„Oto ja, poślij mnie” (Iz 6, 8)
Materiały duszpasterskie do prowadzenia
spotkań Grup Apostolskich
Wstęp
„Kościół widzi młodych - więcej: Kościół w sposób szczególny widzi siebie samego w młodych - w Was wszystkich, a zarazem w każdym i w każdej z Was. Tak było od początku, od czasów apostolskich. Szczególnym świadectwem mogą być słowa św. Jana z Pierwszego Listu tego Apostoła: ”Piszę do was młodzi, że zwyciężyliście Złego. Napisałem do was dzieci, że znacie Ojca... Napisałem do was młodzi, że jesteście mocni i że Boża nauka trwa w was...” Słowa apostolskie dołączają się do ewangelicznej rozmowy Chrystusa z młodzieńcem, i rozbrzmiewają mocnym echem z pokolenia na pokolenie.”
Jan Paweł II
List Apostolski z okazji Międzynarodowego Roku Młodzieży 1985 s. 41
Przy wielu parafiach działają grupy o charakterze apostolskim, modlitewnym, synodalnym itp., które gromadzą młodzież uczącą się i pracującą. Często prowadzący takie grupy borykają się z problemem programu, który umożliwiłby prowadzenie spotkań. Wychodząc naprzeciw tym potrzebom, proponujemy niniejsze materiały. Celem zawartych tu rozważań jest pogłębienie świadomości religijnej, a także pomoc w zrozumieniu spraw, które na katechezie ze względu na jej ograniczenie czasowe nie mogą być dostatecznie rozwinięte.
Materiał ten stanowi pierwszą z przygotowywanych trzech części pomocy duszpasterskich. Jej zasadnicza treść została podzielona na 21 spotkań poruszających między innymi problematykę powołania, wiary, sakramentów. Dodatkowo umieszczone zostały propozycje nabożeństw na cały rok formacji.
Modlitwa przed spotkaniem
Wszechmogący Boże, Ty chcesz aby nasza wiara się umacniała, a każdy dzień życia był coraz lepiej przeżywany w oparciu o Twoje słowo. Prosimy Cię, wejrzyj na nas uczestniczących w tej godzinie modlitwy. Pragniemy z całą powagą rozważać Twoją naukę i odnajdywać w niej najgłębszy sens ludzkiego życia - który każdemu z nas nakreśliłeś. Napełnij nas Panie duchem ewangelicznej wspólnoty, abyśmy najpierw wobec siebie stawali się świadkami Twojej prawdy. Amen.
Modlitwa po spotkaniu
Panie Jezu - sakrament Chrztu Świętego jest wielkim darem, ale stawia też przed nami zadania. Dziękujemy za otrzymane od Ciebie światło. Prosimy Cię uczyń błogosławionym trud naszego dzisiejszego spotkania i pozwól mu zaowocować. Spraw Panie, aby łaska wiary, którą zapaliłeś w naszych sercach wydała w naszym życiu plon stokrotny i pomagała na codzień stawać się Twoimi świadkami.
Przez przyczynę Maryi, Królowej Apostołów - Amen.
Spotkanie 1 „PÓJDŹ ZA MNĄ”
Piosenka: „Barka”
Pismo święte:
„Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do nich: Pójdźcie za mną a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi. I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. Idąc nieco dalej ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał a oni zostawili ojca swego Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi i poszli za Nim.”
(Mk 1, 16-20)
„...i będziemy w Nim przebywać...”
(J 14, 23)
„Wśród nich jesteście i wy powołani przez Jezusa Chrystusa”
(Rz 1, 6)
„Wiemy też, że Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra, z tymi, którzy są powołani według /Jego/ zamiaru. Albowiem tych, których od wieków poznał, tych też przeznaczył na to, by się stali na wzór obrazu Jego Syna, aby On był pierworodnym między wielu braćmi. Tych zaś, których przeznaczył, tych też powołał, a których powołał - tych też usprawiedliwił, a których usprawiedliwił - tych też obdarzył chwałą”
(Rz 8, 28-30)
„...abyście postępowali w sposób godny powołania, jakim zostaliście wezwani...”
( Ef 4, 1 )
Rozmowy religijne podczas spotkania:
1. Powołanie jest dziełem Boga. Inicjatywa należy do Stwórcy.
2. Każdy człowiek wierzący jest powołany. Rodzaje powołania.
3. Powołanie polega na szczególnym obdarowaniu.
4. Jezus stawia wymagania. Uświadomienie Bożego wezwania powoduje zmianę życia.
5. Bóg współpracuje z człowiekiem dla jego dobra.
Z nauczania Ojców Kościoła
„...I rzekł Jezus: Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi. I natychmiast pozostawili sieci i poszli za Nim”. Natychmiast, prawdziwa bowiem wiara nie zna wahania; natychmiast słucha, natychmiast wierzy, natychmiast podąża, natychmiast staje się rybakiem. I natychmiast porzucili sieci. Ja sądzę, że w sieciach pozostawili światowe błędy. I poszli za Nim. Nie mogli bowiem idąc za Jezusem mieć sieci”.
(św. Hieronim).
Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Człowiek ze swej natury i powołania jest istotą religijną. Wychodząc od Boga i zdążając do Boga, człowiek tylko wtedy żyje życiem w pełni ludzkim, gdy w sposób wolny przeżywa swoją więź z Bogiem.
(KKK 44)
Pytania:
1. Co to znaczy być powołanym? /dar i zadanie/
2. Dlaczego człowiek powinien sobie stawiać wymagania, jaką one pełnią rolę w moim życiu?
3. Na co powinien zwrócić uwagę człowiek w okresie dorastania?
Do zapamiętania:
„Tylko życie poświęcone innym warte jest przeżycia”
Albert Einstein
Postanowienie:
Zastanowię się czy i do czego powołuje mnie Bóg oraz pomodlę się za wszystkich powołanych do służby Bożej.
Spotkanie 2 „JEZUS JEST PANEM I ZBAWICIELEM”
Piosenka: „Pewnej nocy łzy z oczu mych...”
Pismo święte:
„Przyszedł również do Nazaretu, gdzie się wychowywał. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, natrafił na miejsce gdzie było napisane: Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie abym ubogim niósł dobra nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie, abym uciśnionych odsyłał wolnych, abym obwoływał rok łaski dla Pana. Zwinąwszy księgę oddał słudze i usiadł, a oczy wszystkich w synagodze były w nim utkwione.”
(Łk 4, 16-20)
„Tak Bóg umiłował świat że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy kto w Niego wierzy, nie umarł ale miał życie”
(J 3, 16)
„Jednak dzięki łasce Pana Jezusa wierzymy, że będziemy tak samo zbawieni, jak i oni.”
(Dz 15, 11)
„Co do mnie, nie daj, Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata.”
(Ga 6, 14)
„Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który napełnił nasz wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich - w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym. W nim mamy odkupienie przez Jego krew - odpuszczenie występków według bogactwa jego łaski. Szczodrze ją na nas wylał w postaci wszelkiej mądrości i zrozumienia, przez to, że nam oznajmił tajemnicę swej woli według swego postanowienia, które przedtem w Nim powziął dla dokonania pełni czasów, aby wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie jako Głowie: to, co w niebiosach, i to, co na ziemi. W Nim dostąpiliśmy udziału my również, z góry przeznaczeni zamiarem Jego, który dokonuje wszystkiego zgodnie z zamysłem swej woli po to, byśmy istnieli ku chwale jego majestatu - my, którzyśmy już przedtem nadzieję złożyli w Chrystusie. W Nim także i wy usłyszeliście słowo prawdy, Dobrą Nowinę o waszym zbawieniu. W Nim również uwierzyliście i zostaliście naznaczeni pieczęcią Ducha Świętego, który był obiecany. On jest zadatkiem naszego dziedzictwa w oczekiwaniu na odkupienie, które nas uczyni własnością /Boga/, ku chwale Jego majestatu.”
(Ef 1, 3-14)
„I wy byliście umarłymi na skutek waszych występków i grzechów w których żyliście niegdyś według doczesnego sposobu tego świata, według sposobu władcy mocarstwa powietrza, to jest ducha, który działa teraz w synach buntu. Pośród nich także my wszyscy niegdyś postępowaliśmy według żądz naszego ciała, spełniając zachcianki ciała i myśli zdrożnych. I byliśmy potomstwem z natury zasługującym na gniew, jak i wszyscy inni. A Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował i to nas umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia. Łaską bowiem jesteśmy zbawieni! Razem też wskrzesił i razem też posadził na wyżynach niebieskich w Chrystusie Jezusie, aby w nadchodzących wiekach przemożne bogactwa Jego łaski wykazać na przykładzie dobroci względem nas w Chrystusie Jezusie. Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga - nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił.”
(Ef 2, 1-9)
Rozmowy religijne podczas spotkania:
1. W swoim nauczaniu Chrystus stwierdził, że jest Synem Bożym - Zbawicielem świata.
2. Wiara w Chrystusa warunkiem zbawienia.
3. Zbawienie jest łaską otrzymaną z rąk Boga. Zbawienie - ocaleniem, najbardziej zasadniczym celem człowieka
4. Przynależność do Jezusa chlubą i wezwaniem do ofiary ze swego życia.
5. Co znaczy i dlaczego Jezus jest moim Panem (bo mnie wydobył z piekła /potępienia/; wykupił; ocalił/.
Z nauczania Ojców Kościoła
„...Święty abba Antoni, kiedy mieszkał na pustyni, popadł raz w zniechęcenie i wielką ciemność wewnętrzną. I powiedział do Boga: Panie, chcę się zbawić, ale mi myśli nie pozwalają. Co mam robić w tym utrapieniu? Jak się zbawić?
I chwilę potem, wyszedłszy na zewnątrz, zobaczył Antoni kogoś podobnego do siebie, kto siedział i pracował, potem wstawał od pracy i modlił się, a potem znowu siadał i plótł linę, i znów powstawał od modlitwy. A był to anioł Pański wysłany po to, by go pouczyć i umocnić. I usłyszał Antoni głos anioła: Tak rób, a będziesz zbawiony. Gdy to usłyszał, odczuł wielką radość i ufność; a robiąc tak, osiągnął zbawienie...”
(Święty Antoni Wielki).
Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Imię „Pan” oznacza Boskie panowanie. Wyznawać lub wzywać Jezusa jako Pana, oznacza wierzyć w Jego Boskość. „ Nikt (...) nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: <Panem jest Jezus>.” ( 1Kor 12, 3 )
(KKK 455 )
„Jezus ofiarował się w sposób dobrowolny dla naszego zbawienia. Ukazuje On i urzeczywistnia ten dar w sposób uprzedzający podczas Ostatniej Wieczerzy: To jest Ciało moje, które za was będzie wydane.(Łk 22, 19)
(KKK 621)
Pytania:
1. Co w życiu jest dla mnie najważniejsze?
2. Czy religijność można ograniczyć tylko do Kościoła, salki katechetycznej, modlitwy w świątyni?
3. Jak przedstawia się religijność w naszym narodzie? /obserwacje własne/
Do zapamiętania:
„Bóg nie przesyła nam daru; On sam jest darem. Jego obecność oznacza coś więcej niż zwykły prezent.”
