1szczegółowa znajomość struktur organizacyjnych bz i bcz oraz pododdziałów które je tworzą (drz, plz, kz, plz, klog itp.)

BZ

BCZ

2.Ogólna znajomość BZ i Bpanc

BZ

Bpanc

3.dane taktyczno tech uzbrojenia i wyposażenia wchodzącego w skład BZ i Bpanc
RPG-7

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Rodzaj	ręczny granatnik przeciwpancerny
Obsługa	2 (celowniczy, amunicyjny)
Historia
Produkcja seryjna	1961 - ??
Dane techniczne
Kaliber	40 mm 80 mm (głowicy granatu)
Wymiary
Długość	1000 mm
Długość lufy	950 mm
Masa
broni	6,30 kg (załadowany) 2,20 kg (niezaładowany)
Inne
Prędkość pocz. pocisku	300 m/s
Szybkostrzelność praktyczna	4 - 6 strz./min.
Zasięg skuteczny	500 m
Przebijalność pancerza	300 mm

BWP-1

BMP-1
BMP-1 w malowaniu pustynnym
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Trakcja	gasienicowa
Typ	bojowy wóz piechoty
Załoga	3 + 8
Lata produkcji	1966 - ??
Dane techniczne
Silnik	6-cylindrowy, czterosuwowy, wysokoprężny, niedoładowany, chłodzony cieczą silnik UTD-20 o pojemności 15 800 cm³.
Moc	300 KM przy 2600 obr/min
Moc jedn.	22,22 KM/t
Nacisk jedn.	0,6 kg/cm˛
Wymiary
Długość maksymalna	6740 mm
Szerokość	2940 mm
Wysokość	2150 mm
Prześwit	390 mm
Masa
Masa własna	12 500 kg
Masa bojowa	13 500 kg
Pojemność zbiorników paliwa	460 dm³
Opancerzenie
Osiągi
Prędkości maksymalne
Na drodze	ok. 80 km/h
Zdolność pokonywania przeszkód
Rowy	2200 mm
Ściany pionowe	800 mm
Stoki o nachyleniu do	60 %
Zasięg	500 (szosa) km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
Artyleryjskie	1 x armata 2A28 Grom kalibru 73 mm
Strzeleckie	1 x km PKT kalibru 7,62 mm
Rakietowe	1 x wyrzutnia 9S415 ppk 9M14M Malutka

T-1

Wersja	T-72	T-72M1	T-72M1D
Producent	ZSRR	ZSRR	ZSRR
Załoga	3	3	3
Pancerz	wielowarstwowy
Uzbrojenie	armata gładolufowa 125 mm (M1), km 7,62 mm PKT sprzężony z armatą (2000 naboi), km 12,7 mm przeciwlotniczy zamontowany na wieży (300 naboi), 2 wyrzutnie granatów dymnych
Wymiary(m):
Długość całkowita	9,53	9,53	9,53
Długość kadłuba	6,67	6,67	6,67
Szerokość	3,46	3,46	3,46
Wysokość do stropu wieży	2,19	2,19	2,19
Prześwit	0,47	0,47	0,47
Masa bojowa(t)	41	41	41
Napęd	Silni wielopaliwowy W-46 o mocy 574 kW przy 2000 obr./min
Osiągi:
Prędkość max na drodze(km/h)	60	60	60
Prędkośc max w terenie	46,5	46,5	46,5
Zasięg max na drodze	500	500	500
Przeszkody:
Rowy(szerokość w m)	2,8	2,8	2,8
Ściany(wysokość w m)	0,85	0,85	0,85
Wzniesienia(w %)	30	30	30
Brody(w m)	1,2	1,2	1,2

PT-91

PT-91 Twardy
Dane podstawowe
Państwo	Polska
Producent	Zakłady Mechaniczne Bumar-Łabędy S.A.
Trakcja	gąsienicowa
Typ	czołg podstawowy
Załoga	3 osoby
Dane techniczne
Silnik	PZL-Wola S-12U
Moc	625 kW (850 KM)
Moc jedn.	13,8 kW/t (18,76 KM/t)
Wymiary
Długość maksymalna	9530 mm
Długość kadłuba	6860 mm
Szerokość	3370 mm
Szerokość z ekranami przeciwkumul.	3590 mm
Wysokość	2190 mm
Prześwit	395 mm
Masa
Masa bojowa	45,3 t
Opancerzenie
Typ pancerza	monolityczny stalowy + reaktywny
Grubość pancerza	220 mm (kadłub) ok. 400 mm (wieża) 80 mm (boki kadłuba)
Osiągi
Prędkości maksymalne
Na drodze	60 km/h
W terenie	40 km/h
Zdolność pokonywania przeszkód
Brody bez przygotowania	1,2 m
Rowy	2,8 m
Ściany pionowe	0,85 m
Zasięg	480 km 700 km z dodatkowymi zbiornikami km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
Artyleryjskie	armata 2A46 Rapira-3 kalibru 125 mm
Strzeleckie	7,62 mm czołgowy karabin maszynowy PKT, przeciwlotniczy 12,7 mm wkm NSW

BRDM-2

BRDM-2
BRDM-2
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Trakcja	kołowa (4x4)
Typ	opancerzony samochód rozpoznawczy
Załoga	4
Dane techniczne
Silnik	Gaźnikowy 4-suwowy, widlasty, 8-cylindrowy GAZ-41
Moc	140 KM
Transmisja	mechaniczna
Moc jedn.	20 KM/t
Wymiary
Długość maksymalna	5,75 m
Szerokość	2,35 m
Wysokość	2,31 m
Prześwit	0,43 m
Masa
Masa własna	6,6 t
Masa bojowa	7 t
Pojemność zbiorników paliwa	290 l
Opancerzenie
Typ pancerza	spawany z płyt walcowanych
Osiągi
Prędkości maksymalne
Na drodze	100 km/h
W wodzie	9-10 km/h
Zdolność pokonywania przeszkód
Rowy	122 cm
Ściany pionowe	40 cm
Stoki o nachyleniu do	30 %
Zasięg	750 km km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
Strzeleckie	1 wkm KPWT kal. 14,5 mm, 1 km PKT kal. 7,62 mm

