POLITECHNIKA BIAŁOSTOCKA

WYDZIAŁ BUDOWNICTWA I INŻYNIERII ŚRODOWISKA

KATEDRA BUDOWNICTWA OGÓLNEGO I PREFABRYKACJI

REFERAT Z BUDOWNICTWA OGÓLNEGO

SZKIELET STALOWY

BUDYNKI Z CEGŁY ŻERAŃSKIEJ ZE SZKIELETEM STALOWYM

Prefabrykowane, wielokanałowe płyty stropowe i bloki ścienne zwane „cegłą żerańską", są w Polsce bardzo popular­ne i szeroko stosowane w budownictwie ogólnym i przemys­łowym. Zróżnicowanie rozpiętości stropów co 0,6 m w grani­cach 2,4 — 6,0 m oraz szerokości elementów co 0,3 m zapewnia dużą elastyczność rozwiązań projektowych. Dalsze zwiększenie swobody projektowania można uzyskać wprowadzając szkielet stalowy i lekką obudowę budynków.

Głównym ustrojem nośnym budynków jest szkielet słupowo-ryglowy o węzłach przegubowych. Stropy z płyt wielo­kanałowych są połączone monolitycznie z ryglami i wraz z nimi stanowią sztywne tarcze. Sztywność przestrzenną budynków zapewniają tarcze stropów oraz usztywnienia pionowe w postaci ścian, trzonów lub stężeń stalowych. Z reguły w tym celu wykorzystywane są ściany klatek schodowych oraz obudowy szybów dźwigowych i instalacyj­nych.

Wybór konstrukcji ścian zewnętrznych zależy od wymagań architektonicznych, warunków cieplno-wilgotnościowych w budynku i wymaganej odporności ogniowej.

W dotychczasowych realizacjach stosowano głównie lekkie ściany osłonowe:

• wentylowane, z blach fałdowych, ocieplane na budowie wełną mineralną i wykończone od wewnątrz wykładziną z płyt STG (okładziny gipsowo-kartonowe na ruszcie stalowym)

• z płyt PW 8 (płyty warstwowe, pianka poliuretanowa w okładzinach z blachy powlekanej akrylem)

Wybrane fragmenty ścian wykonano jako murowane z tynkiem lub okładziną. W budynkach przemysłowych mogą być stosowane ściany z kaset i blach fałdowych, a w budownict­wie o charakterze reprezentacyjnym — ściany aluminiowe. Oprócz lekkich ścian osłonowych można również stosować ściany z płyt „Kolbet” (płyty ścienne z betonu komórkowego). Są one szczególnie przydatne w bu­dynkach, w których wymagana jest wyższa odporność ogniowa. W zależności od konstrukcji mocuje się je do słupów lub rygli szkieletu.

Podstawowym rozwiązaniem jest stropodach wentylowany, z typowych prefabrykowanych płytek korytkowych, układa­nych na murkach ażurowych z cegły, na stropie ostatniej kondygnacji. Umożliwia on uzyskanie jednakowego rozwią­zania konstrukcyjnego stropów i wyglądu sufitu na wszyst­kich kondygnacjach budynku.

Istotą rozwiązania konstrukcyjnego szkieletu jest celowo niesymetryczny kształt przekroju poprzecznego rygli stropowych złożony z ceownika i jednego lub dwóch kątowników (rys. 1). Niesymetryczny przekrój umożliwia wprowadzenie płyt stropowych pomiędzy rygle i zmniejszenie wysokości konstrukcyjnej stropu. Dodatkową korzyścią jest zabez­pieczenie podstawowej części rygla przed korozją i ogniem.

Przekrój słupów szkieletu złożony jest z dwóch kątowników równoramiennych, zestawionych krzyżowo. Umożliwia to dogodne połączenie rygli ze słupami na śruby (rys. 2). Wymagany rozstaw rygli zapewniają tężniki stropowe z rur (rys. 2) połączone ze słupami również na śruby.

Kształt przekroju rygli i słupów oraz sposób ich łączenia „na zakładkę” w węzłach zapewnia swobodę kształtowania układu konstrukcyjnego budynku. Przykładowe układy konstrukcyjne stropów przedstawiono na rysunku 3. Rygle środkowe w budynkach dwutraktowych o podłużnym ukła­dzie szkieletu (rys. 3c) mogą być wykonane z dwuteowników.

Wzrost nośności i sztywności rygli oraz słupów szkieletu można uzyskać przez obetonowanie ich (rys. 4). Nośność elementów należy wtedy sprawdzić w dwóch stadiach pracy konstrukcji, tzn.:

• realizacji, jako stalowe,

• eksploatacji jako zespolone stalowo-betonowe

Szczególnie korzystne jest obetonowanie słupów, gdyż umo­żliwia to znaczne zwiększenie ich nośności (ok.l00%) i od­porności ogniowej.

Szkielet stalowy i stalowo-betonowy może być stosowany wszędzie tam gdzie dotychczas stosowano konstrukcję nośną budynku z cegły żerańskiej.

Zasady systemu

Założenia systemu i zakres stosowania

System lekkich hal stalowych ocieplonych „Mostostal", zaprojektowany w Centralnym „Ośrodku Badawczo-Projektowym Konstrukcji Metalowych „Mostostal" w Warszawie, oparty jest na zasadach typizacji otwartej. Nie sporządzono bowiem gotowych projektów hal, lecz opracowano dla nich zestaw elementów kon­strukcji stalowej i elementów obudowy. Można zestawić z niego różnego rodzaju hale ocieplone.

Zestaw elementów systemu umożliwia projektowanie trzech rodzajów hal ocieplonych (rys. l):

• hal z transportem podpartym (OTP)

• hal z transportem podwieszonym (OTW)

• hal bez transportu (OBT). Hale te przewidziano jako hale magazynowe lub hale przemysłowe. Są one halami ogrzewanymi, których obudowa (ściany, pokrycie dachu) zapewnia utrzymanie średniej temperatury wnętrza hali 18—22°C . Mogą to być hale jednonawowe lub wielonawowe, montowane na terenach płaskich, niezagrożonych występowaniem szkód górniczych.

System nie obejmuje obiektów towarzyszą­cych, jak przybudówki socjalne i usługowe.

System LHS-0 „Mostostal" — jako system otwarty — pozwala na tworzenie różnych obiektów halowych z zestawu zunifikowanych elementów systemu. Zestaw ten jest tak opracowany, że istnieje możliwość rozszerzania za­kresu jego stosowania przez wprowadzenie na­stępnych elementów tak projektowanych, aby nie naruszały ustalonych zasad systemu.

Zasady modularne systemu

Pozioma siatka modularna systemu w kierunku podłużnym przebiega wzdłuż zewnętrznych krawędzi słupów.

W halach wielonawowych podłużna oś modułowa słupów wewnętrznych pokrywa się z geometryczną osią symetrii tych słupów.

W kierunku poprzecznym osie modu­łowe systemu pokrywają się z osiami symetrii słupów.

Słupki konstrukcji ścian szczytowych odsunięte są od osi słupów poprzecznego ustroju nośnego o 1,20 m, licząc do zewnętrznej kra­wędzi tych słupków (rys. 2).Rozpiętość hal jest wielokrotnością 6,00 m i tworzy szereg: 12,00, 18,00, 24,00 i 30,00 m.

Rozstaw słupów B po­przecznych ustrojów nośnych wynosi 6,00 lub 12,00 m (zależnie od rodzaju hali). Rozstaw słup­ków ścian b wynosi 3,00 lub 6,00 m (zależnie od rodzaju obudowy).

Wysokościowy wymiar H hali, licząc od wierzchu posadzki hali do spodu wiązara dachu, jest wielokrotnością 1,20 m, a w przypadku kiedy wysokość H hali wynosi 3,60 lub 5,40 m, jest on wielokrotnością 1,20 plus 0,60 m. Wy­miar od spodu konstrukcji wiązara dachu do wierzchu konstrukcji dachu przy okapie jest stały, nie zależy od rozpiętości hali i wynosi c = 1,20 m (rys. 3), tak że pionowa siatka modu­larna obudowy ściany pokrywa się z pionową siatką modularną konstrukcji hali. Wewnętrzne lico obudowy ściany jest odsunięte o 0,12 m od osi siatki modularnej.

Kształtowanie hal

Opracowany zestaw elementów systemu umo­żliwia projektowanie ocieplonych hal stalowych z transportem podpartym — OTP, z transpor­tem podwieszonym — OTW i bez transportu — OBT (jednonawowych lub wielonawowych o jednakowej wysokości i długości naw, w ukła­dzie równoległym, bez dylatacji poprzecznych i podłużnych).

Największa łączna długość lub szerokość hali nie może przekraczać 150 m.

Budynki halowe zestawione z elementów systemu powinno się tak kształtować, aby były budynkami wolno sto­jącymi zamkniętymi (pod kątem widzenia ob­ciążenia śniegiem i wiatrem).

Przybudówki soc­jalne lub usługowe (projektowane indywidu­alnie i mające własną, nie związaną z halą kon­strukcję nośną) mogą być lokalizowane bezpo­średnio wzdłuż ścian podłużnych lub szczyto­wych hali, jeżeli będą one niższe od hali albo wyższe, lecz nie więcej niż o l m. Przybudówki wyższe od hali więcej niż o l m należy sytuo­wać w pewnej odległości od niej, tak dobranej, aby dach hali nie był obciążony zwiększonym, w stosunku do dachu budynku wolno stojącego, obciążeniem od śniegu („worki śnieżne"). Przy­budówki takie można łączyć z halą łącznikami zaprojektowanymi indywidualnie.

Zakres stosowania i zasady kształtowania hal z zestawu elementów systemu przedstawia rys. 5.

Elementy konstrukcji stalowej dachu zaprojektowano dla ,,lekkiego" pokrycia o ciężarze 55 kG/m. Razem z obciążeniem śniegiem dla II strefy obciążenie dachu wynosi 125 kG/m. Ponadto przewidziano dodatkowe obciążenie konstrukcji dachu (płatwi), wynoszące 11 kG/m, jako rezerwę na podwieszanie instalacji oraz obciążenie siłą skupioną o wartości 1000 kG, zaczepioną w pasie dolnym w środku roz­piętości każdego wiązara dachu. Przewidziano również możliwość zastosowania w każdym segmencie dachu o wymiarach LX12,00 m (hale OTP i OBT) i LX2X6,00 m (hale OTW) czte­rech wywietrzaków o średnicy do 630 mm i cię­żarze do 200 kG/szt.

HALE OTP

Najmniejszą długość takiej hali może wynosić 36,OOm+2 x 1,20m, a największa długość 144,00 m + 2 x l,20m. Rozstaw słupów głównych wynosi 12,00 m, a słupków konstrukcji ścian 3,00 m — przy obudowie z płyt warstwowych lub 6,00 m — przy obudowie z blach fałdo­wych.

W hali OTP można zainstalować suw­nice dwudźwigarowe, natorowe, z wciągarką, ogólnego przeznaczenia, hakowe. W każdej nawie mogą być po dwie suwnice. Na poziomie górnych pasów belek podsuwnicowych z obu stron toru znajdują się galerie wzdłużne w celu umożliwienia dojść i przejść do suwnicy. Przy ścianach szczytowych są galerie poprzeczne. Wejścia na galerie poprzeczne umożliwiają scho­dy spiralne o średnicy 1,40 m.

HALE OWT

Najmniejsza długość hali może wynosić tu 36,00 m + 2 x 1,20 m, a największa długość 150,00 m +2 x 1,20 m. Rozstaw słupów głównych wynosi 6,00 m. Przy obudowie z płyt warstwo­wych występują słupki konstrukcji ściany po jednym w środku każdego pola, między słupami głównymi. W hali OTW można instalować suwnice pomostowe, jednodźwigarowe, podwieszo­ne, elektrycznej z wciągnikiem o udźwigu 3200 kG. Na każdym torze mogą być po dwie suwnice.

HALE OBT

Najmniejsza długość hali może wynosić 36,00 m +2 x 1,20 m, a największa długość 144,00 m+2x l,20 m. Rozstaw słupów głównych wynosi 12,00 m, a słupków konstrukcji ścian 3,00 m— przy obudowie z płyt warstwowych i 6,00 m — przy obudowie z blach fałdowych.

System nie obejmuje fundamentów hal oraz wyposażenia budowlanego ich wnętrza jak: po­sadzki, kanały, ścianki działowe, wydzielone po­mieszczenia itp. Te elementy budynku będą projektowane indywidualnie w zależności od pogrzeb, jakie narzuca technologia użytkowania hal.

Odwodnienie dachów hal jednonawowych za­projektowano w postaci rynien wiszących i rur spustowych prowadzonych na zewnątrz hali, odwodnienie zaś dachów hal wielonawowych w postaci koszy wyrobionych w pokryciu dachu, wpustów dachowych i pionowych rur spusto­wych prowadzonych wewnątrz hali przy słu­pach konstrukcji.

System nic obejmuje instalacji przemysło­wych i sanitarnych oraz instalacji elektrycz­nych.

Elementy konstrukcyjne

Rozwiązania konstrukcyjne i materiałowe elementów i opis ich seryjnej produkcji.

