Uniwersytet Śląski w Katowicach
Wydział Matematyki, Fizyki i Chemii
Kierunek Informatyka
Pakiet informacyjny ECTS
Katowice 2003/2004
Pakiet informacyjny został przygotowany przez pracowników Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.
1. Wprowadzenie
Europejski System Transferu Punktów (European Credits Transfer System - ECTS) został opracowany przez Komisję Unii Europejskiej dla przygotowania procedur gwarantujących uznawanie okresu studiów odbywanych za granicą. System ten pozwala uczelniom na wzajemne uznawanie osiągnięć studentów w nauce, posługuje się bowiem powszechnie zrozumiałymi „miernikami” - punktami i stopniami.
Stosowanie ECTS bazuje na wzajemnym zaufaniu i zgodności pomiędzy współpracującymi ze sobą uczelniami. Podstawą systemu ECTS są trzy elementy: informacja (o programie zajęć i osiągnięciach studenta w nauce), porozumienie (o programie zajęć pomiędzy współpracującymi uczelniami i studentem) oraz stosowanie punktów ECTS (określających „ilość” pracy, jaką musi wykonać student, aby uzyskać zaliczenie). ECTS może być również stosowany w obrębie jednej uczelni lub pomiędzy uczelniami jednego kraju.
Punkty ECTS
Punkty ECTS są wartością liczbową przyporządkowaną poszczególnym przedmiotom/kursom na podstawie ilości pracy, jaką musi wykonać student, aby je zaliczyć. Odzwierciedlają one ilość pracy, jakiej wymaga każdy przedmiot w stosunku do całkowitej ilości pracy, jaką musi wykonać student, aby zaliczyć pełny rok akademicki w danej uczelni. Punkty ECTS są przydzielane za: wykłady, ćwiczenia, laboratoria, prace terenowe, seminaria, pracę indywidualną (w bibliotece lub w domu) oraz egzaminy lub inne formy oceny.
Punkty ECTS są relatywnym, a nie bezwzględnym miernikiem ilości pracy wymaganej od studenta. W ramach ECTS ilość pracy wymaganej w całym roku akademickim odpowiada 60 punktom; na semestr przypada zazwyczaj 30 punktów. Punkty ECTS można przyznawać za przygotowanie/realizację projektów, prace semestralne, dyplomowe, jeśli te elementy stanowią integralną część programu studiów i pod warunkiem, że podlegają one ocenie.
Punkty ECTS przyporządkowane są przedmiotom/kursom, natomiast przyznawane są studentom, którzy spełnili wymogi niezbędne do ich zaliczenia.
Skala ocen ECTS
Wyniki egzaminów i innych form zaliczania wyrażone są zazwyczaj w postaci ocen. W Europie istnieje wiele różnych systemów ocen. Skala ocen ECTS została opracowana (na podstawie danych przekazanych przez uczelnie biorące udział w programie pilotażowym) z myślą o tym, aby ułatwić uczelniom przekładanie ocen przyznanych studentom przez uczelnię zagraniczną. Nie zastępuje ona ocen przyznanych przez daną uczelnię wg jej własnego systemu, a jedynie daje dodatkowe informacje na temat pracy studenta. Uczelnia sama decyduje o tym, jak dostosować skalę ocen ECTS w odniesieniu do jej własnego systemu. Poniższa tabela przedstawia porównanie skali ocen ECTS i skali stosowanej w polskich uczelniach.
Ocena ECTS |
Ocena polska |
Definicja |
A |
5.0 |
CELUJĄCY - wybitne osiągnięcia z dopuszczeniem jedynie drugorzędnych błędów |
B |
4.5 |
BARDZO DOBRY - powyżej średniego standardu, z pewnymi błędami |
C |
4.0 |
DOBRY - generalnie solidna praca, z szeregiem zauważalnych błędów |
D |
3.5 |
ZADOWALAJĄCY - zadowalający, ale z istotnymi brakami |
E |
3.0 |
DOSTATECZNY - praca/wyniki spełniają minimalne kryteria |
FX |
- |
NIEDOSTATECZNY - punkty będzie można przyznać, gdy student uzupełni podstawowe braki w opanowaniu materiału |
F |
- |
NIEDOSTATECZNY - punkty będzie można przyznać, gdy student gruntownie przygotuje całość materiału |
Podstawowe elementy ECTS
Pakiet Informacyjny - każda uczelnia, która zamierza uczestniczyć w systemie ECTS przygotowuje aktualizowany co roku pakiet informacyjny, przedstawiający kierunki studiów i programy nauczania dostępne w uczelni. Pakiet jest przewodnikiem po uczelni i powinien zawierać takie informacje jak: lokalizacja, zasady przyjmowania na studia, kalendarz akademicki, możliwości zakwaterowania studentów itp. Istotną częścią pakietu jest opis poszczególnych przedmiotów/kursów, zawierający informację o ich: treści, poziomie, statusie (obowiązkowy, fakultatywny), czasie trwania i terminarzu, warunkach wstępnych zapisu, warunkach zaliczenia, przyporządkowaniu punktów ECTS.
Porozumienie o programie zajęć obowiązujące zarówno uczelnię macierzystą i zagraniczną, jak i studenta - określa program zajęć, w jakich uczestniczyć ma student oraz liczbę punktów, jaka ma być przyznana za ich zaliczenie.
Wykaz zaliczeń przedstawia osiągnięcia studenta w nauce - przygotowuje się go zarówno przed wyjazdem studenta, jak i po zakończeniu przez niego studiów za granicą. W wykazie odnotowuje się wszystkie przedmioty/kursy, w których student uczestniczył wraz z uzyskaną liczbą punktów oraz ocenami przyznanymi zgodnie ze skalą ocen stosowaną w danej uczelni, a także - jeśli to możliwe - stopnie przyznane zgodnie ze skalą ECTS. Połączenie punktów i stopni daje odpowiednio „ilościowy” i „jakościowy” opis pracy studenta w okresie studiów za granicą.
2. Uniwersytet Śląski w Katowicach
ADRES 40-007 Katowice,
ul. Bankowa 12
Tel. (0 prefix 32) 258 24 41, 258 82 11, 258 72 31, 259 96 01 (centrala)
http:/www.us.edu.pl
Osobą odpowiedzialną od strony technicznej za program Socrates-Erasmus jest mgr Agata Wójcik ( Dział Współpracy z Zagranicą, Katowice, ul. Bankowa 12, tel. (+48 32) 259 96 01
fax: (+48 32) 259 96 05, e-mail: DWZ@usl.adm.edu.pl)
Informacje o Uczelni
Rektor: prof. dr hab. Janusz Janeczek
Prorektor ds. Nauki: prof. dr hab. Wiesław Banyś
Prorektor ds. Nauczania: prof. dr hab. Wojciech Świątkiewicz
Prorektor ds. Finansowych: prof. dr hab. Jerzy Zioło
Uniwersytet Śląski został założony w 1968 roku jako dziewiąta tego typu placówka w Polsce. Powstał z połączenia Wyższej Szkoły Pedagogicznej istniejącej od roku 1948 oraz Filii Uniwersytetu Jagiellońskiego działającej na terenie Górnego Śląska od 1965 roku. (Przed powołaniem Filii UJ, przez dwa lata istniało w Katowicach Studium Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Jagiellońskiego). Obecnie Uniwersytet usytuowany jest w pięciu miastach regionu: Katowicach, Sosnowcu, Cieszynie, Chorzowie i Jastrzębiu Zdroju. Obiekty Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii zlokalizowane są w Katowicach.
Uniwersytet Śląski jest uczelnią państwową i posiada jedenaście wydziałów:
Wydział Artystyczny (Filia w Cieszynie)
Wydział Biologii i Ochrony Środowiska;
Wydział Filologiczny;
Wydział Matematyki, Fizyki i Chemii;
Wydział Nauk o Ziemi;
Wydział Nauk Społecznych;
Wydział Pedagogiki i Psychologii;
Wydział Prawa i Administracji;
Wydział Radia i Telewizji;
Wydział Techniki;
Wydział Teologiczny
oraz osiem jednostek międzywydziałowych:
Śląska Międzynarodowa Szkoła Handlowa;
Międzynarodowa Szkoła Nauk Politycznych;
Kolegium Języka Biznesu;
Szkoła Zarządzania;
Centrum Studiów nad Środowiskiem Naturalnym;
Szkoła Języka i Kultury Polskiej;
Międzywydziałowe Indywidualne Studia Humanistyczne;
Międzywydziałowe Indywidualne Studia Matematyczno-Przyrodnicze;
Międzynarodowa Szkoła Nauk o Edukacji i Kulturze (Filia w Cieszynie)
Uniwersytet Śląski zatrudnia ok. 2000 nauczycieli akademickich w tym ponad 200 profesorów i 250 doktorów habilitowanych. Na studiach dziennych, wieczorowych i zaocznych studiuje około 40 000 osób.
Zasady przyjmowania na studia
Uniwersytet Śląski przyjmuje kandydatów na I rok studiów dziennych, zaocznych i wieczorowych w ramach limitów przyjęć ustalonych przez Senat dla poszczególnych kierunków studiów. Od kandydatów na I rok studiów wymagane są następujące dokumenty:
wypełniony formularz zawierający podanie i życiorys,
świadectwo dojrzałości w oryginale lub jego odpis,
cztery fotografie o wymiarze 37x52 mm,
orzeczenie lekarskie stwierdzające przydatność kandydata do studiów na określonym kierunku.
Kandydat wnosi opłatę rekrutacyjną w wysokości ustalonej przez Ministra Edukacji Narodowej. Przyjęcie kandydatów na I rok następuje na podstawie postępowania kwalifikacyjnego, którego zasadniczym elementem może być: egzamin wstępny, konkurs świadectw, rozmowa kwalifikacyjna - zależnie od kierunku studiów. Informacje o terminie i miejscu składania dokumentów można znaleźć w Informatorze dla kandydatów na studia w Uniwersytecie Śląskim lub na stronie internetowej: http://www.us.edu.pl/uniwersytet/informator/.
Zakwaterowanie
Uniwersytet Śląski dysponuje 3500 miejscami w 13 domach studenckich(w większości w pokojach dwuosobowych). W zależności od standardu cena za miejsce waha się od 300 do 400 zł. miesięcznie. Uczelnia przyznaje ulgi w opłatach za mieszkanie w akademiku studentom o niższych dochodach.
