TEN MATERIAŁ JEST TYLKO DO UŻYTKU OSOBISTEGO (NA POTRZEBY UCZENIA SIĘ DO EGZAMINU) WYKORZYSTANIE GO W JAKIKOLWIEK INNY SPOSÓB NP. ROZPOWSZECHNIANIE MOŻE NARUSZAĆ PRAWA AUROSKIE I WIĄZAĆ SIĘ Z ODPOWIEDZIALNOŚCIĄ PRAWNĄ.

PRAWO

Prawo jest to uporządkowany formalnie i treściowo zbiór norm postępowania, odróżniających się od innych norm postępowania pewnymi szczególnymi cechami, ustanawianych przez odpowiednie organy państwowe, których przestrzeganie zostało zagwarantowane sankcją przymusu państwowego.

Normy postępowania nazywamy w prawie normami prawnymi.

Charakteryzują się one pewnymi szczególnymi cechami:

1) szczególną budową,

2) szczególną formą,

3) ogólnością i abstrakcyjnością.

Ad l. Zbudowane są one z trzech elementów:

* hipotezy,

* dyspozycji,

* sankcji.

Hipoteza — wskazanie konkretnej sytuacji, w której może znajdować się podmiot oraz określenie tego podmiotu poprzez jego cechy (ogólne).

Dyspozycja — nakaz lub zakaz danego zachowania się podmiotu

w określonej sytuacji.

Sankcja — wskazanie konkretnej dolegliwości, kary, która czeka podmiot w przypadku niepodporządkowania się danej normie prawnej (przekroczenia danej normy).

Ad 2. Normy przybierają formę przepisów prawnych, wchodzących w skład poszczególnych aktów normatywnych i mogących mieć postać dłuższych bądź krótszych jednostek redakcyjnych poszczególnych aktów normatywnych, czyli artykułu, paragrafu, ustępu, punktu, litery, podpunktu itp., są jedynie technicznym środkiem służącym do wyrażenia norm, są charakterystyczne dla języka ustawodawczego

Ad 3. Ogólność i abstrakcyjność norm

Ogólność normy wyraża się tym, że adresatem nie jest konkretna osoba, lecz wszystkie osoby o pewnych cechach, czyli np. rodzice i opiekunowie wskazani w k.r.o.

Abstrakcyjność normy polega na unikaniu przez ustawodawcę w opisie konkretnej sytuacji np. „Kto uczestnicząc w wypadku samochodowym (...)" konkretnych szczegółów, np. w prawie karnym (k.k.) ustawodawca nie zamieszcza szczegółowego opisu zabójstwa, lecz podaje jego abstrakcyjne ujęcie, np. art. 148 k.k. „Kto zabija człowieka, podlega karze (...)".

System źródeł prawa

PRAWO PRYWATNE - jedna z dwóch podstawowych gałęzi prawa, skupiająca normy prawne, których zadaniem jest ochrona interesu jednostek i regulacja stosunków pomiędzy nimi

PRAWO PUBLICZNE - jedna z dwóch podstawowych gałęzi prawa, skupiająca normy prawne, których zadaniem jest ochrona interesu publicznego.

Podstawowym kryterium rozróżnienia prawa publicznego i prywatnego jest "korzyść".

Zadaniem norm prawa publicznego jest przynoszenie korzyści społeczeństwu jako całości.

W przeciwieństwie do prawa prywatnego, chroni ono interesy publiczne a nie poszczególnych jednostek.

Podział ten wywodzi się w prawa rzymskiego

Normy prawa publicznego, to w zasadzie wyłącznie normy bezwzględnie obowiązujące.

Prawo prywatne w dużej mierze opiera się o zasadę swobody umów, więc zawiera normy względnie obowiązujące, które pozwalają dwóm równouprawnionym stronom, kształtować dość swobodnie umowę, jaką chcą zawrzeć.

Zarówno w zbiorze norm prawa prywatnego jak i publicznego można wyróżnić gałęzie prawa - spójne i uporządkowane wg przyjętych założeń zespoły norm prawnych, regulujących obszerne kategorie stosunków społecznych.

Od gałęzi prawa należy rozróżnić kompleksowe regulacje prawne (ustawy).

Są to zespoły norm odnoszące się do jednego przedmiotu, czyli jednego rodzaju stosunku społecznego.

Do podstawowych gałęzi prawa można zaliczyć PRAWO KONSTYTUCYJNE, PRAWO CYWILNE, PRAWO KARNE, PRAWO ADMINISTRACYJNE, PRAWO PRACY, PRAWO FINANSOWE.

W niektórych przypadkach prawo nie rozwiązuje powstających konfliktów, a jedynie wyznacza możliwe sposoby rozwiązywania tych konfliktów, np. w drodze pertraktacji, ugody czy procesu.

Stwarza więc różnego rodzaju PROCEDURY, z których obywatel może korzystać.

Każda gałąź prawa składa się z prawa materialnego i prawa proceduralnego (procedury)

Prawo cywilne jest powszechnie uznaną i skodyfikowaną gałęzią prawa. Stanowi ono TRZON PRAWA PRYWATNEGO.

PRAWO CYWILNE jest gałęzią systemu prawa normującą stosunki majątkowe i niektóre stosunki osobiste (np.: własność, najem, ochrona czci, tajemnica korespondencji itp.) zachodzące między równorzędnymi podmiotami prawa — osobami fizycznymi i prawnymi.

Kodeks cywilny w art. l wskazuje ogólnie zakres tej gałęzi prawa, tj. prawa cywilnego: „Kodeks niniejszy reguluje stosunki cywilnoprawne między osobami fizycznymi i osobami prawnymi".

Sankcje prawa cywilnego są bardziej zróżnicowane od prawa administracyjnego (przymusowe wykonanie decyzji) czy karnego (kara).

Podmiot prawa cywilnego naraża się na sankcję, gdy narusza swe obowiązki, jak i powinności wypływające bezpośrednio z ustawy czy też z umowy.

W ramach prawa cywilnego wyodrębnić można następujące działy:

Część ogólną - obejmuje normy regulujące zagadnienia wspólne dla całego prawa cywilnego lub kilku jego działów, np.

Art. 6 Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Prawo rzeczowe - obejmuje normy regulujące prawne formy korzystania z dóbr majątkowych, gdy przedmiotem korzystania są rzeczy, a podmiotowi przysługują prawa podmiotowe bezwzględne (prawa własności, ograniczone prawa rzeczowe (użytkowanie, zastaw),

Prawo zobowiązaniowe - obejmuje normy regulujące zobowiązania, a więc stosunki prawne, z których wynikają prawa podmiotowe względne (zobowiązania wynikające z umów czy z czynów niedozwolonych),

Prawo spadkowe - reguluje przejście praw i obowiązków osób zmarłych na inne podmioty,

Stosunek cywilnoprawny - stosunek społeczny regulowany normami prawa cywilnego, którego uczestnicy stanowią podmioty praw i obowiązków.

Cechy wyróżniające:

-majątkowy charakter stosunków (z nielicznymi wyjątkami),

-równorzędność podmiotów występujących w tym stosunku,

-swoboda podmiotów w ustanawianiu i kształtowaniu tych stosunków.

Elementy stosunku prawnego

• podmiot stosunku prawnego, czyli osoby, które w nim występują jako uprawnione lub zobowiązane do określonego zachowania się względem innych osób, będącymi uczestnikami tego samego stosunku prawnego

• osoba fizyczna

• osoba prawna

• przedmiot (treść) stosunku prawnego

• uprawnienie

• obowiązek

Zdolność prawna - zdolność bycia podmiotem praw i obowiązków. Wg prawa polskiego osoba fizyczna nabywa zdolność prawną w chwili urodzenia, a kończy się ona z chwilą śmierci lub uznania za zmarłego. Na zdolność prawna nie ma wpływu płeć, rasa, status społeczny, narodowość, wyznanie itp.

Zdolność do czynności prawnych - zdolność osoby do nabywania praw i zaciągania zobowiązań za pomocą czynności prawnych. Wg prawa polskiego pełną zdolność do czynności prawnych posiada osoba pełnoletnia, nieubezwłasnowolniona osoba fizyczna, natomiast ograniczoną zdolność ma osoba małoletnia po ukończeniu 13 roku życia lub osoba częściowo ubezwłasnowolniona - osoby te, nie mogą bez zgody opiekuna prawnego, dokonywać samodzielnie czynności prawnych (rozporządzających i zobowiązujących), z wyjątkiem umów dotyczących drobnych spraw życia codziennego. Osoby całkowicie ubezwłasnowolnione i te, które nie ukończyły 13 lat pozbawione są zdolności do czynności prawnych.

Czynność prawna dokonana przez osobę, która nie ma zdolności do czynności prawnych, jest nieważna.

UMOWY

Umowa to taka czynność prawna, na którą składają się oświadczenia woli stron (najczęściej dwóch).

W obrocie konsumenckim do zawarcia umowy dochodzi najczęściej w wyniku

- przyjęcia oferty.

-rokowań

-przetargu

OFERTA

Przepisy k.c. stanowią, że kto oświadczył drugiej stronie wolę zawarcia umowy, określając w oświadczeniu jej istotne postanowienia - tzn. złożył ofertę oraz oznaczył termin, w ciągu którego oczekiwać będzie odpowiedzi, ten jest ofertą związany aż do upływu oznaczonego terminu.

Gdy termin nie był oznaczony, oferta złożona w obecności drugiej strony za pomocą telefonu lub innego środka bezpośredniego porozumiewania się na odległość (np. faxem, przez telefon) przestaje wiązać, jeżeli nie zostanie przyjęta niezwłocznie; złożona w inny sposób przestaje wiązać z upływem czasu, w którym składający ofertę mógł w zwykłym toku czynności otrzymać odpowiedź wysłaną bez nieuzasadnionego opóźnienia.

Przyjęcie oferty dokonane z zastrzeżeniem zmiany lub uzupełnienia jej treści poczytuje się za nową ofertę.

Szczególnego podkreślenia wymaga fakt, że zgodnie z polskim prawem ogłoszenia, reklamy, cenniki i inne informacje, skierowane do ogółu lub do poszczególnych osób, poczytuje się w razie wątpliwości nie za ofertę, lecz za zaproszenie do rozpoczęcia rokowań. !!!!

Od tej reguły istnieje wyjątek - wystawienie rzeczy w miejscu sprzedaży na widok publiczny z oznaczeniem ceny uważa się za ofertę sprzedaży. 

Forma umowy

Zgodnie z fundamentalną dla polskiego systemu prawa cywilnego zasadą, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych przez szczególny przepis prawa, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia tę wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej.

I tak najpowszechniejszymi formami zawarcia umowy jest:

- złożenie oświadczeń przez strony w formie ustnej oraz w sposób dorozumiany.

Wymiana zdań w kiosku:  " - Poproszę gazetę.", " - 3,50, proszę bardzo", z punktu widzenia prawa stanowi zawarcie umowy.

Możliwe jest zawarcie umowy bez słów:

wejście do tramwaju, włożenie towarów do koszyka w sklepie samoobsługowym i dokonanie zapłaty, włożenie karty do automatu telefonicznego i wybranie numeru

Niekiedy prawo narzuca nam formę umowy!!!!!!!!

Np. zawarcie ustnej umowy pożyczki, której wartość przekracza 500 zł. zgodnie z art. 720 ust. 2 k.c. powinna być zawarta na piśmie.

Podobnie w przypadku umowy kontraktacji (art. 616 kc), czy też umowę dostawy (art. 606 k.c.) wymagana jest forma pisemna

Kodeks cywilny zastrzega dla tych umów konieczność stwierdzenia pismem dla celów dowodowych, co ma ten skutek, że umowa jest ważna, ale, w razie niezachowania zastrzeżonej formy, nie jest w sporze dopuszczalny (z pewnymi wyjątkami) dowód ze świadków ani dowód z przesłuchania stron na fakt dokonania tejże czynności.

Od ograniczenia dowodowego wskutek niedochowania formy pisemnej istnieją jednak określone wyjątki. Dowód ze świadków lub z przesłuchania stron jest dopuszczalny, gdy:

• godzą się na to obie strony,

• domaga się tego konsument w sporze z przedsiębiorcą,

• fakt dokonania czynności prawnej jest uprawdopodobniony za pomocą pisma (np. paragon, faks).

Wady oświadczeń woli

Nieważne jest oświadczenie woli złożone przez osobę, która z jakichkolwiek powodów znajdowała się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli.

Dotyczy to w szczególności choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego albo innego, chociażby nawet przemijającego, zaburzenia czynności psychicznych.

Dla uchylenia się od skutków umowy wystarczy poinformować drugą stronę, iż umowa została zawarta w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli.

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego dla ustalenia nieważności umowy konieczne jest zbadanie czy w chwili jej zawierania osoba mogła świadomie pokierować swym postępowaniem.

Brak świadomości lub swobody powoduje bezwzględną nieważność zawartej umowy, która nie wywołuje żadnych skutków prawnych, a roszczenie o ustalenie jej nieważności nie ulega przedawnieniu.

Inną wadą oświadczeń woli, która często pojawia się przy umowach z udziałem konsumentów jest błąd.

W razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli.

Można powoływać się tylko na błąd istotny, tj. uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści.

Wzorce umowne

Często przy zawieraniu umów mamy do czynienia z różnego rodzaju wzorcami umownymi (umowy adhezyjne) przygotowanymi przez jedną stronę.

Pamiętać należy, że ogólne warunki umów, wzory umów oraz regulaminy wiążą drugą stronę, jeżeli zostały jej doręczone przy zawarciu umowy.

Wzorzec umowy powinien być sformułowany jednoznacznie i w sposób zrozumiały.

Zgodnie z przepisami polskiego kodeksu cywilnego postanowienia niejednoznaczne tłumaczy się na korzyść konsumenta. 

KLAZULE NIEDOZWOLONE

Często nie mamy możliwości negocjowania umów, nasza rola sprowadza się jedynie do podpisania umowy np. umowy stosowane przez banki, operatorów telefonicznych, deweloperów, zakłady ubezpieczeń, biura podróży, dostawców gazu i energii elektrycznej itp.

Powoduje to niebezpieczeństwo, że przedsiębiorca w umowie narzuci konsumentowi klauzule, które nie będą dla niego korzystne.

K.C. stanowi, że postanowienia, które nie zostały uzgodnione indywidualnie, nie wiążą konsumenta, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszający jego interesy.

Konsument, który przypuszcza, że umowa, którą oferuje mu przedsiębiorca, zawiera postanowienie niedozwolone, powinien zwrócić przedsiębiorcy uwagę na ten fakt.

Jeśli umowa, którą już podpisaliśmy, zawiera niedozwolone postanowienia to - zgodnie z definicją określoną w kc - takie klauzule nie wiążą nas z mocy prawa.

W razie problemów pomocy warto szukać u miejskiego lub powiatowego rzecznika konsumentów lub jednej z finansowanych z budżetu Państwa organizacji konsumenckich (Federacja Konsumentów, Stowarzyszenie Konsumentów Polskich).

Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów przeprowadza regularne kontrole wzorców stosowanych w umowach z konsumentami przez przedsiębiorców działających w wielu branżach. W ich następstwie skierowanych zostało szereg pozwów do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (SOKiK). Postanowienia umowne uznane prawomocnym wyrokiem SOKiK za niedozwolone są wpisywane do Rejestru klauzul niedozwolonych.

Od tego momentu ich stosowanie w obrocie z konsumentami staje się zakazane. [http://www.uokik.gov.pl/niedozwolone_klauzule.php]

PRAWO ADMINISTRACYJNE

1. jest to prawo publiczne,

2. bezwzględnie obowiązujące - organ nie może się uchylić od obowiązku zastosowania normy,

3. normy mogą wywierać skutek bezpośredni lub po skonkretyzowaniu:
   - bezpośrednio: obowiązek szkolny, przepisy drogowe
   - po decyzji: pozwolenie na budowę,

4. prawo administracyjne jest niesporne.

Jest gałęzią prawa obejmującą normy regulujące stosunki powstające w toku wykonawczej i zarządzającej (organizującej) działalności organów administracji państwowej.

Władztwo administracyjne

Nierównorzędność stron stosunku administracyjnego

Podział prawa administracyjnego:

1. prawo ustrojowe (budowa administracji),

2. prawo materialne (treść stosunków prawnych),

3. prawo procesowe - KPA.

Rodzaje prawnych form działania administracji:

A) akt normatywny- władcze rozstrzygnięcie organu administracji państwowej zawierające normy postępowania skierowane do generalnie określonego adresata abstrakcyjnie określonej sprawy np. ustawa, rozporządzenie

B) akt administracyjny- oparte na przepisach prawa administracyjnego władcze oświadczenie woli organu administracji państwowej określające sytuacje prawną konkretnie wskazanego adresata indywidualnie oznaczonej sprawy np. pozwolenie, zgoda

Akty administracyjne dzielą się ze względu na ich charakter na:

- akty konstytutywne - to akty administracyjne wywołujące skutki prawne, a więc stanowiące, zmieniające lub znoszące stosunki prawne,

- akty deklaratywne ( potwierdzające ) - to akty administracyjne potwierdzające istnienie określonej sytuacji oraz związanych z nią określonych praw i obowiązków, np. stwierdzenie przez organ administracji posiadania polskiego obywatelstwa jest aktem deklaratywnym natomiast nadanie cudzoziemcowi obywatelstwa polskiego jest aktem konstytutywnym.

Wykonywanie czynności materialno - technicznych - są to czynności faktyczne (realne) wykonywane przez organy administracji państwowej i zatrudnionych w nich urzędników np. napisanie pisma na maszynie, gromadzenie akt poszczególnych podmiotów gospodarczych wpisanych do ewidencji.

działalność o charakterze społeczno-organizatorskim (wykonywanie czynności niewładczych), polegająca na podejmowaniu działań propagandowych, celem których jest ukształtowanie pożądanych postaw ludności np. organizowanie imprez rekreacyjnych - sportowych, organizowanie akcji oczyszczania lasów.

W zakres prawa administracyjnego zaliczamy również prawo turystyczne

SPÓŁKI

spółka jest rodzajem działalności osób fizycznych, albo prawnych, która opiera się na statucie bądź umowie, powoływane w celu prowadzenia działalności gospodarczej.

Spółki osobowe i kapitałowe

Spółki osobowe są oparte na osobistej pracy wspólników w danym przedsiębiorstwie:

- jawne, partnerskie, komandytowe i komandytowo - akcyjne. Cechy:

-nie posiadają osobowości prawnej,

-za reprezentacje spółki odpowiadają wspólnicy i istnieje między nimi stała więź,

-wszyscy wspólnicy wnoszą wkłady w spółkę i muszą być ujawnieni,

-za zobowiązania spółki odpowiadają całym swoim osobistym majątkiem,

-brak organów.

