Polityka (tygodnik)
Polityka |
|
Częstotliwość |
|
Kraj |
|
"Polityka" Spółdzielnia Pracy |
|
Rodzaj czasopisma |
|
Pierwsze wydanie |
|
Liczba stron |
108-130 |
|
Historia
2 stycznia 1957 Sekretariat Komitetu Centralnego PZPR podjął decyzję o utworzeniu tygodnika społeczno-politycznego. Wraz z dziennikiem Trybuna Ludu Polityka stanowiła oficjalny organ PZPR. W odróżnieniu jednak od Trybuny na łamach Polityki dopuszczano (oczywiście w ramach obowiązującej cenzury) opinie nie do końca zgadzające się z linią partii.
Redaktorami naczelnymi "Polityki" byli kolejno Stefan Żółkiewski (1957-1958), Mieczysław Rakowski (1958-1982), Jan Bijak (1982-1994) i Jerzy Baczyński (od 1994). W 1990 tygodnik wydzielił się z koncernu RSW Prasa-Książka-Ruch i jest od tego czasu wydawany przez własną spółdzielnię - "Polityka" - Spółdzielnia Pracy. Od 1992 "Polityka" corocznie przyznaje nagrody dla wybitnych twórców kultury - Paszporty "Polityki". Organizuje również akcję "Zostańcie z nami" fundowania stypendiów dla młodych obiecujących naukowców jak również przyznaje Nagrodę Historyczną Polityki.
W 1995 tygodnik zmienił formułę wydawniczą i stał się kolorowym magazynem. Obecnie jest wydawany w nakładzie ok. 340 tys. egz. (stan na IX 2004). Pod względem wielkości sprzedaży, "Polityka" od marca 2004 zajmuje pierwsze miejsce wśród polskich tygodników opinii (średnia sprzedaż w I półroczu 2005 - 180,3 tysięcy egz., a w IV 2006 - 178 693 egz.)
Tematyka obejmuje wydarzenia polityczne, gospodarcze, naukowe i kulturalne Polski, Europy i świata - bieżące komentarze i pogłębione analizy, jak też felietony i reportaże. Tygodnik korzysta ze wsparcia szerokiego zespołu autorów, w tym wielu osób z tytułami naukowymi i znanych intelektualistów, a także licznych korespondentów zagranicznych. Ideologicznie "Polityka" prezentuje liberalno-lewicowy profil polityczny.
"Polityka" zyskała uznanie na świecie[2] publikując w 1961 pięć odcinków pamiętników zbrodniarza hitlerowskiego Adolfa Eichmanna, wykradzionych przez niemieckich antyfaszystów od brata Eichmanna i przekazanych redakcji (oprócz "Polityki", fragmenty tych pamiętników uzyskał jedynie "Life"). Nakład pisma wzrósł w tym okresie dwukrotnie.[3]
Stałe działy
|
|
|
Wprost
Wprost |
|
|
|
Częstotliwość |
|
Kraj |
|
Rodzaj czasopisma |
|
Pierwsze wydanie |
|
A4 |
|
Liczba stron |
110-140 |
|
Historia
Ukazuje się od 5 grudnia 1982 r. - najpierw jako tygodnik regionalny w Wielkopolsce, a od 1989 r. jako pismo ogólnopolskie. Redakcja początkowo mieściła się w Poznaniu, a w 2000 r. przeniosła się do Warszawy. Aktualnie znajduje się w biurowcu Horizon Plaza przy ulicy Domaniewskiej.
Profil
Redakcja określa profil pisma jako liberalno-konserwatywny, krytykując m.in. warunki akcesji Polski do UE i sam charakter Unii, nadmierny fiskalizm i interwencjonizm państwa oraz rozrost biurokracji, opowiadając się zaś za mechanizmami wolnorynkowymi i wartościami chrześcijańskimi.
Redaktorem naczelnym od lutego 1989 r. do maja 2006 r. był Marek Król, który nadal jest prezesem i głównym udziałowcem wydawnictwa. Od maja 2006 r. do stycznia 2007 r. tygodnikiem kierował Piotr Gabryel. Po jego odejściu stanowisko objął Stanisław Janecki (przedtem - zastępca redaktora naczelnego). Jego zastępcą jest Katarzyna Kozłowska, była zastępca redaktora naczelnego "Super Expressu".
Pod patronatem tygodnika "Wprost" kapituła złożona z laureatów poprzednich edycji przyznaje coroczne Nagrody Kisiela. Sam tygodnik przyznaje tytuł Człowieka Roku. "Wprost" publikuje także wiele cyklicznych rankingów, takich jak "Lista 100 najbogatszych Polaków", "Ranking szkół wyższych" czy "Ranking szpitali".
Stałe rubryki
Skaner
Z życia koalicji / Z życia opozycji
Polska
Giełda
Biznes - Ludzie - Pieniądze
Know-how
Nauka i Zdrowie
Historia
Bez granic
Świat
Pasaż
Kultura i Styl
Laser
Organ Ludu
Newsweek Polska
Newsweek Polska |
|
Częstotliwość |
|
Kraj |
|
Adres |
ul. Domaniewska 52, |
Rodzaj czasopisma |
|
Pierwsze wydanie |
|
A4 |
|
Newsweek Polska - tygodnik społeczno-polityczny, polskie wydanie amerykańskiego tygodnika "Newsweek". Wydawany od 2001 roku przez Axel Springer Polska na licencji Newsweek Inc.
Wśród polskich tzw. tygodników opinii zajmuje ostatnio trzecie miejsce pod względem sprzedaży (za "Polityką" i "Wprost") - sprzedaż w IV 2008 wyniosła 123 tysięcy egzemplarzy. Jest jedyną gazetą z grupy Newsweeków, która nie jest przedrukiem jej amerykańskiego wydania.
Newsweek Polska jest jedną z ośmiu nieanglojęzycznych edycji amerykańskiego czasopisma, które od dziesięcioleci wyznacza światowe standardy dziennikarstwa. Polskie wydanie już na początku swojego istnienia spotkało się ze znakomitym przyjęciem ze strony czytelników. Sukces polskiej edycji zachęcił wydawców do tworzenia kolejnych wydań Newsweeka w innych krajach.
Newsweek Polska wydaje wiele dodatków wzbogacających główny grzbiet, m.in.: "Świadkowie PRL", "Europa bez przewodnika", "Podróż za jeden Newsweek", "Restauracje", "Prezenty świąteczne", "Dni, które wstrząsnęły światem".
Tygodnik przygotowuje także liczne programy edukacyjne skierowane do szkół ponadpodstawowych - "program Edukacyjny Newsweek", "Junior Newsweek", "Let's Newsweek - oraz cykliczne rankingi liceów, szkół języka angielskiego, szkół wyższych i szpitali.
|
Redaktorzy naczelni
Znani dziennikarze i publicyści (byli i obecni)
Konferencje i rankingi
Newsweek jest również organizatorem prestiżowych konferencji i rankingów biznesowych:
100 najcenniejszych firm w Polsce - ogłaszany co roku ranking kondycji największych polskich przedsiębiorstw. W rankingu o wyborze spółek, zarówno prywatnych, jak i publicznych, decyduje kryterium wartości rynkowej, czyli najważniejszy wskaźnik dla akcjonariuszy i potencjalnych nabywców. W ramach projektu organizowany jest kongres i gala, podczas której uhonorowane są najbardziej wartościowe przedsiębiorstwa z branż: bankowość, ubezpieczenia, telekomunikacja, paliwa i energetyka, media, motoryzacja.
Biznes odpowiedzialny Newsweeka - cykl szesnastu spotkań regionalnych szerzących idee CSR wśród średnich i małych firm oraz samorządów. Pierwsza edycja w 2008 roku roku pokazała olbrzymie zapotrzebowanie na praktyczną wiedzę w tej dziedzinie. Spotkaniom regionalnym towarzyszy obszerny raport Newsweeka współtworzony z partnerami projektu. [1]
Przyjazny bank Newsweeka - ranking przygotowany w oparciu o unikalną i wiarygodną formułę - mystery client. Specjalnie przygotowani audytorzy TNS OBOP wcielają się w rolę klientów i przechodzą cały proces związany z zakładaniem, prowadzeniem i zamknięciem ROR. Na podstawie przebiegu wizyt i zebranych przez audytorów informacji, dokonywana jest ocena jakości obsługi klientów w bankach. Ocenie poddawane są m.in.: organizacja pracy placówek banków, jakość obsługi, umiejętność pozyskiwania i utrzymywania klientów, oferowania innych produktów bankowych oraz prostota i przyjazność procedur bankowych.
Newsweek meeting point - inicjatywa Newsweeka mająca na celu przybliżenie czytelnikom stanu wzajemnych relacji Polski z wybranymi krajami Europy i świata, kluczowymi ze względu na ich wielkość, aktywność gospodarczą w Polsce, kierunki migracji polskich obywateli, więzi kulturalne oraz wzmożoną współpracę naukową. [2]
Trybuna - gazeta codzienna o orientacji lewicowej, powstała w 1990 roku jako kontynuacja Trybuny Ludu. Wydawana przez spółkę Ad Novum. Powiązana początkowo z Socjaldemokracją RP, następnie z Sojuszem Lewicy Demokratycznej.
7 grudnia 2009 zarząd poinformował o zawieszeniu wydawania gazety z przyczyn ekonomicznych[1] [2]. Wcześniej media informowały o zadłużeniu spółki wobec podwykonawców oraz ZUS-u[3]. Wydawca obiecuje, że powrót na rynek nastąpi w lutym 2010 roku[4]. Dotychczas wyszło 6009 numerów gazety[4], ostatni z datą 4 grudnia 2009.
Redaktorzy naczelni w kolejności:
Trybuna Ludu - gazeta codzienna wydawana w PRL, o jednym z największych nakładów w Polsce - ok. 1,5 mln egz. w połowie latach 70.[1] (większy nakład miewała tylko Trybuna Robotnicza, wychodząca na Górnym Śląsku).
Powstała z połączenia dwóch gazet: "Głosu Ludu", organu PPR oraz "Robotnika", organu PPS. Zaczęto ją wydawać 1948 r., jako oficjalny organ KC PZPR, a jej pierwszy numer ukazał się 16 grudnia w czasie kongresu zjednoczeniowego PPS i PPR, w wyniku którego powstała Polska Zjednoczona Partia Robotnicza. Jej nakład w 1949 wynosił ok. 250 tys. egz. w roku 1949 ("Trybuna Śląska" w tym czasie - 500 tys.).
Gazeta była w pełni podporządkowana PZPR. Traktowała kolejnych I sekretarzy PZPR całkowicie bezkrytycznie i była główną tubą propagandy partii (jej znaczenie spadło nieznacznie od lat 70. XX wieku kiedy to główną rolę propagandy PRL przejęła telewizja).
Do zadań "Trybuny Ludu" należało:
prezentowanie stanowiska PZPR wobec wydarzeń w kraju i sytuacji międzynarodowej,
publikacja materiałów partyjnych i przemówień,
informowanie o zmianach personalnych w partii oraz komentowanie jej polityki.
Redaktorzy naczelni:
"Trybuna Ludu" patronowała od 1949 r. wraz z czechosłowacką Rude Pravo i enerdowską Neues Deutschland kolarskiemu Wyścigowi Pokoju[2].
W czasie ostatniego zjazdu PZPR gazeta doraźnie zmieniła tytuł na "Trybuna Kongresowa", jej redaktorem naczelnym zaś został Marek Siwiec. Po przemianach demokratycznych w Polsce (1989) i likwidacji PZPR gazetę w roku 1990 oficjalnie zlikwidowano. Jednocześnie zaczęła się ukazywać Trybuna, która nie jest formalnie organem żadnej partii (wydawana przez prywatną spółkę AdNovum) i uchodzi za nieoficjalny dziennik polskiej lewicy postkomunistycznej.
Dziennik Polska-Europa-Świat - polska gazeta codzienna o zasięgu ogólnokrajowym, wydawana w latach 2006-2009 początkowo przez firmę Axel Springer Polska, później przez grupę wydawniczą INFOR S.A. Ukazywała się od 18 kwietnia 2006 do 12 września 2009.
Gazeta ukazywała się sześć razy w tygodniu w objętości 48 lub 40 stron, miała cztery stałe dodatki tematyczne oraz codzienny dodatek regionalny "Warszawa". W soboty ukazywał się dodatek Magazyn. Od 22 maja 2007 jego dodatek ekonomiczny stanowiła polskojęzyczna wersja "The Wall Street Journal".
Gazeta posiada wydanie internetowe - dziennik.pl, istnieje opcja prenumeraty wersji elektronicznej[2].
|
Redaktorzy naczelni
Autorzy
INFOR PL S.A. - polska firma (holding) działająca w branży wydawniczej, wydawca periodyków specjalistycznych, portali internetowych oraz Dziennika Gazety Prawnej.
Historia firmy
Firma powstała w 1987 jako Biuro Informacji Organizacyjno-Prawnej "Inform”, które wydawało czasopismo Prawo Rzemieślnika. Biuro przekształciło się po pewnym czasie w Wydawnictwo INFOR Sp. z o.o., a w roku 2000 w Grupę Wydawniczą INFOR Sp. z o.o. Od roku 2008 firma nosi nazwę INFOR PL S.A., zaś od wiosny 2008 przekształca się w holding, wydzielając spółki zależne.[1] Założycielem i jedynym właścicielem firmy jest Ryszard Pieńkowski, w latach 1996-2007 znajdujący się na liście najbogatszych Polaków tygodnika Wprost. [2]
Spółki holdingu
INFOR PL S.A.
INFOR Training Sp z o.o.
INFOR Biznes Sp z o.o.
INFOR Ekspert Sp z o.o.
INFORNext.pl Sp z o.o.
Agencja Badania Rynku Opinia Sp. z o.o,
Wydawnictwa papierowe:
ogólnopolski dziennik: Dziennik Gazeta Prawna
pisma specjalistyczne: Controlling i rachunkowość zarządcza, Prawo przedsiębiorcy, Monitor księgowego, Rachunkowość Budżetowa, Monitor Prawa Pracy i in.
W internecie:
portale internetowe dla profesjonalistów: Infor.pl, Prawnik.pl
portale internetowe dla szerokiej publiczności: Dziennik.pl, Gazetaprawna.pl, Forsal.pl, WieszJak.pl,
bazy informacji prawnej: INFOR Lex, Internetowy Serwis Księgowego.
Nasz Dziennik
Nasz dziennik |
|
Częstotliwość |
|
Kraj |
|
Rodzaj czasopisma |
|
Pierwsze wydanie |
|
150 000 egz. |
|
Nasz Dziennik - ogólnopolski dziennik o profilu katolicko-narodowym wydawany w Warszawie przez spółkę Spes sp. z o.o.. Założycielem pisma był o. Tadeusz Rydzyk[potrzebne źródło].
W 1997 roku edycję gazety przygotowywał były poseł Artur Zawisza. Redaktorem naczelnym jest od 1999 roku Ewa Nowina-Konopka. Pismo istnieje od 29 stycznia 1998 roku.
|
Charakter pisma
Brak wiarygodnych informacji o sprzedaży - nakład (jako jedynego dziennika o profilu katolickim w Polsce[1]) nie jest kontrolowany[2]. Według informacji wydawcy, sprzedaż wynosi około 100 tys. przy nakładzie 150 tys. egzemplarzy, danych tych nie sposób jednak zweryfikować. Gazeta prezentuje wiadomości z Polski i świata, w tym sportowe. Wybrane działy pisma: Polska, Świat, Kultura, Myśl jest bronią, Wiara Ojców, Czytelnicy, Ostatnia strona.
Do stałych współpracowników należą:
Medal "Milito pro Christo"
5 stycznia 2008 Nasz Dziennik, a wraz z nim Radio Maryja i Telewizja Trwam, zostały uhonorowane Medalem "Milito pro Christo" ("Walczę dla Chrystusa") - odznaczeniem przyznawanym przez Ordynariat Polowy Wojska Polskiego - za bezkompromisową obronę prawdy, szerzenie postaw patriotycznych, upowszechnianie nauczania Sługi Bożego Jana Pawła II, a także za promowanie kultury i tradycji Wojska Polskiego". Medal, w warszawskiej Katedrze Polowej Wojska Polskiego, wręczył biskup gen. Tadeusz Płoski[3] [4].
Dodatki tematyczne
"Nasz Dziennik" wydaje kilka dodatków tematycznych: "Dom - wyjątkowe miejsce", "Dom na błysk", "Kupcy Polscy", "Ogród - sama radość", "Szlachetne zdrowie", "Moda dla Ciebie" oraz dodatek turystyczny "Poznajemy Polskę".
Rzeczpospolita (czasopismo)
Rzeczpospolita |
|
|
|
|
|
Częstotliwość |
|
Kraj |
|
Rodzaj czasopisma |
społeczno-polityczny |
Pierwsze wydanie |
|
EURO |
|
Liczba stron |
20 |
Rzeczpospolita - ogólnopolski dziennik o charakterze informacyjno-publicystycznym i ekonomiczno-prawnym. Wydawany w nakładzie około 177 tys. egzemplarzy. Właścicielami są Mecom Group (51% udziałów) i Skarb Państwa poprzez Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze "Rzeczpospolita" SA (49% udziałów).
|
Historia
W czasach międzywojennych - lata 1920-1932 wydawana była gazeta Rzeczpospolita, powiązana z prawicowym Stronnictwem Chrześcijańsko-Narodowym. Wśród jej współwłaścicieli byli Ignacy Paderewski, później Wojciech Korfanty. Wśród autorów tekstów pojawiały się nazwiska Adolfa Nowaczyńskiego, Kornela Makuszyńskiego, Ireny Pannenkowej oraz Władysława Witwickiego.
W lipcu 1944 roku pojawiła się jako organ PKWN-u, wydawana przez Spółdzielnię Wydawniczą "Czytelnik". Pomysłodawcą (i pierwszym redaktorem naczelnym) był organizator prasy z ramienia Polskiej Partii Robotniczej Jerzy Borejsza. W 1948 nowym redaktorem naczelnym został Henryk Korotyński. W roku 1950 gazetę zlikwidowano.
Wydanie w nowej formule nastąpiło w 1982 roku. Ukazywana była jako organ rządu. W roku 1989 Tadeusz Mazowiecki rozpoczął zmiany charakteru gazety, w wyniku których przestała być ona dziennikiem rządowym i stała się gazetą niezależną.
Od 1991 "Rzeczpospolita" wydawana była przez spółkę Presspublica, pierwotnie polsko-francuską. Twórcami były Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze "Rzeczpospolita" oraz grupa prasowa Roberta Hersanta - "Presse Participations Europennes".
W 1996 udziały francuskiego koncernu Roberta Hersanta przejął norweski koncern Orkla. Przez następne 10 lat 51% udziałów znajdowało się w posiadaniu spółki-córki Orkli Press Polska - Presspublica Holding Norway, a 49% - Państwowego Przedsiębiorstwa Wydawniczego "Rzeczpospolita" (od 1 marca 2005 - Przedsiębiorstwa Wydawniczego "Rzeczpospolita" SA). Od przejęcia Orkli Press Polska przez brytyjski Mecom Group w październiku 2006, pakiet kontrolny znajduje się w rękach brytyjskich poprzez dawną Orkla Press Polska przemianowaną na "Nowe Media".
25 stycznia 2005 r. "Rzeczpospolita" rozpoczęła kampanię przeciwko używaniu w publikacjach medialnych sformułowania polskie obozy koncentracyjne i polskie obozy śmierci na określenie niemieckich obozów powstałych na terenie okupowanej Polski. Apel gazety poparł osobiście ówczesny minister spraw zagranicznych Adam Rotfeld oraz Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich.
"Rzeczpospolita" jako pierwsza przeprowadziła dyskusję środowiska dziennikarskiego na temat lustracji w tymże środowisku.
Po zmianie kierownictwa i odejściu redaktora naczelnego Grzegorza Gaudena, zastąpionego przez Pawła Lisickiego "Rzeczpospolita" zmieniła profil z umiarkowanego na bardziej konserwatywny. W piśmie zatrudniono publicystów z likwidowanego tygodnika "Ozon" oraz z "Gazety Polskiej" (m.in. Tomasza Terlikowskiego i Rafała Ziemkiewicza).
Od 20 kwietnia 2008 "Rzeczpospolita" ukazuje się także w niedzielnym wydaniu w formie elektronicznej na stronie internetowej gazety.
Według Instytutu Monitorowania Mediów "Rzeczpospolita" była najczęściej cytowanym medium w Polsce w 2007 i 2008 r.[3].
Redakcja
codzienne: Ekonomia&rynek, Prawo co dnia, Dobra Firma (pn-pt)
poniedziałek: Nieruchomości
środa: Kariera i biznes
czwartek: Moje pieniądze
Fakt (gazeta)
Fakt |
|
|
|
Częstotliwość |
|
Kraj |
|
Polski odpowiednik |
|
Rodzaj czasopisma |
społeczno-polityczno-obyczajowe |
Pierwsze wydanie |
|
Liczba stron |
28 |
Fakt - dziennik wydawany od 23 października 2003 przez firmę Axel Springer Polska, należącą do niemieckiego koncernu medialnego Axel Springer AG. Lider rynku polskiej prasy codziennej (dzienna sprzedaż ponad 450 tysięcy egzemplarzy). Gazeta wzorowana jest na niemieckim Bild i należy do gazet typu tabloid. Redaktorem naczelnym jest Grzegorz Jankowski. Siedziba Faktu mieści się w Warszawie na ulicy Domaniewskiej 52. W gazecie zatrudnionych jest ok. 150 osób.
|
Od września 2008 roku gazeta Fakt ukazuje się także na terenie Wielkiej Brytanii i Irlandii. Wychodzi tam jako tygodnik w każdy czwartek. Redaktorem naczelnym Faktu dla Wielkiej Brytanii i Irlandii jest Jan Domaniewski.
W 2004 i 2005 roku, Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich przyznało "Faktowi" tytuł "Hieny Roku" za "wyróżnienie się szczególną nierzetelnością i lekceważeniem zasad etyki dziennikarskiej". Przyznanie tej "nagrody" Faktowi zagwarantował krzykliwy, często obraźliwy styl artykułów oraz powszechne celowe wprowadzanie czytelników w błąd.[2]
Artykuły w dzienniku Fakt są często oparte na niesprawdzonych spekulacjach. Przykładem jest artykuł z pierwszej strony Faktu o rzekomym nadużyciu ministra edukacji Romana Giertycha "Dał rodzicom rządowe auto" [3]. Sprawa zakończyła się przeprosinami redaktora naczelnego Faktu.
Po publikacji przez "Fakt" rzekomego listu samobójczego byłych sióstr z zakonu betanek z Kazimierza Dolnego sprawą zajęła się prokuratura. Tekst okazał się w całości sfingowany, a "Fakt" przeprosił na 11 stronie za publikację informacji, które "okazały się nieprawdziwe". Rada Etyki Mediów skrytykowała Fakt za "kolejne rażące nadużycie"[4].
W kwietniu 2006 roku po tym, jak w październiku 2005 roku Fakt opublikował tekst "Ten zboczeniec jest wolny" na temat pedofilii, ilustrując go prawie 30 cm zdjęciem niewinnej osoby, powszechnie znanego w Koninie redaktora naczelnego "Przeglądu Konińskiego" Stanisława Piguły, Sąd Okręgowy w Warszawie nakazał redaktorowi naczelnemu dziennika "Fakt" Grzegorzowi Jankowskiemu przeproszenie Stanisława Pigułę za naruszenie jego dobrego imienia oraz zasądził zadośćuczynienie w kwocie 100 tysięcy złotych. Stanisław Piguła postanowił przekazać całą kwotę zadośćuczynienia na opiekę paliatywną w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Koninie.[5]. Wyrok sądu I instancji został następnie podtrzymany przez sąd apelacyjny i Sąd Najwyższy, które nie znalazły podstaw do obniżenia zadośćuczynienia (czego domagał się Jankowski), bowiem wynagrodzenie redaktora naczelnego "Faktu" wynosiło wówczas 65 tysięcy złotych miesięcznie.[6]
W grudniu 2009 powstał szybko zauważony przez opiniotwórcze media blog w obronie pracowników "Faktu", mający ujawniać metody pracy redakcji. Blog obserwuje w ramach programu Obserwatorium wolności mediów w Polsce Helsińska Fundacja Praw Człowieka, która zauważa: "W związku z blogiem rozpętała się burzliwa dyskusja na innym portalu internetowym, zajmującym się tematyką mediów. Wpisy, choć anonimowe dają pewien obraz tego, jaka atmosfera w panuje w niektórych środowiskach dziennikarskich"[7].
Super Express
Super Express |
|
Częstotliwość |
|
Kraj |
|
Rodzaj czasopisma |
|
Pierwsze wydanie |
|
Liczba stron |
24 |
Super Express - wydawany w Warszawie od 1991 roku dziennik o charakterze sensacyjno-rozrywkowym. Jego pierwszy zespół dziennikarski stanowiła w przeważającej większości dotychczasowa obsada "Expressu Wieczornego". Format tabloidowy. Zasłynął publikacjami dotyczącymi afer politycznych i obyczajowych. Przed wyborami w 1993 i 1995 roku złamał obowiązującą media ciszę przedwyborczą, publikując wyniki sondaży przedwyborczych. Głośnym echem odbiło się również opublikowanie przez dziennik zdjęć ciała zastrzelonego w Iraku korespondenta TVP, Waldemara Milewicza oraz fotomontażu przedstawiającego trenera Leo Beenhakkera z odciętymi głowami trenera Niemiec Joachima Löwa i piłkarza Michaela Ballacka.
Nakład gazety sięga 307 000 egzemplarzy, a dzienna sprzedaż- 184 000. Właścicielem dziennika jest spółka Murator S.A.. Do lipca 2007 redaktorem naczelnym dziennika był Tomasz Lachowicz. Na tym stanowisku zastąpił go (p.o. red. nacz.) Stanisław Drozdowski
Pod koniec września 2006 r. "Super Express" przegrał proces z Edytą Górniak o ochronę dóbr osobistych.
|
Kolejni redaktorzy naczelni "Super Expressu":
Od 15 kwietnia 1996 ukazuje się wydanie Super Expressu dla Polonii amerykańskiej; jest to zarazem pierwsza zagraniczna edycja gazety ogólnopolskiej. Jej naczelnym jest od 2008 roku Adam Michejda, który wcześniej pełnił funkcję wicenaczelnego w polskiej redakcji gazety. Siedziba nowojorskiego oddziału mieści się na Manhattanie, na ulicy John Street, niedaleko WTC. Wydawcą pisma w USA jest Marek Rygielski.
Gazeta Wyborcza
Gazeta Wyborcza |
|
|
|
Częstotliwość |
|
Kraj |
|
Rodzaj czasopisma |
|
Pierwsze wydanie |
|
Średnia sprzedaż |
|
broadsheet |
|
Gazeta Wyborcza (oficjalny skrót GW) — wysokonakładowy, ogólnopolski dziennik społeczno-polityczny, wydawany w Warszawie - nieprzerwanie od 8 maja 1989 roku - przez koncern medialny Agora SA, zajmujący drugą[2] pozycję na rynku pod względem średniego nakładu jednorazowego.
Historia
Gazeta Wyborcza powstała zgodnie z uzgodnieniami Okrągłego Stołu, jako dziennik mający reprezentować solidarnościową opozycję w czasie kampanii przed wyborami do Sejmu Kontraktowego. Początkowo pismo miało nosić nazwę "Gazeta Codzienna", zaś przymiotnik "Wyborcza" miał funkcjonować tylko w czasie kampanii wyborczej [3]. Pierwszy 8-stronicowy numer ukazał się 8 maja 1989 w nakładzie 150 000 egzemplarzy. Przygotowało go 20 dziennikarzy - większość z nich było wcześniej związanych z podziemnym "Tygodnikiem Mazowsze".
W latach 90. średni nakład wynosił 500 000 egzemplarzy, a w wydaniach świątecznych dochodził do 1 miliona[4]. Pod koniec 2008 średnia sprzedaż gazety wynosiła 388 000 egzemplarzy, co dawało jej drugie miejsce za "dziennikiem Fakt"[5].
Od momentu założenia pisma jego redaktorem naczelnym jest Adam Michnik. Zespół redakcyjny "Gazety" w szczytowym okresie stanowiło 780 dziennikarzy w całym kraju i 5 korespondentów za granicą[potrzebne źródło].
We wrześniu 1990 w wyniku coraz większych podziałów w dawnym obozie Solidarności Lech Wałęsa - wówczas przewodniczący NSZZ "S" odebrał gazecie prawo do posługiwania się logo związku i hasłem Nie ma wolności bez Solidarności.
Jako jedna z najpoczytniejszych gazet w Polsce, "GW" nie stroniła od tematów kontrowersyjnych i trudnych. Efektem tego były ostre polemiki z innymi pismami i ośrodkami opiniotwórczymi w kraju oraz publikacje książkowe, m.in. książka "Michnikowszczyzna. Zapis choroby", w całości poświęcona zagadnieniu "Gazety Wyborczej" jako "narzędzia politycznego"[6] oraz książki i wypowiedzi Waldemara Łysiaka[7]. Krytycznie o "GW" wypowiadali się też jej byli pracownicy i redaktorzy, m.in. Stanisław Remuszko ("Gazeta Wyborcza. Początki i okolice"[8]) i Michał Cichy W marcu 2002 uroczyście otwarto nową siedzibę gazety przy ulicy Czerskiej - budynek otrzymał sześć nagród branżowych[10]. Od 2003 hasło Gazety brzmi Nam nie jest wszystko jedno.
Poza codziennymi dodatkami gazeta wydaje także serie tematyczne, wydawnictwa książkowe, płyty itp. Z gazetą związana jest Biblioteka Gazety Wyborczej.
Od marca 1995 GW prowadzi własną witrynę informacyjną w Internecie. Na jej bazie w 2001 powstał portal Gazeta.pl. W 2006 z portalu wydzielono serwis Wyborcza.pl, który stał się oficjalną internetową witryną gazety. Od lutego 2009 redaktorem naczelnym Wyborcza.pl jest Edward Krzemień[12].
Gazeta Wyborcza jest współorganizatorem szeregu inicjatyw oraz akcji społecznych, m.in.:
Od 1999 redakcja przyznaje tytuł Człowieka Roku. W 2009 r. laureatem został Tadeusz Mazowiecki dodatkowo wyrożniony tytułem Człowieka 20-lecia Gazety Wyborczej. Dotychczasowymi laureatami byli: Václav Havel, George Soros, Siergiej Kowaliow, Joschka Fischer, Günter Verheugen, Bronisław Geremek, Javier Solana, Zbigniew Brzeziński, Józef Życiński i Andrzej Wajda.
Dziennikarze
Felietoniści
Byli dziennikarze "Gazety Wyborczej"
Agora SA
Agora |
|
Data założenia |
|
Lokalizacja |
|
Prezes |
|
Ważni pracownicy |
|
Agora Spółka Akcyjna (GPW: AGO, LSE: AGOD) - polska spółka prawa handlowego, notowana na giełdzie w Warszawie i Londynie prowadząca działalność medialną.
Jest właścicielem lub współwłaścicielem:
3 bezpłatnych tygodników regionalnych,
14 ogólnopolskich magazynów kolorowych,
spółki Trader.com zajmującej się ogłoszeniami dla branży nieruchomości i motoryzacyjnej,
sieci drukarń
W przeszłości Agora miała też udziały m.in. w Radiu Zet i polskiej części telewizji Canal+, ale je odsprzedała. W roku 2002 czyniła starania o zakup ogólnopolskiej telewizji Polsat. W 2005 r. wprowadziła na rynek dziennik Nowy Dzień, ale po kilku miesiącach wydawanie pisma zakończono z powodu zbyt małej sprzedaży.
Nowy Dzień (dziennik)
Nowy Dzień |
|
|
|
Częstotliwość |
|
Kraj |
|
Rodzaj czasopisma |
gazeta środka |
Pierwsze wydanie |
|
Ostatnie wydanie |
|
Liczba stron |
28 |
Nowy Dzień - ogólnopolski dziennik środka wydawany przez wydawnictwo Agora SA od 14 listopada 2005 do 23 lutego 2006. Jego redaktorem naczelnym był Jerzy B. Wójcik.
W zamyśle redaktorów dziennik miał stać się gazetą środka - nie miał mieć charateru tabloidu takiego, jaki prezentuje Super Express czy Fakt. Zespół redakcyjny budowany był w oparciu o dziennikarzy ”Gazety Wyborczej”.
Z powodu nieosiągnięcia pożądanego poziomu udziału w rynku zarząd Agory podjął decyzję o zaprzestaniu wydawania dziennika. Ostatni numer dziennika "Nowy Dzień" ukazał się w czwartek 23 lutego 2006.
Konflikt medialny
8 lipca 2005, w trakcie prac nad uruchomieniem gazety, Andreas Wiele, członek zarządu Axel Springer, wysłał do Wandy Rapaczyńskiej e-mail, w którym zniechęcał do wprowadzenia tego tytułu. Sugerował w nim, że współistnienie na rynku prasowym dwóch lub trzech tabloidów jest niemożliwe i niekorzystnie odbije się na sytuacji Gazety Wyborczej. Zapowiadał też, że Axel Springer będzie "bronić Faktu przed bezpośrednim konkurentem wszelkimi rozsądnymi i nierozsądnymi środkami, nawet jeśli będzie to oznaczało taki scenariusz, w którym każda ze stron może tylko przegrać".
25 stycznia 2007 Sąd Gospodarczy w Warszawie wydał nieprawomocny wyrok, w którym stwierdził, że "była to ewidentna groźba" i tym samym naruszenie zasad konkurencji.[1]
Polska - dziennik ogólnopolski, wydawany od 15 października 2007 przez Polskapresse, wchodzącą w skład niemieckiej grupy wydawniczej Verlagsgruppe Passau.
"Polska" ukazuje się codziennie z dodatkami kolorowymi, poradnikami i ogłoszeniami. Czytelnik znajdzie w niej informacje lokalne, ogólnopolskie i ze świata. "Polska" powstaje we współpracy z jedną z najstarszych codziennych gazet brytyjskich The Times. Jej logo znajduje się na winiecie, a teksty są wykorzystywane we współpracy redakcyjnej.
Dwa tygodnie po ukazaniu się pierwszego papierowego numeru "Polski", wystartował portal internetowy Polskatimes.pl.
|
Działy wydania ogólnopolskiego
Polska - dział, który rozpoczyna gazetę, a w nim najważniejsze nowości z kraju i zasługujące na uwagę wydarzenia z regionów.
Świat - najważniejsze wydarzenia ze świata analizowane przez dziennikarzy "Polski" i "The Times".
Nauka - wszystko o nowych wynalazkach, które mogą wpłynąć na nasze codzienne życie.
Strony regionalne - na stronach regionalnych znajdują się relacje z najważniejszych wydarzeń, lokalna publicystyka, sylwetki osób ważnych w regionie. Dzięki współpracy redakcji regionalnych i redakcji w Warszawie istotne informacje z jednego regionu mogą być publikowane w innych regionach.
Opinie - w dziale Opinie obecna jest przede wszystkim tematyka społeczna. Ważnym elementem działu Opinii są materiały pochodzące od czytelników - w tym miejscu wykorzystywane są blogi, fora internetowe oraz listy do redakcji.
Pieniądze - w dziale Pieniądze znajdą się porady inwestycyjne, a także sylwetki polskich przedsiębiorców, ich biznesowe pomysły i recepty na sukces.
Kultura - w dziale Kultura znajduje się przegląd wszystkich nowości - zarówno w kulturze popularnej, jak i tej wysokiej.
Poradnik - w dziale Poradnik znajdują się porady dotyczące szerokiego spektrum dziedzin życia.
Sport - w dziale znajdują się relacje z wydarzeń sportowych z każdego regionu, kraju i Europy. W poniedziałkowym wydaniu relacje sportowe zajmują ponad 20 stron.
Pogoda i relaks - szczegółowa mapa regionu i Polski.
W maju 2009 roku Paweł Fąfara redaktor naczelny dziennika "Polska" poinformował o połączeniu działów krajowo-magazynowego z działem opiniowym. Zmiany uzasadniał naturalną odpowiedzią na rosnącą rolę w prasie pogłębionych tekstów analitycznych i jednoczesne przenoszenie się prostych informacji do wydań internetowych dzienników. Nowy dział, którego szefem został Andrzej Godlewski, dotychczasowy szef działu Opinie, zajmować się będzie pisaniem do gazety tekstów dotyczących wydarzeń, komentowaniem ich i publicystyką oraz pisaniem tekstów magazynowych [2][potrzebne źródło]
Wydania
Gazeta ukazuje się w kilku wydaniach:
Ogólnopolska
W lutym 2009 zapadła decyzja o likwidacji dziewięciu lokalnych wydań: [3][potrzebne źródło] Od marca zlikwidowane zostały następujące gazety: "Polska Białystok", "Polska Gazeta Opolska", "Polska Kielce", "Polska Koszalin", "Polska Kujawy", "Polska Lubuskie", "Polska Olsztyn", "Polska Rzeszów", "Polska Szczecin". Ponadto zamknięte zostały tygodniki mazowieckie "Nasze Miasto". Także od marca "Magazyn Rodzinny" włączony zostanie do sobotniego grzbietu głównego "Polska", a dodatek "Dobra Kuchnia" ukazywać się będzie niecyklicznie.
Skład redakcji
Połączony dział krajowy, opiniowy i "Magazynu": Andrzej Godlewski
Dział kultury: Hubert Kropielnicki
Sport: Robert Zieliński
Warszawa: Tomasz Krzyżak
Foto: Sylwia Dąbrowa
Internet: Arlena Sokalska
Na wiosnę 2008 roku z redakcji odszedł Filip Ćwik, dotychczasowy szef działu fotograficznego, a 1 kwietnia 2008 roku na to stanowisko zatrudniona została Sylwia Dąbrowa. [5][potrzebne źródło]
W listopadzie 2008 roku z "Polski" odszedł Matt Brown, grafik odpowiedzialny za makietę gazety, który od chwili wydania pełnił w redakcji funkcję dyrektora artystycznego "Polski" [6][potrzebne źródło]
W maju 2009 roku z redakcją pożegnał się Robert Siewiorek, dotychczasowy szef działu krajowo-magazynowego i Marek Zając, publicysta dziennika. [7][potrzebne źródło]
Również w maju 2009 roku z redakcją Polski pożegnał się grafik prowadzący Michał Trusz, który od 2007 roku projektował Magazyn Rodzinny, odpowiadał za jego re design (w nowej szacie graficznej magazyn ukazuje się w metropolii Warszawskiej), i prowadził grzbiet główny.
Pod koniec czerwca zwolnienia otrzymało kilkanaście osób z redakcji warszawskiej, w tym z działu krajowego Wiktor Świetlik, Magdalena Kula, Artur Grabarczyk, Sławomir Bukowski, z dodatku „Warszawa” Anna Kozak, z działu warszawskiego Krzysztof Jóźwiak i Magdalena Odziemczyk, z działu pieniądze Zbigniew Maciąg oraz dwie osoby z działu sportowego, osoby z działu korekty i Arkadiusz Grabek, ostatni infografik, który pracował w gazecie.
Pod koniec lipca wymówienia dostali dziennikarka pracująca w dziale krajowym, dziennikarz z działu warszawskiego i dwóch dziennikarzy z działu Pieniądze [8][potrzebne źródło]
Paweł Fąfara, redaktor naczelny "Polski", tłumaczy to reorganizacją redakcji i dostosowaniem się do sytuacji na rynku.
Magazyny"Magazyn rodzinny" - Szef: Ryszard Błasikiewicz. Od marca 2009 roku włączony do grzbietu głównego gazety.
Dodatki kolorowe
W październiku 2007 roku "Polska" wystartowała z 5 magazynami kolorowymi: "Męska rzecz" (poniedziałek), "Twój dom" (wtorek), "Uroda&styl" (środa), "Dobra kuchnia" (czwartek), "Telemagazyn" (piątek). 1 września 2008 Polskapresse postanowiła zlikwidować dodatki "Twój dom" i "Uroda&Styl". 26 stycznia 2009 zadecydowano o zamknięciu kolejnego - "Męskiej rzeczy". 24 lutego w komunikacie Zarząd Polskpresse poinformował, że od marca "Dobra kuchnia" będzie ukazywać się na rynku niecyklicznie, a z początkiem maja z redakcją pożegnały się Marta Mońko i Izabela Pałucha odpowiedzialne w dzienniku za dodatek "Dobra Kuchnia".
Od października 2008 r. z "Polską" ukazuje się miesięcznik "Forum Polska" - dodatek poświęcony najważniejszym wyzwaniom stojącym przed naszym krajem.
Na rynku warszawskim z gazetą ukazuje się także tygodnik "Warszawa".
Sprzedaż dziennika "Polska"
Łączna sprzedaż gazet pod marką "Polska" wyniosła w listopadzie 2008 roku 324 tys. egzemplarzy - najwyższą sprzedaż osiągnęła "Polska Dziennik Zachodni" - 81 212 egz., a najmniejszą 'Polska Koszalin' - 513 egz. W listopadzie 2007 roku (pierwszy pełny miesiąc ukazywania się dziennika) osiemnaście tytułów wchodzących w skład projektu "Polska" miało średnią sprzedaż na poziomie 399 tys. egz. [9][potrzebne źródło]
Oznacza to, że w ciągu roku sprzedaż dziennika "Polska" spadła o 19 procent.
Wg danych ZKDP, w styczniu 2009 roku średnia sprzedaż tytułów wchodzących w skład projektu "Polska" wyniosła 339 279 egz., w lutym 322 547 egz., w marcu 308 046 egz, w kwietniu 322 365 egz., w maju 296 952 egz., a w czerwcu 292 839 egz. [10]
Serwis www.polskatimes.pl
Polskatimes.pl to ogólnopolski serwis internetowy, w skład którego wchodzi dziewięć edycji on-line dzienników regionalnych Polskapresse tworzących tytuł „Polska”: „Polska Dziennik Bałtycki”, „Polska Dziennik Łódzki”, „Polska Dziennik Zachodni”, „Polska Gazeta Krakowska”, „Polska Gazeta Wrocławska”, „Polska Głos Wielkopolski”, "Polska Gazeta Opolska", "Polska Kurier Lubelski" oraz „Polska Metropolia Warszawska”.
W serwisie polskatimes.pl są też miniserwisy dla obszarów, w których nie wychodzi dziennik "Polska" - Szczecin, Rzeszów, Opole, Olsztyn, Mazowsze, Lubuskie, Kujawy, Koszalin, Kielce, Białystok. Informacje publikowane są tu w oparciu o depesze Informacyjnej Agencji Radiowej oraz redakcję warszawską.
19 czerwca 2009 roku Polskapresse podała w komunikacie, że wypowiedzenia otrzymali Benita Jakubowska-Antonowicz, pełnomocnik zarządu ds. Internetu i Adam Gocała, dyrektor wydawniczy serwisów internetowych, odpowiedzialni m.in. za serwis www.polskatimes.pl [11]
Kontrowersje
W czerwcu 2009 roku Polska Agencja Prasowa poinformowała, że występuje na drogę sądową przeciwko jednemu z wydawców prasowych. Chodzi o wydawnictwo Polskapresse, wydawcę m.in. dziennika „Polska”. PAP zarzuca mu, że przez 11 miesięcy, od wiosny 2008 roku, gdy zerwał umowę z PAP, kradł depesze i zapowiada, że jako dowód przedstawi ponad 100 przykładów zbieżności informacji publikowanych przez Polskapresse i depeszy agencyjnych. Domagać się też będzie od wydawcy 1,15 mln zł tytułem odszkodowania.
W specjalnym komunikacie wydawca „Polski” twierdzi, że informacje pozyskuje tylko i wyłącznie od sieci swoich dziennikarzy i dziennikarzy obywatelskich z całego kraju oraz zapowiada proces przeciwko PAP o naruszenie dóbr osobistych. Tłumaczy też, że dziennikarze mają w umowach zawartą klauzulę o zgodności z prawem przygotowywanych materiałów oraz twierdzi, że spotkał się z działaniami mającymi wymusić na nim przedłużenie umowy z PAP na podobnych do poprzednich warunków, na co się nie zgodził. [12][potrzebne źródło]
Przegląd Sportowy - najstarszy polski dziennik sportowy, założony - jako tygodnik - w maju 1921 w Krakowie przez grupę 5 osób pod przewodnictwem Tadeusza Synowca i regularnie, w sobotę, wydawany od 21 maja 1921.
|
Historia
Jego pierwszym redaktorem naczelnym został jeden ze współzałożycieli Ignacy Rosenstock (pełnił tę funkcję do listopada 1921). Pierwotnie stanowił on organ krakowskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej. Od 23 lipca 1921 oficjalny organ Polskiego Związku Piłki Nożnej. Obecnie wydawany w Warszawie - do 2 listopada 2007 przez Marquard Media Polska Sp. z o.o., a od 3 listopada 2007 przez Axel Springer Polska. Do 2001 ukazuje się 5 razy w tygodniu (od poniedziałku do piątku), zaś od 2001 - 6 razy (dodatkowo w soboty w tzw. wydaniu weekendowym sobotnio-niedzielnym). Po połączeniu się z krakowskim dziennikiem Tempo, co piątek ukazuje się wraz z magazynem sportowym Tempo, jako dodatkiem.
Niemal od samego początku dziennikarze tej gazety byli inicjatorami wielu doniosłych wydarzeń w historii polskiego sportu, m.in. utworzenia ogólnokrajowej rodzimej ligi piłkarskiej, a od 1926 regularnie organizują plebiscyt na najlepszego polskiego sportowca roku.
Zespół redakcyjny
Redaktorem naczelnym jest Marcin Kalita, a dyrektorem wydawniczym Bogdan Mróz. Zastępcą redaktora naczelnego jest Krzysztof Świercz. Funkcję sekretarza redakcji pełni Roman Brzozowski, a szefa wydawców Stanisław Żółkiewski. Szefem fotoedytorów jest Paweł Wroniewicz.
Jako eksperci często wypowiadają się w felietonach i komentarzach Dariusz Tuzimek, Bożydar Iwanow, Włodzimierz Lubański, Jerzy Dudek czy Wojciech Fibak.
W przeszłości z gazetą byli związani m.in.: Witold Domański, Tomasz Jaroński, Tomasz Wolfke, Krzysztof Zorski, Zbigniew Dutkowski, Kazimierz Gryżewski, Aleksander Reksza, Ignacy Rosenstock, Karol Stopa, Edward Strzelecki, Roman Kołtoń, Lech Cergowski, Bogdan Tuszyński, Tomasz Wołek, Kamil Drąg, Sebastian Parfjanowicz, Rafał Nahorny, Janusz Basałaj i Grzegorz Krzemiński[2].
Ciekawostki
Z Przeglądem Sportowym związany był jako dziennikarz i redaktor naczelny Kazimierz Wierzyński, jeden z głównych członków grupy poetyckiej Skamander.
Przegląd Sportowy |
|
|
|
Częstotliwość |
|
Kraj |
|
Rodzaj czasopisma |
|
Pierwsze wydanie |
|
Liczba stron |
od 16 do 40 |
Orkla
Orkla - nazwa norweskiego holdingu - koncernu przemysłowego, działającego głównie w Skandynawii, przede wszystkim w zakresie dóbr konsumpcyjnych, chemikaliów, a także na rynku finansowym (do lata roku 2006 także na medialnym). Dochody grupy Orkla wyniosły w 2004 roku 32 miliardy koron norweskich (~4 mld EUR), a średnia stopa zwrotu za ostatnie 10 lat wynosi około 10,7%.
Nazwa koncernu wywodzi się od rzeki Orkla w środkowej Norwegii (okręg Sør-Trøndelag ze stolicą w Trondheim), nad którą w miejscowości Løkken Verk od połowy XVII wieku wydobywano piryty i rudy miedzi, i gdzie w XVIII, XIX i jeszcze w XX wieku rozwijano przemysł wydobywczy w ramach firmy, która dała początek obecnemu koncernowi. Ostatnią kopalnię w Løkken Verk zamknięto 10 lipca 1987.
Orkla w Polsce
Zezwolenie Prezesa Agencji d/s Inwestycji Zagranicznych w Polsce udzielone spółce joint venture z udziałem Orkla Media
W Polsce Orkla znana jest przede wszystkim ze swej działalności na rynku prasowym. Jedna z jej spółek-córek, Orkla Media, już w roku 1990 zawarła we Wrocławiu umowę z dolnośląskim zarządem regionu NSZZ "Solidarność", na mocy której utworzono tam w lipcu spółkę z o.o. Norpol-Press, której zadaniem było wydawanie gazety codziennej. Orkla wprowadziła do spółki aport w postaci używanej offsetowej maszyny drukarskiej (dotychczas pracującej w dla dziennika Moss Avis w mieście Moss), "Solidarność" sfinansowała budowę drukarni i redakcji. Wydawany przez spółkę od września 1990 roku "Dziennik Dolnośląski"[1] nie utrzymał się jednak na rynku i w następnym roku został zawieszony, a Orkla po dalszych paru latach odsprzedała swoje udziały w spółce prywatnym inwestorom. Równocześnie od początku 1991 Orkla kupowała udziały w różnych gazetach regionalnych - najpierw we wrocławskich ("Słowo Polskie" i "Wieczór Wrocławia"), później w innych miastach (np. "Gazeta Lubuska" w Zielonej Górze, "Gazeta Pomorska" w Bydgoszczy, "Nowa Trybuna Opolska", "Rzeczpospolita" i inne). W większości z tych gazet Orkla doprowadziła do wybudowania i uruchomienia lokalnych drukarni, nierzadko w oparciu o sprowadzone z Norwegii używane maszyny (np. dla "Dziennika Dolnośląskiego" - z miasta Moss, dla "Słowa Polskiego" - z Drammen). Inwestycje w Polsce Orkla prowadziła w ramach różnych organizacji gospodarczych (Orkla Media, Orkla Media Newspapers, Orkla Media Poland, Orkla Press Polska itp.), wielokrotnie zmieniając również taktykę przejmowania udziałów (z mniejszościowych w początkowych latach, do przejmowania aż do 100% udziałów później). Najgłośniejszą inwestycją stało się wykupienie 51% udziałów spółki Presspublica wydającej wpływowy dziennik "Rzeczpospolita". Niektóre z przedsięwzięć Orkli w Polsce odbywały się na granicy prawa, lub nawet być może z naruszeniem niektórych zasad i przepisów, stąd kilka sporów sądowych, w które firma była uwikłana[2].
W 1997 roku swą polską siedzibę przeniosła z Wrocławia do Warszawy, wkrótce potem sprzedała niektóre zakupione tytuły (m.in. "Słowo Polskie", "Wieczór Wrocławia", "Filipinkę"). Podobnie stało się ze znanym tygodnikiem krakowskim "Przekrój". W późniejszym czasie spółka swoje zainteresowania skierowała na wschód, gdzie w Kownie na Litwie stała się właścicielem 100% w dzienniku "Kauno diena" a we Lwowie 50% w ukraińskiej gazecie "Wysokyj Zamok".
Latem 2006 Orkla Media została odkupiona od Orkli przez Mecom Group, a wraz z nią - Presspublica. Orkla w Polsce zmieniła pod koniec 2006 roku nazwę na Media Regionalne.
Tytuły prasowe należące do lipca 2006 do Grupy Orkla
w Polsce
Mecom Group plc - brytyjski fundusz inwestycyjny z siedzibą w Londynie, od marca 2005 notowany na Alternative Investment Market (części londyńskiej giełdy), działający głównie na rynku mediów.
Właściciel między innymi 35 gazet lokalnych w Norwegii, Danii, Holandii, Polsce, Litwie i Ukrainie, a także kilku stacji radiowych w tych krajach. Spółka posiada również pakiet 51% udziałów w "Rzeczpospolitej". W Polsce media skupione są w ramach grupy Media Regionalne.
Prezesem Mecom Group jest David Montgomery.
Gazety, stacje radiowe i portale wchodzące w skład grupy
Polska
Radio GRA TORUŃ
Radio Gra BYDGOSZCZ
Radio GRA INOWROCŁAW
RADIO GRA WŁOCŁAWEK
Media Regionalne |
|
Data założenia |
|
Lokalizacja |
|
Prezes |
Joanna Pilcicka |
Grupa Wydawnicza Polskapresse wchodzi w skład międzynarodowego koncernu Verlagsgruppe Passau i jest wydawcą 8 dzienników regionalnych (Polska Dziennik Bałtycki, Polska Dziennik Łódzki, Polska Dziennik Zachodni, Polska Gazeta Krakowska, Polska Głos Wielkopolski, Polska Gazeta Wrocławska, Express Ilustrowany), 3 regionalnych dodatków telewizyjnych (Tele Magazyn, Super Tele, TV Pilot), 4 tygodników ogłoszeniowych (Moto Express, Autogiełda Wielkopolska, Jarmark, Motojarmark), tygodników regionalnych Nasze Miasto, bezpłatnego dziennika Echo Miasta ukazującego się dwa razy w tygodniu w siedmiu miastach Polski oraz posiada 25% udziałów w spółce Wydawnictwo Jagiellonia SA, wydawcy Dziennika Polskiego. [3]
W skład grupy Polskapresse wchodzą także media internetowe. Polskapresse jest współwłaścicielem serwisu ogłoszeniowego Gratka.pl i Alegratka.pl, serwisu motoryzacyjnego Motofakty.pl oraz właścicielem miejskiego portalu informacyjnego NaszeMiasto.pl, internetowej wersji dodatku telewizyjnego TeleMagazyn.pl oraz serwisu opartego o dziennikarstwo obywatelskie - Wiadomości24.pl.
Od 2004 roku działają Instytut Dziennikarstwa Polskapresse, prowadzący szkolenia dla dziennikarzy i stypendystów Polskapresse oraz Agencja Prasowa Polskapresse przygotowująca codzienny serwis informacyjny dla gazet regionalnych.
W Polskapresse zatrudnionych jest ok. 2600 osób, w tym ok. 760 dziennikarzy[potrzebne źródło]. Prezesem zarządu jest Dorota Stanek.
15 października 2007 rozpoczęto wydawanie nowego ogólnopolskiego dziennika "Polska", we współpracy z "The Times". Sprzedaż ogółem dzienników Grupy Wydawniczej Polskapresse objętych tytułem ”Polska” w styczniu br. wyniósł 311.988 egz. (dane Związku Kontroli Dystrybucji Prasy)[potrzebne źródło].
Wyszukiwarka