odp na obrone, Fizjoterapia


Pytania z fizjoterapii klinicznej w ortopedii i traumatologii

  1. Usprawnianie chorych w okresie unieruchomienia z dysfunkcjami narządu ruchu

  1. Wrodzony kręcz szyi pochodzenia mięśniowego, objawy kliniczne, postępowanie

Kręcz szyi jest to przymusowe ustawienie głowy i szyi do boku i jednoczesną rotacją w przeciwną stronę. Kręcz wrodzony:

- pochodzenia kostnego

- pochodzenia mięśniowego

Pochodzenia mięśniowego:

- zmiana w mięśniu MOS- skrócenie na skutek zbliznowacenia, zwłóknienia, urazu mięśnia.

Objawy:

- pochylenie w stronę przykurczonego mięśnia, z rotacją w przeciwną stronę

- wzmożone napięcie MOS

- zgrubienie w połowie długości mięśnia

Objawy wtórne:

- asymetria twarzy (poszerzona po stronie przykurczu, skrócona w wymiarze podłużnym)

- nieprawidłowy zgryz

- kręgi szyjne ulegają sklinowaceniu

- skrzywienie kręgosłupa

Postępowanie :

- pozycje ułożeniowe (np. prawostronny, leżenie na prawym boku, głowa i szyja na twardej poduszce, bark musi być poniżej)

- ćwiczenia bierne PIR (rozciągnięcie skróconego mięśnia MOS, czworobocznego)

- ćwiczenia czynne

- masaże zabiegi cieplne

- metoda Volty (pełzanie- zwrot głowy w stronę kręczu)

- przecięcie mięśnia MOS w okolicy przyczepów (po ukończeniu 1 roku)

  1. Przyczyny i objawy kliniczne dysplazji stawu biodrowego

Nieprawidłowe, patologiczne relacje pomiędzy głową kości udowej, a panewką stawu biodrowego, które mogą powstać w wyniku długotrwałego zaburzenia rozwoju stawu biodrowego w okresie płodowym, poporodowym, noworodkowym i niemowlęcym.

Obraz kliniczny rozwojowej dysplazji stawu biodrowego zależą od wieku:

Objawy kliniczne rozwojowej dysplazji stawu biodrowego w okresie niemowlęcym:

Objawy kliniczne rozwojowej dysplazji stawu biodrowego w okresie dziecięcym:

  1. Jałowa martwica głowy kości udowej ( ch.Perthesa ) objawy kliniczne i postępowanie

Jest ona spowodowana zaburzeniami krążenia, których przyczyna jest nieznana. Martwica ta może powodować znaczne upośledzenie czynności kończyny dolnej. Pojawia się pomiędzy 3 a 14 rokiem życia. W większości wypadków występuje u chłopców i zazwyczaj dotyczy jednego stawu.

Objawy:

Zaawansowana postać:

Okresy choroby:

    1. wczesny (objawy prodromalne)- trwa 2-3 miesiące. Obrzęk tkanki mięśniowej, okresowe utykanie, ból, ograniczenie ruchów w stawie. RTG- nie ma widocznych zmian.

    2. martwicy (sklerotyzacji)- 4-12 miesięcy. Bóle, ograniczenie ruchomości, przykurcze. RTG- fragmentacja jądra, kostnienie głowy kości udowej, zmniejszenie kości udowej.

    3. fragmentacji (rozkawałkowania)- 6-18 miesięcy. Dochodzi do stopniowego zastępowania obumarłej kości nową tkanką kostną- głowa wskazuje największą podatność

    4. odbudowy i zmiany utrwalone- trwa 10 miesięcy do 3 lat, przebudowa głowy kości udowej z zachowaniem prawidłowego kształtu. Lecz występuje nadal zniekształcenie

Postępowanie:

Cel:

Faza ostra:

  1. Zespół Volkmanna, przyczyny, objawy kliniczne, postępowanie

Zespól Volkmanna spowodowany jest postępującym zwyrodnieniem mięśni i nerwów na skutek niedokrwienia kończyny. Najczęściej występuje u dzieci pomiędzy 4 a 8 rokiem życia, po:

W kończynie dochodzi do zaburzeń krążenia. Zmniejszona perfuzja i niedokrwienie prowadzą do wzrostu przepuszczalności naczyń, a powstający obrzęk nasila niedokrwienie.

W przebiegu zespołu Volkmanna wyróżnia się dwa okresy: wczesny spowodowany niedokrwieniem oraz późny przykurczami.

Objawami wczesnego okresu choroby są:

W późnym okresie choroby do wymienionych objawów wczesnych, które ulegają utrwaleniu, dochodzą zmiany troficzne ręki oraz zwłóknienia mięśni, ręka staje się szponowata- palce zgięte w stawach międzypaliczkowych i wyprostowane w stawach śródręczno- paliczkowych, nadgarstek w zgięciu dłoniowym, przedramię nawrócone, kciuk przywiedziony, ręka przemieszczona w stronę łokciową.

Postępowanie:

Zespól Volkmanna w kończynie dolnej

Występuje rzadko: po ucisku tętnicy podkolanowej po stłuczeniach (zwłaszcza łydki), po złamaniu górnej nasady kości piszczelowej, po zwichnięciu stawu kolanowego, po złamaniach nadkłykciowych kości udowej.

