GRUPA PTASZKÓW

Plan tygodniowy 16 - 20.02.2015

Temat tygodnia: Oblicza sztuki

Dzień tygodnia i temat zajęć	Przebieg zajęć	Aktywność dzieci
Poniedziałek 16.02.2015 Teatralne dekoracje	Wizyta Teatru Pod Orzełkiem - teatr kukiełkowy	Dzieci oglądają teatrzyk.
	„Florentynka w teatrze” - słuchanie opowiadania. (zał. 1)	Dzieci słuchają opowiadania i rozmawiają o jego treści. Dzieci rozmawiają z nauczycielem o przygodzie Florentynki, opowiadają ze szczegółami przebieg zdarzeń. Udzielają odpowiedzi na pytania: Jaki strój należy włożyć do teatru? Jak należy zachowywać się w teatrze? Od czego zależy nastrój w teatrze? Następnie nauczyciel omawia z dziećmi wygląd sali teatralnej, w takiej sali znajduje się: scena, kurtyna, widownia, balkon, dekoracja.
	„Maskarada” - improwizacja ruchowa z zatrzymaniem ruchu	Dzieci wyobrażają sobie, że są na balu w starym, mrocznym zamczysku. Podczas utworu tańczą spontanicznie w parach albo osobno i udają, że są zwykłymi gośćmi. Kiedy nauczyciel zatrzymuje nagranie, każde dziecko zatrzymuje się, tworząc jakąś figurę: straszną, groźną, dziwną (wyrażają to również mimiką) - zamieniają się w dziwne stwory.
	Co znajdziemy w teatrze? - zabawa dydaktyczna	Na dywanie leżą ilustracje związane z teatrem (np. scena, dekoracja, pacynka, bilet itp.) - ilustracji jest tyle, ile jest dzieci, na odwrocie zapisane są cyfry od 1 do 10. Dzieci otrzymują karteczki z działaniem matematycznym, dzieci rozwiązują zadania i odsłaniają obrazek z cyfrą, która jest wynikiem działania. Dzieci odsłaniając obrazek mówią, co on przedstawia. N-l zwraca uwagę na poprawne budowanie zdań w wypowiedziach dzieci. Po odkryciu wszystkich ilustracji dzieci zastanawiają się, a następnie układają obrazki w kolejności od rzeczy, które widzą zaraz po wejściu do teatru, aż do końca przedstawienia.
	„Gramy różne role” - zabawa naśladowcza przy muzyce	Nauczyciel odtwarza „Menueta” F. Gosseca, pokazuje ruchy do naśladowania i mówi: Wyobraźcie sobie, że przeglądacie się w lustrze (dzieci trzymają krążek gimnastyczny jak lustro i udają, że się w nim przeglądają), czeszecie sobie włosy (nauczyciel daje dzieciom czas na naśladowanie każdej wymienianej czynności), dziewczynki malują usta, chłopcy się golą, przygotowujecie się na bal. Sprawdzacie w lustrze, jak wyglądacie od stóp do głowy, jak wyglądacie z tyłu i uśmiechacie się. Hop! Jesteście już na balu, a w ręku trzymacie wachlarze (krążki stają się wachlarzami). Jest gorąco, więc wachlujecie się delikatnie, obserwujecie innych gości zza wachlarza, kłaniacie się im, tańczycie.
	Teatr - karta pracy (zał.2)	Dzieci na karcie pracy wskazują scenę, aktora, kurtynę, balkon, suflera, widownię. Następnie naklejają sylaby tak, by powstała właściwa nazwa do odpowiedniego miejsca. Napisy dzieci mogą odwzorowywać z tablicy, na której będzie widniała ilustracja teatru oraz nazwy poszczególnych elementów. ZADANIE DLA DZIECI ZDOLNYCH Robią to samo, tyle, że głoskują wyrazy i same dobierają literki do ułożenia poszczególnych wyrazów (nie odwzorowują ich jak pozostałe dzieci ).
	„Tajemnicze maski” - prezentacja masek i wykonanie ćwiczenia na karcie pracy („Karty pracy cz. 3” s. 33) „Uwięziona królewna” - tworzenie twórczych opowiadań na podstawie ilustracji w „Kartach pracy” („Karty pracy cz. 3” s. 34)