Elementy konstrukcji stalowej hal systemu „Mostostal" zostały zaprojektowane z profili walcowanych na gorąco z uwzględnieniem aktu­alnego programu walcowania. Rodzaje profili na poszczególne elementy dobierano, mając na uwadze seryjne wykonanie tych elementów w specjalistycznych wytwórniach konstrukcji stalowych.

Elementy konstrukcji są wykonywane jako spawane; wszystkie połączenia montażowe za­projektowano natomiast wyłącznie na śruby.

Na elementy zastosowano stal niskowęglową St3S, St3SX i St3SY oraz stal niskostopową 18G2A.

Seryjna produkcja elementów lekkich hal stalowych ocieplonych systemu „Mostostal" od­bywa się w liniach technologicznych. Proces produkcyjny w takich liniach, w odróżnieniu od nieprzemysłowych metod produkcji, charakte­ryzują następujące czynniki: wstępne czysz­czenie materiałów w ciągach czyszczących, wy­eliminowanie ręcznego trasowania, cięcie z od­mierzaniem długości za pomocą ustawianego zderzaka, wiercenie otworów w kształtownikach w pakietach, składanie elementów w przyrządach, półautomatyczne i automatyczne spawa­nie elementów oraz zmechanizowane malowanie elementów w komorach malarskich.

Płatwie i wiązary dachu

Płatwie hal ocieplonych z transportem podpar­tym (OTP) i bez transportu (OBT) są kratowe, jednoprzęsłowe, o rozpiętości 12,00 m, rozsta­wione co 3,00 m. Pasy płatwi zaprojektowano z teowników, a pręty skratowania z pojedyn­czych kątowników (rys. 12).

Płatwie hal ocieplonych z transportem pod­wieszonym (OTW) są jednoprzęsłowe dwu-teowe, o rozpiętości 6,00 m i rozstawione rów­nież co 3,00 m (rys. 13).

Płatwie są stawiane na wiązarach dachu i mo­cowane śrubami poprzez blachy czołowe do pio­nowych blach przyspawanych do górnych pa­sów wiązarów. Wiązary dachowe są dwuspado­we z pasem górnym o nachyleniu 10%, pozio­mym pasem dolnym i skratowaniem bezsłupowym.

Pasy wiązarów są teowe, spawane automatycznie z blach i nie mają blach węzłowych. Krzyżulce skrato­wania są spawane bezpośrednio do średników pasów.

Słupy hal OBT i OTW

Słupy hal ocieplonych bez transportu (OBT) i z transportem podwieszonym (OTW) są dwugałęziowe, kratowe, o jednakowej szerokości na ca­łej wysokości. Gałęzie tych słupów zaprojekto­wano z ceowników, a skratowanie z pojedyn­czych kątowników ustawionych grzbietem do góry i przyspawanych bezpośrednio (bez blach węzłowych) do średników ceowników gałęzi. Stopy i głowice słupów są jednolite, zespawane z blach. Otwory na śruby kotwiące siup w fun­damencie są umieszczone poza obrysem słupa we wspornikach stopy.

S ł u p y zewnętrzne hal OBT mają szerokość 600 i 800 mm, a słupy zewnętrzne hal OTW szerokość 600, 800 i 1000 mm, zależnie od rozpiętości i wysokości hal. Słupy te mają przyspawane do zewnętrznych gałęzi blachy służące do mocowania elementów obudowy.

Słupy wewnętrzne hal OBT mają szerokość 500 mm, a słupy wewnętrzne hal OTW szerokość 600 mm.

Słupy hal OTP

Słupy hal ocieplonych z transportem podpartym (OTP) mają kształt schodkowy. Dolna część słu­pa — do poziomu oparcia belki podsuwnicowej — jest dwugałęziowa, zestawiona z dwóch dwuteowników połączonych skratowaniem z po­jedynczych kątowników.

Słupy zewnętrzne hal OTP mają gałęzie części dolnej o różnym przekroju, a ich część górna jest skonstruowana jako przedłuże­nie dwuteownika części dolnej gałęzi zewnętrz­nej z przyspawanym do niego teowym profilem złożonym z blach. Szerokość dolnej części tych słupów, od krawędzi gałęzi zewnętrznej do osi gałęzi wewnętrznej, jest stała dla wszystkich słupów i wynosi 1200 mm. Szerokość górnej części tych słupów jest również stała dla wszystkich słupów i wynosi 300 mm. Stała jest również jej długość, zmienia się natomiast — zależnie od wysokości hali — tylko długość części dolnej.

Stopa słupa jest jednolita, spawana z blach; wystaje ona w stronę wnętrza hali i kończy się równo z krawędzią zewnętrznej gałęzi słupa.

Słupy wewnętrzne hal OTP mają gałęzie części dolnej o jednakowym przekroju, część górna zaś jest jednolita o przekroju dwu-teowym zespawanym z blach. Szerokość dolnej części słupów wewnętrznych w osiach gałęzi jest stała dla wszystkich słupów i wynosi 1800 mm. Szerokość górnej, dwuteowej części tych słupów jest też stała i wynosi 600 mm. Stała jest również jej długość, zmienia się zaś—zależ­nie od wysokości hali — długość części dolnej. Stopa słupa jest dzielona.

Głowice pośrednie słupów zewnętrznych i we­wnętrznych mają przekrój dwuteowy, pojedyn­czy, złożony z blach i są zaopatrzone w pod­kładki i blachy pionowe w miejscach mocowa­nia do nich belek podsuwnicowych.

Słupy są zakończone poziomą blachą z podkładką i otworami do mocowania wiązara dachu.

Belki podsuwnicowe

Belki podsuwnicowe hal ocieplonych z transportem podpartym (OTP) są blachownicami z poziomym kratowym tężnikiem hamownym, przyspawanym do górnego

pasa belki. Pasy i średniki belek są wykonane ze stali 18G2A. Belka stanowi jeden element montażowy razem z kratownicą tężnika i szyną jezdną suwnicy. Szyna jest przymocowana do górnego pasa belki za pomocą śrub i sprę­żystych łapek.

Belki zewnętrznych i wewnętrznych szeregów słupów (w halach wielonawowych) są jednako­we. Do poziomego kratowego tężnika pasa gór­nego belki podsuwnicowej jest przyspawany specjalny kątownik, umożliwiający ułożenie chodnika galerii wzdłużnej służącej do dojść do suwnicy

Belki torów jezdnych suwnic hal ocie­plonych z transportem podwieszonym (OTW) są wykonane z dwuteownika z pasem górnym usztywnionym dwoma kątow­nikami równoramiennymi i mają rozpiętość 6,00 m.

Słupki ścian

Słupki ścian są wykonane z dwuteowników. L W halach ocieplonych z trans­portem podwieszonym (OTW) i bez transportu (OBT) słupki te wykonano z jednego profilu, którego przekrój ulega zmianie w zależności od wysokości hali. Slupki ścian po-dlużnych są kotwione w fundamentach i przy­mocowane w górnych końcach do płatwi okapo­wych. Na zewnętrznej półce dwuteownika słup­ka znajdują się przyspawane blachy służące do mocowania elementów obudowy (rys. 21a). Slupki ścian, szczytowych mają podobną kon­strukcję i są tak samo kotwione w fundamen­tach; w górnych końcach są one łączone pozio­mym łącznikiem, wykonanym z dwuteownika, z czołowymi blachami płatwi dachu (rys. 21b).

W halach ocieplonych z trans­portem podpartym (OTP) słupki ścian. są dwuczęściowe, wykonane również z dwute­owników. W zależności od wysokości hali zmia­nie ulega tylko przekrój dwuteownika dolnej części słupka; części górne słupków są jedna­kowe dla wszystkich wysokości hal OTP. Dolne części słupków ścian podłużnych są kotwione w fundamentach i w górnych końcach przymo­cowane do poziomych kratownic belek podsuw­nicowych poprzez specjalne wsporniki. Górne części tych słupków są dołem przyśrubowane do głowic dolnych części słupków, a górą przy­mocowane do płatwi okapowych (rys. 22). Dolne części słupków ścian szczytowych są również kotwione w fundamentach i w górnych końcach przymocowane poprzez specjalne wsporniki do pasów poziomych kratowych wiatrownic ścian szczytowych, umieszczonych na poziomie gór­nych pasów belek podsuwnicowych. Górne części słupków ścian szczytowych są dołem przyśrubowane do głowic części dolnych słup­ków, górą zaś za pomocą poziomego łącznika połączone z czołowymi blachami płatwi dachu (rys. 23).

Elementy obudowy

Pokrycie dachu

pokrycie dachu hal ocieplonych systemu „Mo­stostal" składa się z arkuszy blachy fałdowej stalowej ocynkowanej, o wysokości fałdy 55 mm (rys. 24), mocowanych do płatwi za pomocą kołków stalowych wstrzeliwanych. Arkusze bla­chy fałdowej są łączone między sobą za pomocą nitów jednostronnych. Na blasze posmarowanej dwukrotnie roztworem asfaltowym przeznaczo­nym do gruntowania układa się płyty z wełny mineralnej twarde o ciężarze y = 200 kG/m*, o grubości 6 cm. Na tak przygotowanym pod­łożu nakleja się lepikiem na gorąco trzy warstwy papy. Zasada konstrukcji pokrycia dachu przedstawiona jest na rys. 25, a szczegół pokrycia dachu w przekroju poprzecznym na rys. 26.

Obudowa ścian

Obudowa z płyt warstwowych PW3/A

Podstawowym elementem składowym tego ro­dzaju obudowy jest płyta warstwowa PW3/A z rdzeniem styropianowym o okładzinach azbestowo-cementowych (rys. 27). Płyty są moco­wane do słupków konstrukcji ściany, rozstawio­nych co 3,00 m, za pomocą zespołu łączników;

Łączniki te przykręca się śrubami do blach słupków. Wewnętrzne lico ściany odsunięte jest od krawędzi słupków konstrukcji ściany o 12 cm. Zasadę konstrukcji ściany z płyt war­stwowych przedstawiono na rys. 28, a na rys. 29 podano szczegół zamocowania płyt do konstrukcji hali. Na zakończeniach ścian podłużnych — przy ścianach szczytowych — są stosowane płyty PW3/A o wymiarach 1190 X 1190 mm, a w górnej części ścian szczytowych — płyty o kształcie trapezowym.

Powierzchnie płyt PW3/A muszą być malowane farbą podkładową z „Anhydrosilu" oraz dwukrotnie farbą nawierzchniową emul­syjną.

Obudowa z blach fałdowych

Na obudowę tego rodzaju składają się następu­jące elementy:

— blachy fałdowe stalowe z powloką malar­ską nałożoną metodą przemysłową o wysokości fałdy 35 lub 55 mm,

— płyty z wełny mineralnej, twarde, o cięża­rze y == 150 kG/nr* i grubości 2X4 cm,

— rygle ścienne z 2 C 120 p o długości 6,00 m, rozstawione co 2,40 m,

— zetowniki z cienkiej blachy.

Wewnętrzne lico ściany odsunięte jest od kra­wędzi słupów konstrukcji hali o 12 cm,

Zasadę konstrukcji ściany z blach fałdowych przedstawia rys. 31. Blacha fałdowa przymoco­wana jest do zetowników z blachy ocynkowa­nej za pomocą nitów jednostronnych. Zetowniki rozstawione są co 1,20 m i przymocowane (co drugi) do rygli ściennych za pomocą wkrętów samogwintujących lub kołków stalowych wstrzeliwanych. Pomiędzy blachami fałdowymi a zetownikami znajdują się przekładki z folii z polichlorku winylu o grubości 0,5 — 0,6 mm. Zetowniki stanowią konstrukcję niosącą płyty z wełny mineralnej. Płyty te są z jednej strony (od wnętrza hali) fakturowane i malowane. Szczegół ściany z blach fałdowych w przekroju pionowym podano na rys. 32.

0kna, bramy, świetliki, podwaliny

Przy obudowie hal z płyt warstwowych stoso­wane są okna przemysłowe OP — 1,20 x 3,00 m, a przy obudowie z blach fałdowych okna prze­mysłowe OP — 1,20 x 6,00 m, produkowane przez zakłady Zjednoczenia „Metalplast". Okna te, wykonane z profili stalowych giętych na zimno, są podwójnie szklone szkłem zwykłym lub klejonym. Okna mają kwatery o szerokości 1,00 m. Środkowa kwatera w oknie OP — 1,20 x 3,00 m i 4 środkowe kwatery w oknie OP — 1,20 x 6,00 m są otwierane do wnętrza hali, wokół osi poziomej.

W halach systemu „Mostostal" stosuje się trzy rodzaje zestawów bramowych (BP), produkowanych przez zakłady Zjednoczenia „Metalplast": 6,00 X 3,60, 6,00 X 2,40 i 3,00 X X 2,40 m (ostatni zestaw stosowany jest przy obudowie z płyt warstwowych). Zestawy bra­mowe wykonane są z profili stalowych giętych na zimno; blachy poszycia mają grubość 1,5 mm i izolację wewnątrz z wełny mineralnej o gru­bości 5 cm.

W pokryciu dachu hal systemu „Mostostal" można stosować trójkątne świetliki gąsienicowe (SP) o rozpiętości 2,40 m, ze­stawiane z elementów płaskich o długości 3,00 m;

Jako fundamenty ścian są stosowane belki podwalinowe (BPLHS) o wymiarach 180 X X 500 mm, żelbetowe z wkładką styropianową, lub też podwaliny wykonywane na miejscu bu­dowy z betonu monolitycznego.

