Rozdział 6. Dochody publiczne

Dobra publiczne - bezpieczeństwo wewnętrzne, ochrona sanitarna, oświetlenie ulic, publiczny transport, działanie administracji - państwo nie jest w stanie wytwarzać dochodu, a on jest potrzebny do utrzymania tych dóbr.

Dochody władz publicznych zależą od sytuacji dochodowej przedsiębiorstw i gospodarstw domowych.

Popyt władz publicznych na pieniądz:

-przymusowe sięganie do dochodów innych podmiotów,

-pożyczki - źródło uzupełniające,

Państwo nie ponosi wysiłku ekonomicznego w pozyskiwaniu dochodów, a jedynie administracyjny - stwarza możliwości defraudacji i złe wykorzystanie funduszy. Aby do tego nie dopuścić należy spełnić: jawność i stabilność zasad ingerowania w dochody, sprawiedliwe rozłożenie ciężarów publicznych, oszczędne gospodarownie środkami publicznymi.

Wpływy publiczne - wszystkie środki pieniężne zasilające rachunki władz publicznych (rządowych i samorządowych). Wszelkiego rodzaju wpływy o charakterze pożyczkowym, a w szczególności: kredyty z banku centralnego, kredyty z banków komercyjnych, pożyczki od rządów i banków zagranicznych, wpływy ze sprzedaży weksli, obligacji. Do wpływów publicznych zaliczają się wpływy o charakterze dochodowym.

Dochody publiczne - definitywne, bezzwrotne zasilania finansowe władz publicznych. Źródłem są dochody innych podmitów.

Wyróżniamy dochody publiczne:

a)daniny publiczne - podmiot ponoszący ciężar daniny nie otrzymuje w zamian żadnego bezpośredniego świadczenia, jest to np. podatek, akcyza,

b)dochody publiczne z majątku i praw majątkowych - rezultat zaangażowanego majątku (np. skarbu państwa), również dochody ze sprzedazży majątku,

c)pozostałe dochody:

-różnego rodzaju opłaty,

-składki na ubezpieczenia społeczne,

-składki na ubezpieczenia zdrowotne,

-składki na różne fundusze publiczne (Fundusz Pracy).

Podatek - pieniężne, przymusowe, ogólne, nieodpłatne i bezzwrotne świadczenie na rzecz państwa lub innnych związków publicznoprawnych (samorządy). Cechą podatku jest jego ogólny charakter - wszystkie podmioty są objęte podatkiem.

Fiskalna treść podatku - podstawowe narzędzie przejmowania przez państwo dochodów. Ekonomiczna treść podatku - skutkiem nakładania podatku jest zmianaw sytuacji dochodowej i majątkowej podatników.

Rodzaje podatków ze względu na kryterium przedmiotowe:

a)podatki majątkowe i podatki od przw majątkowych - w wyniku nakładania podatku wartość majątku nie powinna sięz mniejszać. Jeżeli następuje uszczuplenie to podatek realny, jeśli z dochodu z majątku to podatek nominalny,

b)podatki od przychodów - w związku z działalnością gospodarczą i osiąganymi przychodami

-pobierane są niezależnie od wyników działalności gospodarczej,

-bardzo korzystny instrument fiskalny państwa (zaspokaja popyt na pieniądz niezależnie od sytuacji podatnika),

-silnie cenotwórcze podatki (są wkalkulowane w cenę), powiązane z procesami inflacyjnymi,

-sprzymierzeniec państwa w równaniu budżetu (automatycznie podnoszone wraz z infalcją),

-pokrywane są z dochodów podatników - ułatwiają ukrywanie rzeczywistych ciężarów publicznych,

c)podatki od dochodów - przedmiotem opodatkowania jest dochód z pracy i z prowadzenia działalności gospodarczej

-nawiązują do nadyżki ekonomicznje wypracoanej przez podmioty („dzielenie się” dochodem z państwem),

-narzędzie realizacji zasady powszechności odpodatkowania, realizacja sprawiedliwego rozłożenia ciężarów publicznych,

-bardziej korzystne dla podatników niż dla władz,

d)podatki od wydatków - podatki od konsumpcji, ale mają ograniczony zakres, stosowane są wybiórczo, na zakup dóbr luksusowych (samochody, jachty) i dóbr skarbu państwa (sól, alkohol, paliwa) - jest to akcyza.

Rodzaje podatków ze względu na związek między ciężarem podatkowym a ponoszącym go podatnikiem:

-podatki bezpośrednie - istnieje precyzyjnie określona zależność między płaconym podatkiem (rodzajem, wysokością, trybem płacenia podatku, a podatnikiem), są to podatki dochodowe i majątkowe,

-podatki pośrednie - obciążają w sposób nie pozostający w ścisłym związku z jego sytuacją dochodową i majątkową, są one poatkami ukrytymi, a ciężary ponoszone przez podatników są bardziej anonimowe

Rodzaje podatków ze względu na władztwo podatokowe:

-nakładane przez państwo - podstawowe rodzje podatków,

-nakładane przez władze samorządowe - niewielki zakres podatków.

Rodzaje podatków ze względu na kryterium terytorialne - jakie podatki zasilają odpowiednie szczeble władz publicznych:

-podatki centralne,

-podatki regionalne,

-podatki lokalne.

Rodzaje podatków ze względu na podmiotowe źródła pochodzenia - potrzeben do ustalania rzeczywistego obciążenia podatkowego:

-sektor przedsiębiorstw niefinansowych,

-sektor instytucji finansowych,

-sektor gospodarst domowych,

-sektor zagranicy.

Technika podatkowa - działania praktyczne wyrażające się w ustaleniu obowiązku podatkowego, wymiarze podatku i jego ściągnięcia. Służy do obliczenia i ściągnięcua należności podatkowej. Elementami tej techniki są:

1. podmiot opodatkowania - każda osoba, na której ciąży obowiązek podatkowy (podmiot czynny - państwo, ściąga podatki, podmiot bierny - osoby prawne i fizyczne płacące podatek)

2. przedmiot podatku - rzecz lub zdarzenie wywołujące obowiązek podatkowy,

3. podstawa opodatkowania (stopa podatkowa) - wartościowo określony przedmiot odpodatkowania (np. podatek od psów)

4. stawka podatkowa - relacja kwoty do podstawy opodatkowania

• stawka kwotowa - wielkość podatku należnego władzom publicznym,

• stawka procentowa - jaka część podstawy opodatkowania stanowi zobowiązaie podatkowe:

• stawki stałe (proporcjonalne) - wysokość podatku rośnie w takim samym prempie co podstawa opodatkowania,

• stawki zmienne - wysokość podatku zmienia się wraz z zmianą podstawy opodatkowania

=progresywne - podatek rośnie szybciej niż podstawa,

=regresywne - podatek maleje wraz ze wzrostem podstawy,

=degresywne - kmbinacja stawki progresywnej i stawki proporcjonalnej

5. skala podatkowa - jaką stawkę należy zastosować do podstawy opodatkowania (może być jedna dla całej podstawy, może też występować kilka stawek)

6. zwolnienia - państwo wyłącza pewną grupę podatników lub pewną część przedmiotu opodatkowania z obowiązku zapłacenia podatku,

7. ulgi podatkowe - cześciowe ograniczenie ciężaru podatkowego

-ulgi systemowe - wbudowane w dany podatek, obowiązują wszystkich którzy spełnią warunki,

-ulgi zindywidualizowane - o przyznaniu decyduje organ administracji skarbowej,

8. zwyżki podatkowe - dany podmiot płaci wyższy podatek niż to wynika z obowiązujących zasad (mają charakter represyjny).

Opłaty - świadczenie pieniężne o charakterze przymusowym, bezzwrotnym, odpłatnym, jednostronnie ustalane i pobierane przez władze publiczne z tytułu określonych czynności urzędowych oraz usług jednostek sektora publicznego. Cechą opłat jest, że ich ponoszenie przez podmioty znajdujące się poza sektorem publicznym jest ziwązane z pewnym kontrświadczeniem ze strony organów władzy i administracji publicznej (podjęcue decyzji administracyjnej, np. pozwolenie na budowę domu) lub ze strony jednostek sektora publicznego (przedszkole dla dziecka). To właśnie odróżnia opłatę od podatku.

Jeżeli koszty wytworzenia świadczenia, z które ponosi się opłaty są niskie do jej wysokości to w opłaty są wkomponowane elementy fiskalne (wtedy są identycznej jak podatki). Działalność organów publicznych pociąga za sobą koszty, więc w niektórych przypdakach konieczne jest ponoszenie przez obywatela opłat.

Dwa rodzaje opłat stosowanych przez władze publiczne:

-związane z czynnościami organów władz publicznych - zbliżóne do podatków, koszty są minimalne w porównaniu z wysokością opłat,

-z tytułu usług wytwatzacnych przez jednostki sektora publicznego - kształtowane są na poziomie rzeczywistego kosztu świadczenia usługi, z możliwością niewielkiego narzutu.

Cła - najważjniejsze funkcje:

-fiskalna,

-funkcja protekcjonistyczna - polega na ochoronie gospodarki krajowej przed towarami zaggranicznymi.

Funkcjonowanie ceł jest zbliżone do funkcjonowania podatków.

Cła jako źródło dochodów publicznych będą w dającej się przewidzieć perspektywie wykazywać rtendencję spadkową.

Rozdział 7. Gospodarcze i społeczne skutki podatków

Zasady podatkowe

Adam Smith - twórca pierwszych zasad podatkowych (równość, pewność, dogodność, taniość)

Adolf Wagner - pod koniec XIX w. Rozszerzył i uporządkował zasady podatkowe (na ogół uznawane przez współczesną naukę o finansach publicznych)

Zasady podatkowe - zestaw zaleceń formułowanych przez teorię ekonomii i finansów pod adresem państwa, tzn. parlamentu, rządu, partii politycznych, itp.

Fiskalne:

1)Wydajność - jako wydajne źródło dochodów władz publicznych (państwo powinno sięgać do takiego przedmiotu opodatkowania, który dostarczy dochodów niezbędnych do realizacji funkcji i zadań państwa oraz władz samorządowych)

2)Elastyczność - podatek powinien reagować na zmieniające się procesy i zdarzenia gospodarcze oraz społeczne; reagowanie skal podatkowych (w podatku dochodowym) na przebieg cyklu koniunkturalnego

3)Stałość - konieczność ograniczonych zmian w systemie podatkowym

Ekonomiczne:

4)Nienaruszalność majątku podatników - podatek powinien być pokrywany z bieżących dochodów, a jego wysokość nie może zmniejszać majątku podatnika

Sprawiedliwości:

5)Powszechność - ciężary podatkowe powinny mieć charakter powszechny (każdy obywatel powinien być objęty podatkiem, jeżeli spełnione są warunki powstania stosunku podatkowego)

6)Równość - równomierne rozłożenie ciężarów podatkowych na wszystkich podatników (proporcjonalnie do ich dochodów - niezgodne z zasadą zdolności dochodowej)

7)Zdolność dochodowa (podatkowa) - system podatkowy powinien korygować proporcje pierwotnego podziału dochodu narodowego, jeśli uzna się go za niesprawiedliwy

Techniczne:

8)Pewność - podatki powinny być takie, aby były niezawodnym źródłem dochodów państwa i aby podatnik z góry wiedział, jaki podatek będzie płacił w związku z prowadzoną działalnością lub/i osiąganymi dochodami

9)Dogodność - pobór podatku powinien uwzględniać warunki finansowe podatnika, cykl i charakter jego działalności, itp.

10) Taniość - koszty realizowania podatków nie powinny nadmiernie zmniejszać dochodów państwa

Podatek :

1. atrybut władzy, którym posługuje się do zebrania niezbędnych funduszy na działalność związaną z jej funkcjami

2. podstawowy rodzaj dochodów państwa

3. każdy podatek wywiera bezpośredni wpływ na alokację zasobów w gospodarce (konsekwencja fiskalnej funkcji podatku), może wpływać na stopień ich wykorzystania

Fiskalna funkcja podatku:

-wraz z zapłaceniem podatku następuje definitywny przepływ dochodów między podatnikiem a państwem

-zawsze pozostaje w związku z alokacją zasobów - zmniejsza dochody gospodarstw domowych i przedsiębiorstw, ograniczając ich możliwości konsumowania, oszczędzania oraz inwestowania;

-fakt przejmowania przez państwo dochodów daje finansowe podstawy alokowania przez państwo dóbr publicznych i społecznych

4. główne narzędzie redystrybucji dochodów przez państwo (zjawisko rozkładu dochodów w społeczeństwie z punktu widzenia kryterium równości przedstawia krzywa Lorenza)

5. podział podatku ze względu na:

a)rodzaj skali podatkowej:

-podatki progresywne - stawka podatku rośnie szybciej niż podstawa opodatkowania

-podatki proporcjonalne - dochody z tytułu podatku rosną w takim samym tempie, jak dochody będące przedmiotem opodatkowania

-podatki regresywne - wzrost kwoty podatku jest mniejszy niż wzrost podstawy opodatkowania

b)przerzucalność:

-podatki pośrednie - łatwe do przerzucenia, a niektóre z założenia są przerzucane z podatnika, który jest zarazem płatnikiem, na inny podmiot; wszystkie są możliwe do przerzucenia w ceny towarów i usług; głównie podatki typu akcyzowego;

-podatki bezpośrednie - gł. podatki: od dochodów indywidualnych, od majątku, od spadku, darowizny, itp., w przypadku których związek między podatnikiem a państwem jest klarowny

Podatek a alokacja zasobów w gospodarce rynkowej

Czynniki kształtujące skutki nakładania na gosp. dom. i przedsiębiorstwa podatków:

1. wysokość nakładanych podatków

2. przedmiot opodatkowania

3. podstawa opodatkowania

4. stawki i skale podatkowe

5. ulgi i zwolnienia

6. sposób rozłożenia ciężarów podatkowych

7. miejsce i tryb poboru podatków

„Efekt spustoszenia”:

• jest wynikiem nałożenia podatków

• jest różnicą między wartością krańcową pewnej jednostki a kosztem krańcowym jej niewykorzystania

• antystymulacyjne działanie podatku, co wywołuje zjawisko zniekształcenia, tzn. w wyniku nałożenia podatku cena danego zasobu rośnie w sposób sztuczny

Wpływ podatków na oszczędności i inwestycje:

• obniżenie poziomu inwestycji i poziomu oszczędności

• stopa dochodu brutto wzrośnie (nałożenie podatku od zysku przedsiębiorstw)

• stopa dochodu netto zmaleje

Skłonność podmiotów do oszczędzania uzależniona jest od:

• stopy oprocentowania depozytów

• stopy inflacji

• stopy opodatkowania dochodów z kapitału, czyli oszczędności pieniężnych ulokowanych na rynku finansowym

Granice opodatkowania

Negatywne następstwa przekroczenia granic opodatkowania:

• ograniczenie działalności gospodarczej

• zmniejszenie się dochodów państwa

Przekroczenie granic opodatkowania oznacza, że ciężary podatkowe nałożone na dany podmiot są tak duże, że zmuszony jest on ograniczyć swoją działalność gospodarczą lub nawet jej zaniechać.

Sytuacja taka występuje głównie przy podatkach progresywnych, przy których tempo przyrostu podatku jest wyższe niż tempo przyrostu dochodu.

Krzywa Laffera - przedstawia zależności między skalą opodatkowania, rozmiarami działalności gospodarczej i dochodami budżetu państwa;

Przy niskich skalach progresji podatkowej dochody państwa rosną szybciej, gdyż niewielki ciężar podatkowy powoduje wzrost aktywności gospodarczej, a w konsekwencji wzrost dochodów będących przedmiotem opodatkowania. W miarę podnoszenia stawki podatkowej dochody rosną, ale coraz wolniej, aż do momentu przesilenia. Dalszy wzrost stawki będzie wywoływać ograniczenie działalności gospodarczej, konsekwencją czego będzie spadek dochodów budżetu. W krańcowym przypadku, gdy stawka będzie wynosić 100%, dochody zupełnie znikną.

