GRUPA PTASZKÓW
Plan tygodniowy 09 - 13.03.2015
Temat tygodnia: Oznaki wiosny
Dzień tygodnia |
Przebieg zajęć |
Aktywność dzieci |
Poniedziałek 09.03.2015 Dzień Kobiet |
|
Dzieci opisują wygląd kobiet: Inuitek, Indianek, Afrykanek, Europejek, Japonek. Po opisie każdej z nich nauczyciel na mapie świata pokazuje, gdzie one mieszkają. Nauczyciel opisuje podstawowe zajęcia kobiet. |
|
|
Nauczyciel dzieli dzieci na pięć grup; każda grupa otrzymuje zestaw puzzli do ułożenia, po ułożeniu opisują obrazek. Nauczyciel zwraca uwagę na poprawne budowanie zdań przez dzieci. |
|
|
Nawiązując do opisanych wcześniej kobiet na świecie, nauczyciel proponuje zabawę matematyczną. Każde dziecko losuje kartonik z działaniem matematycznym, po rozwiązaniu układa przed sobą tyle „dzbanów” ile wskazuje wynik działania. Nauczyciel sprawdza poprawność wykonanego zadania. |
|
|
Nauczyciel daje każdemu dziecku po jednym woreczku, zadaniem dzieci jest położyć na głowie woreczki i chodzić tak, by nie spadł. Gdy dzieci wykonają to zadanie nauczyciel zamienia woreczki na krążki, dzieci chodzą z krążkami na głowie, tak, by nie spadły one z głowy. |
|
|
Nawiązując do opisanych wcześniej kobiet na świecie, nauczyciel proponuje układankę głoskową. Nauczyciel dzieli dzieci na grupy dwuosobowe, każda grupa otrzymuje zestaw klocków glotto. Dzieci układają następujące nazwy: Inuitka, Afrykanka, Japonka i Indianka oraz Europejka. |
|
|
Nawiązując do opisanych wcześniej kobiet na świecie, nauczyciel proponuje zabawę matematyczną. Nauczyciel dzieli dzieci na grupy dwuosobowe, każda grupa otrzymuje kartkę papieru i ołówek. Każda grupa rzuca kostką do gry, liczba oczek mówi co w danej chwili mają narysować: 1- ściana, 2 - okno, 3- dach, 4- drzwi, 5- podłoga, 6- komin. Każda grupa rzuca kostką po kolei. Gdy wypadnie liczba oczek, którą już miała dana grupa, pomija ich kolejka. Gra toczy się, aż wszyscy zbudują zwój dom. |
|
|
Nawiązując do opisanych wcześniej kobiet na świecie, nauczyciel proponuje zabawę matematyczną. Na środku dywanu nauczyciel kładzie kupkę klocków, cztery talerzyki oraz pałeczki do sushi (ewentualnie długie wykałaczki). Na środek przychodzi 4 osoby, ich zadaniem jest za pomocą patyczków nałożyć sobie jak najwięcej „sushi” (klocków). Dzieci używają do nakładania tylko patyczków, nie mogą pomagać sobie rękami. Po określonym czasie (np. 30 sekund) dzieci odkładają patyczki i liczą ilość sushi, wygrywa osoba która ma najwięcej jedzenia na talerzu, po czym na środek wychodzą kolejne cztery osoby i zabawa toczy się dalej. |
|
|
Nawiązując do opisanych wcześniej kobiet na świecie, nauczyciel proponuje zabawę matematyczną. Nauczyciel dzieli dzieci na grupy dwuosobowe (grupa „a”, „b” itd), każda grupa losuje karteczkę z działaniem matematycznym, po rozwiązaniu układają przed sobą tyle ryb ile wskazuje wynik dodawania. Nauczyciel sprawdza wyniki. Następnie prosi by grupa „a” i grupa „b” przeliczyły swoje ryby i ustaliły, kto ma ich więcej / mniej / tyle samo. Nauczyciel daje grupie „a” i „b” drucik kreatywny, po czym między rybami układają z drucika kreatywnego właściwy znak matematyczny. |
|
|
Zadaniem dzieci jest ubranie wyciętej z papieru Afrykanki. Nauczyciel dzieli dzieci na kilka grup, każda grupa zajmuje się czyjś innym np. 1- koloruje wiadro z wodą, które będzie niosła na głowie, 2- robi biżuterię, 3- na bluzce rysuje różne wzory, 4- ozdabia spódnice, 5- ozdabia chustę, która oplata Afrykanka swoją głowę. |
Wtorek 10.03.2015 Wiosna ptaków |
|
