowy
2. test sacharozowy
3. oznaczenie CH50
4. test Hama
5. test kolumnowy z CD55 i CD59
Prawidłowe:
A. 1 i 2
B. 1, 3 i 5
C. 2, 3 i 5
D. 2, 4 i 5
E. wszystkie
. Do zmian obserwowanych w NNH nie można zaliczyć:
A. przejawów hemolizy in vivo
B. leukopenii
C. nadpłytkowości
D. aplazji/hipoplazji szpiku
E. odpowiedzi B i D
. Wzrost stężenia wolnych porfiryn w erytrocytach jest istotny dla rozpoznania:
A. ostrej porfirii przerywanej (AIP)
B. protoporfirii erytropoetycznej (EPP)
C. porfirii mieszanej (VP)
D. wrodzonej koproporfirii (HCP)
E. żadne z powyższych
. Niedokrwistość hemolityczna towarzyszy:
A. protoporfirii erytropoetycznej (EPP)
B. ostrej porfirii przerywanej (AIP)
C. porfirii skórnej późnej (PCT)
D. wrodzonej porfirii erytropoetycznej (CEP)
E. żadne z powyższych
------------------------------------------
. Frakcja trijodotyroniny związana z białkami i frakcja fT3 to odpowiednio:
A. 90% i 10%
B. 95% i 5%
C. 97% i 3%
D. 99% i 1%
E. 99,7% i 0,3%
F. 99,97% i 0,03%
. Obniżenie stężenia TBG lub wiązania hormonów tarczycy z TBG powoduje leczenie:
A. glukokortykosterydami
B. salicylanami
C. fenytoina
D. androgenami
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. Który zestaw wyników może wskazywać na wtórną nadczynność tarczycy?
A. wysokie TSH, wysokie fT4
B. wysokie TSH, niskie fT4
C. niskie TSH, wysokie fT4
D. normalne TSH, wysokie fT4
E. odpowiedzi A i D
. Przeciwciała anty-TPO występują w:
A. chorobie Gravesa-Basedowa
B. poporodowym zapaleniu tarczycy
C. podostrym zapaleniu tarczycy
D. chorobie Hashimoto
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. Przeciwciała anty-TSHR występują w:
A. chorobie Gravesa-Basedowa
B. poporodowym zapaleniu tarczycy
C. podostrym zapaleniu tarczycy
D. thyreotropinoma
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. Jaki procent kortyzolu całkowitego stanowi w warunkach prawidłowych wolny kortyzol:
A. 2-10%
B. 15-20%
C. 30-40%
D. 50-60
E. 90-98%
. PIH ( PRL-IH) :
A. pobudza wydzielanie i uwalnianie prolaktyny
B. wykazuje cechy charakterystyczne dopaminy
C. wykazuje cechy charakterystyczne serotoniny
D. budową zbliżony jest do noradrenaliny
E. odpowiedzi A i B są prawidłowe
. Wydzielanie ADH pobudzane jest przez:
A. spadek osmolarności osocza
B. ból, stres, sen, wysiłek fizyczny
C. obniżenie objętości krwi krążącej
D. wzrost ciśnienia tętniczego
E. odpowiedzi B i C są prawidłowe
. Najczęściej występującą przyczyną endogennej hiperkortyzolemii jest:
A. mikrogruczolak przysadki mózgowej
B. gruczolak kory nadnerczy
C. rakowiak oskrzela
D. stan po leczeniu sterydami kory nadnerczy
E. endogenna depresja
. Cechami charakterystycznymi w obrazie klinicznym zespołu Conna są:
A. nadciśnienie tętnicze i hypokaliemia
B. brak obrzęków
C. obniżona aktywność reninowa osocza
D. podwyższony poziom aldosteronu
E. wszystkie powyższe
. Do typowych zaburzeń związanych z pierwotnym hiperaldosteronizmem należą:
A. hipomagnezemia
B. łagodna hipernatremia
C. alkaloza metaboliczna
D. hiperkaliuria
E. wszystkie wymienione
. Do specyficznych markerów guzów neuroendokrynnych przewodu pokarmowego (GEP) zaliczamy:
1. kwas 5-hydroxyindolooctowy
2. serotoninę
3. insulinę
4. chromograninę A
Prawidłowe:
A. 1, 2 i 3
B. 1 i 3
C. 2 i 4
D. tylko 4
E. wszystkie
-------------------------------------------------
. Użytecznym testem diagnostycznym w przypadku RZS jest/są:
A. CCCP
B. przeciwciała przeciwko ds DNA
C. ANA
D. przeciwciała antycytrulinowe
E. wszystkie wymienione
. Które z poniższych stwierdzeń nie jest prawdziwe dla krioglobulin:
A. mogą być klasyfikowane jako paraproteiny
B. precypitują w niskich temperaturach
C. mogą składać się z kompleksów mono- i polikonalnych immunoglobulin
D. krew w celu wykrycia ich obecności musi być pobierana w niskiej temperaturze
E. odpowiedzi A-D
. Krioglobuliny są:
A. białkami wytrącającymi się w wysokich temperaturach
B. immunoglobulinami klasy E odpowiedzialnymi za reakcje anafilaktycznc
C. markerami uszkodzeń nerek u chorych z kolagenozami
D. często stwierdzanymi w przebiegu SLE
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
------------------------------------------------------------------
. Poziom kreatyniny w surowicy wynosi 1,0 mg/dl, a jej wydalanie z moczem 1.44 g/dobę (doba- 1440 min). Klirens endogennej kreatyniny u tego pacjenta jest równy:
A. l0,0 ml/min
B. 14,4 ml/min
C. 100 ml/min
D. 144 ml/min
E. żadne z powyższych
. Wyliczony „klirens kreatyniny" (wzór Cockrofta-Gaulta):
A. służy do oceny zdolności nerek do zagęszczania oraz rozcieńczania moczu
B. do jego obliczenia potrzebny: wiek pacjenta i stężenie kreatyniny w surowicy
C. obliczany jest w oparciu o wiek pacjenta, masę ciała i stężenie kreatyniny w surowicy
D. jest wskaźnikiem przesączania kłębuszkowego
E. prawidłowe C i D
. Skrót eGFR oznacza:
A. wielkość efektywnego przesączania kłębuszkowego
B. wielkość rzeczywistego przesączania kłębuszkowego
C. oszacowaną wielkość przesączania kłębuszkowego
D. wielkość przesączania kłębuszkowego substancji endogennych, np. kreatyniny
E. szybkość efektywnego przesączania kłębuszkowego
. Do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej zgłasza się 60-letnia kobieta ważąca 50 kg. Stężenie kreatyniny w jej surowicy wynosi 1 mg/dl. Pacjentka wykazuje więc:
A. prawidłową funkcję nerek z eGFR > 90 ml/min.
B. utajoną PNN z eGFR w granicach 60-89 ml/min.
C. wyrównaną PNN z eGFR w granicach 30-59 ml/min.
D. niewyrównaną PNN z eGFR w granicach 15-29 ml/min.
E. schyłkową niewydolność nerek z eGFR < 15 ml/min.
. Skrót MDRD oznacza:
A. wielkość filtracji kłębuszkowej obliczaną w oparciu o klirens inuliny
B. wielkość filtracji kłębuszkowej obliczaną na podstawie klirensu kreatyniny
C. wielkość filtracji kłębuszkowej oszacowaną na podstawie stężenia kreatyniny w surowicy
D. wielkość filtracji kłębuszkowej oszacowaną na podstawie stężenia cystatyny C
E. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa
. Uproszczony wzór na obliczanie eGFR wg MDRD uwzględnia:
A. wiek, płeć, stężenie kreatyniny w surowicy, pochodzenie etniczne
B. wiek, masę ciała, stężenie kreatyniny w surowicy i w moczu
C. płeć, masę ciała, stężenie kreatyniny w surowicy, pochodzenie etniczne
D. stężenie kreatyniny w surowicy i w moczu
E. stężenie cystatyny C
. Wzór na eGFR wg MDRD w postaci pełnej uwzględnia także:
1. stężenie sodu w surowicy
2. stężenie albuminy w surowicy
3. stężenie azotu mocznika w surowicy
4. objętość dobową moczu
5. wzrost pacjenta
6. aktywność fizyczną pacjenta
Prawidłowe:
A. 1 i 2
B. 2 i 3
C. 3 i 4
D. 4 i 5
E. 5 i 6
. Zgodnie z zaleceniami Zespołu Konsultanta Krajowego w Dziedzinie Nefrologii, do obliczania eGFR powinno się stosować:
A. wyniki badania klirensu inuliny
B. wyniki badania klirensu kreatyniny
C. wzór Cockrofta-Gaulta
D. uproszczony wzór MDRD
E. pełny wzór MDRD
. Uproszczony wzór na eGFR wg MDRD nie sprawdza się w przypadku:
A. kobiet w ciąży
B. chorych w bardzo podeszłym wieku
C. chorych ze skrajnie małą masą ciała/wyniszczonych/chorobami mięśni/paraplegią lub kwadriplegią
D. wegan
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. Klirens osmotyczny jest to:
A. objętość moczu oczyszczana z ładunku osmotycznego w określonym czasie
B. objętość wody potrzebna do wydalenia w określonym czasie ładunku osmotycznego zawartego w izomolalnym (w stosunku do osocza) moczu
C. objętość moczu wydalana w określonym czasie
D. objętość tzw. „wolnej wody”
E. suma A i B
. W moczu pacjenta nie wykryto białka ani glukozy. Ciężar właściwy moczu wynosił
1,020. Przybliżona osmolalność wynosi:
A. 520 mOsm/kg H2O
B. 800 mOsm/kg H2O
C. 600 mOsm/kg H2O
D. 1200 mOsm/kg H2O
E. nie można obliczyć
. U pacjenta, u którego osmolalność surowicy mieści się w granicach wartości
referencyjnych, a ciężar właściwy moczu wynosi 1,030, stosunek osmolalności surowicy do osmolalności moczu wynosi:
A. około 1
B. poniżej 1
C. około 2
D. około 4
E. ponad 10
. Sporządzając kartę bilansu wodnego u pacjenta gorączkującego należy uwzględnić
dodatkową utratę wody przez:
A. skórę i układ oddechowy - ok.0,5 l na każdy 1°C powyżej temperatury normalnej
B. skórę i układ oddechowy - ok. 0,1 l na każdy 1°C powyżej temperatury normalnej
C. skórę i z moczem - ok. 0,5 l na każdy 1°C powyżej temperatury normalnej
D. skórę, układ oddechowy i z moczem - ok. 0,5 l na każdy 1°C powyżej temperatury normalnej
E. nie ma dodatkowych strat wody
. Dobowe straty wody nieuniknione (perspiratio insensibilis) u pacjenta z temperaturą ciała 38,6°C wzrosną o:
A. 2 l B. 1,5 l C. 1 l D. 0,5 l E. 100 ml
. Wolna woda:
A. jest to woda tracona wraz z wydychanym powietrzem
B. jest tracona w postaci potu
C. powstaje w trakcie przemian metabolicznych ustroju
D. gromadzi się w tzw. przestrzeni transcelularnej
E. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa
. Klirens wolnej wody jest to:
A. objętość moczu oczyszczana z ładunku osmotycznego w określonym czasie
B. objętość wody potrzebna do wydalenia w określonym czasie ładunku osmotycznego zawartego w izomolalnym (w stosunku do osocza) moczu
C. różnica pomiędzy objętością moczu a klirensem osmotycznym
D. suma objętości moczu i klirensu osmotycznego
E. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa
. Woda zagęszczająca TcH2O jest to:
A. różnica pomiędzy sekundową objętością moczu a klirensem osmotycznym
B. różnica pomiędzy sekundową objętością moczu a klirensem wolnej wody
C. różnica pomiędzy klirensem wolnej wody a sekundową objętością moczu
D. różnica pomiędzy klirensem osmotycznym a sekundową objętością moczu
E. hipostaza
. Klirens wolnej wody wynosi 0. Oznacza to, że:
A. mocz jest hipomolarny w stosunku do osocza
B. mocz jest izomolarny w stosunku do osocza
C. mocz jest hipermolarny w stosunku do osocza
D. wystąpiła oliguria
E. odpowiedzi C i D są prawidłowe
. Gęstość względna moczu wynosi 1,030. Oznacza to, że klirens wolnej wody jest:
A. ujemny
B. równy zero
C. dodatni
D. odpowiedzi B i C
E. wszystkie odpowiedzi są równie prawdopodobne
. Za przednerkową postacią ostrej niewydolności nerek przemawia:
1. ujemny klirens wolnej wody
2. wysoki wskaźnik FENa
3. niski poziom sodu w moczu
4. wysoki ciężar właściwy moczu
5. oliguria
Prawidłowe:
A. 1, 2, 4
B. 2, 4, 5
C. 1, 3, 4, 5
D. 2, 3, 4, 5
E. 1, 2, 3, 4, 5
. Jeżeli osmolalność zmierzona wynosi 340 mOsm/kg H2O, a osmolalność obliczona 295 mOsm/kg H2O, to najbardziej prawdopodobnym rozpoznaniem wśród wymienionych jest:
A. odwodnienie hipertoniczne
B. hiperglikemia
C. zatrucie etanolem
D. hipoglikemia
E. odwodnienie hipotoniczne
. By obliczyć objętość płynu wewnątrzkomórkowego u zdrowego dorosłego człowieka, należy pomnożyć jego ciężar ciała przez:
A. 0,6
B. 0,4
C. 0,3
D. 0,2
E. 0,06
. W celu obliczenia zawartości wody pozakomórkowej w ustroju należy zastosować następujący wzór:
A. masa ciała x 0,6
B. masa ciała x 0,2
C. masa ciała x 0,05
D. masa ciała x 0,3
E. żaden z powyższych
. Organizm dorosłego, 80 kg, nieotyłego mężczyzny zawiera ok.:
A. 321
B. 36 l
C. 42 l
D. 48 l
E. 89 l wody
. Ciśnienie osmotyczne krwi jest zależne głównie od stężenia:
A. albumin
B. jonów potasowych
C. glukozy
D. jonów sodowych
E. mocznika
. Do substancji osmotycznie czynnych nie przenikających przez błony komórkowe należą:
A. sód, mannitol, metanol
B. sód, glukoza, mannitol
C. sód, glukoza, mocznik
D. sód, glikol, mannitol
E. sód, mannitol, mocznik
. Za osmolalność efektywną odpowiada:
A. glukoza
B. mocznik
C. metanol
D. glikol
E. każda z wymienionych substancji
. Osmolalność efektywną należy obliczać według wzoru:
A. Osmolalność efektywna = 2 x [Na]
B. Osmolalność efektywna = 2 x [Na] + [mocznik]
C. Osmolalność efektywna = 2 x [Na] + [glukoza]
D. Osmolalność efektywna = 2 x [Na] + [mocznik] + [glukoza]
E. żadne z powyższych
. Osmolalność zalegająca (luka osmotyczna) w osoczu to różnica między:
A. obliczoną osmolalnością całkowitą a obliczoną efektywną
B. zmierzoną całkowitą a obliczoną efektywną
C. obliczoną całkowitą a zmierzona efektywną
D. zmierzoną całkowitą a obliczoną całkowitą
E. obliczoną całkowitą a zmierzoną całkowitą
. Powodem występowania luki osmotycznej (osmoli zalegających) może być:
A. hipernatremia
B. hiperglikemia
C. obecność mannitolu w osoczu
D. podwyższone stężenie mocznika
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. Hiperosmia bez współistniejącej hipertonii może być spowodowana wzrostem stężenia:
A. glukozy
B. etanolu
C. mocznika
D. prawidłowe A i B
E. prawidłowe B i C
-----------------------------------------
. W trakcie badania gazometrycznego mierzy się:
A. pH
B. pCO2
C. HCO3-
D. tylko A i B
E. tylko A i C
. Standardowe stężenie wodorowęglanów oznacza stężenie HCO3- w osoczu uzyskanym z krwi:
A. osoby zdrowej określanej mianem standardowej osoby referencyjnej
B. pobranej w standardowych warunkach z tętnicy promieniowej do strzykawki z heparyną
C. całkowicie utlenowanej i wysyconej CO2 przy ciśnieniu cząstkowym 40 mm Hg w temp. 37°C
D. miareczkowanej do pH = 7.40 w temp. 37°C
E. żadna z odpowiedzi nie jest prawidłowa
. Praktycznie aniony zalegające (AZ) należy obliczać według wzoru:
A. AZ = [Na] - ([Cl] + [HCO3])
B. AZ = [Na] - [Cl]
C. AZ = ([Na] + [K] + [Ca] + [Mg]) - [Cl]
D. AZ = ([K] + [Ca] + [Mg]) - ([Cl] + [ HCO3] )
E. żadne z powyższych
. Luka anionowa:
A. wyraża różnicę między sumą nieoznaczanych anionów a sumą nieoznaczanych kationów
B. maleje w hipoalbuminemii i gammapatii monoklonalnej
C. wzrasta w kwasicy ketonowej i odwodnieniu
D. wszystkie odpowiedzi są fałszywe
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. Przerwa anionowa:
A. jest różnicą pomiędzy stężeniem Na+ a sumą stężeń Cl- i HCO-3 we krwi
B. jest wykorzystywana do charakterystyki kwasicy metabolicznej
C. jest podwyższona w kwasicy oddechowej
D. wszystkie odpowiedzi prawidłowe
E. prawidłowe A i B
. Luka anionowa jest prawidłowa w:
A. zatruciach metanolem
B. ciężkich odwodnieniach
C. kwasicach kanalikowych
D. gammapatiach
E. odpowiedzi B, C i D są prawidłowe
. Które z wymienionych zaburzeń nie prowadzi do obniżenia luki anionowej?