Objawy:

Przykurcz:

Typy stopy:

Leczenie:

Usprawnianie kończyny dolnej i górnej:

Pytania z fizjoterapii w dysfunkcjach narządu ruchu

  1. Jakie są przeciwwskazania do pionizacji pacjenta po udarze mózgu oraz jakie znasz korzyści wynikające z wczesnej pionizacji po udarze mózgu

Przeciwwskazania do pionizacji:

Korzyści wynikające z wczesnej pionizacji:

  1. Scharakteryzuj postępowanie usprawniające u pacjentów po przebytym udarze mózgu - w stadium ostrym

Okres klinicznie ostry. Z punktu widzenia klinicznego jest to okres wczesny początkowy. Z punktu widzenia fizjoterapii okres profilaktyki funkcjonalnej.

Faza ta trwa od momentu udaru, przez pierwsze dni hospitalizacji (1-14-21 dni). Zależy od indywidualnego stanu chorego. Etap ten powinien być zakończony z chwilą uruchomienia chorego.

  1. Scharakteryzuj postępowanie usprawniające u pacjentów po przebytym udarze mózgu - stadium podostre (II etap wczesny, późny i III etap wczesny ambulatoryjny)

II etap wczesny późny (3-6-8 tyg). Etap rehabilitacji funkcjonalnej. Należy zmierzać do stosowania metod usprawnia odpowiadającym współczesnej wiedzy neurofizjologicznej, które uwzględniają:

- kształtowanie wzorców ruchowych

- podwyższanie napięcia posturalnego

- zapewnienie stabilności proksymalnych odcinków ciała

- odzyskiwanie funkcji lokomocyjnej.

Bardzo ważna jest nauka zadań funkcjonalnych związanych ze zmianą pozycji w łóżku oraz pionizacja funkcjonalna:

- nauka funkcjonalnej zmiany pozycji

- pionizacja funkcjonalna

- torowanie wzorców chodu

- proprioceptywne torowanie wzorców ruchowych z wykorzystaniem metod PNF lub NDT Bobath

- proprioceptywna nerwowo-mięśniowa facylitacja (PNF)

- zabiegi fizykalne

- terapia zajęciowa

- rehabilitacja neuropsychologiczna (terapia językowa, terapia funkcji wzrokowo- przestrzennych, trening pamięci, trening uwagi, trening skanowania wzrokowego).

W tym etapie może pojawić się spastyczność. Do uniknięcia spastyczności można stosować:

- tonolizę, ultradźwięki, MGR, masaż

- kinezyterapię

- pozycje ułóżeniowe

- zabiegi kriogenne

III etap wczesny ambulatoryjny (6/8 tyg - 12 mies.). Jest kontynuacją rehabilitacji funkcjonalnej. Jest to okres rzeczywistej poprawy sprawności fizycznej i psychicznej. Program dobieramy indywidualnie pod kątem deficytu funkcjonalnego pacjenta. Celem tego etapu jest uzyskanie optymalnej sprawności psychofizycznej, adaptacji do zmienionych warunków życia i poprawę jakości życia poprzez zaprogramowanie indywidualnego programu rehabilitacji funkcjonalnej:

- kontynuacja ćwiczeń z etapu II

- funkcjonalna nauka chodu

-wykorzystanie metody PNF, Bobath, CIT

- tradycyjna kinezyterapia

- ćwiczenia manipulacyjne i chwytne ręki

- ergoterapia

- metody biofeedback

- metody z wykorzystaniem sprzężenia zwrotnego

- relaksacja

- zabiegi fizykoterapeutyczne (elektrostymulacja, ultradźwięki, kriostymulacja, masaż, promieniowanie podczerwone)

- rehabilitacja neuropsychologiczna (jw.)

  1. Opisz postępowanie fizjoterapeutyczne u pacjentów ze stwardnieniem rozsianym z dominującymi objawami móżdżkowymi

Dominujące objawy móżdżkowe to: niezborność kończyn, niezborność tułowia, zaburzenia równowagi, zaburzenia stabilności ciała.

Stosujemy:

- zabiegi fizykoterapeutyczne (hydroterapia, masaż)

- kinezyterapia tradycyjna

- ćwiczenia w wodzie

- ćwiczenia równoważne i koordynacyjne- stopniowanie ciężkości

- metoda PNF, Bobath

- metody reedukacji nerwowo-mięśniowej

- metody biofeedback

- metoda Frenkla- łagodzi niezborność ruchową

- Tai Chi, Joga, relaksacja

- hipoterapia, rekreacja

  1. Opisz II etap rehabilitacji w polineuropatii

Polineuropatie- jest to zespół kliniczny charakteryzujący się różnorodną etiologią, na które składają się objawy uszkodzenia nerwów obwodowych. Najczęstsze przyczyny: procesy autoimmunologiczne, zaburzenia metaboliczne, czynniki toksyczne itp.

