 | Pobierz cały dokument 2814.doc Rozmiar 447 KB |
Połączenia poprzez odkształcenia plastyczne
Do połączeń powstających w wyniku odkształceń plastycznych zalicza się zarówno te, które otrzymywane są w wyniku trwałego odkształcenia plastycznego części elementów łączonych (połączenia zawalcowanie, zaprasowane) jak i te, które wymagają zastosowania elementów pomocniczych np. nitów w połączeniach nitowych
Połączenia nitowe
Najczęściej stosowanym sposobem łączenia poprzez odkształcenia plastyczne jest nitowanie.
Połączenia nitowe są nierozłącznymi połączeniami pośrednimi otrzymywanymi w wyniku trwałego odkształcenia plastycznego elementu pomocniczego tzw. nitu.
Realizacja połączenia nitowego ma następujący przebieg:
- podstawową czynnością, po nałożeniu na siebie brzegów łączonych elementów jest przewiercenie w nich (z zachowaniem warunku współosiowości) otworów pod nity;
- następnie w nawierconym otworze umieszcza się nit opierając jego łeb na wsporniku;
- z drugiej strony złącza, do trzonu nitu przykłada się narzędzie - zwane zakuwnikiem - o takim kształcie, który spęczanemu trzonowi nitu pozwoli nakładać kształt zbliżony do kształtu łba.
Formowanie drugiego łba - zamykanie, zakuwanie nitu - wymaga wywarcia na zakuwnik (za pomocą młotków ręcznych lub mechanicznych albo niciarek - urządzeń o działaniu podobnym do pras naciskowych) odpowiednio dużego nacisku.
Rys. 1. Formowanie połączenia nitowego
Nity mogą być zakuwanie na zimno lub na gorąco.
Zamykane na zimno mogą być tylko niewielki nity stalowe, o średnicy trzonu mniejszej od 9 mm, oraz nity wykonane ze stopów metali nieżelaznych miedzi i aluminium.
Nity stalowe o średnicy trzonu większej od 9 mm zamykane są na gorąco po nagrzaniu do temperatury około 10000C, tzw. białego żaru. Temperatura nitu, w momencie zakończenia zakuwania nie może być niższa od 5270C (800K).
Poprawnie zakuty nit powinien dokładnie przylegać łbem i zakuwką do starannie wygładzonych powierzchni łączonych elementów, całkowicie wypełniać przygotowany otwór i dawać możliwie dużą siłę docisku. Jego długość (ze względu na możliwość wyboczenia) nie powinna przekraczać wielkości 4-rech średnic trzonu.
Połączenia nitowe charakteryzują się wysokim napięciem wstępnym i są wolne jest od naprężeń własnych, łatwe w kontroli jakości. Z tych względów są złączem stosunkowo niezawodnym.
Wady tych złączy to: osłabienie przekrojów elementów łączonych otworami nawierconymi pod nity (utrata wytrzymałości od 13÷40%), duża pracochłonność wykonania, brak swobody konstrukcyjnej (tylko połączenia zakładkowe, nakładkowe i wielostykowe), duży ciężar konstrukcji łączonych za pomocą nitów. W połączeniu szczelnym wymagane jest kłopotliwe doszczelnianie.
 | Pobierz cały dokument 2814.doc rozmiar 447 KB |