Tatuowanie; pogański obciach.

Słowo tatuaż pochodzi od tahitańskiego wyrazu tatu i oznacza „oznaczyć coś”. Początki tatuażu sięgają starożytnego Egiptu, czasu faraonów i piramid. Zostały odkryte obrazy ścienne z 2000r p.n.e świadczące o stosowaniu techniki tatuażu, jak i mumie egipskie noszące ślady tatuażu.

W starożytnej Grecji tatuaż był stosowany do znakowania szpiegów, Rzymianie natomiast oznaczali tatuażami niewolników i kryminalistów. Tatuaż miał również istotne znaczenie w rytuałach i tradycji. Na Borneo kobiety nosiły tatuaż na przedramionach oznaczający ich indywidualne umiejętności. Tatuaż wokół nadgarstków lub palców miał odpędzać choroby. Tatuaż symbolizował także przynależność do klanu lub społeczności. Saksonii na przykład często mieli wytatuowany herb rodowy.

Gdy tatuaż zaczął być utożsamiany z żeglarzami, kryminalistami lub więźniami, wyższe sfery zaczęły od niego odchodzić. Na początku 20 wieku mocno wytatuowani ludzie, wcześniej podziwiani, stali się eksponatami w cyrkach i na pokazach dziwolągów. Tatuaże stały się społecznie nieakceptowane i zeszły do podziemia. Wizerunek tatuażu zaczął się poprawiać dopiero pod koniec lat 60, gdy gwiazdy, szczególnie muzyki, zaczęły je nosić. W latach 80 i 90 tatuaż wyszedł z podziemia i zaczął być akceptowany jako część kultury. Tatuażyści są teraz uznawani za artystów i cieszą się coraz większym szacunkiem, także ich studia tatuażu stają się coraz bardziej popularne, szczególnie w stosunku do lat poprzednich.

Tatuaże są teraz bardziej przejawem mody niż zwykłym znamieniem lub ozdobą ciała. Można spotkać ludzi na całym świecie, z różnych klas społecznych, posiadających tatuaż ukryty, lub w miejscach widocznych. Tatuaż stał się artystyczną formą ekspresji i sposobem zwrócenia na siebie uwagi.

Europejczycy przyjeżdżając sto lat temu do Afryki wyśmiewali się z zacofania jej mieszkańców, którzy tatuowali swoje ciała, dziś właściwie nikt już się tam nie tatuuje, ale kiedy przyjedziemy do Europy spotykamy tysiące wytatuowanych. Afrykańczycy traktują to jako obciach.

Skąd wzięła się moda na tatuaże? Jest jedna subkultura, w której tatuowanie się było akceptowane, subkultura więzienna. „ dzierganie się”, czyli tatuowanie nie jest bowiem powiązane z kaleczeniem ciała. Psychologia twierdzi, że tatuowanie się jest wyrazem autoagresji.

Piercing

Na przestrzeni wieków ludzie dekorowali i zmieniali wygląd swojego ciała na wiele różnych sposobów, body piercing zaś należy do najstarszych i najbardziej interesujących form modyfikacji ciała. Ponieważ zdobienie ciała kolczykami występowało w wielu kulturach w tych samych okresach historycznych, trudno dokładnie określić, kto i kiedy zapoczątkował tę formę modyfikowania wyglądu. W starożytnym Egipcie członkowie rodów faraonów przekłuwanie pępka wiązali z boskim, nadrzędnym w stosunku do poddanych, pochodzeniem. Złamanie tej reguły przez osobę pochodzącą z ludu oznaczało karę śmierci w prawie każdym przypadku. Wyjątkiem było posiadanie „doskonałego” pępka, co nie tylko chroniło przed śmiercią, ale również mogło dla skazanego oznaczać podniesienie statusu społecznego.

Dla starożytnych Rzymian przekłute ucho było oznaką wysokiego statusu społecznego, bogactwa i luksusu. Wojownicy z kolei przebijali własne sutki, by zademonstrować męstwo i odwagę. Inny powód był bardziej praktyczny: obręcze w sutkach służyły jako punkty mocowania płaszczy. W czasach Imperium Rzymskiego władze wykorzystywały piercing do znakowania przestępców i kryminalistów. Z kolei starożytni Grecy w ten sposób piętnowali pojmanych szpiegów.

Aztekowie i Majowie, starożytne plemiona Południowej Afryki, praktykowały przekłuwanie dolnej wargi i rozciąganie jej w taki sposób, by umieścić w niej krążek z czystego złota. Wyżsi rangą kapłani oraz szamani przekłuwanie języka traktowali jako przywilej, umożliwiający im komunikację z bogami. Ponadto wykonanie tego zabiegu zapewniało osiągnięcie wyższego stopnia oświecenia i zbliżenie do bóstw. Niektóre rdzenne plemiona zamieszkujące Amerykę Środkową przekłuwanie traktowały jako część obowiązujących rytuałów inicjacyjnych. Dla niektórych plemion afrykańskich z kolei im większy rozmiar dziury w uchu (powstałej w wyniku rozciągania), tym wyższy był status społeczny osoby posiadającej tego rodzaju piercing. Narzędzia, jakich wówczas używano do tych zabiegów, były dość prymitywne: w większości przypadków do przebicia skóry służyły zaostrzone kości czy drewno.