Kluby studenckie
Z Uniwersytetem są związane cztery kluby studenckie:
Straszny Dwór - usytuowany w DS nr 3;
Za Szybą - usytuowany w DS nr 7;
Remedium - usytuowany w DS nr 1;
Pod Rurą - usytuowany na Wydziale Pedagogiki i Psychologii.
Na terenie Katowic i Sosnowca funkcjonują dwie studenckie rozgłośnie radiowe: Egida i Rezonans, nadające na częstotliwości 99,1 MHz.
Biblioteka
Biblioteka Główna Uniwersytetu Śląskiego posiada bogate zbiory książek i czasopism naukowych. Zasoby te obejmują ponad milion książek oraz około 1200 tytułów czasopism krajowych i zagranicznych. Biblioteka umożliwia dostęp do szeregu skomputeryzowanych usług, takich jak: bibliograficzne bazy danych, czasopisma w wersji elektronicznej, komputerowy katalog książek Biblioteki Głównej (z możliwością ich zdalnego zamawiania) czy katalogów wielu polskich i zagranicznych bibliotek.
Godziny otwarcia Biblioteki Głównej:
Wypożyczalnia: poniedziałek - piątek 9. 00-17. 00, sobota 9. 00-13. 00
Wypożyczalnia Międzybiblioteczna: poniedziałek - piątek 10. 00- 14. 00
Godziny otwarcia czytelni:
Ogólna: poniedziałek - piątek 9. 00-17. 00, sobota 9. 00-13. 00
Matematyczna: poniedziałek - piątek 9. 00-17. 00, sobota 9. 00-13.
Fizyczna: poniedziałek - piątek 8. 00-18. 00, sobota 9. 00-13.
Chemiczna: poniedziałek - piątek 9. 00-17. 00, sobota 9. 00-13.00
3. Wydział Matematyki, Fizyki i Chemii
ADRES 40-007 Katowice,
ul. Bankowa 14
Tel. (0 prefix 32) 258 44 12
(0 prefix 32) 258 72 31 wew. 1550
Informacje o Wydziale
Dziekan: prof. dr hab. Stanisław Kucharski
Prodziekani:
kierunki matematyka, informatyka: dr hab. Jan Cholewa
kierunek fizyka: prof. dr hab. Alicja Ratuszna
kierunek chemia: dr hab. Jarosław Polański
Koordynator studiów informatycznych: prof. UŚ. dr hab. Marek Siemaszko tel. wew. 1378
Wydział Matematyki, Fizyki i Chemii powstał w 1968 roku z połączenia Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii Filii Uniwersytetu Jagiellońskiego i podobnego wydziału Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Katowicach. Laboratoria naukowe, obiekty dydaktyczne i administracja Wydziału mieszczą się w budynkach przy ulicach: Bankowej, Uniwersyteckiej i Szkolnej. Wydział składa się z trzech niezależnych Instytutów: Instytutu Matematyki, Instytutu Fizyki i Instytutu Chemii.
Na Wydziale zatrudnionych jest ok. 250 nauczycieli akademickich w tym 40 profesorów i około 50 doktorów habilitowanych. Pracownicy Wydziału biorą udział w kilkudziesięciu programach badawczych i corocznie publikują kilkaset artykułów (oryginalnych, przeglądowych i popularyzatorskich) w czasopismach krajowych i zagranicznych. Wyniki prac przedstawiane są w czasie licznych konferencji i sympozjów naukowych. Wydział utrzymuje kontakty z wieloma ośrodkami naukowymi w kraju i za granicą. Corocznie pracownicy naukowi Wydziału organizują lub współorganizują wiele konferencji i szkół zarówno o zasięgu krajowym, jak też i międzynarodowym.
Na studiach dziennych, wieczorowych i zaocznych studiuje około 1600 osób. Oprócz sal wykładowych, ćwiczeniowych i laboratoryjnych studenci mają do dyspozycji dobrze wyposażone pracownie komputerowe z dostępem do Internetu oraz czytelnie ogólne i specjalistyczne oraz bibliotekę zawierającą bogaty wybór światowej literatury naukowej.
Studia licencjackie w zakresie informatyki na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii oparte są na wieloletnim doświadczeniu dydaktycznym pracowników Wydziału w zakresie nauczania przedmiotów informatycznych. Specjalność o nazwie metody numeryczne, istniała na studiach matematycznych od chwili powstania na Uniwersytecie Śląskim Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii w roku 1968.Wzrost zróżnicowania pomiędzy informatyką, a innymi zastosowaniami matematyki w przemyśle, ekonomii, finansach itp. doprowadził w roku1991 do utworzenia dwóch nowych specjalności: informatycznej i zastosowania matematyki. Specjalności te cieszą się dużym zainteresowaniem wśród studentów.
W Instytucie Fizyki uruchomione zostały w 1994 roku 3-letnie zawodowe studia licencjackie w zakresie fizyki informatycznej. Od 1998 roku analogiczne studia prowadzone są równolegle w Ośrodku Dydaktycznym Uniwersytetu Śląskiego w Jastrzębiu-Zdroju. Ponadto od 2001 roku absolwenci studiów licencjackich fizyki informatycznej z Katowic i Jastrzębia mogą kontynuować naukę na 2-letnich studiach uzupełniających, dających tytuł magistra informatyki. Program tych studiów realizowany jest we współpracy z Wydziałem Techniki Uniwersytetu Śląskiego.
Warto też dodać, że Instytut Matematyki prowadzi od kilku lat stabilną współpracę z Microsoft Sp. z o.o., w ramach której uzyskał status Certyfikowanego Akademickiego Ośrodka Treningowego (AATC). Prowadzone są szkolenia studentów (w formie zajęć kursowych) przygotowujące do egzaminów mających na celu uzyskanie różnych uprawnień w zakresie oprogramowania Microsoftu (bardzo cenione na rynku pracy). Kilku pracowników Instytutu uzyskało certyfikaty uprawniające do prowadzenia takich szkoleń. Dzięki tej współpracy Instytut Matematyki dysponuje najnowszym oprogramowaniem Microsoft.
Program studiów jest ukształtowany w taki sposób, by umożliwić jego łatwą ewolucję, odzwierciedlającą najnowsze trendy w informatyce. Realizacja tego programu zapewnia nabycie przez absolwentów licencjatu niezbędnych umiejętności praktycznych oraz uzyskanie solidnej wiedzy w zakresie teoretycznych podstaw informatyki, umożliwiającej kontynuowanie kształcenia w ramach studiów magisterskich.
4. Studia informatyczne
Studia informatyczne na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii trwają trzy lata.
Absolwent, po spełnieniu odpowiednich warunków otrzymuje dyplom licencjata informatyki. Ponadto studenci po zaliczeniu odpowiednich przedmiotów mogą otrzymać zaświadczenie o przygotowaniu do nauczania informatyki w szkole.
System punktowy
Studia informatyczne na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii odbywają się według systemu punktowego zgodnego ze standardem ECTS (European Credits Transfer System). Oznacza to, że aby ukończyć studia student musi zebrać odpowiednią liczbę punktów za przedmioty obowiązkowe i za przedmioty, które sam wybiera podczas studiowania. Funkcjonowanie systemu opiera się na następujących zasadach:
większość przedmiotów jest jednosemestralna i kończy się egzaminem; dla przedmiotów trwających dłużej niż jeden semestr obowiązuje zaliczenie po każdym semestrze; studenta przystępującego do egzaminu kończącego przedmiot obowiązuje znajomość całości materiału,
jednolity tryb i zasady zaliczania przedmiotu nie kończącego się egzaminem ustala wykładowca przedmiotu w porozumieniu z osobami prowadzącymi ćwiczenia,
punkty za dany przedmiot dolicza się do konta studenta dopiero po zaliczeniu przedmiotu, w maksymalnej wysokości niezależnie od uzyskanej oceny,
studentowi nie przyznaje się punktów za zaliczenie przedmiotu równoważnego z przedmiotem, za który otrzymał już punkty.
Liczba punktów przydzielonych do każdego przedmiotu określa w przybliżeniu względną trudność i nakład pracy potrzebny do zaliczenia przedmiotu. Liczby punktów przydzielonych przedmiotom obowiązkowym oraz zasady przydzielania punktów przedmiotom wybieralnym są określone w programie studiów.
Zasady wyboru przedmiotów
W pierwszym roku studia przebiegają według wspólnego, obowiązkowego programu obejmującego m. in. przedmioty: Analiza matematyczna, Podstawy logiki i teorii mnogości, Wstęp do informatyki, Programowanie, Systemy operacyjne, Algorytmy i struktury danych. Po pierwszym roku stosowana jest zasada stopniowej indywidualizacji programu studiów: student może wybierać z listy oferowanych przedmiotów pod warunkiem, że spełnia odpowiednie wymagania merytoryczne, tzn. zaliczył wcześniej przedmioty, których zaliczenie wymagane jest przy wyborze danego przedmiotu. Przedmioty wybieralne dzielą się na dwie kategorie: przedmioty, których celem jest pogłębienie ogólnego wykształcenia informatycznego oraz kursy narzędzi informatycznych.
Oferta przedmiotów do wyboru jest corocznie aktualizowana, a pewne przedmioty mogą być uruchamiane w cyklu 2 letnim. Przedmioty wraz z ich programami oraz listy przedmiotów specjalistycznych, oferowane w danym roku akademickim, podawane są do wiadomości studentów przed zakończeniem poprzedzającego go roku akademickiego. Pod koniec roku akademickiego student dokonuje wstępnego wyboru przedmiotów z listy przedmiotów oferowanych w następnym roku. Ostateczne przyjęcie studenta na zajęcia następuje po zakończeniu sesji egzaminacyjnej tzn. wtedy, gdy będzie można zweryfikować czy student spełnia warunki merytoryczne. Potwierdzeniem dokonanego wyboru jest własnoręczny podpis studenta na karcie zaliczeniowej i egzaminacyjnej. W przypadku, gdy liczba zgłoszeń przekracza liczbę miejsc na danych zajęciach, w pierwszej kolejności będą przyjmowani studenci, którzy osiągnęli najlepsze wyniki w poprzedniej sesji. Pierwszeństwo wyboru przedmiotów specjalistycznych mają studenci tych specjalności, dla których te przedmioty są przeznaczone.