Opisany zestaw elementów konstrukcji stalowej systemu jest pierw­szym wariantem zestawu elementów lekkich hal stalowych ocieplonych — zestawem ele­mentów hal o słupowo-wiązarowym ustroju konstrukcji nośnej i kra­towych konstrukcyjno-technologicznych rozwiązaniach poszcze­gólnych elementów.

Drugim wariantem zestawu elementów lekkich hal stalowych ocie­plonych —jest zestaw elementów hal o ramo­wym ustroju konstrukcji nośnej i pełnościennych konstrukcyjno-technologicznych rozwiązaniach poszczególnych elementów.

Wariant zestawu elementów lekkich hal sta­lowych ocieplonych systemu „Mostostal" o ra­mowym ustroju konstrukcji nośnej w porówna­niu z wariantem zestawu elementów hal o słupowo-wiązarowym ustroju konstrukcji nośnej ma następujące nowe cechy użytkowe:

— zwiększenie wysokości (w świetle kon­strukcji) wewnętrznej przestrzeni hal,

— wprowadzenie możliwości dostawiania jezdni transportu podpartego (suwnice natorowe) o udźwigu do 8000 kG na dowolnym od­cinku hal OBT i OTW, bez konieczności wzmac­niania lub wymiany ram konstrukcji nośnej hali, przez dostawianie dodatkowych elementów do słupów ram,

— stosowanie w halach OTW — oprócz suw­nic podwieszonych o udźwigu 3200 kG — także suwnic podwieszonych o udźwigu 5000 kG,

— wprowadzenie nowego parametru rozpię­tości dla hal OBT (rozpiętość 30,00 m),

— wprowadzenie dwóch nowych parametrów wysokości dla hal OBT o rozpiętości 24,00 m (wysokość 8,40 i 9,60 m),

— podniesienie poziomu główki szyny torów suwnic o 0,60 m w halach OTP, przy nie zmie­nionych parametrach wysokości tych hal.

Te nowe cechy użytkowe wprowadzono nie naruszając ogólnych zasad i zależności modular­nych, parametrów i rodzajów obudowy, przyję­tych dla systemu lekkich hal stalowych ocie­plonych „Mostostal". Zestaw elementów hal ramowych umożliwia, tak jak poprzednio opi­sany zestaw elementów hal słupowo-wiązarowych, projektowanie trzech rodzajów hal ocie­plonych: hal z transportem podpartym ramo­wych — OTPR, hal z transportem podwieszo­nym ramowych — OTWR, hal bez transportu ramowych — OBTR, o takim samym przezna­czeniu i cechach użytkowych jak hale OTP, OTW i OBT.

Głównym celem, któremu podporządkowano rozwiązania tego drugiego wariantu zestawu elementów hal, było uzyskanie niskiej praco­chłonności i wysokiej wydajności w procesie wytwarzania elementów w wybudowanych i uruchomionych wytwórniach konstrukcji sta­lowych Zjednoczenia „Mostostal", przy jedno­czesnym obniżeniu lub utrzymaniu wskaźnika.

zużycia stali w stosunku do aktualnego poziomu. Przy projektowaniu zestawu elementów dru­giego wariantu przyjęto następujące założenia podporządkowane temu (wspomnianemu wyżej) głównemu celowi:

— ograniczenie rodzajów wyrobów hutni­czych w celu ułatwienia gospodarki materiało­wej w wytwórniach,

— wykorzystanie w możliwie dużym zakre­sie gotowych wyrobów hutniczych o efektyw­nych kształtach, z których przy małym już na­kładzie pracy w wytwórni powstają elementy konstrukcji hal,

— unifikacja przekrojów elementów i ich po­łączeń,

— zmniejszenie liczby rodzajów oraz liczby elementów w gotowej już hali,

— dostosowanie konstrukcyjnych rozwiązań elementów do zmechanizowanych linii i gniazd produkcyjnych w wytwórniach,

— stosowanie w szerokim zakresie stali ga­tunku 18G2A i 10HA,

— stosowanie kształtowników giętych jako elementów konstrukcji hal,

— stosowanie kształtowników dwuteowych spawanych — bez żeber usztywniających śred­nik, wytwarzanych w sposób zmechanizowany (przy zastosowaniu automatów firmy Granges).

Realizując te założenia, opracowano zestaw elementów złożonych z: płatwi i tężników dachu, rygli i słupów ram, tężników słupów ram, belek torów jezdnych suwnic podwieszo­nych, belek podsuwnicowych suwnic natorowych, słupków i rygli ścian, elementów za­kotwień słupów ram, belek podsuwnicowych i słupów dostawianej jezdni podsuwnicowej (w halach OBTR i OTWR) oraz innych drugorzęd­nych elementów konstrukcji jak łączniki, balu­strady, schody itp.

Poprzeczny ustrój nośny hal ramowych sta­nowią ramy bezprzegubowe w halach jedno-nawowych oraz ramy bezprzegubowe z ryglem wieloprzęsłowym opartym przegubowo na słu­pach wewnętrznych w halach wielonawowych. Słupy te są utwierdzone w fundamentach w halach OTPR i wahadłowe w halach OBTR i OTWR.

Rygle i słupy ram wykonano z kształ­towników dwuteowych, bez żeber na średniku, spawanych z dwóch gatunków stali (pasy ze stali 18G2A, średnik ze stali St3S) lub spawa­nych tylko ze stali 18G2A (górne części słupów hal OTPR). Elementy te łączone są ze sobą w na­rożu ramy, w kalenicy i w koszach rygli hal wielonawowych doczołowe śrubami o wysokiej wytrzymałości (rys. 35).

Dla hal OBTR o rozpiętości 12,00 m są opra­cowane ponadto rygle i słupy ram z profili dwu­teowych walcowanych^]

Belki podsuwnicowe w halach OTPR są blachownicami spawanymi ze stali 18G2A. Blachownica połączona jest z poziomym tężnikiem hamownym z blachy żebrowanej z obrze­żem z ceownika, stanowiącym jednocześnie chodnik galerii wzdłuż toru suwnicy. Belki to­rów jezdnych suwnic podwieszonych są rozwią­zane podobnie jak belki hal OTW.

Płatwie dachowe, tężniki dachu oraz słupki i rygle konstrukcji ścian są wykonane z profili giętych na zimno z blach ze stali 10HA, zetowych (rys. 36). Płat-wie zaprojektowano jako ciągłe, zestawiane z pojedynczych profili zetowych, łączonych na podporach (na ryglach ram) „na zakład" za po­mocą śrub (rys. 37). Przy projektowaniu płatwi i rygli ścian uwzględniono, że współpracują one z blachą fałdową obudowy, przymocowaną do nich kołkami stalowymi wstrzeliwanymi; umo­żliwiło to ograniczenie połaciowych tężników dachu tylko do tężników połaciowych szczyto­wych na końcach hali.

Wyjściowym wyrobem hutniczym do pro­dukcji elementów hal ramowych są blachy, które stanowią 90% ciężaru konstrukcji hal. Blachy te są przetwarzane na kształtowniki gięte (blachy cienkie o grubości 2 i 4 mm) oraz na kształtowniki dwuteowe spawane (blachy grube).

Proces produkcji elementów ram polega na obróbce mechanicznej kształtowników dwuteowych spawanych, tj. na cięciu kształtowników na określoną długość, wierceniu lub wycinaniu w nich otworów oraz półautomatycznym spa­waniu blach węzłowych, stóp, głowic i łączni­ków. Produkcja elementów konstrukcji wsporczej obudowy i pokrycia (płatwi, słupków i rygli ścian, tężników dachu) polega jedynie na przy­cinaniu na określoną długość kształtowników giętych i zmechanizowanym wycinaniu w nich otworów.

W porównaniu z halami o słupowo wiązarowej konstrukcji nośnej hale o ramowej kon­strukcji charakteryzują się zmniejszeniem war­tości wskaźników pracochłonności wytwarzania elementów (średnio dwa razy) oraz zmniejsze­niem zużycia stali na l m' hali: 5—10%dla hal OTPR do 20—24% dla hal OTWR i OBTR. Wy­magają one jednak większej precyzji wykona­nia elementów oraz montażu.

SYSTEM BUDOWNICTWA PAWILONOWEGO O KONSTRUKCJI STALOWEJ U-75

Rozwój bazy produkcyjnej lekkich konstrukcji stalowych oraz ele­mentów lekkiej obudowy spowodował zainteresowanie środowiska projektanckiego wykorzystaniem tych konstrukcji w powszechnym budow­nictwie pawilonowym użyteczności publicznej.

Zastosowanie konstrukcji stalowej, oprócz spełnienia podstawowych wymagań dotyczących możliwości dowolnego kształtowania zróżnicowa­nych programów funkcjonalnych, daje dodatkowo bardzo duże efekty produkcyjne (możliwość scentralizowanej produkcji zunifikowanych, wytwarzanych na skład elementów konstrukcyjnych), pozwala na sto­sunkowo łatwy transport elementów, z małym prawdopodobieństwem ich trwałego uszkodzenia czy zniszczenia, pozwala na kształtowanie ' „czystych" układów statycznych, na łatwy montaż i demontaż kon­strukcji. Nie bez znaczenia są również możliwości prostej naprawy konstrukcji stalowej lub „przeróbki" spowodowanej zmianą funkcji bądź programu użytkowego budynku.

Wszystkie wymienione czynniki spowodowały szybki rozwój bazy wytwórczej elementów ,(np. centralna wytwórnia Mostostal w Słupcy) jak również opracowanie uniwersalnych systemów pawilonowego bu­downictwa towarzyszącego. Na szczególną uwagę w tej grupie rozwią­zań zasługują dwa systemy: system U-75 oraz system LS, które w wy­niku podjętych w 1976 roku działań unifikacyjnych zostały zintegrowane w jeden system ZLS.

W wyniku prac zespołu złożonego z projektantów Centralnego odka Badawczo-Projektowego Konstrukcji Metalowych Mostostal, Biura Studiów i Projektów Handlu Wewnętrznego oraz Centralnego Ośrodka Badawczo-Projektowego Budownictwa Przemysłowego BISTYP w maju 1972 roku został przyjęty projekt koncepcyjny systemu bu­downictwa, pawilonowego U-75^ł. Zaproponowane rozwiązanie spełniło podstawowe Wymagania postawione zespołowi projektanckiemu, w zakresie funkcjonalno-użytkowym i techniczno-ekonomicznym, a miano­wicie

- zapewnienie wysokiego stopnia elastyczności i uniwersalności systemu

- zapewnienie możliwości dokonywania zmian w czasie eksploatacji

obiektu

- swobodne kształtowanie i przekrywanie bezsłupowo dużych przestrzeni

- możliwość uzyskiwania różnorodnych rozwiązań architektonicz­nych i przestrzennych,

- możliwość przemysłowej produkcji elementów konstrukcyjnych i budowlanych .(szkielet, obudowa wewnętrzna i zewnętrzna),

- skrócenie cykli budowlano-montażowych

- ograniczenie ilości robót „mokrych" na budowie (eliminacja se­zonowości robót)

- zmniejszenie ciężaru elementów i obiektów

- uzyskanie wysokiego stopnia prefabrykacji wszystkich elemen­tów obiektów oraz dużego stopnia gotowości obiektu do użytkowania po montażu.

System stwarza możliwość realizacji obiektów:

— handlu i usług (np. pawilonów handlowych, jedno- i wielofunk­cyjnych, usługowych, samów, supersamów i domów towa­rowych I i II kategorii o powierzchni sal sprzedaży do 3000 m²)

• gastronomii (barów, stołówek, restauracji, kawiarń),

• kultury, oświaty i szkolnictwa wyższego: czytelnie i biblioteki, osiedlowe domy kultury, kina, warsztaty, laboratoria, sale gimnastycz­ne, pawilony szkolne

• obiekty służby zdrowia: apteki, pawilony szpitalne, sanatoria, ośrodki zdrowia, przychodnie lekarskie

• obiekty sportowe, turystyki, zaplecza motoryzacji, admimstracyjno-socjalne, łączności i inne o podobnym charakterze użytkowania.

Ponadto istnieje możliwość tworzenia ośrodków oraz centrów handlowo-usługowych osiedlowych i dzielnicowych I i II stopnia. System mo­że być stosowany J na terenie całego kraju, z tym, że przy realizacji na terenach szkód górniczych wymagana jest analiza możliwości zastosowania systemu (bez zmian) w odniesieniu do warunków podanych w ekspertyzie górniczej.

MODEL TYPIZACJI

System U-75 opracowany został na zasadach typizacji elastycznej.