Rosomak

Kołowy transporter opancerzony Rosomak
Prototyp KTO Rosomak-1 ze stanowiskiem strzeleckim HITROLE
Dane podstawowe
Państwo	Finlandia Polska (na licencji)
Producent	Wojskowych Zakładach Mechanicznych w Siemianowicach Śląskich
Trakcja	kołowa 8 x 8
Typ	transporter opancerzony
Załoga	3 + 8
Historia
Prototyp	2001
Lata produkcji	2003 - nadal
Dane techniczne
Silnik	1 silnik wysokoprężny z turbodoładowaniem, 6-cylindrowy Scania D1 12 56A03PE
Moc	360 kW przy 2100 obr./min.
Wymiary
Długość maksymalna	7,77 m
Szerokość	2,83 m
Wysokość	2,36 m
Wysokość maksymalna	2,99 m
Prześwit	0,43 m
Masa
Masa bojowa	około 22 000 kg
Pojemność zbiorników paliwa	325 l
Opancerzenie
Typ pancerza	warstwowy
Osiągi
Prędkości maksymalne
Na drodze	100 km/h
W wodzie	10 km/h
Zdolność pokonywania przeszkód
Rowy	2,10 m
Ściany pionowe	0,50 m
Stoki o nachyleniu do	60 %
Zasięg	500 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
Strzeleckie	w zależności od wersji
Użytkownicy
Polska, Finlandia

BM-21

Dane taktyczno-techniczne BM-21:

masa bojowa: 13,7 tony

masa wyrzutni bez pocisków: 10,87 tony

długość wyrzutni w położeniu marszowym (bojowym): 735 cm (735 cm)

szerokość wyrzutni w położeniu marszowym (bojowym): 240 cm (301 cm)

wysokość wyrzutni w położeniu marszowym (bojowym- maksymalnym): 309 cm (435 cm)

prześwit: 40 cm

kąt ostrzału w płaszczyźnie pionowej: od 0 do 55 stopni

kąt ostrzału w płaszczyźnie poziomej: do 70 stopni (w prawo od osi pojazdu) i do 102 stopni (w lewo od osi pojazdu)

kąt ostrzału w sektorze ograniczonego użycia, pionowy (poziomy): min. 11 stopni (od 0 do 34 stopni)

czas wystrzelenia salwy 40 pocisków: 20 sekund

prędkość maksymalna (Urał-375D): 75 km/h

zasięg jazdy po drodze (terenie): 750 km (405 km)

załoga: 4 ludzi

122mm haubica samobieżna GOŹDZIK

Dane taktyczno-techniczne

Masa działa W położeniu bojowym-15,7 t,

 długość działa - 7,265 m,

 szerokość - 2,85 m,

 wysokość - 2,74 m,

prześwit - 0,4 m,

maksymalna prędkość jazdy-60 km/h,

pływania - 4,5km(h, zasięg jazdy - 500 km,

moc silnika - 220kW,

liczba biegów - 6 (1 (zredukowanych - 5/1 ),

Kaliber lufy - 121,92 mm,

długość lufy bez hamulca wylotowego-4270 mm (35kalib­rów),

kąt ostrzału w płaszczyźnie pionowej Od-30 do + 700, poziome} - 360°,

 ma­ksymalna donośność - 15200 m ,

prędkość początkowa pocisku odłamkowo-burzącego - 686 m

(s, kumulacyjnego bezwiórowego -726 m/s,

ilość amunicji przewożonej na pokładzie - 40 sztuk,

szybkostrzelność praktyczna - do 6 strz. na min,

czas przejścia z położenia marszowego w bojowe do strzelania ogniem na wprost -30s, załoga - 4 żołnierzy.

MOŹDZIERZ 120mm

Dane taktyczno-techniczne :

Kaliber - 120 mm

Ilość luf - 2

Długość lufy - 3000 mm

Masa wieży - 3600 kg

Kąt ostrzału w poziomie - nx360⁰

Kąt ostrzału w pionie - -3⁰ + 85⁰

Załoga - 2+1

Zapas amunicji - 50-60 szt

Szybkostrzelność chwilowa - 16 strz./min.

Szybkostrzelność ciągła - 10 strz./min.

Czas oddania pierwszych 3 strzałów - 4-5 sekund

Donośność maksymalna - 15 000 m

Tryb MRSI - > 10

Czas osiągnięcia gotowości do strzelania - 30 sek.

Czas opuszczenia stanowiska ogniowego - 10 sek

152mm ARMATOHAUBICA DANA

Dane taktyczno-techniczne :

 

masa działa z 60 nabojami - 29,25 t,

długość działa - 11,156 m,

wysokość z ka­rabinem maszynowym - 3,63 m,

szerokość - 3 m,

prześwit - 0,41 m,

maksymalna prędkość jazdy - 80 km/h,

maksymalny zasięg jazdy - 600 km,

kaliber armatohau­bicy - 152,4 mm,

długość lufy - 5580 mm (około 36,6 kalibrów),

liczba bruzd - 48,

kąt ostrzału w płaszczyźnie pionowej - od -4 ° do +70°,

poziomej - ±220°,

prędkość naprowadzania armatohaubicy z wykorzystaniem napędów w płaszczyźnie pionowe - od 15'/s do 5°/s,

poziomej - od 20/s do 5°/s

prędkość początkowa pocisku odłamkowo burzącego - 693 m/s,

donośność pocisk odłamkowo-burzącego - 18700 m,

dalekonośnego - 20000 m,

szybkostrzelność z wykorzystaniem zmechanizowanego układu zasilania amunicją -

4 strz/min,

przy ładowani ręcznym - 2 strz/min,

masa pocisku odłamkowoburzącego - 43,5 kg,

kumulacyjneg - 27,4 kg,

zapas przewożonej amunicji działowej - 60 szt,

zdolność pokonywania prze szkód:

brody o głębokości - 1,4 m,

rów o szerokości - 2 m,

obsługa - 5 żołnierzy.