Przerzucalność podatków

• Ma charakter ekonomiczny - dokonuje się przez mechanizm rynkowy i może prowadzić do zakłóceń w jego funkcjonowaniu (skoro jedne przedsiębiorstwa są bardziej od innych obciążone podatkiem)

• Może zniekształcić istotnie system podatkowy i ograniczyć stopień realizacji celów państwa

• Występuje między podatnikami.

• Metody :

1. przerzucalność w przód - polega na podnoszeniu cen dla nabywców towarów, aby w ten sposób wyrównać nałożony na podatnika ciężar; skuteczność zależy od warunków panujących na rynku i reakcji obronnych nabywców

2. przerzucalność wstecz - polega na próbach wymuszenia obniżki kosztów działalności podatnika przez obniżki płac, obniżki cen nabywanych surowców, obniżki zużycia energii, itp.

Ucieczka przed podatkami

• Jeżeli mechanizm rynkowy nie daje szansy złagodzenia ciężarów podatkowych, podatnik będzie dążył do ucieczki przed podatkiem

• Zachodzi między podatnikami a państwem

Przyczyny:

1. moralne - dualizm postępowania pod względem norm etycznych (łamanie norm publicznych jest postrzegane jako mniej naganne niż łamanie norm życia prywatnego);
   symptomy zachowania się państwa (upośledzona pozycja podatnika wobec państwa):

• narzucanie przez państwo swojej decyzji podatnikowi

• stosowanie wyśrubowanych stawek podatkowych

• preferowanie interesów podatkowych grup rządzących

• polityczne - jako sprzeciw wobec państwa, np. gdy nie akceptuje panującego ustroju czy realizowanej doktryny społecznej lub gospodarczej, ma inne preferencje co do wykorzystywania funduszy publicznych

• ekonomiczne:

• gdy nie można przerzucić podatków, najczęściej w okresie stagnacji gospodarczej (podatnik dąży do zachowania przedsiębiorstwa lub poziomu konsumpcji)

• istnienie tzw. drugiego obiegu gospodarczego (gł. w okresach kryzysu gospodarczego), np. nielegalna praca

• ponadnarodowe przedsiębiorstwa, koncerny, itp. - przepływ dochodów między krajami

• techniczne - związane z wysokim stopniem skomplikowania współczesnych systemów podatkowych; wywołane rozwojem gospodarczym w ogóle, skalą procesów gospodarczych, złożonością stosunków ekonomicznych, różnorodnością zdarzeń gospodarczych, itp.

Formy:

1. unikanie podatku - polega na świadomym powstrzymywaniu się przed dokonywaniem czynności wywołujących powstanie stosunku podatkowego lub na wyszukiwaniu luk w przepisach podatkowych po to, by w ogóle uniknąć podatku bądź zmniejszyć jego ciężary, np. powstrzymywanie się od zakupu opodatkowanych dóbr, odmowa przyjęcia spadku;
   sprzyja temu rozwój międzynarodowych stosunków gospodarczych i społecznych - w aspekcie międzynarodowym unikanie podatków może głównie polegać na:

• unikaniu nałożenia podatku

• unikaniu uiszczenia podatku

1. oszustwa podatkowe - są łamaniem prawa i podlegają karze; typowe formy:

• zatajenie materialne (ukrywanie przedmiotów podlegających opodatkowaniu)

• zatajenie rachunkowe (niezgodne ze stanem faktycznych prowadzenie rachunkowości)

• fałszywe kwalifikowanie (ukrywanie rzeczywistej sytuacji prawnej podatnika przez fikcyjną sytuację prawną, np. podstawianie osób, zmiana treści operacji finansowych)

Zasady systemu podatkowego

Niemal wszystkie nowoczesne systemy podatkowe posługują się wieloma podatkami, jednak nadmierne rozbudowanie systemu podatkowego nie jest wskazane.

Zasady systemu podatkowego:

1. wprowadza się kilka podatków, przy czym trzy lub cztery ich rodzaje stanowią podstawę finansów (funduszy) publicznych

2. sięga się do różnych przedmiotów opodatkowania, tzn. dochodów, wydatków, majątku, nabycia praw majątkowych

3. stosuje się podatki bezpośrednie i pośrednie (w różnych proporcjach w różnych krajach)

4. podatki bezpośrednie wprowadza się dlatego, że są one trudniej przerzucalne i stanowią pewne i systematyczne, choć mniej wydajne źródło dochodów

5. podatki pośrednie, choć łatwiej przerzucalne, ale sposób ich poboru czyni z nich wydajne źródło dochodów

6. nadmierne dochody podmiotów gospodarczych ogranicza się przez progresywne skale podatkowe

7. równomierne obciążenie podmiotów realizuje się wg ich zdolności dochodowej (współczesne systemy podatkowe charakteryzuje stosunkowo duży stopień indywidualizacji obciążeń)

8. w opodatkowaniu przedsiębiorstw stosowane są skale podatkowe progresywne i degresywne; w związku z przebiegiem cyklu koniunkturalnego ważnym instrumentem podatkowego oddziaływania na gospodarkę są różne ulgi, wakacje i zwolnienia podatkowe

9. podstawowe rodzaje podatków ustala się na szczeblu władz centralnych; wynika to z istotnego znaczenia tego instrumentu dla funkcjonowania przedsiębiorstw oraz społeczeństwa; nie wyklucza to udziału władz samorządowych w dochodach z tytułu ustalonych centralnie podatków, a także stosowania w ograniczonym zakresie podatków lokalnych stanowionych przez władze samorządowe

10. z psychologicznego punktu widzenia łatwiej jest zwiększać ciężary podatkowe przez podwyższenie istniejącego już podatku niż wprowadzenie nowego

11. wśród istniejących już podatków łatwiej jest (z psychologicznego punktu widzenia) zwiększyć ciężary podatkowe za pomocą podatków pośrednich niż bezpośrednich

12. w celu przeciwdziałania oszustwom podatkowym władze publiczne stosują rozwinięty system kontroli (prewencji) oraz system kar;
    w celu ograniczenia zjawiska ucieczki przed podatkami władze publiczne dążą do uproszczenia systemu podatkowego i prowadzenia współpracy międzynarodowej w kwestiach podatkowych (ma to szczególne znaczenie wobec dynamicznego rozwoju stosunków gospodarczych i finansowych między różnymi krajami)

Rozdział 8. Wydatki publiczne

I. Istota wydatków publicznych

Wydatki publiczne- to wydatki ponoszone na realizacje zadań publicznych, są dokonywane w celu zaspokojenia potrzeb zbiorowych lub/i potrzeb indywidualnych których ranga jest wysoka (np. finansowanie usług zdrowotnych, edukacyjnych) :

• Wyrazem aktywności władz publicznych są nakładane na społeczeństwo ciężary podatkowe oraz ponoszone przez władze publiczne wydatki

• Ekonomiczny sens wydatków publicznych polega na tym, że w ich wyniku następuje alokacja dóbr czyli wykorzystanie części PKB; wydatki publiczne

stanowią więc kluczowy element administracyjnego mechanizmu alokacji zasobu w gospodarce

• Ekonomiczny znaczenie wydatków publicznych wiąże się ze sposobem pozyskiwania środków, władze publiczne w zaspokajaniu popytu na środki pieniężne ( dochody ) stosują przymus administracyjny. Można przyjąć założenie że wydatki publiczne są nieuchronne i mają w ostateczności pożyteczne skutki

Cechy wydatkowania środków publicznych:

• arbitralność decyzji dotyczących rozmiarów i kierunków wydatkowania środków publicznych tkwi w naturze administracyjnego mechanizmu alokacji zasobów, jej skutkiem może być lepsze lub gorsze dostosowanie wydatków publicznych do potrzeb społecznych; może być ograniczona przez wprowadzenie kryteriów przeznaczenia środków publicznych na poszczególne cele. Wynika to z faktu, że decyzje alokacyjne podlegają presji politycznej wywierane przez różne grupy interesów

• niebezpieczeństwo marnotrawstwa środków publicznych wynika z tego, że alokacja ta nie jest poddawana weryfikacji ekonomicznej, dlatego możliwe są sytuacje „przefinansowania” pewnych dziedzin działalności, zadań publicznych itd. Weryfikacja sposobu zużytkowania środków publicznych może się dokonywać jedynie przez administracyjne procedury. Ich ściśle postrzeganie może zresztą, paradoksalnie prowadzić do marnotrawienia środków publicznych.

• niebezpieczeństwo nadużyć i korupcji podmiotów wydatkujących środki publiczne powstaje w związku z administracyjnym charakterem ich wydatkowania. Wybór partnera władz publicznych dokonuje się w warunkach ostrej rywalizacji o zamówienia, rodzi to warunki do korumpowania gestorów środków publicznych w zamian za otrzymanie zamówień rządowych (samorządowych). Istnieje również niebezpieczeństwo marnotrawienia środków publicznych przez zlecenie nie najkorzystniejszych zamówień z punktu widzenia realizowanych zadań.

• „wypychanie” zasobów poza obieg stricte gospodarcze, gdyż część wydatków budżetowych nie przynosi bezpośrednich efektów w postaci przyrostu PKB (wydatki na obronę narodową, bezpieczeństwo wewnętrzne i na administrację publiczną)

Wydatki publiczne, to także kreowanie popytu w gospodarce. Istotna rolę w tym zakresie odgrywają:

- bezwzględny poziom wydatków

- struktura wydatków

- zmiany zachodzące zarówno w poziomie i w strukturze wydatków

Kwestie te są rozważane w kontekście równowagi budżetowej. Klasyczne wydatki publiczne nie zwiększają bezpośrednio PKB, ale wydatki na infrastrukturę, naukę, ochronę zdrowia dają niewątpliwie efekty na poziom PKB. Ponadto ważna jest także struktura wydatków publicznych: na jakie cele są one ponoszone, w jakim stopniu pozostają wewnątrz kraju, a w jakim są transferowane.

Do podstawowych funkcji wydatków publicznych zaliczmy:

1. klasyczne funkcje publiczne państwa(obrona narodowa, bezpieczeństwo wewnętrzne, administracja publiczna).

W ramach klasycznych funkcji wyróżnia się:

funkcje zewnętrzne - władze państwowe mają obowiązek zapewnienia społeczeństwu bezpieczeństwa (wydatki na utrzymanie armii)

funkcje wewnętrzne - ponoszenie wydatków na utrzymanie administracji, sądownictwa, bezpieczeństwa wewnętrznego. Są one związane z funkcjami socjalnymi i funkcjami gospodarczymi.

2. socjalne funkcje władz publicznych

3. ekonomiczne funkcje państwa

Ze względu na związek wydatków z ostatecznym wykorzystaniem PKB wydatki możemy podzielić na:

-wydatki realne albo rzeczywiste (nabywcze) - w wyniku wydatków realnych następuje zużycie elementów PKB w drodze zakupu towarów i usług przez jednostki należące do sektora publicznego. Wydatki nabywcze tworzą więc w sposób bezpośredni popyt na dobra i usługi, co ma istotne znaczenie dla funkcjonowania gospodarki (np. zamówienia publiczne)

-wydatki transferowe - dokonywane są na rzecz innych podmiotów, co wiąże się z istniejącym systemem finansów publicznych, albo wynika z prowadzonej przez państwo polityki finansowej.

Rozróżniamy więc:

-transfery wewnętrzne - czyli transfery dokonywane wewnątrz systemu finansów publicznych. Oznaczają wydatki publiczne jednych gestorów funduszy publicznych na rzecz innych gestorów funduszy publicznych. W wyniku tych transferów nie zmienia się ogólna wielkość środków publicznych, lecz zmienia się struktura ich finalnego wydatkowania.

-transfery zewnętrzne - czyli na rzecz podmiotów znajdujących się poza sektorem publicznym. Oznaczają zasilanie podmiotów prywatnych w pieniądz pochodzący ze środków publicznych. Mogą one być związane z finansowym wspieraniem przez władze publiczne realizacji ważnych celów społecznych i gospodarczych (np. transfery na rzecz spółdzielczego i prywatnego budownictwa mieszkaniowego)

Odmiany transferów:

-dotacja podmiotowa - ma charakter ogólny i jest w całości związana z działalnością danego podmiotu

-dotacja przedmiotowa - wiąże ilość środków publicznych z konkretnymi potrzebami lub celami wydatkowania

Podział wydatków publicznych ze względu na przeznaczenie na cele bieżące oraz na cele średnio- i długookresowe:

- wydatki bieżące

- wydatki majątkowe

Podział wydatków wiążący się z możliwością oddziaływania władz na wydatkowanie środków:

- wydatki stałe

- wydatki zmienne - wyznaczają rzeczywiste pole wyboru władz publicznych w alokowaniu środków, a więc tworzą warunki do prowadzenia polityki przez wydatki publiczne.

Z powyższym podziałem wiąże się także podział na:

• wydatki sztywne - obowiązek ponoszenia przez władze publiczne wydatków sztywnych jest bardziej rygorystyczne niż ponoszenie wydatków stałych. Za wydatki sztywne uważa się wydatki związane z obsługa długu publicznego.

• pozostałe wydatki

Wydatki publiczne dzieli się też według szczebla wydatkowania środków na:

- wydatki szczebla centralnego (ogólnokrajowego) - są to wydatki państwowe

-wydatki szczebla regionalnego - mogą to być wydatki państwowe, samorządowe lub rządowo samorządowe

-wydatki szczebla lokalnego - są to wyłącznie wydatki samorządowe

Podział według kryterium formy funduszu publicznego:

-wydatki budżetowe - obejmujące wydatki budżetu państwa i wydatki budżetów samorządowych

- wydatki publicznych funduszy celowych - obejmujące wydatki funduszy państwowych i funduszy samorządowych

Ze względu na podmioty wydatkujące środki publiczne rozróżniać należy:

-wydatki jednostek budżetowych

-wydatki jednostek pozabudżetowych (zakładów budżetowych, gospodarstw pomocniczych)

Dwie płaszczyzny racjonalizacji wydatków publicznych

W płaszczyźnie makroekonomicznej chodzi o ustalenie racjonalnego poziomu i struktury wydatków publicznych. Ważne jest czy środki publiczne wydatkowane są przez budżet, czy przez fundusze celowe. Ważna jest również struktura wydatkowania środków według szczebla władz publicznych. Środki publiczne przeznaczane na różne cele i zadania lepiej są wykorzystywane przez władze lokalne, gdyż mają one lepsze rozeznanie w skali potrzeb, niż władze publiczne szczebla pośredniego, czy centralnego. Racjonalne wydatkowanie uwarunkowane jest więc tym kto wydatkuje środki oraz jaki jest dystans miedzy gestorem a podmiotem wydatkującym te środki.

Płaszczyzna mikroekonomiczna dotyczy podmiotów które bezpośrednio wykorzystują środki publiczne, a więc jednostek sektora publicznego (jednostek budżetowych, zakładów budżetowych i gospodarstw pomocniczych). Chodzi o takie sformułowanie zasad gospodarki środkami finansowymi, które zapewniłoby wydatkowanie zgodne z celami i zadaniami publicznymi danej jednostki sektora publicznego, przy jednoczesnym oszczędnym zużywaniu środków. Chodzi o jak najlepsze dostosowanie wykorzystania środków publicznych do zadań realizowanych przez dany podmiot i jak najlepsze zaspokojenie potrzeb ludzkich.

Zagadnienie efektywności wydatków publicznych

Gromadzenie pieniężnych środków publicznych i administracyjny sposób ich alokacji stwarza problem ich racjonalnego wykorzystania. Rozwiązanie tego problemu jest tym trudniejsze, że dziedziny na które ponosi się wydatki na ogół nie są podatne na stosowanie pomiaru skutków, efektywności tych wydatków. Np. w przypadku wydatków na obronę narodową ciężko jest zweryfikować efektywność alokacji biorąc za kryterium np. wojnę, kiedy w kraju może nie być wojny przez kilkadziesiąt lat.

