Dwie kolejne litery polskiego alfabetu to ą i ę, Filologia Polska


Tim Burton (I)

prawdziwe nazwisko: Timothy William Burton stan cywilny: żona Lena Gieseke (24.02.1989 - 31.12.1991, rozwód)

Tim Burton jest jednym z najoryginalniejszych reżyserów współczesnego kina. Dzięki swojemu specyficznemu, surrealistycznemu poczuciu humoru zyskał sobie na świecie całą rzeszę fanów. Swoją karierę rozpoczynał od pracy w studio Disney'a. W 1982 r. zrobił sześciominutową kreskówkę, której narratorem był Vincent Price, opowiadającą o życiu małego chłopca z przedmieścia. Film, w którym wyraźnie widoczne są wpływy niemieckiego ekspresjonizmu, zdobył wiele nagród na całym świecie. Kolejny obraz "Frankenweenie", zrobiony w 1984 r. uznany został przez szefów Burtona za tak odstający od tego, co studio Disney'a wykonywało do tej pory, iż na premierę musiał on czekać aż do roku 1992. Pierwszym filmem fabularnym wyreżyserowanym przez Tima był "Sok z żuka". Dzięki swojemu specyficznemu humorowi stał się on niekoronowanym przebojem roku. Kolejny obraz Burtona "Batman" uczynił z reżysera gwiazdę pierwszej wielkości. Film nie tylko stał się przebojem, ale wręcz wywołał "batmanię" w Ameryce. Następny obraz "Edward Nożycoręki" został owacyjnie przyjęty przez publiczność na całym świecie i ugruntował pozycję Burtona jako specjalistę od filmów "niekonwencjonalnych". W 1994 r. Tim, jakby na przekór tym głosom, zrobił film osadzony w rzeczywistym świecie i opowiadający o autentycznych postaciach. Mowa tu o obrazie opisującym życie "najgorszego reżysera świata": "Ed Wood". Dwa lata później Burton powrócił do fantastyki i zrobił film będący pastiszem komiksów z lat 50. pt. "Marsjanie atakują!".

 Tim Burton urodzony 25 sierpnia w 1958 jest jednym z największych ekscentryków w Hollywood. Swoje marzenia, fantazje, lęki przenosi na ekran, tworzy magiczny świat hipnotyzujący i uwodzący widza.

Wychował w typowym amerykańskim miasteczku, w którym nigdy nic się nie działo. Jego matka zajmowała się domem, a ojciec pracował jako dozorca terenów sportowych. Gdy Tim nudził się, uciekał w świat swojej wyobraźni. Godzinami oglądał kultowe horrory. Z niecierpliwością czekał na filmy produkowane przez Rogera Cormana z Vincentem Price w głównej roli. Interesował się też rysunkiem. Szkoły średniej nie skończył, ale dostał się (pomimo niedostarczenia wymaganych świadectw) na studia na wydziale animacji w California Institute of the Arts. Naukę rozpoczął w 1979 r. jako stypendysta wytwórni Disneya. Niedługo potem został zaangażowany jako animator w Walt Disney Studios, gdzie pracował m.in. nad kreskówką "Rox i Rouky", dekoracjami do obrazu "Taram i magiczny kociołek" oraz kilkoma projektami, które nie doszły do skutku.

W 1982 roku Burton otrzymał od wytwórni pierwszą szanse, z której w pełni skorzystał. Samodzielnie zrealizował siedmominutowy, czarno-biały filmik "Vincent". Była to opowieść o chłopcu, który pragnie przeistoczyć się w Vincenta Price'a - człowieka, zawsze podziwianego przez Burtona. Osiem lat później reżyser kręcił film pt.:"Edward Nożycoręki" i tu znów zatrudnił Price'a, tym razem aktor wcielił się w rolę naukowca, powołującego do życia głównego bohatera. W 1993 roku jeszcze przed śmiercią swego mistrza, reżyser zrealizował dokument "Conversations with Price". Także postać Alfreda w obu wyreżyserowanych przez siebie Batmanach (1989, 1992) oparł na postaci Price'a.

Sukces pierwszego filmu Burtona "Vincenta" zachęcił wytwórnię do inwestowania w tego młodego reżysera. Wytwórnia umożliwiła mu więc reżyserię kolejnych filmów: "Hansel i Gretel" oraz "Frankenweenie" - połączenie"Lassie" z mrocznym "Frankensteinem". Tym razem szefowie wytwórni nie byli jednak zachwyceni i nie wyłożyli pieniędzy potrzebnych do dystrybucji filmów. Młodzieńcowi pomogła jednak wielbicielka jego talentu z wytwórni Warner Bros - Bonnie Lee, która mówiła go na rozmowę z odpowiednimi ludźmi.

