1. Moralna odpowiedzialność w biznesie.

Bycie odpowiedzialną firmą nie oznacza tylko spełniania wszystkich wymogów formalnych, ale zwiększone inwestycje w zasoby ludzkie, ochronę środowiska i relacje z interesariuszami. "Interesariusze" to grupy lub jednostki, które mogą wpływać lub są pod wpływem działania przedsiębiorstwa za pośrednictwem jego produktów, strategii i procesów wytwórczych, systemów zarządzania i procedur.

Odpowiedzialny biznes to podejście strategiczne i długofalowe, oparte na zasadach dialogu społecznego i poszukiwaniu rozwiązań korzystnych dla wszystkich.

Podstawowa odpowiedzialność moralna w biznesie jest więc trojakiego rodzaju:

Po pierwsze Produkowanie towarów i wykonywanie usług tak, aby były one funkcjonalne i bezpieczne dla konsumentów, nie zagrażały ich zdrowiu bądź życiu. Reklama produktów nie powinna być agresywna, fałszywa. Odpowiedzialne prowadzenie reklamy to rzetelne i uczciwe informowanie, nie manipulowanie postawami i zachowaniami nabywców i nie namawianie do kupowania tego, czego oni nie potrzebują, ale doskonalenie swoich produktów i wytwarzanie nowych, które w coraz większym zakresie satysfakcjonują nabywców.

Następną istotna rzecz dotyczy Jakości samego przedsiębiorstwa i jego związków z innymi podmiotami. Ważne jest szanowanie podwładnych, współpracowników, poprzez stworzenie dobrych warunków pracy nie zagrażających zdrowiu i życiu, nie wyzyskiwanie ich poprzez zaniżenie zarobków, wydłużenie czasu pracy.

Budowanie właściwego obrazu firmy na zewnątrz to między innymi: solidarność i niezawodność przejawiające się w wypełnianiu zobowiązań i obietnic. Podstawą każdego biznesu jest bowiem oczekiwanie, że wszelkie zawarte umowy i kontrakty będą respektowane.

Kolejna sprawa to Troska o środowisko i jego zasoby naturalne. Prowadzący działalność powinni wziąć na siebie odpowiedzialność za skutki jej prowadzenia, nie przyczyniać się do niszczenia środowiska naturalnego (odpady, zatrucie atmosfery, zanieczyszczenie wód, zmniejszenie obszarów roślinnych). Moralna odpowiedzialność w tym zakresie to także materialne wspieranie badań naukowych służących naprawie tego, co zostało zniszczone wskutek działalności gospodarczej.

2. Unormowania prawne podjęcia działalności gospodarczej.

Działalność gospodarcza prowadzona jest na podstawie:

- prawa handlowego (gałęzi prawa cywilnego), które reguluje zasady tworzenia i funkcjonowania przedsiębiorców

- prawa gospodarczego publicznego (gałęzi prawa administracyjnego), które regulują funkcjonowanie przedsiębiorców w relacjach z administracją publiczną w kwestii praw i obowiązków koniecznych do podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej.

Działalność gospodarcza to działalność wytwórcza, handlowa, budowlana, usługowa, poszukiwanie i eksploatacja zasobów naturalnych. Działalność ta musi mieć charakter zarobkowy, być prowadzona w sposób ciągły i zorganizowany.

Podjecie i prowadzenie działalności gospodarczej opiera się na zasadzie wolności działalności gospodarczej oraz zasadzie równości wszystkich przedsiębiorców.

Podjęcie działalności wymaga:

Dokonania wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego lub ewidencji prowadzonej przez gminy;

W formularzu tym należy podać:

• nazwę firmy

• imię i nazwisko właściciela oraz adres zamieszkania (zameldowania);

• imię i nazwisko pełnomocnika (opcjonalnie);

• rodzaj działalności - najlepiej jest wpisać wszystkie możliwe rodzaje działalności, ponieważ jeśli będziemy chcieli poszerzyć dotychczasową, będzie trzeba za każdy dodatkowy wpis zapłacić.

• miejsce wykonywania działalności - z reguły chodzi tu o siedzibę firmy, którą będzie trzeba odpowiednio oznakować na zewnątrz (szyld z nazwą i adresem firmy). Jednak gdy prace będą wykonywane u klienta, należy zaznaczyć to obok siedziby firmy;

• datę rozpoczęcia działalności - należy wpisać faktyczny moment rozpoczęcia. Należy wziąć pod uwagę czas oczekiwania na wpis do ewidencji.

• numer zezwolenia, jeśli nasza działalność wymaga wydania zezwolenia.

Uzyskania koncesji i zezwoleń

W przypadku niektórych rodzajów działalności ustawy mogą przewidywać obowiązek uzyskania koncesji lub zezwoleń. Koncesji wymaga działalność gospodarcza w zakresie:

• poszukiwania lub rozpoznawania złóż kopalin, wydobywania kopalin ze złóż, bezzbiornikowego magazynowania substancji oraz składowania odpadów w górotworze, w tym w podziemnych wyrobiskach górniczych,

• wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią i amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym,

• wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji i obrotu paliwami i energią,

• ochrony osób i mienia,

• transportu lotniczego oraz wykonywania innych usług lotniczych,

• budowy i eksploatacji autostrad płatnych,

• zarządzania liniami kolejowymi oraz wykonywania przewozów kolejowych,

• rozpowszechniania programów radiowych i telewizyjnych.

Niektóre rodzaje działalności zostały objęte wymogiem uzyskania zezwolenia na podstawie m.in.:

• ustawy o łączności,

• ustawy o środkach farmaceutycznych, materiałach medycznych, aptekach, hurtowniach i Inspekcji Farmaceutycznej,

• ustawy o ochronie roślin uprawnych,

• Prawa Łowieckiego,

• Kodeksu Celnego,

• ustawy o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich oraz obrocie tymi wyrobami,

• ustawy o administrowaniu obrotem z zagranicą towarami i usługami oraz o obrocie specjalnym.

Koncesje są udzielane na czas oznaczony, nie krótszy niż 2 lata i nie dłuższy niż 50 lat. Wniosek o udzielenie koncesji powinien zawierać:

• oznaczenie przedsiębiorcy, jego siedziby i adres,

• numer w rejestrze przedsiębiorców,

• określenie rodzaju i zakresu wykonywania działalności gospodarczej, na którą ma być udzielona koncesja,

• informacje określone w przepisach ustaw regulujących w sposób szczegółowy dany rodzaj działalności.

Organy właściwe do wydania decyzji w sprawie udzielenia koncesji określają przepisy nakładające obowiązek uzyskania koncesji na dany rodzaj działalności. Zazwyczaj jest to minister właściwy dla danego rodzaju działalności.

Zgłoszenia w Głównym Urzędzie Statystycznym

W ciągu 14 dni od dnia wpisu firmy do ewidencji należy udać się do właściwego ze względu na siedzibę wojewódzkiego oddziału Urzędu Statystycznego. Na miejscu należy wypełnić wniosek RG-1 o wydanie numeru REGON, w którym należy wpisać:

• nazwę firmy,

• dane teleadresowe (adres, telefon),

• formę prawno-organizacyjną (np.: osoba fizyczna, sp. sc., sp. jawna, sp. komandytowa, sp. z o.o., SA),

• stan aktywności prawnej i ekonomicznej,

• rodzaj przeważającej działalności wg PKD (Polska Klasyfikacja Działalności) - należy podać rodzaj działalności, a urzędnik wpisze odpowiedni kod.

Wraz z wnioskiem RG-1 należy złożyć kopię wpisu do rejestru. W wyniku wpisu do rejestru podmiot otrzymuje zaświadczenie o nadanym numerze identyfikacyjnym REGON i ma obowiązek posługiwania się tym zaświadczeniem. Ponadto podmioty zobowiązane są do podawania numeru identyfikacyjnego REGON w pieczęciach firmowych i drukach urzędowych. Okres oczekiwania od złożenia wniosku wynosi 2 tygodnie.

Pieczątka

W wielu operacjach podejmowanych przez firmę wymagana jest pieczęć, na której musi znaleźć się przynajmniej:

• pełna nazwa firmy,

• siedziba firmy,

• numer REGON

Założenie konta bankowego

Ustawa Prawo działalności gospodarczej nakłada na przedsiębiorców obowiązek posiadania rachunku bankowego. O założeniu konta należy poinformować Urząd Skarbowy.

Przy wypełnianiu wniosek u o założenie konta potrzebne są:

• dowód osobisty,

• ksero Wpisu do Ewidencji i oryginał do wglądu,

• ksero dokumentu nadania numeru REGON i oryginał do wglądu,

• pieczątka.

Zgłoszenie w Urzędzie Skarbowym

W tym celu osoby fizyczne muszą złożyć we właściwym dla siedziby firmy urzędzie wypełniony formularz NIP-1.

Reszta dokumentów sama dotrze do tego urzędu, tj.:

• zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej wysłane przez Urząd Gminy,

• numer REGON wysłany przez Urząd Statystyczny.

Wcześniej musimy zdecydować, w jakiej formie chcemy płacić podatek dochodowy:

• w formie karty podatkowej,

• ryczałtu ewidencjonowanego,

• na zasadach ogólnych, wypełniając księgę przychodów i rozchodów.

Podatek na zasadach ogólnych ma prawo płacić każdy, w formie karty podatkowej i ryczałtu - osoby prowadzące działalność gospodarczą w określonych branżach i rodzajach (np. handel obnośny, wynajem pokoi, usługi krawieckie). W urzędzie skarbowym musimy także zadeklarować, czy będziemy vatowcami (płatnikami podatku VAT), czy też nie.

Również przed wizytą w urzędzie skarbowym musimy podjąć decyzję, czy prowadzimy sami księgowość, czy zlecimy to jakiejś firmie. Prowadzenie księgowości samemu nie jest trudne, ale wymaga pewnej wiedzy na ten temat. Nieznajomość przepisów nie zwalnia nas od odpowiedzialności, nawet jeżeli zawini biuro rachunkowe, ponieważ dokumenty zatwierdzamy własnym podpisem.

3. Prywatyzacja jako instrument restrukturyzacji polskiej gospodarki.

Restrukturyzacja, jest to przebudowa systemowa lub rekonstrukcja struktury. Proces zmian zasadniczych, gruntownych, wywołanych głównie czynnikami zewnętrznymi - sytuacjami krytycznymi w rozwoju struktur, których dotyczy.

Prywatyzacja jest to proces przekazywania podmiotom prywatnym majątku państwowego, , przekształcania gospodarki państwowej w gospodarkę prywatną, ograniczania roli państwa w gospodarce.

Prywatyzacja w Polsce rozpoczęła się w roku 1990 a spośród różnorodnych motywów prywatyzacji najczęściej wymieniane są:

- efektywnościowy (podniesienie ekonomicznej sprawności, czyli efektywności przedsiębiorstw i całej gospodarki),

- ekonomiczny (podniesienie dochodowości przedsiębiorstw i bogactwa państwa oraz społeczeństwa),

- ideologiczny (ograniczenie roli państwa w życiu gospodarczym na korzyść instytucji prywatnych),

- społeczny (podniesienie poziomu życia społeczeństwa, jego upodmiotowienie, ograniczenie biurokracji, większa swoboda gospodarcza zapewniająca demokrację gospodarczą i polityczną).