Student wybiera temat i opiekuna pracy dyplomowej najpóźniej przed zakończeniem czwartego semestru i z nim konsultuje wybór przedmiotów zaliczanych w dwóch ostatnich semestrach studiów.
Suma punktów za przedmioty wybrane w danym semestrze nie może być mniejsza niż 25 i nie może przekraczać 35. (W uzasadnionych przypadkach dziekan może zmienić te granice). W ciągu pierwszego tygodnia zajęć w semestrze student może zrezygnować z zaliczania wybranego przedmiotu pod warunkiem, że łączna liczba punktów za pozostałe zaliczane przedmioty nie będzie mniejsza od 25, lub przenieść się na inne zajęcia, jeśli będą wolne miejsca. Jeśli student zrezygnuje z zaliczania wybranego przedmiotu po pierwszym tygodniu zajęć, otrzymuje za ten przedmiot ocenę niedostateczną.
Studenci zamierzający uzyskać uprawnienia do nauczania informatyki zobowiązani są do zaliczenia bloku przedmiotów pedagogicznych. W skład tego bloku oprócz psychologii, pedagogiki i metodyki nauczania informatyki wchodzi również praktyka pedagogiczna w wymiarze 150 godzin. Za te przedmioty żadne punkty nie będą przyznawane.
Zaliczanie semestru
Okresem zaliczeniowym jest semestr. Warunkiem zaliczenia semestru jest uzyskanie zaliczeń wszystkich przedmiotów (obowiązkowych i wybieralnych) wymienionych w karcie zaliczeniowej i egzaminacyjnej danego semestru. Student, który nie zaliczył wszystkich wybranych w danym semestrze przedmiotów zostaje skierowany na powtarzanie semestru lub powtarzanie przedmiotu. Powtarzanie przedmiotu wybieralnego może polegać na obowiązku zaliczenia innego przedmiotu wybieralnego.
W innych sprawach dotyczących porządku i trybu odbywania studiów stosuje się ogólne postanowienia Regulaminu Studiów w Uniwersytecie Śląskim.
Ukończenie studiów
Warunkiem ukończenia studiów jest
zebranie co najmniej 180 punktów (punkty za pracę dyplomową dolicza się, gdy praca otrzyma pozytywne oceny promotora i recenzenta),
zaliczenie wszystkich przedmiotów obowiązkowych i odpowiedniej liczby przedmiotów wybieralnych,
pozytywna ocena pracy dyplomowej,
pozytywny wynik egzaminu dyplomowego.
5. Plan studiów
W tabeli podane zostały liczby godzin przypadające na dany przedmiot w semestrze, punkty ECTS oraz sposób zaliczania przedmiotów: Z - zaliczenie, E - egzamin.
28.IV.2003 wersja 3
|
Przedmiot |
Wykł. |
Ćwicz. |
Labor. |
Razem w+ćw+lab |
Punkty ECTS |
Z/E |
|
Semestr I |
||||||||
|
Analiza matematyczna |
30 |
30 |
|
60 |
6 |
E |
|
|
Podstawy logiki i teorii mnogości |
30 |
30 |
|
60 |
6 |
E |
|
|
Wstęp do informatyki |
30 |
|
30 |
60 |
6 |
E |
|
|
Fizyka |
45 |
30 |
|
75 |
6 |
E |
|
|
Programowanie |
30 |
|
30 |
60 |
4 |
Z |
|
|
Język angielski |
|
30 |
|
30 |
2 |
Z |
|
|
Wychowanie fizyczne |
|
30 |
|
30 |
- |
Z |
|
Razem w semestrze: |
375 |
30 |
|
|||||
Semestr II |
||||||||
|
Algebry liniowa z geometrią analityczną |
30 |
30 |
|
60 |
6 |
E |
|
|
Programowanie |
30 |
|
30 |
60 |
4 |
Z |
|
|
Systemy operacyjne |
30 |
|
30 |
60 |
6 |
E |
|
|
Algorytmy i struktury danych |
30 |
30 |
|
60 |
6 |
E |
|
|
Teoretyczne podstawy informatyki |
30 |
30 |
|
60 |
6 |
E |
|
|
Język angielski |
|
30 |
|
30 |
2 |
Z |
|
|
Wychowanie fizyczne |
|
30 |
|
30 |
- |
Z |
|
Razem w semestrze: |
360 |
30 |
|
|||||
Semestr III |
||||||||
|
Programowanie |
30 |
|
30 |
60 |
7 |
E |
|
|
Matematyka dyskretna |
30 |
30 |
|
60 |
6 |
E |
|
|
Sieci komputerowe |
30 |
|
30 |
60 |
6 |
E |
|
|
Laboratorium systemów operacyjnych |
|
|
30 |
30 |
3 |
Z |
|
|
Kurs języka programowania (do wyboru) |
30 |
|
30 |
60 |
4 |
Z |
|
|
Język angielski |
|
30 |
|
30 |
2 |
Z |
|
|
Przedmiot humanistyczno-społeczny |
30 |
|
|
30 |
2 |
Z |
|
Razem w semestrze: |
330 |
30 |
|
|||||
Semestr IV |
||||||||
|
Języki formalne i złożoność obliczeniowa |
30 |
|
30 |
60 |
6 |
E |
|
|
Podstawy metod probabilistycznych |
30 |
30 |
|
60 |
6 |
E |
|
|
Bazy danych |
30 |
|
30 |
60 |
6 |
E |
|
|
Laboratorium sieci komputerowych |
|
|
30 |
30 |
3 |
Z |
|
|
Projekt |
|
|
45 |
45 |
4 |
Z |
|
|
Język angielski |
|
30 |
|
30 |
3 |
E |
|
|
Przedmiot humanistyczno-społeczny |
30 |
|
|
30 |
2 |
Z |
|
Razem w semestrze: |
315 |
30 |
|
|||||
Semestr V |
||||||||
|
Architektura komputerów |
30 |
|
30 |
60 |
6 |
E |
|
|
Podstawy inżynierii oprogramowania |
30 |
|
30 |
60 |
6 |
E |
|
|
Przedmiot specjalistyczny 1 (do wyboru) |
30 |
|
30 |
60 |
6 |
E |
|
|
Przedmiot specjalistyczny 2 (do wyboru) |
30 |
|
30 |
60 |
6 |
E |
|
|
Kurs do wyboru |
30 |
|
30 |
60 |
4 |
Z |
|
|
Pracownia dyplomowa |
|
|
|
15 |
2 |
Z |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Razem w semestrze: |
315 |
30 |
|
|||||
Semestr VI |
||||||||
|
Wybrane zagadnienia informatyki |
30 |
|
30 |
60 |
6 |
E |
|
|
Przedmiot specjalistyczny 3 (do wyboru) |
30 |
|
30 |
60 |
6 |
E |
|
|
Kurs do wyboru |
30 |
|
30 |
60 |
5 |
Z |
|
|
Pracownia dyplomowa |
|
|
120 |
120 |
3 |
Z |
|
|
Seminarium dyplomowe |
|
30 |
|
30 |
3 |
Z |
|
Razem w semestrze: |
330 |
23+7* |
|
|||||
* Punkty za pracę dyplomową (7) doliczane są po pozytywnej ocenie promotora.
Przedmioty bloku pedagogicznego
Semestr |
Przedmiot |
Wykł. |
Ćwicz. |
Labor. |
Razem w+ćw+lab |
Z/E |
|
3 |
Psychologia |
45 |
30 |
|
75 |
E |
|
4 |
Pedagogika |
45 |
30 |
|
75 |
E |
|
5 |
Metodyka nauczania informatyki |
30 |
30 |
60 |
120 |
E |
|
|
Praktyka pedagogiczna |
|
|
|
150 |
Z |
|
Razem godzin w bloku: |
420 |
|
|||||
Wydział Mat-Fiz-Chem
Kierunek Informatyka
Treści programowe
Analiza matematyczna |
Semestr 1 |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu:
|
Wymagania:
|
Literatura: 1. K. Kuratowski. Rachunek różniczkowy i całkowy funkcji jednej zmiennej. PWN. 2. W. Leksiski, I Nabiałek, W. Żakowski Matematyka dla studiów eksperymentalnych. WNT 3. W. Rudin. Podstawy analizy matematycznej. PWN |
Podstawy logiki i teorii mnogości |
Semestr 1 |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu:
|
Wymagania:
|
Literatura:
|
Wstęp do informatyki |
Semestr 1 |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Wstęp: zarys historyczny; pojęcia podstawowe. Dane: koncepcja i reprezentacja; elementarne przetwarzanie danych. Algorytmy: koncepcja; właściwości; strategie rozwiązywania problemów. Organizacja i funkcjonowanie systemu komputerowego: układy przełączające; pamięć; sterowanie; sprzętowa realizacja algorytmów; mikroprogramy; konwencjonalny język maszynowy; przykłady realizacji. Systemy operacyjne i maszyny wirtualne: koncepcja i ewolucja; podstawowe komponenty i ich hierarchiczna organizacja; interfejs użytkownika i programisty; interakcja człowiek-maszyna; przykłady realizacji. Organizacja, udostępnianie i wymiana danych: pliki i rekordy; systemy plikowe; bazy danych; procedury wejścia-wyjścia; sieci komputerowe. Elementy programowania: języki programowania a paradygmaty programistyczne; abstrakcja i modelowanie; translacja, kompilacja, interpretacja, biblioteki; podstawowe narzędzia programisty; projektowanie, uruchamianie i testowanie aplikacji; przykłady realizacji.