W roku 1985 w kinach pojawił się film "Wielka przygoda Pee-Wee" - był to pełnometrażowy debiut marzyciela z Burbank. Muzykę do filmu skomponował Danny Elfman, wierny przyjaciel reżysera, który od tamtej pory tworzył muzykę do prawie każdej produkcji Burtona. "Wielka przygoda Pee-Wee" to historia mężczyzny żyjącego marzeniami. Obraz ten wywołał skrajne reakcję jednych zachwycał, inni uznali go za najgorszy film roku, Burtona jednak to nie zniechęciło.
Po jakimś czasie wytwórnia Warnera podsunęła Burtonowi scenariusz czarnej komedii pióra Michaela McDowela. Tim po wyreżyserowaniu odcinków "Opowieści niesamowitych" (epizod "Family Dog", 1985) oraz "Alfred Hitchcock przedstawia" ("The Jar", także 1985) zajął się tym scenariuszem. Po raz kolejny artysta przedsawił widzom niesamowity, bajkowy świat w którym żywi mieszkają razem z umarłymi, a humor miesza się z grozą. Słynny już "Sok z żuka" przyniósł 73 miliony dolarów zysku.
Następnym filmem zrealizowanym przez Burtona była adaptacja komiksu Boba Kane'a z 1939 r., "Batman". Film przyniósł 200 milionów dolarów. Krytyka chwaliła wyobraźnię wizualną twórcy, jego umiejętność budowania mrocznej atmosfery, kreowania niezwykłych bohaterów, ale ganiła problemy z samym budowaniem akcji, opowiadaniem. Pisano o znakomitych epizodach, które nie zawsze jednak płynnie przechodziły w spójną całość.
Wśród krytyków z podobnym przyjęciem znalazł się kolejny obraz Burtona: "Edward Nożycoręki" z jego ulubionym współczesnym aktorem Johnnym Deppem. Ten film został owacyjnie przyjęty przez publiczność na całym świecie.
Po krótkiej przerwie przyszedł czas na kontynuację kultowego "Batmana"-"Powrót Batmana" z Michelle Pfeiffer jako kobietą-kotem oraz Dannym De Vito jako Pingwinem w śpioszkach na stałe zapewnił Burtonowi miejsce w tej branży.
W 1989 r. artysta otworzył własną firmę produkcyjną Tim Burton Productions. Pod jej skrzydłami powstał m.in. pełnometrażowy film animowany zrealizowany w technice poklatkowej - "Miasteczko Halloween", oparty całkowicie na pomyśle Burtona (scenariusz, projekty kostiumów i dekoracji, produkcja), ale wyreżyserowany przez Henry'ego Selicka.
Dalej przyszedł czas na ekranizację "z tej ziemi"- "Ed Wood", bo o nim tu mowa, to film złożony przez Burtona w hołdzie "najgorszemu reżyserowi wszechczasów" - Edowi Woodowi. Po realizacji tego filmu przyszła pora na coś z Marsa- "Marsjanie atakują!"- o walce Ziemian z najeźdźcami z kosmosu. Kolejnymi produkcjami Burtona były: "Jeździec bez głowy" z Deppem próbującym rozwikłać zagadkę morderstw w pozornie spokojnym miasteczku.
W 2001 odbyła się premiera kolejnego filmu ekscentryka - remake'u głośnej "Planety małp" Franklina J. Schaffnera. Rok 2003 przyniósł baśniową "Dużą Rybę". Wraz z rokiem 2005 przyszedł czas nominowanej do Oscara w kategorii najlepszy film animowany "Gnijącej panny młodej Tima Burtona" oraz opartego na powieści Roalda Dahla "Karol i Fabryka Czekolady" filmu "Charlie i fabryka czekolady".

Tim Burton jest z pewnością jednym z największych dziwaków w swej branży, w swoich filmach pokazuje nam magiczny świat, świat wyobraźni, jest prawdziwym ekscentrykiem lecz i takich nam potrzeba...

filmografia - Tim Burton I


scenariusz:

2009: 

2002: 

2000: 

2000: 

1996: 

1993: 

1990: 

1989-1991: 

1984: 

1982: 

1982: 

1982: 

1979: 

1979: 

1971: 


reżyser:

2010: 

2010: 

2009: 

2007: 

2005: 

2005: 

2005: 

2003: 

2001: 

2000: 

1999: 

1996: 

1994: 

1992: 

1990: 

1989: 

1988: 

1985-1989: 

1985: 

1985: 

1984: 

1982-1987: 

1982: 

1982: 

1982: 

1979: 

1979: 

1971: 


zdjęcia:

1971: 


scenografia:

1993: 

1985: 

1982: 

1971: 


aktorzy:

2007: 

Penélope, camino a los Oscar (zdjęcia archiwalne)  (niewymieniony w czołówce)  (on sam) 

2006: 

2005: 

2005: 

2005: 

2005: 

2005: 

2005: 

2005: 

2005: 

2005: 

2005: 

Cinema mil jako on sam (zdjęcia archiwalne) 

2005: 

2004: 

Pie Plates Over Hollywood (zdjęcia archiwalne)  (on sam) 

2004: 

2004: 

2003: 

2002: 

2002: 

2000: 

Mario Bava: Maestro of the Macabre jako on sam (niewymieniony w czołówce) 

2000: 

Exposure (gościnnie)  (on sam) 

2000: 

1999: 

Directors, The jako on sam (gościnnie) 

