Jak przygotować młodzież do rekolekcji?

...I co po rekolekcjach?

Szkolne rekolekcje wielkopostne trwają zazwyczaj 3 dni. W tak krótkim czasie młodzież otrzymuje wiele bodźców i informacji, których czasami nie jest w stanie dobrze przemyśleć, przeżyć i przyjąć lub... odrzucić. W ten sposób niektóre istotne treści po prostu umykają uwadze biorących udział w rekolekcjach lub zostają szybko zapominane. Nowością tej propozycji są pomoce dla katechetów i duszpasterzy, które mogą służyć przygotowaniu młodzieży do dobrego przeżycia rekolekcji i przeprowadzeniu refleksji porekolekcyjnej. Pomocami tymi są konspekty do pracy w grupie lub prowadzenia katechezy, opatrzone w materiały audio i inne metody aktywizujące, mające na celu pogłębienie refleksji nad tematem rekolekcji. Materiały audio skierowane są zarówno do młodzieży jak i do duszpasterzy głoszących rekolekcje, jako materiał stanowiący inspirację do przygotowania nauk rekolekcyjnych, ale również jako wzorzec tego, jak można w interesujący i atrakcyjny sposób mówić młodym o rzeczach najważniejszych.

Na kolejnej stronie znajduje się schemat katechez nawiązujących do poszczególnych tematów.

Rekolekcje wielkopostne dla młodzieży szkół średnich

W dialogu z tajemnicą

• Schemat

• SPOTKANIE 1

• TEMAT: „Msza święta i Ty”, czyli Eucharystia w oczach młodzieży.

CZAS TRWANIA: 45 min.

1. CELE SPOTKANIA:

• Przedstawienie różnych sposobów rozumienia i przeżywania Eucharystii przez młodego człowieka na przykładzie własnym uczestników spotkania;

• Próba ustosunkowania się i odnalezienia sposobów doskonalenia przeżywania własnej relacji do Boga w spotkaniu eucharystycznym.

2. ŚRODKI POTRZEBNE DO PRZEPROWADZENIA SPOTKANIA:

• audycja pt. „Msza święta” z CD „Spragnieni Chleba”;

• dużych rozmiarów brystol z naszkicowanymi konturami kościoła lub symboli eucharystycznych (kielich lub hostia);

• brystol do zapisywania wniosków;

• flamastry (kolory: czarny, czerwony, zielony).

TOK SPOTKANIA:

1. Przywitanie.

2. Modlitwa na rozpoczęcie: „Ojcze Nasz”

3. Wprowadzenie do tematu spotkania - dialog z uczestnikami:

1. Prowadzący wiesza w centralnym punkcie sali brystol z naszkicowanymi konturami kościoła lub symbolami Eucharystii (kielich lub hostia)

2. Dialog prowadzącego z uczestnikami na temat: Z czym kojarzy ci się msza święta?

• Uczestnicy wypowiadają swoje opinie i skojarzenia związane z Eucharystią. Następnie esencję swojej wypowiedzi, w postaci „słowa- klucza”, zapisują na brystolu: refleksje pozytywne - kolorem czarnym, negatywne - czerwonym, a obojętne czy też neutralne - zielonym.

(Przykładowe hasła do zapisania: modlitwa, niedziela, święto, spotkanie ze znajomymi, nuda, stracona godzina)

3. Podsumowanie dyskusji - pogadanka prowadzącego na temat subiektywnego postrzegania Eucharystii.

Każdy z nas ma swoje doświadczenia związane z przeżywaniem Eucharystii. Dla jednych jest ona piękną, najważniejszą modlitwą chrześcijaństwa, z której czerpią duchowe energie, dla innych cotygodniowym obowiązkiem, a dla jeszcze innych nudną, straconą godziną życia. Opinii jest wiele, jak wielu jest ludzi. Jako podsumowanie dyskusji, która ukazała nam, jak odmiennie możemy postrzegać tę samą rzeczywistość, niech posłuży audycja na temat Eucharystii, jej celu, istoty i sensu.

4. Wspólne słuchanie audycji pt. „Msza święta” z CD „Spragnieni Chleba”.

5. Dyskusja na temat: Czego oczekujesz od niedzielnej mszy świętej? Jak powinna wyglądać msza święta, w której chętnie byś uczestniczył?

• Uczestnicy, po wypowiedzeniu swoich pragnień i postulatów, zapisuję je na wcześniej przygotowanym brystolu, tak, aby zapisane stwierdzenia utworzyły listę.

(Przykładowe zdania: Na mszy powinna być dobra muzyka, ksiądz powinien odprawiać mszę z większym zaangażowaniem, dobre kazanie itd.)

6. Podsumowanie spotkania - pogadanka prowadzącego zachęcająca do częstszej refleksji nad mszą świętą, jej przeżywaniem i istotą.

Eucharystia jest źródłem i sercem chrześcijańskiego życia. To, że czasem wydaje się nudna i mało interesująca, często wynika z naszych negatywnych doświadczeń lub braku zrozumienia, po co w ogóle chodzimy do kościoła na mszę. Jedynym wyjściem, aby zmienić taki stan rzeczy, jest przede wszystkim uporządkowanie naszego stosunku do tego sakramentu, oddzielenie istoty od spraw drugorzędnych, a następnie sukcesywne poznawanie tajemnicy i głębi Eucharystii. Pomyśl, co możesz zrobić, aby Twoje przeżywanie mszy świętej stało się jeszcze lepsze, głębsze i bardziej odpowiadające twoim oczekiwaniom.

7. Modlitwa na zakończenie:

Panie Jezu Chryste, Ty z miłości do nas oddałeś swoje życie. Tymczasem my nie mamy czasem siły i ochoty, aby choć jedną godzinę w tygodniu spędzić w miejscu, gdzie objawiasz się w swoim Ciele i swojej Krwi. Ześlij do naszych serc Ducha Świętego, abyśmy potrafili ukochać tajemnicę Eucharystii, tak jak Ty ukochałeś nas. Pozwól nam dostrzegać jej wartość i odnajdywać w niej pocieszenie i umocnienie na dalsze dni naszego życia tu i w niebie. Amen.

• SPOTKANIE 2

• TEMAT: „Tajemnica, która prosi byś ją odkrył”

CZAS TRWANIA: 45 min.

1. CELE SPOTKANIA:

• celem spotkania jest pobudzenie uczestników do pogłębionej refleksji nad rzeczywistością mszy świętej

2. ŚRODKI POTRZEBNE DO PRZEPROWADZENIA SPOTKANIA:

• audycje pt. „Liturgia Słowa” i „Liturgia Eucharystyczna” z CD „Spragnieni Chleba”;

• uprzednio powielone testy ;

• tablica lub brystol do zapisywania pytań powstałych w czasie spotkania.

TOK SPOTKANIA

3. Przywitanie

4. Modlitwa na rozpoczęcie: Psalm 123 (Czytany przez prowadzącego lub odmawiany wspólnie przez wszystkich uczestników spotkania)

5. Wprowadzenie do tematu spotkania - pogadanka prowadzącego na temat, czy Eucharystia może być dla nas tajemnicą?

Czy Eucharystia, czyli msza święta w której powinniśmy uczestniczyć obowiązkowo raz w tygodniu może być dla nas jakąś tajemnicą? Czy rzeczywistość, którą przeżywamy regularnie od dzieciństwa, może mieć dla nas jeszcze jakieś nieodkryte strony, ukryte treści. W pierwszym odruchu takie stwierdzenie wydaje się wręcz paradoksalne. Jednak kiedy obserwujemy ludzi w kościele lub, słyszymy wypowiedzi związane z Eucharystią, szybko orientujemy się, że wielu ludzi nie rozumie słów, gestów i symboli, z jakimi spotykają się na mszy świętej.

6. Test - moja znajomość Eucharystii.

• Prowadzący zachęca uczestników spotkania do wypełnienia testu, podkreślając, że każdy będzie sprawdzał swój test osobiście, a więc nie trzeba się niczego obawiać, oczywiście poza własną niewiedzą.

TEST:

ROZGRZEWKA:

Uzupełnij i dokończ zdanie

1. Eucharystia to dla chrześcijan...................................................................................................

2. Eucharystia dzieli się na........części. Są to................................................................................

Jeśli odpowiedziałeś na dwa powyższe pytania, to próbuj Twoich sił dalej, jeśli nie, to i tak wytęż swój umysł i walcz dalej.

Część pierwsza: Wokół Słowa

• Jak zaczyna się msza święta....................................................................................................

• Co znaczą słowa „Pan z wami?”.............................................................................................

• Jakimi słowami na pozdrowienie kapłana „Pan z wami” odpowiadają wierni?......................................................

• Jak nazywa się moment mszy świętej, w którym wyznajemy i przepraszamy za nasze grzechy?....................................................................................................................................

• Co to jest „Kolekta”?..............................................................................................................

• Jakie słowa wypowiada lektor lub kapłan po przeczytaniu Pisma świętego?.................................................................................................................................

• Dlaczego po czytaniach wierni wypowiadają słowa „Bogu niech będą dzięki”?

.......................................................................................................................................................

Część druga: Wokół Eucharystii

1. Podczas mszy świętej do ołtarza przynoszone są wino i chleb. Następnie kapłan modli się nad tymi darami ołtarza, jak myślisz, o co ?.................................................................................

2. Po co kapłan mówi do wiernych „w górę serca”?.....................................................................

3. Czy potrafisz teraz odpowiedzieć na zawołanie kapłana „oto wielka tajemnica wiary”? ......................................................................................................................................................

4.Czym jest dla nas modlitwa Ojcze Nasz?...............................................................................

7. Jaki znak przekazujemy sobie w czasie Eucharystii?.........................................................

8. Co on symbolizuje i do czego nas obowiązuje?................................................................................. ..........................................................................................................................................................