Stan kliniczny pacjenta ulega poprawie. Konieczne jest badanie fizjoterapeutyczne na które składa się: ocena zakresu ruchu, pomiar obwodów kończyn, ocena czucia. Na program fizjoterapii składają się:

- kinezyterapia tradycyjna (ćwiczenia bierne, czynne w odciążeniu i czynne)

- ćwiczenia reedukacji nerwowo-mięśniowej

- nauka funkcjonalnej zmiany pozycji

- pionizacja funkcjonalna (jeśli to konieczne na stole pionizacyjnym)

- pionizacja z dobranym odpowiednio zaopatrzeniem ortopedycznym

- nauka funkcjonalnych wzorców chodu

- metoda PNF

- zabiegi fizykoterapeutyczne poprzedzające kinezyterapię

- ciepłolecznictwo (38 stopni C sprzyja regeneracji nerwów)

- elektroterapia mięśni porażonych wiotko (należy zwrócić uwagę na zaburzenia czucia i należy zastosować elektrodiagnostykę)

- pole magnetyczne niskiej i wysokiej częstotliwości

- światłolecznictwo

- hydroterapia

- różne rodzaje masażu ( klasyczny, wodny)

-galwanizacja katodowa

- edukacja pacjenta

- psychoterapia

Pytania z fizjoterapii w pediatrii

  1. Wymień odruchy i scharakteryzuj role jaką pełnią w rozwoju dziecka

-odruch toniczny szyjny prostujący

-odruch prostujący typu śrubowego

- odruch prostujący głowę błędnikowo-optyczny

-odruch Landaua

-gotowości do skoku

- reakcja spadochronowa

Odruchy prostowania rozwijają się od 5-6 miesiąca życia całkowicie zanikają w końcu 5 roku życia ; pojawienie się ich a następnie doskonalenie jest podstawą stopniowej pionizacji. Dziecko staje się istotą czworonożną ( czworakowanie) , a następnie dwunożną (chodzenie)

  1. Wymień odruchy postawy i scharakteryzuj jaką role pełnią w rozwoju dziecka

- odruch skrzyżowanego wyprostu

- odruch skrócenia tułowia (Galanta)

- odruch podparcia

- odruch toniczny szyjny asymetryczny

- odruch toniczny szyjny symetryczny

- odruch toniczny błędnikowy

Odruchy postawy są u podstawy rozwoju pozycji czworaczej, pozycji dwunożnej ruchów lokomocyjnych, reakcji obronnych i koordynacji wzrokowo-ruchowej

Odruchy postawy rozwijają się od 1 miesiąca życia do 6 miesiąca życia

  1. Scharakteryzuj neurorozwojową NDT - Bobath

Twórcy :Berta Bobath i Karol Bobach. Metoda NDT-Bobath oparta jest na znajomości dwóch czynników:

- nakładaniu się normalnego rozwoju mózgu na proces chorobowy co prowadzi do opóźnienia, zatrzymania lub powstania patologii w rozwoju dziecka

- obecności patologicznych wzorców złożeniowych i ruchowych co powoduje wyzwalanie nieprawidłowych odruchów i reakcji posturalnych

Celem terapii jest pomoc w rozwoju prawidłowych wzorców ruchowych oraz maksymalne usamodzielnienie pacjenta.

Kolejność postępowania w NDT-Bobath:

  1. czynności wstępne:

1. obserwacja pozycji-czy i jak je zmienia, czy jest symetria ciała, ułożenia, ruch- co i jak samodzielnie wykonuje, czy według jednego wzorca.

2.wyczuć ciało dziecka- napięcie mięśniowe jego rozkład i wysokość - ustawienie obręczy barkowej i miednicznej - zakres ruchów w stawach

3. ustalenie programu terapii, celów długoterminowych i krótkoterminowych

B. terapia :

1. sprowadzenie napięcia do jak najbardziej normalnego

2.wyhamowanie patologicznych wzorców

3. sprowadzenie ciała do symetrii

4.likwidacja zablokowań ruchowych

5.utrzymanie nadanych pozycji -całego ciała, głowy , kończyn

6. wyhamowanie odruchów przetrwałych, wyrabianie reakcji wyższych

7. wykonanie ruchów celowych

  1. Wymień powody nieprawidłowego rozwoju dziecka i opisz kilka nieprawidłowości

-nieprawidłowe napięcie mięśniowe

-nieprawidłowe wzorce ruchowe

-brak zróżnicowania zachowań ruchowych

- przetrwałe odruchy

- globalne wzorce zgięciowe

-globalne wzorce wyprostne

-asymetryczne ułożenie głowy, tułowia

-trudności w przyjmowaniu i połykaniu pokarmu

- otwieranie dłoni tylko podczas odruchu MORO- zaciśnięte dłonie

-brak kontroli głowy

-brak siadania, siedzenia

-brak czworakowania

-brak pionizacji i osiąganie pozycji stojącej

  1. Przedstaw ramowy program usprawniania neurorozwojowego

Cel nadrzędny - który realizowany jest przez funkcjonalne wykorzystywanie wzorców posturalnych i motorycznych np. chodzenie , czworakowanie . Określamy nad czym będziemy pracować .

Cele funkcjonalne (wzorców):

1.przygotowanie do ruchu -otrzymanie pełnego zakresu ruchu w stawach, przygotowanie sensoryczne

2. normalizacja napięcia mięśniowego

3. hamowanie nieprawidłowej aktywności odruchowej

4.torowanie automatycznych reakcji nastawczych i reakcji równoważnych

5. ułatwianie prawidłowych wzorców funkcjonalnych ( czworakowanie, chodzenie, siadanie )

Pytania z fizykoterapii

  1. Różnice pomiędzy rumieniem cieplnym a fotochemicznym

Rumień cieplny-(promieniowanie podczerwone, niewidzialne 770 nm-15000 nm) występuje w skórze w miejscu jej napromieniowania, występuje w trakcie naświetlania i wzrasta w miarę trwania zabiegu, zaczerwienienie skóry jest nierównomierne (plamiste). Nierównomierne zaczerwienienie występuje, ponieważ nie w każdej części ciała występuje taka sama ilość naczyń krwionośnych, promieniowanie pada nierównomiernie, naczynia mają różną grubość, wielkość i położenie.