Wtorek 17.02.2015 Spotkanie z rzeźbą	„Zaczarowany worek” - zagadki dotykowe	Nauczyciel umieszcza w worku drobne przedmioty o różnych fakturach. Zawiązuje oczy kolejnym dzieciom. Dzieci losują jedną rzecz i przez dotyk próbują określić jej ciężar, strukturę, wielkość. Na koniec podają przypuszczalną nazwę lub rozpoznają wylosowany przedmiot
	„Różnorodność rzeźb” - oglądanie zdjęć	Na podłodze leżą poukładane obrazkiem do dołu zdjęcia przedstawiające różne rzeźby (dla każdego dziecka inna rzeźba), na odwrocie zapisany jest szyfr literowy (litery wielkie pisane), dzieci otrzymują karteczki z zapisanym szyfrem literowym (litery małe pisane). Dzieci odnajdują swój zaszyfrowany obrazek, odkrywają go i próbują określać, co one przedstawiają, z jakich materiałów powstały(np. rzeźby: rzeźba pomnikowa -  Zygmunt III Waza na kolumnie, rzeźby dekoracyjne - popiersie Marszałka, rzeźba współczesna- Ciuk Cezara, oraz rzeźbę z drewna).
	Rzeźy - zabawy z klockami glotto	N-l dzieli dzieci na grupy dwuosobowe. Z pośród obrazków z rzeźbami, każda grupa wybiera dla siebie jeden obrazek i każda grupa otrzymuje zestaw klocków glotto. Następnie n-l prezentuje nazwę każdej z rzeźb, a zadaniem dzieci jest ułożenie z klocków takiej samej nazwy.
	Jaka to rzeźba - zabawa grupowa	Dzieci chodzą po sali, gdy nauczyciel klaśnie w ręce, zatrzymują się, n-l pokazuje obrazek z rzeźbą, a dzieci próbują wykonać ze swojego ciała podobna rzeźbę.
	„Rzeźby” - zabawa dramowa w parach	Dzieci w parach inicjują zabawę polegającą na wykonaniu żywej rzeźby. Jedno dziecko jest rzeźbiarzem, a drugie - rzeźbą. „Artysta” modeluje „rzeźbę” według swojej koncepcji. Następnie dzieci zamieniają się rolami. Nauczyciel fotografuje wszystkie „rzeźby”. Wywołane zdjęcia „rzeźb” można wykorzystać do innych zabaw naśladowczych.
	„Moja rzeźba” - wykonanie figurki z plasteliny na szklanej butelce - zajęcia popołudniowe	Dzieci wykonują wymyślony przez siebie projekt rzeźby z uwzględnieniem proporcji i estetyki pracy. Plastelinowe konstrukcje są umieszczane na cokole z butelki. Nauczyciel zwraca uwagę na cel eksponowania rzeźby. Wszystkie prace są prezentowane na wystawie
	„Różnorodność rzeźb”(„Karty pracy cz. 3” s. 31)	Zajęcia popołudniowe
	Glottodydaktyka - wprowadzenie liter: p,b
Środa 18.02.2015 Architektura dawniej i dziś	„Dawne i współczesne budowle” - rozmowa kierowana na podstawie zgromadzonych zdjęć, ilustracji	Dzieci próbują dostrzec i nazwać szczegóły charakterystyczne dla minionych epok, (dostrzegają np. małe okna, witraże w oknach, liczne kolumny). Wskazują, co najbardziej im się podoba i argumentują wybór. Nauczyciel podkreśla, że projektowaniem budynków zajmują się architekci i że najpierw powstaje szczegółowy projekt na papierze, dopiero później się go realizuje, czyli buduje.
	Budowle - układanka typu puzzle	Nauczyciel dzieli dzieci na zespoły dwuosobowe, każdy zespół otrzymuje puzzle do ułożenia, każdy ma inny obrazek. Obrazki przedstawiają budynki, które wchodzą w skład miejskiej architektury (np. domy, bloki, kościół, szpital itp). Po ułożeniu każdy zespół opowiada o swoim obrazku. N-l zwraca uwagę na poprawne budowanie zdań przez dzieci.