9. Dokończ zdanie. Komunia to................................................................................................

10. Ostatnie słowa, jakie wypowiada podczas mszy kapłan, to....................................................... ......................................................................................................................................................

KONIEC

Jeśli wypełniłeś wszystkie wolne miejsca, możesz być z siebie zadowolony!

Gratulujemy!

5. Podsumowanie i sprawdzanie testu - słuchanie audycji pt. Liturgia słowa i Liturgia Eucharystyczna z CD „Spragnieni Chleba”

• Prowadzący zachęca do wspólnego wysłuchania audycji i jednoczesnego ocenienia poprawności udzielonych w teście odpowiedzi. Audycja nie daje konkretnych, kompletnych odpowiedzi na podane pytania, ale je sugeruje i potwierdza lub neguje intencje odpowiadającego.

• W pierwszej kolejności uczestnicy słuchają audycji pt. „Liturgia słowa” i sprawdzają I część testu. Po wysłuchaniu audycji prowadzący pyta uczestników o stopień poprawności ich odpowiedzi lub ich podobieństwo do wypowiedzi zawartych w audycji

• Następnie, prowadzący powtarza czynność z drugą audycją

6. Dialog prowadzącego z uczestnikami na temat: Inne tajemnice Eucharystii?

• Prowadzący pyta uczestników, czy są momenty mszy świętej, gesty, słowa, których nie rozumieją?

• Wszelkie podane hasła zostają zapisane na tablicy lub brystolu

• Jeśli w spotkaniu uczestniczy kapłan, wyjaśnia na bieżąco wszelkie wątpliwości. Jeśli go nie ma, prowadzący lub wybrana osoba postara się znaleźć odpowiedzi na postawione pytania i wątpliwości do następnego spotkania.

7. Podsumowanie spotkania - pogadanka prowadzącego.

Eucharystia, chociaż wszyscy znamy ją od dzieciństwa, kryje przed nami wiele tajemnic. Ci, którzy nie rozumieją podstawowych słów, gestów i symboli z nią związanych, są dopiero na początku drogi do poznania jej tajemnicy. Osoby bardziej zaangażowane w życie wiary szukają głębi Eucharystii w jej modlitwach, czytaniach, śpiewie liturgicznym, gestach kapłana. Są i tacy, którzy poznają jej tajemnice, odkryte tylko dla nielicznych - należą do nich choćby mistycy. Wszyscy jednak wiemy, że w czasie mszy świętej spotykamy się przede wszystkim z Jezusem Chrystusem, a tylko od nas zależy, czy te spotkania z nim będą mniej lub bardziej owocne. Jeśli tylko zechcesz, Jezus sam poprowadzi Cię na głębię swojej tajemnicy - tajemnicy Eucharystii. A więc najpierw odpowiedz sobie na pytanie, czy chcesz?

8 Modlitwa na zakończenie: „Chwała Ojcu...”

• SPOTKANIE 3

• TEMAT: „Grzechy główne w dialogu, czyli uczmy się rozmawiać ze sobą”

• CELE SPOTKANIA:

- Zdobycie praktycznej umiejętności dialogu, poznanie jego zalet i błędów.

• ŚRODKI POTRZEBNE DO PRZEPROWADZENIA SPOTKANIA:

- Pismo święte

- brystol, najlepiej formatu A0 w kształcie wieży leżący lub stojący na środku sali, na każdym piętrze wieży odpowiedni symbol danego piętra: III - usta: ble, ble, ble; II - przekreślone ucho; I - zaciśnięta pięść; PARTER - znaczek zapytania

- małe karteczki w czterech kolorach (dla każdego ucznia)

- klej

- długopis lub mazak dla każdego ucznia (każdy we własnym zakresie)

- czysta kartka

- nagranie „Wieża Babel” ze spektaklu „Metro”

- audycja pt. „Samobójstwo” z CD „Spragnieni Chleba”

- „złote myśli” na temat dialogu napisane na małych karteczkach (obok czy z tyłu umieszczone trzy symbole „grzechów głównych w dialogu”: usta - ble, ble, ble, przekreślone ucho, pięść)

- salę przygotować w następujący sposób: stoliki są niepotrzebne, krzesła rozstawione w jak największym okręgu, jak najdalej od siebie, zwrócone na zewnętrz okręgu

TOK SPOTKANIA

1. Przywitanie

2. Modlitwa na rozpoczęcie: „Zdrowaś Maryjo”

3. Wprowadzenie do tematu spotkania - przeczytanie lub żywe opowiedzenie fragmentu z Pisma świętego o wieży Babel: Rdz 11, 1-9.

4. Dialog z uczestnikami na temat: dlaczego Bóg ukarał mieszkańców ziemi i pomieszał im języki?

- Prowadzący konkluduje dyskusję następującym wnioskiem: Bóg nie ukarał mieszkańców ziemi, aby nie mogli się ze sobą porozumiewać; była to kara za pychę ludzi, którzy chcieli być jak Bóg.

5. Praca w grupie:

4. Prowadzący prosi uczestników, aby usiedli na krzesłach zwróceni do siebie plecami i w oddaleniu. Każdy uczestnik na czas zabawy zabiera ze sobą tylko długopis lub mazak.

5. Następnie prowadzący tłumaczy, że właśnie wszyscy jesteśmy na szczycie wieży Babel: nie patrzymy na siebie, nie możemy się porozumieć, jesteśmy od siebie daleko, nie umiemy prowadzić dialogu. Prowadzący pyta: Czego nam brakuje, żeby móc się porozumiewać?

• Po wysłuchaniu kilku odpowiedzi prowadzący wyjaśnia, że celem zabawy jest zejście na dół przez poszczególne piętra wieży, zapoznanie się z „grzechami głównymi w dialogu” i nauczenie się rozmowy ze sobą. Na poszczególnych piętrach znajdują się bowiem wskazówki uczące, jak należy się porozumiewać.

6. Prowadzący włącza piosenkę pt. „Wieża Babel”, po której rozpoczyna się „schodzenie w dół”.

• Wieża ma trzy piętra, a każde piętro przedstawia jakiś grzech w dialogu. Wszyscy siedzą odwróceni do siebie plecami w znacznej odległości. W czasie piosenki prowadzący rozdaje uczniom po trzy kolorowe kartki.

• I Etap - III piętro

Trzecie piętro to grzech gadulstwa, który zostaje przedstawiony w krótkim ćwiczeniu.

- Prowadzący prosi jedną osobę o pomoc: ochotnik staje na środku, dostaje czystą kartkę i ma za zadanie jak najwięcej zrozumieć i zapisać z tego, co usłyszy. Natomiast inne osoby w klasie mówią głośno lub krzyczą - każdy coś innego - bez żadnej przerwy, nie słuchając innych. Każda chce za wszelką cenę coś przekazać pozostałym, ale jest straszenie głośno i nikt nic nie może zrozumieć. Nie mogą przestać gadać. Prowadzący pyta ochotnika, czy zrozumiał coś, ile zrozumiał, a potem pyta o to pozostałych uczestników. Wszyscy siedzą tak jak na początku spotkania.

• Pogadanka prowadzącego: Prowadzący tłumaczy uczniom, na czym polega pierwszy grzech w dialogu, czyli gadulstwo.

Gadulstwo polega na mówieniu bez przerwy wielu rzeczy, jednocześnie nie słuchając osoby, z którą się rozmawia. Może prowadzić do tego, że ludzie szybko się sobą znudzą, ponieważ w zgiełku nie można zrozumieć podstawowych informacji. W tej sytuacji nie ma mowy o prawdziwym dialogu.

- Prowadzący informuje, że poznaliśmy już pierwszy grzech i wiemy, jak go unikać. To, czego się nauczyliśmy na tym piętrze, może nas do siebie zbliżyć i nauczyć, jak ze sobą rozmawiać. Uczestnicy przekręcają krzesełka do środka okręgu, ale siedzą ciągle plecami do siebie.

- Prowadzący zadaje pytanie: Czego nauczyliśmy się na tym piętrze? Każdy uczestnik zapisuje odpowiedź na pierwszej, otrzymanej wcześniej, kolorowej kartce i zachowuje dla siebie.

• II Etap - II piętro

Drugie piętro to grzech niesłuchania, przedstawiony za pomocą audycji pt. „Samobójstwo” lub „Narkotyki” z CD „Spragnieni Chleba”.

-Prowadzący włącza audycję pt. „Samobójstwo” lub „Narkotyki”, a po wysłuchaniu tłumaczy grzech braku słuchania oraz konsekwencje, do jakich może doprowadzić taka postawa (samobójstwo, narkotyki...).

- Dialog z uczestnikami na temat: Czy twoi rodzice cię słuchają? Czy masz kogoś, kto cię wysłucha?

• Prowadzący tłumaczy grzech niesłuchania.

Nie słuchając siebie nawzajem, nie możemy zrozumieć, jakie są problemy innych i tym samym nie możemy im pomóc. Może to mieć zgubne konsekwencje. Trzeba mieć czas na wysłuchanie kogoś; wiąże się to również z chęcią pomocy drugiemu człowiekowi.

- Prowadzący informuje, że na tym piętrze nauczyliśmy się kolejnej prawdy o dialogu, uczestnicy przekręcają się i siadają zwróceni twarzami do siebie.

- Prowadzący znów zadaje pytanie: Czego się nauczyliśmy na tym piętrze? Uczestnicy zapisują odpowiedzi na kolejnej kolorowej karteczce i zachowują ją dla siebie.

• III Etap - I piętro

Pierwsze piętro to grzech chęci postawienia na swoim za wszelką cenę, pokazany za pomocą krótkiej scenki.

