UNIWERSYTET PRZYRODNICZY WE WROCŁAWIU
KATEDRA GOSPODARKI PRZESTRZENNEJ

STUDIA PODYPLOMOWE

Wycena nieruchomości

Zarządzanie nieruchomościami i pośrednictwo w ich obrocie

Mgr inż. Marek Kończak

PODSTAWY PRAWA RZECZOWEGO

NABYWANIE NIERUCHOMOŚCI PRZEZ CUDZOZIEMCÓW

1.2.

Wrocław - wrzesień, 2011 r.

STAN PRAWNY NA 30 września 2011 R.

I.

PODSTAWOWE PRZEPISY PRAWA REGULUJĄCE WW. TEMATYKĘ

1. Ustawa z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (jednolity tekst Dz. U. z 2004 r. Nr 167, poz. 1758 z późniejszymi zmianami w Dz. U.: z 2005 r. Nr 94, poz. 788, Nr 183, poz. 1538, z 2008 r. Nr 180, poz. 1112, Nr 216, poz. 1367), zwana w dalszej części Konspektu „Ustawą”,

2. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 26 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych informacji oraz dokumentów, jakie jest obowiązany przedstawić cudzoziemiec ubiegający się o wydanie zezwolenia na nabycie nieruchomości (Dz. U. Nr 94, poz. 925),

3. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 21 listopada 2006 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych informacji oraz dokumentów, jakie jest obowiązany przedstawić cudzoziemiec ubiegający się o wydanie zezwolenia na nabycie nieruchomości (Dz.U. Nr 226, poz. 1653),

4. Ustawa z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz.U. Nr 64, poz. 592),

5. Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16,poz. 93 z późniejszymi zmianami).

6. Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (jedn. tekst - Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.),

II.

POJĘCIE CUDZOZIEMCA W ROZUMIENIU USTAWY

Ustawa ma charakter reglamentacyjny, bowiem wprowadza ograniczenia o charakterze publicznoprawnym dla cudzoziemców nabywających nieruchomości w Polsce. Przepisy Ustawy i reglamentacja nie dotyczy transakcji, w których cudzoziemcy zbywają nieruchomości na rzecz obywateli polskich. Ustawa gwarantuje zachowanie swobód europejskich przysługujących obywatelom państw - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG) albo Konfederacji Szwajcarskiej, z zastrzeżeniem wyjątków ustanowionych w okresach przejściowych, dotyczących nabywania niektórych nieruchomości.

Cudzoziemcem w rozumieniu Ustawy jest:

1. osoba fizyczna nieposiadająca obywatelstwa polskiego,

2. osoba prawna mająca siedzibę za granicą,

3. nieposiadająca osobowości prawnej spółka osób wymienionych w p. 1 lub 2, mająca siedzibę za granicą, utworzona zgodnie z ustawodawstwem państw obcych,

4. osoba prawna i spółka handlowa nieposiadająca osobowości prawnej mająca siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, kontrolowana bezpośrednio lub pośrednio przez osoby lub spółki wymienione w p. 1,2 i 3.

W przypadku spółki handlowej za kontrolowaną, w rozumieniu Ustawy, uważa się spółkę, w której cudzoziemiec lub cudzoziemcy dysponują bezpośrednio lub pośrednio powyżej 50% głosów na zgromadzeniu wspólników lub na walnym zgromadzeniu, albo mają pozycję dominującą w rozumieniu Kodeksu Spółek Handlowych (art. 4 §1 pkt 4 lit. b lub c, lub e).

III.

ZEZWOLENIA NA NABYCIE NIERUCHOMOŚCI PRZEZ CUDZOZIEMCA

Ustawą objęte jest nabywanie przez cudzoziemców nieruchomości znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej niezależnie od tego, jaki podmiot jest ich właścicielem. Może być nim osoba fizyczna, osoba prawna, jak też Skarb Państwa czy jednostka samorządu terytorialnego.

Cudzoziemiec będący osobą fizyczną, ubiegający się o wydanie zezwolenia na nabycie nieruchomości winien wykazać więzi łączące go z Rzecząpospolitą Polską.