	Budujemy miasto - zabawa matematyczno - językowa - konstrukcyjna	N-l przygotowuje duży karton z rozrysowaną „mapą” miasta, czyli rozrysowane uliczki, pudełeczko z klockami glotto (litery, które dzieci już poznały) i pudełeczko z karteczkami z działaniami matematycznymi oraz pudełko z „domkami” (domkami są klocki zrobione z masy solnej). Dzieci po kolei losują po jednej „rzeczy” z każdego pudełka, mówią jaką literkę wylosowały i rozwiązują działanie matematyczne i biorą tyle domków, ile wskazuje ich działanie matematyczne. Gdy skończą swoje zadanie wskazują na która ulica ma być o nazwie ich literki (n-l zaznaczą wyznaczoną ulicę wpisując jego nazwę np. „dz”), po czym dziecko układa na tej ulicy właściwą ilość domków.
	„Łańcuszki słowne” - zabawa zespołowa ćwicząca analizę i syntezę słuchową	Dzieci siedzą w kole i, łapiąc piłkę, podają odpowiednie słowo. Zabawa polega na tym, że ostatnia głoska usłyszanego słowa ma stać się pierwszą głoską nowego słowa. W wersji trudniejszej tej zabawy można zaproponować dzieciom dodatkową zasadę - wymyślając kolejne słowa, nie można podawać imion i nazw własnych.
	„Niesamowite domy” - („Karty pracy cz. 3” s. 32) „Jestem konstruktorem” - praca plastyczno-konstrukcyjna	zajęcia popołudniowe
Czwartek 19.02.2015 Teatr cieni	„W teatrze” - słuchanie wiersza i rozmowa na temat jego treści (zał. 4)	Nauczyciel dzieli dzieci na dwie grupy i zaprasza dzieci do uważnego wysłuchania wiersza. Jedna grupa zapamiętuje to, co trzeba robić w teatrze, a druga - czego nie wolno robić w teatrze. Podsumowują wiedzę dotyczącą zachowania się w teatrze i panujących tam zasad. Opowiadają o swoich spostrzeżeniach i doświadczeniach związanych z wyjściem do teatru. Wspólnie określają zachowania właściwe i nieodpowiednie dla widza.
	„Aktorzy” - zabawa logopedyczna.	Nauczyciel prezentuje dzieciom łatwy i znany wierszyk, np. „W pokoiku na stoliku” albo wyliczankę. Dzieci powtarzają kilkakrotnie tekst, by go dobrze zapamiętać. Następnie starają się powtórzyć go w zaproponowany przez nauczyciela lub jedno z dzieci sposób, np. szeptem, przestraszonym głosem, radośnie, głośno, groźnie, śpiewając na znaną melodię. Można nagrać ich wypowiedzi, a następnie odtworzyć zaraz po wykonaniu i zapytać, czy są z niego zadowolone, co by zmieniły.
	„Sylwety do teatru cieni” - praca plastyczno-konstrukcyjna	Dzieci wykonują projekty postaci do teatru cieni. Na czarnych arkuszach papieru starannie odrysowują kształty od szablonów, komponują całość postaci. Przywiązują wagę do szczegółów i dbają o detale. Do gotowych sylwet za pomocą taśmy klejącej mocują patyczki (np. do szaszłyków).
	Kasa biletowa - zabawa matematyczna	Na-l ustala cenę biletu do teatru cieni, np. 9. Każde dziecko otrzymuje zestaw monet. Dzieci „kupują” u n-la bilety na przedstawienie. Dzieci muszą tak dobrać monety, by ich suma wynosiła 9.(Na bilecie jest zapisane działanie matematyczne, które zostanie wykorzystane w następnym punkcie).
	Miejsce na widowni - zabawa matematyczna	N-l układa krzesełka na widowni, każde krzesełko ma swój numer. N-l daję każdemu dziecku bilet (z poprzedniego zadania), na którym jest działanie matematyczne (np. 2+2=), wynik działania to numer krzesełka, na którym dane dziecko musi usiąść. ZADANIE DLA DZIECKA ZDOLNEGO - otrzymuje ono działanie matematyczne w zakresie liczenia do 20
