44 . Osnowa sytuacyjna - szereg punktów trwale oznaczonych w terenie o znanych współrzędnych w państwowym lub lokalnym układzie odniesienia.. Państwową osnowę sytuacyjną tworzy sieć punktów, których współrzędne określono w jednolitym, obowiązującym w Polsce, państwowym układzie odniesienia.

45. Co to jest osnowa lokalna w formie prostego związku liniowego, przykłady. Jest to osnowa pomiarowa składająca się z pojedynczego odcinka ( linii pomiarowej) lub kilku odcinków będących bokami trójkąta bądź czworokąta. Np. pomiar sytuacyjny niewielkiego obszaru terenu takiego jak pojedyncza działka lub fragment ulicy.

47. Co to jest ciąg poligonowy sytuacyjny i w jakim celu się go zakłada.

Jest to jedna z metod zagęszczenia osnowy szczegółowej punktami osnowy pomiarowej

( osnowa szczegółowa jest rozwinięciem osnowy podstawowej, osnowę podstawową stanowią punkty w sieciach geodezyjnych najwyższej dokładności. Punkty te są rozmieszczone równomiernie na terenie całego kraju i stanowią państwową poziomą osnowę geodezyjną)

50. Jakie znasz metody pomiaru- zdjęcia szczegółów sytuacyjnych

1.Biegunowa polega na pomiarze odległości od stanowiska instrumentu do punktu celowania oraz pomiarze kierunku przy pomocy teodolitu lub stacji pomiarowej,

2.domiarów prostokątnych (ortogonalna lub rzędnych i odciętych), polega na pomiarze rzędnej i odciętej mierzonego punktu sytuacyjnego względem linii, na którą rzutuje się dany punkt przy pomocy węgielnicy.

3.przecięć kierunków. W tej metodzie rejestruje się miary w miejscach przecięcia konturu sytuacyjnego z linią pomiarową. Można zaprojektować specjaly układ linii pomiarowych tak by zdjąc dużą ilość punktów przecięcia

4.przedłużeń polega na przedłużaniu konturu sytuacyjnego do przecięcia się z linią pomiarową. Linia pomiarowa na którą przedłuża się mierzone kontury sytuacyjne powinna być w pobliżu przedłużanego konturu,

5. wcięć kątowych i liniowych,

- wcięcie kątowe polega na wyznaczeniu położenia punktu na podstawie pomierzonych kątów w stosunku do punktów o znanym położeniu (bazy wcięcia). Na punktach bazy mierzy się kąty poziome

- wcięcie liniowe polega na wyznaczeniu położenia punktu na podstawie pomierzonych odległości między wyznaczanym punktem, a punktami o znanych współrzędnych (bazy wcięcia).

• wcięcie kątowo - liniowe jest to takie wcięcie, w którym dla określenia położenia punktu podlegają pomiarowi kąty i odległości w punktach bazy wcięcia

6. fotogrametrii naziemnej polega na przetworzeniu danych zarejestrowanych na zdjęciach fotograficznych kamerą fotogrametryczną na punktach osnowy geodezyjnej.

Przetworzenie danych fotogrametrycznych polega na odczytaniu współrzędnych tłowych na zdjęciach i transformacji do układu współrzędnych w przyjętym układzie odniesienia.

7. z użyciem technologii GPS.

51. „Zdjęcie szczegółów metoda rzędnych i odciętych, przebieg pomiaru, zasady prowadzenia szkicu, dokładność pomiaru, jak kartuje się pomiary.”

W metodzie rzędnych i odciętych, zwanej także ortogonalną, położenie punktów określa się w lokalnym układzie współrzędnych prostokątnych. Oś odciętych tworzy linia osnowy a os rzędnych jest prostopadła w punkcie początkowym. Aby w terenie można było pomierzyć odcięte i rzędne, trzeba wyznaczyć rzut prostopadły danego punktu na oś osnowy wykonuje się to za pomocą węgielnicy. Pomierzone wielkości rzędnych i odciętych zapisywane są na szkicu który sporządzany jest przy pomocy zastosowania pewnych znaków umownych które maja ściśle określona symbolikę. Na szkicu oprócz rzędnych i odciętych zapisuje się również miary czołowe szczegółów sytuacyjnych ( np. długości ścian budynku itp.). Odczyty rzędnych i czołówek wykonywane są z dokładnością +- 5cm , odczyty odciętych 1-3 cm.

52. Zdjęcie szczegółów metoda biegunową. Czym mierzy się w tej metodzie długości przebieg pomiaru, zasady prowadzenia szkicu, dokładność pomiaru.

Położenie punktu w układzie biegunowym P określają: kąt poziomy α_i pomiędzy bazą a danym kierunkiem oraz odległość d_i . Układ biegunowy może być płaski w którym kierunek bazowy tworzą dwa punkty o znanych współrzędnych oraz przestrzenny gdy oprócz kąta poziomego znany jest kąt pionowy.

Kąty mierzone sa w terenie za pomocą teodolitu. Odległość można mierzyć oddzielnie. Obecnie oba pomiary, tj. odległości i kąta wykonywane są jednocześnie za pomocą nowoczesnych techimetrów elektronicznych.

Opracowanie danych terenowych zwykle polega na przeliczeniu współrzędnych biegunowych na prostokątne. Metoda biegunowa obecnie dominuje w praktyce geodezyjnej właśnie dzięki łatwości pomiaru odległości. Stosując dalmierz elektroniczny można określić współrzędne z dokładnością kilku milimetrów dla odległości kilkuset metrów. W tradycyjnych, praktycznie już nie wykorzystywanych instrumentach z dalmierzem nitkowym dokładność określenia odległości, a w konsekwencji współrzędnych, wynosi kilkanaście centymetrów.

70. Co to jest wysokość punktu w układzie lokalnym i państwowym.

W pomiarach wysokościowych powierzchnią odniesienia jest geoida. Fizycznie jest to powierzchnia, jaka tworzy średni poziom mórz i oceanów. Poziom ten wyznacza się w stacjach mareograficznych na podstawie wieloletnich obserwacji. Ponieważ geodezyjne pomiary różnic wysokości pomiędzy różnymi stacjami wykazują pewne różnice poziomów, stąd w praktyce jako układ oniesienia przyjmuje się jeden z nich. W POLSCE obecnie jest nim średni poziom Morza Bałtyckeigo wyznaczony w Kronsztadzie w Zatoce Fińskiej.

Wyjątkowo sięga się do układów lokalnych. W takich przypadkach rzędna wysokościowa jednego z zastabilizowanych reperów przyjmowana jest arbitralnie . Rozwiązanie może być stosowane tylko w przypadku, gdy obiekt znajduje się z dala od obszarów zurbanizowanych, gdy nie jest powiązany funkcjonalnie z innymi obiektami, urządzeniami i infrastrukturą. Przy realizacji inwestycji budowlanych należy zdecydowanie unikać takich rozwiązań.

71. Zasada niwelacji geometrycznej, obliczanie różnic wysokości na przęśle( wyjaśnić zasadę na rysunku - przekrój pionowy przez stanowisko niwelatora).

Przy wyznaczeniu wysokości metoda niwelacji geometrycznej, układ odniesienia określa kierunek siły grawitacji w danym punkcie Ziemi. Kierunek do niego prostopadły jest poziomem geometrycznym.

Zestaw przyrządów do wyznaczenia różnicy wysokości składa się z niwelatora oraz łat niwelacyjnych. Łaty - przymiary o o metrycznym podziale- ustawiane są w punktach, między którymi wyznaczana jest różnica wysokości. Celowa niwelatora wskazuje na łatach dwa odczyty: wstecz i w przód. To który jest odczytem wstecz , a który w przód wynika z kierunku pomiaru

Zgodnie z rysunkiem odczyt wstecz wykonano na p. A, natomiast w przód na p. B. Różnice wysokości Δh_AB sa określane następującymi wzorami: Δh_{AB =} H_B - H _A Δh_AB= Ow-Op.

Przy pomiarze w kierunku przeciwnym (Δh_BA ) odczyt wstecz byłby wykonany w punkcie B.

72. Na czym polega niwelacja trygonometryczna . Sposób wyznaczania różnicy wysokości, dokładność pomiarów ( wyjaśnić zasadę na rysunku - przekrój pionowy przez stanowisko teodolitu).

W przypadku gdy szukana różnica wysokości pomiędzy punktami jest znaczna lub jeden z punktów jest niedostępny, różnicę tę wyznacza się metoda niwelacji trygonometrycznej. Polega ona na pomiarze kąta pionowego, odległości do mierzonego punktu i wyznaczeniu wysokości osi celowej. Hp = Hc + l_AP*tgβ gdzie Hc -wysokość osi celowej teodolitu, Hp - szukana wysokość punktu, β- kąt zawarty między osią celową a poziomem trygonometrycznym.

Różnica wysokości do pkt. P wyznaczana jest ze związku trygonometrycznego pomiędzy kątem pionowym β i odległością poziomą l_AP względnie odległością wzdłuż nachylonej celowej. Wysokość osi celowej można określić dwoma sposobami. Jeśli instrument znajduje się nad pkt A o znanej wysokości to : Hc = H_A+i, gdzie i - wysokość instrumentu. Jeśli w sąsiedztwie pkt A znajduje się reper o znanej wysokości H_Rp, to wystarczy wycelować teodolitem przy poziomej osi celowej na łatę ustawioną na reperze Rpi wykonać odczyt Ow, stąd Hc= H_Rp+Ow

---