Nabycie nieruchomości może wynikać z różnych zdarzeń cywilno-prawnych. Może to być np. umowa sprzedaży, darowizny, dożywocia, zamiany, oddania gruntów w użytkowanie wieczyste, zniesienie współwłasności, zasiedzenie, przekształcenie użytkowania wieczystego w prawo własności. Nabycie może być także skutkiem jednostronnej czynności prawnej, np. mocą testamentu lub też orzeczenia sądowego. Przepisy Ustawy nie mają jednak zastosowania do czynności prawnych ustanawiających ograniczone prawa rzeczowe na nieruchomościach, jak np. użytkowanie, zastaw czy hipoteka oraz umów o charakterze zobowiązującym, takich jak dzierżawa czy najem.

Ustawa funkcjonuje w polskim obrocie prawnym (kilkukrotnie nowelizowana), od dnia przystąpienia Polski do Unii Europejskiej (1.05.2004 r.) i jest dostosowana do wymogów prawa europejskiego, a w szczególności swobód europejskich przysługującym obywatelom państw - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG). Reglamentacja dotyczy podmiotów jak i przedmiotów planowanych transakcji.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w art. 1 ust. 1 Ustawy, nabycie nieruchomości przez cudzoziemca wymaga uzyskania zezwolenia wydawanego na wniosek cudzoziemca w formie decyzji administracyjnej przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Zezwolenie jest warunkiem obligatoryjnym do zawarcia transakcji, bez którego jest ona dotknięta wadą nieważności bezwzględnej. Uprawnienie płynące z zezwolenia dotyczy określonego podmiotu oraz konkretnie oznaczonej nieruchomości. Decyzję zezwalającą na nabycie nieruchomości w Polsce cudzoziemiec ma obowiązek przedłożyć przy sporządzaniu umowy nabycia nieruchomości w formie aktu notarialnego. Stanowi ona warunek prawny ważności dokonanej czynności prawnej.

Zezwolenie może być wydane tylko wtedy gdy nie wniosą sprzeciwów (w formie postanowienia) Minister Obrony Narodowej, a w przypadku nieruchomości rolnych - Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Zezwolenie może być wydane, jeżeli nabycie nieruchomości przez cudzoziemca nie spowoduje zagrożenia dla obronności, bezpieczeństwa państwa lub porządku publicznego (co jest istotne np. w dobie światowego terroryzmu), a także nie sprzeciwiają się temu względy polityki społecznej i zdrowia społeczeństwa. Cudzoziemiec musi też wykazać, że zachodzą okoliczności potwierdzające jego więzi z Polską. Okoliczności te wymienione są w art. 1a ust. 2 Ustawy. Zgodnie z art. 1a ust. 2 Ustawy, okolicznościami potwierdzającymi więzi cudzoziemca z RP są w szczególności:

1/ posiadanie polskiej narodowości lub polskiego pochodzenia,

2/ zawarcie związku małżeńskiego z obywatelem RP,

3/ posiadanie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony (z wyłączeniem zezwolenia udzielonego na podstawie art. 53a ust. 2 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach), zezwolenia na osiedlenie się lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich,

4/ członkostwo w organie zarządzającym przedsiębiorców wymienionych w art. 1 ust. 2 pkt 4 Ustawy,

5/ wykonywanie na terytorium RP działalności gospodarczej lub rolniczej, zgodnie z przepisami prawa polskiego.

Zezwolenia Ministra SWiA wymaga także nabycie lub objęcie przez cudzoziemca udziałów lub akcji w spółce handlowej z siedzibą na terytorium RP, będącej właścicielem lub wieczystym użytkownikiem nieruchomości w Polsce, w przypadkach które określa art. 3e, ust. 1 i 2 Ustawy, jeżeli w wyniku tych czynności prawnych spółka ta będzie spółką kontrolowaną, a udziały lub akcje nabywa lub obejmuje cudzoziemiec niebędący udziałowcem lub akcjonariuszem tej spółki.

Zezwolenie udzielone cudzoziemcowi nie zastępuje orzeczeń sądów lub decyzji administracyjnych innych organów państwowych lub samorządowych, wymaganych bądź wydawanych na podstawie innych ustaw. Zezwolenie nie zwalnia także z obowiązku zachowania wymogów określonych przepisami odrębnych ustaw. Udzielone cudzoziemcowi zezwolenie nie powoduje przyznania mu żadnych innych praw, poza prawem bycia potencjalnym nabywcą określonej nieruchomości. Nie rodzi ono również żadnych innych praw i obowiązków po stronie zbywcy, poza prawem, ale nie obowiązkiem!, zbycia nieruchomości cudzoziemcowi, który uzyskał zezwolenie. Zezwolenie zatem umożliwia cudzoziemcowi nabycie nieruchomości na zasadach prawa cywilnego, jakie obowiązują obywateli polskich.