(kard. Aloisio Lorscheider).
Postanowienie:
W czasie rachunku sumienia zastanowię się, czy rzeczywiście uznaję Jezusa moim Panem - w domu, w szkole, wśród znajomych.
Spotkanie 3 „CO TO ZNACZY WIERZYĆ ?”
Piosenka: „Chrześcijanin to ja...”
Pismo święte:
„Pewnego dnia wsiadł ze swymi uczniami do łodzi i rzekł do nich: Przeprawmy się na drugą stronę jeziora. I odbili od brzegu. A gdy płynęli, zasnął. Wtedy przypadł gwałtowny wicher na jezioro, tak, że fale ich zalewały i byli w niebezpieczeństwie. Przystąpili więc do Niego i obudzili Go, wołając: Mistrzu, Mistrzu, giniemy! Lecz On wstał, rozkazał wichrowi i wzburzonej fali: uspokoiły się, i nastała cisza. A do nich rzekł: Gdzie jest wasza wiara? Oni zaś przestraszeni i pełni podziwu mówili nawzajem do siebie: Kim właściwie On jest, że nawet wichrom i wodzie rozkazuje, a są Mu posłuszne...”
(Łk 8, 22-25)
„Powiadam wam, że prędko weźmie ich w obronę. Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?”
(Łk 18, 8)
„Zapytajmy więc, co /zyskał/ Abraham, przodek nasz według ciała? Jeżeli bowiem Abraham został usprawiedliwiony z uczynków, ma powód do chlubienia się, ale nie przed Bogiem. Bo cóż mówi Pismo? Uwierzył Abraham Bogu i zostało mu to poczytane za sprawiedliwość. Otóż temu, który pracuje, poczytuje się zapłatę nie tytułem łaski, lecz należności. Temu jednak, który nie wykonuje pracy, a wierzy w Tego co usprawiedliwia grzesznika, wiarę jego poczytuje się za tytuł do usprawiedliwienia, zgodnie z pochwałą, jaką Dawid wypowiada o człowieku, którego Bóg usprawiedliwia niezależnie od uczynków. Błogosławieni ci, których nieprawości zostały odpuszczone i których grzechy zostały zakryte. Błogosławiony mąż, któremu Pan nie poczyta grzechu. Przeto czy błogosławieństwo to dotyczy obrzezanych, czy też i nie obrzeżanych? Czytamy przecież, że Abrahamowi została poczytana wiara za sprawiedliwość. W jakich okolicznościach została poczytana: czy gdy był obrzezany, czy przed obrzezaniem? Otóż nie po obrzezaniu, ale gdy był nieobrzezany. I otrzymał znak obrzezania jako pieczęć usprawiedliwienia osiągniętego z wiary posiadanej wtedy gdy jeszcze był obrzezany. I tak stał się ojcem wszystkich tych, którzy mając obrzezanie, wierzą by i im poczytano to za tytuł do usprawiedliwienia, a także ojcem tych obrzezanych, którzy i nie tylko na obrzezaniu się opierają, ale nadto kroczą śladami tej wiary, jaką ojciec nasz Abraham posiadał przed obrzezaniem. Albowiem nie od /wypełniania/ Prawa została uzależniona obietnica dana Abrahamowi i jego potomstwu, że będzie dziedzicem świata, ale od usprawiedliwienia z wiary. Jeżeli bowiem dziedzicami stają się ci, którzy się opierają na Prawie, to wiara straciła znaczenie, a obietnica pozostała bez skutku. Prawo bowiem pociąga za sobą karzący gniew. Gdzie zaś nie ma Prawa, tam nie ma i przestępstwa. I stąd to /dziedzictwo/ zależy od wiary, by zaś było z łaski i aby w ten sposób obietnica pozostała niewzruszona dla całego potomstwa, nie tylko dla potomstwa opierającego się na Prawie, ale i dla tego , które ma wiarę Abrahama. On to jest ojcem nas wszystkich - jak jest napisane: Uczyniłem cię ojcem wielu narodów - przed obliczem Boga. Jemu on zawierzył jako Temu, który ożywia umarłych i to, co nie istnieje, powołuje do istnienia. On to wbrew nadziei uwierzył nadziei, że stanie się ojcem wielu narodów zgodnie z tym, co było powiedziane: takie będzie twoje potomstwo. I nie zachwiał się w wierze, choć twierdził, że ciało jego jest już obumarłe - miał już prawie sto lat - i że obumarłe jest łono Sary. I nie okazał wahania ani niedowierzania co do obietnicy Bożej, ale się wzmocnił w wierze. Oddał przez to chwałę Bogu i był przekonany, że mocen jest On również wypełnić, co obiecał. Dla tego też poczytano mu to za sprawiedliwość. A to, że poczytano mu, zostało napisane nie ze względu na niego samego, ale i ze względu na nas, jako że będzie poczytane i nam, którzy wierzymy w Tego, co wskrzesił z martwych Jezusa, Pana Naszego. On to został wydany za nasze grzechy i wskrzeszony z martwych dla naszego usprawiedliwienia.”
(Rz 4, 1-25)
„...Albowiem przez wiarę, a nie dzięki widzeniu postępujemy...”
(2Kor 5, 7)
Rozmowy religijne podczas spotkania:
1. Bóg domaga się wiary od człowieka.
2. Człowiek winien kształtować swoją wiarę - jest za nią odpowiedzialny.
3. Wierzyć: uznać Boga /w Jezusie Chrystusie, w Kościele/
4. Poddać Mu swoje życie.
5. Wiara dojrzała: wierzyć w Boga i wierzyć Bogu.
6. Życie z wiary - wszystko w życiu podyktowane wiarą
Z nauczania Ojców Kościoła:
„...O gdybym mógł ujrzeć żłóbek, w którym leżał Chrystus! Bo my teraz jakoby dla przydania czci Chrystusowi zabraliśmy gliniany żłóbek, a ustawiliśmy srebrny. Ale dla mnie cenniejszy jest ten, który został zabrany! Poganom potrzebne jest złoto i srebro, natomiast wierzącym chrześcijanom wystarczy święty gliniany żłóbek...”
(św. Hieronim).
Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Gdy wyznajemy naszą wiarę, zaczynamy od słów: „Wierzę” lub „Wierzymy”. Dlatego wykład wiary Kościoła wyznawanej w „Credo”, celebrowanej w liturgii oraz przeżywanej w praktykowaniu przykazań i w modlitwie, zaczynamy od pytania, co to znaczy „wierzyć”. Wiara jest odpowiedzią człowieka daną Bogu, który mu się objawia i udziela, przynosząc równocześnie obfite światło człowiekowi poszukującemu ostatecznego sensu swego życia. Rozważamy więc najpierw to poszukiwanie Boga przez człowieka (rozdział pierwszy), następnie Objawienie Boże, przez które Bóg wychodzi naprzeciw człowiekowi (rozdział drugi), wreszcie odpowiedź wiary (rozdział trzeci).”
(KKK 26)
Pytania:
1. Jak często uświadamiam sobie znaczenie pierwszego przykazania Bożego? /czy Bóg jest „moim” Bogiem?/
2. Co zmieniło się w mojej wierze na przestrzeni ostatnich lat, miesięcy?
Do zapamiętania:
„Bez wiary potykamy się o źdźbło słomy, z wiarą przenosimy góry”
(Soren Kierkegaard).
Postanowienia:
1. Odmawiając pacierz zwrócę uwagę na słowa: „Wierzę w Boga”, by to było moje „wierzę”.
2. Akt strzelisty w ciągu dnia: „dla Ciebie” - tzn. wszystko w ciągu dnia podejmuję przez Ciebie, dla Ciebie i tak jak Ty byś to podjął.
Spotkanie 4 „W JAKI SPOSÓB ROZWIJAM WIARĘ ?”
Piosenka: „Czy wy wiecie, że jesteście świątynią...?”
Pismo święte:
„...aby wiara wasza opierała się nie na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej...”
(1 Kor 2, 5)
„Albowiem w Chrystusie Jezusie ani obrzezanie, ani jego brak nie mają żadnego znaczenia, tylko wiara, która działa przez miłość”
(Ga 5, 6)
„W każdym położeniu bierzcie wiarę jako tarczę, dzięki której zdołacie zgasić wszystkie rozżarzone pociski Złego”
(Ef 6, 16)
„Jak więc przyjęliście naukę o Chrystusie Jezusie jako Panu, tak w Nim postępujcie: zapuśćcie w Niego korzenie i na Nim dalej się budujcie, i umacniajcie się w wierze, jak was nauczono, pełni wdzięczności.”
(Kol 2, 6-7)
„Gorąco modlimy się we dnie i w nocy, abyśmy mogli dopełnić tego, czego brak waszej wierze.”
(1Tes 3, 10)
Rozmowy religijne podczas spotkania:
1. Wiara człowieka podlega przemianom /wiek, środowisko, przeżycia/.
2. Człowiek pogłębia wiarę przez doskonałe poznanie i zrozumienie prawd Bożych. Nade wszystko przez modlitwę, tzn. zanurzenie w Bogu, nasłuchiwanie Jego słowa, by żyć przed Nim i dla Niego, i prace nad sobą, tzn. wysiłek by poszczególne decyzje, wybory ( nauka, praca, miłość, małżeństwo ) podejmować w świetle wiary, wg. wymagań wiary ( inaczej - sama nawet modlitwa stanie się tylko pobożnością )
3. Poddanie się woli Bożej, pragnienie zrozumienia jej pogłębia więź z Bogiem.
4. Dojrzała wiara tzn. pozwolić, aby Bóg działał przeze mnie, posługiwał się mną.
5. Świadomość negatywnego wpływu na wiarę - nieodpowiednia lektura, relatywizm w etyce, traktowanie wiary jako „mojej” sprawy, rezygnacja z praktyk religijnych i łaski sakramentalnej.
Z nauczania Ojców Kościoła
„...Bóg jest chwałą człowieka, człowiek natomiast jest tym, który przyjmuje Jego działania, całą Jego mądrość, Jego moc. Jak bowiem lekarz daje dowód swej biegłości na chorym, tak Bóg objawia się przez ludzi...”
(św. Ireneusz).
Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Wiara jest darem danym człowiekowi przez Boga. Ten nieoceniony dar możemy utracić. Św. Paweł ostrzega przed tym Tymoteusza: „Wystąp w dobrej walce, „mając wiarę i dobre sumienie. Niektórzy odrzuciwszy je, ulegali rozbiciu w wierze” ( 1Tm 1, 18-19 ).” Aby żyć, wzrastać i wytrwać w wierze aż do końca, musimy karmić ją słowem Bożym oraz prosić Pana, aby przymnażał nam wiary; powinna ona działać „przez miłość” ( Ga 6, 6 ), być podtrzymywana przez nadzieję i zakorzeniona w wierze Kościoła.”
(KKK 162)
Pytania:
1. Ile czasu w tygodniu poświęcam na refleksję o mojej wierze? /w stosunku do innych spraw/
2. Czy zastanawiałem się nad wpływem mojego postępowania na otoczenie i otoczenia na moje postępowania?
Do zapamiętania:
„Boże, nie pozwól, by serce nasze zostało puste, lecz spraw - ponieważ od Twojej woli wszystko zależy - byśmy pragnęli i żyli nadzieją, i by to, czego pragniemy, było dobre i rzeczywiste, by nasza nadzieja nie była czcza”
(Ivo Andric ).
Postanowienie:
Zastanowię się, co mówi o mojej wierze moje życie.
Spotkanie 5 „WIARA RODZI SIĘ ZE SŁUCHANIA”
Piosenka: „Serce wielkie nam daj...”
Pismo święte:
„Owego dnia Jezus wyszedł z domu i usiadł nad jeziorem. Wnet zebrały się koło niego tłumy tak wielkie, że wszedł do łodzi i usiadł, a cały lud stał na brzegu. I mówił im wiele w przypowieściach tymi słowami: Oto siewca wyszedł ziarno siać. A gdy siał, niektóre /ziarna/ padły na drogę, nadleciały ptaki i wydziobały je. Inne padły na miejsca skaliste, gdzie niewiele miały ziemi; i wnet powschodziły, bo gleba nie była głęboka. Lecz gdy słońce wzeszło, przypaliły się i uschły, bo nie miały korzenia. Inne znowu padły między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je. Inne w końcu padły na ziemie żyzną i plon wydały, jedno stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny. Kto ma uszy, niechaj słucha! Przystąpili do Niego uczniowie i zapytali: Dlaczego w przypowieściach mówisz do nich? On im odpowiedział: Wam dano poznać tajemnicę królestwa niebieskiego, im zaś nie dano. Bo kto ma, temu będzie dodane, i nadmiar mieć będzie; kto zaś nie ma, temu zabiorą i to, co ma. dlatego mówię w przypowieściach, że otwartymi oczami nie widzą i otwartymi uszami nie słyszą ani nie rozumieją. Tak spełnia się na nich przepowiednia Izajasza: „Słuchać będziecie, a nie zrozumiecie, patrzeć będziecie, a nie zobaczycie. Bo stwardniało serce tego ludu, ich uszy stępiały i oczu swe zamknęli, żeby oczami nie widzieli ani uszami nie słyszeli, ani swym sercem nie rozumieli: i nie nawrócili się, abym ich uzdrowił.” Lecz szczęśliwe oczy wasze, że widzą, i uszy wasze, że słyszą. Bo zaprawdę, powiadam wam: Wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło ujrzeć to, na co wy patrzycie, a nie ujrzeli i usłyszeć to co wy słyszycie, a nie usłyszeli. Wy zatem posłuchajcie przypowieści o siewcy! Do każdego, kto słucha słowa o królestwie, a nie rozumie go, przychodzi Zły i porywa to, co zasiane jest w jego sercu. Takiego człowieka oznacza ziarno posiane na drodze. Posiane na miejsce skaliste oznacza tego, kto słucha słowa i natychmiast z radością je przyjmuje; ale nie ma w sobie korzenia, lecz jest niestały. Gdy przyjdzie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamuje. Posiane między ciernie oznacza tego, kto słucha słowa, lecz troski doczesne i ułuda bogactwa zagłuszają słowo, tak że zostaje bezowocne. Posiane w końcu na ziemię żyzną oznacza tego, kto słucha słowa i rozumie je. On też wydaje plon: jeden stokrotny, drugi sześćdziesięciokrotny, inny trzydziestokrotny.” (Mt 13, 1-23 )
„Ale nie wszyscy dali posłuch Ewangelii. Izajasz bowiem mówi: Panie, któż uwierzył temu, co od nas posłyszał? Przeto wiara rodzi się z tego, co się słyszy; tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa.” (Rz 10, 16-17)
Rozmowy religijne podczas spotkania:
1. Wiarę zdobywam, pogłębiam przez otwarcie się na to, co mówi Bóg.
2. Znaczenie Pisma świętego w życiu chrześcijańskim.
3. Słowo Boga trzeba usłyszeć „sercem”.
Z nauczania ojców Kościoła:
„...Zbliża się szybko sprawiedliwość moja i objawi się moje zmiłowanie (Iz 56, 1), a zbawienie moje zabłyśnie jako pochodnia (Iz 62, 1). Zmiłowaniem zaś i sprawiedliwością jest Chrystus. Przez Niego bowiem otrzymaliśmy zmiłowanie i zostaliśmy usprawiedliwieni, a przez wiarę w Niego zostaliśmy obmyci z brudów winy.
Czym więc jest lampa dla tych, którzy przebywają w nocy i w ciemnościach, tym jest Chrystus dla znajdujących się we mgle i ciemności duchowej, stając przed nimi jako światło. Dlatego więc błogosławieni prorocy błagali, aby mogli stać się uczestnikami tej właśnie łaski: Okaż nam Panie, swoje miłosierdzie i daj nam swoje zbawienie”(Ps 84, 8) (św. Cyryl Aleksandryjski).
Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Być posłusznym ( ob - audire ) w wierze oznacza oddać się w sposób wolny usłyszanemu słowu, ponieważ jego prawda została zagwarantowana przez Boga, który jest samą Prawdą. Wzorem tego posłuszeństwa, proponowanym nam przez Pismo święte, jest Abraham. Dziewica Maryja jest jego najdoskonalszym urzeczywistnieniem.”
(KKK 144)
Pytania:
1. Jaka jest moja postawa w stosunku do kazań, katechez? /krytyczność czy krytykanctwo, otwartość, refleksja, bezmyślność/
2. Jakie znaczenie ma religijność, praca?
Do zapamiętania:
„Ten, kto nie słucha najpierw Boga, nie ma światu nic do powiedzenia” (Hans Urs von Balthasar).
Postanowienie:
W najbliższym czasie przeczytać dowolną pozycję religijną.
Spotkanie 6 „WIARA BEZ UCZYNKÓW MARTWA JEST”
Piosenka: „Wy jesteście na ziemi...”
Pismo święte:
„Jaki z tego pożytek, bracia moi, skoro ktoś będzie utrzymywał, że wierzy, a nie będzie spełniał uczynków? Czy /sama/ wiara zdoła go zbawić? Jeśli na przykład brat lub siostra nie mają odzienia lub brak im codziennego chleba, a ktoś z was powie im: Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i najedzcie do syta! - a nie dacie im tego, czego koniecznie potrzebują dla ciała - to na co się to przyda? Tak też i wiara, jeżeli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie. Ale może ktoś powiedzieć: Ty masz wiarę, a ja spełniam uczynki. Pokaż mi swoją wiarę bez uczynków, to ja ci pokażę wiarę ze swoich uczynków. Wierzysz, że jest jeden Bóg? Słusznie czynisz - lecz także i złe duchy wierzą i drżą...” (Jk 2, 14-19)
Rozmowy religijne podczas spotkania:
1. Wiara nie ogranicza się do praktyk religijnych, chociaż stanowią one źródło jej pogłębienia i wypełnienia.
2. Bóg towarzyszy człowiekowi w każdej chwili życia, nasze istnienie toczy się w jego nieustannej obecności.
3. Nasze postępowanie jest znakiem przynależności do Chrystusa.
4. Konieczność przyjęcia całego depozytu wiary.
Z nauczania Ojców Kościoła
„Nie obojętna to rzecz, dla kogo się żyje i dla kogo umiera, jest bowiem taka śmierć, co wiedzie do życia, jest też i takie życie, które sprowadza śmierć. I nie gdzie indziej, tylko tu, w przemijającej doczesności, jedno z dwojga człowiek sobie gotuje, od tego jednak jak postępujemy, zależy wieczna zapłata”. (św. Leon Wielki).
Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Jezus w całym swoim życiu ukazuje się jako nasz wzór jest „człowiekiem doskonałym”, który zaprasza nas, abyśmy się stali Jego uczniami i szli za nim. Przez swoje uniżenie pociąga do modlitwy, przez swoje ubóstwo wzywa do dobrowolnego przyjęcia ogołocenia i prześladowań.”
(KKK 520)
„Dar wiary trwa w tym, kto nie zgrzeszył przeciw niej. Jednak „bez uczynków” wiara „jest martwa” ( Jk 2, 26 ); wiara, pozbawiona nadziei i miłości, nie jednoczy wiernego w sposób pełny z Chrystusem i nie czyni go żywym członkiem Jego Ciała (KKK 1815)
„Uczeń Chrystusa powinien nie tylko zachowywać wiarę i żyć nią, ale także wyznawać ją, odważnie świadczyć o niej i szerzyć ją: „Wszyscy (...) winni być gotowi wyznawać Chrystusa wobec ludzi i iść za Nim drogą krzyża wśród prześladowań, których Kościołowi nigdy nie brakuje” ( Sob. Wat. II, konst. „Lumen gentiuri”, 42 ). Służba i świadectwo wiary są nieodzowne do zbawienia: „Do każdego więc, kto przyzna się do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie.” ( Mt 10, 32-33 ).” (KKK 1816)
Pytania:
1. Jaki jest mój stosunek do rodziców, domowników, najbliższych?
2. Jaka jest moja postawa wobec problemów klasy, środowiska?
3. Jaki jest mój stosunek do nauki, pracy, zleconych zadań, wykorzystania czasu.
Do zapamiętania:
„Wszystko co czynimy, jest tylko środkiem do celu. Jedynie miłość, jest celem samym w sobie, bo Bóg jest Miłością”.(Edyta Stein).
Postanowienie:
Postaram się w najbliższym czasie sprawić radość domownikom!
Spotkanie 7 SZATAN
Piosenka: „Zbawienie przyszło przez krzyż...”