Problem mierzenia efektywności wydatków publicznych dotyczy także dziedzin w których istnieją konkretni odbiorcy usług, jak np. w przypadku ochrony zdrowia, czy edukacji. Rzecz w tym że nie jest łatwo ustalić zależność między rozmiarami wydatków, a osiągniętymi efektami, gdyż efekty są trudno mierzalne, a skutki niektórych wydatków pojawiają się niekiedy za znacznym opóźnieniem.

W pomiarze efektywności wydatków chodzi o ustalenie związku miedzy poziomem i struktura wydatków publicznych a rzeczywistymi korzyściami, jakie odniesie społeczeństwo i gospodarka w wyniku tych wydatków.

Do oszczędności w wydatkach publicznych należy podchodzić w dwóch wymiarach:

1) wymiar uniwersalny: jego sens polega na takim wydawaniu pieniędzy, aby osiągnąć jak największe korzyści (efekty)- należy się kierować zasadą maksymalnego efektu przy danych nakładach lub minimalnego nakładu przy danych efektach; oszczędności w tym wymiarze wykluczają wszelkie marnotrawstwo.

2) Wymiar specyficzny: polega na tym, że wobec ograniczoności środków publicznych oszczędne gospodarowanie nimi sprowadza się do powstrzymywania się od wydatków na cele oraz zadania gospodarczo i społecznie uzasadnione, na które jednak w danej sytuacji finansowej władz publicznych nie stać; z problemem tym wiąże się optymalizacja wydatków publicznych.

Metody racjonalizacji wydatków publicznych

Przed podjęciem próby kształtowania wydatków publicznych konieczne jest określenie jakie cele i zadania społeczne oraz gospodarcze maja być finansowane z wydatków publicznych. Wielkość wydatków publicznych zależy od stanu gospodarki, a ściślej, od tego w jakim stopniu gospodarka ta może być obciążona wydatkami publicznymi. To z kolei uzależnione jest od wydajności podatkowej, czy szerzej dochodowej społeczeństwa i gospodarki oraz możliwości zaciągania pożyczek przez władze publiczne.

Planowanie - podstawowe narzędzie kształtowania wydatków publicznych. Konieczność planowania wynika z samej natury gospodarki środkami publicznymi, która wymaga przyjęcia i planowanych dochodów i planowanych wydatków, najczęściej w formie ustawy. Plany wydatków publicznych stanowią integralna część budżetu państwa, budżetów samorządowych i publicznych funduszy celowych.

Metody kształtowania wydatków publicznych w aspekcie makroekonomicznym

Metoda historyczna: wedle niej wydatki publiczne danego okresu fiskalnego są zdeterminowane poziomem publicznych strukturą wydatków publicznych w okresach poprzednich. Wada: petryfikuje strukturę wydatków, która nie musi być najlepsza z punktu widzenia efektywnego wykorzystania środków publicznych oraz przy zmieniających się preferencjach społeczeństwa podważa się racjonalność wykorzystania środków)

Metoda kształtowania wydatków w zależności od potrzeb: doskonalsza, choć trudniejsza od metody historycznej; trudność polega na tym, że potrzeby są nieograniczone a wielkość środków publicznych jest ograniczona. Stopień uporania się z tą trudnością zależy od możliwości dochodowych społeczeństwa i gospodarki oraz możliwości zaciągania pożyczek. Druga trudność wiąże się z rywalizacja poszczególnych społeczności o pozyskanie środków publicznych.

W przypadku tej metody stosuje się zobiektywizowane kryteria określające potrzeby: np. - liczba ludności, jej struktura wg płci, wieku, wykształcenia

-stan środowiska naturalnego, czystość wód, powietrza itd.

-stan infrastruktury gospodarczej i społecznej (siec dróg, liczba mieszkań, szkół, szpitali)

-stan rozwoju gospodarczego wyrażający się w poziomie i zmianach w produkcji, rozwoju usług, stopie bezrobocia itd.

Przedstawione przykłady zobiektywizowanych kryteriów musza być przedstawione w wielkościach porównywalnych. Przy podejmowaniu decyzji alokacyjnych odnośnie poszczególnych działów konieczne jest stosowanie kryteriów wyspecjalizowanych, np. w procesie kształtowania wydatków na ochronę zdrowia potrzebne są mierniki:

-przeciętna długość życia

-zapadalność na pewne choroby

-umieralność niemowląt

-liczba lekarzy na określoną liczbę mieszkańców itd.

Wyróżniamy 3 odmiany tej metody:

-Metoda popytowa: odmiana metody kształtowania wydatków w zależności od potrzeb, stosowana w przypadku kształtowania wydatków publicznych na wytwarzanie określonych usług, np. edukacja, ochrona zdrowia.

-Metoda podażowa: polega na tym, że środki publiczne mogą być alokowane zgodnie z istniejącą baza materialną i kadrową ( zgodnie z istniejącym potencjałem). Podejście takie jest również wyrazem zastosowania zobiektywizowanych kryteriów przy ustalaniu wydatków publicznych. W rozwiązaniu tym zawarte są również elementy metody historycznej.

-Metoda ekspertów: jej istota sprowadza się do tego, że specjaliści z danych dziedzin kształtują wydatki publiczne na podstawie swoje wiedzy oraz stanu dane dziedziny w kraju, regionie itd.

Programowanie budżetowe

Racjonalizacja wydatków publicznych jest tym trudniejsza, im większy jest ich stopień agregacji. Najwięcej trudności występuje wiec przy racjonalnym kształtowaniu na szczeblu centralnym, mniej w przypadku budżetów budowanych dla poszczególnych jednostek sektora publicznego i budżetów szczebla podstawowego. Aby wydatki były jak najbardziej racjonalne oraz aby wyeliminować marnotrawstwo przyjęto założenie, że wydatkowanie publiczne musi być poddane nowoczesnym procedurom wynikającym z teorii i praktyki zarządzania. Podejście nazwano PROGRAMOWANIEM BUDŻETOWYM.

(nie planowanie budżetowe). Badania nad programowaniem rozpoczęły się po II wojnie światowej w krajach Europy Zachodniej i przede wszystkim w USA.

Do najbardziej rozwiniętych metod należy zaliczyć:

1. Planning- Programming- Budgeting System (PPBS)

2. Rationalisations des Choix Budgetaires (RCB)

3. Cost- Benefit- Analysis

4. Zero- Base Budgeting (ZBB)

Punktem wyjścia wszystkich metod jest zakwestionowanie wcześniej stosowanego powszechnie planowania wydatków budżetowych przy wykorzystaniu metody historycznej oraz nadużywaniu metody ekstrapolacji

Cechy wspólne wymienionych metod:

1. przyjęcie metody budżetowania według potrzeb za kardynalną zasadę obowiązującą przy programowaniu wydatków

2. możliwość mierzenia efektów nawet wtedy gdy są wyrażone w jednostkach fizycznych a nie pieniężnych

3. możliwość uwzględnienia jakości usług (działalności)

4. przy kształtowaniu wydatków publicznych konieczne jest stosowanie wariantowej analizy osiągania celów ( analiza taka pozwala wybrać najlepszą ścieżkę realizacji celu przy zastosowaniu uniwersalnej zasady racjonalnego działania, czyli maksymalizacji efektów przy danych wydatkach lub minimalizacji wydatków przy danych efektach)

5. w trakcie budżetowania wydatków konieczne jest wprowadzenie pewniej elastyczności jako elementu racjonalizującego wydatki

Metoda ZBB (budżetowanie zerowe, budżetowanie od podstaw) - jest najnowsza metoda programowania budżetowego; eliminuje słabe strony metod wcześniejszych, a w szczególności to, że trudno było się oderwać od przeszłości. Zasadniczą cechą jest rezygnacja z budżetowania przyrostowego (tzn. podstawą budżetowania nie są budżety z ostatnich lat).

Wyodrębniamy dwie fazy:

-polegająca na przygotowaniu pakietów decyzyjnych

-na którą składają się dwa rodzaje czynności:

a) ustalanie hierarchii pakietów decyzyjnych w oparciu o analizę kosztów i korzyści oraz na podstawie innych subiektywnych przesłanek

b)ustalanie podziału środków w sposób odpowiadający tym priorytetom

Elementy pakietu decyzyjnego:

1) cele, których realizacji służy dany rodzaj działalności

2) konsekwencje rezygnacji z tego celu działalności

3) różne warianty realizacji tej działalności

4) koszty i efekty działalności

Przy przygotowaniu pakietów decyzyjnych istotna jest budowa etapu alternatywnych ścieżek realizacji określonej działalności:

1)analiza, na podstawie szacunku kosztów i korzyści, różnych technicznych ścieżek realizacji działalności oraz wyboru ścieżki najkorzystniejszej

2)analiza różnego poziomu zaangażowania wydatków ( środków ) publicznych dla wybranej ścieżki realizacji działalności

Ranking - ustalanie hierarchii programów według malejącego znaczenia stosowany w ZBB; w połączeniu z technika analizy alokacji zasobów umożliwia uzyskanie odpowiedzi na następujące pytania:

-jakie cele i zadania powinien osiągać podmiot (organ władz publicznych) w pierwszej kolejności

-jakie wydatki (środki) są konieczne do uzyskania tych celów i wykonania zadań

-ile zadań musi być wykonanych, aby pozyskać niezbędne fundusze

Rozdział 9 - Równowaga budżetowa

1. Istota równowagi budżetowej

Równowaga budżetowa to stan budżetu, w którym jego wydatki równają się jego dochodom. Jednak to nie występuje prawie nigdy. W literaturze fachowej przyjmuje się, że nierównowaga budżetu (budżet niezrównoważony) występuje wówczas, gdy w budżecie jest deficyt. Budżet wykazujący nadwyżki traktuje się jako zrównoważony.

Zrozumienie istoty równowagi budżetowej nie jest jednak możliwe bez uwzględnienia:

1. rodzaju odchyleń od stanu równowagi między momentem wyjściowym a badanym;

2. skali odchylenia od stanu równowagi (zarówno w ujęciu bezwzględnym jak i relatywnym);

3. kierunku ewolucji niezrównoważonego budżetu (czy zbliża się, czy oddala od równowagi); wymaga to obserwacji zachowania budżetu w okresach poprzednich (ocena stabilności budżetu);

4. przyczyn naruszających równow. budż.; odróżnienie przyczyn wewn. od zewn.;

5. relacji między równowagą systemu finansów publicznych a równowagą budżetu;

6. poziomu równowagi budżetowej, gdyż trudności ze zrównoważeniem budżetu są większe przy większym jego wolumenie (większym zakresie redystrybucji budżet.).

Równowagę budżetową trzeba rozpatrywać na tle równowagi sektora publicznego i równowagi całej gospodarki.

Ścisłe uchwycenie związków między równowagą budż. a równowagą gospodarczą wymaga szczegółowej analizy skutków wielk. budżetu, struktury dochodów i wydatków, ew. nadwyżki lub deficytu, źródeł jego finansowania itp.

Najoczywistszy jest związek równowagi budżet. z równowagą gospod. w zakresie redystrybucji dochodów. Budżet występuje tu w 2 rolach:

1. jako narzędzie ograniczające popyt podmiotów stricte gospodarczych i gospodarstw domowych,

2. jako kreujący popyt w związku z wydatkami publ. o charakt. bezpośrednim (nabywczym) oraz pośrednim (transferowym).

Makroekonomiczne zależności między równowagą budż. a równow. gospod. można zidentyfikować głównie ze względu na użytkowanie przez sektor publ. określ. czynników wytwórczych. Czynniki te są wykorzyst. przez jednostki i zakłady użyteczności przy wytwarz. usług oraz wypełnianiu klasycznych zadań publ.

Niezrównow. budżet może wykazywać nadmierną ekspansję w zużywaniu zasobów pracy żywej (np. nadmierne zatrudn.w administracji), co musi prowadzić do nadmiernych wydatków budż., i w konsekwencji do nierównowagi budż.

Bezpośr. wpływ budżetu na równow. gospod. jest wówczas, gdy realizuje się ostateczne wydatki budżetu, czyli takich, w wyniku których następuje zużycie określ. części prod. społecznego. Drugi rodz. wydatków budżet. - wydatki transferowe (pośrednie), też będą miały wpływ na zużycie prod. społ., ale z pewnym opóźnieniem, którego długość może być różna, uzależniona od charakteru wydatków transfer. W przypadku np. emerytur, znaczna ich część zostanie szybko przekształcona w wydatki ostateczne (zakup artykułów niezbędnych do życia), natomiast w przypadku dotacji, subwencji, subsydiów itp. okres ich przekształc. w wydatki ostateczne może być trudny do sprecyzowania.

2. Czynniki równowagi budżetowej

Ogólnie, to na równowagę budż. wpływają wszystkie (a ilość ich jest ogromna) operacje dochod. i wydatkowe budżetu.

Analizę czynników równ. budż. powinno prowadzić się odrębnie (do pewnego stopnia) dla dochodów i wydatków budż.

Z punktu widzenia charakteru czynników kształt. równ. budż., należy wyróżnić czynniki:

1. ekonomiczne

2. organizacyjne

3. techniczne

4. polityczne

Czynniki ekonomiczne to te, kształtujące rozmiary i strukturę dochodów i wydatków budżet. Jednak inne czynniki kształt. stronę dochodową, a inne stronę wydatkową, a w konsekwencji saldo budżetu.

Czynniki ekonom. kształt. stronę doch. budżetu to:

- czynn. ekon. o charakt. realnym: rozmiary działaln. gospod. i inne zjawiska realne, powodujące powstanie stosunku fiskalnego

- czynn. ekon. o charakt. systemowym: przesądzają o rodzajach i wielkości doch. budżet. (rodzaje i konstrukcja podatków, podstawa, skala, zwolnienia, ulgi itp.)

- czynn. ekon. wynik. z bieżącej polityki gospod. państwa: pozasystemowe sposoby oddziaływania na dochody budżetu, np. przyznawanie indywid. ulg podatkowych, zaciąganie pożyczek wewnętrznych i zewn. itd.

Do czynników ekonom. kształt. wydatkową stronę budżetu zaliczamy:

- poziom wydatków na klasyczną sferę publiczną,

- poziom wydatków na sferę usług społecznych,

- poziom wydatków na gospodarkę narodową.

Równowaga budżet. kształt. jest też pod wpływem wydatków na infrastrukturę gospod. (drogi, porty morskie, porty lotnicze, system energetyczny kraju itd.). Wydatki na te cele mogą być realizowane przez przedsiębiorstwa publiczne, lub przedsiębiorstwa prywatne, realizujące zamówienia rządowe albo samorządowe.

Czynniki organizacyjne to:

A) ogólna budowa systemu finans. publ. uwzględn. zasady i tytuły przepływu dochodów i wydatków między poszczególnymi funduszami, np. między budżetem a funduszami emerytalnymi,

B) wewnętrzna struktura organizacyjna systemu budżet. wraz z zasadami regulującymi źródła i tytuły przepływu pieniądza między poszczególnymi elementami tegoż systemu,

C) zakres i zasady funkcjonowania pozabudżetowych funduszy publicznych - chodzi zwłaszcza o zasady powiązania tych funduszy z budżetem państwa.

Czynniki techniczne to:

1. techniki planowania dochodów i wydatków budżetowych,

Budżet państwa musi być sporządz. ex ante, aby świadomie można było kształtować niektóre zjawiska społeczne i gospodarcze. Przewidywanie przyszłości gospodarczej nie jest łatwe, i zawsze zawiera elementy niepewności, tym większe, im mniej stabilny jest układ gospod; przejawia się to np. w dużych ruchach cen, płac, kursów walutowych, stóp %, itd. Te czynniki, a także wiele innych, wpływają na wielkość doch. i wydatk. budżet., stąd też dla kształtowania równowagi budżet. ogromne znaczenie mają techniki planowania.