A. zatrucie litem
B. zatrucie solami bromu
C. szpiczak mnogi
D. zatrucie żelazem
E. hipoalbuminemia
. Obniżona wartość luki anionowej może wystąpić w przypadku:
A. błędnego oznaczenia elektrolitów
B. w gammapatiach monoklonalnych typu IgG
C. w hiperkalcemii
D. odpowiedzi A i C
E. wszystkie odpowiedzi prawidłowe
. Wzrost luki anionowej obserwowany jest w przypadku:
A. hipernatremii
B. hipomagnezemii
C. hiperkaliemii
D. hiponatremii
E. hiperkalcemii
. W zatruciu solami bromu może dochodzić do spadku luki anionowej, ponieważ jony bromu mogą:
A. zwiększać stężenie nie oznaczonych kationów
B. zmniejszać stężenie nie oznaczonych anionów
C. zmniejszać na drodze interferencji stężenie sodu
D. zwiększać na drodze interferencji stężenie chlorków
E. zwiększać na drodze interferencji stężenie wodorowęglanów
. Do kwasic nieoddechowych z normalną luką anionową nie można zaliczyć:
A. kwasicy mocznicowej
B. kwasicy wywołanej biegunkami
C. kwasicy nerkowej kanalikowej
D. kwasicy towarzyszącej nadczynności przytarczyc
E. kwasicy towarzyszącej hipoaldosteronizmowi pierwotnemu
. W zatruciu salicylanami dochodzi do złożonego zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej, które w początkowej fazie (pierwsze 3-4h po zatruciu) może odzwierciedlać następujący wynik badania gazometrycznego:
A. pH=6.9 pCO2=60 mmHg HCO3-=12 mmol/l
B. pH=7.8 pCO2=15 mmHg HCO3-=24 mmol/l
C. pH=7.4 pCO2=15 mmHg HCO3-=35 mmol/l
D. pH=7.1 pCO2=40 mmHg HCO3-=12 mmol/l
E. pH=7.6 pCO2=50 mmHg HCO3-=35 mmol/l
. W badaniu gazometrycznym stwierdzono:
pH = 7.2 pCO2 = 55 mmHg HCO3- = 24 mmol/l
Powyższy wynik gazometrii świadczyć może o:
A. zasadowicy metabolicznej w fazie kompensacji oddechowej
B. kwasicy metabolicznej w fazie kompensacji oddechowej
C. zasadowicy oddechowej bez cech kompensacji metabolicznej
D. kwasicy oddechowej bez cech kompensacji metabolicznej
E. zasadowicy oddechowej w fazie kompensacji metabolicznej
. W badaniu gazometrycznym stwierdzono: pH = 7.2 pCO2 = 63 mmHg HCO3- = 26 mmol/l. Do przyczyn tego stanu nie należy:
A. zatrucie barbituranami
B. uszkodzenie mięśni oddechowych
C. zatrucie salicylanami
D. niedrożność górnych dróg oddechowych
E. żadna z wyżej wymienionych
. W badaniu gazometrycznym stwierdzono:
pH = 7.37 pCO2 = 55 mmHg HCO3- = 30 mmol/l
Powyższy wynik gazometrii świadczy o:
A. ostrej kwasicy oddechowej
B. ostrej kwasicy metabolicznej
C. przewlekłej kwasicy oddechowej
D. przewlekłej kwasicy metabolicznej
E. braku zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej
. W badaniu gazometrycznym stwierdzono:
pH = 7.5 pCO2 = 30 mmHg HCO3- = 24 mmol/l
Powyższy wynik gazometrii może świadczyć o:
A. zasadowicy metabolicznej w fazie kompensacji oddechowej
B. kwasicy metabolicznej w fazie kompensacji oddechowej
C. zasadowicy oddechowej bez cech kompensacji metabolicznej
D. kwasicy oddechowej bez cech kompensacji metabolicznej
E. zasadowicy oddechowej w fazie kompensacji metabolicznej
. W badaniu gazometrycznym stwierdzono: pH = 7.54, pCO2 = 25 mmHg, HCO3- = 23 mmol/l. Do przyczyn tego stanu nie należy:
A. zatrucie nikotyną
B. zatrucie barbituranami
C. zatrucie salicylanami
D. zatrucie teofiliną
E. zatrucie estrogenami lub progesteronem
. W badaniu gazometrycznym stwierdzono:
pH = 7.43 pCO2 = 20 mmHg HCO3- = 16 mmol/l
Powyższy wynik gazometrii świadczyć może o:
A. ostrej zasadowicy oddechowej
B. ostrej zasadowicy metabolicznej
C. przewlekłej zasadowicy oddechowej
D. przewlekłej zasadowicy metabolicznej
E. braku zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej
. W badaniu gazometrycznym stwierdzono:
pH = 6.9 pCO2 = 37 mmHg HCO3- = 12 mmol/l
Powyższy wynik gazometrii świadczyć może o:
A. kwasicy metabolicznej w fazie kompensacji oddechowej
B. kwasicy oddechowej w fazie kompensacji metabolicznej
C. kwasicy oddechowej bez cech kompensacji metabolicznej
D. kwasicy metabolicznej bez cech kompensacji oddechowej
E. odpowiedzi B i D są równie prawdopodobne
. W badaniu gazometrycznym stwierdzono: pH = 7.12 pCO2 = 36 mmHg HCO3- = 17 mmol/l. Do przyczyn tego stanu nie należy:
A. zatrucie glikolem etylenowym
B. podawanie w dużych dawkach mleczanu sodu
C. śpiączka ketonowa
D. nadczynność tarczycy
E. wstrząs kardiogenny
. W badaniu gazometrycznym stwierdzono:
pH = 7.29 pCO2 = 25 mmHg HCO3- = 12 mmol/l
Powyższy wynik gazometrii może świadczyć o:
A. kwasicy oddechowej bez cech kompensacji
B. kwasicy metabolicznej bez cech kompensacji
C. kwasicy oddechowej z cechami kompensacji
D. kwasicy metabolicznej z cechami kompensacji
E. kwasicy metabolicznej powikłanej zasadowicą oddechową
. W badaniu gazometrycznym stwierdzono:
pH = 7.58 pCO2 = 42 mmHg HCO3- = 32 mmol/l
Powyższy wynik gazometrii może świadczy o:
A. zasadowicy metabolicznej w fazie kompensacji oddechowej
B. zasadowicy oddechowej w fazie kompensacji metabolicznej
C. zasadowicy oddechowej bez cech kompensacji metabolicznej
D. zasadowicy metabolicznej bez cech kompensacji oddechowej
E. odpowiedzi B i D są równie prawdopodobne
. W badaniu gazometrycznym stwierdzono: pH = 7.51 pCO2 = 39 mmHg HCO3- = 34 mmol/l. Do przyczyn tego stanu nie należy:
A. przedawkowanie wodorowęglanu sodu
B. podawanie w dużych dawkach mleczanu sodu
C. podawanie dużych dawek węglanu wapnia
D. nadmierna podaż cytrynianu sodu
E. przyjmowanie dużych ilości chlorku sodu
. W badaniu gazometrycznym stwierdzono:
pH = 7.56, pCO2 = 50 mmHg, HCO3- = 40 mmol/l
Powyższy wynik gazometrii może świadczyć o:
A. zasadowicy oddechowej bez cech kompensacji
B. zasadowicy metabolicznej bez cech kompensacji
C. zasadowicy oddechowej z cechami kompensacji
D. zasadowicy metabolicznej z cechami kompensacji
E. zasadowicy metabolicznej powikłanej kwasicą oddechową
. Wskaż zestaw wyników typowy dla nagłego zatrzymania krążenia:
A. pH = 7.21 pCO2 = 60 mmHg SBE = 0 mEq/l
B. pH = 7.35 pCO2 = 60 mmHg SBE = 7 mEq/l
C. pH = 7.15 pCO2 = 60 mmHg SBE = -6 mEq/l
D. pH = 7.31 pCO2 = 30 mmHg SBE = -10 mEq/l
E. pH = 7.55 pCO2 = 25 mmHg SBE = 8 mEq/l
. Jak należy zinterpretować poniższy wynik badania gazometrycznego?
pH = 7.31 pCO2 = 30 mmHg SBE = -10 mEq/l
A. kwasica oddechowa w trakcie kompensacji
B. kwasica oddechowa powikłana kwasicą metaboliczną
C. kwasica metaboliczna w trakcie kompensacji
D. kwasica metaboliczna powikłana zasadowicą oddechową
E. kwasica metaboliczna powikłana zasadowicą metaboliczną
. Wskaż najbardziej prawdopodobną interpretację poniższego wyniku:
pH = 7.37 pCO2 = 37 mmHg HCO3- = 25 mmol/l
A. kwasica oddechowa bez kompensacji
B. zasadowica metaboliczna bez kompensacji
C. kwasica metaboliczna z pełną kompensacją
D. zasadowica oddechowa z pełną kompensacją
E. prawidłowy wynik badania
. U 5-miesięcznego niemowlęcia występuje przerostowa niedrożność odźwiernika przebiegająca z utrzymującymi się od dłuższego czasu intensywnymi wymiotami. Wskutek zachłyśnięcia się wymiocinami doszło do rozwoju ciężkiego zapalenia płuc. Jakiego zestawu wyników można spodziewać się u tego niemowlęcia?
A. pH = 7.59 pCO2 = 55 mmHg HCO3- = 40 mmol/l
B. pH = 7.36 pCO2 = 65 mmHg HCO3- = 35 mmol/l
C. pH = 7.19 pCO2 = 75 mmHg HCO3- = 24 mmol/l
D. pH = 7.29 pCO2 = 40 mmHg HCO3- = 30 mmol/l
E. pH = 7.41 pCO2 = 25 mmHg HCO3- = 15 mmol/l
. O wyrównanym zaburzeniu równowagi kwasowo-zasadowej można mówić przy następujących wynikach badania gazometrycznego:
A. pH = 7.61 pCO2 = 40 mmHg HCO3- = 40 mmol/l
B. pH = 7.37 pCO2 = 55 mmHg HCO3- = 35 mmol/l
C. pH = 7.19 pCO2 = 75 mmHg HCO3- = 24 mmol/l
D. pH = 7.29 pCO2 = 40 mmHg HCO3- = 30 mmol/l
E. pH = 7.41 pCO2 = 41 mmHg HCO3- = 25 mmol/l
. Zasadowica pohiperkapniczna jest to:
A. zasadowica oddechowa, do której dochodzić może po szybkim wyeliminowaniu ostrej kwasicy nieoddechowej
B. zasadowica nieoddechowa, do której dochodzić może po szybkim wyeliminowaniu ostrej kwasicy oddechowej
C. zasadowica oddechowa, do której dochodzić może po szybkim wyeliminowaniu przewlekłej kwasicy nieoddechowej
D. zasadowica nieoddechowa, do której dochodzić może po szybkim wyeliminowaniu przewlekłej kwasicy oddechowej
E. zasadowica oddechowa, do której dochodzić może po szybkim wyeliminowaniu przewlekłej kwasicy oddechowej
. Kwasica występująca w przebiegu cukrzycy niewyrównanej jest przykładem kwasicy nieoddechowej:
A. addycyjnej
B. subtrakcyjnej
C. dystrybucyjnej
D. retencyjnej
E. retencyjno-subtrakcyjnej
. Kwasica wynikająca z niedotlenienia tkanek jest kwasicą:
A. addycyjną
B. subtrakcyjną
C. dystrybucyjną
D. retencyjną
E. subtrakcyjno-dystrybucyjną
. Podanie nadmiernej ilości chlorku amonowego prowadzi do:
A. zasadowicy oddechowej
B. zasadowicy nieoddechowej addycyjnej
C. kwasicy oddechowej
D. kwasicy nieoddechowej addycyjnej
E. kwasicy oddechowej z nieoddechową zasadowicą
. Kwasicą metaboliczną o charakterze addycyjnym, przebiegającą z prawidłową luką anionową jest:
A. kwasica towarzysząca niewyrównanej cukrzycy
B. kwasica towarzysząca niedotlenieniu tkanek
C. kwasica towarzysząca zatruciu paraldehydem
D. kwasica towarzysząca zespołowi mocznicowemu
E. kwasica towarzysząca przedawkowaniu NH4Cl
. Kwasica nieoddechowa o charakterze subtrakcyjnym pojawiać się w przebiegu:
A. chorób wątroby
B. chorób płuc
C. chorób jelit
D. chorób serca
E. wszystkie powyższe odpowiedzi są prawidłowe
. W którym z płynów ustrojowych stwierdza się największe stężenie wodorowęglanów?
A. w płynie trzustkowym
B. w soku żołądkowym
C. w osoczu krwi żylnej
D. w żółci pęcherzykowej
E. w płynie mózgowo-rdzeniowym
. Utrata którego z płynów ustrojowych prowadzić może do zasadowicy nieoddechowej?
A. płynu trzustkowego
B. soku żołądkowego
C. osocza krwi żylnej
D. żółci pęcherzykowej
E. płynu mózgowo-rdzeniowego
. Kwasica nieoddechowa o charakterze dystrybucyjnym występuje:
A. po szybkim podaniu dożylnym dużych objętości izotonicznego roztworu NaCl
B. po szybkim podaniu dożylnym dużych objętości mleczanu sodu
C. po szybkim podaniu dożylnym dużych objętości cytrynianu sodu
D. w przypadku hipokaliemii
E. wszystkie odpowiedzi są prawidłowe
. Przykładem kwasicy nieoddechowej dystrybucyjnej jest kwasica spowodowana:
A. hiperkaliemią
B. hiperkalcemią
C. hipokaliemią
D. hipokalcemią
E. hipokaliemią lub hiperkalcemią
. Kwasicą nieoddechowa retencyjna jest:
A. kwasica kanalikowa dystalna
B. kwasica kanalikowa proksymalna
C. kwasica w przebiegu hipoaldosteronizmu
D. kwasica w zatruciu acetazolamidem
E. każda z wymienionych
. Przetoczenie dużej ilości krwi konserwowanej, zawierającej 4.5% cytrynian sodu może przejściowo doprowadzić do:
A. kwasicy metabolicznej
B. zasadowicy metabolicznej
C. kwasicy oddechowej
D. zasadowicy oddechowej
E. kwasicy metabolicznej połączonej z zasadowicą oddechową
. Na skutek gwałtownej diurezy osmotycznej dochodzi do zasadowicy metabolicznej:
A. retencyjnej
B. restrykcyjnej
C. subtrakcyjnej
D. dystrybucyjnej
E. addycyjnej
. Aciduria paradoxa jest to wydalanie nieproporcjonalnie dużych ilości H+ w stosunku do aktualnego pH krwi obserwowane w:
A. kwasicy oddechowej
B. zasadowicy oddechowej
C. kwasicy metabolicznej
D. zasadowicy metabolicznej
E. kwasicy metabolicznej powikłanej zasadowicą oddechową
. Aciduria paradoxa pojawia się w:
A. hipokaliemii
B. hiponatremii
C. hipoglikemii
D. hipokalcemii
E. hipochloremii
. Spadek wartości pH o 0,10 jednostki powoduje:
A. spadek kaliemii o około 0,6 mmol/l
B. spadek kaliemii o około 1,2 mmol/l
C. wzrost kaliemii o około 0,6 mmol/l
D. wzrost kaliemii o około 1,2 mmol/l
E. stężenie potasu w surowicy nie ulega zmianie
. U niemowlęcia stwierdzono w jonogramie surowicy:
Na 137 mml/l, K 2 mmol/1, Cl 125 mmol/1, a w równowadze kwasowo-zasadowej
krwi: pH 7.20, pCO2 33 mmHg, HCO3 15 mmol/1, BE -10 mmol/1. Takie zaburzenia metaboliczne z dużym prawdopodobieństwem przemawiają za rozpoznaniem:
A. śpiączki cukrzycowej
B. kwasicy kanalikowej
C. mocznicy
D. ostrej biegunki
E. kwasicy addycyjnej
. U pacjenta tracącego treść pokarmową z górnego odcinka przewodu pokarmowego /wymioty/ możemy się spodziewać:
A. kwasicy metabolicznej i hipokaliemii
B. kwasicy metabolicznej i hiperkaliemii
C. zasadowicy metabolicznej i hipokaliemii
D. zasadowicy metabolicznej i hiperkaliemii
E. niewiele można się po nim spodziewać
. U pacjenta z hiperwentylacją, u którego mocz jest wybitnie alkaliczny, stwierdza się następujące wyniki badania gazometrycznego krwi:
pH =7,57, pCO2 15 mmHg, BE -5 mmol/l.
Jaka jest przyczyna spadku BE?
A. dołączenie się kwasicy nieoddechowej
B. nerkowa kompensacja alkalozy oddechowej
C. wzrost wydalania nerkowego HCO3-
D. nerkowe wydalanie kwaśności miareczkowej i NH4
E. żadne z powyższych
. U pacjenta z kwasicą metaboliczną obserwujemy:
A. zawsze wzrost poziomu K w surowicy
B. zawsze spadek poziomu K w surowicy
C. poziom potasu w surowicy nigdy nie ulega zmianie
D. spadek lub wzrost poziomu K w surowicy
E. wszystkie odpowiedzi są błędne
. Zwiększona luka anionowa występuje we wszystkich przypadkach z wyjątkiem:
A. kwasicy ketonowej
B. niewydolności nerek
C. hipokalcemii
D. hipoalbuminemii
E. hipomagnezemii
42
C. Pytanie sprawdza podstawową umiejętność przeliczania jednostek. 150 mg to 0.15 g.
B. Pytanie sprawdza podstawową umiejętność przeliczania jednostek. 4 ng/ml to 4 µg/l.
D. Przeliczanie jednostek, w jakich wyrażane jest stężenie podstawowych wielkości, może być przydatne podczas egzaminu. Treść pytania może zawierać informacje podane np. w mg/dL lub w mmol/L. Dlatego warto przećwiczyć przeliczanie. W tym wypadku 3600 [mg/dL]/18 = 200 [mmol/L].
A. Treść pytania celowo odciąga uwagę Czytelnika od zadania, które polega na zwykłym przeliczeniu jednostek. W tym wypadku 10 [mg/dL]/11.3 = 0.885 [mmol/L], czyli 885 µmol/L.
D. Cząsteczka mocznika zbudowana jest z dwóch atomów azotu (M = 14 g), czterech atomów wodoru (M = 1 g), jednego atomu węgla (M = 12 g) oraz jednego atomu tlenu (M = 16 g). Azot stanowi więc 28/60 część masy mocznika. Przy stężeniu mocznika = 60 mg/dL BUN 28 mg/dL.
B. Po podzieleniu 200 mg/dL przez 38.67, uzyskuje się w przybliżeniu wartość 5.2 mmol/L.
E. Pytania zawierające zwrot „wszystkie odpowiedzi są prawidłowe” są nieco łatwiejsze od pozostałych. Tu mam jednak wątpliwości co do poprawności stwierdzenia B. Czułość to cecha dotycząca tylko chorych. Nie ma nic wspólnego z grupą odniesienia.
E. Bardzo stare pytanie, które ułożone zostało na podstawie książki RN Barnetta „Statystyka w laboratorium klinicznym” z 1971 roku. Wg autora metoda indukcyjna oparta jest na analizie dużych zbiorów wyników populacji osób chorych, z której wyodrębnia się „normę”. Metoda dedukcyjna to metoda polegająca na zbadaniu wybranych zdrowych osób. Używane tam określenia od dawna nie są już stosowane w kontekście wartości referencyjnych.
E. Przy wyznaczaniu przedziału referencyjnego wszystkie wymienione czynniki mogą decydować o ostatecznym wyniku. Należy unikać określenia „zakres wartości prawidłowych”.
E. Każdy z wymienionych czynników może powodować tę rozbieżność.
D. Podstawowym założeniem w kontroli jakości jest prawidłowe przygotowanie materiału kontrolnego. Wtedy dopiero można badać wielkość błędów pomiarowych metody. Źle przygotowany materiał kontrolny nie dostarcza informacji o błędach pomiarowych.
C. Precyzja jest to stopień zgodności pomiędzy niezależnymi wynikami badania otrzymanymi w ustalonych warunkach. Powtarzalność to precyzja zbadana w warunkach powtarzalności, a odtwarzalność to precyzja zbadana w warunkach odtwarzalnosci.
D. Poprawność jest to stopień zgodności między wartością średnią otrzymaną na podstawie dużej serii wyników badania a przyjętą wartością odniesienia.
E. W definicji dokładności, podanej przez ISO, bierze się pod uwagę stopień zgodności pomiędzy pojedynczym wynikiem pomiaru a przyjętą wartością odniesienia. Zwraca się też uwagę na to, że tradycyjnie stosowane określenie „dokładność wartości średniej”, mające oznaczać cechę zależną od błędów systematycznych, powinno być zarzucone.
E. Przedział 135-145 mmol/l obejmuje 10 mmol/l. Zgodnie z oryginalnym wzorem podanym przez Tonksa:
Dopuszczalne granice błędu = 
Czwarta część z 10 to 2,5. Po podzieleniu jej przez średnią z zakresu normy - 140 - uzyskuje się wartość 0.018, która, po pomnożeniu przez 100, daje dgb = 1,8%.
C. Dopuszczalna nieprecyzyjność równa jest jednej drugiej zmienności wewnątrzosobniczej.
C. Błędy przypadkowe są nieodłącznym zjawiskiem towarzyszącym wykonywanym pomiarom. Nie są związane z błędną kalibracją, nie przesuwają wszystkich wyników w jedną stronę, nie decydują o poprawności wyników pomiarów.
A. Błędy przypadkowe decydują o precyzji metody pomiarowej.
E. Każdy z wymienionych parametrów odzwierciedla wielkość błędów przypadkowych, przez co może stanowić miarę w rozważaniach dotyczących precyzji.