- Prowadzący wybiera dwóch ochotników, siadają naprzeciwko siebie na środku na krzesłach i mają za zadanie przekonać siebie za wszelką cenę o następujących rzeczach: pierwszy przekonuje do tego, że warto po szkole średniej iść na studia, a drugi do tego, że po szkole średnie najlepiej jest od razu szukać pracy bez podejmowania studiów. Scenka musi być bardzo żywa. Całość trwa 2-3 minuty. Na koniec klasa lub prowadzący ocenia, kto był bardziej przekonujący.

• Pogadanka prowadzącego, który tłumaczy na czym polega grzech postawienia na swoim za wszelką cenę.

Gdy każdy chce postawić na swoim za wszelką cenę, wtedy trudno jest znaleźć wspólne stanowisko. W konsekwencji nie ma mowy o dialogu, tylko o wzajemnym przekrzykiwaniu się.

- Prowadzący prosi, aby uczestnicy wzięli krzesełka i usiedli jak najbliżej siebie w okręgu.

- Po raz trzeci prowadzący zadaje pytanie: Czego nauczyliśmy się na tym piętrze? Uczestnicy udzielają odpowiedzi pisemnie na trzeciej kolorowej karteczce.

• IV Etap - Parter

Uczestnicy wiedzą już, jakie są główne grzechy w dialogu, czas zacząć ze sobą rozmawiać. Uczestnicy są już blisko siebie, są do siebie odwróceni i nie ma przeszkód do swobodnego prowadzenia dialogu.

- Prowadzący zadaje pytane: Co w tym momencie chciałbym powiedzieć osobie siedzącej obok mnie? Uczestnicy zapisują odpowiedzi na czwartej kolorowej kartce. Prowadzący zachęca, aby powiedzieć to na głos osobie siedzącej obok.

- Następnie na dużym brystolu w kształcie wieży leżącym na środku uczestnicy przyklejają swoje kartki na odpowiednich piętrach (I, II, III, parter).

- W momencie naklejania kartek prowadzący raz jeszcze włącza piosenkę pt. „Wieża Babel”.

6. Podsumowanie pracy w grupie - Prowadzący, jakby w zamian za naklejone kartki, rozdaje młodzieży inne, specjalnie przygotowane karteczki ze złotymi myślami na temat dialogu.

• 7. Podsumowanie spotkania

Udało nam się dotrzeć na sam dół „wieży Babel”. Schodząc z góry na dół poznaliśmy zalety, ale i grzechy w dialogu. Mając taką wiedzę, będzie nam na pewno łatwiej rozmawiać ze sobą albo przynajmniej próbować znaleźć wspólną linię porozumienia.

8. Modlitwa na zakończenia: Wspólna modlitwa o umiejętność rozmawiania z innymi.

9. Zakończenie.

• SPOTKANIE 4

• TEMAT: Jak Bóg mówi do mnie?

CZAS TRWANIA: 45 min.

• CELE SPOTKANIA:

1. Nauka żywego kontaktu ze Słowem Bożym za pomocą elementów ignacjańskiej metody medytacji.

• ŚRODKI POTRZEBNE DO PRZEPROWADZENIA SPOTKANIA:

2. Pismo św.- powinni mieć wszyscy uczestnicy lub wcześniej przygotowane kartki z wybranym fragmentem Ewangelii.

3. Uprzednio skopiowane kartki z pytaniami

4. Arkusz brystolu

5. Klej

6. Długopisy

TOK SPOTKANIA

• Przywitanie

1. Modlitwa: Psalm 142 (czytany przez wybraną osobę lub odmawiany przez całą grupę)

• Wprowadzenie do tematu spotkania - pogadanka prowadzącego na temat dialogu człowieka z Bogiem.

Wiele razy słysz się zdanie: „Tyle razy prosiłem Boga, mówiłem do Niego, modliłem się, a On nic mi nie odpowiedział”. Bardziej zdesperowani dodadzą: „Boga nie ma, a jeśli jest, to moje życie nic Go nie obchodzi”. Lista zarzutów pod adresem „Milczącego Boga” jest niewątpliwie bardzo długa i każdy może dorzucić do niej jakiś własny przykład...

Jednak czy winą za brak dialogu na linii Bóg - człowiek należy obarczyć tylko samego Stwórcę? A może to człowiek nie chce widzieć znaków i słyszeć słów, jakie Bóg kieruje właśnie do niego? A czy ty próbowałeś kiedyś usłyszeć subtelny głos Boga skierowany właśnie do Ciebie?

Oczywiście, każdy zdrowo myślący człowiek zapyta w tym momencie: jak można rozmawiać z kimś kogo nie widać i nie słychać?

Jednym ze sposobów na wsłuchanie się w Bożą odpowiedź na twoje problemy jest czytanie Pisma świętego, ale nie takie czytanie, jakie stosuje się przy przeglądaniu kolorowych magazynów czy porannej prasy. Pismo święte jest listem, który Bóg napisał specjalnie do ciebie. Czy listy pisane przez bliskie ci osoby przerzucasz naprędce, by szybko wyrzucić je do kosza? Na pewno nie! Dobrze wiesz, że każde kolejne zdanie sprawia ci dużo radości, niektóre zdania czy nawet fragmenty listu czytasz po kilka razy, a kiedy już treść listu znasz na pamięć, to chętnie sięgasz do niego, by nacieszyć swój wzrok i serce słowami, które pisała droga ci osoba. I tak właśnie spróbuj czytać Pismo święte. Sam zobaczysz, że ten trochę przydługawy list daje odpowiedzi na wiele twoich pytań. Jednak najważniejszy w tym wszystkim jest fakt, że ten list Boga do ciebie został spisany pod natchnieniem Ducha Świętego przez innych ludzi. Szczególne miejsce zajmują w nim słowa Jezusa, czyli Ewangelia. Zapewne nieraz podczas czytania listu od przyjaciela czy przyjaciółki towarzyszyło ci uczucie, że ta osoba jest blisko ciebie, że siedzi przy tobie i mówi słowa, które zapisane są na kartce papieru. Kiedy bierzesz do ręki Ewangelię, to w tym momencie nie trzymasz już zwykłej kartki papieru, ale przypominasz Maryję w Betlejem, która na swych rękach trzymała małego Jezusa - ty również trzymasz w ręku samego Jezusa. Tego samego, którego otrzymujesz w Komunii świętej. Jak wiesz, różne fragmenty tego listu czytane są na każdej Mszy. Jeśli więc sam będziesz czasami brał do ręki Pismo święte, to po pewnym czasie, w każdą niedzielę, będziesz słyszał znajome ci słowa, a co więcej, będą one dla ciebie zrozumiałe i bliskie.

Ale jak czytać tę grubą książkę? Sposobów na czytanie Pisma świętego jest wiele. Można np. spróbować przeczytać Biblię „od deski do deski” lub czytać małe fragmenty, otwierając Pismo na „chybił trafił”. Jedną z form czytania Biblii jest metoda medytacji Słowa Bożego.

• Nauka Metody - praca w grupach, aktywny udział uczestników oparty na dialogu z prowadzącym.

I Czytanie słów Ewangelii: Prowadzący prosi uczestników spotkania o wysłuchanie w skupieniu słów Ewangelii według świętego Marka (10, 46- 52)

• Niewidomy pod Jerychem

Tak przyszli do Jerycha. Gdy wraz z uczniami i sporym tłumem wychodził z Jerycha, niewidomy żebrak, Bartymeusz, syn Tymeusza, siedział przy drodze. Ten słysząc, że to jest Jezus z Nazaretu, zaczął wołać: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!”. Wielu nastawało na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: „Synu Dawida, ulituj się nade mną!”. Jezus przystanął i rzekł: „Zawołajcie go!”. I przywołali niewidomego, mówiąc mu: „Bądź dobrej myśli, wstań woła cię”. On zrzucił z siebie płaszcz, zerwał się i przyszedł do Jezusa. A Jezus przemówił do niego: „Co chcesz, abym ci uczynił?”. Powiedział Mu niewidomy: „Rabbuni, żebym przejrzał”. Jezus mu rzekł: „Idź, twoja wiara cię uzdrowiła”. Natychmiast przejrzał i szedł za Nim drogą. (Mk 10, 46- 52)

II Próba medytacji wysłuchanego tekstu. Po pierwszym odczytaniu Ewangelii, prowadzący zachęca uczestników spotkania do ponownego wysłuchania tekstu, ale tym razem z pełnym zaangażowaniem fantazji. Uczestnicy zamykają oczy i podczas czytania tekstu próbują sobie wyobrazić całą opisaną przez świętego Marka sytuację: przedmieście Jerycha, temperaturę panującą tego dnia w Jerychu, atmosferę miasta, rozkrzyczany tłum, wreszcie emocje towarzyszące spotkaniu Bartymeusza z Jezusem itd.

III Praca w grupach:

a) Prowadzący dzieli uczestników na dwie grupy. Każda z nich otrzymuje tekst cytowanej Ewangelii. Zadaniem każdej z grup jest zainscenizowanie sytuacji opisanej w tym fragmencie. Jedna grupa posługuje się tylko pantomimą, druga używa wszystkich środków teatralnych. (czas na przygotowanie scenek ok. 5 min.)

b) Prezentacja przygotowanych scenek

c) Dialog z uczestnikami na temat odczuć jakie towarzyszyły im podczas gry.

Przykładowe pytania:

Do BARTYMEUSZ:

8. Co czuł Bartymeusz przed uzdrowieniem? Dlaczego wołał Jezusa? Dlaczego prosił o pomoc? Co dało mu spotkanie z Jezusem?

Do JEZUS:

9. Jak zachował się Jezus? Co czuł Jezus podczas zaistniałej sytuacji? Dlaczego Jezus zwrócił uwagę na Bartymeusza? Czy Jezus naprawdę chciał pomóc Bartymeuszowi? Dlaczego Jezus chciał pomóc Bartymeuszowi?