2. techniki gromadzenia dochodów budżetowych,

Z praktycznego punktu widzenia, istotne są precyzyjne i skuteczne techniki wymierzania należności udżetowych oraz terminowe ich egzekwowanie. Stosowane techniki wywierają istotny wpływ na gólne rozmiary rozmiary i strukturę dochodów budżet. Nie można zatem nie zauważyć związków między rezultatem działalności organów budżet. a konstrukcją syst. podatkowego.

3. techniki rozdysponowywania wydatków budżetowych.

Mogą charakter. się sztywnością lub elastycznością. Ze wzgl. na to, że metody planow. doch. i wydatk. budż. są niedoskonałe, oraz na element niepewności, obecny w planowaniu, nadmierna sztywność tych technik może utrudniać równoważenie budżetu.

Problem elastyczności lub sztywności w gospodarowaniu środkami finans. nie ogranicza się do samego budżetu, pojawia się też np. w stosunkach budżetu z innymi funduszami publicznymi. Czy budżet może i na jakich zasadach, korzystać z wolnych środków pozabudżetowych funduszy publicznych.

Czynniki polityczne rozumiane są jako zespół zachowań państwa, które układają się w określoną strategię państwa. Jeśli państwo ma strategię silnej władzy centralnej w stos. do gospod. i społeczeństwa, to musi to mieć odbicie w budżecie (w jego wielkości i strukturze), czego wyrazem będą nadwyżki budżetowe jako skutek nadmiernej - w stosunku do potrzeb - centralizacji.

Polityczne czynniki nie są łatwe do identyfikacji i klasyfikacji, ponieważ zmieniają się w zależn. od syt. wewn. i zewn. kraju i państwa; np. państwo nie decyduje się na zwiększenie obciążeń podatkowych, aby nie pogarszać nastrojów społecznych, mimo iż względy równowagi budżet. przemawiałyby za tym.

Analizując czynniki polit., należy pamiętać, że rozmiary redystrybucji budżet. i jej struktura są wypadkową różnych sił politycznych: grup interesów ekonom., zawodowych, regionalnych itd. Stąd też zmiana zakresu redystrybucji, a tym bardziej jej struktury, jest bardzo trudna do przeprowadzenia.

Państwo może celowo utrzymywać niezrównoważony budżet, do czego przesłanką jest społeczna percepcja i ocena takich zjawisk jak „nadwyżka” czy „deficyt”. Obywatele odbierają to przez pryzmat własnej gospodarki (mikroekonomicznie), podczas gdy reguły makroekonomiczne są inne. Istnienie nadwyżki budżetowej może pomóc w wywołaniu wrażenia, że stan gospodarki jest dobry. Państwo może też sztucznie wywołać deficyt, aby łatwiej np. zmniejszyć wydatki na niektóre dziedziny życia gospodarczego.

3. Mnożnik zrównoważonego budżetu

Zachowanie równow. budż. przez rządy było podstawą ich oceny przez parlament i społeczeństwo. Zmieniło się to od czasu wielkiego kryzysu gospodarczego oraz rozwoju interwencjonizmu państwowego (J. M. Keynes). W tej koncepcji państwo powinno posługiwać się dochodami, a zwłaszcza wydatkami w celu oddziaływania na gospodarkę, w szczególności na przebieg cyklu koniunkturalnego. Zatem możliwe jest występowanie deficytu budżetowego, jeśli wzrastające wydatki państwa pobudzałyby gospodarkę, przynosząc większe korzyści, niż straty wynikające z wystąpienia deficytu. Owo silne oddziaływanie wydatków budżet. jest związane z efektem mnożnikowym, a ten z kolei z zależnością między wydatkami państwa a popytem globalnym zagregowanym oraz wielkością prod. narodowego i dochodu narod.

AG = C + I + G.

AG - popyt globalny, C - popyt. konsumpc., I - popyt inwest., G - popyt rządowy (państwo)

Popyt globalny tworzą 3 autonomiczne pozycje.

Gospodarstwa domowe (C) i przedsiębiorstwa (I) wytwarzają dochód narodowy i dysponują pewnymi dochodami, państwo zaś zmuszone jest sięgać do dochodów tych 2 kategorii podmiotów. Czyni to przez podatki. Jednak przejęta przez państwo część doch. narodowego w formie podatków wraca do gospod. domowych, jako wydatki transferowe, np. emerytury czy zasiłki dla bezrobotnych. Wprowadza się zatem kategorię podatków netto, obliczanych jako podatki brutto pomniejszone o wypłacone przez państwo transfery. To właśnie podatki netto reprezentują popyt ze strony rządu (G). W wyniku redystrybucji podatk. powstaje nowa kategoria: dochód do dyspozycji przedsiębiorców i konsumentów (dochód po opodatkowaniu). Liczy się go następująco:

YD = Y - NT.

YD - dochód do dyspozycji, Y - dochód narodowy, NT - podatki netto

Istotna jest stopa podatkowa netto (t) informująca, jaka część doch. narod. jest przedmiotem redystrybucji budżet. netto, zatem:

NT = t*Y.

Jeśli założymy, że podatki netto są proporcjonalne do dochodu narodowego, to relację między dochodem rozporządzalnym przez przedsiębiorców i konsumentów można opisać za pomocą następującego wzoru:

YD = Y - NT = Y - t*Y = Y*(1 - t).

Należy wprowadzić jeszcze pojęcie krańcowej skłonności do konsumpcji (MPC). Informuja ona, jaki % każdej dodatkowej jednostki monetarnej dochodu do dyspozycji konsument skłonny jest przeznaczyć na wydatki konsumpc. MPC można analizować w stosunku do dochodu narodowego do dyspozycji po opodatkowaniu, jak i przed opodatkowaniem. Jeśli założymy, że stopa opodatk. netto t jest proporcjon. do dochodu do dyspozycji, równego (1 - t)*Y, to krańcowa skłonność do konsumpcji z dochodu do dyspozycji MPC jest skorelowana z krańcową stopą skłonności do konsumpcji dochodu narodowego MPC', wedle następ. zależności:

MPC' = MPC*(1 - t).

Zatem popyt konsumpc. redukowany jest nie tylko przez stopę opodatk. netto, lecz także przez MPC. Jeśli np. t = 30% (0,3), a MPC = 0,6, to popyt konsumpcyjny (C) wzrośnie o 0,42 jedn. monetarnej:

C = 0,6*YD = 0,6*(1 - 0,3) = 0,6*0,7 = 0,42.

Zatem pomimo wzrostu dochodów o jedną jednostkę monetarną, C wzrośnie tylko o 0,42 jedn. monet. (w wyniku t i MPC).

Teorię mnożnika inwestyc. sformułował J. M. Keynes. Próbuje on uchwycić zależności między inwestycjami a przyrostem dochodu narod., przy czym jego sens polega na tym,że w wyniku dodatk. inwestycji dochód narod. wzrasta w stopniu wyższym niż niż przyrost inwestycji. Można to zapisać jako:

ΔY = k*ΔI,

ΔY - przyrost dochodu, ΔI - przyrost inwestycji, k- mnożnik inwestycyjny

W prostym modelu gospodarki doch. narod. jest określ. przez konsumpcję. i inwestycje., stąd:

Y = C + I,

ΔY = ΔC + ΔI,

ΔI = ΔY - ΔC,

a ponieważ:

k =
,

to otrzymujemy:

k =
,

a po podzieleniu równania przez ΔY otrzymamy klasyczną postać mnożnika inwestycyjnego:

k =
lub k =
,

Jednak przedstawiona powyżej formuła jest zbyt uproszczona i mało przydatna do analizy równowagi budżetowej, gdyż nie uwzględnia sektora rządowego. Równanie przyrostu dochodu w gospodarce powinno mieć postać:

ΔD = C + I + G.

Przykład: następuje wzrost wydatków państwa, bez wzrostu podatków. Wydatki rządowe będą spełniały podobną rolę jak inwestycje. Jeśli np. produkcja wynosiła 100 jedn. monet., a wydatki państwa wzrosły o 20 jednostek, to przy k = 2,27, taki wzrost wydatków spowoduje wzrost prod. o 45,4 jedn. monet.

Należy pamiętać, że mnożnik działa w obydwie strony, tzn. zwiększenia jak i zmniejszenia produkcji. Jeśli np. wzrosłyby podatki, przy nie zmienionych wydatkach państwa, to spadek produkcji będzie znacznie większy niż stopa opodatkowania dochodów.

Istotą mnożnika budżetu zrównoważonego jest fakt, że pobudzenie popytu w gospodarce przez dodatkowe wydatki państwa mimo zwiększenia podatków spowoduje większy przyrost prod. narodowego, oraz dochodu narod. jako efekt działania mnożnika.

4. Rodzaje sald budżetowych

Skoro idealne zrównoważenie dochodów i wydatków budżet. jest czymś wyjątkowym, to budżet państwa na ogół wykazujejakieś saldo, czyli nadwyżkę lub deficyt. Rodzi to problem interpretacji salda budżetu państwa, którego nie można przedstawiać jako rachunkowego wyliczenia różnicy między doch. a wydatk. budżet. w danym roku. Byłoby to zbyt duże formalne uproszczenie.

Po stronie dochodów budżet. należy wyróżnić dochody bezzwrotne i zwrotne (zwyczajne i nadzwyczajne), a także dochody z poprzednich okresów. Po stronie wydatków - wydatki bieżące i majątkowe, oraz na obsługę długów. Znaczenie ma również podział długów na wewnętrzne i międzypaństwowe. Należy zatem rożróżniać następujące salda:

1. saldo kredytowe i majątkowe,

Saldo kredytowe (zwane inaczej saldem pierwotnym): budżet uważany jest za zrównoważony, jeśli w ciągu okresu obrach. państwo nie zaciąga nowych pożyczek publ.. Wg tej koncepcji, do doch. budż. nie mogą być zaliczane środki poch. z poprzedn. okresów jak również pożyczki (bezpośrednie - emisja biletów skarbowych, jak i pośrednie - w drodze kredytów, udzielanych przez banki). Do salda nie mogą być zaliczane wydatki na obsługę długów publicz. oraz nadwyżki budżet. powiększ. zasoby pieniężne budżetu na rachunkach bankowych.

Saldo pierwotne jest ważne z punktu widzenia oceny zdolności podatkowej gospodarki i społeczeństwa w danym roku fiskalnym.

Saldo majątkowe: różnica między doch. budżet., pomniejsz. o dochody uzyskane ze sprzedaży majątku publicz. i o pożyczki zaciągane na cele inwestycyjne a wydatkami bieżącymi budżetu. Saldo to informuje o zmianie stanu majątku publicznego państwa.

2. saldo ogólne i krajowe,

Saldo ogólne pokrywa się z kredytową koncepcją salda budżetu, natomiast saldo krajowe uzyskuje się po skorygowaniu salda ogólnego o budżet. rozliczenia zagraniczne. Wymaga to jednak nieuwzględnienia tych rozliczeń w dochodach i wydatkach budżetu. Ten podział ma znaczenie, ponieważ w przypadku pojawienia się deficytu budżet., można się dowiedzieć jaki jest wpływ rozliczeń zagranicznych na ogólne saldo budżetu, czyli jakie jest obciążenie państwa wypłatami odsetek zagranicznym wierzycielom.

3. saldo realne i nominalne.

Podział ten związany jest z występowaniem zjawisk inflacyjnych w gospodarce, które wpływają w różnym stopniu na kształtowanie się dochodów i wydatków budżetowych.

Zaprezentowane rodzaje sald budżet. nie wykluczają się nawzajem, lecz uzupełniają. Poznanie charakteru salda budżet. jest szczególnie ważne przy poszukiwaniu racjonalnych źródeł pokrywania deficytu budżet.

Metody pokrywania deficytu można uznać za prawidłowe tylko wtedy, gdy źródła tego pokrycia mają podstawy ekonomiczne, czyli: przyrost oszczędności ludności, przedsiębiorstw i innych podmiotów, których skutkiem jest ogranicz. funduszy nabywczych tych podmiotów.

Nie można natomiast zaakceptować pokrywania deficytu za pomocą emisji dodatkowego pieniądza, bez wzgl. na to, czy ma ona charakt. bezpośredni (emisja skarbowa), czy pośredni (zaciąganie przez budżet kredytów bank., nie znajdujących pokrycia w przyroście oszczędności). Ten sposób równoważenia budżetu prowadzi do nierównowagi gospodarczej, zwłaszcza nierównowagi rynkowej, wywołuje lub nasila zjawiska inflacyjne, powoduje spadek siły nabywczej pieniądza, a więc wprowadza ogólną destabilizację sytuacji gospod. i społecznej kraju.

5. Mechanizm powstawania deficytu budżetowego

Budżet przypomina „pompę ssąco-tłoczącą” - przyjmuje strumienie dochodów od jednych podmiotów i kieruje do innych. Jednak rzadko strumienie dochodów są zgodne pod wzgl. rozmiarów i czasu ze strumieniami wydatków. Można to przedstawić w formie zagregowanej jako:

ΣD = ΣW

ΣD > ΣW

ΣD < ΣW

ΣD - suma strumieni dochodów budż., ΣW - suma strumieni wydatków budżet.

Budżet jest funduszem uchwalonym z reguły na 1 rok kalendarzowy. Techniki realizacji dochodów oraz ich rozdysponowywania, stwarzają możliwość niezrównoważenia budżetu w różnych momentach czasu od T₀ do T₁. Jednak ze wzgl. na ogrom operacji dochod. - wydatk. budżetu, aparat skarbowy ani bankowy nie zauważą naruszenia równowagi, jeśli na koniec roku dojdzie do samoczynnego zrównoważenia dochodów i wydatków. Oznacza to stabilność układu budżetowego.

Największe znaczenie dla badania równowagi budżet. ma porównanie strumieni dochodów i wydatków na koniec roku budżetowego, gdyż jego zamknięcie wywołuje skutki prawno-ekonomiczne. Organy budżetowe nie mają wtedy prawa do korzystania ze środków budżet., dopóki parlament nie uchwali nowego budżetu. Niewykorzystane środki budżetowe „nie przepadają”, lecz po konfrontacji z sumą strumieni dochodów tworzą saldo (czyli nadwyżkę lub deficyt).

Dodatkowo pojęcia deficyt i nadwyżka budżetowa są właściwe dla strumieniowej metody analizy równowagi budżet., czyli dla jednego roku budżet. Badanie (nie)równowagi budżetowej w kilku okresach jest możliwe po wprowadzeniu dodatkowych pojęć: długu publicznego i akumulacji publicznej. Dług publiczny jest sumą deficytów powstałych w okresach poprzed., a akumulacja publ. - sumą nadwyżek z okresów poprzednich.

Rozpatrywanie równowagi budż. w 1 okresie budżet. (metodą strumieniowa) ma zatem ograniczone walory poznawcze. W stanie budż. można się zorientować dopiero na podst. następujących równań:

B = D - W = E
A,

B = E
A,

B - stan budżetu w ujęciu strumien.-zasobowym, D - strum. doch. budżet., W - strum. wydat. budż., E - saldo strum. doch. i wydatk. budżet., A - saldo zobowiązań i należności budż.w poprz. okresach.

Analiza ww. równań daje obiektywny obraz równowagi budżetowej.

