Tajemnice Majów

Gregg Braden / Studio Astropsychologii

Tematy wspólne dla przepowiedni odnoszących się do 2012 roku obejmują niezwykłe zjawiska pogodowe, utratę linii brzegowych spowodowaną podniesieniem się poziomu morza, głód, suszę, trzęsienia ziemi. Dwudziestowieczni prorocy, tacy jak Edgar Cayce, przewidzieli ogromne zmiany na ziemi, które miały przekształcić geografię Ameryki Północnej na przełomie dwudziestego i dwudziestego pierwszego wieku.

U zarania dwudziestego pierwszego wieku wciąż jedną z nierozwiązanych zagadek naszej przeszłości jest zagadka starożytnych Majów. Ci budowniczowie ogromnych świątyń i obserwatoriów ciał niebieskich pojawili się nagle na odległych terenach półwyspu Jukatan, prawie półtora tysiąca lat temu i równie nagle zniknęli około roku 830 n.e. Oprócz rozległych placów i kamiennych wież pozostawili po sobie wskazówki odnoszące się do swojej przeszłości, a być może także naszej przyszłości, w postaci niezrównanych obliczeń czasowych. Kalendarz Majów może należeć do najstarszych i najbardziej złożonych systemów mierzenia czasu, jakie są znane ludzkości. Aż do pojawienia się zegarów atomowych opartych na wibracji atomu cezu kalendarz Majów dorównywał dokładnością każdemu sposobowi odmierzania czasu znanemu przed nastaniem dwudziestego wieku. Do dnia dzisiejszego potomkowie starożytnych Majów mierzą czas i ustalają właściwą datę na podstawie systemu, który, zdaniem ekspertów, „nie pominął ani jednego dnia w ciągu ponad dwudziestu pięciu stuleci”.

Traktując naturę jako powtarzający się cykl zdarzeń, kalendarz Majów odzwierciedla ludzkie pojmowanie czasu jako systemu sprzężonych ze sobą okresów. Kluczem do czasomierzy Majów była 260-dniowa rachuba określana jako tzolkin, czyli „Święty Kalendarz”. Popularny także w innych tradycjach mezoamerykańskich, tzolkin stanowi wspólną płaszczyznę dla dwudziestu dni o określonych nazwach oraz rachuby opartej na liczbie trzynaście. Jednak Majowie posunęli się w odmierzaniu czasu o krok dalej.

Te dwa cykle czasu, sprzężone z 365-dniowym okresem zwanym „Nieścisłym Rokiem”, toczyły się jak dwa koła zębate, aż następował niezwykły moment, kiedy jeden dzień w Świętym Kalendarzu zbiegał się z tym samym dniem Nieścisłego Roku. Wyznaczając koniec pięćdziesięciodwuletniego cyklu, ten uroczyście obchodzony dzień określał jeszcze dłuższy czasokres. „Wielki Cykl” składający się z poprzednich 5200 lat odmierzany był jako sto pięćdziesięciodwuletnich cykli. Na podstawie tych obliczeń i tradycji samych kapłanów kalendarza Majów, ich zapis naszego ostatniego Wielkiego Cyklu rozpoczyna się od biblijnych czasów Mojżesza, czyli od roku 3114 p.n.e., a kończy się w naszej niedalekiej przyszłości, w 2012 roku.

Wizje Majów dotyczące naszej przyszłości i ich system mierzenia czasu są ze sobą ściśle powiązane. Ci antyczni prorocy sugerowali, że cykle czasu wykazują unikalne cechy oparte na „wielkiej fali”, która okresowo przechodzi przez kosmos. Gdy fala ta przenika wszechświat, jej ruch cyklicznie synchronizuje życie z siłami natury. Zakończenie naszego obiegu w bieżącym cyklu postrzegane jest jako szczególnie znaczące zarówno dla Ziemi, jak i ludzkości. Uznany za znawcę kosmologii Majów dr Jose Arguelles wskazuje, że obecny dwudziestoletni podcykl, który rozpoczął się w 1992 roku, wyznacza „wyłonienie się niematerialistycznych, ekologicznie harmonijnych technologii (...) wspieranie nowego, zdecentralizowanego, zdominowanego przez media społeczeństwa informacyjnego”.

Dzisiejsza starszyzna Majów uważa, że zamknięcie tego wielkiego tysiącletniego cyklu nastąpi za naszego życia, w 2012 roku, a przewidziane zostało to już ponad trzy tysiące lat temu. W tym niezwykłym momencie upatrują zarówno kulminacji, jak i początku okresu niezwykłej zmiany. Odwołując się do określonych atrybutów przypisanych tym cyklom, dr Arguelles zgadza się z przekonaniem Majów, głoszącym, że wraz z konwergencją cykli Majów osiągnięty zostanie nasz cel, polegający na tym, aby „zgromadzić cały umysł ziemi (...) i przypieczętować całość harmonią gwiezdnego siewu”.

W podobny sposób tradycje azteckie ze środkowego Meksyku śledzą rozległe okresy w historii Ziemi, które określają jako cykle i nazywają je „Słońcami”. Ich historia mówi o okresie Pierwszego Słońca, zwanego Nahui Ocelotl, kiedy nasz świat zamieszkiwali giganci żyjący we wnętrzu ziemi. Przypominająca biblijne odniesienia do podobnego świata, przednicejska Księga Henocha opisuje dni, kiedy kobiety „zachodziły w ciążę i rodziły wielkich gigantów. Ich wysokość wynosiła trzy tysiące łokci. Pożerali oni wszelki znój ludzki, a ludzie nie potrafili ich utrzymać”. Okres ten zakończył się, kiedy królestwo zwierząt zapanowało nad królestwem ludzkim. Nie istnieją żadne oznaki świadczące o ocalałych z tego niezwykłego okresu historii Ziemi.

Drugie Słońce, czyli następny wielki cykl, zwany Nahui Ehecatl, uważany był za okres, w którym nowi ludzie zaczęli uprawiać i krzyżować rośliny. Zakończenie tego okresu wyznaczył potężny wiatr, który, torując sobie drogę, zmiótł wszystko z powierzchni ziemi.

Podczas Trzeciego Słońca, Nahui Quiauhuitl, ludy Ziemi wznosiły wielkie świątynie i miasta. Podobno koniec tego cyklu wyznaczyło otwarcie się olbrzymich ziemskich czeluści i „deszcz ognia”. Z zapisu geologicznego wynika, że kiedyś rzeczywiście różne partie ziemi trawione były przez ogień. Zgodnie z powszechnym przekonaniem, wypalenie to było skutkiem bezpośredniego uderzenia przez obiekt, być może asteroidę, prawie 65 milionów lat temu.

Czwarte Słońce zakończyło się zlodowaceniem i wielką powodzią, co potwierdza zarówno geologia, jak i przekazy ustne i pisemne powszechne na całym świecie. Kalendarz aztecki wskazuje, że w dzisiejszych czasach przeżywamy ostatnie dni Piątego Słońca. Przewidywany koniec tego piątego świata ma nastąpić za naszego życia, zbiegając się w czasie z ostatnim cyklem Majów i robiąc miejsce na następny wielki cykl, początek Szóstego Słońca. Wiele starożytnych tradycji opisuje ten czas przemiany jako okres udręki i oczyszczenia, który ma nas skłonić do uznania niezwykłych, a w niektórych przypadkach niszczycielskich przejawów natury, za okazję do wzmocnienia i przygotowania się do jeszcze większych zmian czekających nasz świat w przyszłości.

Tematy wspólne dla przepowiedni odnoszących się do tego czasu obejmują niezwykłe zjawiska pogodowe, utratę linii brzegowych spowodowaną podniesieniem się poziomu morza, głód, suszę, trzęsienia ziemi i załamanie się globalnych infrastruktur. Dwudziestowieczni prorocy, tacy jak Edgar Cayce, przewidzieli ogromne zmiany na ziemi, które miały przekształcić geografię Ameryki Północnej na przełomie dwudziestego i dwudziestego pierwszego wieku.

Obejmują one, na przykład, wizję ogromnego śródlądowego morza łączącego Zatokę Meksykańską i Wielkie Jeziora Północnoamerykańskie, a także zatopienie większości wschodnich i zachodnich wybrzeży. Graficzne opisy naszej przyszłości, w niektórych przypadkach stworzone setki albo tysiące lat temu, ustanowiły nowy standard dla możliwości, jakie oferują techniki pracy wewnętrznej i proroctwa. Jak nasi przodkowie mogli mieć pojęcie o zdarzeniach, które dopiero będą miały miejsce w naszych czasach? A co, być może, jeszcze ważniejsze, na ile precyzyjne są ich wizje naszej przyszłości?

Fragment pochodzi z książki Gregga Bradena, "Efekt Izajasza". Wydawnictwo Studio Astropsychologii

3

---