Procesy prywatyzacji, realizowane w latach 1990-1996 były normowane m.in. przez ustawę z 13 lipca 1990r. o prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych i o utworzeniu urzędu ministra przekształceń własnościowych.
Początkowo oficjalnie akcentowano głównie dwie metody prywatyzacji, tzw. małą prywatyzację oraz prywatyzację kapitałową.
Mała prywatyzacja dotyczy głównie stosunkowo niewielkich obiektów usługowych i handlowych, będących zazwyczaj w gestii władz lokalnych (sklepy, punkty gastronomiczne, maszyny, urządzenia, budynki, małe przedsiębiorstwa). Obiekty tego typu oddawane są często w dzierżawę, a nie sprzedawane, ze względu na wiele niejasności w zakresie prawa własności do nich. Prywatyzacja kapitałowa polega najczęściej na przekształceniu przedsiębiorstwa w jednoosobowa spółkę skarbu państwa, a następnie na emisji i sprzedaży akcji (udziałów) tej spółki osobom fizycznym lub prawnym, w tym również jej pracownikom.
Wbrew początkowym oczekiwaniom ta metoda prywatyzacji przyniosła stosunkowo niewielkie rezultaty. Do końca września 1995r. sprywatyzowano przy jej użyciu tylko 148 firm
Główną metodą prywatyzacji polskich przedsiębiorstw państwowych jest, jak dotąd prywatyzacja likwidacyjna Polega ona na likwidacji przedsiębiorstwa w celu sprzedaży całości lub wyodrębnienia części jego mienia, wniesienia tego mienia do spółki lub przekazania go do odpłatnego korzystania osobom fizycznym lub prawnym.

4. Sposoby wykorzystania gromadzonych środków pieniężnych przez gospodarstwa domowe.

Gospodarstwo domowe jest podstawowym podmiotem gospodarującym na rynku głównie w sferze konsumpcji. Celem gospodarstw domowych jest zaspokajanie indywidualnych potrzeb wszystkich jego członków. Cel ten jest realizowany dzięki posiadanym środkom pozyskiwanym z pracy lub poprzez wykorzystywanie zgromadzonych środków z okresów wcześniejszych lub źródeł zewnętrznych (kredyt).

Środki pieniężne - nie przeznaczone na konsumpcję są gromadzone i wykorzystywane jako:

- Zabezpieczenie na przyszłość, na wypadek choroby, innych nieprzewidzianych zdarzeń;

- Zabezpieczenie się na starość i po przejściu na emeryturę;

- Zabezpieczenie przyszłości dzieci, ich wykształcenie;

- Zabezpieczenie środków na wakacje, podróże;

- Zakup trwałych dóbr np. samochód, meble;

- Zakup domu, mieszkania, remont;

- Rozpoczęcie działalności gospodarczej na własny rachunek;

- Inwestycje z zyskiem np. nieruchomości, akcje.

Sposoby lokowania oszczędności:

- Otwarte fundusze emerytalne;

- Terminowa lokata w banku ;

- Gotówka trzymana w domu;

- Polisy ubezpieczeniowe na życie;

- Działka, nieruchomości;

- Inwestycje w firmę (własna, cudzą);

- Obligacje skarbu państwa;

- Jednostki uczestnictwa w fundusze inwestycyjne;

- Akcje spółek giełdowych;

- Złoto, biżuteria.

1. Formy prawne zabezpieczeń wierzytelności banków.

Bank zgodnie z prawem bankowym jest jednostką organizacyjną mającą osobowość prawną, której przedmiotem działalności jest gromadzenie środków pieniężnych, udzielanie kredytów i pożyczek pieniężnych oraz przeprowadzanie rozliczeń. Aby zabezpieczyć spłatę udzielanych pożyczek banki mogą korzystać z:

- Zabezpieczeń rzeczowych (materialnych)

- Zabezpieczeń osobistych (prawnych)

Przy zabezpieczeniach rzeczowych zabezpieczyciel odpowiada za dług jednym przedmiotem majątkowym, natomiast przy zabezpieczeniach osobistych zabezpieczyciel odpowiada całym swoim majątkiem (także przyszłym)

Formy zabezpieczenia rzeczowego:

zastaw - ograniczone prawo rzeczowe upoważniające wierzyciela (zastawnika) do zaspokojenia wierzytelności z rzeczy ruchomej obciążonej prawem zastawu, bez względu na to, czyją jest ona własnością. W momencie zawarcia umowy rzecz objęta zastawem musi być w momencie zawarcia umowy oddana w posiadanie wierzyciela

natomiast przy zastawie rejestrowym - rzecz obciążona zastawem pozostaje w posiadaniu właściciela (zastawcy), który może nadal z niej korzystać, do ustanowienia zastawu rejestrowego konieczna jest umowa zastawnicza (zawarta na piśmie pod rygorem nieważności) oraz wpis do rejestru zastawów prowadzonego przez sąd rejonowy

hipoteka - to ograniczone prawo rzeczowe upoważniające wierzyciela do zaspokojenia wierzytelności z nieruchomości oraz praw związanych z nieruchomością,

przewłaszczenie na zabezpieczenie - polega na przeniesieniu przez dłużnika na wierzyciela prawa własności rzeczy ruchomej lub papierów wartościowych i na zobowiązaniu wierzyciela do zwrotnego przeniesienia własności rzeczy na dłużnika z chwilą spłaty kredytu;

kaucja - w umowie o ustanowienie kaucji kaucjodawca zobowiązuje się złożyć w banku określoną sumę pieniężną, papiery wartościowe lub wartościowe rzeczy (kosztowności) i jednocześnie upoważnia bank do zaspokojenia wierzytelności z przedmiotu kaucji w przypadku niespłacenia kredytu w terminie; w przypadku terminowej spłaty kredytu bank zwraca kaucję;

blokada rachunku bankowego - kredytobiorca lub poręczyciel zleca bankowi zablokowanie określonej kwoty pieniężnej na swoich rachunkach bankowych i jednocześnie upoważnia bank do pokrycia z tych środków zadłużenia w przypadku opóźnień w spłacie kredytu;

przelew wierzytelności na zabezpieczenie - umowa o cesję wierzytelności powoduje przejście praw dotychczasowego wierzyciela (cedenta) na drugą stronę (cesjonariusza);

Formy zabezpieczenia osobistego:

poręczenie - umowa, w której poręczyciel zobowiązuje się wobec wierzyciela (kredytodawcy) do wykonania zobowiązania dłużnika (kredytobiorcy), jeśli ten zobowiązania nie wykona; poręczyciel odpowiada za zobowiązanie solidarnie z dłużnikiem;

ubezpieczenie kredytu - umowa ubezpieczenia zawierana pomiędzy bankiem a zakładem ubezpieczeń lub kredytobiorcą a zakładem ubezpieczeń, w której zakład zobowiązuje się do zapłaty określonego odszkodowania na wypadek, gdyby kredytobiorca nie spłacił kredytu;

weksel gwarancyjny (in blanco) - samodzielna podstawa odpowiedzialności jego wystawcy i osób na nim podpisanych;

poręczenie wekslowe (aval) - powstaje przez złożenie przez poręczyciela podpisu na wekslu wystawionym przez

kredytobiorcę; powoduje to w razie niespłacenia kredytu odpowiedzialność solidarną poręczyciela i dłużnika za dług;

przejęcie długu - polega na zamianie osoby po stronie dłużnika, do którego może dojść na podstawie umowy pomiędzy kredytodawcą a osobą trzecią za zgodą dłużnika lub na podstawie umowy pomiędzy dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą banku; umowa o przejęcie długu powoduje, że dotychczasowy dłużnik przestaje nim być;

przystąpienie do długu - polega na pojawieniu się po stronie kredytobiorcy dodatkowych osób, odpowiadających za dług solidarnie z dotychczasowym dłużnikiem.

6. Tradycyjne i nowe sposoby finansowania działalności gospodarczej firm.

Istnieje szereg możliwości, dzięki którym przedsiębiorstwo może pozyskać środki na swój rozwój. Wśród nich możemy wyróżnić kapitały własne i obce.

Kapitał własny stanowi równowartość tych składników majątku przedsiębiorstwa w stosunku, do których jednostce gospodarczej przysługuje prawo własności. Kapitały własne mogą mieć różne nazwy, w zależności od formy prawnej przedsiębiorstwa:

• spółki osobowe - kapitał własny

• przedsiębiorstwo państwowe - fundusz założycielski, fundusz przedsiębiorstwa

• spółdzielnia - fundusz udziałowy, fundusz zasobowy

• spółki kapitałowe - kapitał zakładowy, kapitał zapasowy, kapitał rezerwowy.

Kapitały obce mają zawsze charakter zewnętrzny w stosunku do przedsiębiorstwa. Ich cechą charakterystyczną jest *czasowość wykorzystania *konieczność zwrotu w określonym terminie *odpłatność za możliwość wykorzystania tych kapitałów.

ŹRÓDŁA FINANSOWANIA
KAPITAŁU WŁASNEGO		KAPITAŁU OBCEGO
wewnętrzne określane mianem samofinansowania wkład właścicieli wypracowany zysk netto nadwyżka finansowa , na która składa się zysk netto z danego roku obrotowego amortyzacja przekształcenia w aktywach środki pieniężne oraz należności od osób i instytucji, które znajdują się w naszym posiadaniu (krajowe środki płatnicze, waluty obce, dewizy, jak również naliczone od nich odsetki) wszystkie aktywa finansowe można przekształcić w pieniądz gotówkowy przekształcenia w kapitałach	zewnętrzne dopływy środków finansowych spoza przedsięb. Może polegać na zwiększaniu kapitałów własnych albo zwię kszaniu zadłużenia przedsięb . dopłaty wspólników pozyskanie nowych inwestorów polega na wniesieniu przez nowego udziałowca kapitału lub aportu w zamian za objęci udziałów/akcji danego przedsiębiorstwa fundusze wysokiego ryzyka (venture capital) kapitał własny wnoszony na ograniczony okres przez inwestorów zewnętrznych emisja papierów wartościowych pożyczki od rodziny, znajomych	długoterminowe powyżej jednego roku kredyty bankowy, pożyczka leasing Franchising udzielanie licencji na prowadzenie sprzedaży McDonald`s Emisja obligacji dotacje i subwencje środki z funduszy unijnych	krótkoterminowe do jednego roku kredyt kupiecki f actoring ma miejsce wtedy, gdy wyspecjalizowana spółka lub instytucja reguluje należności i następnie sama zajmuje się wyegzekwowaniem ich od dłużnika kredyty krótkoterminowe krótkoterminowe papiery dłużne zobowiązania odnawialne pożyczki

7. Rodzaje inflacji oraz jej konsekwencje dla funkcjonowania gospodarki.

Inflacja to zjawisko wzrostu ogólnego poziomu cen, obniżanie się siły nabywczej pieniądza (jego wartości rynkowej) szybszego przyrostu ilości pieniądza niż produkcji.

Ze względu na tempoinflacji wyróżniamy:

- Inflację pełzającą (wskaźnik inflacji nie przekracza 5% rocznie)

- Inflację umiarkowaną (wskaźnik inflacji 5 - 10% rocznie)

- Inflację galopującą (wskaźnik inflacji 10 - 150% rocznie)

- Hiperinflację (tempo wzrostu cen ponad 150% rocznie)

natomiast ze względu na przyczynę powstania:

- Inflacja kosztowa (podażowe) spowodowana wzrostem kosztów wytwarzania (produkcji) (takich jak np. wzrost płac nominalnych, energii, podatków, wzrost cen surowców) lub podwyższeniem cen produktów przez monopole dążące do zwiększenia zysków;

- Inflacja popytowa - spowodowane wzrostem zagregowanego (łącznego) popytu na towary, który przewyższa możliwości jego zaspokojenia w sytuacji pełnego wykorzystania możliwości wytwórczych w gospodarce.