Rumień fotochemiczny- (promieniowanie nadfioletowe 100nm-400nm) odczyn zależy od długości fali promieniowania nadfioletowego. Mechanizm powstawania rumienia fotochemicznego:

Czas od napromieniowania do pierwszych objawów rumienia nazywamy czasem utajenia. Rozwój rumienia- ewolucja:

Cechy rumienia :

W następstwie rumienia fotochemicznego dochodzi do zgrubienie naskórka i jego łuszczenia oraz zbrunatnienia skóry na skutek wytwarzania w niej pigmentu.

2. Podstawowe efekty działania biegunów prądu stałego na tkanki

Katoda- przy katodzie wydziela się gazowy wodór H2 i powstaje NaOH, który dysocjuje na jony Na+ i OH- odczyn zasadowy. Pod katodą powstaje martwica rozpływna tkanek.

Anoda-przy anodzie wydziela się gazowy tlen O i powstaje kwas solny HCL, który dysocjuje na jony Cl- i H+ odczyn kwaśny. Pod anodą powstaje koagulacja tkanek (ścinanie białek)

  1. Mechanizmy działania leczniczego jonoforezy.

4. Jakie rodzaje skurczów tkanki mięśniowej możemy uzyskać w zależności od częstotliwości prądu impulsowego?

• Skurcz pojedynczy - do 10 Hz

• Skurcz tężcowy niezupełny - od 10 do 15 Hz

• Skurcz tężcowy zupełny - od 25 Hz

  1. Rodzaje dawek diatermii krótkofalowej.

Dawkę określa się na podstawie następujących kryteriów:

- odczuwanie przez pacjenta ciepła w czasie zabiegu

- czas trwania zabiegu

- rodzaj i umiejscowienie procesu chorobowego

- obserwacja chorego w czasie wykonywania diatermii krótkofalowej

Powszechnie stosuje się dawkowanie oparte na doznaniach cieplnych chorego poddanego diatermii. Wyróżnia się następujące cztery dawki:

- dawka I- atermiczna - nieco mniejsza od granicy odczuwania ciepła

- dawka II- oligotermiczna- powodująca odczucia bardzo łagodnego ciepła

- dawka III- termiczna- przy której chory odczuwa przyjemne ciepło

- dawka IV- hipertermiczna- przy której chory silnie odczuwa ciepło, jednak bez nieprzyjemnych, bolesnych wrażeń

Omówiony sposób dawkowania jest jednak nieprecyzyjny, ponieważ odczuwanie ciepła zależy w dużej mierze od wrażliwości osobniczej.

Jako zasadę przyjęto uzależniać wielkość dawki od stadium procesu chorobowego. W stadiach ostrych i podostrych choroby stosuje się dawki słabe I lub II, w przewlekłych zaś procesach chorobowych dawki silniejsze III i IV.

Pytania z kinezyterapii

  1. Co znaczy słowo rehabilitacja omów podział rehabilitacji

a). Definicja rehabilitacji

Według definicji WHO rehabilitacja ( w dosłownym znaczeniu przywrócenie sprawności; habilis= sprawny, Re= coś ponownego) to kompleksowe postępowanie w odniesieniu do osób niepełnosprawnych fizycznie i psychicznie, które ma na celu przywrócenie pełnej lub możliwej do osiągnięcia sprawności fizycznej i psychicznej, zdolności do pracy i zarobkowania oraz zdolności do brania czynnego udziału w życiu społecznym.
b). Podział rehabilitacji

W szeroko rozumianej rehabilitacji wyróżniamy kilka działów:

  1. Jak dzielimy wywiad z pacjentem?
    -wywiad personalny, chorobowy ,socjalny i zawodowy

2.     Jak dzielimy wywiad z pacjentem 
ü Wywiad dzielimy na 
I. Personalny (imię nazwisko, wiek, adres, zawód, wykształcenie, hobby, przebyte choroby, zabiegi operacyjne, choroby dziedziczne, zażywane leki) 
II. Dotyczący aktualnej choroby 

III. Socjalny (warunki mieszkaniowe, sposoby utrzymania, osoby pomagające) 
Badanie 5 na 5: 
1.     Dolegliwości teraźniejsze (co boli, kiedy, od jak dawna, co wywołuje, z czym łączy się ból) 
2.     Dotychczasowy przebieg ( na co się leczył, jak się leczył, co powodowało zmianę, inne schorzenia i zaburzenia, zaburzenia kręgosłupa i stawów obwodowych) 
3.     Socjalny (zawód, sport, hobby, operacje, sytuacja mieszkaniowa i rodzinna, wypadki) 
4.     Rozwój zdrowotny (dotychczasowe choroby ginekologiczne, urologiczne, jama brzuszna, kl. Piersiowa, głowa, psychika) 
5.     Rodzinny (przyczyna śmierci rodziców, chroniczne schorzenia rodziców i rodzeństwa, choroby dziedziczne 