|
Wymagania:
|
Literatura: 1. A. Kisielewicz, Wprowadzenie do informatyki, Helion, Gliwice 2002 2. P. Naur, Zarys metod informatyki, WNT, Warszawa 1979 3. F. L. Bauer, G. Goos, Informatyka, WNT, Warszawa 1977 4. N. Wirth, Algorytmy + Struktury Danych = Programy, WNT, Warszawa 2002
|
Fizyka |
Semestr 1 |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Program wykładu:
Kinematyka, dynamika Newtona: działania na wektorach, prędkość i przyspieszenie średnie i chwilowe, zasady dynamiki Newtona, siła ciężkości, prawa Keplera. Praca, moc i energia: praca siły stałej i zmiennej, związek pracy z energii, energia potencjalna, energia kinetyczna, równowaga. Ruch falowy: ruch drgający, składanie drgań, oscylator harmoniczny, rezonans, równanie fali płaskiej, interferencja i dyfrakcja. Elektrostatyka: prawo Coulomba, ładunek elektronu, pole elektryczne, potencjał, pojemność. Prąd elektryczny, pole magnetyczne: ruch ładunku w polu elektrycznym, oporność, prawa Kirchhoffa, pole magnetyczne, siła Lorentza, prawo Ampera, prawo Biota-Savarta, moment magnetyczny, efekt Halla. Indukcja, równania Maxwella, fale elektromagnetyczne: prawo indukcji Faradaya, reguła Lenza, indukcyjność i samoindukcja, równania Maxwella, rodzaje fal elektromagnetycznych i ich wytwarzanie, energia fali, wektor Poyntinga. Podstawy mechaniki kwantowej: hipoteza de Broglie'a, zasada nieoznaczoności Heisenberga, atom wodoru, spin, układ okresowy pierwiastków. Ciało stałe: struktura krystaliczna, klasyczny model gazu elektronowego, twierdzenie Blocha, przewodniki, półprzewodniki i izolatory, dziury, masa efektywna. Półprzewodniki: podstawy fizyczne wybranych urządzeń półprzewodnikowych (złącza metal, półprzewodnik, nadprzewodnik, ....)
|
Wymagania:
|
Literatura: 1. N. Garcia, A. Damask, Physics for Computer Science Students, John Wiley & Sons 2. D. Halliday, R. Resnick, Fizyka dla studentów nauk przyrodniczych i technicznych, PWN 3. R. P. Feynman, R. B. Leighton, M. Sands, Feynmana wykłady z fizyki, PWN |
Programowanie 1 |
Semestr 1 |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Wprowadzenie do programowania - narzędzia: Pascal oraz C.
|
Wymagania:
|
Literatura: 1. N.Wirth, Algorytmy + Struktury danych = Programy 2. B.W. Kerningham, D.M. Ritchie, Język ANSI C 3. J.Bentley, Perełki oprogramowania 4. S.Alagic, M.A.Arbib, Projektowanie programów poprawnych i dobrze zbudowanych |
Programowanie 2 |
Semestr 2 |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Programowanie zdarzeniowe
Programowanie obiektowe - narzędzia: Java , C#, C++
|
Wymagania: Programowanie 1 |
Literatura: 1. B.Stroustrup, Język C++ 2. J.Bielecki, Java 4 Swing 3. A.Troelsen, Język C# i Platforma .NET 4. K. Arnold, J.Gosling, Java 5. Delhpi - najnowsza wersja 6. A.Williams, MFC Czarna księga 7. E.Yourdon, C.Argila, Analiza obiektowa i projektowanie, przykłady zastosowań
|
Programowanie 3 |
Semestr 3 |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Środowiska i biblioteki programowanie na platformie Windows i .NET pisanie aplikacji w systemie UNIX (LINUX) łączenie platform - biblioteka QT Programowanie współbieżne - narzędzie ADA
Języki skryptowe - HTML, TEX, PHP
|
Wymagania: Programowanie 1 i 2 |
Literatura: 1. W.Richard Stevens Programowanie w środowisku UNIX 2. A.Troelsen, Język C# i Platforma .NET 3. C.Pyle ADA 4. M. Ben-Ari Podstawy programowania współbieżnego i rozproszonego 5. E.Harlow Linux , tworzenie aplikacji
|
Algebra liniowa z geometrią analityczną |
Semestr 2 |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu:
|
Wymagania:
|
Literatura:
|
Systemy operacyjne |
Semestr 2 |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Wstęp: systemy komputerowe, koncepcja systemu operacyjnego, system operacyjny a sprzęt, zarys ewolucji systemów operacyjnych. Struktury systemów operacyjnych: budowa, organizacja, usługi, zadania, implementacje. Procesy: koncepcja, planowanie, koordynacja, kolejkowanie, komunikacja międzyprocesowa, współzawodnictwo, implementacje. Pamięć: podstawy, segmentacja i stronicowanie, pamięć wirtualna, implementacje. Wejście/wyjście: urządzenia fizyczne, wirtualizacja, buforowanie, blokada, implementacje. Systemy plików: struktura i organizacja, dostęp do informacji, implementacje. Interfejs użytkownika: polecenia systemowe, programy narzędziowe, interakcja z użytkownikiem, interfejsy graficzne. Interfejs programisty: usługi systemowe, biblioteki, narzędzia programistyczne. Ochrona i bezpieczeństwo: mechanizmy, metody organizacja, implementacje. Przegląd wybranych systemów operacyjnych: proste jednoprogramowe, wieloprogramowe/wielozadaniowe, unixowe, rozproszone, czasu rzeczywistego. Tendencje rozwojowe systemów operacyjnych.
|
Wymagania: 1. Podstawy informatyki z elementami programowania 2. Architektura komputerów (przynajmniej w zakresie podstawowym)
|
Literatura: 1. A. Silberschatz, P. B. Galvin, Podstawy systemów operacyjnych, WNT, Warszawa 2000 2. A. S. Tanenbaum, A. W. Woodhull, Operating Systems: Design and Implementation, 2nd Ed., Prentice Hall 1997 3. A. S. Tanenbaum, Rozproszone systemy operacyjne, PWN, Warszawa 1997 4. Aktualna dokumentacja dostępna online (Internet) |
Laboratorium systemów operacyjnych |
Semestr 3 |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu:
Instalacja i konfiguracja wybranych systemów operacyjnych Koegzystencja kilku systemów operacyjnych w ramach jednego komputera Administracja zasobami wybranych systemów wieloużytkownikowych. Emulacja obcego środowiska operacyjnego. Projekty laboratoryjne (tematyka i forma do ustalenia)
|
Wymagania: 1. Systemy operacyjne |
Literatura: 1. Dokumentacja użytkowa i techniczna wybranych systemów operacyjnych
2. Materiały dodatkowe (do ustalenia wg. potrzeb)
|
Teoretyczne podstawy informatyki |
Semestr 2 |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Algorytmy. Modele obliczeń, maszyny Turinga, obliczalność. Języki formalne, gramatyki i automaty. Deterministyczna i niedeterministyczna maszyna Turinga. Pojęcie problemy decyzyjnego. Przykłady problemów decyzyjnych. Kodowanie, rozmiar oraz pojęcie funkcji złożoności obliczeniowej danego algorytmu. Przykłady algorytmów o różnej złożoności obliczeniowej. Algorytmy wielomianowe (efektywne) i algorytmy wykładnicze (nieefektywne). Porównanie wielomianowych i wykładniczych funkcji złożoności obliczeniowej. Klasa P-problemów i NP.-problemów. Klaca co-NP. Pojęcie NP.-zupełności. Przykłady NP-zupełnych problemów decyzyjnych. Wielomianowa hierarchia problemów decyzyjnych i złożoność pamięciowa. Probalistyczne podejście do zagadnień złożoności obliczeniowej.
|
Wymagania:
|
Literatura:
|
Algorytmy i struktury danych |
Semestr 2 |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: 1. Elementy analizy algorytmów: poprawność semantyczna, niezmienniki pętli, problem stopu; koszty realizacji algorytmów; rozmiar danych, złożoność czasowa i pamięciowa; typy złożoności: konieczna, wystarczająca, średnia; notacja asymptotyczna (Ο, Θ, Ω), rzędy wielkości funkcji: logarytmiczna, stała, liniowo-logarytmiczna, wielomianowa, wykładnicza. 2. Rekurencja. Algorytmy oparte na metodzie ,,dziel i zwyciężaj''; metody rozwiązywania rekurencji, programowanie dynamiczne. 3. Elementarne struktury danych: tablice, listy wiązane, drzewa, grafy. 4. Abstrakcyjne struktury danych: stos, kolejka FIFO, kolejka dwukierunkowa, kolejka priorytetowe, słownik. Zastosowania powyższych struktur i metody ich realizacji (w tym omówienie kopca i drzew poszukiwań binarnych). 5. Sortowanie. Analiza wybranych algorytmów: sortowanie przez wstawianie, przez selekcję, przez scalanie, przez kopcowanie, szybkie. Model drzew decyzyjnych i twierdzenia o dolnym ograniczeniu na czasu działania dowolnego algorytmu sortującego za pomoc¦ porównań. Sortowanie w czasie liniowym: przez zliczanie, pozycyjne, kubełkowe. 6. Wyszukiwanie. Analiza wybranych algorytmów: wyszukiwanie liniowe, wyszukiwanie binarne, wyszukiwanie interpolacyjne. Problem wyboru, wybór w oczekiwanym czasie liniowym. 7 Mieszanie (haszowanie): } metody rozwiązywanie kolizji (metoda łańcuchowa, adresowanie otwarte); złożoność haszowania.\\ 8. Problem Union-Find: sumowanie zbiorów rozłącznych i jego zastosowania (algorytm Kruskala dla problemu minimalnego drzewa rozpinającego grafu).