Do LUDZI Z TŁUMU:

10. Dlaczego tłum chciał, aby Bartymeusz był cicho? Dlaczego tłum utrudniał Bartymeuszowi spotkanie z Jezusem? Dlaczego tłum nie pomógł skontaktować się Bartymeuszowi z Jezusem?

Pytań może być oczywiście wiele więcej, w zależności od ilości osób uczestniczących w zajęciach i pomysłowości prowadzącego.

d) Podsumowanie pracy w grupach - pogadanka prowadzącego na temat medytacji Słowa Bożego.

Aby przystąpić do medytacji Słowa Bożego, należy wpierw znaleźć w Piśmie świętym fragment, który chcielibyśmy poddać rozważaniu. Dla początkujących najlepsze do tego celu są treści zawarte na kartach czterech Ewangelii. Kiedy znajdziemy już jakiś fragment, który wzbudził nasze zainteresowanie, czytamy go najpierw zdanie po zdaniu, tak, aby wiedzieć, o czym opowiada. W wypadku wątpliwości warto przeczytać ten fragment kilka razy.

Kiedy już znamy treść danej Ewangelii, przeczytajmy ten fragment tak, jakbyśmy chcieli rozważać z osobna każde zdanie. Przy każdym fragmencie, zdaniu, słowie możemy zatrzymywać się dowolną ilość czasu i wyobrazić sobie ludzi uczestniczących w danej sytuacji lub przypowieści. Próbujemy poczuć zapach i smak jedzenia, usłyszeć gwar ulicy, poczuć słońce pustyni, zobaczyć twarze ludzi, ich reakcje i emocje. Starajmy się „delektować” każdym obrazem, który nasunie się nam na myśl. Wreszcie próbujmy się wczuć w rolę poszczególnych osób, szukając odpowiedzi na pytanie, dlaczego reagowali tak, a nie inaczej?

Po takiej lekturze Pisma świętego szybko dochodzi się do wniosku, że słowa spisane kilkaset lat temu budzą w nas wiele emocji do dzisiaj. Takie aktywne czytanie Pisma świętego staje się szybko ciekawą formą spędzania wolnego czasu, ale przecież nie jest to zwykła książka, która ma służyć tylko rozrywce. Jest to zapis słów Boga skierowanych właśnie do Ciebie. Jednak czy wydarzenia choćby z czasów Jezusa mają jakieś odniesienie do naszego życia?

Czy przytoczona historia Bartymeusza może powtórzyć się w naszych czasach? Czy znalazłeś się kiedyś w roli Bartymeusza, a może stałeś w tłumie i krzyczałeś „zamknij się!”?

IV Praca w grupach mająca na celu ukazanie żywotności i aktualności Słowa Bożego.

1. Prowadzący rozdaje kartki z pytaniami lub poleceniami. Uczniowie dobierają się w grupy na podstawie otrzymanych pytań.

PRZYKŁADOWE PYTANIA DOTYCZĄCE WSPÓŁCZESNEGO BARTYMEUSZA:

1.Kim jest?

2.Co krzyczy?

3.O co prosi?

4.Kto dzisiaj chce go uciszyć?

5.Czym jest zaślepiony?

6. Komu zależy na tym, aby Jezus nie uzdrowił go z jego ślepoty?

7. O co prosiłbyś Jezusa na jego miejscu?

8. Co jest płaszczem, który zrzuciłby?

W czasie pracy w grupach uczniowie zapisują swoje odpowiedzi na kartkach z pytaniami. Następnie po prezentacji poszczególnych odpowiedzi przyklejają swoje odpowiedzi na dużym kartonie lub arkuszu brystolu, tworząc w ten sposób współczesną historię Bartymeusza.

5. Podsumowanie spotkania - dialog z uczestnikami na temat: Czy odnajdujesz, swoje życie w przypowieści o Bartymeuszu?

6. Zakończenie spotkania - pogadanka prowadzącego.

Pierwsze próby takiego czytania Słowa Bożego są trudne i niewątpliwie czasochłonne. Jednak z czasem, kiedy „zasmakujesz” w tej formie lektury Pisma świętego, coraz częściej będziesz odnajdywał siebie i sytuacje z Twojego życia w słowie Bożym. Zauważysz również, że Słowo Boże często będzie stanowiło podpowiedź, jak wybrnąć z trudnej sytuacji, podniesie Cię na duchu, a czasem skarci lub napomni. Chciej tylko, niczym w zwierciadle, przeglądać się w jego świetle. Pamiętaj jednak, że to nie Ty masz oceniać, osądzać Słowa Pisma świętego czy naginać je do twoich potrzeb, ale to Słowo ma przemieniać i oceniać Twoje życie. Dlatego przed każdą medytacją ważna jest modlitwa do Ducha świętego o dobre natchnienia w czasie czytania Biblii. Najważniejsze jednak jest po prostu zacząć czytać!

7. Modlitwa na zakończenie - dowolnie wybrany fragment Pisma świętego.

• SPOTKANIE 5

• TEMAT: Spowiedź - trudna rozmowa z …

CZAS TRWANIA: 45 min.

1. CELE SPOTKANIA:

- Celem spotkanie jest zachęta do refleksji nad sakramentem pojednania i pokuty, jego sensem i celem.

2. ŚRODKI POTRZEBNE DO PRZEPROWADZENIA SPOTKANIA:

• audycja pt. „Spowiedź” z CD „Spragnieni chleba”

• tablica lub brystol do zapisywania wniosków powstałych w czasie spotkania

• wcześniej przygotowane karty z „Pięcioma krokami dobrej spowiedzi”

TOK SPOTKANIA

• Przywitanie

• Modlitwa na rozpoczęcie: „Ojcze Nasz”

• Wprowadzenie do tematu spotkania: Świadectwo „Dzikiego”, jednego z bohaterów książki Marcina Jakimowicza pt. „Radykalni”.

- Prowadzący lub wybrana osoba odczytuje tekst, który ma na celu wprowadzić młodzież w klimat rozmowy na temat spowiedzi.

„Dostałem kiedyś nożem w brzuch - myślałem, że umrę. Ale byłem wtedy taki hardy, że powiedziałem: „Jak trwoga to do Boga- wszyscy tak mówią, ale ja nie będę się modlił. Nawet, jeśli mam to gdzieś. Całe życie nie modliłem się, to teraz też nie będę”. Nie umarłem, a lekarz powiedział, że koleś minął moją tętnicę pachwinową o dwa centymetry. Gdyby trafił, w ciągu sześciu minut byłbym martwy, rozumiesz? A na przyjazd pogotowia czekałem pół godziny, więc wyobraź sobie, co się działo.

To nie są przypadki - w chrześcijaństwie nie ma przypadków. A ja chciałem przeklinać życie, ale nagle pewnego dnia zrozumiałem, o co chodzi. W jakim sensie moje życie może być błogosławieństwem? W takim, że teraz widzę, jak może wyglądać życie bez Boga, jak potwornie człowiek wtedy cierpi. Na zewnątrz byłem zawsze pogodny, uśmiechnięty, nie miałem żadnych problemów, ale w środku była totalna pustka, która tak waliła, że było to aż bolesne. Zdarzały się takie chwile, kiedy leżałem w łóżku i wyłem. Coś mnie tak mocno chwytało za gardło, że aż się skręcałem, gryzłem poduszkę i prawie się modliłem, żeby nadszedł świt, żebym się czymś zajął, bo już nie mogłem znieść takiego egzystencjalnego, sartrowskiego bólu. To był koszmar.

Teraz nie mam czegoś takiego, bo widzę, działanie Boga w swoim życiu. Dawniej, gazu czułem się szczęśliwy, to trwało jedynie przez moment, a potem od razu przychodził lęk i strach, że coś nie jest w porządku, skoro nie ma w tym żadnego bólu. Euforia, zakochanie, chwile, gdy czułem się szczęśliwy, bardzo szybko mijały. A teraz czuję się zupełnie innym człowiekiem, czuję się jak neonatus - nowo narodzony. Przykład? Weźmy sytuację z dnia wczorajszego: Egzamin na studiach - sytuacja stresowa, bo nie miałem czasu się uczyć (śmiech). Idę z podniesioną głową i mówię: „Panie Boże, co ma być, to będzie. Najwyżej przejdę do sesji poprawkowej - będę miał więcej czasu na naukę, ale nie ma sensu się tym denerwować”. I daję ci słowo honoru- mam poczucie tego, że Bóg mnie ochrania. Daję mu pozwolenie na to, by zaistniał w moim życiu- robi ze mną, co tylko chce, a ja mu na to zezwalam. Ale nigdy nie zrobi mi krzywdy! Kiedyś się nad tym zastanawiałem, teraz to już jest aksjomat.

Ludzie zadają sobie pytanie: „Dlaczego ja nie czuję czegoś takiego?” I jest to ważne pytanie, pytanie człowieka poszukującego. Ja też zadałem je mojemu duchowemu kierownikowi. Odpowiedział: „Stary, nie czujesz łaski, bo zamykasz przed nią swe serce”. A ja: „Jak to? Mówię przecież ciągle do Boga, że chcę, żeby nieustannie był przy mnie”. On mówi: „Zamykasz się na łaskę swym grzechem!” I tu jest to, co jest w katolicyzmie, a nie ma w Kościołach protestanckich- mamy sakrament pojednania. Mogę pójść do spowiedzi i pogodzić się z Panem Jezusem. Zawsze, gdy idę do spowiedzi, to się boję- towarzyszy mi jakiś irracjonalny lęk. Coś mi mówi: „Nie idź, nie idź”. Ale gdy się już wyspowiadam, to mam w sobie ogromny pokój i radość.”

(M. Jakimowicz, Radykalni, Katowice 1997, s. 92- 94.)