ZSU 23-4

ZSU-23-4
Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Trakcja	gąsienicowa
Typ	przeciwlotnicze działo samobieżne
Załoga	4
Dane techniczne
Silnik	silnik wysokoprężny, 4-suwowy W-6R i turbina gazowa DG4M-1 do napędu prądnic zasilających urządzenia pokładowe
Moc	280 KM
Transmisja	mechaniczna
Moc jedn.	20 KM/t
Nacisk jedn.	0,52 kg/cm²
Wymiary
Długość maksymalna	6,30 m
Szerokość	2,90 m
Wysokość	2,20 m
Prześwit	0,35 m
Masa
Masa bojowa	14 ton
Opancerzenie
Typ pancerza	spawany z płyt walcowanych
Osiągi
Prędkości maksymalne
Na drodze	44 km/h
Zdolność pokonywania przeszkód
Rowy	2,80 m
Ściany pionowe	1,10 m
Stoki o nachyleniu do	30 %
Dane operacyjne
Uzbrojenie
Artyleryjskie	4 sprzężone, automatyczne armaty przeciwlotnicze AZP-23 kal. 23 mm
Użytkownicy
ZSRR/Federacja Rosyjska, Polska, Afganistan, Angola, Algieria, Bułgaria, Kongo, Kuba, Egipt, Etiopia, NRD, Węgry, Indie, Iran, Irak, Izrael, Jordania, Libia, Nigeria, Peru, Somalia, Syria, Wietnam, Jemen

ZU 23-2

Dane taktyczno-techniczne:

uzbrojenie: dwie sprężone armaty 23 mm 2a14/m/m1

kaliber armat: 23 mm (pociski 23x151)

prędkość wylotowa (wczesna amunicja): 970 m/s

zasięg skuteczny przeciw celom powietrznym- 2500 m,

zasięg skuteczny przeciw celom lądowym- 2000 m

szybkostrzelność maksymalna: 2000 strz./min

szybkostrzelność praktyczna: 400 szt./min

kąt obrotu: 360 stopni ; podniesienia: -10 + 90 stopni

obsługa: 5 osób

masa bojowa: 950 kg

długość: 4,57 m

wysokość maksymalna: 2,87 m

szerokość: 1,83 m

STRZAŁA 2

Kaliber pocisku: 72 mm

Długość: 1438 mm

Masa zestawu: 15 kg

Masa pocisku: 9,85 kg

Masa głowicy bojowej: 1,17 ( w tym mat. wyb. 0,37 ) kg. Zapalnik uderzeniowy.

Prędkość średnia: 430 m/s

Zasięg: do celu zwalczanego z przedniej półsfery: 500-2800 ( wg [ 6] jedynie 1500-2000 ) m, do celu zwalczanego z tylnej półsfery: 500-4200 m

Pułap celu: 50-2300 m

Maksymalna prędkość: celu zwalczanego z przedniej półsfery: 150 m/s, celu zwalczanego z tylnej półsfery: 260 m/s

Czas samolikwidacji: 14-17 s

Prawdopodobieństwo rażenia celu oddalającego: 0,22-0,25

ARMATA PRZECIWLOTNICZ S-60

kaliber		mm	57
długość lufy		mm	4390
elewacja		deg	-2 +87
azymut		deg	360
prędkość naprowadzania	w pionie	deg/s	15
		w poziomie	deg/s	24
marszowa długość działa		mm	8600
szerokość działa		mm	2054
wysokość działa	marszowa	mm	2460
		maksymalna bojowa	mm	~6000
wysokość linii ognia		mm	1030
odrzut lufy		mm	280
donośność pionowa		m	8800
donośność pozioma		m	12000
pułap skuteczny	naprowadzanie półautomatyczne	m	5500
		naprowadzanie automatyczne	m	6000
zasięg skuteczny		m	6000
szybkostrzelność teoretyczna		strz/min	105-120
szybkostrzelność praktyczna		strz/min	70
prędkość holowania		km/h	60
czas przejścia	z położenia marszowego w bojowe	s	60
		z położenia bojowego w marszowe	s	120
obsługa		osób	8
masa bojowa		kg	4775
masa marszowa		kg	4875

4. Rodzaje działań taktycznych oraz ich charakterystyka

Działania taktyczne to wszelkie działania pododdziałów, oddziałów i związków taktycznych wojsk operacyjnych i obrony terytorialnej. Dzielą się one na: rozstrzygające (walki), pomocnicze (przemieszczanie i rozmieszczanie) oraz pokojowe (misje pokojowe).

i elektronicznego na całą głębokość ugrupowania bojowego

Celowość. W każdych działaniach taktycznych ważnym jest wybór i sprecyzowanie celu. Wybór celu jest jednym z najważniejszych obowiązków dowódcy, wymaga to jasnego i logicznego myślenia. Cel walki należy określać ściśle i jednoznacznie, tak aby był zrozumiały dla wykonawców i wyzwalał ich inicjatywę. Powinien on być głównym motywem działania dowódców i pododdziałów podczas wykonywania zadań bojowych.

Zachowanie zdolności bojowej wyraża się nieustannym utrzymywaniem przez wojska gotowości do podjęcia walki i wykonania zadań bojowych oraz osiągania celu działań przy jak najmniejszych stratach własnych. Oznacza to konieczność efektywnego wykorzystania wojsk, niedopuszczenie do nadmiernego ich wyczerpania i takiej organizacji systemu działań aby zapewnić sukcesywne odtwarzanie zdolności bojowej poprzez odpowiednie zapewnienie zabezpieczenia logistycznego.

Ekonomię sił. Dowódca musi wykorzystywać swoje siły do zasadniczych zadań, dlatego nie wolno mu angażować więcej wysiłku do ich realizacji niż jest to niezbędne. Nie można być silnym wszędzie, więc w celu umożliwienia koncentracji swoich sił dowódca może być zmuszony akceptować ryzyko użycia absolutnego minimum sił gdzie indziej. Racjonalne wykorzystanie potencjału bojowego osiąga się przez: umiejętny podział sił i środków, utworzenie właściwego ugrupowania bojowego, trwałe dowodzenie i terminowe zaopatrywanie (zasilanie) walczących wojsk.