W wydanym zezwoleniu Minister SWiA może określić specjalne warunki, od których spełnienia będzie uzależniona możliwość nabycia nieruchomości (art. 2 ust. 2 i art. 3 ust. 1 pkt 3 Ustawy). Minister jednak nie ustala w decyzji żadnych warunków wpływających na treść przyszłej umowy między stronami. Najczęściej Minister określa warunki specjalne w sprawach dotyczących wydania zezwolenia na nabycie przez cudzoziemca udziałów lub akcji w spółkach handlowych będących właścicielami lub wieczystymi użytkownikami nieruchomości. Warunki te dotyczą w szczególności spełnienia przez wnioskodawcę ciążących na nim obowiązków wynikających z regulacji zawartych w przepisach Kodeksu spółek handlowych, np. podjęcia określonych uchwał zgromadzeń wspólników bądź walnych zgromadzeń akcjonariuszy.

Postępowanie o wydanie zezwolenia jest długotrwałe. Wydanie następuje najczęściej po około trzech miesiącach, a często bywa - w bardziej skomplikowanych podmiotowo sprawach - że i po siedmiu.

Długotrwałość postępowania może spowodować, że ominie cudzoziemca interesująca go transakcja, bowiem nie każdy sprzedający ma ochotę czekać kilka miesięcy na finał i odebranie zapłaty za nieruchomość. W 2009 roku Minister SWiA wydał 145 decyzji odmawiających udzielenia zezwolenia na nabycie nieruchomości (w tym lokali), udziałów i akcji.

Przyczynami wydawania odmownych decyzji są najczęściej:

1/ niewykazanie przez cudzoziemca, że zachodzą okoliczności uzasadniające jego trwałe więzi z Polską, zgodnie z wymogami Ustawy,

2/ niedostarczenie przez cudzoziemca materiału dowodowego, umożliwiającemu Ministrowi ustalenie okoliczności faktycznych dających podstawę do wydania zezwolenia,

3/ sprzeciw Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi (23% wszystkich decyzji odmownych).

Dla skuteczności rozpoznania wniosku o wydanie zezwolenia, koniecznym jest wraz z wnioskiem złożenie oryginału dowodu wniesienia opłaty skarbowej (obecnie jest to kwota 1570,00 zł), bowiem niezałączenie dowodu opłaty skutkuje zwrotem wniosku.

Zaznaczenia wymaga fakt, że nie ma gotowych wzorów wniosku o wydanie zezwolenia MSWiA na nabycie nieruchomości przez cudzoziemca. Cudzoziemiec ubiegający się o zezwolenie winien przygotować wniosek oraz wymagane dokumenty zgodnie z przepisami wymienionymi w p. I.2 i I.3 niniejszego Konspektu.

W celu zapewnienia sobie przyrzeczenia Ministra co do dopuszczalności transakcji i pozytywnego załatwienia sprawy z wniosku o zezwolenie, cudzoziemiec może zwrócić się z wnioskiem o wydanie promesy (art. 3d Ustawy). Wniosek o uzyskanie promesy musi spełniać wszystkie wymogi formalno-prawne, takie jak w przypadku występowania o uzyskanie zezwolenia.

Promesa taka, określająca warunki po spełnieniu których cudzoziemiec może ubiegać się o uzyskanie zezwolenia, wydawana (w formie decyzji administracyjnej, za opłatą 98 zł) jest stosunkowo szybciej i ważna jeden rok od dnia wydania, a w okresie jej ważności praktycznie nie można odmówić wydania zezwolenia.

Będąc w posiadaniu takiej promesy cudzoziemiec może przystępować do przetargów i negocjacji w sprawie nabycia nieruchomości, praktycznie podpisać umowę przedwstępną, wpłacać zadatki i zaliczki (nawet całą cenę nieruchomości), przygotowywać się do finalnego załatwienia sprawy. Jednak finalna umowa nabycia prawa własności lub wieczystego użytkowania będzie możliwa wyłącznie po otrzymaniu zezwolenia, które ważne jest dwa lata od daty wydania.