5. Pogadanka prowadzącego na temat: Spowiedź jako trudna, ale bardzo ważna rozmowa z Bogiem.

- Konsekwencją przyjęcia Słowa Bożego jest chęć dalszego poznawania Jego tajemnic. To jest jak narkotyk - im więcej bierzesz, tym bardziej wciąga! Jednak czasem odczujesz, że coś odpycha cię od wejścia w głębszą relację z Panem Bogiem. Możesz z Nim rozmawiać, czyli modlić się, chodzić do kościoła, ale możesz też przeżyć sytuacje, po których jest ci głupio patrzeć mu prosto w oczy. Czujesz się niegodny, gorszy, przestajesz przystępować do Komunii, bo to przecież nie dla mnie, grzesznika, a skoro nie przyjmujesz już Komunii, to po co w ogóle chodzić do kościoła i tak koło się zamyka. Znów stoisz ze swoimi problemami na zewnątrz i nie wiesz, dokąd pójść. Tak działa grzech, który próbuje popsuć nasze relacje z Bogiem.

Tymczasem Pan Bóg nie krzyczy „Co Ty narobiłeś?” czy też „Dlaczego mnie zawiodłeś?” lub „Tobie nie można ufać!”. Wręcz przeciwnie, Bóg nie zamyka się na nasze problemy, ale zaprasza nas do dalszego dialogu.

W naszym życiu zdarzają się trudne rozmowy, do których długo musimy się przygotowywać, a i tak czasami trudno je zacząć. Ciężko jest powiedzieć przyjacielowi, że go oszukaliśmy. Trudno jest powiedzieć chłopakowi czy dziewczynie, że na dyskotece było się z kimś innym itd. Jednak jeśli nie zdobędziemy się na powiedzenie tych kilku trudnych zdań i jednego słowa „przepraszam”, to już zawsze będzie nam trudno spojrzeć w oczy danej osobie.

Bóg w takich chwilach wychodzi do nas z otwartymi rękami. Na takie mało przyjemne rozmowy zaproponował nam sakrament pokuty i pojednania, czyli spowiedź, w której możemy ofiarować mu wszystkie nasze słabości i prosić o przebaczenie i pocieszenie.

6. Dialog z uczestnikami na temat: Z czym kojarzy ci się spowiedź? Jakie jest Twoje doświadczenie spowiedzi?

- Niniejszy dialog daje młodym ludziom możliwość wypowiedzenia swojej opinii na temat sakramentu pojednania i pokuty.

- Podsumowaniem dyskusji może być spisanie powstałych wniosków w formie tabeli:

SPOWIEDŹ
„+”	„-”

- Inną formą podsumowania dyskusji może być tzw. „burza mózgów”. Uczestnicy, w trakcie dyskusji, zapisują na karcie brystolu swoje myśli związane ze spowiedzią. Pozytywy - kolorem czarnym, negatywy - czerwonym. Po zakończeniu dyskusji, karta zostaje zawieszona w centralnym miejscu sali, w którym odbywa się spotkanie, tak, aby była dobrze widoczna.

Przykładowe odpowiedzi uczestników: Spowiedź daje mi poczucie ulgi; spowiedź oczyszcza z grzechu, spowiedź jest mi niepotrzebna, spowiedź kojarzy mi się z torturami, nie będę spowiadał się obcemu człowiekowi.

7. Wspólne wysłuchanie audycji pt. „Spowiedź” z CD „Spragnieni chleba”

- Po podsumowaniu dyskusji prowadzący zachęca uczniów do wspólnego wysłuchania audycji mówiącej o spowiedzi.

• W audycji na pytania i problemy młodzieży dotyczące spowiedzi jej sensu i celu odpowiada kapłan.

8. Podsumowanie spotkania - praca w grupach.

- Wprowadzenie prowadzącego:

Często słyszy się głosy: „Tyle lat chodzę do spowiedzi i nic się nie zmienia. Ciągle popełniam te same grzechy. Spowiedź chyba nie ma sensu?”

Owszem, tak może być, jeśli nie jesteś do niej dobrze przygotowany. Wtedy możesz czuć, że spowiadanie się nie przynosi żadnych wymiernych skutków. Jednak jeśli chcesz, aby spowiedź przemieniła Twoje życie i wydała namacalne owoce, to musisz przejść 5 kroków, które pomogą Ci stać się lepszym.

• Uczestnicy zostają podzieleni na pięć grup. Każda grupa otrzymuje tekst, w którym omówiony jest jeden z „Pięciu kroków dobrej spowiedzi”. Następnie, po indywidualnej pracy z tekstem każda grupa wybiera swojego przedstawiciela, który omawia dany punkt.

• Po omówieniu danego punktu przedstawiciel grupy zapisuje na tablicy lub brystolu słowo „klucz” związane z tym punktem. (przykładowo: Rachunek sumienia: „DLACZEGO?”)

5 KROKÓW DOBREJ SPOWIEDZI:

1. Rachunek sumienia

„Świadome i dobrowolne przekreślenie, oplucie miłości Boga i bliźniego”, tak najprościej można zdefiniować to, czym są nasze grzechy. Rachunek sumienia polega na tym, aby przypomnieć sobie lub uświadomić wszystkie myśli, czyny i sytuacje, w których raniłem siebie, innych i Pana Boga.

Rachunek kojarzy się z liczeniem, przeliczeniem, a wszystkie te czynności zwyczajowo wykonuje się na kartce papieru lub za pomocą komputera. I choć w tym wypadku będziemy podliczali nasze sumienie, nasze postępowanie, to wcale nie znaczy, że kartka i długopis okażą się zbędne, wręcz przeciwnie. Zapewne, przynajmniej kilka razy, kiedy klękałeś do kratek konfesjonału, miałeś to uczucie, że nie wiesz, co powiedzieć, jak formułować zdania lub że zapomniałeś coś powiedzieć. Dlatego zapisanie twoich grzechów na kartce może Ci pomóc przy późniejszej rozmowie z księdzem.

Rachunek sumienia to jednak nie tylko proste wyliczenie grzechów, ale również poszukiwanie ich przyczyn. Dlatego, kiedy wypiszesz już lub ułożysz sobie w głowie listę twoich grzechów i słabości, postaw przy każdym z nich jedno proste pytanie: „DLACZEGO?” i spróbuj na nie szczerze odpowiedzieć. Jeśli znajdziesz już jedną odpowiedź, pytaj dalej „dlaczego?” i staraj się wejść jak najgłębiej w źródło danego grzechu. Jeśli dojdziesz do źródła i zaczniesz je oczyszczać- pracować nad sobą, wtedy zaczniesz czuć, że coś zaczyna się zmieniać, że rzeka twojego życia jest coraz bardziej przejrzysta.

Drugim ważnym pytaniem, równie ważnym jak pytanie „dlaczego?”, jest „Jakie skutki przyniósł mój grzech? Komu wyrządził krzywdę? Zastanów się, kogo zraniłeś, skaleczyłeś swoim postępowaniem, i to również zapisz w twoim rachunku.

2. Żal za grzechy

Przed sobą masz już całą listę swoich grzechów. Znasz ich przyczyny i skutki. Niektóre z tych grzechów bolą cię tak bardzo, że chciałbyś zerwać z nimi od zaraz, ale są i takie, o których wiesz, że są złem, ale mimo to pociągają cię swoim powabem na tyle, że nie możesz się do nich jednoznacznie ustosunkować. Są też takie problemy w twoim życiu, których nie potrafisz ocenić jednoznacznie - nie wiesz, czy są złe czy dobre.

Ten punkt przygotowania do spowiedzi jest po to, abyś mógł powiedzieć sobie: tego żałuję, a tego nie żałuję. Bądź jednak na tyle odważny, by w rozmowie z księdzem powiedzieć, za które grzechy żałujesz, a za które trochę lub wcale. To ważne!

3. Mocne postanowienie

Jeśli uczciwie wypełniłeś dwa poprzednie punkty, to wiesz już, co jest złego w twoim życiu, co rani ciebie i twoich bliskich. Mocne postanowienie poprawy stawia ci kilka prostych pytań: Czy naprawdę chcesz zerwać ze złem?

Czy jesteś gotowy do pracy nad sobą?

Czy naprawdę chcesz przestać krzywdzić siebie i innych?

Jeśli odpowiedziałeś „TAK”, to czas spotkać się z kapłanem.

Jeśli „NIE”- to jest to również dobry moment, aby porozmawiać z księdzem i wyjaśnić mu wszystkie swoje wątpliwości i przyczyny, dla których powiedziałeś „NIE!”. W tym wypadku nie będzie to spowiedź, ale przyjacielska rozmowa o tym, co jest przecież dla ciebie bardzo ważne - o twoim bólu.

Przy każdym postanowieniu poprawy staraj się wybrać jedną słabość, nad którą będziesz chciał szczególnie pracować do następnej spowiedzi. Każda kolejna spowiedź będzie okazją do zweryfikowania, na ile udało ci się coś zmienić albo co musisz zrobić jeszcze w danej sprawie. Jest to trudna droga pracy nad sobą, ale pamiętaj, że pomocnikiem i pierwszym kibicem twoich wysiłków jest sam Bóg i jeśli będzie trzeba, to pomoże ci swoim mocnym ramieniem.

4. Spowiedź- wyznanie

To, co najbardziej przeraża nas w sakramencie pojednania i pokuty, to moment wyznania grzechów. Najczęściej buntujemy się i szukamy różnych argumentów, by uniknąć tej niełatwej rozmowy: „Dlaczego mam iść do obcego człowieka i opowiadać mu najgorsze rzeczy, jakie zrobiłem w życiu? A co będzie, jak on to komuś opowie?”

Odwagi! Spowiedź to sakrament ludzi odważnych, ale mniej stresujący od skoków na „Bungee”, więc nie jest aż tak źle, jak myślisz.