|
Wymagania:
|
Literatura: 1. L. Banachowski, K. Diks i W. Rytter, Algorytmy i Struktury Danych, WNT, 2001. 2. T. Cormen, C. Leiserson i R. Rivest, Wprowadzenie do Algorytmˇw, WNT, 2000. 3 A. Drozdek, Struktury Danych w Jŕzyku C, WNT, 1996. 4. D. Harel, Rzecz o Istocie Informatyki: Algorytmika, WNT, 2000. 5 D.E.Knuth, Sztuka Programowania, WNT, 2001. 6. R. Sedgewick, Algorytmy w C++, ReadMe, 1999. 7. N. Wirth, Algorytmy + Struktury Danych = Programy, WNT, 2000. |
Matematyka dyskretna |
Semestr 3 |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: 1. Elementy teorii liczb: liczby pierwsze, jednoznaczność rozkładu, NWD, algorytm Euklidesa, równania diofantyczne; kongruencje, arytmetyka modularna, ciała skończone, małe tw. Fermata i tw. Eulera; sito Eratostenesa, testy pierwszości, algorytm Rabina, rozkład liczby na czynniki, algorytm Fermta. 2. Zastosowania teorii liczb w kryptografii: RSA i warunki jego bezpieczeństwa; algorytmy Diffiego-Hellmana i ElGamala. 3. Proste obiekty kombinatoryczne: rozmieszczenie przedmiotów w pudełkach; permutacje, kombinacje, wariacje; symbole dwumianowe Newtona i ich własności. 4. Generowanie obiektów kombinatorycznych: algorytmy generujące permutacje, wariacje, podzbiory zbioru; generowanie losowych obiektów kombinatorycznych; zastosowanie algorytmów generujących obiekty kombinatoryczne; złożoność obliczeniowa tych algorytmów. 5. Metody zliczania obiektów: metoda bijektywna; reguła włączania i wyłączania; rekurencja i równania różnicowe; funkcje tworzące. 6. Zagadnienia minimaksowe: twierdzenie Dilwortha; systemy reprezentantów, twierdzenie Halla. 7. Elementy teorii grafów: podstawowe pojęcia; minimalne drzewo rozpinające; problem minimalnych odległości; grafy Eulera i Hamiltona, problem komiwojażera.
|
Wymagania:
|
Literatura:
|
Sieci komputerowe |
Semestr 3 |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Wstęp: koncepcja sieci komputerowej, kodowanie i transmisja danych, media transmisyjne, model referencyjny OSI. Technologie i sprzęt sieciowy: Ethernet, Token Ring, FDDI, Frame Relay, ATM, sieci bezprzewodowe . Protokoły: IPX i pokrewne, NetBEUI i pokrewne, IP i pokrewne. Sieciowe systemy operacyjne: NetWare, Windows NT, IBM Warp Server, systemy unixowe. Systemy rozproszone: Plan 9, Amoeba, Chorus. Przegląd typowych usług w sieciach LAN i WAN. Wymiana informacji w sieciach komputerowych: poczta elektroniczna (X.400, SMTP), usługi informacyjne (X.500, NDS), sieciowe systemy plikowe i transfer plików, przetwarzanie dokumentów (EDI,WWW). Zarządzanie sieciami komputerowymi (X.700, SNMP). Bezpieczeństwo i ochrona danych w środowiskach sieciowych: kryteria zabezpieczeń, kryptografia, zapory sieciowe, śledzenie i rejestracja zdarzeń.
|
Wymagania: 1. Podstawy informatyki z elementami programowania 2. Architektura komputerów (przynajmniej w zakresie podstawowym) 3. Systemy operacyjne (przynajmniej w zakresie podstawowym)
|
Literatura: 1. Vademecum teleinformatyka, IDG Poland: 1999 (tom 1), 2002 (tom 2). 2. A. S. Tanenbaum, Computer Networks, 3rd Ed., Prentice Hall 1996 3. G. Colouris, J. Dollimore, T. Kindberg, Systemy rozproszone, WNT, Warszawa 1998 4. Aktualna dokumentacja dostępna online (Internet) |
Laboratorium sieci komputerowych |
Semestr 4 |
0 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Instalacja i konfiguracja wybranych sieciowych systemów operacyjnych Udostępnianie zasobów systemowych w lokalnej sieci komputerowej Koegzystencja różnych rozwiązań i technologii w sieciach lokalnych Podstawowa diagnostyka problemów w sieci lokalnej Integracja sieci lokalnej z sieciami nadrzędnymi Realizacja zabezpieczeń sieciowych z wykorzystaniem różnych rozwiązań Projekt laboratoryjny (tematyka i forma do ustalenia)
|
Wymagania: 1. Sieci komputerowe |
Literatura: 1. Dokumentacja użytkowa i techniczna wybranych rozwiązań i technologii
2. Materiały dodatkowe (do ustalenia wg. potrzeb)
|
Języki formalne i złożoność obliczeniowa |
Semestr 4 |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Łańcuchy, alfabety i języki. Pojęcie automatu skończonego (AS), diagramu przejść i wyrażenia regularnego jako narzędzia do projektowania analizatorów leksykalnych. Deterministyczne (DAS) i niedeterministyczne automaty skończone z -ruchami. Równoważność DAS i NAS. Języki akceptowane przez automaty skończone. Wyrażenia regularne nad . Twierdzenie o równoważności automatów skończonych z wyrażeniami regularnymi, tzn. z językami opisanymi przez wyrażenia regularne. Automaty Mealy'ego. Równoważność automatów Moore'a i Mealy'ego. Zastosowanie automatów skończonych - analizatory leksykalne. Lemat o pompowaniu dla zbiorów regularnych. Własności zamkniętości zbiorów regularnych na operację dopełnienia, iloczynu, podstawienia, homomorfizmu i przeciwobrazu homomorficznego. Algorytmy decyzyjne dla zbiorów regularnych, Twierdzenia dotyczące algorytmów rozstrzygania czy dany zbiór regularny jest pusty, skończony, czy też nieskończony. Twierdzenie Myhilla-Nerode'a. Minimalizacja stanów automatów skończonych. Pojęcie gramatyki bezkontekstowej i języka generowanego przez tę gramatykę i odpowiadającego jej automatu ze stosem (AZS). Drzewa wprowadzenia. Projektowanie analizatorów syntaktycznych. Postać normalna Homsky'ego. Własności języków bezkontekstowych (JBK). Maszyny Turinga jedno i wielotaśmowe. Charakteryzowanie zbiorów rekurencyjnie przeliczalnych za pomocą generatorów. Problemy rozstrzygalne i nierozstrzygalne. Klasy P, NP., co-NP. Pojęcie złożoności obliczeniowej. Rzędy wielkości funkcji. Notacja asymptotyczna. Hierarchia problemów nierozstrzygalnych.
|
Wymagania:
|
Literatura:
|
Podstawy metod probabilistycznych |
Semestr 4 |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Pojęcie prawdopodobieństwa, przestrzeń zdarzeń, pojęcie zmiennej losowej, jej rozkład i charakteryzacja. Zmienne losowe dyskretne rozkłady: Bernoulliego, binomialny, geometryczny, Poissona, hipergeometryczny. Zmienne losowe ciągłe (rozkłady: jednostajny, wykładniczy, gamma, normalny, beta, Weibulla. Rozkład zmiennych losowych wielowymiarowych (rozkład dwuwymiarowy, rozkład warunkowy, niezależność dwóch zmiennych losowych); Macierze kowariancji i korelacji. Rozkład multinomialny. Wielowymiarowy rozkład normalny i jego szczególny przypadek dla p=2 (elipsa koncentracji, proste regresji). Populacja i próbka. Rozkłady próbkowe (?2, t-Studenta, F-Snedecora}). Centralne twierdzenie graniczne. Estymacja punktowa i przedziałowa. Testowanie hipotez statystycznych. Weryfikacja zgodności rozkładów za pomocą wykresów Q-Q ( kwantyl-kwantyl). Przykłady zastosowań, symulacje, testy permutacyjne.
|
Wymagania:
|
Literatura:
|
Bazy danych |
Semestr |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Model relacyjny bazy danych: podstawowe pojęcia baz danych, podstawowe pojęcia relacyjnego modelu danych (operacje na relacjach, zależności funkcyjne, normalizacja bazy danych) relacyjno - obiektowe bazy danych (obiekty i ich właściwości , zdarzenia, procedury zdarzeniowe, makra) Struktury bazy danych: definiowanie tabel (typy danych, klucz główny, sprawdzanie poprawności danych, więzy integralności) rola formularzy (edycja danych, wprowadzanie danych, prezentacja danych). Języki zapytań, optymalizacja zapytań. język SQL jako język relacyjnych baz danych kwerendy wybierające, selekcja, sortowanie, grupowanie - funkcje agregujące kwerendy funkcjonalne usuwające, aktualizujące, dołączające, tworzące tabele) Zagadnienia implementacji baz danych. systemy tworzenia i zarządzania bazami danych Projektowanie baz danych, architektura klient-serwer. system zabezpieczeń (administrowanie bazą danych, wielodostępność bazy danych). Bazy rozproszone. dostęp do bazy poprzez Internet Przetwarzanie transakcyjne. zatwierdzanie i odwołanie transakcji Bazy obiektowe podstawowe obiekty Projektowanie aplikacji bazodanowych scenariusz zależności funkcyjne normalizacja
|
Wymagania:
|
Literatura: (podstawowa) 1. P. Beynon-Davies; Systemy baz danych, WNT, Warszawa 1998. 2. C. J.Date; Wprowadzenie do baz danych, WNT, Warszawa 1981. 3. C Delobel., M., Adiba; Relacyjne bazy danych, WNT, Warszawa 1989. (uzupeiniajaca): 1. P. DuBois; MySQL; Mikom, 2000. 2. T.Pankowski; Podstawy baz danych, PWN, Warszawa 1992. 3. J.UIIman; Systemy baz danych, WNT, Warszawa 1988.
|
Projekt |
Semestr 4 |
0 w., 45 ćw. |
Program wykładu: Celem zajęć jest wykonanie przez kilkuosobowe zespoły studentów samodzielnych projektów programistycznych w oparciu o nowoczesne narzędzia i techniki programowania (np. C/C++, Delphi, Java, DHTML, Oracle itp.). Do projektu powinna zostać opracowana dokumentacja opisująca jego wykonanie oraz wdrożenie. Zajęcia mają przede wszystkim na celu naukę organizacji pracy w grupie.
|
Wymagania:
|
Literatura:
|
Architektura komputerów |
Semestr 5 |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Ogólna organizacja systemów komputerowych: procesory, hierarchia pamięci, organizacja wejścia/wyjścia, przesyłanie informacji. Wielopoziomowy model systemu komputerowego: poziom problemowy, poziom systemu operacyjnego, konwencjonalny poziom maszynowy, poziom mikroarchitektury i mikroprogramowania, poziom układów cyfrowych; interpretacja i translacja rozkazów, maszyny wirtualne. Systemy przetwarzania równoległego: wieloprocesory i wielokomputery; współdzielenie zasobów i komunikacja; klastery. Systemy komputerowe o wysokiej wydajności, dostępności i niezawodności. Przykładowe realizacje: współczesne systemy klasy PC zbudowane wokół procesorów firmy Intel; stacje robocze z procesorami RISC: SPARC (Sun), Alpha (DEC/Compaq), Power/PowerPC (IBM); wybrane systemy klasy midrange i mainframe (AS/400, S/390, etc.).