Dzieci siadają na dywanie. Nauczyciel pokazuje dzieciom mapę świata lub globus i zaznacza na nich Polskę i Afrykę. Wskazuje, skąd przylatują na wiosnę: bociany, kukułki, szpaki i jaskółki (z Afryki, Ameryki Południowej i Azji). Następnie dzieci kończą zdanie: Ptaki odlatują jesienią do ciepłych krajów, bo… Nauczyciel rozkłada na dywanie elementy (bądź ilustracje) z których ptaki budują swoje gniazda, dzieci podzielone na trzy grupy (bociany, jaskółki i skowronki), próbują ustalić z czego ich gniazdo jest zbudowane. Nauczyciel opowiada dzieciom o ptakach i ich gniazdach, dzieci sprawdzają czy dobrze dopasowały materiały do zbudowania swoich gniazd: Bociany najchętniej zajmują stare gniazda, zasiedlane przez wiele lat i pokoleń, w których naprawiają szkody powstałe po okresie zimowym. Budując nowe gniazdo, najchętniej korzystają z pomocy człowieka. Wybierają platformy zbite z desek, przymocowane na słupach energetycznych, koła od wozu umieszczone na wysokich drzewach lub dachach. Bociany znoszą chrust z całej okolicy. Najdłuższe gałęzie mogą mieć długość nawet półtora metra. Do wyściełania gniazda używają słomy, korzonków i suchych traw, a nawet znalezionych szmat, papieru, folii i sznurków. Jaskółki (dymówki) budują swoje gniazda z gliny i grudek błota, które sklejają śliną i usztywniają trawami i słomą. Kształt tych gniazd przypomina otwartą od góry kulę wyściełaną piórami i roślinami. Jaskółki najczęściej gnieżdżą się wewnątrz stajni, stodół, korytarzy, pod mostami i przy rurach. W miastach budują swoje lepianki wewnątrz bram kamienic. Skowronki budują gniazda na ziemi, pośród niskiej i zielonej roślinności, najczęściej z końskiego włosia i traw. Zwykle przylatują w pobliże gniazda, ale dochodzą do niego pieszo, by nie doprowadzić drapieżników. |
|
|
Dzieci losują kartonik z działaniem matematycznym, rozwiązują go i układają przed sobą tyle ptaszków, ile wskazuje wynik działania. Nauczyciel sprawdza poprawność wykonanego działania. ZADANIE DLA DZIECKA ZDOLNEGO Dziecko otrzymuje działania matematyczne w zakresie 20. |
|
|
Nauczyciel kładzie na dywanie obrazek ptaka i jakiegoś ssaka, po czym prosi o wyjaśnienie, czym się różnią ptaki od pozostałych zwierząt (kończyny przednie mają przekształcone w skrzydła, opływowe ciało jest pokryte piórami, większość z nich potrafi latać, nie mają zębów, zamiast pyska mają dziób, ich kości są lekkie, wypełnione powietrzem). Następnie kładzie na środku dywanu elementy puzzli (każdy obrazek ma inną literkę na odwrocie), dzieli dzieci na pięć zespołów (odliczają od 1 do 5). Każdy drużyna wyszykuje inną literkę, po czym układa swój obrazek przedstawiający np. łabędzia, bociana, dzikie gęsi, kukułkę lub sikorkę. Dzieci po ułożeniu obrazków naklejają je na kartony. Po zakończeniu zadania opisują wygląd ptaka i podają znane im informacje na jego temat. Nauczyciel uzupełnia informacje: Łabędzie żywią się trawą i roślinami, a także wodnymi ślimakami i małżami. Pływają bardzo szybko, ustawiając pióra skrzydeł pod wiatr. Łączą się trwale w pary. Gniazda budują na ziemi. Dzikie gęsi budują gniazda na ziemi z traw, mchu, puchu. Jaja wysiadywane są przez samicę, ale gąsior strzeże jej i gniazda. Kukułki nie tworzą par, tym bardziej, że samców jest więcej niż samic. Nigdy nie zakładają gniazd ani nie wychowują piskląt. Zjadają owady, szczególnie owłosione gąsienice motyli, których często unikają inne ptaki. Sikorki gnieżdżą się w dziuplach, budkach lęgowych, opuszczonych gniazdach. Mogą założyć gniazdo nawet w starym czajniku lub skrzynce na listy. Jesienią zjadają jajeczka i larwy owadów ukryte w szczelinach gałęzi. Potrafią zjeść 24 owady w ciągu minuty i odwiedzić w ciągu doby około tysiąca drzew. Bociany - opieką nad potomstwem zajmują się oboje rodzice, nie tylko karmią, ale i w upalne dni opryskują maluchy wodą. Żywią się owadami: pasikonikami i chrząszczami, również jaszczurkami, wężami, pisklętami i małymi zającami. W latach obfitujących w myszy i norniki zjadają prawie wyłącznie gryzonie, pomagając w ten sposób rolnikom chronić uprawy. Na zakończenie zajęć nauczyciel wyjaśnia dzieciom potrzebę wykonywania budek lęgowych dla sikorek, wróbli, kowalików. |