Pismo święte:
„Wtedy duch wyprowadził Jezusa na pustynię, aby był kuszony przez diabła. A gdy przepościł czterdzieści dni i czterdzieści nocy, odczuł w końcu głód. Wtedy przystąpił kusiciel i rzekł do Niego: Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz, żeby te kamienie stały się chlebem. Lecz On mu odparł: Napisane jest: Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych. Wtedy wziął Go diabeł do Miasta Świętego, postawił na narożniku świątyni i rzekł Mu: Jeśli jesteś Synem Bożym, rzuć się w dół, jest przecież napisane: Aniołom swoim rozkaże o tobie, a na rękach nosić Cię będą, byś przypadkiem nie uraził swojej nogi o kamień. Odrzekł mu Jezus: Ale jest napisane także: Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego. Jeszcze raz wziął Go diabeł na bardzo wysoką górę, pokazał Mu wszystkie królestwa świata oraz ich przepych i rzekł do Niego: Dam Ci to wszystko, jeśli upadniesz i oddasz mi pokłon. Na to odrzekł mu Jezus: Idź precz, szatanie! Jest bowiem napisane: Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz. Wtedy opuścił Go diabeł, a oto aniołowie przystąpili i usługiwali Mu.” (Mt 4, 1-11)
„I przypłynęli do kraju Gergezeńczyków, który leży naprzeciw Galilei. Gdy wyszedł na ląd, wybiegł Mu na przeciw pewien człowiek, który był opętany przez złe duchy. Już od dłuższego czasu nie nosił ubrania i nie mieszkał w domu, lecz w grobach. Gdy ujrzał Jezusa , z krzykiem upadł przed Nim i zawołał: Czego chcesz ode mnie, Jezusie, Synu Boga Najwyższego! Błagam Cię, nie dręcz mnie! Rozkazywał bowiem duchowi nieczystemu, by wyszedł z tego człowieka. Bo już wiele razy porywał go, a choć wiązano go łańcuchami i trzymano w pętach, on rwał więzy, a zły duch pędził go na miejsca pustynne. A Jezus zapytał go: Jak ci na imię? On odpowiedział: Legion bo wiele złych duchów weszło w niego. Te prosiły Jezusa, żeby im nie kazał odejść do Czeluści. A była tam duża trzoda świń, pasących się na górze. Prosiły Go więc złe duchy, żeby im pozwolił wejść w nie. I pozwolił im. Wtedy złe duchy wyszły z człowieka i weszły w świnie, a trzoda ruszyła pędem po urwistym zboczu do jeziora i utonęła” ( Łk 8, 26 - 33 )
„To powiedziawszy Jezus doznał głębokiego wzruszenia i tak oświadczył: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeden z was Mnie zdradzi. Spoglądali uczniowie jeden na drugiego niepewni o kim mówi. Jeden z uczniów Jego - ten, którego Jezus miłował - spoczywał na Jego piersi. Jemu to dał znak Szymon Piotr i rzekł do niego: Kto to jest? O kim mówi? Ten oparł się zaraz na piersi Jezusa i rzekł do Niego: Panie, kto to jest?\ Jezus odparł: To ten, dla którego umaczam kawałek /chleba/ i podam mu. Umoczywszy więc kawałek /chleba/, wziął i podał Judaszowi, synowi Szymona Iskarioty. A po spożyciu kawałka /chleba/ wszedł w niego szatan. Jezus zaś rzekł do niego: Co chcesz czynić, czyń prędzej! Nikt jednak z biesiadników nie rozumiał, dlaczego mu to powiedział. Ponieważ Judasz miał pieczę nad trzosem, niektórzy sądzili, że Jezus powiedział do niego: Zakup, czego nam potrzeba na święto, albo żeby dał coś ubogim. A on po spożyciu kawałka /chleba/ zaraz wyszedł. a była noc.” ( J 13, 21-30 )
Rozmowy religijne podczas spotkania:
1. Pismo święte wielokrotnie mówi o istnieniu szatana.
2. Szatan jest wrogiem Boga i wrogiem człowieka.
3. Jego działanie ma na celu zniszczenie człowieka /oderwanie od Boga, posłużenie się nim jako narzędziem/.
4. Nie należy szatana sobie wyobrażać czy też przedstawiać na sposób „jasełkowy”.
5. Szatan jest duchem przewyższającym inteligencją człowieka.
6. Człowiek może zwyciężyć szatana tylko ściśle wiążąc swe życie, swe działanie ze Zbawicielem, Jezusem Chrystusem.
Z nauczania Ojców Kościoła
„Trzeba więc umrzeć szatanowi - a żyć Bogu, wziąć stanowczy rozbrat z wszelką nieprawością, aby powstać do życia sprawiedliwego. Niech zginą stare sprawy, aby nowe mogły się narodzić! Ponieważ zaś jak mówi wieczna prawda: nikt nie może dwom panom służyć (Mt 6, 24), Panem naszym niechaj będzie nie tamten, co stojących przywiódł do upadku, lecz ten, co upadłych podźwignął do chwały”. (św. Leon Wielki)
Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Do wyboru nieposłuszeństwa skłonił naszych pierwszych rodziców uwodzicielski głos, przeciwstawiający się Bogu ( por. Rdz 3, 1-5 ). Ten głos przez zazdrość sprowadza na nich śmierć ( por. Mdr 2, 24 ). Pismo św. i Tradycja Kościoła widzą w tej istocie upadłego anioła, nazywanego Szatanem lub Diabłem ( por J 8, 44; Ap 12, 9 ). Kościół naucza, że był on najpierw dobrym aniołem, stworzonym przez Boga: „ Diabolus enim et alii daemones a Deo quider natura creati sunt boni, sed ipsi per se facti sunt mali” - Diabeł bowiem i inne złe duchy zostały stworzone przez Boga jako dobre z natury, ale same uczyniły się złymi.” ( Sob. Lat. IV, 1215; DS 800 ) (KKK 391)
„Chrystus przez swoją mękę wyzwolił nas od szatana i od grzechu. Wysłużył nam nowe życie w Duchu Św. Jego łaska odnawia w nas to, co zniszczył grzech. (KKK 1708)
Pytania:
1. Czy wierzę w istnienie i działanie szatana, dlaczego?
2. Dlaczego wielu ludzi nie wierzy w szatana?
3. Czy zdaję sobie sprawę z tego, że moja postawa może wspomóc dzieło Boże, a również mogę stać się narzędziem szatana?
Do zapamiętania:
„Kto bagatelizuje zło, ten jest mu poddany.” (Walter Nigg)
Postanowienie:
Pomodlę się w ciągu najbliższego tygodnia w intencji ludzi przeżywających kryzys wiary.
Spotkanie 8 NOWE NARODZENIE - CHRZEST ŚW.
Piosenka: „Przez chrztu świętego wielki dar...”
Pismo święte:
„Czyż nie wiadomo wam, że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć, zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie - jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca”. (Rz 6, 3-5)
„... Jako razem z Nim pogrzebani w chrzcie, w którym też razem zostaliście wskrzeszeni przez wiarę w moc Boga, który Go wskrzesił”. (Kol 2, 12)
Rozmowy religijne podczas spotkania:
1. Chrzest święty jest darem Bożym.
2. Przez ten sakrament człowiek zostaje ściśle zjednoczony z Chrystusem.
3. Zjednoczenie to dokonuje się w Kościele i poprzez Kościół
4. To zjednoczenie sprawia, że stajemy się uczestnikami zbawczego misterium Chrystusa.
5. Sakrament chrztu wszczepia w nas nowe życie. Chrzest jako nowe, powtórne narodzenie do życia, którym żyje Bóg /życie Boże, życie łaski.../.
6. Przez chrzest do zmartwychwstania i życia wiecznego.
Z nauki Ojców Kościoła:
„... W chrzcie Pana zostają odpuszczone wszystkie grzechy. Lecz chrzest Zbawiciela jakby to poprzedza, bo prawdziwe odpuszczenie grzechów dzieje się przez Krew Chrystusa i tajemnicę Trójcy Świętej...” (Św. Hieronim)
Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Chrzest nie tylko oczyszcza ze wszystkich grzechów, lecz także czyni neofitę „ nowym stworzeniem” ( 2Kor 5, 17 ), przybranym synem Bożym ( por. Ga 4, 5-7 ), który stał się „uczestnikiem Boskiej natury” ( 2P 1, 4 ), członkiem Chrystusa ( por. 1Kor 6, 15; 12, 27), a z Nim współdziedzicem ( Rz 8, 17 ), świątynią Ducha Świętego. (por. 1Kor 6, 19).” (KKK 1265)
Pytania:
1. Na ile znam treść przyrzeczeń chrzcielnych?
2. Na ile realizuję postanowienia z I Komunii świętej, bierzmowania?
3. Modlitwa „Wierzę w Boga” - wyznanie wiary i realizacja na co dzień.
4. Czy mam w sobie życie Boże, życie łaski /uświęcającej/ czy tylko ludzkie?
5. Czy to widać w moich rękach, oczach, ustach, a więc w pracy, w spojrzeniach, w słowach, ...?
Do zapamiętania:
„Życie chrześcijanina ma swoje korzenie w niebie, a nie tylko na ziemi” (Chiara Lubich)
Postanowienie:
Zapoznam się z obrzędami i znaczeniem obrzędów chrztu świętego.
Spotkanie 9 POŚWIĘCENIE BOGU
Piosenka: „Pan blisko jest...”
Pismo święte:
„Oczekując błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa, który wydał samego siebie za nas, aby odkupić nas od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud wybrany na własność, gorliwy w spełnianiu dobrych uczynków.” (Tt 2, 13-14)
„Zbliżając się do Tego, który jest Żywym Kamieniem, odrzuconym wprawdzie przez ludzi, ale u Boga wybranym i drogocennym, wy również niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa” (1 P 2, 4-5)
Rozmowy religijne podczas spotkania:
1. Bóg powołuje każdego człowieka.
2. Ofiara Chrystusa uświęca uczestniczących w posłannictwie Ludu Bożego.
3. Chrześcijanin winien być świadomy swej przynależności do Mistycznego Ciała Jezusa Chrystusa.
4. Kościół - duchowa świątynia złożona ze wszystkich ludzi ochrzczonych.
5. Kościół sakramentem zbawienia.
6. Rezygnacja z uczestnictwa w Kościele - odrzuceniem Chrystusa.
7. Być w Kościele i być Kościołem.
Z nauczania Ojców Kościoła
„... umarł, aby nas ocalić, wstąpił do nieba, aby pociągnąć do siebie tych, którzy leżą na ziemi, bo poraził ich grzech. Niech każdy da wszystko, niech wszystko przyniesie w darze temu, który samego siebie dał jako przebłaganie i okup za nas. Największą zaś ofiarą będzie wejście w to misterium, czyli przyjęcie przez nas dla Niego tych wszystkich cech, jakie posiadał, kiedy dla nas przyjął nasze”. (Św. Grzegorz z Nazjanzu).
Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Wierni, wszczepieni w Kościół przez chrzest otrzymali charakter sakramentalny, który konsekruje ich do uczestnictwa w chrześcijańskim kulcie religijnym ( por. Sob. Wat. II konst. „Lumen gentium”, 11 ). Pieczęć chrzcielna uzdalnia i włącza chrześcijan do służenia Bogu przez żywy udział w świętej liturgii Kościoła i wypełniania ich kapłaństwa na mocy chrztu przez świadectwo świętego życia i skutecznej miłości ( por. tamże, 10 ).” (KKK 1275)
Pytania:
1. Czy uświadamiam sobie swoje powołanie /to, że jestem potrzebny Bogu, że On mnie wzywa.../?
2. Na czym polega przynależność do Kościoła?
Do zapamiętania:
„Jest tylko jeden problem, jedyny: odkryć na nowo istnienie życia duchowego, które jest czymś wyższym jeszcze od inteligencji i tylko ono byłoby w stanie zadowolić człowieka”
(Antoine de Saint-Exupery).
Postanowienie:
1. Po każdej Komunii świętej w krótkiej modlitwie podziękuję za łaskę chrztu świętego.
2. Rozważę: dlaczego Kościół w moim życiu?
Spotkanie 10 TAJEMNICA DUCHA ŚWIĘTEGO
Piosenka: „Przyjdź Duchu Święty, ja pragnę...”
Pismo święte:
„Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? - mówili pełni zdumienia i podziwu. Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? - Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie - słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże. Zdumiewali się wszyscy i nie wiedzieli, co myśleć: Co ma znaczyć? - mówili jeden do drugiego. Upili się młodym winem - drwili inni.”
(Dz 2, 1-13)
„Ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi” (Rz 8, 14)
„A jednak głosimy mądrość między doskonałymi, ale nie mądrość tego świata, zresztą przemijającą. Lecz głosimy tajemnicę mądrości Bożej, mądrość ukrytą, tę, którą Bóg przed wiekami przeznaczył ku chwale naszej, tę, której nie pojął żaden z władców tego świata: gdyby ją bowiem pojęli, nie ukrzyżowaliby Pana chwały: lecz właśnie głosimy, jak zostało napisane, to, czego - ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć - jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują. Nam zaś objawił to Bóg przez Ducha Świętego. Duch przenika wszystko, nawet głębokość Boga samego. Kto zaś z ludzi zna to, co ludzkie, jeśli nie Duch, który jest w człowieku? Podobnie i tego, co Boskie, nie zna nikt, tylko Duch Boży...” (1 Kor 2, 6-11)
„Czyż nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który w was jest, a którego macie od Boga, i że już nie należycie do samych siebie? Za /wielką/ bowiem cenę zostaliście nabyci. Chwalcie więc Boga w waszym ciele!” (Kor 6, 19-22)
„Nie chciałbym, bracia, byście nie wiedzieli o darach duchowych. Wiecie, że gdyście byli poganami, ciągnęło was nieodparcie ku niemym bożkom. Otóż zapewniam was, że nikt, pozostając pod natchnieniem Ducha Bożego, nie może mówić: Niech Jezus będzie przeklęty! Nikt też nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: Panem jest Jezus. Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla /wspólnego/ dobra. Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania w jednym Duchu, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków. Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce.” (1Kor 12, 1-11)
„...Nikt też nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego - Panem jest Jezus...” (1 Kor 12, 3)
Rozmowy religijne podczas spotkania:
1. Duch Święty skłania człowieka i umożliwia mu przyjęcie nauki Bożej.
2. Poprzez dary Ducha Świętego człowiek zostaje ubogacony charyzmatem.
3. Sakrament bierzmowania w doskonały sposób wiąże chrześcijanina z Kościołem.
4. Łaska Ducha Świętego zobowiązuje człowieka do składania świadectwa wiary wobec świata.
5. Duch Święty daje człowiekowi moc postawy otwarcia się na bliźnich.
Z nauczania Ojców Kościoła:
„... Pijmy z wody żywej, wytryskającej dla życia wiecznego. Tak mówi Zbawiciel o Duchu, którego mieli otrzymać ci, którzy w Niego uwierzyli /por. J 7, 39/.Bacz, co mówi! <Kto wierzy we Mnie, nie zwyczajnie>, ale jak powiada Pismo - odsyła cię tu do Starego Testamentu - <z wnętrza jego popłyną rzeki wody żywej> /por. J 7, 38/ nie ziemskie strumienie, które niosą światło duszom. Na innym miejscu czytamy: <Ale woda, którą Ja mu dam, staje się w nim źródłem wody wytryskającej dla życia wiecznego /por. J 4, 14/. Nowa woda, która żyje i tryska, lecz tryska dla godnych”.
(Św. Cyryl Jerozolimski)
Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Przed swoja Paschą Jezus zapowiada zesłanie „innego Parakleta” (Rzecznika), Ducha Świętego. Duch, który działa począwszy od stworzenia ( por. Rdz 1, 2 ), a niegdyś „mówił przez proroków” (por. Symbol Nicejsko - Konstantynopolski ), będzie teraz z uczniami i będzie w nich ( por. J 14, 17 ), aby ich nauczyć wszystkiego ( por. J 14, 26 ) i prowadzić „do całej prawdy” ( por. J 16, 13 ). W ten sposób Duch Świętego jest objawiony jako odrębna Osoba Boska w relacji do Jezusa i do Ojca.” (KKK 243)
„Kościół, wspólnota żyjąca w wierze Apostołów, który tę wiarę przekazuje, jest miejscem naszego poznania Ducha św.:
- w Pismach, które On natchnął;
- w Tradycji, której zawsze aktualnymi świadkami są Ojcowie Kościoła;
- w Nauczycielskim Urzędzie Kościoła, któremu On asystuje;
- w liturgii sakramentalnej, w której przez jej słowa i symbole Duch Święty prowadzi nas do Komunii z Chrystusem;
- w modlitwie, w której wstawia się za nami;
- w charyzmatach i urzędach, które budują Kościół;
- w znakach życia apostolskiego i misyjnego;
-w świadectwie świętych, w którym ukazuje swoją świętość i kontynuuje dzieło zbawienia.” (KKK 688)
Pytania:
1. Co to znaczy być dojrzałym człowiekiem?
2. Jestem świątynią Ducha Świętego - na ile ma to znaczenie w moim życiu /wyjaśnij najpierw znaczenie tego określenia/
3. Czy proszę o : napełnienie Duchem Świętym, prowadzenie przez Ducha Świętego?
4, Czy słucham wewnętrznych natchnień Ducha Świętego /do dobra, do dobrych inicjatyw, a przeciw złu?/
Do zapamiętania:
„Zamiast się skarżyć, że Bóg jest ukryty, złóżcie Mu dzięki, że tyle z siebie odsłonił”
(Blaise Pascal)
Postanowienie:
1. Zastanowię się nad moją odpowiedzialnością za ludzi, kolegów, przyjaciół.
2. Pomyślę w jakie charyzmaty wyposaża mnie Duch Święty?
Spotkanie 11 Wieczernik - Testament Chrystusa i źródło życia Kościoła
Piosenka: „Tyś w Wieczerniku...”
Pismo święte:
„Było to przed Świętem Paschy. Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował. W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty syna Szymona, aby Go wydać, wiedząc, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło nim się przepasał. Potem nalał wody do miednicy. I zaczął umywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany. Podszedł więc do Szymona Piotra, a on rzekł do Niego: Panie, Ty chcesz mi umyć nogi? Jezus mu odpowiedział: Tego, co Ja czynię, ty teraz nie rozumiesz, ale później będziesz to wiedział. Rzekł do Niego Piotr: Nie, nigdy mi nie będziesz nóg umywał. Odpowiedział mu Jezus: Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną. Rzekł do Niego Szymon Piotr: Panie, nie tylko nogi moje, ale i ręce, i głowę. Powiedział do niego Jezus: Wykąpany potrzebuje tylko nogi sobie umyć, bo cały jest czysty. I wy jesteście czyści, ale nie wszyscy. Wiedział bowiem, kto Go wyda, dlatego powiedział: Nie wszyscy jesteście czyści. A kiedy im umył nogi, przywdział szaty i znów zajął miejsce przy stole, rzekł do nich: Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Wy Mnie nazywacie Nauczycielem i Panem i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Sługa nie jest większy od swego pana ani wysłannik od tego, który go posłał. Wiedząc to będziecie błogosławieni, gdy według tego będziecie postępować. Nie mówię o was wszystkich. Ja wiem, których wybrałem; lecz /potrzeba/, aby się wypełniło Pismo: Kto ze Mną spożywa chleb, ten podniósł na Mnie swoją piętę. Już teraz, zanim się to stanie, mówię wam, abyście, gdy się stanie, uwierzyli, że Ja jestem. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto przyjmuje tego, którego Ja poślę, Mnie przyjmuje. A kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. To powiedziawszy Jezus doznał głębokiego wzruszenia i tak oświadczył: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeden z was Mnie zdradzi. Spoglądali uczniowie jeden na drugiego niepewni, o kim mówi. Jeden z uczniów Jego - ten, którego Jezus miłował - spoczywał na Jego piersi. Jemu to dał znak Szymon Piotr i rzekł do niego: Kto to jest? O kim mówi? Ten oparł się zaraz na piersi Jezusa i rzekł do Niego: Panie, kto to jest? Jezus odparł: To ten, dla którego umaczam kawałek /chleba/, i podam mu. Umoczywszy więc kawałek /chleba/, wziął i podał Judaszowi, synowi Szymona Iskarioty. A po spożyciu kawałka /chleba/ wszedł w niego szatan. Jezus zaś rzekł do niego: Co chcesz czynić, czyń prędzej. Nikt jednak z biesiadników nie rozumiał, dlaczego mu to powiedział. Ponieważ Judasz miał pieczę nad trzosem, niektórzy sądzili, że Jezus powiedział do niego: Zakup, czego nam potrzeba na święto, albo żeby dał coś ubogim. A on po spożyciu kawałka /chleba/ zaraz wyszedł. A była noc. Po jego wyjściu rzekł Jezus: Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim otoczony chwałą, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy. Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale - jak to Żydom powiedziałem, tak i teraz wam mówię - dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie. Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali.” (J 13, 1-35)
„Gdy więc umył nogi ich i przywdział szaty swoje, i znów usiadł, rzekł do nich: Czy wiecie, co wam uczyniłem? Wy nazywacie Mnie Nauczycielem i Panem, i słusznie mówicie, bo Nim jestem. Jeśli tedy ja, Pan i Nauczyciel, umyłem nagi wasze, i wy winniście sobie nawzajem umywać nogi. Albowiem dałem wam przykład, byście i wy czynili, jak Ja wam uczyniłem” (J 13, 12-20)
Rozmowy religijne podczas spotkania:
1. Wieczernik punktem kulminacyjnym w nauczaniu i działalności Pana Jezusa.
2. Chrystus w czasie Ostatniej Wieczerzy ukazuje, czym jest prawdziwa miłość.
3. Przykazanie miłości Boga i bliźniego nowym prawem dla człowieka.
4. Miłość wzajemna rysem charakterystycznym dla chrześcijanina.
5. Jezus uczył miłości poprzez własny przykład.
Z nauczania Ojców Kościoła
„... A ponieważ napisano: Mocna jest jako śmierć miłość /Pnp 8, 6/ przeto Kościół dla umartwienia członków będących na ziemi, wzywa tę miłość wspominając przez nią Odkupiciela swego, który darmo zań oddał życie. Duch Święty uświęca ofiarę Kościoła katolickiego i dlatego lud chrześcijański trwa w wierze i miłości, dopóki każdy z wiernych, dzięki darowi Ducha Świętego, godnie spożywa i pije Ciało i Krew Pana, i dopóki wyznając Pana swego prawą wiarą i dobrze żyjąc, nie odchodzi od jedności Ciała Kościoła”. (Św. Fulgencjusz z Ruspe)
Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Aby Kościół mógł wypełniać swoje posłanie, Duch Święty. „uposaża go w rozmaite dary hierarchiczne oraz charyzmatyczne i przy ich pomocy nim kieruje” (por. Sob. Wat. II, konst. „Lumen gentium”, 4 ) Kościół więc, wyposażony w dary owego Założyciela i wiernie zachowujący Jego przykazania miłości, pokory i wyrzeczenia, otrzymuje posłanie głoszenia Królestwa Chrystusa i Boga i zapoczątkowania go wśród wszystkich narodów oraz stanowi zalążek i początek tego Królestwa na ziemi.” ( por. tamże, 5 ).” (KKK 768)
Pytania:
1. Na czym polega miłość? Jak ją zdefiniować?
2. Gdzie leży źródło takich cnót jak: życzliwość, wdzięczność, wytrwałość?
3. Czy w moim życiu jest miejsce na „Ofiarę” - ofiarność?
4. Co w życiu będzie znaczyć, do czego wzywa: „umywać nogi innym”?
Do zapamiętania:
„Jeżeli znajdujesz się w kręgu przyjaciół, siadasz z nimi do stołu, Kościół jest ludem, który ma za zadanie przygotować stół dla całej ludzkości” (Jean Cardonnel)
Postanowienie:
Przechodząc obok kościoła wstąpię na adorację.
Spotkanie 12 WIELKA TAJEMNICA MSZY ŚW.
Piosenka: „Jeden chleb...”
Pismo święte:
„Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, kiedy został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy połamał i rzekł: To jest Ciało moje za was /wydane/. Czyńcie to na moją pamiątkę. Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: Ten kielich jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę. Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie. Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winny będzie Ciała i Krwi Pańskiej. Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha. Kto bowiem spożywa i pije nie zważając na Ciało /Pańskie/, wyrok sobie spożywa i pije.”
(1 Kor 11,23-29)
Rozmowy religijne podczas spotkania:
1. Msza święta jest uobecnieniem Ofiary Jezusa Chrystusa.
2. Człowiek biorący udział we Mszy świętej uczestniczy w Nowym Przymierzu zawartym między Bogiem a człowiekiem, przypieczętowanym Krwią Chrystusa.
3. Msza święta stanowi centralną część życia religijnego chrześcijan.
4. Chrześcijanin jest odpowiedzialny za swój udział we Mszy świętej.
5. Niegodne uczestnictwo we Mszy Świętej pociąga za sobą karę Bożą.
Z nauczania Ojców Kościoła
„...Niechaj nikt nie błądzi: ten kto nie jest wewnątrz sanktuarium, sam pozbawia się chleba Bożego. Jeżeli modlitwa wspólna dwóch pierwszych lepszych ludzi ma moc tak wielką, ileż potężniejsza jest modlitwa biskupa i całego Kościoła? Kto nie przychodzi na zgromadzenie, ten już popadł w pychę i sam siebie osądził. Starajmy się zatem nie przeciwstawiać się biskupowi, byśmy byli poddani Bogu... Starajmy się zatem częściej gromadzić dla dziękczynienia Bogu i oddawania Mu chwały. Jeśli bowiem często się spotykacie, chyli się do upadku potęga szatana, a wasza zgodność w wierze niszczy jego zgubne dzieło. Nie ma nic lepszego od pokoju, który unicestwia wszelkie wrogie ataki sił niebieskich i ziemskich” (Św. Ignacy Antiocheński).
Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Istnieje głęboki sens w tym, że Chrystus chciał pozostać obecny w swoim Kościele w ten wyjątkowy sposób. Skoro w widzialnej postaci miał On opuścić swoich, to chciał dać nam swoją obecność sakramentalną; skoro miał ofiarować się na krzyżu dla naszego zbawienia, to chciał, byśmy mieli pamiątkę Jego miłości, którą umiłował nas „aż do końca” ( J 13, 1 ), aż po dar ze swego życia. Istotnie, będąc obecny w Eucharystii, pozostaje On w tajemniczy sposób pośród nas, jako Ten, który nas umiłował i wydał za nas samego siebie ( por. Ga 2, 20 ). Pozostaje obecny pod znakami, które wyrażają i komunikują tę miłość: Kościół i świat bardzo potrzebują kultu eucharystycznego. Jezus czeka na nas w tym sakramencie miłości. Nie odmawiajmy Mu naszego czasu, aby pójść, spotkać Go w adoracji, w kontemplacji pełnej wiary, otwartej na wynagrodzenie za ciężkie winy i występki świata. Niech nigdy nie ustanie nasza adoracja! ” ( Jan Paweł II, hist. „Dominicae cenae”, 3 ). (KKK 1382)
„Msza Święta jest równocześnie i nierozdzielnie pamiątką ofiarną, w której przedłuża się ofiara Krzyża, i świętą ucztą Komunii w Ciele i Krwi Pana. Sprawowanie Ofiary Eucharystycznej jest nastawione na wewnętrzne zjednoczenie wiernych z Chrystusem przez Komunię. Przystępować do Komunii Świętej. oznacza przyjmować samego Chrystusa, który ofiarował się za nas. (KKK 1382)
Pytania:
1. Jaka jest moja postawa na Mszy świętej? ( moje miejsce w kościele; zaangażowanie; udział )
2. Co to znaczy: przeżywać Mszę świętą z żywą wiarą?
3. Dlaczego mam być na Mszy świętej?
Do zapamiętania:
„Chrześcijanin jest włączony do męki Chrystusowej. Jego istnienie jest naznaczone krzyżem, bólem, dolegliwościami, troską, cierpieniem i śmiercią” (Hans Kung).
Postanowienie:
Odczytam uważnie opis Wieczerzy Pańskie: Łk 22, 7-30
Spotkanie 13 PODWÓJNY STÓŁ
Piosenka: „To przykazanie...”
Pismo święte:
„Czemu to wzywacie Mnie: Panie, Panie, a nie czynicie tego, co mówię? Pokażę wam, do kogo podobny jest każdy, kto przychodzi do Mnie, słucha słów moich i wypełnia je. Podobny jest do człowieka, który buduje dom: wkopał się głęboko i fundament założył na skale. Gdy przyszła powódź, potok wezbrany uderzył w ten dom, ale nie zdołał go naruszyć, ponieważ był dobrze zbudowany. Lecz ten, kto słucha, a nie wypełnia, podobny jest do człowieka, który zbudował dom na ziemi bez fundamentu. /Gdy/ potok uderzył w niego, od razu runął, a upadek jego był wielki„.
(Łk 6, 46-49)
„Jezus odpowiadając rzekł do nich: Na tym polega dzieło /zamierzone przez/ Boga, abyście uwierzyli w Tego, którego On posłał. Rzekli do Niego: Jakiego więc dokonasz znaku, abyśmy go widzieli i Tobie uwierzyli? Cóż zdziałasz? Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, jak napisano: Dał im do jedzenia chleb z nieba. Rzekł do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój da wam prawdziwy chleb z nieba. Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu. Rzekli więc do Niego: Panie, dawaj nam zawsze tego chleba! Odpowiedział im Jezus: Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie. ”
( J 6, 29-35 )
„Nie chciałbym, bracia, żebyście nie wiedzieli, że nasi ojcowie wszyscy, co prawda, zostawali pod obłokiem, wszyscy przeszli przez morze, i wszyscy byli ochrzczeni w /imię/ Mojżesza, w obłoku i w morzu; wszyscy też spożywali ten sam pokarm duchowy i pili ten sam duchowy napój. Pili zaś z towarzyszącej im duchowej skały, a ta skała - to był Chrystus. Lecz w większości z nich nie upodobał sobie Bóg; polegli bowiem na pustyni.”
(1Kor 10, 1-4)
Rozmowy religijne podczas spotkania:
1. Spotkanie na Mszy świętej posiada dwa wymiary: dar Słowa i dar Eucharystii.
2. Przyjęcie Słowa Bożego jest początkiem wiary.
3. Stół Słowa Bożego ukazuje nam drogę Ewangelii.
4. Eucharystia jest umocnieniem na drodze realizacji Ewangelii.
5. Korzystanie z obu stołów: Słowa Bożego i Eucharystii jest obowiązkiem każdego człowieka wierzącego.
6. Człowiek rezygnujący z uczestnictwa we Mszy świętej odcina się od Boga i skazuje swoją wiarę na upadek.
Z nauczania Ojców Kościoła:
„... Rozumiemy doskonale: Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj (Mt 6, 11) - chodzi to u Twoją Eucharystię, pokarm codzienny. Wiedzą dobrze wierni, co przyjmują, i dobrze to dla nich, że przyjmują chleb codzienny, konieczny w tym życiu. Proszą za siebie, by stali się dobrymi, by wytrwali w dobroci, we wierze, pędząc uczciwe życie./.../. Ale chlebem codziennym jest także Słowo Boże, które codziennie jest wam wyjaśniane i w pewien sposób łamane. I jak tamten chleb pożywają żołądki, tak tego pożądają zmysły. O ten więc chleb prosimy w sposób prosty, bo cokolwiek potrzeba ciałom i duszom w tym życiu, określamy słowem „chleb powszedni”
Św. Augustyn
Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Chrystus Jezus, który poniósł za nas śmierć, co więcej - zmartwychwstał, siedzi po prawicy Boga i przyczynia się za nami” ( Rz 8, 34 ), jest obecny na wiele sposobów w swoim Kościele ( por. Sob. Wat II, konst. „Lumen gentium”, 48 ): w swoim słowie, w modlitwie Kościoła, tam, „gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje” ( Mt 18, 20 ), w ubogich, chorych, więźniach ( por. Mt 25, 31-46 ), w sakramentach, których jest sprawcą, w ofierze Mszy Święta. i w osobie szafarza, ale „zwłaszcza ( jest obecny ) pod postaciami eucharystycznymi” (por. Sob. Wat. II, konst. „Sacrosanctum Concilium”, 7 ).” (KKK 1373)
Pytania:
1. Jak słucham Słowa Bożego? Na ile się nad Nim zastanawiam? /Msza święta, katecheza/
2. Jaki wpływ na moje postępowanie ma usłyszane Słowo Boże?
3. Moja troska o język, odpowiedzialność za każde słowo.
Do zapamiętania:
„Jezus jest Słowem Bożym, które nas ogarnia po to, by się szerzyć poprzez nasze słowo”
(Paul Guillny).