	„Magiczny teatr cieni” - zabawa teatralna.	N-l dzieli dzieci na zespoły dwuosobowe, każdy zespół przygotowuje scenkę (np. rozmowa wilka z Czerwonym Kapturkiem). Prowadzący tłumaczy, jak wygląda teatr cieni. Przygotowuje ramkę lub parawan i w odpowiednim miejscu umieszcza źródło światła. Demonstruje sposób uzyskania cieni. Dzieci, pamiętając o zasadach zachowania się w teatrze, podejmują samodzielne próby zabawy przygotowanymi wcześniej sylwetami postaci. Nauczyciel zwraca uwagę na odpowiednią intonację i dykcję oraz zachęca do wchodzenia w rolę odgrywanych postaci.
	„Czyj to cień?” - „Karty pracy cz. 3” s. 35)	zajęcia popołudniowe
Piątek 20.02.2015 Sztuka pędzlem malowana	Malarz pokojowy a malarz artysta - wskazywanie przez dzieci różnic między malarzem pokojowym a malarzem artystą	Dzieci wypowiadają się swobodnie na temat ilustracji przedstawiających artystę malarza oraz malarza pokojowego, nazywają przedmioty służące obu malarzom w ich pracy. Następnie n-l rozkłada na dywanie ilustracje przedstawiające przybory malarza artysty i dzieci je nazywają.
	Układanka głoskowa - zabawa ruchowa	N-l każdemu dziecku przyczepia do bluzki inną literę (sz, t, a, l, u, g, i, p,e, t, y, ł, ó, n, o). Dzieci stoją w rozsypance. Następnie n-l mówi i pokazuje nazwę wybranego przyboru malarza artysty, zadaniem dzieci jest ustawić się tak w szeregu by powstał wyraz podany przez n-la (wyrazu do ułożenia: sztalugi, palety, płótno (wszystkie litery są napisane glotto)). Dzieci mogą jeszcze ułożyć takie wyrazy jak: pędzle i farby - w tych przypadkach litery: ę, dz, f, r, b dobierają z kartek, które są ułożone na podłodze.
	„Jak powstaje obraz?” - historyjka obrazkowa	Nauczyciel dzieli dzieci na cztery grupy. Każda grupa otrzymuje historyjkę do ułożenia. Po ułożeniu dzieci omawiają etapy powstawania obrazu. Nauczyciel zwraca uwagę na poprawne budowanie zdań przez dzieci.
	„Reprodukcje obrazów wielkich mistrzów” - oglądanie albumów, poznanie znaczenia słowa „reprodukcja”, poznanie gatunków w malarstwie (portret, martwa natura, pejzaż, malarstwo abstrakcyjne)	Dzieci oglądają albumy z malarstwem o różnorodnej tematyce i z różnych epok. Wspólnie dokonują próby zdefiniowania pojęcia „reprodukcja” i zastanawiają się nad potrzebą kopiowania dzieł. Następnie nauczyciel zapoznaje dzieci z wybranymi gatunkami w malarstwie (portret, martwa natura, pejzaż i malarstwo abstrakcyjne). Na środku dywanu nauczyciel kładzie karteczki z symbolicznie zaznaczonymi gatunkami w malarstwie, a także rozkłada obrazy ilustracją do dołu (każde dziecko ma inny obraz), na odwrocie tych ilustracji jest zapisany szyfr (np. >> 4 n (litera pisana glotto)<<). Dzieci otrzymują karteczki, które muszą rozszyfrować (np. >>2+2; mała strzałka do góry; N<<), co oznacza znajdź obrazek na którym znajduje się cyfra 4 i mała litera n. Kiedy dziecko odnajdzie swój obraz, mówi co on przedstawia oraz do jakiego gatunku w malarstwie można go przyporządkować.
	„Marynistyczne obrazy” - „Karty pracy cz. 3” s. 28 „Kwiatowe literki” - „Karty pracy cz. 3” s. 30	zajęcia popołudniowe
	My też będziemy uznanymi artystami! - praca plastyczna - malowanie chmur na dużych arkuszach papieru z wykorzystaniem różnorodnych materiałów: pędzle, gąbki, folia bąbelkowa, stemple z pomiętych gazet	Nauczyciel dzieli dzieci na małe zespoły. Dzieci swobodnie tworzą obrazy według własnego pomysłu. Wzajemnie naradzają się, współpracują w zespole.
	Zabawy glottodydaktyczne