Wydanie promesy może nastąpić również na wniosek założycieli kontrolowanej przez cudzoziemca osoby prawnej z siedzibą w Polsce na wstępnym etapie tworzenia spółki, do której ma być wniesiony aport w postaci nieruchomości rolnej lub leśnej. Wówczas zezwolenie udzielane jest spółce dopiero po jej zarejestrowaniu w Krajowym Rejestrze Sądowym.

Nabywanie nieruchomości wbrew przepisom ustawy, tj. bez wymaganego zezwolenia powoduje daleko idące konsekwencje prawne, dolegliwe w sferze obrotu nieruchomościami. Niezgodne z przepisami ustawy nabycie nieruchomości jest z mocy prawa nieważne (art. 6 ust. 1 Ustawy).

Do Ministra SWiA napływają od notariuszy (zgodnie z art. 8a ust. 1 Ustawy) wypisy sporządzonych przez nich aktów notarialnych dotyczących transakcji zawieranych z udziałem cudzoziemców, które podlegają odpowiedniemu sprawdzeniu i są podstawowym źródłem informacji Ministra o nabytych przez cudzoziemcach nieruchomościach. Nie zawsze jednak do stwierdzenia legalności transakcji, dane z aktu notarialnego są wystarczające. W takim przypadku Minister dokonuje postępowań wyjaśniających.

Obowiązek przestrzegania przepisów Ustawy przez strony transakcji zapewnić (pod rygorem odpowiedzialności dyscyplinarnej, o której mowa w ustawie Prawo o notariacie) winien notariusz. W związku z licznymi przypadkami naruszenia w roku 2009 przez notariuszy art. 8a ust. 1 Ustawy, Minister SWiA wystosował do Ministra Sprawiedliwości pismo informujące o ww. problemie.

W razie stwierdzenia naruszenia przez cudzoziemca przepisów Ustawy, Minister SWiA zwraca się do nabywcy nieruchomości, jednocześnie przesyłając pismo do notariusza, który sporządził akt notarialny, o podjęcie działań mających na celu doprowadzenie do stanu zgodnego z prawem, tj. przepisami Ustawy.

Wystąpienie dotyczy konsekwencji umowy sporządzonej niezgodnie z prawem, a więc nieważności takiej umowy, nie odnosi się natomiast do wymogów formalnych aktu notarialnego. Wystąpienie Ministra kierowane do nabywcy wskazuje stronom transakcji na nieważność umowy sporządzonej wbrew przepisom Ustawy i umożliwia uchronienie się od negatywnych konsekwencji jakie mogłyby wyniknąć w razie braku świadomości stron, a w szczególności nabywcy, iż nabycie jest nieważne.

Nieważna z mocy prawa umowa nie wywołuje żadnych skutków prawnych, a w szczególności nie powoduje przeniesienia prawa własności (nie rodzi więc uprawnień do rozporządzania rzeczą).

W przypadku gdy strony nie chcą uznać umowy za nieważną poprzez złożenie stosownych oświadczeń, Minister SWiA podejmuje stosowne działania prawne, o których mowa w art. 6 ust. 2 Ustawy, tj. występuje na drogę sądową z pozwem o stwierdzenie nieważności nabycia nieruchomości, co w przypadku wydania takiego orzeczenia wiąże się dla strony z poniesieniem kosztów postępowania sądowego.

Dla zobrazowania skali występujących przypadków niezgodności transakcji z Ustawą należy przytoczyć statystykę MSWiA, która podaje że w roku 2009 cudzoziemcy uzyskali łącznie 514 zezwoleń na nabycie nieruchomości (bez akcji i udziałów Spółek), ale jednocześnie odnotowano 69 transakcji (13,4%) naruszających przepisy Ustawy. W 44 takich przypadkach (w zdecydowanej większości obejmujących transakcje nieruchomościami gruntowymi o łącznej powierzchni 22,2 ha) strony transakcji wezwane przez Ministra SWiA, same doprowadziły do stanu zgodnego z przepisami Ustawy. W pozostałych 25 sprawach Minister skierował do sądów pozwy o stwierdzenie nieważności nabycia nieruchomości z mocy prawa.