Spółki kapitałowe, formy organizacji podmiotów gospodarczych, które najczęściej wykorzystuje się przy prowadzeniu dużych przedsiębiorstw, czy też w przypadku wewnętrznej organizacji grup kapitałowych.

Cechy:

-posiadają kapitał zakładowy,

-osobowość prawną, a także majątek, który jest wyraźnie odgraniczony od osobistego majątku wspólników,

-ponoszą odpowiedzialność za zobowiązania całym swoim majątkiem, a wspólnicy są wyłączeni z odpowiedzialności za zobowiązania spółki,

-posiadają organy.
Unia Europejska dąży do tego, aby ujednolicić większość uregulowań, które dotyczą wspólnego rynku.

Dotyczy to także form organizacyjno-prawnych przedsiębiorstw (spółka europejska)

. [http://www.rodzaje-przedsiebiorstw.e-business.net.pl/]

Działalność gospodarcza

USTAWA z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej

Art. 2. Działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Art. 3. Przepisów ustawy nie stosuje się do działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego, a także wynajmowania przez rolników pokoi, sprzedaży posiłków domowych i świadczenia w gospodarstwach rolnych innych usług związanych z pobytem turystów.

Art. 4. 1. Przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną — wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

2. Za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.

Ustawa o Usługach turystycznych

1) usługi turystyczne - usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym;

2) impreza turystyczna - co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną ceną, jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godziny albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu;

3) wycieczka - rodzaj imprezy turystycznej, której program obejmuje zmianę miejsca pobytu jej uczestników;

4) organizowanie imprez turystycznych - przygotowywanie lub oferowanie, a także realizacja imprez turystycznych;

5) organizator turystyki - przedsiębiorca organizujący imprezę turystyczną;

6) pośrednik turystyczny - przedsiębiorca, którego działalność polega na wykonywaniu, na zlecenie klienta, czynności faktycznych i prawnych związanych

z zawieraniem umów o świadczenie usług turystycznych;

7) agent turystyczny - przedsiębiorca, którego działalność polega na stałym pośredniczeniu w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych na rzecz organizatorów turystyki posiadających zezwolenia w kraju lub na

rzecz innych usługodawców posiadających siedzibę w kraju;

7a) przewodnik turystyczny - osobę zawodowo oprowadzającą turystów lub odwiedzających po wybranych obszarach, miejscowościach i obiektach oraz udzielającą o nich informacji;

7b) pilot wycieczek - osobę towarzyszącą, w imieniu organizatora turystyki, uczestnikom imprezy turystycznej, sprawującą opiekę nad nimi i czuwającą nad sposobem wykonania na ich rzecz usług;

8) usługi hotelarskie - krótkotrwałe, ogólnie dostępne wynajmowanie domów, mieszkań, pokoi, miejsc noclegowych, a także miejsc na ustawienie namiotów

lub przyczep samochodowych oraz świadczenie, w obrębie obiektu, usług z tym związanych;

9) turysta - osobę, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i która

korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc;

10) odwiedzający - osobę, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości oraz niekorzystającą z noclegu;

11) klient - osobę, która zamierza zawrzeć lub zawarła umowę o świadczenie usług turystycznych na swoją rzecz lub na rzecz innej osoby, a zawarcie tej umowy nie stanowi przedmiotu jej działalności gospodarczej, jak i osobę, na

rzecz której umowa została zawarta, a także osobę, której przekazano prawo do korzystania z usług turystycznych objętych uprzednio zawartą umową;

14) przedsiębiorca - przedsiębiorcę i przedsiębiorcę zagranicznego w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej

Rozdział 2

Organizatorzy turystyki, pośrednicy i agenci turystyczni

Art. 4.

1. Działalność gospodarcza w zakresie organizowania imprez turystycznych oraz pośredniczenia na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych jest działalnością regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy z

dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej i wymaga uzyskania wpisu w rejestrze organizatorów turystyki i pośredników turystycznych,

2. Działalnością regulowaną nie jest działalność gospodarcza agentów turystycznych, ! polegająca na stałym pośredniczeniu w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych na rzecz organizatorów turystyki posiadających wpis do rejestru, lub na rzecz innych usługodawców posiadających siedzibę w kraju.

Art. 5.

1. Przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie organizowania imprez turystycznych oraz pośredniczenia na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych jest obowiązany spełniać następujące warunki:

1) zapewniać kierowanie działalnością przedsiębiorstwa oraz działalnością jego jednostek organizacyjnych samodzielnie dokonujących czynności prawnych przez osoby:

a) posiadające odpowiednie wykształcenie i praktykę, o których mowa w art. 6 ust. 1 i 2,

b) niekarane za przestępstwa przeciwko zdrowiu i życiu, wiarygodności dokumentów, mieniu oraz przeciwko obrotowi gospodarczemu;

2) zawrzeć:

a) umowę gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej albo

b) umowę ubezpieczenia na rzecz klientów

- w zakresie pokrycia kosztów powrotu klienta do kraju, w wypadku gdy organizator turystyki lub pośrednik turystyczny wbrew obowiązkowi nie zapewnia tego powrotu, a także na pokrycie zwrotu wpłat wniesionych przez klientów w razie niewykonania zobowiązań umownych;

3) składać marszałkowi województwa oryginały dokumentów potwierdzających zawarcie kolejnych umów gwarancji lub ubezpieczenia, o których mowa w pkt 2, przed upływem terminu obowiązywania umowy poprzedniej.

2. Przedsiębiorca będący organizatorem turystyki lub pośrednikiem turystycznym, który w ramach wykonywanej działalności jednocześnie działa jako agent turystyczny,

jest obowiązany:

1) wykonywać działalność tylko na rzecz organizatorów turystyki wpisanych do rejestru;

2) w umowie zawieranej z klientem wskazywać jednoznacznie właściwego organizatora turystyki, którego reprezentuje;

3) działać na podstawie ważnej umowy agencyjnej.

3. Obowiązek posiadania gwarancji lub umowy ubezpieczenia dotyczy całego okresu wykonywania działalności.

4. Treść gwarancji lub umowy ubezpieczenia, obejmuje upoważnienie dla marszałka województwa lub wskazanej przez niego jednostki do wydawania dyspozycji wypłaty zaliczki na pokrycie kosztów powrotu klienta do kraju.

5. Marszałek województwa jest uprawniony do występowania na rzecz klientów w sprawach wypłaty środków z tytułu umowy gwarancji bankowej, umowy gwarancji ubezpieczeniowej lub umowy ubezpieczenia, na zasadach określonych w treści tych umów.

6. Z sumy określonej w umowie gwarancji bankowej, umowie gwarancji ubezpieczeniowej lub umowie ubezpieczenia pokrywa się w pierwszej kolejności koszty sprowadzenia do kraju klientów. Jeżeli pozostała suma gwarancji jest niewystarczająca na zwrot wszystkich wpłat wniesionych

przez klientów, wypłaty obniża się proporcjonalnie do wysokości pozostałej sumy.

Art. 6.

1. Działalnością w zakresie organizowania imprez turystycznych oraz działalnością w zakresie pośrednictwa w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych, o której mowa w art. 4 ust. 1, mogą kierować osoby posiadające:

1) rok praktyki w obsłudze turystów i ukończone studia wyższe z zakresu turystyki i rekreacji, prawa, ekonomii lub zarządzania i marketingu;

2) 2 lata praktyki w obsłudze turystów i ukończoną szkołę średnią z zakresu obsługi turystów lub ukończone studia wyższe

3) 4 lata praktyki w obsłudze turystów i ukończoną szkołę średnią inną niż wymieniona w pkt 2;

4) 6 lat praktyki w obsłudze turystów, w pozostałych przypadkach.

2. Za praktykę w obsłudze turystów, o której mowa w ust. 1, uważa się samodzielne wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie organizowania imprez turystycznych

lub pośrednictwa w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych, kierowanie jednostkami organizującymi imprezy turystyczne, pracę na stanowiskach związanych z przygotowywaniem i zawieraniem umów o świadczenie usług turystycznych, samodzielne przygotowywanie programów imprez turystycznych, a także wykonywanie zadań przewodnika turystycznego i pilota wycieczek.

3. Potwierdzeniem praktyki, jest zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej albo zaświadczenie wydane przez jednostkę organizacyjną powierzającą zainteresowanemu czynności przy obsłudze turystów.

Art. 7.

1. Organem właściwym do prowadzenia rejestru jest marszałek województwa właściwy ze względu na siedzibę przedsiębiorcy, a w przypadku przedsiębiorcy za granicznego - wybrany przez niego marszałek województwa,

3. Wpisu do rejestru dokonuje się na wniosek przedsiębiorcy, zawierający następujące dane:

1) firmę przedsiębiorcy, jego siedzibę i adres, a w przypadku gdy przedsiębiorca jest osobą fizyczną - adres zamieszkania;

2) numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile przedsiębiorca taki numer posiada;

3) określenie przedmiotu działalności;

4) określenie zasięgu terytorialnego wykonywanej działalności (obszar kraju, kraje europejskie lub kraje pozaeuropejskie);

5) wskazanie głównego miejsca wykonywania działalności objętej wpisem do rejestru oraz oddziałów;

6) imiona i nazwiska osób upoważnionych do kierowania działalnością przedsiębiorcy oraz działalnością jego oddziałów.

4. Do wniosku przedsiębiorca dołącza oryginał umowy gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej oraz oświadczenie następującej treści:

„Oświadczam, że:

1) dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru organizatorów turystyki i pośredników turystycznych są kompletne i zgodne z prawdą;

2) znane mi są i spełniam warunki wykonywania działalności w zakresie organizowania imprez turystycznych oraz pośredniczenia na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych, określone w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych.”.

5. Oświadczenie powinno również zawierać:

1) firmę przedsiębiorcy oraz jego siedzibę i adres;

2) oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia;

3) podpis osoby uprawnionej do reprezentowania przedsiębiorcy, ze wskazaniem imienia i nazwiska oraz pełnionej funkcji.

6. Wpis do rejestru obejmuje dane, określone w ust. 3, z wyjątkiem adresu zamieszkania, jeżeli jest on inny niż adres siedziby.

7. Rejestr jest jawny.

8. Rejestr może być prowadzony w systemie informatycznym.

Art. 8.

1. Marszałek województwa przesyła kopię zaświadczenia o wpisie do rejestru oraz kopie dokumentów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2, ministrowi właściwemu

do spraw turystyki.

2. Minister właściwy do spraw turystyki, na podstawie kopii dokumentów, o których mowa w ust. 1, prowadzi Centralną Ewidencję Organizatorów Turystyki i Pośredników Turystycznych, zwaną dalej „Ewidencją”.

3. Wpisu do Ewidencji, o której mowa w ust. 2, dokonuje się z urzędu, na podstawie kopii dokumentów, o których mowa w ust. 1.

4. W ramach Ewidencji prowadzi się także wykazy:

1) przedsiębiorców, których wykreślono z rejestru;

2) przedsiębiorców, którzy wykonywali działalność bez wymaganego wpisu do rejestru.

5. Podstawą umieszczenia w wykazach, o których mowa w ust. 4, jest ostateczna decyzja marszałka województwa o zakazie wykonywania działalności gospodarczej,

o której mowa w art. 71 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, lub o stwierdzeniu wykonywania działalności bez wymaganego wpisu do rejestru.

6. W wykazach, o których mowa w ust. 4, wskazuje się termin, w którym upływają 3 lata od dnia wykreślenia wpisu do rejestru lub od dnia uprawomocnienia się decyzji właściwego marszałka województwa o stwierdzeniu wykonywania działalności bez wpisu do rejestru.

7. Z wykazów, o których mowa w ust. 4, wykreśla się przedsiębiorcę po upływie 3 lat od dnia wydania ostatecznej decyzji o zakazie wykonywania lub o stwierdzeniu

wykonywania działalności bez wymaganego wpisu do rejestru.

8. Minister właściwy do spraw turystyki, w drodze rozporządzenia, określa organizację, szczegółowy sposób prowadzenia Ewidencji oraz tryb udzielania informacji

o danych objętych wpisem, uwzględniając w szczególności dokumenty i dane, na podstawie których dokonuje się wpisu do Ewidencji.

9. Marszałek województwa udziela informacji o danych zawartych w rejestrze na zasadach ustalonych dla Ewidencji.

Art. 9.

1. Minister właściwy do spraw turystyki oraz marszałek województwa są upoważnieni do kontroli prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej, w zakresie:

1) zgodności ze stanem faktycznym danych zawartych w oświadczeniu, o którym mowa w art. 7 ust. 4;

2) zgodności wykonywanej działalności z uzyskanym wpisem do rejestru;

3) przestrzegania warunków wykonywania działalności gospodarczej określonych ustawą;

4) zgodności wykonywanej działalności gospodarczej z zawartymi umowami agencyjnymi;

5) przestrzegania przez przedsiębiorców, dających zlecenie agentom, warunków wykonywania działalności gospodarczej określonych ustawą.

2. W razie stwierdzenia przez ministra właściwego do spraw turystyki w wyniku kontroli, o której mowa w ust. 1, uchybień w sposobie wykonywania działalności gospodarczej, występuje on do właściwego marszałka województwa o podjęcie stosownych działań.

Rozdział 3

Ochrona klienta

Art. 11a. ODPOWIEDZIALNOŚĆ KONTRAKTOWA

1. Organizator turystyki odpowiada za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy o świadczenie usług turystycznych, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest spowodowane wyłącznie: CZYNNIKI EGZONERACYJNE

1) działaniem lub zaniechaniem klienta;

2) działaniem lub zaniechaniem osób trzecich, nieuczestniczących w wykonywaniu usług przewidzianych w umowie, jeżeli tych działań lub zaniechań nie można było przewidzieć ani uniknąć, albo

3) siłą wyższą.

2. Wyłączenie odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy, nie zwalnia organizatora turystyki od obowiązku udzielenia w czasie trwania imprezy turystycznej pomocy poszkodowanemu klientowi.

ORGANIZATOR ODPOWIADA RÓWNIEŻ ZA PODWYKONAWCÓW

ODPOWIEDZIALNOŚĆ KONTRAKTOWA NIEZALEŻNA OD WINY !

Art. 11b. WYŁĄCZENIE ODPOWIEDZIALNOŚCI

1. Nie można w drodze umowy wyłączyć lub ograniczyć odpowiedzialności określonej w art. 11a, także w razie wyboru prawa obcego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

2. Odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną klientowi wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania umowy o świadczenie usług turystycznych może być ograniczona tylko wówczas, gdy określa to umowa międzynarodowa, której stroną jest Rzeczpospolita Polska.

3. Organizatorzy turystyki w umowach z klientami mogą ograniczyć odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte wykonanie usług w czasie imprezy turystycznej do dwukrotności ceny imprezy turystycznej względem każdego klienta.

4. Ograniczenie, o którym mowa w ust. 3, nie może dotyczyć szkód na osobie.!!!!!!!!!

Art. 12. OFERTA

1. Organizator turystyki lub pośrednik turystyczny, który proponuje klientom imprezy turystyczne lub usługi turystyczne, udostępniając im odpowiednie informacje pisemne, a w szczególności broszury, foldery, katalogi, jest obowiązany wskazać w tych materiałach w sposób dokładny i zrozumiały:

1) cenę imprezy turystycznej lub usługi turystycznej albo sposób jej ustalenia;

2) miejsce pobytu lub trasę imprezy;

3) rodzaj, klasę, kategorię lub charakterystykę środka transportu;

4) położenie, rodzaj i kategorię obiektu zakwaterowania, według przepisów kraju pobytu;

5) ilość i rodzaj posiłków;

6) program zwiedzania i atrakcji turystycznych;

7) kwotę lub procentowy udział zaliczki w cenie imprezy turystycznej lub usługi turystycznej oraz termin zapłaty całej ceny;

8) termin powiadomienia klienta na piśmie o ewentualnym odwołaniu imprezy turystycznej lub usługi turystycznej z powodu niewystarczającej liczby zgłoszeń, jeżeli realizacja usług jest uzależniona od liczby zgłoszeń;

9) podstawy prawne umowy i konsekwencje prawne wynikające z umowy;

10) ogólne informacje o obowiązujących przepisach paszportowych, wizowych i sanitarnych oraz o wymaganiach zdrowotnych dotyczących udziału w imprezie turystycznej.

1a. Informacje, o których mowa w ust. l, nie mogą wprowadzać klienta w błąd.

2. Jeżeli umowa zawarta z klientem nie zawiera odmiennych postanowień, to odpowiednie wskazania zawarte w informacjach pisemnych, o których mowa w ust. 1 pkt 1-8, stają się elementem umowy.

Art. 13. OBOWIĄZEK INFORMACYJNY

1. Organizator turystyki lub pośrednik turystyczny jest obowiązany podać klientowi, przed zawarciem umowy:

1) ogólne informacje o obowiązujących przepisach paszportowych, wizowych i sanitarnych, w szczególności o terminach oczekiwania na wydanie paszportu i wizy oraz o wymaganiach zdrowotnych dotyczących udziału w imprezie turystycznej;

2) informację o możliwości zawarcia umowy ubezpieczenia od kosztów rezygnacji z udziału w imprezie turystycznej oraz o zakresie ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków i kosztów leczenia.

2. Organizator turystyki jest obowiązany poinformować klienta o szczególnych zagrożeniach życia i zdrowia na odwiedzanych obszarach oraz o możliwości ubezpieczenia z tym związanego. Dotyczy to także zagrożeń powstałych po zawarciu umowy.

3. Organizator turystyki jest obowiązany we właściwym czasie, przed rozpoczęciem imprezy turystycznej, podać klientom:

1) nazwisko lub nazwę lokalnego przedstawiciela organizatora turystyki (lub innej instytucji), do którego klient może zwracać się w razie trudności, a także jego adres i numer telefonu;

2) w odniesieniu do imprez turystycznych dla dzieci - informację o możliwości bezpośredniego kontaktu z dzieckiem lub osobą odpowiedzialną w miejscu pobytu dziecka;

3) planowany czas przejazdu, miejsca i czas trwania postojów;

4) szczegółowe informacje dotyczące połączeń komunikacyjnych oraz miejsca, jakie klient będzie zajmował w środku transportu, w szczególności kabiny na statku lub przedziału sypialnego w pociągu.