Konsekwencje inflacji:

- Powoduje deprecjację pieniądza — spadek wartości;

- Powoduje redystrybucję dochodu narodowego na rzecz grup bogatszych kosztem ludzi których nominalne dochody są stałe (renciści, emeryci);

- Zniechęca do oszczędzania;

- Obniża ciężar spłaconych kredytów (tracą wierzyciele);

- Niszczy rachunek ekonomiczny, powoduje duże zamieszanie w kalkulacjach kosztów produkcji (nikt nie wie jakich żądać cen);

- Zniechęca do podejmowania ryzykownych inwestycji;

- Powoduje wzrost stopy oprocentowania kredytów na działalność inwestycyjną (zwłaszcza kredytów długoterminowych - co odbija się niekorzystnie na budownictwie mieszkaniowym, postępie innowacyjnym;

- Osłabia eksport (waluta krajowa stopniowo traci na wartości w stosunku do innych walut w krajach o niższej inflacji);

- Prowadzi do dewaluacji waluty krajowej, która wzmacnia pozycje eksporterów, ale osłabia pozycje importerów co stanowi z kolei przyczynę dalszego wzrostu cen.

8. Podatki, jako podstawowe źródło dochodów budżetu państwa

Podatek to przymusowe, bezzwrotne, nieodpłatne i powszechne świadczenie pieniężne, obejmujące wszystkich obywateli, choć w różnym stopniu w zależności od prowadzonej przez nich działalności, które nakładane jest przez podmioty prawa publicznego — państwo, samorząd terytorialny i pobierane poprzez różne jego organy, jak np. urzędy skarbowe czy gminy.

bezpośrednie podatek dochodowy od osób fizycznych podatek dochodowy od osób prawnych podatek od spadków i darowizn podatek od czynności cywilno prawnych podatek rolny podatek leśny podatek od nieruchomości podatek od środków transportu

pośrednie, czyli podatek od towarów i usług podatek akcyzowy

ZASADNICZY PODZIAŁ PODATKÓW:

FUNKCJE PODATKÓW

funkcja fiskalna- podatki są źródłem dochodów publicznych, z których finansowane jest funkcjonowanie państwa

funkcja stabilizacyjna- podatki są instrumentami oddziaływania na procesy zachodzące w gospodarce

funkcja stymulacyjna- polega na dobraniu i zastosowaniu w danym systemie podatkowym takich instrumentów, które będą korzystnie wpływały na rozwój gospodarki; są one sprawdzonym i skutecznym instrumentem realizacji polityki gospodarczej;

funkcja informacyjna- administracja państwowa dzięki wpływom podatkowym, dysponuje dodatkowa wiedzą o kondycji gospodarczej podmiotów, o występujących zatorach płatniczych, o skutkach stosowanych instrumentów podatkowych, takich jak ulgi i zwolnienia; informacje, które grupy społeczne i dochodowe ponoszą największe ciężary z tytułu realizacji funkcji państwa, pozwoli to zrealizować cele fiskalne i pozwoli wyeliminować napięcia społeczne;

funkcja redystrybucyjna („janosikowanie”) polega przede wszystkim na działaniach zmierzających do niwelowania zbyt dużych nie akceptowanych społecznie różnic dochodowych i majątkowych oraz pomocy ludziom starym, upośledzonym i chorym, którzy nie są w stanie radzić sobie sami. Państwo przejmuje część dochodów i poprzez transfery pieniężne przekazuje je tym osobom, które mają niskie dochody.

9. Czynniki wyboru i efektywność różnych stylów kierowania.

Style kierowania to sposoby i metody, jakimi posługują się przełożeni w stosunku do podwładnych, chcąc ich nakłonić do pożądanych zachowań.

Wyodrębniamy trzy podstawowe typy zachowań kierowniczych:

• Dyrektywny - kierownik autokrata- wyznacza cele i kieruje aktywnością grupy, opierając się głównie na przymusie oraz na bezwzględnym podziale na kierujących i kierowanych. Przydziela każdemu członkowi grupy zarówno przedmiot, jak i zakres działania, a przy ocenie działalności nie podaje kryteriów, na podstawie których była ona oceniana. W niewielkim stopniu zwraca uwagę na potrzeby ludzi.

Podwładni raczej nie przejawiają inicjatywy, są całkowicie podporządkowani przełożonemu . Wynika to najczęściej z dyktatorskich tendencji kierownika. W takiej sytuacji często występuje wyobcowanie z zespołu, zniechęcenie, apatia i brak zaangażowania pracowników w działania organizacji, przez co trudno jest osiągnąć sukces na rynku.

• Demokratyczny - kierownik demokrata - stara się stworzyć atmosferę wzajemnego zaufania. Zachęca członków zespołu do dyskusji i współdecydowania o celach, przedmiocie i zakresie własnej aktywności. Jednocześnie sam bierze udział w pracy wykonywanej przez grupę. Kierownik wykorzystuje propozycje i rady pracowników przed podjęciem decyzji. Troszczy się o pracownika jednak z dużą efektywnością w nacisku na zadania.

Taki styl kierowania daje pracownikom poczucie osobistej wartości, pobudza do wspólnego celu. Demokratyczny styl kierowania umacnia zaufanie do kierownika i jego decyzji, pracownicy są zaangażowani w realizację celów organizacji, swoje cele utożsamiają z celami organizacji, jest dobra współpraca w zespole.

• Nieingerujący - kierownik liberał - jest typem pasywnym, unika interwencji. Daje członkom zespołu pełną swobodę. Sam nie podejmuje żadnych decyzji, nie uczestniczy w pracach grupy, nie ocenia też pracy podwładnych. Na pytanie odpowiada zgodnie z oczekiwaniami pytającego i nie przedstawia na ogół własnych koncepcji. Wykazuje brak zainteresowania sprawowanymi funkcjami kierowniczymi, poza ogólną troską o wykonanie zadań. Unika ocen ludzi i nie pobudza do działania. Takie kierowanie prowadzi do chaosu.

Każdy kierownik posiada swój styl kierowania, a najefektywniejszy będzie wtedy, kiedy nie będzie sztywno trzymał się jednego stylu, a dostosuje styl kierowania do zmieniających się warunków zarówno otoczenia jak i charakteru zadań.

10. Warunki i korzyści członkostwa Polski w Unii Europejskiej.

Polska jest członkiem Unii Europejskiej od l maja 2004 na mocy tzw. Traktatu akcesyjnego podpisanego 16 kwietnia 2003 r. w Atenach będącego prawną podstawą przystąpienia Polski do Unii Europejskiej.

Warunki członkostwa.

Na szczycie w Kopenhadze w 1993 r. szefowie państw członkowskich UE ustalili podstawowe warunki członkostwa w UE

Przed przystąpieniem, ubiegające się państwo musi posiadać:

• stabilne instytucje gwarantujące demokrację, rządy prawa, przestrzeganie praw człowieka oraz poszanowanie i ochronę mniejszości;

• sprawnie funkcjonującą gospodarkę rynkową, jak również dostateczną zdolność do sprostania presji konkurencji i siłom rynkowym na obszarze Unii;

• zdolność do przyjęcia zobowiązań wynikających z członkostwa, w tym wypełniania celów Unii; a także administrację publiczną zdolną do stosowania i egzekwowania prawa unijnego w praktyce.

Korzyści z członkostwa w Unii Europejskiej:

" szybsze tempo wzrostu dochodu narodowego, inwestycji oraz eksportu,

• presja modernizacyjna oraz korzystne zmiany strukturalne w gospodarce narodowej,

• wyrównywanie różnic w rozwoju regionalnym oraz rozkwit obszarów wiejskich (unijne fundusze strukturalne),

• rozwój infrastruktury technicznej i komunalnej oraz ochrony środowiska,

• zahamowanie emigracji.

• większy dostęp do nowoczesnych technologii,

• podwyższenie tempa wzrostu gospodarczego i przyspieszenie procesu modernizacji gospodarki,

• wzrost napływu kapitału zagranicznego w formie bezpośrednich inwestycji zagranicznych

11. Fundusze emerytalne jako element systemu ubezpieczeń społecznych.

Od l stycznia 1999 roku obowiązuje w Polsce nowy system ubezpieczeń społecznych. Ma on charakter systemu mieszanego, to jest pokoleniowo-kapitałowego (tzw. repartcyjno - kapitałowy) i opiera się na tzw. trzech filarach:

• obowiązkowe:

Filar Pierwszy systemu emerytalnego zarządzany przez państwo, oparty jest na zreformowanym Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych. Przynależność jest obowiązkowa. Składki opłacane są zarówno przez pracodawcę jak i pracownika. Niepłacenie składek przez pracodawcę jest wykroczeniem.

Filar Drugi - II filar - OFE (system kapitałowy)

Podmiotami tworzącymi II filar nowego systemu emerytalnego są Otwarte Fundusze Emerytalne, którymi zarządzają Powszechne Towarzystwa Emerytalne

Otwarty fundusz emerytalny jest osobą prawną, nabywa ją z chwilą wpisania do rejestru funduszy. Przedmiotem działalności funduszu jest gromadzenie środków pieniężnych i ich lokowanie, z przeznaczeniem na wypłatę członkom funduszu po osiągnięciu przez nich wieku emerytalnego.

Członkowie funduszu nie odpowiadają za jego zobowiązania. Czas trwania funduszu jest nieograniczony.

Przynależność do OFE jest obowiązkowa dla wszystkich osób czynnych zawodowo. Wyjątek stanowią urodzeni przed 1 stycznia 1949 roku, których reforma w ogóle nie objęła. Będą oni otrzymywać emeryturę na dotychczasowych zasadach umowy pokoleniowej, czyli ze składek wpłacanych przez pracujących opłacane są na bieżąco świadczenia emerytalne.

Fundusze emerytalne mają charakter otwarty, co oznacza, że każdy uprawniony może dowolnie wybrać fundusz, a fundusz ma obowiązek przyjąć każdego chętnego bez możliwości odmówienia mu członkostwa.

Nadzór nad działalnością funduszy emerytalnych sprawuje Komisja Nadzoru Finansowego (KNF)

Do korzyści z przystąpienia do Funduszu emerytalnego należy zaliczyć:

• pieniądze w OFE są inwestowane, uzyskuje się z funduszu wysokie stopy zwrotu

• indywidualne konto ze stałym dostępem

• fakt, ze składki do Funduszu emerytalnego stanowią część środków, które pracodawca wpłaca do ZUS

• środki zgromadzone na koncie podlegają dziedziczeniu, nigdy nie przepadają

• dobrowolne :

Filar Trzeci - III filar- IKE (Indywidualne Konta Emerytalne )

Przystąpienie do III filaru jest całkowicie dobrowolne. Trzeci filar ma charakter kapitałowy i jest zarządzany przez prywatne instytucje. Jego celem jest zapewnienie osobom ubezpieczonym uzupełnienia przyszłej emerytury z I i II filaru

12. Ocena pozycji strategicznej firmy metodą SWOT.

Analizy typu SWOT/TOWS należą do kanonu metod zarządzania strategicznego. Znajdują zastosowanie na poziomie zarządzania całym przedsiębiorstwem, poszczególnymi strategicznymi jednostkami biz­nesu i dziedzinami funkcjonalnymi (marketing, produkcja, zaopa­trzenie, finanse, zatrudnienie itp.).