Stwierdzenia nieważności czynności prawnej w tym zakresie dokonuje sąd powszechny (w 25 pozostałych przypadkach w 2009 r.), zgodnie z art. 6 ust. 2 Ustawy. Należy zaznaczyć przy tym, że orzeczenie sądu ma w tym przypadku charakter wyłącznie deklaratoryjny i potwierdza jedynie nieważność z mocy prawa czynności prawnej.

Przy okazji omawiania zezwolenia należy zwrócić uwagę na rygorystyczny, reglamentujący i ograniczający krąg zainteresowanych zapis ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego (patrz p. I.4 wykazu), który nakazuje stosowanie przepisów tej ustawy w stosunku do wszystkich osób prawnych (oczywiście z wyłączeniem ANR) i fizycznych sprzedających (przenoszących prawo własności także w wyniku umowy innej niż umowa sprzedaży) nieruchomości rolne cudzoziemcom oraz w stosunku do wszystkich nieruchomości rolnych, nawet o najmniejszych powierzchniach. W szczególności chodzi o zapewnienie ustawowego prawa pierwokupu przysługującego Agencji Nieruchomości Rolnych (ANR).

Wykonywanie takiego uprawnienia przez ANR odbywa się na zasadach ogólnych dotyczących prawa pierwokupu zawartych w ustawie Kodeks cywilny. Przestrzeganie tego rygoru pozostawia się notariuszom, którzy najpierw spisują warunkową umowę sprzedaży i wysyłają ją do właściwego miejscowo oddziału ANR. W terminie 30 dni od daty zawiadomienia ANR ma prawo do złożenia oświadczenia o skorzystania z prawa pierwokupu, co więcej ma prawo w terminie 14 dni od złożenia oświadczenia do wystąpienia o ustalenie ceny nieruchomości jeśli stwierdzi rozbieżność pomiędzy ceną podaną w umowie warunkowej, a wartością rynkową takiej nieruchomości. Liczyć się więc należy z długotrwałością takiego postępowania oraz potencjalnym ryzykiem niezrealizowania transakcji przez kupującego cudzoziemca, a ze strony sprzedającego z nieuzyskanie kwoty zaplanowanej ze sprzedaży.

Pomimo uprawnienia ustawowego ANR rzadko korzysta z pierwokupu. W latach 2006 - 2009 skorzystała z tego prawa w 0,12% transakcji.

Innym ograniczeniem ustawowym jest powierzchnia nieruchomości, która może zostać nabyta przez cudzoziemca, na którą wskazuje ustawodawca. Powierzchnia ta, nabyta w celu zaspokojenia potrzeb życiowych cudzoziemca, nie może przekroczyć 0,5 ha, zaś w przypadku nabycia nieruchomości w celu prowadzenia działalności gospodarczej, powierzchnia powinna być uzasadniona rzeczywistymi potrzebami wynikającymi z charakteru wykonywanej działalności.

IV.

WYŁĄCZENIA Z OBOWIĄZKU UZYSKANIA ZEZWOLENIA MSWIA NA NABYCIE NIERUCHOMOŚCI, AKCJI LUB UDZIAŁÓW W SPÓŁKACH PRZEZ CUDZOZIEMCA

Ustawa wskazuje szereg wyłączeń i wyjątków od obowiązku uzyskania zezwolenia. Dotyczy to przypadków wyłączonych spod reżimu prawnego Ustawy na podstawie art. 7 oraz wyjątków w stosowaniu przepisów Ustawy, wymienionych w art. 8 ust. 1 (z zastrzeżeniem art. 8 ust. 3) oraz wymienionych w art. 8 ust. 2 i 2a (związanych z obowiązkiem implementacji postanowień Traktatu akcesyjnego, a także obowiązkiem bezpośredniego stosowania w polskim prawodawstwie pierwotnego prawa unijnego).

Generalnie zwolnienia należy rozróżnić podmiotowo i przedmiotowo. Część z nich dotyczy wszystkich podmiotów cudzoziemskich, a część wyłącznie obywateli i przedsiębiorców z EOG. Ustawodawca przewidział w art. 8 ust. 1 szereg wyjątków o charakterze podmiotowym i przedmiotowym, na podstawie których cudzoziemiec zwolniony jest z obowiązku uzyskania zezwolenia, przy czym wyjątki te nie mają zastosowania, jeżeli nieruchomość położona jest w strefie nadgranicznej lub nabywana jest nieruchomość rolna o powierzchni przekraczającej 1 ha (art. 8 ust. 3).