|
|
Każda grupa otrzymuje pudełko klocków glotto oraz nazwę ich ptaków, następnie je układają. ZADANIE DLA DZIECKA ZDOLNEGO Dziecko układa nazwy wszystkich ptaków bez odwzorowywania. |
|
|
Dzieci siadają „na piętach” w kręgu, układają ręce za plecami w formie gniazdka. Jedno z nich (kukułeczka) dostaje od nauczyciela jajeczko (piłkę), które musi podrzucić wybranemu dziecku (ptaszkowi) do „gniazdka”. „Kukułka” „lata” po obwodzie koła z „jajem”, mówiąc wyliczankę: Kukułeczka kuka, wolnych gniazdek szuka, do kogo przyleci - ten wychowa dzieci! W czasie deklamowania wyliczanki „kukułka” podrzuca wybranemu dziecko „jajo” i szybko ucieka. „Ptak”, który otrzymał „jajo” goni „kukułkę”, by ta po obiegnięciu koła nie zajęła jego miejsca. Jeśli mu się nie uda złapać „kukułki”, wtedy on przejmuje jej rolę, a zabawa zaczyna się od początku. Nauczyciel przed rozpoczęciem zabawy rozmawia z dziećmi na temat zasad bezpieczeństwa, zwraca uwagę na kierunek biegu oraz odpowiednie trzymanie rąk, aby nie przeszkadzać innym w biegu. |
|
|
Nauczyciel opowiada dzieciom o zwyczajach dzięciołów: Dzięcioły to ptaki, które zakładają gniazda w wykutych przez siebie dziuplach. Dziuple są bezpiecznym miejscem do założenia gniazda, chronią przed drapieżnikami i złymi warunkami atmosferycznymi. W dziupli wykluwają się nagie i ślepe pisklęta, które przez pewien czas pozostają pod opieką rodziców. Młode dzięcioły opuszczają dziuplę, gdy są już całkowicie upierzone i zdolne do lotu. Następnie dzieci w „Kartach pracy” uzupełniają naklejkami obrazki w historyjce obrazkowej i opowiadają własnymi słowami o zwyczajach dzięciołów. Nauczyciel zwraca uwagę, jak ludzie mogą wiosną pomóc ptakom: Dzięcioły same wykuwają dziuple w drzewach, zanim złożą tam swoje jaja. Natomiast inne ptaki szukają starych, opuszczonych dziupli. Niestety w lasach, parkach i ogrodach często ich brakuje. Dlatego ludzie pomagają ptakom, zawieszając na drzewach skrzynki lęgowe, czyli małe, drewniane budki, gdzie ptaki mogą założyć swoje gniazda. |
Środa 11.03.2015 Wiosenne przebudzenia |
|
Nauczyciel powoli opowiada dzieciom historyjkę, pokazuje ćwiczenia i poleca naśladowanie czynności, o których będzie mowa: Każdego dnia rano budzi się całe nasze ciało: nasze nogi, ręce, oczy, uszy, głowa (dzieci poruszają wymienianymi częściami ciała), a także buzia. Najpierw otwiera się szeroko (ziewają kilkakrotnie), potem zamyka się najmocniej, jak się da (ściągają usta w „dzióbek” i napinają kilka razy). Budzi się także język - zaczyna dzień od gimnastyki. Najpierw przeciąga się (wysuwają prosty język z buzi i utrzymują go chwilę w tej pozycji), podnosi się (wysuwają język w stronę nosa) i opada (wysuwają język w stronę brody). Zagląda w stronę prawego ucha, a później lewego. Wykonuje także ćwiczenia wewnątrz buzi: podskakuje do każdego zęba na górze (dotykają językiem zębów w górnym łuku, po kolei, od prawej do lewej strony, a później od lewej do prawej), a potem do każdego zęba na dole. Wyciąga się najbardziej, jak tylko się da, i przesuwa do przodu i do tyłu po „suficie” buzi (wykonują ruchy języka po podniebieniu). Jeszcze tylko energiczne skłony (przykładają język do wałka dziąsłowego za górnymi zębami i opuszczają za dolne zęby, mając usta szeroko otwarte) i gotowe! Każda buzia przesyła szeroki, piękny uśmiech wszystkim innym buziom w okolicy i przesyła buziaczki (na zmianę robią szeroki uśmiech - widać zęby i „dzióbek”). |
