METODA DAZYMETRYCZNA

KARTOGRAM, W KTÓRYM JEDNOSTKI ODNIESIENIA ZOSTAŁY DOSTOSOWANE DO RZECZYWISTEGO ROZMIESZCZENIA ZJAWISKA JEST NAZYWANY MAPĄ DAZYMETRYCZNĄ

TAK OPRACOWANA MAPA DAJE ZNACZNIE LEPSZY OBRAZ GĘSTOŚCI WEWNĄTRZ WYZNACZONYCH JEDNOSTEK

SPOSOBY WYKONANIA KARTOGRAMU DAZYMETRYCZNEGO

1. Wykorzystuje się mapę kropkową

2. Na podstawie sieci zmiennogęstej

3. Na podstawie kartogramu prostego

i dodatkowych informacji o natężeniu

lub rozmieszczeniu zjawiska

4. Na podstawie mapy kropkowej i ekwidystant

KARTOGRAM OPRACOWANY NA PODSTAWIE MAPY KROPKOWEJ

IZARYTMY RZECZYWISTE I TEORETYCZNE - METODYKA OPRACOWANIA I WŁAŚCIWOŚCI PREZENTACJI

I z o l i n i e

Izolinie mogą przedstawiać ukształtowanie pola zjawisk rzeczywistych lub przetworzonych matematycznie - umownych.

• Izarytmy rzeczywiste powstają w wyniku interpolacji ilościowych cech zjawiska pomiędzy punktami odniesienia, których położenie jest pomierzone i określone w przyjętym układzie współrzędnych

• Izarytmy teoretyczne (nazywane izopletami - gr. Izoplethes - jedna-kowo liczny), powstają w wyniku inter-polacji ilościowych cech zjawiska pomiędzy punktami odniesienia, których położenie jest określone w sposób umowny. Termin izopleta pierwszy użył E. Sydow w 1859 r.

Wskaźnik natężenia

W analizie struktury przestrzennej zjawisk powierzchniowych na badanym obszarze najważniejszymi charakterystykami są zróżnicowanie jego natężenia i rozdrobnienie.

 

Jeżeli badane zjawisko określimy jako cechę - x, a powierzchnię badań - PA, to podstawową charakterystyką ogólną jest “poziom udziału” - gęstość zjawiska:

G = Σ(pi/PA)

gdzie:

pi = wielkość powierzchni i-tego obiektu cechy “x”,

N = liczba obiektów - pól występowania cech “x”,

PA = powierzchnia obszaru badań.

Źródła danych

Dla izarytm rzeczywistych:

• wyniki pomiarów terenowych

Dla izoplet:

• dane statystyczne względne (wskaźniki),

• dane uzyskane na podstawie kartogramu (w skali ciągłej, skokowej) lub kartogramu dazymetrycznego,

• dane uzyskane z mapy kropkowej lub sieci zmiennogęstej.

Rozmieszczenie punktów pomiarowych

• w węzłach regularnej siatki,

• w punktach tworzących ciąg ( oddalone od siebie profile),

• nieregularnie.

Metody i procedury interpolacyjne różnią się:

• rodzajem użytej funkcji,

• liczbą użytych etapów transformacji danych wyjściowych,

• liczbą punktów pomiarowych

• organizacją procesu obliczeń.

---