1999: 

Directors, The jako on sam (gościnnie) 

1997: 

1994: 

HBO First Look (gościnnie)  (on sam) 

1994: 

1994: 

1994: 

1992: 

1992: 

Samotnicy (Singles) jako Brian

1992: 

Hoffa jako Trup leżący w trumnie (niewymieniony w czołówce) 

1990: 

1982: 

Luau jako Mortie

1979: 

Wielka wyprawa muppetów (Muppet Movie, The) (głos)  (niewymieniony w czołówce) 


producent:

2010: 

2009: 

2008: 

2005: 

2000: 

1996: 

1996: 

1995: 

1994: 

1994: 

1993: 

1993: 

1992: 

1990: 

1982: 

1979: 

1971: 


producent wykonawczy:

2000: 

1989-1991: 


materiały do scenariusza:

2009: 

Frankenweenie (postacie)  (pomysł) 

Danny Elfman

prawdziwe nazwisko: Daniel Robert Elfman stan cywilny: dwukrotnie żonaty: 1. (rozwód), 2 dzieci; 2. Bridget Fonda (od 29.11.2003), syn Oliver Henry Milton (ur. 2005)

W wieku 18 lat przeniósł się ze starszym bratem z Los Angeles do Paryża. W 1980 roku założył z bratem zespół "Mystic Knights of Oingo-Boingo". W tym samym roku skomponował ścieżką dżwiękową do filmu "The Forbidden Zone". Jednym z fanów jego zespołu był Tim Burton. Ten zaproponował mu stworzenie ścierzki dżwiekowej do filmu "Edward Nożycorąki", od tamtej pory współpracował z nim przy każdym filmie (oprócz "Ed Wooda"). Do 2000 roku napisał muzyką do 72 produkcji telewizyjnych i kinowych, m.in. jest autorem tematu przewodniego "Simpsonów", za który zresztą w 1990 r. otrzymał nominacją do nagrody Emmy.

-----

Danny Elfman to jeden z najbardziej rozchwytywanych twórców muzyki filmowej w USA. Zyskał sobie nawet miano "najgorętszego kompozytora Hollywood". Obrazy "Faceci w czerni" oraz "Buntownik z wyboru" przyniosły mu nominacje do Oscara. Za muzykę do "Jeźdźca bez głowy" otrzymał statuetkę Amerykańskiej Akademii Filmów Science Fiction, Horroru i Fantasy. Jednocześnie przez wiele lat odnosił sukcesy estradowe jako jeden z członków grupy rockowej "Oingo Boingo".

Matka Danny'ego, Blossom Elfman, była autorką książek dla dzieci, ojciec, Milton Elfman - nauczycielem. Gdy miał 18 lat razem ze starszym bratem Richardem opuścił rodzinne Los Angeles, by na kilka lat zamieszkać we Francji. W Paryżu wstąpił do grupy teatralnej, w której po raz pierwszy miał bliższy kontakt z instrumentami wykorzystywanymi przez orkiestrę. Wkrótce postanowił też odwiedzić Afrykę. Jego powrót do Stanów pod koniec lat 70. przyśpieszyła malaria, na którą zapadł na Czarnym Kontynencie.

Swoją przygodę z muzyką filmową Elfman rozpoczął w 1980 r., gdy skomponował ścieżkę do debiutu reżyserskiego Richarda - "The Forbidden Zone" (premiera amerykańska odbyła się w 1983). Aby ją nagrać, bracia założyli zespół "Mystic Knights of Oingo-Boingo". Przez lata grupa występowała w klubach w Los Angeles. Kilkukrotnie zmieniała swoją nazwę i ostatecznie rozpadła się dopiero w 1995 r. zdobywając sobie jednak wcześniej grono wiernych fanów.
Jednym z nich był Tim Burton. Spotkanie z nim stało się prawdziwym przełomem w karierze Danny'ego. W 1985 r. skomponował muzykę do debiutu pełnometrażowego autora "Edwarda Nożycorękiego" - "Pee Wee's Big Adventure". W ten sposób rozpoczęła się trwająca do dziś współpraca obu twórców. Jak dotychczas Elfman nie skomponował ścieżki tylko do jednego filmu Burtona, mianowicie "Ed Wooda" (zamiast niego zajął się tym Howard Shore).

W 1997 r. Danny podpisał kontrakt z Disney'em, który umożliwia mu już nie tylko zajmowanie się stroną muzyczną filmu, ale także reżyserią, produkcją oraz pisaniem scenariuszy. Równocześnie kompozytor nadal współpracuje z innymi kompaniami filmowymi i reżyserami. Do 2000 r. napisał muzykę do 72 produkcji telewizyjnych i kinowych, m.in. jest autorem tematu przewodniego "Simpsonów", za który zresztą w 1990 r. otrzymał nominację do nagrody Emmy. Na dużym ekranie pracował, wśród wielu innych tytułów, nad "Za wszelką cenę" Gusa Van Sunta, "Krzykiem 2" Wesa Cravena oraz "Misją niemożliwą" Briana de Palmy. Wśród jego najnowszych projektów odnaleźć można filmy "Spider-Man" (2002) oraz "Planetę Małp" (2001).