|
|
Nauczyciel na środku tablicy umieszcza symbol wiosny. Spośród rozsypanych sylwet zwierząt dzieci wybierają te, które przebudziły się z zimowego snu, i umieszczają wokół symbolu wiosny. Następnie prosi o nazwanie poszczególnych sylwet. Nauczyciel dokładnie opisuje różnice między gromadami zwierząt (owady ssaki, gady płazy) krótko je charakteryzując. Następnie dzieli dzieci na cztery zespoły - każdemu zespołowi przypisuje jedną gromadę zwierząt. Każda grupa, z rozłożonych na dywanie sylwet zwierząt, wyszukuje te, które przynależą do grupy: owady (mucha, pszczoła, biedronka), ssaki (niedźwiedź, borsuk, jeż, nietoperz), gady (jaszczurka, żółw błotny), płazy (ropucha). Po wykonaniu zadania grupy sprawdzają poprawność wykonanego zadania: wszyscy czytają napisy (najpierw grupa np. owadów, później ssaki, itd.), w ten sposób dzieci sprawdzają, czy dane zwierzę jest w odpowiedniej grupie. Jeśli nie - kładą je na środku dywanu - grupa, do której będzie ono należało zabiera go. Następnie dzieci przypinają wokół słoneczka te, które budzą się z zimowego snu (wszystkie wyżej wymienione). |
|
|
Nauczyciel daje każdemu dziecku po dwie „kupki” z wybranymi klockami glotto, np.: 1. b, o, r, s, u, k; 2. b, i, e, d, r, o, n, k, a; i po 2 napisy zwierząt - dzieci muszą dobrać odpowiednią kupkę z literami do odpowiedniej nazwy i ją ułożyć odwzorowując. ZADANIE DLA DZIECKA ZDOLNEGO Nauczyciel układa przed dzieckiem cztery „kupki” z wybranymi klockami glotto: 1. b, o, r, s, u, k; 2. b, i, e, d, r, o, n, k, a; 3. ż, ó, ł, w; 4. r, o, p, u, ch, a. Zadaniem dziecka jest ułożyć nazwy zwierząt, a następnie je narysować.
|
|
|
Nauczyciel proponuje, by dzieci posłuchały, co się przydarzyło pewnej gąsienicy. Zaczyna czytać opowiadanie. Po wysłuchaniu treści dzieci odpowiadają na pytania, np. Dlaczego gąsienica ukryła się w kokonie? Co mogła wtedy czuć? Z czego i gdzie powstał kokon? Co mogła pomyśleć, gdy zobaczyła, że jest pięknym motylem? Nauczyciel dzieli dzieci na 7 grup, każda grupa otrzymuje historyjkę do ułożenia - etapy rozwoju motyla (jaja, larwę, poczwarkę oraz dorosłego motyla) i układają je według odpowiedniej kolejności. |
|
|
Nauczyciel zachęca dzieci do ilustrowania ruchem opowieści o motylach. Rozdaje dzieciom chusty, które wyciągną z kieszeni w odpowiednim momencie. Zachęca do kreatywności w zabawie. Włącza spokojną muzykę i zaczyna opowiadać: Pewnego dnia na świat z małego jajeczka przyszła mała gąsieniczka. Była mała i nieporadna. Pełzała uważnie po gałązkach drzew, by nie spaść. Jej ciało było gładkie, choć jej kuzyni byli pokryci włoskami. Podgryzała listki z kapusty i innych smacznych roślin. Szybko rosła. Po zgromadzeniu zapasów zmieniła się w poczwarkę, która wokół siebie zrobiła kokon przypominający balonik. I zasnęła. Choć nic nie jadła, zaczęła rosnąć i przemieniać się w pięknego motyla. Wyrosły jej duże, kolorowe skrzydełka. Z kokonu wyszedł motyl i od razu pofrunął, by szukać kwiatów. |
|
|
Nauczyciel przykleja na plecach każdego dziecka obrazek przedstawiający zwierzę. Zadaniem dzieci jest odgadnąć nazwę zwierzęcia przyklejonego na swoich plecach. W tym celu dzieci dobierają się parami, oglądają nawzajem swoje obrazki i, zadając sobie pytania, próbują odgadnąć nazwę swojego zwierzęcia. Przykładowe pytania: Czy moje zwierzę ma skrzydła? Czy jest to ptak? Czy odlatuje na zimę? Czy jest duży? Czy ma czerwony dziób? Czy jest to bocian? Osoby odpowiadające mogą mówić: „Tak” lub „Nie”. Jeśli zagadka zostanie rozwiązana, wtedy dziecko odkleja obrazek z pleców i przykleja go sobie z przodu. Po odgadnięciu wszystkich zwierząt dzieci mogą dokonać ich klasyfikacji według wybranego kryterium, np. rodzaju (ptaki, ssaki, gady, owady), miejsca występowania (las, park, zagroda) albo wielkości (małe, duże) i tworzyć w ten sposób kilkuosobowe grupy. |