  1. Omów sposoby badania pacjenta dla potrzeb rehabilitacji
    -ocena subiektywna
    -ocena obiektywna

a)     Badanie podmiotowe (wywiad opisany powyżej) 
b)    Badanie przedmiotowe: 
- Pomiary długości wykonywane taśmą krawiecką, pomiar powinien być powtórzony na drugiej kończynie. Zalicza się tu: pomiar całkowity (cała kończyna), oraz odcinkowe(mierzymy część kończyny: odcinkowe względne (kończyna + staw łączący z obręczą) i odcinkowe bezwzględne (kończyna bez stawu łączącego z obręczą) 
- Pomiary obwodów służą do oceny masy mięśniowej oraz zmian wysiękowych w stawach 
- Badanie części recepcyjnej UN (ciepło, zimno itp.) 
- Badanie zakresu ruchomości (badanie goniometrem), można mierzyć czynnie lub biernie 
- Orientacyjne badanie zakresu ruchomości (np. broda mostek, palce-podłoga itp.) badane centymetrem krawieckim 
- Testy czynnościowe 
- Ocena postawy ciała 
- Analiza chodu 
- Testy funkcjonalne ogólne i przydatne jedynie w konkretnej jednostce chorobowej 

  1. Na czym polega orientacyjne badanie ruchomości kręgosłupa ?
    -pozycje do badania orientacyjnego kręgosłupa
    -punkty odniesienia

- Odcinek szyjny: zgięcie szczyt brody dotyka do kl. Piersiowej; wyprost płaszczyzna twarzy w linii horyzontalnej 
- Odcinek lędźwiowy: skłon do przodu i dotknięcie opuszkami palców podłoża 
- Stwierdzamy czy zakres ruchu jest prawidłowy czy

  1. Omów cel , zastosowanie i prawidłowe wykonywanie ćwiczeń oddechowych:
    Cel: 
    ü  prawidłowej wentylacji płuc 
    ü Zwiększenie ruchomości klatki piersiowej i przepony 
    ü Zwiększenie siły mięśni klatki piersiowej 
    ü Pobudzenie do efektywnego kaszlu 
      
    Zastosowanie: 
    - Lecznicze- w przewlekłych chorobach układu oddechowego. Mają za zadanie usprawnienie lub kompensację istniejących zaburzeń 
    - Zapobiegawcze- u chorych unieruchomionych (po operacjach, udarach) jako zadanie mają niedopuszczenie do powstania zaburzeń 
    - Rozluźniająco-uspokajające stosowane w czasie wykonywania wszelkich ćwiczeń 
    Prawidłowe wykonanie: 
    - Nauka prawidłowego oddychania 
    - Rozpoczynamy wydechem ustami, spokojny wydech powinien być wykonywany poprzez szparę w ustach np. przez wymawianie rrrrr, sssss dmuchanie w butelkę itp. - - Wydech dłuższy niż wdech 
    - Wdech nosem 
    - Liczba powtórzeń 3-4 
    - Pomiędzy wdechem a wydechem nie powinno być zatrzymywania powietrza 

Pytania z masażu leczniczego

  1. Jakie warunki powinna spełniać prawidłowa pozycja ułożeniowa do masażu?

  1. Wpływ techniki głaskania powierzchownego na organizm człowieka.

Receptory dotyku, naskórek, habituacja, brak wpływu na układ
naczyniowy, relaksacja.

  1. Techniki wykorzystywane do masażu mięśni szkieletowych.

Ugniatanie poprzeczne i podłużne, obniżanie tonusu mięśniowego,
przemieszczanie krwi, wibracja, oklepywanie.

  1. Zasady metodyczne masażu leczniczego.

  1. Zasada warstwowości: żeby opracować tkanki leżące głębiej trzeba najpierw opracować tkanki leżące bardziej powierzchownie, zmniejsza to wrażliwość skóry

  2. Zasada kolejności opracowywania mięśni (opracowywanie mięśni ze względu na ich czynność): najpierw należy opracować mięśnie zginacze, przywodziciele i rotatory wewnętrzne, a dopiero potem mięśnie prostowniki, odwodziciele i rotatory zewnętrzne.

  3. Zasada opracowywania mięśni:

- opracowanie skóry pokrywającej mięsień

- opracowanie przyczepów powięzi okrywającej mięsień

- opracowanie powięzi pokrywającej mięsień

- opracowanie przyczepów i elementów ścięgnistych mięśnia

- opracowanie części kurczliwej mięśnia

  1. Zasada opracowanie stawu:

- opracowanie mięśni mających wpływ na zawartość stawu

- opracowanie tkanek aparatu więzadłowego danego stawu

- opracowanie torebki stawowej danego stawu

  1. Zasada opracowywania kończyn: masaż powinniśmy zacząć od części dalszych w kierunku do części bliższych kończyn

  1. Przeciwwskazania bezwzględne do wykonywania masażu.

- procesy nowotworowe

- choroby zakaźne

- podwyższona temperatura ciała

- nieunormowane podwyższone ciśnienie tętnicze krwi

- zapalenie żył

- krwiaki lub tendencje do wystąpienia krwotoku

- przerwanie ciągłości skóry

- przetoki, odleżyny, owrzodzenia

- w niewyrównanych wadach serca

- w daleko zaawansowanej miażdżycy

- ostry stan zapalny

- w chorobach skóry którym towarzyszą pęcherze, wypryski

Pytania z podstaw fizjoterapii klinicznej: pediatrii i neurologii dziecięcej

  1. Przedstaw badanie i ocenę rozwoju niemowląt

- aktualne dolegliwości

- stan zdrowia dziecka przed zachorowaniem

- choroby w rodzinie

Badanie przeprowadza się w leżeniu na plecach, w leżeniu na brzuchu, w pozycji pionowej, w podwieszeniu poziomym

