Anna Tutek

Mateusz Miszczak

Praca semestralna na temat: „Parlament Europejski”

I. WSTĘP :

a) Co to jest Unia Europejska ?

Związek Państw (Członków), Wspólnoty Europejskiej, zawarty na podstawie „Traktatu o U.E” podpisanego w 1992 w Maastricht, który wszedł w życie 1Listopada 1993. Wspólnoty Europejskie tworzą dziś tak zwane trzy filary. Unia Europejska to rodzina demokratycznych państw europejskich, których celem jest wspólna praca na rzecz pokoju i dobrobytu. Jest to organizacja jedyna w swoim rodzaju. Państwa Członkowskie przekazują stworzonym przez siebie wspólnym instytucjom część swoich kompetencji, tak aby decyzje w określonych sprawach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania mogły być podejmowane w sposób demokratyczny na szczeblu europejskim. Dzięki akcesji dziesięciu nowych państw do UE, zwiększyła ona liczebność swoich obywateli o 74,1 miliony, osiągając liczbę 456,4 milionów osób, co stanowi 7,2 procent liczby ludności świata.

b) Historia Unii Europejskiej :

Po drugiej wojnie światowej Europa dostrzegła konieczność pokojowej współpracy między państwami europejskimi. 25 marca 1957 r. w Rzymie sześć krajów dało podwaliny nowej organizacji - Unii Europejskiej. Członkami założycielami były: Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, Niemcy i Włochy.Pozostałe państwa przystąpiły do WE, Euratomu i EWWiS na podstawie dyspozycji art. 237 traktatu rzymskiego o WE z 1957 roku.

Etapy rozszerzenia Unii Europejskiej :

- 1951 -18 kwietnia powstała Europejska Wspólnota Węgla i Stali na mocy Traktatu Paryskiego, podpisanego na 50 lat (termin upłynął 23 lipca 2002 r.). Celem tej organizacji było istnienie wspólnego rynku surowców i produktów przemysłu węglowego i stalowego państw członkowskich: Belgii, Francji, Holandii, Luksemburga, Niemiec i Włoch.
- 1957 - 25 marca powstały: Europejska Wspólnota Energii Atomowej (EURATOM) oraz Europejska Wspólnota Gospodarcza, na mocy Traktatu Rzymskiego; traktat został zawarty na czas nieograniczony; głównym celem EURATOMU było pokojowe wykorzystanie energii jądrowej. EWG zmieniło nazwę na Wspólnotę Europejską.
- 1973 - pierwsze rozszerzenie
1 stycznia wszedł w życie traktat o przystąpieniu do WE nowych członków: Danii, Irlandii i Wielkiej Brytanii.
Norwegowie wypowiadają się w referendum przeciw przyłączeniu ich kraju do WE.
- 1981 - drugie rozszerzenie
1 Stycznia, na mocy układu podpisanego 28 maja 1979 r. Grecja została kolejnym państwem członkowskim WE.

- 1986 - drzecie rozszerzenie
1 Stycznia Hiszpania i Portugalia stały się pełnoprawnymi członkami WE.

- 1990 - Po upadku Muru Berlińskiego, zjednoczone Niemcy dostosowują zasady swojego członkostwa do zwiększonej o wschodnie landy liczby mieszkańców.
- 1995 - czwarte rozszerzenie
1 stycznia Austria, Finlandia i Szwecja stały się członkami UE.Społeczeństwo Norwegii większością 52,8 % wypowiedziało się przeciwko akcesji z UE.
- 2004 - piąte rozszerzenie
1 maja Cypr, Czechy, Estonia, Litwa Łotwa, Malta, Polska, Słowacja, Słowenia, Węgry stały się pełnoprawnymi członkami UE.

c) Instytucje Unii Europejskiej:

System instytucjonalny Wspólnot Europejskich opiera się na pięciu głównych instytucjach: Parlamencie Europejskim, Komisji Europejskiej, Radzie Unii Europejskiej, Trybunale Sprawiedliwości, Europejskim Trybunale Obrachunkowym oraz organach pomocniczych: Komitecie Regionów, Komitecie Ekonomiczno-Społecznym, Europejskim Banku Centralnym i Europejskim Banku Inwestycyjnym. Instytucje WE realizują zadania wyznaczone WE, kierują procesem integracji europejskiej, uchwalają prawo wspólnotowe, stawiają nowe cele zmierzające ku pełnemu zjednoczeniu Europy.

II. ROZWINIĘCIE :

a) Co to jest Parlament Europejski ?

( z Encyklopedii) i Parlament Europejski jest instytucją

wspólnotową, reprezentującą narody Państw Członkowskich Unii Europejskiej.
Przewodniczący reprezentuje Parlament i kieruje całością jego prac.

b ) Historia Parlamentu Europejskiego :

Korzenie obecnego Parlamentu Europejskiego sięgają 1952 r., kiedy na mocy Traktatu paryskiego powstało Wspólne Zgromadzenie Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. Traktaty rzymskie z 1957 r. (a ściślej dołączona do nich konwencja) przekształciły je w organ wszystkich trzech Wspólnot Europejskich. Nazwa Parlament Europejski pojawiła się w 1962 roku. Parlament początkowo liczył 350 deputowanych, którzy byli wybierani przez parlamenty krajów członkowskich.

W 1979 roku odbyły się pierwsze bezpośrednie wybory do Parlamentu Europejskiego i od tego czasu deputowani do tego Parlamentu są wybierani w wyborach bezpośrednich przez obywateli państw członkowskich Wspólnot.

Nie istnieje jedna ordynacja wyborcza do parlamentu, każdy kraj ma własne reguły liczenia głosów, ale przyjmuje się, że wszędzie wybory odbywają się w tym samym terminie. Początkowo Parlament Europejski był organem konsultacyjnym nie posiadającym żadnej realnej władzy. Po wejściu w życie Jednolitego Aktu Europejskiego (1987), Traktatu w Maastricht (1993) i Traktatu amsterdamskiego (1997) Parlament Europejski stopniowo zyskiwał szereg uprawnień, także ustawodawczych (głównie kosztem Rady).

100. Siedziba Parlamentu Europejskiego; przewodniczący Parlamentu Europejskiego (z ulotki)

Przewodniczący Parlamentu i jego funkcje

Kandydat, który w tajnym głosowaniu otrzymał bezwzględną większość oddanych głosów zostaje wybrany na Przewodniczącego.
Jeżeli po trzech turach głosowania bezwzględna większość nie została osiągnięta, Przewodniczący jest wybierany w czwartej turze zwykłą większością głosów.
Kadencja Przewodniczącego wynosi dwa i pół roku, czyli pół kadencji Parlamentu, przy czym może on zostać wybrany ponownie- Parlament wybiera spośród swych członków przewodniczącego na 2,5-letnią kadencję, który reprezentuje Parlament na zewnątrz i kieruje jego obradami. Obecnie przewodniczącym PE jest Josep Borrell (PSE, Hiszpania).

Funkcje przewodniczącego

Przewodniczący kieruje całością prac Parlamentu, przewodniczy posiedzeniom plenarnym i przyjmuje budżet.
Jest on instytucjonalnym przedstawicielem Parlamentu w stosunkach zewnętrznych oraz w stosunkach z pozostałymi instytucjami wspólnotowymi.

Przewodniczący Parlamentu Europejskiego (od 1962 r.) :

- Gaetano Martino, 1962-1964

- Jean Pierre Duvieusart, 1964-1965

- Victor Leemans, 1965-1966

- Alain Poher, 1966-1969

- Mario Scelba, 1969-1971

- Walter Behrendt, 1971-1973

- Cornelis Berkhouwer, 1973-1975

- Georges Spénale, 1975-1977

- Emilio Colombo, 1977-1979

- Simone Veil, 1979-1982

- Piet Dankert, 1982-1984

- Pierre Pflimlin, 1984-1987

- Henry Plumb, 1987-1989

- Enrique Barón, Crespo 1989-1992

- Egon Klepsch, 1992-1994

- Klaus Hänsch, 1994-1997

- José María Gil-Robles, 1997-1999

- Nicole Fontaine, 1999-2002

- Pat Cox, 2002-2004

- Josep Borrell Fontelles, 2004-

d) Skład Parlamentu Europejskiego

Podział miejsc w Parlamencie Europejskim :
Liczbę deputowanych z poszczególnych krajów członkowskich Unii Europejskiej regulują traktaty.
W Traktacie Nicejskim ustalono, że liczba posłów do Parlamentu Europejskiego, po rozszerzeniu ma nie przekraczać 732 deputowanych.
10-13 czerwca 2004 r. odbyły się wybory parlamentarne do PE 6 kadencji (2004-2009).

Ugrupowania polityczne w Parlamencie Europejskim :
Deputowani w PE nie zasiadają w zespołach narodowych, ale w oparciu o przynależność do określonej frakcji politycznej. Frakcje polityczne to ugrupowania zrzeszające członków PE. Ukształtowane zostały w praktyce parlamentarnej, będącej wyrazem ponadnarodowych tendencji.
Art. 138 ust. a TM mówi, że: Partie polityczne na poziomie europejskim są ważne jako czynnik integracji w ramach Unii. Wnoszą one wkład do kształtowania świadomości europejskiej i do wyrażania politycznej woli obywateli państw Unii.

Frakcje polityczne zostały uznane formalnie po raz pierwszy w 1953 r. przez Wspólne Zgromadzenie EWWiS. Ustalono wówczas, że do utworzenia partii politycznej potrzebnych jest 9 deputowanych.
Obecnie deputowani mogą łączyć się w grupy wg kryterium podobieństwa poglądów (art.29) Regulaminu Parlamentu Europejskiego).

Frakcję polityczna może utworzyć:

29 deputowanych - jeśli pochodzą z jednego państwa członkowskiego

23 deputowanych - jeśli pochodzą z dwóch państw

18 deputowanych - jeśli pochodzą z trzech państw

14 deputowanych - jeśli pochodzą z czterech państw

- Główna działalność polityczna w PE skupia się przede wszystkim właśnie na frakcjach politycznych. Decyzje, które podejmowane są podczas posiedzeń plenarnych na forum Parlamentu, zapadają tak naprawdę wcześniej - w trakcie spotkań frakcji, które odbywają się w tygodniu poprzedzającym posiedzenia plenarne. Podczas tych rozmów kluby polityczne starają się opracować wspólne stanowisko w określonej sprawie i przygotować strategię wywierania wpływu na bieg wydarzeń.
Liczba frakcji jest zróżnicowana w zależności od kadencji Parlamentu Europejskiego. W bieżącej kadencji (2004-2009) jest 8 frakcji:

- Skład Parlamentu Europejskiego :

Parlament Europejski w Strasburgu w środku

Parlament Europejski w Brukseli w środku

Parlament Europejski liczy obecnie 732 członków (deputowanych), sprawujących mandat wolny, wybieranych na pięcioletnią kadencję. W Polsce w stosunku do członków PE używa się potocznie określenia "europarlamentarzysta", "eurodeputowany" lub "europoseł", natomiast oficjalne określenie brzmi: "poseł do Parlamentu Europejskiego". W Wielkiej Brytanii stosuje się określenie "członek Parlamentu Europejskiego" (Member of the European Parliament, w skrócie MEP), we Francji zaś - "deputowany" (un député européen).

Po każdej dymisji posła Państwo Członkowskie winno poinformować Parlament Europejski o jego następcy.

Lista posłów zostaje odpowiednio uaktualniona. Niemniej jednak przez pewien czas może wystąpić różnica między oficjalną liczbą miejsc poselskich, a rzeczywistą liczbą posłów.

Posłowie według kraju i grupy politycznej // 6. kadencja

- Frakcje w Parlamencie Europejskim V kadencji (stan na 14 grudnia 2006 r.)

- Skrót Nazwa Orientacja polityczna Miejsca w PE PPE-ED Europejska Partia Ludowa - Europejscy Demokraci chadecy 264 PSE Partia Europejskich Socjalistów socjaldemokraci 200 ALDE Partia Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy liberałowie 90 UEN Unia na rzecz Europy Narodów konserwatyści 44 Verts/ALE Zieloni - Wolny Sojusz Europejski zieloni i regionaliści 42 GUE/NGL Zjednoczona Lewica Europejska - Nordycka Zielona Lewica socjaliści i komuniści 41 ID Niepodległość i Demokracja eurosceptycy 23 NI nie zrzeszeni - 28

-Europejska Partia Ludowa - Europejscy Demokraci

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Europejska Partia Ludowa - Europejscy Demokraci to najliczniejsza frakcja w Parlamencie Europejskim (264 deputowanych). Polskę reprezentują we frakcji: Platforma Obywatelska i jeden poseł Polskiego Stronnictwa Ludowego.

Przewodniczącym jest Hans-Gert Pöttering. Frakcja składa się z dwóch partii. Są to:

• Europejska Partia Ludowa

• Europejscy Demokraci

Członkowie

Państwo	Partia	LD
Austria	Österreichische Volkspartei (Austriacka Partia Ludowa)	6
Belgia	(Flandria): Christen-Democratisch en Vlaams Chrześcijańscy Demokracji Flandrii)	4
		(Walonia): Centre démocrate Humaniste (Humanistyczne Centrum Demokratów)	1
		(Obszar niemieckojęzyczny): Christlich Soziale Partei (Partia Chrześcijańsko-Społeczna)	1
	Cypr	Dimokratikos Sinagermos (Wiec Demokratyczny)	2
		Gia tin Evropi (Dla Europy)	1
	Czechy	Evropští demokraté (Europejscy Demokraci)	2
		Křesťansko-demokratická unie - Československá strana lidová (Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna - Czechosłowacka Partia Ludowa)	2
		Občanská demokratická strana (Obywatelska Partia Demokratyczna)	9
		SNK sdružení nezávislých (Unia Niepodległości)	3
Dania	Det Konservative Folkeparti (Konserwatywna Partia Ludowa)	1
Estonia	Isamaaliit (Unia Ojczyźniana)	1
Finlandia	Kansallinen Kokoomus (Narodowa Partia Koalicyjna)	4
Francja	Union pour un Mouvement Populaire	17
Niemcy	Christlich Demokratische Union Deutschlands (Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna)	40
		Chistlich Soziale Union (Unia Chrześcijańsko-Społeczna)	9
Grecja	Nea Demokratia (Nowa Demokracja)	11
Węgry	Fidesz (Węgierska Partia Obywatelska FIDESZ)	13
Irlandia	Fine Gael (Irlandzka Rodzina)	5
Włochy	Cristiani Democratici Uniti (Zjednoczenie Chrześcijańsko-Demokratyczne)	5
		Forza Italia (Naprzód Włochy)	16
		Alleanza Popolare (Sojusz Ludowy)	1
		Partito dei Pensionati (Partia Emerytów)	1
		Südtiroler Volkspartei (Ludowa Partia Południowego Tyrolu)	1
	Łotwa	Jaunais Laiks (Nowa Era)	2
		Tautas Partija (Partia Ludowa)	1
Litwa	Tėvynės sąjunga -Lietuvos konservatoriai ((Unia Ojczyźniana-Konserwatyści Litewscy))	2
Luksemburg	Chrëstlich Sozial Vollekspartei (Ludowa Partia Chrześcijańsko-Społeczna)	3
Malta	Partit Nazzjonalista (Partia Nacjonalistyczna)	2
Holandia	Christen-Democratisch Appèl (Apel Chrześcijańsko-Demokratyczny)	7
Polska	Platforma Obywatelska	15
		Polskie Stronnictwo Ludowe	1
	Portugalia	Partido Social Democrata (Partia Socjaldemokratów)	7
		Partido Popular (Portugalia) (Partia Ludowa)	2
	Słowacja	Magyar Koalíció Pártja (Partia Węgierskiej Koalicji)	2
		Kresťansko-demokratické hnutie (Ruch Chrześcijańsko-Demokratyczny)	3
		Slovenská demokratická a kresťanská únia (Słowacka Unia Chrześcijańska i Demokratyczna)	3
	Słowenia	Nova Slovenija (Nowa Słowenia)	2
		Slovenska demokratska stranka (Słoweńska Partia Demokratyczna)	2
		Slovenska ljudska stranka (Słoweńska Partia Ludowa)	0
Hiszpania	Partido Popular (Hiszpania) (Partia Ludowa)	24
Szwecja	Moderaterna (Nowocześni)	4
		Kristdemokraterna (Chrześcijańscy Demokraci)	1
	Wielka Brytania	Conservative Party (Partia Konserwatywna)	27
		(Irlandia Północna): Ulster Unionist Party (Partia Unionistów Irlandzkich)	1
Ukraina	Nasza Ukraina (obserwator)	-
Turcja	Partia Sprawiedliwości i Rozwoju (obserwator)	-
Serbia i Czarnogóra	Demokratska stranka Srbije (Demokratyczna partia Serbii) (obserwator)
		DemoHriscanska Stranka Srbije (Chrześcijańsko-Demokratyczna Partia Serbii) (obserwator)	-
		G17 Plus (obserwator)

- Partia Europejskich Socjalistów :

Partia Europejskich Socjalistów (fr. Parti Socialiste Européen, PSE, ang. Party of European Socialists, PES), PES, europejska partia polityczna w skład której wchodzą partie socjaldemokratyczne i socjalistyczne krajów Unii Europejskiej.