Z uwagi na obowiązek implementacji postanowień Traktatu Akcesyjnego, a także obowiązek bezpośredniego stosowania w polskim prawodawstwie pierwotnego prawa unijnego, Ustawa - w myśl zasady swobodnego przepływu kapitału - wyłącza obowiązek uzyskiwania zezwolenia przez obywateli lub przedsiębiorców państw członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) i Konfederacji Szwajcarskiej, poza wyjątkami wymogu uzyskania zezwolenia, wynikającymi z wynegocjowanych okresów przejściowych na nabycie nieruchomości rolnych.

Niektóre ważniejsze zapisy ustawy zasygnalizowano poniżej, jednak w celu szczegółowego zapoznania się z warunkami należy zapoznać się z całą treścią ustawy.

Rozpoznając sprawy według kryterium przedmiotowości, należy wyróżnić: nieruchomości rolne i leśne, samodzielne lokale mieszkalne i użytkowe w domach wielolokalowych wraz z odpowiednimi udziałami w gruncie (tutaj dochodzi jeszcze kryterium strefy nadgranicznej i reszty kraju poza tą strefą), „drugie domy”.

Zezwolenie na nabycie przez cudzoziemca z EOG nieruchomości rolnych i leśnych wymagane będzie do roku 2016 (12 lat od daty akcesji), a „drugiego domu” do 30.04. 2009 r. (5 lat od daty akcesji).

Podmioty z EOG nie mają zatem obowiązku ubiegania się o wydanie zezwolenia na nabycie lokalu mieszkalnego i użytkowego, będącego (wraz z udziałem w gruncie przynależnym do danego lokalu) odrębną nieruchomością, w tym także lokalu położonego w strefie nadgranicznej. Lokale takie nie są też „drugimi domami” w rozumieniu ustawy.

Zezwolenia nie wymaga też nabycie lub obejmowanie przez cudzoziemca z EOG udziałów lub akcji w spółkach mających siedziby na terytorium RP, będących właścicielami lub wieczystymi użytkownikami nieruchomości położonych na obszarze Polski.

Obywatel Państwa członkowskiego EOG prowadzący działalność gospodarczą może nabywać nieruchomości w celach inwestycyjnych bez zezwolenia, pod warunkiem iż nieruchomości te nie mają charakteru rolnych lub leśnych oraz nie odpowiadają definicji „drugiego domu”, a przeznaczone są wyłącznie na cele inwestycyjne.

Przepisów Ustawy nie stosuje się (a więc także nie ma mowy o jakimkolwiek zezwoleniu) do nabycia nieruchomości w drodze dziedziczenia przez osoby uprawnione do dziedziczenia ustawowego.

opracował: Marek Kończak

Wrocław, 30.09.2010 r.

Nabycie współwłasności nieruchomości lun współużytkowania wieczystego gruntu jest również nabyciem nieruchomości w rozumieniu Ustawy

Przepisy Ustawy nie mają zastosowania do nabycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu jako ograniczonego prawa rzeczowego

z zastrzeżeniem wyjątków ustanowionych w okresach przejściowych, dotyczących nabywania niektórych nieruchomości

przedstawienie przykładu wniosku wraz z załącznikami i omówienie odbędzie się na zajęciach (wykładzie)

z żądaniem o stwierdzenie nieważności nabycia może występować także wójt, burmistrz, prezydent, starosta, marszałek województwa i wojewoda, właściwi ze względu na miejsce położenia nieruchomości

na podstawie Sprawozdania MSWiA z realizacji Ustawy w 2009 roku

ustawa ta w niedługim czasie ma ulec zmianie

Ważne! - nie dotyczy prawa wieczystego użytkowania

„Drugi dom” - nabycie przez cudzoziemca nieruchomości przeznaczonej pod zabudowę mieszkaniową lub na cele rekreacyjno - wypoczynkowe, która nie będzie stanowić stałego miejsca zamieszkania cudzoziemca.

Obecnie, w związku z upływem pięcioletniego przejściowego okresu reglamentacji (1.05.2009), przepis ten jest martwy i nie ma przeszkód prawnych w nabywaniu przez cudzoziemców tego typu nieruchomości.

1

---