Ogólnie rzecz biorąc analiza składa się z trzech części:

•     identyfikacji i analizy silnych i słabych stron przedsiębiorstwa,

•     identyfikacji i analizy szans i zagrożeń,

•     określenia strategicznej sytuacji przedsiębiorstwa

MOCNE STRONY atuty - to walory organizacji, które w sposób pozytywny wyróżniają ją w otoczeniu i spośród konkurencji.

SŁABE STRONY organizacji (wewnętrzne negatywne) - są konsekwencją ograniczeń zasobów i niedostatecznych kwalifikacji. Każda organizacja posiada aspekty funkcjonowania, które ograniczają jej sprawność, ale szybkie i obiektywne rozpoznanie oraz zdefiniowanie może łatwo ograniczyć ich negatywny wpływ.

SZANSE - to zjawiska i tendencje w otoczeniu, które odpowiednio wykorzystane staną się impulsem do rozwoju oraz osłabią zagrożenia.

ZAGROŻENIA - to wszystkie czynniki zewnętrzne ,które postrzegamy jako bariery dla rozwoju firmy, utrudnienia, dodatkowe koszty działania.

W efekcie analizy otrzymujemy cztery listy : silnych stron organizacji (które należy wzmacniać), słabych stron (które trzeba niwelować), szans (które należy wykorzystywać), oraz zagrożeń (których należy unikać).

Analiza szans i zagrożeń ukazuje potencjalne kierunki rozwoju sytuacji w analizowanym obszarze interesów. Nie oznacza to, że wszystkie zidentyfikowane możliwości działania są szansami, a za­grożenia — zagrożeniami dla danego przedsiębiorstwa. Zależy to od stanu rynkowych aktywów firmy rozpoznanych w toku analizy jej silnych i słabych stron. Zatem dopiero zestawienie i porównanie wyników obu analiz umożliwia dokonanie oceny strategicznej sytuacji firmy i wyprowadzanie na tej podstawie wniosków planistycznych.

13. Organizacja i funkcjonowanie rynku kapitałowego w Polsce.

Rynek kapitałowy to segment rynku finansowego, na którym dokonywane są emisje średnio- i długoterminowych instrumentów finansowych takich jak akcje i obligacje, przeznaczone na finansowanie inwestycji.

Rynek kapitałowy obejmuje:

- Rynek bankowy (przedmiotem obrotu są na nim kredyty lokaty)

- Rynek papierów wartościowych (dłużnych- w tym pożyczki publiczne, obligacje komunalne zamienne; udziałowych- akcje, udziały).

- Rynek hipoteczny, który obejmuje zobowiązania zabezpieczone zapisem na hipotece

- Rynek skryptów dłużnych, długoterminowych pożyczek międzybankowych.

Rynek kapitałowy podzielony jest na dwie części:

Rynek pierwotny - na którym uprawnione podmioty emitują nowe papiery wartościowe (akcje lub obligacje)

Rynek wtórny - na tym rynku posiadacz akcji lub obligacji może je sprzedać, a pozyskane w ten sposób środki może przeznaczyć na zakup innych akcji lub obligacji.

Podstawowym zadaniem i przedmiotem działalności rynku kapitałowego jest przetwarzanie kapitałów pieniężnych o charakterze oszczędności na kapitał trwały produkcyjny i nieprodukcyjny. Rynek kapitałowy dostarcza kapitału dla operacji długoterminowych. Umożliwia emitentowi papierów wartościowych uzyskanie środków na planowaną przez niego działalność gospodarczą, nabywcy natomiast stwarza możliwość zyskownej lokaty posiadanych środków finansowych lub zabezpieczenia posiadanego kapitału. Umożliwia łatwe i szybkie przenoszenie środków finansowych zarówno między różnymi sektorami rynku finansowego, jak i różnymi częściami gospodarki.

Instrumenty rynku kapitałowego - obligacje - akcje - instrumenty pochodne (opcje, kontrakty terminowe, warranty) - kwity depozytowe - certyfikaty inwestycyjne - prawa do akcji (PDA)

Uczestnicy rynku kapitałowego: - Inwestorzy indywidualni - Inwestorzy instytucjonalni - Fundusze inwestycyjne - Fundusze emerytalne

Instytucje rynku kapitałowego

1. Komisja Nadzoru Finansowego -- naczelny organ administracji państwowej, sprawuje nadzór m.in. nad podmiotami prowadzącymi działalność na rynku kapitałowym.

2. Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych - centralna instytucja, której zadaniem jest prowadzenie i nadzorowanie systemu depozytowo-rozliczeniowego w zakresie obrotu instrumentami finansowymi w Polsce.

3. Giełda Papierów Wartościowych w Warszawie - organizuje regulowany obrót akcjami na rynku podstawowym (urzędowym) oraz równoległym (nieurzędowym).

4. Centralna Tabela Ofert (MTS-CeTO) -jest podmiotem nadzorującym i organizującym pozagiełdowy rynek obrotu papierami wartościowymi.

5. Firmy inwestycyjne

6. Domy maklerskie

7. Maklerzy i doradcy inwestycyjni

8. Towarzystwa funduszy inwestycyjnych

9. Fundusze inwestycyjne, depozytariusze i agenci transferowi

10. Emitenci papierów wartościowych

11. Inwestorzy - instytucjonalni, osoby fizyczne

14. Ocena członkostwa Polski w Unii Europejskiej.

Unia Europejska jest wspólnotą państw, mającą na celu organizowanie kooperacji oraz współpracy pomiędzy poszczególnymi jej członkami.

Unię Europejską tworzy 27 państw. Współpraca w ramach Unii Europejskiej gwarantuje krajom członkowskim szerokie możliwości rozwoju gospodarczego, ale także stabilizację i bezpieczeństwo.

Przyłączenie się naszego kraju do Wspólnoty Europejskiej przyniosło Polsce liczne korzyści, m.in:

- szerokie możliwości związane z włączeniem polskich przedsiębiorców w działalność wspólnego, jednolitego rynku wewnętrznego, (szansa do rozwój i wzrost konkurencyjności),

- środki w ramach działalności funduszy strukturalnych są przeznaczane na rozwój infrastruktury lokalnej i regionalnej,

- środki unijne przeznaczane są na zmniejszenie dysproporcji między poszczególnymi regionami naszego kraju.

- przyjęcie standardów unijnych m.in. w dziedzinie ochrony środowiska naturalnego,

- Unia Europejska wspiera politykę edukacyjną państw członkowskich (programy edukacyjne: "Sokrates", "Leonardo da Vinci", "Erasmus" oraz "Młodzież" - wzrost poziomu nauczania, integracji uczniów państw wspólnoty oraz podniesienia poziomu znajomości języków obcych),

- swoboda w zakresie przepływu osób, a także towarów, usług i kapitału na całym terytorium wspólnotowym

- dynamiczny rozwój krajowego eksportu,

- zwiększający się napływ inwestycji zagranicznych w naszym kraju,

- zintensyfikował się polski eksport w kierunku wschodnim, a więc w kierunku Rosji oraz Ukrainy,

- usprawniona działalność rodzimych firm transportowych,

- promocja naszego kraju poza jego granicami, (więcej turystów ),

- stworzenie Polakom, szansy na lepszą pracę i lepsze zarobki poza granicami naszego kraju.

Korzyści i koszty członkostwa w Unii Europejskiej są wielorakie. Korzyścią jest niewątpliwie osiągnięcie szybszego tempa rozwoju gospodarczego (mierzonego tempem wzrostu PKB). Mówiąc o nakładach, mamy na myśli w szczególności nakłady inwestycyjne, nakłady na infrastrukturę, ale także koszty związane z wprowadzeniem urządzeń ochrony środowiska czy też z poprawą warunków sanitarnych produkcji żywności, koszty zwiększenia bezpieczeństwa pracy itp.

Polska poniosła również koszty związane z dostosowaniem do standardów unijnych przepisów dotyczących ochrony środowiska, bezpieczeństwa pracy, bezpieczeństwa produktów (np. zabawek dla dzieci) czy też warunków sanitarnych produkcji żywności.

Za koszt wejścia do Unii uznać można sumy wpłacane przez Polskę do budżetu Unii z tytułu członkostwa Kosztem członkostwa jest też wzrost emigracji wysoko kwalifikowanych specjalistów do krajów UE

15.  Ewolucja sytuacji na rynku pracy w Polsce.

W Polsce do 1989 roku nie występowało jawne bezrobocie. Problem stanowił nie nadmiar chętnych do pracy, lecz ich niedobór. Transformacja gospodarki, która rozpoczęła się w 1990 roku (procesy zmian własnościowych, restrukturyzacja niektórych dziedzin gospodarowania, przeobrażenia organizacyjne w przedsiębiorstwach oraz zmiany w stosowanej technice i technologii) doprowadziła do drastycznych zmian na rynku pracy tj. gwałtownym wzrostem liczby bezrobotnych oraz spadkiem liczby zatrudnionych.

Można wyodrębnić pięć zasadniczych etapów przemian na rynku pracy po roku 1989.

W początkowym okresie transformacji, tzn. do lat 1994-1995, następował spadek liczby pracujących i aktywnych zawodowo przy jednoczesnym wzroście bezrobocia, za co w dużej mierze odpowiedzialne było ujawnienie bezrobocia ukrytego w restrukturyzowanych przedsiębiorstwach państwowych, które nie mogło być w krótkim czasie zaabsorbowane przez tworzące się dynamicznie podmioty prywatne.

Szybka ekspansja gospodarcza lat 1995-1998 wiązała się także ze stopniową poprawą ogólnej sytuacji na rynku pracy. Liczba osób pracujących zwiększyła się, a stopa bezrobocia spadła, jednak wskaźnik aktywności obniżył się

Trzeci etap zmian na rynku pracy rozpoczął się pod koniec roku 1998, kiedy mimo tego, że wzrost gospodarczy - w ujęciu rocznym - był nadal wysoki, doszło do gwałtownego odwrócenia poprzedniego trendu. W ciągu roku 1999 liczba pracujących zmniejszyła się o blisko 700 tysięcy osób. Tak silne przemiany na rynku pracy ustały w roku następnym, kiedy wszystkie podstawowe agregaty uległy przejściowej stabilizacji.

Cykliczne osłabienie wzrostu gospodarczego w latach 2001-2002 wywołało ponowne pogorszenie się ogólnej sytuacji na rynku pracy, którego dynamika oddziaływania była jednak wyraźnie niższa niż miało to miejsce w roku 1999.

Po trwającym pięć lat okresie spadku zatrudnienia, od drugiego kwartału roku 2003 w Polsce wzrasta liczba pracujących oraz wskaźnik zatrudnienia, czemu towarzyszy spadek bezrobocia oraz stabilnie kształtująca się aktywność zawodowa Polaków. Można więc mówić o postępującej poprawie sytuacji na polskim rynku pracy. W roku 2005 liczba pracujących przewyższyła o 4,2% wielkość z roku 2002 i o 3,8 procent z roku 2003. W połowie roku 2006 pozytywne tendencje na rynku pracy w zakresie wzrostu zatrudnienia i spadku bezrobocia uległy wręcz nasileniu, przeciętna liczba pracujących zwiększyła się o 5,2 % ponad poziom w najgorszym dla rynku pracy roku 2002.

W efekcie zachodzących zmian w roku 2007 dynamika spadku bezrobocia jeszcze bardziej przyspieszyła.