6. Ekonomiczne rodzaje deficytu budżetowego

Deficyt budż. nie jest tylko rachunkowym wynikiem działaln. państwa w sferze finans. publ., ma także głęboką treść ekonomiczną. Rozpoznanie tej treści jest trudne ze wzgl.:

1. 1 rok - czyli czas, na jaki sporządza się budżet - jest zbyt krótki, by ocenić przyczyny zjawiska;

2. rok budżet. nie przystaje na ogół do cyklu koniunkturalnego, a poszczególne fazy cyklu wpływają na dochody i wydatki budżetowe;

3. deficyt może dotyczyć budżetów bieżących, majątkowych, zwyczajnych i nadzwyczajnych; kwestia, jak interpret. ewent. deficyt poszczeg. rodzajów budżetów i związki między saldami tych budżetów;

4. deficyt nie dotyczy tylko budżetu centralnego, ale całego systemu funduszy publ.; transfery między budż. centr. a budż. samorząd. i funduszami ubezp. społecznych;

5. deficyt jest związ. w pewnym stopniu z polityką monetarną państwa, np.wysoka stopa % → niższa aktywn. gospod. → niższe wpływy z podatków;

6. stan budżetu centr. jest pod wpływem otoczenia zewn.: kształt. się kursu waluty krajowej; wynika to z faktu, że zagran. zakupy publ. są finans. z budżetu, oraz z tego, że zadłuż państwa może mieć charakter zewnętrzny.

Analiza przyczyn i treści deficytu powinna dać odpowiedź na 1, zajebiście ważne pytanie;-)): czy deficyt jest skutkiem procesów gospod., których nie można było przewidzieć, czy jest wynikiem świadomej polityki państwa.

Ekonomiści zaproponowali rozróżnienie 3 rodzajów deficytu budżet.:

1. deficyt rzeczywisty - faktyczna różnica między wydatkami i dochodami w danym okresie budżet.

2. deficyt strukturalny - wielkość symulowana, hipotetyczna, powstająca, gdyby dochody i wydatki były realizowane przy pełnym wykorzystaniu zdolności wytwórczych gospodarki.

3. deficyt cykliczny - rezultat cyklu koniunkturalnego (ożywienia lub recesji), wpływ. na dochody i wydatki, w warunkach niepełnego wykorzyst. zdolności wytwórczych.

Deficyt cykliczny zawsze różni się od rzeczywistego i strukturalnego! Jest on konsekwencją stosowania automatycznych stabilizatorów koniunktury.

7. Równowaga budżetowa jako kryterium oceny działalności władz publicznych

Zachowanie równowagi budżetowej jest trudne. Wywołuje to wiele emocji, jest przedmiotem ostrych polemik polityków. W klasycznej teorii skarbowości zachowanie równowagi budżet. urosło do rangi kanonu, którym ma kierować się państwo. Jednak:

• w gospodarce rynkowej państwo ma minimum możliwości bezpośredniego oddziaływania na podmioty gopsodarcze; wykorzystuje narzędzia pośrednie, wśród których decydujące są podatki;

• budżet poza celami czysto fiskalnymi (przejmowanie części dochodów) jest także wykorzystywany jako regulator w stos. do podmiotów gospodarczych;

• (nie)równowaga budżet. ma wpływ na ogólną równow. gospod., zjawiska inflacyjne, bezrobocie, realizację celów socjalnych itd.;

• zrównoważ. budżetu to ważny argument w walce politycznej.

Wraz z interwencjonizmem J. M. Keynesa zaczęto odchodzić od żelaznej zasady równoważ. budżetu; najpierw inne cele: zrównoważ. wzrost gospod., ogranicz. bezrobocia, łagodzenie wahań cyklu koniunkt.

Jednak już „szoki naftowe” spowodowały powrót do tradycyjnych koncepcji zrównoważ. budżetu.

Nie ma jednoznacznej oceny zjawiska deficytu budżet. i długu publicznego w gospodarce. Podstawowe kwestie stawiane przez różne szkoły i nurty myśli ekonomicznej to:

• czy deficyt budż. i dług publ. są zawsze źródłem inflacji?

• czy dług publ. jest krzywdzącym obciążeniem przyszłych pokoleń?

• czy powiększanie długu publ. doprowadzi do fiskalnego bankructwa? (vide Argentyna)

• czy deficyt budżet. wchłania oszczędności sektora prywatnego?

• czy deficyt budż. i koszt obsługi długu publ. zmniejszają poziom inwestycji prywatnych?.

Na żadne z tych pytań nie ma jednoznacznej odpowiedzi.

Zarówno deficyt budż. jak i dług publ. nie są czymś wyjątkowym w krajach zachodnich.

Równowaga budżetowa nie może być trakt. jako bezwzgl. kryterium polityki fiskalnej i gospodarczej państwa. O tym czy ma wystąpić deficyt, w jakich rozmiarach bezwzgl. i relatywnych (w stos. do PNB), z jakich źródeł ma być finansowany itd. decydują konkretne warunki ekonom., społeczne, i inne panujące w danym czasie w danym kraju. Podobnie, istotna jest odpowiedź na pytanie, czy występowanie deficytu budżet. i jego wielkość są wystarczającą podstawą identyfikacji charakteru polityki fiskalnej państwa. Na podst. obserwacji budżetów państw zach. nie można stwierdzić, że samo wystąpienie i wielkość deficytu są wystarcz. podstawą do określ. charakteru polityki fisk. państwa, zatem deficyt nie może być wyłączną podstawą wyboru środków polityki fiskalnej i gospod. państwa, ponieważ jest on kształtowany przez wiele czynników o różnorodnym charakterze.

Konkludując, deficyt budż. nie jest wystarczającym kryterium oceny działalności władz publicznych. Fakt jego występowania jest zaledwie jednym z symptomów sytuacji finansowej państwa. Konieczne jest analizowanie przyczyn występowania deficytu budżetowego oraz jego związków ze stanem gospodarki.

Rozdział 10 - Dług publiczny

1. Ekonomiczna istota długu publicznego.

Dług publiczny (w skrócie: dp) - finansowe zobowiązanie władz publicznych z tytułu zaciągniętych pożyczek. Najważniejszą przyczyna powstawania dp jest zaciąganie pożyczek na pokrycie deficytu budżetowego lub np. przymusowe wywłaszczenia mienia na zasadach odpłatności, zobowiązania odszkodowawcze i inne. Zaciąganie dp wywołuje koszty, które muszą być pokryte w przyszłości.

Dp powinien być wykorzystywany do finansowania przede wszystkim wydatków kapitałowych (majątkowych), wykraczających poza bieżący rok budżetowy, a nie do finansowania bieżących wydatków budżetu. W niektórych krajach wydatki bieżące i kapitałowe są rozdzielone, co ułatwia gospodarowanie tymi środkami. Pierwsze z nich uzyskiwane są głównie z dochodów podatkowych, a drugie z pożyczek publicznych.

2. Rodzaje długu publicznego.

Kryterium dowolności:

• dp dobrowolny

• dp przymusowy - posiada charakter podatku

Kryterium przyczyn i skutków zadłużenia publicznego:

• globalny dp

• wewnętrzny (krajowy) dp

• zewnętrzny (zagraniczny) dp

Kryterium czasu:

• dp krótkoterminowy (płynny) - przejściowe trudności płatnicze władz publicznych, rozwiązywane w danym roku fiskalnym, postuluje się jednak aby było to 2-3 lat.

• dp długoterminowy (fundowany) - finansowany z pożyczek długoterminowych a wykorzystywany na wydatki majątkowe takie jak budowy obiektów użyteczności publicznej itp., stające się zabezpieczeniem pożyczek. Mogą one przynosić dochody będące źródłami spłaty długu.

Kryterium “kto od kogo pożycza”:

• dp brutto - pożyczanie pieniędzy przez władze innym podmiotom krajowym i zagranicznym, lokowanie nadwyżek na rynkach finansowych.

• dp netto

Kryterium struktury władz publicznych (“kto zaciąga dług”):

• dp centralny (państwowy)

• dp lokalny (samorządowy)

3. Przyczyny powstawania długu publicznego:

• uporczywie utrzymujący się deficyt budżetowy.

• okres wzmożonych wydatków publicznych (wojny, kryzysy gospodarcze).

• doktryna ekonomiczna zakładająca utrzymywanie długu publicznego jako narzędzia interwencjonizmu państwowego.

• cele polityczne elity politycznej niechętnej podnoszeniu podatków oraz cięciu w wydatkach

• wpadnięcie wpadł w pułapkę zadłużenia

W krajach wysoko i średnio rozwiniętych dp utrzymujący się przez dziesięciolecia jest zjawiskiem powszechnym, choć staje się to przyczyną krytycznych ocen ekonomistów.

4. Dylematy związane z zaciąganiem pożyczek publicznych.

Rządzący uświadamiają sobie skutki zadłużenia publicznego oraz spirali deficytu budżetowego oraz dp, polegającej na tym, że obsługa dp wymusza coraz większe pożyczki, co z kolei uniemożliwia zrównoważenie budżetu oraz prowadzi do wymykania się budżetu spod kontroli. Zaciąganie dp jest korzystne dla podatników, jednak nie dla wszystkich tak samo co wynika z progresywnego charakterów systemów podatkowych.

Podatek

Pożyczka

1) Przymusowy charakter 2)Natychmiastowe zubożenie podatnika 3)Obciąża obecne pokolenia 4)Przerzucany w ceną - inflacjogenny 5)Podmiotowy przekrój podatników jest inny niż pożyczkodawców 6)Może spowodować wybuch społeczny 7)Może wywołać zjawisko ucieczki przed podatkami

1)Dobrowolny charakter 2)Potencjalne zubożenie podatnika 3)Obciąża przyszłe pokolenia 4)Działa deinflacyjnie 5)Obligacja może być przedmiotem sprzedaży 6)Wywołuje transfer dochodów od przyszłych podatników do obecnych posiadaczy papierów wartościowych 7)Może być przyczyną dewaluacji pieniądza 8)Prowadzi do zmniejszenia globalnej siły nabywczej 9)Może wyrażać poparcie społeczeństwa dla władzy 10)Może być narzędziem zmiany struktury gospodarki 11)Może wpływać na koniunkturę gospodarczą

Pożyczka stanie się podatkiem gdy:

• inflacja spowoduje realny spadek wartości pożyczonego kapitału

• następuje konwersja długu czyli zmiana zasad zaciągania pożyczek

• władze ogłaszają niewypłacalność całości lub części długu, czyli gdy następuje repudiacja długu

Zaciągane pożyczki mogą wpływać deflacyjnie na ceny poprzez nie podnoszenie podatków wpływających na ceny. Analiza problemu ciężaru długu publicznego musi uwzględnić czynnik czasu, a więc kto kiedy zaciąga dług i kto oraz kiedy będzie go spłacał.

5. Instrumenty zaciągania długu publicznego.

Dwie metody finansowania deficytu:

• kredyt bankowy emitowany przez bank centralny

• powstawanie zobowiązań płatniczych w związku z transakcjami (zakupami) podmiotów publicznych, które są przejściowo finansowane przez dostawców towarów i usług, a dopiero po jakimś czasie mogą być spłacone ze środków budżetowych albo mogą trwale powiększać dp.

Instrumenty zaciągania pożyczek:

• krótkookresowe

• średniookresowe

• długookresowe

Należy rozróżnić tutaj pojęcia kredytu i pożyczki. Każdy kredyt jest pożyczką, ale nie każda pożyczka jest kredytem. Kredytu udzielają banki mające zdolność kreacji pieniądza, czyli “pożyczania więcej niż maja”. Inaczej jest z podmiotami które udzielają pożyczek tylko do wysokości posiadanych środków pieniężnych. Różnice te powodują że kredyt bankowy jest uniwersalnym instrumentem zaspokajania popytu na pieniądz przez władze. Można go podzielić na:

• kredyt banku centralnego

• kredyt banku komercyjnego

• kredyt międzynarodowych instytucji finansowych (BŚ)

Najczęściej stosowane instrumenty finansowania deficytu:

• weksle (bony) skarbowe - krótkoterminowe papiery wartościowe, emitowane w dużych nominałach, przeznaczone do transakcji na rynku blokowym (hurtowym)

• obligacje skarbowe - papier wartościowy, który zawiera zobowiązanie emitenta do zapłaty posiadaczowi obligacji jej nominalnej wartości wraz z odsetkami. Gwarantują one stałe oprocentowanie, określone są warunki wypłaty odsetek. Obligacje są przedmiotem obrotu giełdowego posiadając cechę płynności finansowej.

Wyróżnia się obligacje:

• krótsze niż 5-letnie (krótkoterminowe)

• od 6 do 16-letnie (średnioterminowe)

• dłuższe niż 15-letnie (długoterminowe)

Podział ze względu na emitenta:

• obligacje skarbowe

• obligacje manipulacyjne (emitowane przez władze lokalne lub ich agencje np. w USA)

Obligacje są trwalszym instrumentem do dokonywania wydatków bez pokrycia.

6. Zasady i metody zarządzania długiem publicznym.

• minimalizacja kosztów pozyskiwania środków pieniężnych na obsługę długu publicznego,

• koordynowanie bieżącej i przyszłej zapadalności instrumentów skarbu państwa z wymagalnością zobowiązań wobec niego,

• zapewnienie bieżącej płynności finansowej rządu.

7. Rola banku centralnego w finansowaniu długu publicznego.

Funkcje banku centralnego:

• funkcja kasjera rządu,

• funkcja instytucji działającej w imieniu rządu na rynku pożyczkowym,

• funkcja instytucji pożyczkodawcy - dla rządu

Ogólnie rozdział ten strasznie mętnie opisuje stosunki panujące miedzy bankami centralnymi a rządami różnych krajów. Zwraca uwagę na kwestię własności banku centralnego czy jest on państwowy czy jak w USA jest własnością grupy banków, oraz iż przy niezależności banku centralnego od rządu muszą one współpracować.

8. Rola banku centralnego w finansowaniu długu publicznego na przykładzie Banku Anglii.

Finansowanie bieżącego deficytu budżetowego dokonuje się przez zakup od rządu weksli skarbowych, czyli krótkoterminowych instrumentów finansowych, które Bank Anglii sprzedaje przede wszystkim bankom komercyjnym w ramach operacji otwartego rynku. Mają one podstawowe znaczenie dla zapewnienia wypłacalności rządu oraz finansowania deficytu. Bank Anglii występuje tu jako pożyczkodawca ostatniej instancji dla rządu. Jest to szczególnie ważne wtedy, gdy inne papiery skarbowe (obligacje) są niechętnie nabywane. Wyrazem niewielkiego bezpośredniego zaangażowania Banku Anglii w finansowanie bieżącego deficytu budżetowego jest stosunkowo niewielki udział weksli skarbowych w aktywach Banku, jak i udział w finansowaniu deficytu w ogóle. W celu sfinansowania pozostałej części deficytu rząd emituje obligacje skarbowe lub obligacje gwarantowane przez skarb państwa. Wiąże się to zawsze z finansowaniem konkretnych przedsięwzięć gospodarczych, czyli z finansowaniem wydatków majątkowych rządu. Wymagalność obligacji przekracza 1 rok i znaczna ich cześć ma charakter długoterminowych papierów wartościowych, niekiedy termin wykupu obligacji nie jest oznaczony.

Kończąc mam nadzieję że to opracowanie choć trochę Wam pomoże. Do zobaczenia na uczelni.

Rozdział 11.Polityka fiskalna

1. Istota i cele polityki fiskalnej

Współczesne państwo musi oddziaływać na gospodarkę, wynika to z 2 powodów:

• możliwość samoczynnego kształtowania procesów gospodarczych są ograniczone i wymagają interwencji państwa

• w systemie demokratycznym państwo ponosi odpowiedzialność za przebieg procesów gospodarczych

Istnieją 2 podstawowe rodzaje instrumentów pieniężnych za pomocą których państwo może oddziaływać na gospodarkę, stosowane w ramach 2 obszarów polityki:

• monetarnej (odpowiedzialna za obronę wartości pieniądza, regulowanie podaży pieniądza krajowego, zachowanie bezpieczeństwa walutowego kraju względem zagranicy)

• fiskalnej (dostarczenie potrzebnych państwu dochodów)

Oba te cele muszą sprowadzać się do celów globalnych: walka z bezrobociem, wzrost gospodarczy, ograniczanie wahań amplitudy wahań cyklu koniunkturalnego, walka z inflacją,

Ze względu na potężne możliwości oddziaływania władz monetarnych na gospodarkę a także te działania mogą być sprzeczne z realizacją podstawowych celów gospodarki, działalność władz monetarnych i fiskalnych powinny być skoordynowane. Nie podważa to autonomii działania Banku Centralnego, który może być poddawany naciskom władz fiskalnych zwłaszcza w kwestii emisji pieniądza w celu sfinansowania deficytu. Argument koordynacji wynika stąd, że rząd(państwo) jest najpotężniejszym podmiotem gospodarki ze względy na rozmiary zasobów i dochodów.