Dokumentacja systemu obejmuje określenie zasad unifikacji, tj. zasady koordynacji modularnej i wymiarowej, układy konstrukcyjne, zasady kształtowania funkcjonalnego i architektonicznego, zasady tworzenia układów statycznych, zasady wykonywania złączy i połączeń elementów konstrukcyjnych i budowlanych, katalog elementów typowych. Nie obejmuje zatem, z założenia typizacji elastycznej, zestawu utypowionych rozwiązań. Istnieją co prawda projekty wybranych obiektów, jednakże nie jest to rozwiązanie jedyne możliwe do stosowania. Projektowanie odbywa się zatem albo przez wybór istniejącego rozwiązania przykła­dowego i adaptowanie go do np. warunków lokalizacyjnych, albo indy­widualnie, korzystając z katalogu elementów prefabrykowanych syste­mu na ustalonych zasadach koordynacji modularnej i konstrukcyjnej. Z istniejących opracowań przykładowych obiektów można wymienić:

pawilony wielofunkcyjne o powierzchni 3700 m², pawilony artykułów przemysłowych SP 1300, supersamy SPS 1300.

ZASADY KSZTAŁTOWANIA ROZWIĄZAŃ FUNKCJONALNYCH

System przewiduje realizację obiektów o wysokości od l do 3 kon­dygnacji nadziemnych. Projektowanie i kształtowanie rozwiązań odby­wa się na siatkach modularnych 30 X 30 cm, przy czym stosowane są ciągi wymiarów uprzywilejowanych opartych na siatce projektowej rzu­tu poziomego 300 X 1200 cm. Wymiar 1200 cm wyznacza rozstaw ram, a wymiar 300 cm rozstaw belek stropowych i stropodachu. W opraco­waniach architektoniczno-funkcjonalnych zaleca się stosować siatkę projektową 300 X 300 cm, natomiast przy projektowaniu płyt stropo­wych oraz ścian zewnętrznych i wewnętrznych siatkę 150 X 150 cm (rys. 6.5).

Pionowa siatka projektowa wynosi 90 X 300 cm, przy czym wymiar 300 cm lub n X 300 wyznacza położenie osi elementów konstrukcyjnych (rygli), natomiast wymiar 90 cm jest umowną wysokością konstrukcji stropu (konstrukcja blachownicowa) oraz wielokrotnością przyjętych w systemie 3 wysokości kondygnacji 360, 450 i 540 cm.

Dla elementów obudowy zewnętrznej stosowana jest siatka projek­towa 30 X 150 cm. Wymiar 30 cm oznacza moduł pionowy, natomiast wymiar 150 cm oznacza szerokość elementów obudowy lub ścianek działowych.

Elementy konstrukcyjne nawiązane są osiowo, natomiast elementy obudowy zewnętrznie — 20 cm od osi na zewnątrz. Klatki schodowe tworzą samodzielne, powtarzalne i stypizowane elementy funkcjonalne o szerokości: 270, 330, 470, 480 i 570 cm, dostosowane do wysokości kondygnacji: 300, 360, 450 i 540 cm).

Przy kształtowaniu układu konstrukcyjnego budynku należy dążyć do jednokierunkowego układu belek, do stosowania loggii, galerii lub nawisów o wysięgu 3,0 m wzdłuż ram, natomiast unikania stosowania logii wgłębnych.

ZASADY KSZTAŁTOWANIA ROZWIĄZAŃ KONSTRUKCYJNYCH.]

Podstawową jednostką konstrukcyjną są segmenty o wymiarach:

12,0 X 12,0; 12,0X18,0 i 12,0X24,0 m. Sztywność przestrzenną se­gmentów zapewniają w kierunku poprzecznym do ram sztywno zamo­cowane słupy, natomiast w kierunku równoległym układ ramowy z wahaczami. Równomierność przekazywania obciążeń na słupy w bu­dynkach piętrowych zapewnia, pełniąc równocześnie rolę konstrukcji usztywniającej, sztywna tarcza stropowa, wykonana z prefabrykowa­nych, ' żelbetowych płyt stropowych (w budynkach 3-kondygnacyjnych ze względów ekonomicznych należy wprowadzić -dodatkowe usztywnie­nie parteru).

Podstawowe parametry systemu:

— jednostki (segmenty) konstrukcyjno-funkcjonalne: 12,0 X 12,0;

12,0 X 18,0; 12,0 X 24,0 m,

• rozstaw słupów: 6,0 X 12,0 m lub 9,0 X 12,0 m,

• wysokość kondygnacji nadziemnych: 300, 360, 450 i 540 cm,

• wysokość kondygnacji podziemnych (w przypadku podpiwnicze­nia); 270, 280, 330 lub 450 cm,

• układ konstrukcyjny: jednokierunkowy (w obrębie segmentu),

• konstrukcja: słupy i rygle ram stalowe, stropy i stropodachy pre­fabrykowane żelbetowe, obudowa zewnętrzna prefabrykowana, piony komunikacyjne żelbetowe, prefabrykowane.

ZAKRES PREFABRYKACJI ORAZ ROZWIĄZANIA MATERIAŁOWEJ

Podstawowymi elementami konstrukcyjnymi są belki, słupy i rygle wykonane w postaci -dwuteowników stalowych, spawanych automatycz­nie " na agregatach Grangesa. Istnieje możliwość wykonywania elemen­tów konstrukcji również z profili walcowanych typu Peyner (kształtow­niki szeroko stopowe) oraz normalnych. Dźwigary mogą mieć również konstrukcję ażurową. Elementy konstrukcyjne łączone są ze sobą na śruby. Elementy konstrukcyjne wykonywane są ze stali St3SJ(w przy­padkach technicznie i ekonomicznie uzasadnionych można zastosować stal 18 G2 (w szczególności do wykonywania słupów nośnych).

Stropy międzypiętrowe oraz stropodach wykonywane są z typowych elementów żelbetowych (płyty pełne lub kanałowe).

Podstawowym rozwiązaniem systemowym ścian zewnętrznych jest stosowanie elementów lekkiej obudowy (ścian osłonowych, np. BIS-TYP 2, PW 3/A, PW8/B) o szerokości elementu 150 cm.

Przykrycie stropodachu zostało zaprojektowane w postaci blach fałdowych, ocynkowanych, ocieplonych wełną mineralną, opartych na sta­lowych dźwigarach w rozstawie co 300 cm.

Ściany wewnętrzne zaprojektowano jako elementy prefabrykowane warstwowe na lekkim szkielecie metalowym. Okładziny wykonywane są z płyt suchego tynku STG, wypełnienie stanowią płyty wełny mine­ralnej.

Montaż budynków systemu U-75 jest zasadniczo nieskomplikowany. Pewne trudności mogą jedynie powstawać przy wznoszeniu konstruk­cji pawilonów o układach wielorzędowych spiętrzonych lub w przypad­ku podpiwniczenia obiektu. Montaż prowadzony jest pojedynczymi ele­mentami wysyłkowymi za pomocą żurawi samojezdnych lub kołowych, dobranych do pożądanego wysięgu oraz ciężaru elementów montowa­nych. Proste połączenia eliminują konieczność wstępnego scalania poje­dynczych elementów.

Lekkie przekrycia

Przekrycia z blach fałdowych ocieplane na budowie, kryte papaj

Konstrukcję wsporczą przekryć tworzą dźwigary stalowe, żelbetowe lub z klejonego drewna - rozstawione co 6000 lub co 12000 mm i platwie stalowe lub z klejonego drewna - rozstawione co 3000 mm (rys. 1-13) bądź tylko dźwigary (rys. 1-13) -rozstawione co 6000 mm (przekrycia bezpłatwiowe).

W przekryciach dźwigarowo-platwiowych na płatwiach stalowych ułożone są ocyn­kowane blachy fałdowe, zamocowane do płatwi kołkami stalowymi wstrzeliwanymi (rys. 1-14). Do płatwi z klejonego drewna mocuje się blachy fałdowe wkrętami do drew­na. Podłużne zakłady blach łączy się jednostronnymi nitami.

Izolację cieplną przekrycia wykonuje się z wełny mineralnej TS-180 (o masie 180 kg/m³) lub z płyt styropianowych^bądź innych materiałów izolacyjnych o potwier­dzonej przez ITB przydatności użytkowej. Grubość izolacji zależy od rodzaju użytego materiału i wynosiła dotychczas najczęściej 80 mm - w przypadku płyt z wełny mineralnej, i 60 mm — przy zastosowaniu płyt styropianowych. Obecnie obowiązująca norma (PN-82/B-02020) wprowadza znacznie zwiększone wymagania w zakresie izolacyjności cieplnej przegród. Płyty izolacyjne klei się do blach fałdowych lepikiem asfaltowym na gorąco — po uprzednim zagruntowaniu blach fałdowych emulsją asfaltową — lub mocuje do nich łącznikami mechanicznymi (tzw. grzybkami).

Zgodnie z wymaganiami ochrony ppoż. należy przed ułożeniem izolacji cieplnej wypełniać co 12 m fałdy blach na szerokości co najmniej 50 mm wkładkami z poliure­tanu, styropianu lub wełny mineralnej w celu zapobiegnięcia rozchodzeniu się dymu w czasie pożaru.

Wodochronne pokrycie izolacji cieplnej wykonuje się z trzech warstw papy asfal­towej w kolejności:

1 — papa asfaltowa podkładowa,

2 — asfaltowa na osnowie z tka­niny technicznej,

3 — asfaltowa wierzchniego krycia z obustronną mineralizowaną powłoką.

Wszystkie warstwy papy klei się lepikiem asfaltowym na gorąco

Z blach wysokofałdowych można wykonywać przekrycia bezpłatwiowe, gdy roz­staw dźwigarów jest nie większy niż 6000 mm. Konstrukcję takiego przekrycia na dźwigarach stalowych pokazano na rys. 1-15.

Blachy fałdowe mocuje się w tym przypadku bezpośrednio do górnego pasa dźwigarów kołkami stalowymi wstrzeliwanymi, dzięki czemu uzyskuje się bardzo dobre usztywnienie górnych pasów dźwigarów. W podobny sposób mocuje się wysokofałdowe blachy do dźwigarów strunobetonowych, mocując je kolkami stalowymi do pła­skowników stalowych zabetonowych w górnym pasie dźwigarów.

Izolację termiczną i wodochronne pokrycia przekrycia bezpłatwiowego z wysokofałdowych blach stalowych ocieplanych na budowie wykonuje się w taki sam sposób jak w przekryciach dźwigarowo-płatwiowych. Charakterystykę techniczno-użytkowa opisanych przekryć podano w tabl. 1-32.

Przekrycia z blach fałdowych ocieplanych na budowie zalicza się do grupy przekryć prostych w wykonaniu, stosowanych powszechnie w wielu systemach konstrukcyjno-montażowych obiektów przemysłowych, rolniczych i usługowych, a w szczególności w obiektach o znacznej liczbie wywietrzników bądź innych przebić dachu oraz w roz­wiązaniach, w których nie przewidziano innych usztywnień połaciowych poza blachami.

Wadą tego typu przekryć jest znaczna ilość robót wykonywanych na budowie i wynikająca z tego powodu duża zależność montażu przekryć od warunków atmosfe­rycznych (możliwość zawilgocenia izolacji cieplnej).

Przekrycia z płyt warstwowych lub żebrowo-warstwowych w okładzinach nieme­talowych, kryte papą.

Konstrukcję wsporczą przekryć z płyt warstwowych stosowanych w latach 1970-1980 tworzą dźwigary rozstawione co 6000 lub co 12000 mm i płatwie rozstawione najczę­ściej co 3000 mm (rys. 1-16)")0becnie, ze względu na znaczne pogorszenie się, Jakości płyt azbestowo-cementowych nie stosuje się przekryć z płyt warstwowych PW3/A do czasu poprawy jakości płyt azbestowo-cementowych.

Konstrukcję wsporczą przekryć z płyt żebrowo-warstwowych stanowią jedynie dźwigary rozstawione co 6000 mm (rys. 1-17). Stosuje się dźwigary: stalowe, struno­betonowe i z klejonego drewna. Podłużne i poprzeczne styki płyt warstwowych wypełnia się impregnowanymi uszczelkami poliuretanowymi bądź uszczelkami z porowatej gumy neoprenowej (tylko dolną część spoiny) i uszczelnia Olkitem lub kitem kauczu­kowym profilowanym (rys. 1- 17).

Wodochronne pokrycie płyt wykonuje się z trzech warstw papy asfaltowej, przy czym jako warstwę pierwszą układa się na sucho, stroną żwirkowaną, papę asfaltową perforowaną. Pozostałe dwie warstwy, papę asfaltową na osnowie z tkaniny technicz­nej oraz papę asfaltową wierzchniego krycia z obustronną mineralizowaną powłoką, układa się na lepiku asfaltowym na gorąco.

Zastosowanie papy perforowanej oraz odpowiednich kominków w kalenicy umo­żliwia „odpowietrzenie" przekrycia, tzn. odprowadzenie pary wodnej spod pokrycia papowego.

W przypadku braku papy perforowanej powstają w pokryciu papowym wybrzu­szenia spowodowane ciśnieniem pary wodnej, która nie ma swobodnego ujścia do atmosfery.

Na rysunku 1-17 przedstawiono konstrukcję przekrycia bezpłatwiowego z płyt wielkowymiarowych żebrowo-warstwowych typu PŻW3/A/S ustawionych wprost na dźwigarach stalowych, żelbetowych lub z klejonego drewna, rozstawionych co 6000 mm i zamocowanych do nich w sposób pokazany na rys. 1-18, który ilustruje również sposób uszczelnienia styków płyt oraz łączenia podłużnych żeber płyt. W przekryciach tego typu można stosować oprócz płyt PŻW3/A/S również płyty PŻW1/A/S oraz płyty PŻWI/A/d o żebrach drewnianych.