  1. Scharakteryzuj asymetryczny toniczny odruch szyjny ATOS

Jest to odruch należący do odruchów postawy. Występuje pomiędzy 2 a 6 miesiącem życia. Pozycja wyjściowa dziecka to leżenie na placach. Powoli obracamy głowę dziecka do boku. Uzyskana odpowiedź: wyprost kończyn i tułowia po stronie, w którą zwrócona jest twarz dziecka, zgięcie kończyn po stronie przeciwnej („pozycja fechmistrza”). Toruje rozwój koordynacji wzrokowo-ruchowej (umiejętność sięgania, dotykania i chwytania przedmiotów pod kontrolą wzroku). Obecność po 6 mż:

- toniczne wzmożone napięcie uniemożliwia zbliżanie przedmiotów do ust i przekładanie zabawek do drugiej ręki

- często wyprzedza pełnoobjawowe mózgowe porażenie dziecięce

  1. Scharakteryzuj symetryczny toniczny odruch szyjny.

Odruch z grupy odruchów postawy. Występuje między 3 a 6 miesiącem życia. Uzyskana odpowiedź: zgięcie głowy do klatki piersiowej powoduje zgięcie kończyn górnych i wyprost kończyn dolnych; natomiast odchylenie głowy dziecka do tyłu powoduje wyprost kończyn górnych i zgięcie kończyn dolnych. 3-6 mż ułatwia unoszenie głowy z podłoża. Toruje sięganie rękoma do kolan, przyjmowanie pozycji czworacznej.

  1. Scharakteryzuj odruch MORO

Zaliczany do automatyzmów ruchowych. Pozycja dziecka: leżenie na plecach. Sposób wykonania: szarpnięcie pieluszki, na której leży dziecko, ewentualnie gwałtowne uderzenie w łóżeczko lub nagłe opuszczenie głowy do tyłu o około 30 stopni. Występuje do 6 miesiąca życia

Uzyskana odpowiedź:

Dziecko dzięki odruchowi doświadcza pełnego wyprostu kończyn górnych.

Obecność powyżej 6 mż:

- często widywane w pozapiramidowych postaciach mózgowego porażenia dziecięcego

- asymetria odruchów: w niedowładzie kończyny górnej, niedowładach połowiczych, złamaniu obojczyka oraz innych zmianach urazowych kończyny górnej

- brak odruchu w pierwszych miesiącach ciężkie uszkodzenie OUN

  1. Scharakteryzuj odruch Landara

Zaliczany do odruchów prostowania. Występuje od 7 miesiąca życia do 3 roku życia.

Dziecko jest trzymane w pozycji horyzontalnej pod brzuch na płaskiej dłoni. Zachęcamy do uniesienia głowy, dziecko powinno unieść głowę powyżej osi tułowia co wywołuje jego wygięcie tułowia skierowane wklęsłością do góry.

Pytania z podstaw fizjoterapii klinicznej w neurologii i neurochirurgii

  1. Scharakteryzuj pojęcie spastyczności i sztywności mięśniowej

SPASTYCZNOŚĆ - Wzrost napięcia mięśniowego w zajętej kończynie, narastający i nagle ustępujący podczas jej biernego rozciągania („objaw scyzorykowy”). Opór narasta proporcjonalnie do amplitudy i szybkości ruchu. Spastyczność oceniamy Skalą Ashwort. Najczęściej występuje w chorobach związanych z uszkodzeniem neuronu ruchowego ośrodkowego (zespół spastyczny).

Wpływ spastyczności na jakość życia:

- ograniczenie funkcji

- powoduje ból i dyskomfort

- jest przyczyną trudności w ubieraniu się

- utrudnia utrzymanie higieny

- wywołuje zespół cieśni nadgarstka

- powoduje trudności w rehabilitacji

- ogranicza funkcje stania, chodzenia

- powoduje ból i dyskomfort

- niekiedy jest przyczyną bolesnych skurczów mięśni i konusów

- ogranicza korzystanie z wózka inwalidzkiego oraz przemieszczania

- ogranicza ubieranie się

- powoduje trudności w utrzymaniu higieny intymnej

- utrudnia funkcje seksualne

- wywołuje trudności w rehabilitacji

SZTYWNOŚĆ - Wzmożone napięcie mięśniowe przez cały czas trwania ruchu, bez objawu „scyzorykowego”, określane niekiedy jako sztywność „rury ołowianej”, czasami z objawami skokowego obniżenia napięcia mięśniowego - tzw. objaw „koła zębatego”, charakterystyczne dla choroby Parkinsona

  1. Wymień znane Ci sposoby oceny równowagi i opisz dokładnie 3 z nich

PRÓBA ROMBERGA - badanemu poleca się aby stanął bez obuwia, ze stopami złączonymi, uniósł przed siebie obie ręce do poziomu. Próbę wykonujemy przy oczach otwartych i zamkniętych.

Modyfikacje:

- ustawienie kończyn stopa przed stopą „tip-top”

- ze skrętem głowy

- na miękkim podłożu

PRÓBA ZBACZANIA - polega na tym, że badany stojąc w pozycji swobodnej ze stopami złączonymi, wyciąga przed siebie do poziomu obie ręce. Próba wykonywana przy oczach zamkniętych. U osób zdrowych nie obserwuje się żadnej zmiany w pozycji wyciągniętych rąk. U osób z uszkodzonym błędnikiem ręce opadają lub zbaczają w kierunku uszkodzonego błędnika. W uszkodzeniach móżdżkowych opadanie lub zbaczanie dotyczy tylko jednej ręki po stronie uszkodzonej półkuli.