Danny Elfman to jeden z najbardziej rozchwytywanych twórców muzyki filmowej w USA. Zyskał sobie nawet miano "najgorętszego kompozytora Hollywood". Obrazy "Faceci w czerni" oraz "Buntownik z wyboru" przyniosły mu nominacje do Oscara. Za muzykę do "Jeźdźca bez głowy" otrzymał statuetkę Amerykańskiej Akademii Filmów Science Fiction, Horroru i Fantasy. Jednocześnie przez wiele lat odnosił sukcesy estradowe jako jeden z członków grupy rockowej "Oingo Boingo".

Matka Danny'ego, Blossom Elfman, była autorką książek dla dzieci, ojciec, Milton Elfman - nauczycielem. Gdy miał 18 lat razem ze starszym bratem Richardem opuścił rodzinne Los Angeles, by na kilka lat zamieszkać we Francji. W Paryżu wstąpił do grupy teatralnej, w której po raz pierwszy miał bliższy kontakt z instrumentami wykorzystywanymi przez orkiestrę. Wkrótce postanowił też odwiedzić Afrykę. Jego powrót do Stanów pod koniec lat 70. przyśpieszyła malaria, na którą zachorował na Czarnym Kontynencie.

Swoją przygodę z muzyką filmową Elfman rozpoczął w 1980 r., gdy skomponował ścieżkę do debiutu reżyserskiego Richarda - "The Forbidden Zone" (premiera amerykańska odbyła się w 1983). Aby ją nagrać, bracia założyli zespół "Mystic Knights of Oingo-Boingo". Przez lata grupa występowała w klubach w Los Angeles. Kilkukrotnie zmieniała swoją nazwę i ostatecznie rozpadła się dopiero w 1995 r. zdobywając sobie jednak wcześniej grono wiernych fanów.
Jednym z nich był Tim Burton. Spotkanie z nim stało się prawdziwym przełomem w karierze Danny'ego. W 1985 r. skomponował muzykę do debiutu pełnometrażowego autora "Edwarda Nożycorękiego" - "Pee Wee's Big Adventure". W ten sposób rozpoczęła się trwająca do dziś współpraca obu twórców. Jak dotychczas Elfman nie skomponował ścieżki tylko do jednego filmu Burtona, mianowicie "Ed Wooda" (zamiast niego zajął się tym Howard Shore).

W 1997 r. Danny podpisał kontrakt z Disney'em, który umożliwia mu już nie tylko zajmowanie się stroną muzyczną filmu, ale także reżyserią, produkcją oraz pisaniem scenariuszy. Równocześnie kompozytor nadal współpracuje z innymi kompaniami filmowymi i reżyserami. Do 2000 r. napisał muzykę do 72 produkcji telewizyjnych i kinowych, m.in. jest autorem tematu przewodniego "Simpsonów", za który zresztą w 1990 r. otrzymał nominację do nagrody Emmy. Na dużym ekranie pracował, wśród wielu innych tytułów, nad "Za wszelką cenę" Gusa Van Sunta, "Krzykiem 2" Wesa Cravena oraz "Misją niemożliwą" Briana de Palmy. Wśród jego najnowszych projektów odnaleźć można filmy "Spider-Man" (2002) oraz "Planetę Małp" (2001).

filmografia - Danny Elfman


kompozytor:

2009: 

2008: 

2008: 

2008: 

2008: 

2007: 

2007: 

2006: 

2006: 

2006: 

2005: 

2005: 

2004: 

2004: 

2004: 

2003: 

2003: 

2003: 

2003: 

2002: 

2002: 

2002: 

2002: 

2002: 

2002: 

2002: 

2001: 

2001: 

2001: 

2001: 

2000: 

2000: 

2000: 

1999: 

1999: 

1999: 

1999: 

1999-2000: 

1998: 

1998: 

1998: 

1997: 

1997: 

1997: 

1997: 

1997: 

1996: 

1996: 

1996: 

1996: 

1996: 

1996: 

1996: 

1995: 

1995: 

1995: 

1995: 

1994: 

1994: 

1994-1997: 

1994: 

1993: 

1993: 

1993: 

1992: 

1992: 

1992: 

1992: 

1992: 

1991: 

1990: 

1990: 

1990-1991: 

1990: 

1990: 

1990: 

1990: 

1989: 

1989-1991: 

1989-1996: 

1989: 

1989: 

1989: 

1988: 

1988: 

1988: 

1988: 

1988: 

1988: 

1987: 

1987: 

1986: 

1986: 

1986: 

1986-1988: 

1986: 

1986: 

1986-1991: 

1985-1989: 

1985: 

1985: 

1985-1987: 

1985: 

1984: 

1984: 

1984: 

1982: 

1980: 


aktorzy:

2008: 

Sixth Element, The jako Szatan

2005: 

2005: 

2005: 

2005: 

2004: 

Super Secret Movie Rules: Slashers jako on sam (kompozytor) (niewymieniony w czołówce) 