Przekrycia z płyt warstwowych w okładzinach metalowych, bezpapowe.

W przekryciach z płyt warstwowych w okładzinach niemetalowych, bezpapowych konstrukcję wsporczą płyt warstwowych tworzą dźwigary stalowe, strunobetonowe lub z klejonego drewna, rozstawione co 6000 lub co 12000 mm i płatwie stalowe lub z klejonego drewna rozstawione najczęściej co 3000 mm (rys. 1-19). Na płatwiach układa się wieloprzęsłowe płyty warstwowe PW8/B-U2 w okładzinach z powlekanej i profi­lowanej blachy stalowej i mocuje do nich stalowymi łącznikami w sposób przedsta­wiony na rys. 1-19.

C Podłużne styki płyt wypełnia się równocześnie z montażem każdej płyty uszczelką z porowatej gumy neoprenowej lub uszczelką poliuretanową (dolną część spoiny stykowej) oraz impregnowaną uszczelką poliuretanową (górną część spoiny stykowej).

Dodatkowe uszczelnienie spoiny stykowej płyt stanowi Olkit wypełniający wierzch spoiny.)

Tk ocieplony i uszczelniony styk płyt przykrywa się listwą stykową zatrzaskiwaną. wykonaną z powlekanej blachy stalowej. Dzięki szczelnej i trwałej okładzinie płyt PW8/B-U2 — przy starannym uszczelnieniu ich styków — przekryć z tych płyt nie kryje się papą, a minimalny spadek połaci przekryć z płyt PW8/B-U2 może wynosić 5% — gdy płyty mają długość równą szerokości połaci przekrycia, lub 7% — gdy płyty styka się na ich długości.

Odprowadzenie wód opadowych z przekryć typu PW8/B-U2 uzyskuje się przez zastosowanie rynien zewnętrznych wiszących.

Bezpapowe przekrycia z płyt PW8/B-U2 wyróżniają się spośród innych przekryć najwyższą efektywnością pod względem transportowym i montażowym. Ponadto płyty PW8/B-U2 nadają się do demontażu i ponownego montażu.

Paroszczelność okładzin płyt oraz ich styków i bardzo duży opór cieplny płyt umożliwiają stosowanie przekryć z płyt PW8/B-U2 nad pomieszczeniami o wilgotności względnej powietrza wewnętrznego do 85%.

Przekrycia wentylowane z powlekanych blach fałdowych i płyt warstwowych lub żeberkowych, bezpapowe wentylowane przekrycie z powlekanych blach fałdo­wych stalowych i płyt warstwowych lub żeberkowych ma konstrukcję wsporczą dźwigarowo-płatwiową, przy czym - podobnie jak w innych przekryciach dżwigarowo-płatwiowych — również i w tym typie przekryć można stosować dźwigary stalowe, strunobetonowe i z klejonego drewna, a płatwie — stalowe lub z klejonego drewna. Rozstaw dźwigarów wynosi 6000 lub 12000 mm, zaś płatwi — 3000 mm. Na płatwiach układa się płyty warstwowe PW1/A lub żeberkowe np. PŻ1/W i mocuje do nich łącznikami stalowymi.

W tym rozwiązaniu płyty warstwowe lub żeberkowe stanowią prefabrykowane ocieplenie przekrycia i gotową podsufitkę oraz ułatwiają montaż blach fałdowych, dzięki temu, że mogą przenosić bezpiecznie krótkotrwałe obciążenia montażowe.

Po ułożeniu płyt warstwowych lub żeberkowych i zamocowaniu ich do płatwi oraz dokładnym ociepleniu ich styków impregnowaną uszczelką poliuretanową i uszczelnieniu Olkitem lub kitem kauczukowym profilowanym (dolnej części spoin styko­wych) przykręca się do poprzecznych żeberek płyt (czyli co 3000 mm) stalowe ocynkowa­ne kształtowniki dystansowe.

Następnie układa się na kształtownikach dystansowych powlekane blachy fałdowe stalowe lub aluminiowe i mocuje do nich ocynkowanymi blachowkrętami z podkładką uszczelniającą z chloroprenowej gumy w sposób przedstawiony na (rys. 1-20) w rozstawie — w przypadku blach fałdowych typu 55x188 - co drugą fałda nad płatwiami pośrednimi, oraz co każda fałda nad płatwiami skrajnymi.

Podłużne zakłady blach fałdowych uszczelnia się Tiokitem lub kitem kauczukowym i nitami jednostronnymi założonymi co 600 mm. W tym rozwiązaniu blachy fałdowe są nośną warstwą przekrycia przekazującą obciążenia zewnętrzne od śniegu i wiatru na płatwie poprzez kształtowniki dystansowe, zastępują wodochronne pokrycie papowe i umożliwiają zwentylowanie przekrycia przez kanał zbiorczy umieszczony w kalenicy przekrycia (rys. 1-21).

Na rysunku 1-23 podano rozwiązanie przejścia wywietrznika przez opisane prze­krycie wentylowane stosowane w przypadku usytuowania wywietrznika blisko ka­lenicy przekrycia lub szeregu wywietrzników w jednym rzędzie prostopadłym do kalenicy.

W innych przypadkach powinny być stosowane w miejscach wywietrzników specjal­ne, tłoczone elementy blaszane umożliwiające odprowadzenie wód opadowych.

W związku z tym zaleca się stosować ten typ przekryć w przypadkach małej liczby przebić przekrycia wywietrznikami, klapami pożarowymi bądź świetlikami umieszczo­nymi blisko kalenicy przekrycia.

Są to przekrycia łatwe w transporcie, efektywne w montażu i użytkowo wysoce sprawne, pod warunkiem dokładnego ocieplenia i uszczelnienia styków ptyt oraz uszczelnienia zakładów blach i przebić blach blachowkrętami.

Przekrycia z elementów dwupowlokowych

Do 1980 r. stosowano w halach przemysłowych o konstrukcji stalowej przekrycia z dwupowłokowych blach aluminiowych pod nazwą Montomet. Wydane dotychczas przez ITB świadectwa dopuszczenia tych elementów do powszechnego stosowania straciły ważność. Według danych uzyska­nych w 1982 r. od producenta tylko niewielkie zamówienia mogą być realizowane. Zakres zastosowania wobec braku ważnych świadectw dopuszczenia powinien być — szczególnie pod względem dopuszczalnych obciążeń — uzgodniony z Instytutem Techniki Budowlanej.

Świetliki kopulkowe z tworzyw sztucznych

Świetlik kopułkowy składa się z górnej części wykonanej w postaci dwupowłokowej kopuły ze światłoprzepuszczalnego tworzywa sztucznego PMMA oraz z podstawy w kształcie ostrosłupa lub stożka ściętego

Prefabrykowane podstawy świetlików wykonuje się jako elementy ocieplone bądź jako nieocieplone, przewidziane do ocieplenia w czasie ich montażu na budowie.

Podstawy ocieplone mogą mieć konstrukcję warstwową bądź szkieletową z wy­pełnieniem zawierającym dowolny materiał termoizolacyjny.

Podstawy nieocieplone wykonuje się najczęściej z ocynkowanej i lakierowanej

—blachy stalowej, grubości ok. l mm.

Podstawy mogą być wykonywane warsztatowo bądź fabrycznie na specjalne

zamówienie

Podstawowe wymiary i właściwości najczęściej stosowanych świetlików o kopułach

PMMA są następujące:

— wymiary otworu świetlnego kopuły — 900x900 mm;

— grubość powłoki zewnętrznej — 4 mm, wewnętrznej 3 mm;

— masa: kopuły łącznie z akcesoriami — 10,4 kg, podstawy nieocieplonej — 17,0 kg, podstawy warstwowej — 15,0 kg;

— nośność świetlików - ok. 2000 kN;

— odporność kopuł na uderzenie ciałem miękkim — ok. 60 J, ciałem twardym

ok. 3,7 J;

— odporność na zarysowanie — niska (2—3 wg skali Mohsa)',

— współczynnik przenikania ciepła k kopuły dwupowłokowej — 1,98 Wm²

— przepuszczalność promieni widzialnych — 90%;

— przepuszczalność promieni ultrafioletowych — 70%;

— palność — materiał kopuły łatwo zapalny;

— trwałość — materiał kopuły jest (w porównaniu z innymi, równoważnymi tworzywa­mi sztucznymi) stosunkowo odporny na starzenie (powolny ubytek właściwości użytkowych w warunkach eksploatacyjnych);

• odporność chemiczna kopuł — odporne na wodne roztwory środków myjących, nieodporne na aceton, benzen, eter, toluen, trójchloroetylen, estry, benzynę.

Warunki stosowania.

Świetliki dachowe z PMMA przewidziane są w zasadzie do stosowania w budownictwie lekkim, w budynkach przemysłowych i użyteczności publicznej, zlokalizowanych w I i II strefie śniegowej, o wilgotności względnej po­wietrza wewnętrznego do 70%. Obecnie jednak stosuje się je przy zachowaniu podanych wyżej zasad, głównie w budynkach służby zdrowia, w przekryciach tradycyjnych rzadziej w lekkich budynkach pawilonowych.

Zasady wykonywania robót.

W przekryciach z blach fałdowych wykonuje się naj­pierw usztywniający ruszt stalowy oparty na płatwiach, wycina otwór i po wykonaniu obróbek blacharskich otworu świetlikowego mocuje podstawę za pomocą nitów jednostronnych. Następnie po ułożeniu izolacji termicznej i pokrycia papowego osadzane kopuły układa się na uprzednio ułożonej uszczelce i mocuje za pomocą jednocześnie dokręcanych blachowkrętów_

W przekryciach z płyt PW8/B-U2 po wycięciu otworu i wykonaniu wokół niego obróbek blacharskich nasadza się na płytę warstwową podstawę świetlika i nituje ją poprzez stopkę do górnej okładziny płyty. Styki między obróbkami blacharskimi oraz okładziną płyty i stopką podstawy świetlika uszczelnia się kitami — Tiokolem i Olkitem bądź ich odpowiednikami. Następnie nakleja się wokół podstawy świetlika taśmę Izofolii i, wywijając ją częściowo na ścianę podstawy, mocuje kopułę świetlika.

Świetliki kopułkowc ze szkła hartowanego.

Świetliki uzyskuje się przez osa­dzenie kopułek ze szkła hartowanego na odpowiednio przygotowa­nych podstawach w przekryciach.

Kopułki szklane osadza się za pośrednictwem miękkich uszczelek na kołnierzach (podstawach) zamocowanych w przekryciach. Podstawa świetlika powinna wystawać ponad pokrycie na wysokość 15—20 cm.

Okucia mocujące kopułkę wykonuje się z blachy stalowej grubości l—2 mm za­bezpieczonej przed korozją (n p. ocynkowanej). Górna część okucia wyposażona jest w miękką uszczelkę, na której spoczywa kopułka. To podparcie kopułki powinno być oddalone od krawędzi szkła o 30-50 mm.

Z uwagi na to, że w procesie gięcia i hartowania kopułki występują deformacje szklą, konieczne jest, w celu uzyskania równomiernego docisku uszczelki do szklą zapewniającego szczelność, stosowanie okuć nieciągłych. Długość okucia podporowego nie powinna przekraczać 250 mm. Okucie musi mieć możliwość przesuwania w pionie. Równomierny docisk uszczelki do szkła uzyskuje się przez dokładnie pionowe ustawie­nie poszczególnych segmentów okuć podpierających.

Kopułki montuje się po zakończeniu robót pokryciowych stropodachu układane są na przygotowanych uprzednio okuciach. Okucia mocujące kopułki przykręca się za pomo­cą śrub, przyciskając jednocześnie pokrycie papowe do bocznych ścianek podstaw świetlika. Po przykręceniu okuć na całym obwodzie podstawy świetlika, układa się w wyprofilowaną część okucia podkładkę dystansowo - uszczelniającą.

Kopułki układa się bezpośrednio na podkładce dystansowej, sprawdzając rów­nomierność docisku szkła do podkładki. W przypadku stwierdzenia przcry/y między szkłem kopułki a podkładką należy podnieść odpowiednie segmenty okuć, aż do równomiernego przylegania podkładki na całym obwodzie. Następnie układa się elementy okuć, których zadaniem jest zabezpieczenie kopułki przed zsunięciem się bądź poderwaniem przez wiatr. Po stwierdzeniu prawidłowości zamocowania kopułki dokręca się wszystkie śruby mocujące.

Ściany osłonowe budynków halowych

Ściany wentylowane z powlekanych profilowanych blach ocieplane na budowie

Konstrukcję wsporczą ściany osłonowej tworzą słupy stalowe, żelbetowe lub z klejonego drewna — rozstawione co 6000 mm, i rygle stalowe lub drewniane rozstawione co 2400 lub 1200 mm. Do rygli zamocowane są kształtowniki dystansowe stalowe, do których przynitowane są nitami jednostronnymi stalowe powlekane blachy fałdowe (rys. 1-27). Kształtowniki dystansowe, służące równocześnie do zamocowania płyt z wełny mineralnej, rozstawione są co 1200 mm, w związku z czym przy rozstawie rygli 2400 mm kształtownik pośredni przynitowany jest tylko do blach fałdowych. Płyty izolacyjne z wełny mineralnej grubości 2 x 40 mm zakłada się na budowie, po zamocowaniu blach fałdowych. Warstwę płyt od strony pomieszczenia wykonuje się z płyt fakturowanych. Dosunięcie płyt jednych do drugich powinno być bardzo dokład­ne. Obie warstwy płyt z wełny mineralnej spina się spiralnymi wkrętami stalowymi.