|
Wymagania (o ile są konieczne): 1. Podstawy informatyki z elementami programowania
|
Literatura: 1. W. Stallings, Organizacja i architektura systemu komputerowego, WNT, Warszawa 2000 2. A. S. Tanenbaum, Structured Computer Organization, 4th Ed., Prentice Hall 1999 3. Aktualna dokumentacja dostępna online (Internet) |
Podstawy inżynierii oprogramowania |
Semestr 5 |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Inżynieria oprogramowania zajmuje się zagadnieniami wytwarzania oprogramowania i wszystkich artefaktów, powstałych w trakcie realizacji projektu informatycznego. W ramach wykładu studenci zapoznają się, w zakresie podstawowym, ze współczesnymi problemami, metodami i narzędziami zarządzania całym cyklem wytwarzania oprogramowania, począwszy od fazy analizy i specyfikacji wymagań, wymiarowania poprzez projektowanie, implementacje, tworzenie dokumentacji, testowanie, weryfikacje i walidacje, aż po problemy lokalizacji i pielęgnacji oprogramowania. Oprócz tradycyjnych metod tworzenia oprogramowania, zostaną zaprezentowane również tak zwane „lekkie”, wśród których najbardziej znane jest eXtreme Programming (XP). Zajęcia praktyczne (małe projekty realizowane w grupach 3-4 osobowych) będą realizowane przy użyciu typu CASE.
|
Wymagania:
|
Literatura: Somerville I. Software Engineering, AddisonWesley ,2001. Jaszkiewicz A.: Inżynieria oprogramowania, Helion, 1997 |
Przedmioty do wyboru
Elektronika cyfrowa |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Wprowadzenie:Technologie wytwarzania elementów elektronicznych i układów scalonych: bipolarna, unipolarna, MOS i CMOS. Sposoby zapisu liczb, kody liczbowe, działania arytmetyczne i logiczne. Układy cyfrowe kombinacyjne: Układy cyfrowe małej skali integracji: bramki DTL, TTL, ECL, MOS i CMOS. Funkcje boolowskie w postaci sumacyjnej i iloczynowej. Przekształcanie i upraszczanie funkcji boolowskich za pomocą algebry Boole'a i siatek Karnaugh'a. Kanoniczne postacie funkcji boolowskich. Realizacja funkcji boolowskich przy użyciu bramek. Hazard w grupach zerowych i jedynkowych. Układy cyfrowe średniej skali integracji: multipleksery, demultipleksery, dekodery, sumatory. Realizacja funkcji boolowskich przy użyciu w. w. układów. Układy cyfrowe sekwencyjne: Ogólna budowa układów sekwencyjnych Moore'a i Mealy'ego. Przerzutniki asynchroniczne T, SR, JK i synchroniczne T, D, SR, i JK. Analiza i synteza różnych rodzajów liczników i rejestrów. Układy cyfrowe przeznaczone dla techniki komputerowej: Rejestry zatrzaskowe, bufory trójstanowe, multipleksy sygnałów analogowych. Przetworniki sygnałów TTL na RS232, CAN itp., potencjometry sterowane cyfrowo. Pamięci półprzewodnikowe i układy programowalne: Pamięci MASK-ROM, ROM, PROM, EPROM, EAROM, FLASH oraz SRAM i DRAM. Struktury PLD: PAL, PLA, GAL, EPLD, FPGA. Przetworniki analogowo-cyfrowe i cyfrowo-analogowe. C/A: z rezystorami wagowymi i drabinką R-2R, ze źródłami prądowymi i napięciowymi. A/C: komparatorowe i z podwójnym całkowaniem. Przesyłanie sygnałów między komputerem a urządzeniami zewnętrznymi: Za pomocą: złącza drukarkowego, złącza RS 232 (485), interfejsu I2 C, IEC 625, CAN. Sprzęgi w. cz.: IrDA i Bluetooth. Mikrokontrolery: 8 bitowe: 80 51 Intel i 16 bitowe 80 C166 Siemens.
|
Wymagania (o ile są konieczne):
|
Literatura: 1. J. Kalisz, Podstawy techniki cyfrowej, WkiŁ, Warszawa 1993 2. J. Baranowski, B. Kalinowski, Z.Nosal, Układy elektroniczne cz. III - Układy i systemy cyfrowe, WNT, Warszawa 1994 3. W. Nawrocki, Komputerowe systemy pomiarowe, WkiŁ, Warszawa, 2002 |
Liniowe i nieliniowe metody modelowania danych eksperymentalnych |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu:
Podstawy rachunku wektorowo-macierzowego. Główne kroki procedury kalibracji. Redukcja wymiarowości przestrzeni danych. Metody wyboru reprezentacyjnego zbioru modelowego. Wizualizacja danych, identyfikacja tendencji do klasteryzacji oraz identyfikacja obiektów odległych. Kryteria wyboru metod kalibracji: modelowanie liniowe i nieliniowe, metody globalne i lokalne. Metody walidacji modelu. Liniowe metody kalibracji danych: MLR, PCR, PLS. Nieliniowe metody kalibracji danych: sieci neuronowe wielowarstwowe, sieci neuronowe z radialnymi funkcjami bazowymi, rozmyte sieci neuronowe. Metody wyboru zmiennych istotnych. Elastyczne metody regresji wielowymiarowej.
|
Wymagania (o ile są konieczne):
|
Literatura: 1. S. Brandt, Analiza danych, PWN, Warszawa 1998 2. H. Martens, T.Naes, Multivariate calibration, Wiley, New York 1989 3. D. Rutkowska, M. Pilinski, L. Rutkowski, Sieci neuronowe, algorytmy genetyczne I systemy rozmyte, PWN, Warszawa 1999 |
Metody rozpoznawania obrazów |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Statystyczne metody rozpoznawania obrazów. Parametryczne i nieparametryczne metody określania prawdopodobieństwa rozkładu danych. Adaptacyjne metody rozpoznawania obrazów: sieci neuronowe jedno- i wielowarstwowe, sieci z radialnymi funkcjami bazowymi. Funkcje błędów. Algorytmy optymalizacyjne. Uczenie i generalizacja. Bayesowskie techniki rozpoznawania obrazów.
|
Wymagania (o ile są konieczne):
|
Literatura: 1. W. Duch, J.Korbicz, L.Rutkowski, R.Tadeusiewicz (Eds.), Sieci neuronowe, Akademicka Oficyna Wydawnicza Exit, Warszawa 2000 2. C.M.Bishop, Neural networks for pattern recongnition, Clarendon Press, Oxford 1995 |
Eksploracja danych wielowymiarowych |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Miary podobieństwa obiektów. Rozkład danych w przestrzeni wielowymiarowej. Wizualizacja danych wielowymiarowych: Analiza Czynników Głównych i inne metody projekcyjne. Hierarchiczne metody klasteryzacji danych. Niehierarchiczne metody klasteryzacji danych: sieci neuronowe samoorganizujące się na zasadzie współzawodnictwa, koncepcja sąsiedztwa topograficznego, algorytmy uczenia samoorganizujących się sieci neuronowych. Metody klasteryzacji oparte na funkcji gęstości rozkładu obiektów. Metody funkcji potencjalnych. Wybór zmiennych istotnych. Metody oceny liczby naturalnych podgrup w danych. Metody porównania wyników klasteryzacji.
|
Wymagania (o ile są konieczne):
|
Literatura: 1. W. Duch, J.Korbicz, L.Rutkowski, R.Tadeusiewicz (Eds), Sieci neuronowe, Akademicka Oficyna Wydawnicza Exit, Warszawa 2000 2. D.E.Goldberg, Algorytmy genetyczne i ich zastosowania, Wydawnictwo Naukowo-Techniczne, Warszawa ? |
Symulacje komputerowe w naukach przyrodniczych |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Klasyczne symulacje dynamiki atomów i molekuł. Modelowanie komputerowe zjawisk fizycznych. Metoda Monte Carlo. Symualcje komputerowe ab initio MD (molecular dynamics), metoda Car-Parinello, stimulated annealing, metoda sprzężonych gradientów, przybliżenie Borna-Oppenheimera, twierdzenie Helmna-Feymanna, tight-binding, elementy DFT. Podstawowe metody numeryczne w mechanice ośrodków ciągłych. Metoda punktów skończonych, metoda punktów swobodnych. Matematyczna teoria informacji, entropia informacyjna. Perspektywy zastosowania informatyki kwantowej (qubity, ...) w zagadnieniach symulacyjnych. Mechanizmy programowania obiektowego stosowane w symulacjach komputerowych.
|
Wymagania (o ile są konieczne):
|
Literatura: 1. K. Jacha, Komputerowe modelowanie, PWN, Warszawa 2001 2. H. Nusse, J. Yorke, Dynamika: badania numeryczna, PWN, Warszawa 2001 3. D. Frenkel, B. Smith, Uderstanding molecular simulation, Academic Press, 2001 4. D. Hermann, Podstawy symulacji komputerowych, WNT, Warszawa 1997 5. M. Allen, D. Tildesley, Computer simualtion of liquids, Oxford Press, 1987 |
Sieci neuronowe |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Podstawowe pojęcia, neuron biologiczny i obliczeniowy, sieć neuronów, synapsy i sygnały wejściowe, wagi, obszary zastosowań sieci neuronowych, linear learning machine, funkcje aktywacji, graficzne obraz neuronu obliczeniowego, łączenie neuronów w sieci, architektura sieci, warstwa ukryta, warstwa wyjściowa, uczenie a prognozowanie, perceptron, sieć Hopfielda, sieć ABAM, uczenie z nadzorem, uczenie bez nadzoru, samoorganizacja, sieć Kohonena, uczenie konkurencyjne (WTA, WTM), nadzorowane uczenie konkurencyjne, propagacja wsteczna sieci jednokierunkowej, przykłady zastosowań sieci neuronowych, sposoby kodowania danych wprowadzanych do sieci neuronowej, zastosowania sieci neuronowych w projektowaniu leków, chemo- i bioinformatyka, przykłady programów komputerowych realizujących algorytmy sieci neuronowych, podstawy programowania w środowisku MATLAB, programowanie algorytmów neuronowych w środowisku MATLAB (NN-Toolbox for MATLAB). Program ćwiczeń obejmuje programowanie procedur sieci neuronowych w środowisku MATLAB.