|
|
Dzieci odczytują zapisany na gąsienicach rytm z figur geometrycznych. Dorysowują brakujące elementy tak, by zachować rytm. Całość kolorują. Na końcu wskazują, która gąsienica jest najwyżej, a która najniżej. |
Czwartek 12.03.2015 Pastelowa wiosna |
|
Po uważnym wysłuchaniu utworu literackiego dzieci odpowiadają na pytania, np. Jak wygląda świat, kiedy pada deszcz? W jaki nastrój wprowadza was deszczowa pogoda? Następnie dzieci wybierają po jednym kółku w kolorze kojarzącym im się z tytułową ulewą. Podają nazwę koloru, uzasadniają swój wybór i układają wokół sylwety niebieskiej kropelki. Próbują również zagrać w grę słowną „łańcuch skojarzeń”. Nauczyciel zaczyna, mówiąc: deszcz, a najbliższe dziecko dodaje swoje skojarzenie. Kolejne dziecko wypowiada słowo kojarzące się z ostatnim usłyszanym i tak zabawa się toczy do chwili, aż łańcuszek zostanie zamknięty - runda kończy się na nauczycielu. |
|
|
Nauczyciel pokazuje sylwetę słońca, które ma kolor żółty, pozytywnie wpływający na samopoczucie i motywujący do działania. Prosi dzieci, aby spośród kolorowych kół wybrały te, które mogą wprowadzać ludzi w pozytywny nastrój. Podczas wyboru kół dzieci kończą zdanie: Wybieram…, bo to kolor… (tu podaje przykłady zwierząt, roślin, przedmiotów kojarzących się z tym kolorem). |
|
|
Nauczyciel przygotowuje sylwety kwiatów oraz karteczki z działaniami matematycznymi. Dzieci losują karteczkę z działaniem, po rozwiązaniu układają przed sobą tyle kwiatów, ile wskazuje działanie matematyczne. Następnie nauczyciel sprawdza poprawność rozwiązanych działań. ZADANIE DLA DZIECKA ZDOLNEGO jw działania w zakresie 20 |
|
|
Nauczyciel daje każdemu dziecku kartkę papieru a4 i po 15 motylków. Nauczyciel mówi zadanie tekstowe, a dzieci treść zadania układają przed sobą (np. Nad łąką lata 5 małych motylków i 6 dużych. Ile motyli lata nad łąką?). Dzieci w ciszy rozwiązują zadanie. Po rozwiązaniu jedna osoba podaje wynik, pozostałe dzieci sprawdzają czy ich wynik jest taki sam. Następnie nauczyciel na dywanie kładzie karteczki z zapisami graficznymi działań - po odczytaniu wyniku każde dziecko - po kolei wyszukuje karteczkę z odpowiednim zapisem graficznym do konkretnego działania. ZADANIE DLA DZIECKA ZDOLNEGO Dziecko otrzymuje na kartce treść zadań tekstowych, jego zadaniem jest samodzielne odczytanie zadania, dokonanie zapisu graficznego i rozwiązanie zadania - działania w zakresie 20. |
|
|
Nauczyciel przygotowuje plansze ze „ścieżką” po łące (na każdej płytce napisana jest cyfra) oraz „żabki”. Dzieci po kolei rzucają kostką, przechodzą tyle „płytek” ile wskazała kostka. Gdy staną na płytce z cyfrą np. 6, powinno się tam znaleźć 6 żabek, Pierwszej runda polega na tym, iż maksymalnie można tam postawić 3 żabki, Gdy na tą samą płytkę stanie kolejna osoba to musi nam dołożyć 3 żabki; gdy na danej płytce znajdzie się właściwa liczba żabek i ktoś na niej stanie to nie zostawia tam żadnej żabki. |
|
|
Nauczyciel omawia z dziećmi ilustrację „Jezioro wiosną” z „Kart pracy”. Prosi dzieci o opisanie ilustracji i uzupełnienie jej naklejkami. Dzieci wymieniają zwierzęta żyjące w wodzie i w pobliżu wody. Nauczyciel zwraca uwagę na konieczność ochrony wód, które są środowiskiem życia wielu gatunków zwierząt i roślin. |