Własności techniczno-użytkowe ściany osłonowej z powlekanych blach fałdowych i fakturowanych płyt z welny mineralnej podano w tabl. 1-33.

Są to ściany tanie i dźwiękochłonne, ale niekorzystny wygląd ich od strony po­mieszczenia budzi zastrzeżenia i dlatego ich stosowanie powinno być ograniczone do przypadków, w których względy estetyczne nie mają istotnego znaczenia.

W związku z tym zamiast płyt fakturowanych z wełny mineralnej proponuje się stosować w tym typie ścian płyty warstwowe PW3/A lub żeberkowe PŻ3/W usytuowane pionowo i mocowane do rygli rozstawionych co 2400 mm; zewnętrzna powierzchnia powinna być zabezpieczona przed sorpcją pary wodnej.

Przykład konstrukcji takiej ściany podano na rys. 1-29. Na rysunku 1-30 przedstawiono z kolei konstrukcję ściany osłonowej wentylowanej bezryglowej z powlekanych kaset stalowych, izolowanych na budowie wełną mineralną, i z powlekanych blach fałdowych przynitowanych do kaset nitami jednostronnymi. Kasety długości 6000 mm mocuje się do stalowych kształtowników dystansowych, zamocowanych do słupów stalowych (rys. 1-30) lub żelbetowych (rys. 1-31), rozsta­wionych co 6000 mm. Również i w tym typie ściany osłonowej jej wartość cieplna zależy od dokładnego wypełnienia kaset wełną mineralną oraz zaizolowania żeberek kaset od strony zewnętrznej (rys. l-31).

W przyszłości przewiduje się zastąpienie kaset stalowych ocieplanych na budowie gotowymi płytami kasetowymi wg opracowania Bistypu, eliminującymi wady dotych­czasowego rozwiązania i charakteryzującymi się takimi zaletami, jak usprawnienie transportu elementów ściany na budowy, zapewnienie dokładności wypełnienia kaset wełną mineralną, przyspieszenie montażu ściany i uniezależnienie go od warunków atmosferycznych.

Ściany wentylowane z płyt warstwowych, żeberkowych i żebrowo-warstwowych w okładzinach niemetalowych oraz z powlekanych profilowanych blach

Ściany takie są mocowane do konstrukcji wsporczej słupowej (bezryglowej), przy czym w przypadku ścian z płyt warstwowych lub żeberkowych (rys. 1-32) słupy stalowe lub drewniane rozstawione są co 3000 mm, a w przypadku ścian z płyt wielkowymiaro­wych żebrowo-warstwowych — słupy stalowe, żelbetowe lub drewniane rozstawione co 6000 mm.

W ścianach z płyt warstwowych lub żeberkowych płyty osłonowe typu PW3/A lub PŻ3/W usytuowane poziomo mocowane są do słupów bezpośrednio lub za pomocą zestawu łączników stalowych odsuwających ścianę osłonową od słupa na odległość 120 mm (rys. 1-33).

Po dokładnym uszczelnieniu styków płyt mocuje się do podłużnych listew ob­ramowania płyt warstwowych lub do żeber płyt żeberkowych stalowe ocynkowane kształtowniki dystansowe, w odstępach co 1200 mm, wkrętami do drewna lub hlzicho-wkrętami — w zależności od tego, czy żeberka są drewniane czy stalowe.

Do tych kształtowników mocuje się z kolei nitami jednostronnymi wodochronną okładzinę elewacyjną. Okładzina może być wykonana z powlekanych i profilowanych blach stalowych lub aluminiowych, kolorowanych płyt falistycli azbestowo-cementowych

Nośnymi elementami opisanej ściany osłonowej są płyty warstwowe lub żeberkowe przenoszące obciążenia zewnętrzne (parcie lub ssanie wiatru) na słupy.

Na rysunku 1-34 pokazano konstrukcję ściany wentylowanej z płyt wielkowymia­rowych żebrowo-warstwowych i powlekanych blach fałdowych lub innych płyt elewacyjnych.

Płyty żebrowo - warstwowe typu PŻW3/A/S lub PŻW2/A/S usytuowane poziomo^ żebrami na zewnątrz budynku, zamocowane są do słupów stalowych, rozstawionych co 6000 mm łącznikami stalowymi.

Poziome i pionowe styki płyt ociepla się impregnowanymi uszczelkami poliuretano­wymi i uszczelnia od strony pomieszczenia Olkitem lub kitem kauczukowym pro­filowanym

Wodochronną okładzinę elewacyjną płyt z powlekanych i profilowanych blach stalowych lub aluminiowych, profilowanych płyt PCW lub kolorowanych płyt falistych azbestowo-cementowych za­wiesza się na stalowych żebrach płyt żebrowo-warstwowych, mocując je do nich jedno­stronnymi nitami lub specjalnymi uchwytami stalowymi.

Ściany z płyt żebrowo-warstwowych i powlekanych oraz profilowanych blach są efektywne w montażu i użytkowaniu.

Ściany z płyt warstwowych lub żeberkowych

Ścianę osłonową, bezryglową montuje się w płyt warstwowych PW3/A lub płyt żeberkowych PŻ3/W-1 usytuowanych poziomo, mocując je łącznikami stalowymi do słupów stalowych lub drewnianych rozstawionych co 3000 mm. Styki płyt ociepla się impregnowanymi uszczelkami poliuretanowymi i uszczelnia Olkitem. (rys. 1-36 i 1-37).

Zewnętrzne, elewacyjne wykończenie płyt stanowi kolorowa powłoka malarska. Opisany typ ścian jest rozwiązaniem tanim, ale użytkowa wartość takich ścian zależy w dużym stopniu od dobrej jakości płyt i starannego ocieplenia i uszczelnienia styków płyt.

Ściany z płyt warstwowych w okładzinach metalowych

Konstrukcję wsporczą ścian tworzą słupy stalowe, żelbetowe lub drewniane roz­stawione co 6000 mm i rygle stalowe lub drewniane o maksymalnym rozstawie 3600 mm.

Do rygli zamocowane są stalowymi łącznikami wieloprzęsłowe płyty warstwowe typu PW8/B, a ich pionowe styki ocieplone są impregnowanymi uszczelkami poli­uretanowymi i uszczelnione od strony pomieszczenia Olkitcm, a od strony zewnętrznej zamknięte listwami stykowymi z powlekanej blachy. Stosuje się trzy odmiany ścian z płyt PW8/B.

Pierwszą odmianą są ściany z płyt PW8/B-U1 szerokości - 1190 mm, o stykach pionowych krytych listwą płaską zasuwaną z góry.

W tym rozwiązaniu krawędzie zewnętrznej okładziny płyt PW8/B-U1 odgina siej do pozycji jak na rysunku. Uszczelki zewnętrzne przykleja się lub przypina stalowymi szpilkami do boków płyty PW8/B-U1 przed jej montażem, natomiast uszczelkę od wewnętrznej strony styku wciska się po zmontowaniu płyt, przed założeniem kitu. W czasie montażu każdą płytę należy dokładnie docisnąć do płyty już zamontowanej, gdyż w przeciwnym razie łączniki stalowe nic trafią na wycięcia w blachach dospawanych do rygla, usytuowanych co 1200 mm.

Drugą odmianą są ściany osłonowe montowane z wieloprzęsłowych płyt warstwowych typu PW8/B-U2 szerokości 990 mm z krawędziami podłużnymi wyprofilowanymi w postaci wystających żeberek. Płyty mocuje się do rygli łącznikami stalowymi. (rys. 1-41).

Trzecia odmiana to ściana osłonowa z płyt PW8/B-Sc1 łączona na wpust i pióro. (rys. 1-42 i 1-43).

Ściana ma usytuowanie płyt pionowe, przy czym płyty powinny być ustawione wpustami w kierunku przeważających w danej okolicy wiatrów. Każda płyta mocowana jest do każdego rygla dwoma łącznikami śrubowymi z podkładką metalową i neoprenową (rys. 1-43).

Z płyt PW8/B-Scl można również montować ściany osłonowe o poziomym usytuo­waniu płyt, wpustami w dół, mocując je do słupów rozstawionych co 3000 mm w taki sam sposób jak do rygli.

Ściany te odznaczają się wysoką efektywnością transportową i montażową, bardzo dużym oporem cieplnym, są wodo- i paroszczelne oraz higieniczne i estetyczne.

W ścianach osłonowych z płyt warstwowych typu PW8/B stosuje się okna prze­mysłowe stalowe, drewniane oraz okna Poltrocal o wymiarach 1190x2990 lub 590 x 2990 mm.

Z płyt warstwowych PW8/B-U1 lub PW8/B-Scl wykonuje się również lekkie zestawy bramowe dla wszystkich typów lekkich ścian osłonowych obiektów przemysłowych.

Ściany z elementów dwupowlokowych

Warunki w zakresie stosowania ścian osłonowych z elementów- dwupowłokowych pod nazwą Montomet są identyczne jak w przypadku przekryć.

Przegrody z profilowanych płyt szklanych

Rodzaje ścian, charakterystyka techniczno-użytkowa. Płyty Vitrolit sytuuje się w przegrodzie w sposób podany na rys. 1-46. Rozpiętość płyt Vitrolit w przegrodach zewnętrznych nie powinna przekraczać 2400 mm. Warstwę pojedynczą stosuje się w pomieszczeniach nieogrzewanych oraz w zadaszeniach. W przegrodach pomiesz­czeń ogrzewanych należy stosować wyłącznie warstwę podwójną.

Ściany osłonowe budynków wielokondygnacyjnych 109

Ścianami z warstwy pojedynczej z tych płyt można z zastępować ściany osłonowe z oknami stalowymi szklonymi pojedynczo, a ścianami z warstw podwójnych — ściany z oknami zespolonymi lub z oknami szklonymi szybami zespolonymi.^]

Sposoby zamocowania płyt Vitrolit w ścianach pokazane są na rysunkach 1-47 i 1-48, dane zaś dotyczące elementów uzupełniających oraz podkładek i przekładek w tabl. 1-35 i 1-36.

Świetliki z płyt Vitrolit.

Płyty Vitrolit można również stosować na świetliki, jednowarstwowo lub dwuwarstwowo. Rozpiętość płyt Vitrolit w świetlikach nic powin­na przekraczać 1500 mm. Płyty Vitrolit w świetlikach mogą być stosowane tylko w układach jednoprzęsłowych. Stosowanie układów dwuprzęsłowych nic jest zalecane.

Ściany osłonowe ocieplone budynków wiclokondygnacyjnych

Zakres zastosowania

Lekkie ściany osłonowe znajdują zastosowanie w systemach szkieletowych, mono­litycznych i prefabrykowanych.

Podstawowymi rodzajami ścian osłonowych odpowiadających konstrukcyjnie i użytkowo obiektom realizowanym wg technologii szkieletowej są ściany typu Bistyp, ALSO i Feal i w niektórych warunkach ściany typu LSOD.

Ściany typu Bistyp-2

Ściany z elementów szkieletowo-płytowych typu Bistyp-2 zostały zaprojektowane głównie na potrzeby systemu ZLS. Wymagania użytkowe i konstrukcyjne systemu określiły miejsce sytuowania elementów oraz sposób ich mocowania i wykończenia. Konstrukcja łączników i sposób mocowania elementów ściany do obrzeża budynków zapewniają swobodne odkształcenia termiczne ściany oraz przejecie odkształceń kon­strukcji nośnej budynku (np. upięcia stropów, dźwigarów dachowych).

Uszczelnienie i ocieplenie styków miedzy elementami zaprojektowano w sposób gwarantujący ich prawidłową pracę (szczelność, ciepłochronność) w czasie eksploatacji ściany.

Ściany tego typu znalazły szerokie zastosowanie w obiektach handlowych, usługo­wych i administracyjnych realizowanych wg systemu ZLS. Charakterystykę techniczną i asortyment wymiarowy elementów podano w tabl. 1-37.

W elementach Bistyp-2 stosowana jest ślusarka stalowa, aluminiowa lub z tworzywa Poltrocal (rys. 1-49) o wymiarach dostosowanych do szerokości elementów. Elementy są montowane w odległości 100 nim od krawędzi zewnętrznej konstrukcji budynku (rys.1-50).

Lekki szkielet stalowy
- Opis systemu

Kariera lekkiego budownictwa szkieletowego, technologii, która przywędrowała do nas zza oceanu, rozpoczęła się w szkielecie drewnianym. Tam też podjęto pierwsze próby zastąpienia konstrukcji drewnianej elementami stalowymi. Zastosowanie stali w tego typu budownictwie było w USA niemalże koniecznością, gdyż ceny drewna na początku lat dziewięćdziesiątych wzrosły dwukrotnie w wyniku wprowadzenia przez władze dużego ograniczenia w pozyskiwaniu drewna z lasów na zachodnim wybrzeżu.