3a. Informacje, o których mowa w ust. l-3, powinny być podane klientowi na piśmie.!!!!!!!!!!

4. Udzielenie informacji, o których mowa w ust. 1-3, nie zwalnia organizatora turystyki od obowiązku opieki nad turystami.!!!!!!!

Art. 14. TREŚĆ UMOWY

1. Umowa o świadczenie usług turystycznych polegających na organizowaniu imprez turystycznych wymaga formy pisemnej.

2. Umowa powinna określać:

1) organizatora turystyki i numer jego wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 4 ust. 1, oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP), a także imię i nazwisko oraz pełnioną funkcję osoby, która w jego imieniu umowę podpisała;

2) miejsce pobytu lub trasę wycieczki;

3) czas trwania imprezy turystycznej;

4) program imprezy turystycznej obejmujący rodzaj, jakość i terminy oferowanych usług, w tym:

a) rodzaj, charakter i kategorię środka transportu oraz datę, godzinę, miejsce wyjazdu i planowanego powrotu,

b) położenie, rodzaj i kategorię obiektu hotelarskiego zgodnie z przepisami kraju pobytu lub opis wyposażenia obiektów niezaliczanych do rodzajów i kategorii,

c) ilość i rodzaj posiłków,

d) program zwiedzania i inne usługi wliczone w cenę imprezy turystycznej;

5) cenę imprezy turystycznej, wraz z wyszczególnieniem wszelkich koniecznych należności, podatków i opłat, jeżeli nie są one zawarte w cenie, oraz wyraźne sformułowanie okoliczności, które mogą spowodować podwyższenie ceny zgodnie z art. 17;

6) sposób zapłaty;

7) rodzaj i zakres ubezpieczenia turystów oraz nazwę i adres ubezpieczyciela;

7a) termin powiadomienia klienta na piśmie o ewentualnym odwołaniu imprezy turystycznej lub usługi turystycznej z powodu niewystarczającej liczby zgłoszeń, jeżeli realizacja usług jest uzależniona od liczby zgłoszeń;

7b) termin zawiadomienia o przeniesieniu uprawnień i przejęciu obowiązków, o którym mowa w art. 16 ust. 2;

8) sposób zgłaszania reklamacji związanych z wykonywaniem usług przez organizatora turystyki lub osobę z nim współpracującą wraz z podaniem terminu zgłaszania takich reklamacji;

9) wymagania specjalne, o których klient powiadomił organizatora turystyki lub pośrednika turystycznego i na które strony umowy wyraziły zgodę;

10) podstawy prawne umowy i konsekwencje prawne wynikające z umowy.

2a. Osoba, która zawarła z klientem umowę o świadczenie usług turystycznych, jest obowiązana niezwłocznie dostarczyć klientowi jeden egzemplarz tej umowy.

3. Organizatorzy turystyki, organizujący imprezy turystyczne za granicą, mają obowiązek zawarcia na rzecz osób uczestniczących w tych imprezach umów ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków i kosztów leczenia.

4. Organizator turystyki jest obowiązany wydać klientowi wpłacającemu należność za imprezę turystyczną lub zaliczkę przekraczającą 10 % tej sumy:

1) pisemne potwierdzenie posiadania gwarancji, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a, wraz ze wskazaniem sposobu ubiegania się o wypłatę środków z tej gwarancji w wypadkach określonych ustawą, lub

2) pisemne potwierdzenie zawarcia umowy ubezpieczenia, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b, wraz ze wskazaniem sposobu ubiegania się o wypłatę środków z umowy ubezpieczenia.

5. Organizator, który przed rozpoczęciem imprezy turystycznej jest zmuszony, z przyczyn od niego niezależnych, zmienić istotne warunki umowy z klientem, z zastrzeżeniem art. 17, powinien niezwłocznie o tym powiadomić klienta.

W takiej sytuacji klient powinien niezwłocznie poinformować organizatora, czy:

1) przyjmuje proponowaną zmianę umowy albo

2) odstępuje od umowy za natychmiastowym zwrotem wszystkich wniesionych świadczeń i bez obowiązku zapłaty kary umownej.

6. Jeżeli klient, zgodnie z ust. 5, odstępuje od umowy lub jeżeli organizator odwołuje imprezę turystyczną z przyczyn niezależnych od klienta, klient ma prawo, według swojego wyboru:

1) uczestniczyć w imprezie zastępczej o tym samym lub wyższym standardzie, chyba że zgodzi się na imprezę o niższym standardzie za zwrotem różnicy w cenie;

2) żądać natychmiastowego zwrotu wszystkich wniesionych świadczeń.

7. W wypadkach określonych w ust. 6 klient może dochodzić odszkodowania za niewykonanie umowy, chyba że odwołanie imprezy turystycznej nastąpiło z powodu:

1) zgłoszenia się mniejszej liczby uczestników niż liczba minimalna określona w umowie, a organizator powiadomił o tym klienta na piśmie w uzgodnionym terminie;

2) siły wyższej.

Art. 16. PRZENIESIENIE PRAW DO WYCIECZKI

1. Klient może bez zgody organizatora turystyki przenieść na osobę spełniającą warunki udziału w imprezie turystycznej wszystkie przysługujące mu z tytułu umowy o świadczenie usług turystycznych uprawnienia, jeżeli jednocześnie osoba ta przejmuje wszystkie wynikające z tej umowy obowiązki.

2. Przeniesienie uprawnień i przejęcie obowiązków, o którym mowa w ust. 1, jest skuteczne wobec organizatora turystyki, jeżeli klient zawiadomi go o tym przed rozpoczęciem imprezy turystycznej w terminie określonym w umowie.

3. Za nieuiszczoną część ceny imprezy turystycznej oraz koszty poniesione przez organizatora turystyki w wyniku zmiany uczestnika imprezy turystycznej klient i osoba przejmująca jego uprawnienia odpowiadają solidarnie.

MOŻEMY UBEZPIECZYĆ SIĘ DO KOSZTÓW REZYGNACJI Z WYCIECZKI

Art. 16a.ŚWIADCZENIE ZASTEPCZE

1. Organizator turystyki, który w czasie trwania danej imprezy turystycznej nie wykonuje przewidzianych w umowie usług, stanowiących istotną część programu tej imprezy, jest obowiązany, bez obciążania klienta dodatkowymi kosztami, wykonać w ramach tej imprezy odpowiednie świadczenia zastępcze. Jeżeli jakość świadczenia zastępczego jest niższa od jakości usługi określonej w programie imprezy turystycznej, klient może żądać odpowiedniego obniżenia ceny imprezy.

2. Jeżeli wykonanie świadczeń zastępczych, o których mowa w ust. l, jest niemożliwe albo klient z uzasadnionych powodów nie wyraził na nie zgody i odstąpił od umowy, organizator turystyki jest obowiązany, bez obciążania klienta dodatkowymi kosztami z tego tytułu, zapewnić mu powrót do miejsca rozpoczęcia imprezy turystycznej lub do innego uzgodnionego miejsca w warunkach nie gorszych niż określone w umowie.

3. W razie odstąpienia od umowy, o którym mowa w ust. 2, organizator turystyki nie może żądać od klienta żadnych dodatkowych świadczeń z tego tytułu, w szczególności zapłaty kary umownej. Klient może żądać naprawienia szkody wynikłej z niewykonania umowy. PAMIETAJ ! PRZYJĘCIE ŚWIADCZENIA ZASTEPCZEGO MOŻE OGRANICZYĆ MOZLIWOŚCI DOCHODZENIA NASZYCH PRAW W SĄDZIE

Art. 16b. Reklamowanie usługi

Jeżeli w trakcie imprezy turystycznej klient stwierdza wadliwe wykonywanie umowy, powinien niezwłocznie zawiadomić o tym wykonawcę usługi oraz organizatora turystyki, w sposób odpowiedni dla rodzaju usługi.

Art. 17. CENA

1. Cena ustalona w umowie nie może być podwyższona, chyba że umowa wyraźnie przewiduje możliwość podwyższenia ceny, a organizator turystyki udokumentuje wpływ na podwyższenie ceny jednej z następujących okoliczności:

1) wzrostu kosztów transportu;

2) wzrostu opłat urzędowych, podatków lub opłat należnych za takie usługi, jak lotniskowe, załadunkowe lub przeładunkowe w portach morskich i lotniczych;

3) wzrostu kursów walut.

2. W okresie 20 dni przed datą wyjazdu cena ustalona w umowie nie może być podwyższona. !

Warto pamiętać, że w przypadku gdy nie zgadzamy się na dopłatę zaproponowaną nam przez organizatora mamy prawo do odstąpienia od umowy bez ponoszenia kosztów.

Kupując wiele tygodni przed wyjazdem wycieczkę warto zwrócić uwagę w jakiej walucie i po jakim kursie organizator przelicza cenę wyjazdu w dniu, w którym podpisujemy umowę.

Jeśli w dniu podpisania umowy przedsiębiorca stosuje kursy obowiązujące kilka miesięcy wcześniej - znacznie korzystniejsze dla klienta od obecnych, to istnieje duże ryzyko, że cena wycieczki ulegnie zmianie.

Art. 19.

Postanowienia umów zawieranych przez organizatorów turystyki z klientami mniej korzystne dla klientów niż postanowienia niniejszej ustawy są nieważne.

OFERTY LAST MINUTE PODLEGAJĄ TAKIM SAMYM ZASADOM I REKLAMACJI JAK KAŻDA INNA OFERTA !

NA CO POWINNISMY ZWRÓCIĆ UWAGĘ !

Zanim zostanie podpisana umowa, biuro podróży musi poinformować konsumenta o obowiązujących przepisach paszportowych, wizowych i sanitarnych oraz o wymaganiach zdrowotnych dotyczących udziału w imprezie turystycznej oraz o możliwości zawarcia umowy ubezpieczenia od kosztów rezygnacji z udziału w imprezie turystycznej oraz o zakresie ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków i kosztów leczenia. Natomiast przed rozpoczęciem imprezy biuro musi poinformować konsumenta, do kogo może zwracać się o pomoc w trakcie imprezy oraz o planowanym czasie przejazdu, miejscach i czasie trwania postojów oraz miejscu, jakie konsument będzie zajmował w środku transportu.

1. Czytamy dokładnie umowę

2. Sprawdzamy jaki status ma strona umowy i czy posiada odpowiedni wpis do rejestru organizatorów i pośredników turystyki

3. Sprawdzamy czy dany organizator jest ubezpieczony

4. pytamy o zakres ubezpieczenia nas od nieszczęśliwych wypadków (TO ZWYKLE SĄ ZBYT NISKIE KWOTY UBEZPIECZENIA !) i podejmujemy decyzje o wykupieniu dodatkowego ubezpieczenia

5. sprawdzamy zapisy umowy o ewentualnych karach za odstąpienie od umowy (mogą być wygórowane)

6. pamiętajmy, że to czego nie ma w umowie może być w folderze, informatorze te zapisy stanowią tekst umowy, więc tez obowiązują !!!!!!

7. sprawdzamy co dokładnie nam oferują w ramach programu, co płatne a co nie

8. pamiętajmy, że cena wycieczki to mogą nie być wszystkie koszty np. opłaty lotniskowe, podatki itp.

9. zanim pójdziemy do sądu wykorzystajmy nieprocesowe możliwości np. sąd polubowny

ODPOWIEDZIALNOŚĆ BIURA PODRÓŻY

Odpowiedzialność biura podróży za szkody wyrządzone klientom może mieć zarówno charakter kontraktowy, jak i deliktowy. Odpowiedzialność deliktowa zachodzić będzie wówczas, gdy mimo umowy istnieje prymat odpowiedzialności deliktowej (np. gdy szkoda na osobie lub mieniu została wyrządzona w trakcie przewozu dokonywanego autokarem biura podróży).

Samoistne przypadki odpowiedzialności deliktowej (tzn. z wyłączeniem kontraktowej) będą rzadkie, częściej nastąpi zbieg obu rodzajów odpowiedzialności.

Biuro podróży w umowie o podróż (o wycieczkę) zobowiązuje się w swoim imieniu wobec klienta do wielu świadczeń (jak przewóz, zakwaterowanie, wyżywienie, określony program, usługi przewodników, opieka pilota itp.), tworzących zintegrowaną całość. Przy dokonywaniu tych świadczeń często posługuje się innymi osobami w kraju i za granicą. Zwykle są to inne biura podróży albo różne przedsiębiorstwa transportowe i hotelarskie.

Za szkody wyrządzone przez nie przy wykonywaniu zleconych usług (a zwłaszcza za szkody na osobie i na mieniu klientów) biuro podróży-organizator nie chce ponosić żadnej odpowiedzialności wobec uczestników wycieczek i wyraźnie to zastrzega w swych ogólnych warunkach uczestnictwa wchodzących do umowy, co jest niezgodne z prawem.

Osobami trzecimi (podwykonawcami) są tylko osoby pozostające poza kręgiem pracowników i podwładnych biura podróży działające „na zewnątrz" biura podróży na podstawie zawartych z nim odpowiednich umów. Są to przewoźnicy, prowadzący hotele, restauracje, inne biura podróży itp.

Za ich działania i zaniechania biuro podróży odpowiada tak jak za własne działania i zaniechania.

Nie są osobami trzecimi kierownicy wycieczek (piloci), którzy występują w imieniu biura podróży wobec klientów i wobec różnych usługodawców, udzielających świadczeń turystycznych. Mają oni odpowiednie dokumenty (kopie umów, vouchery itp.), na podstawie których wykonują zawarte przez biuro podróży umowy. Ich działalność jest traktowana jako działalność samego biura, ich wina jest winą własną biura podróży.

Posłużenie się osobami trzecimi nie może wpływać na pogorszenie sytuacji wierzyciela.

Ryzyko to powinien ponosić dłużnik (biuro podróży).

Biuro podróży nie może wobec uczestnika wycieczki zasłaniać się dowodem, że wykonanie zobowiązania powierzyło w całości lub w części innym osobom, choćby mającym odpowiednie kwalifikacje.

Wierzyciel nie wchodzi w żadne stosunki umowne z osobami trzecimi i najczęściej jest pozbawiony, możliwości faktycznego dochodzenia szkody, nawet jeśli szkoda ta ma również charakter deliktowy

Jakie bowiem możliwości dochodzenia roszczeń ma klient polskiego biura podróży od usługodawcy tegoż biura np. w Egipcie czy w Indiach? Zarówno odległość, koszty, brak znajomości obcego prawa, jak i nieznajomość języka obcego stoją temu na przeszkodzie.

Odpowiedzialność biura podróży za osoby trzecie jest bardzo surowa, nie może bowiem zwolnić się od niej dowodem braku winy w nadzorze lub winy w wyborze.

Umowa o hotel

Umowa nienazwana, mieszana (najem, sprzedaż, przechowanie, umowa o dzieło, czynności faktyczne zbliżone swym charakterem do zlecenia).

Umowa kwalifikowana - usług hotelarskich mogą podejmować się tylko podmioty, które spełniają warunki ustalone w ustawie, czyli tylko podmioty prowadzące hotel lub inny zakład hotelowy.

Czyli takim podmiotem nie będzie podmiot prowadzący kemping lub pole biwakowe - tutaj ma zastosowanie inna umowa.

Każda umowa zawierana przez hotel mająca na celu korzystanie z pokoi hotelowych będzie umowa hotelową.

Często hotele udostępniają swoje pomieszczenia na cele biurowe. Pomieszczenia przekazywane są w najem na określony czas. Umowa taka doznaje wielu ograniczeń ze w względu na charakter miejsca w jakim znajdują się pomieszczenia czyli hotel. Tak więc są to określone godziny przyjmowania interesantów, określona liczba interesantów odwiedzających te lokale, zachowanie ciszy, porządku.

Druga stroną umowy hotelowej są goście hotelowi, może nim być każda osoba fizyczna, w tym tez niemająca zdolności do czynności prawnych, w tej sytuacji umowa taka zawierana jest przez przedstawicieli ustawowych.

Umowa hotelowa może tez być zawarta na rzecz osoby fizycznej lub grupy osób (szkoły rezerwują dla dzieci, zakłady pracy dla swoich pracowników) - umowy na rzecz osoby trzeciej. Jest to umowa konsensualna, dochodzi do niej poprzez rezerwacje (umowa przedwstępna).

Elementy podmiotowo istotne umowy hotelowej - okres świadczenia usługi hotelowej, cechy charakterystyczne pokoju, liczba osób, dla których przeznaczony jest pokój, specjalne wyposażenie pokoju, dodatkowe świadczenia

Prawa i obowiązki gościa hotelowego wynikają z regulaminu hotelowego (zasady liczenia doby hotelowej, wcześniejszego zajęcia pokoju hotelowego, rezerwacji pokoju, przedłużania pobytu), który powinien być przekazany gościowi hotelowemu w momencie jego przybycia do hotelu. !!!!!!!!!

Odrębną regulację stanowią regulaminy porządkowe (zapewnienie porządku, bezpieczeństwa klientów i ich mienia).

Regulamin stanowi wzorzec umowy stąd obowiązek dostarczenia gościowi, w sytuacji sprzeczności umowy z wzorcem strony związane są umową ale biorąc pod uwagę, iż umowy hotelowej nikt nie spisuje mogą być problemy w tym zakresie.

PODZIAŁ GOŚCI HOTELOWYCH na:

-standardowych (głównie turystyka grupowa, czasem indywidualna)

-stałych ( często korzystający z usług danego hotelu - 30-50 noclegów w ciągu roku); często też rezydenci zaliczani do tej grupy - nieprzerwane przebywanie w hotelu nie krócej niż 3 tygodnie

-VIP

Do zawarcia umowy darowizny dochodzi poprzez tzw. czynności konkludentne prowadzące do spełnienia świadczenia

Umowa hotelowa jest umową mieszana i tak w ramach tej umowy występują elementy innych umów np.

darowizna - przedmioty reklamowe, kosmetyki, prezenty na powitanie

Użyczenie

Udostępnianie gościom nieodpłatnie różnych rzeczy przez określony czas - używanie sprzętu sportowego np. rakiety do tenisa, piłeczki, rowery, ręczniki basenowe, szlafroki, żelazko, prasa hotelowa. Tutaj również czynności konkludentne.

Nie należy oddawać rzeczy osobie trzeciej, używamy rzeczy zgodnie z jej przeznaczeniem, oddajemy w stanie niezmienionym

Dzieło

Wypranie czy wyprasowanie ubrania gościa hotelowego, naprawa samochodu w motelu. Odpłatność albo w ramach umowy hotelowej albo dodatkowa płatność.