|
|
Dzieci kreślą linie w labiryncie, starając się nie dotykać jego ścian. Przeliczają wskazane elementy i rysują w ramkach odpowiednią liczbę kropek. |
Piątek 13.03.2015 Pierwsze pąki i kwiaty |
|
Dzieci zbierają się wokół nauczyciela i uważnie słuchają opowiadania „Obłoczek”. Po zaprezentowaniu utworu odpowiadają na pytania nauczyciela, np. Kto poprosił obłoczek o wodę? Do czego była im potrzebna woda? Czy obłoczek podjął słuszną decyzję? Dlaczego? Następnie objaśniają znaczenie wody dla roślin i zwierząt. Próbują również narysować z nauczycielem schemat krążenia wody w przyrodzie: woda ze zbiorników wodnych jest ogrzewana przez słońce i paruje podobnie jak woda znajdująca się w liściach roślin; pod wpływem niskiej temperatury para zmienia się w chmury; drobne kropelki wody w chmurach zderzają się ze sobą, powiększają się i w końcu spadają w postaci deszczu, śniegu. Ilość wody w obiegu się nie zmienia. Tyle samo wody, która paruje, spada z powrotem na ziemię w postaci deszczu lub innego opadu. |
|
|
Nauczyciel pokazuje dzieciom ilustracje prezentujące etapy rozwoju roślin z cebulki i z nasiona i prosi o opisanie każdego z etapów. Zwraca uwagę na stosowanie terminologii związanej z budową rośliny: cebulka, liście, pęd kwiatowy, pąk, kwiat lub nasionko, pęd, pień z gałęziami i liśćmi, drzewo z kwiatami, drzewo z owocami. |
|
|
Nauczyciel układa cztery listki w jednym rzędzie na białej kartce, robi przerwę i układa kolejne cztery na czarnej, mówiąc: Przeliczcie listki na białej kartce..., a teraz na czarnej… Tu są cztery i tu są cztery… Czy tu (wskazuje) i tu jest tyle samo? Mogę więc ułożyć taki znak (układa znak równości ze sznurków) i odczytać: Cztery równa się cztery. Następnie dokłada kolejne liście i za każdym razem prosi dzieci o przeliczenie. Wskazuje odpowiednie znaki: „‹” lub „›”. Przy kolejnych przykładach dzieci same układają ze sznurka odpowiednie znaki. |
|
|
Nauczyciel wrzuca do woreczka kartoniki z literami. Dzieci kolejno losują po jednym kartoniku, samodzielnie lub z pomocą odczytują literę i podają słowo rozpoczynające się odpowiednią głoską. Po podaniu właściwego wyrazu kartonik z literą wraca do woreczka. |
|
|
Dzieci przygotowują ziemię pod sadzenie roślin - okopują ziemię, następnie robią małe dziurki pod nasionka i sadzą ziarenka. W następnych dniach dzieci doglądają wzrost roślin i je podlewają. |
|
|
|
|
|
|
zał. 1
AFRYKA
W Afryce ciągle jeszcze większą część prac zarówno w domu jak i w polu wykonuje kobieta. Od najwcześniejszego dzieciństwa już w wieku 5-6 lat zaczyna ona nabierać przeświadczenia iż jej życie jest dla innych. Tak bardzo wczesna odpowiedzialność niespodziewanie czyni ją dorosłą i wprzęga w kierat obowiązków, które będą trwały przez całe życie. Musi ona np. szukać wody i przynosić ją niejednokrotnie z bardzo odległych rzek, zatroszczyć się o drewno na opał, tłuc kukurydze na mąkę i to z nieustannie obecnym dzieckiem na plecach, pracować na polu często tylko motyką. W niektórych szczepach kobiety noszą najcięższe bagaże na głowie. Jeżeli wszystko idzie dobrze, może skończyć szkołę podstawową, czasami szkołę średnią. Bardzo rzadko studia. A gdy przychodzi czas zaręczyn i małżeństwa, kobieta ma "przywilej" bycia wybraną. Sama nie może wybrać męża. Gdy kobieta wychodzi za mąż nikt nie liczy się z jej uczuciami. Mężczyzna musi za nią płacić swoim teściom najczęściej w krowach. Aby utrzymać rodzinę, kobieta afrykańska pracuje od trzynastu do czternastu godzin dziennie. 80% prac na roli jest dziełem jej rąk. 90% tego, co kobiety sprzedają na targach jest wyprodukowana przez nie same.