Chociaż tradycja nakazywała wybór drewna, to jednak niższa cena stali oraz inne zalety sprawiły, że coraz częściej wznoszono domy w szkielecie stalowym.Dla przykładu można podać, że w Stanach Zjednoczonych w 1992 r. wybudowano około 500 domów ?stalowych?, w 1993 - ponad 15 000, a w następnym roku liczba ta potroiła się (dane pochodzą z szacunków AISI - Amerykańskiego Instytutu Stali i Żelaza). Tak szybka kariera stali, jako materiału stosowanego do wykonywania lekkich konstrukcji szkieletowych, spowodowana jest jej licznymi zaletami. Odpowiednio zabezpieczona stal jest odporna biologicznie, nie paczy się, nie ulega skręceniu, nie łamie się, jest nietoksyczna, można z nie j budować w rejonach o wysokim zagrożeniu sejsmicznym. Ważny jest również aspekt ekologiczny, gdyż dzięki zastosowaniu stali w budownictwie szkieletowym ogranicza się niszczenie zasobów leśnych. Nie znaczy to, że lekki szkielet stalowy wyeliminował całkowicie drewniane budownictwo. Na rynku budowlanym z powodzeniem funkcjonują równolegle obydwa te rozwiązania, lecz można zaobserwować stale rosnące zainteresowanie szkieletem stalowym. Związane jest to niewątpliwie z trudnościami w pozyskaniu odpowiedniego drewna konstrukcyjnego. Trendy zapoczątkowane w USA szybko przedostały się do naszego kraju, gdzie także podjęto próby zastosowania stali do konstruowania lekkiego szkieletu drewnianego. Początkowo zastępowano tylko niektóre elementy konstrukcji, pozostawiając stropy i więźbę dachową w tradycyjnych rozwiązaniach materiałowych. W miarę udoskonalania rozwiązań technicznych zdecydowano się na pełne zastąpienie wszystkich drewnianych elementów materiałem stalowym. Dom wzniesiony ze stali zasadniczo nie różni się od swojego drewnianego pierwowzoru. Oprócz zamiany elementów konstrukcyjnych, cały proces wznoszenia takiego budynku jest, w ogólnym uproszczeniu, powtórzeniem zasad stosowanych w nowoczesnym budownictwie drewnianym, włącznie z zastosowaniem podobnych materiałów izolacyjnych i wykończeniowych. W zależności od stosowanego rozstawu stalowych elementów konstrukcyjnych, rozróżniamy kilka odmian tego typu systemów. Podstawowa wersja jest bezpośrednim ?tłumaczeniem? konstrukcji drewnianej na stalową. Zimnogięte elementy stalowe z ocynkowanych blach o grubości 0,8 -1,5 mm zastępują konstrukcyjne elementy drewniane, pozostałe materiały wykorzystywane w technologii szkieletu drewnianego mogą być z powodzeniem zastosowane w stali. Elementami konstrukcyjnymi ścian zewnętrznych są słupki stalowe z ceowników (np. C 140) rozmieszczone co 60 cm. Jest to typowy moduł rozmieszczenia elementów konstrukcyjnych zarówno ścian, stropów jak i dachu. Ceowniki umieszcza się w prowadnicach wykonanych z profili U 140, które tworzą podstawę jak i zamknięcie panelu ściennego. Aby konstrukcja miała prawidłową sztywność konieczne są stężenia ukośne oraz rygle. Najczęściej wykonuje się je z płaskowników stalowych lub odpowiednio przyciętych kształtowników. Podobnych kształtowników używamy do konstrukcji stalowej stropów międzykondygnacyjnych. Zasadniczymi elementami nośnymi są ceowniki - C 90 i C 140, ponadto stosuje się bieżniki U 90 i U 140. Przy zwiększonych rozpiętościach należy zastosować dźwigary stropowe. Typowym rozstawem belek lub dźwigarów jest moduł 60 cm. Te same ceowniki stosowane są do wykonania konstrukcji nośnej dachu. Gdy rozpiętość dźwigara przekracza 6 m, węzły dźwigara kryte są obustronnie blachami. Aby mieć pewność, że konstrukcja stalowa została poprawnie wykonana, większość producentów oferuje montaż poszczególnych elementów konstrukcji budynku już w fabryce. Ściany zewnętrzne są montowane w postaci paneli, które uwzględniają otwory okienne i drzwiowe oraz zawierają specjalną konstrukcję nadproży. Podobnie dźwigary dachowe i elementy stropów międzykondygnacyjnych są przygotowane w zakładzie produkcyjnym. Poszczególne elementy są łączone między sobą za pomocą wkrętów samogwintujących. Na placu budowy należy wykonać montaż przygotowanych prefabrykatów, które stworzą pełny szkielet nośny budynku. Powstała konstrukcja musi być odpowiednio zakotwiona w fundamencie. Aby zmniejszyć ilość tymczasowych stężeń konstrukcyjnych, przed przystąpieniem do montażu stropów i dźwigarów dachowych, można zamocować poszycie ścian, które wykonuje się z wodoodpornych płyty wiórowych lub sklejki. Po zmontowaniu całego szkieletu oraz zamocowaniu poszycia budynek jest całkowicie usztywniony. Kolejnym etapem budowy jest przystąpienie do prac wykończeniowych. Prawidłowe wykonanie konstrukcji to dopiero początek drogi do wybudowania budynku mieszkalnego. Równie istotna jest struktura poszczególnych przegród budowlanych, poprawne umieszczenie instalacji itp. Ściany zewnętrzne są układem warstwowym, zapewniającym prawidłową izolację termiczną, akustyczną, wiatroszczelność, odpowiedni mikroklimat wewnątrz budynku, jak również estetyczny wygląd elewacji zewnętrznej oraz wnętrza.

Układ poszczególnych warstw jest taki sam jak w szkielecie drewnianym (do zewnątrz):
- warstwa licowa - np. siding, cegła klinkierowa, tynk na warstwie styropianu, okładzina drewniana itp.;

- izolacja wiatrowa - perforowana folia polietylenowa lub aluminiowa o odpowiedniej wartości oporu przepuszczalności pary wodnej;
- poszycie ściany - wodoodporna sklejka lub płyta wiórowa grubości 13 mm;
- warstwa izolacji termicznej umieszczana pomiędzy słupkami konstrukcyjnymi - np. 14 cm wełny mineralnej lub wełny szklanej;
- paroizolacja - np. folia polietylenowa grubości 0,15 mm lub folia aluminiowa o grubości max.0,02 mm;
- warstwa wykończeniowa od wewnątrz - najczęściej stosowana jest płyta gipsowo-kartonowa o grubości 12, 5 mm.

Niektóre systemy proponują umieszczenie dodatkowej warstwy styropianu (3 cm) pomiędzy warstwą licową a wiatroizolacją. Ma to na celu wyeliminowanie ewentualnych mostków termicznych. Współczynnik przenikalności cieplnej dla takiej ściany wynosi K=0,33 W/m2K. Wykończenie stropów międzykondygnacyjnych polega na pokryciu konstrukcji stalowej wodoodpornymi płytami wiórowymi lub sklejką, które mocowane są za pomocą wkrętów. Posadzka może być wykończona w dowolny sposób. Warstwę izolacji akustycznej stanowi wełna mineralna o grubości 4 cm, umieszczona pomiędzy elementami nośnymi stropu. Od spodu mocuje się, również za pomocą wkrętów, płyty gipsowo-kartonowe. Strop nad ostatnią kondygnacją musi posiadać warstwę paroizolacji i izolacji termicznej - np. wełna mineralna lub szklana o grubości 20 cm. Wykończenie dachu polega na pokryciu konstrukcji stalowej wodoodpornymi płytami wiórowymi lub sklejką. Kolejną warstwę stanowi papa, na której możemy mocować niektóre rodzaje pokryć dachowych np. dachówki bitumiczne lub jeden z systemów krycia blachą. Jeżeli chcemy zastosować dachówki ceramiczne należy dodatkowo zamocować kontłaty i łaty. W omawianej technologii można wznosić budynki do trzech kondygnacji. Mogą być to domy jednorodzinne, wolnostojące i szeregowe budynki mieszkalne, centra handlowo-usługowe, hale dla potrzeb przemysłu i rolnictwa oraz niezależne boksy garażowe Inną odmianą systemu szkieletowego jest autorski system wywodzący się z Krakowa. Podczas opracowywania systemu szczególny nacisk położono na to, aby spełniał on wymogi jakie stawia polski rynek budowlany. Domy projektowane w tej odmianie systemu szkieletowego miały być (przy zachowaniu odpowiedniej jakości) niedrogie, zarówno na etapie budowy domu jak i jego eksploatacji. Aby maksymalnie zredukować koszty materiałowe, konstrukcję początkowo dostosowano do wymogów domu parterowego, późniejsze rozwiązania uwzględniły również dom z poddaszem użytkowym. Była to odpowiedź na istniejące zapotrzebowanie. Skoncentrowanie się na niskiej zabudowie pozwoliło na zminimalizowanie konstrukcji. Słupki stalowe w systemie rozmieszczane są w module 155 cm (budynki parterowe) lub 160 cm (budynki z poddaszem użytkowym). Istnieje możliwość podwojenia modułu przy zastosowaniu elementów nośnych o zwiększonym przekroju 80 mm x 80 mm. Takie rozwiązanie sprawia, że system jest bardzo elastyczny, dając swobodę w kształtowaniu wnętrza. W porównaniu do tego typu rozwiązań w drewnie, gdzie rozstaw elementów konstrukcyjnych wynosi 40 - 60 cm, daje to również dużą redukcję materiału. Aby konstrukcja miała odpowiednią sztywność, oprócz pionowych elementów stalowych stosuje się odpowiednie stężenia poziome i ukośne. Energooszczędność domu wzniesionego w opisywanym systemie osiągana jest głównie dzięki poprawnej strukturze ściany, w tym także odpowiedniej grubości ocieplenia. Współczynnik przenikalności cieplnej wynosi najczęściej k = 0,26 W/m2K, przy zastosowaniu warstwy waty szklanej o grubości 15 cm. System proponuje również rozwiązanie o zredukowanej grubości ocieplenia do 10 cm. W takim wypadku współczynnik przenikalności cieplnej jest odpowiednio niższy. Struktura ściany jest podobna do ściany stosowanej w szkieletowym budownictwie drewnianym, podstawową różnicą jest to, że wszystkie warstwy oprócz licówki umieszczone są po wewnętrznej stronie słupków stalowych, a nie pomiędzy nimi. Dzięki temu rozwiązano problem mostków termicznych, które tworzyłyby się, gdyby umieszczono ocieplenie pomiędzy stalową konstrukcją wykonaną z profili zamkniętych . Aby sprostać gustom społeczeństwa preferującym solidnie wyglądające domy wiele firm zdecydowano się na wykonanie elewacji z cegły. Oprócz takiego rozwiązania możemy stosować większość materiałów elewacyjnych, wykorzystywanych w szkielecie drewnianym. Pomiędzy wymurówką a konstrukcją stalową znajduje się szczelina wentylacyjna, a następnie warstwa wiatroizolacji. Konstrukcję stanowią stalowe profile zamknięte o wymiarach 40 mm x 80 mm lub 80 mm x 80 mm. Po wewnętrznej stronie stalowych słupków umieszczone jest poszycie wykonane z wodoodpornych płyt wiórowych oraz ocieplenie z wełny szklanej lub mineralnej. Do wewnętrznej strony słupków przykręcane są drewniane listwy montażowe o przekroju 2,5 x 10 cm lub 2,5 x 15 cm (w zależności od zastosowanej grubości izolacji termicznej), które umożliwiają zamocowanie ocieplenia. Izolacja termiczna może również stanowić warstwę ciągłą montowaną w obudowie panelowej, bez konieczności stosowania poziomego rusztu. Kolejną warstwą jest paroizolacja. Pomieszczenia wykończone są od wewnątrz płytami gipsowo-kartonowymi. Ściany działowe wewnątrz domu wykonane są w lekkiej konstrukcji szkieletowej lub (gdy planujemy znacznie obciążyć ściankę) z gipsowych bloczków. Ścianka elewacyjna z cegły łączona jest z konstrukcją stalową za pomocą specjalnych wąsów naspawanych na słupach w rozstawie co 22,5 cm. Wymurówka powinna być ponadto przezbrojona drutem stalowym ocynkowanym 3,0 mm co piątą warstwę. Jako dużą zaletę systemu możemy uznać szybki cykl realizacji budynku. Czas potrzebny na wykonanie domu pod klucz to około trzy do pięciu miesięcy. Dzięki wcześniejszemu odpowiedniemu przygotowaniu wszystkich elementów stalowych na plac budowy zostają dostarczone elementy, które jedynie wymagają połączenia za pomocą śrub i kołków rozporowych. Ciężar poszczególnych elementów konstrukcyjnych nie powinien przekroczyć 70 kilogramów. Przeważają drobniejsze elementy ważące około 20 - 30 kilogramów, dzięki czemu budynek może być wzniesiony z wykorzystaniem siły robotników. Proces wznoszenia szkieletu stalowego przypomina łączenie stalowych klocków za pomocą śrub i kołków rozporowych. Wyeliminowano wszelkie połączenia spawane, co znacznie przyspiesza i ułatwia cykl realizacyjny. Taki sposób montażu gwarantuje doskonałą precyzję i komfort pracy. Wszystkie elementy stalowej konstrukcji zaopatrzone są w odpowiednie łączniki, umożliwiające łatwe i pewne połączenia z innymi składowymi budynku. Oprócz wykonania fundamentów stopowych ( o średnicy 60 lub 100 cm ) oraz wymurowania ścianki elewacyjnej, nie występują tutaj procesy mokre. Szacuje się, że około 80 % prac montażowych może odbywać się w temperaturach ujemnych. Przewaga procesów suchych w danej technologii znacznie przedłuża sezon budowlany, uniezależniając się praktycznie od zimy. Zaletą tego typu konstrukcji jest ponadto łatwość w demontażu poszczególnych fragmentów ścian, co w konsekwencji ułatwia znacznie wszelkie niezbędne przeróbki wnętrza wynikające ze zmiany funkcji obiektu. Omawiana odmiana systemu szkieletowego umożliwia realizacje różnego typu zabudowy mieszkaniowej - parterowej lub z poddaszem użytkowym. W tej technologii możemy z powodzeniem wykonać budynki wolnostojące, bliźniaki, bliźniaki połączone garażem oraz budynki szeregowe. Wymiary najmniejszych domków to 6 x 6 modułów ( wspomniany moduł wynosi 155 cm lub 160 cm). Stanowi to najmniejszą jednostkę modularną w tej technologii. Pojedyńcza nawa ma wymiary równe trzem modułom na szerokość oraz minimum sześciu modułom na długość. Nie ma specjalnego ograniczenia jeżeli chodzi o ilość modułów na długość. Zaproponowane przez projektantów systemu moduły pozwalają na swobodne kształtowanie wnętrza budynku. Sposób powstawania budynku z poddaszem użytkowym w tym systemie najlepiej obrazuje kolejność wykonywania robót budowlano-montażowych:

- wytyczenie budynku,
- wykonanie fundamentów stopowych,
- wykonanie belek podwalinowych oraz dolnej płyty betonowej posadzki budynku,,
- montaż konstrukcji stalowej budynku,
- montaż poszycia stropów,
- wykonanie pierwszego etapu robót dekarskich,
- wymurowanie trzonów kominowych,
- montaż drewnianych listew, służących do zamocowania ocieplenia,
- montaż izolacji wiatrowej,
- montaż stolarki okiennej,
- montaż izolacji termicznej,
- wykonanie ścianek działowych,
- montaż stolarki drzwiowej,
- roboty instalacyjne we wnętrzu,
- montaż paroizolacji,
- wykończenie budynku poprzez wykonanie suchych tynków, parapetów, schodów itp.,
- wykonanie podłogi na gruncie,
- wykończenie elewacji budynku,
- wykonanie drugiego etapu robót dekarskich.

SZKIELET STALOWY

Chcemy budować szybko, oszczędnie i trwale, dlatego stale poszukuje się nowych rozwiązań i technologii. Coraz popularniejsza - również w Polsce - jest technologia szkieletu drewnianego (w Kanadzie i USA tą metodą buduje się aż 80 proc. domów). Konstrukcją nośną jest szkielet (słupy i belki) z drewna dobrej jakości, odpowiednio wysuszonego i zaimpregnowanego, a ściany i stropy są wykonane z lekkich i dobrze ocieplonych prefabrykatów. Ten sam pomysł wykorzystano w technologii szkieletu stalowego.

KONSTRUKCJA

Podstawowymi elementami konstrukcji szkieletu stalowego są gięte na zimno kształtowniki z ocynkowanej blachy grubości 0,9-1,5 mm. Łączy się je wkrętami samowiercącymi, tworząc ruszty ścian, dźwigary dachowe i belki stropowe.
Konstrukcją ścian są słupki z ceowników (kształtowniki w kształcie litery C) rozstawionych co 60 cm w stalowych prowadnicach. Ściana zewnętrzna ma budowę warstwową. Ruszt stalowy wypełnia się wełną mineralną lub szklaną grubości 14 cm. Od zewnątrz pokrywa się go wodoodporną płytą wiórową lub sklejką (1,2 cm), warstwą styropianu lub innych płyt izolacyjnych (5 cm) oraz warstwą licową (siding, klinkier, deski). Od wewnątrz stosuje się paroizolację i płyty gipsowo-kartonowe (1,25 cm). Ściana bez warstwy licowej ma grubość około 20 cm.

Ruszt stalowy ścianek działowych wypełnia się warstwą wełny mineralnej grubości 4 cm (stanowi izolację akustyczną) i obustronnie wykańcza płytami gipsowo-kartonowymi.
Stropy między piętrami montuje się z belek (również wykonanych z ceowników), a konstrukcję pokrywa wodoodpornymi płytami wiórowymi lub sklejką. Wykończenie podłogi może być dowolne, np. parkiet, panele, wykładziny dywanowe, płytki ceramiczne. Strop, podobnie jak ścianki działowe, powinien być wytłumiony 4-centymetrową warstwą wełny mineralnej. Od spodu wykańcza się go płytami gipsowo-kartonowymi.

Dach montuje się z dźwigarów dachowych, które pokrywa się wodoodpornymi płytami wiórowymi lub sklejką. Na wierzchu układa się papę i pokrycie dachowe - np. blachę lub dachówkę bitumiczną.

MONTAŻ

Na zachodzie większość elementów konstrukcyjnych przygotowuje się w fabrykach. Tam skręca się np. ruszty ścienne i wypełnia je, przygotowując gotowe fragmenty ścian - tzw. panele. Elementy takie są dokładnie wykonane (mają precyzyjne wymiary, dobrze ułożone i zabezpieczone poszczególne warstwy) i odpowiednio oznakowane. Na budowie montuje się je na wcześniej przygotowanym fundamencie. W Polsce większość prac, łącznie ze skręcaniem stalowych rusztów, wykonuje się jeszcze na placu budowy.

ZALETY

• Ocynkowana blacha jest odporna na korozję.

• Nie trzeba stosować ciężkich dźwigów, gdyż elementy konstrukcyjne (także gotowe panele) są na tyle lekkie, że można je montować ręcznie.

• Montaż jest dość szybki (bardzo szybki, gdy na budowę są dostarczane gotowe elementy).

• Prace montażowe można prowadzić również zimą, w ujemnych temperaturach, gdyż w technologii tej nie ma tzw. procesów mokrych (betonowania, murowania).

• Prace wykończeniowe można rozpocząć natychmiast po zmontowaniu budynku, bez wietrzenia i suszenia. Wewnątrz nie stosuje się mokrych tynków, a płyty gipsowo-kartonowe nadają się do malowania lub tapetowania zaraz po ułożeniu. Szybko można więc wprowadzić się do zbudowanego domu.

1. Wiadomości wstępne

-Konstrukcje budowlane, podział i charakterystyka

-Ustroje budowlane, podstawowe schematy statyczne

-Stateczność i sztywność budowli

-Obciążenia, zas. ustalania wartości, komb. obc.

-Metody wymiarowania elementów konstrukcyjnych

2. Projektowanie budynków mieszkalnych wielorodzinnych

-Mieszkanie, jego podstawowe funkcje i wyposażenie.

-Algorytm projektowania.

3. Wykopy budowlane

-Wytyczanie i utrwalanie położenia budynku

-Wykonywanie wykopów.

-Zabezpieczenia skarp wykopów.

-Odprowadzenia wód gruntowych.

-Zasypywanie wykopów.

-Wykonywanie wykopów zimą.

4. Fundamenty budynków

-Fundamenty bezpośrednie

-Fundamenty specjalne

5. Ściany budynków

-Ściany

-Mury

-Elementy konstrukcyjne kształtujące powierzchnię ścian

6. Konstrukcje murowe

-Wytrzymałość konstrukcji murowych

-Mury zbrojone

-Zasady obliczeń konstrukcji murowych

-Wymagania przy projektowaniu konstrukcji murowych

7. Stropy

-Ogólne pojęcia i wymagania techniczne

-Podział stropów.

-Podstawowe zasady konstruowania

-Stropy drewniane, stalowo-ceramiczno-żelbetowe, żelbetowe: masywne monolityczne, gęstożebrowe (monolit. prefabr.)

-Zasady obliczeń statycznych stropów gęstożebrowych

8. Dachy

-Określenia i nazwy.

-Podział dachów

-Ogólne zasady kształtowania dachów

-Dachy drewniane

-Zasady obliczeń statycznych

-Podstawowe typy złączy w konstrukcjach ciesielskich

-Dachy stalowe, żelbetowe (monolityczne, prefabrykowane)

Stropodachy

9. Pokrycia dachowe

-Ogólne wymagania dla pokryć dachowych

-Pokrycia z materiałów rolowych i folii

-Pokrycia blachą.

-Pokrycia dachówkami ceramicznymi

-Pokrycia płytami falistymi i z tworzyw sztucznych

-Pokrycia z blach nierdzewnych i powlekanych

-Odprowadzenia wody z dachów

-Zasady i sposoby odprowadzania

-Rynny i rury spustowe

10. Elementy komunikacji w budynkach

-Schody stałe i ruchome (drewniane, kamienne, żelbetowe)

-Wymagania techniczne i zasady konstruowania

-Balustrady

11. Izolacje wodnochronne

-Podział

-Ogólna charakterystyka

-Izolacje budynków niepodpiwniczonych

-Izolacje budynków podpiwniczonych

-Izolacje tarasów, balkonów, pomieszczeń mokrych ...

12. Ścianki działowe

-Wiadomości ogólne.

-Rodzaje ścianek działowych. Podział

-Ścianki drewniane

-Ścianki murowane

Ścianki (....)

13. Tynki

-Podział tynków

-Okładziny zewnętrzne

14. Malowanie

-Okładziny wewnętrzne

15. Podłogi i posadzki

1. Ogólna charakterystyka drewna i konstrukcji drewnianych

Zalety i wady drewna w konstrukcjach inżynierskich

Możliwości - zakres stosowania konstrukcji drewnianych

2. Budynki drewniane. Podział drewnianych ustrojów budowlanych.

Budownictwo tradycyjne ciesielskie - konstrukcje ciesielskie

Budownictwo drewniane nowoczesne - drewniane konstrukcje inżynierskie

3. Materiały podstawowe i pomocnicze stosowane w konstrukcjach drewnianych.

Drewno, materiały drewnopochodne i pomocnicze.

4. Zasady projektowania i obliczeń statycznych złączy elementów konstrukcyjnych.

Łączniki złącza i połączenia na gwoździe , sworznie i śruby...

5. Zasady projektowania i obliczeń statycznych elementów konstrukcyjnych z drewna i materiałów drewnopochodnych

Projektowanie elementów jednolitych i złożonych

Wymagania konstrukcyjne i technologiczne przy projektowaniu konstrukcji klejonych

Zasady konstruowania i obliczeń wybranych dachowych konstrukcji inżynierskich

6. Elementy budowlane z drewna i materiałów drewnopochodnych.

Konstrukcje drewniane tradycyjne

Konstrukcje drewniane systemowe

7. Lekkie przegrody - brak

8. Budownictwo uprzemysłowione - brak

9. Zasady projektowania konstrukcji z prefabrykatów wielkowymiarowych blokowych i płytowych

Układy konstrukcyjne

Sztywność przestrzenna budynku

Dylatacje

Podziemna i nadziemna konstrukcja budynku.

Ściany - stropy z prefabrykatów blokowych i płytowych.

Złącza i wieńce.

Uzupełniające elementy prefabrykowane stosowane w różnych technologiach - systemach.

10. Kierunki modernizacji budownictwa mieszkaniowego z elem. wielkowymiarowych - blokowych

Charakterystyka budownictwa wielkoblokowego.

System cegła żerańska jako przedstawiciel ...

11. Kierunki modernizacji i zachowania budynków w technologii wielkopłytowej.

Charakterystyka budownictwa wielkopłytowego

System konstrukcyjno-montażowy bud. mieszkaniowego OWT

Kierunki modernizacji systemów OWT-67 i 75.

Zakres stosowania prefabrykowanych elementów konstrukcyjnych w rozwiązaniach regionalnych TF-91, SBP.

12. Konstrukcje szkieletowe

Ogólna charakterystyka, klasyfikacja i zakres stosowania.

Ustroje konstrukcyjne.

Sztywność przestrzenna.

Złącza

Systemy szkieletowego budownictwa pref. (rama H, ZSBO, ZLS ....)

13. Uprzemysłowione konstrukcje betonowe monolityczne.

Budynki o konstrukcji monolitycznej.

Charakterystyka elementów konstrukcyjnych.

Rodzaje i systemy deskowań.

System budownictwa monolitycznego SBM-75.

14. Montaż konstrukcji budynków z elementów prefabrykowanych.

Dokumentacja montażowa, projekt-instrukcja montażu, sprzęt montażowy i pomocniczy.

Technika montażu poszczególnych elementów.

Fazy kontroli i odbioru.

Procesy montażowe w warunkach zimowych.

15. Rozwój technologii uprzemysłowionych w kraju na tle tendencji światowych.

Stan aktualny systemowego budownictwa uprzemysłowionego kraju.

Przegląd stosowanych ustrojów konstrukcyjnych w budownictwie

Betony wysokich wytrzymałości.

Betony sprężone

16

---