Zał. 1

Florentynka urządza przedstawienie

Na ten dzień Florentynka cieszyła się od dawna. Razem z mamą i tatą pójdzie dziś po raz pierwszy do

teatru i obejrzy przedstawienie przygotowane specjalnie dla dzieci. Florentynka wprost nie mogła się tego

doczekać! Szybko zjadła obiad, założyła swoją najpiękniejszą różową sukienkę i już była gotowa do wyjścia.

Chwilę potem królewska rodzina wsiadła do karety i udała się do teatru.

- Ojej, ale tu dużo ludzi! - wykrzyknęła Florentynka, gdy weszli do środka. Król Lukrecjan i królowa

Celina wymienili ukłony z dyrektorem teatru i wieloma innymi uroczyście ubranymi ludźmi, po czym wolnym, dostojnym krokiem skierowali się na widownię, gdzie zasiedli w wygodnych fotelach. Florentynka,

podążając tuż za nimi i rozglądając się z wielkim zaciekawieniem dokoła, usiadła obok, a wtedy, jak za

dotknięciem czarodziejskiej różdżki, zgasły wszystkie światła, a na scenie rozsunęła się na boki czerwona,

aksamitna kotara. Florentynce bardzo podobały się dekoracje, które przedstawiały wielki las, królewski zamek i inne miejsca. Z zapartym tchem śledziła przygody ubogiego żołnierza starającego się o rękę ślicznej królewny. Królewna bardzo kaprysiła i długo nie chciała przyjąć jego oświadczyn, mimo że ten był dla niej gotów zdobyć wszystkie skarby świata. W przedstawieniu brały też udział sowa i zaczarowane drzewo. Florentynka mocno kibicowała żołnierzowi we wszystkich poczynaniach i gdy na koniec, po wielu perypetiach udało mu się poślubić królewnę, nie posiadała się ze szczęścia.

Gdy kurtyna opadła, Florentynka długo biła brawo. Jejku, co za niesamowite przedstawienie! Jacy świetni

aktorzy! Ile w takim przedstawieniu jest tajemnicy i niepewności! Tak, to naprawdę coś wyjątkowego!
Trzeba będzie jutro z samego rana opowiedzieć wszystko Mariance! Pokazać jej, jak maszerował dzielny

żołnierz, jak pohukiwała sowa i jak się cieszyła królewna na uczcie weselnej…

Zał.2

b a l	k o n
s c e	n a
w i	d o	w n i a
a	k t o r
s u	f l e r
k u r	t y	n a

Zał. 3

Zał. 4

W teatrze

Aktorów bacznie śledzą na scenie,

ci, którzy przyszli na przedstawienie.

Rzędy krzesełek zajęły właśnie

dzieci, bo bardzo kochają baśnie.

Na scenie kwitną z papieru kwiatki.

Oto Kapturek idzie do babki.

Babcia ma domek niewielki w lesie.

Dla niej dziewczynka słodycze niesie.

Widownia kuli ze strachu nóżki,

bo wilk naprzeciw stanął dziewuszki.

Co będzie dalej? Czy połknie babcię?

Tego widz dowie się w drugim akcie.

Mimo że znanej bajeczki wątek

dał wierszykowi miły początek,

to, proszę panien i proszę panów,

utwór ten będzie o zachowaniu.

Na spektakl trzeba kupić bilecik.

Najlepiej w rzędzie drugim lub trzecim.

Wszystkim wskazuje mały numerek,

które możemy zająć z krzesełek.

Gdy trwa już sztuka, kochane dzieci,

to proszę nie spać oraz nie śmiecić,

bo aktor roli grać nie jest w stanie,

gdy się rozlega z krzeseł chrapanie.
Ten, kto tak bardzo lubi cukierki,

niech do kieszeni schowa papierki.

I papierkami niech nie szeleści,

bo inni sztuki nie pojmą treści.

Gdyby Kapturek wzywał pomocy,

proszę do wilka nie strzelać z procy.

Janka nie trzeba szturchać co chwilkę,

chyba że scenę zasłoni z wilkiem.

Oli nie szarpać ciągle za kitkę,

bo to niegrzeczne jest oraz brzydkie.

Nie mówić, kiedy akcja się toczy.

Nie rozplątywać Magdzie warkoczy.

Nie rzucać gumą i kukurydzą,

bo inni patrzą i wszystko widzą.

Nie szurać butem oraz nie mlaskać.

Jedno co wolno, to głośno klaskać.

Każdy ubierać chce się wygodnie,

lecz kanty wszystkie kochają spodnie.

I nie ukrywam - miłej panience

do twarzy będzie w ładnej sukience.

Być może takie usłyszę głosy:

- Wiemy, jak cicho wycierać nosy,

do czego służą chustka i grzebyk,

by nie rozmawiać wciąż bez potrzeby.

Że buty muszą lśnić i paznokcie,

by trzymać zawsze przy sobie łokcie,

by nie żuć gumy i pod krzesełka

nie wrzucać złotek, tych po cukierkach.

I dobrze wiemy, kochany panie,

jakie założyć mamy ubranie,

by pilnie słuchać i siedzieć grzecznie.

Uwagi pana są więc zbyteczne.

Jeśli to prawda, a wszystkim wierzę,

bo rozmawiamy ze sobą szczerze,

jeśli naprawdę nie kpicie ze mnie,

to napisałem wierszyk daremnie.

---