Zaskoczenie wyraża się w nieoczekiwanym, nagłym i gwałtownym działaniu, wskutek którego przeciwnik zostaje pozbawiony inicjatywy oraz możliwości zorganizowanego prowadzenia walki. Elementami składowymi zaskoczenia są: zachowanie tajemnicy, ukrywanie, wprowadzanie przeciwnika w błąd, nieszablonowość, śmiałość i szybkość działania.

Aktywność oznacza nieustanne dążenie do narzucenia przeciwnikowi swojej woli i swoistego sterowania jego działaniami w myśl własnych celów i zamierzeń. Wyraża się przede wszystkim w uprzedzeniu przeciwnika w działaniach, ciągłym i skutecznym użyciu środków rażenia, wykonywaniu manewru i przenoszeniu punktu ciężkości na najważniejsze kierunki, rejony i obiekty.

Manewr wyraża zdolność do sprawnego ruchu, stosownie do zaistniałej sytuacji taktycznej w różnych warunkach terenowych i atmosferycznych. Umożliwia zastosowanie zasad ekonomii sił i zaskoczenia. Sprzyja on zdobyciu i utrzymaniu inicjatywy. Każdy manewr, aby był skuteczny, powinien być prosty w zamiarze oraz przeprowadzony szybko i skrycie.

5.Zasady walki wymienić i kurtko scharakteryzować

Walka jest główną kategorią działań taktycznych., rozumianą jako skupione w czasie i przestrzeni starcie dwóch przeciwstawnych stron w skali taktycznej.

Podstawowymi rodzajami walki są: obrona, natarcie i działania opóźniające. Wyróżnia się ponadto: działania desantowoszturmowe, specjalne, wycofanie, działania nieregularne i inne

Obrona jest zamierzonym lub wymuszonym rodzajem walki prowadzonej po to, aby zapobiec opanowaniu przez przeciwnika terenu (zajmowanego przez nas punktu, stanowiska, obiektu itp.) i uniemożliwienia mu realizacji zakładanych przez niego celów.

Natarcie jest zamierzonym rodzajem walki prowadzonej z zamiarem rozbicia pododdziałów przeciwnika i opanowania (odzyskania) zajmowanego przez niego terenu (punktu, obiektu, stanowiska).

Pododdział prowadząc walkę często będzie przechodził z obrony do natarcia i odwrotnie. Te dwa rodzaje walki będą się przeplatać i nawzajem uzupełniać. W toku ich realizacji mogą wystąpić także pozostałe rodzaje walki, jak również przemieszczanie i rozmieszczanie.

Działania opóźniające są stosowane podczas ruchu pododdziału do tyłu. Będą to starcia o charakterze obronnym i zaczepnym, w których szeroko stosowany manewr będzie miał m.in. na celu osłabienie potencjału przeciwnika, by ostatecznie doprowadzić do zatrzymania jego natarcia. Prowadzone mogą być w obronie, w pasie przesłaniania, na pozycjach opóźniania, w trakcie wycofania, walki w okrążeniu i podczas wychodzenia z okrążenia. Istotą działań opóźniających jest unikanie przewlekłych walk przez stawianie nacierającym oporu na kolejnych liniach opóźniania i niedopuszczanie do rozstrzygających starć.

Działania desantowoszturmowe są formą działań aeromobilnych, w których pluton, drużyna zmechanizowana wykonuje manewr na polu walki na śmigłowcach (samolotach). W działaniach tych zwalcza się przeciwnika z powietrza bronią pokładową śmigłowców oraz bronią pododdziałów zmechanizowanych rozmieszczonych w śmigłowcach. Obejmują one przemieszczenie pododdziału drogą powietrzną do rejonu i jego walką po wylądowaniu.

Działania specjalne to działania prowadzone w ugrupowaniu przeciwnika przez odpowiednio przygotowane zespoły (grupy specjalne) w celu zdobycia lub potwierdzenia szczególnie ważnych informacji. Oprócz przedsięwzięć rozpoznawczych mogą obejmować przedsięwzięcia dywersyjne, psychologiczno-propagandowe i inne.

Wycofanie jest rodzajem walki prowadzonej w celu zerwania kontaktu bojowego z przeciwnikiem lub uchylenia się od starcia w niekorzystnej sytuacji. Przez zorganizowane i sprawnie prowadzone wycofanie pododdziału mogą zająć dogodniejsze rubieże do kontynuowania walki, jak również dokonać zamierzonego wciągnięcia przeciwnika w strefę własnego skutecznego ognia. Wycofanie wykonuje się zawsze na rozkaz lub za zgodą przełożonego.

Działania nieregularne prowadzone są przez przygotowane już w czasie pokoju lub doraźnie tworzone w czasie wojny pododdziały (zgrupowania), stosujące specyficzne sposoby walki w celu zwalczania i dezorganizacji działań przeciwnika na obszarze przez niego opanowanym.

Decyzję o nieplanowanym przejściu do działań nieregularnych (wymuszonych sytuacją zagrażającą zniszczeniem pododdziału) podejmuje bezpośredni przełożony dowódcy pododdziału, a w wypadku braku łączności - dowódca pododdziału samodzielnie.

Utrwalająca się, we współczesnych działaniach taktycznych, dominacja środków konwencjonalnych i precyzyjnego rażenia decyduje o wzroście możliwości jednoczesnego oddziaływania ogniowego

6.Formymanewru pododdziałami i formy manewru ogniem

Manewr pododdziałami (siłami i środkami) polega na zorganizowanym ich przemieszczaniu przed walką lub w czasie jej prowadzenia w celu zajęcia dogodniejszego położenia w stosunku do przeciwnika i uzyskania oraz wykorzystania przewagi sytuacyjnej. Formami manewru taktycznego są: uderzenie czołowe, pokonanie, przenikanie, manewr mylący, demonstracja, odejście, obejście i oskrzydlenie (jednostronne lub dwustronne).

Manewr zapewnia elastyczność działania, to znaczy możliwość przenoszenia w czasie i przestrzeni punktu ciężkości.

Uderzenie czołowe jest to działanie skierowane przeciwko pododdziałom na przedniej linii obrony przeciwnika. Może ono być stosowane do rozbicia jego obrony w czołowych punktach oporu lub do ich okrążenia. Często poprzedza go pokonanie lub oskrzydlenie.