CZYNNOŚCIOWY TEST SIĘGANIA - mierzy on zdolność badanego do sięgnięcia do przodu tak daleko, jak to tylko możliwe bez wykonania kroku do przodu lub bez upadku.

TEST STANIA NA JEDNEJ NODZE - test bada równowagę w sytuacji znacznego zmniejszenia powierzchni podparcia. Test przeprowadzony jest zarówno przy oczach otwartych jak i przy oczach zamkniętych.

Test „EUROFIT” - badany staje stopą na belce wzdłuż jej osi podłużnej, ręką chwyta za stopę drugiej nogi ugiętej w kolanie. Próba rozpoczyna się, kiedy badany przestanie korzystać z pomocy osoby asekurowanej i trwa do momentu utraty równowagi.

PRÓBA DREPTANIA (PROBA UNTERBERGERA-FUKUDY) - badany staje ze stopami zbliżonymi, wyciąga ręce przed siebie i zamyka oczy. Poleca się badanemu dreptać w miejscu przez ok. 1 min. W warunkach prawidłowych obrót ciała nie przekracza 5-10 stopni.
W przypadku uszkodzenia błędnika osoba badana obraca się w kierunku uszkodzonego przedsionka.

PRÓBA SZYNOWA - próba chodzenia metodą stopa za stopą. Osoba badana ma za zadanie przejść po drewnianej szynie o długości 3m, szerokości 10cm i wysokości 5cm. Osoba badana przechodzi wzdłuż szyny dostawiając naprzemiennie stopę przed stopę. Próbę przeprowadza się przy oczach otwartych i zamkniętych, podczas przejścia przodem i tyłem.

TEST RÓWNOWAGI BERGA - ocenia wykonywanie czternastu czynności typowych dla codziennego życia, wskazując na zdolność utrzymywania pozycji siedzącej lub stojącej
w coraz trudniejszych warunkach. Utrzymywanie równowagi w pozycji stojącej jest oceniane poprzez stopniowe zmniejszanie płaszczyzny podporu.

  1. Scharakteryzuj uszkodzenie półkul móżdżku

Głównym objawem uszkodzenia półkul (ataxia - niezborność, bezład) kończyn, polegająca na niemożności wykonywania ruchów naprzemiennych (adiadochokineza) i ruchów celowych

Ruchy ataktyczne - ruchy celowe mające fałszywy rozmiar. Są one dysmetryczne, wybiegają poza zamierzony cel (hipermetria). Ruch jest niepełny, asymetryczny, wahający się, ponieważ przepływ informacji w czasie sterowania nim jest zaburzony. Pojawia się również drżenie zamiarowe, gdy kończyna zaczyna dosięgać celu.

Na zespół półkul móżdżku składają się:

- oczopląs poziomy, grubofalisty przy spojrzeniu w stronę uszkodzonej półkuli móżdżku

- ataksja kończyn z dysmetrią

- drżenie zamiarowe uwidaczniające się pod koniec ruchu celowego, np. próba palec-nos

- adiadochokineza zauważalna przy ruchach naprzemiennych

- dodatnia próba mijania - przy wyciągniętych do przodu kończynach górnych jedna zbacza w kierunku uszkodzonej półkuli móżdżku

- podczas chodzenia w miejscu przy oczach zamkniętych następuje zbaczanie toru chodu
w stronę uszkodzonej półkuli móżdżku lub uszkodzonego błędnika - dodatnia próba Unterbergera

- obniżenie napięcia mięśniowego

  1. Omów znane Ci zespoły pozapiramidowe

Do najczęstszych zespołów pozapiramidowych należą:

Zespół parkinsonowski - uszkodzenie lub zaburzenie czynności prążkowia i istoty czarnej. U podłoża zespołu leży wzmożenie napięcia mięśniowego, czyli sztywność. Napięcie mięśniowe może mieć charakter intermitujący („koła zębatego”) lub plastyczny („rury ołowianej”)

Objawy:

- spowolnienie ruchowe (hipokineza),

- trudności w rozpoczęciu i zatrzymaniu ruchu,

- mowa zamazana, cicha,

- twarz maskowata, hipo- lub amimiczna

- chód drobnymi kroczkami

- charakterystycznie przygarbiona postawa ciała

- daszkowate ustawienie palców rąk z drżeniem spoczynkowym przypominającym liczenie pieniędzy

- napady wejrzeniowe (rzadko)

Zespół pląsawiczy - uszkodzenie jądra ogoniastego i skorupy

- należy do zespołów hiperkinetycznych

- mimowolne ruchy pląsawicze nakładają się na ruchy dowolne, zniekształcając je w sposób groteskowy

- chód pląsawiczy - taneczny

Ruchy mimowolne dotyczą:

- twarzy

- języka

- kończyn górnych i dolnych

- tułowia

Zespół atetotyczny uszkodzenie prążkowia i gałki bladej

- ruchy atetotyczne są powolne „robaczkowe”, obejmuje odsiebne odcinki kończyn

- przy ruchach dowolnych występują współruchy obejmujące grupy mięśni odległych od tych, które wykonują ruchy

- mowa jest wybuchowa, szorstka, gardłowa

  1. Wymień znane i krótko scharakteryzuj znane Ci rodzaje afazji

Afazja - jej istotą są trudności w wypowiadaniu własnych myśli lub zrozumieniu mowy. Towarzyszą temu często nieprawidłowości w pisaniu, czytaniu i liczeniu.

