ćwiek -kolos spawalność (2), Studia, SEMESTR 5, MIZEISM, Kolokwium Ćwiek


Pytania na kolokwium zaliczające do przedmiotu:

"Materiały Inżynierskie z elementami inżynierii stomatologicznej"

Kierunek: IM, sem. V

Prowadzący: dr hab. inż. Janusz Ćwiek, prof. nzw. Pol. Śl.

  1. Podział materiałów inżynierskich ze względu na sposób uporządkowania.

Sposób uporządkowania atomów w przestrzeni:

Występowanie w przyrodzie:

DZIWNE PYTANIE, może chodzi o mapki ashbyego - do poprawy

  1. Podaj definicję i omów zagadnienie spawalności stali.

Spawalność to, podatność materiały do tworzenia się złączy spawalniczych spełniających wymogi konstrukcyjne i technologiczne bez wykonywania dodatkowych zabiegów. W przypadku metali żelaznych (stale, staliwa, żeliwa) spawalność zależy od zawartości węgla. Materiał jest dobrze spawalny gdy C<0,25%. W przypadku metali kolorowych oraz tworzyw sztucznych głównymi czynnikiem jest podatność na utlenianie w wysokich temperaturach., Stąd większość tych materiałów jest trudno spawalna i wymaga osłony gazowej.

niepełne

  1. Metody oceny spawalności stali (równoważnik węgla, wykresy CTPc-S, próby technologiczne np. Tekken, CTS itp.).

  2. Struktura złącza spawanego stali niestopowej (schemat, opis stref).

niepełne

0x01 graphic

  1. Wymień i podaj krótką charakterystykę pęknięć wywoływanych przez proces spawania stali (pęknięcia gorące, zimne i lamelarne).

Zachodzące pod wpływem cyklu cieplnego spawania zmiany struktury oraz zmiany stanów naprężeń i odkształceń wywierają istotny wpływ na powstawanie pknięć spawalniczych. Pęknicia mogące powstawać w SWC złącza spawanego, których przyczyny związane są z technologią spawania, można sklasyfikować w czterech grupach:

pęknięcia gorące - mogą powstawać w SWC gdzie temp materialu zbliżona jest do temp solidusu. Pekniecia te moga tez wystepowac w znacznie nizszych temp. Jako dolną granice powtsawania pekniec gorących przyjmuje sie 0,5 temperatury topnienia w stopniach celsjusza. Pekniecia te wywoływane jest przez ciekłe fazy występujące na granicach ziarn, przy podwyższonych temo, w związku czym materiał nie może relaksować występujących naprężeń skurczowych przez odkształcenia plastyczne. Dochodzi do wzrostu naprężeń wywołujących pęknięcia wzdłuż niskotopliwych faz wystepujacych na granicach ziarn. Istotne znaczenie dla powstawania pekniec w SWC ma obecnosc siarczkow tlenków węglików oraz ich kształt i morfologia. Naprezenia rozciagajace powstajace podczas cyklu chłodzenia moga powodowac wzrost zwilżalności granic ziarn przez fazy ktore pierwotnie wystepowaly w postaci globularnej. Dostatecznie duze naprezenia rozciagajace powoduja rozsuwanie ziarn ktorych granice zwilżone ciekłymi fazami usytuowane są prostopadle do kierunku działania tych naprężeń. Powoduje to powstawanie pęknięć. Także wielkość ziarna może odgrywać istotną rolę- struktura drobnoziarnista jest odporniejsza na powstawanie tego typu pęknięć gorących ze względu na to Że całkowita powierzchnia ziarn jest większa niż w materiale gruboziarnistym. W strukturze drobnoziarnistej ilośćwystępującej fazy ciekłej może nie wystarczyć do zwilżenia wszystkich granic ziarn.

Pęknięcia zimne - Pęknięcia zimne zwane również pęknięciami wodorowymi czy też zwłocznymi, są zjawiskiem lokalnego niszczenia połączenia spawanego i powstają w trakcie stygnięcia połączenia spawanego, z reguły w zakresie temperatur od 200 do 1000C lub bezpośrednio po spawaniu, przy braku obciążeń zewnętrznych. W niektórych przypadkach pękanie zimne może zachodzić wyraźnie później po zakończeniu spawania, nawet po upływie kilkudziesięciu godzin. Powstawanie tego typu pęknięć w złączach spawanych uwarunkowane jest jednoczesnym oddziaływaniem trzech zjawisk:

− hartowaniem się stali pod wpływem procesu spawania,

− obecnością wodoru w spoinie i w strefie wpływu ciepła złącza spawanego,

− obecnością naprężeń i odkształceń wynikających z procesu spawania prowadzonego w warunkach utwierdzenia.

Istnieje wiele czynników mogących mieć wpływ na powstawanie pęknięć zimnych w konstrukcjach spawanych. Do podstawowych należą:

− właściwości fizyko-chemiczne materiału spawanego oraz materiałów dodatkowych,

− warunki spawania,

− warunki otoczenia,

− rozwiązania konstrukcyjne złącza.

Metody zapobiegania powstawaniu pęknięciom zimnym wynikają z analizy czynników wywołujących ten typ pęknięć w złączach spawanych i polegają na:

− ograniczaniu zawartości wodoru w spoinie i w SWC złącza spawanego,

− oddziaływaniu na przemiany stali w SWC,

− obniżeniu naprężeń w złączu spawanym.

Ograniczenie zawartości wodoru uzyskuje się poprzez wybór metod i materiałów dodatkowych niskowodorowych, obróbkę cieplną (suszenie) materiałów dodatkowych przed spawaniem (elektrod otulonych, topników), wydłużenie czasu stygnięcia SWC w zakresie temperatur od 300 do 100°C.

Oddziaływanie na przemiany stali w SWC może być realizowane przez wzrost energii liniowej łuku, stosowanie podgrzewania wstępnego elementów spawanych, obróbkę cieplną po spawaniu.

Obniżenie naprężeń w złączu spawanym osiąga się przez ograniczenie utwierdzeń montażowych, ograniczenie oddziaływania połączeń już wykonanych na wykonywane oraz ograniczanie oddziaływania ciężaru własnego elementów spawanych.

W niektórych przepadkach skutecznymi sposobami są wstępne napawanie części spawanych austenitycznym lub ferrytycznym metalem (nie hartującym się przy spawaniu) lub spawanie materiałami dodatkowymi zapewniającymi uzyskanie struktury austenitycznej.

Pęknięcia lamelarne

Pęknięcia lamelarne są spowodowane obecnością pasm wtrąceń, głównie siarczków, ułożonych na przekroju blachy równolegle do kierunku walcowania. Wtrącenia te obniżają własności plastyczne blachy w kierunku jej grubości i pod wpływem naprężeń skurczowych spoin powodują w temperaturach poniżej 200°C tworzenie się pęknięć o charakterystycznym schodkowym przebiegu. W obecności wysokich naprężeń skurczowych następuje utrata kohezji na granicy wtrącenie osnowa i powstanie pustki. Mikroszczeliny utworzone na pasmowo ułożonych wtrąceniach w obecności dostatecznie wysokich naprężeń rozciągających mogą się ze sobą łączyć w kierunku poziomym. Obecność płaskich pęknięć na różnych poziomach w stosunku do powierzchni blachy powoduje silną koncentracje naprężeń w obszarach między pęknięciami, co prowadzi do ścinania materiału osnowy znajdującego się pomiędzy nimi. Tak więc płaszczyzny pęknięć równoległe do powierzchni blachy (tarasy) są łączone prostopadłymi przejściami (uskokami).

Proces pękania lamelarnego może być pogłębiony poprzez oddziaływanie wodoru dyfundującego, wprowadzonego do materiału podczas spawania, sprzyja to procesowi rozwijania mikroszczelin utworzonych na wtrąceniach niemetalicznych.

Pęknięcia lamelarne powstają głównie w połączeniach charakteryzujących się znacznym stopniem utwierdzenia w których blacha skłonna do pękania ulega odkształceniu w kierunku prostopadłym do jej powierzchni. Pęknięcia te powstają przede wszystkim w złączach teowych i krzyżowych, z jednostronnymi lub dwustronnymi spoinami czołowymi lub spoinami pachwinowymi.

Na pękanie lamelarne mają wpływ następujące czynniki:

− całkowita zawartość wtrąceń niemetalicznych, ich rodzaj, wielkość i rozmieszczenie,

− skład chemiczny stali,

− poziom naprężeń poprzeczny chłodzenia złącza,

− zawartość wodoru dyfundującego.

Pęknięcia pod wpływem powtórnego nagrzewania - Pęknięcia pod wpływem powtórnego nagrzewania zwane również pęknięciami pod wpływem obróbki cieplnej, powstają w obszarze przegrzanym SWC stali niskostopowych oraz stali austenitycznych i chromowo-niklowych. Pęknięcia tego typu powstają w dwu zakresach temperaturowych:

− w czasie nagrzewania do temperatury wyżarzania w zakresie temperatur od 200 do 300°C,

− w zakresie temperatur wyżarzania, poniżej temperatury A1.

Pękanie elementów spawanych podczas nagrzewania do temperatury wyżarzania związane jest ze stosowaniem zbyt dużej szybkości nagrzewania tych elementów. Powstające w nagrzewanym elemencie naprężenia termiczne sumując się z naprężeniami strukturalnymi prowadzą do powstawania pęknięć. Najbardziej na pękanie podczas nagrzewania do temperatury wyżarzania narażona jest ta część SWC w której w wyniku procesu spawania powstały zarodki pęknięć gorących lub zimnych.

Pękanie elementów spawanych w zakresie temperatur wyżarzania związane jest przede wszystkim z wzrostem kruchości SWC złącza spawanego wywołanym wydzielaniem się faz wtórnych ( najczęściej węglików ) z roztworu stałego.

W niskostopowych stalach Cr-Mo-V pęknięcia te powstają w gruboziarnistym obszarze SWC charakteryzującym się najczęściej iglastą strukturą bainityczno-martenzytyczną z pewną ilością austenitu szczątkowego. W trakcie procesu spawania w wyniku oddziaływania cyklu cieplnego spawania znaczna część węglików przechodzi do roztworu stałego, również granice ziaren pierwotnego austenitu wzbogacane są dodatkami stopowymi. W czasie nagrzewania do temperatury wyżarzania oraz w pierwszej fazie wyżarzania następuje wydzielanie się węglików. Proces ten prowadzi do znacznego utwardzenia wydzieleniowego wnętrza ziarna.

W procesie wyżarzania relaksacja naprężeń zachodzi drogą odkształcania materiału, w przypadku znacznego utwardzenia wydzieleniowego wnętrza ziaren odkształcenia te będą zachodzić po granicach ziaren. W warunkach obniżonej energii granic ziaren (np. w wyniku segregacji domieszek do granic ziarn) będzie dochodzić na styku trzech ziaren do powstawania tzw. pęknięć klinowych. Wydzielanie się węglików po granicach ziaren utrudnia poślizg ziaren względem siebie a tym samym podwyższa wytrzymałość struktury oraz obniża jej ciągliwość. Powstają wówczas warunki do zarodkowania pustek na cząstkach leżących w granicach ziaren a następnie do ich łączenia.

Na przebieg pękania pod wpływem powtórnego nagrzewania istotny wpływ wywierają parametry technologiczne procesu spawania. Spawania z niską energią liniową sprzyja pękaniu poprzez znaczne przesycenie gruboziarnistej części SWC oraz wzrost naprężeń w złączu spawanym. Stosowanie podgrzewania wstępnego lub wyższych energii liniowych spawania powoduje obniżenie prędkości chłodzenia w SWC złącza spawanego a tym samym zmniejszenie przesycenia i obniżenie stanu naprężeń.

W celu wyeliminowania pęknięć pod wpływem powtórnego nagrzewania stosuje się nagrzewanie do temperatur 650 - 700°C dla stali ferrytycznych i ok.

  1. Obróbka pozapiecowa stali i jej wpływ na jakość stali.

  1. Klasyfikacja stali spawalnych (wg kryterium wytrzymałości) i ich charakterystyka.

  1. Zastosowania stali spawalnych o podwyższonej i wysokiej wytrzymałości.

Stale spawalne o podwyższonej wytrzymałości

• Przeznaczone na duże konstrukcje przemysłowe: mosty, zbiorniki, statki,

rurociągi, których głównym procesem wytwarzania jest spawanie.

