rozkrok jest szerszy, tym ruchy broni w płaszczyźnie poziomej są więk­sze i odwrotnie. Rozkrok, za mały powoduje zwiększenie ruchów broni w pionie. Ugięcie prawego kolana powoduje' wysunięcie kości biodrowej na zewnątrz, co pomaga w opieraniu łokcia lewej ręki. Broń powinna spo­czywać częściowo na klatce piersiowej. Im większa płaszczyzna ciała sty­ka się z powierzchnią broni, tym statyczność jej jest lepsza. Kąt zawarty między linią ramion a kierunkiem broni skierowanej do celu powinien być jak najmniejszy (patrz rys. 38).

Przy strzelaniu z karabinu palce lewej ręki powinny być wygięte do tyłu (oprócz kciuka) i ułożone pod środ­kiem ciężkości broni lub nieco przed nim tak, aby broń miała tendencję lekkiego opadania lufą w dół (rys.

39 a — broń standardowa, rys. 39 b, c — dowolna). Kość policzkowa dość silnie naciska pionowo na górną część kolby broni, a prawa ręka przyciąga ją lekko do ra­mienia,. przy czym prawy łokieć należy podnieść do gó­ry pod kątem, około 90°. Takie położenie łokcia pozwa­la na głębsze przyciągnięcie kolby do ramienia, powo­dując większą statyczność broni i mniejszy kąt wylotu (patrz rys. 40). Siła nacisku kości policzkowej wraz z ciężarem broni przechodzi przez lewą dłoń, łokieć i biodro. Lewa dłoń, łokieć i biodro nie mogą wywierać żadnego nacisku na broń od dołu do góry. Głowę nale­ży odchylić do tyłu i patrzeć bardzo spokojnie, nie wy­tężając wzroku. Proszę zwrócić uwagę, że wysunięcie głowy do przodu powoduje większe wytężenie wzroku. Rys, 38

C

Zachowanie jednakowej odległości oka do szczerbiny w postawie stoją­cej nabiera specjalnego znaczenia. Im ta odległość będzie większa, tym pocisk ułoży się niżej i odwrotnie. Me trzeba zmieniać raz dobrze przy­jętej postawy, w przeciwnym bowiem przypadku powstanie ryzyko zmiany średniego punktu trafienia. Inaczej mówiąc- od chwili, gdy średni punkt

---