Kwestia aktywności państwa w dziedzinie polityki fiskalnej.

Polityka fiskalna polega na gromadzeniu środków publicznych, których poziom i struktura są ściśle określona przez wydatkowanie środków publicznych.

Polityka fiskalna polega wykorzystywaniu różnych instrumentów, które służą:

1) zaspokojenie popytu państwa (władz publicznych) na pieniądz (dochody)- jest to kluczowe zadanie, państwo nie jest w stanie wytwarzać dochodów, a jeśli tak to musi sięgać do innych podmiotów

2) realizacji statutowych zadań władz publicznych za pomocą zgromadzonych środków pieniężnych

3) realizacji pozafiskalnych celów państwa, ale przy wykorzystaniu instrumentów polityki fiskalnej - długookresowa analiza funkcjonowania gospodarki kapitalistycznej prowadzi do wniosku, że jej rozwój nie odbywa się bez zakłóceń, a nawet może wywoływać negatywne skutki i dla gospodarki i dla społeczeństwa. te właśnie fakty leżą u podstaw możliwości wykorzystania instrumentów finansowych.

Wykorzystanie polityki fiskalnej do celów pozafiskalnych:

1. tworzenie warunków pełnego wykorzystania zdolności wytwórczych gospodarki

2. tworzenie warunków gromadzenia oszczędności pieniężnych przez optymalizacje obciążeń podatkowych

3. ograniczenie amplitudy wahań cyklu koniunkturalnego

4. walka ze skutkami bezrobocia i promowanie procesu tworzenia nowych miejsc pracy

5. korekta nadmiernego zróżnicowania dochodów w społeczeństwie będącego skutkiem bezwzględnie działającego mechanizmu rynkowego

6. łagodzenie negatywnych skutków ubocznych działalności podmiotów rynkowych, które kierują się przede wszystkim motywem zysku

2. Narzędzia polityki fiskalnej

Powyżej wymienione cele mają cel pozafiskalny. Cała sztuka polityki fiskalnej polega na tym, żeby państwo umiejętnie łączyło realizację podstawowych celów polityki fiskalnej(gromadzenie środków pieniężnych) „przy okazji” rozwiązywaniem innych ważnych celów gospodarczych i społecznych.

Do realizacji wymienionych szczegółowych celów polityki fiskalnej służyć mogą:

1. narzędzia podatkowe

2. zasiłki dla bezrobotnych

3. wydatki z tworzeniem nowych miejsc pracy i z finansowaniem programów zmiany kwalifikacji zawodowych

4. wydatki promujące restrukturyzację gospodarki

5. wydatki promujące rozwój drobnej przedsiębiorczości

6. wydatki na roboty publiczne

7. deficyt budżetowy

8. dług publiczny

9. poręczenia i gwarancje państwa dla podmiotów zaciągających pożyczki

Ingerencja państwa jest korzystna dla niektórych podmiotów, a jednocześnie narusza interesy innych podmiotów.

3. Instytucjonalne podstawy polityki fiskalnej

Realizacja głównych celów polityki fiskalnej wymienionych powyżej, wymaga dobrze rozwiniętych instytucjonalnych podstaw prowadzenia tej polityki. Chodzi o:

dobrze skonstruowany i rozwinięty system podatkowy - od tego jakie podatki się stosuje, jakie preferencje dla inwestorów itd. zależy stymulacyjne lub hamujące działanie państwa na aktywność podmiotów

skuteczny aparat skarbowy - zależy od niego nie tylko tyle ile dochodów wpłynie na rachunki władz publicznych, ale też w jakim stopniu obowiązujące podatki są parametrem decyzyjnym dla wszystkich podmiotów gospodarujących oraz czy ciężary podatkowe są rozłożone sprawiedliwie

sprawne procedury legislacyjne - warunkują skuteczność polityki fiskalnej, główne zasady nie mogą ulegać nadmiernej fluktuacji, ale też zmieniająca się sytuacja w gospodarce powoduje że ustalony system podatkowy, system wydatków mogą się okazać niewystarczające do realizacji celów polityki fiskalnej, wprowadzenie zmian w tym zakresie wymaga zmian w systemie prawnym, zabiera to dużo czasu i przez to staje się nieskuteczne, łatwiejsza szybsza jest polityka monetarna (stóp %, kursowa)

dobrze rozwinięte instytucje publiczne - chodzi o instytucje dystrybuujące środki publiczne: biura pośrednictwa pracy(walka z bezrobociem), roboty publiczne, zamówienia publiczne

4. Aktywna i pasywna polityka fiskalna

Aktywna: gdy rząd stosuje wybrane środki w celu: przeciwdziałania cyklicznym fluktuacjom, zapewnienie stabilizacji cen, ograniczanie bezrobocia. Głównymi rodzajami tych posunięć są zmiany stawek podatkowych, wydatki na roboty publiczne. Może to jednak powodować wiele niekorzystnych zjawisk.

Pasywna: wykorzystuje automatyczne stabilizatory, które wymagają aktywności legislacyjnej państwa, lecz działają samoczynnie. Stabilizatory mają „wbudowaną giętkość” tzn. zmiany ich rozmiarów dokonują się przy niezmiennych zasadach opodatkowania i zmiennych zasadach dokonywania wydatków. Jeżeli wielkość wpływów podatkowych zależy od wielkości np. dochodów osobistych ludności to zmiana poziomu dochodów powoduje zmianę poziomu wpływów. Do stabilizatorów zaliczyć można:

• podatki od dochodów osobistych

• podatki od dochodów osób prawnych

• podatki pośrednie

• zapomogi dla bezrobotnych i inne świadczenia społeczne

• programy stabilizacji dochodów w rolnictwie

• Cechy „dobrej” polityki fiskalnej

Racjonalny fiskalizm - polityka fiskalna nie powinna doprowadzić do przekroczenia optymalnej granicy opodatkowania, nakładane podatki nie obniżają skłonności do oszczędzania i w konsekwencji nie wywołają spadku podaży kapitału pieniężnego, granice te zostają przekroczone gdy spadają dochody podmiotów, a to z kolei wywołuje spadek oszczędności i kapitału pieniężnego,

umiejętność łączenia celów fiskalnych z celami pozafiskalnymi

stabilność polityki fiskalnej

Racjonalny fiskalizm - ingerencja władz publicznych w dochody podmiotów gospodarczych, która pozwala zaspokoić niewygórowane potrzeby władz publicznych w zakresie dochodów i jednocześnie pozwala funkcjonować oraz rozwijać się podmiotom gospodarczym, a gospodarstwom domowym zaspokajać potrzeby na przyzwoitym poziomie, a także tworzy warunki do oszczędzania. W skali makro powinien być zapewniony wzrost gospodarczy.

Nadmierny fiskalizm- agresywna ingerencja w dochody, skutek: spowolnienie wzrostu gospodarczego, ruina podmiotów gospodarczych. Przykład stosowanie progresywnej skali podatkowej, co zniechęca do inwestowania.

Mierniki fiskalizmu:

• zakres ingerencji systemu finansów publicznych w produkt krajowy brutto

• stopień pokrycia wydatków publicznych z dochodów

• progresywne skale podatkowe

• różnice między nominalną a efektywną stopą opodatkowania

• zakres występowania tzw. szarej strefy w gospodarce

Brakuje jednak uniwersalnej odpowiedzi jaka powinna być optymalna redystrybucja PKB przez system finansów publicznych.

Miara rzeczywistego fiskalizmu może być różnica między nominalną a efektywną stopą opodatkowania podmiotów. Różnica wynika ze stosowanych ulg podatkowych, które oznaczają łagodzenie nadmiernego fiskalizmu.

Wysokie podatki i quasi podatki prowokują do uciekania w szarą strefę. W Polsce ocenia się na 15-25% PKB.

Aparat skarbowy powinien nie powinien działać w sposób bezwzględny tzn. cel fiskalny przesłania inne cele. Zła sytuacja podatnika, trudności finansowe powinny skłonić państwo do podjęcia ryzyka polegającego na częściowym lub definitywnym zaniechaniu poboru zaległości, rozłożeniu na raty. Jednak to niesie niebezpieczeństwo: deformacja systemu podatkowego, korupcja.

Dobra polityka fiskalna wyraża się w umiejętnym łączeniu celów czysto fiskalnych z celami ekonomicznymi i społecznymi. Tak więc podatki nie powinny być tylko źródłem zasilania pieniężnego, lecz instrumentem wywołującym pozytywne zachowania podatnika.

Neutralność podatkowa państwa jest utopią.

Cecha dobrej polityki fiskalnej - stabilność zasad. Jest to warunek racjonalnego zachowania się podmiotów gospodarczych, daje podstawę do podejmowania decyzji średnio- i długookresowych.

Rozdział 12.

Koncepcyjne podstawy budowy systemu finansów publicznych

- konieczne jest systemowe podejście do zjawisk i procesów finansowych

• system finansów publicznych opiera się na własności publicznej, jego głównym celem jest zaspakajanie określonych potrzeb społecznych za pomocą funduszy publicznych; zorganizowanie tych funduszy wymaga działalności różnych podmiotów, określenia podstaw prawnych ich działalności, zastosowania różnych instrumentów do gromadzenia i rozdysponowania funduszy itd.

• głównym kryterium oceny systemu jest kryterium skuteczności względem celu; stosowanie go jest jednak bardzo trudne przy wielkich makrosystemach, które realizują wiązkę złożonych celów często sprzecznych ze sobą; może być wtedy sformułowany 1 cel zagregowany, lecz dla systemu fin. publ. sformułowanie go jest trudne

+ kryteria racjonalnego systemu finansowego wg Fedorowicza:

1. efektywności sys. finansowego (efektywności jego oddziaływania na przebieg procesów realnych)

2. wewnętrznej zgodności norm sys. fin.

3. prostoty konstrukcji norm regulujących i ich systemu

4. zdolności sys. fin. do samoregulacji

+ kryteria do oceny procesu budowy oraz stanu sys. fin. publ. w Polsce:

1. istnienie lub brak koncepcji sys. fin. publ.

2. skuteczność sys. (zdolność do realizacji celów i zadań polityki gospodarczej i społecznej państwa)

3. wewnętrzna zgodność sys. fin.

4. stopień skomplikowania sys.

5. tempo zmian w systemie fin. publ. w stosunku do innych zmian systemowych

6. względna trwałość nowych rozwiązań systemu (zamiast kryterium stabilności gdy system nie jest ukształtowany)

+ trudności przy budowaniu w Polsce sys. fin. publ.: (3 grupy)

a) wynikające z instytucjonalnego balastu poprzedniej formacji społeczno-ekonomicznej (m.in. rozbudowana własność pańsywowa, anachroniczny sys. finansowania ubezpieczeń społecznych, nieracjonalny sys. gospodarowania funduszami publ. w tzw. sferze budżetowej, niedostosowanie sys. podatkowego)

b) związane z poszukiwaniem optymalnej koncepcji sys. fin. publ.

(doktryna ekonomiczno-społeczna państwa w znacznym stopniu determinuje sys. fin. publ., a zasadnicze znaczenie ma stosunek państwa do: interweniowania w gospodarkę, przedsiębiorstw państwowych oraz jego obowiązków w sferze społecznej)

3. spowodowane dramatycznym brakiem środków finansowych do tworzenia sys. fin. publ.

• zagadnienia zakresu fin. publ.

1 z podstawowych problemów w okresie transformacji jest zakres fin. publ. oraz związki zachodzące między poszczególnymi elementami systemu

•kategorie:

- finanse publ.- bieżące (w skali 1 roku fiskalnego) dochody publ.

- sektor publiczny- majątek publ. gromadzony przez dziesięciolecia

przedsiębiorstwa komercyjne (będące własnością państwa) nie wchodzą w całości do fin.

publ. lecz traktuje się je jak p-twa prywatne, które płacą podatki na rzecz funduszy publ.

- skarb państwa- zarówno majątek publ., który tworzy sektor publ., jak i bieżące dochody publ.

•związki między elementami fin. publ. wiążą się z zakresem autonomii dysponentów tych funduszy [dysponentami funduszy są: budżet państwa, budżety gmin, państwowe fundusze celowe oraz gospodarka pozabudżetowa (państwa, samorządu)];

autonomię tą rozpatruje się z 2 punktów widzenia:

1. podziału dochodów publicznych powstających w wyniku ściągania podatków, ceł, opłat itd.

2. funkcjonującego systemu transferów między funduszami publ.

transfery: -zwyczajne (wynikające z istniejącego systemu podziału dochodów)

-nadzwyczajne (powstające w szczególnych okolicznościach, np. załamania się zwyczajnych dochodów funduszy celowych czy budżetów gmin)

• Sys. fin. publ. jest bardzo złożony, więc podejście w czasie jego analizy musi być różne. Do najważniejszych cech wspólnych sys. fin. publ. należą:

1. publiczna własność funduszy

2. identyczna lub zbliżona metoda gromadzenia funduszy

3. szczególna kontrola ze strony społeczeństwa przy wydatkowaniu środków

4. nie gospodarcze lub pośrednio gospodarcze wydatkowanie środków

Rozdział 13. Organizowanie systemu budżetowego

BUDŻET PAŃSTWA

Budżet państwa - plan finansowy obejmujący dochody i wydatki oraz przychody i rozchody państwa na okres jednego roku budżetowego

Tworzy się go na podstawie prawa budżetowego.

Jest uchwalany przez Sejm jako ustawa budżetowa.

Zakresem budżetu państwa objęte są:

• organy władzy państwowej, kontroli, ochrony państwa

• sądy i trybunały

• organy administracji rządowej

Ustawa budżetowa zawiera plany przychodów funduszy celowych oraz tzw. gospodarki pozabudżetowej.

Za punkt wyjścia budowy budżetu trzeba przyjąć makroekonomiczną prognozę na3 lata.

Chodzi tu o prognozy dotyczące:

• stopy wzrostu gospodarczego

• stopy bezrobocia

• stopy inflacji

• czynników kreacji pieniądza

• podaży pieniądza

• poziomu rezerw oficjalnych

• podstawowych stóp procentowych

• kursów walutowych

• salda bilansu handlowego

• salda bilansu płatniczego

• przeciętnej płacy w gospodarce

• przeciętnej emerytury i renty

• liczby rencistów

• liczby młodzieży kształcącej się

• zatrudnionych w sferze budżetowej

Cztery główne przekroje dochodów i wydatków:

1. Części budżetu (podmiotowy układ budżetu)

Swoją część w budżecie państwa mają naczelne organy władzy państwowej oraz naczelne i centralne organy administracji państwowej, wymiaru sprawiedliwości itp.

Przykłady:

• Kancelaria Prezydenta RP

• Kancelaria Sejmu

• Kancelaria Senatu

• Ministerstwo Finansów

• Ministerstwo Gospodarki

Podmiotowe kryterium wyodrębniania części budżetu państwa jest naruszone przez nadanie specjalnego charakteru pewnym dziedzinom gospodarowania środkami budżetowymi:

• obsługa długu skarbu państwa

• rezerwa ogólna

• subwencje ogólne dla jednostek samorządu terytorialnego

• rezerwy celowe

• przychody i rozchody związane z finansowaniem deficytu budżetowego i rozdysponowaniem nadwyżki budżetowej

2. Działy budżetu

Reprezentują funkcjonalne ujęcie dochodów i wydatków budżetowych. Analiza umożliwia ocenę stopnia zaangażowania środków budżetowych w realizację funkcji państwa: publicznych, społecznych, gospodarczych.

