Dopasowanie obciążenia lufy broni dowolnej należy stosować indywi­dualnie. Przeprowadzane są doświadczenia z bronią krótką małokalibrową, mające na celu całkowitą likwidację dodatniego kąta wylotu przez wywier­cenie odpowiedniej ilości otworów o wielkości ¹fs—¹/₄ mm w górnej części lufy bez obawy jej rozdęcia.

Oto jak powinien wyglądać przebieg strzelania w tempie zwolnionym.

Strzelec po meldunku „gotów” (po uprzednim sprawdzeniu, że muszka „siedzi” w szczerbinie) przenosi wzrok na dolną część pierwszej sylwetki z prawej strony. Obrót sylwetki jest sygnałem do szybkiego lecz płynnego pionowego podniesienia ręki z bronią. Spotkanie oka z przyrządami celow­niczymi ma miejsce przy wprowadzeniu ich na dolną część sylwetki i od tej chwili dalszą drogę ręka przebywa pod kontrolą wzroku. Podnosząc dalej rękę z bronią odpowiednio wolniej, strzelec koryguje wprowadzenie muszki do szczerbiny, ewentualnie wyrównuje ją, nadal naciskając płyn­nie język spustowy aż do momentu, gdy zgrane przyrządy celownicze znaj­dą się w rejonie [oddania strzału. (Eys. 27 a, b, c.) Po odpaleniu strzelec szybko zwalnia język spustowy i przenosi wzrok na następną sylwetkę, na którą „przechodzi” potem ręka (rys. 28). Przenoszenie ognia następuje przez skręt górnej części tułowia bez zmiany położenia ręki w stosunku do linii ramion (rys. 29). Przenoszenie broni na następną sylwetkę wykonuje się z częściowym i celowym wyłączeniem kontroli wzrokowej, tzn. wzrok

a

Rys. 27

---