Pokonanie polega na szybkim i zdecydowanym ruchu pododdziałów w celu rozcięcia sił przeciwnika i wyjścia na jego tyły.

Przenikanie jest formą manewru, w którym pododdziały wchodzą małymi grupami (zespołami) w ugrupowanie obronne przeciwnika. Może być stosowane do opanowania słabo bronionych obiektów w celu zdobycia kluczowego terenu lub zakłócenia działań w obszarze tyłowym przeciwnika. Przenikanie stosuje się zwykle w połączeniu z innymi formami manewru.

Manewr mylący to zorganizowane działanie mające na celu wprowadzenie w błąd przeciwnika co do planowanych (zamierzonych) działań (zamiaru dowódcy). Musi być on wystarczająco wiarygodny, by wywołać pożądaną reakcję. Jest on najbardziej skuteczny, gdy pokrywa się z ocenami przeciwnika

Demonstracja jest manewrem odciągającym uwagę przeciwnika bez podejmowania walki. Siły prowadzące działania demonstracyjne stosują ogień, przemieszczanie, dym, środki walki elektronicznej i urządzenia łączności wykorzystywane do pozorowania walki.

Odejście jest to opuszczanie zajmowanych rejonów, punktów (stanowisk). Manewr ten wykonywany jest w celu wyprowadzenia wojsk spod uderzeń przeważających sił przeciwnika, zajęcia bardziej dogodnego położenia do przyszłych aktywnych działań, zyskania czasu do stworzenia punktu ciężkości na innym obszarze.

Oskrzydlenie jest to manewr, w którym główne siły atakujące obchodzą elementy ugrupowania obronnego przeciwnika w celu zdobycia obiektów na jego tyłach. Oskrzydlenie może być jedno − lub dwustronne oraz pionowe - ponad pozycjami obronnymi przeciwnika. Rezultatem tego manewru jest rozbicie albo zdobycie ważnych obiektów na tyłach przeciwnika. Niekiedy zastosowanie oskrzydlenia może wprowadzić w błąd przeciwnika, co do umiejscowienia własnego punktu ciężkości.

Obejście jest to manewr, w którym nacierające pododdziały obchodzą przeciwnika na lądzie lub w wymiarze powietrznym (ponad jego pozycjami obronnymi), unikając kontaktu ogniowego. Celem tego manewru jest zdobycie obiektów na tyłach przeciwnika, zmuszając go do ich opuszczenia.

Manewr ogniem polega na przenoszeniu wysiłku ogniowego z jednego kierunku na inny, stosownie do zaistniałych potrzeb pola walki oraz na ześrodkowaniu ognia do jednoczesnego lub kolejnego rażenia najważniejszych celów, a także podziale przy rażeniu różnych celów w jednym czasie. Manewr ogniem możliwy jest w granicach maksymalnego i minimalnego zasięgu środków ogniowych. Przy jego wykonaniu uwzględnia się najbardziej efektywne odległości strzelania.

Do form manewru ogniem zaliczamy: ześrodkowanie ognia, podział ognia, przeniesienie ognia.

Ześrodkowanie ognia polega na skupieniu ognia pododdziału lub kilku środków ogniowych na jednym celu. Planuje i prowadzi się go w celu rażenia bardzo ważnych obiektów, ogniem o dużym natężeniu, w krótkim czasie.

Podział ognia polega na skierowaniu ognia pododdziału (środków ogniowych) do kilku celów aby jednocześnie je razić. Ogień rozdziela się w taki sposób aby w pierwszej kolejności zniszczyć (obezwładnić) cele ważne.

Przeniesienie ognia polega na przerwaniu ognia prowadzonego do jednego celu i skierowaniu go na inny. Ogień przenosi się w razie zniszczenia (zniknięcia) celu, pojawienia się nowego, ważniejszego lub konieczności udzielenia pomocy sąsiadowi (pododdziałowi wspierającemu), a także podczas wykonania na rozkaz przełożonego ześrodkowania ognia.

W celu wykonania zadania ogniowego należy dokonać wyboru sposobu strzelania i rodzaju ognia..

7.Rola miejsce i zadania drużyny i plutonu w działaniach rozstrzygających, pomocniczych i pokojowych

8.Obrona cel i istota obrony, ugrupowanie bojowe i struktura obrony

9.Sposoby przechodzenia wojsk do obrony

10.Natarcie, cel i istota natarcia, formy i rodzaje natarcia

11.Zadania i elementy ugrupowania bojowego pododdziału wojsk lądowych w natarciu

Pluton naciera w jednym rzucie. Może być uszykowany w linię bojową bez spieszania lub po spieszeniu żołnierzy, kątem w przód (w tył) lub występem w prawo (w lewo).

Szerokość ugrupowania plutonu zmechanizowanego może wynosić do 300 m, przy odstępach między bojowymi wozami piechoty 100 - 150 m.

W czasie podchodzenia do rubieży ataku oraz w głębi obrony przeciwnika, może działać jako patrol czołowy (PCz), bojowy patrol rozpoznawczy (BPR), lub stanowić odwód batalionu.

Pluton zmechanizowany przydzielony jako wzmocnienie do kompanii czołgów, może występować w całości lub być przydzielony drużynami do poszczególnych plutonów czołgów. W sytuacji wzmocnienia plutonów czołgów drużynami zmechanizowanymi, wchodzą one w podporządkowanie dowódców plutonów czołgów.

Miejsce, rola i zadania drużyny zmechanizowanej

Rola drużyny zmechanizowanej na polu walki wynika z jej walorów bojowych, różnorodnej siły ognia, ruchliwości (manewrowości) oraz osłony jaką stanowi pancerz bojowego wozu piechoty.

Możliwości ogniowe drużyny zmechanizowanej wynikają z uzbrojenia bojowego wozu piechoty oraz środków ogniowych poszczególnych żołnierzy drużyny, umożliwiających wykonywanie szeregu zadań ogniowych w czasie walki.

O sile uderzeniowej pododdziałów wojsk zmechanizowanych stanowią duży dynamizm działania i możliwości ogniowe różnorodnych jego środków ogniowych.