EUROPEJKA
Ponieważ kobieta była uznawana za istotę nierozumną, nie mogła sama rozporządzać swoim majątkiem. Wszystkie jej wydatki były uzależnianie od zgody męża i szczegółowo z nim konsultowane. Płeć piękna nie miała prawa pracować, a w społeczeństwie panował tradycyjny podział ról: Mąż pracuje i utrzymuje rodzinę- żona dba o męża, dzieci i dom.
JAPONKA
Większość Japonek nie pracuje zawodowo. Japonki pilnują raczej domowego ogniska. Od małego są uczone pokory i tego, że zajmują drugorzędną pozycję w stosunku do mężczyzny. Przykładowo to one przepuszczają mężczyzn w drzwiach, a nie na odwrót. Wyjątkowo dużo kobiet w Japonii demonstruje bowiem tzw. chód gołębi, co oznacza, że poruszają się (często na niebotycznych obcasach) stawiając palce stóp do środka.
uważano, że powabu dodają kobietom bardzo małe stopy. Zwyczajem było bandażowanie stóp siedmioletnich dziewcząt w celu powstrzymania wzrostu stopy. Stopa była uważana za najbardziej wstydliwą część ciała kobiety. W towarzystwie nie wypadało nawet mówić o stopie kobiety, a spoglądanie na nogi kobiet traktowane było jako zachowanie skandaliczne.
ESKIMOSKA - INUICI
W okolicach koła podbiegunowego mieszkają Eskimosi. Wszystkie przedmioty codziennego użytku wykonywali sami z kości i skór upolowanych zwierzat. Mieszkali w domkach zbudowanych z lodu zwanych igloo. Największymi osiagnienciami Eskimosów było zbudowanie kajaka. Siebie sami Eskimosi nazywają "Inuit".
Na morzu polowali z kajaków, a do transportu służyły większe łodzie zw. umiaq, w których wiosłowały kobiety. Ze skór szyto ubrania i letnie namioty, używając nici zrobionych ze ścięgien. Z kości wykonywano narzędzia, a także szkielety łodzi i sań, kiedy nie było dostępu do drewna dryftowego.
Podstawą bytu Eskimosów były polowania, głównie na ssaki morskie, takie jak foki, narwale, morsy, wieloryby i niedźwiedzie polarne. Poza tym polowano na wszystkie inne arktyczne zwierzęta (w zależności od ich występowania), jak renifery, woły piżmowe, lisy polarne, zające i ptaki. Ścisły podział ról w rodzinie: mężczyzna - myśliwy, dostawca pożywienia i kobieta - szwaczka i kucharka wymuszał bezwzględną współzależność obojga. Dzieci były wielką radością.
tworzono rodziny wielopokoleniowe mieszkające pod jednym dachem
miejscem spotkań był obszerny dom spotkań w środku osady tzw. ”karigi” - kobiety do karigi nie uczęszczały ponieważ było to miejsce dyskusji na temat łowów, o których kobiety nie miały pojęcia
INDIANKA
Podstawę rodziny stanowiła kobieta. Generalnie zadaniem kobiet było znajdowanie, przygotowanie i magazynowanie pożywienia, budowanie domostw, dostarczanie wody i opału, wychowanie dzieci, wyprawianie, preparowanie i malowanie skór upolowanych zwierząt, jak również wyplatanie koszy. Mężczyźni polowali i prowadzili wojny, produkowali broń, zajmowali się hodowlą koni. Poza wszystkim innym zajmowali się budowaniem instrumentów muzycznych. Większość plemion indiańskich wiodła wędrowne życie. Częste zmiany miejsc pobytu wiązały się z koniecznością pakowania i przewożenia całego dobytku - pali z których budowano szałasy, skór upolowanych zwierząt, narzędzi, naczyń, pamiątek i zapasów pożywienia. Zanim biały człowiek sprowadził do Ameryki konie, rdzenni mieszkańcy kontynentu musieli radzić sobie bez nich. Targania ogromnych juków nie uważano za zajęcie godne wojownika, więc zostało obowiązkiem kobiet. Ustawiały one samodzielnie spakowane bagaże na kijach, a następnie ciągnęły je przez wiele kilometrów po wyboistej ziemi. Rozładowywanie ekwipunku i składanie tipi (namiotów) zwykle także spadało na ich barki. Dopiero oswojenie koni, które rozmnożyły się w Ameryce ułatwiło kobietom życie. Indianki najczęściej miały czarne długie włosy, śniadą cerę, nosiły głównie ubrania uszyte ze skóry.