C. W tego typu rozważaniach należy posłużyć się współczynnikiem zmienności.
E. Wszystkie wymienione odpowiedzi charakteryzują błędy systematyczne.
E. Błędy systematyczne mogą decydować o wszystkich wymienionych cechach.
D. Miarą poprawności jest obciążenie, czyli różnica pomiędzy średnią z pomiarów wykonanych w badanej próbce a wartością odniesienia przypisaną tej próbce.
C. Przy powtarzaniu pomiarów i posługiwaniu się średnią, jako najlepszym oszacowaniem wyniku, nieprecyzyjność zmienia się odwrotnie proporcjonalnie do pierwiastka z liczby pomiarów.
A. Obciążenie nie zmieni się pod wpływem opisanej zmiany w procedurze.
D.
E. Czułość funkcjonalna to stężenie, a nie CV.
E.
D.
B. Metoda pomiarów podwójnych („nieznanego dubletu”), wykonywanych w wybranych próbkach pacjentów, jest metodą zalecaną w opisanej sytuacji.
C. Układ R4s jest elementem złożonej reguły interpretacyjnej, przeznaczonym do wykrywania przyrostu błędu przypadkowego i utraty precyzji metody pomiarowej.
C.
E. Czułość diagnostyczna testu obliczana jest jako iloraz wyników prawdziwie dodatnich oraz sumy wyników prawdziwie dodatnich i fałszywie ujemnych.
D. Swoistość diagnostyczna testu obliczana jest poprzez podzielenie liczby wyników prawdziwie ujemnych przez sumę wyników prawdziwie ujemnych i fałszywie dodatnich, czyli przez liczbę wyników uzyskanych u osób zdrowych.
C. Dokładność diagnostyczna testu obliczana jest jako iloraz sumy wyników prawdziwie dodatnich i prawdziwie ujemnych do sumy wszystkich wyników uzyskanych danym testem. Jest to więc prawdopodobieństwo uzyskania wyniku prawdziwie dodatniego lub wyniku prawdziwie ujemnego. Dwie ostatnie propozycje są dystraktorami - dotyczą dokładności analitycznej i nie mają nic wspólnego z definicją dokładności diagnostycznej.
E.
B. Opis podaje, że stwierdzono 75% wyników prawdziwie ujemnych (swoistość diagnostyczna) i pozwala obliczyć odsetek wyników prawdziwie dodatnich: 100% - 25% = 75% (czułość diagnostyczna).
B. Czułość diagnostyczna to prawdopodobieństwo uzyskania dodatniego wyniku testu u osoby chorej. Można zapisać to w formie prawdopodobieństwa warunkowego P(T+/Ch+).
D. Swoistość diagnostyczna jest to prawdopodobieństwo uzyskania ujemnego wyniku testu u osoby zdrowej - P(T-/Ch-).
E. Dodatnia wartość predykcyjna obliczana jest jako iloraz wyników prawdziwie dodatnich oraz sumy wyników prawdziwie dodatnich i fałszywie dodatnich (czyli wszystkich wyników dodatnich). Żadna z podanych propozycji nie uwzględnia prawidłowej definicji, zatem prawidłowa jest odpowiedź E.
C. Ujemna wartość predykcyjna obliczana jest poprzez podzielenie liczby wyników prawdziwie ujemnych przez sumę wyników prawdziwie ujemnych i fałszywie ujemnych, czyli przez liczbę wszystkich wyników ujemnych.
D. Dodatnia wartość predykcyjna obliczana jest poprzez podzielenie wyników prawdziwie dodatnich przez wszystkie wyniki dodatnie: (50/60) × 100 = 83,3%. Ujemna wartość predykcyjna obliczana jest poprzez podzielenie wyników prawdziwie ujemnych przez wszystkie wyniki ujemne: (70/80) × 100 = 87,5%.
B. Opis podaje, że stwierdzono 75% wyników prawdziwie ujemnych i pozwala obliczyć odsetek wyników prawdziwie dodatnich: 100% - 25% = 75%. Ponieważ wynika z tego także, że stwierdzono 25% wyników fałszywie dodatnich, można obliczyć dodatnią wartość predykcyjną: (750/1000) × 100 = 75% oraz ujemną wartość predykcyjną: (750/1000) × 100 = 75%. Na marginesie, warto zauważyć, że poprawne obliczenia wartości predykcyjnych powinny być prowadzone na bezwzględnej liczbie wyników, a nie na ich odsetku - wartość predykcyjna zależy od proporcji w liczbie osób chorych i zdrowych w eksperymencie. Następne pytanie wyjaśnia to dokładniej.
B. Opis podaje, że stwierdzono 75% wyników prawdziwie ujemnych i pozwala obliczyć odsetek wyników prawdziwie dodatnich: 100% - 25% = 75%. Ponieważ wynika z tego także, że stwierdzono 25% wyników fałszywie dodatnich, można obliczyć dodatnią wartość predykcyjną: (750/1250) × 100 = 60% oraz ujemną wartość predykcyjną: (1500/1750) × 100 = 85,7%. Jeśli porówna się uzyskane wyniki z wynikami obliczeń z poprzedniego pytania, wyraźnie widoczne będzie, że, pomimo takiej samej czułości i swoistości w obu pytaniach, wartości predykcyjne są odmienne. Wynika to z róznej liczby zbadanych osób chorych i osób zdrowych (kolejno 1000/1000
i 1000/2000).
E. Dodatnia wartość predykcyjna jest to prawdopodobieństwo istnienia choroby u osoby z dodatnim wynikiem testu. Można zapisać to w formie prawdopodobieństwa warunkowego P(Ch+/T+).
E. Ujemna wartość predykcyjna jest to prawdopodobieństwo braku choroby u osoby z ujemnym wynikiem testu - P(Ch-/T-). Wymienione dystraktory nie uwzględniają takiej definicji.
C. Czułość i swoistość diagnostyczna to cechy, które mogą ulegać zmianie wskutek pewnych zmian dotyczących testu lub badanych osób. Jeśli chodzi o czynniki związane z testem, to cechy analityczne stosowanej metody pomiarowej - precyzja i poprawność - odgrywają istotną rolę w kształtowaniu się czułości i swoistości diagnostycznej (patrz następne pytanie). Czułość i swoistość może być różna przy różnych wartościach nieprecyzyjności i obciążenia (mogą występować różnice przy zastosowaniu różnych metod pomiarowych). Drugi czynnik, który decyduje o czułości i swoistości testu, to przyjęta wartość odcięcia. Zmiany tej wartości doprowadzają do zmiany parametrów diagnostycznych testu.
Czułość i swoistość testu zależy także od tego, kogo włączy się do badania. „Grupa osób chorych” oraz „grupa osób zdrowych” to pojęcia ogólne, które w eksperymencie przybierają konkretną postać. Np. w badaniu wiarygodności diagnostycznej PSA można wykonać pomiary u chorych z rozpoznanym histopatologicznie rakiem prostaty oraz u osób zdrowych. Można też zaplanować eksperyment inaczej, porównując chorych z rakiem prostaty oraz chorych bez raka prostaty, np. z łagodnym przerostem prostaty lub jej zapaleniem. Można przypuszczać, że czułość i swoistość PSA będzie różna w tych dwóch eksperymentach.
Czułość i swoistość testu to cechy niezależne od proporcji pomiędzy liczbą osób chorych a liczbą osób zdrowych w eksperymencie - rozpowszechnienie (prewalencja) choroby nie wpływa na czułość i swoistość testu. Decyduje za to o dodatniej i ujemnej wartości predykcyjnej.
Czułość i swoistość testu to cechy, które są niezależne od obserwatora.
A. Po przesunięciu wartości odcięcia w stronę wartości fizjologicznych dochodzi do wzrostu liczby wyników prawdziwie dodatnich oraz spadku liczby wyników prawdziwie ujemnych. Wzrasta czułość diagnostyczna testu, zmniejsza się jego swoistość diagnostyczna. Zmiany czułości i swoistości zachodzą w przeciwnym kierunku.
E. Kolejne pytania dotyczą związku pomiędzy wiarygodnością analityczną metody pomiarowej (precyzja, poprawność) a wiarygodnością diagnostyczną testu. Utrata precyzji wiąże się ze wzrostem liczby wyników fałszywie ujemnych oraz fałszywie dodatnich. Spada liczba wyników prawdziwie dodatnich oraz prawdziwie ujemnych. Należy zwrócić uwagę na zaprzeczenie w treści pytania.
B. Spadek nieprecyzyjności wiąże się ze wzrostem liczby wyników prawdziwie dodatnich oraz prawdziwie ujemnych. Doprowadza to do wzrostu dodatniej wartości predykcyjnej.
D. Odwrotnie niż w pytaniu o przesunięciu wartości odcięcia w stronę wartości fizjologicznych, przy przesunięciu wartości odcięcia w stronę wartości patologicznych poprawia się swoistość a pogarsza się czułość diagnostyczna.
D. Pytanie, ułożone na podstawie wyników zaprezentowanych w pracy Collinsona (Heart 2003; 89:1258), sprawdza zrozumienie celu analizy ROC. Wynikiem analizy, obok samej krzywej, jest pole powierzchni pod krzywą ROC (area under curve, AUC). Jego wielkość określa odsetek trafnych decyzji diagnostycznych - rozpoznań i wykluczeń rozważanej choroby. Wartość AUC 0,92 oznacza 92% trafnych i 8% błędnych diagnoz.
B. Wskaźnik Youdena jest największy przy tej czułości i swoistości diagnostycznej (Youden WJ. Index for rating diagnostic tests. Cancer. 1950; 3: 32-35).
E. Dodatnia i ujemna wartość predykcyjna to cechy powiązane bardzo mocno z tzw. prewalencją, czyli rozpowszechnieniem choroby w badanej populacji. Są to także cechy zależne od położenia wartości predykcyjnej.