Wzmianek na temat piercingu doszukać się można nawet w Biblii. Już w 1440 r. p.n.e. w Księdze Wyjścia , sługom, dla podkreślenia ich podrzędnego statusu, przekłuwano uszy. W Księdze Rodzaju Abraham rozkazał słudze znaleźć żonę dla swojego syna Izaaka. Sługa znalazł Rebekę, która jako podarunek ślubny dostała kolczyk w nosie (Shanf).

Kultura chrześcijańska zanegowała wartość body piercingu, traktując go jako praktykę barbarzyńską i pogańską. Spowodowało to brak zainteresowania tym sposobem ozdabiania ciała. Dopiero w czasach elżbietańskich (1558-1603), został na nowo odkryty przez żeglarzy. Kontakty z kulturami plemiennymi zaowocowały przekonaniem, że przekłucie ucha powoduje zwiększenie pola widzenia. Interesujący wydaje się fakt, że współczesna akupunktura podziela ten pogląd. Kolejny punkt zwrotny w historii piercingu to czasy wiktoriańskie (1837-1901). Przekłuwanie sutków i genitaliów zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety stało się wówczas bardzo popularne wśród brytyjskiej rodziny królewskiej i arystokracji. Od tamtej pory piercing występował w kulturze zachodniej przede wszystkim w formie przekłuwania ucha przez kobiety i jako taki jest akceptowany i popularny po dziś dzień.

Podobnie jest z coraz bardziej modnym kolczykowaniem się, które zdobyło popularność najpierw wśród uczestników różnorodnych `mrocznych' subkultur, związanych z depresyjną muzyką. Obecnie ta moda rozprzestrzenia się również poza tymi grupami. Kolczykowanie ciało dawno już przekroczyło granice działań mających cele estetyczne. Piercing w zaawansowanej formie jest sublimacją cierpienia. Podobnie jak dzierganie się i cięcie było formą zagłuszania cierpień psychicznych przez więźniów poprzez zadawanie sobie bólu. Zupełnie inną kwestią jest rozpowszechniana wśród dzieci moda na tatuaże zmywalne. Jednak tu zastanawiająca powinna być symbolika kalek dołączonych do gum, cukierków itp. Jest tam zadziwiająco wiele symboli okultystycznych

Moda na piercing oraz tatuaże jest elementem szerszego procesu kulturowego. Czasy nowożytne to na Zachodzie czas wypierania chrześcijaństwa z głównego nurtu zachodniej kultury. Kaleczenie ciała kolczykami czy deformowanie go tatuażami jest wyraźnie pogańskie - kapłan John Bashobora.

Yi-Fu Tuan

Słow „Ciało” kojarzone było z przedmiotem raczej niż z żywą i działającą istota,

ciało jest „ciałem żyjącym” a przestrzeń jest skonstruowana przez człowieka . Według Tuan'a ciało ludzkie jest wyjątkowe pośród wszystkich ssaków, dlatego że utrzymuje równowagę, człowiek jest gotowy do działania.

„Ciało” w sensie ludzkim jest miarą kierunków położenia i odległości. W językach Afryki i okolicach Morza Południowego przyimki dotycząc przestrzenie są wzięte z terminó oznaczających części ciała, plecy-tył, oko-przód, szyja-powyżej.

Wartości przestrzenne

-gdy się zgubimy przestrzeń nadal zachowuje kierunki zgodne z stronami ciała- są to obszary z przodu i tyłu, po prawej i lewej stronie,

-przestrzeń z „tyłu” ciemna nie można jej zobaczyć, kojarzy się z tym co było, przeznaczona dla osób o niższym statusie społecznym

-przestrzeń z „przodu” wizualna, jasna, duża, godna,

-„prawa” i „lewa” można je pomylić są podobne w wyglądzie i funkcjach, jednak we wszystkich kulturach lepiej jest doceniana prawa strona

prawa strona- wiąże się z siłą, źródło wszystkiego co dobre i uprawnione, wiąże się z niebem

lewa strona- nieczysta, niepewna i słaba to co złe i czego należy się bać, to ciemny świat

Relacje międzyludzkie

-„my” jesteśmy tutaj to my jesteśmy szczęśliwą wybraną rasą ludzi

-„oni” nie są w pełni ludźmi, żyją tam

Zygmunt Bauman

-w wnętrzu człowieka drzemie dzikus

-każde ciało nowoczesne było więźniem- człowiek był natomiast dozorcą, który pilnowała groźnego psychopatę czyli ciało

-wewnętrzny dzikus upatrywany był w każdym objawie zapomnienia, publicznym ujawnieniu emocji, naruszeniu etykiety

-dzikus drzemie w każdym człowieku, nawet w tym z pozoru najbardziej poukładanym i przykładnym

Artykuł Siostry Michaeli Pawlik
„Moda, która otwiera na zło”

„Z czego wynika tak wielka w dzisiejszych czasach popularność tatuażu?”