16. Charakterystyka rocznego sprawozdania finansowego podmiotu gospodarczego.

Sprawozdanie finansowe jest dokumentem zestawiającym dane liczbowe, które dostarczają informacji na temat majątkowej, finansowej i dochodowej sytuacji jednostki.

Sporządza się w języku i walucie polskiej, według ściśle określonych terminów (na dzień zamknięcia ksiąg rachunkowych lub inny dzień bilansowy) oraz zasad i wzorów zgodnych m. in. z ustawą o rachunkowości.

Kierownik jednostki  powinien zapewnić sporządzenie rocznego sprawozdania finansowego nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia bilansowego. W stosunku do jednostek, u których rok obrotowy pokrywa się z rokiem kalendarzowym, będzie to nie później niż do 31 marca.

Roczne sprawozdanie finansowe jednostek podlegających corocznemu badaniu, powinno być zatwierdzone przez biegłego rewidenta w terminie sześciu miesięcy od dnia bilansowego, tj. do 30 czerwca

Informacje zawarte w sprawozdaniu muszą cechować się: wiarygodnością, sprawdzalnością, przejrzystością, istotnością, kompletnością i terminowością.

Dokument taki dla swojej ważności musi zawierać :

• pełną nazwę i adres jednostki

• 
  
  nazwę sprawozdania, datę lub okres którego dotyczy sprawozdanie

• podpisy osób odpowiedzialnych za rzetelność sporządzania dokumentu ( np. właściciel)

• datę sporządzenia.

W skład sprawozdania finansowego zalicza się :

• bilans

• rachunek zysków i strat

• informacje dodatkowe

• sprawozdanie z przepływu środków pieniężnych (cash flow)

• sprawozdanie z działalności gospodarczej.

Bilans stanowi syntetyczne zestawienie - w ujęciu wartościowym - wszystkich aktywów i pasywów jednostki gospodarczej, jest ustaleniem pozycji finansowej firmy na dzień jego sporządzenia. (na określoną konkretną datę np. 31 grudnia 1998r lub 30 czerwca 1998r. nie musi to być ostatni dzień miesiąca czy też roku, jeżeli takie są potrzeby sporządzającego bilans ( upadłość, likwidacja, zmiana zarządu))

Bilans przedstawia: co firma posiada, co firma winna, co należy do właścicieli, udziałowców.

aktywa = To co firma posiada pasywa = To co firma jest winna i to co należy do właścicieli , udziałowców

Wskazany w bilansie wynik działalności danej jednostki gospodarczej, przedstawiony jest w formie analitycznej w sprawozdaniu zwanym rachunkiem zysków i strat. W sprawozdaniu tym zamieszczone są dane pozwalające określić, co składało się na zysk lub stratę bilansową netto.

Rachunek zysków i strat odpowiada na pytanie czy działalność jednostki była opłacalna to znaczy czy przyniosła zysk, czy stratę, postać jego jest taka: Przychody minus koszty to się równa zysk (lub strata)

Informacja dodatkowa prezentuje nie objęte bilansem i rachunkiem zysków i strat dane i wyjaśnienia do nich. Informacja dodatkowa zawiera np.: objaśnienie przyjętych metod wyceny, dane uzupełniające o aktywach i pasywach, istotne informacje niezbędne do zrozumienia pozycji bilansowych i pozycji rachunku zysków i strat.

Sprawozdanie z przepływu środków pieniężnych -cash flow- jest sporządzane na podstawie danych pochodzących z bilansu oraz rachunku zysków i strat. Stanowi ich uzupełnienie. Służy też ocenie sytuacji finansowej danej jednostki gospodarczej. W tym sprawozdaniu ujęte są wszystkie wpływy i wydatki środków pieniężnych jednostki.

Sprawozdanie z działalności gospodarczej powinno odzwierciedlać pełną i rzeczywistą sytuację firmy. Jego dowolny układ pozwala na pewną swobodę, lecz należy je tak sporządzić, aby informowało o ważniejszych wydarzeniach, które wystąpiły w danym roku obrotowym oraz które są przewidziane na najbliższy czas. Powinno też informować o przewidywanym rozwoju firmy, bieżącej i przewidywanej sytuacji finansowej oraz o ważniejszych osiągnięciach w dziedzinie badań i rozwoju technicznego.

Obowiązek sporządzenia rocznego jednostkowego sprawozdania finansowego spoczywa na tych podmiotach, które prowadzą księgi rachunkowe zgodnie z ustawą o rachunkowości.

 

17. Cykliczny rozwój gospodarki rynkowej a polityka stabilizacyjna państwa.

Gospodarka rynkowa - system ekonomiczny, w którym decyzje dotyczące gospodarki podejmowane są przez różne podmioty gospodarcze (ludzi, firmy i rząd).W tym systemie gospodarczym bardzo ważnym czynnikiem jest konkurencja. Prowadzi ona do obniżania cen produktów i usług oraz do podnoszenia ich jakości. Dzięki temu że występuje zjawisko konkurencji potencjalny nabywca (produktów, usług) ma bardzo dużą możliwość wyboru.

Podmiotami gospodarki rynkowej są:

• gospodarstwa domowe,

• przedsiębiorstwa,

• instytucje finansowe,

• administracja państwowa,

• władza lokalna.

Polityka stabilizacyjna jest związana z empirycznie stwierdzonymi wahaniami koniunktury w gospodarce rynkowej. Funkcja stabilizacyjna jest oprócz funkcji alokacyjnej i redystrybucyjnej, podstawową funkcją państwa w sferze gospodarki. Do najczęściej wymienianych celów polityki stabilizacyjnej zalicza się:

• stabilizację cen,

• wysoki stan zatrudnienia,

• równowagę bilansu płatniczego,

• utrzymywaniu w dłuższym okresie wysokiego tempa wzrostu gospodarczego

Stabilizację poziomu cen - należy rozumieć w ten sposób, że nie powinien się zmieniać średni poziom wszystkich cen, czyli że wzrosty i spadki cen powinny się wzajemnie kompensować. Wskaźnikiem zmiany poziomu cen jest wyrażona w procentach stopa inflacji. W dosłownym znaczeniu cel ten osiąga się przy stopie inflacji równej 0 %. W praktyce jednak wskaźnik inflacji na poziomie1-2 % jest również tolerowany i traktowany jako wyraz stabilizacji cen.

Stan zatrudnienia - interpretuje się jako pełne zatrudnienie siły roboczej w gospodarce. Stan zatrudnienia czynnika pracy jest zazwyczaj opisywany stopą bezrobocia. Należy podkreślić, że przez pełne zatrudnienie nie rozumie się stanu, w którym wszyscy chcący pracować mogą w każdej chwili podjąć pracę. Dopuszcza bowiem bezrobocie na poziomie 3-5 %.

Bilans płatniczy - jest miarą stopnia równowagi stosunków gospodarczych z zagranicą. Obejmuje on wszystkie transakcje dokonane z zagranicą w okresie jednego roku. Zalicza się tu usługi, przepływ towarów, przepływ kapitału. Nierównowaga w stosunkach gospodarczych z zagranicą może zagrażać osiągnięciu wymienionych celów wewnętrznych.

Wzrost gospodarczy - rozumie się realny wzrost produktu społecznego brutto w okresie jednego roku. W tym przypadku wskaźnikiem jest stopa wzrostu wyrażona w procentach
 

1. Rachunkowość finansowa a rachunkowość zarządcza.

Rachunkowość zarządcza jest działem rachunkowości, którego zadaniem jest dostarczanie informacji ekonomicznych dla odbiorców wewnętrznych z przedsiębiorstwa na potrzeby zarządzania.

Rachunkowość ta powinna dostarczać informacje potrzebne do zaplanowania i skontrolowania efektywnego wykorzystania zasobów; ludzi, maszyn, urządzeń, materiałów i pieniędzy.

Stosowanie rachunkowości zarządczej nie jest sztywnie usankcjonowane przepisami prawnymi. Dowolność wyboru stosowanych metod i rozwiązań powoduje, że jest to bardzo elastyczne narzędzie, które można dowolnie kształtować w dostosowaniu do potrzeb informacyjnych kadry kierowniczej. Rachunkowość ta jest nakierowana na generowanie informacji na podstawie danych uzyskanych m. in. z systemu rachunkowości finansowej.

Natomiast podstawowym zadaniem rachunkowości finansowej jest dostarczanie (w postaci sprawozdań finansowych) informacji:

- o pozycji finansowej przedsiębiorstwa,

- o jego potencjale dochodowym,

- płynności,

- wypłacalności,

- a także podatności na zmiany w otoczeniu, które rzutują na jego sytuację finansową w przyszłości.

Z tego względu konieczne jest stosowanie reguł narzuconych przez prawo bilansowe i podatkowe, ograniczające swobodę działania kierownictwa firmy.

Różnice między rachunkowością finansową, a rachunkowością zarządczą

R. Finansowa R. Zarządcza

odbiorcy informacji: zewnętrzni wewnętrzni

regulacja: prawna zupełna dowolność

charakter informacji: dokładne szybkie, istotne

zasady wyceny: koszt historyczny dowolne

orientacja informacji: przeszłość teraźniejszość, przyszłość

zakres sprawozdań: cała firma segmenty przedsiębiorstwa

okresy sprawozdawcze: periodyzacja dostosowanie do potrzeb

19.  Źródło informacji ekonomicznych w rachunkowości zarządczej.

Rachunkowość zarządcza jest działem rachunkowości, którego zadaniem jest dostarczanie informacji ekonomicznych dla odbiorców wewnętrznych z przedsiębiorstwa na potrzeby zarządzania.

Rachunkowość ta powinna dostarczać informacje potrzebne do zaplanowania i skontrolowania efektywnego wykorzystania zasobów; ludzi, maszyn, urządzeń, materiałów i pieniędzy.

Stosowanie rachunkowości zarządczej nie jest sztywnie usankcjonowane przepisami prawnymi. Dowolność wyboru stosowanych metod i rozwiązań powoduje, że jest to bardzo elastyczne narzędzie, które można dowolnie kształtować w dostosowaniu do potrzeb informacyjnych kadry kierowniczej.

Rachunkowość zarządza nie tylko wykorzystuje dane finansowe ale także ilościowe i jakościowe.

Celem informacji zarządczej jest tworzenie informacji, które umożliwiają menedżerom efektywne zarządzanie kosztami firmy w krótkim, średnim i długim okresie. Dostarcza ona wiedzy o specyfice zachodzących w firmie procesów i jej otoczeniu oraz relacjach ekonomicznych. Tworzy ona zatem możliwości do efektywniejszego zarządzania oraz szybkiego adaptowania się firm do zmieniających się warunków zewnętrznych i wewnętrznych pod wpływem przeobrażeń zachodzących na rynku.
Emitowane przez rachunkowość zarządczą informacje są przekazywane w formie wewnętrznych sprawozdań (raportów) adresowanych do konkretnych odbiorców w firmie.

20.  Cele i instrumenty polityki monetarnej.

Polityka pieniężna- to kształtowanie rozmiarów podaży i popytu pieniądza dla osiągnięcia pewnych celów gospodarczych. Jest współcześnie najważniejszym narzędziem wykorzystywanym do oddziaływania na gospodarkę.
Twórcami polityki monetarnej są:
•    Bank Centralny •    Minister Finansów •    Parlament

Polityka pieniężna jest podstawą funkcjonowania gospodarki, dostosowywaną do jej aktualnych wymagań.
Może mieć charakter:
- ekspansywny (łagodny) - której celem jest zwiększanie podaży pieniądza poprzez obniżanie stopy dyskontowej, obniżanie poziomu rezerw obowiązkowych, zakupy na otwartym rynku

- restrykcyjny (twardy) - której celem jest zmniejszanie podaży pieniądza poprzez podwyższanie stopy dyskontowej, podwyższenie poziomu rezerw obowiązkowych oraz sprzedaż na otwartym rynku - jest to polityka antyinflacyjna.