Sprzedaż

Zużycie zawartości minibarku, nabycie widokówek w recepcji, drobnych upominków, automat na holu.

Czynności faktyczne

Budzenie, opieka nad dziećmi, wezwanie taksówki, rezerwacja pokoju hotelowego w innym mieście, usługi hotelowej centrali telefonicznej. Mogą być elementem umowy hotelowej albo zawarte na podstawie innych umów, do czynności tych stosujemy przepisy o zleceniu, chociaż tutaj część tych czynności odbywa się nieodpłatnie to zlecenie jest odpłatne.

Odpowiedzialność hotelarza (organizatora turystyki) za rzeczy wniesione do hotelu

Odpowiedzialność hotelarza za rzeczy osoby korzystającej z usług hotelu (na zasadzie ryzyka) wynika wprost z kodeksu cywilnego i powstaje z chwilą ich wniesienia do obiektu hotelu.

RZECZ WNIESIONA

- rzecz znajdująca się w hotelu w czasie korzystania przez gościa z usług hotelu

-znajdująca się w tym czasie poza hotelem jeśli została powierzona utrzymującemu hotel np. bagaż przekazany do rąk pracownika hotelu albo w miejscu wskazanym przez utrzymującego hotel np. walizka w luku bagażowym autokaru hotelowego albo w miejscu na ten cel przeznaczonym np. w magazynie hotelowym).

POJAZDY MACHANICZNE I RZECZY W NICH POZOSTAWIONE ORAZ ŻYWE ZWIERZĘTA NIE SĄ RZECZAMI WNIESIONYMI

Właściciel hotelu nie może swojej odpowiedzialności ograniczyć ani wyłączyć zarówno zawierając z klientem umowę, w której stwierdzi, że za rzeczy gościa hotelu nie odpowiada, jak też przez ogłoszenie, np. wywieszone w recepcji.

Gdy podczas pobytu w hotelu lub pensjonacie klient zostanie okradziony może zwrócić się o naprawienie szkody do prowadzącego obiekt. Poszkodowany ma 6 miesięcy od dnia, kiedy dowiedział się o stracie spowodowanej szkodą.

Hotelarze ponoszą odpowiedzialność za utratę rzeczy umieszczonych w miejscu przez nich wskazanych lub przeznaczonym do przechowania określonych rzeczy np. magazyn na sprzęt turystyczny albo skrytki hotelowe przy recepcji.

Hotel będzie odpowiadał za uszkodzenie lub kradzież samochodu, ale tylko wtedy, gdy został on zaparkowany na strzeżonym parkingu prowadzonym przez hotel.

WSZYSTKIE WYWIESZKI Z INFORMACJA, ŻE HOTEL ZA COŚ NIE ODPOWIADA NIE POCIĄGAJĄ ZA SOBA ŻADNYCH SKUTKÓW NEGATYWNYCH DLA KLIENTÓW

CZYNNIKI WYŁACZAJĄCE ODPOWIEDZIALNOŚĆ -

1. wyłączna wina poszkodowanego - pozostawienie otwartego okna na parterze w pokoju hotelowym; niezamknięcie drzwi na klucz w chwili wyjścia z pokoju.

2. wyłączna wina osoby trzeciej

3. siła wyższa

4. właściwość rzeczy wniesionej

Odpowiedzialność materialna hotelarza za szkody spowodowane utratą lub uszkodzeniem rzeczy (nawet kosztowności) wniesionych przez gości jest ograniczona.

W stosunku do jednego gościa, maksymalna odpowiedzialność ograniczona jest do kwoty równej stukrotnej cenie wynajęcia pokoju, liczonej za jedną dobę (w praktyce kwota ta może wchodzić w grę w razie utraty lub uszkodzenia więcej niż jednej rzeczy).

Jednakże odpowiedzialność za jedną rzecz nie może przekroczyć wysokości pięćdziesięciokrotnej należności za zakwaterowanie liczonej za dobę.

Jest to maksymalna wysokość odszkodowania.

Jeżeli wyrządzona nam szkoda ma niższą wartość, możemy domagać się tylko kwoty odpowiadającej poniesionym przez nas stratom.

Te regulacje nie mają zastosowania do sytuacji, gdy hotelarz przyjął rzeczy na przechowanie albo odmówił ich przyjęcia, mimo że był do tego zobowiązany oraz kiedy szkoda wynikła z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa jego bądź osoby u niego zatrudnionej.

W razie utraty lub uszkodzenia rzeczy wniesionych do hotelu poszkodowany zobowiązany jest niezwłocznie zawiadomić o tym hotelarza !, w przeciwnym razie jego roszczenia wygasają. Pod warunkiem, że winnym szkody nie jest prowadzący hotel np. wydanie kluczy do pokoju osobie obcej.

Dla celów dowodowych należy zrobić to w formie pisemnej.

Jeżeli skradziono nam rzeczy w hotelu (dotyczy zarówno hoteli w kraju, jak też za granicą, jeżeli umowę zawarliśmy w Polsce) w czasie trwania wycieczki, wówczas roszczenia odszkodowawcze kierujemy bezpośrednio do biura podróży, które było organizatorem wypoczynku.

O fakcie kradzieży należy również zawiadomić hotelarza w celu przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego.

Umowa o świadczenie usług turystycznych ma charakter umowy pakietowej i nie należy jej dzielić na poszczególne świadczenia (wyżywienie, zakwaterowanie, przelot) i do każdego z nich stosować innych przepisów, właściwych dla danego świadczenia. Wobec poszkodowanego turysty odpowiedzialność ponosi organizator turystyki.

Odpowiedzialność hotelarza (organizatora turystyki) za szkody osobowe gości hotelowych

Zapewnienie bezpieczeństwa gościom hotelowym to obowiązek hotelarza, wynika z obowiązku starannego działania wchodzącego w zakres umowy hotelowej.

W sytuacji zaistnienia szkody na osobie gość hotelowy może dochodzić odszkodowania na podstawie odp. Kontraktowej jak i deliktowej. ZBIEG ROSZCZEŃ

Jednak wina umyślna hotelarza to raczej rzadkość

Zwykle raczej wina nieumyślna NIEDBALSTWO np. zranienie ostrym narzędziem leżącym na dnie basenu, rozstrój zdrowia spowodowany nadmiernie chlorowaną wodą w basenie.

Odpowiedzialność deliktowa będzie miała zastosowanie gdy nastąpi zawalenie się obiektu czy oderwanie części budynku, oderwanie się windy.

Jest to odpowiedzialność na zasadzie ryzyka, ponoszona przez samoistnego posiadacza budynku.

Tutaj brak winy nie zwalnia od odpowiedzialności ! chyba, że wykaże się brak zaniedbań w sferze utrzymywania budynku plus właściwa dokumentacja budowlana.

Odpowiedzialność deliktowa również ma miejsce za szkody spowodowane ruchem pojazdu mechanicznego np. potrącenie gościa hotelowego na parkingu hotelowym przez autokar będący we władaniu hotelu.

Odpowiedzialność za szkodę na osobie ponosi hotelarz również za działania swoich podwładnych przy wykonywaniu powierzonych czynności np. poparzenie gościa gorącą kawą.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA NIEWYKONANIE LUB NIENALEŻYTE WYKONANIE USŁUGI HOTELARSKIEJ

Usługa hotelarska musi odznaczać się odpowiednią jakością, w przeciwnym razie jest możliwe dochodzenie roszczeń odszkodowawczych z tytułu odpowiedzialności kontraktowej

np. w razie braku zarezerwowanego pokoju hotelowego, gdy hotel nie jest w stanie zaproponować pokoju równorzędnego lub o wyższym standardzie i gość jest zmuszony skorzystać z gorszego pokoju lub w ogóle szukać noclegu gdzie indziej.

Niespełnienie wymagań co do wyposażenia, kwalifikacji personelu oraz zakresu świadczonych usług. Warunkiem dochodzenia roszczeń jest wykazanie przez gościa, że zaistniała szkoda.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ GOŚCIA HOTELOWEGO

Odpowiedzialność gościa hotelowego za wyrządzone szkody

Goście hotelowi po wyjeździe mają obowiązek zostawić pokój w stanie nienaruszonym.

Zdarzają się jednak sytuacje, w których pobyt gości w hotelu kończy się zniszczeniami, nie tylko pokoju, ale nawet i oddanego do ich użytku sprzętu.

W takiej sytuacji właścicielowi hotelu przysługuje prawo żądania zapłaty odszkodowania z tytułu wyrządzenia szkody w jego mieniu

ale z zachowaniem odpowiednich warunków.

Odbierając pokój, właściciel hotelu bądź osoba przez niego wyznaczona, powinna sprawdzić stan pomieszczenia oraz znajdujących się w nim przedmiotów.

Zabezpieczenie dowodów wskazujących, że to właśnie gość jest odpowiedzialny za szkodę ułatwia dochodzenie odszkodowania.

W sytuacji, gdy szkoda zostanie stwierdzona dopiero po opuszczeniu hotelu przez gości, jej udowodnienie może być utrudnione.

Hotelarz może zwrócić się z żądaniem naprawienia szkody do byłych gości hotelowych, a w przypadku braku dobrowolnego spełnienia żądania wystąpić na drogę sądową, gdzie w trakcie postępowania dowodowego będzie mógł skorzystać z różnych środków dowodowych np. zeznań świadków, w celu udowodnienia swoich racji.

Zdarza się, że gość hotelowy narusza porządek w hotelu i niszczy jego mienie znajdując się w stanie wskazującym na spożycie alkoholu i wykazuje agresję.

Najlepszym wyjściem z takiej sytuacji będzie podjęcie przez służbę hotelową próby uspokojenia gościa hotelowego.

Kiedy środki mediacyjne nie przyniosą rezultatu, najlepszym rozwiązaniem będzie wezwanie ochrony hotelu, jeżeli takową hotel posiada, lub policji.

Nie wolno ! podejmować samodzielnych działań zmierzających do użycia siły fizycznej wobec gościa przez obsługę hotelu, może narazić takie osoby na postawienie im zarzutu naruszenia nietykalności cielesnej klienta.

Działanie takie może skutkować również odpowiedzialnością odszkodowawczą właściciela hotelu za szkody poniesione przez gościa wskutek działania obsługi hotelu, jak również klient będzie mógł żądać zasądzenia na jego rzecz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

WIĘKSZE MOŻLIWOŚCI MA OCHRONA HOTELU

Ustawa o ochronie osób i mienia przyznaje im prawo użycia środków przymusu bezpośredniego w postaci np. siły fizycznej w celu obezwładnienia klienta, z zastrzeżeniem jednak, że użyte środki powinny odpowiadać potrzebom wynikającym z istniejącej sytuacji i powinny być niezbędne do osiągnięcia podporządkowania się wezwaniu do określonego zachowania.

GOŚĆ HOTELOWY PONOSI ODPOWIEDZIALNOŚĆ SOLIDARNĄ WRAZ Z OSOBAMI SPOZA HOTELU, KTÓRE Z NIM PRZEBYWAŁY A DOSZŁO DO SZKODY

GOŚĆ NIE CHCE PŁACIĆ powołując się na niedostateczną jakość usług.

Właścicielowi hotelu przysługuje w tej sytuacji w stosunku do osoby korzystającej z jego usług roszczenie o zapłatę za wynajem pokoju. W momencie gdy klient nie będzie chciał uiścić umówionej sumy za pobyt w hotelu, właściciel powinien po uprzednim pisemnym, przedsądowym wezwaniu do zapłaty wystąpić z powództwem o zapłatę.

Sąd zbada czy zarzuty podnoszone przez klienta dotyczące niespełnienia przez hotel warunków uzgodnionych w umowie są zasadne.

Należy jednak podkreślić, że ciężar udowodnienia, iż hotel nie spełnił uzgodnionych wymagań ciąży na kliencie, który na taką okoliczność się powołuje.

Poza tym właścicielowi hotelu, w momencie odmowy zapłaty przez klientów za wynajem pokoju, przysługuje ustawowe prawo zastawu na tzw. rzeczach wniesionych, dopóki należności hotelu nie zostaną zapłacone lub zabezpieczone.

Nie muszą te rzeczy być własnością gościa

http://prawo.money.pl/aktualnosci/okiem-eksperta/artykul/niegrzeczny;gosc;hotelowy;-;jakie;prawa;ma;wlasciciel,249,0,368889.html#

TIMESHARING

Timesharing polega na nabyciu przez konsumenta prawa do korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego, w oznaczonym czasie, w każdym roku, oraz zobowiązaniu się do zapłaty przedsiębiorcy ryczałtowego wynagrodzenia.

Timesharing może trwać maksymalnie 50 lat, zgodnie z polskim prawem minimalny okres umowy timesharing to 3 lata

NIEBEZPIECZEŃSTWA WYNIKAJĄCE Z PODPISANIA UMOWY TIMESHARINGU

• konsumenci często godzą się na zapłatę bardzo wysokiej ceny za wejście do systemu timesharingu

• timesharing jest umową długoterminową

• jest to umowa adhezyjna (brak możliwości negocjowania zapisów umowy)

• ofertę przedstawia się zwykle podczas wyjazdów urlopowych

• oferujący zwykle jest podmiotem zagranicznym

• często umowy sporządzane są w obcym języku

• usługa kosztowna

• konstrukcja stosunkowo młoda i nieznana polskim obywatelom

• brak jednolitej konstrukcji prawnej (w poszczególnych krajach mogą być pewne różnice)

• tekst umowy zwykle obszerny

• Konsumenci często nie kalkulują rzeczywistych kosztów, jakie będą musieli ponieść

• Firmy timesheringowe, by ominąć przepisy unijne zawierają z konsumentami umowy na okres krótszy niż 3 lata.

Podstawa prawna

Źródłem europejskiego prawa konsumenckiego o podstawowym znaczeniu dla timesharingu jest dyrektywa 94/47 z dnia 26 października 1994 r. w sprawie ochrony nabywców w odniesieniu do niektórych aspektów umów odnoszących się do nabywania praw do korzystania z nieruchomości w oznaczonym czasie (O.J. L 280 z dnia 29 października 1994 r.).

W Polsce jest to ustawa z dnia 13 lipca 2000 r. o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku oraz o zmianie ustaw Kodeks cywilny, Kodeks wykroczeń i ustawy o księgach wieczystych i hipotece (Dz.U. Nr 74, poz. 855 z późn. zm.).

W dyrektywie przyjęto zasadę minimalnej harmonizacji -. państwa członkowskie mogą dla ochrony konsumenta przyjąć postanowienia bardziej rygorystyczne niż przewiduje dyrektywa.

Najważniejsze założenia dyrektywy:
-rozbudowany obowiązek informacyjny po stronie profesjonalisty;
-prawo konsumenta do odstąpienia od umowy bez podania przyczyny, w ciągu 10 dni kalendarzowych od podpisania przez strony umowy (jeżeli nabywca korzysta z prawa odstąpienia od umowy, nie wymaga się od niego pokrycia żadnych kosztów);
-umowa timesharingowa zawierana jest na co najmniej trzy lata.

Obowiązek informacyjny

Cechą charakterystyczną prawa konsumenckiego jest rozbudowany obowiązek informacyjny po stronie profesjonalisty.

Konsument jako słabsza i mniej doświadczona strona umowy zasługuje na rozbudowaną ochronę w formie wyczerpującej informacji.

Prospekt jako element umowy przedwstępnej

Prospekt powinien zawierać przynajmniej:

1. imię, nazwisko oraz adres przedsiębiorcy, a gdy przedsiębiorca jest osobą prawną, także jego nazwę (firmę), siedzibę i adres, oznaczenie formy prawnej prowadzonej działalności oraz nazwiska osób uprawnionych do jej reprezentowania; jeżeli przedsiębiorca jest wpisany we właściwym rejestrze, obowiązany jest podać także numer, pod którym został wpisany,

2. jeżeli przedsiębiorca nie jest właścicielem budynku lub pomieszczenia mieszkalnego - imię, nazwisko i adres właściciela, a gdy właściciel jest osobą prawną, jego nazwę (firmę), siedzibę i adres oraz podstawę prawną dysponowania przez przedsiębiorcę tym budynkiem lub pomieszczeniem mieszkalnym,

3. określenie treści prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku, wraz ze wskazaniem, czy nabywca może je zamienić lub przenieść uprawnienie do jego wykonywania, oraz zasady zbywania tego prawa i związane z tym koszty,

4. określenie budynku lub pomieszczenia mieszkalnego albo wskazanie sposobu ich oznaczenia spośród nieruchomości, będących w dyspozycji przedsiębiorcy; jeżeli prospekt lub umowa określa budynek lub pomieszczenie mieszkalne - dokładny ich opis i położenie, a w razie określenia sposobu ich oznaczenia - listę budynków lub pomieszczeń mieszkalnych, którymi przedsiębiorca dysponuje,

5. jeżeli prawo nabywcy odnosi się do budynku lub pomieszczenia mieszkalnego, które są projektowane lub w budowie - dane dotyczące:

1. stanu zaawansowania robót budowlanych oraz stanu infrastruktury,

2. terminu zakończenia budowy,

3. pozwolenia na budowę (numer pozwolenia na budowę oraz oznaczenie organu, który je wydał, wraz z adresem),

4. urządzeń pozwalających na właściwe korzystanie z nieruchomości,

5. prawnego zabezpieczenia zakończenia prac budowlanych oraz zwrotu należności nabywcy, gdy prace budowlane nie zostaną zakończone, ze wskazaniem warunków dotyczących wykonania zabezpieczenia,

6. dane dotyczące usług związanych z korzystaniem z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego, w szczególności jego utrzymanie, wywóz śmieci, dostarczanie wody, szczególności basenu, sauny, oraz warunków korzystania z tych urządzeń,

7. dane dotyczące zasad zarządzania budynkiem lub pomieszczeniem mieszkalnym oraz ponoszenia kosztów jego utrzymania, napraw i remontów,

8. dane dotyczące wysokości ryczałtowego wynagrodzenia za nabycie prawa oraz podstawy obliczania innych należności, w tym obciążeń związanych z korzystaniem z nieruchomości, w szczególności kosztów zarządu, podatków i opłat lokalnych, kosztów napraw i remontów,

9. informację o prawie nabywcy do odstąpienia od umowy, z pouczeniem o wymaganej pisemnej formie oświadczenia woli o odstąpieniu, wskazaniem adresata oświadczenia woli o odstąpieniu, terminu, w którym z prawa tego można skorzystać, wraz z powiadomieniem, że termin do odstąpienia od umowy, jest zachowany, jeżeli nabywca przed jego upływem wyśle na wskazany adres oświadczenie woli o odstąpieniu od umowy,

10. informację o kosztach, które, w przypadku ich poniesienia przez przedsiębiorcę w związku z zawarciem i odstąpieniem od umowy, będą podlegać zwrotowi przez nabywcę, w razie skorzystania przez niego z prawa odstąpienia od umowy,

11. informację o sposobie uzyskiwania dodatkowych danych, dotyczących proponowanej umowy.