• chęć zwrócenia na siebie uwagi,

• deklaracyjna forma wyrażania własnego gustu artystycznego bez żadnego konkretnego znaczenia

Wytatułowane osoby nie zdają sobie czasem sprawy, że noszą pogańskie lub okultystyczne wzory, przez co upowszechnia się antychrześcijańską kulturę.

Do końca lat 80tych, w Polsce zwyczaj tatuowania ograniczony był do wąskich środowisk (marginesów społecznych), nosili je kryminaliści, narkomani, członkowie nielicznych subkultur. Dzisiaj tatuowanie stało się bardzo popularne i przestało być postrzegane jako znak przynależności do środowiska przestępczego.

Wielu chrześcijan twierdzi że to po prostu sprawa kultury i mody- tak jak i moda zmieniają się metody i style upiększania ciała”

Lekzeważenie problemu sprawia że moda tatuowania wchodzi nawet do niektórych Kościołów.( Wzmianka o księdzu z Ameryki, który otworzył w kościele studio tatuażu aby zachęcić parafian do uczęszczania na msze ).

Tatuaż stanowi rodzaj samookaleczenia. Samookaleczenie ciała jest zaś dopuszczalne, gdy dokonuje się go dla dobra całego ciała- ponieważ jak piszą w biblii „część bowiem istnieje dla całości”.

Każde działanie człowieka musi mieć cel i podlegać ocenie moralnej. Ciało należy do Boga, nasze używanie jest ograniczone do używania go do celów dla jakich zostało stworzone przez Boga. Dlatego problem okaleczania jest problemem kościoła.

Jeśli tatuaże nie są szlachetne- są złe, gorszące, grzeszene. Najczęściej symbole ubliżające moralności lub religijności są wyrażone w formie żartu, dowcipnej ironii.

Kościół uważa że osoby posiadające tatuaże o symbolice pornograficznej lub satanistycznej są symbolami desakralizacji własnego ciała. Uważa że gorszące tatuaże najczęściej wynikają z agresywnie ateistycznego nastawienia do wartości duchowych zniżając wartość człowieka do poziomu zwierzęcia.

Niemoralne i demoniczne podłoże tatuaża jest wyrazem buntu, przeicwko podporządkowaniu się człowieka jego stwórcy.(oraz wszystkim społczenym oczekiwaniom i społecznemu charakterowi człowieka)

Bunt symbolizowany w niemoralnych tatuażach to wynik pychy, przez którą człowiek przywłaszcza sobie posiadanie pełnej włądzy nad własnym ciałem. Manifestuje samowolę i oszpeca ciało (które zostało powierzone z miłości przez boga na swoje podobieństwo).

Pogańskie podstawy tatuażu.

W zależności od wierzeń tatuaż wykorzystywano w celu przywołania lub wypędzenia duchów, zachowania młodości, uzyskania nadludzkiej siły, ochrona przed czarami lub urokami. Identyfikacja danej osoby w zaświatach- np. hindusi z Bengalu wierzyli że niewytatuowane dzieci po śmierci nie zostaną rozpoznane przez swoich rodziców).

Sympatycy tatuażu mówią że nie należy ich za to potępiać, wiele pogańskich zwyczajów zmieniło a nawet dostosowało swoje znaczenie do kultury chrześcijańskiej.

ZYGMUNT BAUMAN

„Ciało i przemoc w obliczu ponowoczesności”

Człowiek socjologów:

-utkany z myśli i uczuć, wolny jak powietrze

• materiał, z jakiego lepione są postacie człowieka i społeczeństwa określa sposób ich wzajemnego stosunku.

• Człowiek utkany z myśli i uczuć jest człowiekiem bezcielesnym, ciało jest obojętne, ciało nie zależy od społeczeństwa- nie jest wrażliwe na jego przemiany

• dzieje ciała ludzkiego wpisują się w czas ewolucji biologicznej a nie w czas historii ludzkiej kultury

Fabryki ładu- fabryki jednostek, które pasowały do ładu i odtwarzały go, były to nowoczesne zakłady przemysłowe, koszary wojskowe. Mężczyźni nadający się do pracy fizycznej byli miernikami ich społecznego przystosowania- liczyło się silne ciało.

Brayan S. Turner zakłada że we wszystkich epokach ciało ludzkie było „możliwością formowaną przez kulturę i realizowaną w toku ludzkich interakcji”.

Kultura nowoczesna i nowoczesna sieć interakcji kształtowała ciało jako w pierwszym rzędzie ciało robotnika i żołnieża:

„Byś normalnym, zdrowym na ciele, znaczyło tyle co nadawać się do pracy w fabryce i służby wojskowej”.

W czasie wojny najbardziej wybuchała panika na temat „cielesnego zwyrodnienia”. Zwątlenie ludzkiego ciała, jakie czyniło je nieprzydatnym w świetle surowych wymogów nowoczesnego przemysłu i nowoczesnej sztuki wojskowej.

„Trudno sobie wyobrażić bardziej nikczemny dla tych pokoleń spadek, niż rosnące zastępy imbecyli, nierobów i przestępców. A zdrowy duch mieścić się mogł tylko w zdrowym cele”

---