Do celów polityki monetarnej zalicza się:

cele strategiczne (bezpośrednie) - określane są na okres 3-4 lat, mają charakter celów finalnych. Bank centralny musi położyć nacisk na utrzymanie wysokiej koniunktury i zatrudnienia, albo dążyć do utrzymania niskiego poziomu cen.

cele operacyjne - Ich zadaniem jest utrzymanie określonego poziomu bazy monetarnej oraz poziomu stopy procentowej. Są realizowane poprzez codzienne operacje finansowe banku centralnego na rynku pieniężnym

cele pośrednie - mają za zadanie kształtować wysokości stóp procentowych, oddziaływać na wielkość podaży pieniądza, wpływać na wielkość kredytów udzielanych przedsiębiorstwom i gospodarstwom domowym, a także na wielkość kredytów ogółem.

Instrumenty polityki pieniężnej są to narzędzia, za pomocą których władze monetarne dokonują zmian w podaży pieniądza.

Można je podzielić na 3 grupy:

1. instrumenty kontroli ogólnej - oddziałują jednocześnie z jednakowym natężeniem na wszystkie banki komercyjne. Umożliwiają regulację zasobów pieniądza, które pozostają do dyspozycji banków komercyjnych. Do tego rodzaju instrumentów zaliczamy:
- politykę rezerw obowiązkowych
- transakcje depozytowo-kredytowe
- operacje otwartego rynku

2. instrumenty kontroli selektywnej - kontrola rozmiarów udzielonych pożyczek, kontrola stóp procentowych a także system rezerw obowiązkowych

3. oddziaływanie przez perswazję - polega na przekazywaniu sugestii w sprawie pożądanych kierunków polityki banków prywatnych. Bank centralny (nieoficjalnie) formułuje zalecenia i naciski, które są kierowane do banków na rzecz zaniechania lub podjęcia określonych działań.

21.  Klasyfikacja operacji gospodarczych oraz ich wpływ na bilans.

Operacje gospodarcze- to takie zdarzenia, które powodują zmiany w składnikach bilansowych. W przedsiębiorstwie występują również inne zdarzenia, które nie wpływają na składniki bilansu i te nie są ujmowane w systemie rachunkowym. Każda operacja gospodarcza musi być udokumentowana i zapisana w księgach rachunkowych. Każda operacja wywołuje podwójny efekt w składnikach bilansu.
Żadna operacja nie narusza równowagi bilansowej, po każdej operacji suma aktywów = sumie pasywów.

Zapis operacji w księgach obejmuje następujące elementy:
1. liczba porządkowa
2. data operacji
3. symbol i nr dowodu księgowego
4. krótka treść operacji
5. kwota operacji

KLASYFIKACJA OPERACJI
Podstawowym kryterium klasyfikacji jest wpływ operacji na składniki bilansowe.
Wyróżniamy 4 klasy operacji:
1. Operacje aktywne A+ A-, powoduje zmianę w strukturze aktywów, nie biorą w niej udziału pasywa, nie zmienia się suma bilansowa
2. Operacje pasywne P+ P-, powoduje zmianę w strukturze pasywów, nie biorą w niej udziału aktywa, nie zmienia się suma bilansowa
3. Aktywno- pasywna zwiększająca A+ P+, powoduje zmiany w strukturze A i P, oraz wzrost sumy bilansowej
4. Aktywno- pasywna zmniejszająca A- P-, powoduje zmniejszenie sumy bilansowej

II kryterium klasyfikacji operacji- wpływ na wyniki działalności:

1. Operacje „czysto” bilansowe- powoduje zmiany tylko w składnikach bilansu, nie wpływa na wynik działalności
2. Operacje wynikowe- powoduje zmiany w składnikach bilansu i równocześnie wpływają na zmiany w wyniku działalności. Związane są z powstaniem przychodów, kosztów, zysków i strat nadzwyczajnych, podatkiem dochodowym.

22. Metody kredytowania transakcji handlu zagranicznego

Cechą charakterystyczną międzynarodowej wymiany towarowej jest jej duża dynamika oraz pogłębiające się zróżnicowanie struktury, wobec pojawiania się nowych produktów. Towarzyszą jej różnorodne operacje finansowe między wieloma krajami o różnych walutach i zwyczajach, a także różnych zasadach prawnego zabezpieczenia wierzytelności, co wywołuje powstanie ryzyka. Banki pełniąc rolę pośrednika, minimalizują ryzyko ewentualnego niedotrzymania warunków w rozliczeniach międzynarodowych. Ich funkcja nie ogranicza się do pośredniczenia w płatnościach zagranicznych. Banki odgrywają aktywną rolę w kształtowaniu sposobów zapłaty za pomocą odpowiednich instrumentów, do których można zaliczyć kredytowanie transakcji handlu zagranicznego, akceptowanie i dyskontowanie weksli oraz udzielanie gwarancji bankowych. Biorąc pod uwagę rosnący stopień ryzyka kredytowego, towarzyszący zawieranym transakcjom handlu zagranicznego, można wyróżnić podstawowe metody ich finansowania:

• Zapłata gotówką - w normalnych warunkach obrotu zagranicznego jako metoda finansowania eksportu jest stosowana bardzo rzadko. Zapłata gotówką stanowi polecenie wypłaty o bezwarunkowym charakterze. Najprostszą i najczęściej stosowaną formą rozliczeń międzynarodowych są polecenia wypłaty wykonywane techniką teletransmisji (mogą one także być dalekopisowe, telegraficzne lub listowne). Polecenia wypłaty wydaje bankowi jego klient lub bank korespondent. Polega ono na wypłaceniu lub zapisaniu na rachunek wskazanej osoby określonej kwoty pieniężnej, pochodzącej ze środków wpłaconych bankowi lub ciężar rachunku zleceniodawcy w jego banku, bądź zapisanej na rachunek banku wykonawcy przez bank zlecający wypłatę. W operacji polecenia wypłaty biorą udział cztery strony: zleceniodawca; bank przyjmujący do wykonania zlecenie; bank pośredniczący; beneficjent (odbiorca). Zleceniodawca może być osobą prawną lub fizyczną, zlecającą bankowi przekazanie wskazanej osobie prawnej lub fizycznej określonej sumy pieniędzy. W poleceniach wpływających z zagranicy zleceniodawcą będzie zazwyczaj instytucja bankowa wykonująca zlecenie klienta. Bank zleceniodawcy odpowiada wobec zleceniodawcy jedynie za wykonanie polecenia ściśle według otrzymanej instrukcji oraz za właściwy wybór banku zagranicznego, ze starannością „dobrego kupca". Bank pośredniczący działa ściśle według zlecenia otrzymanego od banku zleceniodawcy i nie może przyjąć ewentualnej bezpośredniej dyspozycji pierwotnego zleceniodawcy ani beneficjenta polecenia wypłaty. Oba banki uczestniczące w operacji nie ponoszą odpowiedzialności za ewentualne straty, które mogą powstać na skutek opóźnionego wykonania zlecenia.

• Akredytywa dokumentowa - jest zobowiązaniem banku importera do uregulowania eksporterowi należności w zamian za złożenie dokumentów reprezentujących towar. Mimo że bank otwiera akredytywę w związku z umową kupna-sprzedaży jest ona jego zobowiązaniem samoistnym i niezależnym od tej umowy. Banki realizujące akredytywę nie są związane umową zawartą między importerem a eksporterem. Transakcje eksportowo-importowe rozliczane w formie akredytywy zawierają kontrahenci z różnych krajów, w których obowiązują odmienne przepisy prawne i obyczaje, a umowy bywają sporządzane w różnych językach, co może spowodować rozbieżne interpretacje. W rozliczeniach za pomocą akredytywy dokumentowej zleceniodawcą jest importer, który zleca swemu bankowi, czyli bankowi importera, otwarcie akredytywy na rzecz eksportera nazywanego beneficjentem akredytywy. Bank importera, który otrzymuje zlecenie otwarcia akredytywy, korzysta za granicą z pomocy banku pośredniczącego, będącego zazwyczaj bankiem eksportera; taki bank działa z reguły na polecenie banku zlecającego otwarcie akredytywy. Samoistność zobowiązania banku, który zlecił otwarcie akredytywy oznacza, że beneficjent akredytywy bezwzględnie otrzyma zapłatę, jeśli spełni warunki wymienione w akredytywie. Bank zapewnia bowiem eksporterowi wypłatę należności po złożeniu przez niego dokumentów reprezentujących towar i stwierdzających jego wysłanie. Natomiast importer zyskuje pewność, że wypłata z akredytywy na rzecz eksportera nastąpi po przedstawieniu dokumentów stwierdzających wykonanie dostawy wynikającej z umowy kupna-sprzedaży. Zobowiązanie banku do wypłacenia eksporterowi jego należności z akredytywy może być odwołalne lub nieodwołalne. W związku z tym rozróżniamy akredytywę odwołalną i nieodwołalną. Ta ostatnia może być zmieniona wyłącznie za zgodą wszystkich zainteresowanych stron, podczas gdy akredytywa odwołalna może być zmieniona lub odwołana przez wystawiający ją bank bez zgody uczestników rozliczeń. Łączną sumę akredytywy nazywa się plafonem (pułapem), a jej kwota częściowa nazywana jest w praktyce zawiązką akredytywy rewolwingowej. Akredytywa może być przenośna lub nieprzenośna. Ta ostatnia może być zrealizowana jedynie przez beneficjenta wymienionego w akredytywie. Akredytywę przenośną stosuje się wobec beneficjenta akredytywy będącego pośrednikiem i nabywającego towar od subdostawców. Obowiązki banków związane z operacjami rozliczeniowymi przy zastosowaniu akredytywy polegają przede wszystkim na operowaniu dokumentami. Dlatego wszystkie dokumenty powinny być formułowane dokładnie, a ich treść powinna być jednoznaczna i wyczerpująca. Akredytywa pieniężna jest formą nie uwarunkowanego zlecenia płatniczego. Występuje ona rzadko i jest wypierana przez sprawniejsze operacyjnie metody rozliczeń, np. za pomocą czeków podróżniczych i kart płatniczych. Akredytywa pieniężna ma formę dokumentu, w którym wystawiający ją bank upoważnia inne banki do dokonywania wypłat na rzecz beneficjenta akredytywy do wysokości kwoty i w granicach terminu określonego w akredytywie.