Prospekt powinien być sporządzony zgodnie z wolą osoby zainteresowanej, w języku urzędowym państwa, w którym ta osoba ma miejsce zamieszkania lub którego jest obywatelem.

WAŻNE !!!

Z chwilą podpisania umowy prospekt staje się jej integralną częścią.

W razie sprzeczności treści umowy z prospektem strony (z drobnymi wyjątkami) są związane prospektem.

ZMIANY W PROSPEKCIE

Przedsiębiorca może przed zawarciem umowy zmienić informacje zawarte w prospekcie, jeżeli zmiany te są następstwem okoliczności, na które nie miał wpływu. Jednakże zmiany te muszą zostać przedstawione nabywcy na piśmie, jeszcze przed zawarciem umowy.

Umowa timesharingu powinna zawierać:

• imię, nazwisko i miejsce zamieszkania nabywcy;

• oznaczenie czasu w każdym roku, w którym nabywca może korzystać z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego, albo sposób jego oznaczenia;

• oznaczenie budynku lub pomieszczenia mieszkalnego, z którego nabywca może korzystać, albo oznaczenie sposobu jego oznaczenia;

• określenie czasu, na jaki umowa została zawarta;

• stwierdzenie, że wykonanie nabytego prawa nie jest związane z kosztami, ciężarami ani zobowiązaniami innymi niż określone w umowie;

• określenie miejsca i daty podpisania umowy przez każdą ze stron.

Konsumentowi przysługuje prawo do odstąpienia od umowy timesharingowej.

Nabywca może odstąpić od umowy bez podania przyczyny, w terminie 10 dni od doręczenia mu dokumentu umowy.

Dokonuje się to przez złożenie przedsiębiorcy pisemnego oświadczenia woli o odstąpieniu.

W razie skorzystania z prawa odstąpienia umowa uważana jest za niezawartą, a konsument nie ponosi odpowiedzialności wobec przedsiębiorcy.

W razie stwierdzonych nieprawidłowości w treści prospektu konsument może odstąpić od umowy do 3 miesięcy od dnia stwierdzenia nieprawidłowości

Kluby wakacyjne

Kluby wakacyjne kuszą potencjalnych klientów niskimi cenami i obietnicami cudownych wakacji. Teoretycznie, członkowie takich klubów mają zapewnione najlepsze warunki i zwrot kosztów w razie wycofania się z takiego programu.

Członkowstwo w klubie uprawnia konsumenta do pobytu w określonych dniach w apartamencie klubu wakacyjnego.

Umowy nie określają danego konkretnego apartamentu, do którego ma się prawa, nie określają także jego lokalizacji.

Umowa uczestnictwa w klubie wakacyjnym nie jest chroniona tak jak w przypadku zawarcia umowy timesharingowej

 Nowa Dyrektywa UE dotycząca timeshare

Dyrektywa 2008/122/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 stycznia 2009 r. w sprawie ochrony konsumentów w odniesieniu do niektórych aspektów umów timeshare, umów o długoterminowe produkty wakacyjne, umów odsprzedaży oraz wymiany (Dz.U.UE.L.09.33.10) rozszerza obowiązujące dotychczas przepisy i wprowadza następujące pojęcia:

• "umowa timeshare" - umowa zawarta na ponad rok, na podstawie której konsument odpłatnie nabywa prawo do korzystania z co najmniej jednego noclegowego miejsca zakwaterowania przez ponad jeden okres korzystania;

• "umowa o długoterminowy produkt wakacyjny" - umowa zawarta na ponad rok, na podstawie której konsument za opłatą nabywa prawo głównie do otrzymywania zniżek lub innych korzyści związanych z zakwaterowaniem wraz z usługami związanymi z podróżą lub innymi usługami lub bez takich usług;

• "umowa odsprzedaży" - przedsiębiorca za opłatą udziela konsumentowi pomocy w sprzedaży lub kupnie prawa z umowy timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego;

• systemu wymiany, który umożliwia mu dostęp do noclegowego miejsca zakwaterowania lub innych usług w zamian za udzielenie innym osobom czasowego dostępu do korzyści dotyczących praw wynikających z jego umowy timeshare.

Dyrektywa 2008/122/WE wprowadza także możliwość wymiany i odsprzedaży praw w ramach timeshare i skraca minimalny czas trwania umowy z 3 lat do przynajmniej 1 roku. Po stronie przedsiębiorcy powstał obowiązek dostarczenia na piśmie pełnej informacji na temat oferty jeszcze przed podpisaniem umowy. W formularzu informacyjnym powinny znaleźć się:

• informacje dotyczące nabytych praw;

• informacje dotyczące przedmiotu umowy (opis nieruchomości i jej położenia; opis usług i obiektów, do których konsument będzie miał dostęp);

• dodatkowe informacje dotyczące miejsca zakwaterowania w budowie;

• informacje dotyczące kosztów (pełny koszt umowy wraz z opisem możliwości podwyższenia ceny, wskazanie obowiązkowych opłat ustawowych i metody obliczania opłat związanych z nieruchomością, koszty administracyjne, itp.);

• informacje dotyczące rozwiązania umowy;

Umowa sporządzana jest na piśmie, w formie papierowej lub na innym trwałym nośniku, w języku lub jednym z języków państwa członkowskiego, w którym konsument przebywa lub którego jest obywatelem, zgodnie z wyborem konsumenta, o ile jest to język urzędowy Wspólnoty.

Nowa Dyrektywa wydłuża do 14 dni kalendarzowych termin do odstąpienia od umowy i termin ten będzie jednolity we wszystkich krajach Unii Europejskiej.

Nowa Dyrektywa ma na celu zwiększenie ochrony konsumentów na rynku umów timesharingowych oraz umów o długoterminowy produkt wakacyjny. Po transpozycji przepisy Dyrektywy 2008/122/WE zaczną obowiązywać we wszystkich krajach UE od 23 lutego 2011 roku.

Aby implementować dyrektywę musimy stworzyć nową ustawę o timesharingu

Umowy TS mają charakter transgraniczny, po zmianach ujednolici się cały rynek UE w tym względzie i np. wszędzie klienci będą mieli tyle samo czasu na odstąpienie od umowy - teraz to będzie 14 dni TO NAJLEPSZA OCHRONA KONSUMENTA

W ciągu 14 dni niczego nie opłacamy !!!!!!!!

Formularz informacyjny przed podpisaniem umowy, jeśli tego zabraknie termin na odstąpienie przedłuży się do 3 miesięcy !!!!!!!

Podmiot oferujący TS będzie zobowiązany dostarczyć formularz odstąpienie od umowy, jeśli tego nie zrobi termin odstąpienie przedłuży się nawet do roku

Do tej pory okres minimalny trwał 3 lata, firmy obchodziły przepisy pisząc czas trwania umowy 35 miesięcy i nie był to wówczas TS, teraz wystarczy zawrzeć umowę na ponad rok i mamy TS

Dodatkowo tego typu umowa będzie mogła dotyczyć także ruchomości. - np. miejsca na statkach, jachtach

Umowy timeshare często powiązane są z innymi umowami, np. umową o kredyt. Klienci bowiem bardzo często w taki właśnie sposób finansują swoje wakacje. Po zmianach umowa o kredyt ulegnie automatycznemu rozwiązaniu, jeżeli klient odstąpi od umowy timeshare.

Usługi hotelarskie

Usługi hotelarskie mogą być świadczone w obiektach hotelarskich, które spełniają:

1) wymagania co do wielkości obiektu, jego wyposażenia oraz zakresu świadczonych usług, ustalone dla rodzaju i kategorii, do których obiekt został zaszeregowany;

2) wymagania sanitarne, przeciwpożarowe oraz inne określone odrębnymi przepisami.

Usługi hotelarskie mogą być świadczone również w innych obiektach, jeżeli

obiekty te spełniają minimalne wymagania co do wyposażenia.

Za inne obiekty, w których mogą być świadczone usługi hotelarskie, uważa się także wynajmowane przez rolników pokoje i miejsca na ustawianie namiotów w prowadzonych przez nich gospodarstwach rolnych, jeżeli obiekty te spełniają minimalne wymagania co do wyposażenia,

Ustala się następujące rodzaje obiektów hotelarskich:

1) hotele - obiekty posiadające co najmniej 10 pokoi, w tym większość miejsc

w pokojach jedno- i dwuosobowych, świadczące szeroki zakres usług związanych z pobytem klientów;

2) motele - hotele położone przy drogach, zapewniające możliwość korzystania z usług motoryzacyjnych i dysponujące parkingiem;

3) pensjonaty - obiekty posiadające co najmniej 7 pokoi, świadczące dla swoich klientów całodzienne wyżywienie;

4) kempingi (campingi) - obiekty strzeżone, umożliwiające nocleg w namiotach, samochodach mieszkalnych (campobusach) i przyczepach samochodowych, przyrządzanie posiłków, parkowanie samochodów, a także świadczące usługi związane z pobytem klientów; obiekty te mogą dodatkowo umożliwiać nocleg w domkach turystycznych lub innych obiektach stałych;

5) domy wycieczkowe - obiekty posiadające co najmniej 30 miejsc noclegowych, dostosowane do samoobsługi klientów oraz świadczące minimalny zakres usług związanych z pobytem klientów;

6) schroniska młodzieżowe - obiekty przeznaczone do indywidualnej i grupowej turystyki młodzieżowej, dostosowane do samoobsługi klientów;

7) schroniska - obiekty zlokalizowane poza obszarami zabudowanymi i szlakach turystycznych, świadczące minimalny zakres usług związanych z pobytem klientów;

8) pola biwakowe - obiekty niestrzeżone, umożliwiające nocleg w namiotach.

Ustala się dla:

1) hoteli, moteli i pensjonatów - pięć kategorii oznaczonych gwiazdkami;

2) kempingów (campingów) - cztery kategorie oznaczone gwiazdkami;

3) domów wycieczkowych i schronisk młodzieżowych - trzy kategorie oznaczone cyframi rzymskimi.

Zaszeregowania obiektów hotelarskich do poszczególnych rodzajów dokonuje, marszałek województwa właściwy ze względu na miejsce położenia obiektu hotelarskiego.

Zaszeregowania pól biwakowych dokonuje i prowadzi ich ewidencję wójt (burmistrz, prezydent miasta) właściwy ze względu na miejsce ich położenia.

Przed wydaniem decyzji w zakresie rodzajów i kategorii obiektów hotelarskich

organy wymienione mogą zwracać się o opinię do wyspecjalizowanych stowarzyszeń

Przed rozpoczęciem świadczenia usług hotelarskich w obiekcie hotelarskim, przedsiębiorca jest obowiązany uzyskać zaszeregowanie tego obiektu do odpowiedniego rodzaju i kategorii.

Kto świadczy usługi hotelarskie i używa nazwy kategorii obiektów hotelarskich bez odpowiedniej decyzji lub niezgodnie z nią, podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny

W razie rozpoczęcia świadczenia usług w obiekcie hotelarskim, który posiada zaszeregowanie, przedsiębiorca jest obowiązany wystąpić do właściwego marszałka województwa o potwierdzenie lub zmianę dotychczasowego zaszeregowania.

Przedsiębiorcy świadczący usługi hotelarskie w obiektach, mają obowiązek informowania właściwego organu o okolicznościach powodujących zmianę rodzaju lub kategorii obiektu hotelarskiego oraz o zakończeniu świadczenia usług hotelarskich.

Przedsiębiorca, który zamierza rozpocząć świadczenie usług hotelarskich w obiekcie hotelarskim, może ubiegać się o przyrzeczenie zaszeregowania obiektu hotelarskiego do odpowiedniego rodzaju i kategorii, zwane “promesą”.

Promesę wydaje, na wniosek przedsiębiorcy, marszałek województwa właściwy ze względu na miejsce położenia obiektu hotelarskiego.

Promesa jest wydawana w formie decyzji administracyjnej na czas określony nie dłuższy niż dwa lata.

Wniosek powinien zawierać w szczególności:

1) oznaczenie przedsiębiorcy wraz z podaniem jego siedziby i adresu, a w wypadku gdy przedsiębiorcą jest osoba fizyczna - miejsca zamieszkania i adresu;

2) nazwę obiektu, jeżeli usługi będą świadczone z użyciem nazwy własnej obiektu;

3) określenie położenia obiektu, wraz z podaniem jego adresu;

4) wskazanie rodzaju obiektu hotelarskiego i kategorii, o które ubiega się

przedsiębiorca.

Do wniosku dołącza się ostateczną decyzję o pozwoleniu na budowę lub zmianę

sposobu użytkowania obiektu.

W okresie ważności promesy przedsiębiorca nie może świadczyć usług hotelarskich w obiekcie.

Przedsiębiorca może używać nazwy rodzajowej i oznaczenia kategorii do celów informacyjnych i promocyjnych obiektu hotelarskiego.

Marszałek województwa może, w drodze postanowienia, zezwolić na rozpoczęcie świadczenia usług hotelarskich przez przedsiębiorcę, który otrzymał promesę, po złożeniu przez niego kompletnego wniosku o zaszeregowanie obiektu hotelarskiego do odpowiedniego rodzaju i kategorii.

Organy mają prawo kontrolować, w zakresie swojej właściwości miejscowej, przestrzeganie wymagań, w stosunku do wszystkich obiektów hotelarskich i innych obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie. Jeżeli obiekt, pozostający poza ewidencją organu dokonującego kontroli, nie spełnia wymagań przewidzianych dla rodzaju i kategorii, do których został zaszeregowany, lub minimalnych wymagań dla innych obiektów świadczących usługi hotelarskie, organ kontrolujący zawiadamia organ prowadzący ewidencję obiektu.

Organy mogą wykonywać następujące czynności kontrolne:

1) dokonywać kontroli wszystkich pomieszczeń i urządzeń wchodzących w

skład kontrolowanych obiektów;

2) żądać od kierownika obiektu oraz od wszystkich osób, które są w tym

obiekcie zatrudnione, pisemnych i ustnych informacji w sprawach objętych

kontrolą;

3) żądać okazania dokumentów potwierdzających spełnienie przez obiekt wymagań

Minister właściwy do spraw turystyki może dokonywać kontroli w zakresie

spełniania przez obiekt hotelarski wymagań przewidzianych dla rodzaju i kategorii, do których został zaszeregowany.

W razie stwierdzenia, że obiekt hotelarski nie spełnia wymagań przewidzianych

dla rodzaju i kategorii, do których został zaszeregowany, minister właściwy do

spraw turystyki występuje do właściwego organu o dokonanie zmiany rodzaju

lub kategorii obiektu.

Jeżeli obiekt hotelarski przestał spełniać wymagania określone dla rodzaju i kategorii, właściwy organ dokonuje z urzędu zmiany rodzaju lub kategorii obiektu bądź uchyla decyzję o zaszeregowaniu obiektu do określonego rodzaju.

Zaszeregowanie, odmowa zaszeregowania, potwierdzenie zaszeregowania bądź zmiana zaszeregowania obiektu hotelarskiego do określonego rodzaju, nadanie, odmowa nadania lub zmiana kategorii, odmowa wpisu do ewidencji obiektów hotelarskich i wykreślenie z ewidencji obiektów hotelarskich, a także nakazanie wstrzymania świadczenia usług hotelarskich następuje w formie decyzji administracyjnej.

Nazwy rodzajów i oznaczenia kategorii obiektów hotelarskich, podlegają ochronie prawnej i mogą być stosowane wyłącznie w odniesieniu do obiektów hotelarskich.

W obiektach hotelarskich należy umieścić na widocznym miejscu:

1) nazwę oraz siedzibę lub imię i nazwisko, a także adres przedsiębiorcy świadczącego usługi hotelarskie w tym obiekcie;

2) tablicę określającą rodzaj i kategorię obiektu;

3) informację o zakresie świadczonych usług wraz z podstawowymi cenami;

4) informację o przystosowaniu obiektu do obsługi osób niepełnosprawnych.

Informacje pkt 2 i 4, należy umieścić również na zewnątrz obiektu hotelarskiego.

Przedsiębiorcy świadczący usługi hotelarskie w obiektach hotelarskich mogą, w

celu zapewnienia porządku oraz bezpieczeństwa klientów i ich mienia, wydawać

regulaminy porządkowe wiążące wszystkie osoby przebywające na terenie

obiektu.

Wykaz wymagań dla obiektów hotelarskich, odpowiadający rodzajowi i kategorii obiektu, a także pełny cennik usług powinny być udostępnione na żądanie klienta.

Minister właściwy do spraw turystyki, w drodze rozporządzenia, określa:

1) wymagania dla poszczególnych rodzajów i kategorii obiektów hotelarskich

co do wyposażenia oraz zakresu świadczonych usług, w tym usług gastronomicznych, oraz warunki dopuszczenia odstępstw od tych wymagań, ze szczególnym uwzględnieniem wymagań w zakresie:

a) zewnętrznych elementów zagospodarowania i urządzenia,

b) instalacji i urządzeń technicznych,

c) podstawowych elementów dotyczących funkcji, programu obsługowego i użyteczności obiektu,

d) części mieszkalnej,

e) oferty usług podstawowych i uzupełniających;

2) szczegółowe zasady i tryb zaliczania obiektów hotelarskich do poszczególnych rodzajów i kategorii, z uwzględnieniem w szczególności sposobu oceny obiektu hotelarskiego;

3) sposób dokumentowania spełnienia wymagań,

4) minimalne wymagania co do wyposażenia obiektów świadczących usługi

hotelarskie

5) tryb sprawowania kontroli nad przestrzeganiem w poszczególnych obiektach wymagań co do wyposażenia i świadczenia usług, odpowiadających rodzajowi i kategorii obiektu, z uwzględnieniem w szczególności częstotliwości dokonywania kontroli i warunków kontroli;

6) sposób prowadzenia ewidencji obiektów hotelarskich oraz innych obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie, ze szczególnym uwzględnieniem danych, jakie powinna zawierać karta ewidencyjna obiektów hotelarskich, a także innych obiektów, w których są świadczone usługi hotelarskie.