C. Prewalencja jest to pojęcie stosowane w epidemiologii do określenia częstości występowania danej choroby w ściśle określonym okresie , niezależnie od czasu wystąpienia choroby, w przeliczeniu na określoną liczbę osób, np. 10 000 lub 100 000.
C. Przy obliczaniu, wykonywanym z użyciem LR, prawdopodobieństwo a priori przekształca się w szansę istnienia choroby a priori, mnoży się tę szansę przez LR, uzyskując szansę istnienia choroby a posteriori, którą przekształca się w prawdopodobieństwo a posteriori. Etapy obliczenia są następujące:
1. Prawdopodobieństwo a priori → Szansa a priori
2. Szansa a priori × LR = Szansa a posteriori
3. Szansa a posteriori → Prawdopodobieństwo a posteriori.
Należy zwrócić uwagę na to, że określenie „prawdopodobieństwo” nie jest jednoznaczne z określeniem „szansa”. Są one ze sobą powiązane, ale nie tożsame.
A. Dodatni iloraz prawdopodobieństwa dotyczy sytuacji, w której uzyskuje się dodatni wynik testu. Obliczenia z użyciem ilorazów prawdopodobieństwa dotyczą zawsze szansy istnienia choroby.
B. Ujemny iloraz prawdopodobieństwa dotyczy sytuacji, w której uzyskuje się ujemny wynik testu. Obliczenia z użyciem ilorazów prawdopodobieństwa dotyczą zawsze szansy istnienia choroby.
A. Na 100 osób 10 jest chorych a 90 zdrowych, a więc proporcja chorych do zdrowych wynosi 10:90.
B.
E. Troche słabe to pytanie. Podczas repetytorium wybrałem E. Jednak, jeśli chwilę pomyśleć, jasne staje się, że nie ma testów o LR+=100 i równocześnie LR-=100. Lepszy jest więc wybór B.
A.
E.
D. Guder, str. 75.
B. Trzeba tu więcej cytrynianu - z uwagi na większą objętość osocza.
B. Aktywuje także układ białka C.
E. Hipertriglicerydemia nasila działanie FVII. Duża aktywność FVII jest czynnikiem ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych.
C. Antykoagulant tocznia zaburza czasy zależne od fosfolipidów. Upośledza działanie kompleksu protrombinazy. APTT przedłużony jest znacznie, PT w niewielkim stopniu. Daje nadkrzepliwość.
D. W teście DRVVT aktywowany jest FX.
E. Skazy krwotocznej nie obserwuje się przy niedoborze czynników kontaktu.
C. J, str. 101.
E. Najrzadziej hemofilia B, najczęściej vWD.
E.
C. Niedobór witaminy K nie spowoduje przedłużenia TT.
E. Chodzi tu o różnego stopnia niedobory FVIII..
E. DSDD-CSZ.
B. Jest serpiną syntezowaną w wątrobie (J, str. 77).
B. TAFI to inhibitor fibrynolizy aktywowany przez trombinę. Psuje sieć fibryny, wywalając z niej C-końcowe reszty lizyny i argininy potrzebne w sumie do aktywacji plazminogenu.
C. Tabela 3.8. J, str. 184.
D. Najniższy poziom FVIII i vWF stwierdza się u osób z grupą krwi 0. Prawdopodobnie to może stwarzać ryzyko błędnego rozpoznania vWD.
E. Z tą nadkrzepliwością sprawy do końca nie wyjaśniono. Czynnik XII uczestniczy w wewnątrzpochodnym szlaku aktywacji fibrynolizy.
A. Jakościowe i ilościowe niedobory w płytkach krwi doprowadzają do przedłużenia czasu krwawienia.
B. HIT II jest późny - pojawia się między 5 a 14 dniem leczenia.
B.
B.
B.
A. AFU - sygnał o nowym markerze raka pierwotnego wątroby.
B.
D.
B.
D.
E. Dmoszyńska, str. 183.
D. Dmoszyńska, str. 186. Wartości poniżej 20 μg/L.
A. Duże kryteria PV są dwa, a małe trzy.
D.
B.
B. Pozostałe muszą występować wszystkie, by rozpoznać ET.
C. sTfR pozostaje w normie w ACD, jeśli nie dołącza się niedobór żelaza.
E. Duże zaś to: proliferacja i atypia megakariocytów z retikulinowym lub kolagenowym włóknieniem, wykluczenie PV, CML, MDS, mutacja JAK2.
B.
E. Mutacje JAK2 lub KIT nie są specyficzne dla jednego typu MPN - są tylko dowodem na to, że proliferacja jest klonalna, a więc jest nowotworowa, a nie odczynowa.
B. JUST ANOTHER KINASE - JAK
Janusowa kinaza tyrozynowa:
C.
B. Utlenienie składników erytrocytu prowadzi do zniszczenia struktury hemoglobiny, następuje utrata hemu, a łańcuch globiny łączy się z błoną komórkową i powstają ciała wtrętowe (Heinza). Krwinki zawierające ciałka Heinza łatwiej ulegają rozpadowi w śledzionie.
A.
E.
C. Janicki, str. 94-95.
C. Jest to niedokrwistość syderopeniczna.
E.
E. Wszystkie wymienione stany mogą przebiegać ze spadkiem LAP.
D.
C. Wzrost FAG obserwuje się w czerwienicy prawdziwej oraz w zwłóknieniu szpiku.
A.
B.
C. Sferocyty występujące w sferocytozie wrodzonej i autoimmunologicznej niedokrwistości są bardziej wrażliwe na obniżoną osmolalność środowiska. Dwa pozostałe stany prowadzą do mechanicznego uszkadzania erytrocytów.
A. EDTA powoduje zmianę konformacji epitopów gp IIb - IIIa, które są receptorami cytoadhezyjnymi płytek. Autoprzeciwciała przeciwpłytkowe działają na zmodyfikowane przez wersenian antygeny płytkowe w temperaturze pokojowej. Nie ma dowodów na to, że zjawisko to towarzyszy konkretnym chorobom lub stosowanym lekom.
A. CHr to odpowiednik MCH obliczany w retikulocytach - traktowany jako wskaźnik niedoboru żelaza.
D.
D.
A. W talasemii FEP nie wzrasta.
C. Skorygowana liczba retikulocytów obliczana jest przez pomnożenie retikulocytów przez proporcję Ht/45 u mężczyzny, Ht/42 u kobiety. Czasem też przez proporcję Hb/15.
E.
C.
C.
A.
D.
C.
C.
E.
E.
D.
C.
B.
D.
E.
E.
E.
E.
A.
A.
B.
E. Nawet 2% wzrost osmolalności pobudza ADH.
A.
E.
E.
A.
D.
D.
D.
C. Wydalanie dobowe kreatyniny wynosi 1440 mg, oznacza to, że w ciągu 1 minuty wydalany jest 1 mg kreatyniny. Stężenie kreatyniny w osoczu wynosi 1 mg w 100 ml. Można więc obliczyć:
E. Wzór Cockrofta-Gaulta wygląda następująco:
C. Litera „e” w skrócie pochodzi od ang. „estimated” - oszacowany. W zapisie tym chodzi o zwrócenie uwagi na fakt, że dostępne metody badania służą do oszacowania wielkości filtracji kłębuszkowej, a nie do pomiaru GFR.
C. W pytaniu zakłada się znajomość wzoru Cockrofta-Gaulta. Obliczenie przebiega następująco:
Być może wymaganie znajomości wzoru i wykonania obliczeń podczas egzaminu jest dużą przesadą, ale chodzi tu w rzeczywistości o pokazanie tego, jak opaczna może być interpretacja stężenia kreatyniny. Problem ten doprowadził w ostatnich latach do pojawienia się eGFR obok wyników pomiaru stężenia kreatyniny wydawanych przez wiele laboratoriów na świecie (także w Polsce).
E. Skrót oznacza Modification of Diet in Renal Disease Study Group - nazwę grupy badawczej, która zaproponowała nowy sposób obliczania eGFR w 1999 r.
A. Wzór uproszczony przedstawia się następująco:
B. Rzadziej używany pełny wzór MDRD uwzględnia stężenie albuminy oraz azotu mocznika.
D. Aktualnie preferowany jest wzór uproszczony.
E. Opisywane są ograniczenia wzoru MDRD i wzoru Cockrofta-Gaulta, które sprawiają, że konieczne jest wykonywanie badań klirensowych.
B. Klirens osmotyczny dotyczy objętości wody, która pozwala usunąć z organizmu ładunek osmotyczny w formie moczu izomolalnego w stosunku do osocza. Wg monografii Kokota:
gdzie:
Cosm - klirens osmotyczny;
Uosm - molalność moczu w mmol/kg H2O;
Posm - molalność osocza;
V - sekundowa objętość moczu.
Kokot F. Gospodarka wodno-elektrolitowa i kwasowo-zasadowa w stanach fizjologii i patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1998: str. 43-44.
B. Pytanie należy do grupy wątpliwych. Treść nawiązuje do możliwości obliczenia osmolalności moczu na podstawie jego gęstości względnej. Opisuje to Kokot w swojej monografii. Mamy tam:
Molalność moczu [mmol/kg H2O] = ostatnie dwie liczby gęstości wzgl. moczu x 26.
Na przykład w przypadku gęstości względnej moczu 1,015 molalność moczu wynosi 15 x 26 = 390 mmol/kg H2O.
Wychodzi więc na to, że prawidłowa odpowiedź na nasze pytanie to: 20 x 26 = 520 mmol/kg H2O. Dyskusja blogowiczów wskazuje jednak na to, że bardziej rozpowszechniony jest mnożnik 40.
B. Potrzebna jest orientacyjna znajomość wartości referencyjnych osmolalności surowicy (ok. 280 mOsm/kg H2O) oraz przelicznik z poprzedniego pytania.
A. Szacunkowo przyjmuje się 0,5 l na każdy stopień ponad prawidłową temperaturę.
C. Zakładając, że na każdy stopień ponad prawidłową temperaturę przypada 500 ml wody, obliczyć można, że będzie to przyrost o jeden litr.