Postanowienie:
W ciągu najbliższego tygodnia przez kilka dni przeczytam dowolny fragment Pisma świętego.
Spotkanie 14 SKŁADAMY NA TWOIM STOLE
Piosenka: „Wspaniały Dawco miłości...”
Pismo święte:
„Niech jednak dusza strapiona i duch uniżony znajdą u Ciebie upodobanie. Jak całopalenia z baranów i cielców, i z tysięcy tłustych owiec, tak niech będzie dziś nasza ofiara przed Tobą i niech Ci się podoba! Ponieważ ci, co pokładają ufność w Tobie, nie mogą doznać wstydu. Teraz zaś postępujemy za Tobą z całego serca, odczuwamy lęk przed Tobą i szukamy Twego oblicza.”
(Dn 3, 39-41)
„Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim! Potem przyjdź i dar swój ofiaruj!” (Mt 3, 23)
„Wyżej powiedział: ofiar, całopaleń i ofiar za grzechy nie chciałeś i nie podobały się Tobie, choć składa się je na podstawie Prawa. Następnie powiedział: Oto idę, abym spełniał wolę Twoją. Usuwa jedną ofiarę, aby ustanowić inna. Na mocy tej woli uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze” (Hbr 10, 8 n)
Rozmowy religijne podczas spotkania:
1. Chrześcijanin uczestniczy w ofierze Jezusa Chrystusa.
2. Największym darem złożonym Bogu jest pełnienie Jego woli.
3. Człowiek składając Bogu ofiarę winien najpierw pojednać się z bliźnim.
4. Świadomość uczestnictwa w ofierze, którą jesteśmy odkupieni.
5. Ofiara wierzącego streszcza się w przykazaniu miłości Boga i bliźniego.
Z nauczania Ojców Kościoła:
„Jeżeli nie możemy darów naszych ofiarować bez pokoju, to ileż bardziej przyjmować Ciało Chrystusowe! Z jakimże sumieniem przystąpię do Eucharystii Chrystusowej i odpowiem Amen, o ile bym wątpił o miłości Tego, który ją podaje” (Św. Hieronim).
Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Eucharystia jest również ofiarą Kościoła. Kościół, który jest Ciałem Chrystusa, uczestniczy w ofierze swojej Głowy. Razem z Chrystusem ofiaruje się cały i łączy się z Jego wstawiennictwem u Ojca za wszystkich ludzi. W Eucharystii ofiara Chrystusa staje się także ofiarą członków Jego Ciała. Życie wiernych, składane przez nich uwielbienie, ich cierpienia, modlitwy i praca, łączą się z życiem, uwielbieniem, cierpieniami, modlitwami i pracą Chrystusa i z Jego ostatecznym ofiarowaniem się, oraz nabierają w ten sposób nowej wartości. Ofiara Chrystusa obecna na ołtarzu daje wszystkim pokoleniom chrześcijan możliwość zjednoczenia się z Jego ofiarą. Na malowidłach zachowanych w katakumbach Kościół często przedstawiony jako kobieta na modlitwie, z szeroko otwartymi ramionami, w postawie „orantki”. Podobnie jak Chrystus, który wyciągnął ramiona na krzyżu, Kościół ofiarowuje się i wstawia za wszystkich ludzi przez Niego, z Nim i w Nim.”
(KKK 1368)
Pytania:
1. Z jakim nastawieniem przychodzę na Mszę świętą?
2. Co oznacza dar ołtarza, z którym przychodzę i który składam? (cały świat i siebie jako własność Boga ).
3. Jaki wpływ na moje uczestnictwo mają: podane na kazaniu wskazówki, uczestnictwo innych osób? Czy sprawia to, że przeżywam głębiej Ofiarę Chrystusa, a moje uczestnictwo we mszy św. staje się bardziej dojrzałe?
4. Na ile Msza święta niedzielna ma wpływ na pozostałe dni tygodnia?
Do zapamiętania:
„Ofiara jest umiejętnością życia: kto nie umie się poświęcać, nie umie żyć. Ofiara z życia obecnego, częściowego i przemijającego jest warunkiem koniecznym życia pełnego i wiecznego”
(Alfons Gratry).
Postanowienie:
Na Mszę świętą przyjdę wcześniej, aby się dobrze przygotować do uczestnictwa w spotkaniu z Chrystusem.
Spotkanie 15 EUCHARYSTIA znaczy DZIĘKCZYNIENIE
Piosenka: „Dziękujemy Ci Ojcze nasz...”
Pismo święte:
„Podczas swej drogi do Jerozolimy musiał przechodzić między Samarią i Galileą. Gdy wchodził do jakiejś osady, wybiegło Mu na przeciw dziesięciu trędowatych. Stanęli z daleka i wołali głośno: Jezusie, Mistrzu, zmiłuj się nad nami! Ujrzawszy ich rzekł: idźcie i pokażcie się kapłanom! A gdy tam szli, zostali oczyszczeni. Jeden z nich spostrzegłszy, że jest uzdrowiony, zawrócił z drogi wielbiąc Boga na cały głos i upadłszy na twarz do stóp Jego dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Nie znalazł się żaden, który by się wrócił i chwałę oddał Bogu, tylko ten cudzoziemiec. Potem rzekł do niego: Powstań i idź! Uzdrowiła cię twoja wiara. ” (Łk 17, 11-19)
„Cóż masz, czego byś nie otrzymał...” (1 Kor 4, 7)
Rozmowy religijne podczas spotkania:
1. Chrystus w swoim nauczaniu domaga się wdzięczności za Boże dary.
2. Wdzięczność jest odpowiedzią na miłość.
3. Odpowiednia postawa na Mszy świętej zawiera w sobie dziękczynienie.
4. Postawa dziękczynna jest odzwierciedleniem wiary człowieka.
5. Odpowiedzią na miłość Zbawiciela winno być pełne uczestnictwo we Mszy świętej.
6. Wdzięczność wobec Boga znajduje swoje miejsce w kontaktach z bliźnimi.
7. Dziękczynienie w Eucharystii (w Chrystusie) jako akt sprawiedliwości wobec wielkiego Boga.
8. Bez dziękczynienia człowiek staje się wobec Boga niesprawiedliwy.
Z nauczania Ojców Kościoła:
„...Chrystus daje ci swe Ciało, a ty nie chcesz Mu ani słowem się odwdzięczyć? Czyż Mu nie podziękujesz za to, coś otrzymał ? Gdy spożyjesz zwykły pokarm, wstawszy od stołu odmawiasz modlitwę, a gdy ci dano pokarm duchowy, który o wiele przewyższa wszystkie widzialne i niewidzialne stworzenia, choć jesteś człowiekiem, czyli słabą istotą, nie chcesz słowem i czynem złożyć dziękczynienia. Zasługuje to na surową karę. Nie mówię o tym, by siebie stawiać jako przykład, lecz byście w swoim czasie zastanowili się nad tym i zachowali porządek”.
(Św. Jan Chryzostom).
Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Eucharystię powinniśmy więc pojmować:
- jako dziękczynienie i uwielbienie Ojca,
- jako pamiątkę ofiary Chrystusa i Jego Ciała,
- jako obecność Chrystusa dzięki mocy Jego słowa i Jego Ducha.” (KKK 1358)
„Eucharystia jest ofiarą dziękczynienia, składaną Ojcu, uwielbieniem, przez które Kościół wyraża Bogu swoją wdzięczność za wszystkie Jego dobrodziejstwa, za wszystko, czego On dokonał przez stworzenie, odkupienie i uświęcenie. Dlatego Eucharystia oznacza przede wszystkim dziękczynienie.” (KKK 1360)
Pytania:
1. Przez co człowiek wyraża swoje dziękczynienie?
2. Jak wygląda i na czym powinno polegać dziękczynienie człowieka wierzącego?
3. Co oznaczają słowa: „życie tego człowieka było nieustannym dziękczynieniem?”
Do zapamiętania:
„Najpiękniejszym podziękowaniem za dary Boże jest to, że się je daje innym”
(Michael Fanhaber).
Postanowienie:
1. Zwrócę uwagę na wdzięczność w swoim postępowaniu nawet za najmniejsze doznane dobra.
2. Zastanowię się nad tym, co zawdzięczam ( a czego nie zawdzięczam ) Bogu?
Spotkanie 16 Ku dojrzałemu przeżywaniu EUCHARYSTII
Piosenka: „Radością naszą jesteś Ty...”.
Rozmowy religijne podczas spotkania:
1. Odkrycie wartości spotkania przy stole, umożliwia odkrywanie tajemnicy Uczty Eucharystycznej.
2. Wysiłek człowieka podejmującego trud doskonalenia swej miłości zbliża go do coraz pełniejszego wchodzenia w bogactwo Mszy świętej.
3. Umacnianie i ożywianie swej wiary pomaga dorastać do coraz lepszego uczestniczenia w świętej Uczcie Eucharystycznej.
4. Święta uczta ofiarna jest wielką modlitwą i uczestniczenie w niej wymaga opanowania sztuki modlitwy.
5. Umiejętność poświęcania i ofiarowania siebie uzdalnia człowieka do spotkania z Chrystusem w czasie składania Najświętszej Ofiary.
6. Szacunek do wartości religijnych:
- poczucie „sacrum”
- szacunek dla chleba
- moje miejsce w kościele
Z nauczania Ojców Kościoła
„...Wierzę, Panie, i wyznaję, że Ty jesteś Chrystus, Syn Boga Żywego, który przyszedłeś na świat, aby zbawić grzeszników, z których pierwszym jestem ja. Wierzę także, że to jest nieskalane Ciało Twoje i że to jest drogocenna Krew Twoja. Błagam Cię, zmiłuj się nade mną i przebacz mi upadki moje: dobrowolne i niedobrowolne, popełnione słowem i czynem, świadome i nieświadome, i racz sprawić, bym bez winy uczestniczył w Twych nieskalanych tajemnicach dla otrzymania odpuszczenia grzechów i osiągnięcia życia wiecznego. Amen”. (Liturgia bizantyjska)
Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Eucharystia oznacza i urzeczywistnia komunię życia z Bogiem i jedność Ludu Bożego, przez które Kościół jest sobą. Jest ona szczytem działania, przez które Bóg w Chrystusie uświęca świat, a równocześnie szczytem kultu, jaki ludzie w Duchu Świętym oddają Chrystusowi, a przez Niego Ojcu ( por. Kongregacja do spraw Kultu Bożego, instr. „Eucharisticum mysterium”, 6. ).”