OCHRONA NAZW RODZAJOWYCH

Nazwy obiektów wymienione w ustawie o usługach turystycznych może używać tylko ten podmiot, który uzyskał zaszeregowanie obiektu do odpowiedniej kategorii !

Są to nazwy prawnie chronione

W 2004 roku w wyniku nowelizacji Ustawy o usługach turystycznych w art. 60 § 4 wprowadzono pkt 2a, który stanowi, że karze ograniczenia wolności lub grzywny podlega ten, "kto świadcząc usługi hotelarskie, używa oznaczeń, które mogą wprowadzić klientów w błąd co do rodzaju lub kategorii obiektu hotelarskiego".

Zgodnie z art. 35 ust. 2 Ustawy o usługach turystycznych usługi hotelarskie mogą być świadczone również w innych obiektach niż obiekty hotelarskie, które zostały wymienione w art. 36 ustawy, o ile spełniają one "wymagania sanitarne, przeciwpożarowe oraz inne określane odrębnymi przepisami, a także spełniają minimalne wymagania co do wyposażenia", które określa rozporządzenie ministra właściwego do spraw turystyki.

Jednak świadczenie usług hotelarskich wymaga wcześniejszego wpisania tych obiektów do ewidencji wójta, burmistrza lub prezydenta miasta właściwych ze względu na położenie obiektu.

Wówczas obiekty nie uzyskują zaszeregowania do żadnej przewidzianej w ustawie kategorii, a ich nazwa jest przedmiotem swobodnej decyzji przedsiębiorcy.

Jednak nie może ona naruszać postanowień ustawy i wprowadzać klientów w błąd !!!!

W Polsce duża część usług hotelarskich świadczona jest w obiektach, które nie spełniają wymagać określonych w ustawie dla obiektów hotelarskich.

Wśród spotykanych nazw są: OTEL, HOTELik, MOTELik, Hotelik, Motelik, Pensjonacik.

W grudniu 2003 roku Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zajął następujące stanowisko: " używanie przez przedsiębiorców zdrobniałych nazw, np. hotelik, pensjonacik, motelik, jest możliwe. Są to odrębne słowa, nieobjęte ochroną prawną”.

W trzecim kwartale 2006 roku Główny Inspektorat Inspekcji Handlowej przeprowadził na terenie 9 województw kontrolę, którą zostali objęci przedsiębiorcy świadczący usługi hotelarskie w obiektach hotelarskich oraz w obiektach, które nie są w rozumieniu ustawy o usługach turystycznych obiektami hotelarskimi.

Wyniki kontroli zostały zaprezentowane w biuletynie 1/2007 Inspekcji Handlowej na stronach internetowych Głównego Inspektoratu:

"W trakcie sprawdzania legalności prowadzonej działalności ustalono, iż 29 przedsiębiorców (35,8% ogółu skontrolowanych) w oznaczeniu obiektu umieściło nazwę prawnie chronioną, bez uzyskania decyzji administracyjnej (np.: hotel, pensjonat, motel), a 27 przedsiębiorców posługiwało się ­oznaczeniami graficznymi nawiązującymi w sposób bezpośredni lub pośredni do nazw rodzajowych obiektów hotelarskich określonych w art. 36 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach hotelarskich, co mogło wprowadzać w błąd potencjalnych klientów co do rodzaju obiektu świadczącego usługi hotelarskie (np.MOTELik, HOTELik, PENSJONAcik, OTEL itp.)"

CZYLI używanie nazw zdrobniałych : HOTELIK - DOZWOLONE

ZDROBNIAŁĄ NAZWA ALE PISANA RÓŻNYMI LITERAMI MOGĄCA WPROWADZIĆ W BŁĄD HOTELik - nie !!!!!!

Niektórzy autorzy są jednak zdania, ze każde zdrobnienie będzie wprowadzeniem w błąd

[http://www.tur-info.pl/p/ak_id,19045,,hotel,uslugi_hotelarskie,zasady,rejestracja,ewidencja,ministerstwo_gospodarki.html]

OPIEKA KONSULARNA

W Polsce podstawę prawna stanowi ustawa z 1984 roku o funkcjach konsulów RP

Polakom przysługuje opieka konsularna każdego z państw Unii Europejskiej - Na terenie państw, w których nie ma przedstawicielstwa dyplomatycznego RP.

Odbywa się ona na takich samych zasadach, jak dla obywateli tych państw.

Trzeba udowodnić obywatelstwo europejskie czyli np. obywatelstwo polskie, w razie zagubienia paszportu lub dowodu osobistego dopuszczalny jest inny dowód ale to może opóźnić wykonanie czynności przez konsula.

Konsul innego kraju również podejmie działania na rzecz obcego obywatela w sytuacji poważnego wypadku, choroby, aresztowania, czy tez stał się ofiara przestępstwa, podobnie ze zgonem. To istotne w sytuacji gdy polski turysta wpada w kłopoty w jakimś egzotycznym państwie gdzie nie ma polskiego przedstawicielstwa czyni to konsul innego kraju unijnego na terenie takiego państwa.

We wszystkich sytuacjach problemowych przedstawicielstwo dyplomatyczne państw członkowskich UE dają możliwość wsparcia i pomocy w powrocie do kraju, a w razie utraty dokumentów, można poprosić o wystawienie dokumentu tymczasowego na powrót do Polski.

Pomoc finansowa, może być udzielona tylko za zgodą właściwych władz RP, po uprzednim podpisaniu zobowiązania do spłaty pożyczki po powrocie do kraju.

Polskie konsulaty w innych krajach

Konsulat udziela obywatelom polskim pomocy w nagłych przypadkach, jak utrata dokumentów i pieniędzy, zatrzymania i aresztowania, wypadki i zachorowania, zgon osób bliskich.

Działania Konsula nie mogą naruszać przepisów i zwyczajów obowiązujących na terenie kraju gdzie mieści się konsulat.

Konsul nie może zapewnić obywatelom polskim lepszego traktowania, niż wynika to z obowiązujących przepisów i procedur stosowanych przez miejscowe władze wobec własnych obywateli i obywateli innych krajów.

Utrata dokumentów

W razie utraty paszportu lub dowodu osobistego (zgubienie, kradzież), Konsul może po sprawdzeniu tożsamości wystawić paszport tymczasowy na powrót do Polski. Konsulat nie pośredniczy w wydawaniu duplikatów dowodów osobistych, praw jazdy i dowodów rejestracyjnych.

Utrata środków finansowych

Konsul może udzielić obywatelowi polskiemu pomocy finansowej na pokrycie kosztów powrotu do kraju, w razie niezbędnej potrzeby, jeżeli wnioskodawca nie ma możliwości pokrycia tych kosztów, a w szczególności jeżeli nie jest możliwe:

1) przekazanie dla wnioskodawcy pieniędzy z Polski lub z innego państwa;
2) opłacenie w Polsce lub w innym państwie biletu na przelot lub przejazd;
3) skredytowanie przez przewoźnika opłaty za przelot lub przejazd;
4) skorzystanie przez wnioskodawcę z kart kredytowych lub innych form zapłaty bezgotówkowej;
5) uzyskanie środków na powrót wnioskodawcy do Polski na podstawie przepisów dotyczących usług turystycznych.

Rozporządzenie Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 28 sierpnia 2002 r. w sprawie udzielania przez konsula RP pomocy finansowej oraz trybu postępowania przy jej udzielaniu

Formy pomocy:
- za poręczeniem majątkowym - tj. przekazanie przez konsula środków finansowych wpłaconych na konto bankowe Ministerstwa Spraw Zagranicznych przez rodzinę lub osoby trzecie,  
- bez poręczenia majątkowego - tj. udzielanie przez konsula obywatelowi polskiemu pomocy finansowej na powrót do kraju za zobowiązaniem spłaty.

Zatrzymania i aresztowania

W razie zatrzymania lub aresztowania turysta ma prawo prosić o kontakt z Konsulem, który zadba o to, by traktowano go nie gorzej niż obywateli państwa, w którym przebywa.

Zgodnie z podpisanymi przez Polskę konwencjami konsularnymi i umowami dwustronnymi - bez woli turysty o jego aresztowaniu zawiadamia się konsula RP

(jeśli kraj jest tylko strona Konwencji wiedeńskiej o stosunkach konsularnych z 1963 r. to wówczas za zgoda zatrzymanego powiadamia się konsula RP), władze obce są zobowiązane do powiadomienia w ciągu 72 godzin właściwego miejscowo Konsulatu Polskiego o każdym przypadku zatrzymania polskiego obywatela.

Jest to tzw. NOTYFIKACJA KONSULARNA

Co jeśli zatrzymuje się turystę w strefie międzynarodowej lotniska i nie zezwala na wjazd do kraju?

TO TYLKO ODMOWA WJAZDU CUDZOZIEMCA NA TERYTORIUM PAŃSTWA - chociaż umowy dwustronne mogą regulować również w stosunku do takich sytuacji notyfikację - tak mamy z USA, żeby obywatel Polski mógł powiadomić o tej sytuacji zarówno rodzinę w Polsce jak i oczekujących na niego w USA.

Notyfikacja odnosi się tylko do zatrzymań, gdzie obywatelowi innego państwa stawia się zarzuty.

Dodatkowo w przypadku aresztowania konsul może:

• powiadomić o aresztowaniu rodzinę ,

• wystąpić do władz miejscowych i uzyskać informacje o przyczynach zatrzymania, czasie trwania procedury sądowej, a także o ewentualnych możliwościach zwolnienia, dostarczyć aresztowanemu listę adwokatów (wyboru jednak musi dokonać sam zatrzymany),

• odwiedzać go w więzieniu bądź w inny sposób utrzymywać z nim kontakt,

• pomoc rodzinie w uzyskaniu zezwolenia na widzenie lub rozmowę telefoniczną.

Osobom przebywającym w aresztach i zakładach karnych na terenie innego kraju przysługuje prawo wysyłania i otrzymywania korespondencji oraz kontaktu telefonicznego z rodziną. Koszty wysyłki listów oraz rozmów telefonicznych pokrywa osoba osadzona.

Jeśli postępowanie wobec osoby zatrzymanej nie zostało jeszcze zakończone wyrokiem, na prowadzenie korespondencji i rozmowy telefoniczne wymagana jest zgoda prokuratora.

Obywatele polscy, wobec których toczy się postępowanie karne mają prawo do opieki adwokackiej z urzędu. Opieka z urzędu jest odpłatna.

Osoby uzyskujące niskie dochody roczne, mogą zwrócić się do prowadzącego postępowanie sądu o opiekę adwokacką na koszt państwa na terenie, którego przebywają.

Konsulat legalizuje dokumenty i wydaje zaświadczenia potwierdzające wysokość dochodów uzyskiwanych w kraju.

Konsulowie zwykle utrzymuja kontakty z dobrymi kancelariami adwokackimi specjalizującymi się w świadczeniu pomocy cudzoziemcom. Konsul w zasadzie jedynie zaleca skorzystnie z usług określonego adwokata.

Podjęcie działań przez adwokata jedynie za zgodą zatrzymanego i na jego koszt. Konsul powinien śledzić proces szczególnie karny, może więc i powinien uczestniczyć w rozprawach.

Konsul może wydobyć z RP bardzo ważne dla sprawy i sytuacji zatrzymanego dokumenty znajdujące się w Polsce. A jeśli już zostanie skazany i odbywa karę aresztu konsul powinien go odwiedzać.

Zgon

W razie śmierci obywatela polskiego za granicą konsul służy pomocą przy załatwieniu formalności na miejscu oraz zawiadamia za pośrednictwem Urzędu Wojewódzkiego bliskich w Polsce.

Jeśli zmarły ma zostać pochowany w Polsce, Konsul wydaje zezwolenie na przewóz zwłok (prochów) do kraju oraz opieczętowuje trumnę (urnę) przed opuszczeniem terenu kraju, gdzie doszło do zdarzenia. Przewóz zwłok do Polski wymaga zaangażowania koncesjonowanej firmy zajmującej się międzynarodowym transportem zmarłych.

Przewozu urny zawierającej spopielone szczątki zmarłego może dokonać każda osoba, także publicznymi środkami transportu. Wszystkie koszty związane z przewozem zwłok (prochów) do kraju ponosi osoba decydująca o pochówku w kraju. Konsulat nie ma możliwości pokrycia lub zaliczkowego opłacenia kosztów transportu zwłok i czynności wykonywanych przez urzędy włoskie.

W przypadku braku możliwości pokrycia kosztów transportu zwłok, ciało zmarłego może zostać pochowane na cmentarzu komunalnym kraju na terenie, którego, doszło do zadarzenia, na koszt miejscowych władz.

Jakich działań konsul nie może podjąć?

• prowadzić spraw obywateli polskich w charakterze adwokata oraz angażować za niego prawników (może natomiast dostarczyć mu listę adwokatów cieszących się zaufaniem urzędu konsularnego),

• płacić za niego grzywien, mandatów, długów oraz kosztów sądowych,

• świadczyć usług, które wykonują biura turystyczne, linie lotnicze, banki oraz towarzystwa ubezpieczeniowe,

• załatwiać zakwaterowania lub zezwolenia na pracę.

UMOWA PRZEWOZU

Kodeks cywilny regulujący umowę przewozu ogranicza przewóz do przewozu rozumianego jako usługa świadczona przez przewoźnika, tj. przedsiębiorstwo transportowe wykonujące działalność przewozową w sposób stały i zarobkowy.

Konstrukcja umowy przewozu w kodeksie cywilnym obejmuje zarówno przewóz osób, jak i przewóz rzeczy.

Strona umowy przewozu

Przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy.

Przepisy regulujące umowę przewozu nie mają zastosowania do przewozów okazjonalnych, wykonywanych odpłatnie przez osoby fizyczne i prawne, nie mające statusu prawnego przewoźnika, jak również do przewozów dokonywanych nieodpłatnie (z grzeczności).

Przyjmuje się, że do tego rodzaju przewozów, gdy są odpłatne, należy stosować przepisy dotyczące umowy o dzieło, a gdy są nieodpłatne - odpowiednio przepisy o zleceniu.

Przewoźnikiem mogą być osoby fizyczne lub osoby prawne prowadzące przedsiębiorstwo transportowe, uprawnione na podstawie przepisów administracyjnych do wykonywania działalności przewozowej w sposób stały i zarobkowy.

Kontrahentem przewoźnika przy przewozie osób jest sam podróżny (pasażer) lub inna osoba działająca na jego rzecz (np. biuro podróży albo inny organizator przewozu).

Przedmiotem przewozu osób mogą być tylko osoby fizyczne.

Przy przewozie rzeczy drugą stroną umowy przewozu jest wysyłający.

Wysyłający nie musi być właścicielem nadawanych do przewozu rzeczy.

Świadczenie stron umowy przewozu

Podstawowym obowiązkiem przewoźnika przy przewozie osób jest przewiezienie podróżnego albo określoną trasą, albo do określonego miejsca przeznaczenia.

Przy przewozie rzeczy podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie przesyłki na miejsce przeznaczenia oraz wydanie jej osobie wskazanej jako odbiorca w całości, w stanie nie pogorszonym i we właściwym terminie.

Podstawowym obowiązkiem kontrahenta przewoźnika zarówno przy przewozie osób, jak i rzeczy jest zapłacenie wynagrodzenia za przewóz.

Poza tym wysyłający ma obowiązek dostarczyć przesyłkę przewoźnikowi w ustalonym miejscu i czasie.

Kodeks cywilny nie nakłada na przewoźnika obowiązku zawarcia umowy przewozu!

Umowa przewozu dochodzi do skutku według ogólnych zasad odnoszących się do zawierania umów.

Umowa o przewóz osób może być również zawarta w sposób konkludentny, np. przez zajęcie miejsca przez podróżnego w środku transportowym, gdy nie obowiązuje wcześniejsze kupienie biletu.

W razie podróży bez biletu nie dochodzi do zawarcia umowy przewozu.

ODPOWIEDZIALNOŚĆ - za bagaż, który podróżny przewozi ze sobą, przewoźnik ponosi odpowiedzialność tylko wtedy, gdy szkoda wynikła z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa przewoźnika.

Za bagaż powierzony przewoźnikowi przewoźnik ponosi odpowiedzialność według zasad przewidzianych dla przewozu rzeczy.

Przewóz bagażu, który podróżny przewozi ze sobą (tzw. bagaż podręczny lub ręczny), odbywa się na podstawie umowy o przewóz podróżnego, bez zawierania dodatkowej umowy dotyczącej bagażu.

Piecza nad tym bagażem należy do podróżnego.

Dlatego odpowiedzialność przewoźnika za szkody spowodowane w trakcie przewozu utratą, ubytkiem, uszkodzeniem lub zniszczeniem bagażu podręcznego jest zawężona tylko do przypadków, gdy szkoda wynikła z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa przewoźnika.

Ciężar dowodu zarówno szkody, jak i kwalifikowanej winy przewoźnika spoczywa na podróżnym.

Nad bagażem, który podróżny powierza przewoźnikowi, pieczę sprawuje przewoźnik.

PRZEWÓZ LOTNICZY

Odpowiedzialność przewoźnika lotniczego za odwołanie lotu i odmowę przyjęcia na pokład

Przewóz lotniczy coraz bardziej popularny

rośnie liczba pasażerów, dla których poważnym utrudnieniem stają się przypadki, w których z przyczyn od nich niezależnych nie mogą z tego środka skorzystać.

Składają się na nie między innymi sytuacje, w których przewoźnik odwołuje lot lub odmawia przyjęcia na pokład z powodu braku miejsc.

Problematyka odpowiedzialności przewoźnika za odwołanie lotu i tzw. overbooking nie są sankcjonowane przez prawo międzynarodowe !!!!!!!! stąd odpowiedzialność ta unormowana jest lub wywodzona ze stosownych regulacji krajowych poszczególnych państw.!!!!!!

Na obszarze Unii Europejskiej zagadnienie to objęte zostało rozporządzeniem (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004r. ustanawiającym wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającym rozporządzenie (EWG) nr 295/91.

Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 przyznaje minimalne prawa dla pasażerów między innymi w sytuacjach odmowy przyjęcia na pokład wbrew ich woli lub odwołania lotu i ma zastosowanie do pasażerów odlatujących:

1. z lotniska znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego, do którego ma zastosowanie Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz

2. z lotniska znajdującego się w kraju trzecim i lądujących na lotnisku w państwie członkowskim, do którego ma zastosowanie Traktat, chyba że otrzymali oni korzyści lub odszkodowanie oraz udzielono im opieki w tym kraju trzecim, jeżeli przewoźnik lotniczy obsługujący dany lot jest przewoźnikiem wspólnotowym (czyli posiadającym ważną licencję na prowadzenie działalności wydaną przez państwo członkowskie zgodnie z przepisami prawa UE).