PES powstała w listopadzie 1992 r. w wyniku przekształcenia Konfederacji Partii Socjalistycznych (utworzonej w 1974 r.).

Tworzy drugą co do wielkości frakcję w Parlamencie Europejskim.

Aktualnym przewodniczącym PES jest Duńczyk Poul Nyrup Rasmussen.

PES jest organizacją stowarzyszoną z Międzynarodówką Socjalistyczną.

-
Partie członkowskie PES:

Partiami członkowskimi są socjalistyczne i socjaldemokratyczne partie krajów członkowskich Unii Europejskiej i Norwegii:

• Austria: Socjaldemokratyczna Partia Austrii (niem. Sozialdemokratische Partei Österreichs)

• Belgia:

• Walonia: Partia Socjalistyczna (fr. Parti Socialiste)

• Flandria: Inna Partia Socjalistyczna (fl. Socialistische Partij - Anders)

• Bułgaria: Bułgarska Partia Socjalistyczna (bułg. Българската социалистическа партия)

• Cypr: Ruch na rzecz Socjaldemokracji - EDEK

• Czechy: Czeska Partia Socjaldemokratyczna (czes. Česká strana sociálně demokratická, ČSSD)

• Dania: Socjaldemokraci (duń. Socialdemokraterne)

• Estonia: Partia Socjaldemokratyczna (est. Sotsiaaldemokraatlik Erakond)

• Finlandia: Socjaldemokratyczna Partia Finlandii (fiń. Suomen Sosialidemokraattinen Puolue)

• Francja: Partia Socjalistyczna (fr. Parti Socialiste)

• Grecja: PASOK (gr. Panellinio Sosialistiko Kinima)

• Hiszpania: Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza (hiszp.: Partido Socialista Obrero Español)

• Holandia: Partia Pracy (niderl. Partij van de Arbeid)

• Irlandia: Irlandzka Partia Pracy (irl. Páirtí an Lucht Oibre, ang. Irish Labour Party)

• Litwa: Litewska Partia Socjaldemokratyczna (lit. Lietuvos Socialdemokratų Partija)

• Luksemburg: Luksemburska Socjalistyczna Partia Robotnicza (luks. Lëtzebuerger Sozialistesch Aarbechterpartei, fr. Parti Ouvrier Socialiste Luxembourgeois)

• Łotwa: Łotewska Socjaldemokratyczna Partia Pracy (łot. Latvijas Sociāldemokrātiskā Strādnieku Partija)

• Malta: Partia Pracy (malt. Partit Laburista)

• Niemcy: Socjaldemokratyczna Partia Niemiec (niem. Sozialdemokratische Partei Deutschlands)

• Norwegia: Norweska Partia Pracy (nor. Det norske Arbeiderparti)

• Polska:

• Sojusz Lewicy Demokratycznej

• Unia Pracy

• Portugalia: Partia Socjalistyczna (port. Partido Socialista)

• Rumunia: Partia Socjaldemokratyczna (rum. Partidul Social Democrat)

• Słowenia: Socjaldemokraci (Słowenia) (sło. Socialni demokrati)

• Szwecja: Szwedzka Socjaldemokratyczna Partia Pracy (szwedz. Sveriges socialdemokratiska arbetareparti)

• Wielka Brytania:

• Partia Pracy (ang. Labour Party)

• Irlandia Północna: Socjaldemokratyczna Partia Pracy (ang. Socialdemocratic and Labour Party)

• Węgry:

• Węgierska Partia Socjalistyczna (węg. Magyar Szocialista Párt)

• Włochy:

• Demokraci Lewicy (wł. Democratici di Sinistra)

• Włoscy Socjaldemokraci (wł. Socialisti Democratici Italiani)

Słowacka partia Kierunek - Socjaldemokracja (sł. SMER - sociálna demokracia) została zawieszona w prawach członka PES w październiku 2006.

Do klubu PES w Parlamencie Europejskim należą także posłowie Socjaldemokracji Polskiej oraz dwóch posłów Samoobrony RP. Partie te nie są jednakże partiami członkowskimi Partii Europejskich Socjalistów (Samoobrona jest jedną z partii założycielskich ugrupowania EUDemocrats).

Partie stowarzyszone z PES

Partiami stowarzyszonymi z PES są socjalistyczne i socjaldemokratyczne partie z krajów kandydackich i Szwajcarii:

• Bułgaria: Partia Bułgarskich Socjaldemokraów (bułg. Партия Български социалдемократи)

• Chorwacja: Socjaldemokratyczna Partia Chorwacji (chor. Socijal Demokratska Partija Hrvatske)

• Macedonia: Socjaldemokratyczna Unia Macedonii (mac. Социјалдемократски Сојуз на Македонија)

• Szwajcaria: Socjalistyczna Partia Szwajcarii (fr. Parti socialiste suisse, niem. Sozialdemokratische Partei der Schweiz)

• Turcja: Republikańska Partia Ludowa (tur. Cumhuriyet Halk Partisi)

Partie o statusie obserwatora

Partie-obserwatorzy to lewicowe partie z pozostałych krajów europejskich i Izreala:

• Andora: Partia Socjaldemokratyczna (kat. Partit Socialdemòcrata)

• Islandia: Sojusz (isl. Samfylkingin)

• Izrael:

• Partia Pracy Izraela (hebr. העבודה, Haavoda)

• Meretz-Yachad (hebr. מרצ-יחד)

• San Marino: Partia Socjalistów i Demokratów (wł. Partito dei Socialisti e dei Democratici)

- Porozumienie Liberałów i Demokratów na rzecz Europy

Z Wikipedii

(Przekierowano z Partia Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy)

Skocz do: nawigacji, szukaj

Porozumienie Liberałów i Demokratów na rzecz Europy (ang. Alliance of Liberals and Democrats for Europe, ALDE) - frakcja polityczna w Parlamencie Europejskim.

Grupa ALDE powstała w 2004 r., składa się z członków Partia Europejskich Liberałów, Demokratów i Reformatorów (ELDR), Europejskiej Partii Demokratów (EDP) oraz z posłów bezpartyjnych.

Do ALDE należy obecnie 90 posłów z 20 państw. Członkiem Porozumienia jest m.in. były przewodniczący Parlamentu Pat Cox, a także dwóch obecnych wiceprzewodniczących Parlamentu: Włoch Luigi Cocilivo i Polak Janusz Onyszkiewicz. W 2004 r. frakcja ta wystawiła jako kandydata na kolejnego przewodniczącego PE Bronisława Geremka.

Obecnym przewodniczącym ALDE jest Graham Watson, członek brytyjskich Liberalnych Demokratów.

W styczniu 2003 r. członkiem ELDR została Unia Wolności, a w 2004 posłowie Parlamentu Europejskiego wybrani z list tej partii weszli w skład grupy ALDE. Obecnie członkami ALDE jest czterech deputowanych Partii Demokratycznej: Bronisław Geremek, Jan Kułakowski, Janusz Onyszkiewicz oraz Grażyna Staniszewska.

- Unia na rzecz Europy Narodów

Z Wikipedii

Unia na rzecz Europy Narodów (UEN, ang. Union for a Europe of the Nations) to grupa prawicowych (w większości konserwatywnych i eurosceptycznych) partii w Parlamencie Europejskim.

W skład grupy wchodzi obecnie 44 posłów z sześciu państw (Dania, Irlandia, Litwa, Łotwa, Polska, Włochy), w tym 20 Polaków. Szefem delegacji polskiej w UEN jest Michał Kamiński.

Współprzewodniczącymi Grupy UEN są: Włoszka Cristiana Muscardini i Irlandczyk Brian Crowley.

[edytuj] Partie członkowskie

• Dania: Duńska Partia Ludowa (duń. Dansk Folkeparti)

• Irlandia: Żołnierze Przeznaczenia (irl. Fianna Fáil)

• Litwa:

• Prawo i Porządek (lit. Tvarka ir teisingumas)

• Litewska Unia Narodowo-Ludowa (lit. Lietuvos valstiečių liaudininkų sąjunga)

• Łotwa: Ojczyzna i Wolność - Unia na rzecz Narodowej Niepodległości Łotwy (łot. Tevzemei Un Brivibai/LNNK)

• Polska:

• Prawo i Sprawiedliwość

• Polskie Stronnictwo Ludowe "Piast"

• Samoobrona RP

• Włochy:

• Sojusz Narodowy (wł. Alleanza Nazionale)

• Liga Północna (wł. Lega Nord)

- Zieloni - Wolny Sojusz Europejski

[edytuj]

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Zieloni - Wolny Sojusz Europejski (Zieloni/WSE, ang. Greens/European Free Alliance, Greens/EFA) jest jedną z grup politycznych w Parlamencie Europejskim

Grupa składa się z reprezentantów dwóch grup politycznych - partii Zielonych zgrupowanych w Europejskiej Federacji Partii Zielonych/Europejskiej Partii Zielonych i Wolnego Sojuszu Europejskiego, reprezentującego "narody bez państw". Zielonych/WSE można określić jako ugrupowanie centrowo-lewicowe.

Współprzewodniczącymi Grupy są Monica Frassoni i Daniel Cohn-Bendit.

Z Grupą Zieloni/WSE współpracuje polska partia Zieloni 2004.

[edytuj] Partie Zielonych

• Austria: Zieloni (niem. Die Grünen)

• Belgia:

• Ecolo

• Zieloni! (Groen!)

• Francja: Zieloni (fr. Les Verts)

• Finlandia: Liga Zielonych (fiń. Vihreä Liitto)

• Holandia: Zielona Lewica (niderl. GroenLinks)

• Irlandia: Partia Zielonych (ang. The Green Party)

• Luksemburg: Zieloni (luks. Déi Gréng)

• Niemcy: Związek 90/Zieloni (niem. Bündnis 90/Die Grünen)

• Szwecja: Partia Zielonych (szwedz. Miljöpartiet de Gröna)

• Włochy: Federacja Zielonych (wł. Federazione dei Verdi)

• Wielka Brytania: Partia Zielonych Anglii i Walii (ang. Green Party of England and Wales)

[edytuj] Partie WSE

• Belgia/Flandria: Spirit

• Hiszpania/Aragonia: Partia Aragońska (Partido Aragones)

• Hiszpania/Kraj Basków: Baskijska Partia Nacjonalistyczna (Eusko Alderdi Jertzailea)

• Hiszpania/Katalonia: Republikańska Lewica Katalonii (kat. Esquerra Republicana de Catalunya)

• Hiszpania/Galicia: Nacjonalistyczny Blok Galicji (gal. Bloque Nacionalista Galego)

• Wielka Brytania/Szkocja: Szkocka Partia Narodowa (ang. Scottish National Party)

• Wielka Brytania/Walia: Partia Walii (wal. Plaid Cymru)

- Zjednoczona Lewica Europejska - Nordycka Zielona Lewica

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Zjednoczona Lewica Europejska - Nordycka Zielona Lewica (ang. European United Left - Nordic Green Left, GUE/NGL, ZLE/NZL) to organizacja polityczna w Parlamencie Europejskim grupująca europejskie partie komunistyczne i socjalistyczne,

Partie członkowskie

• Cypr: Postepowa Partia Ludu Pracującego

• Czechy: Komunistyczna Partia Czech i Moraw (czes. Komunistická strana Cech a Moravy)

• Dania: Socjalistyczna Partia Ludowa (duń. Socialistisk Folkeparti)

• Finlandia: Sojusz Lewicy, (fiń. Vasemmistoliitto)

• Francja: Francuska Partia Komunistyczna (fr. Parti Communiste Francais)

• Niemcy: Partia Lewicowa (niem. Die Linkspartei.)

• Grecja;

• Grecka Partia Komunistyczna (gr. Kommunistiko Komma Elladas)

• Koalicja Lewicy i Postępu (Grecja) (gr. Synapsismos)

• Ruch Demokratyczno-Socjalistyczny DIKKI

• Hiszpania: Zjednoczona Lewica (hiszp. Izquierda Unida)

• Holandia: Partia Socjalistyczna (niderl. Socialistische Partij)

• Łotwa: Łotewska Partia Socjalistyczna (łot. Latvijas Socialistiska Partija)

• Portugalia: Portugalska Partia Komunistyczna (port. Partido Comunista Português)

• Słowacja: Komunistyczna Partia Słowacji (słow. Komunistickà Strana Slovenska)

• Szwecja: Partia Lewicy (szwedz. Vänsterpartiet)

• Włochy:

• Włoska Partia Komunistyczna (wł. Partito dei Comunisti Italiani)

• Partia Odrodzenia Komunistycznego (wł. Rifondazione Comunista)

[edytuj] Partie stowarzyszone

• Norwegia: Socjalistyczna Partia Lewicy (norw. Sosialistisk Venstreparti)

• Luksemburg: Lewica (Luksemburg) (Déi Lénk)

• Szwajcaria: Szwajcarska Partia Robotnicza (fr. Parti Suisse du Travail)

- Niepodległość i Demokracja

[edytuj]

Z Wikipedii

Skocz do: nawigacji, szukaj

Niepodległość i Demokracja (ang.:Independence and Democracy) (IND/DEM), grupa w Parlamencie Europejskim, założona 20 lipca, 2004, członkowie mają pogląd eurosceptyczny, w skład grupy wchodzi 23 eurodeputowanych.

[edytuj] Założyciele grupy

Po wyborach do Parlamentu Europejskiego, nowi deputowani z:

• szwedzkiej Junilistan,

• narodowo-katolickiej Ligi Polskich Rodzin oraz

• francuskiej Combats Souverainistes

dołączyli do europarlamentarnej grupy Europa Demokracji i Różnorodności i założyli nową grupę o nazwe Niepodległość i Demokracja

[edytuj] Członkowie

• Vladimir Železný (Czechy)

• Junibevaegelsen (Dania)

• Mouvement pour la France (Francja)

• Ludowi Radykałowie Prawosławni (Grecja)

• ChristenUnie-SGP (Holandia)

• Liga Polskich Rodzin (Polska)

• Kathy Sinnott (Irlandia)

• Junilistan (Szwecja)

• Partia Niepodległości Zjednoczonego Królestwa (Wielka Brytania)

e) Ordynacja wyborcza

Ordynacja wyborcza

Ustalenie szczegółowych zasad przeprowadzania wyborów pozostaje w kompetencji poszczególnych państw członkowskich. W Polsce tę kwestię reguluje odrębna ustawa (Ordynacja wyborcza do PE, p. niżej), ale np. w Finlandii przepisy dotyczące wszystkich wyborów są zawarte w jednej ustawie.

Podstawowe regulacje

Prawo Unii Europejskiej stanowi jedynie, iż posłów do PE wybiera się w państwach członkowskich w tajnym, powszechnym i bezpośrednim głosowaniu. Wymagane jest przy tym oparcie systemu wyborczego na zasadzie proporcjonalności i takie kształtowanie okręgów wyborczych, które nie naruszy zasady reprezentacji proporcjonalnej. Dopuszczalne jest przy tym wprowadzenie klauzuli zaporowej (progu wyborczego, nie wyższej niż 5% (w Zjednoczonym Królestwie nie ma progu zaporowego, w Szwecji wynosi on 4%, w Polsce - 5%).

[edytuj] Podział mandatów pomiędzy państwa członkowskie

Liczba posłow wybieranych w poszczególnych państwach jest w miarę proporcjonalna do liczby mieszkańców (z lekką nadreprezentacją krajów mniej ludnych; patrz tabela poniżej). W Polsce wybiera się 50 posłów (w pierwszych wyborach w 2004 r., wyjątkowo 54, dodatkowe mandaty przypadły z puli miejsc należnych Rumunii i Bułgarii).

[edytuj] Prawa wyborcze obywateli Unii

Czynne prawo wyborcze (prawo do głosowania) przysługuje każdemu obywatelowi UE, który ukończył 18 lat i nie został go pozbawiony w kraju pochodzenia). Obywatel Unii stale zamieszkały w państwie, którego nie jest obywatelem,ma prawo do głosowania na tych samych warunkach co obywatele tego państwa; np. obywatel Polski, który przeprowadził się na stałe do Londynu, może głosować na angielskich kandydatów zgodnie z brytyjskimi regulacjami (wymagane jest wtedy wpisanie się do rejestru wyborców).

[edytuj] Ordynacja wyborcza w Polsce

Zasady przeprowadzania wyborów do Parlamentu Europejskiego reguluje ustawa z dnia 23 stycznia 2004 r. - Ordynacja wyborcza do Parlamentu Europejskiego (Dz. U. Nr 25, poz. 219).

Według ordynacji posłowie do Parlamentu Europejskiego są przedstawicielami Narodów państw UE, nie są związani żadnymi instrukcjami (zakaz mandatu imperatywnego) i nie mogą być odwołani. Mandatu posła do Parlamentu Europejskiego nie można łączyć z mandatem posła na Sejm, senatora, a także ze stanowiskami członka Rady Ministrów ani sekretarza stanu; mają tu ponadto zastosowanie zasady rozłączności stanowisk (incompabilitas) zawarte w Konstytucji RP oraz w Ordynacji wyborczej do Sejmu RP i do Senatu RP (poseł do PE nie może więc być, na przykład, ambasadorem).

Bierne prawo wyborcze (możliwość kandydowania na posła do PE) przysługuje w Polsce po ukończeniu 21 roku życia osobom, które mają prawo do głosowania, nie zostały prawomocnie skazane za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego oraz stale zamieszkują w Polsce lub innym prawie członkowskim UE od co najmniej 5 lat (zasada domicylu). Mogą więc w Polsce kandydować polscy obywatele, ale też obywatele Unii stale zamieszkali w Polsce i wpisani do rejestru wyborców (na ponownej zasadzie w Czechach wybrano mieszkającego tam obywatela Francji). Polski obywatel może kandydować w innym państwie, o ile spełni warunki określone przez tamtejsze prawo.

Prawo zgłaszania list kandydatów przysługuje partiom politycznym, koalicjom partii oraz wyborcom; stosuje się przy tym odpowiednio przepisy dotyczące wyborów do Sejmu RP.

Wybory w Polsce przeprowadza się w 13 okręgach wyborczych (tabela poniżej) odpowiadających obszarowi jednego lub dwóch województw (jedynie województwo mazowieckie podzielono na 2 okręgi). Głosowanie jest podobne do wyborów do Sejmu, oddając głos na kandydata głosuje się jednocześnie na listę komitetu wyborczego. Przeliczanie głosów na mandaty dokonuje się metodą d'Hondta, jednak mandaty pomiędzy komitety wyborcze dzieli się na poziomie krajowym, dopiero później rozdziela się mandaty pomiędzy poszczególne listy okręgowe. Oznacza to, że na liczbę posłów wybranych w danym okręgu wpływ może mieć frekwencja. W podziale mandatów uczestniczą tylko te komitety, które zdobyły co najmniej 5% głosów w skali kraju (dotyczy to także koalicji).

Ordynacja przewiduje również obowiązkowe oświadczenia kandydatów (będących obywatelami polskimi) co do ich współpracy ze służbami specjalnymi PRL. Za podanie nieprawdy nie grozi jednak pozbawienie mandatu, tak jak ma to miejsce w przypadku ordynacji do parlamentu narodowego.

Wybory do Parlamentu Europejskiego VI kadencji odbyły się w dniach 10-13 czerwca 2004 roku (w Polsce głosowano 13 czerwca).

- (
Głosowanie w Parlamencie Europejskim


Parlament Europejski podejmuje swe decyzje zazwyczaj bezwzględną większością głosów, przy quorum 1/3 wszystkich deputowanych.

W kilku przypadkach Parlament Europejski głosuje w inny sposób:

• przy uchwalaniu wotum nieufności wobec Komisji Europejskiej - kwalifikowaną większością 2/3 głosów, przy quorum 1/2 wszystkich deputowanych

• w przypadku odrzucenia w drugim czytaniu projektu budżetu przygotowanego przez Komisję Europejską - kwalifikowaną większością głosów, przy quorum 1/2 wszystkich deputowanych

• przy ustalaniu stopy wzrostu wydatków nieobligatoryjnych w danym roku budżetowym - kwalifikowaną większością 3/5 głosów, przy quorum 1/2 wszystkich deputowanych

• w przypadku odrzucenia w drugim czytaniu zmian w projekcie budżetu wniesionych przez Radę Unii Europejskiej do poprawek Parlamentu Europejskiego

• w sprawach proceduralnych - zwykłą większościa głosów

W Parlamencie Europejskim stosowane są następujące metody głosowania:

• przez podniesienie ręki (stosowane najczęściej)

• głosowanie elektroniczne (w oparciu o decyzję Przewodniczacego PE)

• głosowanie tajne (na wniosek conajmniej 1/5 wszystkich deputowanych)

• głosowanie przez powstanie (w oparciu o decyzję Przewodniczacego PE, gdy system elektroniczny ulegnie awarii)

• głosowanie imienne (na wniosek 29 deputowanych lub grupy politycznej, która zażąda tego na piśmie)

((((((((
Systemy wyborcze w państwach członkowskich


13 czerwca Polacy po raz pierwszy wzięli udział w wyborach do Parlamentu Europejskiego.

Pierwsze wybory bezpośrednie do Parlamentu Europejskiego odbyły się w czerwcu 1979 r. Do tego czasu, PE składał się z delegatów parlamentów narodowych. Od 1979 roku Parlament Europejski jest wybierany w wyborach bezpośrednich co 5 lat.

W
Traktacie Amsterdamskim (Art. 138, ust. 3) wprowadzono zapis o konieczności wypracowania Europejskiej Ordynacji Wyborczej:
"Parlament Europejski opracowuje projekt mający na celu umożliwienie przeprowadzenia powszechnych wyborów bezpośrednich zgodnie z jednolitą procedurą we wszystkich Państwach Członkowskich lub zgodnie z zasadami wspólnymi dla wszystkich Państw Członkowskich."
Do dnia dzisiejszego nie udało sie tego osiagnąć.

20 września 1976 r. Rada Unii Europejskiej ustanowiła
Akt dotyczący wyboru przedstawicieli do Zgromadzenia w powszechnych wyborach bezpośrednich. Zgodnie z Aktem z 1976 r.: "Do czasu wejścia w życie jednolitej procedury wyborczej, procedura wyborcza w każdym Państwie Członkowskim podlega przepisom krajowym", co oznacza, ze wybory są przeprowadzane na podstawie ordynacji wyborczych poszczególnyh państw członkowskich Unii Europejskiej.

We wszystkich krajach członkowskich wybory mają charakter proporcjonalny. W Belgii wybory odbyły się w czterech okręgach wyborczych i w trzech tzw. kolegiach wyborczych. W Czechach nie było okręgów wyborczych - cały kraj potraktowano jako jeden okręg. Podobnie - bez okręgów - jest np. w Danii, Portugalii, Finlandii, Szwecji, na Węgrzech, na Słowacji, na Litwie i na Malcie i na Cyprze. W Wielkiej Brytanii będzie 11 regionów - okręgów wyborczych. W Niemczech partie przedstawiają listy federalne (np. SPD) albo listy na poziomie krajów związkowych (CDU i CSU). W Polsce najpierw liczone są głosy w skali całego kraju; następnie wyłania się listy, na które oddano powyżej 5 proc. głosów, by potem rozdzielić mandaty między okręgi wyborcze. We Francji istnieje 8 regionów wyborczych. W wielu krajach krajach próg wyborczy określono na poziomie 5 proc., choć w Austrii i Szwecji jest to 4 proc, a w niektórych - np.. w Holandii - w ogóle nie ma progu wyborczego.

..GŁOSOWANIE I KANDYDOWANIE

W Belgii udział w wyborach jest obowiązkowy. Głosować mogą obywatele Belgii i pozostałych państw członkowskich UE, którzy ukończyli 18 lat. Dozwolone jest głosowanie z upoważnienia. Bierne prawo wyborcze mają obywatele, którzy ukończyli 21 lat .

W Czechach czynne prawo wyborcze mają wszyscy obywatele UE, którzy ukończyli 18 lat (wiek ten powinni osiągnąć najpóźniej drugiego dnia wyborów). Aby wziąć udział w głosowaniu, obywatele innego państwa członkowskiego muszą być zarejestrowani na liście stałych mieszkańców od co najmniej 45 dni. Bierne prawo wyborcze mają wszyscy obywatele UE w wieku od 21 lat (wymagany również 45-dniowy okres rejestracji).

Czynne prawo wyborcze w Danii - od 18 lat. Można głosować za pośrednictwem poczty. Bierne prawo wyborcze posiadają wszyscy obywatele UE, którzy ukończyli 18 lat. W Niemczech głosować do PE mogą obywatele tego państwa oraz pozostałych państw członkowskich UE w wieku od 18 lat. Dopuszcza się głosowanie za pośrednictwem poczty. Bierne prawo wyborcze - zamieszkali w Niemczech obywatele UE w wieku od 18 lat.

Estonia: wiekowy próg wyborczy - 18 lat. Czynne prawo wyborcze przysługuje wszystkim obywatelom UE zarejestrowanym jako zamieszkujący na terenie tego państwa. Bierne prawo wyborcze - obywatele UE w wieku od 21 lat.

W Polsce czynne prawo wyborcze mają obywatele Polski i innych państw członkowskich UE, stale zamieszkujący na terenie Polski, którzy ukończyli 18 lat. Minimalny wiek pozwalający na kandydowanie do PE wynosi 21 lat. Kandydaci muszą mieć obywatelstwo polskie lub innego państwa członkowskiego UE i stale zamieszkiwać na terenie UE przez okres co najmniej 5 lat.

Czynne prawo wyborcze w Hiszpanii - obywatele UE, którzy ukończyli 18 lat. Obywatele Hiszpanii przebywający za granicą maja prawo głosować za pośrednictwem poczty. Bierne prawo wyborcze - obywatele UE, którzy ukończyli 21 lat.

We Francji prawo do głosowania mają wszyscy obywatele UE, którzy ukończyli 18 lat. Bierne prawo wyborcze - obywatele UE w wieku od 23 lat.

Irlandia: wiekowy próg wyborczy - 18 lat. Bierne prawo wyborcze posiadają wszyscy obywatele UE w wieku od 21 lat.

Na Cyprze wiekowy próg wyborczy dla kandydatów na deputowanych wynosi 25 lat, a dla głosujących - 18 lat. Głosowanie na Cyprze jest obowiązkowe.

Na Łotwie progi wiekowe wynoszą odpowiednio - 18 i 21 lat. Za pośrednictwem poczty głosować mogą tylko Łotysze mieszkający za granicą.

Obywatele pragnący wziąć udział w wyborach do PE na Litwie muszą zarejestrować się w spisie wyborców najpóźniej na 65 dni przed dniem wyborów. Można głosować za pośrednictwem poczty. Wiekowy cenzus wyborczy w tym kraju wynosi 18 i 21 lat.

Również w Luksemburgu dopuszczalne jest głosowanie za pośrednictwem poczty. W tym państwie udział w wyborach jest obowiązkowy, a próg wiekowy jest ten sam w przypadku obu typów prawa wyborczego - 18 lat. Próg wiekowy czynnego i biernego prawa wyborczego jest ten sam na Malcie, w Holandii (można głosować z upoważnienia i pocztą), Portugalii, Słowenii, Finlandii i w Szwecji (możliwe głosowanie za pośrednictwem poczty i poczty elektronicznej) - 18 lat.

W Austrii cenzus wiekowy w odniesieniu do biernego prawa wyborczego ustalono na 19 lat (głosować można od 18 lat).

Na Słowacji i w Wielkiej Brytanii obowiązują progi wiekowe takie same jak w Polsce, tj. odpowiednio - 18 i 21 lat. W Wielkiej Brytanii w czterech hrabstwach wybory odbywają się wyłącznie za pośrednictwem poczty.



Więcej informacji:


Ordynacja do PE w Polsce

Wybory do Parlamentu Europejskiego w czerwcu 2004 r.


Szóste wybory do Parlamentu Europejskiego odbyły się w 25 państwach UE w dniach 10 - 13 czerwca 2004 r. Wybory przeprowadzone zostały zgodnie z zasadami wspólnymi dla wszystkich państw członkowskich, które zostały przyjęte w 2002 r. Po raz pierwszy w historii swoich przedstawicieli do Parlamentu Europejskiego mogli wybrać obywatele 10 nowych państw członkowskich. W wyborach do Parlamentu Europejskiego wybrano 732 posłów - najwięcej, 99 posłów, w Niemczech, a najmniej, 5 posłów, na Malcie. Wybory do Parlamentu Europejskiego stały pod znakiem historycznie najniższej frekwencji wyborczej oraz porażki partii rządzących wwiększości państw członkowskich. Nie przyniosły natomiast znaczących zmian w układzie sił grup politycznych w Parlamencie Europejskim.

..ZASADY WYBORÓW DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

Od 1979 r. członkowie Parlamentu Europejskiego są wyłaniani w drodze powszechnych i bezpośrednich wyborów na okres 5 lat. Zasadę tę potwierdza i gwarantuje art. 190 Traktatu WE oraz unijny Akt z dnia 20 września 1976 r. dotyczący wyboru członków Parlamentu Europejskiego w powszechnych wyborach bezpośrednich. Ostatnie wybory do Parlamentu
Europejskiego odbyły się zgodnie z zasadami wspólnymi dla wszystkich państw członkowskich.

Odpowiednie regulacje prawne w tym zakresie zostały przyjęte przez Radę UE, która działając na podstawie art. 190 (4) Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską - po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego - przyjęła w czerwcu 2002 r. decyzję zmieniającą Akt z dnia 20 września 1976 r. W szczególności postanowiono, iż wybory do Parlamentu Europejskiego odbywają się przy zastosowaniu ordynacji proporcjonalnej.

Wcześniej, Akt z dnia 20 września 1976 r stanowił jedynie, że wybory do Parlamentu miały być powszechne i bezpośrednie. Państwa członkowskie mogą dokonywać podziału terytorium kraju na okręgi wyborcze, przy czym podział taki nie może naruszać zasady proporcjonalności wyborów do Parlamentu. Akt z dnia 20 września 1976 r dopuszcza możliwość wprowadzania przez państwa członkowskie progu wyborczego, nie wyższego jednak niż 5 %. Ponadto, mogą one ustalać maksymalny poziom wydatków na kampanię wyborczą. Akt z dnia 20 września 1976 r. przewiduje, iż w szóstej kadencji Parlamentu Europejskiego nie będzie możliwe łączenie mandatu członka parlamentu narodowego z mandatem członka Parlamentu Europejskiego. Lista funkcji, których nie można łączyć z wykonywaniem posła do Parlamentu Europejskiego, obejmuje również członków rządów państw członkowskich, członków Komisji Europejskiej i innych instytucji wspólnotowych oraz pracowników administracji instytucji wspólnotowych.

Ponadto, obywatele państw członkowskich mają czynne i bierne prawo wyborcze w każdym państwie UE. Kwestie te są uregulowane w ramach instytucji obywatelstwa Unii w art. 19 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską. W Traktacie przewiduje się, iż każdy obywatel Unii zamieszkały w państwie członkowskim, którego nie jest obywatelem, ma prawo głosowania i kandydowania w wyborach do Parlamentu Europejskiego w tym państwie na takich samych zasadach jak obywatele tego państwa. Szczegółowe przepisy w tym zakresie zostały określone w dyrektywie Rady 93/109/WE z dnia 6 grudnia 1993 r., ustanawiającej szczegółowe warunki wykonywania prawa do głosowania i kandydowania w wyborach do Parlamentu Europejskiego przez obywateli Unii mających miejsce zamieszkania w Państwie Członkowskim, którego nie są obywatelami.

Wspólne zasady wyborów posłów do Parlamentu Europejskiego, określone w prawodawstwie Unii Europejskiej, muszą być uwzględnione w prawodawstwie każdego państwa członkowskiego. W Polsce zasady wyborów posłów do Parlamentu Europejskiego zostały przyjęte w ustawie z dnia 23 stycznia 2004 r. - Ordynacja wyborcza do Parlamentu Europejskiego. Zgodnie z ordynacją wyborczą utworzono 13 wielomandatowych okręgów wyborczych w Polsce. Ordynacja wyborcza przewiduje, iż podział 54 mandatów między poszczególne komitety wyborcze (partii politycznych lub wyborców) jest dokonywany w dwóch etapach. W pierwszym etapie, mandaty są dzielone globalnie między komitety wyborcze proporcjonalnie do liczby głosów oddanych w całym kraju na listy poszczególnych komitetów wyborczych. W podziale mandatów uwzględnia się wyłącznie listy tych komitetów wyborczych, które otrzymały co najmniej 5% ważnych głosów w skali całego kraju. Następnie w drugim etapie, uzyskane przez dany komitet wyborczy mandaty są rozdzielane między listy okręgowe tego komitetu wyborczego proporcjonalnie do oddanych na nie głosów w poszczególnych okręgach wyborczych. Przy takim rozwiązaniu istotny wpływ na podział mandatów ma wielkość okręgów wyborczych oraz frekwencja wyborcza w tych okręgach.

..FREKWENCJA WYBORCZA

Szóste wybory do Parlamentu Europejskiego stały pod znakiem historycznie najniższej frekwencji wyborczej, która wyniosła 45,3% w skali całej UE, a więc o 4 punkty procentowe mniej niż w wyborach w 1999 r. W wyborach do Parlamentu Europejskiego wzięło udział około 160 mln obywateli spośród 355 mln uprawnionych do głosowania w 25 państwach członkowskich.

Na niższą frekwencję wyborczą miała przede wszystkim wpływ niezwykle wysoka absencja wyborcza w nowych państwach członkowskich UE. W państwach „10” w wyborach wzięło udział ogółem zaledwie 26,4 % uprawnionych do głosowania, podczas gdy w państwach „15” głosowało 49%. Frekwencja wyborcza w państwach „15” była zbliżona do tej sprzed pięciu lat.

O niskim wskaźniku udziału w wyborach w nowych państwach członkowskich zadecydowała w szczególności niska frekwencja wyborcza w Polsce - wynosząca 21% - z uwagi na fakt, iż obywatele polscy stanowili połowę wyborców w państwach „10”. Rekordowo niską frekwencję - zaledwie 17% - odnotowano na Słowacji, a najwyższą - aż 90% - w Belgii (gdzie udział w wyborach jest obowiązkowy). Należy wskazać na wysoką frekwencję wyborczą na Malcie (ponad 82%), w Luksemburgu (80%) i we Włoszech (ponad 73%) oraz na Cyprze (ponad 70%).

Frekwencja wyborcza w wyborach do Parlamentu Europejskiego była generalnie wyższa w krajach, gdzie równocześnie odbywały się wybory prezydenckie lub do parlamentu krajowego czy samorządów regionalnych i lokalnych, tj. na Litwie, w Luksemburgu i Włoszech.

Frekwencja wyborcza w wyborach do Parlamentu Europejskiego w poszczególnych państwach członkowskich UE:

PAŃSTWO CZŁONKOWSKIE FREKWENCJA WYBORCZA (w %)

• Belgia 90,0

• Malta 82,4

• Luksemburg 80,0

• Włochy 73,1

• Cypr 70,4

• Irlandia 61,0

• Grecja 60,7

• Dania 47,9

• Litwa 46,0

• Hiszpania 45,9

• UE 25 45,3

• Węgry 43,3

• Francja 43,0

• Niemcy 41,8

• Austria 41,8

• Łotwa 41,2

• Finlandia 41,1

• Holandia 39,1

• Wielka Brytania 38,0

• Portugalia 36,6

• Szwecja 33,4

• Czechy 28,3

• Słowenia 27,8

• Estonia 27,0

• POLSKA 20,9

• Słowacja 17,0

..WYNIKI WYBORÓW W PAŃSTWACH CZŁONKOWSKICH

Decydujący wpływ na preferencje wyborcze obywateli Unii miały przede wszystkim sprawy wewnętrzne, a w niewielkim stopniu kwestie europejskie. Duży wpływ na taki stan rzeczy miała kampania przedwyborcza, która w większości państw członkowskich koncentrowała się na sprawach krajowych i była w szczególności okazją dla partii opozycyjnych do krytyki poczynań partii rządzących. Wybory do Parlamentu Europejskiego okazały się przede wszystkim sprawdzianem poparcia społecznego dla partii politycznych, w szczególności zaś partii rządzących, w poszczególnych państwach członkowskich.

Wyniki wyborcze w zdecydowanej większości państw członkowskich przyniosły znaczącą porażkę partii rządzących. Spektakularną porażkę w wyborach do Parlamentu Europejskiego w Niemczech poniosła SPD kanclerza Gerharda Schrödera, która uzyskała zaledwie 21,5% głosów poparcia, co jest najgorszym wynikiem tej partii w wyborach ogólnokrajowych po II wojnie światowej. SPD zdobyła jedynie 23 z 99 miejsc, które przysługują Niemcom w Parlamencie Europejskim. Natomiast o sukcesie może mówić chadecka opozycja CDU/CSU, która uzyskała bardzo wysokie poparcie na poziomie 44,5%, co dało jej aż 49 mandatów w Parlamencie Europejskim. Dobry wynik wyborczy - 11,9% głosów poparcia i 13 mandatów poselskich - uzyskała partia Zielonych. Po 7 mandatów poselskich zdobyły liberalna FDP i postkomunistyczna PDS, które uzyskały podobne poparcie 6,1%.

Nieoczekiwanie bardzo dobry wynik w wyborach do Parlamentu Europejskiego w Wielkiej Brytanii uzyskała Partia Niepodległości Zjednoczonego Królestwa (UKIP), której głównym punktem programu jest doprowadzenie do wystąpienia Wielkiej Brytanii z UE. UKIP zdobyła 16,8% głosów, co dało tej partii 12 spośród 78 mandatów poselskich przypadających Wielkiej Brytanii w Parlamencie Europejskim. W poprzednich wyborach do Parlamentu Europejskiego Partia Niepodległości Zjednoczonego Królestwa zdobyła zaledwie trzy mandaty. Wynik przeszedł przedwyborcze oczekiwania tej partii, stawiającej sobie za cel zdobycie poparcia wyborczego na poziomie 10%. Najwięcej - 26,7% - głosów oddano na Partię Konserwatywną, a na Partię Pracy premiera Tony Blaira - 22,3%. Wynik wyborczy jest porażką dla obu tych partii - dla konserwatystów jest to najgorszy wynik w ogólnokrajowych wyborach od 1832 roku, a dla laburzystów od 1918 roku. Poparcie dla obu głównych partii na brytyjskiej scenie politycznej zmniejszyło się w sposób istotny w porównaniu z wyborami do Parlamentu Europejskiego w 1999 r. - o 9 punktów procentowych dla torysów i ponad 5 punktów procentowych dla laburzystów. W Parlamencie Europejskim zasiądzie 27 posłów z Partii Konserwatywnej i 19 z Partii Pracy. Czwarte miejsce po torysach, laburzystach i UKIP zajęła Partia Liberalnych Demokratów, która uzyskała 15,1% głosów poparcia, co dało tej partii 12 mandatów w Parlamencie Europejskim.

W wyborach do Parlamentu Europejskiego we Włoszech najwięcej głosów poparcia - 31,1% - uzyskała opozycyjna centrolewicowa koalicja Drzewa Oliwnego (Uniti nell'Ulivo), której patronował przewodniczący Komisji Europejskiej Romano Prodi. Koalicja Drzewa Oliwnego zdobyła 25 z 78 mandatów przypadających Włochom w Parlamencie Europejskim. Rezultat ten był jednak wyraźnie poniżej oczekiwań, jakie koalicja Drzewa Oliwnego wiązała ze wspólnie wystawioną listą kandydatów na posłów do Parlamentu Europejskiego. Okazało się, iż znaczna część elektoratu - ponad 14% - głosowała na partie centrowe i lewicowe spoza koalicji Drzewa Oliwnego. Porażkę poniosła natomiast partia Naprzód Włochy (Forza Italia) premiera Silvio Berlusconiego, która uzyskała poparcie 21% głosujących. Był to wynik znacznie niższy niż w poprzednich wyborach do Parlamentu Europejskiego (25,2%) i do parlamentu krajowego (29,4%), co w ostateczności dało partii premiera Silvio Berlusconiego zaledwie 16 mandatów w Parlamencie Europejskim. Słabszy wynik wyborczy partii Forza Italia został jednak w dużym stopniu zrekompensowany przez lepszy wyniki wyborczy pozostałych partii wchodzących w skład centroprawicowej koalicji rządzącej. Partie koalicji rządzącej Przymierze Narodowe (AN), Liga Północna i Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna uzyskały odpowiednio 11,5% (9 mandatów), 5% (4 mandaty) i 5,9% głosów poparcia (5 mandatów), co dało centroprawicowej koalicji rządzącej 34 mandaty poselskie w Parlamencie Europejskim. W ten sposób wybory do Parlamentu Europejskiego nie przyniosły we Włoszech tak wyraźnego, jak w pozostałych dużych państwach UE, przesunięcia preferencji wyborców na rzecz partii opozycyjnych.

W Francji zwycięstwo odniosła opozycyjna Partia Socjalistyczna (PS), która uzyskała 28,9% głosów poparcia. PS zapewniła sobie tym samym 31 spośród 78 mandatów przypadających Francji w Parlamencie Europejskim. Zdecydowaną porażkę poniosło główne ugrupowanie rządzące Unia dla Ruchu Ludowego (UMP), z którego wywodzi się prezydent Francji Jacques Chirac. UMP uzyskała zaledwie 16,6% głosów i zdobyła 17 mandatów w Parlamencie Europejskim. Natomiast dobry wynik, 12% poparcia i 11 mandatów, uzyskała partia centrowa UDF, która jest partnerem koalicyjnym UMP. Dalsze miejsca zajęły następujące ugrupowania polityczne: skrajnie prawicowy Front Narodowy Jean-Marii Le Pena z wynikiem 9,8% (7 mandatów) i Zieloni - 7,4% (6 mandatów) oraz eurosceptyczny Ruch dla Francji Philippa de Villiers - 6,7% (3 mandaty) Słabszy wynik uzyskały skrajnie lewicowe partie polityczne. W szczególności Partia Komunistyczna uzyskała 5,3% głosów poparcia (2 mandaty poselskie). Natomiast sukces w wyborach do Parlamentu Europejskiego odniosły partie rządzące w Hiszpanii i Grecji, które przejęły władze zaledwie kilka miesięcy wcześniej, po wygranych wyborach do parlamentu krajowego w marcu br. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w Hiszpanii zwyciężyła rządząca Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza (PSOE) premiera José Luis Rodríguez Zapatero uzyskując 43,3% głosów poparcia. PSOE, która wygrała wybory do parlamentu krajowego w marcu br., ponownie wyprzedziła prawicową Partię Ludową, choć tym razem jedynie o 2 punkty procentowe. Partię Ludową poparło 41,3% wyborców biorących udział w głosowaniu. W efekcie PSOE będzie miała 25 posłów w Parlamencie Europejskim na 54 przysługujących Hiszpanii, a Partia Ludowa tylko o jednego posła mniej, tj. 23 posłów. Pozostałe miejsca w Parlamencie Europejskim przypadły koalicji nacjonalistycznych partii baskijskich, katalońskich i galicyjskich (3 mandaty poselskie), koalicji komunistów i zielonych (2 mandaty poselskie) oraz koalicji pod nazwą Europa Narodów (1 mandat poselski), w skład której wchodziły partie regionalistyczne i nacjonalistyczne.

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w Grecji w czołówce uplasowała się konserwatywna partia Nowa Demokracja premiera Kostasa Karamanlisa, która uzyskała 43,1% głosów poparcia. Nowa Demokracja, która wygrała wybory do parlamentu krajowego w marcu br., ponownie wyprzedziła socjalistów z PASOK, tym razem aż o 7 punktów procentowych. W ten sposób Nowa Demokracja uzyskała 11 spośród 24 mandatów przysługujących Grecji w Parlamencie Europejskim. PASOK z poparciem 34% głosów uzyskał 8 mandatów. Pozostałe mandaty w Parlamencie Europejskim przypadły komunistom z KKE (3 mandaty), lewicowej partii SYN (1 mandat) i partii skrajnie prawicowej LAOS (1 mandat).

Prawie we wszystkich nowych państwach członkowskich porażkę poniosły partie lub koalicje partii rządzących. Sukces partii opozycyjnych w Polsce wpisuje się więc w ogólny wynik wyborów do Parlamentu Europejskiego w państwach „10”. Na Węgrzech najlepszy rezultat uzyskał opozycyjny Związek Młodych Demokratów - Węgierski Sojusz Obywatelski (Fidesz), który uzyskał 47% głosów poparcia. W ten sposób Fidesz zdobył aż połowę z 24 mandatów przepadających Węgrom w Parlamencie Europejskim. Natomiast sprawująca władzę partia socjalistyczna MSZP uzyskała 9 mandatów (34,31% głosów), a jej partner koalicyjny Związek Wolnych Demokratów - 2 mandaty (7,72% głosów). Jeden mandat poselski w Parlamencie Europejskim uzyskało opozycyjne Węgierskie Forum Demokratyczne, na które głosy oddało 5,33% wyborców.

Zdecydowane zwycięstwo w wyborach do Parlamentu Europejskiego w Czechach odniosły partie opozycyjne - konserwatywno-liberalna Obywatelska Partia Demokratyczna (ODS), której honorowy przewodniczący Vaclav Klaus jest prezydentem Czech, a także Komunistyczna Partia Czech i Moraw. ODS uzyskała 30% poparcie i 9 spośród 24 mandatów przysługujących Czechom, a komuniści - 20,3% i 6 mandatów. Na trzecim miejscu - z poparciem 11% i 3 mandatami - uplasowało się Stowarzyszenie Niezależnych Kandydatów i Demokratów Europejskich, którym przewodził były minister spraw zagranicznych Josef Zieleniec. Na czwartym miejscu - z poparciem 9,6% i dwoma mandatami - znalazła się współrządząca Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna - Czechosłowacka Partia Ludowa, a dopiero na miejscu piątym - z poparciem 8,8% głosów i zaledwie dwoma mandatami - rządząca Czeska Partia Socjaldemokratyczna premiera Vladimira Szpidli. Do Parlamentu Europejskiego weszło także - z poparciem 8,2% głosów i dwoma mandatami - Stowarzyszenie „Niezależni”, którego liderem w wyborach był twórca i wieloletni dyrektor najpopularniejszej czeskiej stacji telewizyjnej Nova- Vladimir Żelezny. Udział w wyborach do Parlamentu Europejskiego zakończył się fiaskiem dla koalicyjnej liberalnej Unii Wolności/Unii Demokratycznej, która uzyskała zaledwie 1,7% głosów i nie uzyskała żadnego mandatu. Słaby wyniki wyborczy koalicji rządzącej
pośrednio doprowadził do upadku rządu premiera Vladimira Szpidli.

Wyjątkiem wśród państw „10” jest sukces wyborczy kolacji rządzącej na Słowacji. Na pokreślenie jednak zasługuje bardzo niska frekwencja wyborcza w tym kraju (17%). Na Słowacji partie wchodzące w skład koalicji rządzącej uzyskały w sumie 8 z 14 miejsc, które przypadają temu krajowi w Parlamencie Europejskim. Wchodząca w skład koalicji Słowacka Unia Demokratyczna i Chrześcijańska premiera Mikulasza Dziurindy uzyskała 3 mandaty poselskie (17,1% głosów poparcia), Ruch Chrześcijańsko-Demokratyczny - 3 mandaty poselskie (16,2% głosów poparcia), a Partia Węgierskiej Koalicji - 2 mandaty poselskie (13,2% głosów poparcia).

Mandatu poselskiego nie uzyskał czwarty partner koalicyjny, tj. Sojusz Nowego Obywatela, który uzyskał 4,6% głosów poparcia. Natomiast po 3 mandaty poselskie uzyskały pozostające w opozycji Populistyczny Ruch na rzecz Demokratycznej Słowacji Vladimira Mecziara (17,1% głosów poparcia) oraz lewicowy SMER (16,9% głosów poparcia).

..UKŁAD SIŁ POLITYCZNYCH W WYBORACH

Wybory do Parlamentu Europejskiego nie przyniosły znaczących zmian w układzie sił grup politycznych w Parlamencie. Najsilniejszą grupą polityczną pozostanie Grupa Europejskiej Partii Ludowej i Europejskich Demokratów (EPP-ED)1, która będzie najprawdopodobniej dysponowała 278 mandatami. Drugą grupą polityczną, pod względem wielkości, będzie Grupa Partii Europejskich Socjaldemokratów (PES), która może liczyć na 199 miejsc. Pozostałe grupy polityczne w Parlamencie Europejskim będą, tak jak dotychczas, znacznie mniej liczebne. Trzecią grupą polityczną będzie Grupa Europejskiej Liberalno-Demokratycznej Partii Reform (ELDR), która będzie miała 67 miejsce w Parlamencie Europejskim, a na kolejnych miejscach plasują się: Grupa Zielonych / Wolne Przymierze Europejskie (Greens/EFA) - 41 mandatów, Grupa Konfederacyjna Zjednoczonej Lewicy Europejskiej / Nordyckiej Lewicy Zielonych (EUL/NGL) - 39 mandatów, Grupa Unii na rzecz Europy Narodów (UEN) - 27 mandatów oraz 1 Przyjęto polskie nazwy grup politycznych zgodnie z nazewnictwem stosowanym w polskiej wersji portalu internetowego Parlamentu Europejskiego.
eurosceptyczna Grupa na rzecz Europy Demokracji i Różnorodności (EDD) - 15 mandatów. Na uwagę zasługuje dość liczna - bo aż 66 osobowa - grupa posłów niezrzeszonych, wśród których znaleźli się przede wszystkim przedstawiciele partii skrajnie prawicowych, populistycznych i eurosceptycznych. Szacuje się, iż posłowie eurosceptyczni będą stanowili około 10% ogólnej liczby posłów w Parlamencie Europejskim.

..PODSUMOWANIE

Wprowadzenie zasady wyboru członków Parlamentu Europejskiego w drodze powszechny ch wyborów bezpośrednich oraz stopniowe rozszerzanie kompetencji Parlamentu Europejskiego miały w zamyśle przywódców państw członkowskich stanowić odpowiedź na istniejący deficyt demokratyczny Unii Europejskiej oraz włączyć obywateli państw członkowskich w realizację projektu europejskiego. Jednak coraz niższa frekwencja wyborcza w kolejnych wyborach do Parlamentu Europejskiego pokazuje, iż obywatele Unii Europejskiej nie wykorzystują w pełni możliwości - jaki daje wybór przedstawicieli w Parlamencie Europejskim - wpływania na proces podejmowania decyzji na forum UE.
Swoje zaniepokojenie w związku z niską frekwencją w ostatnich wyborach do Parlamentu Europejskiego wyraziła Rada Europejska na posiedzeniu w Brukseli 17-18 czerwca br. Szefowie państw i rządów państw członkowskich w konkluzjach posiedzeniach wskazali na
potrzebę wzmocnienia u obywateli Europy poczucia ważności funkcjonowania Unii i jej znaczenia dla ich życia codziennego. Rada Europejska z zadowoleniem przyjęła zamiar prezydencji niderlandzkiej kontynuowania inicjatywy prezydencji irlandzkiej „Informowanie o Europie”.

W kontekście konkluzji Rady Europejskiej warto przypomnieć, iż - zgodnie z aktualnymi rozwiązaniami traktatowymi - ważnym czynnikiem integracji w ramach Unii, który ma przyczyniać się do kształtowania świadomości europejskiej i wyrażania woli politycznej obywateli Unii, są partie polityczne na poziomie europejskim. Praktyka jednak pokazuje, iż europejskie partie polityczne nie mają możliwości realizacji w sposób efektywny tych zapisów traktatowych. Wynika to z faktu, iż europejskie partie polityczne, np. Partia Europejskich Socjaldemokratów czy Europejska Partia Ludowa, są zrzeszeniami krajowych partii politycznych, które prowadzą debatę polityczną w państwach członkowskich i kampanie
przedwyborcze do Parlamentu Europejskiego oraz wystawiają kandydatów na posłów do Parlamentu Europejskiego. Rola partii na poziomie europejskim zwykle ogranicza się do przyjęcia wspólnego programu czy deklaracji przedwyborczej. Natomiast partie polityczne w państwach UE - koncentrując się w kampanii przedwyborczej do Parlamentu Europejskiego w większym stopniu na sprawach krajowych, a w mniejszym stopniu na szeroko rozumianych sprawach europejskich - traktują wybory do Parlamentu Europejskiego przede wszystkim jako sprawdzian poparcia przed kolejnym wyborami do parlamentów narodowych. Stąd też obywatele państw członkowskich nie uzyskują w kampanii przedwyborczej pełnego obrazu bieżących problemów związanych z procesem integracji europejskiej. A przecież to właśnie krajowe partie polityczne poprzez prowadzenie konstruktywnej debaty w sprawach europejskich mogłyby - w większym stopniu niż partie polityczne na poziomie europejskim - przyczyniać się do kształtowania świadomości europejskiej obywateli Unii.
Paradoksalnie najbardziej aktywną i efektywną debatę w sprawach europejskich w państwach członkowskich prowadzą partie eurosceptyczne, które domagają się znaczącego ograniczenia kompetencji UE lub wystąpienia swoich państw z UE i kontynuowania procesu integracji
europejskiej już w nowej formule. Partie eurosceptyczne mogły się pochwalić dużą skutecznością w mobilizacji swojego elektoratu podczas ostatnich wyborów, czego przykładem może być dobry wynik wyborczy tych partii w Polsce i Wielkiej Brytanii.

Wybory do Parlamentu Europejskiego stały pod znakiem porażki partii rządzących w większości państw członkowskich. Porażka wyborcza partii rządzących - choć nie miała znaczącego wpływu na scenę polityczną w tych państwach, może poza Czechami, gdzie do dymisji podał się rząd premiera Vladimira Szpidli - jest interpretowana jako wynik rozczarowania i niezadowolenia z realizowanej przez rządy polityki oraz sytuacji gospodarczej. Na uwagę zasługuje fakt, iż rządom nowych państwach członkowskich nie udało się zdyskontować w wyborach wydarzenia historycznego, jakim było przystąpienie do UE.

Wybory nie przyniosły natomiast znaczących zmian w układzie sił grup politycznych w Parlamencie Europejskim. Tradycyjnie już żadna z grup politycznych nie będzie miała większości parlamentarnej. Największą grupą polityczną pozostanie Grupa Europejskiej Partii Ludowej i Europejskich Demokratów (EPP-ED), a drugą pod względem wielkości będzie Grupa Partii Europejskich Socjaldemokratów (PES). Na uwagę zasługuje dość liczna grupa posłów eurosceptycznych, choć nie przekraczająca 10% ogólnej liczby posłów w Parlamencie Europejskim. Na bazie istniejącej dotychczas eurosceptycznej Grupy na rzecz Europy Demokracji i Różnorodności zapowiedziano utworzenie w tej kadencji nowej liczniejszej eurosceptycznej grupy politycznej. Należy jednak oczekiwać, iż decydujący wpływ na prace Parlamentu Europejskie będą miały dwie największe grupy polityczne EPP-ED i PES.
Układ sił grup politycznych w Parlamencie Europejskim- z uwagi na fakt, iż Parlament Europejskim uczestniczy w procedurze wyboru Komisji Europejskiej - będzie miał w pierwszym rzędzie znaczący wpływ na wybór przewodniczącego Komisji Europejskiej. Kadencja aktualnie urzędującej Komisji Europejskiej upływa pod koniec października br. W związku z tym
prezydencja irlandzka rozpoczęła konsultacje z państwami członkowskimi w sprawie wyboru przewodniczącego Komisji Europejskiej. Ponieważ kandydat na stanowisko przewodniczącego Komisji musi też zostać zaakceptowany przez Parlament Europejski, aktywną rolę w wyborze przewodniczącego Komisji starają się odgrywać grupy polityczne w Parlamencie Europejskim, w szczególności Grupa Europejskiej Partii Ludowej i Europejskiej Demokratów (EPP-ED), która będzie największą grupą polityczną w Parlamencie Europejskim. Liderzy Grupy Europejskiej
Partii Ludowej i Europejskich Demokratów stoją na stanowisku, iż przyszły przewodniczący Komisji Europejskiej powinien być związany z partią polityczną należąca do EPP-ED.
Ostatecznie „kompromisowym” kandydatem państw członkowskich na stanowisko przewodniczącego Komisji Europejskiej okazał się premier Portugalii, Jose Manuel Durao Baroso, lider centroprawicowej Partii Socjaldemokratycznej, która jest związana z grupą EPPED.

W tej sytuacji należy oczekiwać, iż premier Jose Manuel Durao Baroso uzyska poparcie posłów grupy EPP-ED, co będzie miało decydujące znaczenie przy ostatecznej akceptacji przez Parlament Europejski tej kandydatury na przewodniczącego Komisji Europejskiej.

źródło: Piotr Ronkowski, Biuletyn Analiz UKIE, nr 14, maj 2004 r.

Parlament Europejski przed i po wyborach

..USTALENIA WYNIKAJĄCE Z RAPORTÓW BADAWCZYCH I ANALIZ PRZEPROWADZONYCH W OKRESIE POPRZEDZAJĄCYM WYBORY DO PE

Opinia publiczna w przededniu wyborów ( TNS OBOP - UKIE):

• W większości kwestii związanych z Unią Europejską Polacy odczuwali niedosyt informacji. Prawie dwie trzecie badanych twierdziło, że w mediach mówi się zbyt mało o negatywnych skutkach członkostwa Polski w UE, o tym czy nasz kraj będzie dopłacać czy korzystać z kasy Unii i o zmianach cen. Natomiast ponad połowa respondentów nie wyraziła potrzeby zwiększenia w mediach informacji o zbliżających się wyborach do Parlamentu Europejskiego (mówi się tyle ile trzeba - 46%, zbyt dużo -9%).

• Członkostwo Polski w UE było tematem rozmów w większości (68%) polskich rodzin. Najczęściej poruszane tematy dotyczyły codziennego życia - zmian cen i możliwości pracy. Brak informacji w mediach rekompensowany był dyskusjami wśród rodziny, znajomych. W ten sposób wzrastało znaczenie nieformalnych kanałów informacji.

• Najbardziej wiarygodnych informacji na temat wyborów do PE oczekiwali Polacy przede wszystkim z telewizji, z gazet lub czasopism, z radia, czyli z tych źródeł, z których najczęściej korzystają.

• Na trzy tygodnie przed wyborami zdecydowana większość (78%) badanych nie czuła się na tyle poinformowana, aby wybrać dobrego kandydata.

• Polski eurodeputowany powinien - zdaniem uczestników badania - koncentrować się głównie na sprawach krajowych i zgodnie z takimi oczekiwaniami kampania wyborcza powinna podejmować przede wszystkim problemy wewnętrzne ważne dla naszego kraju (zwłaszcza bezrobocie).

• Udział Polaków w Parlamencie Europejskim będzie bardzo ważny przede wszystkim z perspektywy kraju, nieco mniejszą wagę będzie miał dla zwykłych ludzi, najmniejszą zaś - dla samej Unii.

• Badani pesymistycznie ocenili możliwości wpływu polskich eurodeputowanych na sprawy unijne. Uważali jednak, że to, jacy ludzie będą reprezentować nasz kraj, ma duże znaczenie.

• Polski kandydat do Parlamentu Europejskiego to człowiek uczciwy wobec ludzi, nastawiony na realizację głównie spraw krajowych, zdolny do osiągania kompromisu, znający dobrze sprawy krajowe, realizujący program i politykę swojej partii, będący głównie reprezentantem obywateli Polski. Tylko nieliczni badani chcieliby, aby Polskę reprezentowali deputowani, którzy charakteryzują się zdolnościami osiągania politycznych celów, nastawieni są na realizację głównie spraw unijnych i reprezentują interesy wszystkich obywateli UE.

Integracja Polski z Unią Europejską w programach wyborczych do PE
(Krzysztof Cebul na zlec. UKIE):

Tezy wynikające z analizy programów wyborczych:

• Bilans korzyści i kosztów wynikających z członkostwa Polski w UE przedstawiany był w programach wyborczych głównie w perspektywie ekonomicznej.

• Najważniejszym problemem w procesie dostosowywania Polski do standardów unijnych jest rolnictwo.

• Wśród ugrupowań opowiadających się za integracją, na podstawie analizy programów wyborczych wyróżnić można było dwa zasadnicze spo­soby definiowania tego procesu:

1. pierwsza grupa (SLD-UP, AWSP, UW, PO) traktowała Unię jako wspólnotę, w której uczestnictwo umożliwi Polsce rozwój go­spodarczy. Możliwość uzyskania korzyści ekonomicznych jawi się jako oczywista konsekwencja integracji. Obok tego celu, wymieniana była także potrzeba samodziel­nej pracy, która będzie warunkiem powodzenia procesów integracyjnych (UW, PO). W programie AWSP podkreślano wspólną dla całej Unii tradycją chrześcijańską.

2. Drugi sposób definiowania procesu integracji zaprezentowano w programach PiS oraz PSL - wyrażano w nich warunkowe poparcie dla integracji. Korzyści ekonomiczne, tak oczywiste dla wcześniej wymienionych ugrupowań, nie są dla tych dwóch partii naturalną kon­sekwencją członkostwa Polski w Unii Europejskiej. PiS i PSL wyraźnie uzasad­niają poparcie dla integracji od uzyskania tych korzyści. W tym przypadku głów­nym punktem odniesienia w relacjach z Unią jest maksymalizacja zysków własnego narodu.

• Programy wyborcze Samoobrony i LPR wyraźnie podkreślały sprzeciw tych ugrupowań wobec członkostwa Polski w UE. Ekonomiczne warunki członkostwa oceniane były w tych programach jako zdecydowanie niekorzystne. Proces dostosowywania przedstawiany był jako element spisku, który ma na celu pozbawienie Polski suwerenności, czyli potencjału gospodarczego. Liderzy LPR wskazywali, że alternatywą dla członkostwa jest samodzielny rozwój kraju, natomiast politycy Samoobrony choć przyznawali, że naturalnym partnerem gospodarczym Polski powinna być Unia Europejska, to zdecydowanie postulowali koniecz­ność rozbudowy socjalnych zadań państwa oraz jak najszybsze odsunięcie od władzy rządzących Polską.

• Ze względu na najważniejsze punkty programowe, wyróżnić można inny sposób klasyfikacji programów wyborczych:

1. Programy partii, w których podkreślano, że celem integracji europejskiej jest wzrost gospodarczy i zwiększenie bezpieczeństwa kraju (PO, SLD, SdPL, PiS, UW, PSL).

2. Programy partii podejmujących kwestie związane z budowaniem wizji Unii Europejskiej (PiS, PSL, Samoobrona, SLD, PO).

3. Programy partii opowiadających się za polityką izolacji ( LPR).

Analiza telewizyjnych programów informacyjnych i artykułów prasowych
(dr Robert Sobiech na zlec. UKIE):

• Zarówno w samej kampanii i informacjach mediów niewiele uwagi poświecono wyjaśnieniu roli Parlamentu Europejskiego i parlamentarzystów.

• Wybory do PE były drugorzędnym tematem w mediach - dominowały wydarzenia o charakterze stricte politycznym.

• Większość partii traktowała wybory do PE jako wstęp do wyborów parlamentarnych. W wystąpieniach publicznych kandydaci na deputowanych koncentrowali się głównie na lokalnych problemach swoich potencjalnych wyborców.

..POLSKA W UNII - WIZJE PARTII POLITYCZNYCH STARTUJĄCYCH W WYBORACH DO PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

Krzysztof Cebul

Chciałbym na samym początku przywołać trafne spostrzeżenie poczynione swego czasu przez Zdzisława Najdera. Mianowicie zauważył on, że „Im jaśniej i wszechstronniej widzieć będziemy Rzeczypospolitą - tym mniej mętne będą nasze myśli o jej stosunku do struktur europejskich” (1). W tym kontekście niska frekwencja podczas wyborów do Parlamentu Europejskiego skłania do postawienia tezy o braku identyfikacji społecznej z procesem integracji, a więc braku zrozumienia dla celu jakim jest członkostwo Polski w Unii. Nie jest to jednak w żadnym wypadku zarzut pod adresem społeczeństwa. Niewielkie zainteresowanie, już nie tylko ostatnimi wyborami, ale w ogóle wyborami w naszym kraju, jest konsekwen-cją pew-nego błędu, o którym pisał cytowany już Zdzisław Najder. Spostrzegł on, że kierunek i cel przemian zapoczątkowanych w 1989 roku nie został w przejrzysty sposób nakreślony społeczeństwu przez elitę (2). Ze względu na ograniczony czas zostawiam tu bez wyjaśnienia przyczyny jakie złożyły się na taki stan rzeczy. W każdym razie, właśnie to zaniedbanie zaważyło w oczywisty sposób na tym, iż Polacy w olbrzymiej większości po prostu na wybory się nie poszli. Odpowiedzialność za to ponosi przede wszystkim elita polityczna.

Przedmiotem niniejszej analizy są materiały programowe głównych ugrupowań politycznych biorących udział w wyborach do Parlamentu Europejskiego (3). Celem jaki sobie stawiam jest klasyfikacja partii politycznych pod kątem postrzegania przez nie procesu integracji Polski ze strukturami europejskimi oraz prezentowanej wizji zjednoczonej Europy. Jako kryterium różnicujące poszczególne stanowiska przyjmuję traktowanie integracji jako szansy lub jako zagrożenia dla Polski. Moim zamiarem jest znalezienie płaszczyzn, na których kształtują się od-mienne oceny procesu integracji oraz wskazanie argumentacji towarzyszącej poszczególnym koncepcjom.

Zanim jednak zajmę się programami chciałbym jeszcze na chwilę cofnąć się do roku 2001. Stanowi on bowiem ważną cezurę, jeśli chodzi o postrzeganie w Polsce procesu integracji europejskiej. Jak zauważył Andrzej Rychard, większa część elity doznała przy okazji wyborów parlamentarnych we wrześniu 2001 roku rozczarowania. Była bowiem przekonana, że społeczne poparcie dla integracji europejskiej jest czymś oczywistym. Elita zapomniała o mieszkańcach małych miast i wsi. Dopiero wybory, w których ta zapomniana część Polski potrafiła się skutecznie zaktywizować, uświadomiły jej ten fakt (4). Skutkiem tego płytki konsens dotyczący poparcia dla integracji, o którym pisała Elżbieta Skotnicka-Illasiewicz, spowodował wahliwość zgody na ten proces, a więc wzrost poczucia dezorientacji i niedoinformowania w licznych grupach społecznych (5). Wybory z 2001 roku pokazały także, iż wielu polityków traktuje problem integracji wyłącznie jako test na poprawność polityczną, a więc instrument w swoich bieżących rozgrywkach. Okazało się bowiem, że wyrażane bar-dzo często przez niektórych poparcie jest jedynie czystą deklaracją, za którą nie ma żadnej konkretnej wizji tego procesu.

Jeśli chodzi o wybory do Parlamentu Europejskiego to moja skrótowa analiza obejmie materiały programowe: Platformy Obywatelskiej, Samoobrony, koalicji Sojusz Lewicy Demokratycznej-Unia Pracy, Socjaldemokracji Polskiej, Prawa i Sprawiedliwości, Ligi Polskich Rodzin, Unii Wolności oraz Polskiego Stronnictwa Ludowego.

Generalny wniosek jest taki, że ocena szans i zagrożeń związanych z procesem integracji odbywa się głównie na płaszczyźnie gospodarczej. Eksponowane są więc przede wszystkim korzyści ekonomiczne lub też straty jakie poniesie Polska w konsekwencji przystąpienia do Unii.

Ogólnie rzecz biorąc wymienione wyżej ugrupowania można uszeregować w czterech kategoriach: do pierwszej zaliczają się te, dla których możliwość uzyskania korzyści ekonomicznych jawi się jako raczej oczywisty skutek integracji. Członkostwo w Unii jest tu także postrzegane jako gwarancja międzynarodowego bezpieczeństwa Polski. Do tej grupy należą: PO, SLD-UP, SdPl, UW. Program Platformy następująco formułuje możliwości jakie niesie integracja: „Unia Europejska stwarza instytucjonalne ramy dla wspólnego wysiłku wielu narodów na rzecz pokoju, stabilności i dobrobytu. Członkostwo w niej nie pozbawia nas suwerenności, wprost przeciwnie - umożliwia pełniejszą realizację suwerenności oraz wolności Polski i Polaków”. Hasło Platformy: „Dla Polski”, a słowa klucze to: nadzieja; szansa; wyzwanie; większa wolność; dobrobyt; rozwój; bezpieczeństwo; wspólnota, solidarność i równość państw; różnorodność tradycji. Koalicja SLD-UP widzi w integracji europejskiej: „szansę realizacji socjalde-mokratycznych wartości: solidarności, równości, wolności, sprawiedliwości i demokracji”. Europa powinna stanowić „obszar wspólnych standardów socjalnych i polityki zrównowa-żonego rozwoju”. Hasło wyborcze: „Europa dla rozwoju - rozwój dla Polski”. Słowa klucze: rozwój; szansa; bezpieczeństwo; sprawiedliwość społeczna; zwalczanie dyskryminacji; solidarność państw; federalizm. Program SdPl następująco definiuje cel procesu integracji: „Szybszy rozwój Polski nie jest możliwy bez naszej obecności we wspólnocie państw europejskich. Tylko w ten sposób zapewnimy Rodakom szansę na dostatnie i godne życie, które od lat jest udziałem obywateli państw Unii Europejskiej”. Hasło Socjaldemokracji to: „Wykorzystajmy europejską szansę!”, a słowa klucze: rozwój; szansa; dostatnie i godne życie; bezpieczeństwo.

Drugą grupę stanowią PiS i PSL, dla których korzyści płynące z integracji są już dużo mniej oczywiste. Partie te bardzo wyraźnie podkreślają konieczność obrony polskich interesów narodowych. Można przyjąć, iż głównym punktem odniesienia w relacjach z Unią dla PiS-u oraz PSL-u jest przede wszystkim maksymalizacja korzyści własnego narodu, wręcz walka o nie. Dla nich integracja także stanowi gwarancję międzynarodowego bezpieczeństwa Polski. W deklaracji Prawa i Sprawiedliwości czytamy: „Za swe pierwsze zobowiązanie przyjmujemy strzec polskiego interesu narodowego oraz chrześcijańskiej tożsamości naszego kontynentu w strukturach Unii Europejskiej”; „Mocna pozycja Polski gwarantowana traktatem nicejskim to sprawa naszej przyszłości w Europie, to szansa na dobry wynik rokowań w sprawie przyszłych budżetów UE, to szansa na poprawę niekorzystnych ekonomicznych warunków akcesji. Walka o korzystny dla Polski budżet to pierwsze zadanie, przed jakim stoi cała nasza reprezentacja w Parlamencie Eu-ropejskim. (...) My dajemy gwarancję twardej postawy”; Hasło wyborcze: „Godna reprezentacja w Europie”. Słowa klucze: dostatek; mocna pozycja; walka; niezależność; bezpieczeństwo; różnorodność i solidarność narodów; tradycja chrześcijańska; Europa narodów. Z kolei przewodniczący PSL-u Janusz Wojciechowski zaapelował przed wyborami: „Wybierzmy posłów, którym unijna flaga nie przesłoni barw biało-czerwonych, którzy nie zapomną polskiego hymnu. Nie wyprą się naszej wiary, kultury i języka. Pol-skie Stronnictwo Ludowe po wielokroć dawało dowody dbałości o Polskę, w duchu narodowej, państwowej i społecznej wrażliwości. Tak było w historii i tak jest współcześnie, gdy Stronnictwo skutecznie walczyło o ochronę polskiej gospodarki, polskiej ziemi, o dopłaty dla rolników, o polepszenie naszego członkostwa w Unii. Czyniliśmy to z godnością, nigdy na kolanach. I tak będziemy postępować w przyszłości”. Hasło wyborcze PSL: „Zadbamy o Polskę”. Słowa klucze to: rozwój; równe warunki; walka; troska o ziemię; różnorodność tradycji i kultur; Europa Ojczyzn.

Trzecią grupę stanowią partie prezentujące w swoich programach, oprócz szansy rozwoju, także koncepcje co do kształtu Unii Europejskiej. Za Europą federalną opowiadają się PO i SLD-UP. Dla Platformy jest to gwarancja, że „w Europie nie odżyją nacjonalistyczne ambicje i interesy”. Jeśli chodzi o proces decyzyjny PO chce Unii „pozbawionej hegemona, dyrektoriatów czy podwójnych prędkości dla bardziej i mniej zaawansowanych - Unii która łączy a nie dzieli”. Unia, czytamy w programie Platformy: „powinna chronić różnorodność dziedzictwa pamięci, tradycji i obyczaju Europy. I w żadnym razie nie może stanowić praw, które podważają podstawowe i sprawdzone przez stulecia w Europie wartości”. Koalicja SLD-UP opowiada się za integracją „nie tylko pod względem ekonomicznym, ale przede wszystkim pod względem politycznym, (...) na zasadach jak najszerszej demokracji i obywatelskiej partycypacji w podejmowaniu decyzji”. Koncepcję Europy narodów popiera PiS, Samoobrona oraz PSL. W programie Prawa i Sprawiedliwości można przeczytać: „Uważamy, że siłą Europy jest jej różnorodność. Wszelkie próby ujednolicenia osłabiają tylko tę siłę. Na tej podstawie sprzeciwiamy się federalistycznej koncepcji Unii Europejskiej. Nie chcemy stworzenia europejskiego superpaństwa, które będzie dążyło do kreacji nowej, sztucznej świadomości europejskiej, będącej zagrożeniem dla tożsamości narodowych”; „Chcemy by Europa była Europą Narodów, wielką rodziną państw narodowych, której podstawami są tradycja judeochrześcijańska oraz idea solidarności. Unia Europejska bez tych tradycji i wartości podcina korzenie własnej cywilizacji, staje się pustym, bezdusznym oraz technokratycznym tworem”. W materiałach Samoobrony czytamy: „Jesteśmy za zjednoczeniem się państw europejskich na równoprawnych warunkach, w formie związku niezależnych, suwerennych podmiotów, uzgadniających wspólne cele współpracy międzynarodowej, bez niszczenia czyjejkolwiek niezależności politycznej i warunków niezbędnych dla rozwoju poszczególnych narodów. Jesteśmy za Europą Ojczyzn. Polskim interesom narodowym nie odpowiada idea Euroregionów, prowadząca do zacierania się granic narodowych, z korzyścią dla silniejszych ekonomicznie i politycznie państw”. Hasło wyborcze Samoobrony: „Wybieramy biało-czerwonych”, a słowa klucze to: jesteśmy dumnym narodem; wyzwanie; renegocjacja; obrona interesów; równoprawne członkostwo; godne, partnerskie warunki, Europa Ojczyzn. W programie PSL czytamy, iż posłowie tej partii: „będą gwarantem troski o poszanowanie różnorodności tradycji i kultur państw członkowskich”; „będą się kierowali przywiązaniem do tradycyjnych wartości, uznaniem dla chrześcijaństwa jako źródła cywilizacji europejskiej, umacnianiem pozycji państw narodowych w ramach Europy Ojczyzn oraz umacnianiem polskiej kultury i tradycji narodowej, w tym troską o język polski i Ziemię Ojczystą”.

Do czwartej grupy należy LPR, która opowiada się za samodzielnym rozwojem państwa. Można zaryzykować stwierdzenie, że w zasadzie za polityką izolacji. Stanowisko tego ugrupowania wobec integracji europejskiej wyraża się w zdaniu: „Rozwój Polski może nastąpić tylko poza Unią”. Głównym zadaniem LPR jest obrona „interesów rodzimych, narodowych, polskich, nie zaś zewnętrznych, obcych, unijnych”. Liga opowiada się za „suwerennym i niepodległym Państwem Polskim, a przeciw federacji unijnej i budowaniu superpaństwa europejskiego na gruzach państw narodowych”. W celu realizacji tych założeń LPR m.in.: „Prze-ciwstawia się uchwaleniu konstytucji UE pod każdą postacią. Prawo może być sta-nowione jedynie w Polsce”; „Potępia wyprzedaż narodowego majątku w obce ręce i zapowiada rozliczenie winnych złodziejskiej «prywatyzacji» ostatnich lat”; „Wspiera polskich producentów, rolników, wytwórców i kupców, przeciw nieuczciwej konkurencji z zagranicy”; „Walczy z napaściami na prawo do życia dzieci nienarodzonych”. Hasło Ligi Polskich Rodzin: „My wybieramy Polskę”. W jej programie można wyróżnić następujące słowa klucze: wzmocnienie państwa; samowystarczalność; ochrona; rozwój poza Unią.

W podziale tym nie do końca mieści się Samoobrona, która z jednej strony opowiada się za integracją a z drugiej mocno kwestionuje członkostwo Polski w Unii: „Rozumiejąc nowe uwarunkowania geopolityczne po upadku starego układu gospodarczo-politycznego, Polska nie może dać się traktować, jako kraj podbity w czasie zimnej wojny, płacący określone kontrybucje - w sensie politycznym i eko-nomicznym. Uznając zasadność potrzeby integracji europejskiej, nie możemy się jednak godzić na wcielenie Polski do Unii Europejskiej na zasadach i warunkach, jakie dyktuje się krajowi uzależnionemu”. Samoobrona domaga się renegocjacji niekorzystnych ustaleń traktatowych tak aby „Polska otrzymała pełne, równoprawne, nieskrępowane warunki rozwoju”.

Z kolei Unia Wolności w zasadzie nie prezentowała programu, opierając się w kampanii głównie na doświadczeniu i autorytecie swoich kandydatów. Jest to jednak partia, która bardzo jednoznacznie kojarzy się z działaniami na rzecz członkostwa Polski w Unii Europejskiej. Wspomnę tu tylko hasło „powrotu do Europy”, które jako pierwszy sformułował jeszcze w roku 1989 Tadeusz Mazowiecki. Hasło wyborcze Unii Wolności: „Przyszłość i doświadczenie”. Słowa klucze: wiedza; doświadczenie; należyte miejsce w Europie.))))))))))))))))

f) Organy polityczne

- Organy polityczne

Konferencja Przewodniczących
Prezydium
Kwestorzy
Komisje parlamentarne
Konferencja Przewodniczących Komisji
Konferencja Przewodniczących Delegacji

- Konferencja Przewodniczących

Konferencja Przewodniczących jest organem politycznym Parlamentu Europejskiego odpowiedzialnym za

Skład Konferencji Przewodniczących

W skład Konferencji Przewodniczących wchodzą Przewodniczący Parlamentu oraz przewodniczący grup politycznych.
Zasiada w niej również dwóch przedstawicieli posłów niezrzeszonych, bez prawa głosu.
Konferencja Przewodniczących podejmuje decyzje na zasadzie konsensusu lub głosowania, przy czym oddane głosy waży się według liczby członków każdej grupy politycznej.

- Konferencja Przewodniczących

Uprawnienia Konferencji Przewodniczących

Konferencja Przewodniczących wykonuje zadania powierzone jej Regulaminem.
Decyduje o organizacji prac Parlamentu Europejskiego i jego organów.
Jest organem konsultacyjnym we wszystkich kwestiach dotyczących planowania prac legislacyjnych oraz kontaktów z innymi organami i instytucjami Unii Europejskiej.
Posiedzenia Konferencji Przewodniczących odbywają się na ogół dwa razy w miesiącu i nie są jawne.

Więcej informacji:

Artykuł 24 Regulaminu

Kalendarz posiedzeń Konferencji Przewodniczących

 

Jawność prac Konferencji Przewodniczących

Protokoły obrad Konferencji Przewodniczących są tłumaczone na wszystkie języki urzędowe, drukowane i doręczane wszystkim posłom.
Każdy poseł może składać pytania dotyczące działalności Konferencji Przewodniczących.

- Prezydium

Prezydium jest ustawowym organem zarządzającym.
Parlamentu Europejskiego. Jest odpowiedzialne za opracowanie wstępnego projektu preliminarza budżetowego Parlamentu Europejskiego oraz regulację wszystkich kwestii administracyjnych, kadrowych i organizacyjnych.

Skład Prezydium

W skład Prezydium Parlamentu wchodzą Przewodniczący Parlamentu Europejskiego, czternastu wiceprzewodniczących i pięciu kwestorów wybieranych przez Parlament na okres dwóch i pół roku z możliwością przedłużenia.
Podczas obrad Prezydium, w przypadku równej liczby głosów, decyduje głos przewodniczącego. Kwestorzy posiadają w Prezydium głos doradczy.

Prezydium

Uprawnienia Prezydium

Prezydium wykonuje liczne zadania administracyjne i finansowe wewnątrz Parlamentu.
Jest odpowiedzialne za wszelkie kwestie dotyczące wewnętrznej organizacji Parlamentu.
Reguluje kwestie wniosków dotyczących przebiegu posiedzeń, może udzielić zgody na organizację posiedzeń komisji lub delegacji poza ich zwykłymi miejscami pracy oraz przygotowuje wstępny projekt preliminarza budżetowego Parlamentu.
Mianuje Sekretarza Generalnego Parlamentu, który jest odpowiedzialny za kierowanie służbami administracyjnymi Parlamentu oraz ustala skład i organizację Sekretariatu Generalnego.
Posiedzenia Prezydium odbywają się na ogół dwa razy w miesiącu.

Więcej informacji:

Artykuł 22 Regulaminu

Kalendarz posiedzeń Prezydium

 

Jawność prac Prezydium

Protokoły obrad Prezydium są tłumaczone na wszystkie języki urzędowe, drukowane i doręczane wszystkim posłom.
Każdy poseł może składać pytania dotyczące działalności Prezydium.

- Kolegium Kwestorów

Kolegium Kwestorów jest organem Parlamentu Europejskiego odpowiedzialnym za sprawy administracyjne i finansowe bezpośrednio dotyczące posłów i ich warunków pracy.

Skład Kolegium Kwestorów

W Prezydium zasiada pięciu kwestorów.
Po wyborze Przewodniczącego i 14 wiceprzewodniczących Parlament Europejski przystępuje do wyborów kwestorów.
Kwestorzy są wybierani w głosowaniu tajnym większością głosów w trzech turach: w dwóch pierwszych turach wymagana jest bezwzględna większość oddanych głosów, a w ostatniej turze wystarczy zwykła większość głosów.
Kwestorzy sprawują mandat przez dwa i pół roku oraz posiadają głos doradczy w Prezydium.

Więcej informacji :

Artykuł 15 Regulaminu

Lista posłów (6. kadencja Parlamentu)

 

Uprawnienia Kolegium Kwestorów

Kwestorzy są odpowiedzialni za prowadzenie spraw administracyjnych i finansowych bezpośrednio dotyczących posłów takich jak np. udostępnianie infrastruktury i ogólnych usług.
Mogą przedstawiać propozycje zmian lub nowego zredagowania tekstów dotyczących wszystkich przepisów uchwalanych przez Prezydium.
Posiedzenia kwestorów odbywają się na ogół raz w miesiącu.

- Komisje parlamentarne

Komisje parlamentarne są odpowiedzialne za przygotowanie prac sesji plenarnych Parlamentu.
Ich zadaniem jest opracowywanie sprawozdań na temat projektów legislacyjnych, które skierowano do Parlamentu lub w sprawie których zwrócono się do niego o konsultację, oraz sprawozdań z własnej inicjatywy.

Komisje stałe

W celu przygotowania prac sesji plenarnych Parlament Europejski powołał 20 komisji stałych.
Komisje podzielone są według sektorów: sprawy zagraniczne, rozwój, handel międzynarodowy, budżet itd. i każda z nich jest właściwa w swoim zakresie ekspertyzy.
Rozpatrują i proponują poprawki do projektów dyrektyw i rozporządzeń wspólnotowych opracowanych przez Komisję, które skierowane są również do Rady Unii Europejskiej. Wydają również opinie dla innych komisji parlamentarnych.
Każda komisja wybiera Przewodniczącego i 3 wiceprzewodniczących na okres dwóch i pół roku oraz posiada do dyspozycji obsługę sekretariatu.

Komisje parlamentarne zbierają się na posiedzeniach jawnych, jeden lub dwa razy w miesiącu w tygodniach, które na ogół następują po sesjach plenarnych w Strasburgu.
Dokumenty z posiedzeń są udostępnione publicznie.

- Komisje parlamentarne

Komisje tymczasowe

Parlament może w każdej chwili powołać komisje tymczasowe, które zajmują się specjalnymi zagadnieniami.
Komisje tymczasowe są powoływane na nie dłużej niż dwanaście miesięcy z zastrzeżeniem przedłużenia okresu ich funklcjonowania.

Więcej informacji:

Lista komisji tymczasowych

Artykuły 175, 179, 181 Regulaminu

 

Komisje śledcze

Parlament może powołać komisje śledcze w przypadku naruszenia lub niewłaściwego stosowania prawa wspólnotowego.
Ich kompetencje są określone trybem wykonywania przez Parlament Europejski uprawnień śledczych.

Więcej informacji:

Lista komisji śledczych

Artykuł 176 Regulaminu

Tryb wykonywania uprawnień śledczych przez Parlament Europejski

 

Komitet pojednawczy

Postępowanie pojednawcze jest trzecim i ostatnim etapem najważniejszej procedury legislacyjnej Unii Europejskiej, procedury współdecyzji.
W przypadku braku zgody między Parlamentem i Radą, „komitet pojednawczy” gromadzi 25 przedstawicieli Państw Członkowskich i 25 posłów Parlamentu Europejskiego. Komitet jest odpowiedzialny za opracowanie wspólnego projektu, który zostanie ponownie przedłożony, w trzecim czytaniu, Radzie i Parlamentowi do zatwierdzenia. Końcowe porozumienie obu instytucji jest konieczne do przyjęcia tekstu.

Konferencja Przewodniczących Komisji

Konferencja Przewodniczących Komisji jest organem politycznym Parlamentu Europejskiego, który zapewnia lepszą współpracę między różnymi komisjami parlamentarnymi.

Skład Konferencji Przewodniczących Komisji

Konferencja Przewodniczących Komisji składa się z przewodniczących wszystkich komisji stałych oraz tymczasowych. Konferencja wybiera swojego przewodniczącego. Konferencja Przewodniczących Komisji zbiera się na ogół jeden raz w miesiącu, w Strasburgu, podczas sesji plenarnych.

Więcej informacji:

Artykuł 26 Regulaminu

Lista posłów (6. kadencja Parlamentu)

Kalendarz posiedzeń

 

- Kompetencje Konferencji Przewodniczących Komisji

Konferencja Przewodniczących Komisji może przekazywać Konferencji Przewodniczących zalecenia dotyczące prac komisji oraz ustalania porządku dziennego sesji miesięcznych.
Może również doradzać Konferencji Przewodniczących w przypadku sporu kompetencyjnego między dwiema komisjami.
Prezydium i Konferencja Przewodniczących mogą przekazać niektóre zadania Konferencji Przewodniczących Komisji.

- Konferencja Przewodniczących Delegacji

Konferencja Przewodniczących Delegacji, organ polityczny Parlamentu Europejskiego, bada okresowo wszystkie kwestie dotyczące właściwego działania delegacji międzyparlamentarnych i delegacji do wspólnych komisji parlamentarnych.

Skład Konferencji Przewodniczących Delegacji

Konferencja Przewodniczących Delegacji składa się z przewodniczących wszystkich stałych delegacji międzyparlamentarnych. Konferencja wybiera swojego przewodniczącego.

Więcej informacji:

Artykuł 27 Regulaminu

Lista posłów (6. kadencja Parlamentu)

 

Kompetencje Konferencji Przewodniczących Delegacji

Konferencja Przewodniczących Delegacji może przekazywać Konferencji Przewodniczących zalecenia dotyczące prac delegacji.
Konferencja Przewodniczących Delegacji sporządza projekt kalendarza rocznego prac, spotkań międzyparlamentarnych oraz posiedzeń wspólnych komisji parlamentarnych.
Prezydium i Konferencja Przewodniczących mogą przekazać niektóre zadania Konferencji Przewodniczących Delegacji.

g) Czym zajmuje się Parlament Europejski - Kompetencje

Kompetencje

Budynek Parlamentu Europejskiego w Strasburgu

Najważniejsze uprawnienia Parlamentu obejmują:

• współudział w tworzeniu prawa poprzez procedury konsultacji, współpracy, współdecydowania i akceptacji(zgody; uprawnienie to dotyczy tylko niektórych dziedzin polityki wspólnotowej, co do wielu pozostałych dziedzin wyłączne kompetencje prawodawcze ma Rada Unii Europejskiej

• procedura konsultacji

• procedura współpracy

• procedura współdecydowania

• procedura akceptacji (zgody)

• uprawnienia budżetowe - Parlament zatwierdza corocznie budżet i udziela Komisji absolutorium z jego wykonania

• uprawnienia kontrolne

• zatwierdzanie Komisji i jej przewodniczącego

• prawo uchwalenia wotum nieufności wobec Komisji (większością 2/3 głosów)

• prawo zadawania pytań Komisarzom

• zwyczajowa możliwość zadawania pytań Radzie

• powoływanie Rzecznika Praw Obywatelskich

- Kalendarium poszerzania kompetencji PE:

• 22 lipca 1975 - Traktaty budżetowe - wpływ na proces legislacyjny w sprawach budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich

• 17 lutego 1986 - Jednolity Akt Europejski - wprowadzenie procedury współpracy - PE współpracuje z Radą Unii Europejskiej w procesie legislacyjnym

• 7 lutego 1992 - Traktat z Maastricht - wprowadzenie procedury współdecydowania - PE współdecyduje z Radą Unii Europejskiej w procesie legislacyjnym

• 2 października 1997 - Traktat Amsterdamski - procedura współdecydowania staje się dominującą wśród innych procedur, PE wzmacnia swoją pozycję w procesie legislacyjnym w stosunku do Rady Unii Europejskiej

• 26 lutego 2001 - Traktat Nicejski - uproszczenie procedury współdecydowania

Parlament Europejski nie posiada inicjatywy ustawodawczej (poza jednym przypadkiem: w zakresie opracowania projektu jednolitej ordynacji wyborczej i projektu uchwały w sprawie przeprowadzenia wyborów bezpośrednich i to go głównie różni od parlamentów narodowych

..SZCZEGÓŁOWE KOMPETENCJE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO

• LEGISLACYJNE

Istnieje 5 zasadniczych procedur legislacyjnych:

• konsultacji

• współpracy

• współdecydowania

• zgody

• informacji

• KONTROLNE

Parlament Europejski pełni funkcje kontrolne poprzez:

• interpelacje - ustne i pisemne zapytania, kierowane podczas posiedzeń plenarnych do przedstawicieli Komisji Europejskiej lub Rady Unii Europejskiej

• prawo dymisjonowania Komisji Europejskiej

• prawo inwestytury Komisji Europejskiej

• uprawnienie do konsultowania kandydatury przewodniczącego Komisji Europejskiej

• co roku, po otwarciu sesji na forum PE toczy się debata nad sprawozdaniem Komisji Europejskiej dotyczącym działalności UE w ostatnim roku

• PE udziela władzom wykonawczym Wspólnot Europejskich absolutorium z wykonania budżetu

• monitoruje wykonanie budżetu w bieżącym roku budżetowym

• występuje do Trybunału Sprawiedliwości ze skargami za nie przestrzeganie praw w toku działalności prowadzonej przez Komisję Europejską i Radę Unii Europejskiej

• prawo powoływania tymczasowych komisji dochodzeniowych

• rozpatrywanie petycji wnoszonych przez obywateli UE

Wszyscy obywatele Unii, jak również wszystkie osoby fizyczne lub prawne mające miejsce zamieszkania lub statutową siedzibę w Państwie Członkowskim, mają praw kierowania petycji do Parlamentu Europejskiego w sprawach objętych zakresem działalności Unii Europejskiej, które dotyczą ich bezpośrednio. Tematem petycji mogą być sprawy dotyczące interesu publicznego, skargi indywidualne lub apel do PE o zajęcie stanowiska w sprawie związanej z interesem publicznym.


Więcej informacji:

Procedura składania petycji do Parlamentu Europejskiego

W celu uzyskania szerszych informacji nt. petycji do PE wpełnij formularz

• BUDŻETOWE

22 lipca 1975 r. zostałypodpisane Traktaty budżetowe. Od tej pory władza budżetowa dzielona jest pomiędzy Radę Unii Europejskiej a Parlament Europejski (wspólna debata nad budżetem wspólnotowym).

Przebieg procedury budżetowej:

• Komisja Europejska opracowuje ocenę potrzeb budżetowych UE (12 miesięcy przed początkiem roku finansowego)

• wstępny projekt przekazywany jest Radzie Unii Europejskiej

• Rada Unii Eropejskiej sporządza projekt budżetu mając na uwadze wskazówki Komisji Europejskiej

• przyjęty przez Radę Unii Europejskiej kwalifikowaną większością głosów projekt jest przekazany do Parlamentu Europejskiego (do 5 października)

• projektem zajmuje się komisja budżetowa PE i inne komisje śledcze (przygotowanie sprawozdania, przedstawianego następnie na sesji plenarnej PE)

• po uprzednim wysłuchaniu członków komisji, PE może:

1. wprowadzić zmiany do wydatków obligatoryjnych (bezwzględną większością głosów)

2. lub uchwalić poprawki do wydatków nieobligatoryjnych (zwykłą większością głosów),

3. może też przyjąć projekt bez zmian, swą uchwałę PE przekazuje do Rady Unii Europejskiej (do drugiego czytania)

• Drugie czytanie w Radzie Unii Europejskiej (zazwyczaj listopad),

1. Rada informuje PE, że nie zmieniła jego poprawek lub nie odrzuciła propozycji zmian,

2. Rada Unii Europejskiej moze jednak zmienić poprawki do nieobligatoryjnej części budżetu (kwalifikowana większość głosów),

3. odrzucić zmiany do obligatoryjnej części wydatków budżetowych (kwalifikowana większość głosów), jeśli całkowita suma wydatków nie wzrasta

4. lub przyjąć zmiany do obligatoryjnej części budżetu (kwalifikowana większość głosów), jeśli suma wydatków wzrasta.

• jeśli RUE podejmie decyzję z punktu 1 budżet zostaje ostatecznie uchwalony

• jeśli RUE podejmie decyzję z punktów 2-4 projekt wraca do PE (drugie czytania), zazwyczaj grudzień

• Konsultacje z właściwymi komisjami

• Głosowanie na posiedzeniu plenarnym PE

• Może paść propozycja odrzucenia budżetu w całości (29 deputowanych lub właściwa komisja)

• wtedy następuje przekazanie budżetu w całości do Rady Unii Europejskiej

• ZATWIERDZAJĄCE

Zatwierdzanie Przewodniczącego i członków KE
Zgodnie z postanowieniami Traktatu z Nicei to Parlament Europejski aprobuje lub odrzuca kandydata Rady na szefa Komisji Europejskiej.
Kiedy zostanie ukonstytuowane kolegium komisarzy, każdy z nich musi uzyskać aprobatę Parlamentu Europejskiego. Komisarze są przesłuchiwani przez komisje Parlamentu Europejskiego najbliższe dziedzinie, która zostanie powierzona kandydatowi lub kandydatce na komisarza. Przesłuchania trwają trzy godziny i są otwarte dla publiczności. Parlament Europejski głosuje nad zatwierdzeniem składu Komisji Europejskiej. Następnie to Rada Unii Europejskiej, głosując większością kwalifikowaną musi zatwierdzić skład nowej Komisji Europejskiej, która rozpoczyna urzędowanie.

Rola polityczna:

Parlament Europejski jest prawdziwym międzynarodowym forum, na którym swoje stanowiska przedstawiają liczni przywódcy. Z biegiem lat stał się on rzecznikiem działań zewnętrznych i wewnętrznych Unii, umożliwiając posłom, a zatem i obywatelom udział w kształtowaniu ich wizji polityki europejskiej.

- Polityka zagraniczna

Rada uzgadnia się z Parlamentem Europejskim główne aspekty i najistotniejsze decyzje podejmowane w ramach Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa (WPZiB), Parlament może zaś kierować do Rady pytania i zalecenia. WPZiB służy koordynacji polityk zagranicznych Państw Członkowskich Unii Europejskiej.

• Parlament jest na bieżąco informowany przez Radę o zmianach w polityce zagranicznej i bezpieczeństwa, może jej również przedstawiać pytania i zalecenia.

• Za pośrednictwem Komisji Spraw Zagranicznych-Parlament jest w stałym kontakcie z Wysokim Przedstawicielem UE ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, jak również z komisarzem unijnym ds. stosunków zewnętrznych.

• Parlament Europejski wyraża swoją zgodę na przystąpienie nowych Państw Członkowskich do Unii Europejskiej i jest proszony o wyrażenie swojej opinii w sprawie umów międzynarodowych, takich jak porozumienia o stowarzyszeniu lub współpracy handlowej między Unią a krajami trzecimi.

• Dnia 29 października 2004 r. ministrowie spraw zagranicznych Państw Członkowskich podpisali Traktat Konstytucyjny.
  Wejście w życie tej pierwszej Konstytucji unijnej pozwoliłoby wzmocnić rolę Parlamentu Europejskiego w obszarze polityki zagranicznej.

- Globalizacja

Parlament Europejski wspiera Unię Europejską w odgrywaniu istotnej roli w procesie globalizacji.

• Parlament Europejski bierze czynny udział w debatach na temat globalizacji.
  Śledzi z bliska prace Światowej Organizacji Handlu (ŚOH).
  ŚOH jest organizacją międzynarodową, w łonie której należące do niej państwa określają zasady funkcjonowania międzynarodowego handlu.

• Parlament Europejski wyraża swoją zgodę na wynik negocjacji prowadzonych przez Unię Europejską w ramach ŚOH, przedstawiając zalecenia Komisji Europejskiej będącej głównym negocjatorem Unii Europejskiej.

• Parlament podkreśla, że należy brać pod uwagę specyficzne trudności napotykane przez kraje rozwijające się.

Parlament Europejski koordynuje swoje działania zmierzające do obrony interesów obywateli w kontekście globalizacji.

• Parlament domaga się stworzenia zgromadzenia parlamentarnego ŚOH, by umożliwić każdemu obywatelowi zrozumienie mechanizmów i decyzji podejmowanych przez tę organizację.
  W ten sposób posłowie pragną poprawić przejrzystość działalności prowadzonej przez ŚOH.

• Parlament podkreśla potrzebę dążenia do globalizacji pojęcia obywatelstwa poprzez zagwarantowanie sprawiedliwości społecznej i demokracji w skali światowej.

• Podsumowując, Parlament Europejski może więc przedstawiać swoje stanowiska dotyczące zasad rządzących światową gospodarką.

- Obrona praw człowieka

Ochrona praw człowieka na całym świecie stanowi bezwzględny priorytet Parlamentu Europejskiego. Parlamentarna Komisja Spraw Zagranicznych zajmuje się bezpośrednio obroną praw człowieka poza granicami Unii.

• Co roku Parlament Europejski przedstawia sprawozdanie na temat sytuacji w zakresie przestrzegania praw człowieka w krajach trzecich oraz sprawozdanie dotyczące poszanowania praw człowieka w samej Unii Europejskiej.

• Rada powiadamia Parlament Europejski o każdej podjętej decyzji dotyczącej zawieszenia umów z danym krajem, w którym prawa człowieka nie są respektowane.
  W ten sposób może ona wywrzeć nacisk na dany kraj, by na przykład uwolnił on więźniów politycznych lub wywiązał się z podjętych na forum międzynarodowym zobowiązań w zakresie ochrony praw człowieka.

• W czasie każdej comiesięcznej sesji plenarnej Parlament Europejski prowadzi bardzo systematycznie debaty na temat przypadków pogwałcenia praw człowieka, zasad demokracji i praworządności. Parlament przyjął szereg rezolucji, potępiając rządy odpowiedzialne za nieprzestrzeganie praw człowieka.
  Sala obrad plenarnych pełni rolę międzynarodowego forum, gdzie wyrażane są opinie i gdzie zwraca się uwagę posłów i obywateli na łamanie praw człowieka w niektórych krajach.

• W 1988 r. Parlament Europejski ustanowił Nagrodę im. Sacharowa przyznawaną za wolność przekonań. Jest ona co roku przyznawana osobistości lub organizacji międzynarodowej, która, tak jak rosyjski specjalista w zakresie fizyki jądrowej Andriej Sacharow, laureat Pokojowej Nagrody Nobla z 1975 r., wyróżniła się w dziedzinie praw człowieka.
  
  W 2006 roku Nagrodę imienia Sacharowa otrzymał Aleksander Milinkiewicz, przywódca białoruskiej opozycji walczący o demokrację i prawa człowieka. Milinkiewicz stanął w wyborach prezydenckich przeciwko Aleksandrowi Łukaszence - sposób przeprowadzenia wyborów został potępiony zarówno przez UE jak i przez USA. Milinkiewicz protestując przeciw fałszerstwom wyborczym został aresztowany i spędził 15 dni w więzieniu.

- Przestrzeń Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości

Wolność, bezpieczeństwo i sprawiedliwość to trzy dziedziny, które znajdują się w centrum uwagi obywateli.

• Unia Europejska stworzyła Przestrzeń Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości, w której obowiązuje poszanowanie Karty Praw Podstawowych Unii oraz uznanie dla tradycji i systemów prawnych każdego Państwa Członkowskiego.

• Wewnątrz tej przestrzeni Państwa Członkowskie mogą prowadzić wzmocnioną i skuteczniejszą współprace policyjną i celną oraz współpracę sądowniczą zarówno w zakresie prawa cywilnego, jak i karnego.

• Unia zwalcza wszelkie formy przestępczości (handel narkotykami, bronią, kradzionymi samochodami; korupcja; rasizm; seksualne wykorzystywanie dzieci; terroryzm, itp.), rasizm i ksenofobię, by zapewnić obywatelom wysoki poziom bezpieczeństwa.

• Przestrzeń Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości zapewnia obywatelom prawo do swobodnego przemieszczania się i zamieszkiwania na całym obszarze Unii Europejskiej.

• Unia posiada również kompetencje w dziedzinach bezpieczeństwa i wymiaru sprawiedliwości, w których Parlament wspólnie.
  Radą odgrywa rolę ustawodawcy w odniesieniu do znaczącej części aktów legislacyjnych niezbędnych do stworzenia tej Przestrzeni.

- Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej

Na szczycie w Kolonii w dniach 3-4 czerwca 1999 r. Rada Europejska podjęła decyzję opracowania Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej.

• Konwent złożony z przedstawicieli szefów państw i rządów, Przewodniczącego Komisji, a także członków Parlamentu Europejskiego i parlamentów krajowych został zobowiązany do opracowania projektu Karty.

• Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej została proklamowana przez Komisję Europejską, Parlament Europejski i Radę Unii Europejskiej podczas posiedzenia Rady Europejskiej w Nicei w dniu 7 grudnia 2000 r.

• W preambule Karty przedstawiona została decyzja Państw Członkowskich Unii, które pragną "dzielić ze sobą pokojową przyszłość opartą na wspólnych wartościach", oraz potwierdzenie, że "świadoma swego duchowo-religijnego i moralnego dziedzictwa, Unia jest zbudowana na niepodzielnych, powszechnych wartościach godności osoby ludzkiej, wolności, równości i solidarności; opiera się na zasadach demokracji i państwa prawnego".

• Karta Praw Podstawowych zawiera w sobie całokształt praw obywatelskich, politycznych, gospodarczych i społecznych obywateli, a także każdej osoby zamieszkałej na obszarze Unii.

• Prawa te zostały ujęte w sześć obszernych rozdziałów: Godność, Wolność, Równość, Solidarność, Obywatelstwo i Sprawiedliwość.

• Począwszy od 2001 r. Parlament Europejski przedstawia co roku sprawozdanie oceniające stopień poszanowania praw zawartych w Karcie.
  Przykładowo, Parlament zauważył, że w roku 2002 sytuacja więźniów w niektórych Państwach Członkowskich pogorszyła się, głównie na skutek przeludnienia w więzieniach. Parlament zamierza jak najlepiej wykorzystać te sprawozdania, by rozbudzić w Państwach Członkowskich ogólną świadomość takiego stanu rzeczy.

• Włączenie praw podstawowych do przyszłej Konstytucji Europejskiej oznacza, że jeżeli wejdzie ona w życie, instytucje unijne i Państwa Członkowskie będą prawnie zobowiązane do ich przestrzegania.

h) Jak zorganizowana jest praca Parlamentu

Tryb pracy Parlamentu Europejskiego

Kadencja Parlamentu Europejskiego wynosi 5 lat. Dzieli się na sesje roczne, a te na miesięczne sesje parlamentarne. PE sam opracowuje dla siebie porządek obrad (Przewodniczący z Konferencją Przewodniczących, po przeprowadzeniu wcześniejszych konsultacji z Konferencją Przewodniczących Komisji). Kalendarz obrad Parlamentu Europejskiego jest określony przez 4-tygodniowy rytm pracy. I tak: w pierwszym tygodniu każdego miesiąca odbywają się posiedzenia plenarne (Strasburg) w drugim i trzecim tygodniu zaś odbywają sie posiedzenia Komisji Parlamentarnych (tzw. "Tygodnie Komisji") w czwartym tygodniu odbywają się posiedzenia frakcji parlamentarnych (tzw. "Tydzień Frakcji") Sierpień jest miesiącem wolnym od jakichkolwiek posiedzeń. Posiedzeniom plenarnym kieruje przewodniczący PE lub jego zastępca. Posiedzenia zwyczajne odbywają się w Srasburgu, nadzwyczajne w Brukseli. Posiedzenia plenarne i komisji parlamentarnych są jawne, natomiast frakcji parlamentarnych - tajne. W październiku (miesiąc uchwalania budżetu) PE spotyka się dwa razy na tygodniowych posiedzeniach plenarnych. Co roku (drugi wtorek marca) PE zbiera się na sesji zwyczajnej by określić przerwy w pracy. Istnieje również mozliwość zwoływania sesji nadzwyczajnych (PE zwołuje Przewodniczący po konsultacji z Konferencją Przewodniczących, na wniosek większości PE lub RUE lub Komisji).

k) Współpraca Parlamentu Europejskiego z innymi instytucjami

- Kontakty z parlamentami krajowymi Państw Członkowskich

Parlament Europejski przywiązuje wielką wagę do utrzymywania ścisłych kontaktów z parlamentami krajowymi Państw Członkowskich poprzez regularnie odbywane posiedzenia.

Kontakty parlamentów krajowych z Parlamentem Europejskim

Konferencja Przewodniczących jest organem kompetentnym w kwestiach związanych z kontaktami z parlamentami krajowymi Państw Członkowskich.
Parlament Europejski informuje regularnie parlamenty krajowe Państw Członkowskich o swojej działalności.
Niektóre komisje zapraszają regularnie posłów parlamentów krajowych do uczestniczenia w ich posiedzeniach, na których debatuje się nad nowymi projektami legislacyjnymi przedkładanymi przez Komisję.
Projekt Konstytucji Europejskiej nadaje parlamentom krajowym większe możliwości uczestniczenia poprzez przyznanie im prawa do rozpatrzenia i przedyskutowania wszelkich projektów legislacyjnych przed poddaniem ich debacie i podjęciem decyzji przez Radę.

Więcej informacji:

Kontakty z parlamentami krajowymi Państw Członkowskich

Konferencja Organów Wyspecjalizowanych w Sprawach Wspólnotowych (COSAC)

COSAC jest organem współpracy. Uczestniczą w nim przedstawiciele komisji parlamentów krajowych Państw Członkowskich, odpowiedzialnych za sprawy europejskie oraz przedstawiciele Parlamentu Europejskiego.

Na Konferencji, odbywającej się dwa razy w roku, spotyka się po sześciu przedstawicieli parlamentu krajowego każdego Państwa Członkowskiego i sześciu posłów do Parlamentu Europejskiego, w tym dwóch wiceprzewodniczących odpowiedzialnych za stosunki z parlamentami krajowymi.

Konferencja, utworzona przez przewodniczących parlamentów Państw Członkowskich w 1989 r. jako zwykła płaszczyzna wymiany informacji, przeszła znaczącą ewolucję i stała się uznaną reprezentacją parlamentów krajowych przy Unii Europejskiej.

Więcej informacji:

Strona internetowa COSAC: http://www.cosac.eu/

Europejskie Centrum Badań i Dokumentacji Parlamentarnej (CERDP)

CERDP ma na celu:

• promowanie wymiany informacji, opinii i doświadczeń na tematy istotne zarówno dla Parlamentu Europejskiego jak i parlamentów krajowych

• zacieśnienie współpracy między służbami odpowiedzialnymi za badania i dokumentację w parlamentach Państw Członkowskich we wszystkich dziedzinach informacyjnych

• gromadzenie, wymianę i rozpowszechnianie opracowań dokonanych przez służby parlamentarne.

Delegacje

Delegacje Parlamentu Europejskiego utrzymują stosunki i prowadzą wymianę informacji z parlamentami krajów nie należących do Unii Europejskiej. Przy pomocy tych delegacji Parlament Europejski przyczynia się do reprezentowania Unii Europejskiej poza jej granicami.

Delegacje międzyparlamentarne

Na wniosek Konferencji Przewodniczących, Parlament Europejski powołuje stałe delegacje międzyparlamentarne oraz określa ich charakter i liczbę członków w zależności od zakresu ich działalności.
Spotkania międzyparlamentarne odbywają się dwa razy w roku na przemian raz w jednym z miejsc pracy Parlamentu Europejskiego i raz w miejscu wyznaczonym przez partnera w danym kraju trzecim.

Więcej informacji:

Artykuł 188 Regulaminu

Lista delegacji parlamentarnych

Ich skład, posiedzenia, dokumenty z posiedzeń

 

Transatlantycki Dialog Ustawodawczy (TLD, Transatlantic Legislators' Dialogue) na ma celu wzmocnienie stosunków między Parlamentem Europejskim i Kongresem Stanów Zjednoczonych w istotnych dla obu stron sprawach.

Delegacje

Wspólne komisje parlamentarne

Parlament Europejski może powołać wspólną komisję parlamentarną, z uczestnictwem delegacji PE oraz delegacji państwa kandydującego do akcesji lub państw stowarzyszonych.
W trakcie posiedzeń członkowie obu delegacji mają okazję do wzajemnego informowania się o priorytetach i realizacji układów o stowarzyszeniu.
Wspólna komisja parlamentarna śledzi regularnie rozwój procesu akcesyjnego państwa kandydującego.

Więcej informacji:

Artykuł 190 Regulaminu

Informacje i poszczególne prace delegacji w obrębie Europy, poza Europą

ZP NATO

Delegacja Parlamentu Europejskiego uczestniczy w pracach Zgromadzenia Parlamentarnego NATO (ZP NATO). Zgromadzenie to jest organizacją międzyparlamentarną, umożliwiającą parlamentom Państw Członkowskich odbywanie spotkań w celu rozpatrzenia zagadnień ogólnej wagi.

Więcej informacji:

ZP NATO

Euro-Śródziemnomorskie Zgromadzenie Parlamentarne (EMPA)

Euro-Śródziemnomorskie Zgromadzenie Parlamentarne składa się ze 120 posłów reprezentujących kraje europejskie i z tej samej liczby deputowanych z 10 krajów partnerskich basenu Morza Śródziemnego.
Zgromadzenie to ma za zadanie poruszanie istotnych dla obu stron zagadnień politycznych, gospodarczych lub kulturalnych oraz rozpatrywanie środków mających na celu wzmocnienie partnerstwa europejsko-śródziemnomorskiego.
Ma ono rolę konsultacyjną w odniesieniu do całokształtu zagadnień dotyczących partnerstwa europejsko-śródziemnomorskiego.

- Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE: delegacja Parlamentu Europejskiego

Parlament Europejski uczestniczy we Wspólnym Zgromadzeniu Parlamentarnym  AKP-UE, na którym spotykają się posłowie Parlamentu Europejskiego i parlamentarzyści z krajów Afryki, Karaibów i Pacyfiku, które są członkami Porozumienia z Kotonu.

Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE Afryka, Karaiby, Pacyfik - Unia Europejska

Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE powstało w następstwie układu o stowarzyszeniu, zwanego Konwencją z Jaunde. Układ ten, zwany obecnie Porozumieniem z Kotonu, związał Unię Europejską z 77 państwami Afryki, Karaibów i Pacyfiku. Został on ustanowiony w celu poprawy poziomów życia i rozwoju gospodarczego państw AKP oraz nawiązania ścisłej współpracy między tymi państwami a Unią Europejską.
Przedstawiciele 77 państw AKP spotykają się dwa razy w roku na posiedzeniu plenarnym, trwającym tydzień, ze swoimi odpowiednikami, posłami do Parlamentu Europejskiego.

Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE: delegacja Parlamentu Europejskiego

Delegacja Parlamentu Europejskiego

Posiedzenia Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego mają miejsce na przemian w jednym z państw AKP i w jednym z państw Unii Europejskiej. Instytucja kieruje się wspólnymi, demokratycznymi zasadami. Wspólne Zgromadzenie zwraca także szczególną uwagę na promowanie praw człowieka i demokracji.

Dwudziestu czterech wiceprzewodniczących (12 z Europy, 12 z państw AKP) i dwóch współprzewodniczących tworzą Prezydium Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego. Prezydium zbiera się kilka razy w roku, aby zapewnić ciągłość prac Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego.

Powoływane są stałe komisje w celu opracowania podstawowych projektów, które zostaną poddane pod głosowanie Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego. Europejski Fundusz Rozwoju (EFR) jest głównym instrumentem wspólnotowej pomocy na rzecz współpracy w dziedzinie rozwoju państw AKP.

- Obserwacja wyborów

Ze względu na swoje zaangażowanie w dziedzinie praw człowieka i demokracji Parlament Europejski odgrywa ważną rolę w procesie obserwacji wyborów.

Powołany przez Konferencję Przewodniczących zespół koordynatorów przedstawia propozycje misji obserwacji wyborów Parlamentu Europejskiego.

"Postanowienia wykonawcze dotyczące misji obserwacji wyborów" stanowią, że decyzja o obserwacji wyborów lub referendów w krajach trzecich ma na celu zapewnienie, by przebiegały one zgodnie z prawem, zwiększenie zaufania publicznego, zapobieganie oszustwom wyborczym, zwiększenie poszanowania praw człowieka i przyczynianie się do rozwiązywania konfliktów.

W celu lepszego zarządzania wspólnotowymi misjami pomocy i obserwacji wyborów działania Parlamentu, Rady i Komisji, jak również innych organizacji międzynarodowych, są ze sobą skoordynowane.

1.	Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejskich Demokratów
2.	Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim
3.	Grupa Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy
4.	Grupa Unii na rzecz Europy Narodów
5.	Grupa Zielonych / Wolne Przymierze Europejskie
6.	Konfederacyjna Grupa Zjednoczonej Lewicy Europejskiej / Nordycka Zielona Lewica
7.	Grupa Niepodległość/Demokracja
8.	Nie zrzeszeni

									Razem
	6	7	6		2			3	24
	14	2				6	1	1	24
	1	5	4	1	1	1	1		14
	49	23	7		13	7			99
	1	3	2						6
	11	8				4	1		24
	24	24	2		3	1			54
	17	31	11		6	3	3	7	78
	5	1	1	4		1	1		13
	24	15	12	13	2	7		5	78
	3		1			2			6
	3		1	4	1				9
	2	2	7	2					13
	3	1	1		1				6
	13	9	2						24
	2	3							5
	7	7	5		4	2	2		27
	6	7	1		2			2	18
	15	9	5	20			2	3	54
	9	12				3			24
	4	1	2						7
	8	3						3	14
	4	3	5		1	1			14
	6	5	3		1	2	2		19
	27	19	12		5	1	10	4	78
									Razem
Razem	264	200	90	44	42	41	23	28	732

organizację prac PE i planowanie prac legislacyjnych,

określanie kompetencji komisji i delegacji oraz ich składu,

kontakty z innymi instytucjami Unii Europejskiej, parlamentami narodowymi i krajami trzecimi.

Konferencja Przewodniczących sporządza kalendarz prac Parlamentu i porządek dzienny sesji miesięcznych oraz dokonuje przydziału miejsc posłów na sali posiedzeń.

---