Właściwości ochronne bojowego wozu piechoty to ochrona stanu osobowego drużyny przed ogniem broni strzeleckiej i działaniem odłamków ognia artylerii. Urządzenie filtrowentylacyjne umożliwia działanie w terenie skażonym.

Bojowy wóz piechoty jest przystosowany do prowadzenia ognia w nocy oraz do pokonywania przeszkód wodnych z marszu bez przygotowania.

Drużyna zmechanizowana w natarciu działa z reguły w składzie plutonu i może występować jako drużyna skrzydłowa lub środkowa.

Rola drużyny działającej w składzie plutonu polega głównie na wykonywaniu kolejnych ataków na obiekty przeciwnika lub umocnieniu opanowanego obiektu.

12.Sposoby przechodnia wojsk do natarcia

-przygotowania dowódców i żołnierzy, do wykonania zadania oraz broni i sprzętu technicznego;

-wykonania czynności stanowiących o gotowości do prowadzenia rozpoznania w czasie marszu i natarcia;

-realizacji czynności maskowania;

-wykonania przedsięwzięć powszechnej obrony przeciwlotniczej i przeciwchemicznej;

-osiągnięcia stanu zaopatrzenia pododdziału w środki materiałowe, zgodne z przydzielonymi limitami;

-przeprowadzenia pracy wyjaśniająco-mobilizującej z żołnierzami;

-w sprzyjającej sytuacji (przy przechodzeniu do natarcia z marszu) można przeprowadzić ćwiczenie taktyczne w warunkach zbliżonych do przewidywanego natarcia;

-poprawienia położenia do sprawnego wyjścia do marszu lub przyjęcia ugrupowania do natarcia.

13.Działania opóźniając, cel i istota dzop , charakterystyka dzop, zadania pododdziałów wojsk l podczas prowadzenia działań op

Działania opóźniające, są jednym z rodzajów walki. Będą to starcia o charakterze obronnym i zaczepnym, w którym szeroko stosowany manewr będzie miał na celu osłabienie potencjału przeciwnika, by doprowadzić do ostatecznego zatrzymania jego natarcia.

Prowadzone mogą być w obronie, w pasie przesłaniania, na pozycjach opóźniania, w trakcie wycofywania, walki w okrążeniu i podczas wychodzenia z okrążenia.

W walkach o charakterze powietrzno-lądowym będą one dominować w wypadku wysadzenia desantów powietrznych i oddziałów wydzielonych, zwłaszcza w sytuacji opanowania określonego obiektu lub rubieży terenowej i utrzymania jej do czasu podejścia sił głównych.

Działania opóźniające prowadzi się w celu:

zadania przeciwnikowi znacznych strat, bez wdawania się w przewlekłe walki;

zyskania czasu kosztem stopniowej utraty terenu;

skierowania przeciwnika w określonym kierunku i tym samym przejęcie inicjatywy;

wyprowadzenie pododdziałów w wypadku zagrożenia rozbiciem ich przez przeciwnika;

ustalenie punktu ciężkości natarcia przeciwnika.

Pododdziały zmechanizowane i czołgów odgrywają zasadniczą rolę w działaniach opóźniających i wykonują w nich podstawowe zadania. Ich siła ognia umożliwia skuteczne oddziaływanie na przeciwnika, a duże możliwości manewrowe pozwalają im szybko przemieszczać się pomiędzy kolejnymi rubieżami terenowymi i liniami opóźniania oraz wykonywać manewr na skrzydła.

Pluton zmechanizowany (drużyna) może być użyty do uczestniczenia w działaniach opóźniających na kierunku w składzie kompanii. Zadaniem jego jest obrona punktu oporu, w ramach linii opóźniania (przedniej, pośredniej, końcowej). Trwałość i aktywność obrony zapewnić ma utrzymanie zajmowanego punktu oporu i wykonanie zadania. Obsługi broni zespołowej i żołnierze mają uporczywie bronić tego, co zostało określone im w zadaniu bojowym. W wypadku natarcia przeważających sił przeciwnika, na komendę lub sygnał dowódcy, opuszczają zajmowane stanowiska lub punkty oporu i zajmują nowe na kolejnej linii opóźniania w głębi ugrupowania.

14.Charakterystyka działań dzes-sztyrm

15.Char. dz specjalnych

16.Char. dz nieregularnych

DZIAŁANIA NIEREGULARNE - działania bojowe prowadzone przez przygotowane już w czasie pokoju bądź doraźnie tworzone w czasie wojny zgrupowania taktyczne, stosujące specyficzne sposoby walki w celu zwalczania i dezorganizacji poczynań przeciwnika na obszarze przez niego opanowanym. Są to napady, zasadzki, działania dywersyjne, dezinformacyjne i

17.Zabezpieczenie bojowe, cel i istota

Zabezpieczenie bojowe to całokształt przedsięwzięć mających na celu zmniejszenie skuteczności uderzeń przeciwnika oraz zapewnienie własnym wojskom sprzyjających warunków do wykonania zadań w różnych sytuacjach.Celem zabezpieczenia bojowego jest stworzenie najbardziej dogodnych warunków zapewniających: ochronę wojsk przed niespodziewanym uderzeniem przeciwnika, ukrycie sił i środków przed rozpoznaniem przeciwnika i wprowadzenie go w błąd; zwiększenie zdolności ochronnej wojsk i przystosowanie terenu do funkcjonowania pododdziałów, w tym zwłaszcza do prowadzenia przez nie walki. Na szczeblu pododdziału obejmuje: ubezpieczenie, maskowanie, powszechną obronę przeciwlotniczą, zabezpieczenie inżynieryjne i obronę przeciwchemiczną

18.Char. poszczególnych działań zabezpieczenia bojowego: ubezpieczenia, maskowania, zabezpieczenia inżynieryjnego, powszechnej obrony plot i pchem

Ubezpieczenie organizuje się w celu niedopuszczenia do przeniknięcia elementów rozpoznania przeciwnika w ugrupowanie plutonu (drużyn), uniemożliwienia niespodziewanego napadu przeciwnika oraz zapewnienia wojskom czasu i dogodnych warunków przygotowania i prowadzenia działań (walki) oraz odpoczynku.