Warunkiem stosowania przepisów jest posiadanie potwierdzonej rezerwacji na dany lot oraz (poza przypadkami odwołania lotu) stawienie się na odprawę pasażerów, zgodnie z wymogami i w czasie określonym uprzednio na piśmie (również za pomocą środków komunikacji elektronicznej), a jeżeli czas nie został uprzednio określony - nie później niż 45 minut przed ogłoszoną godziną lotu.

Przepisy stosuje się również, gdy pasażerowie bez względu na przyczynę zostali przeniesieni przez przewoźnika lotniczego lub organizatora wycieczek z lotu, na który mieli rezerwację, na inny lot.

Rozporządzeniem objęci są nie tylko przewoźnicy związani umową z pasażerem, ale również działający w imieniu podmiotu, z którym pasażer zawarł umowę, którzy świadczą usługi transportowe na rzecz pasażerów.

W przypadku odwołania lotu, pasażerom przysługują:

1. prawo wyboru pomiędzy:

1.1. zwrotem w terminie siedmiu dni pełnego kosztu biletu, za część lub części nie odbytej podróży oraz za część lub części już odbyte, jeżeli lot nie jest już zasadny, wraz z, gdy jest to odpowiednie, lotem powrotnym do pierwszego miejsca odlotu, w najwcześniejszym możliwym terminie (na zasadach określonych w rozporządzeniu przepis ten ma zastosowanie również do pasażerów, dla których lot stanowi część imprezy turystycznej);
1.2. zmianą planu podróży, na porównywalnych warunkach, do miejsca docelowego, w najwcześniejszym możliwym terminie lub w późniejszym terminie dogodnym dla pasażera, w zależności od dostępności wolnych miejsc (obsługujący przewoźnik ponosi koszt transportu pasażera z innego lotniska na lotnisko, do którego została zrobiona rezerwacja lub na inne pobliskie miejsce uzgodnione z pasażerem);

2. posiłki oraz napoje w ilościach adekwatnych do czasu oczekiwania i bezpłatne dwie rozmowy telefoniczne, dwa dalekopisy, dwie przesyłki faksowe lub e-mailowe;

3. w przypadku zmiany trasy, gdy spodziewany czas startu nowego lotu ma nastąpić co najmniej jeden dzień po planowym starcie odwołanego lotu:
3.1. zakwaterowanie w hotelu i transport pomiędzy lotniskiem a miejscem zakwaterowania (hotelem lub innym);
3.2. odszkodowanie (przy czym pasażerowie mogą dochodzić dalszego odszkodowania na zasadach określonych w ich systemach prawnych) w wysokości:
3.2.1. 250 EUR dla wszystkich lotów o długości do 1500 kilometrów;
3.2.2. 400 EUR dla wszystkich lotów wewnątrz unijnych dłuższych niż 1500 kilometrów i wszystkich innych lotów o długości od 1500 do 3500 kilometrów;
3.2.3. 600 EUR dla wszystkich innych lotów niż loty określone powyżej, z tym, że:
- odszkodowanie może zostać pomniejszone o 50% w przypadkach, gdy pasażerom zaoferowano zmianę planu podróży do miejsca docelowego na alternatywny lot, którego czas przylotu nie przekracza planowego czasu przylotu pierwotnie zarezerwowanego lotu na długościach wskazanych powyżej odpowiednio o dwie, trzy lub o cztery godziny;
- odszkodowanie nie przysługuje, gdy:
pasażerowie zostali należycie poinformowani o odwołaniu;
obsługujący przewoźnik lotniczy dowiedzie, że odwołanie jest spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków.

Praktyka tzw. overbookingu wiąże się z dążeniem przewoźników lotniczych do maksymalnego wykorzystania miejsc na pokładzie samolotu, w związku z częstymi przypadkami rezygnacji pasażerów z lotu bez powiadomienia przewoźnika.

Przewoźnicy dokonują rezerwacji większej liczby miejsc, niż jest ona dostępna, co może skutkować zaistnieniem sytuacji, w której pasażer posiadający bilet oraz potwierdzoną rezerwację może spotkać się z odmową przyjęcia na pokład z powodu braku wolnych miejsc.

W takich okolicznościach przewoźnik obowiązany jest przede wszystkim do znalezienia ochotników, którzy zrezygnują z rezerwacji w zamian za korzyści na warunkach uzgodnionych pomiędzy pasażerem a przewoźnikiem, który zamierza wykonać lot. Jeżeli liczba ochotników okaże się niewystarczająca, przewoźnik może odmówić przyjęcia pasażerów na pokład nawet wbrew ich woli, jednakże w takim wypadku obowiązany jest, na zasadach analogicznych jak w przypadku odwołania lotu, do wypłaty odszkodowania; ponadto pasażerom przysługuje:

1. prawo wyboru pomiędzy zwrotem należności a zmianą planu podróży, jak w przypadku odwołania lotu (przysługuje ono również ochotnikom rezygnującym z rezerwacji);

2. posiłki, napoje i dostęp do środków komunikacji, jak w przypadku odwołania lotu;

3. zakwaterowanie w hotelu w przypadku, gdy występuje konieczność pobytu przez jedną albo więcej nocy lub pobytu dłuższego niż planowany przez pasażera oraz transport pomiędzy lotniskiem a miejscem zakwaterowania (hotelem lub innym).

Warto pamiętać!!!!!, że w każdym przypadku przepisy nakazują w sposób priorytetowy traktować osoby o ograniczonej możliwości poruszania się oraz towarzyszące im osoby lub psy z certyfikatem psa przewodnika, jak również dzieci podróżujące bez dorosłych opiekunów.

Przewoźnicy obowiązani są do należytego informowania pasażerów o ich uprawnieniach, a postanowienia umowne wyłączające lub ograniczające odpowiedzialność przewoźnika w tym obszarze są niedopuszczalne.

Zagubienie bądź zniszczenie bagażu przez linie lotnicze

Co roku na lotniskach ginie średnio ponad 40 mln bagaży.

Zasady odpowiedzialności przewoźnika uregulowane są w Konwencji o ujednoliceniu niektórych prawideł dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego,  sporządzonej w Montrealu dnia 28 maja 1999 r.

Przewoźnik ponosi odpowiedzialność za szkodę wynikłą w razie zniszczenia, zaginięcia lub uszkodzenia bagażu zarejestrowanego (powierzanego przewoźnikowi), jeżeli tylko wydarzenie, które spowodowało zniszczenie, zaginięcie lub uszkodzenie, miało miejsce na pokładzie statku powietrznego lub w czasie, gdy zarejestrowany bagaż pozostawał pod opieką przewoźnika. Jednakże przewoźnik nie jest odpowiedzialny w przypadku i w zakresie, w jakim szkoda wynikła z naturalnych właściwości, jakości lub wad własnych bagażu.

W przypadku bagażu niezarejestrowanego (czyli podręcznego, który zabieramy ze sobą na pokład), łącznie z przedmiotami osobistymi, przewoźnik ponosi odpowiedzialność, jeżeli szkoda powstała z jego winy albo z winy osób za niego działających. 

Odpowiedzialność przewoźnika jest ograniczona do 1.000 SDR (Special Drawing Rights - czyli tzw. specjalnych praw ciągnienia). Zgodnie z aktualnym kursem NBP 1 SDR wynosi ok.  5 zł, czyli ostatecznie przewoźnik odpowiada do kwoty ok. 5.000 zł.

1000 SDR to kwota, w której mieści się pojęcie szkoda i krzywda czyli aspekt materialny, jak i szkoda moralna

Wiele skarg w związku z tym zostało dorzuconych, ETS wypowiedział się w tej kwestii, trudność więc na podstawie przepisów Konwencji w dochodzeniu dodatkowych roszczeń

Warto o tym pamiętać, gdyż jeśli w bagażu zarejestrowanym będziemy przewozić wartościowe przedmioty, nie będziemy mogli liczyć na pełne odszkodowanie na wypadek zniszczenia czy też utraty bagażu, a nasze odszkodowanie będzie sięgać tej właśnie sumy, bez względu na rzeczywistą stratę.

W przypadku zabrania wartościowych przedmiotów na pokład, przewoźnik będzie odpowiadał jedynie wtedy, gdy szkoda powstanie z jego winy bądź z winy osób za niego działających.

Najkorzystniej więc ubezpieczyć bagaż !!!! zawierający wartościowe przedmioty - to pozwoli nam na odzyskanie pełnej sumy odszkodowania w przypadku zagubienia bądź zniszczenia bagażu.

Zaginięcia bądź zniszczenia bagażu

Po stwierdzeniu zagubienia lub zniszczenia bagażu należy:

1). WYPEŁNIĆ na lotnisku formularz nieprawidłowości bagażowej tzw. PIR (Property Irregularity Report), wspólnie z przewoźnikiem lub organizatorem wycieczki + zachować trzeba kupon nadania bagażu, wspomniany protokół PIR, bilet lotniczy oraz odcinek karty pokładowej.

2). ZŁOŻYĆ REKLAMACJĘ w terminie:

• 7 dni od odbioru uszkodzonego bagażu

• 21 dni od odbioru opóźnionego bagażu

3) WYCENIĆ SZKODĘ W przypadku zniszczenia walizki linia lotnicza zwykle prosi o rachunek za zakup nowej i zwraca koszty.

Wysyłamy rachunek za nową walizkę bądź dowód reperacji i jej koszt, oprócz tego kopię biletu oraz kwitu bagażowego. Przewoźnik linii lotniczych ma obowiązek kontaktować się z nami na bieżąco w tej sprawie.

W razie zagubienia bagażu, kiedy trudno jest oszacować pełną wartość zaginionych przedmiotów warto jest załączyć do reklamacji posiadane rachunki.

Jeśli ich nie posiadamy, wówczas należy liczyć się z tym, że linia lotnicza wyliczy wartość szkody według wagi zarejestrowanego bagażu.

Wg przepisów górna granica odpowiedzialności materialnej to 1230 euro (Konwencja Montrealska)

LAPTOPY, BIŻUTERIA, SPRZĘT SPORTOWY I INNE CENNE RZECZY

Linie lotnicze posiadają regulaminy przewozu, które wyłączają odpowiedzialność przewoźnika za cenne rzeczy wkładane do bagażu. Przed wylotem należy zapoznać się z treścią warunków przewozu i zapytać przewoźnika o możliwość zabezpieczenia cennych przedmiotów.

O czym warto pamiętać?

1. Przy zakupie biletów przez Internet nie przysługuje prawo do odstąpienia od umowy, jak to ma zwykle miejsce przy umowach zawieranych na odległość.

2. Należy dokładnie badać oferty przewoźników, którzy niejednokrotnie reklamują atrakcyjne ceny przelotów, aby pozyskać pasażerów, ale nie uwzględniają innych kosztów, np. wysokich opłat lotniskowych, paliwowych lub manipulacyjnych.

3. Przed wylotem warto zdobyć informację gdzie znajduje się lotnisko docelowe, gdyż może się okazać, że odległość portu lotniczego od właściwego celu podróży jest tak duża (nawet kilkadziesiąt kilometrów), że wymagać będzie poniesienia dodatkowych wydatków na autobus, pociąg, bądź taksówkę.

4. Opłaty lotniskowe mogą być różne u różnych przewoźników. Jeśli przewoźnik zawiedzie i zaproponuje przelot innymi liniami, które mają wyższe opłaty, można żądać od niego wyrównania strat.

5. W bagażu podręcznym nie powinno się przewozić między innymi ostrych przedmiotów (np. nożyczek, scyzoryków), gazów (wyjątkiem są dezodoranty), spirytusu, broni palnej, trucizny. Od listopada 2006r. obowiązują też znaczne ograniczenia w przewozie płynów.

6. Przywieszki z imieniem, nazwiskiem i dokładnym adresem (także krajem, w którym mieszkasz) umieszczone na zewnątrz i wewnątrz bagażu ułatwiają odzyskanie go w razie zaginięcia.

7. W tanich ofertach na ogół nie jest wliczany posiłek, a za przekąski i napoje na pokładzie płaci się osobno.

Ostatnim krokiem jest wystąpienie na drogę sądową. 

Powództwo w sprawie odszkodowania należy wnieść, według wyboru powoda, na terytorium jednego z państw stron bądź do sądu miejsca zamieszkania przewoźnika lub głównej siedziby jego przedsiębiorstwa albo miejsca, gdzie posiada on placówkę, za pośrednictwem której została zawarta umowa, bądź do sądu miejsca przeznaczenia przewozu. 

Konwencja o ujednoliceniu niektórych prawideł dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego,  sporządzona w Montrealu dnia 28 maja 1999 r. (Dz. U. 2007 r., Nr 37, poz. 235)

[http://e-prawnik.pl/biznes/prawo-cywilne/umowa-przewozu/artykuly/zagubienie-badz-zniszczenie-bagazu-przez-linie-lotnicze.html]

EUROPEJSKIE CENTRUM KONSUMENCKIE

Sieć Europejskich Centrów Konsumenckich (ECC-Net) obejmuje całą Unię Europejską, Norwegię i Islandię.

Została powołana, by doradzać obywatelom w sprawach ich praw konsumenckich oraz organizować łatwy dostęp do procedur odszkodowawczych, zwłaszcza w sprawach ponadgranicznych.

Zadania sieci ECK

• Informowanie konsumentów o możliwościach jakie stwarza Jednolity Rynek UE;

• Pomoc w rozwiązywaniu indywidualnych problemów/skarg konsumenckich związanych z transakcjami ponadgranicznymi;

• Pomoc konsumentom w korzystaniu z pozasądowych procedur rozstrzygania sporów o zasięgu pan-Europejskim;

• Pomoc w łatwym i świadomym korzystaniu z tych procedur w kontekście ponadgranicznym;

• Współpraca wewnątrz sieci a także z innymi europejskimi sieciami takimi jak: FIN-NET (Financial Network), SOLVIT oraz Europejska Sieć Sądownicza (EJN) w sprawach cywilnych i handlowych;

• Dostarczanie informacji na temat krajowego i unijnego prawodawstwa oraz orzecznictwa;

• Dostarczanie analiz porównawczych w zakresie cen, legislacji i innych kwestii istotnych dla konsumentów;

• Dostarczanie Komisji Europejskiej informacji na temat problemów konsumenckich w UE.

Do zadań ECK nie należy:

1. Rozpatrywanie sporów pomiędzy przedsiębiorcą a przedsiębiorcą,

2. Rozpatrywanie spraw pomiędzy polskim konsumentem a polskim przedsiębiorcą,

3. Rozpatrywanie spraw spoza terytorium Unii Europejskiej, Norwegii i Islandii.

[http://www.konsument.gov.pl/pl/o-nas.html]

URZĄD LOTNICTWA CYWILNEGO

Skargę na naruszenie przez przewoźnika lotniczego postanowień rozporządzenia nr 261/2004/WE można wnieść do Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego dopiero po wyczerpaniu procedury reklamacyjnej u przewoźnika.

Skargę na naruszenie przez przewoźnika lotniczego postanowień rozporządzenia nr 261/2004/WE można wnieść do Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego tylko i wyłącznie w sytuacji:

• Odmowy przyjęcia na pokład wbrew woli pasażera.

• Odwołania lotu.

• Dużego opóźnienia lotu.

Prawo polskie nie określa terminu, w jakim przewoźnik powinien nam odpowiedzieć na reklamację ale przyjęło się, ze jest to 30 dni.

Na złożenie skargi do Urzędu Lotnictwa Cywilnego mamy 2 lata

BEZPIECZEŃSTWO IMPREZ MASOWYCH

USTAWA z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych DZ. U Nr 62, poz. 504

Przedsiębiorca, który chce zorganizować imprezę masową musi uzyskać zezwolenie, nie później niż na 30 dni przed planowanym terminem rozpoczęcia imprezy

Organem wydającym takie zezwolenie jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta, właściwy ze względu na miejsce przeprowadzenia imprezy masowej.

W takim samym terminie przedsiębiorca musi zwrócić się do właściwego miejscowo komendanta Policji i komendanta Państwowej Straży Pożarnej, kierownika pogotowia ratunkowego i państwowego inspektora sanitarnego z wnioskiem o wydanie opinii o niezbędnej wielkości sił i środków potrzebnych do zabezpieczenia imprezy masowej, zastrzeżeniach do stanu technicznego obiektu (terenu) oraz o przewidywanych zagrożeniach.

Do wniosku o wydanie takiej opinii trzeba dołączyć:

● dokumentację i informacje o planach obiektu, wyznaczonych drogach ewakuacyjnych, rozmieszczeniu służb porządkowych itp.,

● program i regulamin imprezy,

● regulamin obiektu,

● pisemną instrukcję określającą zadania służby porządkowej oraz służby informacyjnej;

● warunki łączności pomiędzy podmiotami biorącymi udział w zabezpieczeniu imprezy masowej.

W przypadku gdy imprezy masowe są przeprowadzane przez tego samego organizatora w tych samych obiektach (terenach), co najmniej dwa razy w roku lub są to imprezy masowe, dla których opracowano terminarz imprez masowych organizowanych cyklicznie, organ musi wydać zezwolenie na przeprowadzenie wskazanej przez organizatora liczby imprez masowych lub ich przeprowadzenie w okresie jednego roku.

Przedsiębiorca nie musi więc każdorazowo starać się o zezwolenie.

Organizacja masowej imprezy artystyczno-rozrywkowej wiąże się z koniecznością dopełnienia szeregu wymogów gwarantujących bezpieczeństwo uczestniczących w niej osób, ochrony porządku publicznego oraz zabezpieczenia przedsięwzięcia pod względem medycznym.

Organizator musi zadbać także o to, aby stan techniczny obiektów budowlanych wraz ze służącymi tym obiektom instalacjami i urządzeniami technicznymi, w szczególności przeciwpożarowymi i sanitarnymi, odpowiadał wymaganiom określonym w przepisach. Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych organizator ma obowiązek zapewnić m.in.: udział służb porządkowych, pomoc medyczną i wyznaczyć drogi ewakuacyjne.

Służby porządkowe i służby informacyjne zaangażowane do dbania o prawidłowy przebieg imprezy muszą swoją liczebnością odpowiadać ogólnej liczbie zgromadzonych na niej osób.