Działy budżetu to np. przemysł, rolnictwo, nauka, oświata i wychowanie, szkolnictwo wyższe, opieka społeczna, ochrona zdrowia, obrona narodowa.

3. Rozdziały budżetu

Pogłębienie klasyfikacji działowej np. w dziale ochrona zdrowia występują: szpitale ogólne,...

4. Paragrafy budżetu

Ich treścią są rodzaje dochodów i wydatków budżetowych

PROCEDURA BUDŻETOWA

Określa szczegółowe zasady opracowywania projektu budżetu państwa, jego uchwalania, wykonania oraz kontroli.

Ustawa zasadnicza odnosi się do:

1. inicjatywy ustawodawczej

przysługuje wyłącznie Radzie Ministrów

2. kalendarza budżetowego

konstytucja nakłada a uczestników procedury budżetowej następujące obowiązki:

• Rada Ministrów przedkłada Sejmowi projekt budżetu na rok następny co najmniej 3 miesiące przed rozpoczęciem roku budżetowego, czyli do 30 września

• Senat ma prawo wprowadzić poprawki do ustawy budżetowej w ciągu 20 dni od momentu jej przekazania

• Prezydent RP ma obowiązek podpisania ustawy budżetowej w ciągu 7 dni od jej przekazania

• Trybunał Konstytucyjny ma obowiązek orzec zgodność ustawy budżetowej z konstytucją w ciągu 2 m-cy od złożenia przez Prezydenta wniosku w tej sprawie

• Prezydent RP może skrócić kadencję sejmu, jeżeli w ciągu 4 m-cy od przedłożenia projektu ustawy budżetowej Sejmowi nie zostanie ona przedłożona Prezydentowi do podpisu

• decyzję w tej materii Prezydent może podjąć w ciągu 14 dni od obowiązującej daty złożenia ustawy budżetowej do podpisu

• Rada Ministrów ma obowiązek przedłożenia Sejmowi sprawozdania z wykonania budżetu państwa wraz z informacją o stanie zadłużenia państwa w ciągu 5 m-cy od zakończenie roku budżetowego

• Sejm ma obowiązek rozpatrzyć sprawozdanie z wykonania budżetu państwa, po zapoznaniu się z opinią NIK, oraz podjąć uchwałę o udzieleniu lub odmowie udzielenia Radzie Ministrów absolutorium

3. sytuacji, w której parlament nie może uchwalić ustawy budżetowej

PODSTAWOWE RODZAJE DOCHODÓW I WYDATKÓW BUDŻETU PAŃSTWA

KONCEPCJA ŚRODKÓW PUBLICZNYCH

Finansowe środki publiczne:

1. daniny publiczne

obejmują dochody i pozostałe obowiązkowe świadczenie pieniężne na rzecz władz państwowych, samorządowych i innych zawiązków publicznoprawnych

2. pozostałe dochody

dochody z mienia, spadki, zapisy i darowizny w formie pieniężnej, środki z bezzwrotnej pomocy zagranicznej, dochody jednostek podległych organom administracji publicznej

3. przychody uzyskiwane przez jednostki sektora publicznego

• przychody z tytułu sprzedaży mienia skarbu państwa

• pożyczki i kredyty

• przychody ze sprzedaży papierów wartościowych i przychody z innych transakcji finansowych

• spłaty udzielonych pożyczek i kredytów

SYSTEM DOCHODÓW BUDŻETU PAŃSTWA

Dochody:

• podatki od działalności gospodarczej podmiotów o różnym statusie organizacyjno-prawnym

• podatki od dochodów ludności

• cła

• wpłaty z zysku przedsiębiorstw państwowych i jednoosobowych spółek skarbu państwa

• wpłaty z zysku NBP

• wpłaty z nadwyżek środków obrotowych państwowych zakładów budżetowych oraz części zysku gospodarstw pomocniczych państwowych jednostek budżetowych

• dochody pobierane przez państwowe jednostki budżetowe

• dochody z najmu i dzierżawy składników majątkowych skarbu państwa oraz z innych umów o podobnym charakterze

• dywidendy

• odsetki od środków na rachunkach bankowych państwowych jednostek budżetowych

• odsetki od lokat terminowych ustawionych ze środków zgromadzonych na centralnym rachunku budżetu państwa

• odsetki od pożyczek krajowych i zagranicznych udzielonych z budżetu państwa

• pieniężne darowizny, spadki i zapisy na rzecz skarbu państwa

• odsetki od poręczeń i gwarancji udzielonych przez skarb państwa

• spadki i darowizny w postaci pieniężnej na rzecz skarbu państwa

• inne dochody publiczne

Wydatki:

1. wydatki bieżące

• subwencje ogólne dla jednostek samorządu terytorialnego

• dotacje (celowe, podmiotowe, przedmiotowe, dopłaty do oprocentowania kredytów bankowych, na pierwsze wyposażenie w środki obrotowe nowo tworzonych zakładów budżetowych i gospodarstw pomocniczych)

• wynagrodzenia i uposażenia oraz naliczane od nich składki

• inne świadczenia na rzecz osób fizycznych

• zakupy towarów i usług

• inne wydatki związane z funkcjonowaniem jednostek budżetowych lub realizacją ich statutowych zadań

2. wydatki na obsługę długu skarbu państwa

koszty ponoszone przez państwo z tytułu płaconego oprocentowania i dyskonta od skarbowych papierów wartościowych, oprocentowania zaciągniętych kredytów i pożyczek oraz wypłat w związku z udzielonymi przez skarb państwa poręczeniami i gwarancjami

3. wydatki majątkowe

• wydatki inwestycyjne państwowych jednostek budżetowych oraz dotacje celowe na dofinansowanie kosztów realizacji inwestycji

• wydatki związane z zakupem i objęciem akcji, wnoszonymi udziałami do spółek prawa handlowego oraz tworzonymi fundacjami

Rozchody:

• spłaty otrzymywanych pożyczek i kredytów

• wykup skarbowych papierów wartościowych

• inne operacje finansowe

Przychody:

• wpływy ze sprzedaży skarbowych papierów wartościowych na rynku krajowym i zagranicznym

• kredyty zaciągane w bankach krajowych i zagranicznych

• pożyczki

• przychody ze sprzedaży majątku skarbu państwa

Rozdział 14. Zmiany w pozostałych elementach systemu finansów publicznych

Reformowanie publicznych funduszy celowych

Jednym z głównych problemów podczas budowy nowego systemu finansów publicznych była nadmierna ilość funduszy celowych (około 40) odziedziczonych po poprzednim systemie finansowym. Mimo, że tworzenie funduszy celowych ma pozytywne cechy ponieważ zapewniają one ciągłość finansowania wyodrębnionych zadań, uelastyczniają gospodarkę środkami publicznymi ale nadmierny rozrost tych funduszy może też doprowadzić do nieracjonalnej gospodarki np. zamrożenie na rachunkach funduszy celowych środków publicznych gdy brakuje ich w budżecie państwa.

Konsekwencją zniesienia niektórych funduszy było włączenie finansowanych przez nie działań do zadań finansowanych z budżetu państwa i budżetów gmin.

W procesie znoszenia funduszy celowych przyjęto zasadę, że niewykorzystane środki pieniężne, wierzytelności i pozostałe składniki majątkowe oraz zobowiązania funduszy na 31 grudnia 1990 przekazuje się jednostkom dysponującym rachunkami dochodów państwa i budżetów gmin, które przejęły finansowanie zadań zniesionych funduszy.

Rozdział 15. Łagodna rewolucja podatkowa

1. Przesłanki zmian

1. rewolucja wystąpiła w okresie transformacji i konieczność reformy systemu podatkowego wynikała z anachronicznego i nie adekwatnego do współczesnej gospodarki rynkowej charakteru.

2. praktyczny zanik podatku jako kategorii ekonomicznej, społecznej, psychologicznej itd.

3. podatkami obciążona była gospodarka prywatna, głównie indywidualne gospodarstwa rolne, które dawały tylko kilka procent w tworzeniu budżetu państwa

4. ostry kryzys finansów publicznych na przełomie I i II kwartału 1991 r.

5. dochody państwa opierały się na podatkach bezpośrednich płaconych przez przedsiębiorstwa państwowe, jednak po zastosowaniu restrykcyjnej polityki dochody budżetu zaczęły spadać a jednocześnie nie nastąpił też zakładany wzrost podatków od sektora prywatnego. Wynikało to także z niedorozwoju aparatu skarbowego, który nie był w stanie kontrolować płacenia podatków przez sektor prywatny. W tej sytuacji konieczne było szybkie rozszerzenie podatków pośrednich przez rozszerzenie zakresu stosowania podatku obrotowego i podniesienie jego stawek a potem wprowadzenie podatku od towarów i usług

6. przywrócono w Polsce samorząd terytorialny, konieczne było ustanowienie finansowych podstaw działalności władz gminnych i oparciu ich działalności na podatkach centralnych i gminnych

2. Główne zasady reformy systemu podatkowego

1. zachowana została zasada centralnego władztwa podatkowego, która i tak do końca nie była bezwzględnie przestrzegana gdyż prawo samorządowe dopuszcza możliwość samoopodatkowania się mieszkańców gminy

2. przyjęto zasadę koncentracji dochodów władz publicznych za pomocą kilku wiodących podatków: od towarów i usług, akcyzowy, dochodowy od osób fizycznych, dochodowy od osób prawnych, jak również ceł

3. przekazywanie części podatków w gestię władz samorządowych jako wyłączne źródło zasilania budżetów gmin

4. oparcie się w większym stopniu dochodów budżetowych na podatkach pośrednich (łatwiejszych do ściągnięcia i nie naruszających wprost zysków przedsiębiorstw tworząc tym samym warunki do inwestowania)

5. wprowadzenie powszechnego podatku od dochodów osób fizycznych

6. władze gminne mogą trwale partycypować w podatkach władz centralnych

7. możliwość używania podatków do realizacji celów pozafiskalnych

8. reforma systemu podatkowego zgodnie z podstawowymi zasadami obowiązującymi w Unii Europejskiej

3. Filary reformy podatkowej

1. Wprowadzenie 1 stycznia 92 r. podatku dochodowego od osób fizycznych

2. Wprowadzenie 5 lipca 93 r. podatku od towarów i usług

3. Zreformowanie w 92 r. podatku dochodowego od osób prawnych

4. Wprowadzenie system podatków i opłat lokalnych: podatek od nieruchomości, rolny, od spadków i darowizn, od środków transportu

5. Ustanowienie podatku importowego

6. Wprowadzenie podatku od sprzedaży akcji w obrocie publicznym, podatku od gier losowych , opłaty wyrównawczej

4. Skutki łagodnej rewolucji podatkowej

1. wprowadzono dwa podatki: dochodowy od osób fizycznych, oraz od towarów i usług, (udało się to głównie dzięki niskiej świadomości podatkowej społeczeństwa)

2. przy wprowadzaniu podatku dochodowego od osób fiz. duże znaczenie miało ubruttowienie wynagrodzeń, co zneutralizowało w znacznym stopniu jego wpływ na dochody podmiotów

3. wpływ wprowadzenia podatku od towarów i usług nie wywołał silnego impulsu inflacyjnego. Wzrost inflacji w roku 93 wyniósł około 6 pt %, przy stopie inflacji 34,3%

5. Ordynacja podatkowa

1. powstała w celu wyeliminowania nieprawidłowości w sferze podatkowej (niestabilności przepisów, istnienia tzw. prawa powielaczowego stosowanego przez aparat skarbowy, różnej interpretacji przepisów)

2. celem jej jest zebranie wszystkich przepisów dotyczących ustalaniu i poboru podatków

3. zastąpi istniejącą obecnie ustawę o zobowiązaniach podatkowych, część kodeksu postępowania administracyjnego i inne przepisy podatkowe rozproszone w różnych aktach normatywnych

4. najważniejsze założenia projektu ordynacji podatkowej

1. w większym stopniu będą miały zastosowanie przepisy kodeksu administracyjnego, chodzi tu o przestrzeganie poniższych zasad

1. zasada legalności i praworządności - władze nie mogą opierać decyzji na tzw. Prawie wtórnym, lecz tylko na ustawie

2. zasada dochodzenia prawdy obiektywnej (materialnej)

3. zasada udzielania pomocy prawnej

4. zasada trwałości decyzji ostatecznych na forum administracyjnym

5. zasada sadowej kontroli legalności decyzji administracyjnych

2. precyzuje pojęcie organów podatkowych:

1. urzędy skarbowe, wójtowie lub burmistrzowie którzy pełnią role organów pierwszej instancji

2. izby skarbowe jako instancje odwoławcze od decyzji urzędów skarbowych

3. samorządowe kolegia jako instancje odwoławcze od decyzji wójtów, burmistrzów, prezydentów miast

Z powyższego wynika, że organem podatkowym nie jest Minister Finansów, poza szczególnymi sytuacjami.

3. projekt zakłada synchronizację rozstrzygnięć proceduralnych i materialnoprawnych przy powstawaniu zobowiązania podatkowego

4. rozstrzyga o odpowiedzialności podmiotów stosunku podatkowego, tj. podatnika, płatnika i inkasenta,

5. określenie w ordynacji praw i obowiązków następców prawnych w zakresie praw i obowiązków o charakterze publicznym (oznacza to, że likwidowane podmioty będą zobowiązane do regulowania zaległości podatkowych, ale też będą miały prawo domagać się zwrotu nadpłaconych podatków

6. reguluje znacznie korzystniej dla podatników sprawę nadpłat i ich zwrotów (prawo kwestionowania decyzji organów podatkowych bez narażania się na płacenie karnych odsetek za zwłokę, prawo korygowania zeznań podatkowych jeśli były dla nich nie korzystne)

7. możliwość wglądu organów podatkowych w konta bankowe podatników (tak jak to jest w Unii Europ)

16. Charakterystyka podatków centralnych

I. Podatek dochodowy od osób fizycznych

Na podstawie ustawy z 26 lipca 1991 r. , która weszła w życie 1 stycznia 1992 r.

Podstawowe cechy tego podatku:

1. Powszechność podmiotowa podatku w stosunku do osób fizycznych, które osiągają dochody. Oznacza to, że podatek płacą pracownicy najemni, pracownicy prowadzący własną działalność gospodarczą, emeryci, renciści, z wyłączeniem rolników (podatek rolny). Powszechność tego podatku wyraża się tym, że opodatkowaniu podlegają dochody uzyskane przez wszystkie osoby zamieszkałe w kraju.

2. Powszechność przedmiotowa podatku. Powszechność podatku polega na tym, że opodatkowaniu podlegają dochody osiągane zarówno w kraju, jak i za granicą.

3. Realizacja celów pozafiskalnych, do których zalicza się:

1. łagodzenie dysproporcji w układzie dochodów; realizuje się to przez progresywną skalę podatkową;

2. wspomaganie realizacji ważnych celów społecznych, np. budownictwo mieszkaniowe; realizuje się to przez ulgi mieszkaniowe;

3. realizację celów ekonomicznych, np. tworzenie nowych miejsc pracy w regionach o wysokiej stopie bezrobocia; realizuje się to przez ulgi w podatku dochodowym płaconym przez osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą;

4. wspomaganie przez ludność ważnych celów społecznych przez możliwość dokonywania odpisów na rzecz oświaty, kultury, sportu, na cele charytatywne itd.;

5. wykorzystywanie podatku jako narzędzia pobudzającego ludność do zakupu skarbowych papierów wartościowych (obligacji); realizuje się to przez możliwość odpisu (od pewnej kwoty) wydatków na zakup tych papierów;

6. ochrona oszczędności ludności, z których oprocentowanie nie zalicza się do przychodu;

7. polityka prorodzinna, polegająca na możliwości łączenia dochodów małżonków;

W konstrukcji podatku dochodowego od osób fizycznych podstawowe znaczenie mają:

1. przychód

2. koszty uzyskania przychodu

3. dochód

ad 1.