|
Wymagania (o ile są konieczne):
|
Literatura: 1. S. Osowski, Sieci neuronowe w ujęciu algorytmicznym, WNT, W-wa 1996 2. R. Tadeusiewicz, Sieci neuronowe, Akademicka Oficyna Wydawnicza, W-wa 1993 3. J. Zupan, J. Gasteiger, Neural Networks in Chemistry and Drug Design, Wiley, VCH, Weinheim 1999 |
Podstawy grafiki komputerowej |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Fizyczne i fizjologiczne aspekty percepcji obrazów przez człowieka. Modele barw dla grafiki rastrowej: pojęcie barwy, model światła achromatycznego, model RGB, model CMY(K), model HSV, układ CIE XYZ. Metody kompresji obrazów statycznych i ruchomych: wybrane algorytmy kodowania bezstratnego, wybrane algorytmy kodowania modyfikującego obraz. Podstawowe formaty plików graficznych dla grafiki rastrowej (BMP, PCX, TIFF, GIF, JPEG, PNG). Wybrane elementy teorii grafiki komputerowej: prymitywy graficzne i algorytmy ich wyświetlania, przekształcenia geometryczne 2D i 3D, składanie przekształceń 2D i 3D, rzutowanie w przestrzeni 3D. Wizualny realizm w grafice komputerowej: wybrane zagadnienia teoretyczne, metoda śledzenia promieni, usuwanie niewidocznych powierzchni, tekstury i teksturowanie, animacje.
|
Wymagania (o ile są konieczne):
|
Literatura: 1. J. D. Foley i in., Wprowadzenie do grafiki komputerowej, WNT, Warszawa 1995 2. Praca zbiorowa pod red. J. Zabrodzkiego, Grafika komputerowa - metody i narzędzia, WNT, Warszawa 1994 3. Materiały dostępne w sieci Internet |
Podstawy budowy i funkcjonowania sprzętu komputerowego |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Wykład ma na celu zaprezentowanie współczesnych rozwiązań sprzętowych w dziedzinie komputerów klasy PC. Omawiane są podstawowe elementy architektury PC, a następnie bardziej szczegółowo budowa, zasady działania oraz przeznaczenie typowych elementów PC. W szczególności omawiane są: procesor, elementy składowe płyty głównej, pamięci wewnętrzne, zewnętrzne nośniki pamięci, karty graficzne i monitory, drukarki, skanery, sprzęt multimedialny, karty sieciowe i modemy. Porównane są rozwiązania sprzętowe stosowane w komputerach przenośnych w odniesieniu do komputerów stacjonarnych. Przy omawianiu poszczególnych elementów sprzętowych mowa jest również o starszych rozwiązaniach, zarówno alternatywnych w stosunku do obowiązujących w chwili obecnej, jak również tych, które maja jedynie znaczenie historyczne.
|
Wymagania (o ile są konieczne):
|
Literatura: 1. P. Metzger, Anatomia PC, Helion, Gliwice 1966 2. P. Norton, W sercu PC, Helion, Gliwice 1996 3. Materiały dostępne w sieci Internet |
Metody numeryczne |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Analiza błędów: pojęcie błędu, błąd reprezentacji, błąd metody, błąd arytmetyki, przenoszenie błędów, błąd algorytmu, złożoność obliczeniowa. Interpolacja funkcji: zadanie interpolacji, interpolacja wielomianowa, interpolacja wymierna, interpolacja trygonometryczna, funkcje sklejane. Całkowanie numeryczne: geometryczne przybliżenia całek, kwadratury Newtona-Cotesa, kwadratury Romberga, błąd kwadratur. Metody iteracyjne: punkty stałe, problematyka metod iteracyjnych, reguła falsi, metoda siecznych, metoda Newtona, metody wyższych rzędów, lokalizacja zer wielomianów. Układy równań nieliniowych, metoda najszybszego spadku.
|
Wymagania:
|
Literatura: 1. J. Stoer, R. Bulirsch; Wstęp do metod numerycznych. PWN 1987. 2. J.i M. Jankowscy; Przegląd metod numerycznych I. WNT 1981. |
Badania operacyjne |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Programowanie liniowe: własności rozwiązań, metoda sympleksów, zagadnienie dualne, problemy sieciowe, teoria gier. Programowanie całkowitoliczbowe: algorytm "dziel i zwyciężaj". Programowanie dynamiczne: zarządzanie zapasami, alokacja zasobów. Pro-blemy szeregowania zadań: systemy jedno- i wieloprocesorowe, kolejki LIFO i FIFO. Za-rządzanie pamięcią: wymiana stron. Systemy wieloprocesorowe: problem martwego punktu.
|
Wymagania:
|
Literatura: 1. J. Błażewicz, W. Cellary, R. Słowiński, Węglarz; Badania operacyjne dla informatyków. WNT 1983. 2. H. M. Wagner; Badania operacyjne. PWE 1980. |
Programowanie rozproszone |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Programowanie współbieżne. Problemy: wątki, procesy, wzajemne wykluczanie, bezpieczeństwo, żywotność, blokada, zagłodzenie. Metody rozwiązania: monitory, semafory. Języki :ADA, OCCAM. Programowanie rozproszone. Komunikacja synchroniczna, asynchroniczna. Podstawy implementacji: semafory, komunikaty, kanały, implementacja z jednym i wieloma procesorami, systemy czasu rzeczywistego, technologia MIDAS. J2EE komponentowy model aplikacji rozproszonych. Szeregowanie zadań. Zarządzanie pamięcią.
|
Wymagania:
|
Literatura: M.Ben-Ari, Podstawy programowania współbieżnego i rozproszonego
|
Wybrane zagadnienia informatyki |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Celem wykładu jest prezentacja aktualnych problemów i najnowszych osiągnięć nauk informatycznych. Program wykładu będzie corocznie zatwierdzany przez Radę Wydziału
|
Wymagania:
|
Literatura:
|
Kryptografia i bezpieczeństwo komputerowe |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Systemy symetryczne i asymetryczne. Algorytmy szyfrowania. Szyfr Vernama i poufność doskonała. Szyfry strumieniowe i blokowe. Szyfr DES i IDEA, AES. Szyfr RSA. Szyfry jednokierunkowe. Zarządzanie kluczami. Sterowanie dostępem. Protokoły zapewniające autentyczność i integralność danych. Funkcje skrótu, podpisy cyfrowe. Protokoły z wiedzą zerową. Wybrane zastosowania praktyczne.
|
Wymagania: Matematyka dyskretna
|
Literatura:
|
Teoria informacji i kodowania |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Pojęcie entropii. Kodowanie bezszumowe i bezpamięciowe. Nierówność Krafta. Podstawowe twierdzenie o kodowaniu dyskretnym. Kody Huffmana i Shannona. Próbkowanie i kwantyzacja. Kompresja stratna i bezstratna. Algorytmy kompresji danych. Źródła Markowa i ich entropia. Kody wykrywające i korygujące błędy - kodowanie blokowe i strumieniowe.
|
Wymagania:
|
Literatura:
|
Kursy do wyboru
Kurs programowania w języku Java |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Wprowadzenie; krótka historia powstania Javy, kod źródłowy, kompilacja, kod bajtowy, interpretacja, automatyczne tworzenie dokumentacji, debugowanie, maszyna wirtualna JVM, aplikacje, aplety, serwlety, zestaw JDK, najpopularniejsze środowiska programowania w Javie. Podstawowe elementy języka Java; typy danych, tablice, rozgałęzienia i pętle, zarządzanie pamięcią. Programowanie obiektowe; klasy, metody, klasy i metody abstrakcyjne, zakres dostępu do składników klasy i pakietu, interfejsy, klasy biblioteczne, pakiety standardowe, hierarchia klas standardowych. Komponenty GUI, prymitywy graficzne, JFC, Swing, Grphics2D, ziarna JavaBeans, tworzenie i używanie plików archiwalnych JAR, obsługa komunikacji (pakiet java.net), korzystanie z JDBC (Java Database Connectivity Package). Programowanie współbieżne (wielowątkowość). Wyjątki.
|
Wymagania (o ile są konieczne):
|
Literatura: 1. B. Eckel, Thinking in Java, Helion, Gliwice 2002 2. L. Lemay, R. Cadenhead, Java 2, Helion, Gliwice 2002 3. H. Schildt, Programowanie Java 2, ReadMe, Warszawa 2003 |
Kurs programowania symbolicznego |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Pakiety programowania symbolicznego : Mathematica, Maple. Programowanie w języku pakietu Mathematica i Maple. Podstawy języka Python: listy, słowniki i klasy. Programowanie naukowe w języku Python (pakiet Numeric, scipy, biopython). Wizualizacja danych naukowych (współdziałanie z pakietami graficznymi). Współdziałanie Pythona z językami C i Fortran. Programowanie naukowe w klasterach.
|
Wymagania (o ile są konieczne):
|
Literatura: 1. S. Wolfram, The Mathematica Book 2. D. M. Beazley, Python - Programowanie, ReadMe, Warszawa 2002 3. |
Kurs programowania w VRML |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Przegląd wybranych pojęć z zakresu grafiki trójwymiarowej: wirtualna przestrzeń 3-wymiarowa, bufor Z, rzutowanie z wycinanie obiektów niewidocznych, strumień graficzny (przekształcenia geometryczne, obliczenia oświetlenia, teksturowanie, cieniowanie, rasteryzacja). Inne efekty stosowane w grafice 3D: przeźroczystość obiektów, zamglenie, odbicia soczewkowe, mapowanie otoczenia). Struktura sceny trójwymiarowej: układ współrzędnych, obszar pracy węzła. Elementy składni VRML: węzły (grupujące i im podległe, geometryczne, zależne od czasu, wiążące, interpolacyjne, czujnikowe), nawigacja, zdarzenia, zależności czasowe, oświetlenie, dodawanie dźwięków, prototypy. Współpraca VRML z językami skryptowymi. Przegląd narzędzi do tworzenia scen trójwymiarowych z wykorzystaniem VRML. Wirtualna rzeczywistość a Internet.