2004: 

Super Secret Movie Rules: Slashers jako on sam (niewymieniony w czołówce) 

2004: 

2004: 

Making the Amazing jako on sam

2003: 

2002: 

2001: 

2000: 

Dotyk przeznaczenia (Gift, The) jako Tommy Lee Ballard

2000: 

1999: 

'Psycho' Path jako on sam

1998: 

1995: 

1994: 

HBO First Look (gościnnie)  (on sam) 

1994: 

1993: 

Miasteczko Halloween (Nightmare Before Christmas, The) jako Jack Skellington (śpiew), Barrel (głos), Clown with Tearaway Face (głos)

1992: 

1990: 

1986: 

Powrót do szkoły (Back to School) jako Członek zespołu Oingo Boingo

1981: 

Urgh! A Music War jako on sam (Oingo Boingo)

1980: 

Forbidden Zone jako Szatan

1977: 

Hot Tomorrows jako Piosenkarz

1977: 

Johnny Depp

prawdziwe nazwisko: John Christopher Depp II stan cywilny: żona Lori Anne Allison ( 24.12.1983 - 07.03.1986, rozwód)

Johnny Depp urodził się za późno. Należy duchowo do epoki romantycznych buntowników - powinien żyć za czasów Lorda Byrona i Shelleya. Johnny pomylił stulecia, ale odnalazł w naszym cynicznym wieku swoje miejsce. Jest nim kino - świat, w którym na zawsze może zostać romantycznym i niegrzecznym chłopcem.

Johnny Niegrzeczny I

John Christopher Depp II przyszedł na świat w 1963 w zapadłej dziurze w Kentucky. Wczesne lata Johnny'ego nie sprzyjały wychowaniu go na porządnego obywatela. Deppowie przenosili się bez przerwy z miejsca na miejsce, ojciec szybko porzucił rodzinę. Kiedy Johnny miał 15 lat, zapowiadał się jak najgorzej. Był gniewnym, zbuntowanym nastolatkiem: rozrabiał, brał narkotyki, rzucił szkołę.

Kiedy młody Depp ostatecznie olał zorganizowaną edukację, postanowił zostać gwiazdą rocka. Był zaciętym gitarzystą-samoukiem. Dołączył do alternatywnej kapeli The Flame i zarabiał grając po barach i klubach. Koledzy musieli go przemycać do knajp tylnimi drzwiami - Johnny nie dość, że był nieletni, to jeszcze wyglądał smarkato.

The Flame zmieniło nazwę na The Kids i odniosło pierwszy, niespodziewany sukces: chłopcy zagrali jako suport Iggy Popa. Do głów uderzyła im woda sodowa. Natychmiast przenieśli się do Los Angeles robić wielką karierę. Na miejscu okazało się, że w Mieście Aniołów kręci kilka tysięcy takich kapel jak oni. Zamiast zostać gwiazdą rocka, Johnny musiał zarabiać na chleb sprzedając reklamy przez telefon. Być może tkwiłby tam do dziś, gdyby nie dobry duch w postaci Nicolasa Cage'a. Johnny poznał go przez swoją ówczesną żonę, która pracowała w filmie. Cage zakumplował się z Deppem i poprosił swojego agenta, żeby coś mu załatwił. Zanim Johnny się obejrzał, został aktorem...
Johnny zaczyna karierę
(w szponach Freddy Krugera i telewizji).

Pierwsza rola Deppa była mocna, ale krótka. Johnny zagrał w legendarnym horrorze Koszmar z Ulicy Wiązów. Zanim dobrze rozkręcił się na ekranie, skończył w szponach Freddy Krugera. Potem był epizod w Plutonie Oliviera Stone'a. Wreszcie agent Cage'a przyniósł mu scenariusz telewizyjnego serialu dla młodzieży 21 Jump Street. Depp początkowo nie chciał nawet czytać skryptu - serial był wyjątkowo głupi. Potrzebował jednak pieniędzy i w końcu się zgodził. 21 Jump St. stał się znienacka wielkim hitem, a Johnny idolem (młodszych) nastolatków. Serial przyniósł Deppowi kasę i popularność, ale potwornie go męczył. Aktor zabijał nudę urządzając apokaliptyczne, narkotykowe balangi. i wtedy przyszedł mu na pomoc drugi dobry duch jego kariery - Tim Burton.

Rzeczywistość? Nie, dziękuję!

W 1990 Johnny spotkał Tima Burtona - reżysera o wielkiej wyobraźni, czarodzieja kina, oryginała Hollywood, autora m.in. Batmana, Soku z żuka i Jeźdźca bez głowy. Burton dał Johnny'emu rolę w Edwardzie Nożycorękim - i zmienił jego życie. Dzięki Edwardowi Johnny udowodnił, że jest jednym z najzdolniejszych aktorów swojego pokolenia. Burton uwolnił Deppa z pułapki 21 Jump Street i wprowadził go do prawdziwego kina. Postać Edwarda była także pierwszą rolą, która trafiła w sedno duszy Johnny'ego. Od tej pory aktor stał się bardzo wybredny w wyborze scenariuszy. Pomysł miał prosty, ale jak na Hollywood dość niezwykły - postanowił grać tylko w dobrych i ciekawych filmach. Omija szerokim łukiem najbardziej kasowe, ale banalne produkcje. Woli pracować w wybitnymi artystami kina: Jimem Jarmuschem, Timem Burtonem, Emirem Kusturicą, Terry Gilliamem, Romanem Polańskim. Dzięki temu nazwisko Deppa stało się dla kinomanów gwarancją jakości - wiadomo, że aktor nie gra w knotach.