E. Określenie „wolna woda” („czysta woda”) dotyczy wody wolnej od ładunku osmotycznego.
C. Klirens wolnej wody różnicą pomiędzy objętością wydalanego moczu (w określonym czasie) a klirensem osmotycznym. Wg monografii Kokota:
Kokot F. Gospodarka wodno-elektrolitowa i kwasowo-zasadowa w stanach fizjologii i patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1998: str. 44.
D. Najchętniej chciałoby się zaznaczyć odpowiedź E. Hipostaza jest to byt nierzeczywisty, któremu przypisywane bywa realne istnienie (hipostazami są np. krasnoludki i smoki). Określenie „woda zagęszczająca” brzmi, jak coś w rodzaju hipostazy, dopóki nie weźmie się pod uwagę zwrotnego wchłaniania wody w nerkach. Jeśli wydalany mocz jest hipertoniczny w stosunku do osocza, klirens wolnej wody staje się ujemny. Po to, by uniknąć bardziej abstrakcyjnego pojęcia „ujemny klirens wolnej wody”, wprowadzono pojęcie „wody zagęszczającej”, której objętość oblicza się wg wzoru:
Kokot F. Gospodarka wodno-elektrolitowa i kwasowo-zasadowa w stanach fizjologii i patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1998: str. 44.
B. Klirens wolnej wody to różnica V - Cosm. Jeśli klirens ten wynosi zero, to V = Cosm. Jest to możliwe wyłącznie wtedy, gdy Uosm = Posm (patrz wzór na Cosm).
A. Gęstość względna moczu odpowiada z grubsza Uosm = 30 x 26 = 780 mmol/kg H2O. Oznacza to, że Cosm musi być najprawdopodobniej większa od V, a co za tym idzie klirens wolnej wody musi być ujemny.
C.
C. Duża luka osmolalna towarzyszy nagromadzeniu osmotycznie czynnych substancji, innych niż sód, glukoza i mocznik, które uwzględnia się w obliczeniach.
B. Sprytne pytanie - należy zwrócić uwagę na to, że chodzi o wodę wewnątrzkomórkową. Całkowita to w przybliżeniu 0,6 x masa ciała. Wewnątrzkomórkowa to w przybliżeniu 2/3 całkowitej, a więc 0,4 x masa ciała.
B. Sprytne pytanie - należy zwrócić uwagę na to, że chodzi o wodę pozakomórkową.
D. Zgodnie z powyższym, 80 x 0,6 = 48 kg ~ 48 litrów.
D. Każdy z wymienionych czynników wywiera ciśnienie osmotyczne (przy albuminie zwane onkotycznym). Największy udział w tworzeniu ciśnienia osmotycznego ma sód.
B. Sód, glukoza i mannitol nie przenikają swobodnie błony komórkowej.
A. Osmolalność efektywną tworzą substancje aktywne osmotycznie, które nie przenikają biernie błony komórkowej.
C. Biorąc po uwagę wcześniejsze stwierdzenia, można uznać, że we wzorze powinien być sód i glukoza.
D.
C. Mannitol nie występuje we wzorze.
E. Cały czas chodzi tu o efektywne przemieszczanie wody. Wszystkie trzy są aktywne osmotycznie, ale „tonię”, czyli przepływ wody, powoduje tylko glukoza, która nie przenika biernie przez błonę komórkową.
D. W badaniu gazometrycznym pomiar dotyczy pH i pCO2. Stężenie wodorowęglanów jest obliczane.
Kokot F. Gospodarka wodno-elektrolitowa i kwasowo-zasadowa w stanach fizjologii i patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1998: str. 224.
C. Standardowe stężenie wodorowęglanów oznacza stężenie HCO3- w osoczu uzyskanym z krwi całkowicie utlenowanej i wysyconej dwutlenkiem węgla przy ciśnieniu cząstkowym 5.32 kPa (= 40 mm Hg) w temp. 37°C.
Kokot F. Gospodarka wodno-elektrolitowa i kwasowo-zasadowa w stanach fizjologii i patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1998: str. 225.
A. Najbardziej poprawny w tym zestawie jest wzór A.
E. Wszystkie odpowiedzi są prawidłowe.
E. Przerwa anionowa to inne określenie luki anionowej - nie ma znaczenia w kwasicy oddechowej.
C. W kwasicach kanalikowych luka anionowa nie ulega zmianie.
D. Wiele pisze się o patologiach, które zwiększają lukę anionową. O niskiej luce anionowej pamięta się rzadziej.
W celu łatwiejszego zapamiętania przyczyn wysokiej i niskiej luki anionowej warto zapamiętać taki wzór:
Luka anionowa = [Na+] - [Cl- + HCO3-] = ΣNA - ΣNK
ΣNA - suma nie oznaczonych anionów,
ΣNK - suma nie oznaczonych kationów.
E. Objaśnienie, jak wyżej.
B. Wzrost luki anionowej bardzo rzadko bywa kojarzony ze zmianami w kationach. Wtedy, gdy zmniejsza się pula nie oznaczonych kationów, rośnie luka anionowa.
Kokot F. Gospodarka wodno-elektrolitowa i kwasowo-zasadowa w stanach fizjologii i patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1998: str. 228.
D. Przy zatruciu solami bromu dochodzić może do interferencji jonów bromu w kolorymetrycznych metodach pomiaru stężenia chlorków. Metody potencjometryczne nie są podatne na takie interferencje.
Kokot F. Gospodarka wodno-elektrolitowa i kwasowo-zasadowa w stanach fizjologii i patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1998: str. 229.
A. Kwasica mocznicowa jest typowym przykładem kwasicy nieoddechowej (metabolicznej) z podwyższoną luką anionową wynikającą z nagromadzenia siarczanów, fosforanów i związków kwasów organicznych. Pozostałym wymienionym kwasicom towarzyszy prawidłowa luka anionowa.
Kokot F. Gospodarka wodno-elektrolitowa i kwasowo-zasadowa w stanach fizjologii i patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1998: str. 230.
Sztefko K. Wykłady monograficzne z diagnostyki laboratoryjnej. Część I. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2002: str. 80.
B. W pierwszych godzinach zatrucia salicylanami dochodzi do zasadowicy oddechowej spowodowanej silnym pobudzeniem ośrodka oddechowego w mózgu. W drugiej fazie zatrucia (4-24h) rozwija się kwasica metaboliczna.
Kokot F. Gospodarka wodno-elektrolitowa i kwasowo-zasadowa w stanach fizjologii i patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1998: str. 511-512.
D. Obniżone pH (kwasica) w połączeniu z podwyższoną prężnością dwutlenku węgla (oddechowa) i prawidłowym stężeniem wodorowęglanów świadczą o braku kompensacji tego zaburzenia.
C. W wynikach widoczna jest kwasica oddechowa bez cech kompensacji. Takiego zaburzenia nie obserwuje się w zatruciu salicylanami, w którym obecna jest zasadowica oddechowa (w pierwszej fazie) i kwasica metaboliczna (w drugiej fazie zatrucia).
C. Prawidłowe pH w połączeniu z podwyższoną prężnością dwutlenku węgla i podwyższonym stężeniem wodorowęglanów świadczą o wyrównanej kwasicy oddechowej. Kompensacja jest procesem bardzo wolnym i skutecznym przede wszystkim w przewlekłych kwasicach oddechowych. Czy kompensacja doprowadza do całkowitego wyrównania obniżonego pH? Kokot twierdzi, że może (str. 245), Sztefko, że z reguły nie (str. 76).
Kokot F. Gospodarka wodno-elektrolitowa i kwasowo-zasadowa w stanach fizjologii i patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1998: str. 245.
Sztefko K. Wykłady monograficzne z diagnostyki laboratoryjnej. Część I. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2002: str. 76.
C. Podwyższone pH (zasadowica) w połączeniu z obniżoną prężnością dwutlenku węgla (oddechowa) i prawidłowym stężeniem wodorowęglanów świadczą o braku kompensacji tego zaburzenia.
B. W wynikach widoczna jest zasadowica oddechowa bez cech kompensacji. Takiego zaburzenia nie obserwuje się w zatruciu fenobarbitalem (Luminal), w którym obecna jest kwasica oddechowa wynikająca z zahamowania ośrodka oddechowego w mózgu. Kokot wymienia leki pobudzające ośrodek oddechowy na str. 262. Nikotynę dodatkowo podaje Sztefko na str. 77.
Kokot F. Gospodarka wodno-elektrolitowa i kwasowo-zasadowa w stanach fizjologii i patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1998: str. 262.
Sztefko K. Wykłady monograficzne z diagnostyki laboratoryjnej. Część I. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2002: str. 77.
C. Prawidłowe pH w połączeniu z obniżoną prężnością dwutlenku węgla i obniżonym stężeniem wodorowęglanów świadczą o wyrównanej zasadowicy oddechowej. Kompensacja jest procesem bardzo wolnym (maksymalna po 3-6 dniach) i skutecznym przede wszystkim w przewlekłych zasadowicach oddechowych. Działanie to może doprowadzić do całkowitego wyrównania podwyższonego pH.
Kokot F. Gospodarka wodno-elektrolitowa i kwasowo-zasadowa w stanach fizjologii i patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1998: str. 263.
D. Obniżone pH w połączeniu z prawidłową prężnością dwutlenku węgla i obniżonym stężeniem wodorowęglanów świadczą o braku kompensacji kwasicy metabolicznej.
B. W wynikach widoczna jest kwasica metaboliczna bez cech kompensacji. Takiego zaburzenia nie obserwuje się przy podawaniu dużych dawek mleczanu sodu, który przekształca się w wodorowęglan i doprowadza do zasadowicy metabolicznej.