zał.2
Nikt mnie więcej nie zobaczy
Gąsienica uważała się za bardzo piękną i nie ominęła ani jednej kropli rosy, żeby się w niej nie przejrzeć.
- Ach, co to za uroda! - szeptała, oglądając ze wszystkich stron swój pospolity pyszczek i wyginając
grzbiet, żeby popatrzeć na dwa złociste prążki. - Szkoda, że nikt, a nikt nie zwraca na mnie uwagi.
Aż raz zdarzyło się, że po łące chodziła dziewczynka i zbierała kwiaty. Gąsienica czym prędzej wpełzła
na najpiękniejszy kwiatek. Dziewczynka spostrzegła ją i zawołała:
- Co za brzydactwo!
- Ach, tak! - syknęła obrażona gąsienica. - Wobec tego nikt nigdy, nigdzie, za nic w świecie, w żadnym
wypadku i w żadnych okolicznościach więcej mnie nie zobaczy! Daję na to słowo honoru uczciwej gąsienicy!
Skoro się dało słowo honoru - należy go dotrzymać. Zwłaszcza kiedy się jest gąsienicą.
I gąsienica wpełzła na drzewo.
Z pnia na sęk, z sęka na gałąź, z gałęzi na gałązkę, z gałązki na sęczek.
Wyciągnęła z pyszczka jedwabną niteczkę i zaczęła się nią owijać.
Snuje się niteczka, owija gąsienicę raz, drugi, dziesiąty, setny… I wreszcie gąsienica zniknęła w miękkim
jedwabnym kokonie.
- Och, jaka jestem zmęczona! - westchnęła. - Ale owinęłam się znakomicie.
W kokonie było ciepło, ciemno i… nudno. Gąsienica ziewnęła raz, potem drugi i zasnęła.
Mijał dzień za dniem. Letni wietrzyk kołysał gałązką, szeleściły cicho liście, a obrażona gąsienica spała
i spała.
Obudziła się wreszcie. Widocznie słońce musiało mocno dogrzewać, bo w kokonie upał był nieznośny.
- Muszę przewietrzyć trochę mój domek - postanowiła i wyskubała małe okienko w kokonie.
- Ach, jak pięknie pachną kwiaty! - Gąsienica wychyliła się nieco.
„Nikt mnie tu wśród listków nie zauważy, co mam sobie żałować powietrza” - pomyślała.
Wychyliła się jeszcze troszeczkę, znowu troszeczkę i… wypadła ze swojej kryjówki!
Ale zamiast spaść z drzewa na ziemię, uniosła się do góry!
I nagle na tejże samej łące zobaczyła tę samą dziewczynkę.
„Co za wstyd! - pomyślała.
Że jestem brzydka, to nie moja wina, gorzej, że teraz wszyscy będą mnie nazywać kłamczuchą. Dałam
słowo honoru, że nikt mnie nie zobaczy, i słowa nie dotrzymałam. Hańba!”.
Zrozpaczona upadła w trawę.
A wtedy nadbiegła dziewczynka i zawołała:
- Ach, jaki piękny!
- Czyżby to o mnie mowa? - szepnęła zdziwiona gąsienica. - Zdaje się, że o mnie. I wierz tu ludziom! Dziś
mówią tak, a jutro zupełnie inaczej.
Na wszelki wypadek przejrzała się jednak w kropelce rosy.
- Cóż to takiego? W lustereczku ktoś nieznajomy z długimi, bardzo długimi wąsami!
Wygięła grzbiet. Na grzbiecie są dwa piękne kolorowe skrzydła!
- Patrzcie, patrzcie! Stał się cud! Najprawdziwszy cud! Jestem motylem!
I kolorowy motylek poszybował wesoło nad łąką, bo przecież on nie dawał motylowego słowa honoru,
że nikt go nie ujrzy.
zał. 3
„Ulewa”
zał. 4
„Obłoczek”
Wyszukiwarka