(KKK 1325)
Pytania:
1. Na co winien zwrócić uwagę przygotowujący liturgię Mszy świętej?
2. Jaka jest wzajemna relacja warunków zewnętrznych i wewnętrznych w odniesieniu do celebracji liturgii? (przygotowanie, atmosfera, główny akcent spotkania)
Do zapamiętania:
„Jesteśmy w drodze do Boga: już sama ta okoliczność nadaje sens każdej godzinie i każdemu dniu”.
(Georg Moser)
Postanowienie:
W trakcie rachunku sumienia zwrócę szczególną uwagę na moje uczestnictwo we Mszy świętej.
Spotkanie 17 Wezwanie do apostolstwa w czasie Mszy św.
Piosenka: „Błogosław Panie nas...”
Pismo święte:
„Trzeba więc, aby jeden z tych, którzy towarzyszyli nam przez cały czas, kiedy Pan Jezus przebywał z nami, począwszy od chrztu Janowego aż do dnia, w którym został wzięty od nas do nieba, stał się razem z nami świadkiem Jego zmartwychwstania. Postawiono dwóch: Józefa, zwanego Barnabą, z przydomkiem Justus i Macieja. I tak się pomodlili: Ty, Panie, znasz serca wszystkich, wskaż z tych dwóch jednego, którego wybrałeś, by zajął miejsce w tym posługiwaniu i w apostolstwie, któremu sprzeniewierzył się Judasz, aby pójść swoją drogą. I dali im losy, a los padł na Macieja. I został dołączony do jedenastu apostołów”. (Dz 1, 21-26)
Rozmowy religijne podczas spotkania:
1. Msza święta wzywa do składania świadectwa.
2. Łaska sakramentu umacnia człowieka do świadczenia:
- o Bogu jako Ojcu,
- o Chrystusie jako Zbawicielu świata,
- o Duchu Świętym, który jest Duchem Prawdy.
3. Słowo „apostoł” oznacza „posłany”.
4. Troska o autentyczność ucznia Chrystusowego.
Z nauczania Ojców Kościoła
„...W ten sposób wszyscy wierni Bogu i bliźniego miłujący, nawet nie pijąc z kielicha męki cielesnej, piją jednak z kielicha miłości Pana. /.../ Pije się bowiem z kielicha Pańskiego, jeśli się zachowuje miłość. Bez miłości zaś, nawet gdyby ktoś wydał ciało swe na męki, tak iżby gorzał, na nic mu się to nie przyda. Jedynie dar miłości sprawia, że naprawdę stajemy się tym, co mistycznie święcimy, a mianowicie, iż wielu nas jest jednym chlebem i jedynym ciałem, ponieważ jak to wyjaśnia Apostoł - wszyscy jednego chleba uczestnikami jesteśmy.” (Św. Fulgencjusz z Ruspe)
Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Chrystus posłany przez Ojca jest źródłem i początkiem całego apostolstwa w Kościele”, jest więc oczywiste, że skuteczność apostolstwa zarówno tych, którzy zostali wyświęceni, jak i świeckich zależy od ich żywego zjednoczenia z Chrystusem. ( por J 15, 5; Sob. Wat. II, dekret „Apostolicam actuositatem”,4 ). Stosowanie do powołań, wymagań czasów i darów Ducha Świętego. apostolstwo przyjmuje bardzo zróżnicowane formy. Zawsze jednak miłość, czerpana przede wszystkim z Eucharystii: „jest jakby duszą całego apostolstwa” ( por. tamże, 3 ).” (KKK 864)
Pytania:
1. Czy jest potrzebny „dobry przykład” - skoro każdy jest wolnym człowiekiem?
2. Skąd wypływają nasze zadania wobec bliźnich?
3. Czy wiara jest moją prywatną sprawą?
4. Możliwość apostołowania w naszych czasach (na co zwrócić uwagę)?
Do zapamiętania:
„Bo nie jest światło, by pod korcem stało, ani sól ziemi do przypraw kuchennych,
Bo piękno na to jest, by zachwycało do pracy, praca - by się zmartwychwstało”.
(Cyprian Kamil Norwid)
Postanowienie:
1. Ofiaruję Komunię świętą za niepraktykujących katolików.
2. Rozważę z jednej strony brak a z drugiej możliwość świadectwa w moim życiu.
Spotkanie 18 Msza święta a dążenie do doskonałości
Piosenka: „Cóż Ci Jezu damy...”
Pismo święte:
„Oto chleb, który zstąpił z nieba: kto go spożywa, nie umrze. Ja jestem chlebem żywym, który z nieba zstąpił: jeśli ktoś będzie ten chleb spożywał, żyć będzie na wieki.” (J 6, 50-51)
„Wytrwajcie we Mnie, a Ja /będę trwał/ w was. Podobnie jak latorośl nie może przynosić owocu sama z siebie - o ile nie trwa w winnym krzewie - tak samo i wy, jeżeli we Mnie trwać nie będziecie. Ja jestem krzewem winnym, wy - latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić.” (J 15, 4-5)
Rozmowy religijne podczas spotkania:
1. Skutkiem przyjęcia Eucharystii jest wewnętrzne zjednoczenie z Chrystusem.
2. Otwartość serca warunkiem owocnego trwania w Chrystusie.
3. Eucharystia mocą świadków Chrystusa.
4. W Chrystusie wysiłki wierzących nabierają szczególnej efektywności.
5. Stosunek do Eucharystii jest sprawdzianem autentyczności życia chrześcijanina (jako trwania w Chrystusie).
6. „Świętymi bądźcie”.
Z nauczania Ojców Kościoła:
„...ci, którzy Ciebie umiłowali jaśnieją, bo Ciebie przyjęli jako dziedzictwo, stali się bogaczami, bo Ciebie posiadają”. (Św. Efrem)
Katechizm Kościoła Katolickiego:
„Chrystus, przechodząc z tego świata do Ojca, dał nam w Eucharystii zadatek swojej chwały; udział w Najświętszej Ofierze utożsamia nas z Jego Sercem, podtrzymuje nasze siły w czasie ziemskiej pielgrzymki, budzi pragnienie życia wiecznego i już teraz jednoczy nas z Kościołem niebieskim, ze świętą Dziewicą Maryją i wszystkimi świętymi.” (KKK 1419)
Pytania:
1. Co zmieniło się w moim podejściu do spotkania z Chrystusem Eucharystycznym na przestrzeni ostatnich miesięcy, lat?
2. Co znajdujesz wspólnego w życiorysach znanych Ci Świętych lub Błogosławionych, którzy w stopniu heroicznym służyli Bogu?
3. Jakie trudności napotyka człowiek w przeżywaniu Mszy świętej?
4. Co pomaga, a co przeszkadza w przeżywaniu Najświętszej Ofiary?
Do zapamiętania:
„Nie czcij tutaj Chrystusa jedwabnymi szatami, jeżeli nie troszczysz się o Niego na ulicy, gdzie ginie z zimna i głodu. Bóg potrzebuje nie złotych kielichów, ale złotych ludzi”.
(Jan Złotousty)
Postanowienie:
1. Rozważę wg. ostatniego tygodnia czy moje życie naznaczone jest lub zjednoczeniem z Chrystusem?
2. Rozejrzę się wokół siebie, jak układa się moje życie z rodziną, z przyjaciółmi. Zastanowię się, czy innym jest ze mną dobrze?
Spotkanie 19 SKARB I PERŁA
Piosenka: „Budujemy Kościół Boży...”
Pismo święte:
„Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli. Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Z radości poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę. Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do kupca poszukującego pięknych pereł. Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją.” (Mt 13, 44-46)
Rozmowy religijne podczas spotkania:
1. Królestwo Boże jest największą wartością.
2. Przed każdym z nas stawia pytanie o wartość Królestwa Bożego.
3. W życiu potrzebna jest „decyzja” poświęcenia wszystkiego dla zdobycia Królestwa Bożego.
4. Prawidłową reakcją na dar Królestwa jest radość.
5. Odpowiedź na pytanie: na jakiej drodze służyć Bogu?
6. Przyjaźń z Chrystusem.
Z nauczania Ojców Kościoła
„...Gdy przeto za dni naszych smutki w radość się obracają, trudy - w wytchnienie, a niezgoda - w pokój, przeświadczeni jesteśmy, że pierwszy nasz wódz o przewodnik wspiera nas swoją mocą i zasługami. Mamy często namacalne dowody, że to on przewodniczy naszym zbawiennym poczynaniom i sprawiedliwym sądom”. (Św. Leon Wielki)
Katechizm Kościoła Katolickiego:
„W modlitwie pańskiej chodzi przede wszystkim o ostateczne przyjście Królestwa Bożego w chwili powrotu Chrystusa. ( por. Tt 2, 13 ) To przykazanie nie oddala jednak Kościoła od jego powołania na tym świecie, ale raczej go w nie angażuje. Od Pięćdziesiątnicy przyjście Królestwa jest dziełem Ducha Pana, „który dalej prowadzi swoje dzieło na świece i dopełnia wszelkiego uświęcenia” ( por. Mszał Rzymski, IV Modlitwa Eucharystyczna ).” (KKK 2118)
„Rozeznając według Ducha, chrześcijanie powinni dostrzegać różnicę między wzrostem Królestwa Bożego, a rozwojem kultury i społeczeństwa, do jakiego się przyczyniają. To rozróżnienie nie jest rozdzieleniem. Powołanie człowieka do życia wiecznego nie przekreśla jego obowiązku wykorzystania wszystkich sił i środków otrzymanych od stwórcy, ale pobudza go, aby w tym świecie służyć sprawiedliwości i pokojowi . ( por. Sob. Wat. II, konst. „ Gaudium et spes”, 22; 32; 39; 45; Pawe³ VI, adhort. apost. „Ewagelii muntiandi”, 31 ).”
(KKK 2820)
Pytania:
1. Według czego wybieram w życiu?
2. Na ile wartości chrześcijańskie decydują o moich wyborach?
3. Co w tym kontekście znaczy odpowiedzialność i jaka jest moja odpowiedzialność?
Do zapamiętania:
„Jestem świadom, że w moim życiu najważniejszym obowiązkiem wobec Boga jest, abym o Nim mówił, we wszystkim, co myślę, we wszystkim, co wypowiadam”.
(W . Sołoniew).
Postanowienie:
1. Zastanowię się co jest moim skarbem i perłą w życiu
2. W intencji wszystkich samotnych, odepchniętych odmówię Litanię do Matki Bożej.