D. Obniżone pH w połączeniu z obniżoną prężnością dwutlenku węgla (oddechowa) i obniżonym stężeniem wodorowęglanów świadczą o kwasicy metabolicznej w fazie kompensacji. Kompensacja oddechowa uruchamiana jest w ciągu 15-30 minut od pojawienia się kwasicy. Wtedy, gdy powodem kwasicy nie jest dysfunkcja nerek w kompensacji uczestniczą także i one. Pomimo maksymalnej kompensacji oddechowej i nerkowej tak długo nie dochodzi do całkowitej normalizacji pH krwi, jak długo nie zostanie usunięta przyczyna kwasicy.
Kokot F. Gospodarka wodno-elektrolitowa i kwasowo-zasadowa w stanach fizjologii i patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1998: str. 266.
D. Podwyższone pH w połączeniu z prawidłową prężnością dwutlenku węgla i podwyższonym stężeniem wodorowęglanów świadczą o braku kompensacji zasadowicy metabolicznej.
E. W wynikach widoczna jest zasadowica metaboliczna bez cech kompensacji. Takiego zaburzenia nie obserwuje się przy spożywaniu dużych ilości chlorku sodu. Duże dawki wodorowęglanu, cytrynianu, mleczanu sodu oraz węglanu wapnia powodują powstanie addycyjnej zasadowicy metabolicznej.
D. Podwyższone pH w połączeniu z podwyższoną prężnością dwutlenku węgla i podwyższonym stężeniem wodorowęglanów świadczą o zasadowicy metabolicznej w fazie kompensacji.
C. Nagłe zatrzymanie krążenia eliminuje wymianę gazową w płucach (kwasica oddechowa) oraz podaż tlenu w tkankach obwodowych (kwasica mleczanowa). W stanie tym pojawia się kwasica złożona - oddechowa i metaboliczna.
C. Obniżone pH z dużym standardowym niedoborem zasad i umiarkowanym obniżeniem pCO2 przemawia za kwasicą metaboliczną w trakcie kompensacji.
E. Trzy podane wartości mieszczą się w najczęściej stosowanych przedziałach referencyjnych.
B. Przewlekłe wymioty prowadzą do zasadowicy metabolicznej (subtrakcyjnej). Zachłystowe zapalenie płuc upośledza wymianę gazową, prowadząc do kwasicy oddechowej. Skutkiem tego jest mieszane zaburzenie równowagi kwasowo-zasadowej - zasadowica metaboliczna z kwasicą oddechową.
B. Jeżeli wartość pH nie mieści się w granicach prawidłowych, mówi się o niewyrównanym zaburzeniu równowagi kwasowo-zasadowej, jeżeli natomiast wartościom pCO2 i HCO3- charakterystycznym dla zaburzenia towarzyszy prawidłowa wartość pH, zaburzenie jest wyrównane. Sztefko używa określenia „skompensowane”. Sagan nazywa stan z prawidłowym pH zaburzeniem całkowicie skompensowanym.
Kokot F. Gospodarka wodno-elektrolitowa i kwasowo-zasadowa w stanach fizjologii i patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1998: str. 244-245.
Diagnostyka laboratoryjna z elementami biochemii klinicznej. [Pod red] A. Dembińskiej-Kieć i J.W. Naskalskiego. Urban & Partner, Wrocław 2002: str. 234.
Sztefko K. Wykłady monograficzne z diagnostyki laboratoryjnej. Część I. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2002: str. 79.
Sagan Z, Śliwińska J. Diagnostyka laboratoryjna zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej. PZWL, Warszawa 1988: str. 143 (tabela).
D. Przewlekła kwasica oddechowa prowadzi do wzrostu stężenia wodorowęglanów. Szybka poprawa oddychania (intensywne leczenie, oddech wspomagany) może zmniejszyć prężność CO2, pozostawiając zwiększone stężenie HCO3-, które spowoduje addycyjną zasadowicę nieoddechową, czyli zasadowicę pohiperkapniczną.
Sagan Z, Śliwińska J. Diagnostyka laboratoryjna zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej. PZWL, Warszawa 1988: str. 164-165.
A. Kwas acetooctowy i β-hydroksymasłowy produkowane są w niewyrównanej cukrzycy i powodują kwasicę addycyjną.
Sagan Z, Śliwińska J. Diagnostyka laboratoryjna zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej. PZWL, Warszawa 1988: str. 156.
A. Niedotlenienie tkanek prowadzi do produkcji kwasu mlekowego, który jest mocnym kwasem generującym kwasicę addycyjną.
Sagan Z, Śliwińska J. Diagnostyka laboratoryjna zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej. PZWL, Warszawa 1988: str. 157.
D. Chlorek amonowy wywołuje kwasicę nieoddechową, którą zalicza się do kwasic addycyjnych. Warto zauważyć, że kwasica ta przebiega z prawidłową luką anionową (kwasica hiperchloremiczna). Obecnie lek rzadko stosowany.
Sagan Z, Śliwińska J. Diagnostyka laboratoryjna zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej. PZWL, Warszawa 1988: str. 158.
Kokot F. Gospodarka wodno-elektrolitowa i kwasowo-zasadowa w stanach fizjologii i patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1998: str. 291.
E. U Sagana znajduje się stwierdzenie: „Z wyjątkiem kwasicy po podaniu chlorku amonowego (lub po wlewie kwasu solnego) wszystkie kwasice addycyjne przebiegają ze zwiększeniem stężenia anionów resztkowych (β-hydroksymaślan, acetooctan, mleczan, salicylan itp.) w odróżnieniu od kwasic nieoddechowych innego rodzaju…, w których stężenie anionów resztkowych jest prawidłowe”.
Sagan Z, Śliwińska J. Diagnostyka laboratoryjna zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej. PZWL, Warszawa 1988: str. 158.
C. W chorobach jelit dochodzić może do nadmiernej utraty zasadowych treści.
Sagan Z, Śliwińska J. Diagnostyka laboratoryjna zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej. PZWL, Warszawa 1988: str. 159.
A. Największe stężenie HCO3- występuje w płynie trzustkowym (70-110 mmol/l) oraz w zawartości okrężnicy (90 mmol/l).
Kokot F. Gospodarka wodno-elektrolitowa i kwasowo-zasadowa w stanach fizjologii i patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1998: str. 49 (tabela).
Sagan Z, Śliwińska J. Diagnostyka laboratoryjna zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej. PZWL, Warszawa 1988: str. 159.
B. Utrata kwaśnej treści żołądkowej prowadzić może do zasadowicy metabolicznej o charakterze subtrakcyjnym.
Sagan Z, Śliwińska J. Diagnostyka laboratoryjna zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej. PZWL, Warszawa 1988: str. 165.
A. Kwasica dystrybucyjna wynika z rozcieńczenia HCO3- i pojawia się po szybkim podaniu dużych objętości izotonicznego roztworu NaCl, glukozy lub mannitolu.
Sagan Z, Śliwińska J. Diagnostyka laboratoryjna zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej. PZWL, Warszawa 1988: str. 160.
A. Kwasica dystrybucyjna towarzyszy hiperkaliemii. W książce Sagana użyto omyłkowo określenia „subtrakcyjna”.
Sagan Z, Śliwińska J. Diagnostyka laboratoryjna zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej. PZWL, Warszawa 1988: str. 160.
E. Każda z wymienionych kwasic jest kwasicą retencyjną. Pierwsze dwie są pochodzenia nerkowego, a następne pochodzenia pozanerkowego.
Sagan Z, Śliwińska J. Diagnostyka laboratoryjna zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej. PZWL, Warszawa 1988: str. 161-162.
B. Metabolizm soli kwasów organicznych (cytrynianów, mleczanów, octanów), ich anionów, jest źródłem zasad buforowych.
Biochemia kliniczna i analityka. [Pod red.] S. Angielskiego. PZWL, Warszawa 1990: str. 269-270.
E. Pytanie ułożono w celu zwrócenia uwagi na klasyfikację zaburzeń rkz podaną przez Sagana. W odniesieniu do zaburzeń metabolicznych Autor używa podziału na kwasice addycyjne, subtrakcyjne, retencyjne i dystrybucyjne oraz zasadowice addycyjne, subtrakcyjne i dystrybucyjne (w sumie siedem). Nie ma tu zasadowic retencyjnych (oczywiście „zasadowica restrykcyjna” to wymyślony dystraktor). Problem tkwi w czymś innym - Autor zalicza kwasicę wynikającą z nagłego przewodnienia do kwasic dystrybucyjnych, a zasadowicę wynikającą z nagłego odwodnienia do zasadowic addycyjnych. Można mieć wątpliwości.
Sagan Z, Śliwińska J. Diagnostyka laboratoryjna zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej. PZWL, Warszawa 1988: str. 165.
D. Zwrot użyty w monografii Kokota dotyczy zasadowicy metabolicznej towarzyszącej hipokaliemii.
Kokot F. Gospodarka wodno-elektrolitowa i kwasowo-zasadowa w stanach fizjologii i patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1998: str. 340.
A. Hipokaliemia doprowadza do paradoksalnej utraty jonów wodorowych z moczem.
Kokot F. Gospodarka wodno-elektrolitowa i kwasowo-zasadowa w stanach fizjologii i patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1998: str. 340.
C. W praktyce klinicznej korzysta się z następującej reguły: spadek pH o 0.1 jednostki powoduje wzrost stężenia jonów potasowych w osoczu o 0.6 mmol/l i odwrotnie.
Sztefko K. Wykłady monograficzne z diagnostyki laboratoryjnej. Część I. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2002: str. 80.
B. Jest to przykład kwasicy hiperchloremicznej ze znaczną hipokaliemią występującej w tubulopatiach (typ I i II) - Kokot s. 113-114.
C. Jest to przykład zasadowicy metabolicznej subtrakcyjnej z hipochloremią i hipokaliemią (Sagan s. 165).
B. W zasadowicy oddechowej trwającej odpowiednio długo uruchamia się proces kompensacji nerkowej, prowadzący do spadku BE. Odpowiedź C jest także poprawna, ale przypuszczalnie mniej pełna.
D. Wbrew pozorom jest to ciekawe pytanie.
D. Trening czyni mistrza.
Wyszukiwarka