W przypadku imprezy masowej niebędącej imprezą masową podwyższonego ryzyka (czyli takiej, gdzie istnieje obawa wystąpienia aktów przemocy lub agresji) musi być to co najmniej 10 członków służb: porządkowej i informacyjnej na 300 osób, które mogą być obecne na imprezie masowej.

Następnie co najmniej jeden członek służby porządkowej lub służby informacyjnej musi przypadać na każde następne 100 osób.

Przy tym nie mniej niż 20 proc. ogólnej liczby członków służb muszą stanowić członkowie służby porządkowej. !!!!

Ważnym obowiązkiem organizatora jest konieczność opracowania i udostępnienia osobom uczestniczącym w imprezie masowej regulaminu obiektu (terenu) oraz regulaminu imprezy masowej zawierającego warunki uczestnictwa i zasady zachowania się osób na niej obecnych.

Nie musi to polegać na wręczeniu każdej z bawiących się na niej osób papierowej kopii regulaminu.

Wystarczy, że przedsiębiorca zamieści je w miejscu, w którym każdy bez trudu będzie mógł się z nimi zapoznać.

Np. strona internetowa imprezy

Dodatkowo organizator musi opracować instrukcję postępowania w przypadku powstania pożaru lub innego miejscowego zagrożenia w miejscu i w czasie imprezy masowej.

• Osoby uczestniczące w imprezie masowej są obowiązane zachowywać się w sposób niezagrażający bezpieczeństwu innych osób, przestrzegać postanowień regulaminu obiektu (terenu) i regulaminu imprezy masowej.

• Zabronione jest wnoszenie na imprezę masową i posiadanie przez osoby w niej uczestniczące broni lub innych niebezpiecznych przedmiotów, materiałów wybuchowych, wyrobów pirotechnicznych, materiałów pożarowo niebezpiecznych, napojów alkoholowych, środków odurzających lub substancji psychotropowych.

• Organizator lub podmiot przez niego uprawniony podczas sprzedaży biletów wstępu na imprezę masową może zażądać od kupującego okazania dokumentu potwierdzającego jego tożsamość,

• Organizator masowej imprezy sportowej, ma prawo odmówić na nią wstępu i przebywania osobie, której dane znajdują się w bazie danych o imprezach masowych lub objętej zakazem klubowym lub zakazem zagranicznym.

• Organizator jest uprawniony do utrwalania przebiegu imprezy masowej, a w szczególności zachowania osób w niej uczestniczących, za pomocą urządzeń rejestrujących obraz i dźwięk.

• Materiały zgromadzone podczas utrwalania przebiegu imprezy masowej, mogące stanowić dowody pozwalające na wszczęcie postępowania karnego albo postępowania w sprawach o wykroczenia lub dowody mogące mieć znaczenie dla toczących się takich postępowań, organizator niezwłocznie przekazuje prokuratorowi rejonowemu właściwemu ze względu na miejsce przeprowadzonej imprezy masowej lub właściwemu terytorialnie komendantowi powiatowemu (miejskiemu, rejonowemu) Policji, w razie potrzeby z wnioskiem o wszczęcie postępowania karnego lub z wnioskiem o ukaranie, chyba że sam zawiadomi o przestępstwie albo wystąpi z wnioskiem o ukaranie w sprawach o wykroczenia.

• Zgromadzone podczas utrwalania przebiegu imprezy masowej materiały organizator przechowuje po zakończeniu imprezy masowej przez okres 12 miesięcy, a następnie komisyjnie je niszczy.

• Wojewoda w uzgodnieniu z komendantem wojewódzkim (Komendantem Stołecznym) Policji i z komendantem wojewódzkim Państwowej Straży Pożarnej, oraz po zasięgnięciu opinii właściwego polskiego związku sportowego, sporządza wykaz stadionów, obiektów lub terenów, na których utrwalanie przebiegu imprezy masowej za pomocą urządzeń rejestrujących obraz i dźwięk jest obowiązkowe. Umieszczenie w wykazie określonego stadionu, obiektu lub terenu następuje w drodze decyzji administracyjnej.

MECZE PIŁKI NOŻNEJ

Im bogatsze kluby sportowe, tym lepiej są w stanie zapewnić bezpieczeństwo na imprezie

Bezpieczeństwo to także najnowocześniejsza infrastruktura stadionowa

Organizator meczu piłki nożnej zapewnia identyfikację osób uczestniczących w tej imprezie

Obiekty wykorzystywane do prowadzenia rozgrywek meczów piłki nożnej w ramach ligi zawodowej wyposaża się w kompatybilne między sobą elektroniczne systemy identyfikacji osób, służące do sprzedaży biletów, kontroli przebywania w miejscu i w czasie trwania meczu piłki nożnej oraz kontroli dostępu do określonych miejsc.

Systemy tworzą podmioty zarządzające rozgrywkami ligi zawodowej w porozumieniu z właściwym związkiem sportowym.

Zakres przetwarzanych danych identyfikujących osoby uczestniczące obejmuje:

1) w przypadku meczu piłki nożnej - imię i nazwisko oraz numer PESEL, a w razie gdy nie został on nadany - rodzaj, serię i numer dokumentu potwierdzającego tożsamość;

2) w przypadku rozgrywek meczów piłki nożnej w ramach ligi zawodowej - imię i nazwisko, wizerunek twarzy oraz numer PESEL, a w razie gdy nie został on nadany - rodzaj, serię i numer dokumentu potwierdzającego tożsamość.

Dane te należy przechowywać przez okres 2 lat od dnia odbycia się meczu piłki nożnej.

Organizator meczu piłki nożnej może stosować zakaz klubowy, polegający na zakazie uczestniczenia w kolejnych imprezach masowych przeprowadzanych przez organizatora meczu piłki nożnej, nakładany na osobę, która dopuściła się naruszenia regulaminu obiektu (terenu) lub regulaminu imprezy masowej.

Okres obowiązywania zakazu klubowego nie może być dłuższy niż 2 lata od dnia jego wydania.

Organizator meczu piłki nożnej, w terminie 7 dni od dnia zastosowania zakazu klubowego, informuje o tym osobę, której ten zakaz dotyczy. Informacja określa okres obowiązywania zakazu uczestnictwa tej osoby.

Od zastosowania przez klub zakazu klubowego, osobie ukaranej służy prawo do złożenia odwołania do właściwego podmiotu prowadzącego rozgrywki (rozpatrzenie w ciągu 14 dni)

Wniesienie przez osobę ukaraną odwołania wstrzymuje wykonanie zakazu klubowego.

Orzeczenie właściwego podmiotu prowadzącego rozgrywki wydane na skutek wniesienia odwołania, jest ostateczne.

Organizator meczu piłki nożnej odmówi sprzedaży biletu wstępu lub innego dokumentu uprawniającego do przebywania na nim:

1) osobie, wobec której zostało wydane orzeczenie:

a) zakazujące wstępu na imprezę masową.

b) zobowiązujące do powstrzymania się od przebywania w miejscach przeprowadzania imprez masowych, wydane przez sąd wobec skazanego w związku z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności albo wobec nieletniego na podstawie art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz. U. z 2002 r. Nr 11, poz. 109, z późn. zm.³⁾);

2) osobie, wobec której zastosowano zakaz klubowy lub zakaz zagraniczny.

Organizator meczu piłki nożnej obowiązany jest prowadzić sprzedaż biletów wstępu lub przekazywać inne dokumenty uprawniające do przebywania na nim jedynie na miejsca siedzące.

Wstęp na mecz piłki nożnej osoby małoletniej do lat 13 następuje wyłącznie pod opieką osoby pełnoletniej.

Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw kultury fizycznej i sportu oraz ministrem właściwym do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej, określa, w drodze rozporządzenia, warunki bezpieczeństwa, jakie powinny spełniać stadiony, na których mogą odbywać się mecze piłki nożnej, w szczególności dotyczące:

1) rozwiązań technicznych pozwalających na kierowanie przepływem i kontrolę osób uczestniczących w meczach piłki nożnej,

2) wprowadzenia identyfikacji osób uczestniczących w meczach piłki nożnej,

3) ich wyposażenia w infrastrukturę obejmującą, w szczególności zintegrowane stanowiska dowodzenia, sposób rozmieszczenia osób uczestniczących w meczu piłki nożnej, system kontroli wejść i wyjść, zaplecze parkingowe oraz węzły komunikacyjne

- uwzględniając konieczność zapewnienia bezpieczeństwa i sprawnego przebiegu imprez masowych oraz bezpieczeństwa osób w nich uczestniczących.

SŁUŻBY PORZĄDKOWE I INFORMACYJNE

Członkowie służb są obowiązani posiadać oznakowanie i ukończone odpowiednie szkolenie,

Kierownikiem do spraw bezpieczeństwa może być wyłącznie osoba, która ukończyła szkolenie, a w przypadku imprezy masowej podwyższonego ryzyka dodatkowo legitymuje się licencją drugiego stopnia pracownika ochrony fizycznej ( ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia).

Służby porządkowe i informacyjne są uprawnione do:

1) sprawdzania i stwierdzania uprawnień osób do uczestniczenia w imprezie masowej, a w przypadku stwierdzenia braku takich uprawnień - wezwania ich do opuszczenia imprezy masowej;

2) legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości;

3) przeglądania zawartości bagaży i odzieży osób w przypadku podejrzenia, że osoby te wnoszą lub posiadają przedmioty niebezpieczne

4) wydawania poleceń porządkowych osobom zakłócającym porządek publiczny lub zachowującym się niezgodnie z regulaminem imprezy masowej lub regulaminem obiektu (terenu), a w przypadku niewykonania tych poleceń - wezwania ich do opuszczenia imprezy masowej;

5) ujęcia, w celu niezwłocznego przekazania Policji, osób stwarzających bezpośrednie zagrożenie dla dóbr powierzonych ochronie oraz osób dopuszczających się czynów zabronionych.

• Służby porządkowe uprawnione są do stosowania siły fizycznej w postaci chwytów obezwładniających lub podobnych technik obrony oraz kajdanek lub ręcznych miotaczy gazu, w przypadku zagrożenia dóbr powierzonych ochronie lub odparcia ataku na członka służby porządkowej, służby informacyjnej lub inną osobę

• Kierownik do spraw bezpieczeństwa, członkowie służby porządkowej i służby informacyjnej obowiązani są do noszenia w widocznym miejscu identyfikatora wydanego przez organizatora.

Służby porządkowe są obowiązane:

1) odmówić wstępu na imprezę masową:

a) osobie, wobec której zostało wydane orzeczenie:

- zakazujące wstępu na imprezę masową,

- zobowiązujące do powstrzymania się od przebywania w miejscach przeprowadzania imprez masowych, wydane przez sąd wobec skazanego w związku z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności albo wobec nieletniego

b) osobie, wobec której został wydany zakaz zagraniczny,

c) osobie, wobec której został wydany zakaz klubowy,

d) osobie odmawiającej poddania się czynnościom w zakresie identyfikacji danych itp.

e) osobie znajdującej się pod widocznym wpływem alkoholu, środków odurzających, psychotropowych lub innych podobnie działających środków,

f) osobie posiadającej broń lub inne przedmioty, materiały, wyroby, napoje, środki lub substancje odurzające

g) osobie zachowującej się agresywnie, prowokacyjnie albo w inny sposób stwarzającej zagrożenie dla bezpieczeństwa lub porządku publicznego;

2) usunąć z miejsca przeprowadzania imprezy masowej osoby, które swoim zachowaniem zakłócają porządek publiczny lub zachowują się niezgodnie z regulaminem obiektu (terenu) lub regulaminem imprezy masowej;

Służby informacyjne są obowiązane do:

1) informowania o udogodnieniach oraz wymogach bezpieczeństwa określonych przez organizatora lub służby ratownicze;

2) informowania o umiejscowieniu punktów medycznych, gastronomicznych i sanitarnych;

3) nadzorowania bezpiecznego wejścia i wyjścia osób uczestniczących w imprezie masowej;

4) niedopuszczania osób uczestniczących w imprezie masowej do miejsc nieprzeznaczonych dla publiczności;

5) niezwłocznego reagowania na incydenty i zagrożenia oraz podejmowania niezbędnych działań zaradczych, w szczególności poprzez informowanie o nich służb porządkowych;

6) obserwowania wszystkich obszarów potencjalnego zagrożenia i przeciwdziałania nadmiernemu zagęszczeniu osób;

7) pilnowania przestrzegania postanowień regulaminu obiektu (terenu) i regulaminu imprezy masowej;

8) reagowania na skargi składane przez osoby uczestniczące w imprezie masowej.

W przypadku gdy działania służby porządkowej są nieskuteczne, organizator lub kierownik do spraw bezpieczeństwa występuje do Policji o udzielenie pomocy, niezwłocznie potwierdzając ten fakt pisemnym zgłoszeniem.

• KOMENDANT GŁÓWNY POLICJI gromadzi i przetwarza informacje o imprezach masowych.

• Przetwarzanie informacji dotyczących bezpieczeństwa imprez masowych odbywa się zgodnie z przepisami o ochronie danych osobowych bez obowiązku informowania osób, których one dotyczą.

• Komendant współpracuje również w tym zakresie z podmiotami zagranicznymi

• Podmiotami uprawnionymi w zakresie swoich kompetencji do otrzymywania od Komendanta informacji dotyczących bezpieczeństwa imprez masowych, zwanymi dalej "podmiotami uprawnionymi", są:

1) Policja;

2) prokuratura;

3) sądy;

4) Straż Graniczna;

5) Państwowa Straż Pożarna;

6) Biuro Ochrony Rządu;

7) Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego;

8) Żandarmeria Wojskowa;

9) straże gminne (miejskie);

10) organy administracji publicznej właściwe w sprawach wydawania zezwolenia na przeprowadzenie imprezy masowej;

11) służby odpowiedzialne za bezpieczeństwo na obszarach kolejowych, zarządcy infrastruktury kolejowej, przewoźnicy publiczni;

12) związki sportowe o zasięgu ogólnokrajowym;

13) kluby sportowe;

14) organizatorzy masowych imprez sportowych, w tym meczów piłki nożnej;

15) podmioty zarządzające rozgrywkami;

16) instytucje zagraniczne.

Podmiotami zobowiązanymi do przekazywania Komendantowi informacji dotyczących bezpieczeństwa imprez masowych są:

1) Biuro Informacyjne Krajowego Rejestru Karnego oraz sądy, w których zapadło prawomocne orzeczenie o ukaraniu za wykroczenie karą inną niż kara aresztu;

2) związki sportowe;

3) organizatorzy;

4) właściciele obiektów, na terenie których organizowane są masowe imprezy sportowe, w tym mecze piłki nożnej;

5) organizatorzy turystyki;

6) krajowi przewoźnicy realizujący publiczny transport zbiorowy.

• Informacje dotyczące bezpieczeństwa imprez masowych Komendant przechowuje przez okres 10 lat.

Odpowiedzialność za szkodę w związku z zabezpieczeniem imprezy masowej

Organizator imprezy masowej, na którą wstęp jest odpłatny, odpowiada za szkody obejmujące równowartość zniszczonego lub uszkodzonego mienia, które poniosły Policja, Żandarmeria Wojskowa, straż gminna (miejska). Państwowa Straż Pożarna i inne jednostki ochrony przeciwpożarowej oraz służba zdrowia, w związku z ich działaniami w miejscu i w czasie trwania imprezy masowej.

Podmioty te przedkładają organizatorowi wykaz zniszczonego lub uszkodzonego mienia oraz wysokość poniesionej szkody w terminie 14 dni od dnia zaistnienia szkody.

Organizator imprezy masowej, na którą wstęp jest odpłatny, jest obowiązany do zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone osobom w niej uczestniczącym.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ważne Jeżeli wstęp na imprezy jest wolny, wykupienie polisy jest fakultatywne i zależy od woli przedsiębiorcy

Za organizację imprezy masowej bez wymaganego zezwolenia, wbrew jego postanowieniom grozi nawet 8 lat pozbawienia wolności

Za wnoszenie przedmiotów niebezpiecznych - do 5 lat pozbawienia wolności

Za wejście na boisko - do 3 lat pozbawienia wolności

Za naruszenie nietykalności pracownika służb porządkowych do 2 lat więzienia

BEZPIECZEŃSTWO EURO 2012

Projekt powołania specjalnie na Euro 2012 tzw. sądów odmiejscowych !!!!!!!!!!!!!!!

Na dniach do sejmu trafi projekt specustawy dotyczący Zabezpieczenia Euro 2012

przyłapany na rozróbie pseudokibic w ogóle nie zostanie doprowadzony do sądu, lecz do specjalnego pomieszczenia na terenie stadionu. A dyżurny sędzia będzie przebywał w budynku sądu. Rozprawa odbędzie się natychmiast, za pomocą łączy teleinformatycznych, w drodze tzw. telekonferencji.

Zmiany takie pociągną za sobą nowelizację 11 ustaw i 5 kodeksów

Ustawa miałaby także obejmować zmiany związane z elektronicznym dozorem kibiców z zakazami stadionowymi. Obecnie w Polsce taki zakaz ma 1700 kibiców.

Przewidziano także surowsze kary za fałszywe alarmy np.: na temat podłożonego ładunku wybuchowego. W Polsce jest to dość spory problem, gdyż każdego dnia dochodzi do 10 fałszywych alarmów. Po wprowadzeniu ustawy za fałszywy alarm będzie grozić kara pozbawienia wolności do lat ośmiu. Nowelizacja dotyczyć będzie także posiadania groźnych przedmiotów także w drodze na mecz, jeżeli pojawi się obawa, że przedmioty mogą posłużyć do zaszkodzeniu innym w rozumieniu zdrowia i życia. Wprowadzone zostaną także bardziej rygorystyczne kary za kradzieże torów kolejowych czy innych elementów infrastruktury, których brak może przyczynić się do zachwiania harmonogramu turnieju.

[http://2012-me.pl/artykuly/236-Sad_na_stadionie_dla_najgorszych_kibicow.html]

W Poznaniu sądy odmiejscowe ruszą lada moment, każdy nowy stadion będzie miał pomieszczenie na rozprawy sądowe (koszt sprzętu do telekonferencji to 100 tys. zl)

W miastach gospodarzach imprezy Euro 2012 szkoli się już kadrę sądów rejonowych, potrzebni będą również tłumacze przysięgli

Ponieważ sądem właściwym jest sąd miejsca popełnienia przestępstwa, będzie możliwość delegowania spraw sądowych do innych sądów bez konieczności składania wniosku do SN

czyli jeśli przestępstwo będzie miało miejsce w drodze do miasta gdzie odbywają się rozgrywki

---