Źródła przychodów:

-stosunek pracy, stosunek służbowy, renta, emerytura, praca nakładcza,

-wykonywanie wolnego zawodu,

-pozarolnicza działalność gospodarcza,

-działy specjalne produkcji rolnej,

-nieruchomości lub ich części,

-najem, dzierżawa,

-kapitały pieniężne i prawa majątkowe,

-sprzedaż nieruchomości, prawa do domu jednorodzinnego, do wieczystego użytkowania gruntów i innych rzeczy, itp.

Należy precyzyjnie określić zasady obliczania przychodów z wymienionych źródeł, gdyż wpływa to na wielkość podstawy opodatkowania.

Przykłady zwolnień przedmiotowych z podatku od osób fizycznych:

-nagrody państwowe,

-renty inwalidzkie inwalidów wojennych i wojskowych,

-odszkodowania z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych

-odprawy pośmiertne i zasiłki pogrzebowe,

-świadczenia otrzymywane z pomocy społecznej,

-diety związane z podróżami służbowymi i zagranicznymi na zasadach określonych w ustawie lub aktach normatywnych wykonawczych.

Wymienione przykłady nie są zaliczane do podstawy opodatkowania.

ad 2.

Koszt uzyskania przychodu = wydatki pieniężne, które musiał ponieść podatnik, aby osiągnąć przychód.

Koszty, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów (a więc nie mogą pomniejszyć podstawy opodatkowania):

-darowizny i ofiary,

-koszty egzekucyjne związane z niewykonaniem zobowiązań,

-kary, opłaty, odszkodowania związane z nieprzestrzeganiem przepisów o ochronie środowiska i przepisów bhp,

-grzywny i kary pieniężne orzeczone w postępowaniu karnym, skarbowym i administracyjnym oraz odsetki od tych kar i grzywien,

-należności odpisane jako przedawnione,

-odsetki za zwłokę od zobowiązań, do których stosuje się przepisy o zobowiązaniach podatkowych.

ad 3.dochód = przychód - koszty uzyskania przychodu

Błędy popełnione przy zmianach w podatku dochodowym od os. fiz. :

-niezwaloryzowanie progów podatkowych w 1993 r. co było spowodowane ratowaniem przez rząd finansów publicznych; w świetle obowiązujących ustaw działanie rządu okazało się bezprawne co potwierdziło orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego,

-niestabilność zasad dokonywania odpisów od podstawy opodatkowania,

-nieprecyzyjność poszczególnych zapisów ustawy; przykładem jest zapis o darowiznach z 1995 r.,

-ciągłe chęci rządu do wprowadzania zmian w zasadach opodatkowania w trakcie roku podatkowego, co podważa zaufanie podatników do państwa.

II. Podatek od towarów i usług (VAT)

Na podstawie ustawy z 8 stycznia 1993 r.

VAT jest podatkiem pośrednim opodatkowującym tylko obrót netto, który powstał u producenta. Mimo iż podatek ten pobierany jest we wszystkich fazach obrotu, obciąża wyłącznie finalnego odbiorcę, tj. konsumenta.

Podatek ten nie jest elementem kosztów działania podmiotu, gdyż stawka tego podatku nie jest zawarta w cenie zbytu. Stawkę VAT dolicza się do ceny zbytu. Każdy uczestnik fazy zbytu płaci podatek proporcjonalny do wartości dodanej przez siebie, co znaczy, że VAT obciąża tylko różnicę w obrotach każdej z faz.

Funkcje VAT:

-fiskalna - jest źródłem zasilania budżetu,

-rola narzędzia stabilizowania gospodarki - może kształtować popyt na dane dobra (wzrost stawek tego podatku prowadzi do spadku popytu).

Sposoby naliczania i odliczania VAT:

1. Podatek należny jest to podatek wynikający z faktur sprzedaży, który powinien być odprowadzony do Urzędu Skarbowego po uprzednim pomniejszeniu go o podatek naliczony. Gdy podatek naliczony jest wyższy niż podatek należny, podatnik otrzymuje zwrot określonej kwoty podatku lub obniża o nią podatek należny od swojej sprzedaży w następnym miesiącu i mamy do czynienia z tzw. zwrotem bezpośrednim oraz zwrotem pośrednim.

2. Podatek naliczony wynika z oryginałów faktur zakupu, które podatnik otrzymuje od sprzedającego w momencie dokonywania transakcji zakupu towaru i usługi.

Zalety VATu w porównaniu z istniejącym wcześniej podatkiem obrotowym:

1. Podatek ten zapobiega pionowej koncentracji produkcji.

2. Podatek VAT nie zmusza producenta do przerzucania czynności wytwórczych na swoich odbiorców, którzy nie są opodatkowani.

3. VAT stwarza przesłanki stymulacji eksportu, istnieje bowiem możliwość zastosowania procedur zwrotu tego podatku w przypadku eksportu towarów i usług.

4. VAT nie zniekształca cen towarów i usług, kształtują się one w zależności od liczby faz obrotu.

III. Podatek akcyzowy

Na podstawie ustawy z 8 stycznia 1993 r.

Jest to podatek od konsumpcji płacony przy zakupie pewnych dóbr, w tym zwłaszcza luksusowych. Podatek ten silnie wpływa na cenę towarów objętych akcyzą, gdyż musi być zapłacony niezależnie od VATu oraz innych obowiązujących podatków. Opodatkowaniu akcyzą podlega sprzedaż, import i eksport towarów akcyzowych oraz odpłatne świadczenie usług.

Typowe wyroby akcyzowe to: wyroby spirytusowe i winiarskie, wyroby tytoniowe, paliwa do silników, zapałki, samochody osobowe, dobra luksusowe (jachty, wyr. jubilerskie, wyr. z futer naturalnych).

IV. Podatek dochodowy od osób prawnych

Na podstawie ustawy z 15 lutego 1992 r.

Podmiotami podatku dochodowego od osób prawnych są osoby prawne oraz niektóre jednostki nie posiadające osobowości prawnej.

Przedmiotem opodatkowania jest dochód pochodzący z różnych źródeł przychodów.

Dla osób prawnych znaczenie mają następujące kategorie:

1. przychód,

2. koszty uzyskania przychodu,

3. dochód,

4. ulgi,

5. rentowność brutto - relacja zysku brutto do przychodów ze sprzedaży przed opodatkowaniem - jest istotna przy planowaniu dochodów budżetowych z tytułu podatku dochodowego,

6. rentowność netto - relacja zysku netto do przychodów ze sprzedaży po opodatkowaniu - pokazuje, jaki jest stopień integracji fiskalnej państwa w dochody przedsiębiorstw oraz jakie możliwości rozwoju mają przedsiębiorstwa po zapłaceniu podatków,

7. efektywna przeciętna stawka podatku dochodowego od osób prawnych w całej gospodarce i w poszczególnych sektorach - pokazuje, jaki jest stopień integracji fiskalnej państwa w dochody przedsiębiorstw oraz jakie możliwości rozwoju mają przedsiębiorstwa po zapłaceniu podatków.

Ad 1.

Rodzaje przychodów:

• przychody pieniężne uzyskane z działalności gospodarczej,

• wartość nieodpłatnych świadczeń,

• przychody ze sprzedaży składników majątkowych,

• należne kary umowne i odszkodowania od kontrahentów, przysługujące m. In. Z tytułu wad dostarczonych towarów lub zwłoki w ich dostarczeniu,

• odsetki od należności za dostarczone towary i usługi.

Ad 2.

Koszty uzyskania przychodów:

• wydatki poniesione na zakup surowców i materiałów,

• wydatki na płace dla pracowników,

• amortyzacja środków trwałych oraz wartości niematerialne i prawne,

• nakłady na remonty i konserwację środków trwałych,

• czynsze i opłaty,

• podatek od nieruchomości,

• podatek od środków transportu,

• skapitalizowane odsetki od pożyczek (kredytów).

Pozycje, których nie wlicza się do kosztów uzyskania przychodów:

• koszty nabycia gruntów i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

• koszty nabycia wartości niematerialnych i prawnych,

• koszty nabycia środków trwałych oraz koszty ich wytworzenia we własnym zakresie

• spłaty pożyczek,

• VAT,

• koszty modernizacji środków trwałych, która podnosi wartość środka trwałego, będąc podstawą amortyzacji,

• koszty reklamy,

• opłaty sankcyjne podlegające wpłacie do budżetu.

Podstawę opodatkowania wylicza się wg. formuły:d

ochód osiągnięty w danym roku = przychód - koszty uzyskania przychodu

W podatku dochodowym od osób prawnych przewidziane są zwolnienia podmiotowe; dotyczą one:

1. skarbu państwa,

2. NBP

3. jednostek budżetowych,

4. funduszy celowych,

5. niektórych przedsiębiorstw międzynarodowych,

6. gmin i związków gmin w zakresie dochodów własnych.

Stosowane są także zwolnienia przedmiotowe:

1. dochody ze sprzedaży całości lub części nieruchomości wchodzących w skład gospodarstwa rolnego,

2. dochody ze sprzedaży nieruchomości albo prawa wieczystego użytkowania na podstawie przepisów o ochronie i kształtowaniu środowiska,

3. dochody zwolnione na podstawie umów międzynarodowych o unikaniu podwójnego opodatkowania,

4. dochody z działalności naukowej, kulturalnej, oświatowej, naukowo-technicznej,

5. dochody spółek wodnych i ich związków wydane na cele statutowe,

6. dochody wydatkowane z tytułu udziału w spółce będącej osobą prawną, na nabycie udziałów lub akcji skarbu państwa oraz w prywatyzowanym przedsiębiorstwie państwowym,

7. dochody podatników zatrudniających osoby niepełnosprawne w zakresie i na zasadach określonych w ustawie.

W polityce podatkowej państwa znaczenie mają nie tylko zwolnienia ale także ulgi. W latach 1994-1995 wprowadzono następujące ulgi:

1. możliwość odliczenia od dochodów wydatków inwestycyjnych

2. ulgi polegające na odjęciu od dochodu darowizn na ochronę środowiska, oświatę, kulturę, sport oraz cele charytatywne

3. ulgi związane z wydatkami ponoszonymi przez osobę prawną na budowę własnego domu

V. Inne podatki

1. Podatek importowy

Podatek pośredni płacony przez wszystkie podmioty. Podatek ten charakteryzuje powszechność tzn. Podatek musi być zapłacony bez względu na to, czy towar jest całkowicie lub w części zwolniony od cła.

2. Opłata wyrównawcza

Na podstawie ustawy z 4 lutego 1994 r. Była ona skierowana na ochronę krajowego rynku rolnego, gdyż w tym segmencie importu istniało podejrzenie stosowania cen dumpingowych. Opłata miała doprowadzić do uczciwej konkurencji między krajowymi, a importowanymi produktami rolnymi.

3. Podatek od gier

Wprowadzony na mocy ustawy z 29 lipca 1992 r. Przedmiotem opodatkowania są gry losowe prowadzone w kasynach, gry liczbowe, loterie pieniężne oraz totalizatory. Podmiotami podatku są przedsiębiorstwa prowadzące gry. Podstawa opodatkowania zależy od rodzaju gry.

4. Podatek od sprzedaży akcji w obrocie publicznym

Na podstawie ustawy z 21 października 1994 r. Podatkiem obciążone są wszystkie podmioty, które dokonują sprzedaży akcji w obrocie publicznym wtórnym. Zobowiązanie podatkowe powstaje w momencie zapłacenia ceny lub zawarcia umowy.

Rozdział 21, dług publiczny i należności skarbu państwa.

Mechanizm powstawania należności.

Budżet państwa sporządzany jest metodą strumieniową. W ujęciu ex ante budżet zawiera sumę strumieni dochodów i wydatków w zamkniętym przedziale czasu , najczęściej w roku kalendarzowym. Różnica między sumą strumieni dochodów a sumą strumieni wydatków przyjmuje postać nadwyżki lub deficytu ( rzadkie są sytuacje , w których występuje idealna równowaga). Analiza salda budżetu państwa musi być dokonywana w ujęciu ex ante oraz w ujęciu ex post. W planie budżetowym konieczne jest określenie z góry , jakie będą źródła finansowania deficytu budżetowego. Zaś planowana nadwyżka może , chociaż nie musi, mieć z góry określone przeznaczenie. Inaczej wygląda analiza salda budżetu państwa już wykonanego. Jeżeli wydatki były większe niż dochody zwyczajne, to istotną kwestią jest , czy różnica miedzy nimi była sfinansowana zgodnie a ustawą budżetową, czy też finansowanie deficytu odbiegało od zapisu ustawy.

Problem związany z gospodarką budżetową polega na rozbieżnościach w czasie między powstawaniem formalnych zobowiązań i należności rządowych a rzeczywistymi wpływami pieniądza na rachunki budżetowe i wydatkami z tych rachunków. Rozbieżności te prowadzą do wyłonienia dwóch kategorii budżetu:

-budżet memoriałowy,

-budżet kasowy

Rozbieżności zachodzące między budżetem rzeczywistym(kasowym) a budżetem wynikającym z należności wpłat podatków i innych podmiotów są rezultatem wynikających procedur podatkowych i budżetowych. Jednakże rozbieżności te pozwalają także jako skutek niezapłacenia należnych państwu podatków , opłat i innych wpłat świadomie , w tym na skutek trudności finansowych podatników. Prowadzi to do powstawania należności zaległych nie wobec budżetu na określony rok, bo budżet ten już nie istnieje, ale zaległości wobec skarbu państwa.

Kontrola parlamentu nad budżetem państwa i finansami publicznymi w praktyce oznacza kontrolę nad całą działalnością władzy wykonawczej.

Analiza należności

Istnieją dwie główne przyczyny przewidywanego spadku stanu należności :

-zmniejszenie się zaległości podatkowych i niepodatkowych , głównie wobec przedsiębiorstw państwowych,

-zmniejszenie się należności z tytułu jednostek rozrachunkowych skarbu państwa od podmiotów zagranicznych

Umarzanie długów wobec skarbu państwa jest mocnym instrumentem oddziaływania ich właściciela na dalszą działalność tych podmiotów.

Analiza zobowiązań

1 Dług publiczny Polski. Zobowiązania skarbu państwa dzielą się na dwie grupy:

-zobowiązania realne będące długiem publicznym ,

-zobowiązania potencjalne z tytułu udzielenia poręczeń spłat kredytów i odsetek.

Zobowiązania potencjalne przekształcają się w realne wówczas , gdy skarb państwa musi ponieść wydatki na rzecz banków w przypadku niesolidnych podmiotów , którym udzielono poręczeń rządowych.

Ocena zobowiązań państwa w formie długu publicznego nie może być jednoznaczna. Z jednej strony bowiem zarysowały się wyraźne pozytywne tendencje w zakresie zagranicznego długu publicznego(redukcja zadłużenia zagranicznego) , z drugiej jednak strony wystąpiły niepokojące zjawiska w zakresie długu publicznego krajowego, to znaczy w coraz większym stopniu staje się on nadmiernym obciążeniem finansów publicznych.

2Potencjalne(pozabilansowe) zobowiązania skarbu państwa. Są to zobowiązania z tytułu poręczeń. Poręczenia kredytów udzielonych przez skarb państwa powinny stać się ważnym narzędziem pośredniego oddziaływania na gospodarkę. Są znacznie lepszym narzędziem niż bezpośrednie wydatki (dotacje) budżetowe.

1

---