Stale spawalne o wysokiej wytrzymałości:

  1. Stale spawalne o podwyższonej wytrzymałości i mechanizmy ich umocnienia.

Stale o podwyzszonej wytrzymałości- tzw stale SPW. Wzrost zawartosci wegla i składników stopowych pogarsza spawalnosc tych stali. Wzrasta bowiem niebezpieczenstwo wystepowania pęknięć zimnych głównie w HAZ złączy. Zwykle w HAZ (strefa wpływu ciepła) wystepuje wzrost twardosci spowodowany zwiekszona sklnnoscia tych stali do podhartowania

Ze względu na spawalność, stale mają ograniczoną zawartość węgla do

0,20%. Przy tak niskiej zawartości węgla, podwyższoną wytrzymałość

otrzymuje się poprzez równoczesne działanie następujących

czynników:

• umocnienie roztworowe ferrytu manganem (do ok. 2%) i krzemem (do

ok. 0,6%)

• rozdrobnienie ziarna poprzez wprowadzenie mikrododatków (Al, Nb, V,

Zr, Ti, N) hamujących rozrost ziarna;

• utwardzenie wydzieleniowe węglikami i węglikoazotkami;

• rozdrobnienie ziarna przez stosowanie zabiegów regulowanego

walcowania, w dwóch zakresach temperatury: wstępne walcowanie — w

temperaturze wyższej, wykańczające — w niższej przy niewielkim

gniocie i przyspieszonym chłodzeniu w warunkach zapewniających

intensywne wydzielanie węglikoazotków i azotków;

• dodatki Cr, Ni, Mo (0,5-0,8 %) oraz mikrododatek B poprawiające

hartowność stali ulepszanych cieplnie;

  1. Stale spawalne o wysokiej wytrzymałości i mechanizmy umocnienia w poszczególnych grupach.

Stale o wysokiej wytrzymałości:

Stale ulepszone cieplnie - Tradycyjne stale o wysokiej wytrzymałości wytwarza się jako ulepszone cieplnie, wykorzystując jako mechanizmy umocnienia przemianę fazową austenitu w martenzyt (bainit) oraz wydzielenie dyspersyjnych węglików i węgloazotków wtórnych podczas odpuszczania.
W stalach spawalnych ze względu na obniżoną zawartość węgla poniżej 0,2% uzyskuje się po hartowaniu strukturę martenzytu niskowęglowego o budowie listwowej i znacznie lepszej ciągliwości w stosunku do stali średniowęglowych do ulepszania cieplnego i utwardzania powierzchniowego.

Skład chemiczny stali:
wysoką wytrzymałość nadają stali odpowiednia zawartość węgla oraz dodatki stopowe regulujące hartowność, dostosowana do grubości wyrobu. Jako pierwiastki zwiększające hartowność dodaje się: Cr, Mo, V, Ni oraz Br który bardzo silnie zwiększa hartowność przy zawartości 0,001-0,005%. Nikiel dodatkowo zapewnia stali ciągliwość obniżając temperaturę przejścia w stan kruchy. Niewielkie ilości dodatków V, Nb, Ti, Zr biorą udział w utwardzeniu wydzieleniowym nie pogarszając ciągliwości stali.

Stale utwardzone wydzieleniowo miedzią - na początku lat 70 stale utwardzone wydzieleniowo miedzią objęte zostały normami ASTM na stale konstrukcyjne (A710A) o granicy plastyczności 517 MPA i stale na zbiorniki ciśnieniowe (A736A).
Stale komercyjne stosowane są przede wszystkim na konstrukcje przybrzeżne, gdzie występują elementy o znacznie większych grubościach niż w budowie okrętów, a co za tym idzie, częściej trzeba stosować podgrzewanie przed spawaniem.
Następnie zaczęto wprowadzać stale z miedzią do norm marynarki wojennej USA i zastępować nimi dotychczas stosowane stale ulepszone cieplnie HY-80 i HY-100. Na początku lat 80 stal o oznaczeniach HSLA-80 wprowadzono na miejsce gatunku HY-80, a na początki lat 90 stal HSLA-100 zamiast HY-100.
Stal HSLA-80 stosuje się na pokłady oraz grodzie okrętów nawodnych: niszczycieli i krążowników. Stal HSLA-100 po raz pierwszy zastosowano zamiast HY-100 do budowy usztywnionych paneli pokładów lotniskowców o napędzie atomowym oznaczonych CVN 74 i CVN 75 (klasy Nimitz).

Stale utwardzone wydzieleniowo miedzią objęte są normą PN-EN 10137-3, która przewiduje cztery gatunki (S500A, S550A, S620A, S690A).
Skład chemiczny i rola pierwiastków w stalach z miedzią są następujące:


Wyszukiwarka