Po pierwsze, nie spowiadasz się księdzu, ale Bogu. Kapłan jest tu tylko pośrednikiem - „tłumaczem” między tobą a Panem Bogiem. Tak wierzymy! Pan Bóg zna twoje postępowanie zarówno dobre jak i złe, więc nie powiesz mu nic nowego o sobie, ważne jednak jest to, abyś to ty przyznał się do swoich własnych grzechów. Skoro miałeś odwagę postępować źle, to miej odwagę przyznać się do tego. Wszyscy wiemy, że jest to bardzo trudne, ale pamiętaj, że po spowiedzi będziesz czuł, że „kamień spadł ci z serca”.

Po drugie, nie bój się, że ksiądz w konfesjonale dostanie zawału, kiedy usłyszy, co nawyprawiałeś. Ludziom wydaje się, że w grzeszeniu są mistrzami świata, że nikt nie grzeszy tak dobrze jak oni, że tylko ich grzechy są takie złe, jedyne i niepowtarzalne. Błąd! Grzechy od wieków są te same: pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha tego życia (1 J 2,16), zmieniają się tylko okoliczności i sposoby ich popełniania. Nie bój się więc - ksiądz przeżyje i twoją spowiedź!

Po trzecie, ważne jest to, aby znaleźć sobie jednego księdza, u którego będziesz się spowiadał regularnie. W ten sposób zdobędziesz sobie przewodnika, który po kilku twoich spowiedziach będzie znał cię na tyle, że będzie mógł poprowadzić cię drogą ku lepszemu życiu.

Po czwarte, jeśli kiedyś sparzyłeś się na spowiedzi, ktoś np. na ciebie nakrzyczał lub potraktował nieprzyjaźnie lub mało poważnie, to już teraz przepraszam cię w imieniu tego księdza. Może był zmęczony lub bolała go głowa. Kto wie? Ty jednak nie zrażaj się, tylko szukaj tego właściwego, który będzie odpowiadał twoim potrzebom.

Po piąte, na spowiedzi nie owijaj w bawełnę. Jeśli zrobiłeś coś złego, to nazwij to po imieniu, nie opowiadaj historii w stylu „za górami, za lasami...”, ale zawsze mów „zrobiłem to i to, dlatego, że... kropka!”. Bądź konkretny i rzeczowy! Mów tak, jak umiesz!

5. Zadość uczynienie Bogu i bliźniemu

Pamiętaj, twoje grzechy szkodzą tobie i innym!

Rozgrzeszenie, które otrzymasz, usuwa grzechy z twojego serca, ale nie usuwa błota, jaki ten grzech spowodował. Dlatego ty musisz posprzątać po sobie!

Pomyśl:- kogo musisz przeprosić?

- jak możesz naprawić zło, które wyrządziłeś?

- co zrobisz, aby świat, w którym żyjesz, był po prostu lepszy?

8. Podsumowanie pracy w grupach oraz zakończenie spotkania. Pogadanka i zachęta prowadzącego do korzystania z sakramentu pojednania i pokuty zgodnie z poznanymi podczas tego spotkania zasadami.

Większość z nas, myśląc o spowiedzi, dostaje gęsiej skórki i palpitacji serca. Jest tak zawsze wtedy, kiedy mamy mylną lub nie do końca poprawną wizję tego sakramentu. Tym czasem spowiedź to rzecz dla ludzi odważnych, gotowych do pracy nad sobą. Jest to sakrament dla tych, którzy chcą naprawdę zmienić swoje życie.

Podczas tego spotkania staraliśmy się zrozumieć, czym jest sakrament pojednania i pokuty, do czego jest nam potrzebny, jak również przezwyciężyć wszelkie lęki i nieporozumienia narosłe wokół tego sakramentu. Poznaliśmy również „Pięć kroków dobrej spowiedzi”, czyli swoistą „instrukcję obsługi” tego sakramentu. Korzystanie ze zdobytej wiedzy i przechodzenie przy okazji każdej spowiedzi pięciu poznanych kroków pozwoli ci rozwinąć twoje życie duchowe, ale również staś się lepszym, bardziej dojrzałym człowiekiem.


9. Modlitwa na zakończenie: „Chwała Ojcu”

10. Zakończenie.






• SPOTKANIE 6

• TEMAT: Świętość - alternatywa dla bezsensu życia.

CZAS TRWANIA: 45 min.

CELE SPOTKANIA:

- Ukazać świętość jako rzeczywistość nadającą sens życiu i dostępną dla każdego.

ŚRODKI POTRZEBNE DO PRZEPROWADZENIA SPOTKANIA

- karton

- flamaster

- magnetofon

- audycja pt. „Świętość” z CD „Spragnieni Chleba”

- obraz El Greca ukazujący jakiegoś świętego.

TOK SPOTKANIA:

1. Przywitanie

2. Modlitwa na rozpoczęcie katechezy „Ojcze nasz”

3. Wprowadzenie do tematu spotkania - pogadanka prowadzącego

- Poprzez przykłady prowadzący stara się ukazać uczestnikom spotkania, na czym polega bezsens i co może być lekarstwem, gdy odczuwamy go w naszym życiu.

Bezsensowne może być równanie 2+2=5 lub wyrażenie „jedzie facet traktorem przez most, a ja i tak mam beret”. Tragedia zaczyna się jednak dopiero wtedy, gdy nasze życie staje się bez sensu lub, lepiej powiedziawszy, to my nie odczuwamy sensu naszej egzystencji. Takie poczucie bezsensu, niczym rak złośliwy, zabija nas pomału, ale skutecznie.

4. Dialog z uczestnikami na temat: Najbardziej bezsensowna impreza w moim życiu.

- Prowadzący zaprasza uczestników, aby opowiedzieli najbardziej bezsensowną imprezę w ich życiu i odpowiedzieli na pytanie, dlaczego dana impreza była według nich bezsensowna.

- Następnie prowadzący stawia kolejne pytanie: Kiedy najczęściej w swym życiu młodzi doświadczają bezsensu? Dlaczego pojawia się takie uczucie?

5. Podsumowanie dialogu - pogadanka prowadzącego

Młody człowiek chce być szczęśliwy i pragnie osiągnąć ten stan, idąc niekiedy niewłaściwą drogą, dającą zadowolenie tylko na krótki czas. Dzieje się tak wtedy, gdy młodzi sięgają po używki, typu narkotyki, alkohol itp.

W innych przypadkach ludzie zatracają ideały, nie wierzą, że mogą w życiu dokonać coś wielkiego, jeszcze inni się boją. Niektórzy są wychowywani w poczuciu, że do niczego się nie nadają. Są i tacy, którzy przeżyli tragedię, po której nie wiedzą jak żyć. Jest doprawdy wiele dróg, które mogą doprowadzić do przekonania, że życie jest bezsensowne.

6. Pogadanka prowadzącego na temat: Co może sprawić, że życie ludzkie będzie przeżyte w poczuciu prawdziwego sensu?

Z pewnością jednym z dobrych lekarstw na śmiercionośną chorobę, jaką stanowi bezsens życia, jest posiadanie w życiu pasji. Oto dwa przykłady ludzi, którzy potrafili dokonać przejścia od bezsensu do wspaniałej pasji.

Pierwszy to postać słynnego holenderskiego malarza Vincenta van Gogha. Pochodził z dobrej rodziny, miał zatem możliwość dobrego startu w życie dorosłe. Mógł podjąć pracę, która pozwoliłaby mu żyć dostatnio, może założyć w przyszłości rodzinę. Przez pewien czas pracował w międzynarodowej firmie, która trudniła się handlem sztuką. Był też - jako protestant - świeckim kaznodzieją. Porzucił jednak to korzystne finansowo zajęcie i zajął się malowaniem. Z pewnością umarłby z głodu, gdyby nie jego brat Theo, który słał mu pieniądze. Vincent chciał zarabiać na utrzymanie własną pracą, ale nigdy mu się to nie udało, ponieważ niewielu interesowało się jego obrazami. Mimo to nie zrezygnował ze swojej pasji i dzięki temu możemy podziwiać jego bezcenne dzieła w najsłynniejszych muzeach świata. Van Gogh posiadał pasję, która sprawiała, że zatapiał się w pracy przez długie godziny, zapominając nawet o posiłkach.

Inną ilustracją niech będzie przykład dość znanego Francuza, który zamiast nudy odnalazł w swym życiu pasję. To Jean Vanier. Na pewnym etapie jego życia zdawać by się już mogło, że nie powinno ono ulec zmianie, jako że będąc oficerem francuskiej marynarki wojennej, został doktorem filozofii i wykładowcą na uniwersytecie w Toronto. Zatem ustabilizował swą codzienność i być może zupełnie owocnie doczekałby się kresu ziemskiej egzystencji. To chyba jednak nie była pasja - ta bezcenna towarzyszka, która nie pozwala zastygnąć w pyle dnia.

Jean Vanier znał jednak pewnego kapłana, kapelana zakładu dla osób z upośledzeniem umysłowym. Odwiedzając go, patrzył zwykle z niepokojem na zdeformowane twarze osób upośledzonych. Jednak z czasem niepokój przerodził się w zachwyt tymi ludźmi, którzy z przejęciem pytali: „Czy mnie kochasz?”. Często odwiedzał różne ośrodki dla chorych psychicznie, aż wreszcie postanowił wziąć ze sobą Raphaela i Philippe`a, dwóch pacjentów zakładu psychiatrycznego z okolic Paryża. Zamieszkał z nimi w bardzo ubogim domku na północy Francji. Jak często opowiadał Jean, połowę czasu spędzali na brudzeniu domu, a drugą połowę na sprzątaniu. Razem pracowali, kłócili się, przebaczali sobie, świętowali, żyli jak w rodzinie. Jean Vanier zrozumiał, że te osoby chore psychicznie nie chciały żyć z byłym oficerem, który uważa, że ma prawo rządzić. Nie chciały mieszkać z profesorem, który mówi, że coś wie. Chciały mieszkać z przyjacielem, któremu czas wypełnia pasja „bycia dla nich”! Dziś wspólnoty Jeana Vanier zna i podziwia cały świat.