Johnny poszukiwał bohaterów podobnych do Edwarda. Powód był prosty - przypominali jego samego. Bohaterowie Deppa to ekscentryczni outsiderzy, nadwrażliwcy trochę z innego świata. Johnny stworzył całą galerię romantycznych pomyleńców, którzy bronią się przed brutalnością i monotonią codziennego życia uciekając w świat wyobraźni i magii. W Bennym i Joon grał nieco szalonego chłopca, który walczy z rzeczywistością, utożsamiając się z Busterem Keatonem. W Don Juanie de Marco - człowieka, który uważa się za hiszpańskiego szlachcica don Juana, legendarnego kochanka i uwodziciela. W biograficznym Ed Woodzie - reżysera-nieudacznika, który żyje w świecie tanich filmów fantastycznych.
W Truposzu Jarmuscha - samotnego rewolwerowca-poetę, wcielenie romantycznego wieszcza Johna Blake'a. Bohaterowie Deppa mają w sobie coś tragicznego, a cena za życie w świecie wyobraźni jest zwykle wysoka. Jednak nawet jeżeli kończą źle, udaje im się odnieść małe zwycięstwo - wnieść do szarej rzeczywistości odrobinę poezji.
Johnny staje się mężczyzną

W drugiej połowie lat 90. Depp pokazał, że potrafi grać także twardych, prawdziwych facetów. Od czasów Edwarda wcielał się w role zbuntowanych bądź marzycielskich romantyków. Nic dziwnego: szczupły, wysoki, o niemal dziewczęcej, a jednocześnie niepokojącej urodzie, nadaje się do tego idealnie. W 1997 wszedł jednak na ekrany Donnie Brasco i fani zobaczyli inną twarz Johnny'ego Deppa. Film był oparty na prawdziwej historii agenta FBI, który "under cover" przenika do szeregów nowojorskiej mafii. Johnny zagrał ostrego, żyjącego podwójnym życiem gliniarza, rozdartego między swoim zadaniem (rozpracowanie gangu), a przyjaźnią ze starzejącym się mafiosem (Al Pacino). W Donie Brasco Depp nie tylko stworzył jedną ze swych najlepszych kreacji, lecz także przeklinał, strzelał, bił gangsterów i żonę, nosił wąsy. Krytyka stwierdziła, że "wieczny chłopiec" wreszcie dorósł. Aktor potwierdził to w następnych filmach. W Dziewiątych Wrotach Polańskiego wcielił się w cynicznego i wyrachowanego łowcę starodruków, który zadziera z samym Diabłem.Jeszcze dalsza od ról z początku jest postać z Żony Astronauty. Depp wygląda tu bardziej na amerykańskiego osiłka niż romantycznego kochanka. W roli kosmonauty, którego ciało opanował Obcy, jest zimny i antypatyczny: spod typowego deppowskiego wdzięku przeziera coś obcego i przerażającego. Nowe kreacje nie przeszkodziły mu jednak powrócić do swojego klasycznego wizerunku w Jeździec bez głowy Tima Burtona.Marlon Brando, którego Johnny spotkał na planie Don Juana de Marco stwierdził, że Depp jest największym aktorem swojej generacji. Takiemu mistrzowi jak Brando można wierzyć. Johnny tworzy magnetyczne kreacje, a poza tym nie rozmienia się na drobne grając w szmirach (jak na przykład Keanu Reeves i wielu innych młodych gwiazdorów.) Aktorstwo traktuje jako sztukę, bo wierzy w magię kina - jest przecież niepoprawnym romantykiem. Johnny Niegrzeczny II

I to nie tylko na ekranie. Jak przystało na prawdziwego romantycznego bohatera, prowadzi burzliwe i rozwichrzone życie, pełne romansów, skandali i awantur. Od czasów przygód z zespołem The Flame/The Kids Depp lubi ostre balangi z masą prochów. W 1995 otworzył w Los Angeles własny klub - The Viper Room. Miejsce gromadzi młodą śmietankę artystyczną i filmową, a sam Johnny grywa tam często ze swoją nową kapelą znaną pod nazwą "P". Przyjęcia w Viper Room to nie wieczorki dla skautów. To właśnie tam przedawkował River Phoenix i umarł na progu klubu.