• Weksel handlowy ciągniony (trata) - weksel zwłaszcza weksel trasowany (trata), pełni ważną rolę w obrotach zagranicznych. W funkcji płatniczej może on być traktowany jako forma rozliczeń, ale jego rola jest znacznie większa, gdyż pełni funkcję kredytową. Wystawiany w obcej walucie jest dewizą poszukiwaną na rynkach zagranicznych i krajowych. W obrotach zagranicznych weksle występują w krótkoterminowych transakcjach kredytowych, a typowy przebieg operacji jest następujący: a) eksporter otrzymuje za dostarczony towar tratę zaakceptowaną przez importera (nazywaną wówczas także akceptem) lub jego własny weksel (sola); b) eksporter zazwyczaj dyskontuje otrzymany weksel w banku i otrzymuje należność pomniejszoną przez bank o odsetki dyskonta; c) bank, który zdyskontował weksel, może go odstąpić jako dewizę lub przedstawić importerowi do wykupienia w terminie płatności. W transakcjach eksportowych znajdują zastosowanie traty terminowe (ciągnione zazwyczaj na 90 lub więcej dni, ale na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy) oraz traty a vista (za okazaniem). Traty terminowe, jako dewizy, są przedmiotem obrotów na międzynarodowym rynku dyskontowym. Natomiast traty a vista, czyli płatne na pierwsze żądanie, oczywiście nie mogą być przedmiotem obrotów na rynku dewizowym.

• Inkaso dokumentowe - polega na pobraniu (zainkasowaniu) przez bank należności klienta lub zabezpieczeniu jej przyszłej zapłaty w zamian za wydanie dokumentów powierzonych przez niego bankowi. bank wydaje dokumenty po zainkasowaniu należności lub po zabezpieczeniu zapłaty np. w postaci akceptowania weksla trasowanego, dostarczenia gwarancji itp. Przedmiotem inkasa mogą być dokumenty handlowe potwierdzające dostawy towarów lub świadczenie usług albo dokumenty finansowe w postaci czeków, weksli czy uszkodzonych banknotów. W zależności od rodzaju inkasowanych dokumentów rozróżnia się inkaso dokumentowe oraz finansowe. Przy sprzedaży towaru na kredyt może być stosowane m. in. Inkaso akceptacyjne, w którym dla zabezpieczenia zapłaty inkasujący bank przyjmuje weksel akceptowany przez importera. W zależności od tego, czy zapłata za inkasowane dokumenty następuje bieżąco, czy po upływie określonego terminu, rozróżnia się inkaso a vista (kasowe) lub terminowe. W zależności natomiast od rodzaju transakcji występuje inkaso importowe lub eksportowe. Przebieg operacji inkasowanej a Vista przebiega w następujący sposób: Eksporter (podawca) złożył w swoim banku zlecenie inkasowe załączając dokumenty towarowe, które jego bank przesyła do banku importera (pośredniczącego) przy własnym zleceniu inkasowym. Bank importera wzywa importera do wykupienia inkasowanych dokumentów, a importer przekazuje mu należność w zamian za te dokumenty. Bank importera przekazuje zainkasowaną należność do banku eksportera, a ten przekazuje pieniądze eksporterowi. Inkaso dokumentowe jest korzystniejszą formą rozliczeń dla importera niż dla eksportera. Między wysyłką towaru a uiszczeniem zapłaty upływa pewien i czas, w którym importer korzysta z kredytu towarowego.

23. Istota mechanizmu rynkowego

Mechanizm rynkowy jest to proces obejmujący działania podmiotów na rynku, w wyniku, którego dochodzi do ustalenia równowagi rynkowej, a więc samoczynnego dostosowania wielkości popytu (D) i podaży(S) poprzez odpowiednie ustalenie ceny równowagi (P).

W ujęciu procesowym mechanizm rynkowy jest grą popytu i podaży, która prowadzi do obiektywnej wyceny poszczególnych towarów i zrównoważenia rynku, czyli zrównania się oferowanej ilości towaru z ilością pożądaną.

Rynek jest mechanizmem alokacyjnym, decydującym o tym, co, ile i jak ludzie produkują i konsumują. Decyzje te są podejmowane przez ludzi, którzy kierują się sygnałami przesyłanymi przez rynek. W ten sposób zapotrzebowanie zgłaszane na rynku wpływa na wielkość i strukturę oferowanych dóbr i usług.

Klasyczny mechanizm rynkowy występuje tylko w warunkach doskonałej konkurencji.

Ograniczony mechanizm rynkowy pojawia się wtedy, kiedy proces regulowania cen polega na jej

usztywnianiu lub kształtowaniu w sposób odbiegający od klasycznych zależności między zmianami cen a

zmianami podaży i popytu.

Taka regulacja cen może być podejmowana przez państwa lub inne podmioty na rynku.

24. Elementy kształtowania wizerunku firmy

Wizerunek firmy to obraz, wyobrażenie organizacji powstałe u odbiorców na podstawie świadomych lub nieświadomych działań firmy. Wizerunek organizacji tworzy się pod wpływem własnych doświadczeń konsumenta, uznanych za wiarygodne opinie innych konsumentów czy oddziaływania środków masowego przekazu. Duże znaczenie, z punktu funkcjonowania organizacji, ma wizerunek branży, w której firma działa. Możemy wyróżnić kilka typów wizerunku : - zwykły (postrzeganie firmy przez otoczenie),

- lustrzany (postrzeganie organizacji przez nią samą), pożądany (jak firma chce być postrzegana przez otoczenie), optymalny (kompromis możliwy do osiągnięcia).

Wizerunek budowany jest w wyniku długotrwałego, kompleksowego oddziaływania na otoczenie. Nie jest to obraz rzeczywisty, dokładnie nakreślony, lecz mozaika wielu elementów składających się na efekt postrzegany oczyma pracowników, klientów, kontrahentów, dostawców i innych grup otoczenia firmy. Wizerunek przedsiębiorstwa na rynku jest ważnym wyznacznikiem rynkowej pozycji firmy i czynnikiem kształtującym skuteczność i efektywność działań marketingowych dotyczących poszczególnych produktów i rynków. Wizerunek to zbiór przekonań, myśli i wrażeń danej osoby o obiekcie.

Na subiektywne wyobrażenie ludzi o firmie i jej produktach wpływają różne czynniki, takie jak :

- właściwości produktu ( firmy ) - rodzaj dobra, jakość,

- dodatkowe cechy produktu np. marka, właściwy firmie kolor.

Identyfikacja wizualna - to całość symboliki stosowanej przez firmę, czyli wszystko to, po czym można „na zewnątrz" rozpoznać, konkretną firmę; to kolorystyka, logo, logotyp etc. Są to kolejne elementy, poprzez które buduje się relacje z otoczeniem.

Na system identyfikacji wizualnej składają się:

- nazwa firmy

- symbol firmy (znak i logotyp firmowy),

- kolory firmowe, symbole dekoracyjne, typografie dekoracyjne;

- druki firmowe i materiały drukowane dla celów public relations: papier, koperty, dokumenty i inne

- ważny element przy tworzeniu ulotek;

- identyfikatory pracowników;

- stemple; materiały reklamowe; środki transportu (samochody ciężarowe, osobowe),

- pracownicy

- ubiór pracowników,

- wystrój stoisk targowych,

- aranżacja wnętrz siedziby firmy oraz wygląd otoczenia,

- tablice i tabliczki informacyjne, szyldy reklamowe,

- opakowania.

25. Koszty pracy a konkurencyjność polskiej gospodarki

Koszty pracy stanowią, po kosztach materiałów i energii, najważniejszą pozy ej ę spośród kosztów rodzajowych przedsiębiorstw produkcyjnych (w przedsiębiorstwach usługowych maj ą zwykle najwyższy udział) wpływając znacząco na konkurencyjność firmy.

Koszty pracy to wydatki, które ponosi organizacja na zatrudnienie i rozwój personelu. Zatem w określeniu kosztów pracy zawierają się również wydatki wykraczające poza ściśle określone nakłady, w formie środków rzeczowych i usług, na pracę żywą. Uwzględniając różnorodne potrzeby pracownicze koszty pracy obejmują wydatki na:

• płace i jej opodatkowanie,

• nagrody i odszkodowania,

• składkę ubezpieczeniową,

• podróże służbowe,

• dojazdy do pracy,

• bezpieczeństwo i higienę pracy,

• doskonalenie personelu,

• rekrutację i selekcję kandydatów do zatrudnienia,

• działalność socjalno-bytową.

„Puls Biznesu" alarmuje, że koszty zatrudnienia rosną w Polsce zbyt szybko co powoduje, że tracimy konkurencyjność jako potencjalne miejsce lokowania bezpośrednich inwestycji zagranicznych. Wzrost kosztów zatrudnienia to - zdaniem dziennika - między innymi efekt presji płacowej, która powoduje, że przedsiębiorcy muszą zwiększać pensje by utrzymać pracowników, którzy wolą szukać pracy za granicą. Zdaniem Jeremiego Mordasiewicza z Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych, nieprawdziwe jest stwierdzenie, że w Polsce praca jest tania i dostępna.

"Rząd planuje od przyszłego roku obniżyć składkę rentową o 2 procent. To może jednak nie wystarczyć, by zachęcić przyszłych inwestorów" - pisze "Puls Biznesu", zwracając uwagę, że wzrost kosztów pracy będzie w naszym kraju i tak większy niż u naszych południowych sąsiadów - w Czechach i na Słowacji.

Eksperci ostrzegają, że twierdzenie o taniej i dostępnej pracy w Polsce traci sens. Sytuację miało nieco poprawić obniżenie w styczniu 2008 składki rentowej o 2%, jednak przedstawiciele pracodawców obawiają się, że to może nie wystarczyć, by poprawić sytuację i zachęcić potencjalnych inwestorów. „Puls Biznesu" informuje, że wzrost kosztów pracy będzie w naszym kraju i tak większy niż w Czechach i na Słowacji, które już teraz często wy grywaj ą z nami walkę o zagranicznych inwestorów.

26. Formy organizacyjno-prawne podmiotów gospodarczych.

Do podstawowych form prawno-orsanizacyjnych działalności sospodarczei małych firm należą :

- firma jednoosobowa

- spółki osobowe (cywilna, jawna , komandytowa)

- spółki kapitałowe ( z ograniczoną odpowiedzialnością)

Firma jednoosobowa, najprostsza i najtańsza forma organizacji przedsiębiorstwa, najczęstsza w handlu detalicznym, rolnictwie, usługach i rzemiośle. Właściciel takiej firmy jest w pełni odpowiedzialny za długi firmy i odpowiada również własnym majątkiem w wypadku bankructwa. Aby założyć taką firmę należy zgłosić rozpoczęcie działalności gospodarczej i wnieść opłatę.

Spółka cywilna, spółka działająca na podstawie prawa cywilnego. Wspólnicy (minimum dwóch) spółki cywilnej zobowiązuj ą się do dążenia do określonego, wspólnego celu gospodarczego. Wspólnicy tworzą kapitał spółki cywilnej z wniesionych przez siebie wkładów w postaci gotówki, pracy lub aportu, a później również dochodów spółki.

W spółce cywilnej nie istnieje możliwość odsprzedaży wkładu udziałowego osobom trzecim, a przyjęcie nowego wspólnika wiąże się ze zmianą w umowie spółki cywilnej. Za zobowiązania spółki cywilnej wszyscy wspólnicy odpowiadają zarówno majątkiem spółki, jak i każdy majątkiem osobistym. Spółkę cywilną można założyć na czas nieograniczony lub na czas ograniczony w celu wykonania jakiegoś pojedynczego przedsięwzięcia. Spółka cywilna nie ma osobowości prawnej.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (sp. z o.o.), spółka działająca na podstawie prawa handlowego. W sp. z o.o. wspólnicy odpowiadają za zobowiązania przedsiębiorstwa jedynie do wysokości swoich wkładów, tzn. nie odpowiadaj ą majątkiem osobistym, z jednym wyjątkiem z majątku prywatnego udziałowca sp. z o.o. mogą być egzekwowane kwoty zadłużenia, jakie ma spółka z tytułu nie płaconych podatków. Prawo nie wyznacza ani dolnej, ani górnej granicy liczby wspólników, oznacza to, że udziałowcem może być jedna osoba fizyczna lub osoba prawna.