7 . Pogadanka prowadzącego na temat: Świętość jako droga, która nadaje życiu ludzkiemu największy sens.

To były piękne pasje, ale pójdźmy dalej. Można zaryzykować stwierdzenie, że najlepszym lekarstwem na bezsens życia jest świętość. W dzisiejszym świecie nie jest to bardzo popularne hasło, ale postarajmy się przyjrzeć mu bliżej.

8. Dialog z uczniami na temat: Z czym kojarzy ci się świętość?

a)Następuje „burza mózgów”, podczas której uczestnicy spotkania odpowiadają na pytanie, z czym kojarzy im się świętość? Odpowiedzi są zapisywane na brystolu lub tablicy.

b) Prowadzący stawia kolejne pytanie: Czy świętość jest dla wszystkich ludzi, czy tylko dla wybranych?

9. Podsumowanie Dialogu - pogadanka prowadzącego

Często mamy przeświadczenie, że świętymi są ludzie całkowicie opanowani, bez uczuć. Tacy jak na obrazach El Greca: wyciągnięta długa twarz, zapatrzony w niebo, unoszący się trochę ponad ziemią. Na świętych często patrzy się jako na ludzi, którzy wszystko potrafią lub jak na wielkich ascetów. (prowadzący pokazuje obraz El Greca przedstawiający świętego). Wtedy czujemy, że nie pasujemy do takiej grupy ludzi.

10. Wspólne słuchanie audycji pt. „Świętość” z CD „Spragnieni chleba” połączone z pracą w grupach.

- Przed wysłuchaniem audycji prowadzący dzieli uczestników spotkania na cztery grupy i każda z nich po odsłuchaniu audycji będzie musiała odpowiedzieć na następujące pytania oraz uzasadnić swą odpowiedź:

• Grupa I: Czy świętość zdobywa się wielkimi czynami, czy też małymi krokami? Który sposób jest łatwiejszy?

• Grupa II: Czy do osiągnięcia świętości jest potrzebna odwaga?

• Grupa III: Jaka jest recepta na świętość wg ks. Bosko?

• Grupa IV: Czy dla świętości istnieje szara codzienność?

11. Podsumowanie pracy w grupach

- Poszczególne grupy prezentują rezultat swojej pracy

12. Posumowanie spotkania- pogadanka prowadzącego na temat: Świętość nie jest rzeczą trudną do osiągnięcia.

• Prowadzący, na podstawie audycji i dyskusji z uczniami, wysuwa następujący wniosek: Świętość nie jest rzeczą trudną do osiągnięcia. Ks. Bosko mówił do młodych ludzi, że aby być świętym, wystarczy być radosnym, wypełniać swoje obowiązki i pomagać innym, bo z wypełniania tych trzech wskazań wypływają wszystkie inne cnoty. Świętość to również odwaga stawienia czoła własnym słabościom i kompleksom, odwaga pracy nad sobą i bycia dobrym człowiekiem. Przede wszystkim świętość to jednak radosne kroczenie po śladach Jezusa Chrystusa- naśladowanie Go. Świętość to w końcu synowska relacja do Boga Ojca. Bezsens życia nigdy nie jest w stanie zawładnąć człowiekiem, który wie, że trzyma go w objęciach Ten, który jest wszechmocny i wierny w swej miłości.

13. Modlitwa na zakończenie: Psalm 123 (Czytany przez prowadzącego lub odmawiany przez wszystkich uczestników).

• SPOTKANIE 7

• TEMAT: Komunia znaczy wspólnota

CZAS TRWANIA: 45 min.

CELE SPOTKANIA:

- Ukazanie Kościoła jako wspólnoty zjednoczonej wokół Chrystusa Eucharystycznego

ŚRODKI POTRZEBNE DO PRZEPROWADZENIA SPOTKANIA:

- karty z wyjaśnieniem słowa „komunia”,

- teksty z Pisma Świętego, encykliki „Ecclesia de Eucharistia”, homilii Jana Chryzostoma.

TOK SPOTKANIA:

1. Przywitanie

2. Modlitwa na rozpoczęcie: „Ojcze Nasz”

3. Wprowadzenie do tematu spotkania - dialog z uczestnikami spotkania

- Prowadzący rysuje na tablicy lub na dużej planszy tabelę według poniższego wzoru. Następnie zadaje pytanie uczestnikom spotkania: Z czym kojarzy się wam słowo „komunia”? Uzupełnia ich wypowiedzi prezentując zapisane wcześniej na kartach znaczenia słowa „komunia”. Prowadzący umieszcza na tablicy (za pomocą magnesów, szpilek, taśmy klejącej) napisy:

- łac. „communio”

- wspólne z kimś posiadanie czegoś, wspólnota czegoś;

- połączenie, jedność, zjednoczenie;

- wspólnota wierzących oraz łączność wspólnoty ludzi z Bogiem.

4. Prowadzący zadaje kolejne pytania:

A. Jakie znamy wspólnoty?

B. Co dzięki nim / w nich wyrażamy?

C. Jaka jest rola wspólnoty?

- Wybrane osoby wpisują odpowiedzi w odpowiednich rubrykach, zachowując kolejność pytań A, B, C (przykładowe odpowiedzi znajdują się w tabeli).

rodzina / ojczyzna / klasa / „paczka”	koleżeństwo / przyjaźń / miłość	pocieszenie w trudnych chwilach, radość z osiągnięć i zwycięstw, imieniny, wigilia, obiad, kolacja = posiłek.
klub kibica / zespół sportowy / koła zainteresowań / grupa taneczna, muzyczna	zainteresowania / wspólny cel /zdolności / przyjemność	wspólne przygotowanie czegoś, wykonanie, wspólny odpoczynek, zabawa,
Kościół	wiara	we wspólnocie Kościoła jest uroczysty posiłek - EUCHARYSTIA.

5. Podsumowanie dialogu - Prowadzący formułuje wniosek: Człowiek jest istotą społeczną, potrzebuje wspólnoty, także w sferze duchowo-religijnej.

6. Prowadzący rozpoczyna dyskusję, wykorzystuje następujące pytania:

Czy czujesz się w Kościele jak we wspólnocie?

Jeśli nie, to jak możemy to zmienić?

Jak tworzyć wspólnotę Kościoła?

7. Praca w grupach

-Prowadzący ukazuje znaczenie „komunii” w odniesieniu do wspólnoty Kościoła. Dzieli uczestników spotkania na cztery grupy, które przeanalizują poszczególne teksty o Eucharystii pod kątem różnych aspektów rozumienia pojęcia komunii (patrz punkt 2).

Grupa 1

Dar Chrystusa i jego Ducha, który otrzymujemy w Komunii eucharystycznej, wypełnia z obfitością gorące pragnienia braterskiej jedności, które kryją się w sercach ludzkich, i jednocześnie wynosi doświadczenie braterstwa właściwego wspólnemu uczestnictwu w tym samym Stole eucharystycznym na poziom daleko wyższy od zwyczajnego ludzkiego ucztowania. Dzięki zjednoczeniu z Ciałem Chrystusa Kościół coraz głębiej staje się w Chrystusie, jakby sakramentem, czyli znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego. (encyklika Jana Pawła II „Ecclesia de Eucharistia”)

Grupa 2

Wejrzyj, prosimy, na dar Twojego Kościoła i przyjmij Ofiarę, przez którą nas pojednałeś ze Sobą. Spraw, abyśmy posileni Ciałem i Krwią Twojego Syna i napełnieni Duchem świętym, stali jednym ciałem i jedną duszą w Chrystusie. (Mszał Rzymski, 3 Modlitwa Eucharystyczna)

Grupa 3

Chleb, który łamiemy, czyż nie jest udziałem we Ciele Chrystusa? Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba. (1Kor 10, 16-17)

Czym w rzeczywistości jest chleb? Jest Ciałem Chrystusa. Kim stają się Ci, którzy go przyjmują? Ciałem Chrystusa, ale nie wieloma ciałami, lecz jednym ciałem. Faktycznie, jak chleb jest jednością, choć składa się nań wiele ziaren, które choć się nie znają, w nim się znajdują, tak że ich różnorodność zanika w ich doskonałym zjednoczeniu - w ten sam sposób również my jesteśmy wzajemnie ze sobą zjednoczeni, a wszyscy razem z Chrystusem. (z homilii św. Jana Chryzostoma)

Grupa 4

Apostołowie, przyjmując w Wieczerniku zaproszenie Jezusa: „Bierzcie i jedzcie ...Bierzcie i pijcie z niego wszyscy” weszli z Nim po raz pierwszy w Komunię sakramentalną. Od tej chwili aż do końca czasów Kościół buduje się przez tę Komunię sakramentalną z Synem Bożym, który się za nas wydał: „Czyńcie to na moją pamiątkę! (...) Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę”.

(encyklika Jana Pawła II „Ecclesia de Eucharistia”)

8. Podsumowanie pracy w grupach

- Wskazani przez prowadzącego przedstawiciele grup wypisują na tablicy swoje propozycje pod umieszczonym przez prowadzącego napisem „słowa-klucze”.