|
Wymagania (o ile są konieczne):
|
Literatura: 1. P. Gawrysiak, VRML. Wirtualna rzeczywistość w Internecie, Mikom, Warszawa 1996 2. K. Dąbkowski, VRML 97 trzeci wymiar sieci, Mikom, Warszawa 1998 3. Materiały dostępne w sieci Internet |
Kurs projektowania serwisów internetowych |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Elementy składowe serwisów Internetowych: tekst, grafika, obraz ruchomy, dźwięk, interakcja poprzez formularze. Planowanie wyglądu stron serwisu WWW i nawigacji między nimi.: przygotowanie i optymalizacja materiałów graficznych i dźwiękowych, organizacja nawigacji, odnośników zewnętrznych, dostępu do zasobów serwera (pliki, bazy danych). Elementy składowe DHTML: podstawy składni HTML, składnia i zastosowanie stylów kaskadowych (CSS), wybrane elementy składni języków skryptowych z przykładami zastosowań, zasady stosowania skryptów CGI. Technologia WAP (serwisy WWW dostępne z telefonów komórkowych). Podstawy instalacji, konfiguracji i optymalizacji pracy serwera stron WWW. Aktualizacja zawartości serwisu WWW, zabezpieczenia dostępu. Optymalizacja pobierania stron serwisu WWW.
|
Wymagania (o ile są konieczne):
|
Literatura: 1. T. Stauffler, Kurs tworzenia stron internetowych, Helion, Gliwice 2002 2. HTML 4. Vademecum profesjonalisty, Helion, Gliwice 2001 3. JavaScript. Księga eksperta, Helion, Gliwice 2000 |
Kurs komputerowego składu publikacji z elementami typografii |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Podstawowa terminologia typograficzna dla składu tradycyjnego i komputerowego. Etapy pracy nad publikacją w systemie DTP: makietowanie, skład szpaltowy, dobór ilustracji (skanowanie i retusz), łamanie, wydruki próbne (rozbarwienia) i korekta, naświetlanie. Przegląd współczesnych technik drukarskich. Parametry i konfiguracja sprzętu dla potrzeb DTP. Kalibracja sprzętu. Przegląd współczesnych rozwiązań sprzętowych i programistycznych dla systemów DTP. Podstawy składni języka PostScript. TeX i LaTeX - skład publikacji naukowych.
|
Wymagania (o ile są konieczne):
|
Literatura: 1. A. Kwaśny, DTP Księga eksperta, Helion, Gliwice 2002 2. B. Kamiński, Cyfrowy prepress, drukowanie i procesy wykończeniowe (wyd. II), Translator, Warszawa 2001 3. Dokumentacja do TeX-a i LaTeX-a dostępna w sieci Internet |
Kurs projektowania prezentacji multimedialnych |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Tradycyjna technika prezentacji, a komputerowa prezentacja multimedialna. Elementy składowe prezentacji multimedialnej i ich przygotowanie: techniki skanowania i retuszu materiałów ilustracyjnych, dodawanie dźwięku (nagrywanie komentarzy, dobór podkładu muzycznego). Etapy pracy nad prezentacją: założenia ogólne (cel prezentacji, audytorium, sposób realizacji pokazu, rozpowszechnianie prezentacji), przygotowanie elementów składowych, opracowanie stron (slajdów) prezentacji, przygotowanie materiałów drukowanych wspomagających prezentację, testowanie funkcjonowania prezentacji, zapis prezentacji na nośniku zewnętrznym. Prezentacja multimedialna w postaci serwisu WWW: uwarunkowania po stronie serwera WWW i klienta Internetu. Przegląd możliwości aplikacji do tworzenia prezentacji multimedialnych w środowisku Windows.
|
Wymagania (o ile są konieczne):
|
Literatura: 1. P.-A. Rutledge, Poznaj PowerPoint 2000PL, Mikom, Warszawa 2000 2. D. D. Busch, Fotografia cyfrowa i obróbka obrazu. Wprowadzenie, Helion, Gliwice 2002 3. |
Kurs komputerowego przetwarzania grafiki |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Grafika wektorowa i grafika rastrowa - przegląd terminologii i powiązań. Elementy standardów graficznych DirectDraw i OpenGL. Grafika komputerowa a PostScript. Techniki skanowania, retuszu i reprodukcji grafiki. Metody tworzenia komputerowych animacji. Grafika w komputerowym składzie publikacji. Elementy technik fotograficznych w zastosowaniu do fotografii cyfrowej. Sprzęt do przetwarzania grafiki - ogólna budowa, zasady działania i parametry pracy (karty graficzne 2D, 3D i karty wideo, monitory,
|
Wymagania (o ile są konieczne):
|
Literatura: 1. Praca zbiorowa pod red. J. Zabrodzkiego, Grafika komputerowa - metody i narzędzia, WNT, Warszawa 1994 2. B. Kamiński, Skanowanie i fotografia cyfrowa, Translator, Warszawa 2002 3. R. S. Wright jr, M. Sweet, OpenGL - księga eksperta, Helion, Gliwice 1999 |
Kurs programowania przy użyciu pakietów statystycznych |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Pakiety statystyczne są narzędziami do analizy danych, tworzenia wykresów i zarządzania danymi z wykorzystaniem zaawansowanych procedur analitycznych stosowanych w nauce, biznesie i technice. Zawierają również w sobie narzędzia do tworzenia specjalistycznych aplikacji. W ramach wykładu dokonany zostanie przegląd najważniejszych metod statystycznych analiz danych oraz omówione zostaną elementy programowania na przykładzie języka Statistica Visual Basic (zawierające również takie zagadnienia jak: projektowanie interakcyjnych okiem dialogowych z użytkownikiem, czy korzystanie z mechanizmów DLL dla dostępu do zewnętrznych bibliotek).
|
Wymagania (o ile są konieczne):
|
Literatura: 1. A. Luszniewicz, T. Słaby, Statystyczne analizy z użyciem pakietu Statistica PL, Wyższa Szkoła Prawa i Handlu, Warszawa 1998 2. Materiały dostępne w sieci Internet 3. |
Kurs współczesnych metod opracowywania sygnałów instrumentalnych |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Typy sygnałów instrumentalnych. Charakterystyka szumów. Klasyczne metody eliminacji szumów. Liniowe metody filtracji szumów. Nieliniowe metody filtracji szumów. Kompresja sygnałów z równoczesną eliminacją szumów. Transformacja Fouriera. Transformacje falkowe. Dyskretna transformacja falkowa. Pakiet transformacji falkowych. Wspólne bazy dla zbiorów sygnałów instrumentalnych. Modelowanie z nadzorem i bez nadzoru w domenie falkowej. Standaryzacja zbioru sygnałów instrumentalnych.
|
Wymagania (o ile są konieczne):
|
Literatura: 1. R. G. Lyons, Wprowadzenie do cyfrowego przetwarzania sygnalow, Wydawnictwo Komunikacji i lacznosci, Warszawa 2000 2. B. Burke Hubbard, The world according to wavelets, A. K. Peters, Wellesley, Massachusetts 1998 3. B. Walczak (Ed.), Wavelets in chemistry, Elsevier, Amsterdam 2000 4. S.W. Smith, The scientist and engineeer's guide to digital signal processing, http://www.dspguide.com |
Kurs programowania w systemach unixowych |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Standard POSIX a języki programowania. Realizacja standardu POSIX w języku programowania C/C++. Biblioteki funkcji systemowych. Wykorzystanie interfejsu systemu plików. Programowanie operacji wejścia/wyjścia. Obsługa procesów i wątków, komunikacja międzyprocesowa, demony. Analiza i uruchamianie programów w systemach unixowych. Narzędzia programisty w systemach unixowych.
|
Wymagania (o ile są konieczne): 1. Podstawy informatyki z elementami programowania (najlepiej w języku C/C++) 2. Systemy operacyjne (przynajmniej w zakresie podstawowym, jednak ze szczególnym uwzględnieniem systemów unixowych)
|
Literatura: 1. W. R. Stevens, Programowanie w środowisku systemu UNIX, WNT, Warszawa 2002 2. M. .J. Bach, Budowa systemu operacyjnego UNIX, WNT, Warszawa 1995 3. U. Vahalia, Jądro systemu UNIX: Nowe horyzonty, WNT, Warszawa 2001 4. Aktualna dokumentacja dostępna online (Internet)
|
Kurs programowania sieciowego |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Tworzenie stron WWW, usług WWW, serwisów. Serwery WWW, serwery proxy. Języki HTML, Perl, JavaScript,. Odbieranie, wysyłanie komunikatów. Skrypty po stronie serwera i klienta. Implementacja protokołów sieciowych. Interfejsy sieciowe na różnych platformach systemowych (Windows, UNIX, LINUX). Gniazda, porty. Bazy danych w sieci. Język PHP. Technologia ActiveX. Rodzina języków XML Aplikacje wielowarstwowe. Aplikacje klienta, serwery aplikacji, odległe serwery baz danych.
|
Wymagania:
|
Literatura: K.Jansa, S.Lalami, S.Weakley - Programowanie WWW, Mikom, Warszawa 1997 D.Crowder, R.Crowder, Tworzenie stron WWW. Biblia. J.Niederst, Tworzenie stron WWW. Almanach. E.R.Harold, XML -księga eksperta. L.D.Stein, PERL - tworzenie aplikacji sieciowego |
Kurs programowania w języku Visual Basic |
30 w., 30 ćw. |
Program wykładu: Zintegrowane środowisko tworzenia aplikacji Visual Basic: okna, menu. Projektowanie formularza. Formanty języka Visual Basic: formanty wewnętrzne, tablice formantów, standardowe formanty ActiveX. Ustawianie właściwości formularza i formantów. Korzystanie z metod formantów. Pola dialogowe (MsgBox). Projektowanie menu. Praca z wieloma formularzami. Pliki: sekwencyjne, o dostępie bezpośrednim, binarne. Struktury języka Visual Basic: zmienne, stałe, typy danych, tablice, procedury i funkcje, struktury sterujące, obiekty, błędy (wykrywanie, obsługa błędów). Zastosowania: programowanie baz danych w Visual Basic, tworzenie programów dla Internetu, Visual Basic w Excelu a Accessie.
|
Wymagania:
|
Literatura:
|
1