Ubezpieczenie postoju organizuje się w celu uniemożliwienia przeciwnikowi penetracji rejonów rozmieszczenia wojsk oraz dokonania niespodziewanego napadu, a w wypadku napadu, zatrzymania przeciwnika do czasu rozwinięcia się wojsk ubezpieczanych. W zależności od sytuacji wysyła się je na odległość gwarantującą zatrzymanie przeciwnika na czas niezbędny do reakcji ubezpieczanych wojsk. elementami ubezpieczenia postoju są oddziały czat i czaty

Ubezpieczenie bezpośrednie organizuje się w każdych warunkach dla własnej ochrony przed niespodziewanym napadem przeciwnika. Wszystkie elementy ubezpieczeń bezpośrednich ściąga się do macierzystych pododdziałów w wypadku wykonania bezpośredniego uderzenia przez przeciwnika naziemnego na siły ubezpieczane. Dalsze zadania ich siły wykonują w składach pododdziałów. Wykonywanie zadań przez ubezpieczenie bezpośrednie przerywa się przed wyprowadzeniem sił głównych z zajmowanego rejonu.

Ubezpieczenie marszowe organizuje się w celu zapewnienia ciągłości ruchu kolumn, uniemożliwienia przenikania elementów rozpoznawczych przeciwnika oraz zapewnienia dogodnych warunków do podjęcia walki. Elementy ubezpieczenia marszowego przedstawia tabela 9.3. Ubezpieczenie od czoła zapewniają awangardy, szpice czołowe i patrole czołowe. Ubezpieczenie skrzydeł realizują szpice (patrole) boczne, natomiast od tyłu - ariergardy, szpice (patrole) tylne. Patrol czołowy, boczny i tylny wysyła ubezpieczenie bezpośrednie jakim mogą być: drużyny (załogi) patrolowe

Ubezpieczenie bojowe ma ochronić wojska przed niespodziewanym napadem naziemnym przeciwnika, przenikaniem jego elementów rozpoznania do rejonu działania wojsk oraz zmusić przeciwnika do wcześniejszego rozwinięcia sił głównych. Z reguły wysyła się je na odległość umożliwiająca wsparcie ogniem środków strzelających na wprost.

Ubezpieczenie bojowe obrony batalionu organizuje się w obronie organizowanej bez styczności z przeciwnikiem, jeżeli przed frontem batalionu nie jest zorganizowana pozycja przednia. Ubezpieczenie bojowe stanowi wzmocniony pluton wysłany na odległość do 2 km przed przednią linią obrony.

Ubezpieczenie bojowe natarcia organizuje batalion (kompania) w celu wykrycia: punktów oporu przeciwnika; pól minowych, grup min i innych zapór inżynieryjnych; stanowisk ogniowych artylerii; luk i skrzydeł w ugrupowaniu przeciwnika; kierunku kontrataku; skrytych podejść oraz ustalenia kierunku jego wycofania się oraz zabezpieczenia zorganizowanego wejścia do walki sił głównych.

Maskowanie obejmuje przedsięwzięcia mające na celu wprowadzenie przeciwnika w błąd przez ukrycie pododdziałów, obiektów fortyfikacyjnych i urządzeń logistycznych oraz przyjętego sposobu działania

Aktywność maskowania polega na nieustannym wprowadzaniu przeciwnika w błąd, co do zamiaru, położenia i działania wojsk oraz obiektów poprzez ich zakrycie i imitację oraz działania demonstracyjne. Powyższe przedsięwzięcia powinny doprowadzić przeciwnika do fałszywej oceny sytuacji i wywołać przeciwdziałanie zgodne z naszym zamiarem.

Ciągłość maskowania oznacza, że przedsięwzięcia te prowadzi się bez przerwy w każdej sytuacji, we wszystkich etapach walki, w każdych warunkach atmosferycznych, a przy maskowaniu różnych urządzeń i obiektów stałych − we wszystkich okresach ich projektowania, budowy i eksploatacji.

Wiarygodność maskowania polega na tym, aby prowadzone przedsięwzięcia były prawdopodobne, naturalne, odpowiadały warunkom terenowym, porze roku i konkretnej sytuacji.

Różnorodność sposobów maskowania polega na niestosowaniu szablonowości podczas wykonywania przedsięwzięć maskowniczych, niestosowaniu jednakowych, często powtarzających się, zamaskowanych obiektów.

Powszechna obrona przeciwlotnicza stanowi zespół przedsięwzięć mających na celu zmniejszenie skutków uderzeń z powietrza i obejmuje:

rozpoznanie wzrokowe przeciwnika powietrznego zapewniające zaalarmowanie w odpowiednim czasie pododdziałów o zagrożeniu z powietrza oraz otwarcie ognia do celów powietrznych środkami pododdziału;

alarmowanie pododdziałów o zagrożeniu z powietrza, które prowadzi się dla uniknięcia lub ograniczenia strat od uderzeń środków napadu powietrznego przeciwnika poprzez terminowe wykorzystanie przygotowanych ukryć oraz wprowadzenie stanu do natychmiastowego otwarcia ognia dla pododdziałów dyżurnych;

prowadzenie zorganizowanego ognia do celów powietrznych środkami pododdziału organizowane na zasadzie aktywnej obrony przed uderzeniami z powietrza do czego wyznacza się siły w składzie co najmniej plutonu;

realizowanie przedsięwzięć pasywnej obrony powietrznej

Rozpoznanie inżynieryjne przeciwnika i terenu w pododdziale polega na zdobywaniu, opracowywaniu oraz przekazywaniu zainteresowanym odbiorcom wiadomości (informacji) inżynieryjnych, a jego celem może być:

ustalenie składu i wyposażenia oraz możliwości działania wojsk inżynieryjnych przeciwnika;

określenie stopnia gotowości przeciwnika do prowadzenia działań bojowych na podstawie oceny wykonywanych przez niego prac inżynieryjnych;

analiza i ocena terenu oraz określenie jego wpływu na prowadzenie działań bojowych przez wojska własne i przeciwnika;

określenie stanu technicznego urządzeń i obiektów planowanych do wykorzystania przez pododdziały w czasie prowadzenia działań bojowych;

rozpoznanie pod względem inżynieryjnym rejonów zniszczeń;

ustalenie warunków i możliwości wykonania przedsięwzięć (zadań prac i czynności) inżynieryjnych.