Spółka powstaje z chwilą wpisania do rejestru handlowego, nabywając jednocześnie osobowość prawną. Korzyścią, jaką spodziewa się osiągnąć wspólnik, jest, podobnie jak w spółce akcyjnej, dywidenda. Najważniejszymi organami spółki są zarząd oraz zgromadzenie wspólników. Ponadto umowa spółki może przewidywać powołanie komisji rewizyjnej lub rady nadzorczej (bądź obu jednocześnie), natomiast, gdy liczba wspólników przekracza 50, jest obligatoryjny wymóg powołania któregoś z tych organów.

Spółka jawna spółka działająca na podstawie prawa handlowego. Nie różni się w zasadzie od spółki cywilnej, konieczne jest natomiast jej zarejestrowanie w rejestrze handlowym oraz ścisłe przestrzeganie reguł oznaczenia firmy, czyli nazwy spółki. Firma spółki jawnej musi zawierać nazwiska wszystkich wspólników albo nazwisko i przynajmniej pierwszą literę imienia danego lub kilku wspólników z dodatkiem wskazującym na tę spółkę.

Spółki jawne najczęściej zakładane są w celu prowadzenia działalności gospodarczej na większą skalę. Ze względu na koszty związane z rejestracją spółki jawnej i jej podobieństwo do spółki cywilnej tego typu forma nie istnieje w zasadzie w życiu gospodarczym. Spółka jawna nie ma osobowości prawnej

Spółka komandytowa spółka osobowa oparta na prawie handlowym, powstała w wyniku umowy zawartej w formie aktu notarialnego.

Spółka komandytowa stanowi w zasadzie formę pośrednią pomiędzy spółkami osobowymi a kapitałowymi.

Przynajmniej jeden ze wspólników (komplementariusz) odpowiada wobec wierzycieli całym swoim majątkiem (jak w przypadku spółek osobowych), odpowiedzialność zaś przynajmniej jednego (komandytariusza) jest ograniczona do wysokości wniesionego wkładu (jak w przypadku spółek kapitałowych).

Spółka komandytowo-akcyjna; jest to spółka osobowa, mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia za zobowiązania

spółki wobec wierzycieli (komplementariusz), a co najmniej jeden wspólnik jest akcjonariuszem a akcjonariusz nie odpowiada za zobowiązania. Jednak w sytuacji gdy nazwisko albo firma (nazwa) akcjonariusza jest w firmie spółki, taki akcjonariusz odpowiada wobec osób trzecich tak jak komplementariusz.

Główną różnicą między spółką komandytową a komandytowo-akcyj na jest fakt nabywania kapitału przez emitowanie akcji. Poza tym wspólnicy pełnią rolę akcjonariuszy więc nie odpowiadają za zobowiązania spółki. Ale spółka komandytowe- akcyjna wymaga posiadania kapitału na poziomie przynajmniej 50000 zł.

Występują również dla wykonywania działalności gospodarczej przez państwo (ściślej przez Skarb Państwa):

a) spółki kapitałowe handlowe Skarbu Państwa lub z udziałem Skarbu Państwa

b) przedsiębiorstwa państwowe

c) banki państwowe nie będące spółkami akcyjnymi

d) jednostki badawczo-rozwojowe

dla wykonywania działalności gospodarczej przez jednostki samorządu terytorialnego i ich związki

oraz porozumienia komunalne

e) spółki kapitałowe jednostek samorządu terytorialnego lub z ich udziałem dla wykonywania działalności gospodarczej przez pozostałe osoby prawne:

f) spółdzielnie

g) przedsiębiorstwa mieszane

h) towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych

i) oddziały i przedstawicielstwa przedsiębiorców zagranicznych

j) oddziały główne zagranicznych zakładów ubezpieczeń

27. Funkcjonalne zróżnicowanie przedsiębiorstw bankowych

Przedsiębiorstwa bankowe są to przedsiębiorstwa usługowe, których działalność polega, na udzielaniu kredytów i zdobywanie środków pieniężnych do sfinansowania tych operacji;

z punktu widzenia klienta jest to przedsiębiorstwo które wykonuje możliwe wszystkie rodzaje operacji bankowych, czyli oferuje i realizuje usługi z zakresu obrotu płatniczego finansowania (kredytowania), zakładania wkładów pieniężnych oraz czynności związanych z tymi usługami.

Banki spełniają dwa podstawowe cele swojej działalności, realizuj ą cele zarobkowe realizuj ą cele społeczne.

Z punktu widzenia zakresu działalności banki możemy podzielić na:

zakres przedmiotowy

zakres podmiotowy

zakres terytorialny.

Najważniejszy jest podział z punktu widzenia przedmiotu. Są banki, które świadczą wszystkie usługi, a są

taki banki, które świadczą tylko niektóre usługi.

Z punktu widzenia przedmiotu banki dzielimy na:

uniwersalne - banki, które świadczą wszystkie usługi,

specjalne - świadczą j eden rodzaj usług.

Podział powszechnie stosowany na świecie. Są kraje, które zabraniaj ą działania bankom uniwersalnym.

Tym bankom nie wolno łączyć działalności inwestycyjnej i depozytowo - kredytowej. Ale w większości

krajów dominują banki o charakterze uniwersalnym. Nawet jeżeli system bankowy ma charakter

uniwersalny to istniej ą grupy banków wyspecjalizowanych.

Z punktu widzenia podmiotu.

banki obsługujące zróżnicowane grupy klientów,

banki nakierowane na obsługę wybranych grup klientów.

Są banki, które jednoznacznie nastawiły się na obsługę pewnych grup odbiorców, klientów, np. kasy oszczędności (punkt ciężkości koncentruje się na gospodarstwie domowym), wszystkie banki spółdzielcze nastawione są na obsługę rolników. Są też banki nastawione na znacznie wyższe segmenty rynku, np. banki hipoteczne. Są banki branżowe, nastawione na obsługę pewnej branży gospodarczej (BOŚ, bank cukrownictwa).

Z punktu widzenia zakresu działalności

Wy stępuj ą cztery szczeble:

bank lokalny - banki spółdzielcze

bank regionalny - większość banków jest bankami regionalnymi, które działają w regionie, gdzie

wy stępuj ą naturalne powiązania gospodarcze,

bank ogólnokrajowy - PKO SA, ma dużo placówek rozmieszczonych na terenie całego kraju (PKO BP,

BGŻ).

międzynarodowy - wychodzący z placówkami poza granice kraju.

Afiliacja - spółka prawa danego kraju.

Przedstawicielstwo - placówka nie prowadząca działalności, bada rynek.

Oddziały zagraniczne - PKO SA ma oddziały w Paryżu, Izraelu, Argentynie i New York.

28. Czynniki określające poziom aktywności gospodarczej w Polsce.

Mierniki koniunktury gospodarczej

1) mierniki produkcji

- produkt krajowy brutto

- produkt potencjalny

- produkcja przemysłowa

- proste mierniki reprezentacyjne

2) mierniki wykorzystania czynników produkcji

- stopa bezrobocia

- wykorzystanie zdolności produkcyjnych

3) mierniki cen

- deflator PKB

- wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych

- wskaźnik cen producentów

4) wskaźniki rynku pieniężnego

- podaż pieniądza

- stopa procentowa

5) wskaźniki zbiorcze

- wskaźnik dyfuzji

- wskaźnik zbiorczy o znormalizowanej amplitudzie

 

29. Bariery rozwoju sektora MŚP w Polsce

Analizując bariery, które przeszkadzają w rozwoju i funkcjonowaniu małych i średnich firm możemy je podzielić na:

• bariery rynkowe - wiążą się z problemami wynikającymi z ogólnej sytuacji gospodarczej, z regionalnym zróżnicowaniem popytu, silną konkurencją oraz trudnościami zdobycia nowych odbiorców, a także kontynuowaniem współpracy,

• bariery finansowe - związane są z ograniczonym dostępem do źródeł finansowaniem działalności, zarówno w fazie tworzenia przedsiębiorstwa jak i w trakcie jego rozwoju, ze zbyt dużymi obciążeniami fiskalnymi, a także wynikające z braku rzetelnych informacji o kontrahentach, a także istnieniem płatności nieterminowych,

• bariery prawne - wynikają ze zbyt skomplikowanych przepisów prawnych, ich nadmiernej zmienności, krótkiego vacatio legis (okres między publikacją aktu prawnego a jego wejściem w życie), koncesjonowaniu działalności gospodarczej oraz mało skutecznej polityki regionalnej,

• bariery wynikające z nieskutecznej polityki rządu wobec sektora MSP - związane z istnieniem sprzecznych interesów o charakterze politycznym oraz realizacją nieskutecznej polityki rządowej wobec MSP,

• bariery związane z zatrudnieniem - takie jak: stawianie wysokich wymagań (takich jak dużym, stabilnym przedsiębiorstwom) związanych z zatrudnieniem nowych pracowników, pozapłacowe koszty pracy, duża fluktuacja pracowników, niskie kwalifikacje i duże wymagania pracowników.

30. Rola Rady Polityki Pieniężnej w polskim systemie bankowym

Rada Polityki Pieniężnej (RPP) - Zgodnie z art. 227 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 6 Ustawy o Narodowym Banku Polskim, Rada Polityki Pieniężnej jest organem NBP i podmiotem niezależnym od rządu.
Rada Polityki Pieniężnej powstała w dniu 17 lutego 1998 r. RPP decyduje przede wszystkim o polityce monetarnej państwa. Zadaniem RPP jest coroczne ustalanie założeń i realizacja polityki pieniężnej państwa. Rada ustala wysokość podstawowych stóp procentowych, określa zasady operacji otwartego rynku oraz ustala zasady i tryb naliczania i utrzymywania rezerwy obowiązkowej. Zatwierdza plan finansowy banku centralnego oraz sprawozdanie z działalności NBP.

Zadania Rady Polityki Pieniężnej (zgodnie z art. 12 Ustawy o NBP):
• Coroczne ustalanie założeń polityki pieniężnej i przedkładanie ich do wiadomości Sejmowi równocześnie z przedłożeniem przez Radę Ministrów projektu ustawy budżetowej
• Składanie Sejmowi sprawozdania z wykonania założeń polityki pieniężnej w ciągu 5 miesięcy od zakończenia roku budżetowego
• Ustalanie wysokości stóp procentowych NBP
• Ustalanie zasady i stopy rezerwy obowiązkowej banków
• Określanie górnej granicy zobowiązań wynikających z zaciągania przez NBP pożyczek i kredytów w zagranicznych instytucjach bankowych i finansowych
• Zatwierdzanie planu finansowego NBP oraz sprawozdania z działalności NBP
• Przyjmowanie rocznego sprawozdania finansowego NBP.
• Ustalanie zasad operacji otwartego rynku (kupowanie i sprzedawanie obligacji emitowanych przez rząd)

Rada Polityki Pieniężnej dokonuje oceny działalności Zarządu NBP w zakresie realizacji założeń polityki pieniężnej i uchwala zasady rachunkowości NBP, przedłożone przez Prezesa NBP.

Skład Rady Polityki Pieniężnej:

W skład Rady wchodzą:
1. Przewodniczący Rady, którym jest Prezes NBP,
2. 9 członków, powołanych w równej liczbie przez Prezydenta RP,
3. Sejm i Senat.

13

---