Dawniejszymi czasy Johnny lubił się ostro bawić. Bywał wtedy niegrzeczny: demolował bary i pokoje hotelowe, wdawał się w bójki (choć wygląda lirycznie i niegroźnie, jest posiadaczem czarnego pasa w karate). Obracał się w złym towarzystwie; do jego ulubionych imprezowych kolegów należeli bracia Gallagher z britpopowej supergrupy Oasis, gentlemani mający wyjątkowo fatalne stopnie ze sprawowania. Szczególnie cięty jest na zamęczających go papparazzich. Całkiem niedawno trafił do paryskiego aresztu, kiedy doprowadzony do ostateczności chwycił kija i pobił kilku natrętnych fotografów.
Wszystko wskazuje jednak na to, że największe szaleństwa Johnny'ego D. należą już do przeszłości. Na przełomie tysiącleci gwiazdor oznajmił: "wszystko co uczyniłem przed 27 maja 1999 było rodzajem iluzji - to było życie na niby. Prawdziwe życie dały mi dopiero narodziny mojej córki". Ta życiodajna córeczka to Lily-Rose Melody Depp, owoc związku aktora z francuską starletką i piosenkarką Vanessą Paradis. W przeszłości wiele kobiet usiłowało usidlić Johnny'ego i sprawić, by się ustatkował. Pomimo tego, że były wśród nich takie boginie show biznesu jak Sherilyn Fenn czy Kate Moss, żadnej się nie udało. Najbliższa celu wydawała się koleżanka Deppa z planu Edwarda Nożycorękiego, Winona Ryder. Johnny zakochał się na zabój. Przez cztery lata piękni aktorzy byli najbardziej romantyczną parą Hollywood, a na ramieniu Deppa pojawiał się tatuaż głoszący "Winona Forever". "Forever" okazało się jednak znacznie krótsze niż wieczność - związek rozpadł się z hukiem, a Johnny wybrał się ze swoim tatuażem do chirurga; romantyczny napis sławiący Winonę zmienił się w prozaiczne "Wino Forever".
Z Vanessą Paradis sprawa wygląda znacznie poważniej. Jako dziewczynka mocno nieletnia, Vanessa wylansowała upiorny przebój Joe le taxi, a potem była towarzyszką życia Lenny'ego Kravitza, który pisał dla niej niezłe piosenki. Grywa też w filmach. Johnny oszalał na jej punkcie, szczególnie od czasu narodzin Lily-Rose. W 2002 roku przyszło na świat drugie dziecko państwa Deppów, syn imieniem Jack. Razem z Vanessą gwiazdor pokochał Francję; przeprowadził się nad Sekwanę i porzucił Amerykę, o której ma zresztą coraz bardziej krytyczne zdanie. "Francja, i w ogóle Europa, ma wspaniałą kulturę i zdumiewającą historię - zachwyca się Depp - Jednak jeszcze ważniejsze wydaje się to, że ludzie w Europie wiedzą jak żyć i potrafią to robić. W Ameryce sztuka życia to rzecz kompletnie zapomniana. Obawiam się, że amerykańska kultura to totalna katastrofa".
Życie rodzinne wpłynęło na aktorską karierę Johnny Deppa. Specjalnie dla swojej córki zagrał korsarza Jacka Sparrowa w disenayowskich Piratach z Karaibów. Postać noszącego ciężki makijaż i zdumiewająco skomplikowaną fryzurę, łyskającego złotymi zębami niezrównoważonego pirata musiała sprawić dziecku wielką frajdę, ale Sparrow zachwycił również dorosłych - za korsarską ekstrawagancję Depp otrzymał swoją pierwszą nominację do Oscara. Johnny w ogóle wydaje się ostatnimi czasy doskonale bawić w kinie. Jego najnowsze role to seria brawurowych aktorskich pastiszy; w Desperado 2 szalał jako krwawiący z obu oczodołów, oślepiony pistolero, w Sekretnym oknie zagrał znerwicowanego okularnika w stylu Woody'ego Allena. Sam Johnny komentuje swoje nowe, ekstrawaganckie role skromnie: "Nie udaję Kapitana Dziwaka. Po prostu robię to, co robię".

filmografia - Johnny Depp


scenariusz:

1997:


reżyser:

1997:


kompozytor:

2003:


aktorzy:

2012:

2011:

Rango jako Rango (głos)

2010:

2009:

Rum Diary, The jako Paul Kemp

2009:

2009:

Shantaram jako Lindsay

2009:

Public Enemies jako John Dillinger

2009:

2008:

Oscar, que empiece el espectáculo jako Jack Sparrow / Sweeney Todd (zdjęcia archiwalne)  (niewymieniony w czołówce)

2008:

2007:

Brando (on sam)

2007:

2007:

2007:

2006:

2006:

2006:

2006:

2006:

2006:

2006:

2006:

2005:

2005:

2005:

2005:

Finding Neverland: The Making of jako on sam / J.M. Barrie

2005:

2005:

2005:

2005:

2005:

2005:

Cinema mil jako on sam (zdjęcia archiwalne)

2005:

2005:

Attack of the Squirrels! jako Willy Wonka / on sam

2005:

Becoming Oompa-Loompa jako Willy Wonka / on sam

2005:

2005:

50 Steamiest Southern Stars (zdjęcia archiwalne)  (on sam)

2004:

2004:

Pie Plates Over Hollywood (zdjęcia archiwalne)  (on sam)

2004:

Marzyciel (Finding Neverland) jako James Barrie

2004:

Making Bela jako Edward D. Wood Jr. (zdjęcia archiwalne)

2004:

2004:

2004:

2004:

2004:

2004:

2004:

2003:

Spirit of the Ride jako on sam

2003:

Diary of a Pirate jako on sam / Jack Sparrow

2003:

2003:

jako CIA Agent Sands

2003:

2003:

2003:

2003:

2003:

2003:

2002:

2002:

2001:

Z piekła rodem (From Hell) jako Inspektor Frederick Abberline

2001:

Blow jako George Jung

2001:

2001:

2001:

View From Hell, A jako on sam

2001:

Music Behind the Scenes jako on sam (zdjęcia archiwalne)

2000:

Zanim zapadnie noc (Before Night Falls) jako Bon Bon / Porucznik Victor

2000:

2000:

In Bad Taste jako On sam

2000:

2000:

2000:

2000:

Sleepy Hollow: Behind the Legend jako on sam / Posterunkowy Ichabod Crane

1999:

1999:

Directors, The jako Edward Nożycoręki/Ed Wood/Ichabod (zdjęcia archiwalne)

1999:

1999:

Top Secret jako Narrator (gościnnie)

1999:

Source, The jako Jack Kerouac

1999:

1999:

1999:

Directors, The jako Edward Nożycoreki / Ed Wood / Ichabod Crane (zdjęcia archiwalne)

1998:

1998:

Comme au cinéma jako on sam (gościnnie)

1998:

1998:

Los Angeles bez mapy (L.A. Without a Map) jako on sam (niewymieniony w czołówce) (gościnnie)

1998:

1997:

Odważny (Brave, The) jako Raphael

1997:

1997:

Bobby kontra wapniaki (King of the Hill) jako Yogi Victor (głos) (gościnnie)

1997:

Donnie Brasco jako Donnie

1996:

Cannes Man jako w roli siebie samego

1996:

E! True Hollywood Story (gościnnie)  (on sam)

1995:

Don Juan DeMarco jako Don Juan DeMarco

1995:

jako Gene Watson

1995:

1995:

Tom Petty and the Heartbreakers: Playback jako Eddie (zdjęcia archiwalne)

1995:

Truposz (Dead Man) jako William Blake

1994:

Ed Wood jako Ed Wood

1994:

HBO First Look (gościnnie)  (on sam)

1994-2001:

1994:

1993:

1993:

Arizona Dream jako Axel Blackmar

1993:

1991:

1991:

Idols jako On sam

1991:

Making of 'Beauty and the Beast', The jako on sam (gościnnie)

1990:

1990:

1990:

Beksa (Cry-Baby) jako Wade Beksa Walker

1987-1992:

21 Jump Street jako Tom Hanson (1987-1990)

1986:

Pluton (Platoon) jako Lerner

1986:

Slow Burn jako Donnie Fleischer

1985-1986:

Lady Blue jako Lionel Viland (gościnnie)

1985:

1984:

1983-1988:

Hotel jako Rob Cameron (gościnnie)

1976:

Nuit des Césars, La jako on sam (gościnnie)


producent:

2010:

2009:

2009:


producent wykonawczy:

2009:


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Alfabet+2003+(1), Filologia Polska
WSPOŁCZESNY POLSKI FILM DOKUMENTALNY, Filologia polska, polonistyka, rok III, specjalizacja filmozna
Pochodzenie jezyka polskiego - dobre opracowanie, Filologia polska, zagadnienia językowe
Odmiana nazwisk polskich i obcych - tabelka, Filologia polska, Kultura języka polskiego
Kultura jzyka polskiego - podstawowe terminy, filologia polska, Etyka słowa, poprawność językowa
NAUKI POMOCNICZE FILOLOGII POLSKIEJ, Supersiatkareczka, Nauka, Filologia polska
polskie przekłady Dziaberliady, Filologia Polska, Licencjat
ALFABET CYRYLICKI, filologia polska, diachroniczne
Etos rycerza na podstawie przykładów z literatury polskiej i obcej, Notatki, Filologia polska i spec
14. Polskie tłumaczenia Biblii, Filologia polska, zagadnienia językowe
Gramatyka Opisowa Języka Polskiego - notatki cz.3, Filologia polska, Nauka o języku
Alfabet+2003+(1), Filologia Polska
NAJSTARSZE ZABYTKI JEZYKA POLSKIEGO, filologia polska, staropolska
Morfemy, Filologia polska, Gramatyka opisowa języka polskiego
Raz jeszcze o gwarze uczniowskiej wilno, Notatki, Filologia polska i specjalizacja nauczycielska, Ku
Zdania z błędami (1), Filologia polska, Kultura języka polskiego
B. Myrdzik - Hermeneutyczna interpretacja tekstu poetyckiego w szkole. Próba aplikacji, Filologia po
MP Poezja Młodej Polski, Filologia polska, polonistyka, rok III, Młoda Polska

więcej podobnych podstron