Obrona przeciwchemiczna to zespół przedsięwzięć mających na celu maksymalne osłabienie skutków rażącego działania broni jądrowej, chemicznej i biologicznej oraz środków promieniotwórczych i toksycznych środków przemysłowych.

Obrona przeciwchemiczna w pododdziale obejmuje:

wykrywanie uderzeń bronią jądrową i chemiczną;

monitorowanie (rozpoznanie) skażeń;

ostrzeganie o zagrożeniu i alarmowanie o skażeniach;

udział w przedsięwzięciach ratunkowo-ewakuacyjnych;

kontrolę radiologiczną i chemiczną;

wykorzystanie indywidualnych i zbiorowych środków ochrony oraz wykorzystanie właściwości ochronnych terenu i jego infrastruktury;

likwidację skażeń.

Zasada powszechności oznacza, iż obrona przeciwchemiczna obejmuje swym zakresem wszystkie szczeble organizacyjne wojsk i służb we wszystkich rodzajach działań bojowych,

Ciągłość obrony przeciwchemicznej oznacza utrzymanie gotowości do realizacji przedsięwzięć, jakie zapewniają ochronę żołnierzy w sytuacji skażeń, niezależnie od pory roku i doby.

Trwałość obrony przeciwchemicznej , to zdolność pododdziałów wojsk lądowych do zachowania możliwości działań bojowych w warunkach stosowania przez przeciwnika tak konwencjonalnych środków walki, jak i broni masowego rażenia.

Ekonomia sił i środków obrony przeciwchemicznej polega na takim ich wykorzystaniu, zależnie od rodzaju i skali zagrożenia, by w możliwie krótkim czasie osiągnąć pełne zabezpieczenie pododdziałów wojsk w różnych rodzajach działań bojowych.

19.Podział znaków taktycznych

*znaki podstawowe

*znaki złożone

*znaki jednostek bojowych

*znaki jednostek wsparcia

20.Budowa znaku taktycznego

21.Kolory używane przy tworzeniu znaków taktycznych

2 kolory

1.Jeden kolor (idealnie - niebieski, czarny lub zielony) dla znaków sprzymierzonych.

2.Jeden kolor (idealnie czarny) dla znaków przeciwnika nie zamieszczonych poniżej

3 kolory

1.Jeden kolor (idealnie - niebieski, czarny lub zielony) dla znaków sprzymierzonych. nie zamieszczonych poniżej.

2.Jeden kolor (idealnie czerwony) dla znaków przeciwnika nie zamieszczonych poniżej.

3.Jeden kolor (idealnie żółty lub zielony) dla zapór ABC lub klasycznych zarówno sprzymierzonych jak i przeciwnika

22.znajomość podst znaków taktycznych Podanych na zajęciach

Wskaźnik Wielkości Określenie ogólne

* Drużyna, sekcja

** Pododdział większy od drużyny, mniejszy od plz.

*** Pluton

**** Eszelon

I Kompania

II Batalion

III Pułk

x Brygada

xx Dywizja

xxx Korpus

xxxx Armia

xxxxx Grupa Armii

xxxxxx Teatr Działań

Sekcja logistyczna

/S-4/ /6/

bdow

bapanc

sztab

klog

dappanc

ZCA DOWÓDCY

DOWÓDCA

Pion Głównego Księgowego

Kancelarie

Pion szkolenia

S - 6

S - 5 *

S - 4

S - 3

S - 2

S - 1

krem

kzaop

sztab

kmed

blog

pldow

bplot

sztab

klog

dplot

bdow

bas

sztab

klog

das

pl.łącz

kcz

sztab

klog

bcz

pl.łącz

kz

sztab

kwsp

klog

bz

klog

korr

kłącz

sztab

bdow

ksap

kr

SZEF SZTABU

Takt. zespół kontroli obszaru powietrzn. /5/

Sekcja wsp. dow.

i łączności /S-6/ /3/

Sekcja operacyjna

/S-3/ /3/

Sekcja rozpoznania

/S-2/ /3/

Sekcja personalno-wychowawcza/S-1/ /4/

sztab bcz

- szef sztabu /25/

dr WD

/3/

drkablowa

/5/

drradiotelef

/11/

plł

/20/

plcz

/9/

kcz

/34/

sekcja dow

/4/

plmed

/13/

plrem

/11/

plzaop

/35/

kompania

logist. /63/

DOWÓDZTWO

dowódca bcz;

zca dcy bcz /2/

Takt. zespół kontroli obszaru powietrzn. /5/

Sekcja wsp. dow.

i łączności /S-6/ /3/

Sekcja logistyczna

/S-4/ /6/

sekcja dow

/4/

sekcja dow.

/6/

dr WD

/3/

drkablowa

/5/

drradiotelef

/11/

sekcja dow.

/9/

plmed

/13/

plrem

/11/

plzaop

/35/

kompania logist./63/

pldow

/13/

plogn

/21/

plz

/30/

Sekcja operacyjna

/S-3/ /3/

Sekcja rozpoznania

/S-2/ /3/

Sekcja personalno-wychowaw./S-1/ /4/

kz

/99/

kwsp

/61/

plł

/20/

sztab bz

-szef sztabu /25/

DOWÓDZTWO

dowódca bz;

zca dcy bz /2/

Takt. zespół kontroli obszaru powietrzn. /5/

Sekcja wsp. dow.

i łączności /S-6/ /3/

Sekcja logistyczna

/S-4/ /6/

sekcja dow

/4/

sekcja dow.

/6/

dr WD

/3/

drkablowa

/5/

drradiotelef

/11/

sekcja dow.

/9/

plmed

/13/

plrem

/11/

plzaop

/35/

kompania logist./63/

pldow

/13/

plogn

/21/

plz

/30/

Sekcja operacyjna

/S-3/ /3/

Sekcja rozpoznania

/S-2/ /3/

Sekcja personalno-wychowaw./S-1/ /4/

kz

/99/

kwsp

/61/

plł

/20/

sztab bz

-szef sztabu /25/

DOWÓDZTWO

dowódca bz;

zca dcy bz /2/

---