9. Podsumowanie spotkania

- Prowadzący w oparciu o wyjaśnienie słowa „komunia” (zobacz punkt 2) oraz „słowa-klucze” (zobacz punkt 6) przedstawia wspólnotę Kościoła jako komunię, która najpełniej objawia się w Eucharystii:

- wspólne posiadanie: praw i obowiązków, środków (Słowo Boże, liturgia), tradycji i zwyczajów;

- połączenie wspólnym celem (zbawienie); jedność w modlitwie; w dawaniu świadectwa; zjednoczenie ludzi różnych stanów, charakterów, kultur, języków;

- wspólnota wierzących w Boga, przyjmujących Go do swojego serca (Komunia św.).

10. Modlitwa na zakończenie: Psalm 133 (Czytany przez prowadzącego lub odmawiany wspólnie przez wszystkich uczestników spotkania).

• SPOTKANIE 8

• TEMAT: Świętuj swoje życie

CZAS TRWANIA: 45 min.

1.CELE SPOTKANIA:

• ukazanie niedzieli jako dnia świątecznego, wskazanie uczestnikom różnych form jej świętowania.

2. ŚRODKI POTRZEBNE DO PRZEPROWADZENIA SPOTKANIA

• Pismo św. (kilka egzemplarzy)

• Karty dydaktyczne dla czterech grup

• Płyta CD z audycją + odtwarzacz

• Tekst z fragmentami Ps 16.

• TOK SPOTKANIA

• 1. Przywitanie

• 2. Modlitwa na rozpoczęcie: „Ojcze Nasz”

• 3. Wprowadzenie - dialog z uczestnikami na temat: Czym jest świętowanie?

Prowadzący przedstawia temat spotkania: Świętuj swoje życie, po czym zadaje pytania:

• W jaki sposób wspólnota ludzi może wyrażać się w odniesieniu do otaczającego świata? (np. gesty, słowa, kontakty międzyludzkie, więzi przyjaźni)

• Czy świętowanie można zaliczyć do form, przez które ludzie wyrażają swoje uczucia, oczekiwania, potrzeby?

• Czym jest świętowanie? Czy chodzi w nim tylko o dobrą „klimę”, rozrywkę? Czy niedziela może być okazją do wspólnego świętowania?

4. Praca w grupach

Po dyskusji prowadzący dzieli uczestników spotkania na 4 grupy. Następuje praca z wykorzystaniem kart dydaktycznych (ok. 10 min). Zadania grup:

Gr. I - Określenie celu świętowania.

Gr. II - Wskazanie biblijnych przykładów świętowania, odpoczywania i wezwania do radości. (Grupa otrzymuje kilka egzemplarzy Pisma św.)

Gr. III - Wypisanie znanych świąt państwowych, szkolnych, rodzinnych, religijnych.

Gr. IV - Podanie propozycji różnych form świętowania.

Prowadzący przygotowuje na tablicy lub odpowiedniej planszy tabelę wg poniższego wzoru.




Dlaczego świętujemy? Przykłady biblijne Przykłady świąt Jak świętować?




5. Prezentacja wniosków

Jako pierwsza swoje wnioski przedstawia gr. I. Prowadzący zapisuje je próbując ukazać tym samym właściwy sens świętowania. Następuje prezentacja gr. II. Prowadzący wyjaśnia przykłady ze Starego i Nowego Testamentu wskazujące na fakt, że świętowanie i radość są rzeczywistością, która towarzyszy człowiekowi i chrześcijaństwu od dawna. Swoje wnioski prezentuje gr. III. Prowadzący na przykładzie różnych świąt wyjaśnia, że łączą się one z wydarzeniami historycznymi, szkolnymi, rodzinnymi, z różnymi osobami lub też wspomnieniami. Wyniki poszukiwań przedstawia gr. IV. Prowadzący, wykorzystując zaproponowane przez uczniów formy spędzania świąt, wolnego czasu i wypoczynku, uwrażliwia ich na problem nudy, marnotrawienia czasu, niewłaściwych lub pozornych form świętowania (problem imprez ze „wspomagaczami”- narkotyki, alkohol, seks).

6. Podsumowanie pracy w grupach

Prowadzący podsumowuje pracę wszystkich grup, a następnie wskazuje uczestnikom znaczenie i sens chrześcijańskiej niedzieli.

7. Pogadanka prowadzącego na temat: Chrześcijański sens niedzieli

Niedziela to:

• pierwszy dzień tygodnia (a nie tylko dzień weekendowy, wolny od szkoły);

• dzień Zmartwychwstałego (a nie tylko telewizora, komputera);

• dzień Kościoła i spotkania z Bogiem (a nie tylko mojego pokoju czy spotkania z ulubioną „paczką” znajomych);

• dzień świętowania i radości (a nie odsypiania i trzeźwienia po nocnych imprezach);

• dzień miłosierdzia względem opuszczonych, potrzebujących i ubogich (a nie tylko okazją do spełniania swoich zachcianek).

• Podsumowanie spotkania - pogadanka prowadzącego na temat pozytywnego spędzania niedzieli.

Prowadzący wskazuje uczestnikom, że niedziela pozwala wzmocnić :

• siły fizyczne (odpoczynek, spacer, sport, odwiedziny przyjaciół)

• siły psychiczne (relaks, słuchanie muzyki, lekturę książek lub czasopism)

• siły duchowe (uczestnictwo we Mszy św., modlitwę prywatną, lekturę Pisma św., spotkania w grupach religijnych)

Prowadzący podaje różne propozycje na spędzenie niedzieli. Lista propozycji:

• młodzieżowy portal internetowy: www.bosko.pl ; www.kdm.pl

• imprezy chrześcijańskie: Song of Songs, Slot Art Festiwal.

• coś dla ucha - w sklepach muzycznych pytaj o płyty Tomka Kamińskiego, Magdy Anioł, TGD, 2 TM 2,3 , Armii, Evident, Full Powe Spirit, Good Religion.

• możesz pojechać na sobotę i niedzielę do Czerwińska nad Wisłą, gdzie mieści się Salezjański Ośrodek Młodzieżowy (kontakt: www.salezjanie.emaus.pl)

• Czasopisma, do których warto zajrzeć: Ruah (muzyka), List (wiara, problemy młodych), Miłujcie się (wiele o miłości, przyjaźni wśród młodych).

8. Modlitwa kończąca spotkanie. Jeden z uczestników czyta na głos fragment Ps 16:

Zachowaj mnie, Boże, bo chronię się u Ciebie,

Mówię Panu: Tyś jest Panem moim;

Nie ma dla mnie dobra poza Tobą.

Ku świętym, którzy są na Jego ziemi,

wzbudził On we mnie miłość przedziwną! (...)

Dlatego się cieszy moje serce, dusza się raduje,

a ciało moje będzie spoczywać z ufnością,

bo nie pozostawisz mojej duszy w Szeolu

i nie dozwolisz, by wierny Tobie zaznał grobu.

Ukażesz mi ścieżkę życia,

Pełnię radości u Ciebie,

Rozkosze na wieki po Twojej prawicy.

9. Zakończenie




Grupa I

Dlaczego odpoczywamy i świętujemy?

Spróbujcie podać konkretne powody biorąc pod uwagę racje kulturowe, psychologiczne, socjologiczne, religijne...

1......................................................................................................................

2......................................................................................................................

3......................................................................................................................

4......................................................................................................................

5 .....................................................................................................................

6. ....................................................................................................................

7. ....................................................................................................................

8. ....................................................................................................................

9. ....................................................................................................................

10. ..................................................................................................................

11....................................................................................................................

12. ..................................................................................................................

13. ..................................................................................................................

Grupa IV

Wymieńcie różne formy świętowania, odpoczynku oraz spędzania wolnego czasu.

1.........................................................................................................................................

2.........................................................................................................................................

3.........................................................................................................................................

4.........................................................................................................................................

5.........................................................................................................................................

6.........................................................................................................................................

7.........................................................................................................................................

8.........................................................................................................................................

9.........................................................................................................................................

10.......................................................................................................................................

11.......................................................................................................................................

12.......................................................................................................................................

13.......................................................................................................................................

Grupa III

Podajcie po kilka przykładów świąt państwowych, szkolnych, rodzinnych, religijnych.

Święta państwowe:

1...................................................................

2...................................................................

3...................................................................

4...................................................................

5...................................................................

Święta szkolne:

6...................................................................

7...................................................................

8...................................................................

9...................................................................

Święta rodzinne:

10.................................................................

11.................................................................

12.................................................................

13.................................................................

14.................................................................

15.................................................................

Święta religijne:

16.................................................................

17.................................................................

18.................................................................

19.................................................................

20.................................................................

21.................................................................

Grupa II

Odnajdźcie w Biblii podane przykłady odpoczynku i świętowania oraz wezwań do radości.

Rdz 2, 2 - ....................................................................................................................

Wj 18, 12 - .................................................................................................................

Wj 20, 8-11 - .............................................................................................................

Mk 6, 31 - ..................................................................................................................

Łk 22, 15 - .................................................................................................................

J 2, 1-2 - .....................................................................................................................

Flp 4,4 - ......................................................................................................................

Jk 5, 13 b - ..................................................................................................................

Dzień 0

„Zrozumieć Tajemnicę”

1. Katecheza

„Msza święta i TY” czyli Eucharystia w oczach młodzieży

2. Katecheza

„Tajemnica, która prosi byś ją odkrył”

1 Dzień

„Dialog- 1 krok do zrozumienia tajemnicy

3. Katecheza

„Grzechy główne w dialogu, czyli...”

4. Katecheza

„Jak Bóg mówi do mnie?”

2. Dzień

„Dialog, który może zmienić Twoje życie- spowiedź”

5.Katecheza

„Trudna rozmowa”- dobre przygotowanie i przeżycie spowiedzi

6. Katecheza

„Świętość- alternatywa dla bezsensu życia”

3. Dzień

„Dialog, który prowadzi do poznania samego Jezusa- Eucharystia

7. Katecheza

„Komunia- znaczy wspólnota”

8. Katecheza

„Świętuj swoje życie”

---