Afazja Broca (motoryczna, ekspresyjna, ruchowa) - mowa spontaniczna jest zaburzona. Słowa wypowiadane są z trudnością, powoli, brak jest płynności mowy. Często akcentowany jest początek wyrazu (styl telegraficzny). W czasie mówienia występują parafazje i argamatyzmy. Podobne zaburzenia mówienia pojawiają się w czasie powtarzania słów i podczas czytania tekstu. Niekiedy pacjent potrafi tylko powiedzieć pojedyncze słowa, np. „tak” lub „nie”, lub nie jest w stanie powiedzieć żadnego słowa. Zwykle stwierdza się niewielkie upośledzenie mowy. Zaburzenia te występują przy uszkodzeniu tylnej części zakrętu czołowego dolnego (ośrodek Brocka).

Afazja Wernickiego (odbiorcza, czuciowa) - dominują zaburzenia rozumienia mowy i zaburzenia wypowiadania się. Mowa spontaniczna jest płynna, ale poszczególne słowa wypowiadane są chaotycznie, bez logicznego związku. Często występują błędy gramatyczne i składowe (paragramatyzmy). Pacjenci zazwyczaj tworzą nowe, niewłaściwe słowa (neologizmy, paralogizmy). Chorzy mówią szybko i dużo, ale słowa są niezrozumiałe dla otoczenia (afazja żargonowa). Rozumienie mowy jest przeważnie zaburzone. Afazja czuciowa powstaje w wyniku uszkodzenia tylnych obszarów ośrodka mowy (tylna część zakrętu skroniowego górnego i środkowego- ośrodek Wernickiego).

Afazja mieszana - (globalna) w czasie rozmowy stwierdza się elementy afazji ruchowej i czuciowej. Występują zaburzenia mówienia i rozumienia mowy. Pacjent często wypowiada tylko pojedyncze sylaby lub słowa (mowa automatyczna), czasami możliwe jest wypowiadanie ciągów słów (dni tygodnia, kolejne liczby). Ten typ afazji jest najczęściej następstwem niedrożności tętnicy środkowej mózgu i uszkodzenia ośrodka Brocka i Wernickiego.

Afazja amnestyczna (anomia) - objawem wiodącym są trudności w nazywaniu przedmiotów. Pacjent nie mogąc znaleźć odpowiedniej nazwy, opisuje przedmiot, często stara się wytłumaczyć do czego przedmiot służy. Artykulacja słów i zdań jest dobra, powtarzanie zdań prawidłowe. Afazja amnestyczna może rozwinąć się samoistnie lub powstać jako zejście afazji czuciowej lub ruchowej. Lokalizacja uszkodzenia podobna jak w afazji ruchowej i czuciowej lub w okolicy styku płatów: skroniowego, ciemieniowego. Potylicznego.

Afazja kondukcyjna - pacjenci z afazją kondukcyjną mówią płynnie, jednak w mowie pojawiają się parafazje. Głównym objawem tego typu afazji są zaburzenia powtarzania słów i zdań. Ilość błędów wzrasta wraz z długością wypowiadania słów i zdań. Podobne zaburzenia występują przy głośnym czytaniu i w trakcie pisania. Rozumienie mowy jest prawidłowe, stąd pacjenci próbują korygować własne błędy w trakcie mówienia. Ten typ afazji występuje u pacjentów z ogniskiem uszkodzenia w okolicy gyrus supramarginalis i pęczka łukowatego lub kory słuchowej i wyspy.

Afazja transkorowa - afazja ta może mieć postać afazji ruchowej. Stwierdza się wtedy zaburzenia w spontanicznym wypowiadaniu zdań; powtarzanie słów jest jednak prawidłowe. Pacjenci z transkorową afazją czuciową mówią płynnie, podobnie jak pacjenci z afazją Wernickiego. W trakcie mówienia występują parafazje, a pacjenci nie rozumieją sensu powtarzanych płynnie zdań. Ten typ zaburzeń mowy najczęściej związany jest z zaburzeniami ukrwienia, doprowadzającymi do uszkodzenia połączeń między ośrodkiem mowy a pozostałymi obszarami mózgu.

Afazja całkowita (globalna) - głębokie zaburzenia mowy, które wynikają z całkowitej utraty funkcji werbalnych: spontanicznej mowy, rozumienia, nazywania, powtarzania jak również czytania i pisania

Afazje płynne (afazja Wernickiego, afazja transkorowa czuciowa) - pacjent mówi szybko. Lecz sens wypowiedzi jest niezrozumiały

Afazje niepłynne (afazja Broca, afazja transkorowa ruchowa) - charakteryzuje się trudnościami w wypowiadaniu słów. Afazji towarzyszy zwykle zaburzenia czytania i pisania (dysgrafia).

Pytania z podstaw fizjoterapii klinicznej w psychiatrii i geriatrii

  1. Wyjaśnij co oznacza, że procesy starzenia się człowieka są powszechne, rozciągnięte w czasie i nierówne dynamicznie

  1. Wymień i opisz kryteria otępienia wg Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego

Podstawą rozpoznania demencji są kryteria otępienia wg Amerykańskiego Towarzystwa Psychitrycznego:

  1. Występowanie wielorakich zaburzeń funkcji poznawczych jak: